Your cart is currently empty!
Tag: tegengas
-
€700 GAS-boete voor protest tegen dodelijk racisme?
Help ons met de repressieve GAS-boetes!
Reactie door Campagne ROSA Gent
Campagne ROSA, Blokbuster en Actief Linkse Studenten & Scholieren organiseerden een schitterende solidariteitsactie tegen politiegeweld en racisme in de V.S. en België. We hadden alle voorbereidingen getroffen om de actie coronaveilig te laten verlopen en de veiligheid van alle deelnemers te garanderen. De meer dan 500 aanwezigen waren veiliger op het Sint-Pietersplein dan in hun lokale supermarkt.
Mathias De Clercq en zijn stadsbestuur besloten de organisatoren toch GAS-boetes te geven. Hoewel het even kan duren voor we die in de bus krijgen, zullen we er minstens twee krijgen. Die kunnen elk oplopen tot 350 euro. Dit heeft niets te maken met het naleven van coronamaatregelen, maar met repressie tegen legitiem protest. Ook in coronatijden behouden mensen het recht op protest, zie de acties van verpleegkundigen tegen premier Wilmès. Burgemeester De Clercq creëert hiermee een precedent om sociaal protest in Gent repressief af te schrikken. Dat zou hem goed kunnen uitkomen wanneer hij besparingen zou willen doorvoeren.
€700 is niet niks voor een organisatie die zonder subsidies en dus beperkte middelen werkt. We zullen de boetes dan ook aanvechten, maar van de uitkomst zijn we niet zeker. Steun jij ons solidariteitsfonds? Met dit fonds willen we deze en toekomstige boetes aanvechten of het hoofd bieden. Zo kunnen we ons financieel onafhankelijk, zonder subsidies of sponsoring, blijven verzetten tegen elke vorm van discriminatie en het kapitalistisch systeem dat erachter schuilgaat.
Elke gift, €5, €10, €20, €50 of meer, afhankelijk van je eigen situatie, is meer dan welkom. Storten kan op: BE54 5230 8095 8497 (BIC: TRIOBEBB)
-
Stop de vergassing van het recht op protest!
Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
1 april. Het ABVV eist in Antwerpen het betogingsrecht terug op met een niet-aangekondigde optocht naar de Grote Markt. Drastische voorwaarden vooraleer vakbondsmilitanten mogen betogen, GAS-boetes voor wie ingaat tegen de uitspraken van de Antwerpse burgemeester over Berbers, … Het recht op collectief protest heeft het hard te verduren. Oppositie wordt beperkt tot wie individueel en binnen de lijntjes van het neoliberale systeem reageert. De wildgroei van regels die het openbare karakter van de publieke ruimte ondermijnen samen met de toename van repressieve mogelijkheden vloeien voort uit de neoliberale stelling dat er niet zoiets als een ‘samenleving’ is.
Arbeidersbeweging dwingt recht op protest af
Het recht op organisatie en protest is door collectieve strijd afgedwongen. Bij de opkomst van het kapitalisme werd alles in individuele verhoudingen gegoten. De arbeider moest zijn verplichtingen nakomen en kreeg in ruil voor zijn arbeidskracht recht op een loon. Andere rechten waren er niet. De wet ‘Le Chapelier’ uit 1791 stelde uitdrukkelijk: “Alle samenscholingen van ambachtslui, arbeiders, gezellen, dagloners of die op hun aansporing zijn tot stand gekomen tegen de vrije uitoefening van de nijverheid en de arbeid door om het even welke persoon,… zullen beschouwd worden als oproerige samenscholingen en als dusdanig uiteengedreven worden door de openbare macht.” Artikel 416 van het Napoleontische Strafwetboek uit 1810 verbood elke organisatie van verzet tegen de werkgevers en artikel 415 verbood iedere ‘coalitie’ van werknemers met het oog op het neerleggen van het werk of het bemoeilijken ervan. Tussen 1830 en 1867 werden in ons land 1.500 arbeiders op deze basis veroordeeld.
Elke vorm van organisatie van de arbeidersbeweging werd gezien als een strafbare inbreuk op het recht op arbeid. Toch werd het recht op organisatie en op collectieve actie afgedwongen. Dit gebeurde niet door het vriendelijk te vragen of door ellenlange aanvraagformulieren in te vullen, maar door deze rechten op te eisen. Het recht op vere-niging is in België in 1921 erkend, niet toevallig op het ogenblik dat ook het algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen werd ingevoerd. De dreiging van een arbeidersrevolte na de Eerste Wereldoorlog in navolging van de Russische revolutie van 1917 verplichtte de burgerij tot toegevingen. Met het recht op organisatie werd ook het recht op collectieve actie afgedwongen. Van betogingen en andere publieke manifestaties tot het recht op staken.
Als rechts vandaag het recht op collectieve actie, van betogingsrecht over vrije meningsuiting tot het stakingsrecht, aan banden wil leggen, is dat onderdeel van het thatcheriaanse beleid waarbij wordt geprobeerd om de krachtsverhoudingen tussen arbeid en kapitaal fundamenteel in het voordeel van het kapitaal te veranderen. Onder het mom van moderniteit en vooruitgang wordt gepleit voor een terugkeer naar de normen van het begin van de 19de eeuw, toen kinderarbeid ‘noodzakelijk’ was voor de concurrentiepositie van de bedrijven en sociale zekerheid onbetaalbaar was waardoor sociale bescherming tot liefdadigheid werd beperkt. Antistakingsoproepen zoals de liberale ‘Werkbond’ herhalen bijna woordelijk de wet Le Chapelier of de artikels uit het Napoleontische strafwetboek. Ook zij hebben het over de “vrije uitoefening van nijverheid en arbeid” die bedreigd wordt indien tot stakingsacties wordt overgegaan.
Collectieve actie betwist
Om vandaag een actie te organiseren, moet aan een hele reeks voorwaarden voldaan worden. Dat ondervond ook ACOD toen het op 22 maart in Antwerpen betoogde. Enkele voorbeelden van de voorwaarden: “Het gebruik van sirenes en andere lawaai veroorzakende middelen is verboden behalve de megafoon die gebruikt wordt door de voorzitter of door de op voorhand aan de politie aangekondigde deelnemers”, “De organisator spreekt duidelijk af welke leuzen worden gescandeerd en welke boodschap wordt verkondigd (deze mogen niet opruiend, noch strafbaar zijn).”
Op heel wat plaatsen is het al verboden om actie te voeren omdat het officieel niet langer om openbare ruimte gaat, dit is onder meer het geval voor een groot deel van het plein voor het station Antwerpen Centraal. Affiches aanbrengen in het straatbeeld is helemaal uit den boze en nu worden zelfs boetes opgelegd voor affiches die tijdens de verkiezingen in winkels in Schaarbeek werden aangebracht. De Brusselse lijst Gauches Communes waar LSP aan deelnam moet naar de rechter stappen omdat voor maar liefst 2.600 euro aan boetes op deze basis werd opgelegd! Het uitdelen van pamfletten is ook niet meer evident, in de voorwaarden die de Stad Antwerpen oplegt wordt ook daar moeilijk over gedaan.
Bij spontane of niet-toegelaten acties wordt vervolgens het repressieve wapen van de GAS-boetes bovengehaald. Bij het protest tegen de uitspraken van De Wever over Berbers werden op die manier honderden GAS-boetes uitgedeeld. Dat moet de drempel voor acties verder verhogen en protest criminaliseren. Met de campagne TegenGAS waarschuwden we hier al voor. De willekeur van de GAS-boetes wordt gebruikt om de neoliberale visie manu militari op te leggen. Protest wordt door de autoriteiten gezien als overlast.
Een verdere stap in de betwisting van het recht op collectieve actie is de georkestreerde campagne tegen het stakingsrecht. Als de neoliberalen ook dat recht willen aanpakken, is dat omdat ze andere democratische rechten al succesvol konden ondermijnen en natuurlijk vooral omdat het stakingsrecht ingaat tegen de belangen van de werkgevers. Eerdere pogingen om ons stakingsrecht te beknotten met eenzijdige verzoekschriften en zelfs met combitaksen, botsten telkens op verzet en ook op juridische bezwaren. De campagne om het individuele ‘recht op arbeid’ tegen het recht op collectieve actie te plaatsen, is erop gericht om alsnog stappen vooruit te zetten in de strijd tegen het stakingsrecht.
Hoe onze rechten verdedigen?
Op 1 april trokken enkele ABVV-centrales in een niet-aangekondigde betoging naar de Antwerpse Grote Markt om er te protesteren tegen het asociale beleid van schaduwpremier De Wever. Tegelijk werd hiermee een antwoord geboden op de strenge voorwaarden om te mogen betogen. De vakbondsmilitanten legden die voorwaarden naast zich neer en trokken dan maar zonder toelating over de Meir, nochtans verboden gebied voor protestacties, naar de Grote Markt. Met de kracht van hun aantal werd het recht op collectief protest in de praktijk afgedwongen.
Er waren ook creatieve acties zoals ‘Burger Opstaand’, waarbij de bepalingen van wat een samenscholing of betoging is zorgvuldig worden omzeild door voldoende afstand van elkaar te bewaren en bijgevolg louter ‘individueel’ ergens te staan.
Protest tegen de groeiende repressie is noodzakelijk. Een zwakke reactie zet immers aan tot verdere agressie. Dat er potentieel is voor een breed gedragen strijd tegen repressie, zagen we met het succes van de campagne TegenGAS en andere initiatieven tegen de GAS-boetes. Offensieve acties zoals de niet-aangevraagde betoging van ABVV-militanten op 1 april in Antwerpen zijn erg belangrijk om onze rechten opnieuw af te dwingen zoals we ze destijds bekwamen: door consequente strijd en solidariteit van de volledige arbeidersbeweging.
We zullen ons verzet tegen het asociale beleid moeten koppelen aan de verdediging van ons recht op dit verzet. Een actieve en breed gedragen campagne voor het recht op protest dringt zich op.
[divider]
Minimaal stakingsrecht voor wie maximale dienstverlening wil?
Het stakingsrecht wordt onder vuur genomen met de discussie over minimale dienstverlening. Door het besparingsbeleid wordt de dienstverlening steeds verder afgebouwd. Zo verdwijnen belbussen en wordt zelfs overwogen om zondagsdiensten van De Lijn nog meer te beperken. Als rechts dienstverlening bij het spoor of in de gevangenissen zo belangrijk vindt, waarom wordt er dan op bespaard? En waarom worden acties voor een betere dienstverlening dan aan banden gelegd?
De discussie over minimale dienstverlening heeft een minimaal stakingsrecht tot doel. Voor minimale dienstverlening bij het spoor zouden ongeveer twee derden van de personeelsleden opgeroepen worden. De vele vertragingen en mankementen geven aan dat ‘minimale dienstverlening’ nu al de norm is op gewone dagen.
Rechts wil met de minimale dienstverlening een aanval op het stakingsrecht inzetten. Als dit passeert, zullen andere aanvallen volgen. Brede steun aan het personeel van het spoor en de gevangenissen tegen iedere beperking van hun stakingsrecht is dan ook noodzakelijk.
-
GAS-boetes voor journalisten in Antwerpen bevestigen willekeur
Persvrijheid is relatief: berichten over acties die niet in het kraam van De Wever passen, leiden tot GAS-boetes!
Wie protesteert, kan in Antwerpen op GAS-boetes rekenen. Een mening uiten wordt hierdoor een kostelijke grap, het risico per meningsuiting bedraagt 65 euro. Maar de willekeur wordt niet beperkt om het recht op protest te vergassen. Neen, ook journalisten die het aandurven om te berichten over niet-toegelaten acties delen in de klappen.De afgelopen dagen sloegen verschillende N-VA-kopstukken opnieuw wild rond zich heen in de media. Zo had Zuhal Demir het over onterecht uitbetaalde werkloosheidsuitkeringen. In De Morgen vatte journalist Bart Eeckhout de uithaal goed samen: “De opeenstapeling van verdachtmakingen begint een beetje pijn te doen aan de oren. Nu eens (bij Demir) zullen werkzoekenden harder hun best doen om werk te zoeken als ze hun rekeningen niet meer kunnen betalen, dan weer innen ze volop uitkeringen waarop ze geen recht hebben. In de tussentijd (volgens Liesbeth Homans) zitten ze met hun kinderen godganse dagen op café. Er zit een morele lijn in deze niet te stelpen stroom van verwijten. Altijd schopt de N-VA naar onderen, altijd reserveert ze haar mededogen voor wie al (veel) heeft.”
Wild rond zich heen schoppen, uiteraard steeds naar onder want de bevriende grote fraudeurs willen we toch niet voor het hoofd stoten, behoort tot de vaste gewoonten van N-VA. Maar o wee als iemand daarop durft te reageren door te protesteren. Dat kan enkel indien ruime tijd op voorhand toelating is gevraagd aan de burgemeester en enkel als die bovendien van oordeel is dat de terreurdreiging voldoende laag is om het protest ook toe te laten. Liefst wordt het protest dan nog beperkt tot een actie ver weg van de bewoonde wereld. Na het ‘embedded journalism’ waarbij journalisten samen met het leger ten strijde trokken in Irak of Afghanistan (met als doel om een zo objectief mogelijk beeld te brengen, hoe kan dat beter dan door met een van de strijdende partijen op te trekken?), volgt binnenkort het ‘embedded protest’. Protest wordt beperkt tot de krijtlijnen die bepaald zijn door diegene tegen wie geprotesteerd wordt. Wie zich daar niet bij neerlegt, krijgt GAS-boetes tot elke oppositie de kop ingedrukt is.
Dat nu ook journalisten, na vertoon van hun perskaart, een GAS-boete kregen, bevestigt de totale willekeur van het stelsel. De Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) protesteerde tegen de GAS-boetes die journalisten kregen bij de acties van antimigrantenbeweging Pegida op 2 maart en de betoging tegen de anti-Berberse uitspraken van De Wever op 25 maart. Op die laatste actie werd een journalist van Gazet van Antwerpen bijna opgepakt met de betogers, hij werd op het laaste moment herkend door lokale inspecteurs. Maar een GAS-boete kwam er wel. Verslag uitbrengen van acties die niet in het kraam van de burgemeester passen, wordt op deze manier ontmoedigd.
De willekeur van de GAS-boetes bleek ook uit de boete die enkele activisten van Blokbuster en ALS kregen op 2 maart. Ze namen deel aan een spontaan via internet opgeroepen actie tegen de racistische bijeenkomst van het Vlaams Belang. Na afloop van deze actie, waarop een paar tiental aanwezigen waren, trokken ze naar een feestje bij vrienden. Ze botsten onderweg op agenten die enkelen van hen arresteerden en naderhand een GAS-boete opstuurden wegens deelname aan een verboden actie… die van Pegida! Gekende antifascisten die een boete krijgen omdat ze aan een racistische bijeenkomst zouden deelgenomen hebben, hoe gek kan je het maken?
Op een van de Antwerpse LSP-afdelingsvergaderingen deze week hadden we een journalist van Pakistaanse afkomst op bezoek. We probeerden hem uit te leggen hoe de GAS-boetes worden gebruikt om protest te stoppen. De man had oprecht moeite om dit te begrijpen, zelfs in Pakistan wordt niet zo ver gegaan. En daar ligt de terreurdreiging nochtans een pak hoger. Het opleggen van boetes aan journalisten die over ‘foute’ acties berichten, gaat nog een stap verder. Dat doet denken aan landen waar persvrijheid erg relatief is. Of is dat net de bedoeling van het Antwerpse stadsbestuur?
De vergassing van het recht op protest en zelfs van de mediavrijheid is een regelrechte aanval op onze democratische rechten. Verzet hiertegen is meer dan noodzakelijk, er is tegengas nodig om onze democratische rechten in Antwerpen te verdedigen!
-
Besparingen bedreigen jeugdbewegingen en sportclubs
En dat na de GAS-boetes voor hangjongeren…
Artikel door Cathy (Luik) uit ‘De Linkse Socialist’
Een rapport van de Koning Boudewijnstichting uit 2013 over de dagelijkse realiteit van 700 non-profitverenigingen maakte duidelijk dat de gevolgen van de crisis vanaf 2008 zich vooral vanaf 2011 lieten voelen. De financiële middelen maakten stilaan een vrije val. In 2012 ging een op de vier verenigingen erop achteruit, in 2013 was dat een op drie. (1)
De Waals-Brusselse Federatie maakte in 2013 al plannen om 23 jobs van pedagogische medewerkers in de sector van de jeugdorganisaties te schrappen. De nieuwe regering zal nog harder het mes zetten. De verenigingen zijn zich daar bewust van. Ze stellen vast dat hun permanente middelen met 26% afnamen terwijl de projectgebonden financiering met 36% afnam. Er wordt steeds meer met tijdelijke middelen gewerkt, terwijl een langdurige werking duurzamer is.
Wat zijn de gevolgen van de afbouw van de subsidies? De verenigingen moeten hun werking afbouwen of elders middelen zoeken.
Een op de twee verenigingen moet overgaan tot een herstructurering onder het personeel met afdankingen (19% van de verenigingen), vermindering van de arbeidstijd tot deeltijdse contracten (14%) of een groeiend gebruik van vrijwilligers (34%). (2) Daarbij moet overigens opgemerkt worden dat vrijwilligerswerk niet erkend wordt door de RVA.
In Vlaanderen zijn de cijfers voor de vermindering van de subsidies al bekend en is er sprake van 1,04 miljard euro besparingen op subsidies voor socioculturele verenigingen, sportclubs en jeugdverenigingen.
Wat betekent dit concreet?
Volgens Bloso zal de sportclub gemiddeld 10 tot 15% duurder worden, in sommige gevallen zijn er stijgingen met 30%. Dit komt niet alleen door de afbouw van de subsidies maar ook omdat clubs meer moeten betalen voor het gebruik van sportinfrastructuur. Dat leidt er ook toe dat sommige scholen erover denken om zwemlessen te schrappen. De jeugdbewegingen denken erover om het lidgeld op te trekken. “Het water staat ons aan de lippen”, klonk het bij Chirojeugd. De Scouts en Gidsen Vlaanderen stelden dat er “al veel beknibbeld is op jeugdwerk”. Samen hebben ze naar eigen zeggen al over acties gesproken.
Voor gezinnen komen deze extra kosten bovenop de vele prijsstijgingen als gevolg van het asociale beleid. Denk maar aan de mogelijke stijgingen van de elektriciteitsprijs, de hogere accijnzen voor diesel die overwogen worden, de tariefverhogingen voor openbaar vervoer, de mogelijke indexsprong of nog de boterhammentaks waardoor kinderen zelfs voor het eten van boterhammen in een schoolrefter een bijdrage moeten betalen.
Sport en ontspanning zijn nochtans belangrijk voor kinderen. De besparingsmaatregelen zullen de buitenschoolse activiteiten minder toegankelijk maken, zeker voor jongeren zonder rijke ouders. Door de aanval op de levensstandaard van ouders worden ook kinderen het slachtoffer van het besparingsbeleid. Zelfs met twee lonen wordt het voor veel ouders moeilijk om hun kinderen te laten opgroeien in de beste omstandigheden met de nodige ontspanningsmogelijkheden en dan nog eens toegang tot studies die ook steeds duurder worden.
De gewone werkenden en uitkeringstrekkers voelen deze maatregelen het hardst. Het afbouwen van subsidies voor sportclubs, jeugdhuizen, jeugdbewegingen, … heeft bovendien een domino-effect. Als er minder subsidies zijn, gaan de kosten omhoog maar dreigen ook bijkomende extra kosten. Denk maar aan huurprijzen voor kampen.
De besparingen beperken de ontspanningsmogelijkheden van jongeren tot het rondhangen op pleintjes. Daar kunnen ze maar beter niet verkeerd op een bank zitten, zoniet loert de GAS-boete om de hoek. Met dit beleid is de keuze van jongeren beperkt. Ofwel zitten ze en zwijgen ze, ofwel gaan ze in verzet.
Een idee kan een kracht worden indien het overgenomen wordt door brede lagen van de bevolking. Laat ons het besparingsbeleid dat onder meer de jongeren bedreigt massaal verwerpen. Laat het ons bestrijden met een front van verzet van jongeren en werkenden samen zodat de meerderheid van de bevolking haar eigen toekomst in handen kan nemen!
Voetnoten
- Baromètre des associations 2013, Fondation Roi baudouin, www.kbs-frb.be
- Alice Shils, « Crise financière : où se situent nos associations ? »
-
Gentse GAS-boetes voor uitzenden voetbal zonder toestemming
Absurditeit opnieuw troef in Gent. Voor het WK besloot het stadsbestuur het GAS-reglement tijdelijk aan te passen met een meldingsplicht voor het uitzenden van voetbalwedstrijden. Reeds 57 horecazaken kregen een geldboete van 60 euro wegens de illegale vertoning van een potje voetbal…
Reactie van TegenGAS
-
De neoliberale strafstaat aangeklaagd
door Geert Cool
De Brusselse jeugdwerker en filosoof Bleri Lleshi beschrijft in dit boek op krachtige wijze hoe het systeem fout loopt. Hij doet dit op een betrokken wijze, niet als commentator vanop afstand. In zekere zin legt dit boek ook uit hoe de auteur zelf is gaan radicaliseren op basis van wat hij meemaakt in zijn job als Brusselse jeugdwerker.Het boek bevat heel wat cijfers en argumenten inzake armoede, onderwijs, werkloosheid,…Bleri Lleshi legt ook terecht het verband tussen de afbouw van de sociale zekerheid en openbare diensten aan de ene kant en de opmars van wat hij de neoliberale strafstaat noemt: het kluwen van repressieve maatregelen dat van uitsluiting een individuele verantwoordelijkheid maakt.
De cijfers in het boek zijn hallucinant. Bijna 37% van alle kinderen in eenoudergezinnen leeft in armoede, maar ook grote gezinnen worden getroffen: 37% van de gezinnen met meer dan drie kinderen kent armoede. In een aantal Brusselse gemeenten loop de jongerenwerkloosheid op tot 45% en over heel de stad bedraagt het ongeveer 35%. Bijna 50% van de Brusselse gezinnen komt in aanmerking voor een sociale woning terwijl het aandeel sociale woningen slechts 8% van het totale woonbestand bedraagt (waar het in Amsterdam bijvoorbeeld 55% is). De afgelopen jaren is de kindersterfte in Brussel met 36,5% toegenomen. Het zijn maar enkele cijfers en gegevens die Bleri Lleshi aanhaalt in deze vernietigende analyse van wat het neoliberalisme betekent voor gewone gezinnen in een stad als Brussel.
Wij zijn het op veel vlakken eens met de analyses van Bleri Lleshi en delen zijn verontwaardiging over de vele sociale tekorten en de opmars van willekeur en repressie. De auteur verwijst naar de campagne TegenGAS en de acties tegen de GAS-boetes waar wij mee een actieve voortrekkersrol in speelden.
Maar verontwaardiging volstaat niet, de vraag is welke alternatieven we naar voor brengen. Daartoe is een stevig uitgewerkte analyse van de huidige gang van zaken nodig om van daaruit antwoorden en alternatieven te formuleren. Op dat vlak blijft Bleri Lleshi wat steken. Hij wil enkele constructieve aanzetten geven, maar de scherpte van de verontwaardiging stemt niet overeen met de beperkingen van de antwoorden.
In zijn analyse van het systeem is verontwaardiging het centrale uitgangspunt, soms ten koste van een meer onderbouwde analyse. Zo meent Bleri Lleshi dat de middenklasse vandaag de grootste groep in de samenleving is, ook al geeft hij toe dat de definities ervan uiteenlopen (al waagt hij zich niet aan een eigen definitie). Hierdoor zouden middenklassenidealen dominant zijn in de media en bij politici. Wij zijn het daar niet mee eens. In de kapitalistische klassensamenleving is de arbeidersklasse de grootste groep, een meerderheid van de bevolking verkoopt zijn of haar arbeidskracht in ruil voor een steeds kleiner loon. De dominante ideologie is deze van de heersende klasse, de burgerij.
In de aanzetten tot alternatieven komt Bleri Lleshi niet verder dan zaken als coöperatieven, meertalig onderwijs en een Tobintaks om het te financieren. Een massaal programma van publieke investeringen in onderwijs, huisvesting en tewerkstelling betaald door het niet-afbetalen van de overheidsschulden en door het geld te halen waar het zit, wordt jammer genoeg niet voorgesteld.
Na enkele concrete voorstellen zoals coöperatieven gaat Lleshi een stap verder, er moet buiten het kapitalisme gedacht worden, stelt hij terecht, en meteen verwijst hij naar Marx. Het is wat vreemd om de concrete eisen niet te verbinden met een breuk met het huidige vernietigende systeem. En het boek blijft vaag over wat een alternatief op het kapitalisme kan vormen, laat staan hoe we tot dat alternatief zullen komen. De aanzetten tot een alternatief op het kapitalisme zijn interessant: arbeidsherverdeling in de vorm van een 30-urenweek, een economie gericht op de noden en behoeften van de bevolking, zelfbeheer, meer democratie,… Maar waarom niet meteen een stap verder gaan en pleiten voor een socialistisch alternatief, een samenleving waarin de gemeenschap de controle en het beheer over de productiemiddelen in handen neemt teneinde de behoeften en noden van de meerderheid van de bevolking effectief centraal te stellen?
De aanklacht van de neoliberale strafstaat met dit boek is krachtig. Laat het ons, zoals de auteur aangeeft, effectief aangrijpen om een constructieve discussie aan te gaan over alternatieven erop.
LLESHI, Bleri, “De neoliberale strafstaat”, EPO, 2014, 319 pagina’s, 22,5 euro
-
Gent gaat voluit voor GAS-waanzin
Gisteren verscheen in ‘De Morgen’ een opiniestuk door David in naam van TegenGAS en Mathias in naam van GASvrij Gent. Ze nemen het Gentse GAS-beleid op de korrel. -
Manifestatie: Voor een leefbare, sociale en kindvriendelijke stad!
Sociale oplossingen om sociale problemen te lijf te gaan!
28 april om 18u30 op het Martelarenplein
door Stefanie (Leuven)
Op maandag 28 april houdt GAS-vrij Leuven een manifestatie tegen de GAS-boetes. De campagne TegenGAS vormt onderdeel van het platform.
Maar liefst 90% van alle Leuvense GAS-boetes worden uitgeschreven voor vandalisme, wildplassen en sluikstorten. Nochtans zeggen mensen uit het rechterlijke milieu dat vandalisme beter via het strafrecht kan aangepakt worden. Over wildplassen zegt burgemeester Tobback: “Dat soort gedrag los je niet op door er een uroloog bij te halen om wildplassers te begeleiden.” Natuurlijk niet. Maar de vraag is of er wel voldoende openbare toiletten zijn. Daar wringt het schoentje. Er zijn wel toiletten, maar die zijn slechts beperkt open en doorgaans enkel voor mannen. GAS-vrij Leuven eist meer openbare toiletten voor mannen én vrouwen.
Het sluikstorten zal er niet op verbeteren met de verhoging van de prijzen voor huisvuil. Grote vuilniszakken worden 25 cent duurder en kosten voortaan 2,25 euro. GFT-stickers worden 10% duurder en de drie gratis containerparkbeurten vallen weg. Een erg kleine laag van de bevolking krijgt enkele gratis vuilzakken. GAS-vrij Leuven wil deze maatregel verder uitbreiden.
De stad schept op dat er geen verhoging van de algemene belastingen is doorgevoerd, maar de prijsverhogingen rond afval zijn wel een belastingverhoging. De stad wil 700.000 euro besparen. Het voornaamste argument is dat de “vervuiler betaalt”. Maar wie is de echte vervuiler op het moment dat de werkende bevolking geen inspraak heeft in hoeveel verpakkingsmateriaal de bedrijven gebruiken?
TegenGAS wil verder gaan dan een uitbreiding van de gratis vuilzakken. We eisen dat de drie gratis containerbeurten terug ingevoerd worden. Ten tweede willen we gratis vuilzakken voor iedereen. Ten derde willen we buurtcontainerparken, naast de drie reeds bestaande containerparken buiten de ring. Op deze manier kunnen mensen op correcte wijze hun afval wegbrengen en sorteren.
Sommigen zullen vragen wie dat gaat betalen. ABInbev behaalde in 2013 wereldwijd een winstmarge van 33%. Het uitgekeerde dividend steeg met een vijfde in vergelijking met 2012. Een bedrijfsbelasting zou zeker volstaan om een ander afvalbeleid te financieren.
GAS-vrij Leuven vraagt dialoog met de stad. Dat steunen we uiteraard, maar het zal niet volstaan om iets te bereiken. Eerder heeft de stad de jeugdorganisaties al geconsulteerd om vervolgens niets met hun bekommernissen te doen. Toen we toelating vroegen voor een actie werd ons dat afgeraden met het argument dat de stad de GAS-regels niet verstrengd heeft. We voeren echter niet alleen een defensieve strijd, we willen een krachtsverhouding uitbouwen om van Leuven effectief een GAS-vrije stad te maken. Na de manifestatie van 28 april zullen we de strijd dus moeten verderzetten.
Het is geen toeval dat de GAS-wetgeving juist nu aangepast wordt. Met de crisis waarbij meer mensen het moeilijker krijgen om in hun levensonderhoud te voorzien, zal de staat meer repressie nodig hebben om iedereen rustig te houden.
28 april om 18u30 aan het Martelarenplein in Leuven
-
Anja Deschoemacker interpelleert gemeenteraad Sint-Gillis
Donderdagavond interpelleerde Anja Deschoemacker, de woordvoerder van Gauches Communes, de gemeenteraad van Sint-Gillis om voor te stellen dat het een GAS-vrije gemeente zou worden en om te eisen dat de sociale problemen van de jongeren en de bevolking aangepakt worden in plaats van de repressie op te voeren. Lees het interview met Anja hierover.
Tijdens de gemeenteraad van oktober werd burgemeester Charles Picqué (PS) al gevraagd naar zijn standpunt over de GAS-boetes in Sint-Gillis. De burgemeester antwoordde dat hij een van de pioniers van de GAS is en dat hij bijzonder tevreden is dat de regering de toepassingsmogelijkheden uitbreidt. Hij stelde dat hij er geen probleem mee heeft om jongeren vanaf 14 jaar een GAS-boete te geven omdat volgens hem de wet voldoende garanties biedt om willekeur te vermijden. Hij riep de fractie van de CDH op om bij minister Milquet erop aan te dringen dat de uitvoeringsbesluiten voor de nieuwe GAS-wet er zo snel mogelijk zouden komen zodat ook Sint-Gillis de reglementen zou kunnen aanpassen.
Gauches Communes is duidelijk: criminalisering is geen oplossing. Sociale problemen vereisen sociale oplossingen. Het is een illusie te denken dat het sluikstorten kan aangepakt worden indien verder bespaard wordt op de afvalophaling en als de regelmaat ervan wordt afgebouwd en tegelijk containerparken sluiten en de prijs voor vuilniszakken toeneemt.
Gauches Communes eist een massaal plan van publieke investeringen. Zo’n plan zou de bevolking gratis en kwaliteitsvolle openbare diensten aanbieden, waaronder een meer regelmatige en efficiënte afvalophaling. Maar ook degelijke sociale huisvesting en investeringen in wijken waar het aangenaam is om te wonen, degelijke jobs voor de jongeren en gratis onderwijs.
Dat is mogelijk als met het besparingsbeleid wordt gestopt. De besparingen zijn slecht voor de economie en voor onze levensstandaard. We moeten weigeren om de schulden af te betalen en overgaan tot de nationalisatie van de banken en de sleutelsectoren van de economie, wat onder democratische controle en beheer dient te gebeuren.
Fotos : PPICS – Banque d’images
