Your cart is currently empty!
Tag: WK Voetbal 2014
-
Solidariteit met metropersoneel en ander Braziliaans protest
Gisteren was er in Brussel een actie tegen de repressie die het Braziliaanse protest te beurt valt. De actievoerders eisten de reïntegratie van de 42 afgedankte personeelsleden van de metro in Sao Paulo. Ze stelden ook dat er meer middelen nodig zijn voor gezondheidszorg, onderwijs, huisvesting en openbaar vervoer in plaats van voor prestigeprojecten, de corrupte bobo’s van de FIFA en de multinationals.
Het protest werd ondersteund door ACOD-LRB Brussel, CADTM, Collectif Alternative Libertaire Bruxelles, Comité Action Europe, JOC, LCT/CWB, LSP, Union Syndicale Etudiante en SAP/LCR. Hieronder enkele foto’s door PPICS.
-
Na de boetes wegens claxonneren, straks volledig feestverbod?
De uitbarsting van feestvreugde na de overwinning van de Rode Duivels tegen Rusland afgelopen zondag was opmerkelijk. In alle grote steden trokken jong en oud de straat op om te vieren en werden autokaravanen van claxonnerende feestvierders gevormd. Het leek alsof de wereldtitel al binnen was.
Maar niet iedereen deelde in de vreugde. Een aantal politici en stadsbesturen hebben moeite met de voetbalgekte. De N-VA liet aan de eigen verkozenen weten dat ze aan de media mogen verklaren dat de Rode Duivels goed bezig zijn, maar toch kon dit communicatiebevel niet wegstoppen dat de Vlaams-nationalisten verveeld zitten met de collectieve gekte die met een sterke tricolore saus wordt overgoten. Als ze ervan uitgaan dat iedere supporter een doorwinterde Belgicist is, getuigt dit vooral van weinig begrip voor het spel en alles wat er rond gebeurt.
Maar de symboliek ligt erg moeilijk voor de N-VA, net zoals voor het Vlaams Belang waar volgens voormalig parlementslid Wim Wienen een meerderheid voor Rusland supporterde (zie het artikel van het AFF hierover). Een zwart-geel-rood terras in Geel moest van de N-VA-burgemeester verdwijnen. In Antwerpen werd repressief opgetreden tegen toeterende supporters. Claxonneren mag enkel om andere weggebruikers te waarschuwen voor een gevaarlijke situatie en dus werden boetes van 55 euro uitgedeeld aan wie claxonneerde om de overwinning te vieren.
Voormalig vrederechter Jan Nolf was scherp voor deze boetes: “Dit is in mijn ogen misbruik van overheidsgeld. De inzet van politie, parket en de rechtbank kost handenvol geld. En op de koop toe bederven ze de pret.” De absurditeit van de boetes blijkt uit de verklaringen van verantwoordelijken van andere politiezones. In Gazet van Antwerpen verklaarde de commissaris van de zone Minos (Mortsel, Boechout, Borsbeek, Wommelgem en Wijnegem): “Wij hebben op voorhand zelfs besproken of we zelf niet mee konden gaan toeteren.”
De boete is dan wel geen onderdeel van de GAS-reglementering, maar het is duidelijk ook een wel bijzonder willekeurige beslissing om in de ene regio feesten na een sportieve overwinning wel toe te laten en in andere niet. In Antwerpen werd expliciet vermeld dat streng toegekeken werd op de as Stenenbrug-Rooseveltplaats. Dat hierdoor veel supporters van migrantenafkomst geviseerd werden, zal wel toeval zijn? Het repressieve optreden is een uitdrukking van de oprukkende neoliberale strafstaat waarin Big Brother toekijkt en elke gedraging die uit de band springt meteen bestraft. Wat is het volgende, een algemeen feestverbod in Antwerpen waarbij enkel een uitzondering wordt voorzien als het de grote leider in het stadhuis uitkomt? En waarbij het feesten dan nog beperkt wordt tot een zuinig glaasje azijn voor alle aanwezigen?
-
Wereldbeker voetbal. Ook de Braziliaanse arbeidersbeweging betreedt het terrein
Artikel door Tim (Brussel), gebaseerd op een dossier van Mariana Campos en Alexandre Arnaud
Net zoals bij de Confederations Cup een jaar geleden wordt het duidelijk dat ook de Wereldbeker in Brazilië geconfronteerd zal worden met brede protestbewegingen tegen de manier waarop de regering en de FIFA het grootste sportgebeuren van het jaar organiseren. In een land waar miljoenen mensen in de meest armoedige omstandigheden overleven, begrijpen velen niet waarom de regering miljarden investeert in sportinfrastructuur die na het WK waarschijnlijk volledig nutteloos zal zijn.
Tanende steun voor WK
De Confederations Cup in 2013 gold voor de Braziliaanse autoriteiten en de FIFA als de generale repetitie voor het WK dat een jaar later zou georganiseerd worden. De competitie werd echter al snel overschaduwd door berichten over massale protesten. Wat begon als een klein protest tegen de prijsverhogingen voor het openbaar vervoer werd al snel een brede beweging tegen de sociale ongelijkheid in het land en het gebrek aan publieke investeringen om de noden in het onderwijs, gezondheidszorg, werkloosheid,… in te lossen.
Vandaag, een jaar later, en aan de vooravond van het WK, is er op dat vlak weinig veranderd. Uit een peiling begin april bleek dat nog slechts 48% van de bevolking akkoord ging met de organisatie van het WK voetbal in Brazilië, een scherpe terugval tegenover de 79% steun die er in 2008 was, een jaar nadat de competitie werd toegewezen aan het land. Deze cijfers betekenen in geen geval dat voetbal aan populariteit zou verliezen in Brazilië. “Sommige mensen denken dat voetbal een zaak van leven of dood is. Ik ben erg ontgoocheld in die houding. Ik kan je verzekeren dat het veel, veel belangrijker dan dat is”, zei de legendarische Liverpooltrainer Bill Shankly ooit. Hiermee verwoordde hij hoogstwaarschijnlijk precies de gevoelens van de meerderheid van de Brazilianen rond de sport.
Niet de sport, maar de commercie wordt betwist
Meer dan 30 miljoen Brazilianen spelen voetbal, dit is 18% van de bevolking. Er zijn 800 professionele clubs en meer dan 11.000 amateurploegen in het land. Toen het legendarische Corinthians uit Sao Paulo in 2012 voor de eerste keer sinds jaren in de finale van de Copa Libertadores speelde, kwam het hele openbare leven in de stad tot stilstand. Geen enkele bus of metro reed, geen enkele winkel was open. De hele stad volgde hun ploeg naar de overwinning in de Zuid-Amerikaanse beker.
Wat wel gecontesteerd wordt, is het schril contrast tussen de gigantische bedragen die geïnvesteerd worden om van deze wereldbeker een prestigeproject van de Braziliaanse burgerij te maken terwijl een grote meerderheid van de Brazilianen nog steeds in volstrekte armoede blijft leven. Brazilië mag dan wel de achtste economie ter wereld zijn, in de Human Developement Index, dat rekening houdt met de levensverwachting, scholarisatie en levenskwaliteit, staat het land slechts op de 85ste plaats. Deze cijfers tonen aan dat de meerderheid van de Braziliaanse bevolking niet heeft kunnen meegenieten van de economische groei van de voorbije jaren.
Hetzelfde zien we met de manier waarop deze Wereldbeker wordt georganiseerd. Het is een Wereldbeker die niet draait rond de voetbalfans of de belangen van de lokale bevolking, maar volledig ten dienste staat van het winstbejag van de FIFA, haar sponsors, en de speculanten en bouwfirma’s die de infrastructuur mochten bouwen.
De totale kost van de Wereldbeker in Brazilië liep op tot 17 miljard dollar, meer dan de kostprijs van de twee vorige WK’s in Duitsland en Zuid-Afrika samen. Meer dan 70% van dat budget werd verhaald op de belastingbetaler. Van verschillende spiksplinternieuwe stadions die speciaal voor het WK werden gebouwd, is het nu reeds duidelijk dat ze achteraf geen enkel praktisch nut meer zullen hebben. In de stad Manaus, in het midden van het Amazonewoud, werd een stadion met 40.000 plaatsen gebouwd, terwijl de beste lokale voetbalploeg in de stad slechts uitkomt in de Braziliaanse vierde klasse! Deze stadions worden dan ook nog eens gebouwd in de meest onveilige werkomstandigheden. Een tiental arbeiders vonden reeds de dood door het helse werkritme en het gebrek aan veiligheidsmaatregelen op de werkvloer. Het WK is vooral winstgevend voor een select clubje aan sponsors en investeerders.
Groeiend protest van onderuit en stijgende repressie
Steeds meer groepen in de bevolking eisen nu hun deel op. De voorbije maanden waren er stakingen van arbeiders in de petroleumsector, de vuilnisophalers, de metro- en busbestuurders, leerkrachten, de politie, studenten, daklozen, landloze boeren en inwoners van de favelas, die hun huizen zagen vernietigd worden door immobiliënspeculanten. Ze eisen degelijke openbare diensten, goed onderwijs, een investeringsplan om degelijke huisvesting te voorzien en voldoende en kwaliteitsvolle jobs.
Het antwoord van de regering van Dilma Rousseff (PT) op deze eisen bestaat vooral uit het ontkennen dat er een probleem is. De regering roept de bevolking op om met fierheid naar het voetbalgebeuren te kijken. In de speelsteden worden de arme favelas, de krottenwijken, fysiek afgescheiden van de delen van de stad waar de toeristen worden verwacht.
Protestbewegingen worden met steeds grotere repressie geconfronteerd. In Rio de Janeiro werd zelfs een speciale politie-eenheid, de UPP, opgericht om de favelas te “pacifiëren”. In de praktijk wil dit zeggen dat zwaarbewapende politiepatrouilles een open straatoorlog voeren om de controle over de favelas te krijgen. Officieel worden vooral de drugskartels geviseerd, maar in de praktijk wordt het hele dagelijkse leven onder controle van de lokale politiecommandant geplaatst met buitensporig geweld tegenover de lokale bevolking. Officiële cijfers over het politiegeweld zijn er niet, maar Human Right Watch spreekt over jaarlijks 3.000 burgers die gedood worden door politiekogels, en een 2.000-tal mensen die jaarlijks ‘verdwijnen’!
Vele van de slachtoffers zijn zwarte jongeren uit de favelas die zonder proces op straat worden doodgeschoten door de politie. Wanneer de politie de vermelding “verzet met de dood tot gevolg” als doodsoorzaak registreert, wordt er geen verder onderzoek gevoerd naar de omstandigheden van het overlijden. In de “gepacifieerde wijken” wordt het hele dagelijkse leven, zelfs het onderwijs, door de politie georganiseerd: zelfs in de hoogdagen van de militaire dictatuur durfde men niet zo ver te gaan!
Neoliberalisme doet ons verliezen, socialisme biedt perspectieven om te winnen
Dit beleid toont het failliet van het beleid van de PT-regering die sinds 2003 onafgebroken aan de macht is geweest in Brazilië. Ooit was de PT een socialistische strijdpartij die een belangrijke rol heeft gespeeld in de massabewegingen die tot de val van de militaire dictatuur in 1985 hebben geleid. Ondertussen heeft de partij de dogma’s van het neoliberalisme omarmd en voert ze een politiek ten dienste van de nationale burgerij en de multinationals in het land. Vooral sinds de crisis van 2008 wordt de meerderheid van de bevolking steeds meer geconfronteerd met asociale besparingen. Het protest daartegen wordt steeds meer geconfronteerd met repressiemethodes die rechtstreeks werden overgenomen uit de periode van de militaire dictatuur.
Een echt socialistische regering in Brazilië zou haar investeringsbeleid baseren op de reële noden van de bevolking en niet op de belangen van een kleine minderheid aan speculanten. Ze zou in de praktijk aantonen dat de organisatie van de Wereldbeker voetbal op zo’n manier kan gebeuren dat de honderden miljoenen voetbalfans in het land zelf, én in de rest van de wereld, kunnen genieten van hoogstaande voetbalwedstrijden, maar zonder de bouw van extravagante en nutteloze infrastructuur.
Lokale buurtcomités zouden een beslissende stem krijgen in de planning en uitvoering van investeringen. Stadions zouden gebouwd worden in steden waar lokale voetbalploegen later gebruik kunnen blijven maken van de nieuwe infrastructuur. Wegen en luchthavens zouden zo worden ingepland dat ze ook achteraf hun nut hebben voor de lokale bevolking. Tegelijkertijd zouden er middelen worden voorzien om een massaal investeringsplan rond scholen, ziekenhuizen en sociale woningbouw te realiseren. Al deze bouwprojecten zouden worden uitgevoerd met degelijke en veilige werkomstandigheden, en goede loon- en arbeidsvoorwaarden.
Enkel op die manier kan een WK worden georganiseerd dat ook in het belang is van de lokale bevolking. Zo´n WK is voor ons echter enkel mogelijk wanneer de Braziliaanse bevolking de controle in handen neemt over de grootste bedrijven, multinationals en de financiële sector in het land. Enkel zo kunnen voldoende rijkdommen worden gevonden om te investeren in de reële noden in de maatschappij.
-
Brazilië. Wie wint? Wie verliest?
“We moeten de Brazilianen absoluut zeggen dat ze de Wereldbeker hebben en de schoonheid van hun land moeten tonen, hun passie voor voetbal en dat ze best een maand wachten om tot sociale uitbarstingen over te gaan. Dat zou goed zijn voor Brazilië en ook voor de voetbalwereld.”
Michel Platini, voorzitter van de UEFA.“We moeten Platini en zijn vrienden absoluut zeggen dat ze volledig los staan van de realiteit, dat ze enkel naar Brazilië gaan voor hun winsthonger, om op onze kap geld te verdienen en dat ze best zouden vertrekken, zowel hijzelf als zijn rot systeem. Dat zou goed zijn voor Brazilië en ook voor de voetbalwereld.”
De 99%Artikel door Stéphane Delcros
- Weg met de FIFA en de multinationals!
- Voor gratis en degelijke openbare diensten!
- Sportcompetities in handen van de gemeenschap en de supporters!
Terwijl de FIFA en zijn neefjes in andere sporten de competities gijzelen om hun winsten op te drijven, schreeuwen de werkenden en armen in Brazilië hun woede uit tegenover het onrechtvaardige systeem dat miljarden vrijmaakt om aan de voorwaarden van de FIFA te voldoen terwijl de sociale diensten, waaronder basisdiensten, in het slechtste geval totaal afwezig zijn of in het beste geval onvoldoende zijn. Door het gebrek aan veiligheid op de werkvloer en de waanzinnige werkdruk om geen vertragingen op te lopen, vielen er al acht doden op werven voor de Wereldbeker. Het cynisme wordt volledig doorgetrokken, er waren wel rouwdagen voor deze slachtoffers maar ook tijdens deze dagen werd gewoon verder gewerkt omdat de FIFA nu eenmaal geen vertraging toelaat.
We hadden de titel ‘Wereldbeker van de schande’ kunnen gebruiken, maar dat hebben we eerder al gedaan. Als er niets verandert, zullen we die titel in de toekomst overigens nog kunnen gebruiken. De weinig verscholen corruptie bij de toekenning van de Wereldbekers van 2018 en 2022 aan Rusland en Quatar toonden zelfs voor de laatste twijfelaars aan dat de FIFA als hoogste instantie van het wereldwijde voetbal tot op het bot rot is en volledig moet ontmanteld worden. De FIFA is niet de vertegenwoordiger van de honderden miljoenen spelers, vrijwilligers en supporters in de wereld.
Hoe gaat de FIFA doorgaans te werk? Er wordt gerekend op volgzame overheden die geld van de gemeenschap uitgeven (voor het WK in Zuid-Afrika in 2010 ging het om meer dan 4 miljard euro) voor de bouw van prestigieuze stadions en infrastructuur. Ondernemers gaan met de buit lopen (1,1 miljard) terwijl de supporters en de lokale bevolking een hoge prijs betalen met dure tickets en een stijging van de levenskost. Achteraf verdelen de FIFA en de continentale federaties de winsten van de televisierechten, sponsorgeld en inkomsten van tickets (1,8 miljard). De topmanagers van de voetbalassociatie kennen zichzelf natuurlijk ook een kleine bonus toe (40 miljoen). De veel te grote stadions blijven nadien verlaten achter of worden zelfs afgebroken. De politieke vertegenwoordigers van de kapitalisten benadrukken vervolgens de noodzaak van besparingen om de publieke schulden af te betalen, die schulden namen immers toe door de infrastructuurwerken.
Kapitalisme nefast voor sportieve competitie
De kapitalistische samenleving perverteert sport en competities door een extreme winsthonger en vermarkting. Sport zou integendeel een volksgebeuren moeten zijn waarbij de supporters en de gemeenschap de controle in handen hebben.
Er is massastrijd in Brazilië, het zal erop aankomen om deze strijd te verenigen rond eisen voor degelijke en gratis openbare diensten en rond de eis om het beheer van de Wereldbeker met de gemeenschap in handen te nemen om te vermijden dat de lasten voor de gemeenschap zijn en de lusten voor een kleine kliek van grote bedrijven en hun marionetten. De strijd die momenteel in Brazilië woedt, kan een voorbode zijn voor toekomstige strijdbewegingen bij grote sportevenementen zoals de Olympische Spelen in Rio in 2016. Onder de controle en het beheer van de bevolking zouden de sociale noden centraal staan en zouden enkel de noodzakelijke en nuttige infrastructuurwerken verricht worden.
Als we dergelijke eisen willen afdwingen, moeten we ook opkomen voor een andere samenleving waarin de belangen van de bevolking centraal staan en niet de winsten van een handvol kapitalisten. Het volstaat niet om de ivoren toren van Blatter en Platini aan te vallen, we moeten ook de fundamenten ervan aanpakken.
13 juni: solidariteit met het Braziliaanse protest!
-
Solidariteit met Braziliaans protest – actie komende vrijdag in Brussel
Eergisteren publiceerden we een artikel over de strijd van zowel de landlozen als het metropersoneel in Sao Paulo. Maandag werd bijzonder harde repressie ingezet tegen het metropersoneel die dezelfde avond beslisten om de actie op te schorten tot een personeelsvergadering vandaag. Het Braziliaanse establishment wil er alles aan doen om te vermijden dat het protest tijdens de Wereldbeker voetbal doorgaat. Internationale solidariteit is belangrijk, wij organiseren vrijdag een actie aan de Braziliaanse ambassade in Brussel om dit te benadrukken. Er zullen op hetzelfde ogenblik acties in diverse landen zijn. Hieronder onze oproep voor de actie in Brussel.
[divider]
Een storm van protest en strijd breekt open boven Brazilië in het kader van de Wereldbeker. De arbeiders bij de metro van Sao Paulo startten op 5 juni een krachtige staking. Die staking werd maandagavond opgeschort, maar op woensdag, op de vooravond van de Wereldbeker, is een algemene vergadering van het personeel voorzien om over nieuwe acties te beslissen. Deze strijdbeweging beperkt zich niet enkel tot looneisen maar is een gevecht om openbaar vervoer voor iedereen te verdedigen.
De stakers kunnen rekenen op nationale aandacht maar worden hard aangepakt via brutale repressie van de overheid. Deze vrijdag, 13 juni, roepen wij op voor een solidariteitsactie aan de ambassade van Brazilië om 17.30u. Soortgelijke acties zullen georganiseerd worden in verschillende andere landen, op het initiatief van afdelingen van het CWI, Committee For a Workers’ International, waarvan LSP de Belgische afdeling is.
Afspraak: 17u30 aan Braziliaanse ambassade, Louizalaan 350 te Brussel (tram 93 en 94, halte Vleurgat)
Facebook event
-
Brazilië. Strijd van landlozen en metropersoneel doet sfeer verhitten
André Ferrari, LSR (CWI in Brazilië)
In de aanloop naar de Wereldbeker is er een golf van strijd en protest in Brazilië. Op 5 juni begon het personeel van de metro in Sao Paulo aan een staking. Deze staking gaat verder dan een strijd voor betere lonen, het is een strijd voor het recht op publiek transport voor de bevolking. Deze strijd staat in het middelpunt van de nationale belangstelling en gaat gebukt onder harde repressie door de overheid.
De staking begon net op de verjaardag van de massale protestacties van een jaar geleden. Vorige zomer trokken miljoenen mensen de straat op in een revolte die begon na protest tegen een stijging van de tarieven voor het openbaar vervoer. Als gevolg van die sociale uitbarsting moesten verschillende lokale en regionale regeringen de geplande prijsstijgingen intrekken. Het leidde evenwel niet tot het stopzetten van het neoliberale afbraakproces en de privatiseringen van het openbaar vervoer.
Nieuwe fase van klassenstrijd
Sinds de explosie van juni 2013 was er een nieuwe opgang van arbeidersstrijd en dit in de context van een groeiende economische crisis en het doodlopende straatje van het economisch en politiek model van de PT-regeringen (van zowel Lula als Dilma).
Het afgelopen jaar was de strijd doorgaans geïsoleerder dan een jaar geleden, er was geen eengemaakte overkoepelende strijd. Maar er was wel een scherper klassenprofiel. Er waren tal van stakingen in de publieke en private sectoren. Die sectoren met een sterke traditie van strijd (leraars, ambtenaren, banksector, postpersoneel, metaalsector,…) werden vervoegd door sectoren met personeel in onzekere statuten waar het moeilijker is om vakbonden te organiseren.
Dat was onder meer het geval met het schoonmaakpersoneel in Rio de Janeiro die tijdens het carnaval in staking gingen. Er was niet aanval repressie door het stadsbestuur van Rio, maar ook door de regeringsgezinde vakbondsleiding. Ze kregen echter een brede steun onder de bevolking en zo behaalden de “vegers” (zo staan ze bekend) uiteindelijk een overwinning wat aanleiding gaf tot gelijkaardige strijd in andere steden van het land. Dat was ook het geval voor 28.000 arbeiders die diensten verlenen in het Petrochemische complex van Rio. Ook de buschauffeurs van Rio en Sao Paulo gingen in staking, ook al werden die acties niet door hun vakbondsleiders gesteund.
Momenteel zijn er nog verschillende sectoren in actie. Een van de langdurige stakingsbewegingen is die van de staatsuniversiteiten van Sao Paulo, in het bijzonder in USP (Universiteit van Sao Paulo) is er een intensieve mobilisatie van studenten, onderwijzend en ander personeel.
Centrale rol van de MTST
De afgelopen weken lag de nadruk op de betogingen van de beweging van landlozen, de MTST, die vooral in Sao Paulo massaal waren. Op 3 mei was er een massale bezetting van land dat het voorwerp is van speculatie. De grond bevindt zich op amper vier mijl van het stadion dat de openingswedstrijd van de Wereldbeker ontvangt in de buurt Itaquera, in het oosten van Sao Paulo.
Door zo dicht bij het erg dure stadion (400 miljoen dollar!) actie te voeren, werd het contrast getoond tussen de publieke middelen die worden uitgetrokken ten voordele van de winsten van de FIFA, de grote bouwbedrijven en de vastgoedspeculanten aan de ene kant en het gebrek aan middelen voor de gewone werkenden.
De bezetting van Itaquera wordt de ‘Beker van de bevolking’ genoemd. Er zijn momenteel ongeveer 4.000 gezinnen bij betrokken. De Wereldbeker zorgde voor een sterke toename van de vastgoedprijzen, in delen van de stad was er een stijging met 200%, en ook van de huurprijzen. Miljoenen werkenden moeten hun huis verlaten en verder van hun werkplaats gaan wonen, wat het probleem van de mobiliteit in de stad nog erger maakt. De eisen van het recht op betaalbare huisvesting en van openbaar vervoer zijn deel van dezelfde strijd van de werkenden om hun eigen stad in handen te nemen en niet over te laten aan de grote bedrijven.
De MTST hield betogingen met duizenden aanwezigen, zowel landloze werkenden als hun bondgenoten. De laatste betoging was op 4 juni met 25.000 aanwezigen die de toegang tot het nieuwe stadion een week voor de opening van de Wereldbeker blokkeerden. De betoging toonde de kracht van de beweging die ook de opening van de Wereldbeker kan bedreigen.
Enkele dagen eerder werd gedreigd met een bloedige ontruiming van Itaquera, waarbij het duidelijk was dat de beweging koos voor verzet. Kort na 4 juni besloot de federale regering van president Dilma Rousseff (PT) dan toch om onderhandelingen op te starten en werd aangekondigd dat enkele eisen zouden ingewilligd worden. De grond die bezet werd zou gebruikt worden om betaalbare huisvesting te bouwen waarvoor publieke middelen zouden uitgetrokken worden en waarbij het beheer in handen van de protestbeweging komt. Eens deze toegeving van de regering bevestigd wordt, zal deze belangrijke overwinning voor de MTST een aanzet zijn voor nieuwe strijd door verschillende bewegingen.
Personeel van metro in actie
Tegen deze achtergrond zijn ook de personeelsleden van de metro in actie gegaan. Zij richten zich tegen de regionale regering onder leiding van Alckmin (PSDB), een regering van de traditionele neoliberale rechterzijde. Deze deelstaatregering gaat bijzonder hard tekeer tegen de stakers. De politie werd naar stakersposten gestuurd, er werd met ontslag gedreigd en in onderhandelingen toont de regering zich onverzettelijk.De vakbond van het metropersoneel wordt geleid door de linkerzijde binnen de vakbonden, een linkerzijde die doorgaans verbonden is met de linkse partijen PSTU en PSoL. De acties genieten een brede steun van de bevolking. Het grootste deel van de vakbondsleiding van het metropersoneel heeft banden met de basisvakbond CSP-Conlutas, maar de vakbond zelf is niet verbonden met een federatie. Er zijn dagelijkse algemene personeelsvergaderingen met meer dan 2.000 aanwezigen op een totaal van 9.500 in de sector. De stakersposten blokkeren ook de pogingen van delen van het patronaat om enkele metrolijnen open te krijgen, zelfs indien dit ten koste van de veiligheid gaat omdat personeel wordt ingezet dat niet opgeleid is.
De regering doet er alles aan om de publieke opinie tegen het metropersoneel op te zetten, maar dat lukt niet. De lokale regering van Alckmin en eerdere regeringen van de PSDB waren direct betrokken bij grootschalige corruptieschandalen en de vorming van kartels die smeergeld aan de overheid betalen. Ook grote bedrijven als Siemens en Alstom, die producten en diensten voor de metro van Sao Paulo leveren, zijn daarbij betrokken.
In de aanloop naar de staking stelde de vakbond het beleid van de lokale regering inzake openbaar vervoer aan de kaak. Er werd ook voorgesteld dat de werkonderbreking zou geschorst worden indien de gebruikers gratis toegang zouden krijgen tot het openbaar vervoer. Dat voorstel genoot een brede steun van de bevolking en droeg bij tot een debat over het voorstel van gratis openbaar vervoer, een voorstel dat sinds juni 2013 aan populariteit heeft gewonnen.
De regering heeft steun van de arbeidsrechtbanken die beslisten dat de staking illegaal is omdat de vakbond geen volledige dienstverlening garandeert in de piekuren. Een dergelijke dienstverlening wordt immers gezien als ‘essentieel’. Wat houdt het stakingsrecht eigenlijk in indien een groep arbeiders 100% van de dienstverlening moet garanderen tijdens de staking. De rechtbanken hebben een dwangsom opgelegd van 40.000 dollar per stakingsdag en bovendien werd beslist dat het afdanken van stakers legitiem is.
Er werd op een massale personeelsvergadering op 8 juni beslist om de confrontatie met de regering, de media en de rechtbanken aan te gaan en de staking in stand te houden. Heel wat sectoren van de arbeidersbeweging en de sociale bewegingen, waaronder de MTST en jongerenorganisaties mobiliseren steun voor het metropersoneel. Met hun actiebereidheid en sterke organisatie kan het metropersoneel samen met de georganiseerde steun voor de staking de regering een nederlaag toebrengen.
Actieve solidariteit voor het metropersoneel om tot een overwinning te komen, kan van groot belang zijn voor nieuwe strijd zowel tijdens als na de Wereldbeker.
Strijd eenmaken in opbouw naar algemene 24-urenstaking
LSR (het CWI in Brazilië) komt actief tussen in strijdbewegingen en doet er alles aan om die te verenigen. We zijn mee actief met de MTST en in de CSP-Conlutas (de meest dynamische basisvakbond). We proberen beide strijdbare organisaties tot een gecoördineerd optreden te brengen. Geleidelijk aan begint dat ook te gebeuren.
We hebben ook telkens de noodzaak van een nationale conferentie van strijdbewegingen naar voor geschoven. Zo’n conferentie kan een gemeenschappelijk platform en actieplan uitwerken. Het is nodig om te bouwen aan een 24-urenstaking van onderuit.
Het verenigen van de strijd van metropersoneel, leraars, landlozen en alle werkenden en jongeren die vandaag opstaan of gerevolteerd zijn door de ongelijkheid die zo scherp tot uiting komt in het kader van de Wereldbeker, is een noodzakelijke voorwaarde om de strijdbare arbeidersbeweging en socialistische linkerzijde in Brazilië op de kaart te zetten.
