NL Socialisme

Tag: spoorstaking

  • De slag om het spoor

    stakingspoorOp woensdag en donderdag wordt gestaakt bij het spoor. De media staan vol van artikels en reportages hierover. Wat veel aan bod komt, is de verdeeldheid bij de vakbonden en een onderliggend argument dat bij het spoor voor zowat alles gestaakt wordt terwijl de bevolking dit beu is. Dat is de officiële versie van de rechtse partijen die kritiekloos overgenomen wordt in de gevestigde media, de versie van dezelfde partijen die besparen op onze lonen en uitkeringen, die energie duurder maken terwijl Electrabel grote winsten kan maken met onveilige kerncentrales, dezelfde partijen die liever F35’s kopen dan te investeren in degelijk openbaar vervoer. Een korte schets van de slag om het spoor die ingezet is.

    Wat voorafging. De discussie over de NMBS is niet nieuw, de afgelopen jaren was er al een enorm tekort aan investeringen en middelen. Tussen 2004 en 2014 was er een toename van het aantal reizigers met 50% en een afname van het personeel met 25%. Zoals Noam Chomsky opmerkte: “Als je iets wil privatiseren en met de grond gelijk maken, is het een standaard methode om het eerst te onderfinancieren zodat het niet meer degelijk werkt, mensen ontevreden zijn en een privatisering aanvaarden. Dat gebeurt met de scholen. Ze krijgen te weinig middelen, waardoor ze niet goed werken. En dan aanvaarden mensen een vorm van privatisering om uit de chaos te geraken.”

    Waar het nu over gaat. De regering en de directie willen een zware slag slaan, het gaat om een besparing van 3 miljard euro tegen 2019 waarbij meer dan 6.000 jobs verdwijnen bij Infrabel, NMBS en HR-Rail. 1 op 5 treinen zal daardoor geen treinbegeleider meer aan boord hebben en zeker 600 loketten zullen sluiten. De productiviteit moet tot 20% omhoog! Daarvoor moet minder personeel meer presteren. Het betekent afbouw van diensten en veilligheid en meer afschaffingen en vertragingen van treinen (verdere onderinvestering in infrastructuur).

    Waar het naartoe gaat. Het uiteindelijke doel van de rechtse regering is een volledige liberalisering en mogelijk privatisering van het spoorverkeer. Het Britse voorbeeld geeft aan wat dit inhoudt: duurdere tickets voor minder dienstverlening. Chique treinen voor de managers, geen betaalbare treinen voor gewone reizigers.

    Hoe de regering dit voorbereidt. De propagandamachine draait al langer op volle toeren. Er is ongenoegen bij de reizigers omwille van vertragingen en gebreken in de dienstverlening. Het personeel had als eerste geprotesteerd tegen de omstandigheden die daartoe leiden, maar de regering en de gevestigde media stellen het voor alsof alles de fout van het personeel is. De hierboven door Chomsky aangehaalde strategie wordt uitgespeeld. De media volgen kritiekloos.

    Valt hier iets tegen te ondernemen? Uiteraard wil de regering het protest van het personeel isoleren. De rechtse regering weet ook dat het potentieel voor strijd groot is, zeker indien bijvoorbeeld aansluiting gevonden wordt bij gevoelige kwesties als het fileleed en mobiliteit in het algemeen. Mobiliteit is niet enkel in de buurt van de Lange Wapper in Antwerpen een gevoelig thema, fileleed zorgt voor dagelijkse ergernissen en een grote economische kost. Bovendien is er een groeiende mobilisatie rond het milieu. Allemaal zaken die een strijd voor het openbaar vervoer kunnen versterken. Dus zet de regering alles in op een verdeel-en-heerspolitiek.

    De bonden zijn blijkbaar ook communautair verdeeld? Zo wordt het graag voorgesteld. De Wever riep zelfs op om de lijn Antwerpen-Charleroi te splitsen. Tot waar die lijn dan wel zou rijden, is minder duidelijk: Antwerpen-Berchem, Mechelen of Vilvoorde? Want Brussel wordt gemakshalve bij ‘Wallonië’ gerekend als het op staken aankomt, alleszins wordt in Brussel onder het Nederlandstalig en Franstalig personeel opgeroepen om te staken op 6 en 7 januari.

    Waar zit het probleem dan juist? Het is vooral een kwestie van voorbereiding en opbouw van de acties. Afgevaardigden op de werkvloer die via dezelfde gevestigde media die kritiekloos de regering volgen, moeten vernemen wat hun nationale verantwoordelijken beslissen, dat is geen goede situatie. Het leidt tot wantrouwen, verwarring en frustratie. Gezien de ernst van de aanvallen, moet het verzet even ernstig georganiseerd worden. Dat kan het beste van onderuit met personeelsvergaderingen en een informatiecampagne naar personeel en reizigers. Zo kan de betrokkenheid vergroot worden en zijn het de personeelsleden zelf die over hun acties beslissen. Zo’n informatiecampagne zou het overigens ook gemakkelijker maken om desnoods met één vakbond tot actie over te gaan, de personeelsvergaderingen zouden leden en militanten van andere bonden mee in actie kunnen trekken of de druk daartoe alleszins opvoeren. Elke zwakte langs onze kant zal maximaal uitgespeeld worden door de regering.

    Is dit een politieke staking? Voor de rechtse partijen gaat het om een onaanvaardbare politieke staking. De beslissing om te besparen op openbaar vervoer is inderdaad politiek, het protest ertegen dus ook. Wil de regering onze democratische middelen van protest tegen het politieke beleid afbouwen? De regering eist ook dat met het oog op bemiddeling van een staking afgezien wordt. Als de bonden moeten afzien van acties vooraleer bemiddeling mogelijk is, moet de regering ook afzien van de geplande besparingsplannen. Of is het idee van bemiddeling dat het personeel de besparingen stilzwijgend slikt?

