NL Socialisme

Tag: stakingsrecht

  • Overheidsbedrijf Infrabel vroeg stakingsverbod, rechter weigerde

    goederen3Opmerkelijk nieuws vandaag in L’Echo, de Franstalige zakenkrant. Op 24 september was er een staking van het personeel van het goederenverkeer per spoor. Het zwaartepunt lag daarbij in Antwerpen. Infrabel, de verantwoordelijke voor de infrastructuur van het spoor, trok naar de rechter om de staking onmogelijk te maken maar kreeg ongelijk.

    Het personeel protesteerde tegen een eenzijdige wijziging van hun arbeidsvoorwaarden door een terbeschikkingstelling aan B-Logistics in plaats van een statutaire tewerkstelling bij de NMBS. Deze overgang zou onder meer leiden tot het opleggen van meer flexibiliteit en volgens een woordvoerder van B-Logistics op de radio deze morgen tot het ‘anders invullen van enkele vakantiedagen’. Daarmee wordt bedoeld dat enkele vakantiedagen wegvallen. Meer over de staking van 24 september vind je in ons verslag.

    Infrabel trok naar de rechter met een eenzijdig verzoekschrift om de staking van 24 september onmogelijk te maken. Het bedrijf vroeg van de voorzitter van de rechtbank dwangsommen van 2.000 euro per persoon per inbreuk als een staker op het spoor zou komen of zich in een straal van 10 kilometer rond het spoorknooppunt. Dat is een wel erg opmerkelijke eis, een bijzonder ruim plaatsverbod waardoor zelfs een stakingspiket in de praktijk onmogelijk wordt. Of het zou moeten zijn dat het stakingspiket ergens op een afgelegen veld wordt opgezet? In werkelijkheid komt dit neer op een stakingsverbod. De voorzitter van de rechtbank wees de eis van Infrabel af. Nog een opmerkelijk detail: Infrabel deed als overheidsbedrijf beroep op het eigendomsrecht en de vrijheid van handel en ondernemen.

    Het is schandalig dat een overheidsbedrijf als Infrabel naar de rechter trekt om een stakingsverbod op te leggen. Dit zijn methoden die doorgaans enkel in de private sector worden toegepast. Bovendien is het een erg betwiste methode, het Europees Comité voor Sociale Rechten stelde in 2012 dat het gebruik van eenzijdige verzoekschriften bij stakingsacties ongeoorloofd is. Waar de Belgische overheid bijzonder strikt is in het uitvoeren van Europese besparingsdictaten, geldt dit duidelijk niet voor Europese vaststellingen inzake sociale bescherming en democratische rechten zoals het stakingsrecht.

    De rechter in Antwerpen verklaarde de vordering van Infrabel ontvankelijk maar ongegrond. Met andere woorden werd gesteld dat een eenzijdig verzoekschrift kon ingediend worden, maar de rechter weigerde de eis toe te kennen. Zo stelde de rechter dat de tegenpartij bekend was en dat de verantwoordelijken van de vakbonden in het debat moesten betrokken worden. Verder wees de rechter erop dat er geen elementen waren die aangaven dat de stakers sporen zouden bezetten en de grenzen van het stakingsrecht zouden overtreden. Tenslotte merkte de rechter op dat een staking net tot doel heeft om de activiteiten te verstoren en dat het stakingsrecht geen bevoegdheid van de rechter is.

    Rond de redenen voor de staking zelf werd ondertussen een akkoord gesloten tussen de directie en de leiding van ACV Transcom waardoor 600 statutaire personeelsleden van NMBS kunnen overstappen naar B Logistics met aanpassing van de arbeidsvoorwaarden en minder vakantiedagen, door de NMBS gecompenseerd tot aan het pensioen. Er is onder meer een motivatiepremie voorzien tot 5.000 euro gespreid over vijf jaar voor niet-rijdend personeel in een 3×8-stelsel en 2.500 euro voor rijdend personeel in dagdienst. We komen daar later nog op terug.

    De uitspraak van de Antwerpse rechter is terecht en lijkt ons logisch. Maar het blijft natuurlijk afwachten of alle rechters op een dergelijke wijze zullen oordelen nu ook overheidsbedrijven de door Europa betwiste methode van eenzijdige verzoekschriften tegen stakingsacties hanteren.

     

  • Ivago. Maken stakingen “rechts groot”? Een antwoord dat De Standaard niet wilde publiceren

    Na afloop van de staking brachten tal van mensen een solidariteitsbericht aan op hun vuilniszak.
    Na afloop van de staking brachten tal van mensen een solidariteitsbericht aan op hun vuilniszak.

    Op 3 juni publiceerde De Standaard een opiniestuk van voormalig VRT-journalist Walter Zinzen. Onder de titel ‘Stakingen maken rechts groot’ pleit Zinzen voor ‘alternatieve’ acties. Zo vraagt hij of het niet doeltreffender zou zijn om “alleen de vuilniszakken van het Gentse stadsbestuur en het Ivago-management voor hun deur te laten opstapelen?”. Zinzen suggereert dat er onder de bevolking een brede afkeer tegen de staking was en dat de staking vooral rechts zou versterken. ABVV-afgevaardigde Jo Coulier stuurde een antwoord naar De Standaard, dat er evenwel voor koos om het niet te publiceren. Hij stuurde het ook naar Walter Zinzen met een begeleidende brief. We publiceren deze brief en het opiniestuk dat De Standaard niet wilde publiceren.

    [divider]

    Beste Walter,

    Hieronder vind je een reactie op uw opinieartikel in De Standaard. Ik weet niet of ze het zullen publiceren, ik zie het wel.

    Ik lees uw bijdragen in de pers altijd met veel interesse. Ik ben het soms oneens, soms eens. Doorgaans vind ik uw artikels inhoudelijk sterk voorbereid. Maar het artikel over de staking vind ik totaal van de pot gerukt.

    Zelf ben ik al van mijn vijftiende actief bij het ABVV, sinds 1994 op de VUB waar ik naast secretaris van de Ondernemingsraad en lid van het CPBW ook al vijftien jaar hoofddelegee ben. Ik heb alle personeelsreglementen (ZAP, AAP, BAP, ATP), in uitvoering van het universiteitsdecreet (1991), mee onderhandeld en mee de vakbondstempel daarop gedrukt. Een vergelijkend onderzoek zal uitwijzen dat het personeel van de VUB de meeste rechten heeft van alle Vlaamse universiteiten, de decennialange inzet van onze uitgebreide militantenkern die bestaat uit collega’s behorende tot alle personeelscategorieën is daar niet vreemd aan. In tegenstelling tot wat algemeen gedacht wordt, hebben wij ons ook sterk ingespannen voor het precair en contractueel personeel; voor de gelijkberechtiging; tegen het afschrijven van oudere werknemers;…

    Als sinds 1982 hoor ik telkens hetzelfde verhaal over stakingen. Ik wil daar nog weinig op ingaan behalve dit. Stakingen hebben wel degelijk effect in openbare diensten. Toen Luc Van Den Bossche minister was, zei hij letterlijk dat hij enkel bespaart op gebouwen en werkingsmiddelen omdat stenen niet staken. De Vlaamse overheid – en vandaag Crevits, die de dochter is van een voormalig kader van het COV – bespaart bewust niet in het kleuter- en basisonderwijs omdat de vakbonden daar sterk staan en succesvol kunnen staken. Het grootste deel van de besparingen in het onderwijs komt telkens ten laste van de universiteiten. Zou het kunnen dat de geringe syndicalisatiegraad en gebrek aan stakingsbereidheid daar een rol in spelen? Ik denk van wel. Toen Vandenbroucke in 2006 een nieuw financieringsmodel lanceerde – dat voor de VUB en het Brussels hoger onderwijs in het algemeen dramatisch was – hebben wij met het ABVV aan de VUB tegen alle verwachtingen in een betoging georganiseerd met meer dan 2000 personeelsleden en studenten uit de Brusselse instellingen. VDB heeft zijn plannen bijgestuurd (en veel extra middelen gegeven aan de Brusselse instellingen) en zowel door zijn entourage als anderen is mij bevestigd dat de actie van de vakbonden daarvan de (hoofd)oorzaak was.

    Ik denk dat staken (en dit zichtbaar maken o.m. door piketten en betogen) wel degelijk leidt tot resultaat op voorwaarde dat de staking gedragen wordt; goed voorbereid is; duidelijke doelstellingen geformuleerd worden; de vakbonden ervoor gaan en niet warm en koud blazen terzelfdertijd. Actie om de actie heeft geen zin, dat kan ik beamen. Maar uw artikel vond ik erover. Ik wil u er ook op wijzen dat n.a.v. de staking van 22 april jl. in Brugge een aantal treinbegeleiders overgegaan zijn tot ‘alternatieve acties’. Ze hebben niet gestaakt maar geweigerd om reizigers te controleren (en dus gratis te laten rijden). Deze mensen hebben nu een tuchtprocedure aan hun been en als gewezen ambtenaar weet u wat dit inhoudt.

    Wat uw mening over Gent betreft, als de ‘progressieve coalitie’ niet herverkozen wordt, dan heeft ze dit vooral aan haar eigen beleid te danken en niet aan de staking. Ik nodig u uit (of wil u foto’s sturen) om met mij eens mee rond te toeren in mijn stad en u zal merken dat er van stapels vuil weinig te merken is al slagen fotografen erin om toch telkens spectaculaire beelden te maken. En de meeste Gentenaars hebben begrip voor de staking al kan dat natuurlijk keren door onder meer het mediaoffensief. Overigens, in Engeland hebben de vakbonden in 2011 een historische (qua grootte) 24-urenstaking met betogingen georganiseerd om daarna te beslissen geen verdere acties te voeren om de verkiezingskansen van Labour niet te hypotheceren. Resultaat: de Conservatieven hebben gewonnen. Eigenlijk heeft de coalitieregering verloren (in stemmen) maar omdat Labour nog meer verloor konden de Tories met nauwelijks 30% van de stemmen een parlementaire meerderheid halen (zelfs Hitler had meer stemmen in 1933).

    Als Termont en co in 2018 verliezen, dan zal het zijn omdat ze van de (sinds 1994) 2000 beloofde sociale woningen er nog geen 200 realiseerden; de stadsdiensten (reiniging, catering in scholen,…) privatiseren; besparen op personeel waardoor de werkdruk stijgt… Misschien ter info, de stad Gent is nog voor 51% aandeelhouder bij het geprivatiseerde Ivago maar in werkelijkheid zwaait de privépartner er de plak. En het idee bestaat om Ivago in twee delen op te splitsen: de verbrandingsoven die door de energieopwekking winstgevend is en de huisvuilophaling en reiniging die enkel kost (aan de belastingsbetaler). U mag twee keer raden welk onderdeel dan volledig in handen van de private partner zal terechtkomen. Dankuwel Daniel, de belastingbetaler zal blij zijn.

    Met vriendelijke groeten,
    Jo Coulier, Hoofdafgevaardigde ABVV Vrije Universiteit Brussel en inwoner van Gent.

    [divider]

    Ingezonden stuk:

    De media maken rechts groot

    Volgens Walter Zinzen zucht Gent onder de stank en viezigheid vanwege de staking bij de vuilniskar. Zijn mosterd haalt hij bij de media die voortdurend beelden de wereld insturen van stapels vuil en Gent herdopen tot ‘Napels aan de Leie’.

    Als inwoner van Gent vraag ik mij af of we het over dezelfde stad hebben? In de overgrote meerderheid van de Gentse straten is weinig afval te bespeuren. De meeste Gentenaars – ook de vreemdelingen die steevast ten onrechte als viespeuken worden opgevoerd – houden hun vuilniszakken netjes binnen.

    Ook de ergernis bij de bevolking waar de media over berichten is mij volkomen onbekend. De meeste Gentenaars hebben veel begrip voor de stakende vuilnismannen en -vrouwen, ondanks de ongemakken die hierdoor ontstaan. Nu ze geconfronteerd worden met het achterblijvend afval beseffen velen welke nuttige en noodzakelijk taak deze mensen in onze stad vervullen. De overgrote meerderheid van de Gentenaars heeft ook begrip voor de enorme werkdruk die de vuilnisophalers ondergaan. Dagelijks lopen ze een kleine marathon en sleuren meer dan 10 ton. Topsport maar dan zonder het riante loon van een topsporter. Hou dit maar eens vol tot uw 67ste!

    Over de inzet van de staking vernemen we weinig in de pers. De Gentse bevolking groeide de laatste decennia enorm aan. De studentenpopulatie verdubbelde bijna. En in Gent worden steeds meer evenementen georganiseerd die allemaal zorgen voor extra afval. De personeelsbezetting bij Ivago volgde de groeiende afvalberg niet. Naast de problemen van werkdruk zijn er nog allerlei problemen met het management dat er niet in slaagt om de lonen tijdig en correct uit te betalen; weinig respect heeft voor het personeel en zichzelf riante bonussen toekent. Hierover vernemen we weinig in de media.

    Walter Zinzen meent dat vakbonden moeten nadenken over alternatieve vormen van actie voeren. Dit argument wordt telkens naar voren gebracht zonder dat er alternatieve voorstellen komen. Of toch, soms suggereert men dat de treinbegeleiders niet moeten staken maar de reizigers gratis moeten laten rijden als protestmiddel. Dit komt neer op werkverzuim en kan aanleiding zijn tot sancties of ontslag van de betrokken treinbegeleiders. Hetzelfde kan worden gezegd over de suggestie van Walter Zinzen om bij wijze van protest enkel de vuilzakken van het management te laten staan. Ook dit is werkverzuim en bovendien gaat Walter Zinzen ervan uit dat die managers in Gent wonen. Zoals managers bij de spoorwegen doorgaans met chique wagens rijden, wonen vele managers van de stadsdiensten in andere gemeenten dan Gent en is het onmogelijk voor de Gentse vuilnismannen om die vuilniszakken te laten staan.

    Volgens Walter Zinzen weten we alvast wie er schuldig zal zijn aan een mogelijke verkiezingsnederlaag van de progressieve partijen in Gent, met name de stakende vuilnismannen. Ik vrees dat de verdraaide berichtgeving; het gebrek aan reële en correcte achtergrondinformatie en de stemmingmakerij van journalisten veel meer zal bijdragen aan de overwinning van rechts.

  • Als liberalen over democratie prediken, werkende let op uw democratische rechten!

    stakingOp de opiniepagina’s van knack.be schreef Bert Schelfout van Open Vld een stuk onder de titel “Eerlijke democraten staken niet.” Vreemd dat ‘eerlijke democratie’ wordt gekoppeld aan een voorstel om het democratisch recht op staken af te bouwen. Dat heeft niets met democratie te maken, het leidt ons integendeel terug tot de tijd van een nog repressievere vorm van dictatuur van het kapitaal.

    De liberale jongeren van Bert Schelfout en co kwamen eerder met de ‘Werkbond’ op de proppen, een initiatief gericht op het uitdrukkelijk aan banden leggen van het stakingsrecht. Met het initiatief wilden ze een terugkeer naar de antistakingsregels van het decreet D’Allarde en de Wet Le Chapelier uit de tijd van Napoleon. Samenspannen tegen de werkgever werd toen strafrechtelijk vervolgd. De reden daarvoor klinkt nogal erg Open Vld’achtig: in naam van de vrijheid van arbeid was er een verbod op stakingen. Er waren toch voldoende andere manieren om ongenoegen te laten blijken? Zie ook ons artikel ‘Stop de vergassing van het recht op protest’.

    ikstaakporscheIn het stuk voor knack.be gaat Schelfout niet zo ver als met de door zijn partijgenoten opgerichte Werkbond. Nu pleit hij bijvoorbeeld niet voor een verbod op stakingsposten. Neen, hij beperkt zijn stuk tot de ambtenaren. Mensen in overheidsdienst die geen dienstverlening aanbieden negeren de democratie, luidt de stelling van Schelfout die als liberaal liefst zoveel mogelijk openbare diensten geprivatiseerd ziet. Is democratie dan echt beperkt tot het kleuren van een bolletje om de paar jaar en moeten we tussen deze mediagestuurde populariteitstests door allemaal zo stil mogelijk zwijgen?

    Het recht op collectieve actie is een levendige democratische praktijk die afgedwongen is tegen de liberale en andere machthebbers in. Dat werkgevers liever niet zien dat het werkvolk zich verenigt en actie voert, kunnen we begrijpen. Liefst hebben ze volgzame werkmieren die zoveel mogelijk winst voor de werkgevers creëren. Maar wat heeft de afkeer van het recht op collectieve acties in hemelsnaam te maken met ‘eerlijke democratie’? Waarom heeft Schelfout overigens niet de eerlijkheid om te erkennen dat de staking van 15 december volgens een peiling van Het Nieuwsblad door ruim 40% van de Vlamingen werd gesteund en dat meer een vijfde van de hardwerkende Vlamingen eraan deelnam? Beide cijfers liggen hoger dan het stemmenpercentage van Schelfouts eigen partij.

    Aanleiding voor de nieuwe uithaal van Schelfout vormden de staking bij Ivago in Gent, de acties bij de NMBS of nog de dreigementen met acties bij de politie. Schelfout moet erkennen dat het huidige beleid indruist tegen de belangen van het personeel in de publieke sector. Maar daar zouden die personeelsleden niet tegen mogen staken, want dat zou “het vertrouwen van de mensen in politiek en ons democratisch systeem ondermijnen.” Schelfout is expliciet in het omschrijven van de redenen voor het beperken van het stakingsrecht: “Het ondergraaft de slagkracht van politici om besluiten te nemen in het algemeen belang die indruisen tegen particuliere belangen van bijvoorbeeld ambtenaren.” Kortom, staken bemoeilijkt maatregelen die onpopulair zijn onder het personeel. Die vaststelling werd eerder bevestigd door de studie die aangaf dat sterke vakbonden een sterke toename van de ongelijkheid afremmen.

    Het afremmen van het stakingsrecht moet de regering extra slagkracht geven en dit uiteindelijk om de rijksten nog rijker te maken. Die ongelijkheid is voor liberalen een objectief gegeven dat niets met politiek of ideologie te maken heeft. De heersende ideologie is die van de heersende klasse, wist Marx al. En uiteraard wordt die afgedaan als niet-ideologisch maar als ‘de waarheid’. Schelfout bevestigt dit: “Minimale dienstverlening maakt fundamenteel onderdeel uit van een volwassen democratie. Het staat los van enig politiek discours. Alle politici zouden voorstander moeten zijn.” In een “volwassen democratie” staan neoliberale standpunten volgens Schelfout dus “los van enig politiek discours.” Dat is natuurlijk wishfull thinking, het neoliberale model is wel degelijk politiek bepaald en het werd op democratische wijze betwist met de stakingsbeweging eind 2014. Met het huidige beleid zijn nieuwe stakingsacties in de komende periode overigens onvermijdelijk.

    De opstelling van Schelfout komt erop neer dat hij als onderdeel van het establishment, van de machthebbers dus, van bovenaf wil beslissen hoe het verzet van onderuit tegen het gevoerde beleid er wel en niet mag uitzien. Hij wil dat de neoliberalen niet alleen tegen de wil van een groot deel van de bevolking in overgaan tot een aanval op de levensstandaard van werkenden en uitkeringstrekkers, maar hij wil ook nog eens beslissen hoe die werkenden daartegen mogen reageren. Liefst op een manier dat niemand het merkt. Met een opiniebijdrage op knack.be bijvoorbeeld. ‘Eerlijke democraten’ leggen zich neer bij de dictatuur van het kapitaal?

    Tenslotte dit nog: de pogingen van liberalen om zich als ‘eerlijke democraten’ voor te doen, worden niet boven gehaald als het over Griekenland gaat. Dan wordt het argument dat Syriza een mandaat kreeg om het besparingsbeleid te stoppen meteen van tafel geveegd met de stelling dat dit economisch niet haalbaar is en dat het algemene Europese belang voorgaat op het individuele Griekse belang. De Grieken beseften blijkbaar niet dat ‘eerlijke democraten’ niet voor Syriza en tegen het besparingsbeleid mogen stemmen?

    Als liberalen over democratie prediken, werkende let op uw democratische rechten!

  • Test-Aankoop vergist zich: afbouw NMBS is probleem, niet verzet ertegen

    spoorstaakt

    Test-Aankoop wil de NMBS voor de rechter slepen omdat treinabonnees schade geleden hebben door de stakingsacties. Daarmee speelt het consumentenmagazine in de kaart van de directie en de regering die het stakingsrecht van het personeel aan banden willen leggen. De steeds hysterischer wordende propagandacampagne in de media wordt nu dus ook opgepikt door Test-Aankoop. Zal dit de belangen van de consumenten dienen? Wij menen van niet. Integendeel zelfs.

    Een magazine dat de belangen van de gebruikers, consumenten klinkt in het geval van een openbare dienst wat commercieel, verdedigt, zou logischerwijze eerst en vooral naar de dienstverlening kijken. Die is de afgelopen jaren niet bepaald verbeterd.

    In 2014 waren er in totaal 224,8 miljoen reizigers op het binnenlands personenverkeer van de NMBS.(1) Tien jaar eerder waren dat er 178 miljoen (2). Er is dus een stijging met een kwart. Het personeel en materieel blijven echter achter. Het aantal personeelsleden daalde van 39.000 naar 34.000 of 3.500 minder dan het voorziene aantal (3). Het aantal locomotieven van 1.517 naar 1.329 in 2010. De prijzen voor gebruikers daarentegen stegen wel, de inkomsten die de NMBS uit binnenlands personenverkeer haalde (exclusief overheidssteun) nam met in dezelfde periode met 50% toe. (zie voetnoot 2)

    Samengevat komen deze cijfers neer op 25% meer reizigers die 50% meer betalen en vervoerd worden door 10% minder personeel met 13% minder locomotieven.

    Door een andere compensatie te eisen, speelt Test-Aankoop in op de door de regering gestimuleerde campagne tegen stakingsacties. Het vestigt alle aandacht op de gevolgen van een stakingsactie in plaats van op de redenen voor de acties. Daarmee kan de campagne van Test-Ankoop gemakkelijk gebruikt worden tegen het personeel dat protesteert tegen de afbouw van de dienstverlening. Wiens belangen dient het magazine dan? Alleszins niet die van de reizigers die door het huidige beleid steeds meer betalen voor slechtere dienstverlening. Minder personeel en minder materieel betekent immers meer vertragingen en meer technische problemen. Pendelaars kunnen ervan meespreken. Het maakt dat we op gewone werkdagen stilaan een ‘minimale dienstverlening’ kennen. Toen daartegen geprotesteerd werd door het personeel hoorden we Test-Aankoop niet.

    Het personeel voerde verschillende acties tegen het afbraakbeleid van directie en regering. Die afbraak richt zich eerst tegen het personeel, maar treft ook steeds meer de reizigers. En het beleid wil verder gaan, zo ligt er voorstel op tafel (‘Bouwstenen voor een Protocol van sociaal akkoord’) met onder meer het idee om personeel gemakkelijker te kunnen afdanken met een opzegvergoeding van 1 jaar en outplacementbegeleiding.

    Het personeelstekort zorgt ervoor dat verlofdagen niet kunnen opgenomen worden, vorig jaar werd in juni gestaakt omdat er meer dan een miljoen dergelijke verlofdagen waren binnen het bedrijf. In het voorstel dat op tafel ligt, gaat de directie ervan uit dat er geen collega’s bijkomen: “Op basis van de werkgelegenheidsevolutie binnen de drie maatschappijen kan het aantal noodzakelijke aanwervingen alleen al in de operationele functies tot 2025 geraamd worden op gemiddeld 1.200 personeelsleden per jaar.” Kortom, de afbouw – de ‘werkgelegenheidsevolutie’ – gaat gewoon door. Het personeel moet bovendien steeds flexibeler werken (en ook daar wil de directie nog een schep bovenop doen). En dit met materieel waar steeds minder in geïnvesteerd wordt.

    Het personeel dat actie voerde door te staken, pleit voor een maximale dienstverlening. Daartoe zijn investeringen nodig in personeel en materieel zodat de dienstverlening beter kan worden. Dat is ook in het belang van de reizigers, want daar gaat het natuurlijk om bij een openbare dienst. De directie daarentegen wil net zoals de rechtse regering het openbaar vervoer liberaliseren waarbij winstgevendheid centraal staat. Dat kan door de dienstverlening te beperken en met minder personeel en minder materieel reizigers duurdere ritten aanbieden. Meer betalen voor minder diensten, is het beleid van de afgelopen jaren als voorbereiding op die liberalisering.

    Terwijl de wegen vastslibben en het mobiliteitsprobleem ongekende vormen aanneemt, is het misdadig dat de regering verder wil besparen op openbaar vervoer (zowel trein als tram en bus). Het is in het belang van alle reizigers en pendelaars dat dit beleid en deze regering gestopt worden. Test-Aankoop zou beter de belangen van de reizigers verdedigen door het protest tegen de regering van sociale afbraak te steunen en dus kant te kiezen voor de stakingen.

    Is er geen geld voor investeringen in beter openbaar vervoer? Er is wel geld voor fiscale cadeaus aan de grote bedrijven – het patronaat eist al enkele extra miljarden door de tax shift – en er is wel 4,1 miljard per jaar voor subsidies aan bedrijfswagens, dat is vier keer zoveel als de overheidsdotatie aan De Lijn. Bij de discussie over een tax shift stelde N-VA-voorzitter De Wever dat bedrijfswagens een taboe zijn. Besparen op openbaar vervoer is dat uiteraard niet voor deze regering. Dit beleid organiseert het fileprobleem zowel door het rechtstreeks te financieren via bedrijfswagens als door de afbraak van het openbaar vervoer. Dat is geen noodwendigheid, het is een politieke keuze. Voor alle duidelijkheid: het is uiteraard niet onze keuze. Van een magazine dat de belangen van de reizigers beweert te verdedigen, verwachten we hetzelfde.

     

     

    (1) http://www.belgianrail.be/nl/corporate/Presse/Presse-releases/17_02_2015.aspx

    (2) http://statbel.fgov.be/nl/statistieken/cijfers/verkeer_vervoer/vervoer/spoor/

    (3) zie ons eerder artikel: http://www.socialisme.be/nl/20062/cornu-in-de-aanval-tegen-het-spoorpersoneel

  • Stop de vergassing van het recht op protest!

    Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    1 april. Het ABVV eist in Antwerpen het betogingsrecht terug op met een niet-aangekondigde optocht naar de Grote Markt.
    1 april. Het ABVV eist in Antwerpen het betogingsrecht terug op met een niet-aangekondigde optocht naar de Grote Markt.

    Drastische voorwaarden vooraleer vakbondsmilitanten mogen betogen, GAS-boetes voor wie ingaat tegen de uitspraken van de Antwerpse burgemeester over Berbers, … Het recht op collectief protest heeft het hard te verduren. Oppositie wordt beperkt tot wie individueel en binnen de lijntjes van het neoliberale systeem reageert. De wildgroei van regels die het openbare karakter van de publieke ruimte ondermijnen samen met de toename van repressieve mogelijkheden vloeien voort uit de neoliberale stelling dat er niet zoiets als een ‘samenleving’ is.

    Arbeidersbeweging dwingt recht op protest af

    Het recht op organisatie en protest is door collectieve strijd afgedwongen. Bij de opkomst van het kapitalisme werd alles in individuele verhoudingen gegoten. De arbeider moest zijn verplichtingen nakomen en kreeg in ruil voor zijn arbeidskracht recht op een loon. Andere rechten waren er niet. De wet ‘Le Chapelier’ uit 1791 stelde uitdrukkelijk: “Alle samenscholingen van ambachtslui, arbeiders, gezellen, dagloners of die op hun aansporing zijn tot stand gekomen tegen de vrije uitoefening van de nijverheid en de arbeid door om het even welke persoon,… zullen beschouwd worden als oproerige samenscholingen en als dusdanig uiteengedreven worden door de openbare macht.” Artikel 416 van het Napoleontische Strafwetboek uit 1810 verbood elke organisatie van verzet tegen de werkgevers en artikel 415 verbood iedere ‘coalitie’ van werknemers met het oog op het neerleggen van het werk of het bemoeilijken ervan. Tussen 1830 en 1867 werden in ons land 1.500 arbeiders op deze basis veroordeeld.

    Elke vorm van organisatie van de arbeidersbeweging werd gezien als een strafbare inbreuk op het recht op arbeid. Toch werd het recht op organisatie en op collectieve actie afgedwongen. Dit gebeurde niet door het vriendelijk te vragen of door ellenlange aanvraagformulieren in te vullen, maar door deze rechten op te eisen. Het recht op vere-niging is in België in 1921 erkend, niet toevallig op het ogenblik dat ook het algemeen enkelvoudig stemrecht voor mannen werd ingevoerd. De dreiging van een arbeidersrevolte na de Eerste Wereldoorlog in navolging van de Russische revolutie van 1917 verplichtte de burgerij tot toegevingen. Met het recht op organisatie werd ook het recht op collectieve actie afgedwongen. Van betogingen en andere publieke manifestaties tot het recht op staken.

    Als rechts vandaag het recht op collectieve actie, van betogingsrecht over vrije meningsuiting tot het stakingsrecht, aan banden wil leggen, is dat onderdeel van het thatcheriaanse beleid waarbij wordt geprobeerd om de krachtsverhoudingen tussen arbeid en kapitaal fundamenteel in het voordeel van het kapitaal te veranderen. Onder het mom van moderniteit en vooruitgang wordt gepleit voor een terugkeer naar de normen van het begin van de 19de eeuw, toen kinderarbeid ‘noodzakelijk’ was voor de concurrentiepositie van de bedrijven en sociale zekerheid onbetaalbaar was waardoor sociale bescherming tot liefdadigheid werd beperkt. Antistakingsoproepen zoals de liberale ‘Werkbond’ herhalen bijna woordelijk de wet Le Chapelier of de artikels uit het Napoleontische strafwetboek. Ook zij hebben het over de “vrije uitoefening van nijverheid en arbeid” die bedreigd wordt indien tot stakingsacties wordt overgegaan.

    Collectieve actie betwist

    Om vandaag een actie te organiseren, moet aan een hele reeks voorwaarden voldaan worden. Dat ondervond ook ACOD toen het op 22 maart in Antwerpen betoogde. Enkele voorbeelden van de voorwaarden: “Het gebruik van sirenes en andere lawaai veroorzakende middelen is verboden behalve de megafoon die gebruikt wordt door de voorzitter of door de op voorhand aan de politie aangekondigde deelnemers”, “De organisator spreekt duidelijk af welke leuzen worden gescandeerd en welke boodschap wordt verkondigd (deze mogen niet opruiend, noch strafbaar zijn).”

    Op heel wat plaatsen is het al verboden om actie te voeren omdat het officieel niet langer om openbare ruimte gaat, dit is onder meer het geval voor een groot deel van het plein voor het station Antwerpen Centraal. Affiches aanbrengen in het straatbeeld is helemaal uit den boze en nu worden zelfs boetes opgelegd voor affiches die tijdens de verkiezingen in winkels in Schaarbeek werden aangebracht. De Brusselse lijst Gauches Communes waar LSP aan deelnam moet naar de rechter stappen omdat voor maar liefst 2.600 euro aan boetes op deze basis werd opgelegd! Het uitdelen van pamfletten is ook niet meer evident, in de voorwaarden die de Stad Antwerpen oplegt wordt ook daar moeilijk over gedaan.

    Bij spontane of niet-toegelaten acties wordt vervolgens het repressieve wapen van de GAS-boetes bovengehaald. Bij het protest tegen de uitspraken van De Wever over Berbers werden op die manier honderden GAS-boetes uitgedeeld. Dat moet de drempel voor acties verder verhogen en protest criminaliseren. Met de campagne TegenGAS waarschuwden we hier al voor. De willekeur van de GAS-boetes wordt gebruikt om de neoliberale visie manu militari op te leggen. Protest wordt door de autoriteiten gezien als overlast.

    Een verdere stap in de betwisting van het recht op collectieve actie is de georkestreerde campagne tegen het stakingsrecht. Als de neoliberalen ook dat recht willen aanpakken, is dat omdat ze andere democratische rechten al succesvol konden ondermijnen en natuurlijk vooral omdat het stakingsrecht ingaat tegen de belangen van de werkgevers. Eerdere pogingen om ons stakingsrecht te beknotten met eenzijdige verzoekschriften en zelfs met combitaksen, botsten telkens op verzet en ook op juridische bezwaren. De campagne om het individuele ‘recht op arbeid’ tegen het recht op collectieve actie te plaatsen, is erop gericht om alsnog stappen vooruit te zetten in de strijd tegen het stakingsrecht.

    Hoe onze rechten verdedigen?

    Op 1 april trokken enkele ABVV-centrales in een niet-aangekondigde betoging naar de Antwerpse Grote Markt om er te protesteren tegen het asociale beleid van schaduwpremier De Wever. Tegelijk werd hiermee een antwoord geboden op de strenge voorwaarden om te mogen betogen. De vakbondsmilitanten legden die voorwaarden naast zich neer en trokken dan maar zonder toelating over de Meir, nochtans verboden gebied voor protestacties, naar de Grote Markt. Met de kracht van hun aantal werd het recht op collectief protest in de praktijk afgedwongen.

    Er waren ook creatieve acties zoals ‘Burger Opstaand’, waarbij de bepalingen van wat een samenscholing of betoging is zorgvuldig worden omzeild door voldoende afstand van elkaar te bewaren en bijgevolg louter ‘individueel’ ergens te staan.

    Protest tegen de groeiende repressie is noodzakelijk. Een zwakke reactie zet immers aan tot verdere agressie. Dat er potentieel is voor een breed gedragen strijd tegen repressie, zagen we met het succes van de campagne TegenGAS en andere initiatieven tegen de GAS-boetes. Offensieve acties zoals de niet-aangevraagde betoging van ABVV-militanten op 1 april in Antwerpen zijn erg belangrijk om onze rechten opnieuw af te dwingen zoals we ze destijds bekwamen: door consequente strijd en solidariteit van de volledige arbeidersbeweging.

    We zullen ons verzet tegen het asociale beleid moeten koppelen aan de verdediging van ons recht op dit verzet. Een actieve en breed gedragen campagne voor het recht op protest dringt zich op.

    [divider]

    Minimaal stakingsrecht voor wie maximale dienstverlening wil?

    Het stakingsrecht wordt onder vuur genomen met de discussie over minimale dienstverlening. Door het besparingsbeleid wordt de dienstverlening steeds verder afgebouwd. Zo verdwijnen belbussen en wordt zelfs overwogen om zondagsdiensten van De Lijn nog meer te beperken. Als rechts dienstverlening bij het spoor of in de gevangenissen zo belangrijk vindt, waarom wordt er dan op bespaard? En waarom worden acties voor een betere dienstverlening dan aan banden gelegd?

    De discussie over minimale dienstverlening heeft een minimaal stakingsrecht tot doel. Voor minimale dienstverlening bij het spoor zouden ongeveer twee derden van de personeelsleden opgeroepen worden. De vele vertragingen en mankementen geven aan dat ‘minimale dienstverlening’ nu al de norm is op gewone dagen.

    Rechts wil met de minimale dienstverlening een aanval op het stakingsrecht inzetten. Als dit passeert, zullen andere aanvallen volgen. Brede steun aan het personeel van het spoor en de gevangenissen tegen iedere beperking van hun stakingsrecht is dan ook noodzakelijk.

     

     

  • Stakingsrecht: het recht om voor onze levensstandaard en toekomst op te komen

    stakingsrecht
    Staking 24 november 2014 in Antwerpen. Foto: MediActivista

    Het Internationaal Vakverbond (IVV), de internationale overkoepeling van vakbonden, heeft 18 februari uitgeroepen tot wereldwijde actiedag voor het stakingsrecht. Daarbij wordt terecht verwezen naar landen waar vakbondsmilitanten vermoord of opgepakt worden omwille van hun rol in collectieve acties. Zo werden er in Colombia in 2013 maar liefst 26 syndicale militanten vermoord.

    Bij ons is het gelukkig beter gesteld. Maar als het van de rechtse regering afhangt, wordt verder gemorreld aan het recht op collectieve actie. De professionele vakbondsbasher Zuhal Demir (N-VA) was er natuurlijk als eerste bij om na het sluiten van het ‘sociaal akkoord’ twee jaar sociale vrede te eisen. Alsof vrede bekomen wordt door eenzijdige ontwapening te eisen.

    Demir speelde in op de mediahetze die in de aanloop naar het akkoord werd gevoerd. Zo werd beweerd dat het ABVV geïsoleerd stond met het verzet tegen dit akkoord. Er werd geschreven dat het ABVV altijd neen zegt en zich marginaliseert. Nu bleek echter dat niet alleen het ABVV maar ook een groot deel van het ACV weigerde om zich neer te leggen bij een akkoord met een erg beperkte loonmarge in ruil voor een indexsprong. Ondanks het getrek en geduw van de ACV-leiding haalde ze een meerderheid van amper 49% in eigen rangen. En zelfs dat werd enkel behaald met de stelling dat de acties tegen onder meer de indexsprong verder zouden gaan. Wie staat hier eigenlijk geïsoleerd?

    Dat Zuhal Demir en andere N-VA’ers aanvallen op het stakingsrecht inzetten, is geen toeval. Zij willen een verandering in de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal en daartoe willen ze het recht op collectieve actie door de arbeidersbeweging uithollen. Ze willen dat recht beperken tot wat het in de 19de eeuw was: een verbod op acties die het ‘recht op nijverheid’ doorkruisen, eigenlijk bedoelen ze het ‘recht’ om winst te maken en tot uitbuiting over te gaan. Onder het mom van het ‘recht op werk’ willen ze protest om degelijke jobs te eisen verbieden of aan banden leggen. Collectief actievoeren mag enkel indien niemand het opmerkt.

    Niet alleen Demir heeft problemen met stakingsacties. Ook Kris Peeters (CD&V) gaat een heel eind in die richting mee. Hij leek de positie van Demir te nuanceren toen hij stelde dat sociaal protest nog mogelijk moet zijn, maar hij voegde er meteen aan toe dat deze sociale acties geen stakingsacties mogen zijn. Hij verklaarde: “Wat ons betreft, en op basis van het regeerakkoord, kan er niet gestaakt worden. De bedrijven mogen niet gehypothekeerd worden om duidelijk te maken welke punten de vakbonden verdedigen.” Met zo’n politieke ‘vrienden’ heeft de arbeidersbeweging geen vijanden zoals Demir meer nodig.

    Het recht op collectieve actie is afgedwongen tegen de liberale voorlopers van de huidige rechtse regeringspartijen in. Dankzij stakingsacties werden verworvenheden afgedwongen zoals het betaald verlof, de 8-urendag, indexatie van de lonen, sociale zekerheid, … Het is door collectieve acties van de arbeidersbeweging dat een einde werd gemaakt aan de kinderarbeid.

    Het recht op collectieve actie blijft actueel, zeker op een ogenblik dat de neoliberalen de crisis willen aangrijpen om wat rest van onze sociale verworvenheden met de grond gelijk te maken. Dat mogen we niet aanvaarden, er is strijd tegen nodig. De aankondiging van een tweede actieplan, te beginnen met een militantenconcentratie op 11 maart om 11u op het Muntplein in Brussel, is een goede stap. Een offensief actieplan waarmee we aangeven dat we strijden om te winnen, kan een enorme aantrekkingskracht uitoefenen om de brede steun voor het verzet tegen het besparingsbeleid te organiseren en verder te verbreden. Als onderdeel daarvan moeten we elke poging om onze actiemiddelen uit te hollen of te ondermijnen krachtig beantwoorden!

    In het kader van de internationale dag voor de verdediging van het stakingsrecht publiceren we hieronder enkele artikels en dossiers over het stakingsrecht.

    Eerdere artikels op socialisme.be over het ontstaan en belang van het stakingsrecht:

     

  • Jambon stuurt zijn stoottroepen uit

    De dominante anti-stakingsberichtgeving van de laatste dagen schreeuwt wanhoop uit: vragen ‘of de staking goed overkomt’, ‘welke schade ze berokkent aan de economie’ of ‘welke hinder je mag verwachten’, steken de oorzaken van het immense protest in sneltreinvaart voorbij.

    Miljoenen getroffen gezinnen en arbeiders zien hoe de werkgeversorganisaties de fundamentele krachtsverhoudingen van deze economie proberen te ontkennen. De Belgische elite en zonen voelt tijdens de staking pas hoe het de werknemer was die jaren hun rijkdom produceerde. Dat nu net zij – die met werkzekerheid geboren worden – met een ‘werkbond’ deze principes aanfluiten, toont aan dat Michel I paniekvoetbal speelt en in de blessuretijd haar kinderen het veld op stuurt.

    De jeugdige stoottroepen van (extreem)rechts roepen niet enkel op om de staking niet te dogen, ze sporen de politie actief aan om de piketten te breken. In een adem verwijten ze – via virtueel online protest – de bonden vooroorlogse methodes. Niet enkel is het ondenkbaar dat conservatief rechts een fractie van haar beweerde aanhang op straat zou krijgen, ze pleit tevens voor het agressief breken van elk ander standpunt. Met de twee online initiatieven – Wij staken niet en de werkbond – tonen jong Open VLD en KVHV van zoon Jambon glashelder hun heimwee naar de tijd van Daens en Woeste aan: champagne houdt werknemers in het gelid, de echte werkwillenden staan in de kou aan het piket.

    GEWAPEND ARMPJE

    Door schaamteloos de term werkwillenden te kapen, solliciteren ze openlijk voor een rol in de clubjes der ongelijkheid. Als gewapend armpje van het VBO en VOKA verdedigen zij het tekort aan werk. Hun ‘stabiel werkgelegenheidspeil’ betekent immers niet meer dan een neoliberaal werkbare balans tussen werkloosheid en tewerkstelling. Een leger inzetbare werklozen zet de loonkost onder druk én houdt de arbeider onder de knoet.

    Het is duidelijk dat N-VA en Open VLD niet om een rechtvaardige fiscaliteit en samenleving te doen is. Maar eerder eentje waarin kinderen van de elite kunnen studeren en een eigen ‘vakbondje’ oprichten. Hun schreeuw voor het ‘recht op werk’ tijdens een stakingsdag, staat in schril contrast met de duizenden, die elke andere dag uit winstbejag aan de poort worden gezet.

    STAKEN OM TE WERKEN

    Wie de voorbije maandagen naar zijn bedrijf kwam, merkte dat het een nieuwe generatie van jonge vakbondsmilitanten is die de piketten aan deze poorten bemant. Wie op 6 november de scholieren zocht, vond lege schoolbanken. Het is niet toevallig dat zij het voortouw namen in één van de indrukwekkendste optochten van de voorbije dertig jaar. Het zijn zij, niet de werkbond, die vandaag het recht op arbeid verdedigen voor de 24,1% van hun werkzoekende generatiegenoten.

    Het debat over de generatieclash is vandaag hopeloos achterhaald: het waren opnieuw scholieren die op 22 oktober de stakingsbeweging inleidden. Ze legden – met een scholierenstaking tegen de besparingen op onderwijs en de verhoging van het inschrijvingsgeld – het Gentse gemeenschapsonderwijs plat.

    Niet ieder kind wordt als junior Jambon en mini De Croo geboren. Niet iedere student komt in deze wereld met een aangeboren jobzekerheid in de politiek. Ondersteunt het KVHV ook de online campagne van 20 000 leerwillige studenten die de petitie tekenden tegen de blokkade van het verhoogde inschrijvingsgeld op hun studiekansen?

    Jongeren die solidair willen opkomen voor een samenleving waar werk en welvaart rechtvaardig worden verdeeld, vind je maandag eerder op straat dan op Facebook. Zij maken maandag duidelijk dat we klaar zijn voor een breed gedragen verzet voor een sociaal en solidair maatschappelijk model waarbij de kleine elite aan de poort zet.

    • Mathias, 25 jaar, verantwoordelijk voor Actief Linkse Scholieren & Studenten.
    • David De Beukelaer, 31 jaar, hoofdredacteur van Gents stadsmagazine Dzjoef

  • COLUMN. Waarom Paul De Grauwe verkeerd is met zijn kritiek op het stakingsrecht

    COLUMN door Jonas Van Vossole, overgenomen vanop zijn blog

    Ik ben het vaak eens ben met professor Paul De Grauwe’s kritieken wat betreft het besparingsbeleid, de eurozone en de publieke schuld. In zijn column in De Morgen van 25 november over het nut en de legitimiteit van het stakingswapen lijkt hij echter de pedalen verloren. Ik ben het fundamenteel oneens met hem en wel hierom.

    De Grauwe argumenteert dat de staking enkel legitiem is in een conflict tussen werknemers en werkgevers, maar dus niet wanneer het “derden” – “miljoenen onschuldige gijzelaars” – schade berokkent. Hij argumenteert dat de vrijheid van de ene gelimiteerd wordt door de vrijheid van de ander. Aangezien het stakingsrecht klaarblijkelijk andermans rechten schaadt, dient ze herbekeken te worden. Er zijn echter een aantal mankementen aan deze redenering. Ten eerste is de staking geen individueel privaat recht maar een collectief politiek recht. Dat wil zeggen dat het collectieve politieke doel van zij die collectief getroffen worden door de regeringsmaatregelen en zich op die wijze organiseren, hier voorrang heeft op de individuele vrijheid van anderen – zoals het recht op werk en inkomen – én dit om twee redenen. Eerst en vooral omdat het collectief van actievoerders net op straat komt om deze rechten – zoals werk en inkomen – structureel te verdedigen. Ten tweede betreft het hier vrijheden die in andere situaties niet als afdwingbaar worden gezien, denk maar aan de miljoenen werklozen en armen in België. Dergelijke rechten nu inroepen tegen de staking is op zijn minst hypocriet.

    Ten tweede argumenteert De Grauwe dat de staking weinig effect heeft op de regering. In plaats van de regeringsleden direct te treffen zouden vooral burgers en bedrijven getroffen worden. Met een schaduwpremier die zijn orders rechtstreeks van VOKA krijgt én een regeerakkoord dat op maat gesneden is van de rijken, kunnen de bedrijven in dit geval echter geen “onschuldige derden” genoemd worden. Integendeel, zij zijn de belangrijkste verantwoordelijken voor het gevoerde beleid. Wanneer de staking dus de bedrijven treft – en dan vooral de grote zoals blijkt uit de verslagen van de piketten – dan gaat het wel degelijk om zeer goed gerichte acties. Het geklaag van VOKA is daar overigens het bewijs van.

    Ten derde heeft het actieplan van de vakbonden – in tegenstelling tot wat Paul De Grauwe zegt – bovendien ook wel degelijk effect. Het heeft ten eerste een effect op de publieke opinie. De stakingen hebben het TINA-verhaal tenminste deels doorprikt. Een toenemend deel van de mensen gelooft het fabeltje van “we kunnen nu eenmaal niet anders” niet langer. Er wordt terug gesproken over beleidsalternatieven en over hoe ze tot stand kunnen komen. De stakingen hebben daarmee het neoliberale eenheidsdenken deels doorbroken en het echte politieke debat – met tegengestelde visies en belangen – opnieuw geopend. Maar de staking heeft niet enkel effect op de publieke opinie, het zorgt ook binnen de regering voor destabilisering. Het “wegstaken” van deze regering is absoluut niet ondenkbaar. De ACW-vleugel van de CD&V voelt de hete adem van het ACW. De staking is dan ook de enige reden waarom de vermogensbelasting op de politieke agenda staat en die hete aardappel voortdurend doorgeschoven wordt binnen de regering.

    Ten vierde is – in tegenstelling tot wat Professor De Grauwe beweert – de staking ook nooit louter een corporatistisch middel geweest in het conflict tussen arbeider en patroon. Samen met de ontwikkeling van het kapitalisme, en dus van de kapitalistische staat, is de staking evenzeer een politiek wapen geworden. De emancipatie van de arbeiders draaide, en draait ook vandaag, niet louter een economische emancipatie; over de verhouding loon-winst en de arbeidscondities op de werkvloer. De emancipatie houdt ook een politieke emancipatie in; het doel van politieke inspraak en macht voor het streven naar een wereld die niet draait om winst, maar om het welzijn. De staking en meer bepaald de algemene staking zijn daar fundamenteel in. De algemene staking ligt daarmee aan de oorsprong van onze democratie zoals we die vandaag kennen; ze is rechtstreeks verbonden aan het bestaan van het algemeen stemrecht en de welvaartsstaat.

    Naast deze historische verwezenlijkingen – die samen met het stakingsrecht telkens dreigen uitgehold te worden – is de algemene staking bovendien in onze parlementaire democratie ook het middel bij uitstek voor tussen-electorale en participatieve democratische inspraak. Is er enig ander, effectiever, middel om woord-brekende politici ter verantwoording te roepen wanneer ze zich niet houden aan hun programma? Wat als een regering slechts 38% van de bevolking vertegenwoordigt en haar publieke legitimiteit verdwenen is? Wat wanneer beleidsbijsturing geen volledige legislatuur kan wachten? Wat wanneer een regering op een autistische manier blijft besparen tegen alle economische logica in? Voor de liberalen uit de 18e en de vroege 19e eeuw waren bomaanslagen dan het politieke wapen bij uitstek; aan het einde van die eeuw vonden de socialisten echter een effectiever middel, de algemene staking.

    Daarnaast heeft de algemene staking, door haar actieve politieke karakter in de loop van de mobilisatie, een belangrijk participatief-democratische dimensie. Welke andere politieke praktijk bereikt dergelijke actieve, systematische, collectieve en brede discussie over het politieke beleid en alternatieven? Bij een algemene staking moet men bovendien zijn gezicht tonen, én moet men durven ingaan tegen de macht van zowel werkgevers als regering. De algemene staking is daarom een politieke actie die de volle politieke overtuiging en wilskracht van haar deelnemers vergt en net daarom een participatieve democratische legitimiteit heeft die verkiezingen doorgaans nooit hebben. Om al deze redenen is het “in vraag stellen” van het algemene stakingsrecht een aanslag op een van de meest fundamentele peilers van de democratie zoals die de laatste twee eeuwen is uitgebouwd.

  • Belgische Thatchers in actie… Stakingsrecht aanpakken om verzet de mond te snoeren

    Artikel door Tim (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    14561388914_b105cf252c_zDat de nieuwe rechtse regering Michel weinig fans van vakbonden onder haar rangen telt, zoveel mag duidelijk zijn. Het hele federale regeerakkoord leest als een aaneenschakeling van aanvallen en provocaties tegen de arbeidersbeweging en haar verworvenheden. De regering schiet met scherp op lonen, pensioenen en openbare diensten, en geeft aan zich niets aan te zullen trekken wanneer daartegen protest zal komen.

    Geen overleg

    Toen Open vld-voorzitter Gwendolyn Rutten in Terzake gevraagd werd of de regering bereid was om met de vakbonden te onderhandelen over de aanvallen die de regering voorbereidde, antwoordde ze dat de richting van de hervormingen niet bespreekbaar was. “Wij zijn immers verkozen door diegenen die niet met stenen gooien of wilde stakingen organiseren”, klonk haar afwijzing van elk syndicaal overleg. Deze arrogantie is vandaag wijd verspreid in rechtse kringen: nu het vakbondsverzet nog maar in haar beginfase zit, durft menig reactionair zijn bekje iets wijder open te sperren dan gewoonlijk.

    Maar de burgerij heeft wel degelijk goed geluisterd naar de woorden van de Ierse vakbondsleider James Larkin: “De groten op aarde lijken slechts groot omdat wij op onze knieën zitten. Laat ons opstaan!” De regering wil daarom ter aller tijde voorkomen dat de arbeidersbeweging zich zou oprichten, en  zich zou verzetten tegen haar maatregelen. Dit is de reden voor de vele aanvallen op vakbondsrechten in het regeerakkoord.

    Geen recht op protest

    Bij Belgocontrol, de gevangenissen en de NMBS wil de regering overgaan tot de invoering van een minimale dienstverlening. Deze drie sectoren werden uitgepikt omdat ze de voorbije jaren vaak op het voorfront stonden in de strijd tegen de besparingen en de slechte werkomstandigheden in hun sector. De gevangenissen kreunen onder een nijpend personeelstekort en overvolle cellen. Op de luchthaven, en vooral bij de NMBS, moeten steeds minder personeelsleden werken voor steeds meer reizigers. Er wordt zwaar bespaard op rollend materieel en onderhoud, met als resultaat dat ons spoornet steeds onveiliger en minder stipt wordt.

    Het invoeren van een minimale dienstverlening leidt tot heel wat vragen: hoe moet zo’n dienstverlening er concreet uitzien? Een zondagsregeling bij de NMBS op werkdagen met driemaal meer reizigers dan in het weekend? Welke treinen rijden niet, welke wel? Bovendien kan zo’n minimale dienstverlening enkel doorgevoerd worden wanneer het recht op staken voor de meerderheid van het personeel wordt verboden. Besparen op openbare diensten, en dan verbieden dat daartegen protest komt: dat is het idee achter de minimale dienstverlening.

    Uitgestoken hand is louter symbolisch

    Bovendien laat de regering duidelijk merken dat ze niet bereid is om de traditie van sociaal overleg in België te respecteren. In het regeerakkoord schrijft ze dat ze voor de grote aanvallen op de verworvenheden van de arbeidersklasse wil luisteren naar het “advies van de sociale partners”. Kris Peeters stelt dat dit een uitgestoken hand is. Maar dat ‘advies’ is puur symbolisch: vakbonden zullen enkel betrokken worden in de gesprekken als ze akkoord gaan met de asociale hervormingen die sowieso onbespreekbaar zijn.

    Hiermee toont de regering dat ze  voluit gaat voor de directe confrontatie. De tactiek van vorige regeringen om de sociale afbraak geleidelijk door te voeren, via georganiseerd overleg met de vakbondsleiding, wordt ingeruild voor provocaties en agressie tegenover de vakbonden. De syndicale strategie zal hieraan moeten aangepast worden: enkel een goed georganiseerde en brede strijdbeweging kan dit beleid stoppen. De militanten van LSP zullen meewerken aan het opbouwen van die brede protestbeweging die deze regering ten val kan brengen, maar die vooral het besparingsbeleid een halt kan toeroepen!

  • Stakingsrecht onder vuur genomen door regering en patronaat

    Artikel door Nicolas P (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Foto: Collectif Krasnyi
    Foto: Collectif Krasnyi

    Sinds 21 augustus is er een staking van de arbeiders van het schoonmaakbedrijf BM&S tegen onder meer het ontslag van twee delegees en drie werknemers die al lange tijd met een interimcontract voor het bedrijf werkten. Vanaf de eerste dagen deed de directie beroep op de politie om de stakerspost te breken. Dankzij de vastberadenheid van de stakers en de vele militanten die steun kwamen betuigen  was het niet mogelijk om de stakerspost effectief te stoppen.

    Er werd ook naar de rechtbank getrokken om de medewerking van de politie af te dwingen. Bij het beroep door de vakbonden tegen de eenzijdige beschikkingen moest de rechter erkennen dat het bedrijf de voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg “om de tuin probeerde te leiden” en een poging ondernam om “stakingsbrekers in te zetten” in de vorm van nieuwe interimmers.

    Op federaal vlak wil de rechtse regering een ‘minimumdienstverlening’ bij het spoor, de gevangenissen en de luchthavens opleggen. Bij de NMBS is het niet evident om slechts een paar treinen te laten rijden. Zelfs voor een minimale dienstverlening is een bijna maximale personeelsbezetting nodig. Het invoeren van een verplichte minimale dienstverlening zou het stakingsrecht voor een overgrote meerderheid van het personeel afschaffen.

    De voorstanders van deze aanval op het stakingsrecht proberen in te spelen op de frustraties die veel mensen hebben als ze bijvoorbeeld niet op het werk geraken als gevolg van protestacties van het personeel bij de NMBS. Mee aangevoerd door de steeds driestere patronale propaganda vergissen velen zich als ze hun woede tegen de stakers in plaats van tegen de directie keren. De rechtse partijen beseffen dit en proberen dit uit te spelen.

    Ook op normale dagen zitten de treinen op de spitsuren soms overvol. Slechts een derde van de ritten laten doorgaan in het kader van een minimumdienst zou leiden tot een nog grotere druk op de reizigers. Het bedreigt ook de veiligheid van zowel het personeel als de reizigers. Als de regering dienstverlening zo belangrijk vindt, waarom wordt er dan op alle dienstverlening bespaard?

    De rechtse regering wil alle sociale verworvenheden onder vuur nemen. Van gezondheidszorg over openbaar vervoer tot de ambtenaren. Niets of niemand wordt gespaard. De rechterzijde weet dat het spoorpersoneel relatief goed georganiseerd is en historisch wel meer een voortrekkersrol heeft gespeeld in het verzet tegen rechtse maatregelen. Door hun stakingsrecht aan te pakken, wil de rechterzijde de mogelijkheid van sociaal verzet aan banden leggen om zo sterker te staan in de harde en langdurige confrontatie die wordt voorbereid.

    Het recht op collectieve actie is een fundamenteel recht dat internationaal wordt erkend door het Europees Charter van Sociale Rechten en in de mensenrechtenverdragen. Het is opmerkelijk om te zien hoe in naam van Europese regels met sancties wordt gedreigd als Griekenland niet genoeg inspanningen doet om de publieke schulden af te bouwen, terwijl tegelijk internationaal erkende basisrechten zonder problemen met de voeten worden getreden.

    Alle sociale verworvenheden, van het stemrecht over betaalbare gezondheidszorg tot betaald verlof, werden historisch bekomen door stakingsacties en andere collectieve acties. Het recht op collectieve actie afbouwen is onderdeel van de algemene aanval op alle sociale verworvenheden waarvoor onze ouders, grootouders en de generaties daarvoor gestreden hebben.

    Met een rechtse federale regering zal het patronaat zich nog sterker voelen om over te gaan tot een aanval op het stakingsrecht. De afgelopen jaren werden al heel wat instrumenten in stelling gebracht, van mediapropaganda tot patronale leugens. We mogen hen niet toelaten om het verzet te ontwapenen, zeker niet op een ogenblik dat strijd meer dan ooit nodig is!

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping