Het boek ‘Nieuw Rechts’ sluit naadloos aan bij het vorige boek van Ico Maly waarin hij de ideologische basis van N-VA onderzocht (zie onze bespreking). In dit boek bestudeert Maly de ontwikkeling van nieuw rechts, van de meme-oorlog in de verkiezingscampagne voor Trump tot de pogingen om ook in het reële leven – blijkbaar ‘meat life’ genoemd – een kracht uit te bouwen.
Door Geert Cool
De beschrijving van de campagnes voor en door Trump op sociale media is verhelderend. De opmars van nieuwe technologie heeft geleid tot een groot aantal algoritmes die bepalen wat we te zien krijgen als we ‘googelen’ maar ook wat we wel of niet te zien krijgen als we pakweg Facebook openen. De campagnes voor Trump hebben daar als geen ander op ingespeeld met een uitgekiende campagne om de eigen aanhangers, tot de meest extreme elementen, online betrokken te houden terwijl het andere kamp aan het twijfelen gebracht werd. “Algoritmisch populisme” is de omschrijving die Maly in dit boek aanbrengt. Er wordt een uitgebreide analyse gemaakt van de memes die een belangrijke rol spelen in het online activisme. Ook al blijft het een vreemd gegeven: conservatieven die over grote waarden en normen spreken, maar tegelijk te pas en te onpas de kikker ‘pepe the frog’ bovenhalen en ondertussen aan de ‘rode pillen’ zitten.
Natuurlijk volstaat het gebruik van algoritmes niet als verklaring waarom Trump gewonnen heeft: ook Clinton investeerde fors in het bespelen van sociale media. Maar het is wel indrukwekkend om de mechanismen en mogelijkheden te zien. Wat indien de algoritmes niet langer bepaald zouden worden door bedrijven die uit zijn op winst, maar als er democratische controle op wordt uitgeoefend in een systeem gericht op de behoeften van de meerderheid van de bevolking? Dit biedt enorme mogelijkheden voor een erg efficiënte democratische planning.
De auteur heeft uitstekend onderzoek gedaan naar de ontwikkeling van de ideologie van nieuw rechts: van de ‘nouvelle droite’ van De Benoist tot de hedendaagse online kopstukken als Bannon, Yiannopoulis, Spencer, … en de uitlopers in ons land bij zowel N-VA als de nevengroeperingen zoals KVHV en ‘Schild en Vriend.’ Hij vat hun ideologische positie samen als ‘antiverlichting.’ Een nadeel van die term is dat het laat uitschijnen dat het alternatief op nieuw rechts kan beperkt worden tot de ‘verlichtingsidealen,’ wat de discussie op een wel erg filosofisch terrein brengt dat ver af staat van het dagelijkse leven van de overgrote meerderheid van de bevolking die er de afgelopen decennia op achteruit ging. Waar Maly in zijn boek ‘De beschavingsoorlog’ (zie: onze bespreking) scherp antwoordt op diegenen die de discussie over diversiteit ‘culturaliseren’ en ontdoen van de sociaaleconomische context, lijkt de sociaaleconomische context hier in te grote mate te ontbreken. Het leidt tot een meer filosofische insteek die zeker interessant en belangrijk is, al was het maar om de achterliggende redeneringen en argumenten ten volle te begrijpen, maar het volstaat niet om de omvang van fenomenen als Trump te verklaren.
Terecht merkt Maly in zijn inleiding op dat er een crisis is van het “model van neoliberale globalisering” waarbij het idee van het einde van de geschiedenis failliet is. Hij zegt ook terecht dat de euforie van de jaren 1990 voorbij is. Voor alle duidelijkheid: dat was de euforie van het neoliberalisme na de val van de stalinistische dictaturen in het Oostblok, waarbij de kapitalisten van die val gebruik maakten om de nieuwe markten aan hun bewind te onderwerpen en om hun ideologische dominantie te versterken en op te voeren tegen de achtergrond van een grotere verwarring in de arbeidersbeweging met bijhorende stappen achteruit op vlak van organisatie en alternatieven. Met de economische recessie van 2007-08, het daaropvolgende opgedreven besparingsbeleid terwijl de ongelijkheid steeds grotere vormen aanneemt, raakt de autoriteit van het volledige establishment ondermijnd. Reactionair rechts kan daarop inspelen met snelle successen die niet gebaseerd zijn op reële bewegingen op straat, maar op een vacuüm dat ontstaat door de afwezigheid van sterke politieke alternatieven vanuit de arbeidersbeweging die organisatorisch en ideologisch nog niet hersteld is van de jaren 1990.