    Hoe kunnen we vooruit gaan? Onduidelijkheid en een discussie die zich op de verdeeldheid onder de vakbondstop focust leidt onvermijdelijk tot frustratie onder het personeel en leidt de discussie af van de grootschalige aanval op het spoor door deze rechtse regering. Wel in actie komen, aangepast aan de mogelijkheden, is beter om collectief na te gaan wat we kunnen doen om te bouwen aan een beweging van verzet en strijd tegen de ondermijning van het spoor en voor degelijk openbaar vervoer. Vlak na een klimaattop beslissen tot besparingen op openbaar vervoer is schandalig. Een groeiende laag van de bevolking is bekommerd om het milieu. We kunnen steun opbouwen voor onze strijd voor degelijk openbaar vervoer als ecologisch alternatief op het groeiende fileleed. Ook in Vlaanderen zullen personeelsleden staken, in Antwerpen wordt een piket gezet om stakende collega’s bijeen te brengen. Het organiseren van de strijd zal nodig zijn om overwinningen te boeken, we zullen onze strijd zelf moeten organiseren van onderuit. Het ongenoegen onder het personeel is niet verdeeld langs communautaire lijnen of op basis van vakbondskleur. Een offensieve strijd met duidelijke ordewoorden en alternatieven op de besparingen kan personeel van andere sectoren – en dus ook reizigers – meetrekken. Samen kunnen we winnen!

  • Eenzijdige beslissing ‘Vlaamse vleugel’ spoorbonden verzwakt verzet tegen besparingen

    Onderstaande reactie op de beslissing van ACV Transcom en ACOD Spoor langs Nederlandstalige kant om de spoorstaking van begin januari op te schorten, gaat rond op de sociale media. In deze open brief wordt o.a. gewezen op het ondemocratische karakter van de beslissing om terug te komen op de 48-urenstaking, op de steun van OVS en ASTB, dat er niks mis is met onderhandelen onder druk van een stakingsaanzegging – zo bouw je een krachtsverhouding op, het creëren van een draagvlak door de werkvloer te informeren en te sensibiliseren…

    [divider]

    Open brief aan Luc Piens (ACV-Transcom) en Ludo Sempels (ACOD-Spoor)
    “U vergist zich!”

    Vol ongeloof vernamen wij via de media dat Luc Piens (ACV-Transcom) – en later gevolgd door Ludo Sempels (ACOD-Spoor) – verklaren de stakingsaanzegging van het Gemeenschappelijk vakbondsfront van de Belgische Spoorwegen voor 6 en 7 januari op te schorten.

    Blijkbaar zonder hun achterban en/of instanties te raadplegen, en zonder rekening te houden met onze Brusselse en Franstalige collega-vakbondsmensen.

    Beide heren zeggen te spreken namens de “Vlaamse vleugel” van hun vakbond.

    Mogen wij vragen met welke legitimiteit u deze beslissing nam? Isabelle Bertrand (ACV/CSC-Transcom) zegt dat Piens “ten persoonlijke titel handelt”. Bij ACOD/CGSP horen we dezelfde geluid van Nationaal voorzitter Abdissi. Beiden roepen op tot verder actievoeren met behoud van de stakingsaanzegging in Gemeenschappelijk Front. Als de stakingsaanzegging toch zou opgeschort moeten worden, dan moet dit in samenspraak gebeuren tussen Franstaligen en Nederlandstaligen samen, ACV/CSC en ACOD/CGSP.

    Bovendien steunen de vakbonden OVS en ASTB ook – terecht – de stakingsaanzegging.

    Het resultaat van jullie beslissing is dat de eenheid van de spoorvakbonden dreigt uit elkaar te vallen. Straks zijn de vakbonden nog sneller gesplitst dan ons land! De NVA en andere rechtse krachten staan nu te jubelen van plezier.

    Een ander gevolg van jullie beslissing is dat we nu als vakbonden en personeel veel zwakker staan tegenover de regering.

    Er staat heel wat op het spel, men probeert ons een besparing van 3 miljard euro door de strot te duwen, een personeelsinkrimping van zo’n 6.000 mensen te slikken, ons langer, meer en flexibeler te laten werken, …

    De regering eist dat de vakbonden hun stakingsaanzegging eenzijdig intrekken gewoonweg om een sociaal bemiddelaar aan te stellen. De vakbonden hebben gezegd dat ze bereid zijn een bemiddelaar te aanvaarden als alle reeds genomen maatregelen zoals de vermindering van KD’s ingetrokken worden. Bovendien moet ook het ontwerp van sociaal akkoord ingetrokken worden, zodat we van een schone lei, van nul af aan terug kunnen beginnen onderhandelen. Meer nog: onderhandelen met een stakingsaanzegging die lopende is kan perfect. Het is een kwestie van willen en een kwestie van krachtsverhoudingen opbouwen. In hoeveel sociale conflicten is er zelfs onderhandeld tijdens een staking?

    Aan geen van beide voorwaarden heeft de regering voldaan, er is niet de minste toezegging of toegeving van de regering en/of de directie van NMBS/Infrabel.

    Méér zelfs: minister Peeters verklaart dat als niet álle vakbonden hun aanzegging intrekken er geen bemiddelaar komt. Wat voor zin heeft het dan om eenzijdig langs “Vlaamse” kant de stakingsaanzegging in te trekken?

    En toch beslissen jullie plots voor Oudejaar dat er voldoende redenen zijn om de stakingsaanzegging in te trekken.

    Voor de regering – bestaande uit een hoop rechtse partijen die zowel de NMBS willen privatiseren als de vakbonden willen kapot maken, is dit een ideaal scenario: verdeel en heers!

    Waar is uw solidariteit met de Brusselse & Franstalige spoormannen en -vrouwen?

    Het is duidelijk dat u beiden op uw eentje hebt gehandeld onder zware politieke druk. Of misschien denken jullie dat er tegen de regeringsplannen om de NMBS dood te besparen toch niks te doen is. “Er is geen draagvlak in Vlaanderen,” zeggen jullie. Dat klopt niet. Een draagvlak voor een syndicale actie creëer je zelf door de mensen op de werkvloer correct te informeren, te sensibiliseren en ten slotte op te roepen tot actie. Waar dit gebeurt, zijn de mensen wel bereid tot actievoeren.

    Het jaar 2016 is net uit de startblokken geschoten. Iedereen heeft zijn goede voornemens geuit.

    Ook jullie kunnen het jaar 2016 starten met een goede daad. Geef toe dat u zich vergist hebt, sluit u terug aan bij het Gemeenschappelijk Vakbondsfront, sluit de rangen met onze Franstalige broeders en kameraden, en versterk op die manier opnieuw de positie van het personeel en de spoorvakbonden. Hoe sterker we staan, hoe beter.

    Eendracht maakt in dit geval wel degelijk macht!

  • Solidariteit met het spoorpersoneel!

    Solidariteitsoproep die onder meer via deze facebookpagina wordt verspreid.

    Besparen tot het spoor kraakt…[1]

    solidariteit3 miljard euro wil Minister Galant besparen bij de spoorwegen tussen 2016 en 2019. Daarbij moeten meer dan 6000 jobs verdwijnen bij Infrabel, NMBS en HR-Rail. 1 op 5 treinen zal daardoor geen treinbegeleider meer aan boord hebben en zeker 600 loketten zullen sluiten. De productiviteit moet tot 20% omhoog![2] Daarvoor moet minder personeel meer presteren. Het betekent afbouw van diensten en veilligheid en meer afschaffingen en vertragingen van treinen (verdere onderinvestering in infrastructuur).

    Neen aan privatisering van het openbaar vervoer !

    Files kosten de Belgische economie jaarlijks 8 miljard euro.[3] Bedrijfswagens worden voor 4 miljard euro gesubsidieerd, een kwart meer dan de overheidsdotatie aan de NMBS en vier keer zoveel als die aan De Lijn.[4] De besparingen bij de NMBS zullen op hun hoogtepunt 20% van de dotatie bedragen! De idee dat de overheid zorgt voor betaalbaar en kwaliteitsvol vervoer voor iedereen op een ecologisch verantwoorde wijze, strookt niet met de neo-liberale ideologie van de huidige machthebbers. Hun mantra? Privatiseren! Dat betekent:

    • Voor personeel: Onregelmatige uren? Te lange prestaties? Arbeidsduurverkorting als toegeving op looneisen iets later omzetten in arbeidsduurverlenging? Klinkt bekend? Bij het spoor heten compensaties en premies daarvoor voortaan ‘privilegies’ die moeten afgeschaft.
    • Voor reizigers: uitleg vragen aan een loket? Woonachtig in een afgelegen regio? Brute pech.
    • Voor belastingsbetalers: Meer publieke kosten dan voorheen. In het Verenigd Koninkrijk wil een grote meerderheid hernationalisatie omdat het tot 5x zoveel kost aan publieke financiering om geprivatiseerd treinvervoer te hebben. [5][6]

    Waarom dan toch privatiseren? Deels vanuit de ideologische geloofsovertuiging dat de markt goedkoper is dan de overheid, ook al werd het tegendeel aangetoond. Voorts omdat privé-investeerders reikhalzend uitkijken naar de enorme winsten die dat kan opleveren.

    Iedere werknemer heeft belang bij solidariteit met het spoorwegpersoneel !

    Regering en media stellen de spoormannen voor als profiteurs. Morgen doen ze dat net zo goed met onderwijzers, chemie-arbeiders,dokwerkers of pakweg werklozen. Laat je daar niet aan vangen: nodig een spoorman uit om de arbeidscondities toe te lichten op je werkvloer, in je delegatie of je wijkcentrum.

    De regering bereidt de publieke opinie voor op een aanval op het stakingsrecht. Ze denkt dat ze er nu gegarandeerde dienstverlening kan door jagen. Als dat lukt bij het spoorwegpersoneel, kan het overal! Het is een symboolstrijd om werkende mensen te verlammen wanneer de volgende golf besparingen er wordt doorgejaagd. Elke werknemer is de dupe van een afbraak van het stakingsrecht. Daarom vragen we massale solidariteit met het spoorwegpersoneel ! Kom op stakingsdagen met je syndicale delegaties, collega’s en buren tonen dat tegenover boze gestrande reizigers ook begrijpende en solidaire collega’s en sympathisanten staan.

    De inzet achter dit conflict is duidelijk: willen we een maatschappij waar alles in het teken staat van de winsten van een handvol kapitalisten of willen we integendeel een maatschappij waarin de productie op een menselijke en ecologisch verantwoorde manier gebeurt ten dienste van de behoeften van allen.

    [divider]

  • NMBS. Liberaal opbod om besparing van 600 miljoen euro in schoenen van personeel te schuiven

    spoorbrusselAfgelopen weekend werd het offensief tegen het spoorpersoneel onverkort verder gezet. Voormalig minister Fientje Moerman (Open Vld) schreef onder haar tweede voornaam en de familienaam van haar man een lezersbrief in ‘De Morgen’ waarin ze het personeel verweet ‘verwende mannen’ te zijn. Met halve en volledige leugens werd dat onderbouwd, tot en met de naam van de auteur van de brief. Durfde Fientje Moerman het niet onder de naam waarmee ze bij het brede publiek bekend is?

    Moerman stelde dat spoorpersoneel op 55 jaar op pensioen mag, slechts 36 uur per week werkt, 65 vakantiedagen heeft, … en dat dit de reden is waarom zij zelf meer moet betalen voor een abonnement om in tweede klas recht te staan. Alle argumenten werden vakkundig onderuit gehaald op de blog van een treinbestuurder (lees deze blog hier). Eerder schreef ze een lezersbrief in Knack om voor te stellen dat stakers meteen afgedankt worden naar het model van de aanpak van de luchtverkeerleiders door Ronald Reagan in 1981. De harde neoliberale aanpak van Reagan en Thatcher is waar Open Vld liefst betrekkelijk anoniem voor pleit. Het maakt de inzet wel duidelijk: deze Thatcheriaanse regering wil het spoorpersoneel breken zoals Thatcher de mijnwerkers en Reagan de luchtverkeerleiders aanpakte.

    Ondertussen doken voormalige spoorbazen op om de aanval verder door te zetten. Marc Descheemaecker (N-VA) stelde dat de acties onaanvaardbaar zijn omdat het ‘politieke acties’ zijn. Waren de beslissingen om tot 20% van de middelen te schrappen en het statuut van het personeel verder af te bouwen dan niet politiek? Ja natuurlijk zijn de acties tegen politieke beslissingen ook politiek. Dat een voormalige spoorbaas die ondertussen openlijk bij de Thatcheriaanse N-VA actief is net met het verwijt van ‘politiek’ komt, is vreemd. En dat hij net dit argument gebruikt om zich vervolgens uit te spreken over hoe de vakbonden zich moeten organiseren, is al helemaal van de pot gerukt. Als Descheemaecker meent dat de vakbonden zich op communautaire basis moeten opdelen, dan moet hij maar lid worden van een vakbond en dat standpunt daar bepleiten.

    Volgens Descheemaecker worden de spoorbonden “gegijzeld door klein links dat de macht heeft in de Franstalige socialistische bond.” Hij voegde er nog aan toe dat de NMBS verantwoordelijke vakbonden nodig heeft. Het soort vakbond dat instemt met aanvallen op het personeel en afbouw van de dienstverlening? Dat is geen vakbondsorganisatie, meneer Descheemaecker, maar een werkgeversorganisatie of een liberale club zoals diegenen die nu een opbod tegen het spoorpersoneel doen. Het soort vakbond dat “naar de onderhandelingstafel spurt” om een aanval op het personeel goed te keuren.

    Voor huidig spoorbaas Jo Cornu moet de productiviteit omhoog. Dat hij zelf tot in mei van dit jaar nog tijd had om naast zijn job als spoorbaas bestuurder te zijn bij KBC en tot in april van dit jaar ook nog bij Belgacom, geeft aan dat er inzake productiviteit bij de NMBS inderdaad marge is. Die marge moet niet bij het gewone personeel gezocht worden, maar eerder bij het waterhoofd aan de top. Hoeveel duurbetaalde consultants zijn daar niet aangetrokken? Zo werd eerder dit jaar bekend dat de voormalige financieel directeur van de NMBS, Michel Allé, na zijn pensionering een consultantopdracht van 330.000 euro bruto per jaar kreeg.

    Terwijl regering en directie nagaan hoe ze 20% van de middelen kunnen schrappen, stellen ze het voor alsof het personeel “geen respect voor de pendelaars” heeft, zoals Gwendolyn Rutten het voorstelt. Het spel wordt hard gespeeld omdat de verschillende liberale partijen beseffen dat de ambitie om 600 miljoen euro bij de NMBS te besparen tegen het einde van de regeerperiode niet gemakkelijk te realiseren is. Een dergelijke besparing kan enkel door een aanval op zowel personeel als dienstverlening.

    Zoals De Tijd afgelopen weekend opmerkte: “Cornu slaagde er in een aantal pijnpunten bloot te leggen. Volgens hem moeten de prijzen van de tickets omhoog, moeten een aantal loketten sluiten en moet het personeel meer werken. Stuk voor stuk zaken die al langer bekend zijn, maar die onbespreekbaar waren. Tot dusver is daar nog niet veel van in huis gekomen. Groen licht geven om de ticketprijzen te verhogen en loketten te sluiten ligt moeilijk voor politici, zeker als het over een loket in hun thuisbasis gaat.” Anders gezegd: de aanval is wel degelijk gericht tegen zowel personeel als gebruikers. Fientje Moerman, of staat het abonnement op naam van Rebecca Vanden Broucke?, zal binnenkort geen loket meer vinden om haar duurder geworden abonnement te vernieuwen. De Tijd merkte overigens nog op: “Stilaan groeit ook het besef in de regering dat de ambitie om tegen het einde van de regeerperiode ruim 600 miljoen euro te besparen bij de NMBS te hoog gegrepen is.”

    Het liberale opbod tegen het personeel van de NMBS wordt steeds wanhopiger, maar vindt een echo door het ontbreken van sterke syndicale antwoorden. Een syndicaal antwoord dat vertrekt van personeelsvergaderingen waar beslist wordt over welke acties gepland worden en waar besproken wordt hoe alle personeelsleden geïnformeerd en gemobiliseerd worden als opstap om doorheen de acties ook een campagne naar de reizigers te voeren, is nodig.

    De zwakte van de ‘linkse oppositie’ doet evenmin goed. John Crombez verklaarde dat een staking van vijf dagen niet door de beugel kan, de vernieuwing bij SP.a moet met een vergrootglas gezocht worden. Bij Groen wordt meegestapt in het idee dat een treinbegeleider niet op alle lijnen nodig is. Er is nood aan een offensieve campagne voor meer publieke middelen zodat het spoorverkeer verder kan uitgebouwd worden. Dit is belangrijk als alternatief op de fileproblemen en het is noodzakelijk om klimaatdoelstellingen te realiseren. Er is nood aan meer publieke middelen voor een openbaar vervoer in publieke handen zodat personeel en reizigers het voor het zeggen hebben. Dat zou de basis leggen voor meer en betere dienstverlening in plaats van verdeel-en-heersspelletjes waarbij reizigers tegen personeel worden opgezet om uiteindelijk zowel reizigers als personeel kaal te plukken in een beperkter geprivatiseerd spoornet.

    De aanval op het spoorpersoneel is onderdeel van het Thatcheriaanse beleid. Dit vereist een antwoord van alle werkenden in een veralgemeende strijd. Als we de collega’s bij het spoor alleen laten vechten, kunnen ze verliezen en zal dit verregaande gevolgen hebben voor alle werkenden. De nederlaag van de Britse mijnwerkers onder Thatcher vormde de aanzet voor een algemene desindustrialisering en afbouw van de levensstandaard, het zorgde ervoor dat vandaag enkel de banken het goed doen in Groot-Brittannië: de grootbanken voor de speculanten aan de top, de voedselbanken voor een groeiend deel van de bevolking. Het huidige liberale opbod tegen het spoorpersoneel dient enkel om de geplande besparing en de onvermijdelijke gevolgen inzake dienstverlening in de schoenen van het personeel te schuiven.

    Durven de liberalen niet gewoon openlijk zeggen wat ze willen: een afbouw van het openbaar vervoer om het nadien te privatiseren waarbij we steeds meer betalen voor minder dienstverlening en met personeel dat sociale dumpingvoorwaarden aanvaardt?

    minimaledienstverlening

     

  • Afbouw personeel en middelen bedreigt het spoor

    spoorstaaktBovenop de mobilisatie naar de nationale betoging van 7 oktober, maken de spoormannen en -vrouwen zich ook klaar voor een nieuwe fase van strijd tegen de voortschrijdende liberalisering van onze spoorwegen, de afbouw van de dienstverlening, de uitholling van de arbeidsvoorwaarden, het gebrek aan personeel, … en alsof dat nog niet genoeg was, nu ook een reeks aanvallen op hun democratisch recht om te staken. De Linkse Socialist sprak met een vakbondsmilitant bij het spoor.

    Interview door Jarmo (Antwerpen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Jullie maken zich op voor een nieuw actieplan? Waarover gaan deze stakingen juist?

    “Dat klopt. Wij worden op verschillende fronten tegelijk aangevallen. Eerst en vooral beschikken wij nog altijd niet over een protocol van sociaal akkoord (vergelijkbaar met een collectieve arbeidsovereenkomst). Het vorige protocol liep af in 2010 en werd daarna met één jaar verlengd. Dat betekent dat we dus al vier jaar zonder cao zitten.

    “In april kwam de directie dan toch met een tekst waar een voorstel tot protocol instond. Die tekst was echter compleet onaanvaardbaar voor het personeel. 95% van de voorgestelde maatregelen bestonden uit afbraak van de dienstverlening en een uitholling van de arbeidsvoorwaarden. De overige 5% van de tekst (de elementen die ‘positief’ moesten zijn voor het personeel) was totaal niet geconcretiseerd. Zo wordt zelfs op de vraag voor een fietsvergoeding of een verhoging van het bedrag van de maaltijdcheques niet ingegaan. Slechts één van de twee maatregelen kan er komen.

    “Tegelijk vraagt de directie wel om statutaire werknemers te mogen ontslaan! Terwijl het personeelsbestand nu al slinkt omdat een groot deel van de gepensioneerden niet vervangen worden, willen de bazen nog agressiever mensen op straat zetten. Het zou erop neerkomen dat wie niet meer mee is met de recentste technologieën zijn baan zou verliezen, of dat je simpelweg pech hebt als je werkpost afgeschaft wordt.”

    Jullie verwachten dus ook dat er in de toekomst ontslagen zouden kunnen vallen?

    “De besparingen bij de NMBS komen neer op een inkrimping met één vijfde, of 20%, van de middelen. Dat betekent dat er ongetwijfeld volledige werkstations afgeschaft zullen worden. Met de afschaffing van een extralegale feestdag wil men 10 miljoen euro besparen…

    “De teneur van de tekst laat duidelijk zien wat de houding van de bazen is. Er wordt met geen woord over de verzekering van tewerkstelling gerept. In de vorige tekst werd nog gesteld dat NMBS met minstens 38.000 werknemers zou blijven werken. In de realiteit zijn dat er nu nog maar 34.000.”

    We mogen dan toch aannemen dat deze tekst door de vakbonden is afgeschoten?

    “Dat klopt. Maar ondertussen zitten we wel nog steeds zonder protocol; wat wil zeggen dat er dus ook geen koopkrachtverhoging is om de indexsprong te compenseren.”

    Op welke fronten worden jullie nog aangevallen?

    “Er wordt over gesproken om onze pensioenen te berekenen op basis van de laatste 4 jaar van de carrière. Dat was voorheen het laatste jaar. Dit zou een verlies van honderden euro per maand kunnen betekenen voor gepensioneerde spoormannen en -vrouwen.

    “Vanaf 2016 zullen er geen statutaire aanwervingen meer gebeuren. Statutairen die op pensioen gaan, zullen niet vervangen worden. Dat is enorm problematisch, want wie blijft er straks nog over om de rechten van iedereen te verdedigen? Het statuut bij de NMBS is zo ongeveer één van de laatste manieren om in België nog een degelijke vorm van werkzekerheid te hebben.

    “Ook de liberalisering van de spoorwegen zet zich sluipend voort. Argos, een Zwitsers investeringsfonds, kon voor 20 miljoen euro twee derden van de aandelen van NMBS Logistics in handen krijgen; en dat terwijl Logistics recent nog locomotieven en gebouwen van de NMBS gekregen heeft. Argos heeft Logistics dus voor een prikje opgekocht.”

    Hoeveel wordt er nu eigenlijk bespaard bij de NMBS en wat zijn enkele concrete gevolgen?

    “De NMBS moet tegen 2019 633 miljoen euro besparen. Dat komt neer op ongeveer 20% van de totale werkingsmiddelen. Dat zal betekenen dat de helft van de loketbedienden verdwijnen. Op diezelfde periode evolueren we van 365 seinhuizen in België naar een luttele 8 à 10: dat komt neer op 2000 seingevers die hun job verliezen. De retoriek van de bazen is ook bijzonder cynisch. Op het voorstadsnet stellen ze voor om treinbegeleiders te schrappen. Zonder treinbegeleiders zouden treinen immers minder lang blijven stilstaan in stations waardoor er minder tijd verloren wordt. Volgens de directie zijn treinbegeleiders die ervoor zorgen dat iedereen veilig op de trein zit voor die vertrekt, dus hinderlijk voor het treinverkeer.”

    Moeten we de aanvallen op het stakingsrecht ook in die context zien?

    “Uiteraard. Het is duidelijk dat de spoorbazen verwachten dat er verzet zal ontstaan tegen een zo verregaande agressie. Het spoorwegpersoneel staat erom bekend dat ze voor haar rechten opkomt. Dat zal ook nu niet anders zijn.

    “Het idee van een minimale dienstverlening bij het spoor is zeer problematisch. Gaan ze met opvorderingen werken, zoals in ziekenhuizen? Wij kunnen niet stellen dat er mensen sterven als het treinpersoneel staakt… Integendeel, een afbouw van de dienstverlening betekent minder veilige spoorwegen.

    “We zullen wel moeten staken om deze maatregelen tegen te houden. Anders riskeren we op langere termijn al onze rechten te verliezen.”

    Is er een grote stakingsbereidheid?

    “De actiebereidheid is groot, zowel langs Vlaamse als Franstalige kant, hoewel het actieplan niet duidelijk genoeg gecommuniceerd wordt, zowel naar het personeel als de reizigers om eenheid met hen op te bouwen tegen het media-offensief in. We weten alleen dat er op 9 oktober een 24-urenstaking komt, met verder in oktober nog regionale beurtstakingen. Dat zou eind oktober in een 48-urenstaking moeten uitmonden.”

  • Staking Duitse treinbestuurders polariseert samenleving

    Artikel door Sascha Stanicic, Sozialistische Alternative (SAV, Duitsland)

    gdlVorige week voerden de treinbestuurders en het rijdend personeel van de Duitse spoorwegen een vierdaagse stakingsactie. Deze actie polariseerde het hele land. Het gaat om een erg politiek conflict op een ogenblik dat de grote coalitie van de conservatieve CDU/CSU en de sociaaldemocratische SPD wetgeving opmaken om het stakingsrecht voor kleinere vakbonden te beperken.

    Sinds de Tweede Wereldoorlog was de Duitse vakbeweging redelijk eengemaakt. Er waren vakbonden in de verschillende economische sectoren – mijnbouw, metaal, publieke sector,… – die allemaal samen de Duitse Vakbondsfederatie DGB vormden. De kleinere vakbonden waren doorgaans ‘gele’ patronale vakbonden zonder veel invloed. Collectieve arbeidsovereenkomsten werden gesloten tussen vakbonden van de DGB en de werkgever. In de praktijk betekende dit ‘1 werkplaats, 1 contract’.

    Dit is de afgelopen jaren veranderd naarmate privatiseringen en outsourcing hebben geleid tot het opdelen van werkplaatsen. Het rechtse beleid van de vakbondsleiding heeft werkende in bepaalde beroepsgroepen – zoals dokters, luchtvaartpersoneel en treinbestuurders – in de richting van alternatieve organisatievormen geduwd waarbij kleinere vakbonden voor een specifieke beroepsgroep ontstonden omdat deze groepen hiermee hun belangen beter konden verdedigen.

    Het aantal stakingen in Duitsland is relatief beperkt. Deze kleinere vakbonden, zeker die van de treinbestuurders, piloten en luchtvaartpersoneel, gingen meer confrontaties aan. Het zorgde ervoor dat de werkgeversfederatie samen met de DGB-leiding wettelijke initiatieven eiste om de regel van ‘1 werkplaats, 1 contract’ vast te leggen. Het zou betekenen dat de grootste vakbond in elk bedrijf de onderhandelingen voert en een collectieve overeenkomst tekent. Onder de Duitse voorwaarden waarbij het stakingsrecht legaal enkel onaantastbaar is in gevallen van collectieve onderhandelingen, betekent het in de praktijk dat de kleinere bonden hun stakingsrecht zouden verliezen.

    SPD-minister van Werk Andrea Nahles maakte het wetsontwerp vorige maand bekend, nog voor het conflict tussen de treinbestuurdersbond GDL en het grootste spoorbedrijf, Deutsche Bahn. GDL is een kleine vakbond in het bedrijf, maar onder de treinbestuurders is de bond in de meerderheid en ook 30% van het rijdend personeel is er lid van. In 2007 leidde GDL een strijdbare stakingscampagne waarbij het een onderhandelingspositie voor treinbestuurders afdwong alsook een loonsverhoging die al lang niet meer bekomen was in Duitsland. Die strijd had een erg positief effect op de vakbonden, het gaf zelfvertrouwen in de mogelijkheid om te strijden en loonsverhogingen te bekomen. GDL wil nu ook een overeenkomst bekomen voor leden onder het rijdend personeel. Er wordt een pluralisme aan overeenkomsten geëist, waardoor de regel van 1 collectieve overeenkomst per werkplaats zou doorbroken worden. Het zou betekenen dat elke vakbond zou kunnen onderhandelen en een contract sluiten – en dus ook staken – voor de eigen leden. Het zou overeenkomen met de Grondwet die het recht om “verenigingen” (waaronder vakbondsorganisaties) op te richten en het principe van het stakingsrecht erkent.

    In het conflict brengt GDL opnieuw eisen naar voor die het waard zijn om voor te strijden. De vakbond eist een loonsverhoging van 5% (een eis die niet hoger is dan die van andere vakbonden) maar ook een vermindering van de arbeidstijd met twee uur per week zonder loonverlies. Dat is een opmerkelijke eis aangezien het lang geleden is dat een vakbond opkwam voor een kortere arbeidsweek en daar ook actie voor voerde. De traditionele eis van arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en de creatie van nieuwe jobs was zo goed als verdwenen in de Duitse vakbeweging. Maar op dit ogenblik, met de toenemende stressniveaus en het bestaan van massale werkloosheid en ondertewerkstelling, zou een arbeidsduurvermindering een belangrijke stap zijn. Onder linkse syndicalisten en intellectuelen werd het idee van arbeidsduurvermindering de afgelopen periode opnieuw meer naar voor geschoven, maar dit kreeg geen gehoor onder de vakbondsleiding. Dat maakt de strijd van GDL des te belangrijker.

    GDL organiseert slechts een deel van het personeel bij Deutsche Bahn. Dat wordt door sommige syndicalisten, waaronder sommigen met een links profiel, en ook door de vakbondsleidingen aangegrepen om de GDL af te doen als een kleine egoïstische groep. Delen van de vakbondsleiding geven zelfs steun aan de geplande wetgeving om de ruimte voor kleinere bonden te beperken. Andere vakbondsleiders verzetten er zich tegen onder druk van hun leden. Op een aantal werkplaatsen zou de wetgeving net de DGB-vakbonden treffen, onder meer in ziekenhuizen en op de luchthavens.

    Socialisten komen natuurlijk op voor de grootst mogelijke eenheid van werkenden, zeker op een werkplaats of in een bedrijf. In het geval van Deutsche Bahn zien we echter een kleine vakbond die voor zijn leden opkomt en een grote vakbond die dat amper nog doet. Het is tegen deze achtergrond dat GDL de afgelopen tien jaar zoveel nieuwe leden kon maken. Wij staan dan ook volledig achter de staking van de treinbestuurders en het rijdend personeel. Als de eenheid als resultaat heeft dat er niets gebeurt en alle aanvallen aanvaard worden, dan hebben de arbeiders daar ook niets aan. Maar GDL moet wel voorstellen doen om andere spoorbonden, waaronder EVG, te betrekken en te bouwen aan een eengemaakte beweging om de eisen van de arbeiders te realiseren.

    Solidariteit met GDL is des te belangrijker omdat de vakbond en vooral de voorzitter ervan, Claus Weselsky, hard onder vuur liggen. De roddelpers publiceerde het GSM-nummer en private adres van Weselsky en versterkte de campagne tegen hem en zijn vakbond. Het effect daarvan is beperkt. Volgens de peilingen heeft bijna de helft van de bevolking begrip voor de stakingsacties.

    Deze staking kan ook beslissend zijn in de strijd tegen de wetgeving om het stakingsrecht te beperken. Als GDL deze strijd verliest, dan zal de nieuwe wet er wellicht komen. Als GDL wint, is er een mogelijkheid om de wet te stoppen. In de vakbonden van DGB is er een groeiend verzet tegen het wetsvoorstel. De vakbond in de publieke sector en de diensten, ver.di, en andere bonden hebben er zich al tegen uitgesproken. Maar woorden volstaan niet. Het protest moet georganiseerd worden. Dat werd ook geëist op een recente conferentie van meer dan 600 linkse syndicalisten georganiseerd door linkse vakbondsafdelingen en de met de Linkse Partij verbonden Rosa Luxemburg Stichting. De conferentie sprak zich tegen het wetsvoorstel uit en riep de DGB op om protest te organiseren, maar jammer genoeg ging de conferentie niet over tot solidariteit met de strijd van de treinbestuurders.

    Binnen Die Linke is er wat onduidelijkheid over de houding tegenover de staking. De partij verwerpt de geplande wetgeving om het stakingsrecht te beperken. Maar voorzitter Bernd Riexinger stelde vorige week dat de GDL-staking “verkeerd” was, terwijl hij tegelijk de eisen van de vakbond verdedigde. De druk is de afgelopen week toegenomen, zo werd vorig weekend op een regionale partijconferentie in Berlijn een steunmotie voor de staking gestemd. De motie kwam van de Anti-kapitalistische Linkerzijde (AKL), een brede linkse stroming waar SAV aan deelneemt. De motie haalde een duidelijke meerderheid na een tegensprekelijk debat waarbij Lucy Redler van SAV, die de motie voorstelde, door de vice-voorzitter van de Berlijnse afdeling van Die Linke, Elke Breitenbach, werd afgedaan als iemand die verdeeldheid zaaide. Maar uiteindelijk moest ook de nationale leiding van Die Linke afgelopen maandag een verklaring doen waarin het de staking steunde. Dat gebeurde twee dagen nadat de stakingsgolf was geëindigd. Rijkelijk laat dus, maar uiteindelijk werd toch een duidelijke positie ingenomen.

    Samen met andere linkse activisten, syndicalisten en verkozenen van Die Linke hebben onze leden een solidariteitskrant uitgebracht voor deze staking. Deze krant “Ja aan de strijd van GDL” werd op 65.000 exemplaren gedrukt. Het was een uniek project dat direct een grote impact had onder de stakers, vakbondsmilitanten en de linkerzijde. De komende dagen volgt er een tweede editie.

    SAV steunt de staking volledig en roept op tot een strijd om de eisen volledig te bekomen. Indien nodig moet overgegaan worden tot langdurige en grotere stakingsacties om de druk verder op te voeren. Leden van SAV komen in de vakbonden van DGB en in Die Linke op voor solidariteit met de staking. Dit is belangrijk omdat de ‘publieke opinie’ een grote rol speelt in deze strijd. Deze publieke opinie wordt mee bepaald door de vastberadenheid van de GDL-leden maar ook door de solidariteit. De DGB-vakbonden moeten solidariteitsacties houden, waaronder werkonderbrekingen, om de staking van GDL te steunen en om de geplande beperking van het stakingsrecht te stoppen. GDL moet opkomen voor een bredere politieke campagne om steun voor de staking te versterken door het te verbinden met een strijd voor het stakingsrecht en tegen de geplande privatisering van Deutsche Bahn. Solidariteitsmeetings, acties en comités moeten opgezet worden om de staking te steunen. De staking zelf moet gepaard gaan met bijeenkomsten, betogingen en democratische discussies en beslissingen voor verdere acties.

    Stuur solidariteitsberichten naar sascha@sozialismus.info en pro-gdl-streik14@mail.de.

  • Spontane acties bij het spoor verdienen begrip

    De media waren er snel bij om de spontane acties van spoormannen in La Louvière, Charleroi en Luik  af te doen als onverantwoord. Dat ABVV-Namen naar het hoofdkwartier van MR trok met wat verf, volstond om over geweld te spreken. De boodschap is duidelijk: syndicalisten die uiting geven aan hun woede zijn onverantwoorde geweldenaars.

    De directie van de NMBS speelde er meteen op in door de stakers een symbolische boete van 12,5 euro (bovenop het loonverlies voor de stakersdag) op te leggen. Dat lijkt onschuldig en heel beperkt, maar het is een gevaarlijk precedent om een collectief conflict te individualiseren. Dat bedreigt het stakingsrecht.

    Toen ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw op de militantenbijeenkomst in Antwerpen op 22 oktober de aanwezigen om begrip vroeg voor de spontane acties van de Waalse spoormannen, werd dit met een sterk applaus beantwoord. Net als De Leeuw beseffen veel syndicalisten, inclusief de leden van LSP, immers maar al te goed dat de spontane acties van de spoormannen een begrijpelijke reactie zijn op een veel grotere schade die wordt aangericht door de regering. Die zal iedere gepensioneerde werknemer van het spoor maandelijks honderden euro’s kosten, iedere gebruiker tientallen euro’s en van iedere werknemer een ondraaglijke werkdruk vergen. Het is een maatschappelijke en ecologische aanslag op heel de bevolking. Dat zouden vertegenwoordigers van vakbonden en linkse partijen moeten antwoorden op de vraag of ze die acties steunen in plaats van zich in allerlei bochten te wringen waardoor ze zich feitelijk distantiëren van de slachtoffers en de echte geweldenaars vrij spel geven.

    Het is logisch dat werknemers naar actiemiddelen zoeken om gehoord te worden. Het zijn enkel de werkgevers die maatregelen die hen pijn doen (zoals de uitbetaling van de tweede maand gewaarborgd loon bij arbeidsongeschiktheid) met een kritische opmerking in de gevestigde media van tafel krijgen. Naar de werknemers wordt niet geluisterd. Minister van Mobiliteit Jacqueline Galant (MR) sprak pas met vertegenwoordigers van het personeel bij NMBS toen die een trein waarop Galant zat tot stilstand brachten.

    De propagandacampagne om stakingen af te doen als onverantwoord, gewelddadig, gijzelingsacties, … zal de komende weken overuren draaien. Beroepsklagers als Karel Van Eetvelt (Unizo) zullen weer dagelijks op televisie en in de kranten verschijnen om het protest aan te klagen. We mogen ons daar niet aan laten vangen. Het enige wat gegijzeld wordt, is onze levensstandaard. De gijzelnemers zijn de rechtse regeringen en hun asociale beleid. Laat de patronale propaganda onze solidariteit niet breken of aantasten!

  • Spoorstaking – foto’s van Brussel Zuid

    De staking van ACOD legde gisteren bijna het volledige spoorverkeer plat. De media hadden het vooral over de ‘overlast’ van de staking. Het management van de NMBS, waaronder voormalige vakbondssecretaris Michel Bovy, ging agressief in tegen de staking. Je zou bijna vergeten dat dit management het zo ver liet komen dat er meer dan een miljoen achterstallige verlof- en compensatiedagen zijn of dat zij onvoldoende investeert in een degelijk vervoersplan en goed materieel om vertragingen te beperken en de dienstverlening te optimaliseren. Het stakende personeel moest tegen de stroom ingaan, wat moeilijker is als het weinig tijd had om de actie te organiseren.

    Hieronder een reeks foto’s van het stakingspiket aan Brussel-Zuid. Het gaat om foto’s van PPICS.

  • Staking legt spoorverkeer plat – verslag van station Berchem

    Aan Antwerpen Berchem verzamelden voor 22u militanten van voornamelijk de socialistische vakbond om het spoorverkeer plat te leggen. Het ongenoegen is erg groot, het personeelstekort maakt het moeilijk om verlof- en compensatiedagen op te nemen. Met zoveel achterstallige niet opneembare dagen wordt in de praktijk de arbeidsweek verlengd zonder compensaties voor het personeel. Ook is er heel wat ongenoegen tegenover het gebrek aan investeringen in het materieel en tegen het nieuwe vervoersplan dat nog steeds niet voorziet in voldoende keertijden, de tijd in het eindstation waarna wordt terug gereden – tijd die niet alleen nodig is om te keren maar ook om vertragingen weg te werken.

    Er bleken toch enkele reizigers gestrand te zijn in het station. Velen hadden begrip voor de actie, iedereen wil graag zijn verlof kunnen opnemen. Enkelen hadden minder begrip, wat vreemd is. Als we de directie van de NMBS laten doen, rijden er straks amper nog treinen na 22u.

    Met enkele LSP-leden trokken we naar het piket om onze solidariteit te betuigen. We verdeelden er dit pamflet en spraken met de aanwezigen. Solidariteit is essentieel om samen op te komen voor meer middelen en meer personeel. Hieronder enkele foto’s van aan het piket.

  • Solidariteit met de spoorstaking!

    Vertraging bij het opnemen van vakantiedagen…
    Vertraging voor het bekomen van een volwaardig personeelsbestand…
    Vertragingen door gebrek aan investeringen in materieel

    Laat onze strijd geen vertraging oplopen!

    Pamflet van Libre Parcours, PDF van ons pamflet

    spoorpamflet‘Eindelijk verlof’, zuchten velen na een jaar zwaar zwoegen. Iedereen heeft recht op vakantie en op compensatierust voor teveel gewerkte uren. Iedereen? Neen, bij de NMBS wordt dit recht op compensatie aan heel wat personeelsleden ontzegd. De berg van vrije dagen die niet kunnen opgenomen worden, heeft de kaap van het miljoen overschreden.

    De reden voor deze grote hoeveelheid niet opneembare vrije dagen is evident: er is te weinig personeel om alle diensten in te vullen. Waar er officieel wordt uitgegaan van een benodigd personeelsbestand van ongeveer 37.500 eenheden (voltijdse equivalenten), komen we vandaag maar aan 34.452 VTE’s (cijfer van NMBS op 1 januari 2014). Je hoeft geen duur betaald extern studiebureau aan te stellen om te weten dat dit tot tekorten leidt.

    Het aantal afgesproken personeelsleden in het Protocol van Sociaal Akkoord moet dringend gerealiseerd worden als eerste stap om de tekorten weg te werken. Het volstaat niet dat we het cijfer van 37.500 in het protocol laten opnemen, als er achteraf niets wordt gedaan om het ook effectief te realiseren.

    De directie zegt dat ze het aantal achterstallige vrije dagen wil stabiliseren. Vrij vertaald: de directie heeft geen enkel plan om de achterstand weg te werken. Deze achterstand betekent in de praktijk  dat onze arbeidstijd verhoogd wordt tot 40 uur per week in plaats van de afgesproken 36 uur per week en dat zonder extra loon. Het volstaat niet om te stabiliseren op ruim een miljoen niet opneembare vrije dagen, er moet extra personeel bovenop het voorziene aantal komen om de achterstand weg te werken.

    Met het nieuwe vervoersplan verdwijnen er nogmaals vroege en late treinen. In de media waren er al negatieve reacties, onder meer van concertorganisatoren. Festivalgangers die door de staking vandaag niet met de trein thuis geraken, kunnen zich zo al opwarmen voor toekomstige concerten. Na een optreden met de trein naar huis zal in veel gevallen niet meer lukken. Dat het nieuwe vervoersplan niet voorziet in langere keertijden, leidt onvermijdelijk ook tot blijvend ongenoegen van reizigers wegens vertragingen.  Meer personeel en meer middelen voor het materieel moeten een betere dienstverlening met minder vertragingen mogelijk maken.

    De directie heeft zowel voor personeel als reizigers extra vertragingen in de aanbieding. Terwijl er wel middelen zijn voor het waterhoofd aan de top en de vele externe bureaus die er rond zwermen, is er sprake van onderfinanciering van de middelen voor de dienstverlening en het personeel. Dat is een bewuste tactiek om een volledige privatisering voor te bereiden, waarbij enkele delen nu al uitbesteed worden aan speciaal daartoe opgerichte onderaannemers.

    Zoals Noam Chomsky opmerkte: “Als je iets wil privatiseren en met de grond gelijk maken, is het een standaard methode om het eerst te onderfinancieren zodat het niet meer degelijk werkt, mensen ontevreden zijn en een privatisering aanvaarden. Dat gebeurt met de scholen. Ze krijgen te weinig middelen, waardoor ze niet goed werken. En dan aanvaarden mensen een vorm van privatisering om uit de chaos te geraken.”

    Om de dienstverlening en de positie van het personeel te verbeteren, moeten we onze strijd ernstig organiseren. Onduidelijke acties om gecontroleerd een beetje stoom af te laten, volstaan niet. De directie zit die acties uit en kan telkens op de vrienden van de media rekenen om enkel over de zogenaamde ‘overlast’ te spreken. Nochtans wint de discussie over mobiliteit aan belang, denk maar aan de vele files of de discussie over vervuiling en fijn stof. Het openbaar vervoer is essentieel om antwoorden te bieden op de mobiliteitsproblemen. Het is mogelijk om de sympathie van veel reizigers voor onze eisen om te zetten in actieve steun, maar dan moeten we onze eigen acties wel deftig organiseren.

    Er is nood aan acties die klaar en duidelijk voorbereid zijn met eisen die concreet genoeg zijn om personeel en reizigers te verenigen. Eenheid met reizigers zullen we ook maar kunnen bekomen als we al beginnen met eenheid onder het personeel, los van de vakbondskleur of de personeelscategorie. Doorheen de jaren zijn er veel wrijvingen ontstaan met acties van de ene bond die niet ondersteund werden door de andere, of met personeelsgroepen die het gevoel hadden dat ze er alleen voor stonden. Deze frustraties zullen we niet oplossen door niets te doen of door acties te boycotten. Het potentieel van eenheid onder het personeel is zeker aanwezig, maar het zal pas gerealiseerd worden met een offensief actieplan rond een duidelijk eisenplatform dat verenigend werkt en een wervend alternatief naar voor schuift op de afbouwstrategie van de directie.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping