Tag: jongeren

We krijgen vaak te horen dat vakbonden ouderwets zijn en geen aansluiting vinden bij jongeren. Nochtans valt het op dat ook jonge werkenden zich actief inzetten in de strijd tegen de rechtse regering. Volgens een studie van de KU Leuven zouden jongeren omwille van het imagoprobleem van de vakbonden minder interesse tonen en pas lid worden als ze problemen op hun eigen bedrijf ervaren.

Mogelijk heeft het ontbreken van sterke syndicale jongerenorganisaties inderdaad een effect op de betrokkenheid van jongeren bij de vakbonden. Maar zelfs de cijfers wijzen op een vrij groot aantal vakbondsleden. De Tijd stelde: “Slechts 7 à 8 procent van de leden van het ACV en het ABVV is jonger dan 25 jaar. Daarmee is de groep -25-jarigen die lid is van de vakbond kleiner dan het aantal 60-plussers.” De twee grote bonden zijn goed voor 3,2 miljoen leden waarvan er dus minstens 224.000 (7%) jonger dan 25 jaar zijn. Dat betekent dat meer jongeren lid zijn van de vakbonden dan van de chiro of scouts. De actieve bevolking jonger dan 25 jaar bestond in 2015 uit 307.622 werkenden en 87.432 werklozen of samen bijna 400.000 jongeren. Daarvan is ruim de helft lid van de vakbond. Zo weinig is dat toch niet?

Maar uiteraard kan alles beter: strijdbare vakbonden die jongeren niet alleen organiseren rond de thema’s die op elke specifieke werkvloer leven maar ook rond kwesties in de samenleving waar jongeren mee bezig zijn, vakbonden die scholieren en studenten organiseren in het verzet tegen duurder wordend onderwijs waarbij het tekort aan middelen steeds groter wordt. Toen de Gentse scholieren in 2014 naar de grote vakbondsbetoging in Brussel trokken in het kader van hun strijd tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld, werden tientallen van hen lid van de vakbond om mee naar Brussel te trekken. Het ging niet enkel om de treintickets die hiervoor aangeboden werden, maar ook om het afstemmen van de acties van de scholieren op die van de arbeidersbeweging. Tegen het besparingsbeleid ingaan, betekent vechten voor een toekomst voor de jonge en komende generaties.

“Jongeren onder de 30 zoeken geen werk, maar een levensritme”. Dat soort nonsens horen we van ‘experts’ op pakweg de site van de kwaliteitskrant Le Monde (11 april 2013). Na ‘generatie X’ hebben de sociologen het vandaag over een ‘generatie Y’, daarna ‘Z’ en sommigen hebben het zelfs over ‘generatie down’.

Artikel door Alain (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Generatie ‘Why’

Sociologen omschrijven jongeren onder de 30 jaar als ‘generatie Y’ waarmee ze bedoelen ‘Why’ (waarom). Veel jongeren stellen zich inderdaad vragen: waarom wordt het milieu om zeep geholpen? Waarom worden de rijken steeds rijker terwijl de armoede toeneemt? Gemiddeld leeft een kind op de zes in ons land onder de armoedegrens. In een stad als Namen zijn 1/3 van de leefloners jongeren. De jongerenwerkloosheid in Brussel blijft volgens Actiris stabiel op 28,9%. Voor wie werk heeft, is het evenmin een feest.

Het Instituut voor Duurzame Ontwikkeling merkte in 2012 al op dat jongeren uit noodzaak langer bij hun ouders blijven wonen. Er werd opgemerkt dat de forse stijgingen van de huizenprijzen een belangrijke factor hierin vormden. Op 20 jaar, op een generatie tijd dus, steeg de gemiddelde prijs van een appartement van 64.000 euro in 1991 naar 195.000 euro in 2011. Deze explosieve toename op een ogenblik dat wie begint te werken vaak in onzekere jobs zit, heeft natuurlijk gevolgen.

Generatie depressie

Een studie van de Leuvense universiteit gaf aan dat een op de vijf studenten aan de universiteiten en hogescholen risico op depressie loopt, onder de totale bevolking is dat 13%. Een op de zeven studenten kampt met psychologische stoornissen en een op de 20 denkt soms aan zelfdoding.

Na de studies is het niet veel beter voor jongeren. We zouden in een amusementssamenleving leven en de media leggen ons bijna op om gelukkig en vrolijk te zijn. Maar het huidige productiesysteem biedt ons niet de mogelijkheden om dat effectief te realiseren, zowel op individueel als collectief vlak. Het enige wat echt van tel is, zijn de winsten van een handvol mensen aan de top en niet het leven van de mensen die hiervoor moeten zorgen. Het leidt vaak tot ontgoochelingen voor wie begint te werken, toch voor gewone werkenden.

Systeem zonder toekomst

De Socialistische Mutualiteiten langs Franstalige kant onderzochten wat leeft onder jongeren. De conclusies van dat onderzoek zijn opmerkelijk.

“Jongeren hebben een compleet wantrouwen rond twee essentiële onderdelen van het leven in een samenleving: het economische en financiële systeem, die nochtans onze dagelijkse omgeving vormen. Het vertrouwen in de bezorgdheid van politici om de kwaliteit van het leven te verbeteren, is bijzonder laag, vooral omdat die politici ‘de financiële wereld de macht lieten overnemen’.”

Het wantrouwen gaat gepaard met een roep naar radicale verandering onder een grote meerderheid van de ondervraagde jongeren. “Deze vaststellingen leiden logischerwijze tot de bevestiging dat radicale verandeirng nodig is. Een grote meerderheid van de 18 tot 30-jarigen – negen op de tien van deze jongeren – denkt dit en de helft van de jongeren is daar heel bevestigend over. Minder dan een op de tien denkt dat er geen radicale verandering nodig is.”

Het volledige systeem verliest aan autoriteit. Dat uit zich vooral in een groeiend wantrouwen in alle gevestigde instellingen. Van de media over het onderwijs tot de politieke partijen maar ook de vakbonden. Allen verliezen ze aan vertrouwen onder de jongeren. Dat is begrijpelijk. In veel gevallen zijn jongeren de grote verliezers van de sociale afbraakpolitiek die een einde maakt aan de beperkte verworvenheden uit het verleden. Het leidt ook tot een zeker scepticisme over de mogelijkheid om via collectieve actie tot verandering te komen.

Hoe radicale verandering bekomen? Hier komt ‘generatie strijd’!

De jongeren willen geen verloren generatie zijn. Het kapitalisme heeft hen maar ook de mensheid in het algemeen niets meer te bieden. Er is inderdaad radicale verandering nodig, jongeren snakken naar zo’n verandering. Maar er is nog weinig duidelijkheid over hoe we dat kunnen bereiken. Sommigen denken dat het mogelijk is op basis van individuele acties of op basis van de onmiddellijke sociale omgeving (gezin, vrienden, …). Er worden tal van individuele ‘oplossingen’ gezocht, maar deze leveren niets op. Het feit dat geen enkele grote politieke stroming een alternatieve visie op een andere samenleving naar voor schuift, heeft daar veel mee te maken. De afgelopen 30 jaar werd het neoliberalisme omarmd door onder meer de sociaaldemocratie en de groenen, maar ook door veel vakbondsleiders. Ze beperkten zich tot voorstellen om de scherpste kantjes af te vijlen, terwijl de logica van dit systeem werd aanvaard waardoor ze meestapten in sociale afbraak.

In de jaren 1980 stelde Margaret Thatcher al: “Er is geen samenleving, er zijn enkel individuen”. Nochtans is egoïsme niet eigen aan de mens. Er zijn in België alleen al meer dan een miljoen vrijwilligers. Het persoonlijke belang is niet de enige drijfveer van mensen. Maar ondanks de enorme wil om sociale banden aan te gaan en te bouwen aan een samenleving waarin er voldoende werk is alsook kwaliteitsvolle huisvesting, blijft de ongelijkheid toenemen.

Doorheen de geschiedenis kunnen we vaststellen dat ongelijkheid toeneemt als er geen georganiseerde sociale kracht ingaat tegen het beleid van de heersende klasse. LSP denkt dat radicale verandering mogelijk is als we ons organiseren op syndicaal en politiek vlak om te strijden voor een andere samenleving. We denken dat er een politiek instrument nodig is om in te gaan tegen de superrijken die het vandaag voor het zeggen hebben. Met LSP en ALS willen we jongeren organiseren in de strijd voor maatschappijverandering. Zo zullen we op de klimaatacties in Parijs een duidelijk antikapitalistische benadering naar voor brengen.

• 9/3 BETOGING TEGEN KERNENERGIE. Brussel – Station Brussel Noord – 14u
• 15/3 BETOGING TEGEN REPRESSIE EN POLITIEGEWELD. Brussel – Fontainasplein – 15u
• 16/3 PROTEST AAN GESLOTEN CENTRUM VAN VOTTEM. Luik – Citadel – 14u
• 20/3 ANTI-NSV BETOGING. Antwerpen – Berchem Station – 19u
• 30/3 PRO-KEUZE PROTEST. Poelaertplein Brussel – 14u

door Emma (Gent)

Vaak wordt aangenomen dat de nieuwe generatie jongeren niet meer geïnteresseerd is in politiek. Humo noemde ons in december nog “de crisisgeneratie”.  Jongeren zouden denken dat de wereld om zeep is en zich meer terugplooien op hun eigen kleine wereldje en geluk. Er wordt gezegd dat de meeste jongeren er niet meer van dromen om de wereld te verbeteren en meer belang hechten aan succes in de kleine dingen, het vinden van een leuke job en een gezin.

Ik kan er als jongere inkomen dat het vinden van een leuke job, een huis en een gezin vandaag een belangrijke plaats innemen. Deze zaken zijn namelijk niet vanzelfsprekend. Een rapport van de VDAB van januari 2014 geeft aan dat de jeugdwerkloosheid het laatste jaar is toegenomen met 6,5 % en er  een opvallende stijging is bij hooggeschoolden (+18,2 %). Het vinden van een job die aangepast is aan een diploma is bovendien niet gemakkelijk. Huizen zijn bijna onbetaalbaar geworden. Sommige jongeren vechten vooral om zélf een job te vinden, terwijl anderen vechten om te zorgen dat er meer jobs zijn voor iedereen.

In maart zijn er heel wat betogingen waar ook veel jongeren aan zullen deelnemen. Die betogingen zullen aantonen dat er nog heel wat jongeren (én iets ouderen) zijn die wel fundamentele verandering willen. Over een heel aantal thema’s is er een ontevredenheid vandaag, vaak passief, maar ook actief. De meeste betogingen en acties richten zich vandaag op één thema. Op 9 maart is er de betoging tegen kernenergie, op 15 maart tegen politiegeweld en repressie, op 16 maart aan het gesloten asielcentrum in Vottem en op 30 maart een actie voor het recht op abortus. Daarnaast is er nog de betoging tegen de extreemrechtse Nationalistische Studentenverening (NSV) in Antwerpen op 20 maart. Vorig jaar waren er ook verschillende acties voor meer publieke middelen voor het hoger onderwijs.

Volgens ons is het cruciaal dat we deze verschillende bewegingen verenigen in een strijd tegen het kapitalisme. De pro-keuze actie, over het recht op abortus, gaat evenzeer over de keuze om wél kinderen te krijgen. Om te zorgen dat vrouwen en mannen deze keuze hebben, is er nood aan investering in kinderopvang, meer plaatsen in het onderwijs, een goede gezondheidszorg, deftige lonen, … Daarnaast willen de meeste mensen dat hun kinderen opgroeien in een veilige wereld, een wereld met groene energie bijvoorbeeld, een wereld zonder repressie, … Uiteindelijk kunnen we de eisen uit de verschillende betogingen niet los van elkaar zien. Als we de verschillende eisen uit deze betogingen willen verwezenlijkt zien, moeten we opkomen voor een ander systeem. Volgens ons is dit socialisme, een maatschappij waarin niet geproduceerd wordt voor de winsten van enkelen maar naar de behoeften van alle mensen. Daarom organiseren we ons in een strijdbare politieke partij.

Als we dit niet doen zullen we in de zak worden gezet. De reactie van verschillende traditionele partijen op de eis van de studenten voor meer financiëring in het hoger onderwijs, bestaat uit de inschrijvingsgelden te verhogen. Voor de N-VA is dit helemaal  geen taboe. De N-VA drukt zich zo uit in Schamper (het studentenmagazine aan de Ugent): “In Vlaanderen betaal je meer voor een iPhone dan voor een jaar inschrijvingsgeld”. Zelfs Groen! spreekt zich niet uitdrukkelijk uit tegen een verhoging, indien er maar voldoende sociale correcties zijn. Enkel sp.a is ertegen, maar biedt geen geloofwaardig alternatief voor de tekorten in het hoger onderwijs. Bovendien zitten we in een periode voor de verkiezingen. Dan durft de retoriek al eens te verschillen met wat er nadien werkelijk gebeurt.  Verhoging van het inschrijvingsgeld is voor verschillende partijen een oplossing op het falen van het systeem. De functie van het hoger onderwijs verandert van het vormen van kritische studenten naar het vormen van studenten die zullen zorgen voor de winst van enkelen. Wij willen dat tegengaan. Dit kan enkel door het koppelen van de strijd tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld met een strijd voor een andere maatschappij.

Hetzelfde is van belang in de strijd tegen racisme en facisme. Griekenland is een duidelijk voorbeeld van hoe de crisis de voedingsbodem voor extreemrechts vergroot. Na de moord op de linkse activist Pavlos Fyssas haalt de neofascistische partij Gouden Dageraad in de peilingen nog steeds 8 à 9 %. Daarom dat onze slogan op de anti-NSV betoging van 20 maart “Jobs, geen racisme” is.  Daarmee leggen we nadruk op de sociale voedingsbodem van extreemrechts. We nodigen iedereen uit om mee de straat op te komen en actief verzet te bieden tegen de ideeën en de erkenning van NSV als officiële studentenorganisatie en om samen de strijd aan te gaan voor een andere maatschappij!