Corona heeft er onder jongeren stevig ingehakt. In 2021 had één op de vijf studenten psychische problemen met een ernstige impact op hun functioneren thuis en op school. Al voor de pandemie kampten veel studenten met mentale gezondheidsproblemen. Doordat de studenten zonder echte steunmaatregelen en perspectief geïsoleerd werden met afstandsonderwijs, ontwikkelde dit zich tot een schaduwpandemie van psychische problemen. Daarnaast verloren vele studenten hun job, of verloren ze inkomsten doordat ze zonder vergoeding in quarantaine moesten. Heb je nood aan studiebegeleiding of emotionele begeleiding, dan kom je vaak op een wachtrij te recht.

door Franz (Antwerpen) uit maandblad De Linkse Socialist

Knip in de kosten om te studeren, niet in de gezondheid van studenten

De druk op studenten is zo groot geworden dat 1 op 5 studenten tijdens hun studies geconfronteerd wordt met een burn-out. Dat mag ons niet verbazen, als steeds meer studenten hun studies moeten combineren met werk, ook tijdens de lessen en examens. In 2019 werkte 84% van de studenten om hun studies te kunnen betalen of zich voor te bereiden op de moeilijke periode na het afstuderen. Zonder recht op financiële steun en met een arbeidsmarkt waar ervaring vaak een vereiste is.

De koopkrachtcrisis en torenhoge inflatie vandaag maakt het nog moeilijker. Deze zomer en begin volgend academiejaar dreigt een grote klap. Veel koten worden immers verhuurd met de kosten inbegrepen. De hoge energieprijzen bovenop een kotenmarkt die al in brand staat, beloven weinig goeds. Veel studenten zullen noodgedwongen langer thuis wonen, ook als er daar een moeilijke situatie is. Er zijn voorbeelden van studenten die in Aalst of Kortrijk op kot gaan om in Gent te studeren. Voor bijna alle studenten betekent het meer werken en minder tijd voor studies en ontspanning.

De combinatie van studeren en werken is niet evident. Het is vaak een gevecht om ervoor te zorgen dat je lessen en werkuren niet overlappen of om voldoende tijd te hebben om deadlines te halen. Dat maakt dat het niet verwonderlijk is dat steeds meer studenten terugvallen op flexibele lessenroosters waarbij ze vakken van verschillende jaren combineren of ervoor kiezen om langer over hun studies te doen om een burn-out te vermijden.

In plaats van de financiële positie van studenten te versterken en iedereen de ruimte te geven om te studeren, voert Vlaams onderwijsminister Ben Weyts (N-VA) een nieuwe knip in. Studenten mogen geen vakken uit de derde bachelor opnemen als ze nog vakken uit de eerste bachelor moeten afleggen. Dit is symptoombestrijding die de druk op de studenten enkel groter maakt. Stel je voor dat je zwaar ziek was tijdens een deel van je eerste jaar en daardoor vakken moet meenemen. Als je het jaar erop voor één van die vakken gebuisd bent, kan je niet verder met je andere vakken. Toch is dat wat Ben Weyts wil doorvoeren, de onderwijsminister die zelf negen jaar over zijn normaal vier jaar durende studies deed.

De enige knip die een verschil zou maken, is deze in de kosten en de bijhorende druk op studenten. Als studenten tijd zouden hebben om te studeren en het onderwijs toegankelijk is voor iedereen, dan kan het Belgisch onderwijs misschien eens uit die top vijf van het meest ongelijke onderwijs van de EU geraken.

Langs Franstalige kant zijn er voorstellen om de financiële druk op studenten en jongeren te verlagen. Zo pleit Ecolo ervoor om alle 25-jarigen een startkapitaal van 30.000 euro te geven en de PS wil een uitkering voor jongeren. Wij verdedigen de eis van een studentenloon en de noodzaak van een massale beweging om dat ook effectief af te dwingen. Met mooie woorden en vrome beloften kunnen we ons kot namelijk niet betalen. Tegelijk is gezamenlijk protest met de arbeidersbeweging nodig tegen de pogingen om de stijgende prijzen op de werkenden en hun gezinnen af te wentelen: er is nood aan meer koopkracht en meer middelen voor openbare diensten.

Samen in strijd tegen besparingen

Ondanks het harde werk van de meeste studenten en het personeel blijft de kwaliteit van ons onderwijs ondertussen dalen. Het antwoord van de regeringen daarop bestaat uit nog meer bespringen. Via het systeem van gesloten enveloppefinanciering moeten universiteiten steeds meer doen met minder geld.

Dat was de basis van de aanval van de UGent afgelopen jaar op het personeel, waarbij het vakantiedagen en sociale voorzieningen als kinderopvang wilde schrappen. Eengemaakte strijd van personeel en studenten, onder meer met een sterke betoging in Gent, zorgde ervoor dat dit plan heronderhandeld wordt. Indien het terug op tafel komt of als er andere besparingsplannen komen, zal verdere mobilisatie nodig zijn.

Besparen op het personeel raakt altijd aan de kwaliteit van het onderwijs. Kijk maar naar het secundair onderwijs waar de condities zo verslechterd zijn dat in Vlaanderen één op de drie leerkrachten stopt binnen de vijf jaar en 42% van de ziektedagen wordt opgenomen voor psychosociale aandoeningen zoals burn-out, depressie en stress. In Franstalig België waren er het afgelopen semester verschillende mobilisaties van duizenden leerkrachten tegen het gebrek aan middelen en het personeelstekort. We moeten deze beweging uitbreiden naar Vlaanderen en solidariteit van en met de studenten opbouwen.

Academisch personeel start nu al aan slechte arbeidsvoorwaarden en moet met elkaar concurreren voor het beperkte aantal stabielere posities. Dit creëert niet enkel onzekerheid, maar houdt ook strikte en vaak ongezonde machtsverhoudingen in stand. Dit opent helaas de deur voor machtsmisbruik en grensoverschrijdend gedrag. Ook het ander personeel moet vooral zo goedkoop mogelijk zijn. Het poetspersoneel is in dienst van externe, vaak vakbondsvijandige bedrijven. Hierdoor hebben ze niet dezelfde rechten als ander universiteitspersoneel. Lage lonen, verplicht parttime werken, flexibele uren en een hoge werkdruk is het bedankje voor deze mensen die ervoor zorgen dat we in een propere en gezonde omgeving kunnen studeren en werken.

In plaats van de financiële en mentale druk op studenten te verlichten en te investeren in personeel en kwaliteitsvol onderwijs dat de jongeren van vandaag betere toekomstperspectieven geeft, blijven de regeringen besparen en dus het onderwijs minder toegankelijk maken voor wie niet tot de elite behoort. We moeten ons organiseren en de strijd voor meer middelen en een betere toekomst aangaan!

•  Nee tegen elke besparing op ons onderwijs, weg met de enveloppefinanciering.
• Meer publieke middelen voor onderwijs, op basis van wat nodig is: goede condities voor het personeel en nieuwe aanwervingen, kleinere klassen, meer begeleiding en steun voor studenten, wegwerken van machtsverhoudingen etc.
• Voor een studentenloon, zodat iedereen die het wil, kan studeren en dit zonder in armoede te vervallen.
• Voor publieke degelijke en betaalbare koten. Iedere student die dat wil, moet op kot kunnen gaan.
• Tegen de outsourcing en privatisering. Iedereen die in het onderwijs werkt is onderwijspersoneel.

Door Tom Costello (Socialist Alternative, ISA in Engeland, Wales en Schotland)

Onlangs heeft het Britse pro-kapitalistische tijdschrift de Financial Times een enquête gehouden onder meer dan 1.700 jongeren, om na te gaan wat de belangrijkste zorgen en problemen zijn waarmee zowel Millennials als Generatie Z’ers vandaag geconfronteerd worden. De resultaten waren grimmig, maar niet verrassend. Op de vraag wat hun grootste problemen in het leven zijn, antwoordden de respondenten: de krapte op de woningmarkt, torenhoge studieschulden en algemene onzekerheid in het dagelijkse leven.

Zoals een 25-jarige respondent zei: “Londen voelt steeds voller aan met angstige, opgebrande twintigers en dertigers die de helft van hun inkomen uitgeven aan een krappe flat met een vochtprobleem en hun weekenden in foetushouding doorbrengen op de Ikea-bank van hun huisbaas, eindeloos scrollend door de nieuwste app. We hebben zoveel meer dan onze ouders op onze leeftijd, maar ook zoveel minder.”

Een jongere in de VS zei: “Studentenleningen voelen als een uniek probleem voor onze generatie. Ik kan me geen gelijkenis in het verleden bedenken waarin jongeren zulke grote financiële lasten hadden die in de meeste gevallen niet kwijtgescholden kunnen worden.”

Hoewel de ondervraagden overwegend afkomstig waren uit beter begoede lagen, waaronder jonge werkenden actief in het “bankwezen, media, onderwijs, wetenschap en technologie”, zegt dit veel over de diepte van de kapitalistische crisis en hoe dit de jongeren beïnvloedt. Lagen die voorheen relatief bevoorrecht en ‘welgesteld’ waren, zijn nu ‘geproletariseerd’. Zij worden hard geraakt door de huidige crisis.

Wie wordt het hardst getroffen?

De sociale crisis die door de pandemie is aangewakkerd, heeft de reeds bestaande patronen van onzekere levensomstandigheden onder jongeren aanzienlijk verergerd. Sectoren van de economie waar jonge werknemers geconcentreerd zijn (dienstverlening, horeca, amusement, enz.) zijn het zwaarst getroffen, zonder voldoende steun van kapitalistische regeringen.

De volgende grafiek van het Pew Research Center laat deze realiteit het duidelijkst zien: het banenverlies treft de werknemers van generatie Z dubbel zo hard als die van de “boomers”:

 

De resultaten zijn grimmig in zowel de ‘ontwikkelde’ wereld, maar vooral in de neokoloniale landen. In maart 2021 lag het werkloosheidscijfer onder jongeren in de EU op 17,1%, terwijl de algemene werkloosheid 7,3% bedroeg. Zelfs in China, waar de staat een beeld van economisch “herstel” tracht te schetsen, bedroeg de werkloosheid onder jongeren van 16-24 jaar volgens het nationale bureau voor de statistiek van het land in maart van dit jaar 13,1%, vergeleken met een nationaal werkloosheidscijfer van 5,5%.

De algemene onzekerheid, in combinatie met de gevolgen van de lockdowns voor het onderwijs, zal de reeds bestaande ongelijkheden die inherent zijn aan het kapitalistische systeem nog vergroten. In Afrika, waar de ergste gezondheidseffecten van de Covid nog steeds op zich laten wachten, heeft 21% van de jongeren geen toegang tot enige vorm van werk, opleiding of onderwijs.

Degenen wier onderwijs het zwaarst zal worden getroffen, zullen degenen zijn die niet over de economische middelen beschikken om de ergste gevolgen van de pandemie te ontlopen. In combinatie met de systemische nadelen die het kapitalisme de meest onderdrukten in de samenleving biedt, zullen de verschillen op grond van afkomst, geslacht en seksualiteit blijven toenemen.

Jongeren in strijd

De omvang van de crisis voor jongeren heeft delen van de kapitalistische klasse gedwongen zich af te vragen welke koers zij moeten varen. Nu een recordaantal jongeren (en ouderen) een beroep moet doen op uitkeringen om rond te komen, zal de oude kapitalistische propaganda over ‘luie uitkeringstrekkers’ – een klassieker in het arsenaal van de heersende klasse – vandaag veel minder weerklank vinden.

In plaats daarvan bestaat de huidige tactiek erin een vals beeld te schetsen van een pas ontdekt “medeleven” van de kapitalisten. Het Economisch Wereldforum – een belangrijke internationale organisatie die in het verleden loyaal propaganda maakte voor het neoliberalisme – heeft dit jaar in een ‘Global Risks Report’ gesteld dat “jongeren de garantie moeten krijgen dat zij een stem hebben in het wereldwijde herstel.” Maar dit is geen teken van een plotseling geweten van de heersende klasse. Het waren immers kapitalistische belangen en de wetten van het winstbejag die Covid in staat hebben gesteld om wereldwijd meer dan 3,5 miljoen doden te laten vallen.

Meer dan wat ook weerspiegelt de retoriek van het ‘barmhartige’ kapitalisme de angst van de heersende klasse voor de rol die de jeugd zal spelen in strijd. Het WEF-rapport benadrukt de noodzaak om “desillusie onder jongeren” te bestrijden: “Als we er niet voor zorgen dat zij een plaats aan de tafel krijgen, bestaat het gevaar dat hele maatschappelijke en economische systemen door deze generatie worden verworpen.” Met andere woorden: antikapitalistische, socialistische en revolutionaire ideeën zullen nog meer aanhang krijgen onder jongeren, tenzij de heersende klasse radicale actie onderneemt.

Hun angst is niet ongegrond! In alle revolutionaire massabewegingen en opstanden van de afgelopen decennia hebben werkloze jongeren een centrale rol gespeeld. Deze betogers – vaak hoog opgeleid en hopend op een loopbaan – stonden centraal in de strijd tegen besparingen en de neoliberale EU-trojka in Griekenland en Spanje, in de revolutionaire bewegingen die het Midden-Oosten en Noord-Afrika in het begin van de jaren 2010 overspoelden, en meer recentelijk in massabewegingen van Colombia over Chili tot Myanmar en Hongkong. Voor velen die onder dit systeem geen levensvatbare toekomst hebben, zal verzet in de jaren 2020 aan de orde van de dag zijn.

De pandemie heeft duidelijk gemaakt dat alle protestbewegingen die de afgelopen jaren zijn ontstaan, wereldwijd moeten worden gebundeld. Degenen die hebben deelgenomen aan de explosieve wereldwijde klimaatstakingen in 2019-20 hebben bijvoorbeeld geleerd wat de waardevolle impact van strijd is om de klimaatcrisis op de agenda te krijgen. Het zal van essentieel belang zijn om deze strijd te koppelen aan de noodzaak van een hernieuwde klassenstrijd tegen ontslagen en aanvallen op de arbeidsomstandigheden onder een nieuwe generatie die het zwaarst door de crisis wordt getroffen.

Wij eisen:

• Democratisch geleide, strijdbare campagnes voor jonge leden in alle vakbonden, om ‘de ongeorganiseerden te organiseren’ en jonge werkenden te leiden in de strijd tegen bazen, aanvallen van de overheid, evenals seksuele intimidatie op de werkplek.
• Gratis, publiek en democratisch beheerd hogesnelheids-WiFi om thuisonderwijs voor iedereen toegankelijk te maken. Nationaliseer de grote breedbandproviders onder democratische arbeiderscontrole!
• Solidariteit met massale jongerenprotestbewegingen – verdedig het recht om te protesteren en zich te organiseren!
• Socialistische verandering om de kapitalistische crisis te beëindigen. Voor massale tests en vaccinaties om de verspreiding wereldwijd in te dammen. Stop de patenten en breng de productie in publieke handen. Alleen een socialistisch productieplan zal de problemen van gewone mensen, jong en oud, oplossen. Word vandaag nog lid van ISA!

Wereldwijd daalt de opkomst van jongeren tijdens verkiezingen. Tijdens de laatste Zwitserse verkiezingen kwam twee derde van de millenials niet opdagen, tijdens de Amerikaanse congresverkiezingen van 2014 was dat zelfs vier vijfde. Jongeren verliezen de traditie om te gaan stemmen. Volgens sommigen zou dit een bedreiging voor de democratie betekenen.

Artikel door Sammy (Gent)

Wat is de oorzaak?

We kunnen het niet meer ontkennen: er is een kloof tussen de politiek en jongeren. Gevestigde media wijzen al gauw naar vergrijzing of de rol van sociale media bij jongeren om hun gebrekkige stembusgang te verklaren. Volgens ons liggen de oorzaken echter elders. Traditionele politici brengen geen duidelijke inhoudelijke oplossingen voor problemen waar jongeren dagelijks mee kampen. Ze hebben geen antwoord op hoge studieleningen, slecht betaalde jobs, dure woningprijzen, hoge kosten voor gezondheidszorg, etc … Integendeel: de gevestigde partijen voeren allemaal precies het neoliberale beleid dat verantwoordelijk is voor het huidig systeem van politieke en sociale afbraak. Opeenvolgende corruptieschandalen maakten bovendien duidelijk dat deze gevestigde politici vooral persoonlijke privileges nastreven.

Ondertussen gaat de materiële situatie van jongeren niet meer vooruit, de groei van het kapitalisme ligt stil. Ondanks de besparingen op kap van de arbeidersklasse blijft een nieuwe crisis om de hoek loeren. Jongeren kunnen enkel kiezen tussen een hele resem aan politieke partijen die allemaal voor dezelfde besparingslogica staan. Dat jongeren nog steeds met politiek bezig zijn, wordt bewezen door hun stem voor linkse alternatieven (met al hun gebreken) als Bernie Sanders Jeremy Corbyn en Mélenchon. Het democratisch socialisme van Bernie Sanders is veel aantrekkelijker voor jongeren dan eender wat dat het huidige systeem te bieden heeft.

De dalende participatiegraad doet zich trouwens niet alleen onder jongeren voor, maar onder de hele samenleving. Mensen voelen zich machteloos, of ze nu stemmen op deze of gene besparingspartij, veel verschil zal het niet maken. Mensen als Bernie Sanders en Jeremy Corbyn hebben daarentegen een enthousiasmerend, principieel sociaal en inhoudelijk project, een verademing. Enkel politici met een duidelijke authenticiteit zoals Bernie Sanders, Jeremy Corbyn en ook Mélenchon, slagen er nog in jongeren te motiveren naar de stembus te komen. In sommige staten stemden meer dan 80% van de jongeren op Bernie Sanders, hij haalde meer stemmen binnen onder jongeren dan Hillary Clinton en Trump samen.(1) Dit zijn niet toevallig politici die oplossingen naar voor schuiven voor reële problemen van het kapitalisme waar jongeren elke dag mee geconfronteerd worden. Als het over inhoud gaat willen jongeren wel nog naar de stembus trekken.

Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat socialisme aan een opmars bezig is onder jongeren. Recente opiniepeilingen in Amerika toonden aan dat steeds meer millennials socialisme als iets positiefs zien, 53% van de Amerikanen onder 30 stond er positief tegenover, 70% zou zelfs voor een socialistische presidentskandidaat zou kiezen.(2) Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat een groot aantal van de jongeren voor Bernie Sanders zou gestemd hebben.

Oplossingen?

Het is geen verrassing dat maatregelen van het establishment om iets aan de lage stemopkomst van jongeren te doen zich richten op individuele responsabilisering. In verschillende andere landen zijn er pogingen de stemgerechtigde leeftijd te verlagen of administratieve drempels om naar de stembus te trekken weg te nemen. Onder andere The Economist stelt stemplicht voor als oplossing. Volgens Barack Obama zou een dergelijke maatregel zelfs “transformatief” zijn voor Amerika, die de stemmen van de jongeren en armen zou vergroten. Volgens recent onderzoek heeft de stemplicht gemiddeld 7% meer opkomst dan in landen met enkel stemrecht.(3) Deze zogenaamde oplossingen blijven blind voor het breed gedragen ongenoegen tegenover de traditionele besparingspartijen.

Jongeren stemmen vaker voor politici die ingaan tegen besparingen, werkloosheid en hoge gezondheids- en studiekosten en die zorgen voor betaalbare woningen. Ze willen opkomen voor raciale, economische en klimatologische gerechtigheid. Dit klinkt misschien onrealistisch vandaag de dag, maar zo werd er vroeger ook naar de strijd voor burgerrechten en de 40-uren werkweek of huwelijksgelijkheid gekeken. Om hen ook actief politiek te betrekken, moeten ze worden ingeschakeld bij de beslissingsname in wijk of buurt, hun vertegenwoordigers rechtstreeks kiezen en zullen ze op zeer regelmatige basis moeten worden geconsulteerd. Kortom, de eerste stappen naar een arbeidersdemocratie moeten nu reeds worden gezet, willen we jongeren inschakelen. Een voorwaarde hiervoor is natuurlijk een verkorting van de arbeidstijd. Volgens een artikel uit The Independent zou in Ierland 50% van de jongeren deelnemen aan een massale opstand tegen de overheid.(4) De boodschap is duidelijk: jongeren willen iets doen, zelf betrokken worden bij de oplossing.

Tenzij we vechten voor onze dromen en wat tot ons behoort als mensen – een leven van vrijheid en waardigheid – gaan we nooit iets bereiken. En het hoeft niet bij dromen te blijven, we kunnen hier vandaag al stappen in vooruit zetten door consequent op te komen voor een democratisch socialistische samenleving, die de belangen van de onderdrukten en werkende klasse verdedigt.

 

[divider]

(1) https://www.washingtonpost.com/news/the-fix/wp/2016/06/20/more-young-people-voted-for-bernie-sanders-than-trump-and-clinton-combined-by-a-lot/?utm_term=.85541edbea5a

(2) https://www.washingtonpost.com/news/in-theory/wp/2016/03/24/millennials-like-socialism-until-they-get-jobs/?utm_term=.a901b47bfdc6

(3). http://www.economist.com/news/international/21716023-democracies-are-risk-if-young-people-continue-shun-ballot-box-millennials-across

(4) http://www.independent.co.uk/news/world/europe/over-half-of-young-people-in-ireland-would-join-a-mass-uprising-against-the-government-a7703141.html

Jordy (19 jaar) kwam van ontbering om. Hij zat moederziel alleen in een tentje op het domein van de Blaarmeersen in Gent. Een gebroken leven in instellingen werd gevolgd door een pijnlijk einde. De graad van beschaving kan afgemeten worden aan het lot van wie moeite heeft om mee te kunnen. We vroegen een reactie aan een jongere die ook op straat gestaan heeft. Daarnaast laten we ook een iemand aan het woord die werkt met jongeren die emotionele en gedragsproblemen hebben.

 

“De situatie van Jordy is geen individuele kwestie”

“Mijn naam is Kanzy en ben lid van de Actief Linkse Studenten. Ik ben zelf destijds op straat gezet en aan mijn lot overgelaten door het comité van bijzondere jeugdzorg. Hierdoor was ik op minderjarige leeftijd dakloos. Gelukkig had ik een spaarboekje en kon ik de waarborg voor een appartementje betalen. Pas erna was er recht op OCMW-steun.

“Het besparingsbeleid treft me enorm hard. Mijn elektriciteitsfactuur bedraagt 125 euro per maand. Mensen met elektrische verwarming betalen extra veel door de turteltaks die werd ingevoerd in december 2015. Zelfstandig wonen is haast onbetaalbaar geworden.

“De situatie van Jordy is geen individuele kwestie. Het is een politiek, economisch en maatschappelijk probleem. Als zwak begaafde jongeren zomaar op straat gegooid worden en opeens volledig zelfstandig moeten zien te overleven, dan is het normaal dat het kan mislopen.

“Het is niet de schuld van de sociaal werkers uit die instellingen maar de schuld van een sociale afbraakpolitiek. In plaats van in betaalbare en sociale woningen te investeren, gaan onze belastingen naar oorlog en terreur. Niet enkel met gevechtsvliegtuigen wordt er oorlog gevoerd, er heerst ook een economische oorlog tegen de allerzwaksten in onze samenleving. Hoeveel doden moeten er nog vallen?

“Ziekte, werkloosheid en armoede worden steeds meer voorgesteld als een keuze. In zo’n systeem raken de meest hulpbehoevenden geïsoleerd. Jongeren als Jordy worden zodanig gemarginaliseerd door de gehele structuur dat ze hun vertrouwen in de hulpverlening verliezen.

“Vereenzaming en isolatie is een gevolg van de verdeel-en-heerspolitiek van bovenaf. Media en politiek maken altijd een onderscheid tussen werkenden en uitkeringstrekkers, arbeiders en studenten, gelovigen en niet-gelovigen, lokale bevolking en vluchtelingen. We moeten ons daar diep voor schamen. Niet tegenover onszelf, maar voor het feit dat we niet genoeg ingaan tegen dit beleid.

“We hebben nood aan een economische herverdeling zodat er voldoende sociale woningen onder democratische controle zijn. Openbare diensten zoals NMBS, onderwijs, sociale agentschappen, gespecialiseerde hulpverlening, daklozencentra , … moeten voor iedereen toegankelijk zijn. Op 29 september betoog ik zeker mee tegen het bijzonder destructieve besparings- en afbraakbeleid van de N-VA en de rechtse regering.”

Kanzy, jongere uit Gent

 

“Meer middelen nodig voor betere hulpverlening”

“De dood van Jordy veroorzaakte grote opschudding. Het regende  opinies. Maar vooral werd gezocht naar de schuldige. Jordy zelf? De hulpverleners die hem begeleidden? De overheid?

“Voor bij deze vraag stil te staan, dient er nog een algemeen punt gemaakt te worden. Er zijn steeds meer tekorten in de samenleving. Er is geen geld genoeg voor onderwijs, om de noodcentrales te bemannen, voor (sociale) woningen, …  Blijkbaar is er ook geen geld genoeg om iedereen die hulp nodig heeft deze te bieden.

“Hoe komt het dat Jordy van honger stierf? Dat hij in een tentje sliep? De maatschappij, en dus de overheid, draagt een verantwoordelijkheid om basale noden zoals voedsel en onderdak te vervullen. Voor sociale noden is er amper geld, voor grote bedrijven is er altijd geld.

“Het klopt dat meerderjarige jongeren vaak geen hulpverlening meer willen. Moeten we ze verplichten door bijvoorbeeld jeugdrechtbankmaatregelen te verlengen? Dit komt niet tegemoet aan hun noden aangezien veel van die jongeren hulpverleningsmoe zijn. Deze jongeren hebben vaak nabijheid en zorg nodig, maar ze verdragen niet dat er dicht op hun vel gezeten wordt.  De vraag die gesteld moet worden is: moet de hulpverlening zich niet aanpassen aan de behoeftes van deze jongeren?

“Vandaag is er geen sprake van een overgang  tussen jeugdhulpverlening en volwassen hulpverlening. Er wordt wel over nagedacht, maar concreet is het nog niet. Er is een andere soort hulpverlening nodig voor deze jongeren. Veel toegankelijker en laagdrempeliger. Hulpverlening moet beschikbaar blijven zonder veel verwachtingen, ze moet naar de jongeren toegaan en niet andersom. Waarom niet af en toe iets gaan drinken om te laten weten dat de jongeren niet alleen staan? Waarom geen plaats creëren waar ze dag en nacht kunnen langskomen? Waarom niet meer appartementen voorzien waar ze individueel kunnen leven aan een betaalbare huur en waar de begeleiding langsgaat? Dit bestaat al, maar het aanbod is onvoldoende.

“Het is duidelijk dat er massaal veel middelen nodig zijn om dit te realiseren. Met de vinger wijzen naar de hulpverlening is onterecht. Die probeert te roeien met de weinige riemen die er zijn. Er zijn meer middelen nodig, anders blijft elk voorstel beperkt tot meer flexibiliteit voor de hulpverleners. Hulpverleners die opkomen voor een betere hulpverlening worden soms een schuld- en schaamtegevoel aangepraat. Dat is onterecht. We moeten opkomen voor een betere hulpverlening voor iedereen. Een betere hulp voor wie het nodig heeft, maar ook de arbeids- en loonvoorwaarden om dit te realiseren.”

Stefanie, werkzaam in een voorziening voor jongeren met gedrags – en emotionele problemen