Kaarsjes op een eerste protestbijeenkomst in Tel Aviv gisterenavondHieronder publiceren we de eerste reactie van socialistisch gemeenteraadslid Kshama Sawant op de vreselijke homofobe aanslag in Orlando waarbij tientallen mensen omkwamen.
“We zijn allemaal aangedaan door de vreselijke terreuraanslag op de LGBTQ-gemeenschap in de nachtclub Pulse in Orlando, Florida. We denken in de eerste plaats aan alle rouwenden, vooral de slachtoffers en hun gezinnen.
“Deze massamoord gebeurde niet in een politiek en sociaal vacuüm. We beseften amper wat er in Orlando gebeurd was of er kwam al nieuws van een andere massamoordenaar die in Los Angeles wilde toeslaan. Gelukkig werden zijn plannen om de Pride in LA aan te vallen op tijd ontdekt en gestopt. Dit soort geweld en haat zal doorgaan, tenzij we er met eengemaakte massabewegingen tegen strijden.
“We veroordelen deze monsterlijke terreuraanslag die gepleegd is door iemand die naar eigen zeggen met ISIS verbonden was. We moeten onze solidariteit betuigen met de LGBTQ gemeenschap. Tegelijk moeten we ingaan tegen elke vorm van haat en islamofobie.
“We moeten ons organiseren, mobiliseren en ingaan tegen geweld, haat en de vele vormen van onderdrukking waar LGBTQ-mensen en andere minderheden onder het kapitalisme mee geconfronteerd worden.
“Velen zoeken naar een plaats om collectief te rouwen, anderen willen zich vooral organiseren. In Seattle zullen velen vanavond samenkomen in het Cal Anderson Park. Later deze maand, op vrijdag 24 juni, is er de jaarlijkse Trans Pride optocht in Seattle. Dat is een feestelijk evenement, maar tegelijk ook een noodzakelijk en sterk politiek signaal in een samenleving die mensen nog steeds niet toelaat om te zijn wie ze zijn. Ik was elk jaar op de Trans Pride en roep iedereen op om dit ook te doen.
“We moeten de strijd voeren voor een wereld zonder geweld en haat. Dat vereist massale bewegingen tegen dit systeem van uitbuiting en verdeeldheid.”
Veiligheid. Het is het enige thema waarover onze rechtse politici vandaag nog met overgave spreken. Het is in naam van de veiligheid dat we ons moeten neerleggen bij de permanente aanwezigheid van para’s in ons straatbeeld, bij een steeds openlijker ranzig racistisch discours en bij een hele reeks asociale maatregelen die het veiligheidsgevoel moeten vergroten, maar in werkelijkheid de veiligheid van ons allemaal verder ondergraven. Sinds de aanslagen van 22 maart wordt de ‘oorlog tegen terreur’ in verhoogde versnelling gevoerd. Maar die oorlog viseert steeds meer de gehele werkende bevolking.
Artikel door Jarmo (Antwerpen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De aanslagen in Zaventem en de privatisering van de luchthaven
Het ontslag van minister van Mobiliteit Jacqueline Galant (MR) toont aan dat de manier waarop er het afgelopen decennium met onze veiligheid werd omgesprongen, op zijn zachtst gezegd, laks kan genoemd worden.
Hoewel de incompetentie van deze minister sinds het begin van de rechtse regering al ettelijke malen werd aangetoond, gaat het toch te ver om te stellen dat enkel zij de verantwoordelijkheid zou dragen voor de gebeurtenissen. Rapporten van de Europese Commissie die dateren van juli 2011 en april 2015, waren al vernietigend voor de veiligheidsmaatregelen en -procedures op Brussels Airport. Ondanks de dringende toon van de rapporten, werden ze door de regering straal genegeerd.
De regering maakte na de aanslagen in Parijs wel 400 miljoen euro vrij voor extra veiligheidsmaatregelen. Er werd niet geïnvesteerd in extra maatregelen op en rond de luchthaven. Minister Galant wilde 25 miljoen gebruiken voor Belgocontrol, een dienst die niets met veiligheid te maken heeft maar ook onder een tekort gebukt gaat. Dat er tekorten waren op vlak van inspecteurs was nochtans bekend: op 15 december 2014 werd het al aangeklaagd door Laurent Ledoux van de Federale Overheidsdienst Mobiliteit. Hij bevestigt het tekort vandaag opnieuw: “We beschikken maar over zes inspecteurs op de luchthaven, dat is manifest te weinig om de veiligheid op alle zes de luchthavens van dit land te garanderen.”
Op dewereldmorgen.be konden we het verhaal lezen van Y., een Antwerpse student uit Borgerhout die via het interimkantoor Actief aan de slag ging als jobstudent bij het veiligheidsbedrijf G4S op de luchthaven. Hij kreeg toegang tot bijna alle delen van de luchthaven en stond mee in voor het controleren van de bagage. Enkele weken later kreeg hij te horen dat hij niet terug moest komen, omdat de directie van G4S geen vertrouwen had in zijn identiteit. Dit alles gebeurde zonder enige screening of enige vorm van politioneel onderzoek. Stel dat Y. wel degelijk een terrorist geweest was, dan had hij dus weken de tijd gehad om een aanslag uit te voeren. Hij had immers een ‘bezoekersbadge’ gekregen en kon zich zomaar toegang verschaffen tot een willekeurig vliegtuig.
De reden waarom veiligheidspersoneel zonder screening wordt aangenomen, is eenvoudig: flexibilisering van de arbeid. Steeds meer wordt met interimcontracten gewerkt en dan is het onmogelijk om een procedure van vijf weken te doorlopen die tot een effectieve personeelsbadge leidt. In een geprivatiseerde luchthaven is niet de veiligheid prioritair, maar wel in hoeverre de uitbuitingsgraad van het veiligheidspersoneel opgedreven kan worden.
BAC (Brussels Airport Company), het privébedrijf dat de luchthaven sinds de privatisering in 2004 uitbaat, heeft er geen enkel economisch belang bij om van de veiligheid van passagiers en personeel een prioriteit te maken. Daarom wordt liever met flexibele en precaire interimcontracten gewerkt dan met echt personeel, dat echt gescreend kan worden en aan echte arbeidsvoorwaarden tewerkgesteld wordt. Bovendien zouden extra veiligheidsmaatregelen ook tot langere wachttijden leiden… en dus tot minder tijd om te shoppen in de tax-free zones van de luchthaven. Het is uit die tax-free zones dat BAC een aanzienlijk deel van haar winsten haalt.
Dat Jacqueline Galant eindelijk ontslag heeft genomen, is uiteraard niet meer dan terecht. Maar als neoliberale politica was ze slechts op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. De verantwoordelijkheid voor de erbarmelijke toestand van de veiligheidsprocedures op Brussels Airport ligt bij de neoliberale regeringen van de afgelopen decennia. Ook minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) gaat in geen enkel opzicht vrijuit.
Racistisch discours
Diezelfde Jan Jambon heeft de mond nog het meest vol van zogenaamde veiligheid. Hij weigert de vermarkting van de veiligheidsbescherming als mogelijke oorzaak van het probleem te zien. Integendeel – hij verbrandt zich nog liever aan schokkende uitspraken in het kader van een racistisch discours. Het idee dat ‘een significant deel van de moslimgemeenschap’ gedanst had bij het nieuws van de aanslagen op 22 maart, bleek achteraf uit de lucht gegrepen. Toch blijft Jambon erbij dat dit de werkelijke kern van het probleem is in onze samenleving en de echte oorzaak van de veiligheidsproblematiek. Daarmee probeert hij de verantwoordelijkheid voor de situatie bij enkele individuen te leggen in plaats van bij een falend neoliberaal beleid. Deze retoriek is erop gericht delen van de bevolking tegen elkaar op te zetten in een cultuur van angst en wantrouwen, om de echte verantwoordelijken voor de problematiek – de bazen van de privé-ondernemingen en hun politieke lakeien – uit de wind te zetten.
Daarvoor worden de grove middelen niet geschuwd. Blote leugens als ‘een significant deel van de moslimgemeenschap’ worden niet alleen verkondigd, maar tot in den treure herhaald. Nochtans toont onderzoek aan dat terreurgroepen als IS bij welgeteld 0,3% van de Molenbeekse moslims op enig begrip kunnen rekenen. Moslims zijn wereldwijd de grootste groep slachtoffers van islamistische terreur – en ook hier in Europa behoren ze telkens weer tot de slachtoffers. Dan is het logisch dat ook in deze gemeenschappen IS geen steun kan vinden.
Enkele individuen ten prooi aan radicalisering en salafisme
De 0,3% moslims die IS wél steunen, behoren tot de meest gediscrimineerde en onderdrukte lagen van de bevolking. Het zijn jongeren die opgroeien in een van de armste gemeenten van België, met een gemiddeld inkomen van 9000 euro per jaar. Vaak is een leven van kleine misdaad en autodiefstal dan veel aantrekkelijker dan de magere mogelijkheden tot zelfontwikkeling die de neoliberale samenleving biedt. Het is opvallend dat het uit die lagen is dat Syriëstrijders en plegers van aanslagen gerecruteerd worden. Hun frustratie en blinde haat tegenover deze samenleving komt niet voort uit deze of gene koranvers, maar uit een leven van gemiste halve kansen en half gedwongen misdaad.
Het spreekt voor zich dat de Belgische betrokkenheid bij het bombarderen van verschillende bevolkingsgroepen in het Midden-Oosten daarbij enkel als olie op het vuur kan dienen. Bovendien worden de broeihaarden van geweld in die regio door de opeenvolgende militaire interventies vanuit het Westen enkel verder aangewakkerd. Het mag duidelijk zijn dat enkel een eengemaakt verzet van alle slachtoffers van terrorisme én neoliberale besparingen, een perspectief op beterschap kan bieden.
Veiligheid: te belangrijk om aan onze politici over te laten
Hoewel het woord veiligheid in elke discussie vandaag te horen valt, is het vaak voor de politici die het het meest frequent uitspreken, in werkelijkheid geen grote prioriteit. De ontwikkelingen op Brussels Airport en de gevolgen van de privatisering maken dat pijnlijk duidelijk. Ook het rechtse discours van individuele schuld en culturele ‘genetica’ creëren een nog onveiliger klimaat.
Om een begin te maken aan een veiligere leefomgeving, zullen we het verzet van onderuit moeten versterken. Dat verzet zal zich moeten richten tegen de repressieve maatregelen waarmee we vandaag te maken krijgen, maar ook tegen het neoliberale beleid dat ten grondslag ligt aan de huidige malaise. Enkel zo’n verzet kan een perspectief op een andere samenleving bieden, waarin veiligheid wel belangrijker is dan de winsten op korte termijn van een rijke elite: een socialistische samenleving.
[divider]
Van zes politiezones naar één korps robocops?
Vanuit de hoek van de gevestigde politici blijft de retoriek beperkt tot meer repressie en geharrewar over bureaucratische structuren. Vlaamse en Franstalige politici maken ruzie over het aantal politiezones in Brussel, alsof daar de essentie ligt.
Het spreekt voor zich dat een eengemaakte politiezone de communicatie zou vergemakkelijken en de verschillen tussen ‘rijke’ en ‘arme’ politiezones zou verkleinen. Maar dat is niet het doel van diegenen die één grote gecentraliseerde zone met meer robocops naar Antwerps model willen waarbij de weinige vormen van politieke controle door de gemeentebesturen volledig wegvallen. Het falende politie-optreden toen hooligans een solidariteitswake aan de Beurs verstoorden of de provocatieve arrestatie van tientallen antiracisten en jongeren uit Molenbeek een week later, wierpen ook nu al de vraag op wie de politie eigenlijk controleert.
Als de aanslagen in Zaventem één ding hebben aangetoond, dan dit: louter meer politie en meer para’s op straat biedt geen enkele extra bescherming tegen terreurdaden.
De Brusselse aanslagen van gisteren zinderen na. De schok blijft. Tegelijk wordt overal gediscussieerd over zowel de aanslagen als de vraag hoe dit kan gestopt en vermeden worden. Om deze discussie te voeden, publiceren we hieronder verwijzingen naar enkele standpunten van de afgelopen weken en maanden.
[divider]
Voor onze veiligheid kunnen we niet vertrouwen op neoliberale politici
Het leger wordt ingezet in Antwerpen. Foto: MediActivista
“Ons normale leven zal er nog lang anders uitzien.” Met deze mededeling bereidt premier Michel in een interview in Het Nieuwsblad (12 december) de geesten voor op het semi-permanente karakter van een aantal van de crisismaatregelen die tijdens de “lockdown” van november werden genomen. Eind januari patrouilleren er nog steeds militairen op straat, in stations, op drukke plaatsen.
-> Artikel door Bart Vandersteene uit de februari-editie van ‘De Linkse Socialist’
[divider]
Stop het reactionaire opbod
De aanslagen in Parijs kostten het leven aan minstens 130 mensen en er vielen meerdere zwaargewonden. Er is een barbaarse escalatie van een conflict dat in een bloedige vicieuze cirkel van oorlog en terreur op twee weken tijd meer dan 400 doden veroorzaakte met aanslagen in Parijs, Beiroet, Bagdad, Mali en op een Russisch passagiersvliegtuig.
-> Artikel door Michael uit de december-editie van ‘De Linkse Socialist’
[divider]
Veiligheid: een antwoord van de arbeidersbeweging is nodig
In heel het land is de terreurdreiging “ernstig, mogelijk en waarschijnlijk”, want dat is wat niveau 3 betekent. In Brussel is het zelfs “zeer nabij”, want dat betekent niveau 4. Veiligheid verdient onze prioriteit. We kunnen immers niet toestaan dat ons leven bepaald wordt door losgeslagen religieuze fundamentalisten of andere oerconservatieven. Maar is dat echt waar het de regering om te doen is?
-> Artikel door Eric Byl uit de december-editie van ‘De Linkse Socialist’
[divider]
Aanpak radicalisering door regering gedoemd om te mislukken
Sinds de aanslag op Charlie Hebdo zijn kranten volgeschreven over de toenemende religieuze radicalisering onder jonge moslims en welk gevaar dit betekent voor de samenleving. Onder alarmfase drie werd extra politie en zelfs het leger ingezet. Ondertussen broeden de verschillende regeringen op zogenaamde deradicaliseringsprogramma’s in scholen, families, moskeeën, …
-> Artikel door Els Deschoemacker uit april 2015
Tientallen doden en gewonden. Een land in shock. Dat is het resultaat van de vreselijke terreuraanslagen deze morgen in Zaventem en Brussel. We betuigen ons medeleven met de slachtoffers, hun gezinnen en kennissen.
De slachtoffers zijn eens te meer gewone mensen, het geweld was compleet willekeurig. Brussel werd platgelegd, duizenden mensen zitten vast in de hoofdstad, bezorgd om hun kinderen, familieleden, … Deze verschrikkelijke aanslagen zijn barbaars.
De daders komen wellicht uit de hoek van Islamitische Staat. Die groepering staat voor een bijzonder reactionair regime van haat en terreur tegen zowel de bevolking in de door IS gecontroleerde gebieden in Irak en Syrië als tegen de rest van de wereldbevolking.
De aanslagen worden overal besproken. Iedereen stelt vragen en is bezorgd. Iedereen kent wel iemand die met de metro naar het werk gaat, iedereen komt wel eens in de vertrekhal van Zaventem. De nabijheid van het terrorisme en het feit dat de slachtoffers gewone werkmensen zijn, maken de verbijstering groter.
Dit leidt tot woede, maar ook tot solidariteit. We zien opnieuw reacties zoals na de aanslagen bij Charlie Hebdo of die in Parijs van november. Taxichauffeurs bieden gratis diensten aan. Mensen kondigden aan dat ze hun huis openstelden voor wie door het uitvallen van het openbaar vervoer niet thuis zou geraken. De solidariteit van gewone mensen is zoals steeds bij rampen enorm.
Er is een stemming van samenhorigheid en eenheid. We moeten er wel voor opletten dat deze eenheid niet zodanig breed is dat ze ook de wapenhandelaars en oorlogsvoerders omvat of nog diegenen die verantwoordelijk zijn voor het besparingsbeleid waarmee het sociale weefsel ondergraven wordt. Anderzijds is het eveneens belangrijk dat we eenheid en solidariteit plaatsen tegenover diegenen die met hun verdelende racisme deze menselijke tragedie hopen te recupereren.
De roep naar veiligheid is terecht en verdient een ernstig antwoord. We hadden al de aanslagen op Charlie Hebdo, de terreurgroep die in Verviers werd ontmanteld, de aanslagen van 13 november in Parijs en nu dus dit. De arrestatie van Abdeslam Salah, de meest gezochte terrorist van Europa, heeft geen einde gemaakt aan de terreurdreiging. De efficiëntie van een beleid wordt afgemeten aan de resultaten ervan. Het veiligheidsbeleid van deze regering – enkel gebaseerd op repressie met lockdowns, soldaten op straat, … – heeft nieuwe aanslagen niet kunnen voorkomen.
We moeten er overal over kunnen spreken
De schok rond de Brusselse aanslagen maakt dat dit overal wordt besproken. Wij vinden het belangrijk dat iedereen zich kan uiten. Het zou onredelijk zijn om te verwachten dat iedereen gewoon aan het werk gaat alsof er niets gebeurde. Laat ons de discussie op de werkvloer organiseren met regelmatige pauzes zodat iedereen de nieuwsberichten collectief kan volgen, familieleden en kennissen kan contacteren om na te gaan of iedereen OK is. Het moet ook toelaten om de gevolgen van een eventuele nieuwe lockdown of andere maatregelen op het dagelijkse leven van de bevolking te bespreken en eventueel maatregelen hierrond te nemen (bvb om kinderen op te vangen).
Collectieve discussies moeten toelaten dat de schok ook collectief verwerkt wordt onder collega’s. Op deze manier kunnen vragen, ongerustheid en woede geuit worden. Ook de komende dagen moeten er momenten van collectieve discussie voorzien worden op de werkplaatsen, in de scholen en in de wijken.
In de werkplaatsen bestaan daar structuren voor die specifiek opgezet zijn om de veiligheid op de werkvloer te bespreken, maar ook bijvoorbeeld het woonwerkverkeer. Zo is er het Comité Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW). De vakbondsafgevaardigden kunnen een centrale rol spelen in het organiseren van discussies op de werkvloer, zodat er ook vanuit de arbeidersbeweging een antwoord wordt geboden.
Veiligheid niet overlaten aan regering en patronaat
Iedere werkende weet dat er voor veiligheid op de werkvloer nood is aan investeringen in zowel de infrastructuur als de algemene arbeidsvoorwaarden die tot stress en andere gezondheidsproblemen kunnen leiden. Het is in onze wijken niet anders. Veiligheid is een illusie op een sociaal kerkhof. Deze week stelde sociologe Sarah Bracke in De Standaard (19.3) nog dat volledige bevolkingsgroepen in de armste wijken van ons land – wijken met een groot aantal migranten – stelselmatig gemarginaliseerd en gedehumaniseerd worden. “En dehumanisering brengt geweld met zich mee. In eerste instantie symbolisch geweld, maar dat kan snel naar fysiek geweld overgaan.”
Kunnen we op deze regering vertrouwen voor onze veiligheid? Deze regering ondermijnt onze sociale veiligheid met besparingen op sociale zekerheid, arbeidsvoorwaarden en koopkracht. Deze regering en het besparingsbeleid maken het sociaal kerkhof steeds groter. Dit zal niet tot meer veiligheid leiden. Het vergroot de tegenstellingen en bijhorende sociale spanningen in de samenleving. Reactionairen van allerhande slag – populisten, salafisten, racisten,… – vinden daar een vruchtbare voedingsbodem, zeker indien ook onze politiek en syndicaal collectief verzet aan banden wordt gelegd, zoals de regering dit wil.
Na de eerste schok zal er onvermijdelijk meer discussie zijn over het veiligheidsbeleid en de strijd tegen zowel terrorisme als haat. Discriminatie, een imperialistische en oorlogzuchtige buitenlandse politiek gekoppeld aan een jarenlange steun aan dictaturen in onder meer het Midden-Oosten, en dichterbij het asociale besparingsbeleid, dragen erbij toe dat een kleine minderheid jongeren ten prooi valt aan reactionaire groepen en methoden zoals terrorisme. Ervoor zorgen dat iedereen perspectief heeft op een toekomst met een degelijke job, betaalbare huisvesting en de mogelijkheid om vooruit te gaan in het leven, is de beste manier om ervoor te zorgen dat de voedingsbodem voor reactionaire groepen en terrorisme kleiner wordt.
Het Belgische buitenlandse beleid versterkt het gevaar op aanslagen. Vanaf de zomer zal België wellicht ook in Syrië militair tussenkomen, eerder was dit al het geval in Irak en Afghanistan. Bombardementen die onvermijdelijk ook willekeurige slachtoffers maken, zullen ook de veiligheid hier niet verbeteren, integendeel. Het zijn hun oorlogen, die van het lokale en internationale winstbejag, de machthebbers en krijgsheren. De slachtoffers vallen echter vooral langs onze kant, de kant van de werkenden, armen, jongeren, … zowel hier als in het Midden-Oosten. We roepen alle werknemers en hun syndicale delegaties op om samen met de jongeren deel te nemen aan de nationale betoging van 24 april tegen de aankoop van gevechtsvliegtuigen en Belgische deelname aan de oorlog in Syrië.
Het kapitalistische systeem kent een diepe crisis. Het ondermijnt de toekomstperspectieven van een steeds grotere groep in de samenleving. Dit leidt ook tot elementen van barbarij, zoals terrorisme en andere vormen van willekeurig geweld. Onze strijd voor een andere samenleving is ook een gevecht voor een veilige toekomst voor iedereen. Een wereld waarin de beschikbare middelen, denk maar aan de enorme rijkdom die in handen is van een erg kleine minderheid, worden ingezet gericht op de behoeften en noden van de meerderheid van de bevolking, dat is wat we onder socialisme verstaan. Het is een voorwaarde om armoede, ellende, oorlog, haat en terrorisme voor eens en voor altijd naar de prullenmand van de geschiedenis te kunnen verwijzen.
Aanslagen tonen het falen van ‘de oorlog tegen terreur’. Mobilisaties van onderuit als antwoord nodig!
We betuigen onze solidariteit met alle slachtoffers van de vreselijke aanslagen in Parijs en met al wie omkwam bij gelijkaardige aanslagen in Beiroet en Bagdad de voorbije dagen. Het establishment voert oorlog, de slachtoffers bevinden zich onder de gewone bevolking.
LSP staat voor eenheid van alle werkenden en onderdrukten tegen rechtse ideeën, groepen en instellingen die op verschillende manieren pleiten voor verdeeldheid, haat en geweld. We staan voor solidariteit en gemeenschappelijke strijd tegen terreur, tegen pogingen om vluchtelingen hiervoor verantwoordelijk te stellen, tegen islamofobie en tegen imperialistische oorlogen die leiden tot ellende en vernielingen waarop terreur, sectair geweld en barbarij een vruchtbare voedingsbodem vinden.
Veertien jaar geleden werd de wereld opgeschrikt door 9/11 met onder meer de aanslagen op de WTC-torens in New York. Afghanistan en Irak werden binnengevallen in wat de Amerikaanse president Bush een ‘oorlog tegen terreur’ noemde. Veertien jaar later weten we dat er toen nog geen massavernietigingswapens in Irak waren, maar dat het falen om iets van perspectief aan de platgebombardeerde bevolking te bieden heeft geleid tot sectair geweld en de ontwikkeling van terrorisme. Het falen van de ‘oorlog tegen terreur’ heeft in de eerste plaats de bevolking in het Midden-Oosten getroffen met oorlog en nog meer terreur. Maar dit falen blijft niet beperkt tot landen als Syrië, Irak of Afghanistan, het kende uitbreiding in de rest van de regio van Pakistan in het oosten tot Nigeria of Tunesië in het westen en het heeft dodelijke gevolgen tot bij ons.
Zoals steeds bij aanslagen als die in Parijs zijn het gewone werkenden die het eerste slachtoffer zijn. De aanslagen in Parijs troffen niet diegenen die beslissen om te bombarderen in Syrië, het treft gewone mensen. Overigens waren die gewone mensen destijds in grote getale gemobiliseerd tegen de oorlog in Irak met in 2003 massale anti-oorlogsbetogingen.
De aanslagen en doden onder de gewone bevolking worden nu door het establishment en door rechts aangegrepen om vooroordelen tegenover alle migranten te versterken, in het bijzonder de nieuwe vluchtelingen. Dat die net op de vlucht trokken omwille van de barbaarse methoden van groepen als Islamitische Staat, wordt daarbij over het hoofd gezien. De terreur die Syrische vluchtelingen proberen te ontlopen, achtervolgt hen nu tot in Europa. Massale betogingen zijn nodig als antwoord op verdeeldheid en polarisering. Dat is ook nodig om te vermijden dat het initiatief overgelaten wordt aan diegenen die mee de voedingsbodem creëren waarop oorlog en terreur in het Midden-Oosten woeden maar ook voor het besparingsbeleid dat mee leidt tot vervreemding onder jongeren die geen enkele band meer voelen met de samenleving waardoor sommigen openstaan voor reactionaire terreur.
De terroristen beweren wellicht op te komen voor de islam, maar ze maken de repressie en het geweld tegen moslims in Frankrijk en de rest van Europa erger. Dat groepen als Al Qaeda en ISIS zeker niet de bedoeling hebben om tegen onderdrukking in te gaan, tonen ze in Syrië, Irak en Afghanistan aan. Het zijn groepen die staan voor een autoritair en reactionair regime gebaseerd op kapitalistische en feodale uitbuiting, censuur en verbodsregels. Als er in Frankrijk mensen zich tot die barbarij aangetrokken voelen, zegt dit veel over de barbaarse omstandigheden waarin een steeds grotere groep van de armsten in Europa leeft. De bestaande armoede wordt nog versterkt door het besparingsbeleid dat leidt tot steeds meer ellende voor ons om de winsten van een kleine toplaag van superrijken te beschermen.
Er is nood aan eenheid van onderuit, van de werkende bevolking. Massabewegingen van de arbeidersklasse die op een georganiseerde wijze opkomen voor een verbetering van onze levensstandaard en ingaan tegen de kapitalistische regeringen, kunnen het tij van de toenemende terreurdreiging keren.
Terrorisme is geen gevaar dat door de kapitalistische heersende klassen en regeringen zal uitgeschakeld worden. Zij hebben de voorwaarden voor terrorisme gecreëerd en zijn nu niet in staat om het gevaar ervan aan te pakken. Geen enkele toename van staatsrepressie zal de dreiging wegnemen.
De aanhoudende crisis van de wereldeconomie zorgt ervoor dat regeringen nog meer overgaan tot aanvallen op de meerderheid van de bevolking. Het leidt ook tot groeiende imperialistische verdeeldheid en gewapende conflicten. We moeten bouwen aan nieuwe massale arbeiderspartijen met een socialistisch programma dat een uitweg biedt uit dit nachtmerriescenario. Het publiek bezit van de sleutelsectoren, een socialistische economische planning en democratische besluitvorming op alle niveaus van de samenleving zou de basis leggen voor een samenleving zonder oorlog, onderdrukking, uitbuiting en armoede en ook zonder terrorisme.
Op 16 oktober stemde de Kamer in met de verlenging van de verjaringstermijn in het dossier van de Bende van Nijvel, de groep die van 1982 tot en 1985 met brutale overvallen een klimaat van terreur in ons land vestigde. Laat ons eerst duidelijk stellen dat we zeer veel respect hebben voor de mening van de nabestaanden en slachtoffers van de Bende van Nijvel, welk hun standpunt over de verlenging van de verjaringstermijn ook is.
Artikel door Wilfried Mons
Men kan inderdaad wensen dat het onderzoek zonder limiet doorgaat. De idee dat daders en opdrachtgevers (!) straffeloos wegkomen, is inderdaad schrijnend. Maar dit is niet zomaar een dossier en het ziet er niet naar uit dat het ooit juridisch kan opgelost worden.
Verschillende elementen geven dat aan. Zo zijn er tal van procedurefouten. Jean Bultot, een voormalige directeur van de gevangenis van Sint-Gillis en verdachte in het dossier, stuurde ooit vanuit Paraguay postzakken vol documenten terug naar justitie nadat deze gelekt waren uit het onderzoek. Dit kan grote delen van het bewijsmateriaal waardeloos maken bij een eventueel proces. Het hele dossier staat bol van de (gewilde?) procedurefouten.
Dan is er nog de gedeeltelijke bekentenis door de crimineel Philippe De Staercke in een brief aan procureur Demanet van Bergen. Het resultaat: De Staercke werd buiten vervolging gesteld. Pikant detail, tijdens een ondervraging liet De Staercke zich ontvallen: “Ik werd gekozen op basis van mijn dossier”. De lezer mag dit zelf interpreteren.
Kan er nog iets nieuw uit DNA-onderzoek komen? Er is weinig DNA-materiaal in dit dossier en bovendien kan een DNA-onderzoek, zeker na zoveel jaar, gemakkelijk gemanipuleerd worden. Dat zou niet eens verwonderlijk zijn als we kijken naar wat er allemaal in dit dossier gebeurde. Het oorspronkelijke onderzoek werd in Nijvel, Dendermonde (voor de feiten in Aalst en Temse) en Jumet gevoerd. In 1986 speelde Nijvel het onderzoek kwijt, na feiten die voer voor een roman zijn. Toen in 1990 het gerucht ging dat er in Dendermonde een doorbraak in zicht was, moest het dossier plots in Jumet gecentraliseerd worden. Ondanks verzet speelde Dendermonde het dossier kwijt. Sindsdien was er geen vooruitgang meer, er waren enkel valse sporen, nutteloos graafwerk en beschuldigingen tegen de onderzoekers van Dendermonde.
Wat moet er dan wel gebeuren?
Ik zou voorstellen om het onderzoek zo snel mogelijk te sluiten en een commissie van onafhankelijke experts aan te stellen. Geen parlementaire onderzoekscommissie, de twee vorige zijn totaal mislukt. De experts die het onderzoek naar de moord op Julien Lahaut voerden, zijn kandidaat om het Bendedossier uit te pluizen. Geef hen volledige toegang tot alle bronnen die ze nuttig achten en laat hen samenwerken met de burgerlijke partijen en de families van de slachtoffers. Zo kan ook uitgemaakt worden of bepaalde mensen geviseerd werden bij de slachtpartijen in onder meer Overijse en Aalst, dit werd nooit onderzocht. Het onderzoek kan vervolgens gefinaliseerd en gepubliceerd worden. Misschien dat we enkel dan ooit opheldering zullen krijgen over deze trieste geschiedenis?
In afwachting hiervan kunnen we enkel maar zeggen: gelukkige verjaardag Bende van Nijvel.
Het leger wordt ingezet in Antwerpen. Foto: MediActivista
De terreurdreiging in ons land blijft voorlopig op niveau 3 [dit artikel werd geschreven voor de verlaging naar niveau 2 midden maart] waardoor onder meer in Antwerpen, Brussel en Luik het leger op straat wordt ingezet. De regering kwam met 12 antiterrorismemaatregelen. Zelfs de Orde van Vlaamse Balies, niet bekend als voortrekker van het verzet tegen het establishment, waarschuwde dat deze maatregelen een bedreiging vormen voor onze privacy. De rechtse regering stelt zich stoer op, maar ondertussen biedt ze geen antwoorden op de reële terreurdreiging.
Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Onderzoekster Marion Van San haalde de media en het parlement met haar stelling dat radicalisering niets met sociale positie te maken heeft. Ze stelde dat Syriëstrijders niet noodzakelijk uitgesloten jongeren zonder toekomstperspectief zijn. Ze suggereerde meteen dat strijd tegen sociale uitsluiting geen antwoord vormt op ‘radicalisering’. Dat verschillende sociale lagen op dezelfde fenomenen anders reageren en elkaar tegelijk beïnvloeden, komt bij Van San niet op. Terrorisme komt traditioneel vooral voor bij iets beter gestelde lagen, zeker wanneer die het gevoel hebben achtergesteld te worden als gevolg van etnische, religieuze of nationale onderdrukking en hun hoop op sociale promotie door de crisis afgesneden wordt. Door de rechterzijde werden de stellingen van Van San echter meteen opgepikt om de handen in onschuld te wassen en iedere verantwoordelijkheid door te schuiven naar de jongeren zelf die zich door de wanhoop van terreur laten verleiden.
De rechtse regering denkt terreur te kunnen bestrijden door uitbreiding van de afluistertechnieken of de mogelijkheid om de nationaliteit af te nemen, ook van wie hier geboren en getogen is. Dat is onderdeel van de individualisering van de verantwoordelijkheid.
De regering wil ‘radicalisering’ verder aanpakken in de gevangenissen en in de scholen. Toen het personeel van de scholen in het najaar aan de syndicale acties deelnam om meer middelen te eisen zodat onder meer individuele begeleiding van jongeren kan versterkt worden, gaf de regering niet thuis. Meer nog, er werd door de rechtse partijen moord en brand geschreeuwd over het feit dat er syndicale acties waren. Hetzelfde met het personeel in de gevangenissen die meer middelen eisen voor hun veiligheid en een menselijke opvang van de gevangenen. De regering weigert te investeren in collectieve oplossingen, ze wil er integendeel op besparen.
Ten slotte wordt het leger ingezet in grote steden. De soldaten stonden amper in de Antwerpse diamantwijk of op dezelfde dag werd een Carrefour Express enkele honderden meter verder in de Plantin en Moretuslei overvallen. Als het leger al geen met messen bewapende overvallers kan stoppen, zal het dan wel een antwoord bieden op bewapende terroristen?
Met de inzet van het leger en de wel erg gedetailleerde verklaringen over de persoonlijke bescherming van politici zoals De Wever die met tien bodyguards ging skiën wil rechts vooral de indruk wekken dat sterk wordt opgetreden.
Er wordt in ons land niet zo ver gegaan als in de VS na de aanslagen van 11 september 2001. Maar de antiterreurmaatregelen doen er wel aan denken. De afgelopen veertien jaar werden de VS niet veiliger. Terreuraanslagen komen er nog steeds voor. Anderzijds is er wel een grootschalig spionagenetwerk opgezet dat vooral de eigen burgers constant bespioneert. Alsof Big Brother terrorisme kan stoppen.
Gevaar neemt toe
De aanslagen in Kopenhagen midden februari bevestigen dat het gevaar van terrorisme toeneemt. Dat is niet verwonderlijk. Door het besparingsbeleid valt een groeiend deel van de bevolking uit de boot. Zeker onder migranten en hun gezinnen is dat het geval, ook in België.
Een nieuw OESO-rapport over België bevestigde dat de werkloosheidsgraad van niet-EU migranten de afgelopen vijf jaar is verslechterd. In Europa doen enkel Spanje, Griekenland en Turkije het slechter. Wie wel werk heeft, komt vaak in tijdelijke jobs terecht. Het leidt tot een groter armoederisico, onder migranten op arbeidsleeftijd is dat meer dan 40%. Het onderwijs slaagt er niet in om de kloof te dichten. (1) De aanbeveling van de OESO om dit aan te pakken, belandde niet op de prioriteitenlijst van de rechtse regering.
Daarnaast werden we in avonturen meegetrokken in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië. Maar in plaats van vrede en welvaart brengen die slechts meer oorlog en chaos. Elke interventie moet opgevolgd worden door een nieuwe. Het imperialisme wil wel nog landen plat bombarderen, maar ze heropbouwen kan er door de wereldwijd crsisis niet meer van af. Oorlog en chaos worden daardoor enkel groter en sijpelen onder de vorm van terreurdreiging door tot bij ons.
Maatschappijverandering nodig!
Om de groeiende dreiging van terreur en het toenemende geweld te stoppen, is fundamentele verandering nodig. Een systeem waarin de allerrijksten meedogenloos en ten koste van alles en iedereen zichzelf blijven verrijken, terwijl de overgrote meerderheid van de bevolking groeiende ellende kent, leidt onvermijdelijk tot meer geweld. Dit is geen individueel probleem, het is onderdeel van hoe dit systeem functioneert.
Een breuk met het besparingsbeleid door massaal te investeren in degelijk onderwijs, huisvesting, openbare diensten en infrastructuur zou tevens heel wat werk creëren. Een arbeidsduurvermindering om het beschikbare werk te herverdelen, zou iedereen degelijke toekomstperspectieven moeten bieden. Om dit te realiseren moeten we de macht uit handen van de allerrijksten halen. Door de commandoposten van de economie, onder meer de banken en grote sectoren, onder publiek bezit en democratische controle te plaatsen, kunnen we ons eigen lot in handen nemen.
De dictatuur van de 1% rijksten biedt ons ellende en onveiligheid. Wij weigeren dat te aanvaarden en strijden voor een socialistisch alternatief waarin de noden van de meerderheid van de bevolking centraal staan en waarin de nu bestaande elementen van barbarij met de wortel uitgeroeid worden.
Afgelopen weekend werd Kopenhagen opgeschrikt door terroristische aanslagen waarbij drie doden vielen, vijf politie-agenten gewond raakten en heel het land geschokt was. We veroordelen dit geweld klaar en duidelijk.
Analyse door Arne Johansson (Rättvisepartiet Socialisterna, Zweden)
In Denemarken en elders in Europa leidt dit natuurlijk tot hernieuwde angst voor meer terreuraanslagen en voor toegenomen racisme – zowel islamofobie als antisemitisme. Er is ook het gevaar voor een toename van racistische politiecontroles, allerhande officiële campagnes tegen elke vorm van ‘radicalisme’ en steeds meer toezicht door de staat op alle burgers.
Het ging om twee aanslagen waarbij telkens erger werd voorkomen door agenten die ter plaatse waren. Dat was het geval bij de aanslag zaterdagnamiddag op een meeting met de Zweedse artiest Lars Vilks, die eerder bedreigd werd omdat hij de profeet Mohammed tekende als een hond. Nadien volgde een aanslag aan een synagoge in het centrum van Kopenhagen waar een Bat Mitzvah plaatsvond. In Denemarken zorgden beide aanslagen voor een schok en angst voor verdere aanslagen.
Gelijkenissen met Frankrijk?
Het patroon is opmerkelijk gelijklopend met de terroristische aanslagen in Parijs, eerst tegen het satirische magazine ‘Charlie Hebdo’ en vervolgens tegen een Joodse supermarkt. Maar in dit geval lijkt het erop dat de aanslagen werden gepleegd door slechts een dader, Omar Abdel Hamid El-Hoessein, die door de politie werd gedood bij een achtervolging. Twee andere jongeren werden opgepakt op verdenking van medeplichtigheid.
De aanvaller was een 22-jarige in Denemarken geboren zoon van Palestijnse vluchtelingen die slechts twee weken geleden uit de gevangenis kwam nadat hij vastzat wegens het neersteken van een man op een trein. Omar El-Hoessein zou bij de politie ook al bekend gestaan hebben wegens bezit van wapens en criminele daden door bendes.
Hij zou een van de 39 namen op de lijst van de Deense gevangenisdiensten van ‘geradicaliseerde’ individuen geweest zijn. Zo zou hij openlijk gesproken hebben over zijn plannen om naar Syrië te trekken om daar met de ‘Islamitische Staat’ te vechten. Zoals de Franse terroristen was ook Omar El)-Hoessein op voorhand bij de staatsveiligheid bekend. Hij had een uur voor de eerste aanslag nog een video op zijn facebook geplaatst waarin de jihad werd geprezen.
Aan de meeting met de Zweedse cartoonist vielen kwam een bekende regisseur om het leven. Op de meeting waren er ook een Britse artiest, een vertegenwoordiger van de feministische groep Femen en de Franse ambassadeur. Aan de synagoge werd een vrijwillige bewaker, Dan Uzan, vermoord. “Kk durf er niet aan te denken wat er zou gebeurd zijn indien de schutter in het gebouw was geraakt,” verklaarde de voorzitter van de Joodse gemeenschap Dan Rosenberg Asmussen aan het Deense dagblad EkstraBladet.
De media hebben het over een meeting voor de ‘vrije meningsuiting’, maar toch is het weinig waarschijnlijk dat een zelfde golf van sympathie zal volgen als na de aanslag op Charlie Hebdo. De ‘satire’ van Lars Vilks en zijn aanhangers wordt eerder gezien als een bijzonder eenzijdige visie op de islam. Het is veelzeggend dat Vilks in 2012 in New York deelnam aan de islamofobe conferentie ‘Stop the Islamisation of Nations’ en dit rechtvaardigde met de stelling dat het onderdeel was van zijn artistieke werk. Maar wat ook de standpunten van Vilks waren, ze rechtvaardigen geen dodelijke aanslag op een meeting waar hij sprak. Net zoals het reactionaire beleid van de Israëlische regering geen rechtvaardiging is voor pogingen om gewone joden in een synagoge te vermoorden.
Antwoord
Maandag namen tienduizenden Denen deel aan betogingen tegen terrorisme. De Deense premier Helle Thorning-Schmidt had het over de nood aan transparantie en cohesie, het deed denken aan wat de Franse president Hollande verklaarde na de aanslagen in Parijs. Maar er werd ook meteen aangekondigd dat de controle en het toezicht van de staat zouden opgevoerd worden.
“Er zijn duistere krachten die ons willen raken, we moeten hen van antwoord dienen. We zullen een tijdlang een Kopenhagen kennen dat er anders uitziet en anders klinkt,” verklaarde de minister van Justitie Mette Frederiksen.
De Europese president Donald Tusk beloofde een snelle doorvoering van de gemeenschappelijke strategie tegen extremisme en terrorisme die de Europese regeringsleiders enkele dagen voor de aanslagen afspraken. Het gaat onder meer om voorstellen om stelselmatig passagiersgegevens op de luchthavens bij te houden, striktere controles aan de buitengrenzen van de EU en een grotere samenwerking tussen veiligheidsdiensten.
Zweden
In Zweden kondigde de sociaaldemocratische minister van Binnenlandse Zaken, Anders Ygeman, een gelijkaardige inspanning aan om de strijd tegen de terreurdreiging te voeren. Zo komen er veel meer middelen voor de politie, veiligheidsdiensten, de bescherming van instellingen en personen. Na een mislukte terreuraanslag in 2010 waren er al meer middelen uitgetrokken, maar nu komen er dus nog extra middelen bij.
Het Zweedse dagblad Dagens Nyheter stelde dat de kern van de nieuwe strategie tegen terreurdreiging bestaat uit “preventieve maatregelen tegen mensen die radicaliseren en gerecruteerd worden om deel te nemen aan terroristische activiteiten, dringende onderzoeken om Syriëstrijders te vervolgen, het criminaliseren van de recrutering, financiering en organisatie van wie naar Syrië trekt.” De minister had het ook over de mogelijkheid van meer cameratoezicht in het kader van de reeds bestaande wetgeving.
Voorlopig worden nog geen voorstellen gedaan om gevangenissen zoals Guantanamo Bay op te zetten of uit te besteden aan pro-westerse dictaturen. Maar het risico op stappen in die richting is reëel. Er is een toename van de politie en registratie van meningen in buurten met veel migranten. Dat versterkt de daar reeds bestaande frustraties.
De voormalige sociaaldemocratische partijleider Mona Sahlin werd aangesteld als nationale coördinator tegen ‘gewelddadig extremisme’. Sahlin wil dat leraars, sociale werkers en religieuze leiders de geheime diensten bijstaan om jongeren te bespioneren en de ontwikkeling van extremisme aan te geven. In de media had Sahlin het over “drie belangrijke haatideologieën”: jihadisme, extreemrechts en radicaal links. Sahlin heeft het bovendien erg moeilijk om een onderscheid te maken tussen kritiek op de staatsrepressie en onderdrukking door Israël en antisemitisme.
Antisemitisme
Rättvisepartiet Socialisterna heeft in Zweden meermaals deelgenomen aan betogingen tegen de Israëlische bombardementen in Gaza. Maar dat betekent zeker niet dat we antisemitisch zijn. We hebben op de betogingen tegen de Israëlische oorlogsvoering overigens zelden antisemitische uitspraken of slogans georganiseerd. Meer nog, op deze betogingen was er vaak een groep aanwezig die ‘Joden voor vrede’ heet.
Sahlin toont een compleet gebrek aan zin voor proportie als ze de jihadistische terreuraanslagen of gewelddadig nazisme gelijkstelt met antifascisten die oproepen tot zelfverdediging tegen fascisten.
De Zweedse heersende politici zijn net zoals hun Deense en andere collega’s niet in staat om hun eigen verantwoordelijkheid te erkennen in het bestaan van gewelddadig extremisme als gevolg van zowel hun buitenlands als hun binnenlands beleid. De dader van de aanslagen in Kopenhagen kwam net zoals de Franse terroristen uit een arbeidersbuurt met een hoge werkloosheidsgraad.
Provocatief buitenlands beleid
De Deense journalist en auteur Carsten Jensen vroeg zich in een artikel af of het ‘officiële Denemarken’ zelf niet verantwoordelijk is voor de radicalisering waarbij bewust op een confrontatie werd aangestuurd. Is het dan toevallig dat na Parijs Kopenhagen aan de beurt was?
“Denemarken is samen met België en het Verenigde Koninkrijk het enige Europese land dat de afgelopen twaalf jaar aan vier oorlogen heeft deelgenomen – Irak, Afghanistan, Libië en nu tegen de Islamitische Staat”, schrijft Jensen. Hij wijst erop dat Denemarken een parlementaire vertegenwoordiging kent van de erg xenofobe rechtse populisten van de Deense Volkspartij, die bij de volgende verkiezingen wel eens de grootste kan worden en wiens reactionaire standpunten door de meeste andere partijen gewoon aanvaard en overgenomen worden.
Een woordvoerder van het initiatief ‘Kopenhagen voor diversiteit’ stelde: “Het marginaliseren, discrimineren en vernederen van een minderheid is een voedingsbodem voor extremisme.” Een andere factor is dat gevangenissen door een gebrek aan middelen een omgeving vormen waar een gevoel van vervreemding zich kan consolideren en leiden tot radicalisering. Dat is wat in het geval van Omar El-Hoessein meespeelde.
Gelukkig is er in Denemarken hoop op een beweging voor een andere vorm van samenleving. De betogingen tegen de pogingen om een Deense afdeling van Pegida op te zetten zijn veel groter dan de islamofobe acties zelf. Er is ook de recente peiling die aangeeft dat de steun voor de linkse ‘Enhedlisten’ (Eenheidslijst of Rood-Groene Alliantie) blijft stijgen. In Kopenhagen komt de partij aan 20% en zou het de grootste worden.
Tegenover de campagnes van de heersende partijen tegen ‘alle vormen van extremisme’ is het belangrijk dat de linkerzijde een alternatief naar voor brengt. We verdedigen het recht op vrije meningsuiting en roepen op tot eengemaakte strijd tegen terrorisme, racisme, het rechtse beleid en imperialistische oorlogen. Er is een socialistisch beleid nodig voor degelijke jobs en huisvesting. Dat kan door de nationalisatie en de planning van de sleutelsectoren van de economie. Met degelijke jobs en huisvesting kan de aantrekkingskracht van terrorisme en geweld onder een deel van de jongeren terug gedrongen worden.
De dreiging van terrorisme kent nu ook bij ons een terugkeer na de tragische gebeurtenissen in Parijs en de anti-jihadistische operatie in België midden januari. De angst en het onbegrip werden gevolgd door afschuw. Maar we moeten opletten voor diegenen die op basis van vooroordelen alle migranten over eenzelfde kam scheren of diegenen die de gebeurtenissen proberen te recupereren voor een politiek beleid dat geen antwoord biedt op terrorisme.
Wij veroordelen het terrorisme en verzetten ons tegen de methode van terrorisme in het algemeen. Nu gaat het om rechtse conservatieven die beweren de moslims te verdedigen. Het enige resultaat is evenwel een versterking van vooroordelen en spanningen tegenover alle migranten, waaronder moslims. De meeste dodelijke slachtoffers van terreur door groepen als Al Qaeda en ISIS zijn moslims. Dit heeft niets te maken met het verdedigen van de moslims, maar alles met een rechtse conservatieve agenda van uitbuiting en onderdrukking.
De regering grijpt de situatie meteen aan om een aantal democratische rechten te beknotten. In het edito van Le Soir op 17 januari onder de titel “Niet toegeven aan de psychose? Het is al te laat” stelt Marc Metdepenningen dat “de twaalf door de regering-Michel aangekondigde veiligheidsmaatregelen in normale tijden ongetwijfeld zouden gezorgd hebben voor een parlementair debat over kostbare vrijheden waarbij ook rekening moet gehouden worden met de juridische en morele kant van de zaak.” De emoties van de publieke opinie werden nu misbruikt om zonder debat democratische vrijheden te beperken.
De aanslagen van 11 september 2001 in de VS leidden tot de beruchte ‘Patriot Act’. In naam van de veiligheid en de bescherming van de democratie werd een enorm apparaat van spionage op de eigen bevolking uitgebouwd en dit zonder enige democratische controle. Klokkenluiders als Edward Snowden die dit aan de kaak stellen, worden genadeloos vervolgd. Alle repressieve wetten kunnen uiteindelijk ook tegen de arbeidersbeweging en tegen iedere vorm van verzet ingezet worden. En wat de efficiëntie van de maatregelen betreft, volstaat het om te kijken naar het Midden-Oosten waar er onwaarschijnlijk veel soldaten op de straten van Bagdad zijn, zonder dat dit een einde maakt aan terreuraanslagen.
Het establishment grijpt de woede tegenover de terreur en de haat aan om te pleiten voor ‘nationale eenheid’. Het verbergt het gebrek aan antwoord op de voedingsbodem van terrorisme. En de hypocrisie ervan zagen we wel heel duidelijk op de betoging in Parijs waar de Franse president Hollande collega’s als de Israëlische premier Netanyahu, de Russische minister van Buitenlandse Zaken of nog de Hongaarse premier Orban had uitgenodigd. Die hadden hun steun aan de vrije meningsuiting en/of de strijd tegen terrorisme voorheen opmerkelijk goed verborgen gehouden.
Er moet iets gedaan worden tegen de dreiging van terreur. Deze dreiging wordt versterkt door wanhopige omstandigheden en de afwezigheid van een zichtbaar positief alternatief, waardoor de ruimte voor wanhopige en reactionaire ‘oplossingen’ groter wordt. Net zoals criminaliteit en geweld sterker kunnen ontwikkelen op een voedingsbodem van armoede en ellende, vinden reactionaire opvattingen (of het nu fundamentalisme van gelijk welke religie, racisme of zelfs fascisme is) meer ingang als er geen positieve perspectieven zijn in een door crisis gekenmerkt systeem. Het kapitalisme is niet meer in staat om veel jongeren perspectieven en een toekomst aan te bieden. Het is op de problemen van dit systeem in verval dat ideeën zoals die van de “botsing der beschavingen” of “het verlies van waarden” ingang vinden.
Volgens cijfers van de Onderzoeksgroep Armoede, Sociale Uitsluiting en de Stad (Universiteit Antwerpen) en het Centrum voor de Studie van Etniciteit en Migratie (Universiteit Luik) bevinden ongeveer 59% van de mensen van Turkse afkomst en 56% van de mensen van Marokkaanse afkomst zich onder de Europese armoedegrens (die op 777 euro per maand wordt geschat). Dit kan deels verklaard worden door een gebrek aan talenkennis, maar vooral door de vele vormen van discriminatie op vlak van werkgelegenheid, onderwijs en zelfs huisvesting. De activiteiten van de jihadisten maken het er niet beter op, de volledige migrantengemeenschap wordt immers geviseerd als gevolg van de aanslagen. Deze terroristen beweren voor een godsdienst op te komen, maar zijn geen haar beter dan de reactionaire islamofoben die er snel bij waren om hun voordeel te halen uit de aanslagen. We zagen al een toename van geweld tegen moslims.
Deze vicieuze cirkel kan maar op een enkele doorbroken worden: door solidariteit in een gezamenlijke strijd tegen de voedingsbodem waarop reactionaire ideeën kunnen groeien. Werkenden en jongeren, zowel Belgen als migranten, moeten samen opkomen tegen sociale afbraak, voor de verdediging van onze rechten en voor een uitbreiding ervan.
Het is mogelijk om tot een tolerante en democratische samenleving te komen waarin iedereen kan leven zoals hij of zij dat wil met respect voor ieders cultuur, filosofie of eventuele religieuze overtuiging. Een dergelijke samenleving is mogelijk, maar dan moeten we wel een einde maken aan de wortels van onderdrukking en verdeeldheid: het kapitalisme met een winsthonger en uitbuiting van werkenden en natuurlijke rijkdommen om een handvol superrijken te dienen.
Het leger wordt ingezet in Antwerpen. Foto: MediActivista
Jihadi’s die in ons land opgepakt worden in een grootschalige antiterreuroperatie. Het leger dat ingezet wordt voor veiligheidstaken. De dreiging van terreur is niet beperkt tot Syrië, Afghanistan, Pakistan of Parijs. Verviers, Vilvoorde of Molenbeek bevinden zich veel dichter bij huis. Het gevaar komt niet uit de lucht gevallen.
De afgelopen maanden trokken een kleine 400 Belgische jongeren naar Syrië om mee te strijden. Een deel van hen kwam ontgoocheld terug, maar dat geldt zeker niet voor iedereen. Enkelen willen hun oorlogservaringen hier verderzetten. Organisaties als Al Qaeda en ISIS die terreur in het westen aanmoedigen, hebben niet de bedoeling om strijd tegen onderdrukking te voeren. Ze zijn zelf erg autoritair en reactionair en willen regimes vestigen die gebaseerd zijn op kapitalistische en feodale uitbuiting, censuur en verbodsregels.
Na de start van de door de VS geleide oorlogen in Afghanistan en Irak waarschuwden socialisten voor het gevaar van terreuraanslagen in het westen. Er was wereldwijd een enorme woede tegenover die oorlogen. Dat was zeker ook het geval in de moslimgemeenschappen. Er was een afkeer van die imperialistische interventies en de dood en vernieling die ermee gepaard gingen. Er was ook woede tegenover het bloedbad onder de bevolking van Gaza. Om de imperialistische oorlogen te rechtvaardigen, werd niet geaarzeld om moslims te stigmatiseren. Tevens werd de politierepressie opgedreven en werden democratische rechten en vrijheden beperkt.
Het besparingsbeleid in eigen land versterkt de reeds grote ongelijkheid waarbij een kleine minderheid steeds rijker wordt terwijl een groeiende laag van de bevolking in steeds grotere ellende belandt. Onder meer als gevolg van discriminatie geldt dit des te meer voor jongeren van migrantenafkomst. Wanhopige omstandigheden kunnen tot wanhopige standpunten leiden indien er geen hoop op verbetering is. Die hoop kan enkel door de georganiseerde arbeidersbeweging worden geboden in de vorm van een strijd voor een andere samenleving. De afgelopen decennia zat de arbeidersbeweging in een defensieve positie en werd ruimte gelaten aan allerhande wanhoopsdaden, denk maar aan de rellen in de Franse voorsteden of in Londen.
Erger nog, onder dergelijke omstandigheden kunnen mensen terechtkomen bij fundamentalisme, net zoals racisme en nationalisme een voet aan grond kunnen krijgen in de ontwikkelde kapitalistische landen. Voortdurende sociale en economische crisis kan ook sociale desintegratie teweegbrengen en leiden tot elementen van barbarisme, zoals we dit in Syrië of Afghanistan zien. De horror die het kapitalisme veroorzaakt begrijpen, betekent echter geen rechtvaardiging om dezelfde horror toe te passen op gewone mensen.
Terrorisme is geen gevaar dat door de kapitalistische heersende klassen en regeringen zal uitgeschakeld worden. Zij hebben de voorwaarden voor terrorisme gecreëerd en zijn nu niet in staat om het gevaar ervan aan te pakken. Geen enkele toename van staatsrepressie zal de dreiging wegnemen. Tegenover de dreiging van terreur is er nood aan eenheid van onderuit in een strijd tegen het besparingsbeleid en tegen imperialistische interventies.
Veiligheid. Het is het enige thema waarover onze rechtse politici vandaag nog met overgave spreken. Het is in naam van de veiligheid dat we ons moeten neerleggen bij de permanente aanwezigheid van para’s in ons straatbeeld, bij een steeds openlijker ranzig racistisch discours en bij een hele reeks asociale maatregelen die het veiligheidsgevoel moeten vergroten, maar in werkelijkheid de veiligheid van ons allemaal verder ondergraven. Sinds de aanslagen van 22 maart wordt de ‘oorlog tegen terreur’ in verhoogde versnelling gevoerd. Maar die oorlog viseert steeds meer de gehele werkende bevolking.
De aanslagen in Parijs kostten het leven aan minstens 130 mensen en er vielen meerdere zwaargewonden. Er is een barbaarse escalatie van een conflict dat in een bloedige vicieuze cirkel van oorlog en terreur op twee weken tijd meer dan 400 doden veroorzaakte met aanslagen in Parijs, Beiroet, Bagdad, Mali en op een Russisch passagiersvliegtuig.
Sinds de aanslag op Charlie Hebdo zijn kranten volgeschreven over de toenemende religieuze radicalisering onder jonge moslims en welk gevaar dit betekent voor de samenleving. Onder alarmfase drie werd extra politie en zelfs het leger ingezet. Ondertussen broeden de verschillende regeringen op zogenaamde deradicaliseringsprogramma’s in scholen, families, moskeeën, …
We betuigen onze solidariteit met alle slachtoffers van de vreselijke aanslagen in Parijs en met al wie omkwam bij gelijkaardige aanslagen in Beiroet en Bagdad de voorbije dagen. Het establishment voert oorlog, de slachtoffers bevinden zich onder de gewone bevolking.
Op 16 oktober stemde de Kamer in met de verlenging van de verjaringstermijn in het dossier van de Bende van Nijvel, de groep die van 1982 tot en 1985 met brutale overvallen een klimaat van terreur in ons land vestigde. Laat ons eerst duidelijk stellen dat we zeer veel respect hebben voor de mening van de nabestaanden en slachtoffers van de Bende van Nijvel, welk hun standpunt over de verlenging van de verjaringstermijn ook is.
Afgelopen weekend werd Kopenhagen opgeschrikt door terroristische aanslagen waarbij drie doden vielen, vijf politie-agenten gewond raakten en heel het land geschokt was. We veroordelen dit geweld klaar en duidelijk.
De dreiging van terrorisme kent nu ook bij ons een terugkeer na de tragische gebeurtenissen in Parijs en de anti-jihadistische operatie in België midden januari. De angst en het onbegrip werden gevolgd door afschuw. Maar we moeten opletten voor diegenen die op basis van vooroordelen alle migranten over eenzelfde kam scheren of diegenen die de gebeurtenissen proberen te recupereren voor een politiek beleid dat geen antwoord biedt op terrorisme.
