Tag: Podemos

Edito van ‘El Militante’, maandblad van Izquierda Revolucionaria

Op 10, 11 en 12 februari vindt Vistalegre II plaats, de burgerraad van Podemos, een soort congres. Deze bijeenkomst zal bepalend zijn voor de toekomst van Podemos, er zal een voor en een na zijn. Er zijn niet alleen duizenden werkenden, jongeren en activisten die het interne conflict binnen Podemos volgen, ook de grote bedrijven en hun partijen komen openlijk tussen in de strijd waarbij bepaalde leiders naar voor geschoven worden. Ondanks de dominante boodschap kan deze crisis niet beperkt worden tot een ‘machtsstrijd’ tussen verschillende fracties, het is ook een uitdrukking van de druk van klassen met tegengestelde belangen.

De sociale explosie die tot de opmars van Podemos heeft geleid

Op 15 mei 2011 kwam de jarenlang opeengehoopte woede plots tot uitbarsten. Het leidde tot een van de meest opmerkelijke periodes van klassenstrijd in de Spaanse staat. Gedurende lange tijd waren er opeenvolgende algemene stakingen, burgeroptochten, marsen voor waardigheid, lokale conflicten, strijd in het onderwijs, grote betogingen voor het recht op zelfbeschikking, … die allemaal een enorme strijdbaarheid aan de dag legden naast een democratische deelname en betrokkenheid die de leiding van de vakbonden en de sociaaldemocratie met hun garanties op sociale vrede in vraag stelden. Deze enorme revolte toonde niet alleen een verontwaardiging tegenover de rampzalige economische recessie, het leidde ook tot de grootste politieke crisis sinds het einde van de dictatuur in 1978. Dit was een kwalitatieve sprong in het politieke bewustzijn van een hele generatie.

Het was deze explosieve context die de ruimte creëerde voor de opkomst van Podemos. Deze nieuwe formatie schudde de politieke kaart dooreen en veranderde ook de krachtsverhoudingen ter linkerzijde. Het discours van Pablo Iglesias tegen de kaste, tegen de privileges en hun systeem, en voor de verdediging van de werkende meerderheid, de rechten en sociale diensten, sloot aan bij de hoop en gevoelens van miljoenen mensen. Het sloot ook aan bij de meest actieve basis van de sociale en politieke linkerzijde en het vond gehoor bij mensen die voor het eerst actief werden. Er was op dat ogenblik een explosieve groei van Podemos. Tienduizenden mensen organiseerden zich doorheen het land.

Na de spectaculaire resultaten in de Europese verkiezingen van mei 2014 en in de regionale en lokale verkiezingen van 2015, kwam er een einde aan deze dynamiek. In plaats van het alternatief van een breuk met het systeem te versterken, nam de leiding een bocht van 180 graden en werd alle hoop gevestigd in veranderingen op institutioneel vlak. De belangrijkste kracht van Podemos, de mogelijkheid om het regime op de knieën te dwingen, werd afgeblokt. De negatieve gevolgen van die strategie blijken duidelijk uit het bilan dat opgemaakt wordt van de zogenaamde burgemeesters van verandering. De goede bedoelingen en mooie verklaringen over een “efficiënt beheer” van de publieke middelen botsten op de muur van de kapitalistische belangen, het netwerk van de grote bedrijven die grote winsten opstapelen door privatiseringen van openbare diensten. Die muur kan enkel doorbroken worden met een vastberaden beleid dat ervoor opkomt om essentiële diensten in publieke handen te nemen en te onttrekken aan de logica van de private winst.

Klassenstrijd wordt weerspiegeld in Podemos

Na de parlementsverkiezingen van 26 juni, waarin Podemos meer dan een miljoen stemmen verloor, ontstond er verdeeldheid in de leiding van Podemos. Deze verdeeldheid won snel aan kracht. Sommigen zien hierin slechts een harde machtsstrijd. Het klopt dat er een laag van carrièristen is die naar Podemos trok om er te genieten van een rustig en comfortabel leven. Voor deze laag zijn de voordelen van het parlementaire en institutionele politieke leven een doel op zich die met hand en tand verdedigd worden. Maar het conflict is ook en vooral een weerspiegeling van de druk van de klassenstrijd. Er is druk van de kant van de kapitalisten en de rechterzijde die Podemos willen omvormen tot een sociaaldemocratische formatie die het systeem en zijn wetten respecteert. Anderzijds is er ook druk van de basis van Podemos met miljoenen mensen die geloven dat de samenleving enkel kan veranderd worden op basis van massamobilisatie waarbij gebroken wordt met de logica van het kapitalisme.

In deze interne strijd verdedigen Íñigo Errejón en zijn vleugel duidelijk de sociaaldemocratische ideologie en praktijk van Podemos. De ‘nummer twee’ verklaarde meermaals dat het engagement om te werken in de ‘instellingen’ de essentie van de politieke strategie van Podemos is. Hij gaat zelfs zo ver dat hij vragen stelt bij de verwerping door Podemos van het akkoord tussen de sociaaldemocratische PSOE en de rechtspopulistische Ciudadanos – de mislukte voorloper van de uiteindelijke grote coalitie van PP, PSOE en Ciudadanos die nu aan de macht is. Hij verzet zich tegen de electorale samenwerking tussen Izquierda Unida en Podemos. Tegelijk toonde hij meermaals zijn bereidwilligheid om een pact te sluiten met PSOE, waar de leiding een interne coup doorvoerde om een rechtse regering mogelijk te maken. Zijn verklaringen gaan steeds in dezelfde richting waarbij hij stelt dat “onze tegenstanders graag zouden zien” dat Podemos een kracht is die “formeel erg radicaal is, maar ondertussen niet in staat is om de levensvoorwaarden van de bevolking te veranderen.” Met zo’n steriele formule omschrijft hij diegenen die voor een confrontatie met het systeem zijn.

Het is niet verwonderlijk dat dit als muziek in de oren klinkt bij de kapitalisten en hun woordvoerders. Zoals steeds zet de krant El País de toon: “Errejón verdedigt een veel moderner, democratisch en open Podemos, in tegenstelling tot de verwarring die door Iglesias naar voor gebracht wordt rond een strategie van ideologische radicalisering en straatmobilisatie waardoor de partij in het parlement en de instellingen haar kracht en onderhandelingsruimte zou verliezen.”

