Your cart is currently empty!
Tag: Luik
-
Luik: voor een netwerk van rebelse gemeenten en steden!
Als het gaat om sociale woningen, openbare diensten, lokale jobs, hulp aan wie in moeilijkheden verkeert, kinderopvang, onderwijs, … is de vaststelling duidelijk: net als andere steden en gemeenten is Luik het slachtoffer van een neoliberale dictatuur. De wachtlijsten worden overal langer. Er wordt prioriteit gegeven aan dure prestigeprojecten. De situatie in Luik is nog erger door het verdwijnen van de traditionele industrie. De werkloosheidsgraad behoort er tot de hoogste van Wallonië.
Pamflet van LSP in Luik
Het economisch en sociaal weefsel werd steeds verder afgebouwd om plaats te maken voor de kapitalistische jungle. Dit gebeurde tot in de intercommunales. Het klein wereldje van gevestigde politici toonde in het openbaar zijn ware gezicht: een microkosmos gebaseerd op inhaligheid en machtshonger.
De schandalen kwamen er na jaren waarin de bevolking gevraagd werd om de broeksriem aan te halen en te besparen onder het mom dat de kas van de gemeenschap leeg was. Als een werknemer een ‘zware fout’ maakt, kan hij afgedankt worden en zelfs zijn recht op werkloosheidsuitkering verliezen. Voor diegenen die zich op onze kap verrijkt hebben, geldt dat niet. Veel kiezers zullen in oktober van de gelegenheid gebruik maken om zich uit te spreken tegen het systeem waar de inhaligheid die zo kenmerkend is voor de grote private bedrijven nu ook het beheer van de gemeenschappelijke goederen en diensten is binnengeslopen.
Een gedurfd programma
Deze campagne biedt een kans om een programma te verdedigen dat duidelijk breekt met het neoliberalisme. LSP pleit voor een campagne waarbij het gemeentepersoneel benoemd wordt of toch minstens een vast contract krijgt; een onmiddellijke collectieve arbeidsduurvermindering tot 30 uur per week met bijkomende aanwervingen en zonder loonverlies; een radicaal publiek investeringsplan voor kinderopvang, sociale huisvesting, scholen, … Een programma dat de bestaande tekorten inzake sociale huisvesting ernstig aanpakt door te renoveren en te bouwen, maar ook door gebruik te maken van de bestaande wet-Onkelinx waarmee leegstaande gebouwen kunnen opgeëist worden.
De woede onder de bevolking moet aangegrepen worden om te mobiliseren voor onze openbare diensten, voor het opleggen van een echte transparantie door de werkenden en hun organisaties op een centrale wijze te betrekken in het beheer en de controle op verschillende diensten. Wie kan er beter een einde maken aan verspilling en het wanbeheer dat uit de privé is overgenomen, dan de werkenden en hun gezinnen die zowel het personeel als de gebruikers van de diensten vormen?
Om een dergelijk programma te realiseren, moet de terugbetaling van de historische stadsschuld in vraag gesteld worden. Terugbetaling moet geweigerd worden, tenzij op basis van bewezen behoeften. De neoliberale plundering is verantwoordelijk voor de schulden, niet de gemeenschap. Er wordt een financieel keurslijf opgelegd aan de lokale overheden, net zoals de Europese Unie dit doet aan de lidstaten. Om de belangen van de bevolking centraal te stellen, moet een lokaal bestuur breken met de begrotingsdwangbuis. Er is nood aan een rebelse stad en een front van rebelse gemeenten, waar de verkozenen loyale vertegenwoordigers zijn van de lokale bevolking. Dan wordt veel mogelijk, onder meer een campagne om de volledige financiële sector in publieke handen te brengen.
Zou dit niet leiden tot een financiële voogdij over de stad?
Net als elders worden ook in Luik de publieke schuld en de beperkingen rond begrotingstekorten gebruikt als excuses voor maatregelen die de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking verslechteren. Het moet echter niet zo lopen.
Dit werd in 1982 aangetoond toen de stad Luik, net als Antwerpen, aan de rand van het bankroet stond als gevolg van een schuldencrisis. Luik ging een tijdje over tot de niet-afbetaling van de schulden. De lonen van het gemeentepersoneel werden slechts gedeeltelijk of met vertraging betaald. De stad werd door de regering verplicht om een drastisch besparingsplan door te voeren met een loonstop en een stop op promoties, afschaffing van premies en vergoedingen, de niet-vervanging van personeel dat op pensioen ging.
In plaats van strijd te voeren om de nodige middelen af te dwingen van de regionale en nationale overheden, besloot de toenmalige meerderheid in de stad (PS en Ecolo) om het bij louter formeel protest te houden. Het ontbrak nochtans niet aan energie en strijdbaarheid. Er waren tussen april 1982 en juli 1983 tal van stakingen van het gemeentepersoneel, de brandweerlieden gingen over tot een hongerstaking en werden vervoegd door andere diensten, de belangrijkste invalswegen naar de stad werden geblokkeerd, het stadhuis werd omsingeld door vuilnis, vrouwengroepen gingen georganiseerd naar grote winkels waar ze hun inkopen deden en verklaarden dat ze niet konden of wilden betalen, …
Jammer genoeg hadden de vakbondsleiders een bevoorrechte relatie met het gemeentebestuur waardoor ze weigerden om de strijd te verbinden met die van het Antwerps gemeentepersoneel. De crisis was pas begonnen, velen hoopten dat het van korte duur zou zijn en dat het zou volstaan om even door te zetten tot er betere dagen zouden komen. Vandaag is de situatie anders. Ook de ijzeren greep van de PS-leiding op het sociaal verzet is afgebrokkeld.
Een politieke aardschok in Luik?
In oktober 2017 titelden de media: ‘aardschok in Luik.’ Een peiling gaf de PTB 28,3% waarmee het de grootste partij werd in de vurige stad. PS, MR en CDH zaten tot over hun oren in de Publifin-affaire en betaalden daar een hoge prijs voor. Beeld je in wat de situatie nu zou geweest zijn indien de PTB de gelegenheid had aangegrepen om in het offensief te gaan rond een slogan zoals die van Mélenchon in 2012: “De macht grijpen.” Jammer genoeg verklaarde Raoul Hedebouw toen echter al dat het niet zijn ambitie was om burgemeester van Luik te worden.
De kans was er nochtans om aan te tonen wat een rebelse stad kan doen als deze weigert om de schulden af te betalen en overgaat tot massale investeringen in de publieke diensten, de arbeidsduur zou verminderen, … Luik zou de voortrekker van een toekomstig netwerk van rebelse steden en gemeenten kunnen zijn om het financiële keurslijf te doorbreken. In Seraing en elders plaatsen ook recentere peilingen de PTB voor de PS, die zo een historische absolute meerderheid kan verliezen.
Velen zien de dringendheid om een einde te maken aan de sociale afbraak en willen een fundamentele verandering. Dat is waar Thierry Bodson (regionaal secretaris van het FGTB) uitdrukking van gaf toen hij opriep tot de vorming van linkse meerderheden. De PTB kan het voortouw nemen in dat proces door zich te baseren op de actieve mobilisatie van de werkenden om zo een reëel sociaal programma op te leggen.
We hopen dat de PTB tientallen zetels wint in de gemeenteraden, maar ook dat de PTB deze kans zal grijpen om te bouwen aan een front van sociaal verzet waarin plaats is voor al wie wil ingaan tegen het besparingsbeleid.
-
Ziekenhuispersoneel CHR in Luik in actie
“Als we de directie laten doen, moeten we de patiënten met stofzuigers opruimen. En er zouden stapelbedden in de kamers komen.” Zo vatte een verpleegkundige van het ziekenhuis CHR in Luik de werkdruk samen. Het personeel betoogde op 25 januari en gaat verder met acties tegen een pakket besparingen dat bovenop het chronische gebrek aan middelen en collega’s komt. Het gaat om het grootste conflict sinds het opzetten van de ziekenhuisstructuur in de jaren 1980.Begin januari kondigde de raad van bestuur aan dat voor 12 miljoen euro bespaard zou worden. Vooral het personeel moet hiervoor opdraaien: niet-vervanging van wie vertrekt, geen hernieuwing van 35 contracten van bepaalde duur, verlaging van de eindejaarspremie, vermindering van het overloon voor moeilijke uren en overuren. Het personeel heeft er genoeg van.
Zorgpersoneel is erg toegewijd en offert veel op voor het welzijn van de patiënten. De directie hoopte dan ook dat het personeel de besparingen zou slikken. Een verpleegkundige zei ons voor een personeelsvergadering: “We zijn soms bang dat onze acties storen, veel patiënten hebben het immers moeilijk en we willen er voor hen zijn.” Er is geen traditie van strijd bij CHR en veel personeelsleden vrezen represailles of financiële gevolgen van acties.
De woede is echter zo groot dat alle terughoudendheid voor acties verdween. Van bij de eerste personeelsvergadering in gemeenschappelijk vakbondsfront was de betrokkenheid erg groot. Die personeelsvergaderingen waren erg belangrijk om te antwoorden op de leugens van de directie en bepaalde diensthoofden. Ze waren ook belangrijk om het personeel aan het woord te laten. Doorheen dergelijke bijeenkomsten worden de collega’s zich bewust van hun collectieve kracht, zei verpleger en ACOD-delegee Camille Sellier op een syndicaal café van LSP eind februari.
Met een actieplan wordt de druk opgevoerd. Zo was er een betoging met meer dan 700 aanwezigen om het stadsbestuur onder druk te zetten. Dit werd gevolgd door een dag staking en vervolgens twee dagen en dan drie dagen. Telkens werd de volgende stap in het actieplan voorbereid om de strijd uit te bouwen. De nationale actiedag van ACOD op 27 februari werd gebruikt voor een betoging, in vakbondsfront met het ACV, naar de naburige hypermarkt van Carrefour die met sluiten bedreigd is.
Het management deed er alles aan om verschillende diensten tegen elkaar op te zetten. Dat heeft voorlopig weinig effect, ook al besloot de liberale vakbond eind februari om met het vakbondsfront te breken. Veel leden van de liberale vakbond blijven echter betrokken, onder meer via de personeelsvergaderingen die aan de basis een front bouwen.
Voor de directie zijn de besparingen een test om te zien hoe ver ze kan gaan. In Vlaanderen is het proces van fusies en schaalvergroting al veel verder gevorderd waarbij er meerdere types van contracten bestaan voor dezelfde taken. Bij het ter perse gaan van deze krant was er nog geen oplossing voor het conflict. Maar nu reeds is het duidelijk dat de syndicale delegatie op basis van een zo breed mogelijke betrokkenheid een enorme autoriteit heeft opgebouwd waarmee het mogelijk wordt om de strijd te winnen.
-
Gastvrije gemeenten als antwoord op staatsracisme
Wordt Luik binnenkort de eerste “Gastvrije gemeente” voor migranten? In elk geval zal er een werkgroep aangesteld worden om de opvang voor migranten op het grondgebied Luik te onderzoeken. Die aankondiging kwam als reactie op een tussenkomst van een burgerinitiatief in de gemeenteraad van 2 oktober laatstleden. Het initiatief kadert in de campagne van “Gastvrije Gemeenten” opgestart door 11.11.11.
Die avond was er veel volk aan het stadhuis. Er waren tussenkomsten van verschillende burgerinitiatieven. Tientallen mensen kwamen steun geven aan tussenkomsten voor een “gastvrije gemeente”, voor de “Stem van mensen zonder papieren” en het toekomstperspectief dat zij hebben op de arbeidsmarkt, voor de afschaffing van het reglement over bedelen, en ook een collectief van bewoners van de zone Ry-poney die zich verzetten tegen een vastgoedproject. Die goede mobilisatie heeft uiteraard meegespeeld in de beslissing van burgemeester Willy Demeyer (PS) om een dergelijke werkgroep over de migratiekwestie in Luik op te zetten. Het is ook niet ondenkbaar dat de recente en zeer goede peilingen voor de PVDA en Ecolo het bestuur dwingen om wat gevoeliger te zijn voor sociale mobilisaties.
De campagne eist onder andere dat de stad Luik “betaalbare en aangepaste woningen” voorziet voor migrantengezinnen, maar ook voor iedereen die er nood aan heeft. Ze eist ook de steun van de stad voor de mensen-zonder-papieren die gebouwen bezetten; dat de politie in Luik niet overgaat tot arrestaties van gezinnen die zich in een illegale situatie bevinden; en ook dat “niemand die hier onwettig verblijft, maar klacht indient voor misbruik of geweld” het bevel kan krijgen om het grondgebied te verlaten.
Een hele reeks andere maatregelen wordt ook geëist. Zo willen ze garantie van het recht van mensen-zonder-papieren op OCMW-hulp, degelijke informatie over rechten en verdediging, toegang tot gezondheidszorg, lessen Frans of onderwijs in het algemeen (in het bijzonder voor onbegeleide minderjarigen).
Die campagne beperkt zich niet tot Luik. In september vonden er op dezelfde dag acties plaats in 53 gemeenten. Dat is toch 1/5 van de Franstalige gemeenten.
Eerst en vooral waakzaam blijven en de druk op de gemeenteraad aanhouden zodat de werkgroep er zich niet met symbolische kruimels van afmaakt. In het pamflet dat LSP uitdeelde op 2 oktober schreven we: “Ons aantal bepaalt de doeltreffendheid van de druk die we leggen op het bestuur (…) De verschillende mobilisaties zouden hun eisenbundels op elkaar kunnen afstemmen en verbinden met de belangen van de Luikse bevolking in haar geheel. (…) Migranten moeten toegang krijgen tot woningen, maar alle Luikenaren hebben belang bij een stad die investeert in massale bouw van kwaliteitsvolle en betaalbare woningen, net zoals ze er belang bij hebben dat de stad de wet op de vordering van leegstaande woningen toepast. Op dezelfde manier heeft het geen zin om van de gemeentepolitie te eisen dat er geen aanhoudingen gebeuren op basis van onwetmatig verblijf op het grondgebied, als er ondertussen daklozen en bedelaars worden gecriminaliseerd.”
We besloten in het pamflet dat “het verbinden van de eisen, het verenigen van de actiepunten solidariteitsbanden schept en de mobilisatie kan doen groeien opdat ze allemaal afgedwongen kunnen worden. Het is tegelijkertijd de manier om ook op andere plaatsen een strijd te voeren die een sociaal vooruitstrevende agenda op de orde van de dag plaatst. In plaats van geïsoleerd te staan, zou Luik dan een springplank kunnen zijn om de mobilisatie naar andere plaatsen te doen overslaan.”
De beste manier om een einde te maken aan de racistische politiek van onze regering is door deze regering te doen vallen. Die mogelijkheid bestond met het syndicaal actieplan in de herfst van 2014 dat zijn hoogtepunt kende met de algemene staking van 15 december 2014. Maar die mogelijkheid werd niet aangegrepen. De campagne voor “gastvrije steden” biedt het potentieel om een lokale politiek te voeren die breekt met het federale beleid. Op minder dan een jaar van de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 zou dit het debat stimuleren over het type van progressieve politiek dat nodig is en over de manier waarop we een eventueel netwerk van progressieve gemeentes kunnen uitbouwen om de sociale strijd tegen de federale en Waalse regering te begeleiden.
-
Luik: “Deze regering van krapuul en klootzakken moet weg!”
Het is met applaus en gejuich dat deze oproep, gelanceerd van op het syndicale podium, werd ontvangen door de syndicalisten die dinsdag om 16u30 aan de het station van Luik-Guillemins verzamelden op het eind van de actiedag ter verdediging van de openbare diensten, deel van het nieuwe syndicale actieplan. In Luik, zoals elders in Wallonië, had het ACOD tot de staking opgeroepen. Het minste dat we er van kunnen zeggen is dat de oproep goed werd opgevolgd…
We zijn onze tour van de piketten begonnen aan de gevangenis van Lantin, om 5u, om dan meteen de gedeeltelijke blokkade van de oliehaven van Wandre te vervoegen, die door een hondertal stakers was opgezet: voornamelijk cipiers en spoorpersoneel. De discussies gingen er voornamelijk over de strijd, niet enkel in de eigen sector (de cipiers beginnen woensdag aan hun 6e stakingsweek!) maar ook breder, tegen de regering. Tot de regering valt? Tot ze valt!Onder de syndicalisten waarmee we konden dicussiëren blijft er nog weinig twijfel over de mogelijkheid om Michel en zijn kliek nog te doen “terugtrekken”. Ons pamflet en de eerste pagina van ons maandblad, de Linkse Socialist, titelden dan ook zonder blozen: “Doorzetten tot de val van de regering!”. De vraag blijft hoe precies en het is daarover dat we de meeste discussie hebben gehad gedurende de hele dag.
In het Luikse stadscentrum stonden dan niet overal piketten (het gewicht van de ACOD is zodanig dat op meerdere werkplekken gewoon niemand is komen opdagen) maar waar we ze zagen was er veel volk aanwezig. De stakingspiketten kunnen ook debatplaatsen vormen om te discussiëren over het vervolg van de strijd en daar hebben wij met onze solidariteitstocht ons steentje aan proberen bijdragen.In het stadscentrum was ook een sensibiliseringsactie aan de gang door leerkrachten, die veel talrijker dan verwacht waren opgedaagd. De pamfletten om uit te delen aan automobilisten en passanten waren al snel op. Dit was een moment waarop we zowel de vastberadenheid om te strijden in de openbare diensten konden zien als, dankzij het uitdelen van pamfletten, de steun bij de bevolking, die enthousiast claxonneerden of “jullie hebben gelijk” riepen. Natuurlijk waren er ook enkele ontstemden, maar het was duidelijk dat de anti-vakbondspropaganda van de media en regering slechts een beperktere impact hebben dan wat je zou afleiden uit de commentaren op online artikels.
-
Luikse 24-urenstaking: bouwen op dit succes!
Op 7 oktober toonden de 100.000 betogers in Brussel dat het niet ontbreekt aan bereidheid om te strijden tegen deze rechtse regering. De betogers kwamen zowel uit het noorden als het zuiden van het land, zowel uit de private als de publieke sector. Het succes van de betoging van 7 oktober werd opnieuw bevestigd door de stakingsoproep van het ABVV in Luik-Hoei-Waremme en het ABVV in Verviers.Verslag door Nicolas Croes
Gemeentelijke, provinciale en regionale diensten, openbaar vervoer, grote bedrijven als ArcelorMittal, TechSpace Aero of FN Herstal, … Allemaal legde het personeel het werk neer. De staking was bijzonder succesvol. Op tal van werkplaatsen was het effect nog voelbaar van het actieplan in de herfst van 2014. “We hebben door dat actieplan een syndicale traditie opgebouwd”, verklaarde een delegee aan de piketten. Er waren tal van stakersposten in Luik, onder meer aan het commercieel centrum van Belle-Ile, voor tal van publieke scholen, … Op het Xavier Neujeanplein verzamelden ’s ochtends ongeveer 200 stakers voor de bank BNP Paribas Fortis.
De stakingsoproep werd niet verspreid door het ACV, maar er waren hier en daar wel ACV-militanten die hun collega’s van het ABVV vervoegden op de piketten. De noodzaak van gezamenlijke strijd werd sterk aangevoeld, merkten we doorheen onze discussies aan de piketten die we bezochten tijdens solidariteitsbezoeken. Als er al kritiek naar voor werd gebracht, was deze vooral gericht tegen het feit dat er na de algemene staking van 15 december 2014 geen vervolg kwam en dat het momentum van het eerste actieplan verloren ging.
Op 7 oktober nam het enthousiasme in Brussel toe naarmate duidelijk werd dat de mobilisatie een succes was. Hetzelfde was maandag het geval in Luik, zeker op de bijeenkomst van het ACOD voor het station Luik Guillemins rond 11u was dit merkbaar. Er waren een duizendtal militanten naar deze verzamelplaats afgezakt, tal van stakers bleven ondertussen op hun piket.
Het was belangrijk om op deze erg symbolisch geworden plaats te verzamelen om het stakingsrecht te verdedigen. Net zoals dit in Brussel op 9 oktober het geval was, werd ook nu met dwangsommen gedreigd tegen het spoorpersoneel. Met de steun van metaalarbeiders, gezondheidswerkers en tal van anderen liet het spoorpersoneel zich niet intimideren en werden de treinen in het station geblokkeerd. De aanval op het stakingsrecht is niet alleen tegen het spoorpersoneel gericht, het is een doelgericht offensief tegen de volledige arbeidersbeweging.
Er zouden nog andere provinciale acties volgen in de strijd tegen deze regering van rijken. Een opbouwend actieplan met duidelijke ordewoorden, tot de val van de regering, is de beste manier om te reageren op de aanhoudende aanvallen en provocaties van de rechtse regering.
In het pamflet dat we maandag verdeelden, schreven we onder meer: “Het Waalse ABVV pleit al sinds het voorjaar voor een actieplan naar het model van dat eind 2014. De top van het ACV weigert iets te doen en geeft de voorkeur aan zogenaamde onderhandelingen waarmee we steeds verder stappen achteruit zetten, denk maar aan het loonakkoord van februari. We hebben niets gewonnen. Het Vlaamse ABVV durft niet in actie te gaan omdat het ACV langs Nederlandstalige kant sterker staat. Het Waalse ABVV heeft tenminste de verdienste dat het voor een actieplan opkomt en in Luik een open brief verspreidde naar de militanten en leden van het ACV waarin voor een gemeenschappelijk front van onderuit werd opgeroepen.
“Om ervoor te zorgen dat er effectief een actieplan komt, moeten we algemene vergaderingen organiseren, zowel op interprofessioneel vlak als op de werkplaatsen. Deze vergaderingen moeten open zijn voor iedereen en bespreken hoe het verder moet nu de onderhandelingen niets opleveren. Ze moeten een actieplan van de basis uitwerken om onze krachten te verenigen. Dat gebeurt momenteel niet door het Waalse ABVV. Dit geeft een argument aan de leiding van het ACV die ermee wegkomt als ze zegt: ‘Ja, maar let op want het ABVV luistert niet naar de basis.’ Het geeft ook een argument aan die ABVV-centrales in Vlaanderen die niets willen doenen en het verzwakt diegenen die er wel voor willen gaan.
“De wijze waarop het verzet bij het spoor wordt georganiseerd is er een voorbeeld van. Sinds lange tijd dringen strijdbare militanten er bij de leiding op aan om de strijd tegen de liberalisering van het goederenverkeer en binnenkort ook het personenverkeer ernstig te organiseren. Er wordt al lang gepleit voor een eenheid van de verschillende sectoren die door liberalisering bedreigd worden, zoals de havens, de luchthavens en het spoor. En wat gebeurt er bij de NMBS? Er wordt door de leiding van bovenaf een staking uitgeroepen, zelfs een 48-urenstaking. Maar zou het niet beter geweest zijn om eerst personeelsvergaderingen te organiseren en daar formeel over de staking te stemmen?
“Voor de leiding van het ACV is het altijd te vroeg. Maar door zo te handelen, kan de ACV-leiding een zekere ingang vinden onder collega’s. Het patronaat gebruikt vervolgens de ‘syndicale verdeeldheid’ om voor het eerst naar de rechter te stappen om een spoorstaking te breken. De inzet is nochtans groot. De NMBS wil 663 miljoen euro besparen tegen 2019, dat is ongeveer 20% van de totale werkingsmiddelen. Het wettelijke kader voorziet 38.000 personeelsleden, terwijl dat er nu maar ongeveer 34.000 zijn en dat aantal blijft afnemen. Het personeelsstatuut is bedreigd en ook het stakingsrecht ligt onder vuur.
“Met al die maatregelen zou het logisch zijn dat we iedereen bijeenbrengen om een verzet te organiseren dat aangepast is aan de ernst van de aanval.
“De bereidheid tot strijd is nog altijd aanwezig. Maar daarvoor zullen we een vakbondsleiding nodig hebben die de strijd ernstig neemt en deze op een aangepaste wijze organiseert. Zoniet dreigen we met onze kop tegen de muur te lopen en grote nederlagen te lijden. We hopen dat we dan niet te horen krijgen dat het ‘onze fout niet is, het was de basis die niet wilde volgen.’
“Een zaak is duidelijk: de militanten aan de basis en de delegees moeten in hun rangen orde op zaken stellen en ervoor zorgen dat er bij de sociale verkiezingen strijdbare militanten verkozen worden, militanten voor wie het belang van de werkenden centraal staat en die ook tegen hun vakbondssecretaris durven zeggen waar het op staat.”
Het potentieel voor nieuwe acties werd maandag in Luik opnieuw bevestigd. Laat ons de volgende provinciale acties ernstig organiseren met zoveel mogelijk militanten en collega’s als mogelijk. Personeelsvergaderingen en interprofessionele militantenvergaderingen moeten een actieplan voorbereiden tot de val van de regering. Dit zal tevens leiden tot discussie over een politiek alternatief op de besparingspartijen, zowel op het federale niveau als de andere machtsniveau’s.
Hieronder enkele foto’s vanop diverse piketten in Luik.
-
Luik: 350 betogers voor regularisatie mensen-zonder-papieren
Op zaterdag 22 augustus waren er ongeveer 350 betogers in Luik om de regularisatie van mensen-zonder-papieren te eisen en om in te gaan tegen het racistische migratiebeleid in Fort Europa en dus ook in België. De actie gaf steun aan een bezetting van een voormalige gebouw van de Franstalige tegenhanger van Kind en Gezin in Sclessin. Die bezetting wordt georganiseerd door de Voix des Sans-Papiers (“Stem van de mensen-zonder-papieren”).De tekst van het steuncomité die in augustus door de Actief Linkse Studenten in de stad werd verspreid, stelde onder meer: “In 2014 verloren meer dan drieduizend mensen hun leven aan de Europese kusten. De Europese Unie maakt het bijna onmogelijk om op legale wijze toegang te krijgen tot het grondgebied. Asielzoekers vluchten van onhoudbare situaties zoals oorlogen, dictaturen, vervolgingen, afwezigheid van sociale en economische rechten, … (…) We verwerpen het beleid dat leidt tot sociale uitsluiting. Vluchtelingen zijn niet de enige slachtoffers van de dictaten van de Europese Unie, we zien vandaag ook het voorbeeld van de Griekse bevolking. Ook in België zijn er slachtoffers van het besparingsbeleid, mensen die sociale verworvenheden verliezen: uitsluiting van het recht op een werkloosheidsuitkering, besparingen op sociale middelen, aanvallen op de pensioenen, … Het aantal groepen ‘zonder’ iets neemt toe: zonder werk, zonder huisvesting, zonder inkomen. Net zoals de mensen-zonder-papieren kennen zij onzekerheid.”
Deze benadering wijst op de noodzaak van gezamenlijke strijd als enige manier om tot overwinningen te komen.
De enige realistische uitweg uit de vluchtelingencrisis is een eengemaakte strijd van alle werkenden, los van hun afkomst, geslacht of seksuele geaardheid. Samen moeten we strijden om de hefbomen van de economie uit de handen van de kapitalistische elite te halen. We zouden dan over voldoende middelen beschikken om een einde te maken aan oorlogen, ellende, milieuverwoesting, … Enkel de komst van een nieuwe samenleving, een democratisch socialistische samenleving, zal ons in staat stellen om tot een wereld te komen waarin iedereen de vrijheid heeft om te gaan waar hij of zij dat wil zonder gedwongen te worden om alles achter te laten en op risico van eigen leven gevaarlijke vluchtroutes te zoeken.
Solidariteit met de mensen-zonder-papieren! De crisis werd veroorzaakt door bankiers en speculanten, niet door asielzoekers! Pak de multinationals aan, niet hun slachtoffers!
Fotoreportage door Yana uit Luik:
-
Bpost. Staking in Luik tegen dreigende volledige privatisering
De verdere privatisering van Proximus (voorheen Belgacom) en Bpost, bedrijven waarin de overheid nog steeds een meerderheid van de aandelen heeft, vormt een bedreiging voor zowel het personeel als de gebruikers. De ministerraad keurde afgelopen vrijdag een ontwerp van wet goed om het overheidsbelang in de twee bedrijven onder de symbolische grens van 50% te laten zakken.
Voorheen was het niet mogelijk om het aandeel van de overheid in beide bedrijven volledig af te bouwen. Nu wordt een volledige uitverkoop wel mogelijk en dat al op korte termijn. Voor private bedrijven kan dit een jackpot betekenen. Bij een volledige verkoop zou de overheid iets minder dan 6 miljard euro kunnen opstrijken voor de aandelen van Proximus en 2,6 miljard voor die van Bpost. In een pamflet stelde ACOD Post dat de Belgische overheid op deze manier “de instrumenten die vandaag de twee belangrijkste communicatiemarkten reguleren” aan de privé overdragen. De werkgelegenheid wordt eveneens bedreigd. “Uiteindelijk wint niemand bij deze strategie. De Belgische overheid verliest de jaarlijkse dividenden voor een eenmalige opbrengst, de burger riskeert van meer te moeten betalen voor slechtere diensten en het personeel zal zich in een onzekere positie bevinden.”In de Luikse regio werd afgelopen woensdag een stakingsoproep gelanceerd door ACOD. Het protest is gericht tegen een mogelijke privatisering. De actie wordt gevoerd door ACOD, maar het ACV besliste om leden die de acties willen vervoegen te dekken. We zullen op socialisme.be nog terugkomen op de discussies die we aan het piket deze morgen hebben.
De dreiging van een verdere volledige privatisering van de overheidsbedrijven toont eens te meer aan dat deze rechtse regering een beleid van asociale aanvallen voert. We moeten lessen trekken uit de beweging tegen het besparingsbeleid in de herfst van vorig jaar, maar ook uit de aarzelingen die sindsdien overheersten onder de vakbondsleidingen. In het najaar voerden we een eengemaakte strijd, privé en publieke sector samen en dit over de grenzen van vakbonden en talen heen. Dit eengemaakte verzet deed de regering wankelen. We zagen de kracht van een opbouwend actieplan met een goed voorbereide algemene staking die voldoende tijd op voorhand werd aangekondigd. Laat ons de strijd verderzetten met een nieuw actieplan waarmee we deze regering van rijken weg krijgen!
Met zulke vrienden…
Toen de discussie over de mogelijke volledige privatisering van Bpost en Proximus in de Kamer kwam op de vooravond van de stemming van het wetsvoorstel op de ministerraad, werd Alexander De Croo ondervraagd door de parlementsleden. Hij verklaarde onder meer: “Ik ben verbaasd van de kritiek van de ‘conservatieve linkerzijde’. Jullie aanbidding van de staat is een beetje aandoenlijk. Ik zal iemand parafraseren die stelde: ‘ik heb geen ideologisch probleem hiermee, ik hou niet vast aan een overheidsbelang van 51%.’ Wie zei dit? Het was Paul Magnette op 12 januari 2013. Vrienden van de PS, ik ben het volledig eens met meneer Magnette.” Het klopt dat de oppositie van de PS bijzonder hypocriet is.
De PS nam vaak het voortouw in de privatisering van publieke bedrijven. Het was Elio Di Rupo die verantwoordelijk was voor het principe van “strategische consolidaties” en andere “publieke ondernemingen van privaat recht” waarmee de weg naar de volledige privatisering werd opgegaan. Toen hij minister van overheidsbedrijven was, besliste Di Rupo onder meer de liberalisering van de postmarkt voor zendingen van meer dan 350 gram. Distrigaz, Belgacom, Sabena, het Gemeentekrediet, ASLK, BIAC, … de lijst van bedrijven die mee door de PS zijn geprivatiseerd is lang. Het gaat om een transfer van rijkdom van de gemeenschap naar de privé en dit ten koste van de belangen van personeel en gebruikers.
We moeten vastberaden strijden en kunnen de opbouw naar de algemene staking van 15 december als voorbeeld hiervoor hanteren. Maar we moeten ook dringend nadenken over de opbouw van een politiek alternatief vanuit de arbeidersbeweging waarbij alle krachten en individuen links van de sociaaldemocratie en de groenen zich in kunnen vinden om samen tegen de besparingslogica te strijden en te bouwen aan een breed en open politiek instrument dat iedereens eigenheid respecteert.
-
Staking 22/4. Verslagen en foto’s uit Wallonië
Betoging in Bergen
In Bergen hield ACOD een betoging met ongeveer 600 aanwezigen. De betoging werd een ‘Rage Parade’ genoemd, een parade van woede. De betoging sloot de voormiddag af en bracht de militanten van de stakingspiketten samen. Ook LSP nam deel aan verschillende piketten en aan de betoging.
Het spoor lag zo goed als volledig plat en bij busmaatschappij TEC reden amper drie bussen. Sommige scholen en een groot deel van de administratie lagen ook plat. De piketten waren niet overal even groot als eind 2014 maar de piketten werden opgevolgd en de betoging was erg geslaagd.
De betogers werden vervoegd door militanten uit de rest van de Borinage en ook door militanten van andere sectoren. Er waren zelfs enkele militanten van het ACV. De betoging was enthousiasmerend en strijdbaar. We verdeelden er ons pamflet en verkochten een tiental exemplaren van ons maandblad.
[divider]
Verslag en foto’s uit Luik
Zoals in andere steden waren de piketten ook hier relatief klein, met uitzondering van het station waar enkele tientallen spoormannen verzamelden en onder meer steun kregen van militanten van ABVV Metaal. Onder het spoorpersoneel vooral ACOD-leden maar ook enkele militanten van ACV Transcom.
We trokken met drie ploegen van LSP door de stad en bezochten onder meer piketten bij de provincie en de gemeentediensten, RVA, ziekenhuizen, middelbare scholen, brandweer, … Zoals tijdens het eerste actieplan trok een groep studenten van ESAS, waaronder leden van Actief Linkse Studenten, naar verschillende piketten. Er was een sensibiliseringactie voor de school van sociale werkers.
De strijdbaarheid was groot, maar de twijfels aan de top van de vakbondsleidingen en het gebrek aan duidelijkheid en informatie over de perspectieven voor de strijd laten zich ook voelen. Het feit dat de beweging van november en december werd gestopt, woog door op de mobilisatiekracht voor de staking van 22 april. Dat stelde een delegee van de brandweer.
-
#1dec. Luiks studentencomité vervoegt strijd
Op de hogeschool ESAS, een school voor sociaal werkers, werd al enige tijd geleden een actiecomité opgezet door de studenten. In het kader van de regionale staking nam een groep studenten deel aan de acties. Ze trokken met een spandoek en in groep langs een reeks piketten in Luik. In de namiddag sloten ze aan bij de betoging van de ‘Alliance pour des Alternatives à l’Austérité’ waarop meer dan 300 aanwezigen waren, waaronder ook werkloze activisten en anderen.
Foto’s door Marisa:
-
Foto’s van de actie in Luik tegen het besparingsbeleid
We brachten eerder al een verslag en enkele foto’s van de actie tegen het besparingsbeleid van afgelopen woensdag in Luik. Toen trokken zowat 200 manifestanten naar het lokale kantoor van de liberale MR om te protesteren tegen het geplande asociale besparingsbeleid. Hieronder nog een reeks foto’s door Loïc.
