NL Socialisme

Tag: Schild en Vrienden

  • VB toont asociale anti-arbeiderskarakter door Van Langenhove binnen te halen

    Rijkeluiszoontje met aversie tegen mensen die voor hun levensstandaard en pensioenrechten opkomen, staat voor hard neoliberaal besparingsbeleid.

    Protest tegen racisme in Antwerpen in 2015. Onze mening: ‘Stop de besparingen. Jobs, geen racisme.’

    De afgelopen dagen maakte het Vlaams Belang bekend dat de “eindbaas” – mooi Vlaams voor Führer – van het neofascistische groepje Hitler-vereerders Schild & Vrienden opkomt op de Vlaams Brabantse Kamerlijst van de partij. Tijdens de laatste gemeenteraadsverkiezingen noemde Filip Dewinter het Vlaams Belang het “syndicaat” van de “eigen bevolking”. Dat was een verwijzing naar de gewone loontrekkenden die op de partij stemmen.

    Door Peter (Leuven)

    Een deel van de bevolking wordt na jaren van inleveringen, dalende koopkracht, besparingen allerhande,… aangetrokken door de slogans tegen vluchtelingen, mensen met een andere afkomst of religie,… van het Vlaams Belang, of zelfs nog steeds de N-VA. Hoewel deze laatste zelf mee de pensioenleeftijd verhoogde naar 67 jaar, een indexsprong doorvoerde en knipte in onze diensten. Maar welke belangen vertegenwoordigt Dries Van Langenhove met zijn elitaire club van studenten, Schild&Vrienden?

    Stakers lastig vallen en vakbondsvlaggen verbranden: het anti-syndicaat Schild & Vrienden

    Het Vlaams Belang probeert een onmogelijke spreidstand uit te voeren. Ze denken de belangen van de rijkste 1%, van de Vlaamse en andere bazen, te kunnen verzoenen met de belangen van de werkenden. Het VB bracht de laatste jaren soms zelfs een sociaal geluid, bv. rond de eis voor een hoger minimumpensioen of nog door steun uit te spreken aan de beweging van gele hesjes. Op die manier probeert het zich te onderscheiden van de neoliberale en asociale N-VA. Klein probleem: met Van Langenhove en co haalt het VB een rijkeluiszoon en zijn elitaire club van neoliberale vrienden binnen. Het sociale gelaat van het VB is praat voor de vaak: ze hebben geen alternatief op de besparingen en de groeiende armoede van het kapitalisme.

    Van Langenhove maakte naam met stunts waarbij o.a. stakende vakbondsleden in Gent werden lastig gevallen. Hij plakte hen als de elitaire stakingsbreker die hij is – met een camera in zijn kielzog – stickers op de rug van Schild & Vrienden. Dat getrol met een handvol volgelingen werd vervolgens op internet gesmeten. Schild & Vrienden viel ook een ABVV-lokaal binnen in Gent, waarbij een vakbondsvlag werd gestolen. De vlag werd nadien in een IS-achtig filmpje – met gemaskerde S&V’ers – ritueel verbrand. Deze antisyndicale en asociale anti-arbeidersclub haalt het Vlaams Belang nu met vlag en wimpel binnen. Zeg me wie je vrienden zijn en ik zal zeggen wie je bent!

    Het KVHV waaruit Schild & Vrienden voortkomt, was altijd een groep van bevoorrechte studenten. Ze staken hun misprijzen voor gewone werkenden nooit onder stoelen of banken. In 2014 was Antwerps KVHV-leider Wouter Jambon voorstander van het hogere inschrijvingsgeld in het hoger onderwijs: “we moeten van de idee af dat hogere studies vanzelfsprekend zijn” (Knack, 28/7/14). Volgens het KVHV – waar Van Langenhove als tiener bij aansloot – draagt duurder onderwijs noodzakelijk bij tot “elitevorming.”

    De woede van veel werkenden is terecht. Maar we zullen als werkende klasse naar boven moeten trappen – naar de rijken die onze koopkracht en rechten afbreken en ons via hun mediagroepen proberen te verdelen – willen we stappen vooruit zetten.

    Orban als voorbeeld: 6-daagse werkweek weer ingevoerd

    Van Langenhove en extreemrechts beschouwen de Hongaarse premier Orban als hun grote voorbeeld. Schild & Vrienden vond het “een grote eer” om de Hongaarse regering te ontmoeten. Orban wordt vandaag geconfronteerd met massale protesten van werkenden en jongeren op straat. Hij ving stemmen met slogans tegen vluchtelingen, maar nu komt zijn echte agenda boven. Orban drukt in Hongarije de terugkeer naar de 6-daagse werkweek door! Hartelijk dank, zeggen de patroons. Orban leidde een deel van de werkenden om de tuin wat de echte oorzaak van de sociale miserie aangaat. Die ligt bij de rijkste 1% en het kapitaal: ze persen ons uit en stelen rijkdommen uit de arme landen. Hun politici voeren oorlogen die mensen op de vlucht jagen.

    We moeten het kapitaal laten betalen voor de miserie die het veroorzaakt. Belast de multinationals om vluchtelingen op te vangen en de sociale zekerheid te herfinancieren. Schrap de miljardencadeaus aan lastenverlagingen. Leg beslag op een deel van het slapend kapitaal – bv. 50% – in de belastingparadijzen. Gebruik dit om onze lonen te verhogen en om de economie democratisch te gaan plannen volgens onze behoeften.

    We moeten samen vechten voor een andere maatschappij waarin niemand moet vluchten, in lage lonen wordt gedwongen of een laag pensioen ontvangt. Dit kan enkel als de immense rijkdommen die nu liggen te slapen in de belastingparadijzen en de controle over de economie zelf in handen komen van de werkende klasse. Een democratisch geplande economie, echt democratisch socialisme, is nodig om een verdere en diepe crisis van het kapitalisme af te wenden. Enkel op deze manier kunnen we de groei van een gewelddadige, fascistische beweging de pas afsnijden.

    Vlaams Belang: van “staken schaadt, werken baat” naar sociale hypocrisie

    Het Vlaams Belang is een hypocriete antisyndicale partij. Het pleitte destijds als enige voor rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden. Op die manier zouden de bazen ons gewoon failliet kunnen procederen als we actie voeren. In de jaren ’80 en ’90 wou het Belang ons nog laten werken zoals “werkmieren” in Japan. In 2005 pakte het VB nog uit met een bijzonder hard neoliberaal economisch programma.

    Van zo’n partij van Orban-aanhangers zouden we de sociale slogans moeten geloven vandaag?

    Een linkse massapartij, gericht tegen het winstsysteem, is nodig

    De gele hesjes tonen het. Als de vakbondsleiders niet uit een radicaler vaatje tappen, zal de beweging hen voorbijschieten. We hebben vakbonden nodig die bij elke stap de basis democratisch raadplegen en mee laten beslissen. Strijd genoeg de afgelopen jaren. Maar geen eengemaakte beweging helaas om de regering te doen vallen. En in één moeite voor een regering van de werkenden te mobiliseren, gekozen vanuit de beweging, die de rijkdommen kan opeisen voor de werkende klasse zelf.

    De linkse PVDA kende gelukkig een doorbraak in de verkiezingen. Ze zou de voortrekker kunnen zijn van brede meetings die alle verzet tegen de sociale afbraak bundelen. Van duizenden vakbondsleden, wijk- en klimaatactivisten, jongeren, andere antineoliberale stromingen, … Daarvoor hebben we een open discussie nodig over de weg vooruit en de eisen, het programma, … voor zo’n breed sociaal front.

    Het creëren van zo’n breed debat is geen verzwakking maar een versterking van de beweging. Net zoals in de syndicale strijd de oproep voor personeelsvergaderingen tijdens de stakingsbeweging van 2014, waar ze plaatsvonden, een glimps toonde van wat mogelijk is. Op dezelfde manier roepen we vandaag op voor democratische comités in de scholen om een massale klimaatbeweging onder jongeren op te bouwen.

    Zo’n brede meetings zouden het begin kunnen vormen van een actieve campagne in de wijken, bedrijven en scholen voor een massale betoging voor de verkiezingen in mei. Om zo de sociale thema’s van werk, degelijke lonen en pensioenen, tegen racisme en verdeeldheid, voor het redden van het milieu, voor een toekomst voor jongeren,… bovenaan de agenda te plaatsen. Volgens LSP en Actief Linkse Studenten en Scholieren is dit enkel mogelijk als we de enorme rijkdommen via een socialistische planning investeren in een sociale, zinvolle en milieuvriendelijke toekomst voor allen.

  • VB maakt in verdenking gestelde neonazi lijsttrekker in Vlaams Brabant

    Protest tegen Schild&Vrienden in Gent op 25 september 2018. Foto: Liesbeth

    In september vorig jaar werd de extreemrechtse club ‘Schild & Vrienden’ ontmaskerd voor wat het is: een neonazistische bende. Het is niet omdat je een neonazi in een kostuum steekt, dat die plots minder afgrijselijk is. Wij merkten toen al op dat een aangehouden campagne nodig was om groepen als ‘Schild & Vrienden’ te bestrijden. Van Langenhove moest niet lang wachten om zichzelf opnieuw op het voorplan te plaatsen. Met hulp van de N-VA-opstelling rond migratie en in de rug geduwd door sensatiebeluste media die graag met een relletje en bijhorende klikcijfers uitpakken, werd Van Langenhove een ster binnen extreemrechts. Bij de Ninoofse betoging van 3 januari omschreven wij hem reeds als “het nieuwste VB-kopstuk.” Al liggen zijn ambities wellicht hoger.

    Artikel door Sander (Dendermonde) – overgenomen vanop blokbuster.be

    Dries Van Langenhove, zelfverklaarde eindbaas van Schild en Vrienden en even zelfverklaarde tegenstander van wat hij de “rotte particratie” noemt, komt zelf op voor Vlaams Belang. Dit soort opportunisme was eigenlijk al van in het begin van zijn groepering duidelijk. Kijk maar hoe hij en zijn aanhangers een plaatsje probeerden te krijgen in partijen en bestuursorganen. Dat Van Langenhove voor het Vlaams Belang kiest is niet verrassend. Eind 2015, nog voor er van Schild & Vrienden sprake was, hield hij een reeks interne vormingen voor de Vlaams Belang Jongeren. In november 2018, lang voor er sprake was van Van Langenhove als lijsttrekker, probeerde het Vlaams Belang de ‘fanclub’ van Van Langenhove te organiseren met een reeks gratis vaten onder de noemer ‘Schild en pint’ waarop in Gent de ‘eindbaas’ zelf zijn opwachting maakte.

    Dat een politiek mandaat ook onschendbaarheid met zich meebrengt zal wel handig meegenomen zijn, zeker nu blijkt dat het gerechtelijk onderzoek tegen hem nog steeds lopende is. Nauwe banden tussen extreemrechtse parlementaire partijen en knokploegen zijn ook niet nieuw: het Vlaams Blok werd mee gedragen door voormalige VMO’ers. Vandaag spelen leden van knokploegen als Génération Identitaire een rol in het ondersteunen van onder meer het Duitse AFD of Marine Le Pen in Frankrijk. Van Langenhove baseerde zijn eigen knokploeg op die Génération Identitaire.

    Decennia van besparingen, fetisjisme voor de vrije markt en het aanvaarden van de neoliberale logica door zowat het volledige politieke landschap, inclusief de sociaaldemocratie, hebben de voedingsbodem gecreëerd waarop extreemrechts probeert in te spelen. De afgelopen jaren was dit door de opmars van N-VA moeilijker, maar dat was slechts een tijdelijk gegeven. De racistische elementen in het N-VA-discours winnen aan belang om het asociale beleid toe te dekken. Meteen wordt ook de rode loper uitgerold voor een versterkte terugkeer van extreemrechts.

    Of het Vlaams Belang die rol zal spelen, hebben wij steeds in het midden gelaten. Ook nu is dat niet zeker. Van Langenhove wordt lijsttrekker voor zijn partij, maar benadrukt zijn ‘onafhankelijkheid’ omdat hij mogelijk hoger mikt of de deur wil openlaten voor een nieuwe extreemrechtse formatie waarin hij niet gewoon een extra kopstuk is, maar de ‘eindbaas’. Forza Flandria?

    Extreemrechts wil het zelfvertrouwen van de marsen tegen Marakesh en in Ninove consolideren. Zolang het debat niet gaat over de echte oorzaken van de sociale en economische malaise – de winsthonger van de grote bedrijven – kan het daar mee wegkomen. Er is een tegenantwoord nodig op straat, in de bedrijven en op de faculteiten en scholen.

    De protesten tegen de ronduit ranzige memes en berichten in gesloten chatgroepen van Schild & Vrienden in september vorig jaar toonden het potentieel om extreemrechts actief te bestrijden. Jammer genoeg kwamen er na de erg succesvolle student walk-out van 25 september geen concrete nieuwe initiatieven. Het maakte dat de druk wat afnam, waarop Van Langenhove terug toegelaten werd om zijn thesis af te werken en andere leden van Schild & Vrienden hun postje in de sociale raad van de UGent konden behouden.

    De strijd tegen extreemrechts kunnen we niet overlaten aan gevestigde machten. Extreemrechts probeert zich voor te doen als anders, maar verdedigt dezelfde belangen van de grote bedrijven en hun aandeelhouders. Vakbonden, werklozen, langdurig zieken en vooral vluchtelingen worden keer op  keer als veroorzakers van alle ellende beschouwd, om zo de 1% rijksten uit de wind te zetten. We kunnen dit enkel beantwoorden met een offensieve linkerzijde die een alternatief biedt op de verwoestende kapitalistische machine.

  • Extreemrechts in het offensief – antifascisten organiseren!

    Antifascistische betoging gisteren.

    De ‘Mars tegen Marrakech’ domineerde een week lang de gevestigde media. Toch klaagde extreemrechts in alle media over een gebrek aan spreektijd en aandacht. Met enkele duizenden aanwezigen bleef deze mars een pak kleiner dan zowat elke ernstige vakbondsmobilisatie, maar tegelijk was het de grootste extreemrechtse actie in Brussel sinds decennia. Die pluim mag Theo Francken op zijn hoed steken. De politie sprak van 5.500 betogers en 1.000 tegenbetogers. De extreemrechtse haatmars eindigde met rellen en arrestaties.

    De politieke instabiliteit biedt ruimte voor extreemrechts. De N-VA-positionering tegen vluchtelingen is de afgelopen jaren stelselmatig harder geworden, tot op een punt dat online campagnes zo uit de koker van Filip Dewinter konden komen. Het verzet van N-VA tegen het niet-bindend en bijzonder vage Migratiepact plaatste het thema van migratie centraal in het debat. N-VA doet dit bewust: zo moet het niet gaan over het asociale beleid waar het de grootste voortrekker van is. Dat beleid leidt tot het toenemende ongenoegen rond de stijgende prijzen en de dalende koopkracht. De aandacht hiervan afleiden is waar N-VA mee bezig is en wat extreemrechts extra ruimte biedt.

    De mobilisatie van extreemrechts voor de ‘Mars tegen Marrakech’ was de grootste sinds jaren. N-VA heeft extreemrechts duidelijk niet gestopt, integendeel! Het Vlaams Belang nam graag mee het voortouw, zelfs indien bredere lagen in de mars een steun aan Theo Francken zagen. Dat de mars werd opgezet door Schild & Vrienden was voor het Vlaams Belang geen probleem: die neonazi’s zijn welkom bij het VB. Het neonazisme van Van Langenhove en co dat open en bloot werd uitgesmeerd in de Pano-reportage van september wordt vergoelijkt als ‘jeugdzonde’ of als manipulatie door de media. Extreemrechts maakte gebruik van het N-VA-verzet tegen het Migratiepact om zichzelf terug op de voorgrond te plaatsen. Dit zette tegelijk ook druk op N-VA met Francken die de actie openlijk steunde, terwijl de N-VA toch afstand probeerde te bewaren. Een lokale N-VA-verantwoordelijke nam het woord, maar de kopstukken hielden zich ver verwijderd van de mars: deelname zou toekomstige regeringsdeelname moeilijk maken. De spreidstand van N-VA komt echter in de problemen: de steun van Francken voor de betoging geeft aan dat verzet tegen het fascisme van Schild & Vrienden niet essentieel is voor de partij. Dat vormt geen rode lijn.

    Tegen de achtergrond van toenemende sociale tekorten en ongenoegen onder de werkenden en hun gezinnen, heeft de zondebokpolitiek tegen vluchtelingen en migranten een effect. We merken dit op de werkvloer, waar zelfs onder voorstanders van syndicale acties soms positief over Francken wordt gesproken. Dit is begrijpelijk: we worden elke dag langs alle mogelijke kanalen met de boodschap van Francken geconfronteerd. Het is bovendien een eenvoudige boodschap: gewone mensen gaan erop achteruit omdat vluchtelingen zogezegd met de middelen gaan lopen. Het is gemakkelijker om naar beneden te schoppen, dan om naar boven terug te vechten. De realiteit is dat er een enorme concentratie van rijkdom bij een kleine minderheid is, terwijl de overgrote meerderheid van de bevolking erop achteruit gaat. Wij moeten langer werken en zien onze levensstandaard dalen omdat de neoliberalen meer cadeaus uitdelen aan de superrijken. Onze koopkracht wordt niet door vluchtelingen ondermijnd, maar door de grote aandeelhouders en hun politieke marionetten (waaronder die van N-VA).

    In Hongarije, het voorbeeldbeleid bij uitstek voor extreemrechts, wordt momenteel geprotesteerd tegen de ‘slavenwet’: werkenden moeten steeds slechtere arbeidsvoorwaarden aanvaarden. Orban wil dat iedereen tot 400 overuren per jaar kan verplicht worden, waarbij het loon hiervoor pas drie jaar later moet betaald worden. Deze asociale maatregel is geen gevolg van de komst van vluchtelingen, Hongarije laat er immers geen binnen. Het is het resultaat van het neoliberale beleid dat ook door extreemrechts wordt verdedigd. Het is tegen dit soort beleid dat het protest van de gele hesjes gericht is.

    Op de antifascistische actie was er een belangrijke aanwezigheid van syndicalisten. Dat was bijzonder positief: de arbeidersbeweging is de enige die kan antwoorden op de voedingsbodem van extreemrechts. De mobilisatie van ongeveer 2.000 antifascisten op korte termijn was goed, maar we waren met minder dan extreemrechts. De tradities van verzet tegen het Vlaams Belang in Vlaanderen stonden de voorbije jaren onder druk. Met Blokbuster stonden we er meermaals alleen voor om strijdbare antifascistische betogingen te organiseren. Voor de antifascistische betoging van 16 december waren er complicaties: examens voor jongeren en de focus van syndicalisten op de actiedag van 14 december. Volgende mobilisaties zullen echter nodig zijn: extreemrechts putte zelfvertrouwen uit de ‘Mars tegen Marrakech’ en zal verder gaan, waarbij geweld tegen andersdenkenden en syndicalisten waarschijnlijk is. De extreemrechtse mars in Brussel eindigde reeds met rellen en geweld.

    Vorig jaar was het onzeker of de extreemrechtse studenten van NSV nog zouden proberen om in een studentenstad te betogen. Gesteund door Schild & Vrienden gebeurde dat toch in Gent. Waarschijnlijk zullen extreemrechtse studenten proberen om de alliantie van afgelopen zondag verder te zetten. Een NSV-betoging in Leuven in maart behoort bijgevolg tot de mogelijkheden. Laten we niet wachten om de campagne voor een antifascistische betoging nu al op te starten!

    We zullen het antifascistisch verzet ernstig moeten organiseren. Dat kan het beste door nu al stappen te zetten: in syndicale kringen de discussie aangaan om mobilisaties mee te dragen, jongeren bijeenbrengen en organiseren, het lanceren van een actie-oproep. Racisme en alles wat ons verdeelt verzwakt onze positie in de strijd tegen het asociaal beleid. We mogen deze discussie niet uit de weg gaan, maar moeten met de arbeidersbeweging antwoorden bieden op kwesties als migratie. We zijn daar overigens goed voor gepositioneerd: niet onze solidariteit maar hun neoliberaal beleid leidt wereldwijd tot ellende en oorlog, waardoor mensen geen andere optie zien dan vluchten. Er is nood aan instrumenten als pamfletten en vormingen waarmee syndicalisten sterker staan in discussies over racisme en waarmee de basis kan gelegd worden voor grotere mobilisaties tegen extreemrechts.

    Het beste antwoord op extreemrechts is een offensieve strijd van de arbeidersbeweging voor een betere levensstandaard en een plan van massale publieke investeringen in infrastructuur en openbare diensten. Daarmee wordt de voedingsbodem voor racisme en extreemrechts weggenomen. Tegelijk moeten we onze krachten bewust organiseren in antifascistisch verzet: een versterking van extreemrechts is een obstakel in onze strijd voor een alternatief op de ellende en ongelijkheid van het kapitalisme.

    Een grote solidariteitsmars, mee gedragen door de vakbonden, zou een goede opstap zijn om antifascisten te organiseren en voor te bereiden op komende acties. Door met zo’n mars eisen te verdedigen zoals betere jobs, hogere lonen, meer openbare diensten, … kunnen we sociale thema’s centraal stellen. Met eisen zoals een hoger minimumloon (14 euro per uur), minimumpensioen van 1.500 euro (en pensioen aan 75% van het laatste loon), herstel van de volledige index, massaal plan van publieke investeringen in openbare diensten, … kunnen we ongetwijfeld ook heel wat collega’s en kennissen overtuigen die vandaag soms openstaan voor de verdelende propaganda van rechts en extreemrechts.

    Foto’s van de antifascistische betoging door Liesbeth:

    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/eJbHJQceZeeBzXpZ6]

  • N-VA heeft extreemrechts niet gestopt, integendeel

    Bij de sterke groei van N-VA in de verkiezingen van 2014 waarschuwden wij reeds: dit was niet het einde van extreemrechts. Velen hoopten toen dat het gedaan was met het VB, sommigen stelden dat het stoppen van extreemrechts dan toch één verdienste van de N-VA was. De extreemrechtse mars van komende zondag maakt duidelijk dat dit niet klopt en dat onze waarschuwing helaas terecht was.

    Reactie van de antifascistische campagne Blokbuster

    De afgelopen jaren werd de N-VA-campagne tegen vluchtelingenen migranten steeds ranziger. De partij moest dit wel doen: met het asociale beleid van aanvallen op pensioenen, lonen en uitkeringen viel geen steun terapen bij bredere lagen van de bevolking. Er was steeds een zondebok nodig om de aandacht af te leiden en het imago van de N-VA toch hoog te houden. Als de Oostenrijkse stem tegen het Migratiepact en de VB-campagne tegen datzelfde pact nu ook nog eens het imago van Theo ‘Trump’ Francken hadden ondermijnd, dan zat N-VA met een groot probleem. Dat is de rode lijn doorheen het politieke toneel van de afgelopen weken.

    Eerder werd duidelijk dat het offensief van de rechtse regering tegen de levensstandaard van de werkenden en het brutale neoliberale karakter van dit beleid opgepikt werden door extreemrechtse groepen. De voorbije jaren begonnen extreemrechtse studenten die voorheen vooral op het Vlaams Belang gericht waren meer en meer naar N-VA te kijken. Dat was niet enkel het geval bij het KVHV maar ook bij NSV, nochtans een traditionele kweekvijver van VB-politici. Het is uit die kringen dat Schild & Vrienden ontstond, de groep neonazi’s rond Dries Van Langenhove. Ze vonden elkaar ondermeer op de actie van Siegfried Bracke om stakende werknemers te provoceren en al helemaal in de verdediging van de provocatieve meetings van Theo Francken aan de universiteiten. Daar is de basis gelegd voor Schild & Vrienden, vandaar ook de aarzelende houding bij N-VA om er afstand van te nemen toen een Pano-documentaire begin september duidelijk maakte dat S&V voor eengewelddadig neonazisme staat. Voor flirten met gewelddadig racisme ofintimidatie van andersdenkenden werd geen rode lijn getrokken door N-VA. Ditwas duidelijk geen essentiële kwestie voor de partij.

    S&V leek uitgeteld, maar komt nu terug. Opnieuw dankzijde N-VA die via het niet-bindend Migratiepact van asiel en identiteit het centrale verkiezingsthema wil maken. De geplande extreemrechtse haatmars van komende zondag moet Schild & Vrienden terug op de agenda zetten. Het wordt daarin actief ondersteund door het Vlaams Belang, maar ook door zowel KVHV als NSV. N-VA reageert zelf niet op de geplande mars, ook al zullen er ongetwijfeld een aantal partijleden aanwezig zijn. Voor het Vlaams Belang is samenwerking met neonazi’s geen probleem, zeker niet als het de kans biedt om de positie opnieuw te versterken onder de studenten van KVHV en NSV en om tegelijk een aantal N-VA-leden naar zich toe te trekken. In de lokale verkiezingen van 14 oktober kon het VB al een eerste keer terug vooruitgaan, onder meer door de N-VA-campagnes tegen vluchtelingen.

    Begin 2015 nam Ludo Abicht in een dubbelinterview met Peter De Roover in De Standaard een standpunt in dat ook anderen ter linkerzijde wel eens verdedigden: “Ik was sympathisant van het Anti-Fascistisch Front en Blokbusters en al die linkse bewegingen die tevergeefs probeerden het Vlaams Blok te bestrijden. Maar tegelijk heb ik altijd gezegd dat de enige die het Blok echt de wind uit de zeilen kon nemen, een uitgesproken conservatieve en Vlaams-nationalistische, maar democratische partij zou zijn.”

    Helaas moeten we vandaag vaststellen dat wij gelijk hadden toen we waarschuwden dat het Vlaams Belang niet uitgeteld was en niet zou gestopt worden door N-VA. We verwezen toen naar het Franse voorbeeld waar Sarkozy de electorale steun voor Le Pen een tijdlang spectaculair naar beneden haalde, maar waar Le Pen na het doorprikken van de zeepbel van Sarkozy sterker dan voorheen kon terugkeren. “Het beste antwoord om extreemrechts wind uit de zeilen te halen, is een offensieve linkerzijde die een perspectief van hoop kanbieden,” schreven we in onze reactie op Abicht. Voor het bestrijden van extreemrechts moeten we niet op rechts rekenen. De voedingsbodem voor racistische vooroordelen wegnemen, vereist een strijd tegen het asociale beleid van tekorten voor de meerderheid van de bevolking. Dat zal niet gebeuren door populistisch rechts of de gevestigde partijen.

    Voor antifascisten is het een waarschuwing: als Schild &Vrienden komende zondag effectief mag betogen in Brussel en erin slaagt om de grootste extreemrechtse mobilisatie in Brussel sinds jaren op de been te brengen, dan moet ons antwoord ernstig zijn. Gelukkig kwam er de voorbije dagen een initiatief voor een antifascistische tegenactie, wij ondersteunen die oproep. Tegelijk moeten we ons voorbereiden op antifascistische acties, zekerin Vlaanderen, bij elke onvermijdelijke poging van extreemrechts om het hernieuwde zelfvertrouwen in fysiek geweld om te zetten. Al goed dat we met Blokbuster de afgelopen jaren de traditie van antifascistisch protest in stand gehouden hebben, ook op ogenblikken dat we er quasi alleen voor stonden. Maar er zal meer nodig zijn: de arbeidersbeweging heeft een cruciale rol te spelen. Het is positief dat er uit ABVV-hoek steun komt voor het antifascistisch protestvan zondag, hopelijk wordt dit gevolgd door actieve mobilisatie. De verdediging van onze arbeids- en levensvoorwaarden en de strijd voor vooruitgang richt zich niet alleen tegen de rechtse politici met hun neoliberaal afbraakbeleid, maar ook tegen de neofascistische pitbulls die tot doel hebben om onze strijd tegen het systeem te verpletteren. Ze zijn daar zeker nog niet toe in staan, laten we ervoor zorgen dat ze dit ook niet worden!

  • Antifascistisch antwoord op grote haatmars nodig!

    Protest tegen Schild & Vrienden in Gent eind september. Foto: Liesbeth

    Standpunt van Blokbuster en Syndicalisten TEGEN Fascisme

    • N-VA-campagne tegen migratie kan tot grootste extreemrechtse haatoptocht in ons land sinds decennia leiden
    • Neonazi’s van Schild & Vrienden surfen op N-VA-golf
    • Arbeidersbeweging moet antifascistisch antwoord bieden: samen strijden voor alternatief op beleid van ellende en verdeeldheid!

    Het in september nog verguisde extreemrechtse ‘Schild & Vrienden’ grijpt de kans om terug op de voorgrond te komen. Het doet dit met een aangekondigde ‘Mars tegen Marrakech’ op zondag 16 december, een initiatief dat mee ondersteund wordt door de extreemrechtse studentenclubs NSV en KVHV en ook het Vlaams Belang. Indien deze mars mag plaatsvinden, is het niet uitgesloten dat extreemrechts onder leiding van het neofascistische Schild & Vrienden een grote mobilisatie op de been brengt.

    Voor de N-VA was de crisis rond het Marrakeshpact het begin van de verkiezingscampagne. Het Vlaams Belang én extreemrechtse elementen binnen de N-VA maken daar handig gebruik van. Een grote mobilisatie van extreemrechts is gevaarlijk: het zal groen licht geven aan groepen als Schild & Vrienden om terug openlijker naar buiten te komen met een boodschap en praktijk van haat en geweld.

    De ondertussen gevallen regering Michel I heeft het thema van migratie en identiteit steevast misbruikt als bliksemafleider van de sociale agenda. We herinneren ons het boerkini-debat dat tegelijkertijd met het asociale zomerakkoord gelanceerd werd. Michel II zal op dat elan doorgaan. Deze regering zal geen maatregelen nemen die de oplopende tekorten voor de meerderheid van de bevolking aanpakken. Er wordt verder bespaard op degelijke jobs, publieke dienstverlening, betaalbare huisvesting, onderwijs en zorg. Dit wordt niet gedaan om geld aan vluchtelingen te geven, maar wel om nog meer cadeaus aan de superrijken uit te delen. Het asociale beleid wordt toegedekt door de verdeeldheid tussen migranten en andere werkenden aan te wakkeren.

    Het is positief dat er oproepen voor tegenprotest zijn, zelfs indien deze niet gecoördineerd zijn. Dit protest mag zich niet laten provoceren door het geweld van extreemrechts. Het mag zich evenmin beperken tot een ‘Mars voor Marrakesh’, wat illusies creëert in een heel vaag en niet-bindend pact dat niet meer is dan een schaamlapje voor de andere regeringspartijen. MR, Open VLD, CD&V zijn jarenlang akkoord gegaan met het migratiebeleid van Francken en de N-VA. Het tekenen van een niet-bindend pact zal daar niets aan veranderen. Zonder een breuk met het beleid van oorlog en neokoloniale plundering, komt er geen einde aan de redenen waarom mensen geen andere optie zien dan vluchten. Hiervoor moeten we strijden voor controle over de immense rijkdommen, democratische planning en nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie.

    Het beste antwoord op de verdeel-en-heerspolitiek van rechts in eigen land, verder opgeklopt door extreemrechts, is samen strijden voor onze sociale eisen: hoger minimumloon (14 euro per uur), loonsverhogingen, herstel van de volledige indexering van lonen, leefbaar pensioen (1500 euro minimum), werkbaar werk (30-urenweek), ernstige maatregelen tegen klimaatverandering, …

    De actiedag van de vakbonden op 2 oktober en het falen van de gevestigde politici rond kwesties als een mogelijke black-out of het investeren in voldoende en degelijke sociale huisvesting, speelden een rol bij de lokale verkiezingen waarin alle rechtse regeringspartijen verloren. Niet de vluchtelingen ondermijnen onze koopkracht, sociale zekerheid, lonen en jobzekerheid. Dat gebeurt door het neoliberale besparingsbeleid waar N-VA steeds de grootste voortrekker van was. Om de cadeaus aan de 1% rijksten verder uit te breiden, worden migranten en vluchtelingen zowel als goedkope arbeidskracht gebruikt als in een rol van zondebok geduwd.

    De arbeidersbeweging is het best geplaatst om een ernstige antifascistische mobilisatie op te zetten. De vakbonden hebben hier een cruciale rol in te spelen. Zij beschikken over de grootste potentiële mobilisatiekracht en zijn ook het best geplaatst om de aandacht te vestigen op de problemen van de werkende bevolking. Dat betekent ook strijden voor de middelen om die problemen aan te pakken: de terechte eisen van de gele hesjes tegen de stijgende prijzen en taksen, voor leefbare lonen en pensioenen en andere elementen die we hierboven aanhalen.

    De strijd rond die thema’s centraal zetten in een echte massamobilisatie is de beste strategie tegen (extreem)rechts en de voedingsbodem voor racisme.

  • Na acties tegen Schild & Vrienden: strijd tegen racisme verderzetten!

    “Jullie zijn mijn schild en mijn vrienden,” grapte Bart De Wever, richting enkele collega’s die hem van de tv-camera’s afschermden op de avond van de gemeenteraadsverkiezingen. Voor de voorzitter van N-VA is de zaak S&V geklasseerd en een bron van humor. De laatste weken is het in de mainstream media heel wat stiller geworden rond Schild & Vrienden; het resultaat van de verontwaardiging en de tegenreactie na de onthullende Pano-reportage. Van Langenhove’s aanzet tot privémilitie lijkt – voorlopig althans – gefnuikt.

    Artikel door Fabian (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Der Untergang?

    Ook de “lange mars op de instellingen” die S&V plande werd ondertussen, onder druk van de enorme verontwaardiging en mobilisaties, een halt toegeroepen. Na de verwijdering van Van Langenhove uit de Raad van Bestuur van de UGent volgde de exit van de S&V’ers uit de Vlaamse Jeugdraad en een hele reeks geïdentificeerde S&V’ers vlogen van kieslijsten, vooral bij N-VA. Deze overwinningen zijn mede de verdienste van antifascistische krachten die zijn blijven mobiliseren tegen extreemrechts en er zo voor gezorgd hebben dat die ideeën nooit konden genieten van een breder platform en dat ze nooit vertaald werden in structureel geweld op straat.

    Provocatieve of brutale acties zoals die aan het Gravensteen of tegen vakbondspiketten hoeven we van hen misschien niet meteen opnieuw te verwachten. Ze kondigden voordien al nooit hun acties op voorhand aan uit angst voor grote tegenmobilisaties. De bereidheid voor zulke tegenmobilisaties is – zeker bij jongeren – enkel toegenomen. Bovenal zijn Van Langenhove en enkele anderen verbrand voor het leven en is Filip Dewinter voorlopig wellicht de enige die hem nog “een talentvolle jongen” durft te noemen die “het voordeel van de twijfel” verdient.

    Of even hergroeperen?

    Op hun Facebookpagina blijven S&V – of Dries Van Langenhove en enkele overgebleven getrouwen – hun onschuld uitschreeuwen en beschuldigingen lanceren tegen de zogenaamde ‘leugenpers’ waarin ze voordien zo gretig figureerden. De pagina heeft inmiddels een bereik van 28.000 volgers en behalve walging bij de meerderheid heeft de reportage wellicht ook inspiratie aan anderen gegeven.

    Uit een rechtszaak in kortgeding vloeide ondertussen voort dat Van Langenhove toch terug toegang krijgt tot de UGent, zij het slechts 8 uur per week en enkel tot de bibliotheek van de Rechtenfaculteit. Het is overigens nog afwachten waar de universitaire tuchtprocedure tegen hem en het gerechtelijk onderzoek tegen S&V toe zullen leiden.

    Daar waar de aanwezigheid van S&V’ers de geloofwaardigheid van anderen aantastte, werden ze (soms snel) verwijderd, maar het functioneren ervan werd niet onmogelijk gemaakt. Hoewel ze er vandaag niet meer mee zullen uitpakken blijven heel wat S&V’ers aan de UGent actief als leden van KVHV, NSV en/of Jong N-VA. Ook zit S&V’er Louis Ampe nog steeds in de Sociale Raad (SoRa) van de UGent.

    Massamobilisatie tegen fascisme

    De actie onder de Stadshal, daags na de reportage, werd gevolgd door een grote betoging tegen S&V op 25 september. Daar waren een duizendtal deelnemers waaronder veel studenten maar ook personeelsleden van de UGent en heel wat scholieren. ACOD Ugent mobiliseerde actief naar de actie en slaagde erin ook vakbondsmilitanten uit andere sectoren mee te krijgen. De Actief Linkse Studenten (ALS) en campagne ROSA hadden de Gentse scholieren opgeroepen tot een Student Walkout om de actie te vervoegen. Op een zestal middelbare scholen werd de oproep opgepikt en door nieuw opgerichte mobilisatiecomités verder verspreid.

    Na die betoging riepen enkele studentenvertegenwoordigers op tot een nieuwe actie op 10 oktober aan de SoRa. De scholierencomités en gelijkaardige studentencomités aan twee universitaire faculteiten speelden opnieuw een rol in de mobilisatie naar de actie waar de studentenvertegenwoordigers een petitie overhandigden met iets meer dan 3600 handtekeningen ter uitsluiting van Louis Ampe uit de SoRa. De rector nam de handtekeningen in ontvangst maar wellicht zal er, zonder grote acties om de eisen kracht bij te zetten, weinig gevolg aan gegeven worden. Op juridische middelen en officiële instanties kunnen we niet rekenen om extreemrechts echt aan te pakken.

    We moeten vooral klaar staan om te reageren als S&V of andere extreemrechtse groupuscules zich opnieuw proberen roeren. Toen ALS op zaterdag 22 september in Dendermonde een meeting organiseerde over strijd tegen extreemrechts probeerden enkele neonazi’s van N-SA deze te verhinderen. De extreemrechtse dreiging is niet geweken. ALS en ROSA roepen daarom nu al op om de mobilisatiecomités tegen fascisme meteen weer samen te roepen voor wanneer de nood zich stelt om het verzet ertegen te organiseren. Ook naar de tegenbetoging tegen de jaarlijkse haatmars van NSV, die waarschijnlijk volgende maart in Leuven zal plaatsvinden, moeten we een zo groot mogelijke mobilisatie opzetten om hun vertrouwen verder in te dijken.

    Nood aan een socialistisch alternatief

    Massamobilisatie alleen is niet genoeg. De zoektocht van werkenden en jongeren naar een alternatief op armoede, werkloosheid en een uitzichtloze toekomst is een open proces. De sterkte van extreemrechts hierin is de zwakte van de linkerzijde. De verkiezingsoverwinning van Guy ‘chocomousse’ D’Haeseleer’s Forza Ninove toont opnieuw aan dat de traditionele partijen geen antwoord hebben op opkomst van extreemrechts. Electorale steun voor extreemrechts zal niet verdwijnen door een deel van hun programma over te nemen en een rechts beleid te voeren. Integendeel: zij die dachten dat N-VA de beste remedie was tegen het Vlaams Belang en afgeleiden, zijn er na deze verkiezingen aan voor de moeite.

    We moeten, in de mobilisatiecomités en erbuiten, de discussie aangaan over de rottigheid waar de extreemrechtse schimmel op kan groeien – de enorme tekorten in de samenleving. Fascisten putten vertrouwen uit het dominant wordende verdeel-en-heersdiscours van rechtse populisten. Die laatsten hebben op hun beurt nood aan die zondebokretoriek om de aandacht af te leiden van hun asociale beleid, dat de frustraties en sociale spanningen enkel verhoogt.

    Wat er nodig is, is een links alternatief dat iets doet aan de sociale woestijn die het neoliberalisme heeft gecreëerd. Enkel door de strijd tegen racisme te verbinden aan een strijd voor de gemeenschappelijke belangen van werkenden en jongeren kunnen we de voedingsbodem voor de extreemrechtse schimmel echt wegnemen. Strijden tegen racisme en haat doen we dus best door samen op te komen voor jobs, degelijk onderwijs, goede openbare diensten, … voor iedereen!

    ALS en ROSA roepen daarom op om aan te sluiten bij het verzet en strijd op te bouwen tegen alle vormen van discriminatie en tegen het systeem dat er de voedingsbodem van vormt – het kapitalisme.

  • Blokbuster en de strijd tegen extreemrechts – lessen voor vandaag

    Blokbuster op betoging tegen racisme begin jaren 1990

    Velen vragen zich na de Pano-reportage over Schild en Vrienden af hoe dit mogelijk is. Hoe kon een dergelijke groep gedijen en zich nestelen in instellingen als de universiteitsraden of jongerenadviesraden?

    door Els Deschoemacker, voormalig coördinator nationale stuurgroep Blokbuster in de jaren 1990

    De verklaring vindt men in het racistische klimaat dat al veel jaren opgeklopt wordt. Daarbij worden telkens weer nieuwe grenzen overschreden in het demoniseren van vluchtelingen en migranten. Als we het toestaan, gaat een racistisch en anti-migrantendiscours tot het nieuwe normaal behoren.

    Alle traditionele politici hebben boter op het hoofd, net als de massamedia die de spreekbuis geworden zijn voor rechts en nog rechtser. Zonder verpinken gaat de regering-Michel, de N-VA op kop, verder dan gelijk welke vorige. Meer dan haar voorgangers beroept ze zich op een retoriek van verdeel-en-heers. Om zich van een sociale basis te verzekeren, neemt ze niet de besparingslogica, die ze met de grootste verbetenheid blijft doorduwen, maar de zwakste maatschappelijke groepen in haar vizier. Wie op de vlucht is voor oorlog, geweld, politieke vervolging en extreme armoede, wordt verantwoordelijk gemaakt voor de sociale malaise die de besparingen veroorzaken.

    Extreemrechts gedijt in een sociale woestijn – lessen uit de jaren ‘90

    Een gelijkaardige periode deed zich begin jaren ’90 voor. Toen kregen de sociaaldemocratie en de communistische partijen, de traditionele politieke partijen van de werkende bevolking, grote klappen. Ze verlieten het socialistische gedachtengoed en elke verwijzing naar klassenstrijd. Het is het begin van het openlijk omarmen van de vrije markt. Met een sociaaldemocratische meerderheid drong de EU elk land in de Eurozone een budgettair keurslijf op, werden de sociale uitgaven drastisch ingeperkt en was er een golf aan privatiseringen.

    Vooral extreemrechts profiteerde van dit verraad aan wat de arbeidersbeweging gedurende decennia aan sociale verworvenheden had opgebouwd. Neofascistische groepen vonden ingang en kregen zelfvertrouwen om actief naar buiten te treden. Zoals vandaag mondde dit snel uit in gewelddaden in Oost-Duitsland, in Rostock en Solingen, waar vluchtelingencentra in brand werden gestoken. Jongeren uit achtergestelde wijken werden op sleeptouw genomen voor radicale actie tegen “massamigratie.”

    Het deed de wereld opschrikken en creëerde de eerste massale jongerenbeweging na de val van de muur. Het bracht een antiracistische mobilisatie op gang, vele malen sterker dan wat racisten toen ooit op de been kregen.

    In de zomer van 1991, enkele maanden voor zwarte zondag, lagen de voorlopers van LSP aan de basis van de antiracismecampagne Blokbuster, die vandaag nog actief is. Een jaar later werd het internationale YRE (Youth against Racism in Europe) opgezet, dat in oktober 1992 in Brussel een internationale mars tegen racisme hield met 40.000 deelnemers.

    Blokbuster werd het instrument voor hoofdzakelijk jongeren om in hun scholen, wijken, jeugdhuizen, … de discussie aan te gaan, racisme niet te tolereren, de publieke ruimte terug op te eisen, … en de opmars van het Vlaams Blok af te remmen. Er volgde een periode van kleine en grotere mobilisaties, acties op school en scholierenstakingen, ludieke en minder ludieke acties waarbij altijd geprotesteerd werd tegen meetings en betogingen van extreemrechts, en deze soms, afhankelijk van de krachtsverhoudingen, niet konden doorgaan.

    Electoraal kon de antiracismebeweging het Vlaams Blok niet stoppen, maar het bemoeilijkte de toegang van extreemrechts tot de straat en de jongeren in het bijzonder en het zette de traditionele politici onder druk om er vooral niet mee in coalitie te gaan. Het leidde tot het cordon sanitaire, nog steeds in voege, en een proces met veroordeling van het Vlaams Blok voor aanzetten tot racisme, haat en geweld. De partij werd verboden, maar herrees als Vlaams Belang. Datzelfde jaar behaalde ze haar sterkste electorale score ooit: 24,2% in Vlaanderen.

    Jobs, geen racisme

    Dit is een belangrijk les voor vandaag waarvoor wij toen al waarschuwden. De strijd tegen racisme moet gekoppeld worden aan een programma tegen sociale afbraak. Daarom hebben we ons ook altijd georiënteerd op de arbeidersbeweging en in het bijzonder de vakbonden.

    Net als vandaag zette verdeel-en-heers toen de maatschappelijke toon. Een slogan van het Vlaams Blok was “500.000 werklozen, 500.000 migranten.” Niet zozeer vluchtelingen, maar wie hier kwam om te werken, werd in het vizier genomen. De snel toenemende werkloosheid zorgde voor competitie op de arbeidsmarkt. Onze slogan “Jobs geen racisme” had als doel een programma en benadering aan te reiken waarmee we niet enkel de overtuigden wilden bereiken, maar de sociale basis van extreemrechts, door die te betrekken in de sociale strijd. Met een moralistisch discours zou links de verloren stemmen aan rechts nooit kunnen terugwinnen, argumenteerden wij. Daarvoor was een antwoord op de materiële basis voor extreemrechts nodig.

    Onder de arbeidersklasse heerste een gevoel van onzekerheid en verlatenheid. Het neoliberale ideologische offensief verengde maatschappelijke problemen steeds tot het individu. Het afbrokkelen van het sociaal netwerk in de armste wijken maakte deze groepen vatbaar voor de verdelende propaganda van extreemrechts.

    Vandaag zijn die sociale spanningen niet verdwenen, integendeel. De crisis van tien jaar geleden heeft de sociale afbraak nog versneld. Niet toevallig zien we een nieuwe opflakkering van extreemrechts, met racistisch geweld in Chemnitz, maar ook de verkiezing van Trump in de VS, Salvini in Italië, de coalitie met extreemrechts in Oostenrijk, ….

    Crisis van het kapitalisme zet maatschappijverandering op de agenda

    Sinds de crisis van 2008 wordt een hele generatie jongeren geconfronteerd met de realiteit dat ze slechter af zullen zijn dan hun ouders. Het programma van antiracisten moet hen organiseren en de strijd tegen racisme koppelen aan die voor een andere maatschappij. Dit is de enige manier om het gras van onder de voeten van extreemrechts te maaien.

    Dit is geen utopisch perspectief. De crisis van het kapitalisme zal onvermijdelijk de terugkeer inluiden van klassenstrijd en een hernieuwde interesse in socialistische ideeën. In enkele landen staat deze nieuwe generatie reeds op straat en neemt ze het voortouw in massaprotest. In Spanje, Ierland, de VS, Frankrijk, Groot-Brittannië, … krijgt de kapitalistische klasse te maken met een nieuwe gepolitiseerde en geradicaliseerde generatie die de breuk met het kapitalisme begint te maken. Die generatie begint haar stempel op de politieke agenda te drukken. Waar ze massaal in actie gaat, put ze vertrouwen en begint ze de heersende klasse uit te dagen. Het is een voorbode van wat zich ook in België zal ontwikkelen.

    Het initiatief van de Actief Linkse Studenten en campagne ROSA voor een Student Walkout in Gent als reactie op S&V kan een belangrijke ontsteker zijn. Een juridische aanpak zal niet volstaan, net zo min als een moralistisch discours. De Walkout kan leiden tot antiracismecomités in de scholen, die extreemrechts bestrijden waar het de kop op steekt. Als jongeren het idee krijgen dat ze verandering kunnen afdwingen, zal niets hen nog tegenhouden. Door mobilisatie kunnen ze opnieuw tonen dat ze sterker staan. Maar een belangrijke les van de antiracismestrijd in de jaren ’90 is dat dit niet volstaat. Naast mobilisatie is een politiek antwoord vereist dat ingaat tegen het klimaat van racisme en discriminatie dat in de massamedia het grote woord voert. Het moet ook de strijd van jongeren verbinden met die van de hele werkende klasse via een programma van socialistische maatschappijverandering. Dat is de enige garantie om voor eens en altijd komaf te maken met een wereld waarin een kleine minderheid de meerderheid veroordeelt tot een strijd voor de door haar gecreëerde tekorten.

  • Schild & Vrienden: wat het is en hoe het te bestrijden

    De laatste weken ontstond heel wat ophef rond Schild & Vrienden. De ondertussen beruchte Pano-reportage ontmaskerde hen als aanzet tot extreemrechtse privémilitie. De meest gortige racistische, seksistische en lgbtqi+-fobe uitspraken en memes kwamen boven en leider Dries Van Langenhove riep leden op zich te bewapenen. Voor antifascisten kwam dit niet als een verrassing. Zo schreven zowel wij als bijvoorbeeld Apache het afgelopen jaar al artikels over Schild & Vrienden, maar de Pano-reportage ontmaskerde hen voor een breed publiek. Een dossier over het hoe, wat, wie en vooral waarom van deze haatclub.

    Artikel door Koerian (Gent) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Waar komt Schild & Vrienden vandaan?

    Het antwoord op die vraag is niet zo simpel als het misschien lijkt. De directe oorsprong ligt bij extreemrechtse studentenclubs KVHV (Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond) en NSV (Nationalistische Studenten-vereniging), vooral de Gentse takken. Deze verenigingen steken hun donkerbruine karakter nauwelijks weg en organiseerden al meetings met ex-KKK voorman David Duke, het Italiaanse Blocco Studentesco (zelfverklaarde ‘fascisten van het derde millennium’). Ze intimideerden in het recente verleden militanten van onder andere Actief Linkse Studenten en Comac.

    Het activisme van de NSV stond de afgelopen jaren onder druk, onder meer door consequente antifascistische mobilisatie. Een radicale laag ging op zoek naar een manier om weer militanter en vooral gewelddadiger uit de hoek te komen. Van daaruit ontstond Schild & Vrienden (S&V). De groep had niet alleen contacten binnen NSV en KVHV, maar ook met andere sinistere clubs zoals het extreem conservatieve Maleizenklooster in Overijse (waar zoon Jambon actief bij betrokken was), het Franse Génération Identitaire of blogs als Red Ice. S&V is onderdeel van een wereldwijd vertakt extreemrechts netwerk.

    De opgang van Schild & Vrienden gebeurde niet in een politiek vacuüm. Na haar verkiezingsoverwinning in 2014 voerde N-VA een beleid van harde besparingen op de sociale zekerheid. Tegelijk maakt de rechtse regering veel geld vrij voor belastingcadeaus en wil ze miljarden besteden aan gevechtsvliegtuigen. De aandacht voor het asociale beleid wordt afgeleid door een racistische retoriek tegen migranten. Dit gaf zelfvertrouwen en ruimte aan extreemrechts om steeds verder te gaan wat haat en discriminatie betreft. Eenzelfde fenomeen zagen we in de VS waar de verkiezing van Trump de alt-right bewegingen stimuleerde.

    De afgelopen jaren trok de N-VA het maatschappelijk debat naar rechts, waarbij sociale thema’s ondergesneeuwd werden door een focus op veiligheid en migratie (wat overigens ook kwesties zijn waarop niet kan geantwoord worden zonder tegen het asociale beleid in te gaan). Malcolm X wist het al: om het kapitalisme in stand te houden, moet de werkende klasse verdeeld worden. Verdeeldheid is nodig om verzet tegen het asociaal beleid te verzwakken. Dat extreemrechtse en fascistische groepjes de bakens helpen verzetten, is mooi meegenomen.

    Er waren dan ook talloze directe banden tussen Schild & Vrienden en de N-VA. Zelfverklaarde ‘eindbaas’ Dries Van Langenhove startte de groep als ordedienst bij de lezingen van Theo Francken aan de universiteiten. Wij schreven toen: “Francken gaf extreemrechts alle ruimte en moedigde hen aan. Niet verwonderlijk dat de eigen troepen zich nadien gesterkt voelden om een stap verder te gaan met openlijke intimidatie die zich niet tot het internet beperkte.” (De Linkse Socialist, zomer 2017).

    Heel wat Schild & Vrienden stonden en staan op verkiezingslijsten van lokale N-VA-afdelingen. Enkel wie na de reportage publiek bekend werd en hierdoor verbrand, moest van de lijsten. Geen enkele van deze jonge fascisten werd echter uit de partij gezet. Het overnemen van de antivluchtelingenretoriek door andere gevestigde partijen maakte dat er ook individuen opdoken bij CD&V en Open Vld. Maar het was toch vooral bij N-VA, en in mindere mate bij het Vlaams Belang, dat de meeste Schild & Vrienden opdoken.

    Deed Schild & Vrienden meer dan memes maken?

    Het doel van Schild & Vrienden is een patriarchaal, blank, Vlaanderen. Ze baseren zich op de Amerikaanse alt-right om hun organisatie vorm te geven. Ze willen naar eigen zeggen aan metapolitiek doen en het maatschappelijk debat naar rechts duwen. In feite willen ze vooral identitaire thema’s onder de aandacht brengen om sociale thema’s naar de achtergrond te duwen. Dit vertaalde zich in pogingen om fascistisch geïnspireerde termen als ‘omvolking’ en ‘leugenpers’ of complottheorieën à la cultuurmarxisme of de linkse gedachtenpolitie te propageren. Memes waren daarbij een middel. Door de fascistische boodschap als ‘humor’ te verpakken, hoopten ze een soort van gewenning te creëren voor hun ideeën.

    In hun pogingen om links te intimideren of monddood te maken, gingen ze echter ook verder. Ze vielen consequent en gecoördineerd progressieve mensen op sociale media lastig: zo werden deelnemers aan de vrouwenstaking aan de Ugent bedreigd met verkrachting en werden leden van de Comac bestookt met bedreigingen.

    Hoewel Schild & Vrienden niet de kracht had om gecoördineerde mobilisaties te houden en ze uit angst voor tegenmobilisatie de acties nooit aankondigden, werd wel overgegaan tot straatgeweld. Een actie voor een humaner asielbeleid aan het Gentse Gravensteen werd bestormd waarbij activisten bedreigd werden en er sprake was van vandalisme. Voortbouwend op intimidatiepogingen van Jong N-VA en KVHV werd geprobeerd om stakersposten van de spoorbonden aan station Gent Sint-Pieters te verstoren. Op 1 mei drongen ze het ABVV-lokaal binnen om een vlag van de vakbond te stelen, die vervolgens in brand werd gestoken.

    Er waren pogingen om het extreemrechtse activisme van achter de computer naar de straat te brengen. De wapenfetisj die in de Pano-reportage naar boven kwam, geeft een glimps van wat had kunnen gebeuren. Ondanks hun gladde voorkomen zijn de Schild & Vrienden een aanzet tot een extreemrechtse privémilitie om links en de vakbeweging te breken.

    Hoe kon Schild & Vrienden zo snel groot worden?

    Voor alle duidelijkheid: Schild & Vrienden was niet groot en kon dat ook niet worden. Een openlijk fascistische groepering vindt vandaag geen bredere steun in de samenleving. Wel was er een snelle opmars van de groep op sociale media en vervolgens ook in de gevestigde media. S&V zocht steeds de snelle, goed op beeld plakkende provocatie op. Ook dat leerden ze van alt-right. In een tijd waar media in private handen zijn en met zo weinig mogelijk middelen winst moeten maken, scoren racisme en provocaties als curiositeit. De Morgen, VRT, Humo en vele anderen hapten maar al te graag toe met interviews die van Van Langenhove een bekende naam maakten. Het bereik stond niet in verhouding tot de werkelijke omvang van de groep. Pano toonde dat er in de geheime groep wel 800 tot 900 mensen zaten, maar ook dat er 140 mensen waren die minstens één activiteit bezochten en slechts een veertigtal echt actieve leden. Het ging om dezelfde leden van KVHV, NSV en Jong N-VA die de groep hadden opgericht.

    Zal Schild & Vrienden nu een stille dood sterven?

    De Pano-reportage heeft een klap uitgedeeld, maar S&V is allesbehalve dood en begraven. Onder druk van de brede verontwaardiging is Van Langenhove geschorst aan de Ugent, de KU Leuven bood hem echter meteen een plekje aan. De eerste dagen struikelden N-VA mandatarissen bijna over elkaar om zich te distantiëren, een paar dagen later klonk het dat we geen heksenjacht moesten houden.

    Ook juridische stappen zullen mogelijk niet veel zoden aan de dijk zetten, zoals eerder aangetoond werd met de veroordeling van het Vlaams Blok.

    De gemediatiseerde verontwaardiging en de juridische stappen zijn lastig voor Van Langenhove en co, maar dit zal niet volstaan om te verhinderen dat er nieuwe extreemrechtse groepen opduiken. S&V was evenmin de eerste: in 2007 raakte bekend dat er een extreemrechtse terreurgroep in het leger actief was (BBET: Bloed, Bodem, Eer en Trouw) en begin jaren 1980 werd de Vlaamse Militantenorde (VMO) als privémilitie verboden.

    Wat kunnen we dan wel doen?

    Extreemrechts kan enkel op straat gestopt worden. We moeten de brede verontwaardiging na de Pano-reportage activeren in mobilisatie waarmee de druk opgevoerd wordt om extreemrechts te isoleren. Deze mobilisatie kan een structurele uiting krijgen in actiecomités tegen discriminatie in verschillende scholen, faculteiten en werkplaatsen, niet alleen om een beweging tegen haat uit te bouwen maar ook om te reageren op elk geval van discriminatie. Dat  ondermijnt het zelfvertrouwen van extreemrechts om zich te organiseren.

    Een systeem van tekorten leidt tot verdeeldheid, strijden tegen racisme en haat kan niet als de voedingsbodem ongemoeid gelaten wordt. We moeten sociale thema’s op de agenda zetten: eisen die de meerderheid van de bevolking verenigen en waarmee de verdeeldheid dus overstegen wordt. Goede jobs, betaalbaar wonen, gratis onderwijs, degelijke openbare diensten, leefbare pensioenen, … zijn immers nodig voor iedereen.

  • Schild & Vrienden. Druk hoog houden!

    Nieuwe actie op 10 oktober!

    Nadat de rector van de UGent Van Langenhove al terug toeliet om zijn thesis af te maken volgt nu het gerecht om deze fascistische “eindbaas” in beperkte mate terug toe te laten aan de UGent. In kortgeding oordeelde de rechter dat Van Langenhove toegang moet krijgen tot de bibliotheek en dat een volledige uitsluiting “disproportioneel” was. Het terugkrijgen van zijn mandaat in de raad van bestuur en de eis dat de UGent niet meer mag communiceren over de kwestie, werden afgewezen. Ongetwijfeld is dat mee te danken aan het breed gedragen protest na de documentaire waarin de ware fascistische aard van Schild & Vrienden werd blootgelegd.

    Artikel op blokbuster.be

  • Energieke student walk-out tegen extreemrechts in Gent

    De betoging tegen Schild & Vrienden in Gent maakte duidelijk dat antifascisten met een pak meer zijn dan wat extreemrechts op de been kan krijgen. De betoging was bijzonder dynamisch met naast heel wat studenten ook strijdbare groepen scholieren en een opmerkelijk groot aantal vakbondsleden. Samen trokken ze door Gent in een betoging die minstens een duizendtal aanwezigen telde. Onderweg sloten groepjes betogers aan, anderen vertrokken terug naar school of werk. Kenmerkend voor de betoging was het enthousiasme om samen in actie te gaan tegen extreemrechts.

    Van Langenhove, de zelfverklaarde ‘eindbaas’ van Schild & Vrienden, mag nu toch zijn masterthesis aan de UGent afwerken en trekt naar de rechter om zijn mandaat in de raad van bestuur terug te eisen. Daarnaast zijn er nog verschillende andere leden van Schild & Vrienden actief aan de UGent. Verzet is dus meer dan nodig. Door mobilisatie kunnen we extreemrechts in het defensief duwen en isoleren. Het maakt hun positie onhoudbaar en het verhoogt de druk op de instellingen om extreemrechts niet te tolereren.

    Op de betoging waren er veel studenten, maar ook opmerkelijk veel personeelsleden en scholieren. De vakbondsaanwezigheid is cruciaal: extreemrechts keert zich tegen de werkenden en hun sociaal verzet tegen het asociale beleid. ACOD UGent nam uitdrukkelijk standpunt in en mobiliseerde actief voor dit protest. Het kreeg ook vakbondsmilitanten uit andere sectoren mee. Daarnaast vielen de groepen scholieren op: de afgelopen dagen werden in verschillende scholen actiegroepen opgezet die een walk-out hielden om naar het protest te komen. Dat is belangrijk voor alle verdere acties.

    Wat zijn nu de volgende stappen? Na de betoging volgde een bijeenkomst in de Vooruit waar het initiatief tot petitie werd voorgesteld en besproken. Ook is er een nieuwe datum voor een actie naar voren geschoven: 10 oktober. Om de energie en het enthousiasme van de betoging niet te laten verdwijnen, moeten we ons organiseren. Actiecomités in de scholen en onder studenten kunnen daar een grote rol in spelen: het zorgt voor betrokkenheid en het biedt een mogelijkheid om te discussiëren over hoe en met welk programma we tegen extreemrechts en de voedingsbodem ervan ingaan. Maatschappelijke fenomenen kan je niet begrijpen zonder naar de maatschappelijke context te kijken: een systeem gekenmerkt door ongelijkheid creëert ruimte voor verdeeldheid. Strijden tegen racisme en haat doen we best door samen op te komen voor jobs, degelijk onderwijs, goede openbare diensten, … Werk met ons mee om verder te mobiliseren tegen Schild & Vrienden, maar ook tegen het asociaal beleid waarop deze haatgroep kon groeien.

    -> Lees hier ons eerder dossier over Schild&Vrienden

    Foto’s door Liesbeth:
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/s97QjRxWhFwurYFy8]

    Scholierendelegatie:

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping