Your cart is currently empty!
Tag: politie
-
De politie afschaffen, kan dat?
In het antiracistisch protest na de moord op George Floyd wordt gezocht naar antwoorden op politiegeweld. Met een sterk gemilitariseerde politie is het geweld in de VS natuurlijk extremer dan bij ons, maar ook hier stelt deze kwestie zich. Zo bevestigde een studie over de houding van jongeren tegenover de Antwerpse politie dat etnische profilering wel degelijk schering en inslag is: 7% van de witte jongeren gaf aan ooit al aan een identiteitscontrole onderworpen te zijn, onder jongeren met een migratieachtergrond was dit 14%.
door Eugenio (Brussel)
Het massale protest in de VS boekte enkele eerste overwinningen. Ook de publieke opinie over het optreden van de politie is veranderd. Eén van de belangrijkste eisen in het protest is een forse afname van de middelen voor de politie of in sommige gevallen zelfs de afschaffing van de politie.
Veel mensen beschouwen de politie als een noodzakelijke instelling om de openbare orde en de wetten te doen naleven. Geen enkele instelling is echter neutraal. De taak van de politie is niet om de dakloze te beschermen tegen de impact van dakloosheid, maar wel om de huisjesmelker te beschermen tegen dakloze krakers. De politie beschermt mensen niet wanneer hun job wordt ontnomen, maar zal wel de bazen beschermen als werkenden protesten tegen jobverlies en bijvoorbeeld overgaan tot een bedrijfsbezetting. De politie wordt ingezet om sociale problemen en collectief protest met repressie ‘onder controle’ te houden. De politie is een belangrijk onderdeel van het staatsapparaat dat instaat voor de verdediging van de belangen van de heersende klasse.
Diegenen die echt de macht in handen hebben in een kapitalistische samenleving zijn slechts een heel kleine minderheid. De orde die moet worden gehandhaafd is hun orde. Marx beschreef hoe het monopolie op geweld dat wordt toegekend aan de staat de heersende klasse in staat stelt de massa’s aan haar wil te onderwerpen. Marx beschreef hoe de instellingen voor staatsrepressie twee belangrijke onderling verbonden doelen dienen: het beschermen van privé-eigendom en het beteugelen van protest onder slaven en arbeiders. Het is op dit model dat het moderne politiesysteem is gevestigd, misschien wel het duidelijkst in de VS, waar de wortels van de ordehandhaving terug te voeren zijn op de 17e eeuwse slavenpatrouilles.
Steunen wij de eis van de afschaffing van de politie? Voor veel mensen is dit een stap te ver: iemand moet toch de regels doen respecteren. De vraag is wat in de plaats komt als de politie afgeschaft wordt. Rapper en activist Boots Riley stelde: “In een wereld waar Google, Amazon en Coca Cola nog bestaan, betekent het afschaffen van de politie dat die bedrijven een private politie zullen opzetten.” Grote bedrijven en de banken zouden bij de afschaffing van de politie inderdaad overgaan op andere vormen van ordehandhaving. Private beveiligingsbedrijven en paramilitaire organisaties leggen nog minder verantwoording af aan de gemeenschap. Onder het kapitalisme zal de heerschappij van de kapitalisten steeds een repressief element kennen.
Socialist Alternative in de VS pleit voor een sterke vermindering van de middelen voor de politie (minstens een halvering) waarbij de rest van de middelen gebruikt wordt voor sociale programma’s. Daarnaast komt Socialist Alternative op voor democratisch gekozen controleorganen die toezien op de politie. Dit moet onderdeel zijn van een programma gericht op het aanpakken van de sociale en economische omstandigheden die tot misdaad en criminaliteit leiden.
Bij de politiegeweld en machtsmisbruik gaat het niet om ‘enkele rotte appels’ of het idee dat alle appels rot zijn. Het is de mand zelf die problematisch is. Om de politie te kunnen afschaffen, moet het kapitalistisch systeem weg. In onze strijd voor een socialistische samenleving komen we op voor hervormingen zoals het inperken van politiebudgetten en controle vanuit de gemeenschap. We weten echter dat alle hervormingen onder het kapitalisme slechts tijdelijk zijn: heel het systeem moet weg!
Meer lezen? ‘Staat en revolutie’ van Lenin is te koop voor 12 € (verzending inbegrepen) via marxisme.be
-
Blokbuster niet opgezet dat betoging ongevraagd opduikt in promovideo van politie
Op de openbare omroep loopt een reeks over de Antwerpse politie. Het gaat niet om een kritische inkijk, maar om zogenaamde ‘embedded journalism’: het is niet duidelijk of er journalisten bij betrokken zijn of als de politie zelf de regie in handen houdt. Het resultaat hiervan is dat er uiteraard geen fouten van de politie in beeld komen, laat staan excessen zoals het afranselen van mensen-zonder-papieren (de zogenaamde ‘Bende van Mega Toby & Sproetje’) of de racistische WhatsApp-groep van Antwerpse agenten. Het gaat om een promotievideo voor de Antwerpse politie die gratis in primetime op nationale televisie wordt uitgezonden. -
Groot-Brittannië. Schandaal van politie-infiltrant in de Socialist Party
Persbericht van de Socialist Party, onze zusterorganisatie in Engeland en Wales
“Carlo Neri” infiltreerde tussen 2001 en 2006 de Socialist Party in opdracht van de politie. De websites van The Guardian en de BBC maakten bekend dat ‘Carlo Neri’, de naam waaronder we hem kenden, tussen 2001 en 2006 in opdracht van de Special Demonstration Squad (SDS) van de politie de Socialist Party heeft geïnfiltreerd.
Dit is niet de eerste keer dat een dergelijke onthulling naar boven komt. In 2013 maakte Peter Francis bekend dat hij in opdracht van de SDS infiltreerde in Militant Labour, de voorloper van de Socialist Party. Francis gaf ook toe dat hij infiltreerde in Youth Against Racism in Europe (YRE), een antiracistische jongerencampagne waarin de Socialist Party actief was.
In de documentaire ‘True Spies’ op de BBC in 2002 kwam er bijkomend bewijs van herhaaldelijke pogingen om socialisten te bespioneren. Zo werd aangetoond dat de politie in de regio West Midlands betrokken was in het bespioneren van Socialist Party lid Dave Nellist toen hij nog parlementslid voor Labour was.
Lois Austin, lid van de Socialist Party en voorheen voorzitter van YRE, nam deel aan eerder onderzoek naar politie-infiltraties (het Pitchford onderzoek). Zij verklaarde: “Dit is het zoveelste voorbeeld van een schandaal dat aantoont hoe de politie middelen inzet om democratische linkse organisaties te infiltreren. YRE was onder meer actief in de campagne voor Stephen Lawrence [een zwarte jongere die werd neergeschoten]. Het duurde 18 jaar vooraleer zijn moordenaars veroordeeld werden, maar nu blijkt dat de politie ondertussen wel middelen had om antiracistische activisten te bespioneren, waarbij ook geprobeerd werd om ‘vuile was’ over de getroffen familie te ontdekken.
“Doorheen deze operaties hebben agenten schade berokkend aan gezinnen van wie de namen van hun dode kinderen werden gebruikt door undercover agenten, en ook aan vrouwen die relaties aangingen met mannen die uiteindelijk undercover agenten bleken te zijn.
“Het had geen zin om YRE of Militant Labour te infiltreren. Wij zijn geen geheimzinnige organisatie, onze activiteiten en standpunten worden publiek naar voor gebracht. De politie kan onze pamfletten en kranten lezen, ze kunnen publieke meetings bijwonen en zijn daarmee op de hoogte van wat we doen.”
Dave Nellist voegde hieraan toe:
“De onthullingen over politiespionage stapelen zich op. De regering moest erop antwoorden met het Pitchford onderzoek naar politiespionage. We verwelkomen dat onderzoek, maar het volstaat niet.
“Dit onderzoek moet in staat zijn om de pogingen tot doofpotoperatie tegen te gaan. Undercover agenten die ingezet worden om democratisch verkozen parlementsleden te bespioneren omdat ze linkse standpunten hebben, is niet te rechtvaardigen. We eisen toegang tot de ‘undercover namen’ van alle ingezette spionnen zodat we kunnen nagaan wat de omvang van de spionage-operaties was. We eisen ook dat het onderzoek wordt uitgebreid naar Schotland.
“Naast dit officiële onderzoek moet de vakbeweging zelf een eigen onafhankelijk onderzoek organiseren met vertegenwoordigers van de vakboden en antiracistische en milieugroepen die het slachtoffer waren van infiltraties. Een dergelijk onderzoek hoeft zich niet te beperken tot de rol van de politie, maar kan ook ingaan op de rol die de regering zelf heeft gespeeld.
“We hechten geen geloof aan de verklaring van de politie dat dergelijke infiltratie iets uit het verleden is. De afgelopen periode is het politie-onderzoek naar vreedzame activisten toegenomen. We willen weten wat de “Carlo Neri’s” van vandaag mee bezit zijn.
“Vandaag wordt een nieuwe generatie actief in de strijd tegen besparingen, racisme en oorlog. De politie mag nog zoveel infiltranten inzetten als ze wil, ze kan deze ontwikkeling niet stoppen. Vragen over wiens belangen de politie verdedigt, naast eisen van democratische controle op de politie, zullen een belangrijk onderdeel zijn van huidige en toekomstige campagnes.”
-
Portugal. Politie oog in oog met… politie. Klassenstrijd binnen de ordediensten
Toevallig passeerde ik donderdag langs een betoging van politieagenten aan het Sao Bento (het Portugese parlement). Daar speelde zich een merkwaardig spektakel af. Het verduidelijkt meteen ook de rol van de ordediensten en het zegt veel over democratie in het algemeen. Zowat tienduizend veiligheidsagenten, waaronder politieagenten en agenten van de GNR (Republikeinse Nationale Garde), organiseerden de grootste betoging uit hun geschiedenis uit protest tegen de nieuwe loonsverlagingen die in de begroting van 2014 voorzien zijn.
Op het einde van de actie verzamelden de betogers onderaan de trappen van het parlementsgebouw. Dat was een vreemd beeld, doorgaans zie ik de agenten hier aan de andere kant van de barricaden. Er ontwikkelde zich een vreemde sfeer. Er was de gebruikelijke woede tegen de regering van Passos Coelho. De aanwezigen riepen de gebruikelijke slogans, zoals het door dokwerkers gelanceerde: ‘Passos, escuta, és um filho da puta’.
Beneden leken politieagenten in dienst betrokken te zijn in kleinschalige fysieke confrontaties met betogende collega’s. Een aantal betogers gooide kleine bommetjes op de trappen. De animositeit nam toe en de betogers riepen: “invasão, invasão”. Enkele minuten later werden dranghekkens neergehaald. Maar de betogers stopten daar, net zoals jonge betogers dit de afgelopen jaren meermaals deden. De betogers konden verdergaan, hun dienstdoende collega’s stonden te ver om hen te stoppen. Maar ze aarzelden, het leek moeilijk om de symbolische lijn van wat mag te overschrijden en over te gaan tot burgerlijke ongehoorzaamheid zelfs indien dit gemakkelijk mogelijk was. Zelfs toen enkele protesterende agenten de moed hadden om een grasveld voor het parlement in te nemen, leken veel medebetogers te aarzelen toen hen gevraagd werd om de actievoerders op het grasveld te vervoegen. Het leek alsof er uren nodig waren om rustig aan het parlement te bestormen.
De gesprekken tussen de betogers waren erg interessant. Sommigen stelden dat het vreemd was om aan de andere kant van de barricaden te staan. Ze konden zich inleven in de positie van hun collega’s die dienst hadden, maar ze voelden ook een zekere hopeloosheid tegenover de machtsstructuur waar ze tegen stonden. Er stonden robocops vooraan. De dubbele houding was al aanwezig in de mobilisatie naar de betoging.De politievakbond ASPP-PSP had een pamflet gemaakt met een afbeelding van een agent op de trappen voor het parlement – maar dan wel vanuit het standpunt van de agenten tegenover gewone betogers. De bijhorende tekst luidde: “Até quando vias estar calado?” (Hoe lang zal je blijven zwijgen?). Het was niet alleen een oproep voor een betoging tegen de besparingen en de opeenvolgende loonsverlagingen, maar ook voor een “professionele waardigheid” en “veiligheid voor de burgers”. De klassenstrijd en het sociale conflict hebben de politie duidelijk verdeeld in het leven in dienst en het leven buiten dienst.
Er waren enkele confrontaties, maar het was duidelijk dat de agenten in dienst anders optraden. Ze konden zich immers maar al te goed inleven in de betogers. Dat was wellicht onderdeel van de verklaring waarom de robocops geen algemene aanval op de betogers inzetten. Bij de algemene staking vorig jaar deden ze dat wel. Een andere reden was wellicht de wetenschap dat deze betogers niet zomaar zouden weglopen, bij een aanval gezamenlijk zouden reageren en mogelijk zelfs een volledige inval in het parlement zouden houden. Dat is dan nog zonder in overweging te nemen dat heel wat betogers gezien hun beroep mogelijk gewapend waren.
Bij deze confrontatie bleken er langs de twee kanten van de barricaden verschillende visies te bestaan over ‘democratie’ en ‘Portugal’. Betogers eisten de val van de regering en zongen het nationale volkslied. Ze riepen dat de ministers en parlementsleden landverraders waren. Ze beschuldigden hen ervan hun eigen volk aan te vallen, of nog van corruptie en een beleid dat tegen het volk ingaat. Ze zagen zichzelf als legitieme vertegenwoordigers van de bevolking en van de natie. De agenten in dienst daarentegen moesten de orders van de staat uitvoeren. Zij moesten het parlement verdedigen tegen een inval van collega’s, een actie die overigens op een staatsgreep zou lijken. Deze tegenstellingen werden al duidelijk bij eerder protest, maar de betoging van de ordediensten heeft het verder verduidelijkt. Langs beide kanten van de barricaden stonden gewone mensen, het enige verschil was dat sommigen onder hen in hun tijdelijke functie als uitoefeners van het monopolie op geweld waren en anderen niet.
De actie eindigde boven aan de trappen voor het parlement met een barricade door agenten in dienst. Die vormden vier linies om het gebouw te beschermen. De betogers stonden voor hen, maar gingen niet verder. Ze hadden aangetoond dat ze hadden kunnen binnengaan, wat een waarschuwing voor de regering was. Maar ze hadden het niet gedaan. Ze durfden (nog) niet. Na enkele foto’s, een trofee van de trappen die ze hadden veroverd, trokken ze allemaal naar huis.
Deze betoging was belangrijk voor verschillende redenen. De agenten identificeerden zich met betogers tegen het besparingsbeleid. Het maakte ook duidelijk dat de regering zelfs onder de eigen ordediensten aan legitimiteit moet inboeten. Dat is erg belangrijk omdat uiteindelijk het hele apparaat van staatsrepressie op deze krachten is opgebouwd. De betoging creëerde bovendien een ‘gevaarlijk’ precedent waarbij werd ingegaan tegen de ‘norm’ om de veiligheidsperimeter rond het parlement te respecteren, de betogers gingen de trappen. Er blijven natuurlijk ook gevaren. Het is positief dat de betogende agenten zich identificeren met betogers in het algemeen, maar er was ook een sterke corporatistische houding. Er werden slogans geroepen als “A policia unida jamais será vencida” (‘de eengemaakte politie zal nooit overwonnen worden’). Het is dan wel een echo van een slogan van de arbeidersbeweging, maar gezien de plaats van de politie in het staatsapparaat is het een gevaarlijke slogan. Het maakt meteen duidelijk dat eventuele toegevingen van de regering aan de agenten – en enkel aan de agenten – de prille toenadering tot het verzet tegen de besparingen gemakkelijk kan doorbreken. Dat kan de deur openzetten voor een enthousiaste medewerking aan het opleggen van het regeringsbeleid, zelfs met de mogelijkheid van een verdere stap in de richting van een politiestaat.