Die elementen komen in het boek van Maly slechts zijdelings aan bod. Hij merkt op dat het succes van nieuw rechts toe te schrijven is aan enerzijds een “samenspel tussen de politiek-economische en technologische dynamiek” en anderzijds de “nieuwe rechtse metapolitieke strijd van de laatste decennia.” (p.155) Verder in het boek stelt Maly: “Als we na vijftig jaar Nieuw Rechtse metapolitiek de balans opmaken, dan kunnen we er niet omheen dat hun ideeënstrijd voor een alternatieve moderniteit succesvol is geweest.” (p 241) Dat is als verklaring voor het succes van reactionair rechts te beperkt: er wordt immers niet zozeer vertrokken van de sociaaleconomische context en de krachtsverhoudingen tussen de sociale klassen, maar vooral van een ‘ideeënstrijd.’ Ideeën komen echter niet uit de lucht gevallen: ze zijn het resultaat van een specifieke maatschappelijke context.
Terecht ziet Maly in de betoging van alt-right en co in Charlottesville in augustus 2017 (zie: ons artikel hierover) een keerpunt. Na de verkiezing van Trump was er een toename van extreemrechts geweld en van pogingen om alt-right ook op straat te organiseren. De betoging in Charlottesville onder de slogan ‘Unite the Right’ moest daar het orgelpunt van worden. Er was een angstaanjagende betoging met 6.000 aanwezigen waarbij er dodelijk geweld was tegen antifascisten. Het leidde tot een golf van verontwaardiging en grote antifascistische betogingen in de dagen erna, zo waren er in Boston bijvoorbeeld 40.000 betogers. De ‘zweep van de contrarevolutie’ leidde tot een belangrijke beweging. De actieve mobilisatie tegen de poging van reactionair rechts om zich op straat te manifesteren, stopte niet alleen die poging maar bracht alt-right ook online in de problemen en zorgde voor verdeeldheid onder reactionair rechts. Dat is een belangrijke vaststelling voor elke discussie over antifascistische tactieken en methoden.
De nadruk in het boek ‘Nieuw Rechts’ ligt op de VS, maar het bekijkt het fenomeen terecht in een internationale context. Er hadden tal van voorbeelden ontwikkeld kunnen worden – denk maar aan het trollenleger van de hindoenationalistische BJP in India (zie dit artikel hierover) – maar dat zou wellicht te ver geleid hebben. De pagina’s over België zijn uiteraard bijzonder interessant. Ook hier probeert reactionair rechts zich te organiseren op het internet en ook hier spelen memes een rol. Het is vanuit een Facebookpagina dat de groep ‘Schild en Vriend’ ontstond, een poging om reactionair rechts in het reële leven te organiseren en tegelijk de online campagnes – waaronder haatcampagnes – te coördineren. Het brengt leden van N-VA en VB bijeen en de groep ontstond uit de universiteitsmeetings die Theo Francken (N-VA) hield. De Trumpiaanse methoden op sociale media zijn overigens sterk aanwezig bij Francken en enkele andere partijgenoten van hem. Ook ideologisch haalt De Wever de mosterd regelmatig bij nieuw rechtse filosofen. De gelijkenissen zijn frappant.
Het gevaar van groepen als ‘Schild en Vriend’ is dat ze zich in het reële leven gaan organiseren, naar het model van Génération Identitaire in Frankrijk. Stappen in die richting moeten we meteen beantwoorden met verzet. Acties tegen de haatboodschap van reactionair rechts tegen migranten of nog tegen transgenders (zoals de uitspraken van KVHV’er en S&V’er Van Langenhove naar aanleiding van Bo Van Spilbeeck) kunnen daaraan bijdragen. Ook het antifeminisme van Nieuw Rechts (p140-141) is aanwezig in deze kringen. De column van N-VA’er Joachim Pohlmann in De Morgen brengt regelmatig voorbeelden van typisch nieuw-rechtse redeneringen en standpunten. Verdeeldheid is de core business van reactionair rechts en we beantwoorden dat best met eengemaakt verzet tegen zowel verdeeldheid als het asociaal beleid.
‘Nieuw Rechts’ van Ico Maly is een belangrijk boek om een beter zicht te hebben op zowel de ideeën als de methoden van ‘nieuw’ rechts (dat helemaal niet zo nieuw is, vandaar dat wij eerder spreken over reactionair rechts). Het is nuttige lectuur om de strijd tegen extreemrechts en tegen alle vormen van verdeeldheid en bijhorende haatcampagnes te voeren en te versterken. Kortom, een aanrader voor alle antifascisten!
Vorig weekend kwam Siegfried Bracke uit de kast als fan van Dries Van Langenhove, oprichter van Schild & Vrienden. Dat dit studentenclubje een week eerder een actie voor mensenrechten aanviel in de stad waar hij gemeenteraadslid is, deert de kamervoorzitter niet. Het hoeft echter nauwelijks te verbazen: de banden tussen extreemrechts en een aantal leden van N-VA zijn opmerkelijk nauw.
Artikel vanop blokbuster.be
Met onder andere Vlaams volksvertegenwoordiger Karim van Overmeire en Jurgen Ceder haalde de partij een aantal jaar geleden een lading voormalige Vlaams Blokkers binnen. Je zou nog kunnen denken dat die ex-VB’ers tot inkeer gekomen zijn. Dat kan echter niet gezegd worden van jonge N-VA’ers die uitdrukkelijk betrokken zijn bij aangebrande donkerbruine Vlaamse verenigingen. De vorig jaar overleden Dylan Vandersnickt, ex-ondervoorzitter van Jong N-VA, was ook lid van NSV en Schild & Vrienden, met in zijn zog figuren als Jan Vanhove of Stijn Everaert. Vanuit deze extreemrechtse hoek werden seksistische berichten verstuurd en memes naar leden van COMAC, en werden personeelsleden van de Ugent bedreigd naar aanleiding van de Women’s Strike in 2017. Verder waren ze recent betrokken bij de eerder genoemde aanval op een actie voor mensenrechten.
De banden tussen NSV, KVHV en neofascistische groeperingen is al langer duidelijk. Zo onderhouden beiden nauwe contacten met Blocco Studentesco, de studentenbeweging van de zelfverklaarde ‘fascisten van het derde millenium’ Casa Pound. KVHV nodigde ex-KKK’er David Duke uit voor een meeting en NSV poetste in 2015 haar Russo-fascisme nog eens bij door Alexander Dugin uit te nodigen op een colloquium. Op betogingen van NSV wordt helemaal duidelijk in welke vijver de vereniging vist. De onfrisse lieden van Blood&Honour, N-SA, Voorpost of NVU tekenen steeds present. De afgelopen jaren waren er ook leden van Jong N-VA aanwezig. Binnen NSV dat traditioneel dienst deed als kweekvijver van het Vlaams Belang zitten immers een aantal N-VA’ers. Dit betekent niet dat NSV opgeschoven is en niet langer extreemrechts zou zijn, het wijst er integendeel op dat een aantal jonge N-VA’ers zelf behoorlijk geradicaliseerd zijn.
Dat jonge leden van de grootste Vlaamse partij samen met veroordeelde terroristen van Blood&Honour marcheren, zou normaal gezien tot enige zenuwachtigheid bij de partijtop moeten leiden. Maar dat blijkt niet het geval te zijn.
Ze kunnen bij de N-VA-leiding nochtans niet beweren dat ze van niets weten. Wouter Jambon, zoon van minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon, en voormalig lid van het praesidium van KVHV Antwerpen steekt naar verluidt zijn sympathieën voor het nazisme niet onder stoelen of banken. Apache.be publiceerde recent een artikel waarin het melding maakt van zoon Jambon op ‘zwarte cantussen’ (waar nazistische liederen werden gezongen). Volgens een anoniem naar de media gestuurde mail uit KVHV-kringen (met onder meer mails die zouden verstuurd zijn door KVHV’er en VB’er Robin Vandenberghe) die wij onder ogen kregen, wil Jambon junior daar wel eens voordragen uit Mein Kampf. Terwijl minister Jambon naar eigen zeggen radicalisering wil bestrijden, loopt er in zijn eigen huis een geradicaliseerde extremist rond. De minister was zelf overigens ook één van de geadresseerden van de anonieme mail waarin onder meer over zijn zoon werd bericht.
De meest radicale elementen uit Jong N-VA, KVHV en NSV lijken elkaar te hebben gevonden in Schild & Vrienden. Dries Van Langenhove mag dan wel beweren 900 leden te tellen, in werkelijkheid verenigt Schild en Vrienden een 40-tal mensen uit voornoemde studentenclubs die na de verzwakking van NSV (dat zich onder meer door aanhoudend protest niet breder kon organiseren) een vehikel zochten om op activistischer (lees gewelddadiger) manier naar buiten te treden. De zomeruniversiteit van Dries’ troepen vond plaats in het klooster van de Maleizen, thuishaven van priesterbroederschap Pius X, een netwerk dat reactionaire en negationistische geestelijken, rechts radicale jongeren en neofascisten als Stijn Calle, Kris Roman en Sam Freson bijeen brengt. (voor meer info zie artikel Apache)
Hieronder de foto’s van Apache.be met Kris Roman die eerst met een wapen poseert en vervolgens met onder meer Theo Francken. Roman beweert dat hij geen neonazi is. Alleszins was hij betrokken bij neonazistische groeperingen als N-SA en Nation. Tussendoor was hij samen met onder meer Wouter Jambon actief voor de ‘mars voor het gezin’ waarmee in 2015 in Antwerpen betoogd werd tegen onder meer de Gay Pride die op hetzelfde ogenblik plaatsvond (en waar partijgenoten van Wouter Jambon een eigen delegatie vormden… qua spreidstand kan dat tellen!)
De prominente rol van jonge N-VA-leden binnen het netwerk van extreemrechts in Vlaanderen wordt niet door iedereen binnen die partij op prijs gesteld. Zo kregen we een mail van een N-VA’er die zich beklaagde en ons waarschuwde voor extreemrechtse elementen in zijn partij.
De N-VA-top treedt niet op tegen de eigen radicaliserende leden die in neofascistisch vaarwater terechtkomen. Erger nog: een staatssecretaris die bewust vluchtelingen dehumaniseert en uitlevert aan martelende dictators of een minister van financiën die Berbers omschrijft als schaapherders stimuleren net het racisme waar groepen als Schild & Vrienden op inspelen om nog een stap verder te gaan. Voorzitter De Wever liet uitschijnen dat vluchtelingen de sociale zekerheid uithollen, terwijl zijn regeringen een beleid voeren dat enkel op de belangen van de grote aandeelhouders gericht is waarbij de sociale zekerheid wordt ondermijnd én de vluchtelingen worden gecriminaliseerd.
Het huidige asociale beleid heeft racisme nodig om verdeeldheid te zaaien en de aandacht af te leiden van het gevoerde beleid. Zo worden aanvallen op de pensioenen ondergesneeuwd in nieuwe debatten over de hoofddoek. De gevestigde media gaan daar opmerkelijk mak in mee. Twee dagen nadat de campagne ROSA in Gent 1.200 feministen op de been bracht, brengt De Morgen liever een interview met Van Langenhove. Zo wordt extreemrechts verder genormaliseerd.
Massamobilisatie kan het tij keren. Telkens extreemrechts manifesteert, moeten we reageren door een veelvoud aan mensen op straat te brengen. Racistische vooroordelen zullen we enkel bestrijden door in te gaan tegen de oorzaken van tekorten en sociale ellende: het beleid dat bij ons bespaart om cadeaus aan de superrijken te geven. Dat beleid is eigen aan het kapitalisme. N-VA stelt zich op als ‘rebels’ of ‘anders’, terwijl het slaafse uitvoerders zijn van het beleid dat door de grote kapitalisten geëist wordt.
Door mobilisatie voor strijdbare acties hebben we ertoe bijgedragen dat NSV zich niet breder kon organiseren waardoor het vandaag herleid is tot een kleinere groepering. Onder meer via de banden met jonge N-VA’ers slaagt de NSV er wel in om het thema van zijn betoging op de politieke agenda van zowel VB als N-VA te plaatsen. NSV wil op 22 maart een pro-apartheidsbetoging houden in Gent. 25 jaar na de val van de apartheid is dat waanzin. Er vallen jaarlijks ongeveer 18.000 doden door geweld in het bijzonder ongelijke Zuid-Afrika, extreemrechts komt op straat om enkel de 70 blanke boeren onder die 18.000 doden te herdenken. N-VA gaat daar probleemloos in mee.
Betoog mee op 22 maart in Gent in de Mars tegen Racisme. Daarmee zullen we duidelijk maken dat een boodschap van verdeeldheid en haat niet welkom is. We zullen tevens de ruimte voor de haatmars van extreemrechts beperken door zelf de straten in te nemen. Twee dagen later nemen we ook deel aan de nationale manifestatie tegen racisme in Brussel.
We verwijderden twee namen uit dit artikel van mensen die reageerden die ze niet (langer) met S&V in verband willen gebracht worden. Uiteraard juichen we dat toe. Moest hun mededeling daaromtrent foutief blijken te zijn, zal de mail die ze ons daarover stuurden meteen openbaar gepubliceerd worden.
Extreemrechtse jongeren gingen vorige week in Gent over tot vandalisme om een actie voor mensenrechten te saboteren. De Morgen vond het nodig om meteen de woordvoerder van dit groepje neofascisten uitgebreid te interviewen. Kamervoorzitter Bracke (N-VA) vindt het interview “heerlijk.” (foto door Jean-Marie)
Vorige week waren er in Gent verschillende acties die elk een verschillend soort mediabelangstelling genoten. Er was een actie van politiek vandalisme door een tiental leden van de neofascistische groupuscule ‘Schild en Vrienden’ waarbij actievoerders bedreigd werden en spandoeken beschadigd. Er was een optocht van 160 extreemrechtse aanhangers van Voorpost tegen een moskee en voor gesloten grenzen. Een groep Nederlanders stak de grens over om de sluiting van de grenzen te eisen. En er was een mars tegen seksisme met 1200 aanwezigen.
Artikel overgenomen vanop blokbuster.be
Schild en Vrienden werd uitgenodigd voor een interview in de zaterdageditie van De Morgen. Voorpost haalde het VTM Nieuws en verschillende kranten. De grootste betoging daarentegen moest het doen met een klein artikel in Het Nieuwsblad. Wie enkel de gevestigde media volgt, zou kunnen denken dat enkel extreemrechts actie voert. Met 1200 aanwezigen was de mars tegen seksisme nochtans de grootste betoging die dit jaar al plaatsvond in Gent en bovendien is het rond een thema dat onder bredere lagen van de bevolking een grotere rol is gaan spelen: de strijd tegen seksisme.
Bij De Morgen oordeelde men het nuttig om Dries Van Langenhove op te voeren. Dat is de woordvoerder van ‘Schild en Vrienden’. Om hem even te situeren: eind 2015 deed hij een reeks vormingen voor de Vlaams Belang Jongeren, hij was betrokken bij provocatie-acties tegen stakersposten aan het station Gent St Pieters, hij zette ‘Schild en Vrienden’ op naar aanleiding van de meetings van Theo Francken aan de universiteiten, zijn rechtse studentenclub KVHV liet zich opmerken met homofobie, hij kwam op nationale televisie met zijn transfobie naar aanleiding van het nieuws over Bo Van Spilbeeck, hij nam een goede week geleden het voortouw in een op voorhand geplande daad van politiek vandalisme tegen een actie voor mensenrechten. Dat De Morgen deze figuur een uitgebreid interview aanbiedt, zegt natuurlijk veel over de sensatiezucht van die krant.
Sommigen zullen zich afvragen waarom ze destijds voor de redding van De Morgen opgekomen zijn. Anderen dan weer niet: Siegfried Bracke was ten tijde van de redding van de Morgen nog een SP’er, maar ondertussen is hij N-VA’er en vond hij het interview met de neofascist Van Langenhove “heerlijk uitdagend.” De Kamervoorzitter, logebroeder en prominente N-VA’er heeft naar eigen zeggen slechts hier en daar een meningsverschil met een oersconservatieve katholieke neofascist die ook door VB-voorzitter Van Grieken “bewonderd” wordt (De Standaard noteerde vandaag dat de Vlaams Belanger Schild en Vrienden “bewondert” en het “knap vindt hoe ze propaganda voeren en jongeren verenigen.”) Het is niet omdat Van Langenhove vormingen gaf aan de Vlaams Belang Jongeren dat de neofascistische groep ‘Schild en Vrienden’ zich tot die partij beperkt: er zitten ook jonge N-VA’ers in deze kringen. Dat Bracke een interview met Van Langenhove als “mooi” en een “mustread” omschrijft, geeft aan dat N-VA-kopstukken hun jonge leden die in kringen van Schild & Vrienden zitten geen haarbreed in de weg leggen. Er wordt integendeel geprobeerd om deze neofascistische groupuscule op te vrijen.
Het is opmerkelijk dat er niet meer reactie komt op het feit dat een parlementsvoorzitter zo enthousiast is over een groepering van haatzaaiende extremisten die de provocatie steeds meer laten overgaan in gespierde acties van vandalisme en intimidatie. Deze politieke hooligans de hand boven het hoofd houden en aanmoedigen, zoals Bracke doet, zal hun zelfvertrouwen enkel versterken en leiden tot meer geweld. In plaats van de eigen jongeren die daarin meestappen op de vingers te tikken, worden ze aangemoedigd door Bracke, De Wever en Francken.
Extreemrechtse provocaties en geweld kunnen gestopt worden door grote tegenmobilisaties die duidelijk maken dat de steun voor deze neofascisten onder bredere lagen van de bevolking uiterst minimaal is. Door in onze mobilisaties een sociaal programma van jobs, huisvesting en openbare diensten te verdedigen, gaan we in tegen de verdeeldheid die door de extreemrechtse haatzaaiers wordt gestimuleerd. Op 22 maart is er in Gent een mars tegen racisme naar aanleiding van de derde extreemrechtse actie in die stad op een maand tijd. Dan wil NSV (Nationalistische Studentenvereniging) betogen voor apartheid in Zuid-Afrika. Doe mee met de mars tegen racisme op 22 maart. Afspraak om 20u aan de UFO, St Pietersnieuwstraat.
Geweld door Schild & Vrienden, groep mee opgezet door Jong N-VA’ers. Reageert N-VA tegen politiek geweld door eigen jongeren?
Foto: Jean-MarieOp zaterdag 3 maart voerden onder andere Belmundo en Vluchtelingenwerk Vlaanderen een actie aan het Gentse Gravensteen met de eis om de mensenrechten te respecteren. Ze hielden drie keer een ludieke bestorming van het fort, dat voor de gelegenheid Fort Europa moest voorstellen en was behangen met spandoeken. Mensenrechten zijn blijkbaar een doorn in het oog voor Schild & Vrienden en leden van KVHV, NSV! en Jong N-VA. Zij intimideerden actievoerders, dreigden met geweld en vernielden materiaal. Na eensgezinde tegenstand van de aanwezige actievoerders maakten ze zich uit de voeten.
Schild en Vrienden is het extreemrechtse haatclubje rond Dries Vanlangenhove, die onlangs in de media kwam met zijn transfobe uitspraken. Dat ze niet vies zijn van intimidatie wisten we al: eerder stuurden leden van Jong N-VA, NSV! en KVHV seksistische commentaren en verkrachtingsmemes rond naar personeelsleden van de Ugent. Nu gaan ze een stapje verder en vallen ze onder de vlag van Schild en Vrienden fysiek acties aan.
In een klimaat waar Theo Francken mensen zonder verpinken kan uitleveren aan martelende dictaturen, N-VA collega Jambon zonder pardon razzia’s kan uitvoeren op culturele organisaties en dodelijke ongevallen louter afgedaan worden als zelfgezochte onvoorzichtigheden, is het niet verwonderlijk dat groepjes als ‘Schild en Vrienden’ aan zelfvertrouwen winnen. Gewapend met het voorbeeld van hun Amerikaanse alt-right collega’s proberen ze hun racisme in daden om te zetten en elke kritische stem via intimidatie het zwijgen op te leggen.
De alt-right beweging kreeg echter een enorme klap toen het bij provocaties op straat te ver ging. Nadat er een dode viel in Charlottesville afgelopen zomer volgenden massale betogingen en acties waardoor extreemrechts terug in de verdrukking kwam. Grote mobilisaties zijn nodig om extreemrechts te marginaliseren en het zelfvertrouwen te ontnemen. Als we extreemrechts met tak en wortel willen uitroeien, moeten we van die mobilisatie gebruik maken om de discussie aan te gaan over het programma waarmee we een antwoord bieden op de voedingsbodem van haatgroepen als ‘Schild en Vrienden.’
Door de werkende klasse te verdelen tussen Vlamingen en migranten (of werkenden en niet-werkenden, vrouwen en mannen etc.) wil deze regering de aandacht afleiden van de echte breuklijn. Die tussen de 99,9% werkenden, studenten, gepensioneerden en werkzoekenden die besparing na besparing moeten slikken, en het minieme aantal bedrijfsleiders en aandeelhouders dat door de regering op hun wenken worden bediend. Terwijl bespaard wordt op onderwijs, gezondheidszorg, pensioenen, … passeerde in 2016 221 miljard euro door belastingparadijzen. Dat is niet allemaal fraude, maar het geeft wel een idee van de enorme middelen die er zijn.
Het zijn niet de vluchtelingen die de sociale zekerheid ondermijnen, het zijn de werkgevers en hun politieke marionetten in de rechtse regering. Zij hollen de sociale zekerheid uit om de middelen ervan cadeau te doen aan de speculanten en grote aandeelhouders. N-VA voorzitter De Wever beweert dat we moeten kiezen tussen vluchtelingen menswaardig opvangen of de sociale zekerheid overeind houden, maar hij voert een beleid dat zowel ingaat tegen de sociale zekerheid als tegen de vluchtelingen. De Wever en Francken proberen verdeeldheid en racisme te stimuleren om er electoraal voordeel uit te halen om daarmee de grote bedrijven nog meer van dienst te kunnen te zijn. Hun verdelende retoriek wordt steeds erger, hun jongeren voelen zich hierdoor gesterkt en gaan over tot fysiek geweld.
Het is hoog tijd om dit een halt toe te roepen. Racisme kunnen we het beste bestrijden door op te komen voor een programma dat alle werkenden en jongeren verenigt, los van hun afkomst. Het betekent opkomen voor degelijke jobs aan goede lonen, betaalbare huisvesting, uitgebouwde openbare diensten, een menswaardige pensioenleeftijd, … Niet de vluchtelingen maar de rechtse regering vallen al die zaken aan.
Laten we samen strijden tegen extreemrechts en zijn verdeel-en-heers politiek. De eerste afspraak is op donderdag 22 maart in Gent op een betoging tegen een geplande pro-apartheidsmars (25 jaar na de val van de apartheid!) van de extreemrechtse studentenclub NSV (gelinkt aan het Vlaams Belang, maar met ook leden van N-VA erin betrokken).
We vroegen Pascal Debruyne (Vluchtelingenwerk Vlaanderen) wat er exact gebeurd was:
Het boek ‘Nieuw Rechts’ sluit naadloos aan bij het vorige boek van Ico Maly waarin hij de ideologische basis van N-VA onderzocht (zie onze bespreking). In dit boek bestudeert Maly de ontwikkeling van nieuw rechts, van de meme-oorlog in de verkiezingscampagne voor Trump tot de pogingen om ook in het reële leven – blijkbaar ‘meat life’ genoemd – een kracht uit te bouwen.