Het model waar Errejón en zijn aanhangers voor staan, is de afgelopen veertig jaar al uitgetest door de PSOE. Maar het is belangrijk om op te merken dat als Errejón zo ver gaat, dit vooral komt door fouten en aarzelingen door Pablo Iglesias. Het idee dat politieke “verandering” een puur electorale oefening is waarin de rol van massastrijd al uitgespeeld was, was ook aanwezig bij Iglesias. Zijn publieke verklaringen waarin hij de capitulatie van Tsipras goedpraat, zijn distantiëring van de Venezolaanse revolutie waarbij hij de argumenten van de reactie herhaalt, zijn pogingen om zich ‘verantwoordelijk’ voor te stellen, … versterkten de meer gematigde delen van Podemos in de interne crisis en droegen in grote mate bij tot het resultaat van de parlementsverkiezingen.

Vlak nadat Podemos een miljoen stemmen verloor, verklaarde Iglesias dat het parlementaire werk zijn prioriteit zou vormen. Hij stelde snel vast dat deze benadering de deur openzette voor de rechterzijde, zowel binnen als buiten Podemos. Hiermee werd de rode loper uitgerold voor wie hem wou verzwakken en uiteindelijk aan de kant schuiven. De afgelopen maanden deed Iglesias enkele correcte vaststellingen. Hij verklaarde publiekelijk dat het gematigde imago van Podemos misschien aan de basis lag van het slechter dan verwachte resultaat in de verkiezingen. Hij zei dat het een fout was om te proberen de ruimte van de sociaaldemocratie in te nemen om kiezers niet af te schrikken. Recent benadrukte hij de noodzaak om te protesteren en stelde hij dat de vakbonden beter zouden oproepen tot een algemene staking tegen het asociale beleid van de PP. “Transversaliteit betekent niet dat we moeten lijken op onze vijanden, maar dat we moeten lijken op het PAH [Platform voor Getroffenen van Hypotheken, een beweging tegen uithuiszettingen]”, stelde hij correct.

Het document van Pablo Iglesias voor Vistalegre II stelt: “De opbouw van een volksbeweging is geen fetisj, maar de enige weg om vooruit te gaan. (…) Alleen verkozenen, woordvoerders en een goed discours dat aansluit bij de noden van de meerderheid van de bevolking volstaat niet. Om te winnen, hebben we nood aan mensen die zich organiseren, actief zijn en in staat om te mobiliseren (…) De rol van publieke vertegenwoordigers mag zich niet beperken tot werken in de verschillende parlementen. Hun voornaamste rol moet die van ‘institutionele militanten’ zijn. (…) Onze vertegenwoordigers in de instellingen mogen geen politici worden, ze moeten militanten blijven en in dienst staan van het collectief belang.”

Een Podemos dat voor socialistische verandering staat

Zoals Iglesias opmerkt, is het grootste gevaar voor Podemos dat het zich aan het systeem aanpast. Het is dan ook noodzakelijk om een duidelijke politieke koers uit te stippelen met een programma dat maatregelen omvat als de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie, dat zich verzet tegen de besparingen en opkomt voor de gezondheidszorg, het onderwijs, recht op degelijke huisvesting en democratische vrijheden, waaronder het recht op zelfbeschikking. Af en toe een linkse uitspraak doen, volstaat niet. Inzichten waar verder geen praktische consequenties aan verbonden worden, volstaan evenmin. Om een duurzame band met de massa’s aan te gaan, wat de echte kracht van Podemos is, moet Podemos opkomen voor een socialistisch alternatief op de kapitalistische crisis en actief betrokken zijn in de dagelijkse strijd van werkenden en jongerenbewegingen.

Doorheen deze strijd binnen Podemos is heel wat duidelijk geworden. Het ontslag van Bescansa (mede-oprichtster van Podemos) waarmee ze een schok wou teweegbrengen, heeft weinig opgeleverd. Haar ideeën en praktijk is overigens niet zo anders dan die van Errejón en haar ontslag was vooral een breuk met Pablo Iglesias. Andere stromingen zoals Anticapitalistas komen met kritieken die terecht zijn. Maar er is een tegenstrijdigheid tussen de terechte kritieken in woorden en de daden. Anticapitalistas controleert het stadhuis van Cádiz, heeft de leiding van Podemos in Andalusia en telt verschillende parlementairen en gemeenteraadsleden. Waar toont Anticapitalistas de grotere nadruk op sociale mobilisatie, de concrete maatregelen ten voordele van de meerderheid van de bevolking en de ongehoorzaamheid ten aanzien van kapitalistische wetten waar Miguel Urban graag over spreekt? Het klopt dat Anticapitalistas de balans uiteindelijk naar Pablo Iglesias kan doen overhellen. Maar het lijkt erop dat de prioriteit van de leiding van Anticapitalistas erin bestaat om terrein te winnen om zo betere plaatsen te bekomen voor verkozenen. Tegelijk wordt het idee van de omvorming van Podemos in een kracht die voor een ander systeem opkomt achterwege gelaten.

Als revolutionaire marxisten nemen we geen neutrale positie in. Izquierda Revolucionaria steunt Pablo Iglesias en zijn vleugel tegenover diegenen die van Podemos een klassieke sociaaldemocratische partij willen maken. We doen dat op de enige coherente wijze: door op te roepen om de tegenstanders op het terrein van de actie uit te dagen. Pablo Iglesias moet zich baseren op de mobilisatie van de massa’s tegen het beleid van de rechtse regering en zijn bondgenoten in het parlement (PSOE en Ciudadanos).

Hij moet opkomen voor een actieve campagne op elke werkvloer, in de scholen en in de wijken om zo te bouwen aan een algemene staking die opkomt voor de nationalisatie van de energiesector (om energie-armoede te stoppen), degelijke lonen, drastische verhoging van de pensioenen, de aanbouw van sociale huisvesting, afschaffing van de besparingen op het onderwijs, verdediging van de gezondheidszorg, …

Wat zullen Errejón en zijn aanhangers zeggen als Iglesias ingaat tegen al wie in naam van de sociale vrede de belangen van het establishment verdedigt? Wat zal de reactie van de PP, PSOE en Ciudadanos zijn? En belangrijker, wat zullen miljoenen werkenden, jongeren en de meerderheid van de onderdrukten die vandaag vastzitten in onzekerheid en werkloosheid zeggen? Het hoeft weinig verbeeldingskracht om deze antwoorden in te schatten.

De regering zal de komende maanden nieuwe aanvallen inzetten. We kunnen het ritme van het antwoord hierop niet voorspellen, maar er komt onvermijdelijk nieuw sociaal verzet. Daarbij zal voortgebouwd worden op de politieke ervaringen die de afgelopen periode opgedaan zijn. Deze context zal beslissen over de toekomstige ontwikkeling van Podemos en zal de weg openen voor de ideeën van het revolutionaire marxisme.

Hieronder een vertaling van het edito uit El Militante, de krant van Izquierda Revolucionaria, de Spaanse marxistische organisatie waarmee het CWI een proces van samenwerking en eenmaking kent.

Podemos houdt op 10-12 februari een “Burgerraad.” Deze bijeenkomst vindt plaats tegen de achtergrond van een publieke discussie tussen de vleugel onder leiding van Pablo Iglesias en die rond Íñigo Errejón. De scherpste uitdrukking van het conflict zagen we totnutoe in december met de consultatie van de leden van Podemos over hoe de raad zou functioneren. In die consultatie stemde 41,57% voor Iglesias, 39,12% voor Errejon en 10,5% voor ‘Anticapitalistas’ (de stroming geleid door leden van het Verenigd Secretariaat van de Vierde Internationale in Spanje). Van waar komt dit conflict? Is het slechts een machtsstrijd of liggen er echt verschillende projecten op tafel? Welke rol spelen de heersende klasse, haar media en de sociaaldemocratie in het conflict? Ongetwijfeld zal deze raad belangrijk zijn voor de toekomst van Podemos zelf, maar ook voor de volledige linkerzijde en de klassenstrijd in de Spaanse staat.

Het resultaat van de verkiezingen van 26 juni gaf aanleiding tot de huidige crisis in de leiding van Podemos. Na een proces van explosieve groei vol optimisme en grote verwachtingen, verloor Podemos op 26 juni 1 miljoen stemmen in vergelijking met 20 december 2015. De partij slaagde er niet in om de sociaaldemocratische PSOE voorbij te steken. Dit had een grote impact op zowel de leiding als de basis van Podemos. Er werden binnen de leiding tegenstrijdige conclusies getrokken over hoe en waarom dit gebeurde.

Het is geen geheim dat nu de poging van de burgerij om Podemos volledig te vernietigen mislukt is, de heersende klasse vooral probeert om de formatie op een sociaaldemocratische politieke lijn te krijgen. Het editoriaal van de belangrijkste burgerlijke krant, El Pais, op 12 december met de titel “Podemos in strijd” is significant: “Errejón verdedigt een moderner, democratisch en open Podemos, wat verschilt van de verwarring van Iglesias rond een strategie van ideologische radicalisering en straatmobilisaties. Dat zou de macht en onderhandelingsmogelijkheden van de partij in het parlement verzwakken.”

Íñigo Errejón heeft stelselmatig zijn standpunt verdedigt: hij meent dat het werk in de parlementaire instellingen de fundamentele pijler van de politieke strategie van Podemos moet vormen. Hij stelt dat de partij zich niet mag beperken tot “protesteren en aanklagen” en dat “onze vijanden graag zouden hebben dat Podemos formeel gezien een radicale kracht is die evenwel materieel niet in staat is om de omstandigheden voor de bevolking te veranderen.” Hij bestempelt steriele slogans als “radicaal” maar wil vooral elk alternatief voor het kapitalisme op basis van mobilisatie afschrijven. Hij neemt eenzelfde retoriek en positie aan als de traditionele sociaaldemocratie die in de praktijk is omgevormd tot beheerders van de kapitalistische belangen.

Na 26 juni helde Pablo Iglesias aanvankelijk over naar een strategie van demobilisatie. Maar eens het duidelijk was dat dit alleen maar de rechterzijde zou versterken, zowel binnen als buiten Podemos, begon Iglesias enkele kritische bedenkingen naar voor te brengen. Hij vroeg zich af of het imago van ‘matiging’ niet aan de basis lag van het onverwacht slechte resultaat van Podemos in de verkiezingen. Hij stelde dat het een fout was om de ruimte van de sociaaldemocratie te willen innemen om een deel van de kiezers niet ‘af te schrikken.’ Recent stelde hij dat links de straten terug moet opeisen en dat de vakbonden een algemene staking moeten uitroepen tegen het beleid van de PP. Iglesias waarschuwde ook voor het gevaar om het parlementaire leven gewoon te worden en dat dwars zijn niet betekent dat je “eruit ziet als je vijanden, maar wel zoals de bewegingen tegen de uithuiszettingen.” Het is evident dat deze bocht naar links in zijn toespraken een uitdrukking is van het proces van klassenstrijd en de impact daarvan op een instabiele formatie als Podemos.

Hervormen of breken met het systeem

Al deze verklaringen kennen hun eigen dynamiek. Waar zal het zogenaamde ‘realisme’ van Errejón de partij naartoe brengen? In het beste geval wordt Podemos omgevormd tot een ‘PSOE bis.’ Zijn strategie is een recept voor een mislukking van Podemos. Natuurlijk moet Podemos een beslissend deel van de historische sociale basis voor de sociaaldemocratie overwinnen, maar dat zal niet gebeuren door het pro-kapitalistische sociaaldemocratische programma te kopiëren. Dat is immers de echte reden voor de neergang van PSOE. Peilingen geven aan dat PSOE bij nieuwe verkiezingen meer dan 1,5 miljoen stemmen zou verliezen. Is er daar iemand verbaasd over nadat we zagen hoe Susana Diaz en de regionale ‘baronnen’ van de partij de sleutels van de regering aan Rajoy gaven en samenwerkten met de bezuinigingsagenda van de PP?

Izquierda Revolucionaria heeft sympathie voor de hoger vermelde verklaringen van Pablo Iglesias. Het gevaar voor de toekomst van Podemos bestaat inderdaad uit het aanpassen van de partij binnen het systeem. Dat is waarom een duidelijke politieke koers noodzakelijk is. De parlementaire spelletjes verbergen slechts de realiteit van de dictatuur van het kapitaal. De crisis die ellende brengt voor de meerderheid van de bevolking gaat gewoon door. Dit zal aanhouden zolang de beperkingen van het kapitalisme gerespecteerd worden. De conclusie hieruit is duidelijk: er is nood aan een programma dat breekt met dit keurslijf en dat een stoutmoedig socialistisch beleid naar voor schuift met eisen als de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie, verzet tegen alle besparingen, verdediging van de publieke gezondheidszorg en het onderwijs, recht op degelijke huisvesting en de verdediging van democratische rechten zoals het recht op nationale zelfbeschikking.

Als Pablo Iglesias een dergelijk alternatief op duidelijke wijze verdedigt, dan kan dit aansluiten bij de verwachtingen van miljoenen werkenden en jongeren, de meest onderdrukten in deze samenleving en al wie geen uitweg ziet onder het huidige systeem. Af en toe een goedkeurende blik naar links of “bedenkingen” zonder praktische gevolgen, zullen niet volstaan. De enige manier om een sterke band met de massa’s te hebben, en dat is de enige reële kracht van Podemos, is door een socialistisch alternatief naar voor te schuiven en door direct betrokken te zijn in de dagelijkse strijd van de werkenden en jongeren.

Als het huidige debat uiteindelijk enkel leidt tot een compromis aan de top van de partij, zal de indruk gewekt worden dat het slechts om een machtsstrijd gaat om het partij-apparaat te controleren. Dat zou een overwinning zijn voor diegenen die Podemos meer en meer willen aanpassen aan de noden van het systeem.

De vleugel rond Errejón heeft de morele, politieke en materiële steun van de heersende klasse en haar woordvoerders. Maar hun sterkste troef is de inertie en de afwezigheid van een consistent alternatief vanwege Iglesias en zijn omgeving. Dat is de belangrijkste kwestie die moet aangepakt worden om Podemos af te stellen op de behoeften van de werkenden, jongeren, werklozen, precaire arbeiders en alle onderdrukten. Een humaan kapitalisme is niet mogelijk, er zullen geen hervormingen in het belang van de meerderheid van de bevolking komen zonder strijd en mobilisatie. Er kan geen echte verandering zijn zonder socialisme.

De verkiezingen van 20 december zorgden voor een grote verandering in de politieke situatie en de samenstelling van het Spaanse parlement. Deze verandering is opgebouwd doorheen grote mobilisaties en de sociale bewegingen van de afgelopen jaren. We zagen er eerder ook uitdrukkingen van in de lokale verkiezingen van mei toen linkse eenheidslijsten het haalden in Barcelona, Madrid, …

Verklaring door Socialismo Revolucionario, onze Spaanse zusterorganisatie

Het belangrijkste onderdeel van de verandering in deze verkiezingen is het opbreken van het tweepartijenstelsel. De conservatieve PP en de voormalige sociaaldemocratische PSOE verloren samen meer dan 5 miljoen stemmen. De PP verloor 3,6 miljoen kiezers en de PSOE behaalde het slechtste resultaat sinds het einde van de dictatuur. Twee nieuwe partijen doen hun intrede in het parlement, de rechtse populistische Ciudadanos maar vooral Podemos dat meer dan 20% haalde en samen met medestanders 69 verkozenen telt. Ondanks de recente bocht naar een meer ‘gematigde’ positie, werd Podemos gezien als een antibesparingskracht die tegen het systeem ingaat.

Natuurlijk kan niet genegeerd worden dat de PP met 123 zetels nog steeds de grootste partij is, de conservatieven haalden 1,7 miljoen stemmen meer dan de tweede partij, de PSOE. Dit ondanks de enorme achteruitgang als gevolg van het asociale beleid in de regering met harde besparingen op gezondheidszorg en onderwijs, enorme werkloosheid, hervormingen van de arbeidsmarkt die tot meer nepjobs leiden, groeiende armoede en ongelijkheid, … De recente beperkte economische groei, die overigens niet opgemerkt wordt door de meerderheid van de bevolking, en het feit dat de werkloosheid niet verder toeneemt (ook al zijn nieuwe jobs bijzonder precair) kan het resultaat van de PP wat opgekrikt hebben. Maar doorgaans blijft het een rampzalig resultaat, de partij verloor zijn absolute meerderheid en kwam zelfs niet in de buurt ervan.

De PSOE haalde het slechtse resultaat ooit sinds de val van Franco. In de peilingen werd de partij de voorbije periode soms pas op de derde of zelfs de vierde plaats gezet. Binnen de partij wordt het resultaat dan ook als een relatief succes gezien.

Ciudadanos maakt een sterke entree in het parlement, maar bleef ver onder de verwachtingen van de peilingen. De partij stapelde enkele politieke blunders op, zo beloofde ze een regering met de PP te zullen steunen. De vooruitzichten voor Ciudadanos zijn niet rooskleurig, de partij raakt steeds meer verbonden met het besparingsbeleid.

Terugkeer van Podemos, maar verloren kans voor links

De belangrijkste verandering in de politieke situatie is de opmars van Podemos, dat in de eerste algemene verkiezingen waaraan het deelneemt 5 miljoen stemmen haalde. Het bevestigt deels de ‘terugkeer’ die door Pablo Iglesias werd voorspeld. De afgelopen maanden toonden peilingen een achteruitgang van de steun voor Podemos, soms tot 10%. De vaardigheden van Iglesias in televisiedebatten, maar ook de sterke oproepen van belangrijke sociale leiders die erg populair zijn – vooral Ada Colau van de beweging tegen uithuiszettingen – droegen hiertoe bij. Podemos kwam uiteindelijk in de buurt van het resultaat van PSOE, het verschil bedroeg slechts 340.000 stemmen.

In Catalonië werd de lijst die door Podemos – maar ook door IU (Verenigd Links) en anderen – gesteund werd de grootste. “Podem en Comu” haalde een historische overwinning. Drie maanden geleden deed de door Podemos gesteunde lijst het nog slecht in de Catalaanse verkiezingen. Podemos was ook de grootste partij in Baskenland en kwam tweede in Galicië en Valencia, traditionele bolwerken van de PP. In Galicië en Valencia vormde Podemos een alliantie met andere linkse krachten.

We moeten lessen trekken uit deze kiesresultaten. Eerst en vooral tonen de resultaten aan dat Podemos de beste resultaten haalt waar er een oprechte eenmaking van linkse krachten is, zoals in Catalonië, Galicië en Valencia. Het bevestigt wat Socialismo Revolucionario al langer stelt: een eengemaakte kandidatuur op basis van de sociale beweging en met inbegrip van alle linkse krachten – ook IU dat als ‘Volkseenheid’ opkwam en bijna een miljoen stemmen haalde – zou een campagne opgeleverd hebben waarmee de verkiezingen konden gewonnen worden. Dit was ook de ervaring van de lokale en regionale verkiezingen in mei. Bouwen aan zo’n eenheid in de strijd tegen de besparingen en ervoor zorgen dat de eenheid democratisch van onderuit wordt opgebouwd, zodat sectaire machtsspelletjes buitenspel gezet worden, is wat er nu nodig is.

Het resultaat van Verenigd Links / Volkseenheid (IU-UP) was significant met bijna een miljoen stemmen ondanks de opmars van Podemos en het feit dat de lijst in een aantal regio’s niet opkwam door allianties met Podemos. De linkse leider Alberto Garzon voerde een goede campagne en heeft een steun opgebouwd die verder gaat dan de kiezers van IU-UP. Het was de campagne die het duidelijkste vertrok van een consequent links programma. Het was geen revolutionair programma, maar er waren toch centrale eisen om de economische macht van de elite te ondermijnen door onder meer de geredde banken te nationaliseren, de energiebedrijven te hernationalisation en te investeren in hernieuwbare energie.

Deze verkiezingen toonden een bocht naar links in de samenleving. Het weerspiegelt de klassenstrijd van de afgelopen periode. We moeten hierop verderbouwen door te werken aan eenheid in strijd tegen de besparingen, los van de samenstelling van de volgende regering.

Hoe zal de volgende regering eruit zien?

De perspectieven voor de volgende regering liggen open, de situatie is erg volatiel. Het is niet zeker wie er een regering kan vormen en nieuwe verkiezingen zijn niet uitgesloten als er geen meerderheid gevonden wordt. Alleszins is het waarschijnlijk dat er een minderheidsregering komt die erg instabiel zal zijn en weinig kans maakt op een volledige termijn.

Links moet hier gebruik van maken om de strijd op te voeren en te mobiliseren tegen de nieuwe regering, niet alleen in defensieve bewegingen maar ook in offensieve strijd om rechten en verworvenheden die de afgelopen jaren verdwenen terug op te eisen.

Het zal wellicht weken duren voor er een nieuwe regering komt, maar algemeen is er een klimaat van sterk verzet tegen een herhaling van de vorige regering van de PP. Die werd gezien als corrupt en brutaal tegen de werkenden, vrouwen, studenten en armen.

Ondanks de druk – ook intern – op de PSOE om een nieuwe PP-regering te steunen of toch minstens te tolereren, zal de PSOE wellicht proberen om een alternatieve regering op de been te krijgen met de steun van Podemos en anderen.

De linkerzijde mag niet vergeten dat een regering onder leiding van PSOE een besparingsregering zou zijn, zelfs indien de maatregelen minder brutaal zouden zijn als onder de PP. Podemos en andere linkse krachten hebben gelijk als ze zeggen dat de vorming van een alternatieve regering om de PP buiten te krijgen, moet onderzocht worden. Maar links moet de politieke onafhankelijkheid bewaren en concrete toegevingen eisen in ruil voor steun aan zo’n regering. Dit moet verder gaan dan abstracte beloften om de grondwet te herzien – de huidige positie van Pablo Iglesias, die overigens meteen zou botsen op de PP-meerderheid in de Senaat – en concrete eisen van de werkenden en armen opnemen. Potentiële steun voor de vorming van een PSOE-regering in het parlement mag niet verder gaan dan de regeringsvorming. Het mag geen coalitie worden met de pro-kapitalistische PSOE-leiding. De linkse krachten mogen zo’n regering geen blanco cheque geven en moeten hun onafhankelijkheid behouden om op te komen voor onze eisen en tegen de besparingsregering.

Een programma voor een echte linkse regering zou beginnen met het schrappen van de asociale hervorming van de arbeidsmarkt onder de PP en PSOE, intrekking van de besparingen in de publieke sector, schrapping van de antidemocratische wetten, omkering van de privatiseringen en het stopzetten van de besparingen. Dit zijn beperkte maatregelen, maar zelfs die botsen met de huidige kapitalistische crisis en de dictatuur van de markten en de bazen. Er zouden bijkomende maatregelen nodig zijn om de fundamentele koers van de economie uit hun handen te halen, bijvoorbeeld door de nationalisatie van de banken onder democratische controle zodat middelen kunnen ingezet worden voor de creatie van jobs en investeringen in sociale huisvesting en diensten, de sleutelsectoren van de economie moeten in publiek democratisch bezit komen. Een linkse regering zou het recht op zelfbeschikking voor alle naties in de Spaanse staat erkennen en garanties geven voor een onmiddellijk, vrij en wettelijk bindend referendum over Catalaanse onafhankelijkheid.

De belangrijkste plaats waar toegevingen van een minderheidsregering – of het nu PSOE of PP is – kunnen afgedwongen worden, is op straat en op de werkvloer. Een minderheidsregering zou instabiel zijn en gemakkelijker onder druk staan, doorheen mobilisaties is het mogelijk om dergelijke regeringen ten val te brengen. De absolute meerderheid van de PP is op die manier al verdwenen.

De ervaringen van Griekenland en sommige lokale regeringen in Spanje tonen de beperkingen voor een reformistische regering om binnen het kapitalistische systeem zaken te bekomen indien het niet bereid is om gedurfde socialistische maatregelen te nemen en te breken met de kapitalistische besparingsagenda.

De werkende bevolking en de linkerzijde moeten zich voorbereiden om de macht in handen van de meerderheid van de bevolking te plaatsen met nieuwe democratische organisaties en een programma van democratisch publiek bezit om de economie te plannen in het belang van de samenleving en niet de grote bedrijven en superrijken. Daarbij moeten de rechten van alle mensen gerespecteerd worden. Dit moet organisaties als Podemos en IU omvatten, maar ook sociale bewegingen en vakbonden, er moet echte democratie van onderuit zijn zowel bij het opstellen van het programma als de verkiezing van de leiders en kandidaten.

Naar een nieuw front van verzet tegen het besparingsbeleid?

In Barcelona, Madrid en andere belangrijke Spaanse steden zijn er na de gemeenteraadsverkiezingen burgemeesters verkozen op linkse eenheidslijsten. De vele mobilisaties van de werkenden en sociale bewegingen de afgelopen jaren – met de beweging van indignado’s in 2011 en drie algemene 24-urenstakingen in 2012 en 2013 – kregen een politieke vertaling in de lokale verkiezingen van 24 mei.

Dossier door Marisa (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

De politieke crisis van het Spaanse kapitalisme wordt dieper. Het establishment zal het moeilijk hebben om de situatie onder controle te houden en het besparingsbeleid met aanvallen op de levensstandaard gewoon verder te zetten. Voor de werkenden en jongeren stellen er zich nieuwe mogelijkheden en kan dit het begin van een nieuwe periode van strijd zijn.

Sinds het einde van de dictatuur van Franco in de jaren 1970 werd het Spaanse politieke stelsel gedomineerd door tweede grote partijen: de conservatieve PP en de sociaaldemocratische PSOE. Geen van beide partijen aarzelde om hard te besparen, onder meer op onderwijs en gezondheidszorg, of om de arbeidswet af te zwakken en de pensioenen naar beneden te halen. De levensstandaard van de werkenden en hun gezinnen ging er sterk op achteruit.

Waar de twee grote partijen voorheen goed waren voor 80% van de stemmen, haalden ze nu samen 52%. Vooral de PP kreeg harde klappen en verloor de macht in een aantal bastions. In alle regio’s waar de PP een absolute meerderheid had, ging deze verloren. Ook de PSOE verloor fors.

In de regionale verkiezingen haalde Podemos goede resultaten en werd het doorgaans de derde politieke formatie. Izquierda Unida (Verenigd Links) verloor zijn verkozenen in 4 van de 8 regionale parlementen waar het voorheen in vertegenwoordigd was. Tegelijk was er een brede steun voor alternatieve linkse lijsten bij de gemeenteraadsverkiezingen. In Barcelona, Madrid, A Coruña, Cadiz, Zaragoza en andere belangrijke steden werden stadsbesturen gevormd rond linkse eenheidslijsten.

Linkse eenheidslijsten

Deze lijsten waren allianties van linkse partijen en activisten van sociale bewegingen. Het waren eenheidsfronten rond linkse krachten als Podemos, Izquierda Unida (of toch minstens de linkerzijde van IU), linkse ecologisten en soms linkse nationalisten zoals de CUP in Catalonië of Anova in Galicië. Er werd ook aan deelgenomen door strijdbare syndicalisten, activisten tegen uithuiszettingen, antiracistische militanten, … Zelfs indien deze lijsten vaak met Podemos geassocieerd worden, hebben ze een onafhankelijk profiel. Deze lijsten werden gezien als vertegenwoordigers van een links verzet tegen het besparingsbeleid.

Met deze lijsten werd een politiek vacuüm ingevuld dat opengelaten werd door de traditionele arbeidersorganisaties. De linkse lijsten trokken ook nieuwe activisten uit sociale bewegingen aan. Doorgaans waren de programma’s van de lijsten gericht tegen de besparingen, voor een democratische audit van de gemeentelijke schulden, voor toegang tot water en energie voor de armsten, voor een stopzetting van de uithuiszettingen en ook andere eisen van de arbeidersbeweging en sociale bewegingen in strijd.

Het was duidelijk dat de linkse eenheidslijsten op lokaal niveau betere resultaten haalden dan Podemos dat alleen opkwam op regionaal vlak. Het meest duidelijke voorbeeld hiervan is Madrid. De linkse eenheidslijst ‘Ahora Madrid’ was goed voor 230.000 stemmen (31,85%) terwijl Podemos in dezelfde kiesomschrijving 17,73% haalde voor de regionale verkiezingen.

Coalities of linkse minderheidsbesturen?

Ondanks de schitterende overwinningen heeft geen enkele linkse eenheidslijst een absolute meerderheid. Dat versterkt de instabiliteit tegen de achtergrond van een erg versnipperd politiek landschap. De vraag die zich nu stelt voor de nieuwe lokale linkse besturen is hoe ze een beleid kunnen voeren gericht op de belangen van de meerderheid van de bevolking terwijl ze zelf in de gemeenteraden een minderheid vormen. In een aantal plaatsen leidt dit tot discussies over coalities met andere partijen, waaronder de PSOE. Voor Socialismo Revolucionario (SR, de Spaanse zusterorganisatie van LSP) moet deze discussie vertrekken van het programma en de vraag hoe een beleid kan gevoerd worden dat een einde maakt aan de besparingen.

De coalitie van Izquierda Unida en de PSOE in de autonome regio Andalusië in het zuiden van Spanje bracht een besparingsbeleid aan een trager ritme. Izquierda Unida werd daar zwaar voor afgestraft in de verkiezingen in Andalusië. Aangezien de PSOE een beleid ten dienste van de heersende klasse voert, is het niet mogelijk om met deze partij een gezamenlijk bestuur te voeren dat de belangen van de meerderheid van de bevolking dient. Socialismo Revolucionario is dan ook voorstander van linkse minderheidsbesturen met enkel die krachten die echt ingaan tegen de besparingen en die zich baseren op mobilisatie om dit af te dwingen.

Wat kan een links bestuur doen?

De linkse eenheidslijst ‘Barcelona en Comú’ gaf steun aan de staking van onbepaalde duur van het personeel van telecombedrijf Movistar dat voor betere arbeidsvoorwaarden opkwam. Dit voorbeeld is belangrijk en toont de mogelijkheden voor een links bestuur om strijd van werkenden en jongeren in het centrum van het debat te plaatsen en te versterken. Zowel in Madrid als in Barcelona maakten de linkse eenheidslijsten van het stoppen van uithuiszettingen een prioriteit. Ze moeten erkennen dat het in het huidige wettelijke kader niet mogelijk is om alle uithuiszettingen te stoppen.

Het klopt dat de lokale besturen niet zomaar alle uithuiszettingen kunnen stoppen. Daarvoor moeten ze beroep doen op mobilisatie en moeten ze actieve steun zoeken in de samenleving om een krachtsverhouding mee op te bouwen. Dat kan bijvoorbeeld met campagnes om steden uit te roepen tot ‘zones zonder uithuiszettingen’, een beleid waarbij banken die tot uithuiszettingen overgaan worden geboycot en dit vooral door de mobilisatie van een massale steun onder de bevolking. Dit kan de andere autoriteiten en de lokale politie ertoe dwingen om de uitvoering van uithuiszettingen te schorsen. De publieke druk en massale burgerlijke ongehoorzaamheid maken dat de linkse besturen sterk staan tegen eventuele juridische betwistingen.

Het probleem beperkt zich evenwel niet tot het stopzetten van de uithuiszettingen. Er is ook nood aan betaalbare huisvesting. Een massaal plan van publieke investeringen in sociale huisvesting kan een antwoord bieden op de tekorten en kan de huurprijzen naar beneden trekken. Dat vereist een confrontatie met de besparingen die door de nationale regering van de PP worden opgelegd en met de ‘wet op de begrotingsstabiliteit’ die tekorten op lokaal vlak verbiedt. Om te kunnen investeren in de creatie van jobs en een betere levensstandaard voor de meerderheid van de bevolking, kunnen de regels voor de lokale begroting niet gevolgd worden en moet de afbetaling van de gemeentelijke schulden gestopt worden. Door te mobiliseren en te organiseren, kunnen de besparingspartijen tot toegevingen gedwongen worden.

Indien dit voorbeeld in verschillende steden en dorpen gevolgd wordt, kan het de basis leggen voor een front van verzet dat ingaat tegen de beperkingen en de besparingen van de nationale en de regionale regeringen. Op dezelfde wijze weigeren 19 Griekse lokale besturen om een wet door te voeren waarmee duizenden jobs in de gemeenten en openbare diensten zouden verdwijnen. Een nationaal netwerk van rebelse steden kan de basis vormen voor een nationaal eenheidsfront van onderuit, met onder meer Podemos en Izquierda Unida. Zo’n front zou de strijd kunnen aangaan voor een linkse regering na de parlementsverkiezingen van dit najaar om een einde te maken aan de besparingen en aanvallen op de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking.

[divider]

Een beleid op basis van behoeften: het voorbeeld van Liverpool 1983-1987

Een gemeentebestuur kan breken met de besparingslogica. Dat werd in Liverpool in de jaren 1980 aangetoond. De Labour-meerderheid stond toen onder invloed van Militant, de voorloper van de Socialist Party. Labour haalde een meerderheid met de belofte om de door Thatcher en haar regering opgelegde harde besparingen op lokaal vlak te stoppen en integendeel te vertrekken van de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking. Dit werd ook afgedwongen, onder meer door de grote mobilisaties van het stadsbestuur en de arbeidersbeweging. Zo was er in maart 1984 een 24-urenstaking van 30.000 personeelsleden van de stad en een betoging met 50.000 aanwezigen om de begroting van het stadsbestuur te steunen. Het bestuur ging over tot de bouw van sociale woningen en andere voorzieningen, dit leidde zelfs tot de creatie van 6.500 jobs in de private bouwsector. Omdat het socialistische bestuur van Liverpool alleen bleef staan en ook niet gesteund werd door de leiding van Labour, kon de rechtse regering een tegenoffensief voorbereiden en werd het bestuur ondemocratisch afgezet.

Analyse van Podemos en de Spaanse linkerzijde, geschreven voor de verkiezingen van vorig weekend

[dropcap]“M[/dropcap]atiging kan Podemos ontwapenen”, schreef de krant El Pais op 14 mei op de voorpagina. Het deed denken aan de herhaaldelijke waarschuwingen die we met Socialismo Revolucionario (onze Spaanse zusterorganisatie) naar voor brachten rond de pragmatische bocht van de leiding, maar het citaat kwam niet van ons. Het kwam uit een interview met Juan Carlos Monedero, een van de leidinggevende figuren binnen Podemos en tot voor kort de rechterhand van Pablio Iglesias. Monedero nam ontslag uit de leiding van Podemos.

Artikel door Danny Byrne

Dit ontslag is een dramatische wending voor de nieuwe linkse formatie die zes maanden geleden nog een niet te stoppen opmars leek te kennen met een leiding die immuun leek voor elke kritiek. Op een ogenblik dat Podemos een zekere electorale stagnatie kent in de peilingen, trekken anderen gelijkaardige conclusies als Monedero en ontstaat er een debat. Dit debat wordt veroorzaakt door moeilijkheden, maar biedt tegelijk een positieve kans voor de linkerzijde in Spanje en daarbuiten om na te gaan hoe we verder vooruit kunnen gaan.

Beperkingen van meer gematigde benadering

In de regionale verkiezingen in Andalusië in maart haalde Podemos 14% van de stemmen en 15 verkozenen. Aan de oppervlakte lijkt dit een fenomenaal resultaat voor een partij die amper een jaar oud is, maar het resultaat werd algemeen gezien als een ontgoocheling. Podemos is als project sterk gebaseerd op het perspectief van steeds sterkere groei waarbij het tweepartijenstelsel van besparingspartijen wordt doorbroken. Het vertrouwen in de bewegingen en de wanhopige drang tot verandering, zorgden voor een breuk met de perceptie dat radicale en linkse politieke formaties nooit meer dan 10 of 15% kunnen halen.

De slogan ‘tick tock, tick tock…’ die tienduizenden riepen op de grote nationale actie van Podemos in januari was een uitdrukking van het perspectief waarmee Podemos miljoenen mensen begeesterde. Het was het idee van een niet te stoppen aftelling naar een overwinning in de komende parlementsverkiezingen waar meteen het monopolie van de twee grote partijen kan doorbroken worden. De explosieve groei van Podemos zorgde ervoor dat de gevestigde partijen en vooral de sociaaldemocratische PSOE in de touwen lagen. Er leken geen grenzen te staan op de electorale groei in de peilingen. Podemos lag consistent voorop in heel wat nationale peilingen.

Tegen die achtergrond is 14% natuurlijk ontgoochelend en Podemos werd sindsdien in de peilingen op de derde plaats gezet na de twee grote partijen. [Dit kwam ook tot uiting in het resultaat van de regionale verkiezingen van vorig weekend]. Het leidde tot publieke spanningen en debat over de strategie en toekomst van Podemos.

De ontgoocheling in de resultaten van Podemos is natuurlijk een overdreven reactie, vanuit het niets naar een volstrekte meerderheid gaan gebeurt zelden in een korte en rechte lijn. Maar er is tegelijk wel nood aan discussie over de koers van de partijleiding. Die zegt zich meer op het centrum te willen richten in plaats van de linkerzijde en er werden inhoudelijke aanpassingen in die richting gedaan.

Ciudadanos

Een belangrijke complicatie voor Podemos is de eveneens snelle en explosieve groei van Ciudadanos, de “partij van de burger”. In sommige peilingen staat Ciudadanos op bijna hetzelfde niveau als Podemos met tot 15%. Ciudadanos komt uit Catalonië waar het zich baseert op een sterke afkeer tegen de Catalaanse onafhankelijkheid. De formatie groeit snel op basis van een verzet tegen corruptie en een roep naar ‘propere handen’ in de politiek.

Ciudadanos werd eerder dit jaar op Spaans niveau gelanceerd waarbij het inspeelde op de vraag naar meer transparantie. Er werd gepleit voor open voorverkiezingen in alle partijen en voor nieuwe jonge gezichten. Dit waren elementen die voorheen vooral met Podemos werden verbonden. Ciudadanos zegt “noch links noch rechts” te zijn, maar is duidelijk een rechtse partij met een afkeer tegen werkenden, vakbonden en migranten. De formatie speelt in op ontgoocheling onder PP-kiezers die positief staan tegenover het Spaanse nationalisme en de rechtse agenda van Ciudadanos. Maar de formatie doet ook Podemos pijn. De retoriek van een ‘nieuwe politiek’, tegen corruptie en een breuk met de oude orde ligt immers niet zo heel ver van wat Pablo Iglesias naar voor brengt.

In ‘La Brecha’, de krant van Socialisme Revolucionario (SR), schreven we in de maand mei: “De stelling dat Podemos het centrum van het politieke toneel moet bezetten, in plaats van een stoutmoedig perspectief van radicale linkse verandering zoals het aanvankelijke programma van Podemos vooropstelde, is een gevaarlijke ontwikkeling. Het lijkt erop dat Pablo Iglesias en co in hun tocht naar het “centrum” op Albert Rivera van Ciudadanos zijn gebotst waarbij ze elkaar bekampen in de strijd om de politiek gewoon te ‘vernieuwen’, los van de vraag of dit links of rechts dient te zijn.”

Podemos en de linkerzijde moeten duidelijk maken dat de enige manier waarop we echt kunnen breken met het “regime van 1978” (het post-Franco regime) meer vereist dan een breuk met corruptie of meer transparantie. Een breuk met dit regime betekent een breuk met het beleid van besparingen en de dictatuur van het kapitaal, wat de basis vormt voor de Spaanse ‘democratie’ op dit moment.

Het is niet uitgesloten dat de leiding van Podemos dit gevaar inziet en een nieuwe bocht naar links neemt. Pablo Iglesias suggereerde een dergelijke koerswijziging na het ontslag van Monedero. Hij publiceerde een artikel waarin hij wel vasthield aan het idee dat Podemos het politieke terrein moet bezetten met een reformistisch programma dat niet langer verdedigd wordt door de sociaaldemocratie, maar waarin hij ook stelt dat er een verschil is tussen centraal staan in de politieke discussie en het politieke centrum opzoeken. Er bestaan daar echter meningsverschillen over binnen de leidinggevende kringen van Podemos. Monedero botste vooral met Inigio Errejon, de centrale nationale organisator van Podemos die de partij nog meer naar het centrum wil brengen. Het debat mag niet beperkt worden tot de leidinggevende kringen van Podemos en de media. Het moet gevoerd worden door de leden en aanhangers van Podemos en dit op grote algemene vergaderingen van de basis.

Van een “breuk” met het systeem tot sociaaldemocratische standpunten

De opkomst van Podemos weerspiegelt een vacuüm dat vooral aan de linkerzijde bestaat. De beweringen van de leiders van Podemos dat ze het centrum willen opzoeken, houdt de kiezers niet tegen om Podemos links van alle andere partijen te situeren (in veel gevallen ook links van Izquierda Unida). Het politieke programma dat aanvankelijk op een “breuk” met het systeem gericht was, werd echter steeds meer aangepast in de richting van een sociaaldemocratische positie. Belangrijke onderdelen van het programma, zoals de niet-betaling van de schulden of een universeel basisinkomen, werden geschrapt. Er wordt nog steeds opgekomen voor belangrijke hervormingen zoals de stopzetting van uithuiszettingen, de garantie van het leveren van water en energie voor behoeftigen of het einde van de besparingen.

Maar zoals Griekenland aantoont, botsen ook dergelijke beperkte hervormingen in de context van de huidige crisis meteen met het kapitalisme en de trojka. De afbetaling van de enorme schulden – er wordt 100 miljoen per dag betaald aan interest alleen! – is een belangrijk obstakel voor de noodzakelijke massale investeringen in publieke werken en een humanitair programma tegen de besparingen en tegen de afbraak van de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking.

Het probleem van moderne sociaaldemocratische programma’s is dat het kapitalisme niet langer een periode van groei kent zoals op het ogenblik dat deze programma’s succesvol doorgevoerd werden met onder meer de opbouw van de welvaartstaat na de Tweede Wereldoorlog in heel wat Noord-Europese landen. Zelfs in die landen waar de sociale zekerheid sterk werd uitgebouwd, zoals in Zweden en Denemarken, is er nu een afbouw met een hard besparingsbeleid.

Het doorvoeren van het volledige programma van Podemos is enkel mogelijk indien de schulden niet afbetaald worden en indien de banken en sleutelsectoren onder democratische controle worden geplaatst. Deze maatregelen zouden de regering van de werkende bevolking toelaten om democratisch te beslissen waarvoor de bestaande middelen worden aangewend. Het zou uiteraard een breuk betekenen met de trojka, de kapitalistische eurozone en de EU. Het zou nodig zijn om de strijd te verbinden met die van de werkenden in Griekenland, Ierland, Portugal, Italië en de rest van Europa om te bouwen aan een nieuwe vrijwillige federatie van socialistische landen in Europa waarbij ook het volledige recht op zelfbeschikking, met inbegrip van afscheiding, bestaat.

Verdeeldheid in IU

Izquierda Unida, Verenigd Links, ken teen crisis. In de meeste grote steden is er verdeeldheid onder de leden. De ‘kritische sector’, de linkerzijde in de partij, is doorgaans onderdeel van de linkse eenheidslijsten in de grote steden. Maar de rechtse bureaucratie houdt vaak vast aan eigen lijsten. De officiële IU-lijsten die opkomen tegen de eenheidslijsten zullen slechte resultaten behalen, wat IU verder ondermijnt. De polarisering in de partij is groot, de twee tegenstrijdige stromingen kunnen onmogelijk lange tijd samen in een zelfde partij blijven bestaan. Er waren al heel wat afsplitsingen en uitsluitingen.

SR neemt deel aan de linkerzijde binnen IU en verdedigt daar de noodzaak van eenheid, maar ook van stoutmoedige acties en opstellingen. Een goed georganiseerde linkerzijde met een radicaal politiek programma en gericht op eenheid van onderuit, is het beste antwoord op diegenen die de partij verder naar beneden trekken en tot de prullenmand van de geschiedenis veroordelen. Er is nood aan een nieuwe kracht, met mensen van binnen en buiten IU, om een programma te ontwikkelen waarmee een echte breuk met het oude regime kan gemaakt worden.

Bij de regionale en lokale verkiezingen verdedigt SR de nood aan een eenheidsfront van de linkerzijde en de sociale bewegingen, met zowel Podemos als militanten van IU naast strijdbare syndicalisten en activisten die ingaan tegen uithuiszettingen, tegen racisme of de vele antibesparingsinitiatieven. Dit is nodig op lokaal, regionaal en nationaal vlak. Dergelijke eenheidsfronten mogen zich niet beperken tot het electorale terrein, maar ze kunnen de alternatieve linkerzijde electoraal wel enorm versterken. Het kan het perspectief dat PP en PSOE niet langer het electorale terrein domineren opnieuw op de agenda zetten.

Door burgemeesterposities en posities in regionale regeringen te winnen, kan links sterker staan om een actief verzet van werkenden en jongeren tegen het besparingsbeleid te mobiliseren. Een programma dat volledig ingaat tegen de besparingen moet breken met de beperkingen die door de centrale regering aan lokale en regionale besturen worden opgelegd. Het betekent de weigering om de door de centrale regering opgelegde besparingen door te voeren. Dit vereist een actieve mobilisatie van onderuit.

Socialisme Revolucionario bouwt zich op als actieve socialistische kracht die voor een dergelijk programma pleit doorheen de linkerzijde, zowel binnen IU als binnen Podemos, maar ook in andere arbeidersorganisaties en sociale bewegingen.