NL Socialisme

Tag: politiegeweld

  • Gerechtigheid voor slachtoffers van politiegeweld! Racisme bestrijden door solidariteit

    Het jaar is nog maar net begonnen of er zijn al twee jongeren met een migratie-achtergrond omgekomen in Brusselse politiebureaus na hun arrestatie: Ibrahima, een 23-jarige elektricien, en Ilyes, een 29-jarige migrant zonder papieren.

    De leugens tegen Ibrahima – zijn vermeende inbreuk op de avondklok of zijn vermeende drugsgebruik – waren bedoeld om het imago van het slachtoffer aan te tasten en zo de daders vrij te pleiten. In werkelijkheid werd hij gewoon gearresteerd omdat hij een politieoptreden filmde. 700 mensen namen deel aan de vreedzame manifestatie “Gerechtigheid voor Ibrahima.” Veel jonge Guinezen uit België zetten de Black Lives Matter-beweging opnieuw op de agenda. Maar de traditionele media gaven er opnieuw de voorkeur aan om het beeld van de sterke collectieve actie te ondermijnen door zich te focussen op incidenten in de marge van de manifestatie.

    We moeten gerechtigheid blijven eisen voor alle slachtoffers van politiegeweld. We kunnen niet vertrouwen op een klassenjustitie die vakbondsleden veroordeelt en waar politiemensen die betrokken zijn bij geweld, moord en racisme ongestraft hun gang kunnen gaan. In de Verenigde Staten was er een massale opstand nodig om de moordenaars van George Floyd te stoppen en te vervolgen.

    De verontwaardiging van politici naar aanleiding van de onthullingen in de pers over de racistische en homofobe uitlatingen van twee politieagenten op patrouille in Anderlecht is hypocriet. Het is niet een op zichzelf staand feit. Etnische profilering, politie-intimidatie en racistisch geweld gaan samen met het beleid van sociale afbraak. Dit beleid heeft de armoede doen toenemen en het tekort aan degelijke jobs of betaalbare huisvesting, tekorten waarop discriminatie een vruchtbare voedingsbodem vindt. Sociale problemen vereisen sociale antwoorden: geen repressie door de politie, maar een grootschalig investeringsplan in onderwijs, gezondheidszorg, sociale huisvesting en degelijke jobs.

    Malcolm X zei: “Er kan geen kapitalisme zijn zonder racisme.” Hij wees erop dat het kapitalistische systeem gebaseerd is op uitbuiting en discriminatie ten voordele van een minderheid van de superrijken. Laten we ons organiseren om racisme te bestrijden door solidariteit! Solidariteit tussen alle onderdrukten en uitgebuitenen in deze kapitalistische maatschappij. Solidariteit tussen alle arbeiders, met of zonder werk, met of zonder papieren, ongeacht afkomst, seksuele geaardheid of geslacht in een gemeenschappelijke strijd voor echte jobs en degelijke lonen. Eenheid in de strijd stelt ons in staat doeltreffend te strijden tegen dit kapitalistische systeem van uitbuiting en aldus de wortels van racisme en alle vormen van discriminatie weg te nemen.

    • Gerechtigheid voor Ibrahima, Ilyes, Mawda, Lamine, Mhedi, Adil, Jozef en alle slachtoffers.
    • Stop racisme en politiegeweld!
    • Geen straffeloosheid. Geen klassenjustitie meer!
    • Laten we de “verdeel en heers” strategie van de kapitalistische partijen verwerpen!
    • Vecht voor degelijke jobs, een minimumloon van 14 € / h en betaalbare huisvesting voor iedereen!
    • “Er is geen kapitalisme zonder racisme.” Wij moeten strijden voor de omverwerping van het kapitalistisch economisch uitbuitingssysteem om het te vervangen door een socialistische maatschappij, een maatschappij zonder uitbuiting en discriminatie.

  • Protest: Gerechtigheid voor Ibrahima

    Vandaag werd er een protestactie gehouden om gerechtigheid te eisen en de waarheid te weten over de dood van de 23-jarige Ibrahima, die afgelopen zaterdagavond na arrestatie door de politie overleed.

    In de pers legde zijn familie uit dat ze rond 2.30 uur op de hoogte waren gebracht van zijn dood door politieagenten die naar hun huis kwamen en verklaarden dat Ibrahima was gearresteerd na de avondklok… Hij overleed echter om 20u22 in het ziekenhuis, meer dan anderhalf uur voor het ingaan van de avondklok.

    Bovendien blijven er veel vragen over de omstandigheden van zijn dood. Hoe kan het dat een gezonde jongere het leven liet na arrestatie door de politie?

    Op het protest vandaag was er veel volk: ongeveer 700 aanwezigen. Die verzamelden rond de familie en verwanten van het jonge slachtoffer. De woede was zeer groot tegenover wat mogelijk een nieuw geval van politiegeweld is. Onder de slogans die werden geroepen waren: “Rechtvaardigheid voor Ibrahima”, “Geen gerechtigheid, geen vrede”, “Politie: moordenaars”.

    Aan het einde van de actie steeg de spanning. Ondanks de situatie heeft de politie, zoals gebruikelijk, ook dit protest met geweld beantwoord.

     

  • Frankrijk: De arbeidersbeweging moet haar volle gewicht in de strijd tegen repressie en racisme werpen

    Afgelopen zaterdag 12 december betoogden voor de derde achtereenvolgende week duizenden mensen in verschillende Franse steden uit verzet tegen de plannen voor de algemene veiligheidswet en de zogenaamde antiseparatisme-wet. Te midden van de pandemie zijn de prioriteiten van de regering van president Macron de versterking van het repressieve arsenaal van de staat en een poging om de bevolking op racistische basis te verdelen.

    Door Nicolas Croes

    Het wetsvoorstel heeft duidelijk tot doel de persvrijheid, de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van betogen te beperken. Zo is er artikel 24, dat de kwaadwillige verspreiding van beelden van wetshandhavers strafbaar stelt. Het voorziet in een gevangenisstraf van één jaar en een boete van 45.000 euro voor de verspreiding van “herkenbare gezichtsfoto’s of enig ander identificatie-element” van politieagenten die tussenbeide komen, wanneer dit hun “fysieke of psychische integriteit” zou “schaden.” Zoals La France Insoumise opmerkt, is het doel om “mensen die willen betogen massaal af te schrikken en te filmen wat er tijdens de betoging gebeurt.”

    De aanpak van de regering en haar bondgenoten ten aanzien van politiegeweld is duidelijk: het verbergen ervan en niet het bestrijden ervan. Maar terwijl de wet werd besproken in de Nationale Assemblee (waar hij op 24 november werd aangenomen), maakte een reeks gebeurtenissen van de zaak een echt fiasco.

    Op de avond van maandag 23 november werden honderden migranten, vergezeld van mensen uit het verenigingsleven, parlementairen en activisten van linkse partijen, door de politie op brute wijze verjaagd van de Place de la République in Parijs. De politie deed dit met behulp van wapenstokken en traangas. Onder de schokkende beelden waren die van een divisiecommissaris die een man die probeerde te ontsnappen liet struikelen door met de matrak slagen uit te delen. Enkele dagen later, op 26 november, werden beelden vrijgegeven van de politie die een zwarte man, Michel Zecler, in elkaar sloeg. Het slachtoffer was aanvankelijk twee dagen in politiebewaring gehouden op beschuldiging van “geweld tegen een persoon die het openbaar gezag uitoefent” en “opstandigheid”, voordat het onderzoek werd afgesloten dankzij de videobeelden van de gebeurtenissen. Zonder dat zou hij zeker in de gevangenis zitten.

    Het deed uiteraard denken aan de explosie van de Black Lives Matter beweging in de VS na de moord op George Floyd. Op zaterdag 28 november betoogden ongeveer 500.000 mensen in het land als reactie op de oproep van verschillende journalistenorganisaties, vakbonden en diverse verenigingen verenigd in de coördinatie #StopLoiSécuritéGlobale. Onder druk van deze indrukwekkende mobilisatie, vooral in deze periode van lockdown in Frankrijk, kondigde de regering twee dagen later de “totale herschrijving” van artikel 24 aan, het meest omstreden artikel. Deze verklaring rook duidelijk naar paniek, aangezien de tekst al in de Nationale Vergadering was gestemd en nu in behandeling is van de Senaat, waar de kwestie in januari zou moeten worden beslist. Er wordt terecht gevraagd om het wetsvoorstel volledig in te trekken.

    De mobilisaties gingen door op zaterdag 5 december: er werden bijna 90 acties in het hele land aangekondigd. De eerste zaterdag van december is traditioneel een dag van mobilisatie tegen onzekerheid georganiseerd door de vakbond CGT. Dit werd nu uiteraard gekoppeld aan de strijd tegen politiegeweld en de veiligheidswet. Alsof de regering extra olie op het vuur wilde gooien, kwam ze de dag ervoor met drie decreten die het gemakkelijker maken om informatie over mensen te verzamelen. Deze decreten vullen de veiligheidswet aan.

    Repressief arsenaal en maatschappelijk verzet

    De veiligheidswet van Macron kadert in een bredere context. Er is in Frankrijk een toename van wetgeving of procedures gericht op het onderdrukken of intimideren van protest. Dit is vooral sinds 2016 het geval: toen was er een beweging tegen de arbeidswet van president François Hollande (PS) en vervolgens begon in 2018 de beweging van de gele hesjes onder president Macron. Tenslotte waren er de betogingen tegen de pensioenhervorming in december en januari vorig jaar. Op 3 december werd een lid van het collectief “Désarmons-les” (dat politiegeweld documenteert) veroordeeld tot acht maanden gevangenisstraf na een arrestatie tijdens protest van de gele hesjes in september 2019. Hij werd ervan beschuldigd het schild van een agent geslagen te hebben tijdens zijn arrestatie…

    Tegelijkertijd is politiegeweld tijdens betogingen de norm geworden. Dit heeft een tweeledig doel. In de eerste plaats om de betogers te intimideren en de boodschap uit te dragen dat men ernstig gewond kan raken of het doelwit kan zijn van wapens, zelfs indien men uit de buurt blijft van de confrontaties. Onder de slachtoffers van het politiegeweld bevindt zich bijvoorbeeld Zineb Redouane, een 80-jarige vrouw uit Marseille die op 2 december 2018 stierf nadat ze door een traangasgranaat in het gezicht was gewond terwijl ze de luiken van haar appartement op de vierde verdieping wilde sluiten.

    Een tweede doel van het geweld is om de beweging te verdelen, onder meer op basis van de sensationele berichtgeving erover in de gevestigde media die incidenten in de marge van protest uitvergroten en al wie protesteert voorstellen als een stelletje schurken. Deze strategie van geweld is volkomen bewust van de kant van de autoriteiten.

    Politiegeweld en systemisch racisme

    Het geweld van de politie treft de arbeiderswijken al langer. Het is geen toeval dat toen de Black Lives Matter beweging afgelopen voorjaar weer op gang kwam, deze vooral in Frankrijk weerklank vond. Het comité ‘De waarheid voor Adama’ bracht enkele tienduizenden betogers op de been, ondanks een betogingsverbod. Naast George Floyd stonden de namen van Adama Traoré (die stierf tijdens een arrestatie door de gendarmes in Val-d’Oise), Lamine Dieng (die stierf in een politiebusje in Parijs), Amadou Koumé (die stierf in een politiebureau in Parijs) … Het is niet ongewoon dat jonge mannen sterven als gevolg van politieoptreden in verdachte omstandigheden en dat hun familieleden comités oprichten en lange gevechten voor gerechtigheid voeren.

    Afgelopen juli onthulde de onafhankelijke online mediasite “Basta!” dat er op 43 jaar tijd in slechts tien van de 213 dodelijke politie-interventies uiteindelijk een veroordeling van de agenten wegens moord volgde. De laatste veroordeling dateert van 1999. Uit een analyse van StreetPress blijkt dat er tussen 2007 en 2017 maar liefst 47 ongewapende mannen zijn overleden als gevolg van politie-interventies. Geen van de betrokken politieagenten of rijkswachters is in de gevangenis beland. Meer dan een derde van de procedure heeft geleid tot seponering of vrijspraak van de agenten. De meeste zaken zijn nog lopende.

    Het plan tegen separatisme

    De wens om het maatschappelijk verzet het zwijgen op te leggen gaat gepaard met de stigmatisering van moslims. Dit kadert uiteraard in de komende verkiezingscampagnes: eerst zijn er in maart 2021 regionale en departementale verkiezingen, maar dan volgen in 2022 de verkiezingen van de president en het parlement. Als voorbereiding hierop werd de regering afgelopen zomer herschikt, een herschikking die duidelijk naar rechts gericht was en tot doel had om een basis van rechtse kiezers te behouden in een politieke context gekenmerkt door grote instabiliteit.

    Bij zijn aantreden heeft de nieuwe minister van Binnenlandse Zaken, Gérald Darmanin (tegen wie overigens een verkrachtingsklacht loopt) niet geaarzeld om het politiegeweld in Frankrijk te ontkennen. Hij verklaarde: “Als ik het woord ‘politiegeweld’ hoor, stokt mijn adem.” Dat is een zeer schokkende uitdrukking enkele weken na de moord op George Floyd en nadat in Frankrijk een bezorger, Cédric Chouviat, in januari omkwam nadat hij door de politie op de grond werd geworpen en tevergeefs riep ‘ik kan niet ademen’.

    Vervolgens werd op 2 oktober het “Plan tegen het separatisme” van Macron gepresenteerd: een wetsvoorstel tegen de politieke en radicale islam dat begin 2021 in het parlement zal worden besproken en dat het verbod op religieuze tekens en praktijken in de openbare sector op de werkplek verder zal uitbreiden. Het idee was heel duidelijk om de emotie te gebruiken die verbonden was aan de opening van het proces van de Charlie Hebdo-aanvallen. Het was de context achter de moord op Samuel Paty en de aanslag op de Basiliek van Nice die op 29 oktober drie slachtoffers maakte. (Lees hier ons eerder artikel).

