NL Socialisme

Tag: VS

  • VS. Nalatigheid van Trump vergroot de ramp

    De dreiging van COVID-19 was geen geheim. De verwoestende verspreiding van het virus in China en het feit dat het van mens tot mens wordt overgedragen was midden januari wereldnieuws. De wetenschap van de virusoverdracht en de stappen om de verspreiding ervan te minimaliseren waren ook goed gedocumenteerd in de wetenschappelijke literatuur. Deskundigen hadden niet alleen voorspeld dat er op een bepaald moment een pandemie zou uitbreken, maar het Center for Disease Control had ook plannen om de bevolking te beschermen.

    Door Tony Wilsdon

    Wat was de reactie van Trump? In januari en februari, toen beslissende actie tienduizenden levens had kunnen redden en de economische ontwrichting van het virus had kunnen beperken, ontkende Trump dat het virus een bedreiging vormde. Zijn boodschap ging van “het komt wel goed” naar “het is een complot van de Democraten.” Ondertussen had de regering van Trump de afgelopen twee jaar de overheidsinstellingen die verantwoordelijk zijn voor de behandeling van een mogelijke uitbraak, zwaar afgebouwd.

    Wat er gedaan had moeten worden was ook duidelijk. Het testen op grote schaal, sociale afstand nemen en de productie van veilige medische apparatuur opvoeren, zodat iedereen, vooral het verplegend personeel, voldoende voorraad had.

    Dat zou veronderstellen dat een federale overheid bereid is om in de eerste plaats de belangen van de bevolking te dienen en bereid is om de economische besluitvorming in handen te nemen. Maar dit is het kapitalisme, niet het socialisme. Onder het kapitalisme hebben CEO’s van grote bedrijven een beslissende invloed op het economisch beleid, en de overheid is er om hun belangen te dienen, inclusief de huidige reddingsoperatie voor bedrijven.

    Pandemie in de VS

    Toen eenmaal duidelijk was dat de pandemie zich al naar de VS had verspreid, projecteerde Trump zich als opperbevelhebber en beriep zich op de War Powers Act, die hem de macht gaf om de industrie te leiden. Maar hij slaagde er niet in om concrete stappen te zetten. Deze mislukking drukte zijn stempel op de daaropvolgende pandemie die zich nu over de hele natie heeft verspreid zonder dat de overheid de nodige maatregelen heeft genomen.

    De crashende beurs medio maart richtte de aandacht op de gevolgen die de pandemie kon hebben voor zijn kansen op herverkiezing. Dit leidde tot inspanningen om geld te injecteren in de economie. Maar de kleine lettertjes laten zien dat de beloften van het beschermen van de gewone Amerikanen precies dat waren: beloften. Er is geen algemene, langdurige bescherming tegen inbeslagnames of uitzettingen en terwijl de werkloosheidsuitkeringen zijn uitgebreid, zijn er miljoenen werknemers zonder papieren en anderen die niets zullen krijgen en zelfs voor degenen die wel geld krijgen, zal het lang niet genoeg zijn. In plaats daarvan heeft de administratie koortsachtig gewerkt om ervoor te zorgen dat het leeuwendeel van de stimulusmaatregen naar de rijken gaat.

    Nu zien we dat Trump eist dat de economie wordt “bevrijd” van Democratische gouverneurs die regels van sociale afstand opleggen. Nu zijn populariteit in de peilingen daalt, is Trump teruggekeerd naar zijn gebruikelijke methode om zijn achterban in een razernij te storten.

    Ondertussen draagt de zorgsector de echte last van het “in stand houden van de economie” en dit zonder adequate en noodzakelijke bescherming. Verpleegkundigen worden tot zondebok gemaakt omdat ze weigeren te werken zonder bescherming. Trump en de federale overheid hebben niets gedaan om hen te beschermen.

    Het beleid van Trump is geworteld in zijn positie als vastgoedmagnaat, en als woordvoerder van de meest egoïstische, egocentrische vleugel van de kapitalistische klasse. De bezorgdheid van de bevolking over een virus staat niet op hun agenda.

    Wat een echt verschil zou maken, is het bestaan van een echte arbeidersregering met een socialistisch programma. Het zou het onmiddellijke doel hebben gehad om de productie van tests, maskers, beademingsapparaten en andere veiligheidsuitrustingen op te voeren. Het zou teams van gezondheidswerkers in het hele land en geschoolde werknemers hebben opgezet om de bevolking te testen en onmiddellijk te zorgen voor een veilige afstand. Er zou een gratis gezondheidszorgsysteem zijn geweest om iedereen met potentiële symptomen aan te moedigen om te worden getest. En als er toch nog beperkte lockdowns nodig waren geweest, zouden alle burgers veiligheidscomités op hun werkplek hebben gehad en een veilig inkomen hebben gehad om het virus uit te zitten.

  • VS: campagne voor een huurstaking in opbouw

    Verslag vanuit de VS door Rob Rooke (Socialist Alternative)

    De huidige ineenstorting van de Amerikaanse economie in het kielzog van COVID-19 heeft het leven van de arbeidersklasse in beroering gebracht. De angst voor het virus wordt nog versterkt door de economische zorgen: hoe de huur te betalen, hoe ervoor zorgen dat er brood op tafel komt en hoe toegang tot gezondheidszorg behouden.

    Sommige supermarkten zijn nog steeds leeg, terwijl bijna alle prijzen schijnen te schommelen. In de loop van april raakte het geld voor miljoenen mensen op. Lange rijen bij voedselbanken doen denken aan de Grote Depressie. In Santa Rosa, Californië, verdeelde de Empire Food Bank voordien 650 maaltijden per dag uit. Nu zijn dat er al 120.000 per dag, en dit aantal zal naar verwachting nogmaals verdubbelen. Miljoenen arbeiders moeten voor het eerst in hun leven naar voedselbanken.

    In deze context hebben de oproepen voor een huurstaking op 1 mei en daarna steun gekregen. Zo’n drie miljoen mensen hebben de petitie RentStrike2020 ondertekend, en vele duizenden hebben zich aangesloten bij pagina’s op Facebook voor huurstakingen. De mensen maken afwegingen welke uitgaven ze nog kunnen doen en hoe ze tijd kunnen rekken tot ze de beloofde 1200 dollar van overheid krijgen. De gouverneur van Californië, Newsom, stelde midden april dat “sociale normaliteit nog maanden weg is.”

    In veel staten kwamen er al snel maatregelen om de lasten van huur en hypotheken te verlichten. Maar voor veel anderen blijft de onzekerheid. Er dreigen potentieel miljoenen uithuiszettingen. De meeste staten hebben een tijdelijk verbod op uithuiszettingen ingevoerd. Sommige van die verboden zijn maanden van toepassing, andere zijn van kortere duur. Een aantal steden laat huurders toe om later te betalen als ze bewijzen dat ze het virus hebben gehad. Van die huurders wordt verwacht dat ze later hun verschuldigde huur terugbetalen. Deze schuld komt bovenop de berg aan schulden zoals studieschulden, zorgschulden, autokrediet en andere schulden. Het feit dat 44% van de werkenden minder dan 18.000 dollar per jaar verdient, maakt dat dit een economisch onbeheersbare situatie is.

    Huurstaking in voorbereiding

    In heel de VS nemen huurders de situatie zelf in handen. Van Los Angeles tot Boston organiseren ze zich online, via de telefoon of Zoom-gesprekken, waarbij ze veilig uit hun isolement breken. In steden worden Facebook-groepen opgezet om huurders te verenigen en aan te moedigen om anderen te bereiken via pamfletten, affiches en sociale media.

    In april was ongeveer een derde van de huurders van appartementen niet in staat om huur te betalen en duizenden winkels, hotels en fastfoodketens betaalden ook geen huur. Mogelijk zal hier wat verandering in komen als huurders de 600 dollar extra premie op hun uitkering ontvangen. Maar veel werkenden, onder meer die zonder papieren, zullen geen financiële hulp krijgen.

    Rent Strike 2020 is een campagne die gebaseerd is op organiseren. De campagne pleit er niet voor dat iedereen gewoon stopt met het betalen van huur. In plaats daarvan gaat het er bij deze beweging om dat mensen zich samen organiseren en collectieve actie ondernemen ter verdediging van hun huis. Huurders komen al collectief in actie om de huurprijzen te verlagen. Dit is geen plan voor het uitstellen van de huurbetalingen, zoals veel verhuurders van bedrijven dat doen, waardoor alle huurders zich diep in de schulden steken. Rent Strike 2020 pleit ervoor dat huurders bij elkaar komen en de meerderheid in hun gebouw overtuigen om samen een aanzienlijke huurverlaging voor te stellen. Deze huurverlaging zou er één van 25% kunnen zijn of van 50%, naargelang van wat de huurders redelijk denken te kunnen betalen om te overleven. Voor degenen die niet kunnen veroorloven wat de meerderheid als een redelijke eis beschouwt, wordt voorgesteld dat slechts een symbolisch bedrag betaald wordt, waarbij dit opgenomen wordt in de onderhandelingen met de verhuurder. Geen enkele huurder mag tijdens deze COVID-ramp uit de boot vallen.

    Huisvesting is een recht

    Bij het bekijken van hun financiële situatie zullen huurders zich afvragen of ze hun volledige huur kunnen betalen, of ze de komende periode wel kunnen overleven. In de afgelopen maand hebben een recordaantal van 22 miljoen mensen een werkloosheidsuitkering aangevraagd. Verwacht wordt dat de werkloosheid tegen juni tot 47 miljoen werknemers zal stijgen en dat zo’n 35 miljoen mensen hun op de werkgever gebaseerde gezondheidszorg zullen verliezen. Terwijl voedsel, gezondheidszorg en nutsvoorzieningen kunnen worden afgesneden, hebben huurders één zekerheid: dat ze momenteel onder een dak wonen. Ze moeten niet verhuizen als ze de huur niet kunnen betalen. Het verbod op uithuiszettingen zal uiteindelijk worden opgeheven, maar het geeft de huurders een beetje tijd om zich te organiseren.

    Als huurders zich beginnen te organiseren, zullen ze de huur nooit meer op dezelfde manier zien. Huurders zullen hun verhuurders gaan googelen, uitzoeken hoeveel gebouwen zij bezitten en in sommige gevallen kunnen achterhalen hoeveel geld de verhuurders eraan verdienen. De grootste huisbaas, Mid America Apartment Communities, bezit bijna 100.000 wooneenheden en maakte in 2019 $973 miljoen winst. De huurders zullen ook vragen waarom ze in sommige gevallen de helft van hun loon hebben betaald aan een verhuurder die het geld niet nodig heeft. Zeer weinig of geen verhuurders zijn tijdens deze crisis op bezoek geweest bij voedselbanken. Miljoenen huurders wel.

    Politieke actie voor hulp aan huurders

    De eis van Rent Strike 2020 om de betaling van de huur te bevriezen zonder straf voor wie laat betaalt en zonder opgebouwde schuld, naast een bevriezing van de hypotheekbetalingen, is de onmiddellijke politieke oplossing die door deze crisis wordt gesteld. Als het recht op een werkloosheidsuitkering niet echt veralgemeend wordt, zullen er veel individuen en gezinnen uit de boot vallen. Deze beweging is een strijd om te voorkomen dat huurders worden gestraft voor dit Coronavirus. Wij zijn ook voorstander van federale steun voor kleine verhuurders die kunnen bewijzen dat ze voor hun basisinkomen afhankelijk zijn van deze huurprijzen.

    In de zomer en tot in de herfst zullen er veel gevechten zijn om de mensen gehuisvest te houden. Dit zal een prioriteit zijn. Een beweging “Can’t Leave! Won’t Leave” zou brede sympathie opwekken onder al diegenen wiens leven overhoop gegooid is door de slechte reactie van het establishment op de Covid-19 dreiging. Als de verboden op uithuiszettingen afgebouwd worden, kunnen massale campagnes tegen uithuiszettingen, zowel aan de rechtbank als aan de huizen waar mensen uit dreigen gezet te worden, een brede steun krijgen in de gemeenschap.

    Naarmate de crisis zich ontvouwt, zullen de eisen van de huurstakingsbeweging zich waarschijnlijk aanpassen aan bredere eisen voor totale kwijtschelding van huurschulden, voor het schrappen van uithuiszettingen in het Corona-tijdperk uit de verslagen van de huurders (die latere toegang tot huur bemoeilijken), en voor een bredere invraagstelling van de wijze waarop huisvesting in de VS is georganiseerd.

    Bredere doelstellingen voor de beweging

    De campagne van Bernie Sanders wees in 2016 en opnieuw in 2020, op de verantwoordelijkheid miljardairklasse en hun dominantie van de politiek voor de enorme ongelijkheid in de samenleving. Sanders populariseerde het idee dat politici geen giften van grote bedrijven mogen aannemen, dat we algemeen toegankelijke gezondheidszorg nodig hebben en dat de studieschulden moet worden kwijtgescholden. In Californië won Sanders in de gebieden met de meeste huurders. Hij pleitte voor een nationale huurwetgeving. De miljoenen vrijwilligers voor de campagne van Sanders zouden een groot verschil kunnen maken in de strijd rond de huurstakingen. Daarvoor zou het nodig zijn om mensen te organiseren in een nieuwe groep, los van Bernie’s campagne en onafhankelijk van de Democratische Partij. Zo’n nieuwe groep zou moeten worden gevormd rond het programma van Bernie en zou de basis kunnen vormen voor een nieuwe arbeiderspartij die onafhankelijk is van het geld van de grote bedrijven.

    De huurder-activisten zouden naar ons verleden moeten kijken om te leren van succesvolle huurstakingen van Buenos Aires tot Soweto en Glasgow. In 1964 dwongen huurders uit Harlem de burgemeester van New York om achter particuliere huisbazen aan te gaan die decennialang gebouwen hadden laten vervallen in de sloppenwijken. In Toronto dwongen twee meer recente huurstakingen verhuurders tot lagere huurprijzen. In de huidige situatie gaat het er niet alleen om als men zich een verhoging van de huurprijzen kan veroorloven, maar voor velen gaat het erom of men überhaupt huur kan betalen.

    De $600 die in de Corona Recovery Act is opgenomen, zal een enorm verschil maken voor de gezinnen en individuen die daarvoor in aanmerking komen. Maar het zal slechts een paar maanden duren. De verhuurders maken zich nu al op om onze cheques in handen te krijgen. Huurders moeten zich organiseren. Ze moeten plannen maken voor een langdurige strijd de komende maanden. Afdankingen door besparingen van lokale en staatsoverheden zijn al begonnen. Veel winkels, hotels en restaurants zullen misschien nooit meer heropenen. We kunnen ons de oude huurprijzen niet veroorloven. We kunnen ons geen systeem veroorloven dat winst boven de gezondheid en het welzijn van mensen stelt. We hebben een socialistische toekomst nodig.

     

    [button link=”https://www.facebook.com/events/252465122812852/” type=”big” color=”red”] => Op onze 1 mei meeting spreekt Elan Axelbank van Socialist Alternative in de VS onder meer over de campagne voor een huurstaking. [/button]

  • Video. Amerikaanse socialisten over de strijd tegen Corona en Trump

    “Wij zullen niet voor Wall Street sterven.” Onder die titel hield Socialist Alternative afgelopen weekend een online meeting. Onder de sprekers verschillende voortrekkers van strijd op de werkvloer, naast onder meer Kshama Sawant. De video biedt een interessant beeld van de strijd in de VS en de discussies die dit met zich meebrengt.

  • Amerikaanse socialisten: “We zullen niet sterven voor Wall Street”

    Zorgpersoneel in New York voert actie voor beschermend materiaal.

    De voorbije weken is het falen van het wereldwijde kapitalisme voor miljoenen mensen blootgesteld. Het systeem komt in een diepe crisis en het establishment is niet in staat om de nodige maatregelen te nemen om de verspreiding van COVID-19 tegen te gaan.

    Artikel door Calvin Priest, Socialist Alternative (VS)

    Dit falen is geen toeval. Terwijl wetenschappers en zorgprofessionals al langer schreeuwden over de noodzaak van een dringend antwoord, waren Trump en het politieke establishment bijzonder traag in hun reactie vanuit een verlangen om de business-as-usual en Wall Street-winsten te verdedigen.

    Op 1 april waren er wereldwijd meer dan 45.000 mensen gestorven, met 912.000 bevestigde gevallen van besmetting. Het aantal besmettingen blijft bijzonder snel toenemen. In werkelijkheid is dit cijfer slechts het topje van de ijsberg. Er bestaat weinig twijfel over dat er nu wereldwijd vele miljoenen geïnfecteerd zijn. En hoewel dit is geconcentreerd in landen met een ontwikkelde economie, zal de grootste menselijke tol waarschijnlijk komen in minder ontwikkelde economieën met een zwakkere gezondheidsinfrastructuur, zoals Latijns-Amerika, Afrika, delen van het Midden-Oosten en het Indische subcontinent.

    Waar meer proactieve maatregelen werden genomen, zoals in Zuid-Korea met een programma van massaal testen van 10.000 mensen per dag, of in Seattle waar het eerste geregistreerde geval van het nieuwe coronavirus in de VS werd vastgesteld en waar maatregelen zoals die van sociale afstand eerder werden genomen, is de curve van de besmetting enigszins afgevlakt.

    In Seattle werden deze maatregelen, hoewel nog steeds beperkt, gedreven door de druk van sociale bewegingen. Het socialistische gemeenteraadslid van Seattle, Kshama Sawant, drong aan op onmiddellijke actie aan het begin van de uitbraak en organiseerde werkende mensen om een reeks eisen te stellen aan het politieke establishment, waaronder gratis testen en behandeling, gegarandeerd betaald ziekteverlof, de mogelijkheid om van thuis te werken, schorsing van huur en hypotheekbetalingen, waarbij de nadruk werd gelegd op de cruciale noodzaak van massale testen. Hoewel de genomen maatregelen verre van voldoende waren, laten ze zien dat als we vechten, we kunnen winnen, zelfs in de omstandigheden van een pandemie.

    VS nieuw epicentrum

    Trump was tegelijk het wereldwijde uithangbord van roekeloosheid in een absoluut criminele aanpak van de crisis.

    De eerste reactie van Trump was om de dreiging van het virus te verwerpen (“Dit is een griep”, herhaalde hij). Er ging een maand verloren om voldoende tests en andere dringende maatregelen op te zetten. Trump slaagde er niet in de nodige stappen te zetten om beschermend materiaal of tests voor zorgpersoneel te voorzien. Uit recent onderzoek onder Amerikaanse burgemeesters bleek hoe groot het tekort is: het ontbreekt aan 28,5 miljoen mondmaskers, 24,4 miljoen andere persoonlijke beschermingsmiddelen, 7,9 miljoen testkits en 139.000 beademingsapparaten.

    De VS is het nieuwe wereldwijde epicentrum van de pandemie, met meer dan 205.000 mensen die besmet zijn, 4.516 doden [ondertussen opgelopen tot meer dan 10.000!], met een verwachte dodentol van  100.000 tot 240.000 Amerikanen. Op dit moment is de staat New York en vooral New York City het nationale epicentrum, maar er zullen binnenkort ook andere epicentra zijn, waarschijnlijk inclusief Louisiana, waar de uitbraak zich snel heeft ontwikkeld. De staat New York heeft meer dan 83.000 bevestigde gevallen, 40% van het nationale totaal en meer dan in de provincie Hubei in China, en 1.941 sterfgevallen. Ziekenhuizen en mortuaria in delen van New York City zijn nu volledig overweldigd.

    Ondanks de afschuwelijke menselijke kosten, staan Trump en de Amerikaanse heersende klasse te popelen om de economie te heropenen, in een poging om de winst en de aandelenkoersen te herstellen.

    Oproepen om de economie te herstarten

    Op 24 maart heeft Trump gezworen de coronavirus-restricties met Pasen op te heffen. Hij zei: “Er zullen overal in het land volle kerken zijn… Ik denk dat het een prachtige tijd zal worden.” Onder hevige druk om terug te krabbelen, paste hij zijn boodschap aan en riep in plaats daarvan op om vanaf 30 april het werk te hervatten.

    Trump staat verre van alleen met de eis om terug te keren naar de normale gang van zaken, tegen elke prijs voor de gezondheid en het leven van de werknemers. Nog voor de uitspraken van Trump rond een herstart op Pasen schreef de redactie van de Wall Street Journal: “Het zal in sommige kringen niet populair zijn, maar de federale en staatsambtenaren moeten nu beginnen om de antivirusstrategie aan te passen om een economische recessie te voorkomen.”

    De meest brutale uitspraken komen van rechtse figuren zoals Glenn Beck die opriep tot “economisch patriottisme”, in het bijzonder van oudere Amerikanen, door onmiddellijk terug aan het werk te gaan en te sterven indien nodig, om toch maar de economie op gang te krijgen. Het verschil tussen het ‘economisch patriottisme’ van rechtse figuren en dat van het bredere establishment zit vooral in de mate van directheid, niet zozeer in de intenties.

    De mainstream visie van het establishment werd brutaal samengevat door Dick Kovacevich, voormalig CEO van Wells Fargo en nu topman bij Cisco en Cargill. Hij zei: “We zullen de mensen geleidelijk aan terugbrengen en zien wat er gebeurt. Sommigen van hen zullen ziek worden, sommigen zullen zelfs sterven, ik weet het niet… Wil je een economisch risico nemen of een gezondheidsrisico? Je mag kiezen.”

    Het is natuurlijk absoluut waar dat er naast de pandemie een economische catastrofe aan de gang is. Er zijn voorspellingen dat 30% van de Amerikaanse werknemers binnen een maand werkloos zullen zijn,  daarmee zou het werkloosheidscijfer dat van de Grote Depressie evenaren. Maar terwijl het Coronavirus een enorme impact heeft, was het slechts een keerpunt in de wereldwijde kapitalistische crisis die diepe wortels heeft die verder gaan dan de pandemie.

    We moeten niet concluderen dat het leven van werkende mensen ondergeschikt maken aan de behoeften van het kapitalisme slechts een kenmerk is van de rechtervleugel of de belangen van de grote bedrijven. De New Yorkse burgemeester Bill de Blasio heeft vorige week het idee geopperd om de scholen in de stad voor 20 april te heropenen, voordat de oppositie hem dwong om dit voorstel te laten vallen. Ook ruim een week nadat de stad in quarantaine ging, bleven bouwplaatsen waar luxe appartementen voor de superrijken worden gebouwd actief doorwerken. Dit stopte alleen maar omdat bouwvakkers en hun vakbonden eisten dat er een einde kwam aan een situatie waarin arbeiders in liften met 20 tegelijk op en neer gingen en ernstig gevaar liepen besmet te raken.

    De Democratische Gouverneur van New York, Andrew Cuomo, zei onlangs op CNN: “We hebben het over het beschermen van levens. Er moet daarnaast echter ook gesproken worden over economische levensvatbaarheid… Je kunt de economie niet voor altijd tegenhouden, dus we moeten beginnen na te denken hoe lang iedereen blijft thuis blijft.”

    Natuurlijk moet de economische activiteit op een bepaald moment weer herstarten, maar onder welke voorwaarden, in wiens belang en hoe worden deze beslissingen genomen? Vertegenwoordigers van werknemers in belangrijke sectoren, van de verwerkende industrie tot het onderwijs, moeten in dit proces rechtstreeks inspraak krijgen en een veto kunnen uitspreken. De heropstart van de economie gaat niet alleen over het “afvlakken van de curve” van het virus. Het moet worden gekoppeld aan een duidelijke strategie, waarbij het leven en de gezondheid van de werknemers op de eerste plaats komen, en met echte middelen om nieuwe uitbraken, die onvermijdelijk zijn, het hoofd te bieden.

    Als het van de bazen en de gevestigde politici afhangt om sectoren terug op te starten, dan zal er geen rekening worden gehouden met de veiligheid van de werkenden. Als ze ons vragen om ons leven op het spel te zetten voor hun winst, dan moeten wij ons organiseren in onze vakbonden en met onze collega’s terugvechten.

    Het moet ook duidelijk zijn dat de heersende klasse en Trump de gelegenheid van de pandemie kunnen aangrijpen om democratische basisrechten te beperken. Dat is iets waar we ons ook resoluut tegen moeten verzetten. Dit is al gebeurd in verschillende landen, van Chili tot Hongarije. De New York Times beschreef hoe het minister van justitie van de Amerikaanse regering het parlement vroeg “om ingrijpende nieuwe bevoegdheden, waaronder een plan om de wettelijke bescherming van asielzoekers af te schaffen en mensen voor onbepaalde tijd zonder vorm van proces vast te houden.” In het parlement kwam er tegenwind, maar het is een ernstige waarschuwing voor wat kan komen.

    Reddingsoperatie voor de miljardairs

    De prioriteiten van de heersende klasse kwamen duidelijk tot uiting in het stimuluspakket van 27 maart. Dat pakket omvatte een immens bedrag van 425 miljard dollar aan collectieve reddingsoperaties, die worden gebruikt om voor maar liefst 4 biljoen dollar aan leningen voor grote bedrijven te kapitaliseren in vergelijking met een veel kleiner bedrag voor gewone mensen. Zelfs de opname van beperkte maatregelen voor werkenden is niet te wijten aan de groei van een geweten, maar eerder aan de erkenning dat zonder wat geld rechtstreeks in de zakken van de mensen te steken de economie volledig zou kunnen instorten.

    Bernie Sanders verdedigde een aanzienlijke uitbreiding van de bescherming tegen werkloosheid en andere maatregelen, terwijl het AOC scherpe kritiek op het wetsvoorstel uitte. Maar het moet duidelijk zijn dat ze beiden een vergissing begingen door voor het stimuluspakket te stemmen. De vertegenwoordigers van de arbeidersklasse mogen geen linkse dekmantel geven aan een rot politiek establishment in ruil voor beperkte hervormingen.

    De kwetsbaarheid van de VS voor het coronovirus beperkt zich niet tot het falen van Trump. Er is ook de gebrekkige gezondheidszorg. Beide traditionele partijen hebben lang fel gestreden tegen publieke zorg. Hun vastberadenheid om de winst centraal te stellen, begon niet met de huidige crisis. We moeten verder gaan dan het openen van de bestaande zorg voor iedereen: er is nood aan een openbare gezondheidsdienst waarbij ziekenhuizen, de bredere zorgsector en de farmaceutische industrie in democratisch publiek bezit worden genomen en door de werkenden worden beheerd op basis van de zorgnoden, niet de winsten.

    De voorbije maand heeft het Democratische establishment alles in het werk gesteld om Joe Biden te ondersteunen en de politieke revolutie van Bernie Sanders te blokkeren. Biden is tegenstander van algemeen toegankelijke gezondheidszorg. Maar in de reactie op de pandemie was Biden zo onbekwaam dat er gespeculeerd werd over de mogelijkheid om hem op de Democratische Conventie te vervangen door een meer bekwame vertegenwoordiger van de heersende klasse, zoals Andrew Cuomo. We begrijpen dat velen wanhopig uitkijken naar het einde van het bewind van Trump, maar toch kunnen werkenden geen steun geven aan Biden of Cuomo. We moeten tegen het volledige establishment ingaan.

    Organiseren in de crisis

    Om toegankelijke zorg, betaalbare huisvesting of andere verworvenheden af te dwingen in de context van de wereldwijde ineenstorting van het kapitalisme, moeten we ons organiseren.

    De voorbije dagen en weken hebben werkenden heldhaftige strijd gevoerd tegen hun bazen. Van het personeel van Instacart in de distributiesector tot schoonmakers in Pittsburgh of zorgpersoneel in New York Coty, er is een groeiend verzet bezig. Ondertussen profiteren bedrijven als Amazon van de pandemie, terwijl ze weinig tot geen bescherming bieden aan hun meest risicovolle werknemers, met een groeiend aantal bevestigde infecties in de magazijnen van Amazon.

    We moeten de strijd van de arbeidersklasse koppelen aan bredere eisen. Alle werknemers hebben recht op een veilige werkplek en niemand zou moeten kiezen tussen inkomen en veiligheid. Werknemers hebben het recht om te staken en werk te weigeren, en we moeten ons organiseren tegen pogingen om te eisen dat we terugkeren naar de werkplek vooraleer het veiligheidsbeleid is ingevoerd. De bazen zullen de winst op de eerste plaats blijven zetten, dus we moeten vechten voor de oprichting van gekozen werknemerscomités om de behoeften van de werkenden op de werkplek te beschermen. Werknemers en onze vakbonden moeten elke opschorting van collectieve onderhandelingen of het recht om een vakbond op te richten afwijzen. We moeten alle aanvallen op de vakbondsrechten bestrijden! We moeten ook “risicoloon” eisen voor alle essentiële werknemers, die tijdens de pandemie ten minste “anderhalf uur” moeten worden betaald. Bedrijven die weigeren volgens deze regels te werken, moeten in handen van de overheid komen, met democratische controle en beheer door de werknemers. Red de werkende mensen, niet de grote bedrijven!

    In heel het land neemt de werkloosheid fors toe. Tegelijk blijft de huur bijzonder hoog. De organisatie ‘Rent Strike 2020’ werkt samen met Socialist Alternative en anderen om huurstakingen op te bouwen rond de eis van een opschorting van alle huur- en hypotheekbetalingen tijdens de pandemie. Als deze eisen niet ingelost worden, zal op 1 mei een massale huurstaking naar voren gebracht worden. Een succesvolle huurstaking op grote schaal vereist een hoge mate van organisatie in flatgebouwen, in wijken, op stadsniveau en op nationaal niveau. Het is noodzakelijk om deze campagne uit te bouwen: tijdens de pandemie kunnen miljoenen mensen met uithuiszetting bedreigd worden of dreigen gezinnen zich nog dieper in de schulden te steken. Om te kunnen winnen, moeten huurders goed georganiseerd zijn en de steun genieten van de bredere arbeidersklasse, met inbegrip van de vakbonden.

    Deze pandemie maakt duidelijk hoe rot en wreed het kapitalisme is. Het hoeft niet zo te zijn. We moeten niet alleen vechten voor noodmaatregelen tijdens de pandemie, maar ook voor een alternatief op dit zieke systeem: een socialistische wereld waarin de middelen van de maatschappij en de grote bedrijven democratisch in publieke handen worden genomen en op een rationele en duurzame manier worden gepland met het oog op onze behoeften in plaats van hun winsten.

    Laten we de miljardairs zien dat we niet zullen sterven voor Wall Street.

  • Video. Eljeer, gezondheidswerker uit New York, spreekt

    Eljeer is een gezondheidswerker in New York en een actieve socialist. Hieronder een video waarin hij getuigt over de rampzalige situatie in de VS.

  • Amerikaans stimuluspakket op maat van big business, verpakt als ‘hulp’ in Coronacrisis

    Het stimuluspakket dat Trump vorige week ondertekende heeft betrekking op maatregelen ter waarde van 2,2 biljoen dollar. Om de werkenden te laten aanvaarden dat het grootste deel naar de grote bedrijven gaat, krijgen ze zelf ook wat kruimels. Belastingbetalers die minder dan 99.000 dollar per jaar verdienen zullen tot 1.200 dollar krijgen. Werkloosheidsuitkeringen worden uitgebreid en met maximaal 600 dollar verhoogd. Er komt 130 miljard dollar steun voor de ziekenhuizen en er is 367 miljard dollar gereserveerd voor kleine bedrijven. Dat volstaat niet voor wat de werkenden nodig hebben om door de grootste economische crisis sinds de Grote Depressie te komen. Vorige week alleen kwamen er 3,2 miljoen nieuwe werklozen bij!

    Artikel door Joshua Koritz van Socialist Alternative in de VS

    Een bedrag van 2,2 biljoen dollar is enorm. Maar de traditionele media vergeten daarbij doorgaans te vermelden dat er daarnaast nog eens 4,2 biljoen dollar aan de grote bedrijven is gegeven! Het komt er eigenlijk op neer dat het grootkapitaal 4,7 biljoen dollar krijgt, terwijl werkende mensen 250 miljard dollar krijgen. Het aandeel voor de gewone werkenden bedraagt slechts 4%.

    Dat is een georganiseerde hold-up.

    Ook in 2008 werden honderden miljarden dollars uitgedeeld aan bedrijven, zonder dat daar enige verplichting tegenover stond. Tegelijk werden miljoenen Amerikanen uit hun huis gezet. Er werden biljoenen dollars uitgegeven om de banken overeind te houden. In 2020 herhalen Trump, de Republikeinen en de Democraten deze misdaad. Aanvankelijk wilden Trump en de Republikeinen de details van de cadeaus aan big business geheim houden. De Democraten slaagden erin een beperkte controle op te leggen, op dezelfde wijze als dit in 2008 gebeurde. Daarnaast komt er een verbod op het terugkopen van voorraden gedurende een jaar. Deze overwinningen zijn slechts een rookgordijn. Het zal enkel maken dat er meer duidelijkheid kan zijn over de omvang van de cadeaus aan big business.

    2008

    Na de stimulusmaatregelen van 2008 hebben de lagere belastinginkomsten als gevolg van de toenemende werkloosheid de gevestigde politici ertoe aangezet om extreme besparingen door te voeren. Deze keer zijn de keynesiaanse maatregelen – waaronder rechtstreeks geld geven aan de werkende bevolking – opgestart en zullen ze wellicht moeten doorgezet worden. Dat is niet omdat gevestigde politici plots om ons bekommerd zijn, maar wel omdat ze proberen een nog grotere economische instorting te voorkomen. De favoriete instrumenten van het monetaire beleid van de bazen – het verlagen van de rente en het injecteren van geld op de financiële markten door de Fed – werken niet op dezelfde manier als in 2008.

    Evenmin zullen de werkende mensen de besparingen accepteren zoals ze dat na 2008 hebben gedaan – de ervaring van het daaropvolgende “herstel” dat naar de superrijken ging, heeft zijn sporen nagelaten. Als ze in de komende maanden zouden proberen te besparen op bijvoorbeeld de uitgaven voor de gezondheidszorg, kan dat leiden tot een heftig protest van de bevolking. Maar het is uiteraard een illusie te denken dat Trump, de Republikeinen, of gevestigde Democraten van plan zijn om grote bedrijven te laten betalen voor deze stimulusmaatregelen.

    “Wat heeft de reddingsoperatie van 2008 ons eigenlijk opgeleverd?” Werkende mensen stellen zich deze vraag als ze horen over de huidige stimulusmaatregelen. Het antwoord is dat het de crisis vooruitgeduwd heeft. De grote banken werden gered, terwijl mensen uit hun huis werden gezet. Twaalf jaar later is geen van de problemen van de wereldeconomie aangepakt. Bijgevolg is de crisis teruggekeerd.

    Stimulus of hulp?

    De media proberen het stimuluspakket aan de bevolking verkocht te krijgen. De maatregelen voor gewone werkenden worden voorgesteld als een ongekend gul geschenk. Tegelijk wordt het veel grotere bedrag voor big business geminimaliseerd. Fox News heeft het zelfs cynisch over een “Hulppakket”. Er wordt geprobeerd om de enorme cadeaus aan big business voor te stellen als een maatregel om de mensen toe te laten hun huur te betalen of voedsel te kunnen kopen. Alexandria Ocasio-Cortez (AOC) stelde de leugen aan de kaak: “Er is absoluut geen goede reden waarom de Republikeinen dit massale cadeau aan de grote bedrijven koppelen aan aalmoezen voor de gewone gezinnen.”

    Bernie Sanders en AOC maakten een fout door zich niet te organiseren tegen het stimuluspakket, waarmee een grote hoeveelheid publieke middelen naar het grootkapitaal wordt doorgeschoven. Ze hadden offensiever naar buiten moeten komen en actief campagne voeren voor een tegenstem.

    Het klopt dat middelen voor kleine bedrijven en werkenden een echte stimulans zijn voor de economie. Maar wat zullen de grote bedrijven met deze stimulans doen? Voor deze maatregelen wisten de kapitalisten al niet wat ze met hun geld moesten aanvangen. Zolang de lockdown doorgaat en de economie verder vertraagt, is het onduidelijk waar deze stimulans uiteindelijk naartoe gaat. In het geval van Boeing waren er blijkbaar specifieke financieringsvoorwaarden: de CEO kondigde aan dat het overheidsgeld enkel zou aanvaard worden indien aan de juiste voorwaarden was voldaan. De Fed injecteert biljoenen in de markten, maar er is weinig tot geen garantie dat dit succesvol zal zijn in het voorkomen van een complete crisis.

    Ook de details zijn belangrijk

    Het grootste deel van het stimuluspakket gaat naar de grote bedrijven. Maar het omvat ook 130 miljard dollar steun aan de ziekenhuizen (5% van het volledige pakket), 367 miljard dollar aan leningen voor kleine bedrijven, een uitbreiding en verhoging van werkloosheidsuitkeringen, 150 miljard dollar voor lokale overheden en de 250 miljard dollar die rechtstreeks naar de werkenden en hun gezinnen gaat.

    Daar houdt het echter niet op. De website Politico meldt een aantal vreemde elementen in het pakket. Zo wordt geld uitgetrokken voor “innovatie van zonnebrandcrème”, hulp bij het uitbaggeren van havens en er komt steun voor casino’s. De New York Times becijferde dat het pakket de vastgoedsector belastingvoordelen voor maximaal 170 miljard dollar kan opleveren.

    Niet inbegrepen in het wetsvoorstel? Behandeling voor coronavirus voor wie niet of onvoldoende verzekerd is. Maatregelen om pensioenen te beschermen. Maatregelen voor kinderen die afhankelijk zijn van maaltijden op school. Of ondersteuning van de voedselbanken.

    Zelfs de directe steun aan werkende gezinnen is problematisch. Eenmalige betalingen van 1200 dollar per gezin zullen niet volstaan om de huur, rekeningen en voedsel te betalen. Wellicht zal meer hulp nodig zijn. De betalingen zijn bovendien beperkt tot wie vorig jaar belastingen betaalde op basis van inschrijving in de sociale zekerheid. Armen die geen aangifte deden, ‘legale’ migranten en miljoenen werkenden-zonder-papieren zullen dus geen geld krijgen.

    Bernie Sanders en anderen stellen dat werkende mensen die onder de lockdown lijden sowieso 2.000 dollar per maand zouden moeten ontvangen om te voorkomen dat ze achterop raken met de betaling van huur, rekeningen of de aankoop van voeding. Hoeveel zou zo’n maatregel kosten? Als alle 330 miljoen mensen die in de VS wonen elke maand 2.000 dollar krijgt, is dat 660 miljard dollar per maand. Vier maanden deze maatregel toepassen, komt neer op 2,64 biljoen dollar. Dat is nog steeds minder dan wat nu meteen beschikbaar wordt gesteld aan de grote bedrijven.

    Opnieuw: red de werkenden, niet Wall Street

    De grote bedrijven hebben nu erkend wie de “essentiële” werknemers werkelijk zijn. Het zijn de mensen die niet thuis kunnen werken en die nog steeds aan het werk zijn. Vrachtwagenchauffeurs, verpleegkundigen, magazijnmedewerkers, supermarktpersoneel – allemaal worden ze geconfronteerd met de gevaren van COVID-19 zonder adequate persoonlijke beschermingsmiddelen. We hebben behoefte aan een echt hulppakket dat niet gericht is op de superrijken en grootste bedrijven.

    Bernie Sanders en AOC hebben zich verzet tegen aspecten van de steunmaatregelen voor grote bedrijven. Sanders haalde uit naar de Republikeinen die een toename van werkloosheidsuitkeringen wilden ontmoedigen. Terwijl Bernie en AOC onder enorme druk stonden om voor het wetsvoorstel te stemmen, omdat een tegenstem zou voorgesteld worden als verzet tegen de broodnodige hulp aan gewone werkenden, was het toch een vergissing om voor te stemmen.

    Maar dit is nog lang niet het einde. In de media wordt al gesproken over de volgende stimuleringswet die nodig zal zijn. Bernie en AOC zouden nu campagne moeten voeren om ervoor te zorgen dat de grote bedrijven geen cent belastinggeld meer krijgen. Er is een enorme woede onder de werkende mensen tegen het redden van de miljardairs, tegen het op winst gerichte zorgsysteem en tegen speculatie rond medische benodigdheden. Ook de gewone mensen vragen zich af: hoe zal het land er aan de andere kant van deze crisis uitzien, gezien de economische catastrofe die zich zal blijven voordoen, zelfs als het coronavirus onder controle wordt gehouden? Bernie en AOC moeten oproepen tot een grootschalig programma van openbare werken om de infrastructuur op een groene basis weer op te bouwen. Dit zou miljoenen banen opleveren en een oplossing bieden voor de nog grotere dreiging waarmee we gezamenlijk geconfronteerd worden: de klimaatcatastrofe.

    Zoals Socialist Alternative eerder schreef, omvat een onmiddellijk programma voor werkende mensen in deze crisis: voldoende middelen voor gratis gezondheidszorg voor iedereen; een gegarandeerd minimuminkomen van $15 per uur of $600 per week voor de duur van deze crisis; en een bevriezing van alle huur- en hypotheekbetalingen. Alle bedrijven die om steun vragen, moeten in handen van de overheid komen om ervoor te zorgen dat ze voor het welzijn van de maatschappij worden beheerd, niet voor de winst van hun aandeelhouders. De vrije markt heeft gefaald. Trump en de gevestigde politici geven nu biljoenen om de bedrijven te redden. We hebben een socialistisch systeem nodig dat prioriteit geeft aan menselijke gezondheid, veiligheid en noden. Dit systeem van winst moet weg!

  • VS: opgang van socialistische ideeën. Wat is het verschil tussen Socialist Alternative en DSA?

    Dossier door Elan Axelbank

    Veel mensen die nieuw zijn in de socialistische beweging vragen zich af wat de verschillen zijn tussen Socialist Alternative en de Democratic Socialists of America (DSA). Werken ze samen? Waarom wel en waarom niet? Leden van Socialist Alternative krijgen deze vragen steeds weer gesteld, en we hopen hier een aantal antwoorden te geven.

    Er is zelden een spannender tijd geweest om een socialist te zijn in de Verenigde Staten. Uit peilingen blijkt dat meer jongeren voor socialisme zijn dan voor kapitalisme. Het aantal stakingen neemt toe naarmate de strijdlust in de arbeidersbeweging weer oplaait. Bernie Sanders, een zelfbenoemde democratische socialist, is al drie jaar de populairste politicus van het land en is nu topkandidaat voor het presidentschap met het argument dat “miljardairs niet zouden moeten bestaan”.

    Kshama Sawant, lid van Socialist Alternative en open marxist, is net voor een derde termijn in de gemeenteraad van Seattle gekozen, ondanks de verpletterende oppositie van Amazon en de miljardairklasse. Dit was de meest gevolgde lokale verkiezingen in het land vorig jaar. DSA heeft meer dan 50.000 leden en twee van hen – Alexandria Ocasio-Cortez en Rashida Tlaib – zijn verkozen als parlementslid. Socialist Alternative en DSA zijn twee van de bekendste socialistische organisaties in het land.

    Wat hebben Socialist Alternative en DSA gemeen?

    Socialist Alternative en DSA zien beide het kapitalisme, het huidige systeem waarbij de economie in particuliere handen is en wordt bestuurd op basis van winst in plaats van op basis van menselijke behoeften, als de grondoorzaak van de problemen in de huidige samenleving. Wij geloven dat socialisme niet kan bestaan zonder democratie, en wij geloven niet dat top-down autoritaire stalinistische regimes echt socialistisch waren of zijn.

    Beide organisaties hebben Bernie Sanders gesteund en voeren actief campagne om hem te laten winnen. We zien verkiezingen als een essentieel instrument waarmee, als ze vakkundig worden gebruikt, overwinningen kunnen behaald worden voor de arbeidersklasse en waarmee we de socialistische beweging kunnen opbouwen. Beide organisaties willen dat miljoenen werkenden en jongeren in de VS en over de hele wereld actief gaan vechten voor hun belangen, en wij denken dat socialistische ideeën en strategieën cruciaal zijn voor het succes van deze gevechten. Socialist Alternative en de DSA werken samen aan talrijke initiatieven in het hele land, of het nu gaat om lokale campagnes, in de arbeidersbeweging of de recente golf van socialistische verkiezingscampagnes.

    Wat voor socialistische ideeën en strategie bepleit Socialist Alternative?

    Socialist Alternative is pleitbezorger voor een arbeidersregering waarbij de grootste 500 bedrijven (inclusief financiën, energie, transport, logistiek, technologie en productie) in handen zijn van de overheid en worden beheerd volgens democratische planning door de arbeidersklasse. De productie en distributie zou gebaseerd zijn op de behoeften van mens en milieu, niet op winst.

    Wij denken niet dat het kapitalisme eenvoudigweg door politici van bovenaf in wetgeving kan worden veranderd, omdat de miljardairklasse zich hevig zou verzetten. Naast verkiezingen en protesten zal het winnen van echte democratische controle over de economie, onze werkplekken, scholen en steden, gecoördineerde massale stakingen, directe actie en zelforganisatie van de arbeidersklasse vereisen – allemaal samengebracht in een massale revolutionaire beweging. De arbeidersklasse is de enige kracht in de samenleving die in staat is deze verandering door te voeren om het kapitalisme te vervangen en de overgang naar een wereldwijde socialistische samenleving te beginnen.

    Socialisme, gebaseerd op de rationele ontwikkeling van de economie (inclusief het stoppen van het gebruik van fossiele brandstoffen) en het wegnemen van de winstmotief, zou de noodzaak van een repressieve staat en van grenzen gestaag wegnemen. Het zou collectief werken aan het uitroeien van alle overblijfselen van onderdrukking, of die nu gebaseerd zijn op ras, etniciteit, geslacht of seksuele geaardheid. Op basis van het elimineren van schaarste en gebrek op wereldschaal kunnen we eindelijk overgaan tot het elimineren van de klassendeling. Niets van dit alles kan ooit gebeuren onder het kapitalisme, aangezien al deze – en andere – vormen van onderdrukking zijn ingebed in het weefsel zelf van het kapitalisme en worden bestendigd door de kapitalistische elite die nooit aarzelt om “verdeel-en- heers” tactieken te gebruiken om hun systeem te handhaven.

    Terwijl we vechten voor fundamentele systeemverandering, vechten we ook voor elke hervorming, groot en klein, die het leven en de omstandigheden van werkende en jonge mensen vandaag verbetert. We proberen de kloof te overbruggen tussen bewegingen die voor hervormingen opkomen en de socialistische beweging om een einde te maken aan het kapitalisme. Elke zegevierende strijd wekt het vertrouwen van de werkende bevolking om voor meer te vechten en de strijd voor verdergaande veranderingen helpt om de grenzen van hervormingen bloot te leggen, dat wil zeggen van wat in het kader van het kapitalisme kan worden bereikt.

    Om te strijden voor onze belangen op alle vlakken, geloven wij dat de arbeidersklasse een eigen massale politieke partij nodig heeft, die volledig onafhankelijk is van de invloed van het grootkapitaal. Zo’n partij zou interne democratie en verantwoording moeten hebben (wat de Democratische Partij niet heeft), en zou naast het houden van verkiezingen, ook strijd op de werkplaatsen en op lokaal vlak moeten versterken of opbouwen. Socialist Alternative zou zich bij zo’n partij aansluiten en daar pleiten voor een socialistisch programma als de enige manier om een samenleving te bereiken die volledig in het belang is van de werkende mensen.

    Wij denken dat de contouren van een nieuwe arbeiderspartij al bestaan in de Bernie Sanders-campagne. Zelfs de pro-kapitalistische krant Financial Times is het daarmee eens! Als Sanders, Ocasio-Cortez, DSA en enkele linkse vakbonden zich zouden verenigen om een nieuwe arbeiderspartij te lanceren, zou die onmiddellijk uitgroeien tot honderdduizenden en mogelijk zelfs miljoenen leden. Socialist Alternative is het niet eens met de strategie van Sanders om te proberen de Democratische Partij te hervormen, maar ondanks deze onenigheid steunen we hem en gaan we er alles aan doen om zijn campagne op te bouwen en te vechten voor de nominatie. Wanneer Socialist Alternative zelf kandidaten naar voren brengt, zoals Kshama Sawant in Seattle, doen wij dit als onafhankelijke socialisten die zich uitdrukkelijk uitspreken voor de oprichting van een nieuwe arbeiderspartij.

    Aangezien het kapitalisme een wereldwijd, onderling verbonden systeem is, denken wij dat het socialisme niet kan overleven als het niet ook internationaal is. Een eiland van “socialisme in één land”, omgeven door een zee van kapitalisme, zou niet duurzaam zijn. De socialistische beweging moet wereldwijd en internationaal gecoördineerd worden, en daarom is Socialist Alternative politiek solidair met een onlangs hernoemde wereldwijde organisatie die International Socialist Alternative heet, samen met revolutionaire socialistische organisaties in meer dan 30 landen over de hele wereld.

    Welke socialistische ideeën en strategie bepleit DSA? Wat is de invloed van DSA als ‘brede organisatie’ met verschillende strekkingen?

    Om lid te worden van DSA moet men online een formulier invullen en bijdragen betalen. Er is geen specifieke politieke visie of tijdsbesteding nodig. Dit komt omdat DSA een ‘brede organisatie’ is, in het Engels: ‘big tent’. Dit betekent dat leden van DSA verschillende opvattingen hebben over de meeste kwesties.

    Voor sommige DSA-leden betekent socialisme het Scandinavische model van sterk gereguleerd kapitalisme zoals dat bestond in de periode na de Tweede Wereldoorlog, waar bedrijven en de rijken hoge belastingen betaalden om sociale diensten en programma’s te financieren. Er zijn ook DSA-leden die het over het algemeen eens zijn met het begrip van Socialist Alternative van het kapitalisme en het socialisme zoals hierboven beschreven. Binnen die groep zijn er mensen die denken dat we langzaam het kapitalisme naar socialisme kunnen hervormen en die actief tegen een revolutionaire aanpak zijn.

    Er zijn ook mensen die, net als Socialist Alternative, denken dat het beëindigen van het kapitalisme op massale weerstand van de heersende klasse zal stuiten en dat de socialistische meerderheid bereid zal moeten zijn om de verworvenheden van een arbeidersregering te verdedigen. Anderen binnen DSA denken dat het socialisme kan worden bereikt door alternatieve en parallelle structuren van sociale diensten te construeren, die vaak “dubbele macht” of “wederzijdse hulp” worden genoemd, en deze langzaam uit te breiden tot het punt dat ze het kapitalisme vervangen.

    Er zijn DSA-leden die denken dat de Democratische Partij kan worden hervormd tot een werkelijk progressieve “volkspartij” en die denken dat de rol van DSA die van de linkervleugel van de Democratische Partij moet zijn. Er zijn ook mensen die, net als Socialist Alternative, denken dat er een nieuwe arbeiderspartij nodig is. Sommige DSA-leden verwerpen verkiezingen als een instrument om de socialistische beweging op te bouwen.

    Hoewel veel DSA-leden zichzelf als internationalisten zouden beschouwen, maakt DSA geen deel uit van een internationale socialistische organisatie of netwerk van socialistische partijen.

    Socialist Alternative is geen “brede” organisatie, maar een democratische centralistische partij. Wat betekent dat, en wat is democratisch centralisme?

    Wij geloven dat democratisch centralisme de organisatievorm is die het beste past bij een organisatie die de arbeidersklasse wil organiseren in de richting van een fundamentele transformatie van de samenleving. Democratisch centralisme betekent dat er volledige vrijheid van democratisch debat en discussie is binnen de organisatie om onze aanpak en prioriteiten te bepalen, maar ook eenheid in de uitvoering van prioriteiten en beslissingen als die eenmaal zijn gemaakt. Door in te stemmen met het volgen van de weg die door de meerderheid van de leden is uitgestippeld, is Socialist Alternative in staat om “boven ons gewicht te vechten”, of een grotere impact te hebben dan onze aantallen anders zouden aangeven. Belangrijke beslissingen worden volledig besproken in de hele organisatie op onze nationale congressen, onder onze gekozen nationale leidinggevende organen, en in onze wekelijkse afdelingsvergaderingen en zijn altijd onderhevig aan herziening en analyse.

    Zonder volledige vrijheid van discussie en debat zou het onmogelijk zijn om tot de juiste analyse van een situatie te komen, inclusief strategie en een programma om de socialistische beweging vooruit te helpen. Het collectief bespreken van de ervaringen van alle leden is belangrijk, vooral gezien het feit dat geen enkele persoon of groep mensen, hoe ervaren ze ook zijn, altijd gelijk heeft. Het hebben van leidinggevende organen die democratisch gekozen zijn, verantwoording afleggen aan degenen die hen gekozen hebben, inclusief het feit dat ze onderworpen zijn aan de mogelijkheid tot afzetting, zijn ook belangrijke democratische mechanismen voor een revolutionaire partij.

    Een revolutionaire partij moet ook de valstrik vermijden om non-stop te debatteren zonder beslissingen te nemen en te handelen. Om invloed te hebben op de gebeurtenissen en de socialistische beweging te laten groeien, moeten de leden van een revolutionaire partij in staat zijn om na het nemen van beslissingen, soms vrij snel, gezamenlijk op te treden, afhankelijk van de situatie. Als alle leden deelnamen aan het nemen van elke beslissing, of als elke beslissing eindeloos in twijfel werd getrokken, wordt er nooit iets gedaan. Er is een zekere mate van centralisme nodig om de democratie aan te vullen. Vooral in het heetst van de strijd of de verkiezingscampagne zijn onze lokale en nationale organen in staat om snel beslissingen te nemen, zodat ze snel initiatief kunnen nemen en kunnen reageren op gebeurtenissen. Deze besluiten worden dan achteraf door de leden getoetst.

    Het centralistische aspect van het democratische centralisme speelde bijvoorbeeld een essentiële rol in het vermogen van Socialist Alternative om de campagnes te organiseren die resulteerden in de verkiezing en daaropvolgende herverkiezingen van Kshama Sawant in Seattle. Het maakte het ons mogelijk om de zetel te gebruiken om talloze overwinningen voor de werkende mensen te behalen en de socialistische beweging op te bouwen. Dit was vooral zo in onze herverkiezingscampagne van afgelopen november, waarbij het volle gewicht van Amazon, Jeff Bezos, en het politieke establishment in Seattle werd ingezet. Het evenwicht tussen democratie en centralisme is op elk moment flexibel en hangt af van de behoeften van de situatie.

    In het kader van het democratisch centralisme zijn kandidaten en gekozen functionarissen van Socialist Alternative verantwoording verschuldigd aan de politiek, het programma en de structuren van Socialist Alternative en verdienen zij slechts het gemiddelde loon van de werkenden binnen hun kiesdistrict. Deze mechanismen voor verantwoording bestaan niet in DSA. Terwijl er een proces is voor kandidaten om formele DSA-aanbevelingen te ontvangen, kan elk lid van DSA zich openlijk identificeren als een DSA-lid op elk programma dat zij kiezen.

    Zoals AOC zelf heeft gezegd, zullen alle gekozen functionarissen die de werkende mensen willen vertegenwoordigen onder zware druk komen te staan van de kapitalistische klasse. Daarom is het noodzakelijk dat linkse verkozenen democratische verantwoording afleggen aan de arbeidersbeweging. Dit is een van de redenen waarom wij pleiten voor de oprichting van een nieuwe brede partij die de belangen van de arbeiders vertegenwoordigt, een proces dat de DSA zou kunnen helpen katalyseren. Om de druk van het kapitalistische politieke systeem te weerstaan is een sterk tegenwicht nodig – hoe principieel een individuele socialist ook is.

    Democratisch centralisme moet niet worden verward met het “bureaucratisch centralisme” van stalinistische top-down organisaties en enkele andere socialistische organisaties, waar weinig echt debat plaatsvindt, dissidenten het zwijgen wordt opgelegd en leidinggevende organen blijven stilstaan. In feite zijn vriendelijke maar ernstige debatten een teken van een gezonde revolutionaire partij.

    Onlangs hebben Socialist Alternative en onze wereldwijde organisatie, International Socialist Alternative, grote debatten gevoerd. Hoewel de debatten in politiek opzicht varieerden, betroffen ze beide een deel van onze leiding, zowel nationaal als internationaal, dat zichzelf probeerde te ontrekken aan democratische controle en verantwoording. Ons vermogen om sterker dan voorheen uit deze debatten te komen en met een hernieuwde leiding te komen is een bewijs van de effectiviteit van democratisch centralisme.

    Wat is het verschil tussen een DSA-lid en een lid van Socialist Alternative?

    DSA heeft ongeveer 55.000 leden en Socialist Alternative heeft iets minder dan 1.000 leden. Dit verschil in omvang is deels te wijten aan het feit dat DSA een “brede organisatie” is van mensen met veel verschillende politieke ideeën, en dat er een significant verschil is tussen leden van de twee organisaties.

    DSA speelt als organisatie een belangrijke rol in het samenbrengen van mensen met verschillende politieke achtergronden. Een lid van DSA is iemand die financieel bijdraagt aan DSA, ook wel bekend als het betalen van contributie. In tegenstelling tot Socialist Alternative is er geen verplichting om actief te zijn buiten het leveren van een financiële bijdrage, zodat slechts een kleine minderheid van de DSA-leden regelmatig actief is en deelneemt aan DSA-bijeenkomsten, -activiteiten en -beslissingen. Dit is niet het geval bij Socialist Alternative, waar de meerderheid van onze leden regelmatig actief is.

    DSA heeft geen gemeenschappelijke definitie van socialisme of een gemeenschappelijke strategie voor het bereiken van resultaten, wat zowel een kracht als een zwakte kan zijn. Aan de ene kant biedt het een ruimte waar mensen met verschillende ideeën samen kunnen komen om te discussiëren en te debatteren. Aan de andere kant kan het moeilijk zijn om de hele organisatie te verenigen achter gemeenschappelijke doelen en prioriteiten zoals in Socialist Alternative. De meeste DSA-afdelingen bestaan uit veel verschillende “werkgroepen” die onafhankelijk van elkaar werken op basis van één thema.

    Een lid van Socialist Alternative is iemand die het algemeen eens is met ons programma, inclusief onze definitie van socialisme en strategie om daar te komen, en die ermee instemt om actief te zijn in het werk van de organisatie, inclusief het bijwonen van afdelingsvergadering, en om hun politieke vorming als socialist en marxist ernstig te nemen. Omdat we volledig onafhankelijk zijn van bedrijfs- of overheidsfinanciering, leveren de leden van Socialist Alternative ook een maandelijkse financiële bijdrage die niet forfaitair is, maar op basis van “van ieder naar vermogen”.

    We hebben een leesbundel voor nieuwe leden dat mensen kunnen lezen en bespreken met een lid van Socialist Alternative om te zien of de organisatie geschikt is voor hen. Zonder leden die een gemeenschappelijk begrip van basisdoelen, strategie en niveau van betrokkenheid delen, kan democratisch centralisme niet werken. Socialist Alternative zoekt vooral strijdbare mensen die een drang hebben om te leren en die teamspelers zijn. Een afgerond begrip van het marxisme voordat men geïnteresseerd is in deelname is geen vereiste.

    Naar onze mening is het de politieke samenhang van Socialist Alternative rond de basisideeën van het marxisme en het revolutionaire socialisme, in combinatie met het vermogen om te discussiëren, te debatteren en te handelen binnen het kader van het democratische centralisme, dat maakt dat Socialist Alternative zo effectief kan zijn, ondanks onze nog steeds relatief kleine omvang op dit moment.

    Zijn DSA en Socialist Alternative met elkaar in concurrentie? Bij wie moet ik aansluiten?

    Socialist Alternative en DSA zijn als organisaties niet met elkaar in concurrentie. Wij zijn van mening dat de twee organisaties verschillende rollen spelen, die allebei erg belangrijk zijn. Zo waren het bijvoorbeeld DSA-leden in West-Virginia die hielpen de historische lerarenstaking af te trappen. DSA’s initiatief “Democratische Socialisten voor Bernie” is een enorme stimulans geweest voor de campagne van Bernie Sanders, en DSA-leden die zich kandidaat stellen voor een gekozen ambt zijn een belangrijke katalysator geweest voor de recente popularisering van socialistische ideeën. We willen onze werkrelatie met DSA blijven verdiepen. In de loop van de strijd moeten werkende mensen en socialisten streven naar maximale eenheid, en dit betekent samenwerking, niet concurrentie.

    Dat gezegd hebbende, aangezien de socialistische beweging blijft groeien, zijn er binnen deze beweging concurrerende ideeën en theorieën over hoe sociale bewegingen en de klassenstrijd te bevorderen. Hoewel de twee organisaties niet met elkaar concurreren, zou het oneerlijk zijn om te ontkennen dat veel ideeën binnen DSA niet overeenstemmen met die van Socialist Alternative over hoe de socialistische beweging het meest effectief kan worden opgebouwd. Respectvol maar eerlijk debat, evenals het testen van verschillende ideeën en benaderingen in de klassenstrijd, zullen cruciaal zijn in het bepalen van de juiste ideeën en een winnende strategie.

    Wij denken dat DSA nuttig kan zijn voor duizenden mensen om verschillende ideeën in de praktijk uit te testen en hun eigen overtuigingen te verfijnen. Als DSA, als “brede organisatie” met verschillende strekkingen, Socialist Alternative toestond om zich er bij aan te sluiten, zouden we die mogelijkheid graag bespreken. Maar zoals het er nu voorstaat, staat DSA als nationale organisatie dit niet toe. In sommige regio’s hebben lokale DSA-afdelingen leden van Socialist Alternative gevraagd zich aan te sluiten, wat we enthousiast hebben gedaan en in die regio’s hebben we een nauwere relatie kunnen ontwikkelen.

    Socialist Alternative werkt samen met iedereen met wie we het eens zijn over een kwestie, of het nu gaat om het vechten voor hogere lonen en betere omstandigheden op een werkplek, de campagne van Bernie Sanders, protesteren tegen het Amerikaanse imperialisme en oorlog, vechten tegen racisme, seksisme en andere vormen van onderdrukking, deelname aan piketten in een staking, of een andere strijd van de arbeidersklasse. Tegelijkertijd wijzen we ook op de noodzaak om de socialistische beweging op te bouwen om een einde te maken aan het kapitalisme, het systeem dat de uitbuiting en onderdrukking bestendigt.

    Wij vinden het belangrijk dat revolutionaire socialisten zich organiseren in een democratisch centralistische organisatie. We willen zoveel mogelijk mensen overtuigen van onze visie op het socialisme en hoe die bereikt kan worden, en waarom je je, als je het ermee eens bent, moet aansluiten bij Socialist Alternative. Er zijn grote kansen voor de socialistische beweging op dit moment in de VS en over de hele wereld en we moedigen alle werkende en jonge mensen aan om zich bij ons aan te sluiten om het op te bouwen. Er is geen tijd te verliezen!

  • Seattle: rijkste man ter wereld Jeff Bezos versus socialiste Kshama Sawant

    In 2013 kwam er opmerkelijk politiek nieuws uit Seattle. Jaren voor Bernie Sanders’ campagne in de voorverkiezingen wereldwijd tot de verbeelding sprak en jaren voor Alexandria Ocasio Cortez als jongste parlementslid ooit en als socialiste verkozen raakte, won Kshama Sawant met bijna 100.000 stemmen een zetel in de gemeenteraad van Seattle. Voor het eerst in decennia raakte een socialiste verkozen in een grote Amerikaanse stad.

    Artikel door Bart Vandersteene uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    De lezers van De Linkse Socialist volgden de afgelopen jaren vanop de eerste rij de successen en realisaties van Kshama Sawant en haar organisatie Socialist Alternative. Momenteel is er een cruciale campagne bezig om haar zetel voor een derde termijn te winnen. De uitdaging is groot. Deze allereerste socialistische verkozene moet opboksen tegen een bewuste campagne van big business tegen haar. Het is een gevecht tussen socialisten en de rijkste man ter wereld: Jeff Bezos van Amazon.

    Socialistische verkozene maakt een verschil

    De journalist en auteur John Nichols merkte op: “Er is een nieuwe soort politiek in opmars, en die houdt de belofte in van een nieuw Amerika. Dit is een spannende tijd en er valt veel te zeggen over de opmerkelijke vrouwen die deze nieuwe politiek naar Washington DC hebben gebracht. Maar het is belangrijk om te onthouden waar deze politiek voor het eerst erkenning kreeg. Het was in Seattle, in 2013, met de verkiezing van Kshama Sawant in de gemeenteraad. Ze kandideerde en won als trotse socialiste. Ze verdedigde met haar zetel op doortastende wijze een politiek van economische, sociale en raciale rechtvaardigheid. Kshama Sawant is en blijft als een Poolster die vanuit Seattle naar de hele Verenigde Staten schijnt”.

    In 2013 was Sawants campagne opgebouwd rond de eis voor een minimumloon van 15 dollar per uur. Kshamas verkiezingsoverwinning was essentieel om van Seattle de eerste grote stad te maken waar het minimumloon van 15 dollar effectief werd afgedwongen. Na de overwinning in Seattle volgden andere steden. In Seattle waren er nog tal van overwinningen waarvan gedacht werd dat ze onmogelijk waren. Werkenden en activisten in Seattle wonnen aan zelfvertrouwen, hadden een stem op het stadhuis en konden rekenen op een waardevolle organisatiekracht rond de verkozen positie van Kshama en Socialist Alternative. Er werden regels afgedwongen om huurders beter te beschermen, ‘Columbus dag’ werd afgevoerd om plaats te maken voor een ‘dag van de inheemse bevolking’, de bouw van een grote en dure politiebunker werd geblokkeerd, extra middelen werden vrijgemaakt voor sociale huisvesting, …

    Huisvestingscrisis en machtige vijanden

    De twee rijkste miljardairs ter wereld wonen in Seattle: Jeff Bezos van Amazon en Bill Gates van Microsoft. Samen zijn ze goed voor een vermogen van ongeveer 240 miljard dollar. Dat bedrag volstaat om ervoor te zorgen dat iedereen op de planeet voldoende eten, proper water en basisgezondheidszorg heeft.

    Seattle is een stad met heel veel rijken en tegelijkertijd is er een explosie van het aantal daklozen. Naar schatting zijn er 12.500 daklozen in de stad! In elke buurt duiken er tentenkampen op. Steeds meer werkenden worden verdreven door uithuiszettingen en stijgende huurprijzen. In geen enkele andere Amerikaanse stad wordt er zoveel gebouwd. Projectontwikkelaars proberen de stad om te vormen tot een speeltuin voor de rijken.

    Socialist Alternative eist in deze verkiezingscampagne een bevriezing van alle huurprijzen en belastingen op de rijken om degelijke sociale huisvesting te financieren. Maar die rijken zien dit natuurlijk niet zitten. Vandaar dat er een ongeziene campagne aan de gang is, gestuurd vanuit het Amazon-hoofdkwartier. Het doel: een gemeenteraad kopen die hen geen vingerbreed in de weg legt.

    In 2017 haalden de miljardairs een overwinning toen de zogenaamde “Amazon-taks” terug werd ingetrokken. Sawant en Socialist Alternative hadden maandenlang campagne gevoerd en de druk op andere gemeenteraadsleden opgevoerd. Het resultaat was een taks op de grote bedrijven die moest dienen om te investeren in sociale huisvesting. Jeff Bezos zette zijn economische macht en zijn lobbywerk in om dit te stoppen. De Amazon-taks werd uiteindelijk ingetrokken toen een grote meerderheid van de gemeenteraadsleden aan de druk toegaf. Bezos werd daarbij geholpen door burgemeester Jenny Durkan, die in 2017 verkozen werd dankzij onder meer een kiesfonds (PAC) van 350.000 dollar waaraan Amazon bijdroeg. Het intrekken van de Amazon-taks maakt dat het establishment zich gesterkt voelt en nu een einde wil maken aan de aanwezigheid van een socialiste in de gemeenteraad.

    Sawant wint voorverkiezingen

    In augustus was er de eerste ronde van de gemeenteraadsverkiezingen in Seattle. In totaal worden er 7 gemeenteraadsleden verkozen: één per kiesdistrict. Sawant is al zes jaar gemeenteraadslid voor kiesdistrict 3. Indien ze herkozen raakt, wordt ze het langstzittende gemeenteraadslid in de stad. In de eerste ronde, de voorverkiezingen, kan iedereen zich kandidaat stellen. Op 5 november volgt de beslissende verkiezing met de twee best geplaatste kandidaten per district.

    Kshama Sawant won de voorverkiezingen in het derde district op overtuigende wijze. In een verkiezing met 6 kandidaten haalde ze 37% van de stemmen. Haar grootste belager, Amazon-kandidaat Egan Orion, strandde op 21%.

    In elk kiesdistrict zal het op 5 november gaan tussen aan de ene kant een duidelijke pro-establishmentkandidaat die gesteund wordt door de Kamer van Koophandel, grote bedrijven als Amazon en het politieke establishment, en aan de andere kant een meer progressieve kandidaat. De krant The Hill uit Washington DC beschreef het nationale belang van de verkiezingen in Seattle: “Als een voorproefje voor de keuze van de Democratische kiezers bij het kiezen van een presidentiële kandidaat is er in Seattle een hardnekkige strijd tussen de bedrijfsvriendelijke en de uiterst linkse politiek.” (28/7/19). In de Britse krant The Guardian werd Kshama Sawant zelf aan het woord gelaten in een artikel met de titel ‘Neemt Amazon wraak op een socialiste uit Seattle?’. Daarin zegt ze: “Deze race en alle verkiezingen in de stad dit jaar zullen een referendum zijn over één fundamentele vraag: wie zal Seattle leiden? Bedrijven zoals Amazon en de grote vastgoedbedrijven, of de werkende mensen?” (5/8/19).

    De grote bedrijven hebben in hun kiesfonds, de PAC’s, al een oorlogskas van anderhalf miljoen dollar verzameld. Daar zullen de komende weken en maanden nog vele honderdduizenden dollars bijkomen met de ambitie om het kiespubliek te verwarren met propaganda en om zo de uitslag in hun voordeel te manipuleren.

    “Amazon vreest dat de herverkiezing van Kshama de beweging om de grote bedrijven te belasten nieuw leven zal inblazen,” verklaarde Sawants campagnecoördinator Calvin Priest. “De strijd om de huurprijzen te bevriezen en een enorme uitbreiding van betaalbare woningen in handen van de overheid, staan centraal staan in ons verkiezingsprogramma. Daarmee raken we aan de belangen van de grote ontwikkelaars en de vastgoedsector. De groeiende vraag naar een Green New Deal voor de werkende bevolking van Seattle wordt op een bittere manier bestreden door Puget Sound Energy, de grootste vervuiler in de regio. Big business wil een gemeenteraad die zich verzet tegen onze populaire eisen.”

    Op de verkiezingsavond omschreef Kshama Sawant de politieke motivatie en de onvermoeibare vastberadenheid waarmee de campagne tot in november zal worden verdergezet: “Burgemeester Jenny Durkan zegt dat we geen socialisten op het stadhuis nodig hebben. Wij reageren door trots en vastberaden de socialistische beweging op te bouwen. Laat ons duidelijk aan de werkende mensen uitleggen dat het kapitalisme niet in staat is om de crisis op te lossen waar ze mee te maken hebben, of het nu gaat om de klimaatramp of de wooncrisis. We moeten ons organiseren om de krachten van het socialisme op te bouwen. Ik hoop jullie allen de komende maanden samen op straat en in de campagne te zien. Laat ons Jeff Bezos duidelijk maken dat we niet zullen toestaan dat Seattle een stad op maat van grote bedrijven is. Wanneer we strijden, dan winnen we!”

    Hou deze krant en onze website in de gaten voor updates!

  • Campagne om Kshama Sawant herkozen te krijgen

    Kshama Sawant werd in 2013 voor het eerst verkozen als gemeenteraadslid van Seattle. Ze deed dit met meer dan 90.000 stemmen en als openlijk socialistische kandidaat en lid van Socialist Alternative. Dit was voor “Bernie” en “AOC” (Alexandra Ocasio-Cortez) algemeen bekend waren.

    Artikel door Bryan Koulouris, Socialist Alternative

    Kshama gebruikt haar verkiezingscampagne van 2013 om op te komen voor een minimumloon van 15 dollar per uur op een ogenblik dat geen enkele prominente verkozene het opnam voor deze eis van onder meer de stakende werkenden in de fastfoodsector. De verkiezingsoverwinning van Kshama en de verenigde beweging van werkenden en socialisten zorgde ervoor dat Seattle de eerste grote stad werd waar het minimumloon van 15 dollar effectief werd afgedwongen.

    De beweging voor 15 dollar botste op stevig verzet door het establishment. Maar na de overwinning in Seattle volgden nog verschillende overwinningen in heel het land. De verkiezingsoverwinning van Kshama in 2013 was de eerste grote electorale doorbraak voor socialisten in de VS. Dat gaf vertrouwen aan andere linkse activisten: het bevestigde immers dat het mogelijk was om het establishment een nederlaag toe te brengen. Dit werd versterkt door de herverkiezing van Kshama in 2015.

    Om verworvenheden voor werkenden, jongeren en onderdrukten te bekomen, volstaan verkiezingen niet. Verkozen posities moeten door socialisten gebruikt worden om bewegingen op te bouwen en het klassenbewustzijn te versterken om tot verandering te kunnen komen. Kshama Sawant en Socialist Alternative in Seattle hebben mooi aangetoond hoe dit kan.

    Er waren tal van overwinningen waarvan gedacht werd dat ze onmogelijk waren. Werkenden en activisten wonnen aan zelfvertrouwen, hadden een stem op het stadhuis en konden rekenen op een waardevolle organisatiekracht rond de verkozen positie van Kshama. Er kwamen regels om huurders beter te beschermen, ‘Columbus dag’ werd afgevoerd om plaats te maken voor een ‘dag van de inheemse bevolking’, de bouw van een grote politiebunker werd geblokkeerd, …

    De campagne voor een derde mandaat met verkiezingen in november is geconcentreerd op de strijd voor een algemene controle op de huurprijzen en een belasting op grote bedrijven voor de financiering van een groot programma van sociale huisvesting. Als we een overwinning kunnen boeken rond huisvesting, dan zou dit net als met de 15 dollar in 2013 de deur openen voor strijd en nieuwe wetgeving in andere steden waar de werkenden geconfronteerd worden met een onhoudbare huisvestingscrisis.

    Huisvestingscrisis en machtige vijanden

    Twee van de vijf rijkste miljardairs ter wereld wonen in Seattle. Toch zijn er in de stad ook tentenkampen voor daklozen in zowat elke buurt – tenzij daar waar de politie hen repressief verjaagd heeft. De huizenmarkt faalt voor de bevolking in de stad. Steeds meer werkenden worden verdreven door uithuiszettingen, stijgende huurprijzen en het meest regressieve belastingstelsel in het land.

    In geen enkele andere Amerikaanse stad wordt er zoveel gebouwd. Grote projectontwikkelaars proberen de stad om te vormen tot een speeltuin van de rijken. Ze weten dat de eis van Kshama voor controle op de huurprijzen en belastingen op de rijken om degelijke sociale huisvesting te financieren een belangrijk obstakel hiervoor is.

    Big business probeert dan ook om deze verkiezingen op te kopen. Ze hebben meer dan een miljoen dollar in twee verkiezingscampagnes gestoken om Kshama te bestrijden. Dit geld gaat naar een eindeloze stroom mails en professionele pamfletten die de ware bedoelingen van de miljardairs en projectontwikkelaars verstoppen achter ‘progressieve’ retoriek. Maar die ware bedoelingen zijn duidelijk: ‘gelijk wie, maar niet Kshama’ moet verkozen worden.

    De big business voelt zich momenteel sterk in Seattle. Hun agenda werd meermaals gestopt door Sawant, de groei van de socialistische linkerzijde, de toegenomen arbeidersstrijd en belangrijke overwinningen rond 15 dollar en huurrechten. Maar in de voorbije twee jaar haalden de miljardairs ook een overwinning toen de “Amazon-taks” terug werd ingetrokken en ze wonnen de burgemeestersverkiezingen.

    Vorig jaar stonden Kshama en Socialist Alternative vooraan in een grote campagne om Amazon en de grote bedrijven een belasting op te leggen die moest dienen om te investeren in degelijke sociale huisvesting. Toen de campagne deze taks voorstelde, zorgde de druk van huurders en werkenden ervoor dat de gemeenteraad unaniem voor de taks stemde. Maar toen zette de rijkste man ter wereld – Jeff Bezos – al zijn economische macht en zijn lobbywerk in om dit te stoppen. De Amazontaks werd uiteindelijk ingetrokken toen een grote meerderheid van de gemeenteraadsleden aan de druk toegaf. Bezos werd daarbij geholpen door burgemeester Jenny Durkan die in 2017 verkozen werd, onder meer op basis van een kiesfonds van 350.000 dollar waaraan Amazon bijdroeg.

    In 2017 steunde Socialist Alternative de onafhankelijke linkse kandidaat Nikkita Oliver voor de positie van burgemeester. Helaas besloot een deel van de vakbondsleiders om Durkan te steunen en werd dit gevolgd door verzet tegen de strijd voor een taks op Amazon en de grote bedrijven. Deze dynamiek van een establishment dat zich versterkt voelt en een verdeelde arbeidersbeweging, maakt dat Socialist Alternative begrijpt dat de campagne om Kshama herkozen te krijgen niet evident wordt. Het debat in de vakbonden van Seattle is van nationaal belang en bevat lessen over hoe we met de arbeidersbeweging vooruit kunnen gaan.

    De arbeidersbeweging in Seattle

    Met een nooit geziene ongelijkheid is er nood aan een groeiende en sterke arbeidersbeweging. Daartoe moeten we tegen de grote bedrijven ingaan. Zij willen immers onze rechten, lonen en verworvenheden afbouwen. We gaan deze strijd best aan met offensieve eisen en een strijdbare strategie, waarbij we van onderuit bouwen in de vakbonden en ons niet beperken tot wat aanvaardbaar is voor de grote bedrijven.

    Er was de voorbije jaren een opleving van arbeidersstrijd. De leerkrachten stonden daarbij op de eerste lijn. Peilingen geven aan dat de steun voor de vakbonden drastisch is toegenomen door deze bewegingen, zeker onder jongeren. Kshama Sawant is dan ook trots dat ze tot hiertoe reeds de steun kreeg van 13 vakbondsafdelingen in Seattle die samen ongeveer 80.000 werkenden in de staat Washington organiseren.

    Helaas denken sommige meer ‘pragmatische’ arbeidersleiders dat we onze invloed kunnen versterken door te bouwen aan een “consensus” met CEO’s en het politieke establishment, in plaats van te begrijpen dat deze krachten net een obstakel zijn in het verbeteren van de levensvoorwaarden van werkenden. Deze vakbondsleiders stemden in de regionale vakbondsraad tegen steun aan Kshama. Ze deden dit doorgaans zonder democratische inspraak van de eigen basis.

    Na de beslissing van de regionale vakbondsraad om Kshama Sawant niet te ondersteunen, verklaarde Monty Anderson van de vakbond in de bouwsector: “We moesten de banden breken toen ze zich begon te moeien met het politiekantoor, de Amazontaks, en tussen de teamsters en UPS ging staan. Een lokale politicus moet zich daar niet mee inlaten. Een lokale politicus moet de zakenwereld in de stad steunen en ze deed het omgekeerde.” We moeten dit soort ondernemers-syndicalisme verwerpen en gaan voor een strijdbare strategie voor controle op de huurprijzen, een Green New Deal voor werkenden, meer publieke verantwoording door de politie, … Helaas besloot een deel van de vakbondsleiding, al dan niet bewust, om te gaan voor een opstelling die Amazon en de grote bedrijven ten goede komt, in plaats van te vertrekken van de belangen van werkenden en onderdrukten. Deze verkiezingen winnen en de linkerzijde in de arbeidersbeweging verenigen, zou nationale implicaties hebben in het versterken van een strijdbare arbeidersbeweging.

    Nationaal belang

    Steeds meer activisten die zich als socialist omschrijven raken verkozen en voeren campagnes in heel het land. Het leidt onder de linkerzijde tot een belangrijke vraag: hoe kunnen socialisten een verkozen positie efficiënt gebruiken onder een kapitalistisch systeem? Sommigen stellen dat we ons socialistisch profiel best afzwakken of enkel opkomen als Democratische kandidaten, maar de overwinningen van Kshama tonen aan dat het mogelijk is om socialistische ideeën te populariseren, onafhankelijke campagnes te voeren en bewegingen op te bouwen die tot overwinningen leiden. Deze verkozen positie behouden is dan ook van belang voor de hele linkerzijde in de VS als onderdeel van het debat over hoe we tot verandering kunnen komen.

    De strategie van Socialist Alternative is gebaseerd op de erkenning dat de miljardairs er alles aan doen om onze rechten, levensstandaard en planeet op te offeren in hun zoektocht naar meer winsten. Enkel de kracht van de georganiseerde en verenigde werkende klasse kan tot verandering leiden. Verkiezingen zijn een instrument dat we in deze strijd kunnen gebruiken, net als bij elke staking of campagne moeten we alle mogelijke middelen inzetten om onze strijd te winnen!

     

    Meer weten? Lees dit artikel: “Seattle and the Socialist surge in the US” 

  • [Dossier] Trump’s handels- en technologieoorlogen en de gevolgen voor het globale kapitalisme

    Onderstaand artikel uit het magazine ‘SocialistWorld’ (een nieuw kwartaalmagazine van onze Amerikaanse zusterorganisatie Socialist Alternative) is geschreven door Vincent Kolo van ChinaWorker.info, de website van de Chinese afdeling van het Committee for a Workers International. We brachten eerder verslag uit van het massale verzet tegen de repressieve wetgeving in Hongkong, waarbij Socialist Action en ChinaWorker.info opriepen tot een politieke 24-urenstaking om de regering van Carrie Lam weg te krijgen.

    Het escalerende conflict tussen de VS en China is niets minder dan een grote crisis voor het wereldwijde kapitalisme. Nu de onderhandelingen bijna volledig zijn mislukt, lijkt er geen “uitweg” meer te zijn uit de handelsoorlog die in juli 2018 begon. Deze crisis wijst op een langdurige en steeds harder wordende strijd met mogelijk ernstige wereldwijde gevolgen op economisch, politiek en zelfs militair gebied.

    In mei was er een dramatische escalatie met president Trump die een nieuwe ronde van tariefverhogingen op Chinese goederen aankondigde en vervolgens het conflict uitbreidde tot een technische oorlog, waarvan de kosten die van de handelsmaatregelen wel eens fors kunnen overstijgen. Het regime van Xi Jinping reageerde met vergeldingsheffingen tegen de VS, maar de reactie was voorzichtig en gematigd, waaruit blijkt dat het Chinese regime voorlopig nog steeds hoopt verdere escalatie te voorkomen.

    De maatregel van Trump die Amerikaanse bedrijven verbiedt om te leveren aan de Chinese telecomgigant Huawei is niets minder dan een staatsgeleide campagne van de VS om het bedrijf uit de markt te halen en te vermijden dat Huawei, dat nauwe banden heeft met de Chinese staat, globale dominantie over 5G (vijfde generatie) draadloze technologie kan bereiken. Het uitrollen van 5G komt er immers aan. Trump’s besluit zet Huawei op wat informeel een “dodenlijst” wordt genoemd. Op dit moment is Huawei wereldleider in 5G-netwerken, maar de helft van zijn microchips komen van Amerikaanse bedrijven.

    Dit opent een nieuw en mogelijk veel ernstiger front in het conflict tussen de supermachten. Als de geplande ontmoeting tussen de Trump en Xi eind juni in de marge van de G20-top in Japan doorgaat, kan dit mogelijk nog steeds leiden tot een wapenstilstand of opgesmukte handelsovereenkomst. Maar nu de kloof tussen de twee partijen groter wordt, lijkt een dergelijk resultaat steeds onwaarschijnlijker.

    Deze gebeurtenissen bevestigen onze inschatting dat het begin van dit conflict vorig jaar een belangrijk keerpunt in de mondiale betrekkingen betekende. Het is het begin van een nieuw tijdperk van verscherping van het imperialistische conflict tussen de VS en China, die elkaar op “elk terrein bekampen,” zoals The Economist het onlangs stelde. In een ander historisch tijdperk zouden deze processen waarschijnlijk tot oorlog leiden, maar in het tijdperk van kernwapens en wederzijdse vernietiging, met een gebrek aan stabiele steun en angst van regeringen en de heersende klassen voor massale onrust, stelt dit scenario zich gelukkig niet.

    Het is echter van vitaal belang dat de arbeidersbeweging in beide landen en wereldwijd een onafhankelijke politieke positie ontwikkelt ten opzichte van de maatregelen van de regering-Trump. Het moet gaan om een positie gebaseerd op het internationalisme van de arbeidersklasse, die zich in gelijke mate verzet tegen het protectionisme van nationalistische politici zoals Trump en Xi Jinping, maar ook tegen het kapitalistische alternatief van neoliberale globalisering. Onder het kapitalisme worden zowel handelsoorlogen als handelsovereenkomsten nagestreefd in het belang van grote bedrijven en de financiële elite, gebaseerd op een oneindige race naar de bodem, gebaseerd op een nooit aflatende wedloop op vlak van de levensstandaard van werkenden, democratische rechten en het milieu.

    De escalatie van het conflict heeft weinig verrassend schokgolven veroorzaakt op de wereldwijde financiële markten, die rekenden op een handelsovereenkomst tussen de VS en China. Dit valse optimisme was vooral gebaseerd op de propaganda van het kamp van Trump en de president zelf. Net als het globale kapitalisme als geheel, is de dictatuur van de Chinese “Communistische” partij (CCP) opnieuw uit balans gebracht door de abrupte bochten van Trump. Met de laatste verhogingen wordt bijna de helft van China’s invoer in de VS (ter waarde van $250 miljard) onderworpen aan invoerheffingen van 25%. Bovendien dreigt Trump om de tarieven tot alle Chinese goederen uit te breiden, tenzij een voor zijn regering aanvaardbare overeenkomst wordt bereikt.

    Nieuwe Koude Oorlog?

    Dit is geen losstaand conflict, maar de eerste fase van een ‘economische koude oorlog’ die zich niet beperkt tot handel en investeringen, maar ook betrekking heeft op wetenschap en technologie, visa, academische uitwisselingen, geopolitiek en de toenemende militaire concurrentie. Dit zal vooral het geval zijn in de ‘Indo-Pacific’-regio, zoals het door de Amerikaanse regering wordt genoemd. Deze regio is nu goed voor 28% van de wereldwijde wapenuitgaven, een stijging tegenover 9% twintig jaar geleden.

    Om duidelijk te zijn: dit is niet enkel de politiek van Trump. De Democratische Partij blijft momenteel relatief stil over deze kwestie, maar is ook voorstander van een ‘harder’ beleid tegenover China. Historisch gezien zijn de Democraten de meer protectionistische partij, terwijl de Republikeinse Partij voor een harde lijn van vrijhandel-doctrine stond tot Trump deze zonder pardon overboord gooide.

    In tegenstelling tot de impasse tussen het Amerikaanse imperialisme en de Russische stalinistische door de staat gecontroleerde economie in de vorige eeuw, is dit geen conflict tussen onverenigbare sociaaleconomische systemen. Het gaat er in de eerste plaats over welke heersende klasse in de toekomst de regels voor de wereldeconomie zal bepalen. Het Chinese staatskapitalistische economische model wordt wel eens tegenover de vrije markt variant van de VS geplaatst, maar dit is niet de oorzaak van het conflict, ondanks pogingen van kapitalistische politici in de VS om het af te schilderen als een strijd om “waarden”, alsof ze plotseling ontdekken dat China een autoritair systeem heeft. De oorsprong van het conflict is een botsing van imperialistische machten op zoek naar wereldwijde hegemonie.

    In feite suggereert de huidige strijd dat staatskapitalistische maatregelen, met regeringen die ingrijpen om de economische ontwikkelingen te sturen en de markt te “controleren”, wereldwijd gebruikelijker kunnen worden, zelfs indien deze samengaan met meer deregulering en privatiseringen. Wat zijn de maatregelen van Trump zoals de 16 miljard dollar subsidies aan de landbouwsector (als compensatie voor Chinese wraakmaatregelen rond invoerheffingen) anders? Of de maatregelen om investeringen en export te blokkeren in de technologiesector? Deze verschuiving naar meer actieve staatsinmenging in handel, financiële stromen, fusies en overnames, en academische uitwisselingen, samen met een toename van antidemocratische maatregelen, is zeer ironisch. “In plaats van dat China meer westers wordt, wordt Amerika meer Chinees,” merkte The Economist onlangs op. Een verschuiving naar selectief gebruik van staatskapitalistische maatregelen betekent niet dat de kapitalisten het neoliberalisme opgeven, maar dat ze beide zullen gebruiken, afhankelijk van de behoeften van de situatie, net zoals het Chinese regime dit doet.

    Gesteund door Duitsland, Frankrijk en de meeste regeringen van de Europese Unie, zet de VS zich ook fel af tegen het door Xi Jinping ondertekende wereldwijde infrastructuurprogramma Belt-and-Road Initiative (BRI, de ‘nieuwe zijderoute’), in een poging om te profiteren van het groeiende verzet in landen met BRI-contracten tegen China’s “diplomatie van de schuldenval.” Het 70 landen omvattende BRI is een voorbeeld van imperialisme ‘met Chinese kenmerken’, gelanceerd door het regime van Xi als een manier om de chronische industriële overcapaciteit van China op te vangen en nieuwe winstgevende afzetmogelijkheden te bieden voor het Chinese banksysteem, terwijl een groot deel van de Chinese economie is verstrikt in schulden.

    De VS versterkt ook haar militaire aanwezigheid in het westelijk deel van de Stille Oceaan en de betwiste Zuid-Chinese Zee om de snelle opbouw van de zeemacht door Peking en de bouw van gemilitariseerde, door de mens gemaakte eilanden tegen te gaan. De escalatie van de maritieme geschillen waarbij China en een aantal van buurlanden betrokken zijn, gaat deels over energie en visserijhulpbronnen, maar is vooral een poging om met de Chinese PLAN (People’s Liberation Army Navy) deze wateren onder controle te houden en de VS, met zijn iets kleinere maar veel krachtiger marine, de mogelijkheid te ontzeggen om het gebied te controleren. Tussen 2014-18, breidde China zijn marinevloot uit met meer capaciteit dan de Franse, Duitse, Indiase, Zuid-Koreaanse, Spaanse en Taiwanese marines samen.

    Zowel de Amerikaanse als de Chinese regering zijn bezig met het intensiveren van diplomatieke manoeuvres rond Taiwan, wat in de komende periode een gevaarlijke kwestie kan worden, vooral omdat het politieke systeem van het eiland instabieler en meer gepolariseerd wordt. Voor de CCP-dictatuur is Taiwan een kernelement in haar nationalistische kruistocht om een sterk en ‘herenigd’ China op te bouwen, terwijl het door het Amerikaanse imperialisme wordt gebruikt om een aanhoudende rol als politie-agent in Azië te legitimeren en een hefboom te zijn om druk uit te oefenen op Peking.

    Het einde van het “engagement”

    De nieuwe fase van de Amerikaans-Chinese rivaliteit maakt een einde aan meer dan 40 jaar relatief stabiel en consistent ‘engagement’, die begon met de Nixon-regering in de jaren zeventig van de vorige eeuw en die enorm winstgevend werd voor het Amerikaanse kapitalisme. “We hebben echt de Rubicon overgestoken,” zegt Chris Krueger van de Cowen Washington Research Group. De “Kissinger-consensus is dood en China is een strategische rivaal. Volledig einde.”

    Dit verwijst naar Nixon’s staatssecretaris Henry Kissinger, wiens geheime bezoek aan China in 1971 een nieuw tijdperk van nauwere banden inluidde. Tegelijkertijd zou een volledige ‘koude oorlog’, als deze zich ontwikkelt, ongekende problemen opleveren voor het kapitalisme in een tijdperk van algemene crisis, economische en politieke instabiliteit. “De spanningen van vandaag maken de oorspronkelijke Koude Oorlog eenvoudig,” zegt The Economist in een ‘Speciaal Rapport over China en Amerika’ (18 mei 2019). Dit komt omdat China de grootste fabrikant ter wereld is, de grootste exporteur, de op een na grootste importeur, en een belangrijke kracht in de wereldwijde financiële wereld. De Sovjet-Unie daarentegen was wel militaire supermacht, maar had slechts een kleine aanwezigheid op de wereldmarkten, met twee derde van haar buitenlandse handel binnen het stalinistische blok.

    Economische verliezen

    De heersende klasse van de VS is meer en meer gealarmeerd door de groeiende economische en geopolitieke uitdaging van China voor het leiderschap van de VS. Trump vertelt aan Fox News dat dit “niet zal gebeuren” als het aan hem ligt. Maar om de wereldwijde dominantie van de VS in stand te houden, is een beleid nodig dat in plaats van de economische groei te stimuleren, barrières opwerpt, chaos brengt in complexe wereldwijde toeleveringsketens en de groei vermindert.

    De OESO voorspelt dat de intensivering van de handelsoorlog tussen de VS en China tegen 2021-22 zal leiden tot een daling van maar liefst 0,7% van het wereldwijde BBP. Het effect op de VS en China zou groter zijn: dalingen van respectievelijk 0,9% en 1,1%. Chinese ambtenaren hebben soortgelijke schattingen gegeven. Potentieel kunnen de gevolgen van de impasse in de verhouding tussen de VS en China een wereldwijde recessie teweegbrengen en zelfs een nieuwe financiële crisis ontketenen.

    Trump heeft tegen alle logica in erop aangedrongen dat China invoerheffingen betaalt, terwijl het in feite Amerikaanse bedrijven zijn die uit China importeren en de rekening steeds meer naar de Amerikaanse consumenten zal doorgeschoven worden. De Federal Reserve, de centrale bank, in New York berekent dat de handelsoorlog elk Amerikaans huishouden 831 dollar per jaar zal kosten. Vooral met het conflict dat verandert in een technische oorlog door de aanval op Huawei, zouden tienduizenden en zelfs miljoenen banen in de VS en China op het spel kunnen staan.

    Een sluiting van Huawei zou leiden tot een verlies van 180.000 banen (waaronder ongeveer 1.200 Amerikaanse werknemers) en is daarom iets wat Peking duidelijk nooit zou toestaan. Maar de Chinese technologiesector wordt nu al geconfronteerd met een ‘winter’ met een stijging van het aantal ontslagen en een verscherpte concurrentie om banen. Er zijn gemiddeld 32 kandidaten per vacature. Dit jaar is er een groeiende opstand geweest tegen de ‘996’-cultuur in de sector (negen tot negen, zes dagen per week werken), waarbij Huawei een van de ergste overtreders is. De Chinese ‘996’-protesten op het internet kregen solidariteitsboodschappen en steun van Amerikaans technologiepersoneel, bijvoorbeeld bij Microsoft. Dat toont de mogelijkheden van internationale actie om jobs en voorwaarden te verdedigen. De werkloosheidscijfers van het Chinese regime zijn onbetrouwbaar en omvatten alleen de ‘stedelijke’ arbeidskrachten, waardoor 280 miljoen migrerende werknemers met onzekere tijdelijke banen in de bouw, de productie en de dienstensector zijn uitgesloten. Maar zelfs de officiële werkloosheidscijfers laten een stijging zien tot 5,2% in maart, vergeleken met iets minder dan 4% in april 2017. Het is duidelijk dat de werkloosheid nu een belangrijke zorg is geworden voor de regering op een ogenblik dat het conflict met Trump zich verdiept.

    Het Trump-tijdperk betekent dat de gemiddelde Amerikaanse invoerheffingen niet ver onder het niveau van de Smoot-Hawley Tariff Act uit 1930 liggen, zo werd opgemerkt door het Peterson Institute for International Economics. Trump heeft natuurlijk ook wereldwijde heffingen opgelegd voor staal en aluminium en heeft de EU en Mexico bedreigd met invoerheffingen. Terwijl de heersende klasse het standpunt van Trump tegen de opkomst van China steunt, zijn er ernstige twijfels over het gebruik van invoerheffingen als een belangrijk wapen in het buitenlands beleid en over de toename van protectionisme in het algemeen. Onlangs stuurden Walmart, Target en meer dan 600 andere bedrijven een brief naar Trump met het verzoek “om het handelsgeschil met China op te lossen en om te zeggen dat de invoerheffingen Amerikaanse bedrijven en consumenten pijn doen.” (Reuters, 6/13/19).

    Het besef groeit dat de hoge invoerheffingen van vandaag niet langer een tijdelijke onderhandelingstroef zijn, maar een permanente realiteit kunnen worden. Dit is niet in het minst omdat de Amerikaanse eisen die in de 150 pagina’s tellende ontwerpovereenkomst tussen China en de VS zijn opgenomen, neerkomen op een ‘economische regimeverandering’ in China. Dit is natuurlijk onaanvaardbaar voor de Chinese dictatuur, vooral voor een heerser die zo afhankelijk is van nationalistische retoriek als Xi Jinping.

    Zoals Stephen Bannon, de voormalige adviseur van Trump en goeroe van blanke nationalistische groepen, verklaarde: “Als de CCP op een afdwingbare manier instemt met de eisen van de Verenigde Staten, zou dit neerkomen op een juridische en regelgevende ontmanteling van het Chinese staatskapitalisme.”

    Staatskapitalisme met Chinese kenmerken

    Het huidige Chinese regime en de huidige Chinese staat zijn voortgekomen uit het proces van kapitalistische restauratie dat aan het eind van de jaren zeventig begon. Het heeft unieke kenmerken ontwikkeld die het onderscheiden van andere ex-stalinistische (of maoïstische) staten. Reeds ten tijde van het barbaarse bloedbad op het Tienanmanplein dertig jaar geleden verwierpen het regime van Deng Xiaoping en zijn opvolgers resoluut het idee om te experimenteren met burgerlijke democratie. Ze vreesden immers dat het politieke ‘chaos’ zou brengen, evenals de ineenstorting van de geheime zakelijke activiteiten van de top van de functionarissen van de CCP, die vandaag de dag zijn uitgegroeid tot uitgestrekte, maar nog steeds grotendeels heimelijke rijken.

    In plaats van in te stemmen met een door het Westen geleid proces van economische liberalisering, zoals in een groot deel van Oost-Europa, handhaafde China’s voormalige bureaucratische elite een totalitair politiek systeem om de middelpuntvliedende krachten van het land in toom te houden en ervoor te zorgen dat de groei van het kapitalisme politiek verbonden was met het overleven van het regime.

    Op deze manier werd de dominante groep binnen de Chinese kapitalistische klasse de ‘prinselijke’ families met directe banden binnen de hoogste CCP-hiërarchie. Xi Jinping, wiens familie overzeese bezittingen heeft ter waarde van 1 biljoen dollar volgens een onlangs uitgelekt rapport in de Hongkongse media, vertegenwoordigt de heerschappij van de ‘prinsen’ over de staat (het is opmerkelijk dat geen enkele ‘prins’ het doelwit is geweest van Xi’s anticorruptie-campagne die de afgelopen zes jaar een record van één miljoen CCP-functionarissen ten val heeft gebracht).

    Om zijn heerschappij te handhaven, schuwt dit eigenaardige kapitalistische regime zelfs beperkte ‘democratische’ concessies zoals een versoepeling van de perscensuur of het toestaan van meer speelruimte in de NGO-sector. Ook beschermt het jaloers de strategische economische sferen door gebruik te maken van zijn controle over een aantal belangrijke staatsbedrijven, omdat de winsten en de spectaculaire rijkdom van de prinselijke families en “rode” kapitalisten gebaseerd zijn op het controleren van deze sectoren. Xi en zijn onderhandelaars zijn bereid om concessies te doen aan Trump om de handelsoorlog te de-escaleren, en ook omdat ze een symmetrie van belangen zien met de Amerikaanse kapitalisten bij het toestaan van versnelde liberale hervormingen in sommige economische sectoren. De kwestie van de algemene controle van het regime door middel van staatskapitalistische interventies is echter altijd ononderhandelbaar geweest.

    Bij gebrek aan een overeenkomst die in werkelijkheid de capitulatie van de CCP-dictatuur zou vereisen, lijkt het doel van de regering-Trump te zijn om een ontkoppeling van de Amerikaanse en Chinese economie tot stand te brengen. De voormalige minister van Financiën, Hank Paulson, waarschuwde dat dit een “Economisch IJzeren Gordijn” tussen de Amerikaanse en de door China geleide gebieden zou zijn.

    Ontkoppeling

    Er zijn duidelijke grenzen aan hoe ver een economische ontkoppeling van de twee economieën kan gaan, gezien de hoge mate van onderlinge afhankelijkheid en de complexiteit van de wereldwijde productieketens. Maar het is tevens duidelijk dat een groeiend deel van de Amerikaanse kapitalistische klasse nu voorstander is van deze lijn. Dat is in de overtuiging dat als de economische en technologische opkomst van China niet afgeremd wordt, het snel te laat kan zijn. Zij hebben zich achter de agressieve handelstactiek van Trump geschaard in de hoop dit of het Chinese regime zal dwingen om zijn staat-beschermde markt voor het kapitaal van de VS open te stellen of de bedrijven van de VS en Westelijke bondgenoten zal dwingen om hun banden met de economie van China door te snijden.

    Maar zoals het Brookings Institution, een Amerikaanse denktank, in een recent rapport over het Amerikaans-Chinese conflict opmerkt:  “Het probleem met deze benadering is dat onze bondgenoten en partners ons niet op deze weg gaan volgen. Voor bijna alle bondgenoten is China een grotere handelspartner dan de Verenigde Staten, en een sneller groeiende. Ontkoppeling zou enorme economische kosten met zich meebrengen en zou leiden tot een onstabiele wereld van concurrerende economische instellingen en blokken.”

    De campagne van de Amerikaanse regering tegen Huawei, die andere regeringen onder druk zet om de 5G-technologie van het Chinese bedrijf te boycotten, is hier een voorbeeld van. Australië, Japan en Nieuw-Zeeland staan in de rij met de VS om Huawei uit te sluiten, net als sommige Oost-Europese regeringen, maar Duitsland, Frankrijk en zelfs Groot-Brittannië lijken de gelederen met de VS op dit punt te zullen verbreken. Dit is vooral te wijten aan de enorme kosten en vertragingen die gepaard gaan met het uitsluiten van Huawei van de 5G-introducties.

    De sluiting en verplaatsing van veel low tech en industrieën die weinig waarde toevoegen in China, omdat hogere lonen, grond- en vervuilingskosten bedrijven naar Zuidoost-Azië en daarbuiten drijven, is nog een andere dwingende noodzaak die het CCP-regime dwingt om een technologische upgrade te bevorderen in de richting van high-end productie, zoals geschetst in zijn ‘Made in China 2025’ (MIC2025) plan. Toch is dit een weg die het in toenemende mate op een ramkoers zet, niet alleen met het Amerikaanse kapitalisme, maar ook met de EU, Japan en andere geïndustrialiseerde mogendheden die vrezen economische en technische achterstand op te lopen omdat hun eigen kapitalisten weigeren te investeren op de schaal die nodig is om gelijke tred te houden.

    Tegelijkertijd kunnen deze regeringen gedwongen worden zich te wenden tot staatskapitalistische oplossingen om de investeringskloof in cruciale technologieën te overbruggen. Zakelijke lobbygroepen, waaronder de tech-giganten Intel en Qualcomm, hebben een beroep gedaan op de administratie van Trump om miljarden dollars te verstrekken voor onderzoek om China voor te blijven. En zoals Axios in 2018 rapporteerde, riepen de hoogste nationale veiligheidsbeambten de Trump-regering op om de nationalisatie van het mobiele netwerk van de natie te overwegen om een gecentraliseerd landelijk 5G netwerk op te bouwen dat de Chinese technologie zou uitsluiten.

    Technologie-oorlog en “Splinternet”

    Als het doorgezet wordt, zal het offensief van Trump tegen Huawei, waarbij toegang tot componenten en software zoals het Adroid besturingssysteem van Google wordt geblokkeerd, effectief de ‘zuurstoflevering’ aan het bedrijf afsnijden. Dit leidt voorspelbaar tot strenge reacties uit Peking, dat dreigde om represailles te nemen door de toevoer van zeldzame mineralen naar de VS te stoppen. Deze mineralen zijn van cruciaal belang in een hele reeks nieuwe technologieën, waaronder geavanceerde wapens. China is goed voor 95% van de wereldwijde productie van zeldzame aardmetalen. Peking heeft ook gedreigd zijn eigen lijst van “onbetrouwbare bedrijven” op te stellen die aan vergeldingsmaatregelen worden onderworpen als zij op ‘oneerlijke basis’ weigeren om zaken te doen met Huawei of andere Chinese bedrijven.

    Het verbod op Huawei is de belangrijkste deuk tot nu toe in het proces van kapitalistische globalisering, dat sinds de wereldwijde crisis van 2008 gedeeltelijk is omgebogen. Trump suggereerde dat een deal mogelijk is, een mogelijke versoepeling van het verbod. Maar dit zou hoogstwaarschijnlijk slechts een tijdelijke opschorting van de vijandelijkheden betekenen met een verdere escalatie in een later stadium.

    Huawei is geen op zichzelf staand geval, maar slechts het topje van een zeer grote ijsberg in termen van het aantal “nationale veiligheidsmaatregelen” dat door verschillende departementen en agentschappen van de Amerikaanse regering wordt voorbereid om Chinese investeringen en overnames in de VS te blokkeren en Chinese bedrijven uit de Amerikaanse technologiesector te sluiten. Hikvision en Dahua, Chinese bedrijven die surveillancesystemen en gezichtsherkenningstechnologie maken, worden al genoemd als de volgende mogelijke doelen. De voorwaarden van Trump’s Huawei-verbod zijn niet alleen van toepassing op Amerikaanse bedrijven, maar ook op buitenlandse bedrijven, als zij ten minste 25% van hun componenten uit de VS betrekken.

    Dit verhoogt de mogelijkheid van een technologische scheiding tussen de twee economieën en een digitale kloof of “splinternet”, waarbij systemen en technologische normen elkaar wederzijds uitsluiten. Een belangrijk aandachtspunt in deze strijd is de strijd om 5G.

    Indien volledig gerealiseerd, zou 5G in theorie de ontwikkeling van een breed scala aan revolutionaire nieuwe technologieën moeten versnellen, van auto’s zonder bestuurder tot kunstmatige intelligentie (AI) en het “Internet of Things (IoT)”. Dit zal echter wereldwijd biljoenen dollars aan investeringen vergen.

    De technologie-oorlog vloeit niet in de laatste plaats voort uit de militaire implicaties van 5G, waarbij de Amerikaanse heersende klasse en het Pentagon bang zijn dat dit China in staat zal stellen om snel de nog steeds grote kloof tussen de twee militaire machten te dichten. Maar het is ook geworteld in commerciële overwegingen. Huawei, als wereldleider op het gebied van 5G-technologie (het bedrijf bezit een derde van alle 5G-octrooien), is potentieel in staat om de wereldwijde communicatiesystemen te domineren. “Huawei zou het technologisch landschap voor de komende 10-15 jaar kunnen bepalen als het die voet aan de grond zou krijgen,” stelt China-deskundige Christopher Balding.

    “De Huawei-zaak toont duidelijk aan dat wereldwijde economische netwerken het gebied van de geostrategie zijn binnengetreden,” zegt professor Abraham Newman van de Georgetown University. “De hyperglobalisering van de laatste twintig jaar is onhoudbaar gezien de reële geopolitieke beperkingen. We gaan een nieuwe fase in,” vertelde hij aan de krant South China Morning Post in Hongkong.

    Voor de internationale arbeidersbeweging zijn deze technologie en de gevolgen ervan voor de werkgelegenheid en de levensstandaard van enorm belang. Ook de kwestie van cyberveiligheid en de verdiensten of gevaren van Chinese versus westerse technologie roept cruciale vragen op over de privacy en de rechten van het individu, maar ook over de democratie en de dreiging van ongecontroleerde veiligheidsagentschappen met massabewakingsprogramma’s. Er is een totaal gebrek aan democratische controle en verantwoording. Dit is niet alleen zo in het autoritaire China, maar ook in het ‘democratische’ Westen. Deze en andere kwesties die de kern vormen van het conflict tussen de VS en China, maken duidelijk dat het nodig is om grote bedrijven in publiek bezit te nemen, de technologiesector democratisch te plannen, investeringen in infrastructuur te doen en te komen tot democratische controle van de werkenden en de gemeenschap in het algemeen over alle aspecten van de economie.

    Conclusie

    Handelsconflicten worden het “nieuwe normale” voor het kapitalisme, maar kunnen de toch al gespannen verhoudingen tussen de verschillende imperialistische machten en de regionale configuraties enorm verergeren. Dit is niet alleen het geval met de VS en China, maar in verschillende mate ook tussen de VS en de EU met Duitsland aan het roer, Japan, Rusland en India. Al deze machten hebben hun eigen grieven en sluimerende conflicten met de VS onder Trump, terwijl ze ook hopen het anti-Chinese beleid van Trump in hun eigen voordeel te gebruiken.

    Terwijl de perspectieven voor het VS-China-conflict gehuld zijn in onzekerheid en een handelsovereenkomst of liever gezegd een soort ‘wapenstilstand’ niet is uitgesloten, zit de huidige situatie vol met gevaren voor het kapitalisme en voor zowel de Amerikaanse als de Chinese regering. In plaats van de “gemakkelijke overwinning” waarover Trump het ongeveer een jaar geleden had, kan het conflict beide regimes met een vergelijkbaar effect wereldwijd uitputten en verzwakken. Economische stagnatie, grotere instabiliteit en het risico van revolutionaire omwentelingen zijn allemaal processen die door dit conflict kunnen worden versneld.

    Voor de socialisten komt het erop aan zich ernstig voor te bereiden, de gebeurtenissen op de voet te volgen en energiek campagne te voeren rond een programma dat bouwt aan internationale solidariteit van de arbeidersklasse en een socialistisch alternatief op de kapitalistische chaos.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping