Your cart is currently empty!
Tag: mensen-zonder-papieren
-
Na geslaagde betoging van 12 november: solidariteit voor een regularisatie van mensen-zonder-papieren
Vanavond om 17u aan Kunst-Wet: actie van mensen-zonder-papieren
Foto: Mario De regering-Michel voert de repressie op tegen migranten en mensen-zonder-papieren. In plaats van de redenen waarom mensen vluchten aan te pakken, worden de vluchtelingen aangepakt. Op 12 november organiseerde de Coördinatie van Mensen-Zonder-Papieren in België een grote betoging: “Voor sociale rechtvaardigheid: regularisatie.” Na afloop van de betoging spraken we met Pietro Tosi, animator bij het MOC (de christelijke arbeidersbeweging) en het Comité van Werkenden-Zonder-Papieren (TSP) van het CSC/ACV in Brussel. Pietro is ook lid van LSP.
De regering gaat voor een harde repressie tegen vluchtelingen. Wat is de impact van deze politieke context op mobilisaties en acties?
“Er zijn razzia’s tegen vluchtelingen, arrestaties, quota’s voor uitwijzingen, gesloten centra, gerichte identiteitscontroles, … Dat is waar het beleid van Theo ‘Trump’ Francken, de N-VA-staatssecretaris voor asiel en migratie, voor staat.
“Sinds zijn aanstelling komt Francken bijna elke dag in het nieuws met schandalige uitspraken: over het ‘opkuisen’ van vluchtelingen in het Maximilaanpark tot het beschuldigen van NGO’s die bootvluchtelingen op de Middellandse Zee redden dat ze vluchten zouden aanmoedigen.
“De situatie van mensen-zonder-papieren is erg onzeker. Zonder rechten en zonder huisvesting aanvaarden ze de slechtste arbeidsvoorwaarden. Ze zijn veroordeeld tot zwartwerk, vaak aan slavenlonen en zonder enige bescherming. Dat is ook onderdeel van de politiek van de rechtse regering: een laag van de bevolking creëren die zonder rechten overgeleverd wordt aan werkgevers die gebruik kunnen maken van goedkope arbeidskrachten.
“De strategie van rechts is duidelijk: racisme gebruiken om de werkenden te verdelen zodat de werkgevers er des te meer van kunnen profiteren. Het is een bewust beleid dat druk zet op de lonen en arbeidsvoorwaarden van alle werkenden. Aanvallen op de minst beschermde laag van de bevolking zijn een onderdeel van aanvallen op alle werkenden. Het maakt ook duidelijk dat we er belang bij hebben om samen te strijden tegen elke vorm van onderdrukking en uitbuiting.”
Het was al even geleden dat er een betoging voor mensen-zonder-papieren was met 3.000 aanwezigen. Hoe verliep de mobilisatie?
“De militanten van het comité TSP van het ACV waren wekenlang aanwezig op het publieke terrein. Ze trokken ’s ochtends naar de markten en gingen naar verschillende kraakpanden om andere mensen-zonder-papieren te sensibiliseren over de noodzaak van een massale aanwezigheid op de betoging.
“Er waren ook tussenkomsten van militanten van het comité bij delegees van andere centrales zoals Metea, CNE en Voeding en Diensten. Het doel van het comité is om nauwe banden te creëren tussen delegees en mensen-zonder-papieren om die laatsten te richten op de arbeidersbeweging en om de acties ook uitdrukkelijk te richten tegen het besparingsbeleid van de regering.
“Andere organisaties mobiliseerden ook actief. Zo trokken de Actief Linkse Studenten en Scholieren naar verschillende scholen en naar de ULB. Militanten van LSP en de campagne ROSA vormden een strijdbare delegatie op de betoging.”
Wat zijn de centrale eisen van het protest?
“De eisen van de coördinatie zijn: regularisatie van alle mensen-zonder-papieren, recht op huisvesting, afschaffing van gesloten centra, vrij verkeer, stopzetting van de uitwijzingen en van de criminalisering van mensen-zonder-papieren, stop het racisme en de hypocrisie van de overheid, respecteren van fundamentele rechten zoals toegang tot medische zorg en onderwijs.
“De vakbonden voegen daar de eis van gelijke rechten aan toe. Ze pleiten ook voor duidelijke en permanente criteria voor regularisatie, een verblijfsvergunning voor personen van wie de fundamentele rechten geschonden of bedreigd worden, een werkvergunning en een verblijfsvergunning voor werkenden die klacht indienen tegen uitbuiting, het einde van willekeurige arrestaties en opsluiting, het einde van uitwijzingen en geen criminalisering van mensen-zonder-papieren.
“Dat zouden allemaal enorme stappen vooruit zijn tegenover het huidige repressieve beleid.”
Zijn die eisen niet onrealistisch met een rechtse regering?
“In deze context zullen we niets cadeau krijgen. Voor elke hervorming is een revolutionaire strijd nodig. Deze eisen moeten gepaard gaan met een aanhoudende strijd voor de eenheid van alle werkenden tegen besparingen en racisme, voor een samenleving zonder al die vormen van ongelijkheid. We moeten ons verzetten tegen het regime dat zorgt voor ellende en uitbuiting, een regime dat gebaseerd is op oorlog en neokoloniale plunderingen, waardoor mensen geen andere kans zien dan hun leven wagen en vluchten.
“We moeten een krachtsverhouding opbouwen op basis van strijd en solidariteit, met als doel een socialistische samenleving zonder uitbuiting en moordende concurrentie.”
Wat gebeurt er na de betoging van 12 november?
“We waren zeer tevreden van de betoging. Ondanks het typisch Belgische natte weer, waren er meer dan 3.000 aanwezigen op de betoging. Dat is een groot succes. Er was een enthousiasme onder de aanwezigen en in de delegaties waarbij er een uitgesproken politieke sfeer was.
“Het is dus mogelijk om een krachtsverhouding op straat uit te bouwen voor en door mensen-zonder-papieren, maar ook met vakbondsmilitanten die bereid zijn om actief op te komen voor een regularisatie.
“Nu zal het erop aankomen om de acties niet te stoppen en het enthousiasme niet te laten uitdoven. De militanten van het comité TSP zijn druk in de weer voor twee belangrijke acties in december. Op 12 en 13 december is er in Brussel een Europese top over het asielbeleid. Daar willen de Europese leiders onder meer bespreken hoe ze de grenzen buiten Europa kunnen organiseren met hot spots in Libië. Tijdens die Europese top zullen er acties zijn tegen de sociale dumping en tegen het dodelijke vluchtelingenbeleid. De grootste actie is op 13 december om 17u aan Kunst-Wet.”
-
Grote betoging voor regularisatie van mensen-zonder-papieren
De afgelopen jaren voerde België een steeds agressiever beleid tegen mensen-zonder-papieren en specifiek tegen de voortrekkers van de acties van mensen-zonder-papieren. Dit maakte protest en verzet niet altijd evident. Gisteren toonde een nieuwe nationale betoging voor de regularisatie van mensen-zonder-papieren aan dat er nog steeds een erg brede steun voor deze beweging is. Duizenden mensen waren aanwezig op de betoging en dit ondanks het slechte weer.-> Lees hier het standpunt dat wij publiceerden naar aanleiding van deze betoging
Fotoreportage door Mario:
-
Samen tegen het beleid van de regering-Michel/Francken
Actie van mensen-zonder-papieren in 2016. Foto: PPICS Sinds anderhalf jaar is er een offensief van de regering tegen organisaties van mensen-zonder-papieren. Dit kadert in het repressieve asielbeleid in België in het algemeen en in Brussel in het bijzonder. Er wordt beroep gedaan op racisme, discriminatie en repressie om migranten aan te pakken. Dit beleid draagt de stempel van staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken.
door Rabia, activist in de Coördinatie van Mensen-Zonder-Papieren en lid van LSP
Terwijl neonazi’s hun haat vrij op straat kunnen brengen, acties houden en zelfs een lokaal openen zoals even het geval was met de Europese neonazipartij AFP in Elsene, zijn migranten het slachtoffer van razzia’s, onderdrukking en gewelddadige verdrijving. De afgelopen jaren werden uitwijzingen, politierepressie en controles op basis van huidskleur een dagelijks gegeven. Op de bus, in de metro, in stations, … overal zijn er controles waarbij migranten eruit gepikt worden.
De situatie van mensen-zonder-papieren is bijzonder onzeker. Ze hebben geen rechten en moeten gelijk welke job aanvaarden om in het zwart te werken tegen ellendige lonen en zonder bescherming. Het is een bewuste politiek om een neerwaartse druk te zetten op alle lonen en arbeidsvoorwaarden in België. Tegelijk wordt verdeeldheid onder werkenden gecreëerd om zo het besparingsbeleid gemakkelijker te kunnen opdringen.
Mensen-zonder-papieren werken in de schaduw zonder rechten. Ze helpen mee de metrostations renoveren, werken in de bouw, verzorgen zieken, passen op kinderen, ruimen op en wassen af in de horeca, … De meerwaarde van deze arbeid verdwijnt in de zakken van de werkgevers terwijl mensen-zonder-papieren minder verdienen dan het wettelijke minimumloon en geen enkel recht hebben op sociale zekerheid. Als er zulke flexibele werkenden voorhanden zijn, waarom zou een patroon dan andere aanwerven die nog eens duurder zijn ook? Het leidt tot een informele economie die enkel de werkgevers ten goede komt. De meeste schattingen hebben het over 100.000 werkenden zonder papieren in België. Dit oefent niet alleen een neerwaartse druk uit op de lonen en arbeidsvoorwaarden, het ondermijnt ook de sociale zekerheid waaraan niet wordt bijgedragen.
Deze aanvallen op de meest geprecariseerde laag van de bevolking zijn onderdeel van een meer algemeen offensief tegen alle werkenden. Het toont aan dat we gemeenschappelijke belangen hebben en samen moeten strijden tegen elke vorm van uitbuiting.
Voor een regularisatie van alle mensen-zonder-papieren
Ondanks alle moeilijkheden blijft de beweging van mensen-zonder-papieren zich organiseren en opkomen voor legitieme rechten. De Coördinatie van Mensen-Zonder-Papieren organiseert op 12 november een grote betoging. Activisten-zonder-papieren die lid zijn van LSP ondersteunen deze oproep en denken dat de mobilisatie van mensen-zonder-papieren en hun sympathisanten essentieel is om een einde te stellen aan het racistische beleid.
De eisen van de coördinatie zijn eenvoudig: regularisatie van alle mensen-zonder-papieren, het recht op huisvesting, afschaffing van gesloten centra, vrije circulatie, stopzetting van uitwijzingen en van criminalisering van mensen-zonder-papieren, stop racisme en de hypocrisie van de overheid, respect van fundamentele rechten zoals toegang tot medische zorg, onderwijs en opleiding.
Dat alles moet verbonden worden met een niet aflatende strijd voor de eenheid van alle werkenden tegen het besparingsbeleid en tegen racisme, voor een samenleving zonder ongelijkheid: een socialistische samenleving.
Op internationaal vlak vormt het migratiebeleid van Francken geen uitzondering. Op 10 augustus publiceerde het Britse risicoconsultantbedrijf Verisk Maplecroft een rapport over de toename van het risico op moderne slavernij. Vandaag zijn er wereldwijd 46 miljoen mensen het slachtoffer van “mensenhandel en alle bijhorende vormen van uitbuiting.” Volgens het Britse bedrijf is er in drie kwart van de Europese landen, waaronder België, sprake van een risico op moderne slavernij.
In de VS heeft het racistische beleid van Trump geleid tot een versterking van extreemrechtse groepen die zelfvertrouwen wonnen en tot geweld overgingen. Het presidentschap van Trump is een uitdrukking van de diepe crisis van het kapitalisme. De enorme ongelijkheid en oprukkende onzekerheid doen de woede onder de bevolking toenemen.
Dat is waarom we ons verzetten tegen dit systeem dat zorgt voor ellende en uitbuiting. Een systeem dat gebaseerd is op oorlog en neokoloniale plunderingen waardoor mensen geen andere keuze hebben dan hun woonplaats ontvluchten. Doe mee met de strijd!
-
Mensen-zonder-papieren in actie tegen sociale dumping en onmenselijke arbeidsvoorwaarden
Centraal achter het linkse ACV-spandoek: Rabia De vreselijke omstandigheden waarin mensen-zonder-papieren leven en werken werden opnieuw duidelijk met de getuigenis van Mohamed. Via diverse onderaannemers werkte hij op de bouwwerf van metrostation Kunst-Wet. Hij werd hiervoor minder dan het minimumloon betaald en genoot geen enkele bescherming op het werk. Zijn getuigenis werd door Franstalige media opgepikt. We spraken over de strijd van de mensen-zonder-papieren met Rabia, lid van LSP en van de Coördinatie van mensen-zonder-papieren.
Rabia, wat is jouw achtergrond? Waar komt je politiek engagement vandaan?
“Ik kwam vijf jaar geleden in Europa aan en twee jaar geleden hier in Brussel na een doortocht via Denemarken, Italië en Zwitserland. Alles was daarbij steeds erg moeilijk. Ik was eerst bijzonder opstandig, maar in Brussel kon ik me actief inzetten voor de beweging van mensen-zonder-papieren. Hierdoor was ik niet langer enkel op mijn persoonlijke situatie gefocust. Ik begon vragen te stellen zoals waarom ik geen papieren krijg en zo begreep ik uiteindelijk dat het een politieke kwestie is. En dus werd ik politiek actief.
“Het maakt dat ik op een andere manier naar de zaken kijk. Veel mensen-zonder-papieren leven al lange tijd in Europa. Ze doen dit vaak in onmenselijke en moeilijke situaties, zonder hierover te klagen. Ik begreep niet waarom ze hun situatie aanvaardden zonder op te komen voor hun rechten. Ik raakte meer betrokken bij activiteiten en probeerde zoveel mogelijk te mobiliseren zodat mensen-zonder-papieren samen naar buiten zouden komen. Vandaar ook mijn betrokkenheid bij de Coördinatie van mensen-zonder-papieren in België.”
Je bent ook actief bij de vakbond. Hoe is dat gekomen?
“Op een dag kwam ik in metrostation Kunst-Wet en zag ik op een grote foto van de werken in dat metrostation een makker die ik goed ken. Ik sprak met hem en we besloten om de uitbuiting van mensen-zonder-papieren op de werkvloer aan te klagen. We namen contact op met het comité van werknemers-zonder-papieren van het ACV in Brussel.
“Het is onaanvaardbaar dat mensen-zonder-papieren extreem worden uitgebuit op publieke werven. Dit gebeurt dus met gemeenschapsmiddelen, zoals bij de MIVB. Veel mensen-zonder-papieren zijn actief in sectoren als de horeca, de bouw, logistiek, schoonmaak, … We beseffen heel goed waarvoor mensen-zonder-papieren gebruikt worden: om de arbeidsvoorwaarden en lonen van alle werkenden naar beneden te halen. Werkenden worden tegen elkaar uitgespeeld in een neerwaartse spiraal inzake lonen en bescherming. Mensen-zonder-papieren hebben niet gekozen voor hun situatie, deze is het gevolg van politieke beslissingen in dit rot systeem.
“De vakbond is een belangrijk instrument om uitbuiting aan te klagen, maar ook en vooral om strijd tegen dit besparingsbeleid en tegen de sociale dumping zoveel mogelijk te verenigen. Het huidige beleid is gericht op het verdelen van werkenden. Er is nood aan eenheid van werkenden met of zonder papieren voor de regularisatie van mensen-zonder-papieren en voor goede arbeidsvoorwaarden voor iedereen. Dat zou meteen ook een antwoord bieden op racisme.”
Wat denk je van de vakbondseis van een werkvergunning voor mensen-zonder-papieren?
“De werkvergunning is een eis waarmee we de beweging van mensen-zonder-papieren willen versterken en een politiek perspectief van strijd willen aanbieden waarbij de kwestie van werk centraal wordt gesteld. Daarnaast biedt het ook mogelijkheden om solidariteit onder alle werkenden te versterken.
“De eis van een werkvergunning is belangrijk voor de vakbonden om het enthousiasme binnen de beweging van mensen-zonder-papieren te herstellen en een grotere solidariteit op te bouwen voor de verdediging van de rechten van alle werkenden. Het zou erg goed zijn indien de vakbonden vergaderingen zouden opzetten met syndicale delegaties in de sectoren waar het meeste mensen-zonder-papieren werken om een gezamenlijke strategie uit te werken.
“De traditionele partijen blijven blind voor deze situatie. Rechtse partijen gebruiken de bestaande problemen om racisme te versterken en de werkenden te verdelen. De werkgevers kunnen ondertussen hun zakken vullen. De arbeidersbeweging moet zich mobiliseren tegen populistisch rechts. We zullen deelnemen aan het protest van 24 april, de dag na de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen, op het Muntplein in Brussel. Eind mei protesteren we mee tegen het bezoek van Trump.”
Waarom sloot je aan bij LSP?
“Ik kwam leden van LSP tegen op een betoging van mensen-zonder-papieren. Ik vroeg hen waarvoor ze stonden en wat LSP doet. De partijnaam zei natuurlijk al voldoende. De strijd voor mijn papieren is onlosmakelijk verbonden met een meer algemene strijd tegen het kapitalistische systeem dat ons allemaal tot hetzelfde schuitje veroordeelt.
“Op de afdelingsvergaderingen heb ik al heel veel bijgeleerd over strijdmethoden en de verschillende terreinen waarop LSP actief is. Ik kom op voor een socialistische samenleving zonder klassen waarin alle werkenden democratisch kunnen beslissen over hoe de samenleving functioneert. Zo kunnen de de behoeften van iedereen centraal staan in plaats van de winsten van enkelen. Rechtvaardigheid, vrijheid en gelijkheid voor iedereen: dat is waarvoor ik opkom.”
-
Arbeiders zonder papieren eisen einde aan uitbuiting door regularisatie
En drukken meteen hun steun uit aan Total en G4S-werknemers in Jemen
Ruim 200 arbeiders-zonder-papieren en sympathisanten betoogden gisteren in Brussel. Het initiatief ging uit van het ABVV en het ACV in samenwerking met de coördinatie van sans-papiers. Aanleiding daarvoor was de vaststelling dat op verschillende werven in Brussel onderaannemers of onderaannemers van onderaannemers, sans-papiers tewerk stellen onder het minimumloon en zonder bescherming op het werk. Zo ook Mohamed, die in 2013 aan de slag was in metrostation Kunst-Wet voor TUNA, een onderaannemer van CFE dat op haar beurt via BELIRIS in onderaanneming werkt voor de Brusselse Maatschappij voor Intercommunaal Vervoer (MIVB). Op die manier wordt gebruik gemaakt van hiaten in de wetgeving inzake tewerkstelling van gastarbeiders, met het oog op uitbuiting. De vakbonden en de betogers eisen van het Gewest dat ze de geleden schade herstelt door de automatische ‘regularisatie’ van uitgebuite werknemers en werkneemsters zonder papieren.De betoging trok naar de kabinetten van de verschillende verantwoordelijken. Eerst werd halt gemaakt aan de gebouwen van buitenlandminister Didier Reynders die verantwoordelijk is voor BELIRIS, daarna werd stil gestaan aan de ingang van de Wetstraat, aan metrohalte Kunst-Wet, waar onder andere Mohamed de situatie waarin hij vier jaar geleden belandde toelichtte, om te eindigen aan de gebouwen van het Brusselse Gewest voor een onderhoud met Rudi Vervoort, minister-president van het Brussels hoofdstedelijk Gewest en Pascal Smet, regionaal minister bevoegd voor Openbare Werken.
Tijdens de halte aan metrostation Kunst-Wet lichtte Rabia, zelf sans-papier en lid van LSP, ook de situatie toe waarin het personeel van de multinationals Total en G4S in Jemen zich bevindt. Al meer dan twee jaar weigeren beide multinationals het loon van hun personeel uit te betalen, waardoor dit personeel en hun gezinnen honger lijden. Betogers van Afrikaanse afkomst beaamden enthousiast Rabia’s stelling dat Afrika potentieel een van de rijkste continenten is, maar al decennialang leeggezogen wordt door coalities van Westerse multinationals en lokale uitbuiters. Op onderstaande foto’s drukken ze hun steun uit aan de internationale solidariteitscampagne met de Total/G4S-werknemers in Jemen.
Toelichting bij deze internationale solidariteit door Rabia:
-
[Foto’s] Betoging tegen politierepressie
Foto: PPICS Naar aanleiding van de internationale dag tegen politiegeweld was er op 15 december een gezamenlijke betoging van de campagne ‘Stop Répression’ en de Coördinatie van mensen-zonder-papieren.
Door Rabia (Brussel)
Op deze internationale dag tegen politiegeweld namen leden van LSP en ALS deel aan de betoging van de mensen-zonder-papieren en de JOC (Jeunes Organisés et Combatifs). Dit jaar werd de nadruk gelegd op het geweld tegen mensen-zonder-papieren, een groep in de samenleving die vaak vergeten en bijgevolg genegeerd wordt.
Met de slogan ‘We leven hier, we werken hier en dus blijven we hier’ trokken we door de straten van Brussel. De betogers waren zowel mensen met als mensen zonder papieren. Er werd samen geprotesteerd tegen het repressieve beleid. Mensen-zonder-papieren worden hard uitgebuit door werkgevers, politici houden hen in de illegaliteit om de sociale dumping beter te organiseren.
Daartegenover is het tijd om de beweging terug te mobiliseren in een gezamenlijke strijd voor sociale rechtvaardigheid en gelijke rechten voor iedereen. Stop het dagelijkse bloedbad van sociale rechten en het groeiende aantal regels tegen migranten en vluchtelingen! Wij zeggen: pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers! En: rechtvaardigheid, vrijheid en gelijkheid voor iedereen!
Foto’s van PPICS
Foto’s van Nico
-
Uitbuiting van mensen-zonder-papieren op de werf Kunst-Wet: het echte gezicht van dit systeem
Actie van het ACV in 2013 aan de metrohalte Kunst-Wet uit solidariteit met Mohamed die werkte voor TUNA, een onderaannemer van CFE dat via Beliris als onderaannemer actief was voor de MIVB. Foto: Eva.Vorige week brachten verschillende Franstalige media (TBX1, La Capitale, RTBF en anderen) berichten over de aanwezigheid van mensen-zonder-papieren onder het personeel op publieke werven bij de renovatie van het metrostation Kunst-Wet. De enorme tegenstellingen binnen dit systeem in crisis laten zich soms opmerken aan de hand van anekdotes of kleine feiten. Wat was er in dit geval aan de hand?
Door Pietro (Brussel)
Wie wel eens in Brussel komt, kent het metrostation Kunst-Wet. Het was meer dan twee jaar een permanente bouwwerf. Na afloop van de werken werd het metrostation opgevrolijkt met affiches van het personeel dat aan de renovatie deelnam. Het lijkt erop dat de directie van de MIVB op die manier het zweet van de arbeiders wil vieren. Het toeval wil dat er onder de foto’s ook één is met twee arbeiders die geen papieren hadden. Dat is wat lastig voor Beliris, de samenwerking tussen de federale staat en het Brusselse Gewest met het oog op de renovatie van de stad Brussel. Beliris is de verantwoordelijke voor het publieke bouwwerf Kunst-Wet. Het bedrijf publiceert op de muren van het metrostation zelf het bewijs van de aanwezigheid van mensen-zonder-papieren onder het personeel. Dankzij de steun van het Comité van Werkenden met en zonder Papieren van het ACV, vond Mohamed, een van de geportretteerde arbeiders, de moed om zijn uitbuiting aan te klagen.
Hij verklaarde in de media: “Het was in 2013. We werkten enkele maanden op de werf van de renovatie van het metrostation Kunst-Wet. We waren tewerkgesteld door een onderaannemer die ons zogezegd had aangenomen voor schoonmaak. In werkelijkheid werden wij telkens ingezet voor wat de gewone arbeiders niet wilden doen. We braken af, haalden muren neer en groeven tunnels.”
Het stelsel van een kluwen van onderaannemers draagt bij tot de afbouw van de arbeidsvoorwaarden en tot sociale dumping. De publieke markt is gebaseerd op een logica die vertrekt van de winstlogica zonder oog te hebben voor de kwaliteit van de arbeidsvoorwaarden. Bedrijven worden gekozen op basis van de laagste prijs.
Wie haalde hier voordeel uit?
Volgens het wettelijke kader in België is sociale dumping illegaal en politici beweren ertegen te strijden. De werkelijkheid ziet er anders uit. Sociale dumping is meer en meer de regel op de arbeidsmarkt, zowel in de private als de publieke sector.
Op Europees niveau maakt de richtlijn over detachering sociale dumping wettelijke mogelijk aangezien personeel uit andere landen, waaronder Oost-Europa, aan de voorwaarden van het land van herkomst kan werken. Mensen-zonder-papieren moeten de concurrentie aangaan met miljoenen goedkope arbeidskrachten die op legale wijze kunnen tewerkgesteld worden. Het ‘vrij verkeer van diensten en personen’ in de EU wordt misbruikt door de grote bedrijven om goedkope arbeidskrachten in te zetten als onderdeel van een ‘neerwaartse spiraal’ op vlak van lonen en arbeidsvoorwaarden.
Hoe zit het in Brussel?
De Brusselse minister van Werk Gosuin (Défi, het vroegere FDF) stelde dat het om een geïsoleerd geval ging en dat het Gewest er alles aan doet om meer controles uit te oefenen op bouwwerven. Mohammed stelde dat hij met 15 andere mensen-zonder-papieren werkte en dat hij ook vandaag nog bij verschillende werkgevers werkt.
Bij openbare aanbestedingen wordt vaak gewerkt met onderaannemers om zo aan goedkoper personeel te geraken en op basis van hardere uitbuiting meer winsten te realiseren. Beliris gebruikt CFE Brabant als onderaannemer en dat bedrijf heeft TUNA als onderaanemer. Het is een stelsel dat bedrijven toelaat om grote winsten te maken met publieke middelen en dit door mensen-zonder-papieren in te zetten die erg goedkoop werken en zo druk zetten op alle lonen.
Dit stelsel is enkel mogelijk omdat de gevestigde partijen de ogen sluiten voor deze werkelijkheid en in de praktijk zwartwerk mogelijk maken. Vandaag is er uitbuiting op de werven voor de MIVB, morgen op de ochtendmarkten, vervolgens in de ziekenhuizen en de horeca, waar zal de sociale dumping nog toeslaan?
Het doel is duidelijk: druk zetten op de lonen, de sociale zekerheid ondermijnen en een reserveleger op de arbeidsmarkt tot stand brengen. Door deze werkenden te veroordelen tot ‘illegaliteit’, is het mogelijk om hen harder uit te buiten. Hun werk en hun uitbuiting worden niet erkend. Dit is onderdeel van de sociale dumping. De zesde staatshervorming voorzag de overdracht van de bevoegdheid inzake arbeidskaarten naar de gewesten, maar de regionale regering weigert een arbeidskaart in te voeten waarmee de werkenden-zonder-papieren in Brussel geregulariseerd worden.
De arbeidskaart
Een toelating om te werken op basis van een arbeidskaart is een eis waarmee de beweging van mensen-zonder-papieren versterkt wordt en waarmee een politiek perspectief van strijd naar voor wordt geschoven. De kwestie van werk wordt centraal gesteld op basis van solidariteit tussen alle werkenden en op basis van strijd.
De gevestigde partijen sluiten de ogen, de rechtse populistische partijen grijpen de situatie aan om racisme te zaaien en de werkende klasse te verdelen. De werkgevers kunnen hun winst opdrijven. We moeten vertrekken van de reële levensomstandigheden van mensen-zonder-papieren. In een context van toegenomen repressie van de federale regering en van Theo Francken tegen de voortrekkers van de beweging van mensen-zonder-papieren, trekken veel van deze mensen zich op zichzelf terug en eindigen ze in handen van werkgevers die hen bijzonder hard uitbuiten. Om te overleven, stappen mensen-zonder-papieren daar noodegedwongen in mee.
De eis van een arbeidskaart is ook belangrijk voor de vakbonden om binnen de beweging van mensen-zonder-papieren tot een nieuwe dynamiek te komen en om te bouwen aan een grotere solidariteit onder de werkende klasse op basis van de verdediging van de rechten van alle werkenden tegen de belangen van het patronaat. De vakbonden moeten ook overgaan tot ontmoetingen tussen werkenden-zonder-papieren en syndicale delegaties in de meest betrokken sectoren om tot een gezamenlijke strategie van strijd te komen.
De eis van een arbeidskaart is een eis om de solidariteit onder de werkende klasse te versterken en de beweging te versterken, maar het is geen allesomvattend antwoord voor de problemen waarmee de mensen-zonder-papieren geconfronteerd worden.
Er waren in Europa verschillende gevallen van regularisatie via tewerkstelling. Dit was het geval in Italië met de wet-Bossi-Fini die een verblijfsvergunning koppelt aan een arbeidsovereenkomst. Een dergelijke hervorming verandert niets aan de afhankelijkheid van een werknemer-zonder-papieren tegenover zijn werkgever. De werkende blijft onderhevig aan de chantage van de werkgever. Als de arbeidsvoorwaarden niet aanvaard worden, dan verliest hij immers zijn verblijfsvergunning en is het terug naar af.
Het doel van gelijke rechten blijft een droom binnen dit systeem.
Daarom stellen de mensen-zonder-papieren die lid zijn van LSP dat we de strijd voor een arbeidskaart moeten versterken om een nieuw vertrouwen te vestigen binnen de beweging, maar vooral ook om de strijd naar het sociaaleconomische terrein te richten rond de eis van gelijke rechten voor alle werkenden. De eis van een arbeidskaart moet net als de belangrijke eis van een algemene regularisatie van alle mensen-zonder-papieren gekoppeld worden aan andere eisen. Zo kan geëist worden dat de verblijfsvergunning dubbel zo lang geldt als de arbeidsovereenkomst en dat de arbeidskaart geldt voor de volledige sector om een andere job te kunnen zoeken. We moeten ook opkomen voor de regularisatie van werkenden-zonder-papieren die de uitbuiting op de werkvloer aanklagen en ingaan tegen werkgevers die de sociale wetten naast zich neerleggen om de uitbuiting op te drijven.
In de context van het kapitalistische systeem zijn mensen-zonder-papieren kanonnenvlees voor de werkgevers die hen gebruiken om sociale dumping te organiseren en daarmee de arbeidsvoorwaarden van alle werkenden ondermijnen.
Tegen racisme en verdeeldheid moeten de werkenden-zonder-papieren betrokken worden in een gezamenlijke strijd tegen het besparingsbeleid en voor een socialistische samenleving. Binnen die strijd kunnen ze hun specifieke eisen zoals de regularisatie verdedigen, naast eisen als een programma van massale publieke investeringen in openbare diensten zoals opvangcentra en huisvesting voor iedereen. We weten waar het geld om dit te realiseren zit: we kunnen het vinden met een democratische nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie zodat de noden van iedereen centraal staan in plaats van de winsthonger van enkele superrijken.
-
Regering pakt de voortrekkers van de mensen-zonder-papieren aan
Het repressieve beleid van de regering tegen de mensen-zonder-papieren schakelde een jaar geleden een versnelling hoger. Staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) hield het niet langer bij racistische en stigmatiserende uitspraken. Hij ging tot daden over.
door Pietro (Brussel)
Het ‘Kanaalplan’ van minister Jambon is officieel gericht op de strijd tegen “islamisme en radicalisering.” Maar de regering maakt er bewust gebruik van om de beweging van de mensen-zonder-papieren aan te pakken. Zonder enig huiszoekingsbevel was er een onderzoek naar de bezetting van de Voix des Sans-Papiers (VSP) in Ribeaucourt (Molenbeek). Deze groep mensen-zonder-papieren bezette een leegstaand gebouw en was aan het verhuizen naar een andere plaats. In de nacht van 19 september viel de politie het gebouw binnen met middelen die compleet buiten proportie waren: tientallen combi’s en een helikopter, en dat voor 12 mensen die er sliepen. De arrestatie en opsluiting van de 12 militanten van VSP was geen toeval.
Het gaat om een politieke aanval van de publieke autoriteiten om de Brusselse beweging van mensen-zonder-papieren aan te pakken. De afgelopen jaren is er een georganiseerde beweging. De 12 opgepakte militanten – de meesten zijn ondertussen gedeporteerd – speelden een voortrekkersrol in die strijd. Eén van hen was Sow Diallo, een militant van het ABVV die erg actief betrokken was in de strijd als woordvoerder van het “Ebolacollectief” (de groep mensen-zonder-papieren afkomstig uit landen getroffen door die ziekte).
Het offensief deed denken aan de zaak van Hamed Karimi. Op 2 maart werd de Afghaanse vluchteling Hamed, die al 12 jaar in ons land was, door de politie opgepakt toen hij de bezetting van een leegstaand pand door het “Afghaanse Collectief” in Etterbeek verliet. Hij werd enkele dagen opgesloten in het asielcentrum van Vottem bij Luik. De woordvoerder van het Afghaanse Collectief wees op het moratorium op uitwijzingen naar Afghanistan. Hij werd echter zelf het slachtoffer van zo’n uitwijzing, ook al is hij als publieke figuur bekend en komt hij in een erg onveilig land terecht.
Bovenop de onrechtvaardigheden op vlak van uitbuiting en gebrek aan rechten waar veel mensen-zonder-papieren het slachtoffer van zijn, zijn er nu dus ook ware razzia’s in de enige plaatsen waar mensen-zonder-papieren zich nog wat konden organiseren. Aan welke periode uit de geschiedenis doet dit denken?
De arrestatie van deze 12 militanten is het directe gevolg van het racistische migratiebeleid van de regering en staatssecretaris Theo Francken. De repressie neemt toe en is erop gericht om de beweging van de mensen-zonder-papieren te breken. De regering valt niet alleen bezettingsacties door mensen-zonder-papieren aan: de voortrekkers van de beweging worden op brutale wijze opgepakt in volkswijken en er worden zelfs boetes gegeven aan VZW’s die mensen-zonder-papieren verdedigen door zich garant te stellen voor de bezettingen.
Het verzet moet een versnelling hoger schakelen!
Dit beleid is een politieke keuze. Er wordt voor gekozen om de mensen-zonder-papieren in de ‘illegaliteit’ te laten stikken waar ze een gemakkelijk slachtoffer zijn van misbruik door inhalige werkgevers die de voorkeur geven aan sociale dumping en een neerwaartse druk op alle loon- en arbeidsvoorwaarden.
Het opvoeren van de repressie betekent dat de beweging van de mensen-zonder-papieren terug offensiever moet opstaan met zoveel mogelijk coördinatie van alle mensen-zonder-papieren en hun sympathisanten. We moeten bouwen aan eenheid en solidariteit met alle lagen van de samenleving die getroffen worden door deze regering. De strijd tegen repressie moet breder gezien worden als onderdeel van het verzet tegen het besparingsbeleid. Het antwoord moet gezocht worden bij de opbouw van een algemene beweging van asielzoekers, mensen-zonder-papieren, syndicalisten, …
-
Akkoord met Turkije vergroot problemen voor vluchtelingen
Foto vanop de recente betoging van mensen-zonder-papieren. Foto: PPICS Het aantal Syrische vluchtelingen dat tot in Europa geraakt neemt sterk af. Voor het establishment is het vluchtelingenprobleem daarmee opgelost. Dat er nog steeds immense vluchtelingenstromen uit onder meer Syrië zijn, raakt hen niet. Zolang die stroom maar niet tot hier geraakt. In België is het niet anders.
De regering kondigt bijna trots aan dat ze aan de oorlog in Syrië zal deelnemen, alsof het voeren van oorlog geen gevolgen heeft. Het platbombarderen van Irak maakte een opmars van een vreselijk reactionaire en barbaarse groep als ISIS mogelijk. 15 jaar ‘oorlog tegen het terrorisme’ leert ons dat dit niet leidt tot vrede, maar net ruimte biedt aan mogelijk nog barbaarsere groepen.
Het akkoord tussen de EU en Turkije moet de vluchtelingenstroom in Turkije tegenhouden. Daar heeft de EU wel enkele miljarden voor over en de dictatoriale eigenschappen van president Erdorgan worden er gemakshalve bijgenomen. Plots zijn die veelbesproken Westerse waarden en normen zoals democratie van geen tel meer. Momenteel zijn er al 2,5 miljoen Syrische vluchtelingen in Turkije. De belofte van de EU om er op twee jaar tijd 20.000 over te nemen, zal weinig verschil maken. Alles samen zouden er 160.000 vluchtelingen uit Turkije, Griekenland, Italië, … doorheen de EU verspreid worden. Bij het ter perse gaan van deze krant stond de teller op 1.500.
De poging om het vluchtelingenprobleem in Turkije te stoppen, is gedoemd om te mislukken. Het akkoord werd meteen onder vuur genomen door mensenrechtenorganisaties als Amnesty International en Human Rights Watch dat opmerkt dat Turkije geen veilig asielland is. Er raakte al bekend dat er Syrische kinderarbeid in Turkse fabrieken is. Turkije sloot al meermaals de grenzen met Syrië, waardoor vluchtelingenkampen in Syrië ontstonden zonder enige middelen en onder constante dreiging van oorlogsgeweld. In eigen land drijft Erdogan de repressie op en voert hij een oorlog tegen de Koerdische bevolking. Wat als Turkije verder afglijdt naar een oncontroleerbare burgeroorlog? Wat als Turkije een nieuw Syrië of Pakistan wordt? Waar zullen de 2,5 miljoen Syrische vluchtelingen die nu al in Turkije zitten dan naartoe gaan?
Ook elders blijven de problemen groot. De burgeroorlog in Afghanistan kende de voorbije maanden een nieuwe opleving, het aantal vluchtelingen nam er toe: meer dan een miljoen Afghanen is binnen het land op de vlucht. En dan zijn er nog de andere brandhaarden: Irak, Libië, Somalië, … Kortom, het einde van de vluchtelingencrisis is nog lang niet in zicht.
Het lot van vluchtelingen in Europa is evenmin rooskleurig. Een groot aantal kinderen, “niet-begeleide minderjarige vluchtelingen” in het jargon, is gewoon verdwenen. In de eerste vier maanden van dit jaar opende Child Focus in ons land alleen 32 dossiers, naar eigen zeggen “slechts het topje van de ijsberg.” Vaak worden deze kinderen door mensensmokkelaars verkocht, onder meer voor prostitutie of als huispersoneel.
De vele tekorten op vlak van betaalbare huisvesting, openbare diensten, degelijke jobs, … treffen vluchtelingen des te harder. De droom van een betere toekomst wordt voor velen een nachtmerrie. Dat geldt niet voor iedereen: mensensmokkelaars doen gouden zaken. Europol schat dat de ‘business’ goed was voor een omzet van 5 tot 6 miljard dollar in 2015.
Een systeem dat geen toekomst biedt aan de meerderheid van de bevolking en criminelen lucratieve winsten laat maken op de kap van menselijke ellende, is rot tot op het bot. We moeten ingaan tegen het kapitalisme en opkomen voor een systeem waarin niemand moet vluchten, een wereld zonder oorlog, armoede en ellende.