    Christian Estrosi, de burgemeester van Nice (Les Républicains), verklaarde onmiddellijk dat hij “de Grondwet wilde wijzige” om “oorlog te kunnen voeren” tegen een ideologie die hij omschreef als “islamo-fascisme”. Eric Ciotti, een parlementslid van dezelfde partij riep op tot de oprichting van “een Guantanamo in Franse stijl”. De minister van Onderwijs, Jean-Michel Blanquer, haalde op 22 oktober uit naar het “islamo-gauchisme” dat volgens hem een ware ravage aanricht aan de universiteiten. Een amendement dat in de Senaat werd aangenomen, bepaalt dat universitair onderzoek zich voortaan “moet uitdrukken in het kader van de waarden van de Republiek.” Dat is een dubbelzinnige formulering die een poging doet om iedereen in de pas te doen lopen.

    Dit klimaat geeft zelfvertrouwen aan extreemrechts, waaronder de meest extremistische groepen. Enkele uren na de aanslag in Nice werd een jongeman die verbonden was met Génération Identitaire door de politie doodgeschoten omdat hij mensen van Noord-Afrikaanse afkomst met een pistool bedreigde. In Cholet was er op 14 november een incident met een man die naar eigen zeggen “door God aangezet was om te handelen.” Hij vermoordde twee mensen en verwondde ook zijn vrouw ernstig. De nationale media zwegen hierover en de lokale media deden er alles aan om niet over een terreuraanslag te spreken. Het ging immers om een katholieke moordenaar die ongelovigen wilde straffen.

    De arbeidersbeweging moet het initiatief nemen

    Aan de vooravond van de mobilisaties tegen de veiligheidswet bleek uit een peiling van het Ifop Institute dat 85% van de Fransen een sociale explosie in het land verwacht in de komende maanden. Dit is 13 punten meer dan bij de laatste peiling in januari 2020, toen de beweging tegen de pensioenhervorming nog in volle gang was.

    De huidige mobilisatie wordt voornamelijk geleid door journalisten en mensenrechtenorganisaties en heeft een enorme weerklank gevonden bij de jongeren. Maar het is duidelijk dat vooral de werkenden het doelwit van de maatregelen zijn. De sociale verwoestingen als gevolg van de economische crisis staan nog in hun kinderschoenen – in Frankrijk zijn in de eerste zes maanden van 2020 al 700.000 jobs verdwenen. De versterking van de politie en het repressief arsenaal zullen zich binnenkort richten tegen degenen die op hun werkplek strijden.

    De arbeidersbeweging moet haar stempel drukken op het maatschappelijk protest en niet aarzelen om haar meest effectieve wapen te gebruiken: stakingsacties. Politiegeweld, crimineel falen in de gezondheidszorg en ouderenzorg, onzekerheid, systemisch racisme … Het ontbreekt niet aan redenen tot woede. Deze moeten samengebracht worden rond een programma dat ingaat tegen de sociale afbraak en het systeem in crisis. Het is ook de beste manier om extreemrechts en fundamentalisten van allerlei slag te bestrijden.

    Maar er moet ook een politiek alternatief worden ontwikkeld. Eind oktober gaf een peiling van Le Figaro aan dat 79% een tegenstem in 2022 voor ogen had. Om dit potentieel te benutten, moet de woede door de arbeidersbeweging worden georganiseerd op basis van een programma dat tegenover besparingen en racisme gezamenlijke strijd en solidariteit plaatst. De onlangs aangekondigde presidentiële kandidatuur van Jean-Luc Mélenchon kan een rol spelen in deze richting. Zijn campagne heeft een offensief programma nodig. Het door La France Insoumise in 2017 verdedigde programma was een uitstekende poging om de noodzaak van ecologische planning en de nationalisering van bepaalde delen van de economie te benadrukken. Maar de uitdagingen van de huidige economische crisis (de ergste sinds de jaren dertig), de gezondheidscrisis en de ecologische crisis laten geen andere keuze dan verder te gaan en volledige breuk met het kapitalisme te verdedigen.

    Zowel op straat als op de stembus moet het kapitalistische systeem als zodanig worden aangevallen en vervangen door een systeem dat gebaseerd is op de sociale behoeften en niet op de winsthonger: een democratisch geplande socialistische samenleving.

  • Massale jongerenbeweging in Nigeria: weg met politiegeweld, weg met de regering!

    Sinds begin oktober komen de Nigeriaanse jongeren massaal op straat tegen politiegeweld. De betogingen zijn de grootste sinds het einde van de militaire dictatuur in 1999. Het protest is deels geïnspireerd door de Black Lives Matter beweging tegen politiegeweld in de VS, deels door de protesten van de voorbije jaren in Soedan tegen de dictatuur van Omar al-Bashir en door het jongerenprotest in Zuid-Afrika voor toegankelijk onderwijs.

    Door Els Deschoemacker

    De woede was in de eerste plaats gericht tegen de speciale politie eenheid SARS (Special Anti-Robbery Squad), opgericht in 1992. In plaats van criminaliteit te bestrijden, staat deze speciale eenheid bekend voor machtsmisbruik en het willekeurig bestelen, arresteren, martelen en doden van Nigerianen. Het protest startte nadat een video viraal ging met beelden van een SARS-eenheid die een man doodde. Online was er een explosie van getuigenissen onder de hashtag #EndSARS. Dit kreeg internationale weerklank. Het regime beloofde SARS op te doeken, maar stelde meteen voor om het te vervangen door een gelijkaardige eenheid onder de naam SWAT. Dit werd niet gepikt. Het toont het diepe wantrouwen van de Nigeriaanse jeugd in de beloftes van het regime.

    Dit protest gaat over veel meer dan SARS. “SARS is slechts een symbool van alles wat verkeerd gaat en onderdrukkend is in Nigeria”, zegt MSA (Movement for a Socialist Alternative), de zusterorganisatie van LSP in Nigeria.

    Het land gaat zijn tweede recessie tegemoet in vijf jaar. Meer dan 55% is werkloos of ondertewerkgesteld. Jongeren maken de grote meerderheid van deze groep uit. Het verklaart de woede en vastberadenheid die de protesten kenmerken, én de schrik van het regime voor deze vastbeslotenheid. Het regime probeert deze protestbeweging nu kost wat kost de kop in te drukken.

    Bloedbad in Lekki (Lagos)

    Vreedzaam protest aan een tolpoort in Lekki, een stad in de staat Lagos, werd op dinsdag 20 oktober brutaal onderdrukt. Na het instellen van een avondklok en het dimmen van het straatlicht, werd het vuur geopend op vreedzame betogers. Volgens Amnesty International kwamen daarbij minstens twaalf mensen om het leven.

    Movement for a Socialist Alternative is betrokken in het protest en verspreidde een verklaring waarvan we hieronder een samenvatting weergeven met enkele van de belangrijkste eisen.

    Twee weken lang waren de protesten op vreedzame en ordelijke wijze georganiseerd. De onrust en de protesten namen een nieuwe wending toen het regime criminelen begon te mobiliseren en te financieren om de betogers in Abuja en Lagos aan te vallen. Het was duidelijk dat het een kwestie van tijd was voordat het regime zou overgaan tot een volledige oorlogsverklaring.

    Het Buhari regime doet zich voor als een regime van ‘verandering’, maar het laat zien dat het even wreed is in het onderdrukken van protest als andere regimes van de kapitalistische heersende elites.

    Het #EndSARS-protest tegen het politiegeweld dat de werkende massa’s en onschuldige burgers treft, wordt gevoed door de aard van de Nigeriaanse heersende elites. Hun politiek is het kapitalistisch systeem aanvaarden of sterven’ van het kapitalistisch systeem, waarbij ze zichzelf de rijkdom van de samenleving toe-eigenen.

    MSA veroordeelt het politiegeweld en stelt het regime van Buhari verantwoordelijk voor elk verlies aan mensenlevens. Ook de gouverneur van de staat Lagos, is verantwoordelijk. Het instellen van een lokaal uitgaansverbod van 24 uur was slechts een voorbode om vreedzame betogers neer te schieten.

    Dit gebruik van dodelijk geweld is in werkelijkheid een wanhopige maatregel van de staat om het #EndSARS-protest te stoppen. Dat protest is van een louter jeugdprotest tegen politiegeweld uitgegroeid tot een beweging die het karakter van een algemene staking aanneemt. Werkplaatsen gingen dicht en straatbarricades werden opgeworpen, met slogans die oproepen voor het einde van het regime.

    Er is geen beter moment voor de arbeidersbeweging om de krachten te bundelen en op te roepen tot een algemene staking van 48 uur om het protest ten volle te ondersteunen. Als de vakbondsleiders deze historische taak niet op zich nemen, zullen de werkenden en jongeren meer dan ooit beseffen dat er nood is aan een nieuwe leiding die het welzijn van de massa’s verdedigt en niet het regime.

    Er moet een soevereine Nationale Conferentie komen met verkozen vertegenwoordigers van de werkenden in verschillende sectoren van de economie, arme boeren en alle lagen van de onderdrukte massa’s. MSA zou daar pleiten dat de werkende klasse en de arme massa’s de controle over de rijkdom en de grondstoffen van Nigeria in handen nemen om op democratische wijze in de behoeften van iedereen te voorzien en een einde te maken aan de economische tirannie van het kapitalisme.

    We roepen het leger en de politie op om zich te verzetten tegen alle orders om betogers aan te vallen en te onderdrukken. Ze moeten weigeren om gebruikt te worden als wapen tegen hun zusters en broeders uit de werkende klasse. In plaats daarvan moeten ze zich verenigen met de betogers en hun eisen steunen.

    De inspecteur-generaal van de politie moet aftreden alsook de militaire leiding, opdat er een einde kan komen aan het doden van betogers. Het is aan de werkende massa’s om een einde te maken aan het regime van Buhari en aan het kapitalisme.

  • Protest na dodelijk politiegeweld en doofpotoperatie

    Vorig weekend voerden campagne Solidarity en Blokbuster een eerste actie in Charleroi uit protest tegen het dodelijk politiegeweld en de doofpotoperatie die erop volgde. Vrijdagavond volgde een actie in Luik met een 70-tal aanwezigen en vandaag in Brussel met 120 aanwezigen.

    Protest is belangrijk omdat het de druk verhoogt. We kunnen niet vertrouwen op onderzoeken binnen het politie-apparaat zelf, waaronder het Comité P dat onderdeel is van dat apparaat. We kunnen niet vertrouwen op de politieke verantwoordelijken die zelfs zo ver gaan om te verklaren dat ze hun verantwoordelijkheid ‘vergeten’ zijn. Jambon werd 11.000 euro per maand betaald om te weten wat er op zijn kabinet gebeurde, niet om het te vergeten. Mogelijk was hij te verblind door dingen die er niet waren (zoals die ‘dansende moslims’ na de aanslagen in Brussel) om te zien wat er wel was? Of was een Slovaakse dode in een cel in Charleroi niet relevant voor de voormalige minister van Binnenlandse Zaken? Neen, op het establishment moeten we niet rekenen om klaarheid in deze zaak te brengen of om sancties uit te spreken. Een onafhankelijk onderzoek is er één onder controle van de familie van het slachtoffer, de arbeidersbeweging, de antiracismebeweging …

    In de VS was er massaprotest nodig om de moordenaars van George Floyd gearresteerd en vervolgd te krijgen. Het zal hier niet anders zijn: protest is nodig om ervoor te zorgen dat het establishment niet wegkomt met een tweede doofpot. Er moeten sancties zijn voor de agente die de Hitlergroet bracht en voor de agenten die het slachtoffer richting dood stuurden. De politieke verantwoordelijke voor het optreden van de politiediensten op dat ogenblik was Jan Jambon. Zijn partijgenoten zien in die vaststelling een ‘politiek spel’, alsof alles steeds om hen draait. Wij zien geen politiek spel, wij zien een dode door een optreden van een politiedienst waar Jambon politiek verantwoordelijk voor was. Dat is geen spel, het is bloedernstig.

    Vandaag hield Jambon een persconferentie die vooral tot doel had om zijn eerdere leugen recht te zetten: nu moest Jambon erkennen dat hij wel degelijk van de zaak wist. Daarnaast had de persconferentie tot doel om zijn positie als minister-president veilig te stellen. Een elegante uitweg door hem aan te stellen als minister van vergeten zaken, zat er duidelijk niet in en dit ondanks bewezen capaciteiten. Excuses, laat staan een oproep tot sancties voor de betrokken agenten, vielen er niet te horen. Jambon beperkte alles tot een communicatiefout waarmee hij naar eigen zeggen vooral zichzelf in de nesten werkte. Ook nu was Jambon teveel met zichzelf bezig om oog te hebben voor het slachtoffer en zijn familie.

    Tien jaar na de dood van Jonathan Jacob is er opnieuw een dode gevallen in een politiecel. Opnieuw was er geen aangepaste medische hulp, maar harde en dodelijke repressie. Als er onvoldoende middelen zijn voor degelijke zorg, blijft inderdaad enkel repressie over. De logica moet veranderen: investeer in zorg en onderwijs, niet in repressie. Investeer in publieke openbare ruimte en ontspanningsmogelijkheden. In tegenstelling tot repressie biedt dat een antwoord als er tot in Blankenberge gevochten wordt om de oasen in een sociale woestijn.

    Dit alles vereist een breuk met het huidige systeem, waarin de sociale tekorten toenemen terwijl het establishment met alles denkt weg te komen. In een klassensysteem is de dood van een gewone werkende mens een detail dat al gauw vergeten is, de dood van een aspirant lid van een elitaire studentenclub iets dat tot taakstraffen leidt en een gevecht op het strand met Brusselse jongeren iets wat wel meteen bestraft wordt. Klassenjustitie is onderdeel van een klassensysteem, verzet hiertegen is nodig. Strijd tegen racisme, betekent opkomen voor sociale eisen en solidariteit om deze af te dwingen. Er is nood aan een andere samenleving waarin de belangen van de werkenden en hun gezinnen centraal staan. Dat is waar wij voor opkomen, doe mee en sluit je aan!

     

    Fotoreportage van de actie in Brussel (door Liesbeth):
    [embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/XWcX17TVVzpwFgWVA]

    Foto’s vanop de actie in Luik vrijdagavond:

  • Stop de doofpotten! Stop politiegeweld! Protesteer na de dood van Jozef Chovanec

    Protest in Charleroi afgelopen weekend. Toen trokken we met een 20-tal naar het Justitiepaleis. Komende zaterdag volgt een actie in Brussel.

    Afgelopen zaterdag voerden campagne Solidarity en Blokbuster een eerste prikactie in Charleroi om te protesteren tegen zowel het politiegeweld, de nazigroet tijdens dat geweld als de doofpotoperatie waarin de dood op Jozef Chovanec na de feiten verdween.

    Toen de weduwe van de overleden man de beelden van het politiegeweld publiek maakte, waren teveel mensen geschokt om het incident in de doofpot te houden. Toch blijven nog veel vragen: wie wist wat op welk ogenblik? Zijn er nog gevallen van dergelijk politiegeweld? Waarom is niet harder opgetreden tegen de agente die de Hitlergroet bracht? En ook: zal geprobeerd worden om de feiten straks in een tweede doofpot te steken?

    Na het dodelijke politiegeweld op George Floyd in de VS en het daaropvolgende protest, verklaarden heel wat politici en journalisten dat dit een specifiek Amerikaans incident was en dat zoiets bij ons niet kan. Dat Jonathan Jacob tien jaar geleden in een cel om het leven kwam na politiegeweld, was de uitzondering die de regel zou bevestigen. Nu blijkt dat die uitzondering niet zo eenmalig was. Opnieuw werd geen medische hulp ingeroepen terwijl dit duidelijk noodzakelijk was, maar werd voor harde repressie gekozen. Opnieuw kwam het geweld pas naar buiten toen de nabestaanden van het slachtoffer de schokkende beelden lieten zien. Opnieuw was er een duidelijke poging tot doofpot waarbij niemand van iets wist, maar iedereen eigenlijk alles had kunnen en moeten weten.

    Dit werpt natuurlijk de vraag op of er nog gelijkaardige incidenten zijn. Als het toezicht op de politie wordt overgelaten aan het Comité P, waarvan de onafhankelijkheid vrij algemeen betwist wordt in mensenrechtenmiddens, zullen we wellicht nooit weten hoeveel andere incidenten er zijn. Het politiegeweld duikt blijkbaar enkel in de media op als de nabestaanden schokkende beelden in hun bezit hebben.

    Op 26 februari 2018, meteen na de feiten, vroeg de Slovaakse overheid naar tekst en uitleg over het politiegeweld in Charleroi. Er waren mails tussen de FOD Buitenlandse Zaken het Comité P. Toenmalig minister van Buitenlandse Zaken was Didier Reynders, de minister van Binnenlandse Zaken die mee bevoegd is voor toezicht op de politie was Jan Jambon.

    Uiteraard en gelukkig is het politiegeweld hier niet zo breed verspreid als in de VS, maar wie er zich tegen verzet kan wel veel leren uit de VS. Jarenlang maakten politici beloften over toezicht en maatregelen om het geweld in te dijken. Daar kwam niets van in huis. Het was enkel door het aanhoudend massaprotest dat de agenten die bij de moord op George Floyd betrokken waren, geschorst en vervolgd werden. Niet dat dit volstond om het geweld te stoppen: deze week viel opnieuw een zwart slachtoffer bij politiegeweld in Wisconsin. Het was door het massaprotest dat eisen als een stevige vermindering van de middelen voor repressie en politie op de politieke agenda kwamen. De Amerikaanse betogers zeggen: investeer in zorg en onderwijs, niet in dodelijke repressie. Ze stellen dat het hele systeem schuldig is.

    In de strijd tegen politiegeweld moeten we niet rekenen op de politici of zogenaamde controlediensten, we moeten het zelf op de agenda zetten. Daarom was het belangrijk dat we vorig weekend een eerste protestactie hielden in Charleroi. Zaterdag volgt een nieuwe actie in Brussel aan de FOD Justitie (Waterloolaan 115, metro Munthof).

    We doen dit met de boodschap dat racisme moet bestreden worden met solidariteit. Dat sociale eisen moeten afgedwongen worden zoals degelijke jobs voor iedereen, een minimumloon van 14 euro per uur, betaalbare huisvesting, massale bouw van sociale woningen en een radicaal investeringsplan in openbare diensten, onderwijs en zorg. Het kapitalisme in crisis leidt tot meer verdeeldheid zoals racisme en tot meer geweld. Een andere samenleving is nodig om een einde te maken aan dodelijk politiegeweld!

  • Protesteer mee tegen het politiegeweld en de nazigroet op de luchthaven van Charleroi

    Campagne Solidarity en Blokbuster veroordelen met klem het afschuwelijke geweld waarvan Jozef Chovanec in 2018 het slachtoffer werd op de luchthaven van Charleroi.

    De beelden die in de pers opdoken, zijn bijzonder schokkend. “Toen ik de beelden van George Floyd’s dood in de Verenigde Staten zag, dacht ik: mijn man is op dezelfde manier gestorven,” zei zijn vrouw. In plaats van een passagier in nood medische hulp te bieden, gingen zes federale politieagenten op hem zitten terwijl hij opgesloten zat in een cel. Eén van hen zat gedurende meer dan een kwartier op de ribben van het slachtoffer. De zaak verdween in een doofpot en geen enkele agent werd gestraft. Medisch onderzoek stelde vast dat het politieoptreden meer dan waarschijnlijk een fatale hartritmestoornis bij het slachtoffer heeft veroorzaakt. Een onafhankelijk onderzoek naar een haatmisdrijf is nodig. De betrokken politieagenten moeten onmiddellijk worden ontslagen en gearresteerd.

    Heel het systeem is schuldig

    Alle traditionele politici zijn verontwaardigd over de beelden. Maar dit is geen uniek voorval. Politiegeweld is een onderdeel van het kapitalistisch systeem, dat gebaseerd is op structureel racisme en ongelijkheid. Hun strategie van “verdeel en heers” wordt versterkt door de grote tekorten aan betaalbare huisvesting, degelijke jobs en goede openbare diensten. Extreemrechts maakt hiervan gebruik om haatboodschappen te verspreiden. Op een basis van tekorten zal discriminatie blijven groeien. We moeten dit beantwoorden met solidariteit in de strijd tegen de tekorten.

    We hebben nood aan gezamenlijke strijd van jongeren en werkenden, ongeacht onze afkomst, tegen racisme, discriminatie en politiegeweld. Dit koppelen we aan een offensief programma voor degelijke jobs voor iedereen, een minimumloon van 14 euro per uur, betaalbare huisvesting, het massaal bouwen van sociale woningen en een radicaal investeringsplan in openbare diensten, onderwijs en gezondheidszorg. Zoals Malcolm X al zei, kan er geen kapitalisme zijn zonder racisme. Opkomen voor een andere samenleving is noodzakelijk om een einde te maken aan brutaal en dodelijk politiegeweld!

    • Zaterdag 21 augustus om 14u30, voor het gerechtsgebouw van Charleroi, Avenue General Michel 2, waar het Openbaar Ministerie dat belast is met de zaak zich bevindt.
    • Respect voor de sanitaire maatregelen: maskers en 1m50 fysieke afstand tussen elke deelnemer.
    • Facebook evenement

  • Protest tegen politiegeweld beantwoord met repressie in Antwerpen

    Grote politiemacht op de Meir: honderden agenten werden ingezet om 50 betogende jongeren te stoppen.

    De dood van Akram, een man van Algerijnse afkomst, afgelopen zondag zorgt voor ophef. Beelden van zijn arrestatie door de Antwerpse politie gingen de ronde op sociale media. De man werd hardhandig aangepakt, raakte onwel en overleed nadien. De  repressieve benadering door de politie werd door velen ervaren als een voorbeeld van politiegeweld. De autoriteiten deden er alles aan om het incident toe te schrijven aan het druggebruik van de overleden man.  Een volledig onafhankelijk onderzoek, onder controle van jongeren en werkenden, is noodzakelijk.

    Dat de Antwerpse politie zo’n onderzoek niet zomaar zal toelaten, werd vandaag duidelijk. Jongeren hadden opgeroepen tot vreedzaam protest tegen het politiegeweld. Ze wilden verzamelen voor het politiekantoor aan de Oudaan. Daar was alles hermetisch afgesloten met Friese ruiters. Tientallen overvalwagens en een waterkanon maakten het beeld compleet. Jongeren werden aangeraden om niet te betogen en niet opgepakt te worden. Er was met andere woorden een verbod om te protesteren tegen politiegeweld. Wie wel protesteerde, werd zelf het slachtoffer van politierepressie.

    Een groep jongeren verzamelde en trok over de Meir terwijl ze slogans riepen. ‘No justice, no peace,’ klonk het. De politie kwam met grote middelen tussen om de jongeren in te sluiten. Voorbijgangers die dicht bij de groep kwamen en toevallig jongeren met een niet-witte huidskleur waren, werden al snel door de ordediensten als ‘betogers’ gezien. Een witte veertiger zoals de auteur van dit verslagje kon probleemloos uit de omsingeling weg geraken.

    Het is opmerkelijk dat zelfs protest tegen politiegeweld op deze manier wordt behandeld. Het is een inbreuk op het democratisch recht op protest dat deze actie manu militari onmogelijk werd gemaakt. De autoriteiten verstoppen zich achter het excuus dat het geen toegelaten actie was en roepen ook de Corona-maatregelen in.

    Op de actie zagen we dat de jongeren bijzonder gevoelig waren voor zaken als sociale afstand. Op het begin van de Meir stopten ze even voor toespraken. Meteen werd iedereen opgeroepen om afstand te bewaren. De toespraken konden niet doorgaan omdat de jongeren opgejaagd werden door de politie. Bij hun insluiting werden de jongeren dicht op elkaar geduwd. Nu was er geen mogelijkheid meer om de regels van sociale afstand na te komen. Dat toont de hypocrisie van het argument dat collectief protest niet mag wegens de Corona-maatregelen: het protest zelf was veilig, de repressie ertegen was dat niet.

    Het schandalig machtsvertoon vandaag is olie op het vuur. Het protest zal hiermee niet gaan liggen. Het versterkt het beeld dat de Antwerpse politie zinloos en overdreven geweld gebruikt, waarbij mensen met een migratie-achtergrond harder aangepakt worden. Dat is niet nieuw. Een studie naar de houding van jongeren tegenover de Antwerpse politie eerder dit jaar – nog voor het Black Lives Matter protest – gaf aan dat 7% van de witte jongeren ooit al aan een identiteitscontrole was onderworpen, terwijl dit onder jongeren met een migratieachtergrond 14% was. Etnische profilering is dus wel degelijk een feit. De politie zal de woede daarover niet stoppen door protest repressief aan te pakken. Dit kan integendeel olie op het vuur zijn.

    Er is nood aan een nieuwe afspraak om te betogen, waarbij breed gemobiliseerd wordt en eisen verdedigd worden tegen politiegeweld en tegen het systeem dat leidt tot racisme en politiegeweld. Het eerdere succes van de actie rond Black Lives Matter toont het potentieel voor protest in Antwerpen. In de VS riepen betogers: ‘Het hele systeem is schuldig.’ Dat is ook bij ons het geval. Nieuwe acties dringen zich op! #JusticeForAkram

    De betogers zelf hielden rekening met de regels van sociale afstand

     

    Op de Meir werd verdere doorgang voor de betogers afgesloten
    Na de insluiting was er van sociale afstand geen sprake meer
    De politie beschermt het eigen hoofdkwartier aan de Oudaan.

     

    De betogers werden in een zijstraat gedreven en uit elkaar gejaagd

     

     

  • Actie in Namen: racisme bestrijden met solidariteit

    Ook in Namen komt de solidariteit tot uiting. Na reeds op 1 juni in Gent een gelijkaardige actie met 500 deelnemers te hebben georganiseerd en deel te hebben genomen aan een reeks acties in het hele land, wilden we met LSP-Namen een lokale actie houden tegen racisme en politiegeweld.

    Zo’n zestig mensen kwamen op zondag 21 juni bijeen op de Place d’Armes. Ze kwamen ondanks de aankondiging in de pers door burgemeester Maxime Prévot (CdH) van een verbod op deze solidariteitsactie, ook al waren de gesprekken met de politie nog maar net begonnen toen Prévot naar de media stapte. Iets meer dan 60 mensen lijkt misschien niet veel in vergelijking met het protest in Brussel, maar het is van cruciaal belang dat ook mensen uit kleinere steden zich kunnen mobiliseren, op hun eigen niveau, en dat deze strijd zich over het hele land verspreidt.

    Dit is een historische massabeweging tegen racisme en politiegeweld, maar ook tegen sociale ellende, werkloosheid en armoede. Kortom, tegen het gebrek aan toekomstperspectieven onder het kapitalisme. Alain Mandiki (LSP Namen) herinnerde tijdens de actie aan de woorden van Fred Hampton, lid van de Black Panthers Party en burgerrechtenactivist in de VS: “Je bestrijdt racisme niet met racisme, maar je bestrijdt het met solidariteit.” De kapitalisten en hun politici vrezen onze eenheid in de strijd tegen ongelijkheid. Ze willen ons verdelen en tegenwerken op basis van onze huidskleur, onze afkomst, ons geslach, …

    Racisme is ook in België een dagelijkse realiteit. Het Vlaams Belang krijgt 27% van de stemintenties in de laatste peiling en als je de resultaten van de extreemrechtse lijsten in Wallonië optelt, komt dit op 5 tot 10%! Discriminatie op de arbeidsmarkt, op de werkplek, op de huurmarkt … maar ook etnische profilering door de politie, intimidatie, pesterijen en racistisch politiegeweld zijn dagelijkse kost. Dit politiegeweld leidt ook tot doden. Wij eisen gerechtigheid voor Semira, Mawda, Mehdi, Adil en vele andere slachtoffers van racisme en onderdrukking. We hebben sociale antwoorden nodig op sociale problemen: geen repressie door de politie, maar een plan voor massale investeringen in onderwijs, gezondheidszorg en degelijke jobs. Doe de rijken betalen voor de crisis!

    Zestig jaar na de onafhankelijkheid is de publieke ruimte nog steeds niet gedekoloniseerd. LSP roept op om geen standbeelden en straatnamen als eerbetoon aan kolonisten en racisten te aanvaarden in onze publieke ruimte. De misdaden van het kolonialisme moeten erkend worden. In dit verband steunen wij uiteraard de petitie die door JOC-Namur is opgezet om een standbeeld van Leopold II weg te halen. Laten we naar onze geschiedenis kijken door de ogen en de strijd van de meerderheid van de bevolking: de uitgebuitenen en onderdrukten. Het debat over de standbeelden is een stap, niet het doel. Waar er tekorten zijn, is er sprake van discriminatie. We eisen betaalbare huisvesting en degelijks jobs van minstens 14 euro per uur voor iedereen: dat is ook de strijd tegen discriminatie. Malcolm X zei: “Er is geen kapitalisme zonder racisme.” We hebben een samenleving nodig die geen verdeeldheid zaait, een samenleving zonder onderdrukking of uitbuiting. Laten we strijden tegen de kapitalistische hebzucht en voor een maatschappij gebaseerd op internationale solidariteit: een socialistische maatschappij.

    Laten we ons organiseren om racisme te bestrijden door middel van solidariteit! Solidariteit tussen alle onderdrukte gemeenschappen in deze kapitalistische samenleving. Solidariteit tussen alle werknemers, werkenden en werklozen, ongeacht hun afkomst, in een gemeenschappelijke strijd voor echte jobs en degelijk lonen. Eenheid in de strijd stelt ons in staat om dit kapitalistische systeem van uitbuiting en imperialisme effectief te bestrijden en zo de wortels van het racisme uit te roeien.

     

  • Socialisten en de staat: hoe een einde maken aan racistische politie?

    De aard van het politiewerk in de Verenigde Staten is onlosmakelijk verbonden met de gewelddadige, racistische geschiedenis van het kapitalisme in dit land. Van slavenpatrouilles tot Bull Connor’s ontketende honden en brandslangen tegen zwarte demonstranten in Montgomery tijdens de Burgerrechtenbeweging; van de lynchpartijen van de politie in zwarte gemeenschappen tot het geweld vandaag: er is een rode draad.

    Door Tom Crean, Socialist Alternative (VS)

    Politie en staatsrepressie zijn historisch gezien ook ontketend tegen arbeiders die probeerden zich te verenigen, tegen radicale organisatoren en tegen elke serieuze strijd die de belangen van de heersende klasse bedreigde. In 1932 stuurde president Hoover infanterie en tanks om het kampement van blanke en zwarte veteranen in Washington D.C. te verpletteren toen die hun lang beloofde bonussen uit de Eerste Wereldoorlog opeisten. Op 30 mei 1937 schoot de politie van Chicago 40 ongewapende, stakende staalarbeiders aan de poorten van Republic Steel neer, waarbij tien doden vielen. In 2006 organiseerden de immigratiediensten invallen in vleesfabrieken in het Midwesten, gevolgd door massadeportaties van werkende migranten, met als doel de groeiende protestbeweging voor de rechten van migranten-zonder-papieren te stoppen en omdat werkenden-zonder-papieren zich begonnen te organiseren.

    De rol van de politie

    Zoals Friedrich Engels meer dan honderd jaar geleden heeft uitgelegd, weerspiegelt de opkomst van het repressieve staatsapparaat, met inbegrip van legers, politie, gevangenissen … historisch gezien de verdeling van de samenleving in sociale klassen met tegenstrijdige belangen. De staat bestaat, in de woorden van het Engels, uit “gewapende lichamen van mensen”, die het klassenantagonisme “binnen de grenzen van de orde” houdt, maar uiteindelijk de belangen van de dominante klasse verdedigt: in onze samenleving die van de miljardair-kapitalisten. Een onvermijdelijk onderdeel van het behoud van de rijkdom en de overheersing van de heersende klasse in een maatschappij die zo ongelijk is als de onze, is repressie en de dreiging van geweld.

    Van de slavernij tot Jim Crow (de wetten die formele ongelijkheid oplegden) en het geïnstitutionaliseerde racisme en de segregatie van vandaag is het handhaven van de rassenscheiding een fundament van de kapitalistische heerschappij in de VS geweest. Om machtige vakbonden te vormen zoals de United Auto Workers in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw, moesten radicale vakbondsorganisatoren fors ingaan tegen het giftige racisme, dat door bazen als Ford werd gebruikt om hun controle te behouden. Zonder een duidelijk, antiracistisch standpunt zouden ze er niet in geslaagd zijn om witte en zwarte arbeiders te overtuigen om samen te vechten en historische overwinningen te behalen die de hele arbeidersklasse ten goede kwamen. Deze beweging was zo krachtig dat ze het begin had kunnen zijn van een beweging die de kapitalistische heerschappij zelf betwistte.

    Het agressieve politiewerk in arme zwarte en Latino buurten is vandaag bedoeld om mensen letterlijk in ondermaatse, afgezonderde woningen en scholen te houden. Maar racistische politici hebben ook geprobeerd om arme mensen van kleur voor te stellen als een bedreiging voor de beter gesitueerde witte arbeidersklasse en de middenklasse. Ze doen dit om meer steun te krijgen voor het repressieve beleid.

    Het is niet mogelijk om een volledig “niet-racistische” politie te creëren zolang het institutionele racisme en de segregatie intact worden gelaten. De politie kan ook niet “afgeschaft” worden in het kader van een kapitalistische samenleving. Zolang de kapitalisten regeren, zullen ze een manier vinden om hun belangen en eigendommen te beschermen. Maar dat betekent niet dat we niets anders kunnen doen dan het kapitalisme zelf weg te werken.

    Echte verandering

    De veranderingen die in de eerste fase van de Black Lives Matter Movement werden afgedwongen, waaronder meer opleiding en body cams, zijn volstrekt ontoereikend gebleken. Desalniettemin kan het politiewerk aanzienlijk worden gewijzigd en kan de massale opsluiting in gevangenissen worden gestopt. Dergelijke verworvenheden kunnen echter alleen worden afgedwongen door een massabeweging van het type dat na de gruwelijke moord op George Floyd is uitgebroken. Om echte en blijvende vooruitgang te boeken, moet de beweging worden doorgezet, zich verzetten tegen recuperatie, zich richten op het mobiliseren van de sociale kracht van de werkende mensen en een breder sociaal programma verdedigen.

    De huidige beweging heeft aangetoond dat de massa van de bevolking zich verzet tegen het afschuwelijke, reactionaire racisme dat in de politiemacht welig tiert. Deze afwijzing van racisme is bijzonder positief. Wat ook wordt aangetoond, is het enorme web van bescherming rond de politie. Ze heeft zo goed als volledige wettelijke immuniteit gekregen voor bijna elk misdrijf. Ze vormt een kaste die niet onder enige democratische controle staat. Door de heersende klasse op een missie uitgestuurd om de bevolking en vooral de zwarte gemeenschap ‘in het gareel te houden’, is het nu zelfs voor de gevestigde orde moeilijk om de politie te controleren.

    De massabeweging heeft echte verdeeldheid in het politieke establishment blootgelegd over de manier waarop met politiewerk moet worden omgegaan. De positie van Trump en de meest reactionaire elementen om de repressie massaal op te voeren, staat geïsoleerd. Een andere vleugel van het establishment, vertegenwoordigd door de burgemeesters Durkan in Seattle en de Blasio in New York, probeert de status quo te handhaven, maar moet zich op dit moment terugtrekken onder de druk van de beweging. Een derde vleugel probeert de beweging te coöpteren door de oproep van de beweging om de politie af te schaffen over te nemen en vervolgens te verzwakken. In Minneapolis ging de meerderheid van de gemeenteraad zo ver dat zij zich ertoe verbond de politieafdeling “op te heffen”. Maar bijna onmiddellijk begonnen ze zich terug te trekken uit deze positie en werd gesteld dat een periode van een jaar wordt geopend om alternatieve politieregelingen te onderzoeken. Dit is een tijdverspillende oefening. We hebben nu verandering nodig!

    We moeten de eis van ‘defund the police’ (afbouw van de middelen voor de politie) concreter maken. Socialistisch raadslid Kshama Sawant van Seattle heeft opgeroepen om de middelen voor de politie met 50% te verlagen en leidt de strijd om Amazon in Seattle te belasten zodat er middelen zijn voor de financiering van permanent betaalbare sociale huisvesting, sociale diensten en jobs. We moeten ook eisen dat het politiebeleid, met inbegrip van het aanwerven en ontslaan, onder de controle van democratisch gekozen burgerbesturen wordt gebracht. De politie moet onmiddellijk worden gezuiverd van alle politieagenten die een strafblad hebben voor racisme en buitensporig geweld in de gemeenschap. Zoals in veel andere landen moet de politie niet gewapend zijn op patrouille. Een politiemacht die onder democratische controle wordt gebracht, zelfs tot op zekere hoogte, zou de onderdrukking van de zwarte arbeidersklasse verminderen, maar het zou de arbeidersklasse als geheel ten goede komen.

    Verdeeldheid onder de politie

    We moeten ook erkennen dat de politie niet één homogene massa is. De reactionaire vleugel is zeer sterk en domineert de meeste lokale politiekorpsen in het land. Maar terwijl er gevallen waren waarbij agenten enkel voor de show op de knie gingen zitten om nadien met geweld betogers aan te vallen, waren er ook tekenen van oprechte sympathie onder sommige gewone agenten. Een recente brief van 14 agenten in Minneapolis beweert te spreken voor honderden collega’s als ze zich verzetten tegen Derek Chauvin en hun steun aan een hervorming uitspreken. Dit is een beperkte en positieve stap, maar het zou volkomen ondenkbaar zijn geweest zonder de druk van de massabeweging.

    Als er gewone agenten zijn die echt hervormingen willen en een andere verhouding willen tot de gemeenschappen waarin ze werken, dan is het nu tijd om op te staan en te werken aan het uitdrijven van Bob Kroll, het Trumpgezinde uiterst rechtse hoofd van de politiebond in Minneapolis. Wij verdedigen het recht van politie-agenten om vakbonden te vormen, zodat ze een manier hebben om zich te verzetten tegen het gebruik van de heersende klasse tegen werkende mensen. Maar dat is duidelijk niet de rol die deze bonden vandaag de dag spelen.

    De waarheid is dat de politiekorpsen in veel steden hun deelname aan de bredere arbeidersbeweging hebben gebruikt om zichzelf te dekken. De arbeidersbeweging kan niet stil zijn. Zij moet de zwarte arbeidersklasse en de migrantengemeenschappen verdedigen tegen politiegeweld. Zij moet eisen dat de politievakbonden het racistische politiebeleid verwerpen en ermee instemmen een grondige uitzuivering van de politie te steunen om degenen met een staat van dienst op het gebied van geweld en racisme te verwijderen. Dat moet een voorwaarde zijn om in de overkoepelende vakbondsstructuren te kunnen blijven of zich erbij aan te sluiten.

    Een veilige en rechtvaardige samenleving

    Om in een maatschappij te leven waar mensen niet bang hoeven te zijn voor staatsrepressie en racistische onderwerping moeten we ons ontdoen van het kapitalisme. Zoals we in een recent artikel over de opstand in Minneapolis aangeven:

    “Een centrale taak van een arbeidersregering, waar belangrijke bedrijven in publieke handen worden gebracht en waar de arbeidersklasse een democratische controle over de economie heeft, is het bestrijden van de racistische erfenis van slavernij, imperialisme en ongelijkheid in alle vormen, en het scheppen van de voorwaarden voor een samenleving die werkelijk vrij is van racistische politie-optredens, uitbuiting en onderdrukking. Dit houdt in dat de werkende mensen hun eigen veiligheid en bescherming organiseren.

    “Het proces van ontmanteling van de politie, de gevangenissen en de staatsrepressie in het algemeen is verweven met het proces om het kapitalisme te beëindigen, en om een werkelijk gelijke, klasseloze socialistische maatschappij op te bouwen. Dit gebeurt niet door de gemeenteraad van Minneapolis, maar door de bewuste organisatie van de arbeidersklasse in een revolutionaire beweging.”

    Socialist Alternative eist:

    • Onmiddellijk ontslag en vervolging van agenten die gewelddadige of racistische aanvallen hebben gepleegd.
    • Haal de Nationale Garde uit Minneapolis en elders weg en beëindig de avondklok in de stad. Dit heeft niet geleid tot meer rechtvaardigheid, het is slechts gebruikt om protest aan te vallen, de arbeidersgemeenschappen te terroriseren, journalisten te verwonden en banken en politiekantoren te beschermen.
    • Stop de militarisering van de politie. Verbied het gebruik van traangas, rubberen kogels en ander militair materieel door de politie. Geen gewapende agenten tijdens patrouilles.
    • Plaats de politie onder controle van democratisch gekozen burgerraden. Deze zouden echte bevoegdheden moeten hebben, met inbegrip van macht over het aanwerven en ontslaan van agenten, het herzien van de prioriteiten en de bevoegdheid om vervolgingen in te stellen. Dit alles moet openbaar gebeuren.
    • Minder middelen voor de politie. Gebruik deze middelen om te investeren in onderwijs en betaalbare woningen. Belast de superrijken om te investeren in groene jobs, sociale programma’s, openbaar onderwijs en permanent betaalbare sociale huisvesting.
    • Politiebonden worden gedomineerd door reactionairen die misbruik verdedigen. Zij mogen niet worden gedekt door de arbeidersbeweging. De arbeidersbeweging moet resoluut aan de kant van de betogers en tegen racisme en politiegeweld staan. Zij moet eisen dat de politiebonden het racistische politiebeleid afwijzen en ermee instemmen een zuivering van de politie te steunen om in de vakbondsstructuren te blijven of zich erbij aan te sluiten.
    • Politieke vertegenwoordiging. Beide grote politieke partijen hebben blijk gegeven van hun loyaliteit aan het racistische en onderdrukkende systeem van het kapitalisme. Democratische burgemeesters en gemeenteraden hebben weinig gedaan om de moordende politie te stoppen. We moeten er niet op vertrouwen dat een van beide grote partijen ons kan vertegenwoordigen. We moeten uit onze strijd een nieuwe, multiraciale politieke partij voor de arbeidersklasse opbouwen, onafhankelijk van de grote bedrijven.
    • Het hele systeem is schuldig – Malcolm X zei: “Je kunt geen kapitalisme hebben zonder racisme.” Om duurzame veranderingen af te dwingen, moet de strijd tegen het politie-racisme en het politieke establishment van de grote bedrijven worden uitgebreid tot een strijd tegen het kapitalistische systeem zelf en voor een socialistisch alternatief.
0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping