NL Socialisme

Tag: ABVV

  • 17 Luikse ABVV’ers in hoger beroep veroordeeld met hogere boetes

    ABVV houdt personeelsvergaderingen om stakingsdag voor te bereiden

    Ongeveer 200 mensen kwamen vandaag samen op de Place Saint Lambert in Luik. Er was een oproep van het ABVV voor een actie in het kader van de vervolging wegens de bezetting van de brug van Cheratte. 17 vakbondsleden, waaronder huidig ABVV-voorzitter Thierry Bodson, werden eerder door de strafrechter veroordeeld tot voorwaardelijke gevangenisstraffen van 15 dagen tot een maand en geldboetes van enkele honderden euro’s. Ze werden gestraft omdat ze deelnamen aan een wegblokkade tijdens de staking van 19 oktober 2015. Vandaag besliste het Hof van Beroep om de schandelijke uitspraak te bevestigen.

    Het arrest stelt dat er sprake is van kwaadwillige belemmering van het verkeer, zoals bepaald in artikel 406 van het Strafwetboek. Dat is hetzelfde artikel dat ingeroepen werd om de Antwerpse ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt in 2019 te veroordelen. In beide gevallen waren het de vakbondsleiders die de zwaarste straffen kregen. Het doel is duidelijk: de mogelijkheid van vakbondsactie beperken. Het ABVV kondigde aan in cassatie te gaan en de zaak aanhangig te maken voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg.

    Tijdens de solidariteitsactie herinnerde Thierry Bodson eraan dat mobilisatie op straat essentieel is om tot verandering te komen. Dit zal niet anders zijn om de toepassing van artikel 406 tegen collectieve acties te stoppen en onze vakbondsrechten te beschermen.

    Een aanval op één van ons, is een aanval op ons allen

    Thierry Bodson deelde mee dat het Federaal Comité van het ABVV, dat vanmorgen in Luik bijeenkwam, oproept om morgen in alle ondernemingen personeelsvergaderingen te organiseren om de werknemers te informeren over en bewust te maken van de democratische en syndicale kwesties die in deze gerechtelijke beslissing aan de orde zijn. Die personeelsvergaderingen moeten ook een actiedag voorbereiden met een stakingsaankondiging van 24 uur. De datum en de details hiervan worden binnenkort meegedeeld.  Zoals het ABVV opmerkt: alle sociale bewegingen moeten zich zorgen maken over deze uitspraak.

    Het is uitstekend dat er meteen wordt gereageerd en opgeroepen tot actie. Hopelijk wordt dit het begin van een ernstige nationale campagne ter verdediging van het recht om collectieve actie te voeren en om onze vakbondsvrijheden te verdedigen. We moeten ervoor zorgen dat dit effectief het geval is. We zouden vandaag verder gestaan hebben indien er meteen na de veroordeling van de Antwerpse kameraden in 2019 of na de veroordeling van de Luikse vakbondsleden in eerste aanleg in december vorig jaar zo’n campagne was opgezet.

    Tenslotte nog een woord van Silvio Marra, voormalig ABVV-delegee bij de Forges de Clabecq, die samen met 12 andere kameraden door de procureur van Nijvel beschuldigd werd van feiten die zich voordeden tijdens de strijd tegen de sluiting van de Forges de Clabecq (1997). Ter herinnering: alle verdachten in dit belangrijke proces werden in 2002 vrijgesproken. Hij zei ons vorig jaar na de veroordeling van de 17 vakbondsmensen: “Eerst en vooral kunnen we niet aanvaarden dat de politie, de openbare aanklagers en de rechtbanken zich moeien met sociale conflicten. Dit proces is een gelegenheid om het debat over het recht van werkenden om het niet eens te zijn met hun baas nieuw leven in te blazen. De patroons hebben maar één ding voor ogen: de uitbuiting van de werkenden opvoeren om meer winst te maken. Het stakingsrecht is geen recht dat ergens beschreven is in een ‘burgerlijk wetboek’ of in weet-ik-veel-welk wetboek. Het stakingsrecht bestaat omdat er sociale klassen met tegengestelde belangen zijn. Dit is het recht om kapitalistische uitbuiting aan te vechten. Het kan alleen leven in de harten van de duizenden syndicale afgevaardigden die verkozen zijn in de bedrijven en onder de drie miljoen vakbondsleden, als zij doorheen discussies en de ervaring van sociale strijd hun bewustzijn ontwikkelen. Als de werkende klasse haar kracht ontdekt en gebruikt, zullen rechtbanken, openbare aanklagers en repressieve krachten niet veel gewicht in de schaal leggen.”

     

  • Collectieve actie is een recht, geen misdaad. Na actiedag de strijd opvoeren!

    Op initiatief van het ABVV werden gisteren verschillende bijeenkomsten georganiseerd naar aanleiding van de beslissing van de Luikse rechtbank om 17 vakbondsmilitanten te veroordelen wegens hun deelname aan een collectieve actie. De datum was niet willekeurig gekozen: het was de Internationale Dag van de Mensenrechten, een ideaal ogenblik om het stakingsrecht te verdedigen en collectieve actie te voeren.

    De ogen waren vooral gericht op Luik, aangezien het ook de dag was waarop de advocaat van de 17 vakbondsleden, waaronder huidig ABVV-voorzitter Thierry Bodson, beroep indiende tegen de veroordeling. Om hem te verwelkomen tijdens de laatste meters van zijn reis naar de rechtbank, was er een indrukwekkende erehaag van 700 activisten. Met rode rook natuurlijk. De avond ervoor werd een korte video met de slogans: “Vakbondsleden, geen criminelen! Mobiliseren voor onze fundamentele vrijheden” geprojecteerd op de gevel van het gerechtsgebouw in Luik. De beelden, die op grote schaal op sociale netwerken verspreid geraakten, gaven een laatste impuls aan de mobilisatie.

    Tijdens een korte interventie op de actie herinnerde Thierry Bodson aan het belang van het stakingsrecht: “We zijn veroordeeld omdat we aanwezig waren bij een collectieve actie tijdens een dag van interprofessionele staking. We hebben het recht om te staken, het recht om actie te voeren, het recht om te betogen, het recht om de openbare ruimte te bezetten, dat is belangrijk en dat staat vandaag op het spel. Het is niet alleen een probleem voor de vakbonden. Het is een probleem voor alle sociale bewegingen. Als een burger deelneemt aan een actie op de openbare weg die niet is toegestaan, dan riskeert hij een gevangenisstraf. Niet meer, niet minder. Het is een autoritaire staat die zich dat kan veroorloven. Onze veroordeling is een politieke uitspraak. Het is gênant als je het zegt. We willen geen straf met uitstel. We willen vrijgesproken worden, duidelijk en eenvoudig.”

    Er waren soortgelijke bijeenkomsten in Brussel (met ongeveer 200 deelnemers), Namen (ongeveer 100), Verviers (ongeveer 100), Doornik … In Bergen sloten vakbondsleden en sympathisanten zich aan bij de actie naar aanleiding van de derde hoorzitting in het proces rond de moord op de kleine Mawda. Dat was belangrijk: ons sterkste wapen tegen racisme, politiegeweld en de criminalisering van sociaal protest is natuurlijk solidariteit. Langs Nederlandstalige kant bleef het protest helaas beperkt tot symbolische acties die werden gelivestreamd op sociale media.

    De actiedag werd voorbereid door een aantal algemene vergaderingen in werkplaatsen op 1 december mag slechts het begin zijn. De veroordeling van de 17 ABVV’ers is een zeer verontrustende evolutie in de richting van de criminalisering van sociale acties. Het zijn onzekere tijden, maar één ding weten we al: de bazen en hun politieke marionetten zullen proberen ons de kosten van de gezondheidscrisis en de economische crisis te laten dragen. Zeker sinds het succesvolle actieplan eind 2014 zullen de bazen en hun politici er alles aan doen om ons stakingsrecht aan te vallen. Toen werd immers de kracht van de arbeidersbeweging aangetoond. De liberale MR werkt nu aan een wetsvoorstel om het stakingsrecht te ‘regelen’, onder meer om wegblokkades te verbieden. Het is dan slechts een kwestie van tijd vooraleer de eis van rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden opnieuw op tafel komt, een oude eis van extreemrechts die als doel heeft om de vakbonden te overspoelen met klachten en vervolgingen voor elke verstoring als gevolg van een stakingsactie.

    Ons antwoord moet aangepast zijn aan de inzet. De acties van gisteren mogen slechts de eerste stap zijn in een echte informatie- en mobilisatiecampagne die opbouwt naar grotere acties, inclusief stakingen, om te reageren op elke aanval op het stakingsrecht en ons recht om collectieve actie te voeren.

    Foto’s van de acties:

    Luik

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/uJ2chRs8NNYnrmVx7]

    Brussel

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/yqEMyTWPbXKq8DRy9]

    Bergen

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/1PiBSp4ZmU5HtNo27]

    Namen

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/kMmL5m8UwvKkssBS7]

  • 17 vakbondsleden veroordeeld in Luik. Grote campagne nodig om stakingsrecht te verdedigen!

    Op 1 december organiseerde het ABVV enkele werkonderbrekingen om de veroordeling van 17 vakbondsleden wegens “kwaadwillige belemmering van het verkeer” aan te klagen. Die veroordeling is een ondubbelzinnige aanval op de vakbondsrechten en een gevaarlijk precedent voor alle sociale bewegingen.

    Terugblik op de feiten

    De veroordeling op 23 november is een aanval op het democratische recht op collectieve actie. De rechtbank van Luik heeft 17 ABVV-leden, waaronder huidig voorzitter Thierry Bodson, veroordeeld wegens deelname aan een wegblokkade in het kader van de staking van 19 oktober 2015. Deze staking gaf aanleiding tot een enorme golf van antistakingspropaganda in de gevestigde media. De 17 werden veroordeeld tot gevangenisstraffen met uitstel en relatief zware boetes. Ze werden veroordeeld wegens “kwaadwillige belemmering van het verkeer.” Andere aanklachten werden ingetrokken.

    Het ziekenhuis CHC Hermalle diende meteen na de staking klacht in wegens doodslag. Een Deense toerist had een operatie niet overleefd. Het ziekenhuis schreef dit toe aan de wegblokkade waardoor een dokter niet tijdig in het ziekenhuis geraakte. Dat het ziekenhuis niet in een opgevorderde dienstverlening had voorzien, werd niet in de discussie aangebracht. Dat de prestatiegeneeskunde het inzetten van een andere dokter verhinderde was ook geen punt (en in het weinig waarschijnlijk geval dat er geen enkele andere dokter in de regio was die de ingreep kon doen, werd dit schrijnende tekort in de gezondheidszorg ook al niet uitgespit). Dat er op die plaats dagelijks verkeersopstoppingen zijn, of er nu een staking is of niet, werd evenmin aangehaald. Er waren daar dagelijks files door een bouwwerf van het ziekenhuis. Op 19 oktober 2015 ontdekten de stakers overigens dat er voor die bouwwerf Indische arbeiders werden ingezet die in containers op de werf woonden en uitgebuit werden.

    De aanklacht wegens verantwoordelijkheid voor dit overlijden werd geseponeerd. De aanklacht rond beschadiging van het wegdek werd eveneens niet weerhouden. Uiteindelijk bleef enkel de wegblokkade zelf over. Aanwezigheid op deze wegblokkade volstond voor een veroordeling wegens ‘kwaadwillige belemmering van het verkeer’. Het is dezelfde basis waarop Antwerps ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt eerder werd veroordeeld naar aanleiding van een staking in 2016. Klassenjustitie kent geen taalkundige grenzen in het veroordelen van syndicalisten…

    Verontrustende ontwikkeling

    In 1997 hadden vakbondsmilitanten van de Forges de Clabecq ook een snelweg geblokkeerd, beelden die inmiddels symbool staan voor strijdsyndicalisme. De rechtbank van Nijvel oordeelde dat de betoging deel uitmaakte van de uitoefening van het stakingsrecht.

    Sindsdien is er een duidelijk evolutie van de rechtspraak, vooral na de buitengewone beweging van het najaar van 2014. In die beweging toonde de arbeidersbeweging haar kracht. Dit actieplan verliep in drie fasen die telkens opbouwden naar de volgende stap. Er was de grootste vakbondsbetoging sinds 1986, gevolgd door provinciale stakingen die opbouwden naar de nationale algemene staking van 15 december waarmee het land werd platgelegd. De bazen waren net zo bang als de werkenden enthousiast waren. De vakbondsleiders besloten echter om niet meteen een tweede actieplan te lanceren om de regering ten val te brengen. Hierdoor kon deze regering overeind klauteren .

    De bazen en hun politieke vertegenwoordigers hadden een les geleerd. Sindsdien is het veel gebruikelijker om gerechtelijke stappen te ondernemen om het stakingsrecht aan banden te leggen. Nu lekte in La Dernière Heure uit dat de Franstalige liberalen van MR werken aan een wetsvoorstel dat het stakingsrecht moet ‘omkaderen’. Daarin zouden blokkades niet langer toegestaan worden. Als het van de liberalen en de bazen afhangt, komt er ook rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden. Dat is een oude eis van rechts en extreemrechts die erop gericht is om vakbonden zelf te kunnen veroordelen voor elke hinder als gevolg van een staking. Anders gezegd: staken mag enkel nog als niemand er iets van merkt.

    Antwoord nodig dat aangepast is aan de inzet

    De werkonderbrekingen van het ABVV op 1 december waren het eerste algemene ordewoord sinds het begin van de pandemie. Er waren nochtans aanleidingen genoeg, onder meer rond de gezondheidsmaatregelen op de werkplekken of het eenmaken van strijd tegen bazen die de gezondheidsvoorschriften niet of laks naleefden. Denk maar aan AB Inbev waar een tiental dagen moest gestaakt worden om nieuwe maatregelen te nemen nadat meer dan tien arbeiders besmet waren geraakt. De nationale betoging van de militante actiegroep ‘De Zorg in Actie’ op 13 september werd evenmin aangegrepen voor een nationale mobilisatie door de vakbonden. Nochtans moet amper iemand nog overtuigd worden van de relevantie van de eisen van het zorgpersoneel.

    De nieuwe aanval op het stakingsrecht mag niet zomaar passeren. Het gaat niet enkel om deze ene veroordeling, maar om het recht op collectieve actie van ons allemaal. Een ernstige nationale campagne tegen deze politieke veroordeling is nodig. Het recht op collectieve actie zullen we niet behouden door er enkel over te spreken of te schrijven op sociale media: we moeten gebruik maken van onze rechten om ze te behouden. Om bredere lagen van de werkenden mee in actie te krijgen, moeten de komende acties goed voorbereid en opgebouwd worden. Een informatiecampagne gericht op mobilisaties, inclusief stakingen, mag niet op zich laten wachten.

    Er is een nieuwe actiedag op 10 december, de internationale dag van de mensenrechten. Op die dag zal het ABVV beroep indienen tegen de veroordeling en komen er verschillende acties tegen de aanval op het stakingsrecht. Dat kan een goed startpunt zijn voor een informatiecampagne die opbouwt naar breed gedragen acties van de volledige arbeidersbeweging.

    Het zijn onzekere tijden, maar één ding weten we al: de bazen en hun politieke marionetten zullen proberen ons de kosten van de gezondheidscrisis en de economische crisis te laten dragen. Het verdedigen van ons stakingsrecht is een absolute prioriteit en dit zal niet gebeuren met symbolische acties alleen.

  • Sociale strijd komt uit lockdown: ABVV protesteert in Namen

    Gisteren kwam de sociale strijd uit een lange periode van lockdown waarin het ongenoegen niet verdwenen was, integendeel, maar waarin het zich moeilijker kon uiten. De arbeidersbeweging is natuurlijk gevoelig voor de veiligheid en de gezondheid van de werkenden, elementen waar harde strijd voor gevoerd is en waarvoor dagelijkse opvolging noodzakelijk blijft. Op donderdag 27 augustus waren er twee acties: het Waals ABVV trok naar Namen en in Vlaanderen waren er acties van de culturele sector onder de noemer ‘Sound of Silence.’ Hieronder een verslag van de actie in Namen, een artikel over de culturele sector volgt binnenkort.

    Verslag door Thomas

    Op donderdag 27 augustus was er een actie van het Waals ABVV voor meer sociaal overleg, maar ook voor het recht om actie te voeren. Er waren ongeveer 150 aanwezigen, wat aantoonde dat collectief protest in tijden van Covid-19 perfect mogelijk is met inachtneming van alle voorzorgsmaatregelen: er waren gratis mondmaskers, er was ontsmettingsgel en er werd afstand gehouden.

    De actie vond plaats voor de zetel van de Waalse regering. ABVV-voorzitter Thierry Bodson sprak de betogers toe. Hij stelde dat er sinds de val van de regering-Magnette in 2017 en het aan de macht komen van de regering-Borsus zo goed als geen sociaal overleg meer was. Als er al ontmoetingen zijn tussen de bazen en de vakbonden, dan was dit vooral om informatie uit te wisselen en niet om te onderhandelen.

    Ook de nieuwe regering-Di Rupo III brengt daar geen verbetering in, terwijl dit noodzakelijk is in een context van een gezondheidscrisis en economische crisis. Dit toont opnieuw aan dat een regering met de PS de eerdere aanvallen niet terugdraait en niet zorgt voor sociale vooruitgang. Helaas hebben we dit al vaak gezien op alle beleidsniveaus.

    Bodson ging vervolgens in op de uitdagingen die deze crisis van het kapitalisme met zich meebrengt voor de werkenden en hun gezinnen. Hij had het over het behoud van de federale sociale zekerheid en degelijke gezondheidszorg, maar ook over de nood aan een minimumpensioen van 1500 euro netto per maand en een minimumloon van 14 euro per uur of 2300 euro bruto per maand. Dit najaar zijn er opnieuw onderhandelingen voor een Interprofessioneel Akkoord (IPA). De bazen willen opnieuw de welvaartsenveloppe (voor de strijd tegen armoede en het optrekken van de laagste uitkeringen) als drukkingsmiddel gebruiken om de lonen te drukken. Bodson stelde dat er bij gebrek aan een akkoord tegen midden september acties kunnen volgen vanaf de week van 21 september.

    Als we de druk op deze onderhandelingen echt willen opvoeren en de mogelijke acties tot een succes willen maken, zou het goed zijn als de delegees en militanten zo snel mogelijk gebriefd worden met de stand van zaken en er voorbereidend materiaal is die het belang van het IPA en de welvaartsenveloppe uitlegt. Zodat op werkplaatsen nu al een informatiecampagne gestart kan worden die iedere werkende voorbereidt op de strijd die nodig zal zijn om onze noden centraal te stellen.

    Acties zullen in de komende periode nodig zijn, één die nu al gepland is, is deze van de ‘Zorg in Actie’ op 13 september. Ook op dit onderwerp ging Bodson in, hij stelde dat de actie in Namen een voorbeeld was dat sociale actie kan plaatsvinden en dat het ABVV haar rol zal spelen in het organiseren van acties om de belangen van de werkenden in België te verdedigen.

    Volgende afspraak: zondag 13 september om 13u aan Brussel Centraal. Zorgprotest van ‘De Zorg in Actie’.

  • Syndicalisten pleiten voor solidariteit, geen regionalisering van onder meer de zorg

    De onderhandelingen tussen PS en N-VA laten uitschijnen dat er een akkoord tussen deze partijen mogelijk is op basis van erg beperkte sociale maatregelen (die in crisistijden verre van volstaan) in ruil voor institutionele hervormingen waarbij onder meer de zorg verder zou geregionaliseerd worden. In januari betoogden syndicalisten nog voor een sterkere federale sociale zekerheid. De gezondheidscrisis toonde aan dat het commerciële zorgmodel, dat in de geregionaliseerde ouderenzorg het verst is opgerukt, leidt tot meer doden. De economische neergang en bijhorende golf van afdankingen vereist verregaande sociale maatregelen, geen koehandel met aalmoezen in ruil voor grote cadeaus aan de private winstbelangen. Er zijn verschillende open brieven van syndicalisten die hun bezorgdheid uiten. Hieronder de oproep van het ABVV van Charleroi en de open brief van honderden delegees en militanten onder de noemer ‘Verenigde syndicalisten – syndicalistes unis’.

    FGTB Charleroi is sterk gekant tegen elke institutionele hervorming die tot meer verdeeldheid zou leiden in ons land.

    De eerste elementen die uit de huidige onderhandelingen tussen PS en N-VA naar voren komen, moeten alle syndicalisten van het land alarmeren. Voor FGTB Charleroi kan er geen sprake zijn van een nieuwe staatshervorming die de solidariteit verbreekt tussen de werknemers van het hele land.  Beleidsmaatregelen die een antwoord bieden op de sociale urgentie, dat is wat bovenaan op de agenda moet staan.

    Het is nu meer dan één jaar dat we wachten op de vorming van een regering. Meer dan één miljoen werknemers bevonden of bevinden zich nog altijd in tijdelijke werkloosheid als gevolg van de coronacrisis. De wachtrijen voor het uitdelen van de voedselpakketten worden week na week langer. Er zijn alsmaar meer aankondigingen tot sluiting en herstructurering van bedrijven en in sommige sectoren ligt de activiteit ook vandaag nog altijd stil. De urgentie zit hem duidelijk in het sociale, maar wat stellen Bart De Wever en Paul Magnette ons voor bij het verlaten van het Koninklijk Paleis? Een zoveelste institutionele hervorming in heel brede domeinen als werkgelegenheid, justitie en gezondheid.

    “FGTB Charleroi wil niet weten van een nieuwe staatshervorming die de solidariteit verbreekt tussen de werknemers van het hele land. We willen niet weten van een hervorming die de arbeidswereld nog wat meer verdeelt en zodoende vor nog meer onderlinge concurrentie zorgt. De kracht van de arbeidswereld, dat is aantal en eenheid. De verdelingspolitiek verzwakt de arbeidswereld, ze speelt het patronaat in de kaart”, legt Antonio Cocciolo, Voorzitter van FGTB Charleroi-Sud Hainaut, uit.

    Zes staatshervormingen hebben geleid tot het droevig schouwspel van een door de eerste golf van de pandemie verlamd België. Iedereen is het erover eens: de versnippering van de bevoegdheden heeft het rampzalige resultaat dat we op het terrein hebben vastgesteld (inzake mondmasker- en testingbeheer, het crisisbeheer in de wooncentra …) nog verergerd. “Maar waarover discussiëren PS en N-VA terwijl we voor een tweede golf staan? Over nieuwe transfers, meer versnippering en minder solidariteit. Dit is totaal ongepast” verklaart Vincent Pestieau, Gewestelijk Secretaris van FGTB Charleroi-Sud Hainaut.

    De Voorzitter, Antonio Cocciolo, verduidelijkt: “ We stellen de huidige onderhandelingen tussen PS en N-VA aan de kaak. Die willen de financiering van de gezondheidszorg federaal houden maar ze willen tegelijkertijd aparte enveloppes organiseren met een mogelijks verschillend beheer tussen de Gemeenschappen/Gewesten. Een heel droevig voorbeeld hiervan is de hervorming van de kinderbijslag, met verschillende bijdragen naargelang de woonplaats van de rechthebbenden.”

    “Voor FGTB Charleroi kan er geen sprake van zijn dat er aan enig onderdeel van de sociale zekerheid en van het beheer ervan zou worden geraakt! We laten ons geen zand in de ogen strooien, dit is opnieuw de voorbode van de “confederalisering” van de sociale zekerheid”, legt Vincent Pestieau uit.

    Het ABVV verdedigt alle werknemers (met of zonder job) van het land. Niet de “Vlamingen” aan de ene kant en de “Walen en Brusselaars” aan de andere kant. Het ABVV verdedigt alle werknemers en werkneemsters van het land. In tegenstelling tot de nationalisten, streeft het ABVV naar eenheid, niet naar verdeeldheid, en sluit de arbeidswereld niet op binnen steeds nauwere communautaire grenzen. Aldus aanvaarden wij geenszins de recente politieke verklaringen die een grotere verdeeldheid van het land en van de arbeidswereld proberen te rechtvaardigen.

    “Het komt er integendeel op aan om het te hebben over de herfinanciering van de sociale zekerheid, een belasting op grote vermogens, 14 € minimumloon, het terugbrengen van de pensioenleeftijd naar 65 jaar, 1.500 euro netto minimumpensioen en de afschaffing van de loonblokkeringswet van 1996. Sociaal beleid moet de absolute prioriteit krijgen. Solidariteit tussen de mensen en eenheid van de werknemers vormen de sleutels om deze prioriteit te verwezenlijken”, besluit Vincent Pestieau.

    Open brief ‘Verenigde syndicalisten – syndicalistes unis’

    Wij zijn allemaal enthousiaste en geëngageerde syndicalisten. Werknemers, militanten, leden van het ACV, het ABVV en de ACLVB. Wij zijn trots op onze vakbond, op de arbeidersbeweging en alles wat zij heeft verwezenlijkt.

    De huidige onderhandelingen over een nieuwe federale regering stemmen ons uitermate ongerust. De onderhandelende partijen lijken duidelijk van plan om nog meer bevoegdheden te regionaliseren. In de gezondheidszorg en op andere domeinen, denk aan het arbeidsmarktbeleid, om één gebied te noemen dat zeer relevant is voor de belangen van de werkende bevolking en voor de vakbondswerking.

    De onderhandelaars organiseren een grote koehandel die volgens ons niet in het belang is van de Belgische bevolking. In de voorbije decennia waren er al heel wat van die koehandels en politieke deals. Wat de bevolking echt wenste, was daarbij zeer vaak van géén tel of van ondergeschikt belang.

    Uit recent wetenschappelijk onderzoek en ernstige opiniepeilingen blijkt dat een meerderheid van de Belgen de versnippering en verbrokkeling van bevoegdheden beu is. Zeer zeker als het gaat om onze gezondheidszorg, maar ongetwijfeld ook als het gaat om andere domeinen (1) (2).

    Wij vrezen voor een nieuwe federale regering die nog meer zaken regionaliseert. Mogelijk als voorbode van nog méér en nog erger. Als syndicalisten vinden wij de versplintering van ons land nefast en zeer kwalijk voor de werknemers en hun rechten en belangen.

    Wij zijn Belgische syndicalisten en willen als dusdanig werken en in het werk staan. Alle in België werkende mensen hebben dezelfde belangen, hebben dezelfde rechten en verdienen onze steun. Wij willen ons niet laten verdelen, zeker niet door deze politieke manoeuvres.

    In vakbondskringen werden al duidelijke vraagtekens gezet bij de huidige versnippering van onze gezondheidszorg. De coronacrisis illustreerde reeds hoe deze versnippering zeer kwalijk is en leidt tot minder efficiëntie en verlies van mensenlevens. Wat we nu meer dan ooit nodig hebben is één centraal beslissingsniveau bevoegd over een volledig geherfederaliseerde gezondheidszorg.

    Verbinding en verbondenheid

    Onze vakbonden en de arbeidersbeweging moeten ijveren voor verbinding en verbondenheid onder alle werknemers en werkzoekenden. Dit is de essentie van ons syndicale DNA. Waarom zouden wij onderscheid willen of moeten maken tussen werknemers, werkzoekenden, jobstudenten, gepensioneerden, volgens de landstaal die zij spreken of de plaats waar ze wonen? Dit is compleet in strijd met alle vakbondswaarden en -idealen, en wij wijzen dit dan ook resoluut van de hand.

    Wat zijn werknemers en werkzoekenden gebaat met verdeeldheid? Dit speelt alleen in de kaart van andere ‘belangen’ die ingaan tegen de verzuchtingen en tegen de rechten van werknemers en werkzoekenden. Vakbonden halen hun impact uit hun aantallen en uit de kracht van onze overtuiging. Ons uit elkaar laten spelen is dus niet wat we nu nodig hebben.

    Eenheid, geen verdeeldheid

    Wij vakbonden verdedigen alle werknemers, met of zonder job, in België. Wij verdedigen niet ‘de Vlamingen’ of ‘de Walen’ of ‘de Brusselaars’. Wel iedere werknemer en werkneemster en elke werkzoekende in België. Anders dan sommigen in ons politieke bestel streven wij naar eenheid, niet naar verdeeldheid.
    Wij sluiten de wereld van de arbeid niet op binnen communautaire grenzen die steeds enger worden. In die zin aanvaarden wij in géén geval eender welk politiek plan dat mikt op nog grotere verdeeldheid in ons land en in de wereld van de arbeid.

    Daarom richten wij vakbonden en syndicalisten deze oproep tot u, onze leiders: zeg nu met overtuiging JA voor méér België, voor herfederalisering, voor meer verbondenheid, meer sociale keuzes en meer sociaal beleid.

    Iedere nieuwe regering moet aan deze criteria voldoen om onze steun te verdienen. En wij moeten ons duidelijk en openbaar verzetten tegen verdere regionalisering. Op zowat alle domeinen is het beleid net gebaat bij een centrale aansturing en herfederalisering.

    We willen met deze open brief een duidelijk signaal geven aan onze vakbondsleiders. We beseffen dat de vakantieperiode en de coronacrisis het u niet altijd makkelijk maken om te overleggen met de vakbondsachterban.

    Daarom willen we zeer uitdrukkelijk deze oproep tot jullie richten. Wacht niet af, maar spreek nu, in het belang van de miljoenen werknemers en mensen die moeten toekomen met een uitkering en ons meer dan ooit nodig hebben. Zij rekenen op ons.

    Spreek nu asjeblief, met kracht en overtuiging.

    In het belang van dit land, zijn bevolking en al zijn werkende en werkzoekende medemensen.

    We rekenen op jullie!

    (1) Negen ministers bevoegd voor Volksgezondheid: daar ziet bijna niemand het nut van in. Om dat aan te pakken, willen 6 op de 10 Belgen de gezondheidszorg herfederaliseren. Dat blijkt uit de Grote Peiling van ‘Het Laatste Nieuws’, VTM Nieuws, RTL en ‘Le Soir’. Zelfs een meerderheid van de kiezers van N-VA en Vlaams Belang is daar voorstander van.

    Bron: Grote Peiling van ‘Het Laatste Nieuws’, VTM Nieuws, RTL en ‘Le Soir’, gepubliceerd in juni 2020

    (2) Onderzoek wijst uit dat de publieke opinies in diverse delen van België eerder gelijklopend zijn. We verwijzen naar onderzoek van vijf Belgische universiteiten dat aangeeft dat ‘de verschillen’ helemaal niet zo groot zijn als sommige politieke partijen beweren.

    Bron: VRT NWS, 5 juni 2019.

    Wil je deze oproep mee ondertekenen: mail je volledige naam en de naam van de vakbond waar jij actief bent naar Verenigdesyndicalisten@gmail.com
    We sluiten af op vrijdag 14 augustus 2020 om 12.00u, maar handtekeningen die daarna binnenkomen, houden we uiteraard ook bij voor onszelf.

  • Gerommel aan de top van het ABVV. Voor een strijdbare vakbond met democratie van onderuit

    De meeste ABVV-leden vernamen via de traditionele media dat hun voorzitter, Robert Vertenueil, was afgezet en vervangen werd door Thierry Bodson. Dit gebeurde nadat Vertenueil solo slim speelde in een ontmoeting met Georges-Louis Bouchez, de voorzitter van de liberale MR en langs Franstalige kant het gezicht van de rechterzijde die inhakt op de werkenden en hun gezinnen. De ABVV-leden vernamen via dezelfde media dat er gesproken werd over een complot van de PTB, de Franstalige PVDA.

    Artikel uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Om meteen op dat laatste punt in te gaan: waarom wordt er gesproken over een complot van de PTB als er aan de top van het ABVV een PS’er vervangen wordt door een andere PS’er? Een groeiend aantal ABVV-leden is lid van de PVDA of stemt voor die partij omdat deze het best aansluit bij de vakbondseisen. Regeringen waar de PS en SP.a aan deelnamen, voerden een neoliberaal besparingsbeleid waarbij onder meer de rechten van werklozen werden ondermijnd en het brugpensioen werd afgebouwd. De discussie die nu plaatsvond aan de top van het ABVV gaat echter niet daarover. Er zijn aan de basis heel wat strijdbare delegees die voor de PVDA kiezen, maar binnen het apparaat van de vakbond nemen PVDA’ers niet noodzakelijk een andere opstelling aan dan hun sociaaldemocratische collega’s. De ‘complottheorie’ die de gevestigde media zo graag oprakelen, verschilt niet van andere complottheorieën: het leidt slechts de aandacht af van de kern van de zaak.

    Wat is in dit geval de kern van de discussie? Dat is moeilijker in te schatten. Leden zijn er alleszins niet van op de hoogte gesteld in hun afdelingen of op regionale interprofessionele bijeenkomsten. Het is duidelijk dat er verschillende fracties zijn aan de top van het ABVV. Er wordt ook gesproken over spanningen als gevolg van financiële beperkingen. Wat nergens wordt opgeworpen, is dat er verschillende visies zouden zijn over hoe de strijd moet gevoerd worden tegen het besparingsbeleid of tegen de dreigende golf van afdankingen in deze recessie. Dat zou nochtans het belangrijkste debat moeten zijn in een organisatie waar de belangen van de werkenden en hun gezinnen centraal staan.

    In de komende periode zullen we nood hebben aan strijdbare vakbonden die zich niet neerleggen bij sociale bloedbaden, maar die het verzet organiseren. Er zal nood zijn aan mobilisaties en een zo groot mogelijke betrokkenheid, zodat we niet bedrijf per bedrijf moeten vechten tegen afdankingen en andere aanvallen. Sociale vooruitgang afdwingen zullen we niet doen door er gewoon over te spreken of af en toe een ludieke actie met grote woorden te organiseren.

    Er is nood aan een krachtsverhouding. Dit is mogelijk in de strijd voor meer middelen voor de zorgsector of een hoger minimumloon van 14 euro per uur. Om die krachtsverhouding op te bouwen is er nood aan meer betrokkenheid van onderuit. Het uitwerken van campagnes zou daarop gericht zijn. Hoe kunnen we campagnes van het ABVV vertalen op onze werkplek, in onze sector? Delegees kunnen het voortouw nemen door in hun werking regelmatige personeelsvergaderingen te organiseren. Daar kunnen inhoudelijke discussies plaatsvinden over het beleid van hun bedrijf maar ook meer algemene sociaal-politieke thema’s. ABVV-leden moeten het heft in handen nemen voor een meer strijdbare en democratische vakbond, te beginnen op hun eigen werkplaats en in hun centrale. Wanneer Georges-Louis Bouchez, die uit volle overtuiging geen ABVV-lid is, spreekt over democratie binnen het ABVV, dan heeft dit slechts één doel: het verzwakken van de vakbond. Opkomen voor democratie in de vakbond is het recht en de plicht van de leden. Dat mogen we niet overlaten aan de vijand

    Het ABVV onder Thierry Bodson zal geen fundamenteel andere koers varen dan onder Vertenueil. Er is het gevaar dat de communautaire spanningen onder de Waalse regionalist Bodson sterker tot uiting komen, maar deze spanningen namen voordien al toe. Dat is gevaarlijk: geen enkel voorbeeld van regionale opsplitsing van de vakbonden heeft geleid tot meer strijdbare opstellingen. Het ondermijnt bovendien de solidariteit die zo broodnodig is in onder meer de strijd voor meer sociale bescherming, in plaats van de sluipende afbraak van de sociale zekerheid die versterkt zou worden bij een verdere splitsing ervan.

    Een diepe recessie stelt de strijd voor de belangen van de werkende klasse op scherp. Overlegsyndicalisme wordt moeilijk of beperkt zich tot een onderhandelde achteruitgang. Er is nood aan strijdbaar syndicalisme en een programma dat breekt met het keurslijf van een systeem gebaseerd op winst. Een strijd tussen verschillende delen van de vakbondsleiding rond postjes en middelen draagt daar niet tot bij.

  • Sociale zekerheid in gevaar: onze strijd ernstig organiseren

    De inzet van de betoging komende dinsdag is groot: het is een waarschuwing voor de bazen en hun politieke partijen. De regering-Michel, een anti-arbeidsregering, heeft de gemeenschapskas geplunderd. Hoe kunnen we het offensief tegen de sociale zekerheid stoppen?

    PDF van dit pamflet

    Terecht nam het ABVV het initiatief tot deze mobilisatie. Het offensief tegen de sociale zekerheid is niet nieuw, denk aan het Globaal Plan, het Generatiepact of al die achterdeurtjes die maken dat de bazen steeds minder aan de sociale zekerheid bijdragen. De regering-Michel is een stap verder gegaan door het basistarief van de werkgeversbijdragen voor de sociale zekerheid te verlagen van 33% naar 25%. Deze maatregel alleen al betekent een verlies van 5,8 miljard euro aan inkomsten voor de sociale zekerheid! Het resultaat? Bij ongewijzigd beleid zal het tekort van de sociale zekerheid in 2024 oplopen tot 6,4 miljard euro. Dit tekort is bewust door de overheid opgebouwd en zal als voorwendsel dienen om onze sociale bescherming af te breken.

    De sociale zekerheid onbetaalbaar? Wat een grap! Het ontstond tussen de twee oorlogen en werd officieel geboren in december 1944, in een land dat werd geteisterd door de Tweede Wereldoorlog! Wat toen onder die omstandigheden mogelijk was, zou het vandaag niet meer zijn? De sociale zekerheid is ontstaan omdat de bazen bang waren voor de kracht van de arbeidersbeweging. Dat is meteen ook hoe we het kunnen verdedigen.

    De ervaring van de mobilisaties tegen de regering-Michel zitten nog vers in ons geheugen. Onze mobilisaties in het kader van het actieplan van 2014 deden de regering wankelen. Ze stond op het punt om te vallen. Zelfs indien de regering opnieuw overeind kon kruipen, dankzij de besluiteloosheid aan de top van de vakbonden en door de schok van de terroristische aanslagen, moest ze uiteindelijk het plan voor een pensioen met punten terug opbergen na een betoging die veel groter was dan iedereen had verwacht.

    De betoging van 28 januari mag geen eenmalig evenement zijn. We moeten ons voorbereiden op wat volgt, indien mogelijk in een gemeenschappelijk vakbondsfront. Deze eenheid moet zich ook uitstrekken tot de jongeren. De boodschap aan (in)formateurs is duidelijk: we hebben een ander beleid nodig, zoniet volgt een actieplan dat minstens zo straf is als dat van 2014. We zullen daarbij ook gebruik maken van het enthousiasme dat er onder de werkenden is voor de historische strijd in Frankrijk tegen de pensioenhervorming van Macron en zijn regering.

    In het kader van de sociale verkiezingen kunnen we personeelsvergaderingen organiseren om uit te leggen dat er geen ruimte meer is voor overlegsyndicalisme. Om onze sociale verworvenheden te verdedigen, moeten we de fouten uit het verleden en de schade van deze strategie van ‘achteruitgaan zonder te veel te verliezen’ gedurende 30 jaar corrigeren. Deze benadering van onderhandelde achteruitgang heeft steeds meer werkenden uit de boot doen vallen.

    Is het normaal dat wie werkt in armoede leeft? Of dat je in armoede terechtkomt na een leven lang te hebben gewerkt? Of om werkloos te zijn als er zoveel te doen is dat sommigen er ziek van worden? Er is nood aan een minimum uurloon van 14 euro; een minimaal pensioen van 1500 euro per maand; een kortere werkweek van 32 uur met behoud van loon, bijkomende aanwervingen en een dalende werkdruk; … Er is geen gebrek aan geld, maar we moeten het halen waar het zit.

    Bovendien weten we heel goed dat geen enkele sociale verworvenheid definitief is binnen de grenzen van het kapitalisme. De kapitalisten en hun politieke marionetten proberen systematisch terug te nemen wat harde strijd hen dwong op te geven. Daarom moeten we ons richten op de kern van deze kapitalistische samenleving waar de 2153 miljardairs meer geld hebben dan 60% van de mensheid samen (aldus het jaarlijkse rapport van Oxfam). We hebben een andere samenleving nodig, een samenleving waarin we echt iets te zeggen hebben, ook over hoe wordt geproduceerd en hoe de rijkdom wordt gebruikt. Dit kan enkel in een socialistische samenleving waarin de sleutelsectoren van de economie worden genationaliseerd en democratisch worden beheerd door de werknemers.

     

    [box] Volgende afspraak na dinsdag: betoging op 8 maart in Brussel, 14u Muntplein

    Vrouwen staan vooraan bij de gevolgen van de aanvallen op de sociale zekerheid. Het is geen toeval dat dit het thema is van de nationale betoging in Brussel op 8 maart, de internationale vrouwendag. Deze betoging, georganiseerd door de Wereldvrouwenmars, is een volgende stap voor onze mobilisatie. Kom in uw vakbondskleuren naar deze betoging!

    Contacteer campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid) om de betoging voor te stellen bij uw delegatie, op een personeelsvergadering, syndicale vorming, …[/box]

     

  • Een sociaal-ecologisch noodplan als basis voor een nieuw offensief

    De verkiezingen gaven een duidelijk signaal. De bevolking heeft de vorige regering afgestraft. De Zweedse partijen hebben niet alleen verloren, ze hebben zo hard verloren dat ze hun meerderheid niet kunnen verderzetten. De sociale noden zijn groot. ABVV-voorzitter Robert Vertenueil stelt terecht voor om een sociaal-ecologisch noodplan te verdedigen. Laten we ervoor zorgen dat zo’n plan de basis is voor een actieve mobilisatie om overwinningen af te dwingen.

    Artikel door Nicolas Croes, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Roodgroene New Deal

    Het ABVV omschrijft dit noodplan als een “roodgroene New Deal”. Het wil de koopkracht verhogen door hogere lonen en minstens 14 euro per uur, een minimumpensioen van 1.500 euro netto, hogere uitkeringen boven de armoedegrens en zowel sociale als ecologische investeringen (onder meer in infrastructuur, openbaar vervoer, kinderopvang, hernieuwbare energie, …).

    In Frankrijk kreeg France Insoumise in de presidentsverkiezingen van 2017 heel veel steun voor het programma ‘L’Avenir en Commun’. In de VS is er groot enthousiasme voor de ‘Green New Deal’ van Bernie Sanders en Alexandria Ocasio-Cortez. Die programma’s zijn ambitieuzer en gedetailleerder dan wat het ABVV voorstelt, onder meer inzake de omvang van de publieke investeringen of nog over de noodzaak om tot nationalisaties over te gaan. Vertenueil becijfert zijn roodgroene New Deal op 3,5 miljard euro, wat vooral zou besteed worden aan de verhoging van de uitkeringen en de pensioenen. Het is beperkt, maar wel een goed begin. Er is een bredere steun onder de bevolking voor de voorstellen in dit noodplan.

    Van sensibilisering naar actie

    Deze steun wordt geïllustreerd door het succes van de PVDA-petitie rond minimum 1.500 euro netto pensioen. Deze petitie werd bij de start van het nieuwe werkjaar gelanceerd en werd meteen tienduizenden keren ondertekend. Er zal niet zomaar een parlementaire meerderheid voor dit voorstel gevonden worden. We zullen een krachtsverhouding moeten opbouwen. Dat gebeurt in de eerste plaats op de werkplaatsen en op straat. Om rond de pensioenen te winnen, is een nationale beweging met acties en stakingen nodig.

    Rond de eis van een hoger minimumloon kunnen gemakkelijker eerste overwinningen geboekt worden. Dit kan op het niveau van sectoren of zelfs van individuele bedrijven. De bazen zullen er alles aan doen om precedenten te vermijden, maar met een opbouwend actieplan is het niet uitgesloten dat hier en daar een hoger minimumloon wordt afgedwongen. Een overwinning, ook al is het op beperkte schaal, is belangrijk om collega’s en vrienden te overtuigen van het nut van collectieve actie en strijd.

    Er zijn interessante voorbeelden. Zo voert de ACOD-delegatie aan de UGent campagne om af te dwingen dat alle personeelsleden minstens 14 euro per uur verdienen. Een informatiecampagne en specifieke petitie bouwt op naar een staking hiervoor in maart volgend jaar. Het gaat om een honderdtal personeelsleden die vandaag minder dan 14 euro per uur verdienen. Dat is zeker betaalbaar, maar de directie zal niet graag een precedent scheppen. Er zal dus vastberaden strijd nodig zijn om elke opening te gebruiken. Het effect van een overwinning zou veel groter zijn dan enkel de direct betrokken collega’s: een verhoging van het minimumloon zorgt voor een algemene opwaartse druk op de lonen en bovendien kan het als voorbeeld gebruikt worden in andere bedrijven en sectoren.

    Het voorbije jaar werd gekenmerkt door een groot aantal betogingen: jongeren voor het klimaat, gele hesjes, Brusselse brandweerlieden, zorgpersoneel en werkenden in het algemeen die hun koopkracht verdedigen. De precieze formulering van de eisen van deze groepen kan verschillen, maar de problemen waarmee ze te maken hebben zijn vaak identiek: gebrek aan publieke middelen, hoge kosten van levensonderhoud, onhoudbare werkdruk. Het programma dat door Robert Vertenueil verdedigd wordt, biedt een kans om deze verschillende bewegingen te verenigen.

    Met een goede dynamiek – strijdbaar en democratisch, zoals de algemene vergaderingen van het Brusselse netwerk ‘Zorg in actie’  – is het niet alleen mogelijk om broodnodige overwinningen te behalen, maar ook om een programma te populariseren dat beantwoordt aan de huidige uitdagingen. Dat is noodzakelijk met het oog op de komende recessie, maar ook gezien de ecologische noodtoestand.

    Zolang de belangrijkste sectoren van de economie onder controle staan van aandeelhouders en bazen, zullen ze dienen als hefbomen om elke ecologische of sociale vooruitgang te saboteren. Zo’n vooruitgang bedreigt immers hun winsten. Daarom benadrukken wij dat elke stap vooruit het vertrouwen in collectieve strijd van werkenden en onderdrukten kan vestigen, maar dat er tegelijk moet gestreden worden voor een alternatief op het kapitalisme: een socialistische samenleving met een democratisch geplande economie gericht op de noden van de bevolking, waaronder ecologische behoeften.

  • Actiedag 2 oktober. Er zal meer nodig zijn om deze regering te stoppen

    Deze zomer hadden de vakbonden verkondigd dat ze het zomerakkoord van de regering niet zomaar zouden laten passeren. Op een actie van de socialistische overheidsbond aan de sluizen na, leek het er echter op, dat de vakbonden intussen ingedommeld waren. De aankondiging van ABVV-algemeen secretaris Vertenueil om van 2 oktober en algemene stakingsdag te maken, heeft het sociaal front wakker geschud. Er staat de regering nog voor de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober een sociale storm te wachten. Zo doorkruisen we haar tactiek om de aandacht voor sociale afbraak weg te leiden naar migratie en veiligheid.

    PDF van dit pamflet

    Vertenueil had een punt: als we nu niet staken, wanneer dan wel? Het zomerakkoord van de regering Michel is immers niet van de minste. Daarin staat onder meer de volledige herziening van de loonvorming. Regering en patronaat willen immers af van collectieve barema’s of weddeschalen op basis van ervaring en die vervangen door een loonvorming gebaseerd op prestatie en productiviteit. Dat zal de lonen drukken en de werkdruk fors verhogen.

    De regering wil meteen ook de welvaartsenveloppe voor uitkeringsgerechtigden opnieuw inkorten, de werkloosheidsuitkeringen na de eerste periode sneller doen dalen (degressiviteit) en een onbetaalde gemeenschapsdienst opleggen aan langdurig werklozen, want een arbeidsreserveleger om de lonen te drukken heeft pas zin als je het ook kan activeren. Voorts wil ze de minimumleeftijd optrekken voor tijdskrediet voor landingsbanen en SWT (brugpensioen) bij herstructureringen. Tenslotte zullen ambtenaren hun ziektedagen niet langer kunnen overdragen en wordt het statuut zodanig uitgehold dat er weldra niets meer van over blijft, ook niet de werkzekerheid.

    Hadden de overheidsvakbonden de forcing van Vertenueil nodig om uit hun sloffen te schieten? Dat weten we niet. Hoe dan ook, op 20 september, bij de herneming van het Waals parlement, betoogt de Waalse socialistische overheidsbond in Namur ter verdediging van de openbare diensten. Deelnemers kunnen staken, maar een algemene staking van de Waalse overheidsdiensten is pas op 10 oktober gepland. Bij de Vlaamse ambtenaren sleepte het langer aan, maar uiteindelijk heeft het gemeenschappelijk vakbondsfront 7 personeelsvergaderingen georganiseerd. De opkomst en de woede waren zodanig dat voor 21 september een staking werd uitgeroepen. Een week later, 28 september, gaan ook de federale ambtenaren in staking, inclusief brandweer en zelfs politie rond ongeveer dezelfde eisen.

    Het voorstel van Vertenueil stootte op onwil van de top van ACV en ACLVB en werd helaas ook afgewezen door de hoogste instanties van het ABVV. Dat zal hem in de groep van 10 ongetwijfeld nog doorgestoken worden. Maar Vertenueil heeft daarmee wel verduidelijkt dat de overheidsbonden in hun verzet niet alleen zullen staan.  Dat wordt nog eens extra benadrukt met de uitgave van een nieuwe pensioenkrant door het gemeenschappelijk vakbondsfront.

    In de private sectoren worden de geplande ‘sensibiliseringsacties’ van 2 oktober nu veel ernstiger genomen. In Brussel wil het gemeenschappelijk  vakbondsfront meer dan 10.000 betogers op de been brengen. In de Antwerpse chemiebedrijven gaat een petitie rond omtrent eindeloopbaan en zware beroepen, een belangrijk onderdeel van het zomerakkoord. Bij GSK in Waals Brabant houden de vakbonden personeelsvergaderingen. Als van 2 oktober op die manier een succes wordt gemaakt, dan kan dit een uitstekende aanloop zijn naar een algemene staking nog voor het einde van het jaar, zoals het ABVV van Charleroi & Zuid-Henegouwen terecht vraagt. Het ABVV van Luik-Hoei-Waremme wil zelfs zolang niet wachten en al op 2 oktober een lokale 24-urenstaking organiseren. Wat vooral nodig is, zijn militantenconcentraties en personeelsvergaderingen om die acties op te bouwen, niet om voor de zoveelste keer te informeren, maar om duidelijk te maken dat het deze keer menens is.

    Wat zal er gebeuren als we dat niet doen? Olivier Chastel (MR) kondigt nu al aan dat hij de rechtse coalitie ook na de verkiezingen van 26 mei 2019 wil verder zetten. In dat geval wil de N-VA dat haar sociaal economische standpunten nog meer weerspiegeld worden. De N-VA wil beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd, rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden en inzicht in de stakerskassen. Ze wil de vakbonden en de mutualiteiten ook de uitkering van werkloosheid en ziekte ontnemen. Dat is niets minder dan de vakbonden vleugellam maken zoals Thatcher deed in de jaren ’80 in het Verenigd Koninkrijk. Dat stoppen moet nu gebeuren, want hoe langer we wachten, hoe moeilijker het wordt.

  • “Vakbonden verliezen leden”: wat is er aan de hand?

    Pensioenbetoging op 16 mei. Foto: Walter

    Begin juni verschenen er artikels in de traditionele massamedia die het triomfantelijk hadden over het verlies in ledenaantal bij “de vakbonden.” Daar werd dan gretig, en geholpen door wat nattevingerwerk, aan toegevoegd dat de vakbonden zich door hun verzet tegen de regering-Michel niet populair zouden maken. Het is niet altijd gemakkelijk om af te wegen in welke mate een hoger of lager lidmaatschap van de vakbonden economische of eerder syndicaal-politieke trends weerspiegelt. We denken wel dat de kapitalistische analisten zichzelf iets wijs maken als ze eenduidig van een “crisis bij de vakbonden” spreken.

    door Peter Delsing

    De hoge syndicalisatiegraad in België is reeds lang een bron van luid tandengeknars bij het patronaat, commentatoren en neoliberale partijen zoals N-VA, Open VLD of MR. Ongeveer 55% van de Belgische loontrekkenden is lid van een vakbond. Als je werklozen en bruggepensioneerden meerekent, kom je aan een syndicalisatiegraad van maar liefst 74% in 2015. (1)

    Die potentiële macht van de werkende bevolking is iets wat het kapitaal en haar media voortdurend moeten ondermijnen, kleineren en verdelen. Langs de lijnen Belg-vluchteling, Vlaming-Waal, jong en oud, werkend en niet-werkend, gezond en ziek, privé en ambtenaar, … Elke dag zingen de ingehuurde stemmen van het establishment hun dramatische opera, waarmee ze de schuld voor de tekorten aan betaalbare woningen, goed betaalde jobs, betaalbare diensten, … in de schoenen van zondebokken proberen te schuiven. Het is nooit de schuld van de tendens naar overaccumulatie van kapitaal op door besparingen en dalende koopkracht ondermijnde markten, of de winsthonger van de rijkste 1%.

    Sinds 2014 zouden de vakbonden gezamenlijk 88.000 leden hebben verloren. (2) Veruit het grootste deel komt echter voor rekening van het ACV, dat 76.000 leden verloor. Voor het ABVV wordt gesproken van een groei in dezelfde periode van 28.000 leden in Vlaanderen en een verlies van 17.000 in Wallonië.

    Eind 2014 zagen we een brede syndicale beweging die met een opbouwend actieplan van syndicale concentraties, een nationale betoging van 150.000, regionale stakingen en een algemene staking de regering isoleerde en deed wankelen. Het ACV loste echter als eerste de rol van het eengemaakte sociale verzet, tegen de wil in van vele van haar strijdbare militanten of sectoren.

    We denken dat de ACV-top hier de prijs betaalt voor haar minder militante opstelling in de brede beweging en in een aantal recente bedrijfsconflicten. Lokaal zien we dat, wanneer het ABVV een strijdbare houding aanneemt in concrete conflicten (wat ook niet altijd het geval is), de leden beginnen binnen te stromen. De burgerlijke media verkopen dus propaganda als ze menen dat actie en strijd voor ledenverlies zouden zorgen. Het tegendeel is waar.

    De Belgische vakbonden blijven mastodonten en een basiswapen voor de zelfverdediging van de werkenden. Maar we mogen ook niet blind of onkritisch zijn tegenover onze eigen syndicale leidingen. Als er een element van desillusie in de rangen sluipt na het van bovenaf opgeven of stilleggen van de strijd, of als jongeren en militanten niet ideologisch bewust worden gemaakt over de rol en de fase van de klassenstrijd, dan kan er tijdelijk een terugval plaatsvinden.

    Maar recent zagen we op basis van strijd – zoals bij Lidl waar er meer personeel bijkomt – ook een aantal overwinningen. Sommige militanten zullen in de periodes van luwte of meer verspreide strijd net meer verregaande conclusies trekken. We hebben syndicale netwerken nodig van linkse militanten om de discussie over de opbouw van een krachtsverhouding aan te gaan. Tegelijkertijd is er nood aan een massale politieke vertegenwoordiging van de syndicale eisen en discussie over een alternatief op het winstsysteem.

     

    (1) Trends, 16/4/15

    (2) De Tijd, 7/6/18

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping