Tag: Verenigde Staten

Stop homofobie, fanatisme en racisme !

We zijn vandaag allemaal in de rouw om onze solidariteit te tonen met de slachtoffers van de verschrikkelijke aanslag tegen de LGBTQI gemeenschap in Orlando en hun naasten. Diezelfde spontane solidariteit had zich ook na de aanslagen in Brussel geuit tijdens bijeenkomsten aan de beurs. We hadden toen deze solidariteit gesteld tegenover terreur en haat . Dat dit soort aanslagen zich steeds meer voor doet, is helemaal geen toeval. Het is het resultaat van frustraties, ook over ongelijkheid, uitbuiting en oorlog. Solidariteit in het verzet tegen de politiek van verdelen om te heersen is een maatschappelijke zaak die niet enkel, zelfs niet vooral, betrekking heeft op het individuele gedrag, maar in de eerste plaats op politieke keuzes.

PDF versie

Hieronder de verklaring naar aanleiding van deze verschrikkelijke daad van Kshama Sawant, eerste strijdbare socialiste sinds decennia die werd verkozen in een gemeenteraad in de VS:

“We zijn allemaal aangedaan door de vreselijke terreuraanslag op de LGBTQ-gemeenschap in de nachtclub Pulse in Orlando, Florida. We denken in de eerste plaats aan alle rouwenden, vooral de slachtoffers en hun gezinnen. Deze massamoord gebeurde niet in een politiek en sociaal vacuüm. We beseften amper wat er in Orlando gebeurd was of er kwam al nieuws van een andere massamoordenaar die in Los Angeles wilde toeslaan. Gelukkig werden zijn plannen om de Pride in LA aan te vallen op tijd ontdekt en gestopt. Dit soort geweld en haat zal doorgaan, tenzij we er met eengemaakte massabewegingen tegen strijden.

We veroordelen deze monsterlijke terreuraanslag die gepleegd is door iemand die naar eigen zeggen met ISIS verbonden was. We moeten onze solidariteit betuigen met de LGBTQ gemeenschap. Tegelijk moeten we ingaan tegen elke vorm van haat en islamofobie. We moeten ons organiseren, mobiliseren en ingaan tegen geweld, haat en de vele vormen van onderdrukking waar LGBTQ-mensen en andere minderheden onder het kapitalisme mee geconfronteerd worden.

Velen zoeken naar een plaats om collectief te rouwen, anderen willen zich vooral organiseren… Later deze maand, op vrijdag 24 juni, is er de jaarlijkse Trans Pride optocht in Seattle. Dat is een feestelijk evenement, maar tegelijk ook een noodzakelijk en sterk politiek signaal in een samenleving die mensen nog steeds niet toelaat om te zijn wie ze zijn. Ik was elk jaar op de Trans Pride en roep iedereen op om dit ook te doen. We moeten de strijd voeren voor een wereld zonder geweld en haat. Dat vereist massale bewegingen tegen dit systeem van uitbuiting en verdeeldheid.”

De strijd tegen discriminatie kan niet slagen zolang we niet afgerekend hebben met de economische en sociale discriminatie: het kapitalisme. We hebben een sociaal en egalitair economisch systeem nodig, zonder de dominantie van een klasse over andere; een geplande economie waar arbeiders, ongeacht hun verschillen, niet tegen elkaar worden uitgespeeld; onder arbeiderscontrole, gericht op onze reële behoeften en met respect voor onze omgeving. Een socialistische maatschappij beantwoordt aan deze noden. Het is de minimale voorwaarde om voor eens en voor altijd een einde te stellen aan homofobie, lesbofobie, transfobie, islamofobie, fundamentalisme en alle discriminaties.

June 14, 2016
Ohio. Interview van onafhankelijke raadsleden

Bij de laatste lokale verkiezingen in de VS werd niet alleen Kshama Sawant in Seattle verkozen. In Lorain County, Ohio, raakten verschillende kandidaten als ‘Independent Labor’ verkozen. Onafhankelijke kandidaten van de arbeidersbeweging die het in een Democratisch bastion haalden, het is een uitdrukking van de radicalisering in de VS. We publiceren een artikel met interview dat eerder op socialistalternative.org verscheen.

Als het op lokaal bestuur aankomt, kennen de meeste Amerikanen een eenpartijstelsel. Lorain County in Ohio vormt daar geen uitzondering op. Het gaat om een geïndustrialiseerd gebied met veel vakbondsleden. De Democratische Partij heeft er al decennialang een politiek monopolie. Zoals elders dienen de Democraten ook in Lorain County de belangen van de grote bedrijven. De sterke economie zorgde er in het verleden wel voor dat de lokale autoriteiten en de grote bedrijven sociale vrede konden afkopen door toegevingen te doen aan de sterke vakbonden.

Deze benadering van onderhandelingen om een compromis met de directie te bekomen in plaats van consistent te strijden voor de belangen van de werkenden, stond al langer onder druk door de kapitalistische globalisering en het neoliberale beleid op nationaal vlak. Met de economische crisis wordt deze benadering helemaal ondermijnd. De Democratische Partij gaat steeds openlijker over tot de verdediging van een asociaal beleid dat ingaat tegen de belangen van de vakbonden die traditioneel steun aan deze partij gaven. Dit verhaal is niet uniek voor Lorain, zowat iedere door de Democraten gecontroleerde stad of regio in het land kent hetzelfde proces. Wat wel uniek is aan Lorain, is het feit dat de vakbonden zich niet lieten doen en de strijd ook op het electorale terrein zijn aangegaan met een politiek alternatief dat van de werkenden vertrekt.

Afgelopen herfst kwamen de meeste vakbonden uit de regio samen om 26 kandidaten bij de lokale verkiezingen in verschillende steden in de regio naar voor te schuiven. Maar liefst 24 van de 26 kandidaten raakten ook effectief verkozen. Sommigen waren reeds zetelende raadsleden die ook de steun van de Democratische Partij genoten, maar verschillende gekende syndicalisten namen het op tegen Democraten en wonnen het pleit.

Josh Thornsberry van de onderwijsvakbond haalde het van gemeenteraadslid Frank DeTillo, tevens voorzitter van de Kamer van Koophandel in de regio. “We zullen aan jullie kant staan en de belangen van de werkende bevolking verdedigen”, verklaarde Thornsberry kort na zijn verkiezingsoverwinning. “Dit is slechts een eerste stap, we zullen er in de toekomst nog veel samen nemen.”

De vakbonden hebben formeel geen nieuwe partij opgezet. Maar zoals Harry Williamson stelde: “We maakten t-shirts met de slogan ‘Lorain County Indepedent Labor Party’. Dat idee kreeg een brede steun”.

Interview met vakbondsleiders in Lorain County

Begin januari had Ty Moore van Socialist Alternative een gesprek met drie vakbondsleiders die een cruciale rol speelden in de verkiezingscampagne in de regio. Joe Thayer is een lid van de leiding van de metaalvakbond en de vroegere voorzitter van de centrale Labor Council in de regio. Harry Williamson is de huidige voorzitter van de vakbondsfederatie AFL-CIO in Lorain County. Jim Slone tenslotte is voorzitter van de lokale afdeling van de automobielvakbond UAW.

Thayer: “De verhouding tussen de arbeidersbeweging en de Democraten stond al jaren onder druk omdat de leiding van de Democratische Partij aandrong om Chase Ritenauer naar voor te schuiven als burgemeester van Lorain in de plaats van Tony Krasienko, een militant van de metaalvakbond [die burgemeester was van 2007 tot 2011]. De oude garde van de Democraten was daar niet mee opgezet en deed er alles aan om Tony weg te krijgen. Ze haalden het in de voorrondes van 2011. Tony probeerde de belangen van de werkende bevolking te verdedigen in de stad. De gemeenteraad was 100% Democratisch, je zou dan ook verwachten dat het gemakkelijk was om wat vooruitgang te boeken. Maar de gemeenteraad blokkeerde tal van stemmingen, Tony kon niets doen. Chase Ritenauer werd gesteund door de werkgeversvereniging van de bouwsector. Een Democratische burgemeester die geld krijgt van onze belangrijkste vijanden, dat kan je niet meer aanvaarden.”

Williamson: “Het intrekken van het Project Labor Agreement (PLA) onder invloed van Ritenauer goot nog meer olie op het vuur [het PLA verzekerde dat alle contracten van de stad werden uitgevoerd door bedrijven waar vakbonden toegelaten waren en waar 75% van het personeel lokaal werd aangeworven en 9% uit kleurlingen bestaat]. We geven steeds meer toe. We halen veel geld op en voeren veel campagne voor de Democraten. Maar we raakten het beu dat ze ons gebruiken.”

Slone: “We waren het beu dat de Democratische Partij ons misbruikte. Dit was een eerste waarschuwing. Ze hadden niet gedacht dat alle vakbonden zouden samenkomen. Ze hadden het niet verwacht. In de geschiedenis van Lorain County hebben we nog nooit zo nauwgezet samengewerkt. Er was nog nooit zo’n intensieve onderlinge communicatie. We bespreken alles onder elkaar. We hadden zoveel vergaderingen dat onze vrouwen begonnen te denken dat we hen bedrogen.”

Williamson: “De lokale voorzitter van de Democraten zei ons: ‘Jullie onafhankelijke kandidaten zullen onze zetelende Democraten nooit verslaan’. We stelden onafhankelijke kandidaten op die onze eisen ondersteunen. Velen van hen waren zelf vakbondsmilitanten.”

Thayer: “We maakten specifieke pamfletten voor verschillende kiezers. We werkten met de ouderwetse campagnemethoden, we gingen deur-aan-deur en deden belrondes. We hadden veel vrijwilligers, onze militanten waren betrokken. We waren er eigenlijk wel gerust in want wij beschikten over de werkkrachten van de Democratische Partij. Wij deden altijd het werk voor de Democraten. Ze vonden het niet aangenaam dat we nu voor onszelf campagne voerden. We vroegen de kiezers: ‘Ben je het beu dat de Democratische Partij niet naar ons luistert? Ben je het beu dat alle verworvenheden uitgehold worden?’ Die boodschap vond gehoor onder de vakbondsleden.

“Al wie vanuit de rest van het land naar ons kijkt, willen we zeggen dat ze niet mogen opgeven. Organiseer je samen en ga de strijd aan!”.

March 4, 2014
De vijf jaren van economische crisis
Analyse door Patrick Ayers, Socialist Alternative (VS)

Vijf jaar geleden werden de Verenigde Staten gegrepen door de ergste economische crisis sinds de jaren 1930. Bijna negen miljoen jobs gingen sindsdien verloren, de inkomens van gezinnen zakten in elkaar en miljoenen mensen werden uit hun huis gezet. Om zout in de wonde te strooien, gingen de bankiers van Wall Street na hun redding met gemeenschapsmiddelen gewoon door met het opstrijken van recordbonussen.

Er was amper enige economische groei sindsdien. De afgelopen vijf jaar kenden we de zwakste economische groei sinds de Tweede Wereldoorlog. Sinds juni 2009 was er een totale groei van 9%, terwijl dit in de eerste vier jaar na de recessie van begin jaren 1980 22% was (USA Today, 11 september 2013). Meer dan ooit is er nood aan een socialistisch alternatief.

Groeiende ongelijkheid

Ondanks het zwakke herstel heeft de 1% rijksten het beter dan ooit tevoren. De elite van de grote bedrijven vierde in 2013 recordhoogtes op zowel de beurzen als inzake de winsten. De 300 rijkste mensen op de planeet zagen hun fortuin met meer dan een half triljoen dollar vooruitgaan. Maar liefst 95% van alle groei tussen 2009 en 2012 ging naar de 1% rijksten. In 2012 waren die 1% goed voor meer dan de helft van alle in de VS gecreëerde rijkdom. Dat was hun hoogste aandeel in de rijkdom sinds 1917.

Voor de rest van de bevolking was er weinig herstel. Het mediaan gezinsinkomen bleef na het herstel vanaf 2009 verder afnemen. Er was sinds 2012 een beetje groei, maar in 2013 lag het mediaan gezinsinkomen in de VS nog steeds 4,4% lager dan bij het begin van het herstel.

De armoede scheert hoge toppen met bijna 50 miljoen Amerikanen – of één op zes – die in armoede leeft. In oktober daalde het aantal mensen dat actief was in de economie tot 62,8%, het laagste niveau sinds 1978. Er blijft een enorme werkgelegenheidscrisis. Er zijn meer dan zes miljoen jobs nodig om de economie terug tot het werkgelegenheidsniveau van voor de recessie te brengen.

“Bijna dood of een aanslepende terminale ziekte”, dat is hoe journaliste Megan McArdle de staat van de economie omschreef. “De werkloosheid op lange termijn is het ergste dat kan gebeuren in de moderne wereld. Het is economisch pijnlijk, sociaal verschrikkelijk en nefast voor je zelfvertrouwen en gelukt. Het snijdt je af van je makkers en zet je familie onder druk, het vergroot de kans op andere verschrikkelijke zaken, zoals echtscheiding of zelfmoord. Als miljoenen mensen in die aanslepende val vast zitten, moeten we alarm luiden.” (thedailybeast.com, 22 april 2013)

Een rot systeem

“Nog voor de recessie werkte het Amerikaanse kapitalisme niet voor een groot deel van de bevolking”, stelde het voormalig hoofd van de Wereldbank Joseph Stiglitz. “De recessie maakte de ruwe kantjes enkel scherper. Het mediaan inkomen (aangepast aan inflatie) is nog steeds lager dan wat het in 1989 was.” (www.project-syndicate.org).
De problemen waarmee jongeren vandaag te kampen hebben zijn bekend. Het is de tweede generatie op rij die het naar verwachting slechter heeft dan hun ouders. De studieschulden zijn volledig uit de hand gelopen. En dan is een diploma nog geen garantie op een degelijke job met bijhorend inkomen.

Steden die ooit een sterke groei kenden, zoals Detroit, werden verwoest. Degelijke jobs in bedrijven met vakbondsrechten verdwenen. Het VS-kapitalisme was de grootste crediteur na de tweede Wereldoorlog, maar kent vandaag de hoogste niveaus ooit van zowel particuliere als publieke schulden.

Deze situatie is niet gewoon het resultaat van een slecht beleid of inhaligheid, zoals sommigen suggereren. Het is het gevolg va de onderliggende logica en van het functioneren van het kapitalisme als systeem. Beslissingen onder het kapitalisme worden niet gepland, ze zijn het resultaat van bedrijfseigenaars die hun winsten op korte termijn willen maximaliseren. Is het dan verwonderlijk dat de behoeften van de 99% aan de kant worden geschoven?

Miljoenen mensen die kunnen werken, krijgen daar de kans niet toe omdat er niet genoeg winst kan gemaakt worden op basis van hun arbeid. Er is nochtans voldoende sociaal nuttig werk dat ze zouden kunnen doen, denk maar aan de heropbouw van de aftakelende infrastructuur in de VS. De grote bedrijven willen dat niet, ze stapelen de grote winstbergen liever op in exotische belastingparadijzen dan dat ze het in de samenleving investeren.

In het verleden was het kapitalisme in staat om nieuwe markten, technieken en technologieën te ontwikkelen om de productieve middelen van de samenleving te versterken. De afgelopen decennia kwam dat tot stilstand omdat het VS-kapitalisme botst op het eigen structurele falen. Groei werd niet meer gerealiseerd door investeringen in echte jobs in de reële economie, zoals fabrieken en de productie van goederen. Het leeuwendeel van de ‘groei’ werd bekomen door de levensstandaard naar beneden te halen en door speculatieve zeepbellen te blazen.

Slechts een handvol mensen werd erg rijk. Er zijn geen oplossingen in zicht voor de dagelijkse problemen van de meerderheid van de bevolking. Het kapitalisme faalt voor de 99%. De 1% rijksten gebruiken de middelen van de samenleving in een casinostelsel waar ze zelf miljardair van worden. Het idee dat die rijkdom zou doorsijpelen naar de volledige bevolking is een illusie uit het verleden. Als we met de 99% een betere toekomst willen, dan moeten we opkomen voor een socialistisch alternatief op de crisis van het kapitalisme.

Waar socialisten voor staan

Socialisten willen sterke bewegingen opbouwen rond de belangrijke kwesties waar gewone werkende mensen mee geconfronteerd worden. Werkende mensen hebben een enorme potentiële kracht als we samen strijden en ons aantal laten gelden. De afgelopen vijf jaar was er een enorme woede en zagen we de eerste voorbeelden van acties door de werkende bevolking met bewegingen als die in Wisconsin en de Occupybeweging, maar ook de stakingsacties van de fastfoodarbeiders. De grootste strijdbewegingen liggen echter nog in het verschiet.

Socialisten kunnen een belangrijke rol spelen in de opbouw van bewegingen omdat we de beperkingen van het kapitalistische systeem niet aanvaarden. Die beperkingen wel aanvaarden zet de deur open voor nederlagen. We voeren campagne voor de onmiddellijke noden en behoeften van de werkende bevolking:
- Een verhoging van het minimumloon tot 15 dollar per uur, onderhevig aan een aanpassing aan de stijgende levensduurte, als stap naar een degelijk inkomen voor iedereen
- De creatie van miljoenen voltijdse jobs met erkenning van de vakbonden op de werkvloer en degelijke lonen door een massaal publiek programma van investeringen in openbaar vervoer, hernieuwbare energie, infrastructuur, gezondheidszorg, onderwijs en betaalbare huisvesting
- Geen besparingen op onderwijs en sociale diensten! Voldoende middelen voor de behoeften van de gemeenschap. Verhoog de belastingen van de rijken en grote bedrijven, niet van de gewone mensen.
Breek de macht van Wall Street

Socialisten doen er alles aan om bewegingen tot overwinningen rond concrete eisen te brengen. We verbinden die strijd met de noodzaak van een andere samenleving.Een belangrijke hindernis wordt gevormd door zowel de twee grote partijen als de grote bedrijven die onze samenleving domineren. Een kleine elite heeft de dictatoriale controle over de economie in handen. Wetenschappers in Zwitserland stelden in 2011 vast dat amper 167 grote transnationale bedrijven meer dan 40% van de wereldeconomie controleren, 737 grote bedrijven zijn samen goed voor 80% van de economie! (New Scientist, 22 oktober 2011)Walmart gebruikt haar enorme macht om de vakbonden buiten te houden en armzalige lonen op te leggen. De grote oliebedrijven gebruiken hun macht om de ontwikkeling van hernieuwbare energie te stoppen. Wall Street krijgt zowat alles wat het wil. Recent moest Boeing nog maar dreigen om een nieuwe fabriek in een andere staat te bouwen of de staat van Washington stond meteen klaar om een record van 8,7 miljard dollar aan belastingcadeaus aan het bedrijf over te maken.

Wall Street en de grote bedrijven aan banden leggen, zou geen garantie op een degelijke toekomst voor de gewone bevolking zijn. In het verleden werden heel wat hervormingen bekomen. Maar zodra de strijdbeweging wat was gaan liggen en de structurele crisis van het kapitalisme opnieuw de kop opstak, gebruikten de 1% rijksten al hun macht doorheen de samenleving om de hervormingen teniet te doen.

Publiek bezit van de grote bedrijven

We moeten de macht van Wall Street en de grote bedrijven volledig breken als we een toekomst willen die zij niet kunnen ondermijnen. Daartoe roepen socialisten op voor de nationalisatie van de 500 grootste bedrijven die de Amerikaanse economie domineren. Door deze bedrijven in publiek bezit te nemen en onder democratische controle van de bevolking te plaatsen, kunnen de belangen van de volledige gemeenschap centraal geplaatst worden in plaats van de winsten voor een kleine elite.

Er zijn hier veel misverstanden over. De rechterzijde beweert dat socialisten willen dat ‘de regering’ de economie beheert. Een regering onder het kapitalisme is een instrument dat de belangen van de 1% rijksten dient doorheen de twee partijen van het grote kapitaal. Wij denken daarentegen dat de werkende bevolking eigen organisaties moet opzetten om de economie zelf op democratische wijze te controleren.

Beeld je in dat we democratisch zouden kunnen beslissen of onze samenleving honderden miljarden uitgeeft aan speculatie, oorlog, olie-ontginning onder de poolkappen of in plaats daarvan investeert in hernieuwbare energie, jobs, gezondheidszorg en onderwijs.

De Tea Party beweert dat socialisten een dictatuur willen. Dat is absurd. Echte socialisten hebben niets gemeen met het totalitaire regime van de voormalige Sovjetunie. Socialisten stonden integendeel steeds vooraan in de strijd voor democratische rechten. Het waren socialisten die het vrouwenstemrecht mee afdwongen of mee het voortouw namen in de burgerrechtenbeweging. Ook vandaag staan we vooraan in het verzet tegen de toenemende aanvallen op democratische rechten.

In feite is het kapitalisme ondemocratisch. Hoe kan een systeem democratisch zijn als een handvol grote bedrijven alles controleert, van de regering tot de economie? Het socialisme zou een enorme uitbreiding van de democratie betekenen waarbij we zelf zouden kunnen beslissen over wat van belang is in ons dagelijkse leve. In plaats van mensen om de vier jaar te vragen welke van de twee partijen van de grote bedrijven mag regeren, zou de werkende bevolking democratische discussies opzetten en een dagelijkse betrokkenheid bij het beslissingsproces mogelijk maken.

Op basis van het democratisch publiek bezit van de grote bedrijven zou een algemene planning mogelijk zijn. Daarbij kan vertrokken worden van de noden van alle mensen. Met een reconversie van de industrie en het stopzetten van de door winsten aangedreven industriële vervuiling kan socialisme de globale opwarming een halt toeroepen. Met de moderne technologie en andere beschikbare middelen – eens die ontdaan zijn van de beperkingen het kapitalisme – kunnen we de wereld snel hervormen en een einde maken aan armoede, honger, dakloosheid, werkloosheid en andere vaak voorkomende problemen als gevolg van het kapitalisme. Dat is een visie waar wij voor willen gaan.

Doe met ons mee en help ons strijden voor een socialistische wereld!

February 23, 2014

VS. Interview met Kshama Sawant, verkozen gemeenteraadslid in Seattle

Met inmiddels meer dan 93.000 stemmen is het duidelijk dat Kshama Sawant gewonnen heeft bij de verkiezingen in Seattle. Voor het eerst sinds tientallen jaren won een socialistische kandidaat in de VS een verkiezing van de Democraten. De tegenkandidaat van Sawant, Richard Conlin, moest zijn nederlaag erkennen. We spraken met Kshama Sawant over de campagne.

Interview door Sarah Wrack van weekblad The Socialist

Waarom nam Socialist Alternative deel aan deze verkiezingen?

“We kwamen vorig jaar op toen ik kandidaat was voor het deelstaatparlement. Ik kwam toen op tegen parlementsvoorzitter Frank Chopp, wellicht de machtigste politieke figuur in de deelstaat Washington.

“De reden waarom we een verkiezingscampagne voerden, was onze politieke analyse van de situatie na de Occupybeweging. Die beweging was erg actief en tegen eind 2011 en begin 2012 ontstonden nieuwe initiatieven zoals Occupy Homes in Minnesota, maar voor de rest was het grotendeels gedaan met Occupy. Het centrale discussiepunt op dat ogenblik was de herverkiezing van Barack Obama. Velen stelden dat het er voor progressieven op aankwam om Obama te herverkiezen om te vermijden dat Mitt Romney in het Witte Huis zou terechtkomen.

“Socialist Alternative was het uiteraard eens met het feit dat de rechterzijde niet de kans mocht krijgen om verkozen te raken, maar we benadrukten tevens dat de Democraten geen alternatief op de Republikeinen vormden. Er zijn twee partijen van de grote bedrijven of beter gezegd twee vleugels van dezelfde partij van de big business. Dat heeft de werkende bevolking in de VS niets opgeleverd.

“De regering van Obama is een goed voorbeeld van hoe progressieve Amerikanen eerst hun vertrouwen in de Democraten stellen om vervolgens telkens opnieuw verraden te worden. Alle beloften rond de gezondheidszorg, rond het vasthouden van mensen op Guantanamo Bay, rond het stoppen van de bezetting van Afghanistan en de aanvallen met drones – telkens opnieuw werden de beloften niet gehouden. Het aantal aanvallen met drones is zelfs toegenomen. Onder Obama was er het grootste aantal deportaties van mensen-zonder-papieren. Als leraar kan ik ook getuigen dat de aanvallen op het openbaar onderwijs en de lerarenvakbond werden opgedreven onder Obama.

“Voor Socialist Alternative was de verkiezingsdeelname onderdeel van de vraag hoe we de politieke discussie voeren en hoe we de nood aan een breuk met de twee gevestigde partijen en met het kapitalisme naar voor brengen. Het leek ons een goede strategie om eigen campagnes te voeren en duidelijk te maken hoe een echte onafhankelijke campagne van onderuit eruit ziet.

“We hebben onze campagnes gevoerd zonder geld van de grote bedrijven en door onafhankelijk van de Democraten op te komen. We hengelden niet naar steun van het establishment van de Democratische Partij. Vorig jaar haalden we 29% in de verkiezingen en vestigden daarmee onze campagne. We haalden toen meer dan 20.000 stemmen. We bevochten ook ons recht om als Socialist Alternative op te komen op de stembrief.”

Hoe was de campagne georganiseerd?

“De eerste mensen die actief waren in deze campagne, waren de leden van Socialist Alternative. Van bij het begin hebben we geprobeerd om een breder campagneplatform uit te bouwen. Dat werd grondig bediscussieerd in de afdelingen van Socialist Alternative. We besloten om nadruk te leggen op drie punten, waaronder de eis van een verhoging van het minimumloon tot 15 dollar per uur. Die eis verdedigden we vorig jaar ook al. Omdat we nu in de volledige stad opkwamen, eisten we een stedelijk minimumloon van 15 dollar per uur. De tweede eis was voor betaalbare huisvesting en controle op de huurprijzen. De derde eis was voor een vermogenstaks op miljonairs om de nodige middelen voor degelijk openbaar vervoer en onderwijs te voorzien.

“Onze campagne stelde Seattle voor iedereen betaalbaar moet zijn. We benadrukten dat Seattle een erg rijke stad is, maar tegelijk erg ongelijk en onbetaalbaar voor steeds meer mensen. Zeker voor de groeiende groep van laagbetaalde arbeiders is dat het geval.

“Het was van bij het begin duidelijk dat deze punten een brede steun genoten onder de werkende bevolking van de stad en dat hielp ons om een basis van vrijwilligers uit te bouwen. Die waren erg enthousiast over een verkiezingscampagne die totaal anders is dan die van de gevestigde politici.

“Velen waren erg enthousiast over de belofte dat ik als verkozene niet meer zou verdienen dan een gemiddeld arbeidersloon. De gemeenteraadsleden in Seattle zijn goed voor een jaarloon van 120.000 dollar, wat erg veel. Enkel in Los Angeles krijgen raadsleden nog meer. De meeste mensen wisten dat niet en toen we stelden dat ik als verkozene aan een gemiddeld arbeidersloon zou leven en de rest zou besteden aan de uitbouw van bewegingen voor sociale rechtvaardigheid, werd de aandacht hierop gevestigd.

“Op basis van ons politiek programma konden we een brede groep vrijwilligers op de been krijgen. We hadden verschillende voltijdse activisten van Socialist Alternative in de campagne om de vrijwilligers te organiseren. We hadden een kantoor en dagelijkse bijeenkomsten van de ploeg voltijdse activisten om alles te bediscussiëren. Deze bijeenkomsten werden in samenwerking met de lokale leiding van Socialist Alternative georganiseerd.

“We waren ook in staat om aandachtig te volgen wat in de stad gebeurde en we maakten gebruik van iedere kans om over de campagne te spreken, onze campagne bekend te maken en aanwezigheid in de media te bewerkstelligen. Dat was voor ons nodig omdat we opkwamen tegen iemand die al 16 jaar in de raad zat met diepe wortels in de Democratische partij. Onze tegenkandidaat was bijzonder machtig. We waren steevast erg scherp in onze benadering waarbij we niet alleen wezen op de standpunten van onze tegenkandidaat, maar ook van de gemeenteraad in het algemeen. De raadsleden staan mijlenver van de gewone bevolking en de noden van de gewone bevolking. Het was op deze basis dat we een groep vrijwilligers wisten te enthousiasmeren, er waren uiteindelijk meer dan 350 vrijwilligers actief in onze campagne.

“Wat de campagne ook hielp, was de beslissing om in het weekend voor de verkiezingen 100 lokale bijeenkomsten te organiseren in de stad. We hadden mensen met grote borden van de campagne op alle drukke kruispunten en de grote straten van de stad. We plaatsen ook tal van spandoeken rond de grote invalswegen. De slogans lieten niets aan onduidelijkheid over: ’15 dollar minimumloon, stem Sawant’ stond erop.

“Dat hielp ons om de mensen effectief te doen stemmen. Omdat de meeste politici zo ver van de dagelijkse realiteit staan, is het normaal dat veel mensen weinig aandacht hieraan besteden of politiek saai vinden. Ze zien een gemeenteraad vol voornamelijk blanke, rijke mensen van goede afkomst die niet weten wat er leeft onder de bevolking en zich daar overigens ook niets van aantrekken. Wij wilden dus niet alleen mensen bereiken die altijd gaan stemmen, maar ook diegenen die doorgaans niet stemmen.

“We probeerden een dialoog met de bevolking aan te gaan. Als marxisten weten we dat verkiezingen niet noodzakelijk het beste platform vormen om sociale bewegingen op te bouwen. Maar we kunnen wel een voorbeeld stellen van wat mogelijk is op basis van een actieve betrokkenheid. Dat was onze grootste uitdaging en we zijn daar goed in gelukt.

“Onze campagne kan niet als een geïsoleerd gegeven gezien worden. Het is verbonden met de strijd van het personeel van de fastfoodsector. Zeker in Seattle toonde dat personeel een groot zelfvertrouwen en wij waren steeds betrokken bij hun acties. Er was ook het initiatief voor een referendum rond het minimumloon van 15 dollar per uur in Seatac, een stadje in de buurt van Seattle rond de internationale luchthaven. Die campagne was vooral gericht op een minimumloon van 15 dollar per uur voor het luchtvaartpersoneel. Het zorgde er mee voor dat er een momentum voor onze campagne mogelijk was. “

Hoe reageerden de meeste mensen op het feit dat je als openlijke socialist opkwam?

“De meeste mensen wisten vooral dat onze campagne opkwam voor een minimumloon van 15 dollar per uur.

“Wat veel mensen aantrok, was het feit dat we stoutmoedig waren terwijl ons vaak wordt gezegd dat we dat niet moeten zijn. Veel mensen met sympathie voor onze campagne maar met ervaring met burgerlijke politiek stelden: ‘je moet de toon wat afzwakken en niet zoveel kritiek op de autoriteiten geven’. Ze vroegen me dan waarom ik iedere toespraak begon met me voor te stellen als lid van Socialist Alternative.

“Ze wilden mij loskoppelen van Socialist Alternative. In de Amerikaanse electorale politiek staat het individu doorgaans centraal en niet de organisatie en de collectieve inspanning. Wij verwierpen dat volledig. We namen gedurfde initiatieven en waren duidelijk in onze standpunten. We maakten duidelijk dat wie deze campagne goed vond en het ok vond dat wij strijdbaar zijn, eigenlijk akkoord was met het socialisme dat aan de basis van de campagne ligt.

“Veel mensen waren niet zozeer bezig met het label dat erop geplakt wordt, ze waren meer bekommerd om de thema’s en de campagne. Maar er is een laag voor wie socialisme echt een deel van de campagne is. Er waren mensen die stelden: ‘als dat een socialistische campagne is en ik ben het daarmee eens, dan ben ik zelf misschien ook een socialist en moet ik eens met Socialist Alternative gaan spreken’. Er waren mensen die lid werden of daarover nadenken omdat ze het eens zijn met wat we zeggen en omdat hun vertrouwen werd versterkt door de campagne die we voerden.”

Wat zijn de verdere plannen?

“We hebben vandaag [op 17 november] een meeting voor al wie aan de campagne heeft meegewerkt en enthousiast is over onze campagne. De bijeenkomst zal de overwinning vieren, maar direct overgaan tot de discussie over wat er nu zal gebeuren.

“We willen het niet alleen over onze campagne hebben en over wat we in de gemeenteraad zullen doen. Het belang van deze verkiezingsuitslag met een revolutionaire socialist die verkozen raakt in een gemeenteraad van een grote stad in de VS is groot. Het heeft gevolgen voor de gehele linkerzijde in de VS, maar ook internationaal. Het moet de linkerzijde tot nadenken aanzetten, als dit mogelijk is, wat is er dan nog allemaal mogelijk?

“We krijgen nu nationale en internationale mediabelangstelling. Dat is niet zozeer omdat we een zetel veroverden – normaal zou niemand bezig zijn met één zetel in een gemeenteraad. Maar het opvallende is dat een openlijke socialist de zetel won en dat met een campagne die geen steun van grote bedrijven kreeg en geen steun van het apparaat van de Democratische Partij genoot. We moeten daar lessen uit trekken en beseffen dat er een openheid is om bewegingen op te bouwen en dat het mogelijk is om een stevige anti-kapitalistisch alternatief van de werkende bevolking op de gevestigde partijen uit te bouwen.

“In de gemeenteraad zal onze eerste prioriteit de eis van 15 dollar per uur minimumloon zijn. We zullen daartoe een voorstel indienen, maar we hebben geen illusie dat het gemakkelijk zal zijn. De bedrijfswereld zal er zich met hand en tand tegen verzetten. Seattle is immers een grote stad en als er hier een minimumloon van 15 dollar per uur komt, kan het een domino-effect hebben op andere steden. Om de eis te ondersteunen, zullen we er massale steun voor blijven opbouwen en organiseren.

“We werken naar een grote protestbijeenkomst – met een doel om begin volgend jaar 10.000 mensen bijeen te brengen, maar we zullen we zien hoe het loopt. Alleszins willen we enkele duizenden mensen verzamelen voor een actie die de eis van 15 dollar per uur naar voor brengt.

“Veel commentaren zeggen dat er iets uniek is aan Seattle. Er zijn natuurlijk altijd specifieke elementen die maken dat de ene situatie verschilt van de andere, maar ik denk dat het voor de linkerzijde belangrijk is om te beseffen dat er overal kansen zijn. De crisis van het kapitalisme en de gevolgen van het besparingsbeleid, zeker in Europa, leiden ertoe dat er kansen voor links zijn. Als het in het hol van de kapitalistische leeuw mogelijk is, dan kan het overal. Maar de opbouw van een alternatief gebeurt niet automatisch, we moeten bewust onze krachten uitbouwen.”

VS. Momentum in socialistische verkiezingscampagnes

Vandaag wordt in verschillende Amerikaanse steden gestemd voor de gemeenteraden. Deze zijn kleiner dan bij ons en met een ingewikkeld kiesstelsel dat verschilt van stad tot stad. Twee linkse socialisten maken met een historische campagne kans op een zetel: Kshama Sawant in Seattle en Ty Moore in Minneapolis. We publiceren een artikel over de campagne in Seattle.

Clay Showalter, Campagne Vote Sawant

Bij de voorverkiezingen in augustus werd Kshama Sawant van Socialist Alternative tweede met 35% van de stemmen tegenover twee kandidaten van de Democratische Partij. Het was het beste resultaat voor een socialist in decennia. Onze campagne krijgt zeker in de laatste dagen een momentum. Afgelopen weekend waren er een honderdtal bijeenkomsten voor Sawant, ondersteund door een groeiende coalitie van syndicalisten, groenen, migrantenleiders en socialisten. Er kwam ook steun van bekende figuren als Tom Morello (Rage Against the Machine) of de Nigeriaanse internationale voetballer Obafemi Martins.

Onze eisen stemmen overeen met wat leeft onder de bevolking, waardoor het debat verschoven is. Danny Westneat, een columnist van de krant Seattle Times, schreef: “De verkiezingen zijn pas binnen tien dagen, maar we weten nu al wie de grote winnaar in Seattle is. Het zijn de socialisten… Het is opmerkelijk dat in de politieke campagne in Seattle dit jaar bijna de volledige agenda van [Sawant] werd overgenomen door beide kandidaten voor het burgemeesterschap.” (Seattle Times, 26 oktober).

Burgemeester McGinn en zijn uitdager Ed Murray hebben nu verklaard dat ze voorstander zijn van een minimumloon van 15 dollar per uur. Andere delen van ons programma, zoals controle op huizenprijzen en belastingen op de superrijken om te investeren in openbaar vervoer en onderwijs, stonden vooraan in alle debatten bij de verkiezingscampagne. In augustus stelde de Seattle Times nog dat de campagne van Sawant “te radicaal links” was voor Seattle. Nu moet die krant de impact van onze campagne erkennen.

In de afgelopen maand stond Sawant twee keer op de voorpagina van de tweede grootste krant van Seattle. We hadden meer dan 200 vrijwilligers die actief waren in de campagne, waaronder tientallen scholieren en studenten. We haalden meer dan 90.000 dollar op zonder enige steun van bedrijven. Zes vakbonden steunen de campagne en het magazine Seattle Weekly riep Sawant uit tot “beste lokale politicus van 2013”.

Seattle wordt al decennialang gedomineerd door de Democraten, ook nu zijn er geen Republikeinse kandidaten. De druk van het ‘minste kwaad’ is dan ook niet aanwezig. Hierdoor oefent onze openlijke socialistische campagne een grote aantrekkingskracht uit op mensen die gedesillusioneerd zijn in de Democraten.

Cheryl Bersch, een activiste die al heel haar leven actief is en nu de campagne en Socialist Alternative vervoegde, stelde: “Ik was gedurende 47 jaar lid van de Democraten en van tal van groeperingen van activisten zoals de National Organization for Women. Ik nam deel aan tal van protestacties, schreef brieven naar vertegenwoordigers en doneerde veel geld terwijl de Democraten steeds verder naar rechts opschoven. Ik vond recent het antwoord op mijn vragen hierover: het is het systeem zelf. Kapitalisme is het probleem.”

De openheid voor socialistische antwoorden, blijkt uit de wijze waarop onze campagne de banden tussen langdurige bondgenoten en de Democratische Partij onder druk heeft gezet. Zo was er in de regionale raad van de vakbonden, een orgaan dat systematisch steun gaf aan onze tegenstrever, waar met 28 tegen 21 werd gestemd voor een dubbele ondersteuning, dus ook van Sawant. Tientallen belangrijke figuren uit de arbeidersbeweging of de milieubeweging vertelden ons dat ze zelf voor Sawant zouden stemmen, zelfs indien hun organisatie de andere kandidaat heeft ondersteund.

Er werden groepen opgezet als ‘Labor for Sawant’ en zelfs ‘Small Business for Sawant’. Die doorbreken de onvoorwaardelijke steun die de Democraten soms krijgen in hun kringen. Het meest opvallende voorbeeld van de gespannen verhoudingen en de politieke verwarring is wellicht het opzetten van de groep ‘Democraten voor Sawant’. De Young Democrats aan een lokale universiteit weigerden de campagne van onze Democratische tegenstrever te ondersteunen en verklaarden dat Sawant “meer Democraat is dan hij” omwille van haar progressieve eisen.

Wat het resultaat van de verkiezingen ook zal zijn, deze enthousiaste en omvangrijke campagne is een overwinning op zich. We hebben socialistische ideeën gepopulariseerd en de Democraten verder ontmaskerd als verdedigers van de belangen van de grote bedrijven. We hielpen lokale bewegingen van onderuit opbouwen en toonden het enorme potentieel voor onafhankelijke kandidaten bij lokale verkiezingen. We hopen dat dit een inspiratie zal zijn voor onafhankelijke linkse campagnes doorheen het hele land in 2014 en 2015. Dat kan een belangrijke stap zijn in de richting van een nieuw en echt politiek alternatief voor de miljoenen gewone mensen in plaats van voor de miljonairs.

Lees ook:

Staan de Verenigde Staten aan de rand van het bankroet? (4 november 2013)
Tom Morello roept op om de campagnes van Kshama Sawant en Ty Moore te ondersteunen (23 oktober 2013)
Linkse socialisten tonen weg naar onafhankelijke politieke vertegenwoordiging (9 september 2013)
Socialist Alternative voert ook in Minneapolis verkiezingscampagne (13 augustus 2013)
Seattle. Linkse socialiste Kshama Sawant met 34% naar tweede ronde in gemeenteraadsverkiezingen (8 augustus 2013)
VS. Kiezers verwerpen rechtse agenda. Nu strijd aangaan tegen beleid van de 1% rijksten (11 november 2012)
28% voor socialistische kandidaat in Seattle (11 november 2012)

Momenteel zit LSP-woordvoerder Bart Vandersteene in Seattle om er de campagne van Sawant mee te ondersteunen. Eind november en begin december zullen we in verschillende steden meetings houden waar Bart over de Amerikaanse verkiezingen zal spreken.

Staan de Verenigde Staten aan de rand van het bankroet?

Op 1 oktober, de officiële startdatum voor de begroting van 2014 in de VS, kwam er een onaangename verrassing voor meer dan een miljoen gezinnen. Omdat hun job door de regering van Obama “niet essentieel” werd geacht voor het overleven van het land, werden 800.000 federale ambtenaren op gedwongen en niet-betaald verlof gezet en dat voor onbepaalde duur. Honderdduizenden anderen, die blijkbaar wel een ‘essentiële’ functie uitoefenen, moesten wel op post blijven, maar zonder daarvoor betaald te worden. De reden voor deze stopzetting van de federale staat? Het feit dat er nog geen begroting voor 2014 was om de administratie te laten functioneren…

Artikel door Baptiste uit de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’

Wat was er aan de hand?

De federale begroting moet door twee instellingen passeren: het Congress (de Kamer) waar er een Republikeinse meerderheid is en de Senaat met een Democratische meerderheid. Dit betekent dat er in de praktijk een compromis nodig was tussen de twee partijen van de big business in de VS. De nieuwe begroting omvatte een specifieke nieuwe maatregel: de ObamaCare (of ‘Affordable Care Act’), een wet op de gezondheidsverzekering. Deze wet is wat Obama nog restte om ergens te rechtvaardigen dat hij tijdens zijn twee mandaten als president iets dat progressief lijkt heeft doorgevoerd.

Die wet was in vergelijking met de verkiezingsbeloften van Obama al grondig bijgestuurd om de lobby van de farmaceutische industrie en de verzekeringsbedrijven ter wille te zijn. Toch verklaarde de ultraconservatieve Tea Party, het Frankenstein-monster van de Republikeinse partij, de oorlog aan deze wet. De strategie van de Tea Party was eenvoudig: druk zetten op de Republikeinen om voet bij stuk te houden door de nieuwe begroting te weigeren in de hoop dat de inwerkingtreding van de nieuwe wet op de gezondheidsverzekering met een jaar zou uitgesteld worden. Dat is waarom het vanaf 1 oktober tot een ‘shutdown’ kwam, een georganiseerde stopzetting van de federale diensten.

Politieke crisis tegen achtergrond van diepe economische crisis

De afwezigheid van een begroting voor 2014 was niet het enige voorwerp van de onderhandelingen. Het oorlogsbeleid en de fiscale cadeaus voor de rijksten maakten van Obama de afgelopen jaren een ‘waardige’ opvolger voor Bush. Dit beleid heeft de begrotingstekorten echter de pan doen uitswingen, het schuldenplafond is ieder jaar verhoogd. De schuld komt nu in de buurt van 17.000 miljard dollar of 100% van het BBP in de VS. Het maximale schuldenplafond was eerder door een stemming in het Congress in augustus 2011 vastgelegd op 16.700 miljard dollar. Om te kunnen blijven lenen op de markten, wat noodzakelijk is bij een begroting met tekorten, was het dan ook nodig om naast de begroting ook een verhoging van het schuldenplafond te stemmen. Zoniet, dan kon zelfs de vorige begroting niet gewoon verder gezet worden aangezien de staat niets meer kon lenen en dus zelfs de meest elementaire verplichtingen niet zou kunnen nakomen.

Dat scenario, dat gelijk staat met een financiële ramp voor het volledige kapitalistische systeem, werd in de laatste uren voor de deadline van 17 oktober vermeden met een akkoord. Is de kwestie hiermee afgesloten? Dat is verre van zeker. De Republikeinen en Democraten sloten een akkoord in ruil voor nieuwe toegevingen op ObamaCare met onder meer de afschaffing van een belasting op verzekeringsbedrijven. Maar het akkoord heeft een erg effect op de begroting en de schuld: het overstijgen van het schuldenplafond is toegelaten tot 7 februari en de federale diensten die door de shutdown dicht gingen, kunnen het werk hervatten tot 15 januari. In tussentijd moet een volledig akkoord over de begroting van 2014 gevonden worden. Zoniet, begint alles van vooraf aan opnieuw.

Nieuwe episode in de crisis van de politieke instrumenten van het imperialisme

Gaat het om een berekend schouwspel? De chaotische situatie is veeleer een uitdrukking van een crisis in de traditionele politieke instrumenten van het Amerikaanse kapitalisme. De democratische glans op het gezicht van het systeem verdwijnt naarmate het neoliberale beleid de levensstandaard van de bevolking naar beneden trekt en de partijen van de big business grondig gediscrediteerd zijn. De Republikeinen dachten daar een mirakeloplossing voor uit de hoed te hebben getoverd in de vorm van de Tea Party, een hysterische populistische rechterzijde waarmee het anti-establishment gevoel kon gekanaliseerd worden op een rechtse basis. Sindsdien verloren de Republikeinen de controle over hun populistische instrument en werden ze in de richting van avonturisme geduwd, ook al was dat niet noodzakelijk in het belang van de klasse die de Republikeinse partij verdedigt, met name de kapitalisten en de big business.

In het laatste avontuur liepen de Republikeinen een nederlaag op. ObamaCare treedt wel degelijk in werking en er dreigt bovendien een afrekening tussen de ‘verantwoordelijke’ fractie en de ‘avonturisten’ binnen het Republikeinse kamp. Dat zou de partij hard kunnen treffen. Heeft Obama dan de Tea Party verslagen? Er werden eens te meer zware toegevingen gedaan. Obama haalde het dan misschien wel op zijn politieke tegenstanders, maar zijn populariteit zit nog steeds op een dieptepunt. Zolang de crisis van het kapitalisme 99% van de bevolking treft en het regeringsbeleid de kloof tussen arm en rijk doet toenemen, zal daar geen verandering in komen. Bovendien is het huidige akkoord erg beperkt en moet over de essentie in januari opnieuw gediscussieerd worden. De politieke crisis is dan ook verre van voorbij.

Factuur wordt weer naar werkenden en hun gezinnen gestuurd

De vorige financiële ‘clash’ in de VS dateert van maart dit jaar. De regering moest tegen 1 maart een drastische vermindering van de publieke uitgaven voorleggen, op die datum werd het in augustus 2011 vastgelegde schuldenplafond immers bereikt. Bij gebrek aan een akkoord zouden automatische besparingen worden doorgevoerd voor een bedrag van 85 miljard dollar in 2013 en vervolgens voor 1.200 miljard dollar in de tien daaropvolgende jaren. Die besparingen zouden vooral gevolgen hebben voor de middelen voor defensie, maar ook voor de middelen voor sociale departementen als gezondheidszorg, onderwijs,… Volgens Standard and Poor’s waren de 16 dagen van shutdown in oktober goed voor een economisch verlies van ongeveer 24 miljard dollar, wat neerkomt op een economische krimp van 0,7% in die periode. Eens te meer zijn het de werkenden en hun gezinnen die de factuur daarvoor krijgen, onder meer door middel van economische werkloosheid, terwijl de parlementsleden zelf wel degelijk hun volledige jaarloon van 174.000 dollar krijgen.

Het is meer dan ooit tijd voor een nieuwe massapartij die de belangen van de werkenden en de armen verdedigt. Wall Street beschikt met de Democraten en de Republikeinen over twee partijen, de werkende bevolking heeft er geen. Socialist Alternative, onze Amerikaanse zusterorganisatie, voert campagne voor de opbouw van zo’n partij. In de eerste ronde van de gemeenteraadsverkiezingen in Seattle haalde Kshama Sawant van Socialist Alternative deze zomer 35% met 44.000 stemmen. Dat was op basis van een socialistisch programma. Het toont het potentieel aan. Op 5 november volgt de tweede ronde van deze verkiezingen en wordt ook in Minneapolis gestemd. Daar maakt Ty Moore van Socialist Alternative kans op een behoorlijke score.

Het kapitalisme werkt niet, tijd voor socialisme!

Het kapitalisme bevindt zich al langer in een staat van verval. Dit systeem biedt de meerderheid van de bevolking geen enkele toekomst. Klassenoorlog, economische chaos en politieke crisis zijn de enige perspectieven voor het kapitalisme. Het is hoog tijd dat we het vervangen door socialisme waarbij de sleutelsectoren van de economie genationaliseerd worden, zodat een democratische planning van de productie mogelijk wordt en de middelen afgestemd worden op de behoeften van iedereen en niet in functie van de private lobbygroepen van de 1% rijksten.