Your cart is currently empty!
Tag: Michel I
-
N-VA uit regering, nu in het offensief tegen heel het besparingsbeleid!
Foto door Liesbeth Nadat de regeringspartijen allemaal klappen kregen in de gemeenteraadsverkiezingen namen de spanningen dusdanig toe dat een discussie over het niet-bindend Migratiepact een einde maakt aan Michel 1. De doodsstrijd werd enkele dagen gerokken omdat oranje-blauw en N-VA elkaar de zwartepiet voor de val van de regering wilden doorschuiven in een slecht geacteerd toneel.
Het sociaal ongenoegen, een belangrijk element in de nederlaag van de regeringspartijen op 14 oktober, leek de voorbije dagen slechts een fait divers te zijn. Een historische klimaatmars, gele hesjes die zonder echte organisatie met 2.000 in Brussel protesteren tegen de stijgende prijzen en taksen, ongenoegen rond pensioenen en dalende koopkracht, … Dat alles leek plots van geen tel. Nochtans zijn dat de zaken waar brede lagen van de bevolking wakker van liggen. Zoals Marc Reynebeau in De Standaard opmerkte: “Terwijl de federale regering verzandt in een symbolische identiteitsdiscussie, zijn er ondertussen (…) nog altijd mensen die echte problemen hebben. Zij komen nu op straat in gele hesjes.” Voor de gevestigde partijen is het echter niet mogelijk om rond deze thema’s een regeringscrisis te organiseren: hierrond verliezen ze immers zeker de verkiezingen. Asiel en identiteit vormen voor hen een nuttig rookgordijn.
Met het vertrek van N-VA uit de regering komt een einde aan Michel 1. Er is een doorstart met een oranje-blauw minderheidskabinet, waarvan duidelijk is dat het een instabiele regering-van-lopende-zaken is en niet langer de harde Thatcheriaanse regering die vanaf 2014 meteen een harde aanval inzette op de pensioenen, lonen, uitkeringen, openbare diensten, … De werkgevers protesteerden de voorbije dagen al omdat zij hadden gehoopt om tot aan de verkiezingen van mei 2019 nieuwe cadeautjes te krijgen. Een sinterklaaspolitiek voor de grote bedrijven zal ongetwijfeld wisselmeerderheden vinden, maar met een instabiele regering kan dat moeizamer verlopen. Voor alle duidelijkheid: niet alleen N-VA, maar de volledige regering is verantwoordelijk voor het asociale besparingsbeleid van de afgelopen jaren. Het is niet omdat N-VA uit de regering is, dat aan dit beleid een einde komt. Op Vlaams niveau blijft de Zweedse coalitie overigens gewoon zitten.
De verkiezingscampagne voor mei 2019 is nu gestart. Mogelijk komen er in de anti-migratiecampagne van N-VA nog beelden en slogans waarvan Filip Dewinter glimlachend kan zeggen dat hij er de auteur van kon zijn. Het Vlaams Belang hoopt een stevig graantje mee te pikken van de anti-migratiecampagne door N-VA, voorzitter Van Grieken is zo euforisch dat hij geen tijd meer vindt om zijn poging tot recuperatie van de gele hesjes door te zetten. De andere traditionele partijen – door De Wever omschreven als de ‘Marrakesh-coalitie’ – reageerden verontwaardigd op de ranzige campagne van N-VA, maar zijn het in essentie eens met het door Francken gevoerde beleid. SP.a-kopstuk Vande Lanotte stelde in verschillende interviews dat zijn partij geen probleem heeft met het beleid van Francken, maar wel met diens polariserende communicatie.
Het politieke establishment zit in heel Europa en daarbuiten met een probleem. De beweging van de gele hesjes in Frankrijk blijft aan steun winnen. De brutale repressie waarbij duizenden mensen opgepakt worden en zelfs scholieren als krijgsgevangenen worden behandeld, doet de roep ‘Macron démission’ enkel luider klinken. Nog geen 20% van de bevolking steunt de president. In ons land hebben we potentieel een gelijkaardige situatie. Elke vakbondsactie die ernstig georganiseerd werd de voorbije jaren was een succes. De afgelopen weken waren er de klimaatmars en de opkomende acties van gele hesjes naar Frans voorbeeld. Veel van deze acties zijn nog een uitdrukking van een algemeen gevoel van woede: men is het kotsbeu.
Foto: Jean-Marie Versyp De vraag is hoe we vanuit dat gevoel tot effectieve verandering kunnen komen. Macron moest de geplande belastingverhoging op brandstof al met minstens een jaar uitstellen: een vastberaden strijd loont! Het protest is echter al lang niet meer beperkt tot de brandstofprijzen: er is een algemene ‘ras-le-bol’ (‘het beu zijn’). Laten we dit gevoel omzetten in concrete eisen die het leven van de meerderheid van de bevolking verbeteren: een substantiële loonsverhoging om de koopkracht op te trekken, herstel van de volledige index van de lonen en uitkeringen, verhoging van het minimumloon tot 14 euro per uur, minimumpensioen van 1500 euro per maand, een kortere werkweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, massaal plan van publieke investeringen in infrastructuur en openbare diensten, belastingen op grote vermogens en grote bedrijven zodat wij met één tankbeurt niet langer meer belastingen betalen dan de erfgenamen van miljardair Albert Frère op hun erfenis.
Dergelijke eisen moeten we collectief bespreken en van daaruit koppelen aan offensieve acties die opbouwen naar een algemene staking waarmee we de volledige economie platleggen. De vakbonden moeten hier een centrale rol in spelen, maar dan moeten de leiders wel stoppen met het onderlinge geruzie over hoe ze vooral geen acties willen voeren. Vastberaden acties zullen rechts niet versterken, integendeel! Ze vestigen de aandacht op de thema’s waar de meerderheid van de bevolking mee bezig is en ze maken dat het publieke debat niet door rechts gedomineerd wordt. Zelfs indien er van de instabiele regering geen nieuwe grote aanvallen moeten verwacht worden, zijn deze op de pensioenen, de koopkracht, de werkdruk of de openbare diensten nog lang niet verteerd. Een halfslachtige actiedag zoals op 14 december zonder duidelijke oproep, laat staan organisatie, ligt ver onder wat nodig is.
“We willen waardig leven, niet overleven”. Foto: socialisme.be De regering is verzwakt en bijgevolg zijn ook de werkgevers die stelselmatig beroep doen op hun politieke marionetten in die regering verzwakt. Dat is een ogenblik waarop in het offensief moet gegaan worden, het mag niet leiden tot een afwachtende houding die enkel inhoudt dat gewacht wordt tot de tegenstander opnieuw overeind kan kruipen. Als de regeringspartijen erin slagen om gedurende de kiescampagne de keuze te beperken tot een heel hard anti-migratiestandpunt of een gewoon hard anti-migratiestandpunt, dan krijgen we na mei 2019 sowieso terug een heel hard asociaal beleid.
Offensieve acties voor meer loon en sociale bescherming zijn de beste manier om aansluiting te vinden bij het ongenoegen dat onder meer bij de gele hesjes tot uiting komt. Met algemene vergaderingen waarop de eisen en acties besproken worden, is het mogelijk om banden te smeden tussen activisten en om het verzet tegen het asociaal beleid te versterken. Een sterke beweging zal een nieuwe politieke realiteit vestigen.
Als dit niet vertaald wordt in politieke vertegenwoordigers die deel zijn van de beweging en er alles aan doen om het verzet tegen het besparingsbeleid te verenigen en te organiseren, dan kan het op een verwrongen manier tot uiting komen in de verkiezingen. De politiek van zondebokken en zwartepieten aanduiden, zal dan een grotere rol spelen. Sommigen zullen daar ‘verrechtsing’ of in het beste geval slechts een groene golf in zien, maar onderliggend is er een groeiende verwerping van het volledige politieke establishment en eigenlijk van het volledige systeem.
Dat opent de zoektocht naar alternatieven waarvan de grote lijnen voor het grijpen liggen in de acties: het recht op een degelijk leven voor de meerderheid van de bevolking in plaats van een eindeloze neerwaartse spiraal die enkel een elitair groepje superrijken ten goede komt. Dat betekent strijden tegen het kapitalisme om het te vervangen door een ander systeem. Wij noemen dat ander systeem socialisme: de meerderheid van de bevolking beslist op basis van publieke controle en bezit op de productiemiddelen democratisch over wat en hoe er geproduceerd wordt en over hoe de beschikbare middelen en rijkdommen ingezet worden.
-
Hun waarheid is niet de onze
Rechts stoppen door sociaal verzet en alternatief op besparingen
Premier Michel klopte zichzelf op de borst tijdens zijn beleidsverklaring. Zo zei hij dat zijn regering de belofte van “jobs, jobs, jobs” gehouden heeft met 130.000 nieuwe, vooral voltijdse, jobs. Hij beweerde dat de nettolonen stijgen, dat we de beste gezondheidszorg ter wereld kennen, dat de gepensioneerden beter af zijn door de verhoging van de minimumpensioenen, … De waarheid ziet er helemaal anders uit.Artikel door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Cijfers weerleggen leugens
De nieuwe jobs zijn hoofdzakelijk deeltijds en superflexibel: alle cijfers geven aan dat slechts een vierde tot een derde voltijdse jobs zijn. Michel baseert zich op de cijfers van de Nationale Bank om aan 130.000 te komen. De RSZ-cijfers, op basis van de bijdragen, geven aan dat het aantal tewerkgestelde werknemers van het derde kwartaal van 2014 tot het eerste kwartaal van 2017 toenam met 90.000, waarvan 76.700 in de private sectoren. Van die nieuwe banen waren er slechts 19.200 voltijds.
Om zijn retoriek te onderbouwen, wijst Michel op de dalende uitgaven voor werkloosheidsuitkeringen. Dat meer werklozen geschorst worden en beroep doen op een leefloon vertelt hij er niet bij. In 2016 waren er 140.143 leefloners in ons land, tegenover 127.898 in 2015. Met de vele cadeaus aan de grote bedrijven zijn de nieuwe jobs bovendien erg duur: de Nationale Bank gaat uit van 64.500 nieuwe jobs door de taxshift, wat neerkomt op een kost voor de overheid van 102.000 tot 146.000 euro per job! Anders geformuleerd: de gemeenschap, wij dus, betalen voor de nieuwe jobs en moeten er meteen een rijkelijke fooi bijgeven aan de bedrijven.
De hogere nettolonen waar Michel over spreekt, worden volledig opgesoupeerd door hogere taksen op van alles en nog wat (van brandstof over suiker tot energie). Het minimumpensioen voor wie een volledige loopbaan had, wordt licht opgetrokken. Maar de voorwaarden voor een volledige loopbaan zijn strenger geworden. Hierdoor vallen meer mensen terug op de Inkomensgarantie voor Ouderen (IGO). Daarvoor is het pensioenbedrijf opgetrokken van 701,72 euro naar 708,03 euro voor een samenwonende en van 1.052,58 naar 1.062,05 euro voor een alleenstaande. Een kleine 10 euro waar premier Michel veel grote woorden aan besteedt…
Verhalen van de werkvloer doorprikken goednieuwsshow
Meer nog dan de cijfers overtuigen de verhalen vanop de werkvloer. Wie neemt de verklaring van Michel over de “beste gezondheidszorg ter wereld” nog ernstig na de schokkende reportage van Pano over de commerciële rusthuizen? Ouderen worden misbruikt voor de winsten van private aandeelhouders, met bedrijven als AB InBev die hun onbelaste winsten investeren in zorgcentra. Dit gaat ten koste van verzorging en levenskwaliteit. Het personeel gaat eronderdoor: de werkdruk is onhoudbaar. Een bejaarde op 10 minuten uit bed halen, wassen en laten ontbijten is onmogelijk. Ouderen zelf klagen over slecht eten (omdat er op bespaard wordt) en maaltijden die te snel op elkaar volgen. Ondervoeding kent een opmars. Dat is hoe onze oude dag eruit ziet als het van de private aandeelhouders afhangt.
De reportage van Pano leverde veel gespreksstof op: iedereen kent wel iemand die hiermee te maken kreeg of in de sector werkt. Het probleem beperkt zich niet tot de zorg: een dokter die een jaar met de bus reed, formuleerde een aanklacht van de werkomstandigheden in een boek. In de aanleiding naar de staking van de publieke sector op 10 oktober publiceerden wij eveneens getuigenissen vanop verschillende werkplaatsen. De gemeenschappelijke vaststelling: er is een gebrek aan personeel om degelijke diensten aan te bieden. Michel mag dan wel leugenachtige praatjes verkopen in het parlement, de waarheid is nog steeds concreet.
Sociaal verzet nodig
Het is geen toeval dat Michel in zijn beleidsverklaring zo hard uithaalde naar de vakbonden en de actiedag van het ACOD op 10 oktober. Deze regering stoppen, zullen we niet doen door te wachten op verkiezingen of te hopen op onderhandelingen die iets opleveren. We moeten en kunnen met de arbeidersbeweging zelf de politieke agenda bepalen. Daartoe moeten we onze strijd ernstig organiseren.
Doorheen acties en verzet kunnen we bovendien alternatieven op het neoliberale afbraakbeleid ontwikkelen en populariseren. Een breuk met het besparingsbeleid vereist een echt socialistisch programma.
-
Terwijl superrijken hun miljarden laten slapen op de Bahama’s of in Panama, laat Michel de zieken en werkenden betalen
Vakbondsbetoging van 29 september. Foto: Jean-Marie Eens te meer laat de regering de werkenden en uitkeringstrekkers betalen voor de tekorten. Ook nu kon er geen tegenprestatie in de vorm van een meerwaardetaks van af. Daarvoor was het gelobby van de rijksten te sterk. Voorlopig wordt de verlaging van de vennootschapsbelasting uitgesteld, zo blijft ook de discussie over het afschaffen van aftrekposten open. Zoals professor De Grauwe vorig weekend in De Standaard opmerkte: “Achter elke aftrekpost schuilt een legertje lobbyisten.” Met een regering die voor de rijken rijdt, doen deze lobbyisten goede zaken. Onze levensstandaard daarentegen is er slecht aan toe.
Zware besparing in sociale zekerheid
Van de 2,1 miljard euro aan besparingen moet er maar liefst 1,4 miljard euro uit de sociale zekerheid komen. Terwijl het steeds flexibeler en langer werken regelrecht leidt tot een onvermijdelijke en forse toename van gezondheidsproblemen, wordt er bijna 1 miljard euro bespaard op gezondheidszorg. Dit zal uiteraard gevolgen hebben voor zowel personeel als patiënten.
Dat erkende ook minister De Block toen ze begin dit jaar reageerde op de uitspraak van Bart De Wever dat er enkel in de sociale zekerheid nog fors bespaard kon worden. De Block stelde toen: “Als er wordt bespaard bovenop het afgesproken besparingstraject, dan dreigen er gaten te vallen in de sociale zekerheid.” De verontwaardiging over de uitspraken van De Wever heeft bij de regeringspartijen plaats gemaakt voor de uitvoering van wat De Wever vroeg. Ook de werkgevers zijn tevreden, begin dit jaar verklaarde VBO-topman Timmermans dat er “gemakkelijk over een periode van drie tot vijf jaar tussen de 800 miljoen en 1,5 miljard euro” in de sociale zekerheid kan gevonden worden. Timmermans moet er geen drie of vijf jaar op wachten, hij krijgt het meteen.
Gewone werkenden moeten nogmaals inleveren
Michel zoekt niet alleen geld bij de zieken, hij kijkt ook naar de armen (door te snoeien in de welvaartsenveloppe), bruggepensioneerden die minder pensioen zullen krijgen of zwangere vrouwen die meteen moeten stoppen met werken in een risicovol beroep (waarbij de werkgever 10% van de uitkering zal moeten betalen en dus minder snel zal overgaan tot de aanwerving van jonge vrouwen die zwanger kunnen worden…). Dit alles wordt verkocht met het argument dat wie werkt wint en wie niet werkt verliest. Wat een nonsens!
Gewone werkenden verliezen evenzeer. Bij de minste tegenslag worden ze tot armoede veroordeeld en een tegenslag kan er sneller komen met de opgedreven flexibiliteit door de wet-Peeters. Jonge werkenden moeten niet denken dat ze wat kunnen sparen om op tegenslagen voorbereid te zijn, de huidige minimumlonen voor jongeren vindt deze regering immers niet realistisch en dus gaat dit minimum tot een derde naar beneden! Volgens Peeters zal dit extra jobs opleveren…
De wet-Peeters voorziet bovendien in het verlagen van overloon voor overuren die naargelang de werkgever het wil moeten gepresteerd worden. Als dit allemaal nog niet volstaat om onze levensstandaard te kelderen, dan wordt het argument van de ‘loonhandicap’ nog eens bovengehaald. Aangezien er met de vorige berekening op basis van de wet van 1996 geen ‘handicap’ meer is, wordt de berekeningswijze veranderd tot er wel weer op onze lonen en uitkeringen kan bespaard worden. Voor de regering is dit het ‘redden van de index’, terwijl die index overigens verder ondermijnd wordt. De werkgevers zijn alvast tevreden en hebben het over “slimme hervormingen.”
Het overheidspersoneel moet opnieuw een zware opdoffer incasseren met een afbouw van de pensioenrechten. Nadat de regering het leger voor zowat alles heeft ingezet, worden de militairen ‘bedankt’ met een drastische verhoging van hun pensioenleeftijd. Wil deze regering echt alle werkenden tegen zich in het harnas jagen? Ook het rijdend treinpersoneel moet veel langer aan de slag. Over de gevolgen hiervan voor de veiligheid op het spoor, wordt uiteraard gezwegen.
Bovenop de nieuwe besparingen zijn er ook nog de extra taksen die we de afgelopen jaren te verduren kregen, zo blijkt de BTW-verhoging op elektriciteit in deze begroting goed voor 162 miljoen euro ‘onverwachte inkomsten’. Elke energiefactuur of tankbeurt zijn stilaan nieuwe belastingrondes geworden. Wie daar nog aan ontsnapte met een tankkaart kan het binnenkort vergeten: de regering wil ook daar 100 miljoen euro op besparen. Wij zijn op zich geen voorstander van bedrijfswagens en tankkaarten, maar het zijn verworven rechten die in ruil voor gemiste loonsverhogingen werden toegekend. Loonsverhogingen zitten er nu niet in en de verworven rechten worden afgebouwd. Zo verliezen werkenden twee keer.
Rijken blijven eens te meer buiten schot
Foto: Jean-Marie Zelfs een beperkte meerwaardebelasting was onaanvaardbaar voor de liberale regeringspartijen N-VA en Open VLD. Nochtans zou zo’n belasting het asociale beleid niet recht trekken. Maar zelfs de schijn van een pijnlijke maatregel voor de rijksten kon er niet door. De herhaling van de belofte van een oplossing rond Arco volstaat misschien voor voormalig Unizo-kopman Peeters, maar hoeveel keer zal die belofte nog gebruikt worden als pasmunt voor een asociaal beleid? Hoeveel begrotingsrondes zullen er nog volgen waarin gewone werkenden en uitkeringstrekkers betalen terwijl de superrijken vrijuit gaan? Hoelang nog kan het neoliberale opbod zelfs de schijn van ‘evenwichtigheid’ op arrogante wijze aan de kant schuiven?
De werkgeversfederaties reageerden allemaal tevreden. Ze maakten bovendien van de gelegenheid gebruik om meer te eisen: geen meerwaardebelasting en een snelle daling van de vennootschapsbelasting. De werkgevers krijgen het stilaan moeilijk om nog een beetje kritisch uit de hoek te kunnen komen tegenover deze regering: alles wat ze vragen, krijgen ze immers op een gouden schoteltje aangeboden. Dat belooft voor de hervorming van de vennootschapsbelasting.
In De Standaard van afgelopen weekend pleitte econoom Paul De Grauwe voor een “echte vermogensbelasting” – “En als dat Marc Coucke niet aanstaat, moet hij maar een voetbalploeg in Zuid-Afrika kopen” – waarbij alle vermogens boven 1 miljoen euro aan 1 à 2% belast worden en vanaf 5 miljoen euro aan 3 à 4%. Op de vraag waarom een dergelijke miljonairstaks er niet komt, antwoordde De Grauwe: “Ik denk dat die grote vermogens te veel politieke macht hebben. Een heel grote meerderheid van de bevolking is, zo blijkt uit peilingen, voor een vermogensbelasting. Als politicus weet je dan toch wat je te doen staat? En toch gebeurt het niet. Het moet zijn dat mensen met grote vermogens veel invloed hebben.” Kortom, zelfs een liberaal als De Grauwe erkent dat de superrijken het voor het zeggen hebben en dat deze regering voor hen rijdt. Niet dat hij het liberalisme afzweert, zijn voorstel van een miljonairstaks heeft als doel om het kapitalisme te redden. “Te grote ongelijkheid is een gevaar voor het kapitalisme,” stelt hij verwijzend naar Keynes.
De superrijken hebben een grote politieke macht en krijgen alles gedaan van deze regering. We zullen met deze regering niet tot ‘onderhandelde’ evenwichten komen, zelfs het afvijlen van de allerscherpste kantjes van de besparingen wordt afgeblokt. Deze regering moet weg. Dat vereist een ernstig actieplan met een duidelijk doel: de val van de regering en het besparingsbeleid. Op de betoging van 29 september – die eens te meer groter dan verwacht was – pleitte ABVV-topman Goblet terecht voor een algemene staking nog voor het einde van het jaar. Als er geen algemene oproep tot actie komt, zullen diverse sectoren of bedrijven afzonderlijk in actie gaan. Op 24 november is er al een staking van de non-profit. Deze acties kunnen we goed gebruiken in opbouw naar een algemene staking.
Verder zal de kwestie van een politiek alternatief zich blijven stellen. LSP is verheugd met de vooruitgang van de PVDA langs Franstalige kant en in Brussel. Het toont het potentieel voor een consequente linkse kracht. Het samenbrengen van alle krachten ter linkerzijde en de vele duizenden strijdbare syndicalisten kan een brede linkse strijdformatie tot stand brengen waarin zowel de PVDA als andere linkse krachten een grote rol kunnen spelen. Het verdedigen van een strijdbaar socialistisch programma als antwoord op de kapitalistische crisis kan niet wachten tot er een brede strijdformatie bestaat, maar kan er juist toe bijdragen om de nood eraan op te helderen. Dat programma telkens weer op de agenda plaatsen en verdedigen, is wat LSP doet en waarvoor we ieders hulp kunnen gebruiken.
-
Luxleaks, SwissLeaks, Excess Profit Rulings, Panama Papers … WIJ leven boven onze stand?
Tweede actieplan nodig!
Deze krant kan je kopen op de verschillende 1 mei-activiteiten. Je kan natuurlijk ook een abonnement nemen. We zijn nog niet bekomen van de verschrikkelijke terreur op de luchthaven van Zaventem en in metro Maalbeek of we worden al geconfronteerd met een nieuwe aanval op onze sociale rechten. De regering behoudt haar focus, ‘het dagelijkse leven gaat door’.
Artikel door Els Deschoemacker voor de mei-editie van ‘De Linkse Socialist’
Een parlementaire onderzoekscommissie krijgt de taak om in de nasleep van de terreur elke mogelijke kritiek of bevraging vanuit de bevolking omtrent het beleid te pareren of op de lange baan te schuiven. Dat de aanslagen zouden passen in een sociaal-economische en internationale context van oorlogsvoering, dat de politici dus mee verantwoordelijkheid dragen, moet kost wat kost ontkend worden. Als belangrijkste regeringspartner tracht vooral N-VA het af te doen als individuele daden, maar dan wel gesteund door significante bevolkingsgroepen. Knoop dat maar eens aaneen.
Achter dat rookgordijn schuilen de echte prioriteiten van de regering, in de woorden van de premier: “dat deze coalitie ons de kans biedt structurele hervormingen door te voeren die het DNA van ons land veranderen.” Michel heeft het niet over het DNA van de rijkste Belgische families met hun onweerstaanbare drang om belastingen te ontwijken. Zij ontlopen elke maatschappelijke bijdrage en beroven de sociale zekerheid en onze openbare diensten van vele miljarden. De regering wil ons wijsmaken dat deze families en bedrijven minder zouden ontwijken als de belastingsdruk lager zou liggen! Al de fiscale achterpoortjes zijn ontworpen, op maat gemaakt en gelegaliseerd door dezelfde politici. Voor deze coalitie betekent het DNA van ons land veranderen vooral komaf maken met de sociale bescherming en levensstandaard van de meerderheid van de bevolking, waarvoor lang en hard gestreden werd.
Bovenop de besparingen bij de aanvang van deze regering, zoals de indexsprong, de verlaging van de sociale bijdragen en de vele lastenverhogingen voor gezinnen zoals de Turteltaks, duurder hoger onderwijs etc, … komt er een nieuwe golf van besparingen, extra taksen en structurele hervormingen. De 38-urenweek kan nu zonder overloon een 45-urenweek worden. “Maar”, aldus Kris Peeters, het ‘sociale’ gezicht van de regering, “dit was maar een vingeroefening. In juli gaan we pas écht diep snijden.” De Hoge Raad van Financien schat dat het om 9 miljard gaat met alle regeringen samen.
Wanneer houdt dit op?! Niet!! De inzet van deze regering is ondubbelzinnig de verdediging van het Belgische kapitalisme in de internationale ratrace, en dat gaat zoals overal ten koste van de werkende klasse. Om mogelijke weerstand monddood te maken, zullen hoorzittingen in het parlement nagaan hoe het stakingsrecht ‘moderner’ – lees onschadelijk – gemaakt kan worden.
Een tweede actieplan is nodig, maar om te winnen moeten belangrijke lessen getrokken worden uit het eerste. Het beleid bijsturen bleek een illusie, het doel moet voortaan de val van de regering zijn. De eerste concentraties op 19 en 20 april waren beloftevol, hopelijk komt er nog eind deze maand een massale gemeenschappelijke betoging. Na de zomer moet dat uitmonden in een actieplan dat de regering doet vallen. Elke aarzeling van onze kant zal de regering aangrijpen om nog verder te gaan. We moeten op de werkvloer, in onze wijken, scholen en universiteiten de discussie op gang brengen over welke strijd en welk programma vereist is. We moeten aansluiten bij het verzet dat elders in Europa en in de wereld ijvert voor een maatschappij vrij van oorlog, terreur en uitbuiting. Een maatschappij vrij van kapitalisme!
-
Besparingen werken niet! Cadeaus aan patronaat en rijken zorgt voor gat in de begroting.
Gebruik de rijkdom in het belang van de gemeenschap!
In maart was er verbazing en ongerustheid bij het politieke en economische establishment in België: er bleek een tekort van enkele miljarden euro in de federale begroting. Dat is het bilan van deze openlijk rechtse regering. Die van de partijen die de vorige regeringen onbekwaamheid verweten en die het hadden over een regering met ‘ernstige’ boekhouders. Een regering die een hard besparingsbeleid ging voeren om de ‘noodzakelijke’ hervormingen door te voeren. Het resultaat zien we nu: er zijn miljarden verdwenen. De oppositie kopt de bal van de onbekwaamheid terug naar minister Johan Van Overtveldt (N-VA). Het gaat echter niet zozeer om onbekwaamheid, maar wel om een foute politieke benadering. Het zijn de politieke keuzes die moeten veranderen.Artikel door Stéphane Delcros uit maandblad ‘De Linkse Socialist’ (die vandaag naar de abonnees vertrekt)
Hoe groot is het gat in de begroting nu eigenlijk? We zagen zowat alle mogelijke bedragen passeren. Er zou, met inbegrip van bijkomende uitgaven voor veiligheid en de vluchtelingencrisis, tot 4 miljard euro extra inspanning moeten geleverd worden tegen 2018. De federale regering probeerde haar leugens nog te rechtvaardigen met de stelling dat een aantal maatregelen zoals de tax shift zich nog niet laten voelen. Met een reeks boekhoudkundige operaties en ‘trucjes’ werd dit beperkt tot ‘maximum’ 1,5 miljard euro (toch op het ogenblik dat we dit schrijven). Het gaat slechts om manoeuvres om de werkelijkheid te verdoezelen; de vaststelling dat het beleid van besparingen voor ons en cadeaus voor de werkgevers niet leidt tot economische groei, integendeel. Een recente studie van de Gentse universiteit toont aan dat de economische groei bij ongewijzigd beleid tot na 2070 onder de 1% per jaar zal blijven. Het besparingsbeleid ondermijnt de economie!
Op 5 maart vatte De Tijd het als volgt samen: “Stilaan wordt duidelijk dat de regering met de miljarden aan belastingverlagingen voor bedrijven en werknemers eigenlijk geld heeft uitgegeven dat ze niet heeft. Met een tekort van ruim 10 miljard euro en een schuld van 107 procent van het bruto binnenlands product is er eigenlijk geen ruimte om extra geld uit te geven. Pas als de begroting onder controle is, kan een land zich zoiets veroorloven. De regering rekent erop dat de belastingverlagingen de economische groei een boost geven en zo meer belastinginkomsten in het laatje brengen, maar vooralsnog is daar weinig van te merken.” Een mooie aanzet tot analyse. Alleen werden er wel veel cadeaus aan de bedrijven gegeven terwijl de overgrote meerderheid van de bevolking niets kreeg. Integendeel: er was een indexsprong, verhoging van de BTW, aanvallen op de langdurig zieken, de Turteltaks, … Dit asociale beleid zal enkel verdergaan, tenzij we het massale verzet ertegen opnieuw op gang trekken.
De regering bespreekt de mogelijkheden om enkele miljarden te vinden. Zullen er nieuwe recepten gevonden worden? Komen er nieuwe besparingen? Wordt aan de sociale zekerheid geraakt? Mogelijk zal het politieke establishment nog eens overgaan tot een nieuwe fiscale regularisatie, worden de publieke uitgaven beperkt door de ‘modernisering’ van het staatsapparaat, komen er meer flexijobs, … De spanningen en openlijke conflicten in de regering nemen toe, zeker tussen CD&V en N-VA. Het is nochtans duidelijk dat alle regeringspartijen verantwoordelijk zijn voor het gevoerde beleid en dat er een grote eensgezindheid is over het principe dat de factuur eens te meer aan de werkenden en hun gezinnen gepresenteerd wordt.
We hebben nood aan een begroting die vertrekt van de belangen van de meerderheid van de bevolking. Dat kan door de beschikbare (en toenemende) middelen efficiënt in te zetten: voor het garanderen van de nodige infrastructuur, voor een beter functioneren van alle diensten aan de gemeenschap, voor de creatie van degelijke en goed betaalde jobs voor iedereen, voor betaalbare huisvesting, voor kwaliteitsvol onderwijs dat voor iedereen toegankelijk is, voor de ontwikkeling en toepassing van nieuwe technologie in het beschermen van ons milieu, voor het verbeteren van onze levenskwaliteit en het uitbreiden van onze vrije tijd in plaats van de rangen van de werklozen en OCMW-uitkeringstrekkers te laten aangroeien.
We moeten ons organiseren om een einde te maken aan deze regering van de rijken en aan het volledige besparingsbeleid. Laat ons opkomen voor een andere samenleving, een socialistische maatschappij!
-
Asociale regering blijft op onze levensstandaard inhakken
Werkgevers na zoveelste cadeau: ‘Thank you, come again’
Michel I: ‘Survival of the richest’. Foto: Jon Toen we in het najaar van 2014 met onze acties onder meer een tax shift eisten, was dit om de rijksten mee te laten betalen in plaats van de gevolgen van de crisis steeds op de schouders van de werkenden en hun gezinnen af te wentelen. Dat superrijken probleemloos hun miljarden naar belastingparadijzen doorsluizen en steeds minder belastingen betalen, stoot een groeiend deel van de bevolking immers tegen de borst.
Wat nu voorligt, is niet de tax shift waarvoor betoogd en gestaakt werd. Integendeel, het is een nieuwe verschuiving van middelen in de richting van de grote bedrijven waarbij nu ook iets kleinere bedrijven een groter graantje mogen meepikken. ‘Zuurstof aan de bedrijven geven’ heet dat dan. Na alle miljarden die de afgelopen jaren cadeau werden gedaan, zou je vermoeden dat er toch al wel wat zuurstof beschikbaar was. Er bleek genoeg zuurstof te zijn om met enkele miljarden in SwissLeaks betrokken te zijn. Maar er was geen zuurstof om de werkloosheidscijfers naar beneden te halen.
Op de vraag hoe de cadeaus aan de werkgevers concreet tot nieuwe jobs moeten leiden, blijft het antwoord steevast uit. Vorig jaar werd deze vraag ook al gesteld en toen was het standaardantwoord dat we nu eenmaal niet in een planeconomie leven. Misschien moeten we het alternatief van een socialistische planeconomie overwegen als dat nodig is om iedereen een degelijke job en leefbaar leven te kunnen aanbieden? Ook nu horen we dat er geen garanties op nieuwe jobs mogelijk zijn. Eigenlijk zeggen de werkgevers aan de regering die met een zoveelste cadeau komt aandraven: ‘thank you and come again’.
Harde aanvallen op levensstandaard
De regering laat uitschijnen dat er een evenwicht gevonden is tussen bijdragen van gewone werkenden en uitkeringstrekkers aan de ene kant en vermogenden langs de andere kant. Er wordt ook beweerd dat zowat de helft van de opbrengst naar de gezinnen terugkeert terwijl de helft naar de bedrijven gaat. Dat de regering zich verplicht ziet om deze transfer van arm naar rijk voor te stellen als een evenwichtig geheel, is toe te schrijven aan de druk van het actieplan in het najaar. De inhoud van de voorstellen bevestigt echter de nood aan een nieuw actieplan na de zomer, een actieplan om deze regering van rijken weg te krijgen.
De maatregelen die ons direct treffen, zijn bijzonder hard. Het optrekken van de BTW op elektriciteit van 6% naar 21% is een kaakslag voor de koopkracht. BTW is sowieso een bijzonder asociale belasting aangezien iemand met een inkomen van pakweg 1.200 euro netto per maand evenveel belastingen betaalt als iemand die 25.000 euro netto per maand heeft. De verhoging van de BTW moet volgend jaar 250 miljoen euro opbrengen. Na de indexsprong volgt nu dus een nieuwe aanslag op de koopkracht van de gewone werkenden en uitkeringstrekkers.
Dit jaar nog wil de regering 300 miljoen in de sociale zekerheid besparen en volgend jaar nog eens 479 miljoen. Dat gebeurt onder meer door te besparen op gezondheidszorg, nochtans weet iedereen dat een verhoging van de pensioenleeftijd en afschaffing van het brugpensioen leidt tot meer gezondheidsproblemen en dat de steeds verder opgedreven werkdruk leidt tot een explosie van gezondheidskosten. De regering wil de uitkering van zieken, maar ook die van werklozen, naar beneden halen. Door de uitkeringen van werklozen en zieken anders te bereken, moet dit jaar nog 27 miljoen euro bespaard worden. De bruggepensioneerden moeten ook inleveren, dit moet 57 miljoen euro opbrengen. Alles samen zal de sociale zekerheid het tegen 2018 met maar liefst 1,7 miljard euro minder moeten doen. De afgelopen jaren is er al fors bespaard op de sociale zekerheid, nu wordt het mes nog dieper gezet.
In naam van gezondheid en milieu worden hogere belastingen ingevoerd op diesel, tabak, alcohol en breezers maar ook frisdrank. Dat moet 300 miljoen (diesel), 233 miljoen (alcohol), 225 miljoen (tabak) en 150 miljoen euro (frisdrank en ongezonde voeding) opbrengen. “Dat past in onze doelstelling om minder vervuilend te zijn. Daarom proberen we het gedrag van mensen aan te passen,” stelde premier Michel hierover. Hij heeft het over ecofiscaliteit en gezondheidsfiscaliteit. Moest hij echt om gezondheid en milieu bezorgd zijn, dan zou hij voorstellen doen om te investeren in duurzame groene energie of net investeren in gezondheidszorg zodat deze meer preventie kan worden in plaats van erop te besparen. De argumenten van gezondheid en milieu zijn slechts excuses om ons meer te laten betalen.
En de regering staat al klaar met volgende aanvallen. Minister Van Overtveldt: “We zijn de effecten van de btw-verhoging op de indexering van de lonen aan het analyseren. We willen exact weten wat de impact is op de competitiviteit van onze ondernemingen. Op basis daarvan zullen we beslissen of we de btw-verhoging al dan niet laten meetellen voor de indexering. En ja, dat wordt nog een moeilijke beslissing die deze regering moet nemen.”
Het is wraakroepend dat de regering beweert dat ze zal teruggeven wat ze nu al wegneemt uit onze koopkracht. De beloofde 100 euro extra netto per maand voor de laagste inkomens laat nog lang op zich wachten en volstaat niet als compensatie voor de indexsprong, afbouw van de sociale zekerheid en verhoging van de belastingen op energie en andere zaken. Wat we extra moeten betalen en de aanvallen op onze lonen en uitkeringen zijn concreet, de beperkte compensaties daarentegen blijven beloften op langere termijn.
Cadeaus aan de werkgevers
Werkgevers zijn duidelijk… Voor de werkgevers is het net omgekeerd: de extra belastingen zijn vaag en op de langere termijn terwijl de extra inkomsten meteen concreet zijn. De werkgevers krijgen 3 miljard van de 7,2 miljard euro tax shift waar de regering over spreekt. Maar ook van de 3 miljard die zogezegd naar de werkenden zou gaan, komt een groot deel gewoon de werkgevers ten goede.
De werkgevers krijgen lastenverlagingen. De bijdragen aan de sociale zekerheid zouden dalen tot 25% in plaats van 33%. De vele uitzonderingen die vandaag al bestaan zorgden er voor dat het cijfer van 33% sowieso eerder een theoretisch cijfer was. Samen met maatregelen die al door de vorige regering genomen werden, krijgen de werkgevers met de lagere RSZ-bijdragen deze legislatuur 2,2 miljard euro. En er werd al aangekondigd dat er op dit punt nog verdere stappen zullen volgen.
Hoe de vermogenden en bedrijven moeten bijdragen aan de inkomsten, is minder concreet. Een nieuwe fiscale regularisatie moet 250 miljoen euro opbrengen, een beperkte speculatietaks moet 28 miljoen opbrengen of nog de Kaaimantaks moet 260 miljoen extra opbrengen. Dat zijn allemaal bedragen die lager zijn dan wat de extra taksen op diesel zullen kosten of wat op de sociale zekerheid zal bespaard worden. Kortom, de werkenden en uitkeringstrekkers betalen het gros van de rekening terwijl de rijksten cadeaus krijgen waar ze amper iets voor moeten doen. Met nog een pak extra besparingen op de ambtenaren – een efficiëntere overheid heet dat – wordt de rekening rond gemaakt.
Rechtse regering moet gestopt worden
De werkgevers zijn blij en hebben het over een ‘stap in de goede richting’. Maar VOKA voegt er meteen aan toe: “Het is niet voldoende. Er blijft een grote loonkostenhandicap.” De inhaligheid van de werkgevers kent geen grenzen. En de neoliberalen in de regering staan al klaar met hun volgende stappen, Van Overtveldt suggereerde bijvoorbeeld een nieuwe aanslag op de index (zie hierboven). Als we de regering van de rijken laten doen, zal ze steeds verder gaan. Zwakheid langs onze kant, zet aan tot meer agressie langs hun kant.De belofte van een tax shift werd een tijdlang door een deel van de vakbondsleiding gebruikt als reden om het succesvolle actieplan uit het najaar van 2014 begin dit jaar geen verlengstuk te geven. Nu wordt duidelijk dat deze strategie de werkenden en hun gezinnen niets oplevert. Het leidt integendeel enkel tot nog meer aanvallen op onze levensstandaard. De aangekondigde betoging van 7 oktober, liefst voorafgegaan door een uitgebreide sensibiliserings- en mobilisatiecampagne die bijvoorbeeld opgestart wordt met een militantenconcentratie begin september, kan het beginpunt vormen van een nieuw actieplan. Daarmee moeten we afmaken waar we eind 2014 mee bezig waren: het wegstaken van deze rechtse regering en heel het besparingsbeleid.
-
Actieplan deed regering wankelen, maar hoe doen we ze vallen?
Foto door Jean-Marie Versyp Artikel door Els Deschoemacker, nationaal organisator LSP, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het lijdt geen twijfel, deze regering is door het enorme succes van de vakbondsacties zwaar aan het wankelen gebracht. Het relativeert meteen de uitspraken van N-VA en Open Vld die vakbonden en daarmee ook klassenstrijd graag afdoen als niet meer van deze tijd. Dit bleek niet meer dan whishful thinking te zijn.
Zo heeft de Belgische arbeidersklasse met haar algemene staking op 15 december haar bestaan en potentiële macht met verve herbevestigd. Dit is niet alleen van belang als waarschuwing voor Michel I en de patronale wereld, het was ook een belangrijke school voor de werkende klasse zelf. Het gevoel van onmacht was het bewustzijn van de werkende bevolking binnengeslopen sinds de val van de muur en heeft toegelaten dat vele van haar verworvenheden reeds tot een minimum zijn herleid. Ook bleek ze totaal onvoorbereid op het type van crisis die we nu al sinds 2008 meemaken. Van die eerste schok begint ze nu pas te herstellen.
Niet zozeer onwil, maar de crisis zet het sociale overlegmodel onder druk. De twee voornaamste klassen met hun twee tegenovergestelde belangen komen elk met hun eigen eisen op een scherpere manier tegenover elkaar te staan. En de arbeidersklasse heeft de kans om te laten zien dat niet zij het zwakke broertje moet zijn of noodzakelijkerwijs het onderspit moet delven.
Haar tegenstrever is zwaarder verwond dan op het eerste zicht lijkt. De traditionele burgerlijke politieke partijen zouden K.O. in de boksring liggen, als die machtige arbeidersklasse nieuwe strijdinstrumenten had opgebouwd. De oude politieke instrumenten hebben het terrein van de sociale strijd verlaten en zijn niet meer in staat om enig tegenwicht te bieden. Integendeel. De sociaaldemocratische partijen vervelden tot klassieke instrumenten van de kapitalistische klassen om haar programma van overdracht van arm naar rijk gestaag door te voeren.
Maar ook dat tijdperk komt stilaan ten einde. Kijk maar naar Griekenland waar de ooit zo sterke Pasok in de peilingen met de kiesdrempel flirt. De moeilijkheden van de gevestigde partijen om tot stabiele regeringen te komen, is tot nu toe de meest uitgesproken politieke uitdrukking van de crisis van het kapitalisme. Onze kamikazeregering is daar een voorbeeld van, maar ook de technocratische regeringen in Griekenland en Italië toen geen enkele andere politieke kracht in staat was het roer over te nemen. Alle Europese landen, enkele uitzonderingen daargelaten, zijn in datzelfde bedje ziek en deel van hetzelfde proces.
Wat is dan nodig om van de kamikazeregering af te geraken? Het momentum aangrijpen en verder bouwen op de dynamiek van voor nieuwjaar! Het patronaat is de regering ter hulp geschoten. Met minimale toegevingen op de lonen en de welvaartsenveloppe tracht het de vakbonden te strikken. Die toegevingen zal ze later inzetten als pasmunt om de vakbonden van verdere acties te doen afzien. De recente terreurdreiging zal ze aangrijpen om verzoening en nationale eenheid te bepleiten tegen de gemeenschappelijke vijand.
We mogen ons daaraan niet laten vangen en moeten de enorme kracht van de arbeidersbeweging inzetten met als duidelijk doel de val van de besparingsregering-Michel. Hoe verdeeld ook, deze regering zal niet vanzelf verdwijnen. Tegelijk mogen we niet wachten met het bouwen aan een nieuw politiek instrument dat onvoorwaardelijk de noden en eisen van de werkende klasse verdedigt.
-
Regering en besparingsbeleid wegstaken
Op naar de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis!
Artikel door Jarmo (Antwerpen) uit de nieuwe editie van ‘De Linkse Socialist’
Maandblad De Linkse Socialist komt morgen uit met een nieuwe stakerseditie. Abonnees mogen deze krant woensdag in de bus verwachten. Wat een betoging! Dat moet iedereen die er bij was op 6 november wel gedacht hebben. Veel mensen kwamen voor de eerste keer op straat, en nog veel meer voor het eerst in een dergelijke massa. Meer dan 150.000 vreedzame, maar strijdbare, betogers ondersteunden de roep naar een alternatief op deze gehate regering en haar besparingsplannen en gaven het sociaal verzet een stem die niet meer ongehoord kan blijven.
De arbeidersbeweging, die bestaat uit de grote massa van werknemers, uitkeringsgerechtigden, studenten, … toonde op 6 november de kracht van haar aantal. Of het nu een verhoging van de pensioenleeftijd is, een optrekking van het inschrijvingsgeld, een indexsprong, of welke besparingsmaatregel dan ook: wat deze massa ook op haar pad vindt, ze kan erdoorheen.
Redenen genoeg dus om de komende strijdbeweging optimistisch tegemoet te zien. Er werd een zeer goede basis gelegd om verder te gaan met het actieplan van het gemeenschappelijk vakbondsfront. Via de regionale stakingen van 24 november en 1 en 8 december, en uiteindelijk de nationale stakingsdag op 15 december, zullen we ook de economische macht van de arbeidersbeweging kunnen tonen. Enkel wij zijn in staat om het land volledig plat te leggen, omdat wij, werkende én werkloze mensen, de motor zijn van de economie.
Waarschijnlijk zal het actieplan echter niet volstaan om de regering ten val te brengen. Daarvoor zal een voortzetting van de strijd vanaf januari vereist zijn. Het ongenoegen dat vandaag in de samenleving leeft, moet blijvend gekanaliseerd worden in verdere fases in de beweging die niet alleen deze regering, maar het hele besparingsbeleid wegdrukken. Op basis van het enthousiasme dat de betoging van 6 november genereerde, is dat zeker een mogelijkheid. De huidige regering zit nu al met een probleem. Maar een beweging die erin slaagt haar ten val te brengen, zal meteen ook de afbraakpolitiek van een eventuele volgende regering (of ze nu Di Rupo II heet of niet) sterk afremmen.
Het is belangrijk dat we ons niet laten afleiden door de enorme media-aandacht voor de rellen die in de marge van de betoging plaatsvonden. Wij denken dat dergelijke actiemethoden een foute strategie zijn en de beweging kunnen verzwakken. Maar tegelijkertijd willen we ook de werkelijke verantwoordelijken voor het geweld met de vinger wijzen: zij die onze toekomst willen saboteren. Door te vechten met de politie zullen we hen echter niet raken, ze hebben niets liever. Enkel een massale beweging die haar aantal en haar economische macht gebruikt om het systeem volledig plat te leggen, kan de politieke lakeien van de superrijken – en daarmee heel hun politiek – op de knieën dwingen.
Deze beweging heeft het potentieel om dat doel te bereiken, op voorwaarde dat er leiding aan wordt gegeven en ze niet afgeremd wordt. Laat ons beginnen met van de stakingsdagen een overweldigend succes te maken. Ons doel moet zijn om deze regering niet te vervangen door een andere antiwerknemersregering, maar door een echte arbeidersregering. Een regering die de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal plaatst en niet de winsthonger van een kleine minderheid. Daarvoor zullen we met de anarchie van het kapitalistische productiesysteem moeten breken, en de weg vinden naar een democratisch socialistische maatschappij.
-
Tegenover de Belgische Thatchers: welk alternatief op deze regering?
Artikel door Nicolas Croes uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Waar staat de linkse oppositie in het verzet tegen de rechtse regering? Er zijn natuurlijk de syndicale acties, maar het is ook nuttig om te kijken naar wat de officiële oppositiepartijen voorstellen. Langs Nederlandstalige kant bleef het op dat vlak redelijk stil. Uiteraard haalden sp.a en Groen uit naar de regering, maar veel indruk maakt het niet. Ze kwamen niet veel verder dan voorstellen om anders te besparen, iets minder lastenverlagingen door te voeren, …
Fractieleider Kristof Calvo van Groen: “De schuld niet doorschuiven naar de volgende generaties, daar ben ik heel gevoelig voor. Maar de manier waarop het gebeurt is onevenwichtig. Deze regering komt helemaal niet op voor mensen die werken. Deeltijds werken en tijdskrediet worden aangepakt, de trein naar het werk zal duurder worden en we krijgen een indexsprong.” Zijn alternatief op de indexsprong: “Je moet de loonlasten aanpakken, niet de lonen.” Het besparingsbeleid op zich wordt niet in vraag gesteld, wel de wijze waarop het gebeurt.
Bruno Tobback verklaarde dat de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar de eerste maatregel zou zijn die sp.a ongedaan maakt als ze terug in de federale regering stapt. Dat hij amper een jaar geleden nog in de media verklaarde dat we nu eenmaal langer zullen moeten werken of dat zijn partijgenoten destijds aan de wieg van het Generatiepact stonden, maken dat die stoere taal weinig geloofwaardig klinkt. Blijkbaar ook niet in eigen rangen, want bij sp.a wordt vooral gediscussieerd over wie er Tobback moet opvolgen als voorzitter.
De zwakke oppositie langs Nederlandstalige kant maakt dat er ook in Vlaanderen heel wat aandacht was voor de oppositie van de PS.
PS: harde woorden meteen ondermijnd door Di Rupo
De PS zorgde meteen voor de luidruchtigste parlementaire oppositie tegen de rechtse regering. Met de website injuste.be en een bijhorende campagne stelt de partij dat de “regering van MR en N-VA in uw portemonnee zit. 400 euro minder per persoon per jaar. Ze schorsen de indexatie van uw loon.” De PS weet natuurlijk waarover ze praat na 25 jaar regeringsdeelname en georganiseerde sociale afbraak. Op regionaal vlak (in Wallonië en Brussel) zet de PS dit besparingsbeleid overigens gewoon verder.
Maar de PS zet een oppositiestrategie uit die moet doen vergeten dat de partij toezag op een besparing van 22 miljard euro onder Di Rupo. Dat betekende onder meer de beperking van de wachtuitkering in de tijd, waardoor duizenden werklozen vanaf 1 januari hun uitkering zullen verliezen. Dat wordt allemaal opzij geschoven om over te gaan tot een scherpe oppositie met een retoriek die we de afgelopen 25 jaar amper nog hoorden bij de PS. Laurette Onkelinx verklaarde in de Kamer dat het regeringsproject “een slag in het gezicht van alle werkenden in dit land is”. Ze vervolgde in de media: “De inbreuken op de sociale rechtvaardigheid gaan erg ver. We moeten dat aanklagen.”
De retoriek werd al snel door de PS zelf weerlegd. Op een persconferentie vond Di Rupo het nodig om te verduidelijken dat 70% van de maatregelen die de regering-Michel nu neemt al werden beslist door de vorige regering onder zijn leiding. Zo werd de oppositie van Onkelinx meteen in de voet geschoten. De centrale vraag is of we de “verregaande inbreuken op de sociale rechtvaardigheid” gewoon moeten vervangen door inbreuken die iets minder verregaand zijn?
De PS zou natuurlijk geen probleem hebben met de val van de regering-Michel. De partij steunt – in woorden – de betoging van 6 november in Brussel. Maar is dat enkel om nadien zelf te kunnen terugkeren in de regering om het besparingsbeleid verder te zetten? Wordt over een regering ‘MR-N-VA’ gesproken om de vrienden van CD&V niet te schofferen? De voorzitter van die laatste partij, Wouter Beke, herinnerde er overigens aan dat de middelen voor gezondheidszorg onder Onkelinx in 2013 met amper 0,9% toenamen terwijl de huidige regering 1,5% voorstelt.
Natuurlijk is de huidige regering anders dan de vorige. De rechtse regering wil verder en sneller gaan met de besparingen. Er wordt geprobeerd om de krachtsverhoudingen tussen arbeid en kapitaal om te gooien. De PS wil een minder directe confrontatie om tot hetzelfde doel te komen: de werkenden en hun gezinnen laten betalen voor de crisis door een transfer van rijkdom naar de allerrijksten. Bij het gemeentepersoneel van Charleroi, waar Paul Magnette burgemeester is, wordt actie gevoerd tegen het verlies van honderden jobs. In het Franstalig onderwijs waren er op 22 en 23 oktober de eerste werkonderbrekingen.
Jean-Marc Nollet van Ecolo had gelijk toen hij verklaarde dat de huidige regering op sociaaleconomisch vlak verder bouwt op de vorige regering van Di Rupo. Hij had er nog aan kunnen toevoegen dat ook de huidige Waalse regering verder bouwt op de vorige, waar Ecolo wel nog in zat, die onder meer voor het rampzalige Europese besparingsverdrag stemde.
Een Cactusplan?
De reactie van De Wever op Onkelinx was veelzeggend: “Moet ik het geschreeuw van Onkelinx belonen met een antwoord? Ik ga liever een koffie drinken tot het gedaan is.” Parlementaire tussenkomsten, verklaringen in de media of op Facebook zullen inderdaad niet volstaan om de besparingslawine te stoppen.
Op dat vlak was de PVDA alvast consequenter. Die partij zorgde voor de eerste mobilisatie tegen het besparingsbeleid na de regeringsverklaring. Op de Protest Parade van 19 oktober waren er maar liefst 7.000 aanwezigen. We betreuren wel dat elke afwijkende vlag, pankarte, … manu militari naar het einde van de betoging werd verwezen om achter een forse ordedienst verborgen te worden.
De betoging had vooral als doel om het Cactusplan van de PVDA naar voor te brengen. Die cactus staat symbool voor het alternatief van PVDA: “prikkels voor een sociale, ecologische en democratische vernieuwing.” Hopelijk getuigde de organisatie van de Protest Parade niet van de “democratische vernieuwing” die de partij beoogt.
Het plan wil 22 miljard euro ophalen met onder meer een miljonairstaks, een correcte belasting van de bedrijven, een harde strijd tegen fiscale fraude, een speculatietaks, … Dit geld zou gebruikt worden voor een verhoging van de pensioenen, de bouw van scholen, de creatie van sociale huisvesting, een verlaging van de prijs voor geneesmiddelen, … Het doet deugd om een afwijkende stem te horen die zich niet neerlegt bij het dogma dat er geen alternatief op de besparingen mogelijk is. Dat is een goed begin. Het plan wijs er op dat er vorig jaar 12.000 miljonairs bij kwamen in ons land of nog dat de 20 rijkste Belgen goed zijn voor een vermogen van 500 miljard euro. Het is niet voor iedereen crisis.
Het Cactusplan klaagt het kapitalisme als systeem wel aan – daarvoor wordt naar een citaat van Naomi Klein teruggegrepen – maar er wordt uiteindelijk slechts een verschuiving binnen het systeem voorgesteld met meer evenwichtige belastingen. Het complete bankroet van een economie die uitgaat van het private bezit van de productiemiddelen wordt niet naar voor gebracht.
Het voorstel van een belasting op speculatie is op zich goed, maar aanvaarden we speculatie? Waarom wordt in het Cactusplan voorgesteld om 4,5 miljard euro te besteden aan de terugbetaling van de publieke schulden, terwijl de partij voor de verkiezingen nog stelde dat het de schulden aan de speculanten niet zou terugbetalen? Welk antwoord wordt geboden op de onvermijdelijke pogingen tot kapitaalvlucht na een wijziging van het fiscale regime? Zonder de financiële sector volledig in publieke handen en onder democratische controle te nemen, wordt geen antwoord geboden.
Een andere samenleving is nodig!
Tegenover het sociale bloedbad van de kapitalistische crisis, wijst het Cactusplan in de goede richting. Maar angst om te ver te springen kan er voor zorgen dat we toch in de afgrond vallen. Wij willen met LSP aan het debat over een alternatief op het besparingsbeleid deelnemen met een programma dat verder gaat. We pleiten ervoor om de sleutelsectoren van de economie, zoals financiewezen, staal, de grote distributiebedrijven, … onder democratische beheer in publieke handen te nemen.
Enkel dan beschikken we over de middelen die ons toelaten om niet alleen de ergste uitwassen van het uitbuitingssysteem ongedaan te maken, maar ook om een alternatieve samenleving uit te bouwen op basis van solidariteit en menselijke ontwikkeling. Dat alternatief verdedigen, de weg naar een democratisch socialistische samenleving, is moeilijker dan de beweging achterna te hollen, maar het is de enige manier om de sociale beweging voor te bereiden op de echte inzet van onze strijd.
-
Belgische Thatchers in actie… Stakingsrecht aanpakken om verzet de mond te snoeren
Artikel door Tim (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Dat de nieuwe rechtse regering Michel weinig fans van vakbonden onder haar rangen telt, zoveel mag duidelijk zijn. Het hele federale regeerakkoord leest als een aaneenschakeling van aanvallen en provocaties tegen de arbeidersbeweging en haar verworvenheden. De regering schiet met scherp op lonen, pensioenen en openbare diensten, en geeft aan zich niets aan te zullen trekken wanneer daartegen protest zal komen.Geen overleg
Toen Open vld-voorzitter Gwendolyn Rutten in Terzake gevraagd werd of de regering bereid was om met de vakbonden te onderhandelen over de aanvallen die de regering voorbereidde, antwoordde ze dat de richting van de hervormingen niet bespreekbaar was. “Wij zijn immers verkozen door diegenen die niet met stenen gooien of wilde stakingen organiseren”, klonk haar afwijzing van elk syndicaal overleg. Deze arrogantie is vandaag wijd verspreid in rechtse kringen: nu het vakbondsverzet nog maar in haar beginfase zit, durft menig reactionair zijn bekje iets wijder open te sperren dan gewoonlijk.
Maar de burgerij heeft wel degelijk goed geluisterd naar de woorden van de Ierse vakbondsleider James Larkin: “De groten op aarde lijken slechts groot omdat wij op onze knieën zitten. Laat ons opstaan!” De regering wil daarom ter aller tijde voorkomen dat de arbeidersbeweging zich zou oprichten, en zich zou verzetten tegen haar maatregelen. Dit is de reden voor de vele aanvallen op vakbondsrechten in het regeerakkoord.
Geen recht op protest
Bij Belgocontrol, de gevangenissen en de NMBS wil de regering overgaan tot de invoering van een minimale dienstverlening. Deze drie sectoren werden uitgepikt omdat ze de voorbije jaren vaak op het voorfront stonden in de strijd tegen de besparingen en de slechte werkomstandigheden in hun sector. De gevangenissen kreunen onder een nijpend personeelstekort en overvolle cellen. Op de luchthaven, en vooral bij de NMBS, moeten steeds minder personeelsleden werken voor steeds meer reizigers. Er wordt zwaar bespaard op rollend materieel en onderhoud, met als resultaat dat ons spoornet steeds onveiliger en minder stipt wordt.
Het invoeren van een minimale dienstverlening leidt tot heel wat vragen: hoe moet zo’n dienstverlening er concreet uitzien? Een zondagsregeling bij de NMBS op werkdagen met driemaal meer reizigers dan in het weekend? Welke treinen rijden niet, welke wel? Bovendien kan zo’n minimale dienstverlening enkel doorgevoerd worden wanneer het recht op staken voor de meerderheid van het personeel wordt verboden. Besparen op openbare diensten, en dan verbieden dat daartegen protest komt: dat is het idee achter de minimale dienstverlening.
Uitgestoken hand is louter symbolisch
Bovendien laat de regering duidelijk merken dat ze niet bereid is om de traditie van sociaal overleg in België te respecteren. In het regeerakkoord schrijft ze dat ze voor de grote aanvallen op de verworvenheden van de arbeidersklasse wil luisteren naar het “advies van de sociale partners”. Kris Peeters stelt dat dit een uitgestoken hand is. Maar dat ‘advies’ is puur symbolisch: vakbonden zullen enkel betrokken worden in de gesprekken als ze akkoord gaan met de asociale hervormingen die sowieso onbespreekbaar zijn.
Hiermee toont de regering dat ze voluit gaat voor de directe confrontatie. De tactiek van vorige regeringen om de sociale afbraak geleidelijk door te voeren, via georganiseerd overleg met de vakbondsleiding, wordt ingeruild voor provocaties en agressie tegenover de vakbonden. De syndicale strategie zal hieraan moeten aangepast worden: enkel een goed georganiseerde en brede strijdbeweging kan dit beleid stoppen. De militanten van LSP zullen meewerken aan het opbouwen van die brede protestbeweging die deze regering ten val kan brengen, maar die vooral het besparingsbeleid een halt kan toeroepen!
