NL Socialisme

Tag: abortus

  • Ons lichaam, onze keuze. Haal abortus eindelijk uit het strafrecht!

    Betoging op 28 september 2017 voor toegang tot abortus. Foto: Liesbeth

    28 jaar geleden werd abortus gedecriminaliseerd. Maar vandaag staat het nog steeds in het Strafwetboek. Het is steeds minder evident om effectief toegang te hebben tot abortus. De besparingen op de gezondheidszorg beperken de toegang tot abortus, het besparingsbeleid maakt het tegelijk minder evident om voor het ouderschap te kiezen. Laten we niet langer wachten, maar de strijd voeren voor een volledig recht om te kiezen.

    Artikel door Emily Burns uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    De situatie in België

    Veel mensen weten niet dat abortus nog steeds kan bestraft worden met een jaar gevangenisstraf voor zowel de vrouw als het medisch personeel als de zwangere vrouw niet aan een reeks voorwaarden voldoet. Wettelijk gezien kan een vrouw niet “gewoon’ beslissen tot een abortus. De toestand van nood moet door een dokter vastgesteld worden. Vervolgens wordt een bedenktijd van zes dagen opgelegd aan vrouwen die tot abortus willen overgaan. Blijkbaar wordt gevreesd dat vrouwen anders niet zouden nadenken over zo’n belangrijke beslissing? Uiteindelijk moet de operatie gebeuren binnen de eerste 12 weken van de zwangerschap. Dat is een wel erg korte termijn voor wie zich niet snel genoeg bewust is van de zwangerschap, wat niet ongewoon is bij een onverwachte zwangerschap. Bovendien moet rekening gehouden worden op drie tot vier weken om een afspraak vast te leggen in een abortuscentrum. Die wachttijd is het resultaat van een gebrek aan personeel, zeker in meer afgelegen centra.

    Dit zijn nog maar de ‘kleine’ moeilijkheden. Het gebrek aan vorming en informatie voor het medisch personeel is stuitend. Een huisarts verwijst naar de gynaecoloog, die laatste naar een centrum voor familiale planning langs Franstalige kant of een abortuscentrum langs Nederlandstalige kant. De juiste weg vinden, is dus niet gemakkelijk. Geen probleem, in dit digitaal tijdperk vind je alles wel op het internet… Dat klopt, maar je vindt er ook alle desinformatie. Wie zoekt op “IVG” (de Franstalige afkorting van ‘vrijwillige onderbreking van de zwangerschap’) komt als één van de eerste zoekresultaten de website ivg.net tegen, met een telefoonnummer voor wie een luisterend oor nodig heeft. Alleen: deze site is opgezet door tegenstanders van abortus die vooral gespecialiseerd zijn in desinformatie en leugens.

    Hernieuwde opkomst van feministische strijd koppelen aan wettelijke vooruitgang

    In september vorig jaar betoogden meer dan 2.000 mensen in Brussel om abortus volledig uit het strafrecht te halen en voor het recht op een echte keuze. Een strijdbare delegatie van de campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid) nam hieraan deel. Er is internationaal een nieuwe opleving van feministische strijd. Het zet politieke partijen aan om zich opnieuw over vrouwenrechten uit te spreken en initiatieven te nemen. Zo werden er zeven wetsvoorstellen ingediend om abortus uit het strafrecht te halen. Dat gebeurde door Défi, PS, Ecolo-Groen, SP.a, PVDA en Open Vld. Alle voorstellen zouden een stap vooruit zijn, maar verschillen inzake de periode waarin abortus mogelijk is en de duur van de bedenktijd.

    Een alternatieve meerderheid is mathematisch mogelijk en de hoorzittingen waar experts aan bod komen, zijn eindelijk begonnen. De MR van premier Michel levert ook de voorzitter van de commissie Justitie in de Kamer. De MR zegt open  te staan voor het debat en er was geen stemadvies voor de verkozenen. Maar in werkelijkheid staan de Franstalige liberalen op de rem om de coalitiepartners niet te schofferen. N-VA en CD&V willen immers niets veranderen aan de bestaande regeling.

    Abortus uit het strafrecht: er is meer nodig voor een echte keuze

    Er zijn meer middelen nodig voor alle instanties die abortus toepassen, zowel ziekenhuizen als abortuscentra. Er is ook nood aan meer medisch personeel dat met abortus vertrouwd is. Langs Franstalige kant biedt enkel de ULB een opleiding aan waardoor er elk jaar drie tot vier dokters bijkomen. In Vlaanderen is er geen specifieke opleiding. Meer dan de helft van de dokters die abortus toepassen zijn ouder dan 55 jaar. Er dreigt dus een tekort. Om de termijn te verlengen na 12 weken, moet het medisch personeel een opleiding krijgen voor chirurgische zwangerschapsafbrekingen zoals dit gebeurt in Nederland.

    Het is ook essentieel om te strijden voor degelijke seksuele opvoeding in de scholen, kwaliteitsvolle en toegankelijke informatie voor iedereen (onder meer door ervoor te zorgen dat er voldoende middelen zijn voor CAW’s, abortuscentra maar ook voor het onderwijs) en gratis contraceptie voor iedereen, niet enkel voor wie jonger is dan 21 jaar. Meer publieke middelen voor onderwijs, de non-profitsector en de gezondheidszorg zijn meer dan nodig!

    Alle partijen stellen zich graag als vrouwvriendelijk voor. Nochtans hebben ze met uitzondering van de PVDA allemaal ingestemd met aanvallen op de levensstandaard en het recht op seksuele en reproductieve gezondheid van vrouwen. In 2004 bijvoorbeeld besliste de Waalse regering onder leiding van Rudy Demotte (PS) om de middelen voor morning-afterpillen in de centra voor familiale planning stop te zetten. In 2012 pakte Waals minister van gezondheidszorg Eliane Tillieux (PS) uit met de creatie van 15 jobs voor seksuele opvoeding. Het ging om jobs op basis van een tewerkstellingsprogramma (APE) in de non-profit, een programma dat twee jaar later door de ondertussen tot Waalse minister van werk gepromoveerde Eliane Tillieux sterk werd afgebouwd. Daarmee werden de tekorten in de sociale sector nog groter.

    Voor het recht om kinderen te hebben zonder in armoede te vervallen

    De afbouw van openbare diensten en de stijgende flexibiliteit en onzekerheid op de werkvloer, maken dat velen hun kinderwens uitstellen. Financiële problemen worden in 15% van de abortussen ingeroepen als de belangrijkste reden. De regionalisering van de kinderbijslag werd niet aangegrepen om deze uitkering op te trekken tot de reële kost van een kind. Om een echte keuze mogelijk te maken, moeten vrouwen het recht hebben om kinderen te krijgen zonder in armoede te vervallen.

    Abortus moet uit het strafrecht en de termijn moet langer worden dan 12 weken. De bedenktijd van zes dagen en de vereiste van een noodsituatie moeten verdwijnen. Enkel dan kunnen vrouwen voor wie het nodig is, zonder schaamte beroep doen op abortus. Daartoe zijn meer publieke middelen nodig voor preventie rond ongewenste zwangerschappen en voor de ondersteuning van ouders.

  • Iers referendum: historische overwinning voor sociale vooruitgang


    Het Ierse referendum van 25 mei toonde een duidelijk resultaat: een grote meerderheid stemde voor het intrekken van het grondwettelijk verbod op abortus zoals vastgelegd in het 8ste Amendement op de Grondwet. Na een hevige campagne, waarin de tegenstanders van het recht op abortus overgingen tot leugens en intimidatie, bleek de greep van het conservatieve en religieuze establishment op de Ierse bevolking beperkter dan gedacht. In de Ja-campagne speelden activisten van de socialistisch feministische campagne ROSA, Solidarity (de bredere electorale alliantie waaraan de Socialist Party deelneemt) en parlementsleden als Ruth Coppinger een grote rol. Hieronder de onmiddellijke reactie van de drie parlementsleden van Solidarity (Ruth Coppinger, Paul Murphy en Mick Barry).

    “De dramatische en overduidelijke ‘Ja’ in het referendum vormt een politieke aardschok en een keerpunt in Ierland. Het is een grote overwinning, in het bijzonder voor vrouwen in Ierland die 35 jaar onderdrukking door het 8ste amendement op de Grondwet achter zich laten. Geen enkel uitstel is nu nog gerechtvaardigd. Er is niets dat het parlement tegenhoudt om snel wetgeving in te voeren. Niemand mag nog lijden onder het 8ste amendement.

    “Dit resultaat is onderdeel van een wereldwijde feministische en LGBTQI revolte tegen discriminatie. De overwinning zal een grote steun zijn voor al wie wereldwijd strijdt tegen onderdrukking en voor echt gelijke rechten. In het bijzonder geldt dit voor vrouwen in Latijns-Amerika die letterlijk sterven door het ontbreken van abortusrechten.

    “Het is ook een overwinning die in grote mate te danken is aan jongeren. Zij waren het die zegden dat genoeg echt wel genoeg is. Ze maakten er een thema van, zeker na de tragische en onnodige dood van Savita Halappanavar. Het waren jonge vrouwen die weigerden om zich neer te leggen bij de hypocrisie van een “Ierse oplossing voor een Iers probleem.” Zij organiseerden zich om verandering op te leggen aan een verstard en onwillig politiek establishment.

    “We moeten klaar en duidelijk zeggen dat de arbeidersklasse, net zoals in de strijd tegen de waterbelasting en het referendum over het homohuwelijk, het “veilige fundament” van deze enorme sociale verandering vormde, om het met James Connolly te zeggen. Op basis van ervaringen zit er een gevoel van solidariteit ingebakken in de arbeidersklasse. Het is de kracht die voor vooruitgang zorgt in dit land. Dit bleek tijdens de campagne en ook uit het resultaat in arbeidersbuurten.

    “Er was een brede officiële Ja-campagne. Daarbinnen was er een onafhankelijke beweging van onderuit die de afgelopen jaren, maanden en weken ontwikkelde. Deze beweging maakte het beslissende verschil, onder meer door te antwoorden op de schandalige angstcampagne en de leugens van de Neen-campagne.

    “Deze overwinning werd mee mogelijk door de jarenlange inzet van de meest fervente voorstanders van het recht om te kiezen: socialisten en de linkerzijde. Tot voor kort was de fractie van Solidarity – People Before Profit de enige in het parlement die opkwam voor het recht op abortus en voor een pro-keuzestandpunt.

    “Er is een groot verschil tussen een aantal Neen-stemmers en de organisatoren van de Neen-campagne. De Neen-campagne gaf een beangstigend beeld van het soort Ierland dat de religieuze rechterzijde ons wil opleggen. De campagne werd gekenmerkt door vrouwenhaat waarbij vrouwen werden voorgesteld als egoïstische moordenaars. Vrouwen werden beschuldigd en verantwoordelijk gesteld van begin tot einde. Dit is volstrekt onaanvaardbaar.

    “Velen voelen zich steeds kwetsbaarder en minder veilig naarmate de retoriek van het Neen-kamp werd opgeblazen. Hun achtergebleven ideeën werden verworpen in dit referendum. Het feit dat de meeste publieke vertegenwoordigers van de gevestigde partij Fianna Fail deel waren van deze campagne, mag niet vergeten worden.

    “Het resultaat van dit referendum heeft gevolgen voor Noord-Ierland, waar vrouwen en jongeren niet achter willen blijven. ROSA-activisten zijn een grote campagne gestart voor abortusrechten in Noord-Ierland. Ze plannen een Bus4Choice waarmee ze met abortuspillen door Noord-Ierland trekken.

    “Dit klinkende resultaat moet meteen leiden tot nieuwe wetgeving en het opzetten van de nodige diensten in de gezondheidszorg zodat abortus tot 12 weken op eenvoudig verzoek of om gezondheidsredenen mogelijk wordt. Het wetsvoorstel van Solidarity over seksuele opvoeding moet eveneens goedgekeurd worden. Er moet gratis anticonceptie verstrekt worden en dit moet bekendgemaakt worden in de samenleving.

    “Hiertoe moet de beweging de druk op het politieke establishment hoog houden. We hebben meer dan vijf jaar na de dood van Savita moeten wachten op dit referendum, laten we ervoor zorgen dat we niet nog eens vijf jaar moeten wachten.

    “Jongeren zorgden voor de dynamiek die deze overwinning op onderdrukking en controle over ons lichaam mogelijk maakte. Na deze ervaring is het niet de vraag of, maar wel wanneer ze in actie zullen komen tegen het steeds meer onderdrukkende en prestatiegerichte onderwijssysteem, of tegen het feit dat ze geen werk met degelijke lonen en arbeidsvoorwaarden vinden, of nog dat ze geen degelijke en betaalbare huisvesting vinden.

    “De positie van premier Leo Varadkar zal misschien versterkt zijn, hij koos op het laatste moment voor steun aan een Ja-stem. Maar de premier, zijn partij en gelijk welke andere partij die het kapitalistische beleid verdedigt en doorvoert, zullen botsen op de jongerenrevolte die er aankomt. Zij hebben immers geen oplossingen voor de dringende problemen en zijn niet in staat om de roep naar rechtvaardigheid en gelijkheid in te lossen. Die roep duwt jongere generaties naar links en brengt hen in heel wat landen tot socialistische ideeën, zoals de VS, Groot-Brittannië, Spanje en na het referendum ook in Ierland.

    “Als parlementsleden van Solidarity en leden van de Socialist Party hebben we een lange staat van dienst rond deze kwesties en in de strijd voor het recht om te kiezen. We zijn trots op de campagne Time4Choice van ROSA, waarmee de Ja-kant aangescherpt werd en de ontwikkeling van een beweging van onderuit versterkt. Deze beweging en ROSA zullen actief blijven met als doel om een belangrijke socialistische feministische kracht te worden die opkomt voor radicale verandering.”

  • Iers abortus-referendum: jong enthousiasme om te breken met repressie uit verleden

    Een van de stands van ROSA voor een Ja-stem in het referendum.

    Morgen is er in Ierland een historisch referendum over het 8ste amendement op de Grondwet. Dat amendement houdt een quasi volledig verbod op abortus in. De Ieren zullen ‘ja’ stemmen voor een progressieve toekomst waar het recht om te kiezen eindelijk erkend wordt door de Ierse wet, of ‘neen’ voor een samenleving die in de schaduw van de repressieve en vrouwonvriendelijke katholieke kerk blijft.

    Door Keishia Taylor, Socialist Party en ROSA (Dublin)

    Er is een militante, jonge feministische beweging die opkomt voor het intrekken van het 8ste amendement. Deze beweging wil breken met de repressie uit het verleden.

    Het politieke establishment heeft zich steeds verzet tegen het recht op abortus. Er werd neergekeken en uitgehaald naar de pro-keuzebeweging. Er werd eerst geprobeerd om het referendum om zich tegen te houden. Nadien volgden pogingen om de eisen af te zwakken en abortus enkel toe te laten in extreme gevallen, zoals bij verkrachting of indien de foetus niet levensvatbaar is.

    De campagne ROSA, een socialistische feministische beweging waarin activisten van de Socialist Party zoals parlementslid Ruth Coppinger een leidinggevende rol spelen, had een grote impact en slaagde erin om een duidelijk pro-keuzestandpunt naar voor te schuiven.

    We hebben de kwestie van veilige medische abortuspillen op de agenda gezet en aangetoond dat er dagelijks abortussen zijn, ondanks het wettelijk verbod. Dit heeft er toe geleid dat het referendum het recht op een keuze stelt.

    Een jonge dynamiek en enthousiasme voor een Ja-stem is dominant, zeker in Dublin. Er is een grote steun voor het intrekken van het 8ste amendement, zeker onder jongeren, vrouwen, LGBT+ en werkenden.

    De meest achtergebleven anti-keuze-activisten voelden dat ze hun controle op vrouwen verloren en gingen over tot een bijzonder agressieve campagne. Dit heeft een effect. De laatste peilingen voorspellen een overwinning voor de pro-keuzecampagne op het seksistisch verbod op abortus, maar we zijn niet zeker en voeren campagne tot de verkiezingsdag.

    Het afdwingen van abortusrechten zou een grote overwinning zijn. Het zou een zware slag zijn voor het conservatieve, repressieve establishment. Het zou ook een stap zijn naar een volledige scheiding van kerk en staat.

     

    De resultaten van het referendum worden pas zaterdagnamiddag verwacht. Wij zullen zondag een eerste reactie publiceren.

  • Genoeg is genoeg! We moeten de wereldwijde cultuur van vrouwenonderdrukking aanpakken

    Artikel 40.3.3, ingevoerd met het 8ste amendement op de Grondwet, kende in Ierland het recht op leven voor ongeborenen toe. Daarmee werd abortus verboden, tenzij het leven van de vrouw ernstig gevaar liep. Dit is de strengste abortuswet in Europa. 35 jaar na deze grondwetswijziging, mee geschreven door een aartsbisschop en naar de paus gestuurd voor goedkeuring, is er een strijd gaande om het juk van de katholieke onderdrukking in Ierland af te werpen.

    Artikel door Laura (Ierse activiste van ROSA die momenteel in Nederland studeert)

    Referendum in Ierland

    Er is een referendum uitgeroepen op 25 mei om dit 8e amendement teniet te doen, maar het is een lange strijd geweest om dit bediscussieerd te krijgen in het parlement. De druk kwam direct van bewegingen van onderop, voornamelijk georganiseerd door de socialistisch-feministische organisatie ROSA. ROSA werd opgericht na de dood van Savita Halappanavar, die overleed door complicaties bij de zwangerschap en het onvermogen van de dokter om te opereren als gevolg van het 8e amendement.

    Als antwoord op deze voortdurende verschrikkelijke onrechtvaardigheid, stemde een Burgervergadering om het 8e amendement teniet te doen en voor het recht op abortus tot 12 weken. Hun aanbevelingen waren veel radicaler dan alles wat de mainstreampolitici, verkozen om hen te vertegenwoordigen, hadden opgeworpen.

    De acties van ROSA en parlementslid Ruth Coppinger van de Socialist Party (onze zusterorganisatie in Ierland) versterkten de druk, onder meer door de aandacht te vestigen op het gebruik van ‘illegale’ abortuspillen. Dit had een belangrijke impact op de beslissende stemming. Het werd zeer duidelijk dat abortussen al gepleegd worden in Ierland, en dat legalisering het veilig zou maken. In het vooruitzicht van het referendum, dat samenvalt met andere belangrijke ontwikkelingen en een radicalisering onder vooral jonge Ierse vrouwen, lopen de spanningen op.

    ‘We stand with her’

    Recent bracht een veel besproken verkrachtingszaak in Noord-Ierland,  waarbij een negentienjarige vrouw en professionele rugbyspelers betrokken waren, een breder gevecht tegen onderdrukking onder de aandacht. De rechtszaak was hartverscheurend voor slachtoffers van seksueel geweld. De vrouw werd veel langer ondervraagd dan de beschuldigden, de juryleden gaven haar ondergoed aan elkaar door en een voormalig parlementslid merkte op dat een ‘middenklasse’ meisje niet in dezelfde situatie zou zijn geraakt.

    Toen aangekondigd werd dat de rugbyspelers ‘niet schuldig’ bevonden werden, brak een wijdverspreide woede uit. Er ontstonden meteen protestacties en de hashtag #IBelieveHer werd populair. Twee dagen later was er al een grote protestactie onder de noemer ‘We stand with her.’ Er waren duizenden betogers in Dublin en aan het gerechtshof in Belfast. Een onlinepetitie voor een onderzoek naar het gedrag van de rugbyspelers werd 65.000 keer getekend. De Irish Rugby Union en Ulster Rugby kondigden aan dat de contracten van beide spelers, Paddy Jackson en Stuart Olding, verbroken zijn. In de twee dagen na de uitspraak werd al 30.000 euro geschonken aan het verkrachtingscrisiscentrum in Dublin.

    Deze acties zijn absoluut monumentaal voor heel Ierland en komen overeen met een wereldwijde stemming. Vrouwen in Polen worden eveneens onderdrukt door een strenge katholieke moraal en vechten om de reactionaire abortuswet te veranderen. Op Internationale Vrouwendag werd een feministische staking uitgeroepen in Spanje, waarbij 5,3 miljoen mensen de straat opgingen tegen seksueel misbruik en de loonkloof. Op veel protestborden tijdens de acties in Ierland van de afgelopen weken stond een citaat van de inspirerende activiste Angela Davis: “Ik accepteer niet langer de dingen die ik niet kan veranderen. Ik verander de dingen die ik niet kan accepteren.” Ook “Genoeg is genoeg” werd een belangrijke slogan. Vrouwen zitten niet te wachten op kleine hervormingen, geruststellingen of bedrieglijke snelle ‘oplossingen’.

    “Ik ga niet naar de politie. Ik neem het niet op tegen Ulster Rugby,” was de verschrikkelijke boodschap die de jonge vrouw in Noord-Ierland naar haar vriend stuurde op de ochtend na het misbruik. Vrouwen weten dat het systeem niet aan hun kant staat, maar tegen hen is. Deze machtige mannen worden toch niet gestraft in een cultuur die dit alles beschouwt als ‘kleedkamergeklets.’ We moeten vechten tegen dit uitbuitende systeem dat de machtigsten meer beschermt dan de meest kwetsbaren. ‘Machocultuur’ is ingebed in alle niveaus van de kapitalistische maatschappij: de politie, de rechtspraak en de staat. We weten dat deze instituten er niet voor democratie of gelijkheid zijn, maar dat het instrumenten zijn om verzet van de werkende klasse te onderdrukken. De acties die hiertegen ontstonden, zijn inspirerend. Verandering zal spoedig komen, we willen niet langer wachten. Genoeg is genoeg!

  • Naar een historisch abortus-referendum in Ierland

    Ruth Coppinger tijdens een actie waarbij met de trein vanuit Belfast abortuspillen naar Dublin werden gebracht in 2014.

    De aanhoudende druk door activisten en de groeiende steun van de publieke opinie voor het afschaffen van het grondwettelijk verbod op abortus, hebben nu geleid tot de aankondiging van een referendum in Ierland. De campagne ROSA en de Socialist Party speelden hier een belangrijke rol in. De premier kondigde dit referendum aan en zei meteen dat hij ervoor pleit om het verbod uit het 8ste amendement op de grondwet in te trekken.

    Het is uiteraard bijzonder positief dat het referendum er komt, maar er blijven obstakels en gevaren. Mogelijk wil de regering de toegang tot abortus wel heel sterk beperken. Bovendien moet het recht op abortus nadien nog toegepast worden. De nog steeds erg machtige katholieke kerk in Ierland speelt een grote rol in de zorgsector en heeft veel invloed bij het politieke establishment.

    Het politieke establishment probeerde de discussie uit te stellen door een burgerraad te vestigen die de kwestie van abortus moest onderzoeken. In die burgerraad werd een erg grondige discussie gevoerd en werden aanbevelingen gedaan om verregaande mogelijkheden van abortus wettelijk mogelijk te maken. Activisten hielden de druk hoog, onder meer door de brede verspreiding van abortuspillen die illegaal zijn in de Ierse republiek. ROSA en de Socialist Party speelden daar een erg actieve rol in. In 2014 reeds trokken ze met een abortuspiltrein vanuit Belfast naar Dublin, daarna volgden campagnes waarbij met een bus het land werd rondgetrokken. In het parlement brachten Ruth Coppinger (verkozene van Solidarity en lid van de Socialist Party) en haar collega’s cijfers en argumenten vanuit de beweging naar voor.

    Enkele maanden geleden publiceerden we op socialisme.be een artikel waarin Ruth Coppinger de situatie uitlegt en al aangaf dat er een referendum zou komen. Eerder was er in Ierland een referendum over het homohuwelijk waarin een meerderheid voor stemde. Zeker onder jongeren, maar ook in arbeiderswijken, was er een grote steun voor het homohuwelijk. De mobilisatie rond dit referendum was belangrijk en kan herhaald worden in de campagne voor het referendum over abortus. Er kan geen vertrouwen gesteld worden in de gevestigde politici die er alles aan zullen doen om de toegang tot abortus te beperken, desnoods door zich op te werpen als verdedigers van het recht op abortus. Ook blijft er onzekerheid over de exacte datum van het referendum: mogelijk wordt gegaan voor een datum tijdens de examenperiode om jongerenmobilisaties te vermijden.

    De beweging van onderuit moet doorgezet worden. Er worden acties gepland op internationale vrouwendag (8 maart). Jongeren en vrouwen rond deze kwestie mobiliseren, zal essentieel zijn om het recht op abortus af te dwingen.

    Hieronder een reactie door Ruth Coppinger over het aangekondigde referendum:

  • My body, my choice. Strijd in Ierland naar een cruciale fase

    Dit najaar zal belangrijk zijn voor de strijd voor het recht op abortus in Ierland. Momenteel is abortus nog verboden door het 8ste amendement op de grondwet. Onder de slogan ‘Repeal the 8th’ wordt de intrekking van de anti-abortuswetgeving geëist. De afgelopen jaren is de steun hiervoor sterk toegenomen, zeker onder jongeren en vrouwen. Een nieuwe generatie komt vol zelfvertrouwen op voor het recht om zelf over het eigen lichaam te beslissen.

    De regering had een Citizen’s Assemby, een burgerraad van 100 gewone mensen, opgezet om de kwestie op de lange baan te schuiven. Maar de Citizen’s Assembly kwam met progressieve aanbevelingen. Dit verhoogt de druk om effectief een referendum te houden over het recht op abortus, maar uiteraard zullen conservatieve politici om de vraagstelling vaag te houden. De druk moet dus hoog gehouden worden.

    De campagne ROSA in Ierland en de socialistische parlementsleden, waaronder Ruth Coppinger, spelen daar een grote rol in. Ze mobiliseren voor de grote ‘March for Choice’ van 30 september (net na het ter perse gaan van deze krant). De publieke druk wordt opgevoerd zodat het parlementaire comité dat de aanbevelingen van de Citizen’s Assembly behandelt niet wegkomt met vertragingsmaneuvers. Met Ruth Coppinger in het parlementaire comité komt die publieke druk ook daar aan bod.

    Op 30 september was er een grote ‘March for Choice’ in Dublin. Hieronder een video vanop dat protest

    Ruth Coppinger spreekt op 21 oktober tijdens Socialisme 2017 over de strijd voor abortusrechten. We vroegen haar een reactie op de nieuwe ontwikkelingen.

    “De Citizens’ Assembly was door het parlement opgezet om de groeiende steun voor de pro-keuze campagne te stoppen. Het establishment dacht dat een burgerraad met conservatieve voorstellen zou komen, maar de Citizens’ Assembly liep niet in de pas. Controversiële beslissingen uitbesteden aan gewone mensen is duidelijk een riskante zaak voor het establishment.

    “De burgerraad informeerde zich grondig en kwam tot de conclusie dat het parlement moet handelen. In essentie wordt voorgesteld om het 8ste amendement op de grondwet te schrappen en het recht op abortus op grond van een aantal redenen in te voeren. Het gaat onder meer om gezondheid, sociaaleconomische redenen of misvorming van de foetus in de eerste 22 weken van een zwangerschap en ‘zonder enige beperkingen’ in de eerste 12 weken.

    “Er is nu een scherpe confrontatie: het eerste publieke forum ooit over abortusrechten komt met radicale aanbevelingen. Maar het parlement is ultraconservatief. Slechts een parlementaire fractie, Solidarity-People Before Profit, en enkele individuele parlementsleden steunen de voorstellen van de Citizens’ Assembly. Er zal grote publieke druk nodig zijn om de andere partijen verder te laten gaan dan hun huidige positie.

    “Als socialist en pro-keuze-activist in het parlementair comité, een positie die ik namens Solidarity en People Before Profit inneem, zal ik pleiten voor een volledige intrekking van het 8ste amendement zonder dat er in de plaats daarvan in de Grondwet iets gezegd wordt over het lichaam van vrouwen. Ik zal er pleiten voor een wettelijke erkenning van het recht op abortus.

    “Solidarity verdedigt ook het idee van een referendum waarbij de aanbevelingen van de Citizens’ Assembly aan de bevolking worden voorgelegd. Dat zou beter zijn dan de beslissing overlaten aan een onrepresentatief parlementair comité. Een referendum kan bepalen hoe de wettelijke regeling eruit ziet.

    “Eerder vond het Ierse establishment het nodig om het homohuwelijk aan een referendum te onderwerpen omdat het dit zelf niet durfde door te voeren. Er zijn nauwe banden tussen het politieke establishment en de katholieke kerk. We kunnen er dan ook niet op vertrouwen om sociale maatregelen door te voeren die in andere EU-landen evident zijn, zoals een scheiding van kerk en staat, het geven van onbevooroordeelde seksuele opvoeding, toegang tot gratis of betaalbare contraceptie en uiteraard het recht op abortus. Dit zal door een erg sterke en actieve beweging moeten afgedwongen worden.

    “Vijf jaar na de dood van Savita Halappanavar [een jonge vrouw die omkwam bij een miskraam nadat haar abortus was ontzegd] is het ongelooflijk dat er nog altijd geen wet is die abortus toelaat in situaties als die waarin Savita zich bevond.

    “Alle partijen in het parlement moeten nu kleur bekennen. Sommige verkozenen van traditionele partijen zien vrouwen nog steeds als het zwakke geslacht. Anderen proberen te zwijgen, maar we mogen niet toelaten dat ze aan hun middeleeuwse standpunten vasthouden. Zelfs partijen die voor de intrekking van het 8ste amendement zijn, zoals Labour en de Greens, zijn voorstander van een reeks voorwaarden vooraleer er recht op abortus is. Daarmee gaan ze minder ver dan de 50 jaar oude abortuswet in Groot-Brittannië. Sinn Fein steunt de intrekking van het 8ste amendement, maar beperkt het recht op abortus tot het geval van “ernstige dreiging” voor de mentale gezondheid van de vrouw. Dat komt neer op de reeds bestaande mogelijkheid van abortus om zelfmoord te vermijden. Die mogelijkheid is overigens zo goed als onbestaande: recent was er een geval van een suïcidaal slachtoffer van verkrachting aan wie het recht op abortus werd ontzegd. Het standpunt van Sinn Fein moet veranderen: als het nu niet gebeurt, wanneer dan wel?

    “Er wordt soms nogal snel gezegd dat we in historische tijden leven. Maar nu is er zeker een kans om een historische sociale verandering te bekomen in Ierland: de intrekking van dat vreselijke 8ste amendement dat ons opgelegd is door de katholieke rechterzijde en opportunistische politici. Hoe de abortuswetgeving er zal uitzien, wordt mee beslist door de kracht van de beweging de komende maanden. We moeten er alles aan doen om een historische vooruitgang af te dwingen voor vrouwen, voor zwangere mensen en voor deze generatie.”

  • Vrouwenmars in Brussel: voor het recht op abortus, tegen seksisme

    Het was een levendige betoging in Brussel gisteren. De internationale oproep om op 28 september te betogen voor het recht op abortus werd dit jaar met een mooie betoging opgevolgd in ons land. Opmerkelijk was de sterke jongerenaanwezigheid. De campagne ROSA nam het initiatief voor een jongerenblok tegen seksisme dat vertrok van de ULB en ook langs de VUB trok. Dit initiatief werd mee overgenomen door verschillende andere organisaties en het zorgde voor een sterk jongerenblok dat de toon zette voor de rest van de betoging.

    Het was ook een erg internationale betoging. Zo waren er wel wat betogers uit Ierland, waar de campagne om het 8ste amendement van de grondwet weg te krijgen (het amendement met de beperkingen voor abortus) op kruissnelheid komt. Een van de voortrekkers van die Ierse campagne is parlementslid Ruth Coppinger die op Socialisme 2017 onder meer zal spreken over de strijd voor vrouwenrechten in Ierland. Niet te missen!

    Tijdens de betoging vormde ROSA een blok waarin de nadruk lag op de strijd tegen seksisme. De slogan ‘My body my choice’ was erg populair. In ons verzet tegen seksisme benadrukken we sociale eisen. Het belang hiervan werd deze week nog bevestigd met de vreselijke reclame van ‘Rich Meet Beautiful.’ Daartegenover plaatsen wij de noodzaak van meer publieke middelen en gratis onderwijs dat voor iedereen toegankelijk is.

    Op de betoging was er veel interesse in ROSA. Badges, stickers, armbandjes, pamfletten, … Het vloog de deur uit. Ga met ons in discussie, bijvoorbeeld tijdens het ROSA-traject op Socialisme 2017. Sluit je aan bij ROSA om na deze succesvolle betoging verder te strijden tegen onderdrukking, seksisme en het asociaal beleid! Contacteer ROSA.

    Een fotoreportage door Liesbeth:
    ROSA @ vrouwenmars // Foto's door Liesbeth

    Fotoreportage met ook enkele video’s door Mario:
    ROSA @ marche des femmes // Photos + vidéos de Mario

  • Vrouwenrechten. 28 september: internationale actiedag voor het recht op abortus

    Protest aan het Iers parlement gebaseerd op de televisiereeks ‘The Handmaids Tale’ (een recensie van die reeks volgt later op socialisme.be)

    De internationale actiedag voor het recht op abortus komt van de Campaña 28 Septiembre, een campagne die in 1990 in Latijns-Amerika werd opgezet voor de decriminalisering van abortus. In 2011 werd de actiedag internationaal opgepikt door het Women’s Global Network for Reproductive Rights. Sedertdien zijn er wereldwijd acties op of rond die dag. De afgelopen jaren is de kwestie van abortus opnieuw belangrijker geworden.

    Dossier door Sonja Grusch, Sozialistische Linkspartei (Oostenrijk)

    Alle religieuze fundamentalisten, de zelfverklaarde ‘pro-leven-activisten’ en hun medestanders in regeringen waren er altijd al. Maar ze lijken zich luider te manifesteren en werden de afgelopen jaren gevaarlijker.

    De feiten: een gevaarlijke situatie voor vrouwen

    Een op de drie vrouwen ondergaat ooit een abortus. Zoals het Ierse parlementslid Ruth Coppinger terecht opmerkte, is het “een van de meest voorkomende medische procedures ter wereld.” Internationaal is abortus slechts in een minderheid van landen wettelijk mogelijk. 25% van de vrouwen leven in landen waar abortus verboden is en bestraft met gevangenis of erger. 40% leeft in landen waar het verboden is, of slechts in bepaalde gevallen toegankelijk, of waar de toegang erg moeilijk is. Zelfs waar het formeel gezien wettelijk toegelaten is, blijft de toegang vaak moeilijk of is het erg duur.

    In Oostenrijk maakte een sociaaldemocratische regering abortus wettelijk mogelijk in 1975. Er werden echter geen stappen gezet om de toegang tot abortus te voorzien. De verantwoordelijke dokter in een ziekenhuis kan beslissen of ze al dan niet abortussen toepassen. Dit betekent in de praktijk dat er amper ziekenhuizen zijn waar je voor een abortus terecht kan. Het is zelfs het geval in de publieke ziekenhuizen die door de overheid gefinancierd worden en in de meeste delen van Oostenrijk beheerd worden door sociaaldemocraten. De realiteit is dus dat veel Oostenrijkse vrouwen ver moeten reizen om toegang te hebben tot abortus en daar vaak veel voor moeten betalen.

    Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) zijn er jaarlijks ongeveer 22 miljoen onveilige abortussen, dat is meer dan de helft van alle abortussen. Jaarlijks sterven 47.000 tot 60.000 vrouwen als gevolg van een onveilige abortus. Dat is één vrouw per zeven minuten! Veel van deze vrouwen hebben al kinderen die zonder moeder achterblijven en vaak ook zonder vader. Naar schatting 8,5 miljoen vrouwen hebben langdurige gezondheidsproblemen als gevolg van onveilige abortus. Een verbod op abortus leidt tot meer doden en gewonden.

    Het dodelijke beleid van de zogenaamde ‘pro-levenbeweging’

    De cijfers tonen dat er geen verband is tussen het aantal kinderen per vrouw en toegang tot abortus. In landen met erg strike anti-abortuswetten, zoals Malta en Portugal, hebben vrouwen gemiddeld 1,38 en1,29 kinderen. In Zweden en Noorwegen, waar abortus legaal is en waar vrouwen een betere sociale situatie kennen met toegang tot betaalbare kinderopvang, hebben vrouwen gemiddeld 1,89 en 1,78 kinderen.

    Op Socialisme 2017 spreekt Iers parlementslid Ruth Coppinger over de strijd voor het recht op abortus in Ierland

    Er is een verband tussen toegang tot contraceptie en abortus. Betere seksuele opvoeding in de scholen en goedkopere en makkelijkere toegang tot contraceptie leiden tot minder ongewenste zwangerschappen en dus tot minder abortussen. Oostenrijk is een van de weinige Europese landen waar jongeren en arme mensen de volledige pot moeten betalen voor contraceptie. Het is volgens experten ook een van de landen met het grootste aantal tienerzwangerschappen. Het toont het reactionaire karakter van de zogenaamde ‘pro-lifebewegingen’ in Oostenrijk: de meesten zijn tegen seksuele opvoeding en contraceptie. Ze houden vast aan een ultraconservatief beeld op het gezin en zien de rol van vrouwen enkel als voortplantingsmachine. Ze zijn niet alleen verbonden met kerken en religieuze groepen, maar ook met extreemrechts en fascisten. Het is in deze kringen niet ongewoon om de holocaust te minimaliseren en antisemitische uitspraken te doen. Er wordt gepleit voor meer blanke christelijke kinderen als antwoord op migratie en de aanwezigheid van moslims. Extreemrechts neemt niet alleen deel aan ‘pro-life’ acties, ze gaan ook over tot fysiek geweld op pro-keuze-activisten. In de VS hebben radicale anti-abortusactivisten al personeelsleden van ziekenhuizen die abortus toepassen vermoord.

    Het gaat niet enkel om een paar gestoorde individuen in de marge van de pro-life-beweging. Het komt vaak voor en is verbonden met het reactionaire karakter van het hele concept van de ‘pro-life-beweging’. De waarheid is dat deze beweging die gefinancierd wordt door kerken, conservatieve en reactionaire groepen, verantwoordelijk is voor ongewenste zwangerschappen en voor het overlijden van vrouwen die sterven aan de gevolgen van onveilige abortussen. Het zijn moordenaars.

    Waarom worden ze sterker?

    Als de anti-abortuskrachten zich zouden beperken tot mensen die met kaarsen en kruisen rondlopen, dan zouden we hen gemakkelijk kunnen negeren. Maar ze hebben een invloed op het dagelijkse beleid. Onder hun invloed hebben Amerikaanse vertegenwoordigers op een VN Kindertop alle formuleren geblokkeerd die konden geïnterpreteerd worden als het aanvaarden van abortus voor erg jonge zwangere meisjes. In 2012 kwamen ze met een Europees initiatief “Eén van ons” waarmee bijna twee miljoen handtekeningen werden opgehaald. Hun doel was om Europese financiering voor gezinsplanning te stoppen. De druk was zo sterk dat de EU een geplande beslissing van het parlement voor een Europees “recht op abortus” tegenhield. Die beslissing had miljoenen vrouwen kunnen helpen in landen zoals Polen, waar abortus de facto onmogelijk is, of Malta, waar abortus zelfs niet mogelijk is als het leven van de vrouw in gevaar is.

    Trump wilde zijn ultraconservatieve kiezers bedanken en stopte de financiering van internationale organisaties die helpen bij contraceptie of die abortus als optie durven vermelden. Miljoenen vrouwen in Afrika en Azië hebben hierdoor geen toegang tot contraceptie, medische hulp of condooms om AIDS te vermijden. De kwestie van abortus toont hoe het kapitalisme en de ideologische basis ervan – hoe tegenstrijdig die soms ook is – hindernissen zijn voor de ontwikkeling van de mensheid.

    In 1980 werd de eerste abortuspil al ontwikkeld: een veel eenvoudiger en goedkopere manier die honderdduizenden levens kan redden, zeker van vrouwen die geen toegang hebben tot dokters en ziekenhuizen. Het aanvaarden en legaliseren van deze pillen  duurden erg lang, zelfs in die landen waar abortus door een dokter wettelijk mogelijk is. In veel landen wordt het nog steeds verbonden met een doktersbezoek, zelfs indien dit vanuit medisch oogpunt niet noodzakelijk is. Voor reactionaire krachten is de controle op het lichaam van vrouwen en het opleggen van traditionele gezinsstructuren belangrijker dan de winsten van de farmaceutische industrie, ook al maakt die nog steeds winst omdat vrouwen het illegaal en dus tegen een hogere prijs kopen.

    De groeiende invloed van deze fundamentalisten wijst op een economische verandering en de daaruit voortkomende politieke veranderingen. Het traditionele gezin is van groot belang voor het heersende kapitalistische systeem. Het zorgt niet alleen voor onbetaalde arbeid (vooral door vrouwen), maar het stabiliseert ook het heersende systeem dat steeds meer onder druk staat en in vraag gesteld wordt door miljoenen mensen. Onder het kapitalisme heeft het gezin doorgaans de taak om de burgerlijke staat te reproduceren: het voortbrengen van de volgende generatie van gehoorzame en volgzame burgers en werkenden, met ook een model van autoriteit en onderdrukking.

    Kapitalistische politici zijn niet noodzakelijk allemaal reactionair in hun positie over vrouwen of het gezin. Maar de conservatieve terugslag komt hen wel goed uit. Het ‘gezin’ wordt naar voor gebracht in verkiezingscampagnes, ‘vrouwenmagazines’ en de media. Soms gebeurt dit in een modernere stijl, maar wel met een traditionele inhoud. De politici besparen op gezondheidszorg en onderwijs. Vrouwen verliezen hun job. Ze moeten een groot deel van de zorg die door de neoliberalen is weg bespaard opvangen en worden daar uiteraard niet voor betaald. Als de zogenaamde ‘pro-lifefundamentalisten’ het idee van het ‘klassieke gezin’ versterken, ondersteunt dit het neoliberaal beleid. In Oostenrijk wordt dit weerspiegeld door een van hun slogans: “De economie is gezonder door vader, moeder en kinderen.”

    Wereldwijd verzet

    De strijd voor vrouwenrechten en de strijd van de arbeidersbeweging zijn historisch onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het klopt dat er ook een burgerlijke vrouwenbeweging bestaat en dat deze vaak dominant was en is. Maar de belangrijkste verworvenheden van vrouwen werden bekomen op ogenblikken van revolutie en intensieve klassenstrijd.

    De Russische Revolutie van 1917 gaf vrouwen niet alleen stemrecht, het legaliseerde abortus en zette stappen naar de socialisering van huishoudelijk werk (waaronder kinderopvang). Deze rechten werden later teruggeschroefd, wat eens te meer het reactionaire karakter van het stalinisme aantoont. In veel ontwikkelde kapitalistische landen werd abortus in de jaren 1970 gelegaliseerd als resultaat van de tweede feministische golf. Dit kan niet los gezien worden van de burgerrechtenbeweging en de internationale revolutionaire golf. De naoorlogse groei bracht miljoenen vrouwen op de arbeidsmarkt waardoor ze ook een actief onderdeel van de arbeidersbeweging en van de klassenstrijd werden.

    Vandaag is er een nieuwe internationale golf van vrouwenstrijd tegen seksisme en geweld, en voor vrouwenrechten. Vrouwen hebben gestreden voor hun rechten en zagen daarbij hun kracht. De afgelopen jaren waren er massaprotesten in India tegen verkrachtingen van vrouwen van verschillende etnische en sociale achtergronden. In Latijns-Amerika is er de strijd van “Nu una más” (‘geen enkele meer’) tegen het vermoorden van vrouwen. In Polen en Ierland nemen vrouwen massaal deel aan de strijd voor het recht op abortus.

    De timing van deze nieuwe golf is geen toeval. Het gaat samen met een toenemende verwerping van het kapitalisme en een groeiende klassenstrijd. Vrouwenstrijd is geen bijkomstige strijd van minder belang, het is verbonden met de klassenstrijd en de antikapitalistische bewegingen. Het recht van vrouwen om te beslissen over het eigen lichaam is onderdeel van de strijd van de mensheid om bevrijd te worden van kapitalistische onderdrukking.

    De strijd van de Poolse vrouwen tegen de pogingen van de regering om abortus helemaal onwettelijk te maken (nu is het in de meeste gevallen al illegaal en de toegang is in de andere gevallen erg moeilijk) was schitterend. Maar deze beweging stopte op een hoogtepunt. Er werd niet verder in het offensief gegaan voor gemakkelijker toegang tot contraceptie en abortus. De tienduizenden die op straat kwamen, werden niet georganiseerd. De betogers werden naar huis gestuurd. Het leidde ertoe dat de Poolse regering nadien nieuwe aanvallen inzette op vrouwenrechten. Sinds juni 2017 moeten vrouwen een doktersvoorschrift hebben voor de morning-afterpil. Dit maakt de toegang ertoe in de praktijk vaak onmogelijk. Poolse socialisten stelden dat de strijd voor vrouwenrechten moeten georganiseerd worden met democratische structuren waar de activisten discussiëren en beslissen over de eisen en de volgende stappen van de strijd. Het moet ook een programma hebben waarin het recht van vrouwen om over het eigen lichaam te beschikken, wordt verbonden met de strijd tegen het kapitalisme, een systeem dat voordeel haalt uit de onderdrukking van vrouwen.

    Socialisten van het CWI zijn deel van deze strijd. Van Chili tot Ierland, van Polen tot Ierland, van de VS tot Oostenrijk. Verschillende afdelingen en groepen van het CWI zullen deelnemen aan de acties op en rond 28 september, het gaat onder meer om onze afdelingen in Ierland, Zweden, België, Québec, Oostenrijk en andere landen. We nemen deel aan activiteiten en campagnes waarbij we een socialistisch programma verdedigen. Dat programma omvat onder meer deze eisen:

    • Vrije toegang tot contraceptie en abortus
    • Een publieke gezondheidsdienst die in elke regio toegang tot abortus voorziet
    • Een publiek onderwijsstelsel dat voorziet in degelijke seksuele opvoeding
    • Een publiek sociaal stelsel dat voorziet in gratis kinderopvang voor al wie kinderen heeft, maar ook publieke huisvesting en goede jobs voor alle vrouwen zodat ze kunnen beslissen om al dan niet kinderen te hebben zonder in armoede te vervallen.

  • 28 september: Europese actiedag voor toegang tot abortus. Doe mee met ROSA!

    De ROSA-campagne roept, samen met andere Belgische en Europese vrouwenorganisaties, op tot actie op 28 september. Kom mee op straat, in solidariteit met vrouwenstrijd in Spanje, Polen, Ierland en de VS, voor vrouwenrechten, het recht tot zelfbeschikking over ons lichaam, het recht op abortus en het recht op gezondheid. De actie vindt plaats om 17u aan het Jubelpark in Brussel.

    My body, not your profit:

    • Vrouwen zijn geen objecten!
    • Stop de commercialisatie van ons lichaam!
    • Tegen seksistisch geweld en dagelijkse pesterijen

    Voor het recht ons te kleden zoals we willen:

    • A dress is not a yes! Stop de verkrachtingscultuur!
    • Stop de kledijvoorschriften op school!

    Voor een echte keuze:

    • Gratis, toegankelijke en kwaliteitsvolle contraceptie en seksuele opvoeding
    • Recht op, en toegang tot, abortus voor iedereen
    • Voor het recht om kinderen te krijgen zonder risico op armoede (een kindergeld dat echt de kosten dekt)

    Tegen seksisme en besparingen:

    • Degelijke jobs met leefbare lonen voor iedereen
    • Onmiddellijke stop van de besparingen
    • Meer middelen voor openbare diensten (onderwijs, crèches, gezondheidszorg, openbaar vervoer, …)

    [divider] 

    Van op verschillende plaatsen vertrekken we samen met de trein:

    • Afspraak om 16u30 aan Gent-Sint-Pieters
    • Afspraak om 16u30 aan Leuven station
    • Afspraak om 16u aan Antwerpen Centraal
    • Trein van 16u01 vanuit Liège Guillemins
    • Trein van 16u14 vanuit Namen
    • Trein van 16u22 vanuit Bergen

    ROSA Brusselµ: ROSA-blok tegen seksisme vanaf de ULB-VUB tot aan het Jubelpark

    • 16u – ULB Solbosch (voor de Foyer av. P. Héger)
    • 16u30 – VUB Etterbeek (Esplanade)

     

  • Morning-afterpil enkel nog op doktersvoorschrift? Laat vrouwen zelf beslissen!

    De Franstalige Centra voor Gezinsplanning (in Vlaanderen wordt de taak van deze centra vervuld door het CAW) voerden gisteren actie tegen de beslissing om de Morning-afterpil enkel nog op voorschrift van een dokter te verkopen. Minister Maggie De Block baseert zich op een besluit uit 1967 om de rol van de Centra voor Gezinsplanning te beperken. Hiermee volgt ze de liberale logica van commerciële zorg waarbij er tegelijk ook drastisch bespaard wordt. Het gaat om een nieuwe aanval op het recht van vrouwen om zelf te beslissen. We moeten opkomen voor toegankelijke, gratis, kwaliteitsvolle contraceptie aangepast voor alle vrouwen!

    Standpunt van de campagne ROSA

    Afbouw gezinsplanning en neoliberale logica tegen vrouwen

    De mogelijkheid om via de Centra voor Gezinsplanning toegang te krijgen tot contraceptie heeft veel voordelen. In tegenstelling tot de apotheken zijn er in deze centra personeelsleden die opgeleid zijn met het hoog op preventie en discrete begeleiding van al wie toegang wil tot contraceptie of vragen heeft rond seksuele en reproductieve gezondheid.

    Voor tieners of vrouwen in armoede is het verre van evident om 10 tot 25 euro te betalen voor Morning-afterpillen en tussen 32 en 160 euro per jaar voor contraceptieve pillen. Deze worden niet altijd terugbetaald door de mutualiteit en in ieder geval moeten vrouwen het bedrag voorschieten. De goedkoopste pillen hebben meer neveneffecten, pillen van de derde of vierde generatie worden quasi nooit terugbetaald door het RIZIV.  Door geen aanvraag tot terugbetaling van hun producten in te dienen, kunnen bedrijven makkelijker de prijs verhogen aangezien deze minder gecontroleerd wordt. Dat is de magie van het neoliberalisme… (1). We kunnen er nog aan toevoegen dat de Belgische staat in 2004 er via een gerechtelijke procedure door de farmaceutische sector toe verplicht werd om de terugbetaling van voorbehoedspillen te schrappen. Dit bleef zo tot in 2006. (2)

    Sommige vrouwen hebben schroom om bij een apotheek voorbehoedsmiddelen te kopen. Ze worden bekeken door de apotheker maar ook door andere klanten. Zeker voor de jongste vrouwen is dit niet zo vanzelfsprekend. Zij staan nu al onder druk van de media, de straat of de school en willen niet gezien worden als ‘makkelijk te krijgen’ of zelfs als een ‘hoer.’ In de scholen worden seksueel actieve meisjes vaak vernederd (3). Seksisme komt overal voor in de samenleving. Op de arbeidsmarkt leren vrouwen dat hun competenties minder waard zijn dan die van mannelijke collega’s, in de media domineert het fysieke aspect het vrouw zijn. Rechtse politici maken het nu nog erger door de toegang tot contraceptie te beperken of door pogingen om de toegang tot abortus moeilijker te maken. Doorgaans wordt hierbij niet naar de mening van vrouwen gevraagd.

    Volgens de minister van Gezondheid is “de distributie van geneesmiddelen geen onderdeel van de doelstelling van de centra voor gezinsplanning (…) Een voorschrift voor de pil door een dokter blijft vereist in het kader van de medische opvolging van de patiënten.” (4)

    De centra voor gezinsplanning reageren en wijzen erop dat zij “de eersten waren om illegale abortussen uit te voeren.” Ze voegen eraan toe: “Vandaag zal het standpunt van minister De Block en haar meerderheid het personeel niet tegenhouden om voorbehoedsmiddelen te verdelen en het werk correct te doen bij de begeleiding van jonge meisjes of jonge vrouwen.” Zo stelde Gaëtant De Laever, de directrice van de Vrijzinnige Federatie van Centra voor Gezinsplanning. (5)

    Van besparingen tot culpabiliseren: vrouwen onder vuur

    In 2004 besliste toenmalig minister-president Rudy Demotte (PS) van de Waalse regering om de middelen voor Morning-afterpillen voor jonge vrouwen in de centra voor gezinsplanning niet te behouden. De subsidie had maar drie jaar bestaan. Vrouwen jonger dan 21 jaar hebben hierdoor slechts enkele mogelijkheden: naar de apotheek gaan en daar een formulier invullen om terugbetaald te worden door de mutualiteit (het BVAC-attest: “bijkomende verzekering”) en vervolgens aan de apotheker (en de andere klanten in de apotheek) uit te leggen dat er een “niet beschermde” seksuele relatie was. Een tweede mogelijkheid is om naar de dokter te gaan en een voorschrift te vragen. De derde optie was de enige die toeliet om alle vragen te kunnen stellen zonder beoordeeld te worden: het centrum voor gezinsplanning (6). De piek inzake voorbehoedsmiddelen is rond de leeftijd van 27 jaar. Het zou dan ook beter zijn om de toegang tot Morning-afterpillen voor alle vrouwen gratis te maken.

    In 2012 kondigde de Waalse minister van Gezondheid Eliane Tillieux (PS)  trots aan dat het aantal EVRAS-opleidingen zou toenemen. EVRAS staat voor “Éducation à la Vie Relationnelle, Affective et Sexuelle,” kortom voor seksuele opvoeding. Ze creëerde 15 voltijdse jobs  onder precair statuut. (7) Twee jaar later was dezelfde Eliane Tillieux ondertussen Waals minister van Werk en werd als besparingsmaatregel 1,5% van de middelen voor de precaire statuten weggenomen. Zo werd nogmaals in de zorgsector bespaard terwijl er daar al veel tekorten zijn. (8)

    Eind 2014 ging het Waalse Gewest openlijker in het offensief. Voor Maggie De Block kwam Maxime Prévot (CdH), de Waalse vice minister-president en minister van Gezondheid, met de beslissing om de gratis verspreiding van de Morning-afterpil in de centra voor gezinsplanning illegaal te verklaren. (9) De distributie van de pil bleef mogelijk op voorwaarde dat er een dokter aanwezig was en na raadpleging van die dokter. Gezien het tekort aan huisartsen vormt dit een enorme rem op de vrije toegang tot de Morning-afterpil. De geneeskunde op twee snelheden – toegankelijk voor wie het zich kan permitteren, steeds onbestaander voor al de rest – die nu door De Block wordt georganiseerd, heeft een directe impact op de vrouwenrechten.

    In 2014 zochten verkozenen van PS en Ecolo naar uitzonderingsregime voor de centra voor gezinsplanning. Dat is op zich positief. Een wetsvoorstel dat gepaard gaat met middelen om de gratis toegang tot de Morning-afterpil te behouden, was zeker welkom geweest en had kunnen ingevoerd worden toen de PS op alle niveaus aan de macht was. Dat gebeurde toen niet: er was integendeel een gebrek aan middelen voor de sector en de beperkingen op de toegang tot gratis Morning-afterpillen werden doorgevoerd door zowel Nederlandstalige als Franstalige politici.

    Zoals Gaëtan De Laever uitlegde: “We zitten in een complexe situatie. Bij problemen ligt de verantwoordelijkheid voor de illegale distributie niet alleen bij de centra voor gezinsplanning maar ook bij de persoon die de pil heeft bezorgd. Er zijn dokters in de centra, maar slechts gedurende enkele uren. Dat volstaat niet om op alle vragen in te gaan. Deze situatie is mee het gevolg van het decreet van 2014 over de financiering van de centra die voorziet in directe subsidies aan de centra en in middelen voor de federaties. Sommige centra zouden de beslissing van de Waalse regering over het verbod van de verspreiding van de Morning-after pil volgen.” (10)

    Mijn lichaam, mijn keuze

    Begin dit jaar stelde de regering zich voor als verdediger van vrouwenrechten door deel te nemen aan een internationaal fonds ter ondersteuning van toegang tot abortus. Dit gebeurde op een ogenblik dat Trump de financiering van NGO’s die aan gezinsplanning deden stopzette. In België zou een dergelijke aanval erg moeilijk liggen. Maar het houdt de verschillende regeringen niet tegen om hier en daar te prutsen aan de rechten van vrouwen om te beschikken over hun eigen lichaam.

    Het verbod op abortus staat vandaag nog steeds in de Strafwet, waarbij het recht op abortus eerder een afwijking is in plaats van een echt recht. Op 9 februari stemde de Kamer een wetsvoorstel van de MR om het vaderschap te laten erkennen van bij de eerste zwangerschapstest wat het recht van de vrouw om over abortus te beslissen kan beperken. Volgens een studie uit 2014 in de ontwikkelde landen door onderzoekster Gilda Sedgh komen “80% van de ongewenste zwangerschappen voor onder vrouwen die geen toegang hebben tot de moderne voorbehoedsmethoden als gevolg van economische, sociale of familiale problemen.”(11)

    ROSA is als feministisch-socialistische campagne van oordeel dat abortus uit de strafwet moet. Voorbehoedsmiddelen horen niet in een strafwet te staan. Vrouwen moeten zelf beslissen over hun lichaam, zonder dat dit een misdaad is. Er is nood aan gratis voorbehoedsmiddelen die makkelijk toegankelijk zijn en van degelijke kwaliteit. We beperken ons niet tot het recht op abortus, we zijn uitdrukkelijk pro-keuze. Dit betekent dat we het recht verdedigen om een kind op te voeden in goede omstandigheden zonder bang te moeten zijn om op het einde van de maand niet rond te komen, zoals dit het geval is voor 80% van de eenoudergezinnen in ons land. Dit vereist een strijd voor een hogere kinderbijslag die de reële kosten van een kind dekt, degelijke openbare diensten en betere arbeidsvoorwaarden.

    Noten

    (1) https://archives.enmarche.be/Mutualite_service/Honoraires_et_remboursements/20130207_remboursement_contraception.htm

    (2) http://www.plateformefemmes.be/IMG/pdf/etude_loRES.pdf

    (3) http://www.terrafemina.com/article/slut-shaming-chez-les-ados-les-filles-sexuellement-actives-humiliees-les-garcons-recompenses_a284345/1

    (4) https://parismatch.be/actualites/politique/42144/plus-de-pilule-du-lendemain-distribuee-les-plannings-familiaux-reagissent

    (5) https://www.rtbf.be/info/societe/detail_plus-de-pilule-du-lendemain-dans-les-plannings-familiaux-il-est-grand-temps-qu-on-change-le-systeme?id=9608012

    (6) http://www.socialisme.be/fr/247/pillule

    (7) http://www.cdh-wallonie.be/notre-action-au-pw/archives/interpellations/l2019interruption-volontaire-de-grossesse-au-sein-des-centres-de-planning-familial-et-les-politiques-a-privilegier-en-cette-matiere

    (8) https://www.rtbf.be/info/belgique/detail_conclave-budgetaire-wallon-reduction-des-aides-a-la-promotion-de-l-emploi-ape-de-1-5?id=8367153

    (9) http://pro.guidesocial.be/actualites/pilule-du-lendemain-les-plannings-familiaux-veulent-sortir-de-l-illegalite.html

    (10) http://pro.guidesocial.be/actualites/pilule-du-lendemain-les-plannings-familiaux-veulent-sortir-de-l-illegalite.html

    (11) Moustique du 1er au 6 avril 2017 « Avortement – La lutte continue », page 27

    Foto’s van de actie gisteren:

    ROSA pilule du lendemain

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping