Your cart is currently empty!
Tag: Kshama Sawant
-
Kshama Sawant over solidariteit met Gaza. Stop het brutale geweld en de moorden!
Op de gemeenteraad van Seattle kwam het socialistische raadslid Kshama Sawant tussen om solidariteit met het protest tegen de oorlog in Gaza te betuigen. Hieronder een transcriptie van wat Kshama op de gemeenteraad zei gevolgd door een videoweergave ervan.
“Deze zaterdag nam ik deel aan het wekelijkse vreedzame protest in Seattle tegen het geweld van de Israëlische staat op de bevolking van Gaza.
“Het was hartverwarmend om een sterke en vastberaden sfeer op het protest te zien alsook een brede solidariteit van progressieve mensen uit Seattle, los van hun etnische achtergrond of nationale afkomst. Ik was vooral onder de indruk van de energie van de jonge politieke activisten, iets wat moet aangemoedigd en gekoesterd worden met het oog op de belangen van sociale rechtvaardigheid.
“Deze vreselijke oorlog begon zogenaamd als antwoord op de dood van drie Israëlische jongeren. Sindsdien zijn er volgens Al Jazeera minstens 1.830 Palestijnen omgebracht en raakten 9.406 anderen gewond. Er stierven ook 63 Israëlische soldaten, naast twee Israëlische burgers en een Thaïse migrant.
“Israël viel gisteren een school van de Verenigde Naties aan waar zowat 3.000 vluchtelingen zaten. Dat was in Rafah, in het zuiden van Gaza. De krant Seattle Times bericht daar vandaag over op haar voorpagina. Er vielen minstens 10 doden. De algemeen-secretaris van de VN, Ban Ki-moon, veroordeelde de aanval als een “morele schande en een criminele daad.”
“Raketaanvallen door Hamas tegen Israëlische burgers moeten veroordeeld worden. Als ze iemand raken, zijn het onschuldige burgers wat door de Israëlische heersende klasse wordt aangewend als excuus om de oorlogsmachine verder op te drijven.
“In deze oorlog heeft het Israëlische ‘Iron Dome’ systeem zowat alle raketten die potentieel burgers konden raken onderschept. Het is geen toeval dat slechts een van de drie Israëlische burgerslachtoffers door een raket werd getroffen, en dat het een bedoïen uit het zuiden van Israël was die net als tienduizenden anderen ieder recht op bescherming wordt ontzegd door het racistische beleid van de Israëlische staat.
“Iedere moord op onschuldige mensen, en zeker van vrouwen en kinderen, moet veroordeeld worden. Het vermoorden van vele Palestijnen in Gaza de voorbije maand, is vreselijk en slechts een van de vele oorlogsmisdaden die al decennialang blijven duren. Dit gebeurt met de bedekte maar openlijke medeplichtigheid van het VS-imperialisme. Ik denk dat we als verkozenen een verklaring moeten afleggen over de rol die het Amerikaanse Congress en de Senate hierin spelen.
“De krant New York Times berichtte dat bijna 60.000 mensen hun huis in Gaza verloren en dat het aantal mensen dat onderdak zoekt in scholen bijna vijf keer zo groot is als in 2009. De kost voor de reeds fragiele economie van Gaza zal groot zijn. Bij het conflict in 2009 was er naar schatting een kostprijs van 4 miljard dollar, bijna drie keer het jaarlijkse bruto binnenlandse product van Gaza. Dat geeft een idee van de omvang van de schade.
” Het is de verantwoordelijkheid van verkozen vertegenwoordigers om zich uit te spreken tegen deze humanitaire ramp en het ten stelligste te veroordelen.
“Komende zaterdag is er opnieuw een wekelijkse protestactie om 14u aan Westlake. Donderdagavond is er aan Seattle Central Community College een betoging waarbij op potten en pannen geluid zal gemaakt worden uit protest tegen het geweld ik Gaza. Ik nodig iedereen uit om aan het protest deel te nemen.”
Gemeenteraadslid Tom Rasmussen: “Mag ik ook iets zeggen?”
Gemeenteraadslid Kshama Sawant: “Ja, graag.”
Gemeenteraadslid Tom Rasmussen: “Ik wil zeggen dat ik je standpunt niet deel. Het is je persoonlijke standpunt en ik respecteer dat. Ik vind oorlog afgrijselijk net als het geweld in Gaza en in de regio in het algemeen. Maar ik denk dat het verkeerd is om slechts één partij te veroordelen. Je kan het platform hier gebruiken zoals je dat wil, maar ik deel je standpunten niet als je maar één partij veroordeelt. Maar ik deel wel je afkeer tegenover oorlog en het geweld dat plaatsvindt.”
Gemeenteraadslid Kshama Sawant: “Bedankt voor je standpunt, gemeenteraadslid Rasmussen. Ik apprecieer dit ten stelligste. Voor alle duidelijkheid wil ik iedereen eraan herinneren dat ik in mijn verklaring beide kanten veroordeel en geen enkel geweld goedpraat. Dat is mijn standpunt. Maar ik denk wel dat het nodig is dat we het totale gebrek aan zin voor proportie erkennen tussen het geweld waartoe Hamas in staat is en het geweld van de Israëlische staat tegen Palestina.”
-
Hoe marxisten verkozen posities gebruiken om een krachtsverhouding voor verandering uit te bouwen
Zomerdossier uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Op 25 mei werden in ons land voor het eerst sinds 30 jaar consequente linkse verkozenen naar zowel het federale als regionale parlementen in Brussel en Wallonië gestuurd. De opmerkelijke doorbraak van de PVDA zorgt ervoor dat voortaan ook een andere stem aan bod kan komen in zowel de parlementen als het publieke debat.
De PVDA-verkozenen kondigden aan dat ze een megafoon voor hun kiezers willen zijn. Critici daarentegen wijzen erop dat PVDA met slechts twee verkozenen in de Kamer, vier in het Brussels parlement en twee in het Waals parlement onvoldoende weegt om daar verandering te bekomen. Door oppositie te voeren, zou de partij niet ‘wegen’ op het beleid. Hoe kunnen consequent linkse verkozenen hun positie gebruiken om met de werkende bevolking sterker te staan in de strijd tegen de besparingen? En hoe kunnen enkele verkozenen de toon van het debat bepalen? Om op deze en andere vragen een antwoord te bieden, kijken we naar enkele voorbeelden van verkozenen die deel uitmaken van onze organisatie.
In het Amerikaanse Seattle raakte Kshama Sawant eind vorig jaar verkozen met 95.000 stemmen. In Seattle worden negen gemeenteraadsleden verkozen, vergelijkbaar met een schepencollege bij ons. Bart Vandersteene verbleef de afgelopen maanden langere tijd in Seattle en bericht over hoe de positie van Kshama werd gebruikt in de strijd voor de verhoging van het minimumloon tot 15 dollar per uur.
Met de Europese verkiezingen van eind mei slaagden we er niet in om de stunt van 2009 te herhalen door in Dublin met de Socialist Party een zetel te halen. De afgelopen vijf jaar toonden we aan hoe een linkse verkozene in het Europees Parlement het verschil kan maken. Onze Ierse zusterpartij heeft wel meer ervaring met parlementsleden, na de verkiezing van Ruth Coppinger in mei van dit jaar beschikken we nu over twee zetels in het Iers parlement. Finghin Kelly was de afgelopen vijf jaar actief als medewerker van de Socialist Party in het Europees Parlement.
Ten slotte grijpen we terug naar een historisch voorbeeld van de strijd in Liverpool waar er tussen 1983 en 1987 een links stadsbestuur aan de macht was. Hoe gingen linkse socialisten met de macht om toen ze een meerderheid vormden? Het contrast met wat pakweg de SP in Nederland van plan is als coalitiepartner van de liberalen in Amsterdam is wel erg groot.
De ervaringen die we in dit dossier naar voor brengen, kunnen nuttig zijn om ook in ons land optimaal gebruik te kunnen maken van de posities die de PVDA in de parlementen heeft bekomen.
[divider]
Seattle: hoe een verkozen socialist het verschil maakte in de strijd voor de verhoging van het minimumloon
door Bart Vandersteene
Voor het eerst sinds decennia is er een linkse socialiste verkozen in de gemeenteraad van een grote Amerikaanse stad. De verkiezing van Kshama Sawant in Seattle in november laatstleden is sindsdien niet onopgemerkt voorbijgegaan. Seattle heeft als eerste grote Amerikaanse stad het minimumloon opgetrokken tot 15 dollar per uur. Niemand betwijfelt dat de verkiezing van Kshama Sawant en de rol van Socialist Alternative een doorslaggevende rol hierin speelden.
In deze krant en op socialisme.be hebben we het afgelopen jaar uitvoerig bericht over de gebeurtenissen in Seattle. Twee medewerkers van LSP trokken naar Seattle om te delen in de ervaring en om onze hulp aan te bieden bij de opbouw van onze zusterorganisatie Socialist Alternative die momenteel een forse groei kent.
Zonder overdrijving kunnen we stellen dat de verkiezing van Kshama Sawant voor de Amerikaanse linkerzijde een keerpunt betekende. Sindsdien is een debat losgebarsten over de initiatieven die links moet nemen om een reële speler te worden.
De verkiezing van een linkse socialiste met 95.000 stemmen ging niet onopgemerkt voorbij. Maar wat pas echt als een bom insloeg, was het feit dat het stadsbestuur zes maanden later reeds besliste om het minimumloon, weliswaar gefaseerd, op te trekken tot 15 dollar per uur. Sawant en Socialist Alternative hebben met deze belangrijke overwinning een baken uitgezet voor de tienduizenden activisten die een strategie zoeken om een alternatief op het kapitalisme naar voor te brengen. Zelfs de internationale media konden niet om de ontwikkelingen in Seattle heen, er waren artikels in onder meer The Guardian, The Indian Times, Duitse, Franse, Deense, Israëlische dagbladen, een reportage op het Duitse ARD,…
Nog voor de stemming over 15 dollar op de gemeenteraad, erkenden de lokale journalisten het belang ervan. De Seattle Times, een krant die moeilijk van linkse sympathie kan verdacht worden, schreef op 29 april reeds: “Als de gemeenteraad in de komende maanden het minimumloon optrekt naar 15 dollar, dan zal Sawant terecht de eer opstrijken door vanuit het niets plots de politieke agenda in de stad te bepalen.”
De politieke agenda bepalen, deed Kshama Sawant niet door de andere acht gemeenteraadsleden met goede argumenten te overtuigen. Ze dwong het politieke establishment tot toegevingen door de publieke opinie te mobiliseren en te bouwen aan een beweging van onderuit. Eerst was er haar verkiezingscampagne met daarin centraal de eis voor een minimumloon van 15 dollar. Deze offensieve campagne dwong beide burgemeesterkandidaten om zich over deze eis uit te spreken. De uiteindelijke winnaar, Murray, zag zich genoodzaakt om het voorstel te steunen.
Een week na de eedaflegging in de gemeenteraad was er een bijeenkomst met 250 aanwezigen waar de campagne 15 Now werd gelanceerd. De afgelopen maanden waren er tientallen acties, buurtvergaderingen en campagnemomenten om de brede steun voor de eis van 15 dollar in de stad te consolideren en te versterken. Volgens een peiling kreeg deze eis in januari de steun van 68% van de bevolking, in maart was dit al 72%.
Op basis van de campagne kondigden Sawant en 15 Now aan dat ze de burgemeester tot eind april de tijd gaven om via overleg tot een voorstel te komen. Indien er geen afdoende voorstel kwam, zou 15 Now een campagne starten om handtekeningen op te halen om via een bindend referendum in november een eigen voorstel aan de kiezers voor te leggen.
Op 1 mei kondigde burgemeester Murray aan dat hij een compromis had bereikt met vertegenwoordigers van het bedrijfsleven, de vakbonden en een meerderheid van de gemeenteraadsleden. De 15 dollar zou ingevoerd worden, maar naargelang de grootte van het bedrijf zou dat over een periode van twee tot zes jaar gebeuren. Na twee jaar zou het bedrag aan de inflatie aangepast worden. Hierdoor zou iedereen, via een verschillend traject, in 2025 op een minimumloon van 18 dollar uitkomen.
Verschillende gemeenteraadsleden hebben in samenspraak met het bedrijfsleven het originele voorstel van 15 Now afgezwakt. De enige reden waarom ze niet verder durfden gaan in het verdedigen van de belangen van het bedrijfsleven, was de dreiging dat ze bij de volgende verkiezingen binnen anderhalf jaar zouden afgeschilderd worden als de stromannen en –vrouwen van de rijkste 1%.
Het voorstel is niet 100% wat Sawant zelf voorstelde, maar het blijft een belangrijke stap vooruit en een overwinning die aangeeft hoe een verkozen positie kan gebruikt worden om strijd van onderuit te versterken en resultaten te boeken. Maar liefst 100.000 mensen raken hierdoor uit de armoede. De onafhankelijke journalist Arun Gupta beschreef de dynamiek: “Het was indrukwekkend om te zien hoe efficiënt Socialist Alternative was in het combineren van tactieken binnen en buiten de gemeenteraad. Het was als een schaakspel, waarbij iedere zet van de burgemeester en het bedrijfsleven werd beantwoord met een tegenzet door 15 Now. De positie van Sawant aan de onderhandelingstafel werd versterkt door de betogingen en acties.”
Voor Al-Jazeera America schreef hij: “De overwinning van Sawant toont aan dat socialist zijn niet langer een nadeel is bij verkiezingen. Bovendien leverde de campagne voor 15 dollar per uur een model op voor democratie van onderuit die ingaat tegen het door het bedrijfsleven gecontroleerde politieke proces. Waarnemers verwachten dat de wet tegen eind mei zal passeren. Als dit gebeurt, zal de overwinning – zelfs indien het geen volledige overwinning is – de benadering van Socialist Alternative bevestigen, die organisatie versterken en meer ruimte creëren voor een socialistische politiek in de VS.” (21 mei 2014)
Bij de finale stemming in de gemeenteraad op 2 juni sloot Kshama Sawant haar toespraak als volgt af: “De boodschap vandaag is duidelijk: als we als werkenden ons organiseren met een socialistische strategie, kunnen we de kloof van inkomensongelijkheid en sociale onrechtvaardigheid aanpakken. 15 dollar in Seattle is slechts een begin. We hebben een hele wereld te winnen.”
Meer over de rol die Kshama Sawant en Socialist Alternative in Seattle spelen: http://www.socialisme.be/nl/tag/kshama-sawant
[divider]
Ierland. Consequente socialistische verkozenen versterken verzet tegen besparingsbeleid
door Finghin Kelly
De Ierse zusterpartij van LSP, de Socialist Party, won in 1997 voor het eerst een zetel in de Dáil, het Ierse parlement. In 2009 won de partij met Joe Higgins een zetel in het Europees parlement. Joe werd in 2011 opnieuw in het Ierse parlement verkozen en liet zich opvolgen door Paul Murphy. In het Ierse parlement werd Joe in mei van dit jaar vervoegd door Ruth Coppinger die namens de Socialist Party een tussentijdse verkiezing voor een zetel in Dublin West won.
De Socialist Party is in lokale gemeenteraden vertegenwoordigd sinds 1991. De partij nam een voortrekkersrol in de Anti Austerity Alliance die dit jaar bij de lokale verkiezingen 14 verkozenen behaalde, waarvan 9 leden van de Socialist Party. De alliantie is vertegenwoordigd in vijf van de gemeenteraden van de drie grootste steden van het land.
Doorheen deze periode werd de Socialist Party geconfronteerd met heel wat uitdagingen en moeilijkheden. In de jaren 1990 en begin jaren 2000 maakte de Ierse Labour Party net zoals andere sociaaldemocratische partijen in Europa een scherpe bocht naar rechts. De partij vormde zich om tot een door en door pro-kapitalistische partij en aanhanger van het neoliberalisme. Een gelijkaardig proces vond ook plaats onder de meeste vakbondsleiders die afstapten van het idee van actieve strijd om de belangen van de werkende bevolking te verdedigen. De vakbondsleiders gingen er steeds meer van uit dat er geen alternatief op het neoliberale kapitalisme mogelijk is.
De afgelopen jaren kende het Ierse kapitalisme een diepgaande crisis. De banken werden gered met gemeenschapsmiddelen voor een bedrag van 64 miljard euro. Er kwam een hard besparingsbeleid dat werd doorgevoerd door alle gevestigde partijen. Dit beleid heeft de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking sterk ondermijnd. Het heeft de economie verder naar beneden getrokken wat leidt tot de traditionele plagen van het Ierse kapitalisme met massale emigratie en werkloosheidscijfers die nieuwe records bereiken.
In deze context was het belangrijk om onze verkozen posities te gebruiken om socialistische ideeën te verdedigen en een socialistisch alternatief op de crisis te populariseren door het politieke establishment te confronteren met de realiteit van hun beleid en de woede en het verzet van de werkende bevolking.
De geschiedenis heeft aangetoond dat alle belangrijke verworvenheden voor de werkende bevolking werden bekomen door mensen te organiseren en zo van onderuit druk te zetten op de kapitalisten en hun partijen. Overwinningen in het parlement waren enkel mogelijk op basis van bewegingen buiten het parlement. Wij hebben dan ook steeds onze verkozen posities gebruikt als politiek wapen van bewegingen buiten het parlement. Onze verkozenen geven een stem aan de werkenden en gebruiken het parlement als forum om een socialistisch alternatief naar voor te schuiven. Bovendien worden de posities gebruikt om ook praktische steun te bieden aan strijdbewegingen.
Als onderdeel van de verplichtingen van de trojka voerde de Ierse regering een belasting door op alle huizen, los van de vraag of de mensen deze belasting konden betalen. Deze belasting werd terecht als een besparingsmaatregel gezien. Er was een campagne voor een massale boycot van de belasting. Deze campagne werd ondersteund en mee uitgebouwd door de Socialist Party. Uiteraard gebruikten we de verkozen posities als megafoon voor de campagne. Europarlementslid Paul Murphy verscheurde in het parlement zijn belastingformulier tijdens een debat met Commissievoorzitter José Manuel Barroso. De verkozen posities boden ook heel wat praktische steun aan de campagne. Zo werd de helft van het kantoor van Paul Murphy in Dublin doorgegeven aan vrijwilligers van de campagne tegen deze belasting om er vergaderingen te houden, interventies doorheen het land op te zetten of om een vaste telefoonverbinding te hebben voor mensen doorheen het land die activiteiten wilden organiseren.
Onze verkozen vertegenwoordigers hebben een actieve voortrekkersrol gespeeld in iedere strijdbeweging die plaatsvond. Omwille van zijn rol in het verzet tegen een prijsverhoging voor de afvalophaling werd ons parlementslid Joe Higgins in 2003 zelfs een maand in de gevangenis opgesloten toen hij weigerde om het verbod op protest na te leven.
Voor onze organisatie is het een principekwestie dat vertegenwoordigers uit de arbeidersbeweging een levensstijl van gewone werkenden kennen. Een verkozen vertegenwoordiger leeft aan een gemiddeld arbeidersloon. Zo leefde Paul Murphy aan een gemiddeld loon van een jonge werkende in Ierland. Van de 6.300 euro die hij maandelijks als Europarlementslid kreeg, hield hij zowat 1.800 euro voor zich. De rest van het loon en de onkosten ging naar solidariteit met stakende arbeiders en campagnes tegen het besparingsbeleid.
Er zijn heel wat voorbeelden van hoe we onze posities gebruiken om arbeiders in strijd bij te staan. Zo maakte Joe Higgins in 2005 in het parlement de kwestie van extreme uitbuiting van Turkse en Koerdische arbeiders door het bouwbedrijf Gama bekend. Tijdens het hoogtepunt van de bouwwoede in Ierland werden arbeiders aangenomen om aan lonen van 2 tot 3 euro per uur te werken, slechts een fractie van het minimumloon in de sector. Toen ze vernamen dat ze veel te weinig betaald kregen, gingen de arbeiders in staking. Door de kwestie ook in het parlement te brengen, kon de druk opgevoerd worden en kreeg het ook meer aandacht in de media die voorheen aarzelden om het verhaal te brengen uit vrees voor vervolging. De tussenkomst van de Socialist Party in en buiten het parlement zorgde ervoor dat een overwinning werd afgedwongen.
Meer over Ierland: www.socialisme.be/nl/tag/ierland
[divider]
Historisch. Toen Liverpool een socialistisch bestuur kende
In de lente van 1984 ging de gemeenteraad van Liverpool in de aanval tegen de conservatieve regering van Margaret Thatcher en werd een belangrijke overwinning geboekt. De strijd in Liverpool was een massale beweging in de vijfde grootste stad van het land gericht tegen besparingen en privatiseringen. De strijd werd geleid door de trotskisten rond het weekblad ‘Militant’ die toen de leidinggevende kracht vormden binnen de Labour Party in Liverpool.
De lokale besturen moesten zware besparingen doorvoeren omdat ze onvoldoende middelen van de nationale overheid kregen. Liverpool ging daartegen in. Er was een stadsbestuur waar het beleid, het programma en vooral de tactieken in de loop van de strijd bepaald werden door de sterke Militant organisatie in Liverpool die weigerde om de besparingen die door de regering geëist werden door te voeren.
Marxisten zijn uiteraard niet voor begrotingstekorten, ons alternatief is arbeiderscontrole en democratische planning van de grote bedrijven en banken. Maar in de context van het lokale bestuur, verdedigden we in Liverpool de noodzaak van een begroting gebaseerd op een tekort, waarbij het inkomen niet voldoende zou zijn voor de geplande uitgaven en waarbij er een massale campagne gepland werd om de regering te dwingen om te voorzien in extra middelen.
Het bestuur hield de verkiezingsbeloftes. We begonnen met een ambitieus plan om 5.000 nieuwe huizen te bouwen op vier jaar tijd waardoor er in Liverpool in die periode meer nieuwe woningen zouden gebouwd worden dan in alle andere gemeenten in het land samen. Hierdoor werden bovendien 12.000 jobs gecreëerd in de bouwsector. Het minimumloon voor het gemeentepersoneel werd opgetrokken tot 100 pond per week en er kwam een arbeidsduurvermindering van 39 tot 35 uur per week zonder loonverlies.
Het gemeentebestuur legde uit dat de regering miljoenen had gestolen van de bevolking van Liverpool en andere steden. “Geef ons onze 30 miljoen pond terug” werd gesteld in de beweging, waarmee dit ook in het bewustzijn van bredere lagen doordrong. Volgens een opiniepeiling in de Daily Post (24 september 1985) was 60% van de bevolking het met die eis eens.
Enkel door de arbeiders te mobiliseren konden we Thatcher tot toegevingen dwingen. Zo organiseerden we op 29 maart 1984 een 24-uren algemene staking op de dag dat de begroting moest gestemd worden. Dit was een van de grootste algemene stakingen op stadsniveau ooit, 50.000 mensen betoogden naar het stadhuis om hun steun te laten blijken voor de positie van het gemeentebestuur. Dit succes was enkel mogelijk na maandenlang campagnevoeren met massameetings doorheen de stad, aan de bedrijven, het verspreiden van pamfletten, deur-aan-deur campagnes,… Thatcher deed onder druk van de beweging in 1984 toegevingen voor een totaal bedrag van 16 miljoen euro.
Omdat de steun bij verkiezingen nog toenam – in 1987 haalde Labour 57% tegenover 47% in 1983 – werden andere middelen ingezet. Er kwam een gerechtelijke actie om de verkozen gemeenteraadsleden af te zetten en zelfs hun burgerrechten te ontnemen. Dat was enkel mogelijk omdat de leiding van Labour het optreden van Thatcher steunde.
De nieuwe generatie moet lessen trekken uit de strijd van Liverpool. Die strijd toonde aan dat de arbeiders het neoliberale offensief kunnen stoppen. In strijdbewegingen is een duidelijk programma nodig, een organisatie, een basis in de arbeidersklasse en een leiding die in staat is het gevecht met de tegenstanders aan te gaan, erop vooruit te lopen en erop te antwoorden met de nodige tactische flexibiliteit.
-
Eengemaakte beweging voor LGBT-gelijkheid nodig
Standpunt door socialistisch gemeenteraadslid Kshama Sawant
Dit jaar was het de 40ste Pride optocht in Seattle. Hiermee werden de decennia van moedige strijd voor gelijke rechten verdergezet. Zoals alle overwinningen voor sociale rechtvaardigheid werden de stappen in de richting van gelijkheid niet bereikt door enkele politici, maar door de moed van miljoenen activisten.De afgelopen jaren werd het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht mogelijk in 20 staten en in het district Columbia. Discriminatie op basis van seksuele oriëntatie werd uit de wet gehaald in 21 staten, waaronder Washington DC en Puerto Rico. Discriminatie gebaseerd op gender identiteit of uitdrukking ervan werd verboden in 17 staten. Deze juridische overwinningen werden hoofdzakelijk behaald door een drastische verandering in de publieke opinie na jaren van activisme van onderuit en door LGBT-mensen die gelijke rechten eisten.
De huidige beweging voor LGBTQ-rechten ontstond uit de opstand van Stonewall in 1969 in New York toen mensen succesvol ingingen tegen politiegeweld. Stonewall vond plaats tegen de achtergrond van de burgerrechtenbeweging en het groeiende radicalisme. Het was op zijn beurt een inspiratiebron voor de massale holebibeweging waarbij honderdduizenden mensen uit de kast kwamen en grootschalige betogingen doorheen het hele land organiseerden. Het Gay Liberation Front werd in 1969 opgezet en had uitdrukkelijk revolutionair socialistische standpunten waarbij ook solidariteit werd betuigd met antikoloniale bewegingen, het verzet tegen de oorlog in Vietnam en met arbeidersstrijd.
Maar er kwam een terugslag waarbij ook de LGBT-beweging onder druk kwam te staan om de eisen af te zwakken zodat het deel kon uitmaken van de traditionele sociale orde en aanvaardbaar werd voor de Democratische Partij en het establishment. Vandaag hebben meer conservatieve elementen in heel wat steden de organisatie van de Pride overgenomen.
Glen Greenwald beschreef deze verandering in april 2013 in een artikel van The Guardian onder de titel: “Bradley Manning is Off Limits at SF Gay Pride parade, but Corporate Sleaze is Embraced.” In het artikel gaat Greenwald in op de rol van de bedrijven die de Pride in San Francisco sponsoren. Het ging om bedrijven als AT&T, Verizon, Bank of America, Wells Fargo, Clear Channel en Kaiser Permanente – allemaal bedrijven die betrokken waren bij corruptie of nog bij de financiële instorting van 2007-08, de veiligheidsstaat die in de VS ontwikkelt of het verspreiden van erg conservatieve en homofobe standpunten. Greenwald legde uit hoe de met elkaar verbonden belangen van deze bedrijven, het leger en de Democratische Partij de agenda van de Pride in San Francisco bepaalden. Het leidde onder meer tot de intrekking van de uitnodiging om Chelsea Manning te eren op de Pride van 2013.
Caitlin Carmody beschreef de Pride op een blog: “Overal waar ik ging was er een vloot van de grote bedrijven of een werknemer van deze bedrijven die goed van logo’s voorzien was (lees: een regenboog met bedrijfslogo’s erop): Wells Fargo, Google, Clear Channel, Kaiser Permanente, Bank of America, BMW, Facebook, Macy’s, Salesforce, JP Morgan Chase, Twitter… Waar was de woede over de economische crisis die werd veroorzaakt door dezelfde banken die op de betoging meetrokken en wiens nefaste praktijken ook veel queers dakloos maakten?”
Het jaar nadien was er grote druk van onderuit waardoor het Pride Comité in San Francisco een stap achteruit zette, zich verontschuldigde bij Manning en haar uitnodigde om dit jaar geëerd te worden. Dat is een belangrijke overwinning.
Ondanks de recente overwinningen, onder meer op het vlak van gelijke toegang tot het huwelijk, is er nog veel werk aan de winkel. Zeker voor gewone werkenden is dat het geval alsook voor transgenders. Recente studies spreken de stereotypen in de media over gays als rijke mannen tegen. In werkelijkheid ligt de werkloosheidsgraad onder lesbiennes, gays en biseksuele volwassenen 40% hoger dan het nationale gemiddelde (Center for American Progress). Onder de dakloze jongeren is maar liefst 40% LGBTQ (Huffington Post, januari 2013).
Socialisten zoals mezelf hebben campagnes voor gelijke toegang tot het huwelijk al lange tijd gesteund en we zien het belang van een versterking van onze beweging door samen op te komen voor een beweging die opkomt voor een samenleving waarin iedereen gelijke rechten heeft en waarin alle menselijke noden ingelost worden. We komen op voor hervormingen zoals gelijke gezondheidsrechten, betaalbare huisvesting voor iedereen, het dichten van de genderkloof inzake lonen en een minimumloon van 15 dollar per uur. Deze hervormingen zouden niet alleen LGBT-mensen ten goede komen, maar alle werkenden waarmee we samen kunnen strijden.
LGBTQ-mensen zijn regelmatig het slachtoffer van geweld, ook in Seattle. Er is een verontrustende toename van haat en geweld. Ondanks de gay-vriendelijke reputatie van de stad, kende Seattle vorig jaar het derde hoogste aantal haatmisdrijven tegen LGBTQ-mensen in de VS (Seattle Times 6 juni 2014)
Transgenders ervaren bijzonder hoge niveaus van armoede, werkloosheid en haatmisdrijven, waaronder moord. In 29 staten is het nog steeds wettelijk toegelaten om iemand af te danken wegens seksuele geaardheid. In 33 staten kunnen mensen afgedankt worden omdat ze transgender zijn. Transgenders lopen 28% meer kans om het slachtoffer van fysiek geweld te worden, vaak door de politie, dan andere lesbiennes, gays, biseksuelen en queers (National Coalition of Anti-Violence Programs).
Ondanks dit alles hebben de grote LGBT-organisaties zoals Human Rights Campaign en de Gay and Lesbian Task Force zich in hun campagnes gericht op thema’s die uiteindelijk niet ingaan tegen de fundamentele redenen van LGBTQ-onderdrukking, waardoor geen antwoord wordt geboden op de noden van de meerderheid van de LGBTQ-mensen die met economische en sociale onrechtvaardigheid geconfronteerd worden. Deze LGBTQ-groepen richten zich op de Democratische Partij en beperken hun eisen tot wat “mogelijk” is met het huidige politieke establishment.
Socialisten stellen dat LGBTQ-onderdrukking en seksisme hun oorsprong vinden in het kapitalisme dat kunstmatige en beperkte genderrollen naar voor schuift. De kapitalistische samenleving moet verdeeldheid onder de werkenden naar voor schuiven om de enorme ongelijkheid waarop het gebaseerd is te behouden. Het probeert LGBTQ-mensen en bewegingen te marginaliseren en te onderdrukken, waarbij ze worden voorgesteld als een bedreiging voor het patriarchale kerngezin. Het verdelende beleid wordt door een deel van het establishment op cynische wijze gebruikt in de vorm van homofobie, seksisme, gevoelens tegen migranten en andere vooroordelen die de aandacht afleiden van de woede tegenover armoede en economische onrechtvaardigheid.
Er is een andere koers nodig om de oorzaken van LGBTQ-onderdrukking aan te pakken. Republikeinse politici versterken homofobie, seksisme en racisme. Maar dit betekent niet dat de LGBTQ-beweging zich op de Democratische Partij moet baseren om beperkte hervormingen af te dwingen. We moeten in de plaats hiervan bouwen aan een onafhankelijke politieke partij die klaar en duidelijk opkomt voor onze belangen.
Obama en Democratische politici hebben weinig initiatieven genomen om voor LGBTQ-rechten op te komen. Als er maatregelen tegen discriminatie kwamen in deelstaten of door de regering van Obama gebeurde dit pas nadat LGBTQ-activisten decennialang campagne hiervoor voerden en de massale druk van onderuit opbouwden en een meerderheid van de Amerikanen overtuigden om basisrechten voor holebi’s te ondersteunen.
We moeten onze collectieve macht exponentieel laten toenemen door de LGBTQ-beweging te verbinden met vakbonden, milieuorganisaties en andere sociale bewegingen. We hebben nood aan onze eigen onafhankelijke kandidaten en politieke vertegenwoordigers die ingaan tegen zowel de Republikeinen als de Democraten.
Onze strijd is nog lang niet gestreden en we zullen er niet geraken als we niet bouwen aan een bredere beweging voor gelijke rechten en sociale rechtvaardigheid. We zullen er niet geraken als we niet opkomen voor die LGBTQ-mensen die nog met de ergste onderdrukking geconfronteerd worden, zoals het geval is met transgenders. We zullen er tenslotte ook niet geraken als we niet ingaan tegen dit economisch systeem dat zich baseert op onderdrukking en ongelijkheid.
-
‘Left Forum’. Grootste linkse bijeenkomst in VS met Sawant in prominente rol
Verslag door Ty Moore, Socialist Alternative
De organisatoren kondigden aan dat er dit jaar 6.000 mensen deelnamen aan het Left Forum in New York. Deze bijeenkomst vond plaats in het weekend van 30 mei tot 1 juni. Het Left Forum is de afgelopen jaren uitgegroeid tot de grootste jaarlijkse bijeenkomst van de linkerzijde in de VS. De grote opkomst dit jaar bevestigt de groeiende zoektocht naar een alternatief op het kapitalisme in crisis.Heel wat sprekers op het Left Forum klaagden over de zwakte van de Amerikaanse linkerzijde. De verkiezing van Kshama Sawant en de overwinning voor het minimumloon van 15 dollar per uur in Seattle werden regelmatig als lichtpunten naar voor gebracht.
Stanley Aronowitz, de centrale organisator van het Left Forum en openingsspreker, stelde dat de overwinning van Socialist Alternative het belangrijkste voorbeeld van het ‘goede nieuws’ was. Daarna ging hij in op het falen van de linkerzijde om de decennialange bocht naar rechts van de Democratische Partij te stoppen. Hij stelde dat er een nieuwe linkse partij nodig is.
De steun voor het idee van een politiek initiatief dat van de arbeidersklasse zelf uitgaat en een nieuwe linkse partij was opmerkelijk. In heel wat werkgroepen en discussies over dit thema gingen sprekers van diverse linkse achtergronden in discussie over de nieuwe mogelijkheden voor onafhankelijke linkse verkiezingscampagnes en over de noodzaak van een nieuwe partij. Leden van Socialist Alternative speelden een centrale rol in deze discussies en gingen in op onze ervaringen in Seattle, Minneapolis en elders.
Gemeenteraadslid Kshama Sawant werd enthousiast onthaald op het Left Forum. Zaterdagnamiddag sprak ze voor een volle zaal naast onder meer Bernd Riexinger van het Duitse Die Linke. Ze sloot de centrale avondmeeting af als “verrassingsspreker” na Harry Belafonte, Angela Davis en David Harvey.
Glen Ford van de Black Agenda Report kondigde Sawant aan en prees de rol van Socialist Alternative in de strijd voor een verhoging van het minimumloon tot 15 dollar per uur in Seattle. Socialist Alternative verdubbelde in ledenaantal sinds de verkiezing van Sawant, wist Ford nog te melden aan de volle zaal.
Sawant sprak over twee strategische prioriteiten voor de Amerikaanse linkerzijde: “Onze eerst taak is om tegen het kapitalisme in te gaan. We moeten een alternatief creëren.” Sawant kreeg luid applaus voor deze stelling. “Daartoe moeten we massabewegingen opbouwen die ingaan tegen de staat en hebben we nood aan sterke organisaties die ook aan verkiezingen deelnemen. [Socialist Alternative] roept op tot een onafhankelijke, linkse arbeiderspartij in de VS.”
Er werd ook ingegaan op het belang van de overwinning van de 15 dollar in Seattle. “Dit is de eerste offensieve verworvenheid van de arbeidersklasse in lange tijd. De eis van 15 dollar per uur gaat in tegen het kapitalisme en werd afgedwongen door de kracht van een verkozen positie te verbinden met de strijd van een reële beweging. Zonder beide elementen was de overwinning van 15 dollar in Seattle niet mogelijk geweest.”
Er volgde een luid applaus toen Sawant wees op studies die aangeven dat de verhoging van het minimumloon betekent dat er de komende tien jaar een transfer van 3 miljard dollar komt in de richting van de werkenden van Seattle en dat de armoede in de stad met een kwart zou afnemen.
Jess Spear, de centrale organisatrice van de campagne 15 Now en kandidaat voor Socialist Alternative in de deelstaatverkiezingen, sprak op een werkgroep van Left Forum over hoe de overwinning in Seattle werd behaald. “Van bij het begin was het onze strategie om het minimumloon van 15 dollar per uur af te dwingen met een krachtige beweging van onderuit, niet met onderhandelingen in achterkamers.”In deze werkgroep werd ook gesproken door de onafhankelijke journalist Arun Gupta. Die stelde: “Het was indrukwekkend om te zien hoe efficiënt Socialist Alternative was in het combineren van tactieken binnen en buiten de gemeenteraad. Het was als een schaakspel, waarbij iedere zet van de burgemeester en de grote bedrijven werd beantwoord met een tegenzet door 15 Now. De positie van Sawant aan de onderhandelingstafel werd versterkt door de betogingen en acties.”
De reactie van Arun Gupta in de werkgroep ligt in de lijn van het artikel dat hij recent schreef voor Al-Jazeera America. “De overwinning van Sawant toont aan dat socialist zijn niet langer een nadeel is bij verkiezingen. Bovendien leverde de campagne voor 15 dollar per uur een model op voor democratie van onderuit die ingaat tegen het door de grote bedrijven gecontroleerde politieke proces. Waarnemers verwachten dat de wet tegen eind mei zal passeren. Als dit gebeurt, zal de overwinning – zelfs indien het geen volledige overwinning is – de benadering van Socialist Alternative bevestigen, die organisatie versterken en meer ruimte creëren voor een socialistische politiek in de VS.” (21 mei 2014)
Activisten van 15 Now en Socialist Alternative maakten van het Left Forum gebruik om heel wat steun op te halen om de campagne nationaal verder uit te bouwen. Tegen het einde van het weekend was het succes van onze interventie ook erg zichtbaar, tientallen aanwezigen droegen de rode t-shirts van 15 Now die ze aan onze stand kochten.
[divider]
Video van de slotmeeting
Hieronder een video via livestream van de volledige avondmeeting. Kshama Sawant spreekt vanaf rond 2u40′. Voor haar komen onder meer Angela Davis en David Harvey. -
Video van Kshama Sawant in gemeenteraad na verhoging minimumloon in Seattle
In de gemeenteraad van Seattle werd deze week gestemd over de verhoging van het minimumloon. Kshama Sawant sprak in de gemeenteraad onder applaus van de aanwezige activisten over deze overwinning.
Dit is de Engelstalige tekst van de toespraak:
“We have a world to win.”
This is the text of a speech by Socialist Alternative Seattle City Councilmember Kshama Sawant about the City Council enacting a $15 minimum wage on June 2, 2014.
Today, workers in Seattle have made history.
A half century ago, Dr. Martin Luther King Jr. fought for a living wage at the March on Washington, where a quarter of a million people, mostly black workers, demanded their rights. They called for $2/hr. In today’s dollars it is the same number – Dr. King and his movement had launched the first fight for 15, at the same time they fought against the brutal racism of Jim Crow.
With this vote, Seattle will become the first major city in the U.S. to win a $15/hr minimum wage.
Our victory comes less than 6 months after the launch of 15 Now, after the election of the first socialist to the city council in 100 years. We built on the work of labor in Seatac, on the growing movement of the fast food workers which began in New York one year before. We worked alongside organized labor in Seattle, which campaigned continuously for 15.
We forced the city establishment to lift the wages 100,000 low wage workers in Seattle – to transfer $3 billion from business to workers at the bottom of the wage scale over the next 10 years.
We did this. Workers did this.
Today’s first major victory for 15 will inspire people all over the nation.
We need to recognize what happened here in Seattle that led us to this point.
15 was not won at the bargaining table as the so-called “sensible compromise” between workers and business. It was not the result of the generosity of corporations or their Democratic Party representatives in government.
What was voted on in the city council was a reflection of what workers won on the street over this last year.
In 15 Now, groups of workers and activists met weekly, held mass conferences and debates, organized rallies, and engaged thousands of people around the city about the need for a living wage. We won the public debate – in a recent poll 74% of voters now support 15. We defeated the arguments of business in the corporate media.
Let this be our guide. At every stage of the struggle, corporations and their representatives, have sought to undermine our efforts. And future victories will also depend on the organization of working people fighting for our interests.
This is also why we need an alternative to the two parties representing business. Despite the Democratic Party posing as a progressive alternative to the Republicans – we can see here in Seattle how it was only with the election of a socialist that the establishment was forced to pass real gains for workers. We need many more independent and socialist candidates to turn the tide against corporate politics.
Our victory is not complete, but we have fought until the last day, the last hour, against all the loopholes demanded by business.
We’ll come back to the questions of tip penalty, the long-phase in, the training wage.
What was lost through corporate loopholes is a reminder to us that outcomes are determined by the balance of forces. It is a reminder that we need to continue to build an even more powerful movement. A movement strong enough to overcome the counterattacks from business. A movement that goes on from 15 to win further gains to address the stunning income inequality workers face – that will fight for rent control, taxes on millionaires and big developers, and full funding for all public services.
I appeal to all workers to join the movement. The attempts of business to undermine 15 will continue, well after this vote today. They may submit legal challenges, they may challenge at the ballot, they may wait for their moment to make the “temporary” tip penalty permanent.
But today’s message is clear: If we organize as workers, with a socialist strategy, we can tackle the chasm of income inequality and social injustice.
15 in Seattle is just a beginning. We have an entire world to win.
Solidarity!
-
Kshama Sawant en Jess Spear over de overwinning in Seattle
In onderstaande video wordt ingegaan op de overwinning van de campagne 15Now in Seattle. Gemeenteraadslid Kshama Sawant en Jess Spear, kandidaat van Socialist Alternative bij de verkiezingen voor het regionaal parlement, leggen de inhoud en het belang van deze overwinning uit.
Na de vergadering van de commissie van de gemeenteraad op 29 mei waarbij het voorstel werd gestemd, legde Kshama Sawant uit wat werd bekomen en hoe dit gebeurde.
-
Overwinning! Verhoging van minimumloon afgedwongen in Seattle
Seattle is de eerste grote Amerikaanse stad die een minimumloon van 15 dollar per uur invoert. Zowat 100.000 werkenden zullen hierdoor uit de armoede geraken en miljoenen anderen doorheen de VS en de rest van de wereld zullen inspiratie opdoen uit deze overwinning.
Op 29 mei besliste het comité van de gemeenteraad die bevoegd is voor het minimumloon om de norm in Seattle op te trekken tot het hoogste niveau in het hele land. Op 2 juni wordt hierover in de gemeenteraad gestemd.
Het voorstel houdt in dat vanaf 1 april 2015 alle werkenden in grote bedrijven zoals McDonald’s, Starbucks, Macy’s en Target een onmiddellijke verhoging tot 11 dollar per uur krijgen en tegen 2025 zullen alle werkenden een minimum van 18 dollar per uur krijgen.
Er wordt geschat dat alle bedrijven in Seattle hun personeel in totaal 3 miljard dollar extra loon zullen betalen in de komende tien jaar. Het toont aan dat strijd loont, dat gewone mensen de grootste bedrijven ter wereld kunnen aanpakken en winnen, als we georganiseerd zijn en de strijd aangaan.
De beweging van de fastfoodarbeiders, die inspiratie haalden bij Occupy, heeft de eis van 15 dollar per uur in heel het land op de agenda gezet. Het werd versterkt in Seattle toen de arbeidersbeweging in november vorig jaar in Seat Tac, een kleine stad buiten Seattle, een referendum over 15 dollar per uur won. De verkiezing van Kshama Sawant afgelopen herfst was beslissend in het creëren van een politiek momentum voor de 15 dollar in Seattle. Die eis stond centraal in de campagne van Sawant en zorgde voor een grootschalig debat in de stad. Met bijna 100.000 stemmen raakte ze in november 2013 verkozen.
Op Al Jazeera America schreef Arun Gupta: “De overwinning van Sawant toont aan dat socialist zijn niet langer een nadeel is bij verkiezingen. Bovendien leverde de campagne voor 15 dollar per uur een model op voor democratie van onderuit die ingaat tegen het door de grote bedrijven gecontroleerde politieke proces. Waarnemers verwachten dat de wet tegen eind mei zal passeren. Als dit gebeurt, zal de overwinning – zelfs indien het geen volledige overwinning is – de benadering van Socialist Alternative bevestigen, die organisatie versterken en meer ruimte creëren voor een socialistische politiek in de VS.” (21 mei 2014)
Socialist Alternative en Sawant gebruikten de verkozen positie in de gemeenteraad om de strijd van onderuit te versterken. In tegenstelling tot de gevestigde politici gebruikte Sawant haar positie en de mediabelangstelling ervoor om te bouwen aan een krachtige beweging van onderuit. Vlak na de verkiezingen van november werd de campagne 15Now opgezet om de druk op te voeren. Er werden 11 actiegroepen in wijken doorheen de stad opgezet om te mobiliseren en publieke bijeenkomsten te houden. Met de actiegroepen en democratische conferenties waren het de activisten zelf die de strijd voor 15 dollar in handen namen.
De publieke positie van Kshama Sawant maakte het mogelijk om de propaganda in de gevestigde media te beantwoorden en om in te gaan tegen de pogingen van de grote bedrijven om de 15 dollar af te zwakken door zich achter de kleine bedrijven te verschuilen. Tegen de beweringen dat verkozen posities enkel leiden tot het recupereren van bewegingen in, toonden wij aan dat een verkozen positie ook kan gebruikt worden om bewegingen op te bouwen en te versterken. Socialist Alternative slaagde er met 15Now en de arbeidersbeweging in om voldoende druk van onderuit op te bouwen om 15 dollar af te dwingen. Dat is een historische verwezenlijking.
Eigen partij van de werkenden en jongeren nodig
“De overwinning van Sawant toont aan dat socialist zijn niet langer een nadeel is bij verkiezingen. Bovendien leverde de campagne voor 15 dollar per uur een model op voor democratie van onderuit die ingaat tegen het door de grote bedrijven gecontroleerde politieke proces. Waarnemers verwachten dat de wet tegen eind mei zal passeren. Als dit gebeurt, zal de overwinning – zelfs indien het geen volledige overwinning is – de benadering van Socialist Alternative bevestigen, die organisatie versterken en meer ruimte creëren voor een socialistische politiek in de VS.” (Al Jazeera)De beweging van werkenden en socialisten bracht 15 dollar op tafel. De Democratische Partij bracht de grote bedrijven mee aan tafel om het voorstel af te zwakken.
Aanvankelijk keerden de Democratische politici in Seattle zich tegen de eis van 15 dollar. Gezien de enorme publieke steun, gooiden de twee belangrijkste Democratische burgemeesterkandidaten het in september 2013 over een andere boeg en besloten ze de eis van 15 dollar te steunen. Na de verkiezingen van november stelde burgemeester Ed Murray dat hij 15 dollar steunde, maar het wilde doorvoeren zodat het “ook voor de bedrijven zou werken.”
Er kwam een adviescomité met ondernemers en vakbondsleiders (maar vooral ondernemers) om een compromis te onderhandelen. Het establishment erkende dat het niet mogelijk was om 15 dollar te stoppen, maar ze probeerden enkele achterdeurtjes in te bouwen zoals een gefaseerde invoering over een lange periode. De bedrijven vochten tot op het laatste moment om het voorstel verder af te zwakken.
Bij de stemming op 29 mei stelde een meerderheid van de Democratische raadsleden voor om de invoering van de maatregel uit te stellen tot april volgend jaar en om lagere lonen voor tieners en “stagiairs” mogelijk te maken. Socialist Alternative en 15Now voeren actie aan de gemeenteraad van 2 juni om tegen deze toegevingen te protesteren.
De Democraten gebruiken dan wel een meer progressieve retoriek dan de Republikeinen, maar beide partijen dienen uiteindelijk de belangen van de grote bedrijven. Met één verkozene slaagden we er met Socialist Alternative in om op minder dan een jaar tijd een beweging uit te bouwen waarmee de eis van 15 dollar per uur werd afgedwongen. In die tijd hebben de Democraten er alles aan gedaan om de eis af te zwakken zodat het voor de grote bedrijven aanvaardbaar werd. Op nationaal vlak hebben de Democraten geen ernstige strijd gevoerd voor het minimumloon van 10,10 dollar per uur. Dat cijfer wordt enkel gebruikt in het kader van de verkiezingen.
Dat is waarom Socialist Alternative stelt dat de werkende bevolking een eigen politiek alternatief op de Democraten en Republikeinen moet uitbouwen. De enorme afkeer tegenover het parlement, het wantrouwen in de gevestigde politici en de noodzaak van een kracht die opkomt voor de werkende bevolking, zorgen ervoor dat zich unieke kansen beginnen te stellen voor de opbouw van een nieuwe partij van de werkende bevolking.
Het werk van Kshama Sawant en Socialist Alternative toont aan dat het mogelijk is om een onafhankelijke politieke stem uit te bouwen die ingaat tegen de twee gevestigde partijen. Dit succes kunnen we verspreiden doorheen het volledige land.
Strijdbare strategie nodig
Seattle zal het hoogste minimumloon in het land krijgen, maar de bedrijven slaagden er in om het voorstel op verschillende vlakken af te zwakken. Er is een onredelijk uitstel van 3 tot 10 jaar vooraleer de 15 dollar volledig wordt doorgevoerd (naargelang de grootte van het bedrijf waar je werkt). In de eerste tien jaar is een aftrek van fooien en van bijdragen aan gezondheidsverzekering mogelijk.
Dit was niet onvermijdelijk. De afgelopen maanden heeft Socialist Alternative een debat gevoerd binnen de arbeidersbeweging over de beste strategie. We vragen vakbondsmilitanten en leiders om de ervaring van deze strijd te bekijken en erover te discussiëren zodat we lessen kunnen trekken om verder vooruit te gaan.
We denken dat de strategie van de belangrijkste vakbondsleiders niet gericht was op een beweging van onderuit, maar op onderhandelingen met de burgemeester en de bedrijven. Ze dachten dat dit nodig was omdat de arbeidersbeweging het in een directe en open confrontatie met de grote bedrijven niet zou halen.
Na decennia van nederlagen is het begrijpelijk dat het zelfvertrouwen van de arbeidersklasse beperkt is. Maar Socialist Alternative stelde dat de eis van 15 dollar een enorme kans bood om nieuwe lagen van de arbeidersbeweging te betrekken en te mobiliseren. Dit zou extra druk zetten en het is een belangrijke manier om nieuwe generaties ervaring te laten opdoen om zich te organiseren, politieke lessen te trekken en op die manier de arbeidersbeweging opnieuw op te bouwen.
Het was in die context dat we voorstelden om een referendum te houden voor een sterke 15 dollar per uur. Als de grote vakbonden het dreigement van een referendum hadden ondersteund, waren er ongetwijfeld meer toegevingen mogelijk geweest. Het ophalen van 100.000 handtekeningen om een referendum af te dwingen, zou een kans bieden om brede lagen van de werkende bevolking te organiseren en te betrekken met duidelijk antwoorden op de argumenten van de grote bedrijven en de media.
De vakbonden in de VS hebben heel wat middelen en politiek gewicht. Ze hebben miljoenen dollars en miljoenen leden die in actieve campagnes voor een verhoging van het minimumloon kunnen gemobiliseerd worden. De stakingsacties in de fastfoodsector hebben een belangrijke rol gespeeld om de aandacht op de lage lonen te vestigen, maar de beweging zou veel sterker staan indien de vakbonden hun banden met de Democratische Partij zouden stopzetten en zouden overgaan tot het mobiliseren van de volledige kracht van de werkende bevolking doorheen democratische massabewegingen.
De afgelopen dertig jaar heeft de vakbondsleiding steeds geprobeerd om de grote bedrijven gunstig te stemmen in de hoop om toegevingen te bekomen. Het heeft de eisen van het patronaat enkel versterkt. We moeten hiermee stoppen.
En we moeten steeds beseffen dat geen enkele hervorming definitief is onder het kapitalisme. Grote bedrijven kunnen de verworvenheden in Seattle betwisten met een referendum of andere middelen. We moeten onze beweging daarop voorbereiden om te mobiliseren en te verdedigen wat we afdwongen.
Doe mee met de socialisten!
Op CNN.com schreven Arun Ivatury en Rebecca Smith: “Het resultaat in Seattle toont opnieuw aan wat de geschiedenis eerder bewees: als werkenden goed georganiseerd zijn en er een brede steun is voor hogere lonen, kunnen zelfs bedrijven die er zich tegen verzetten gedwongen worden om meer te betalen.” (15 mei)
Socialist Alternative steunt iedere mogelijke hervorming die onder het kapitalisme kan bekomen worden. De strijd voor 15 dollar toont aan dat we overwinningen kunnen boeken als we ons organiseren. We moeten de campagne 15Now nu nationaal verder uitbouwen.
Deze strijd toont ook aan dat de grote bedrijven in een winstsysteem steeds opnieuw harde strijd leveren om hun rijkdom en macht te beschermen. Ongelijkheid zit in het kapitalisme ingebakken. De strijd voor betere lonen, onderwijs, gezondheidszorg, huisvesting, milieu en sociale rechtvaardigheid in het algemeen is een strijd voor de socialistische omvorming van de samenleving op basis van echte gelijkheid en de noden van de meerderheid van de bevolking.
-
Video. Strijd voor 15 dollar minimumloon in Seattle
Op de website PBS verscheen een interview met Kshama Sawant en onderstaande video over de strijd voor de verhoging van het minimumloon tot 15 dollar per uur.
-
Kshama Sawant: Stop de NSA en het volgen van activisten
Standpunt door Kshama Sawant, gemeenteraadslid in Seattle en lid van Socialist Alternative
Als socialist denk ik dat democratische rechten niet kunnen bestaan of ontwikkelen in een staat met permanent toezicht op iedereen. In de afgelopen jaren hebben de veiligheidsdiensten hun mogelijkheden van toezicht en binnenlandse spionage fors opgedreven. Tegelijk werd een militarisering van de lokale politiekrachten doorgevoerd. Beide ontwikkelingen zijn onaanvaardbaar en stemmen niet overeen met de noden van de werkende bevolking. We moeten daarop reageren.Recent bracht ik voor het eerst als enige een tegenstem uit over een voorstel in de gemeenteraad. Het ging om een voorstel om gezichtsherkenning gemakkelijker mogelijk te maken. De bijdrage van 1,6 miljoen dollar van dienst Homeland Security gaat naar het Washington State Fusion Center dat gegevensuitwisseling coördineert tussen de politie, de NSA (National Security Administration) en private bedrijven die aan de “strijd tegen terrorisme” deelnemen.
Ten eerste ben ik er tegen dat de politie van Seattle nog meer mogelijkheden krijgt met nieuwe technologieën op een ogenblik dat politiegeweld en brutaliteiten een probleem zijn in deze stad. Een onderzoek van het ministerie van Justitie stelde in 2011 dat de politie van Seattle in 20% van de gevallen overdreven geweld gebruikt. Het rapport wijst ook op discriminatie als de agenten mensen op straat stoppen. Het is net daar dat de gezichtsherkenning zou toegepast worden.
Politiegeweld is niet onze enige bekommernis. Door deze technologie van gezichtsherkenning door te voeren en bijkomende middelen te voorzien voor het Washington State Fusion Center speelt Seattle een actieve rol in het versterken van de binnenlandse spionage van de NSA, het gaat om onwettige en niet te rechtvaardigen toezicht.
Er wordt beweerd dat enkel de strijd tegen het terrorisme van tel is bij deze beslissing. Maar deze Fusion Centers en hun ondersteunende agentschappen – Homeland Security, NSA en anderen – hebben steeds activisten en sociale bewegingen gevolgd in opdracht van zowel de federale regering als de grote bedrijven. De ene revelatie na de andere van klokkenluiders als Edward Snowden, Julian Assange en Glenn Greenwald toont aan dat dergelijke toezichtprogramma’s expliciet opgemaakt zijn om de politieke en economische dominantie van de VS te behouden en om ook ieder binnenlands verzet de kop in te drukken.
Zo waren er onthullingen van de Joint Threat Research Intelligence Group (JTRIG) die aantonen dat de NSA en andere agentschappen tactieken gebruikt die erop gericht zijn om activisten te ondermijnen. Het gaat om tactieken zoals wat ze een ‘honey-trap’ noemen waarbij een activist in een romantische affaire wordt meegesleept en vervolgens bedreigd om de openbaring ervan, het gebruik van de accounts van een activist op sociale media om schadelijke boodschappen naar medestanders te sturen of nog het onderzoeken en uitbuiten van breuklijnen in actiegroepen. (JTRIG, “The Art of Deception: Training for Online Covert Operations”). De heersende elite moet dergelijke aanstootgevende methoden gebruiken omdat ze niet in staat zijn om onze sterke ideeën op directe wijze tegen te spreken.
De massale verspreiding van toezicht, afluisterpraktijken en online spionage begon al onder de regering van Bush. Maar het werd bijzonder sterk uitgebouwd onder Obama waarbij gebruik kan gemaakt worden van gegevens van grote bedrijven als Google, Facebook, Apple, YouTube, Skyope, AOL en andere grote telecombedrijven.
Obama beweerde dat zijn regering de “meest transparante regering uit de geschiedenis” zou zijn. In 2008 moedigde hij de klokkenluiders zelfs aan en had hij het over “daden die getuigen van moed en patriottisme… die moeten aangemoedigd worden in plaats van de kop ingedrukt zoals onder Bush” (The Guardian, 7 juni 2013). In de praktijk heeft de regering van Obama meer klokkenluiders vervolgd dan alle vorige presidenten samen. Toen Edward Snowden duizenden documenten onthulde waaruit bleek dat op veel grotere schaal werd gespioneerd dan voorheen werd aangenomen, ging Obama over tot een publieke verdediging van de spionageprogramma’s en stelde hij dat er kleine hervormingen nodig waren om de praktijken te legaliseren.
De Democraten bewijzen eens te meer dat ze vooral de politieke en economische dominantie van de elite van de big business willen verdedigen en niet de basisrechten van de gewone burgers. Enkel een nieuwe partij van de werkende bevolking waar de grote bedrijven geen invloed op hebben, kan de strijd tegen deze spionagesamenleving organiseren en de basis leggen voor een andere samenleving. Doe mee met de strijd tegen de dictatuur van de big business en bouw mee aan een beweging voor democratisch socialisme!
