Your cart is currently empty!
Tag: intercommunales
-
Publieke intercommunales onder beheer van de gemeenschap!
De liberalisering van de productie en verkoop van elektriciteit en gas in 2008 heeft de gemeenten een jaarlijks verlies aan dividenden van ongeveer 200 miljoen euro gekost. De winsten gingen naar private energieleveranciers zoals Electrabel, Lampiris/Total of Luminus. Om de tekorten te compenseren eisten de gemeenten steeds meer inkomsten van de intercommunales die het distributienetwerk van elektriciteit en aardas op hun grondgebied beheren.Artikel door Julien (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Intercommunales zijn samenwerkingen tussen gemeenten om diensten aan te bieden. Zo is er de intercommunale SIBELGA die instaat voor de distributie in de 19 Brusselse gemeenten en volledig in handen van de gemeenten is. Om de inkomsten van de gemeenten op te trekken, stegen de kosten voor de gebruikers. Zo betaalde een inwoner van Sint-Gillis tussen 2008 en 2012 gemiddeld 110 euro per jaar aan verdoken belastingen via de energiefractuur.
Dat is geen uitzondering, maar eerder de regel. Bij een andere intercommunale, Vivaqua (het vroegere intercommunale waterbedrijf in Brussel), stegen de tarieven op tien jaar met maar liefst 60%! Ondanks die prijsstijgingen wordt niet geïnvesteerd in de waterleidingen die nog uit gietijzer van meer dan een eeuw oud bestaan! Dit leidde al tot heel wat lekken en zinkgaten. Ondertussen vulden zowel de privé als de politici hun zakken met hun systeem van persoonlijke verrijking op de kap van de gebruikers en het personeel van de openbare diensten.
Brutele
De meerderheid van PS, SP.a en MR in Sint-Gillis wil een andere intercommunale, Brutele, privatiseren. De gemeente neemt met 5 andere Brusselse en 24 Waalse gemeenten deel aan Brutele en haalt daar jaarlijks 200.000 euro inkomsten uit. Brutele baat samen met het Luikse privébedrijf Nethys het telecommerk VOO uit. Dat was goed voor een omzet van 116 miljoen euro in 2016.
Volgens onze politici moet dit winstgevend bedrijf absoluut geprivatiseerd worden. Een jaar geleden, in augustus 2017, kondigden de Brusselse gemeenten die in Brutele zitten aan dat ze het aan de meest biedende willen verkopen. De waarde van Brutele wordt op 300 miljoen euro geschat.
In juni 2018 stelde Telenet dat het bereid was om Brutele over te nemen bij een privatisering. Op die manier zou Telenet de enige aanbieder van teledistributie in Brussel worden en zou het in een betere positie zijn om VOO over te nemen van Brutele en Nethys.
Nethys haalde de voorpagina’s van de kranten tijdens het Publifin-schandaal in 2016-17. Toen raakte bekend dat Nethys het jaar voordien 4,4 miljoen euro had uitgedeeld aan tien bestuurders, waaronder verschillende PS-vertegenwoordigers. De spil van het schandaal was Stéphane Moreau, afgevaardigd bestuurder van Nethys en PS-burgemeester in Ans.
In plaats van de middelen te gebruiken om een sociaal beleid te voeren, gedragen de politici zich als kapitalistische aasgieren. Zowel Telenet als Stéphane Moreau zien Brutele slechts als een middel om een groter marktaandeel te veroveren waarmee ze veel geld kunnen verdienen.
Stop de afbouw van openbare diensten
De liberalisering van de energiemarkt doet de Belgische gemeenten bloeden. Electrabel daarentegen heeft de zakken van de aandeelhouders gevuld, de consumenten hebben ervoor betaald. De politieke verantwoordelijken voor dit debacle leggen vandaag een besparingsbeleid op met het argument dat er geen middelen zijn. De privatisering van Brutele en andere intercommunales zal een zelfde effect hebben. Na jaren van onderinvesteringen zijn de diensten en de publieke infrastructuur in slechte staat en het personeel staat onder druk. Vervolgens wordt het gebrek aan middelen aangegrepen om de liberalisering voor te bereiden.
Gauches Communes in Sint-Gillis stelt dat intercommunales in dienst van de gemeenschap moeten staan. We steunen de oproep van ACOD-LRB (Lokale en Regionale Besturen) dat in Brussel een pamflet verspreidt onder de titel: “Geen middelen? Geen geld? … Dat hangt ervan af voor wie.” De vakbond eist dat “dit systeem van persoonlijke verrijking op de kap van de gebruikers en het personeel van de openbare diensten onmiddellijk stopt.” En nog: “Het gaat om dezelfde mensen die tijdens onderhandelingen durven zeggen dat er geen geld is om onze arbeidsvoorwaarden te verbeteren.”
Wat we niet bezitten, kunnen we niet controleren
Om de dictatuur van de financiële wereld te breken, moeten we opkomen voor een financiële sector in publieke handen. Om de praktijken van Moreau en co te stoppen, moeten we ervoor strijden dat de publieke instanties effectief opkomen voor de belangen van de gemeenschap en publieke diensten niet beheren als private bedrijven waar de rol van de overheden beperkt is tot die van aandeelhouder. Publieke diensten en intercommunales moeten gecontroleerd en beheerd worden door de overheden, het personeel en de gebruikers.
Vertegenwoordigers mogen geen voorrechten genieten en moeten op elk ogenblik afzetbaar zijn door de bevolking. Dat is een principe dat Gauches Communes hoog in het vaandel voert: als we verkozenen behalen, zullen die aan het gemiddeld loon van een werknemer leven.
Gauches Commune komt op voor de hernationalisatie van geprivatiseerde sectoren. De middelen moeten ten dienste van de gemeenschap staan, om een radicaal plan van publieke investeringen te financieren zodat er eindelijk werk gemaakt wordt van nieuwe sociale huisvesting, kinderopvang, scholen, …
Gauches Communes is een gemeenschappelijke lijst die in Saint-Gilles werknemers, vakbondsleden, jongeren, gepensioneerden, uitkeringsgerechtigden, feministen, pacifisten, antiracisten en verschillende linkse stromingen die zich verzetten tegen het besparingsbeleid verenigt. Samen willen we een werkelijk links politiek verlengstuk uitbouwen. Gauches Communes wordt ondersteund door de Linkse Socialistische Partij (LSP-PSL), Humanistische Partij (PH-HP) en Campagne ROSA.
-
Interview met Christine Planus, ACOD-delegee bij Publifin
“Wij willen een gezond beheer waarbij het karakter van de openbare dienst en het welzijn van het personeel centraal staan”
Actie van het personeel bij Publifin eind maart Sinds het uitbreken van de affaire-Publifin is er heel veel aandacht voor deze intercommunale. Waar veel minder belangstelling voor lijkt te zijn, is de positie van het personeel. Wij vroegen ons af hoe het personeel van Publifin reageert op de schandalen. We spraken met Christine Planus, hoofdafgevaardigde van ACOD bij Publifin.
Interview door Simon (Luik) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Kan je jezelf even voorstellen?
“Ik ben Christine Planus en werk op de klantendienst van Publifin, meer bepaald op de dienst die instaat voor de relaties met de leveranciers. Sinds de liberalisering van de energiesector en de herstructurering van het bedrijf kregen alle diensten en functies een Engelstalige naam, maar ik weiger om de nieuwe naam van mijn functie te onthouden!
“Ik ben opvoedster van opleiding en was BBTK-afgevaardigde toen ik in de sociale sector in Spa werkte. De afgelopen 21 jaar werkte ik in de structuur die vandaag Publifin heet. Ik ben sinds 18 jaar afgevaardigde voor ACOD en sinds 2009 de hoofdafgevaardigde.”
Wat is de stemming onder het personeel sinds het uitbreken van de schandalen?
“Toen het schandaal van de vergoedingen voor de mandatarissen bij Nethys uitbrak, voelden de personeelsleden zich aanvankelijk niet betrokken. Maar tegelijk is het duidelijk dat er zaken zullen veranderen en dat leidt tot hoop.
“De directie staat nu erg zwak en dat kan het proces van privatisering rekken. Wat enkel nog in naam een intercommunale was, kan zich misschien terug richten op de taken van een openbare dienst, meer bepaald diensten leveren aan de burgers en tegelijk de publieke aandeelhouders vergoeden (de gemeenten en de provincie). De winsthonger moet stoppen en we kunnen terug een echte publieke instantie worden met engagement, echt syndicaal overleg, …
“Maar we durven daar nog niet teveel in geloven, we moeten voorzichtig blijven. Het personeel staat al langer wantrouwig ten opzichte van de actiebereidheid van de politieke wereld. Velen denken ook dat de parlementaire onderzoekscommissie niet veel zal opleveren en dat de politici niet zo moedig zullen zijn om een gezond beheer van een openbare dienst te bevorderen.”
Heel wat politici zijn voorstander van een privatisering. Jean-Claude Marcourt (PS) verklaarde dat Publifin beter naar de beurs trekt. Ben je niet bang dat het moment zal aangegrepen worden om een stap verder te gaan in de privatisering waarbij het personeel gechanteerd wordt met het argument van de jobs?
“We hebben ervaring met die argumenten. De afgelopen jaren werden ze bij elk ogenblik van crisis bovengehaald door de autoriteiten. Het feit dat Stéphane Moreau onder druk gezet werd, heeft overigens niet geleid tot een andere retoriek. In de parlementaire onderzoekscommissie bleef hij zeggen dat er besparingen nodig zijn en dat er personeel moet afvloeien. We zullen dus waakzaam moeten zijn en mogen ons niet laten doen.
“Het is trouwens straf dat Moreau onder ede verklaarde dat hij niet op de zetel van het bedrijf was op 22 februari, terwijl we hem daar met verschillende personeelsleden gezien hebben. Er is blijkbaar nog altijd een gevoel van ongenaakbaarheid waarbij ze denken dat ze boven de wet staan, een beetje zoals een verwend kind. Er is hier een politieke verantwoordelijkheid voor.”
Hoe staat de directie momenteel tegenover het personeel en de vakbonden?
“Het is complete paniek. Sinds begin januari zie ik mijn overste niet meer, terwijl er voordien minstens een keer per week een contact was rond personeelszaken of dagelijks vakbondswerk. De algemene directrice en de verantwoordelijke voor HR zijn steevast afwezig. De laatste keer dat ik hen zag, had de gebruikelijke arrogantie wel plaatsgemaakt voor een meer verzoenende toon. Ze hadden het lef om de syndicale delegatie te vragen om een verklaring af te leggen waarin we de directie steunen. Terwijl ikzelf en de vakbondsafgevaardigden steeds persoonlijk aangepakt werden door de directie, vroegen ze ons nu om solidariteit tegen de zogenaamde ‘intriges’ tegen Stéphane Moreau. De vraag verbaasde me en uiteraard zijn we er niet op ingegaan.”
Jullie hielden een protestactie voor het Waals parlement op de dag dat André Gilles voor de onderzoekscommissie moest verschijnen. Wat was het doel van de actie en hoe verliep de mobilisatie?
“We wilden het personeel een plaats in het debat geven. Het debat zal uiteindelijk gaan over een herstructurering van het bedrijf: de politici willen aan een ander model werken. Het personeel mag daarin niet vergeten worden.
“De mobilisatie verliep erg vlot: nog voor de oproep breed gelanceerd was, hadden we al een groot deel van de bussen gevuld. We moesten zelfs nog een bus bijbestellen om iedereen naar Namen te brengen.
“Dat kwam vooral omdat er onder de collega’s het gevoel is dat we iets kunnen veranderen en dat we nu moeten handelen. Maar het komt ook door de dagelijkse werking van de syndicale delegatie. Zo ging ik recent langs elke dienst om te informeren over de pensioenhervorming. Ik wilde kleine groepen van maximum 20 personen zodat iedereen kon deelnemen en vragen stellen. Samen met de regelmatige algemene vergaderingen zijn dat voorbeelden van de concrete werking die het ook mogelijk maakt om collega’s te mobiliseren bij acties.”
Is er in de media aandacht voor jullie eisen?
“Aanvankelijk was dit niet echt het geval. Maar anderzijds was er van onze kant ook weinig wil om te communiceren. Maar sinds een video verscheen waarop Stéphane Moreau schreeuwt om het personeel te intimideren, is er een grotere aandacht voor de sfeer binnen het bedrijf. Het droeg ertoe bij dat we op televisie werden uitgenodigd.
“Ondertussen is er een sterke nadruk op de persoonlijkheden in het debat. Het lijkt alsof enkele figuren het probleem vormden, terwijl het om heel het systeem gaat. We beseffen dat wij vanuit onze positie als vakbondsmilitanten gebruikt worden. Maar we kunnen van de media-aandacht voor Publifin of het feit dat we voor de onderzoekscommissie zullen verschijnen ook gebruik maken om de aandacht te vestigen op onze arbeidsvoorwaarden en op de noodzaak om de werking terug te richten op onze doelstellingen als openbare dienst.”
Wat stelt de syndicale delegatie verder voor van acties?
“In januari hielden we een algemene vergadering. Het enige punt op de agenda was het eisenplatform met onder meer een baremieke verhoging van 2%. Na heel wat discussies met de ACV-delegatie hebben we nu een eisenplatform in gemeenschappelijk vakbondsfront.
“Eind maart is er een uitzonderlijke aandeelhoudersvergadering van Publifin gepland. Daar zullen we een actie houden zodat het personeel in het debat over de structuur van Publifin aanwezig is. Wij willen een gezond beheer waarbij het karakter van de openbare dienst en het welzijn van het personeel centraal staan.
“Voor het overige moeten we nog wat afwachten om te zien wat er zal gebeuren. Maar we moeten waakzaam en gemobiliseerd blijven. Wie wil raken aan onze jobs, zal op ons botsen.”
-
Zij graaien, wij betalen
De voorbije weken en maanden heeft de ene politicus na de andere zichzelf of zijn collega’s aan de galg gepraat. Terwijl de arbeiders en hun gezinnen of degenen die moeten leven van een uitkering voortdurend moeten matigen, vooral sinds het begin van de crisis in 2008, hebben politici van de traditionele partijen zich schaamteloos verrijkt. Zodanig zijn ze met die graaicultuur verweven, dat ze niet eens meer begrijpen dat mensen kwaad zijn bij het horen van de astronomische bedragen die zij opstrijken. “In de privé verdiende ik meer” of “in het buitenland krijgen ze meer,” luidt hun verweer, alsof dat onze rekening maakt.
Artikel door Eric Byl uit de maarteditie van ‘De Linkse Socialist’ die vrijdagavond van de drukker komt. Heb je nog geen abonnement op onze krant? Neem er dan vandaag nog een!
In tegenstelling tot wat doorgaans wordt aangenomen, begint revolutie meestal aan de top van de maatschappij. De Raspoetin van dienst was deze keer de hebzuchtige Ukkelse MR-burgemeester Armand De Decker. Diens onfrisse banden met de Russische maffia en de Kazachstaanse dictator Nazarbajev, belandden via Tractebel, Sarkozy, de staatsveiligheid, hoge piefen van het gerecht en een snelle aanpassing van de wet op maat van zijn maffiaconnecties, tot in het parlement. Daar komen MR-grootheden als Serge Kubla en zelfs Didier Reynders in het vizier. Welke politieke spelletjes er allemaal gespeeld worden, zullen we nooit vernemen, maar ons zou het niet verbazen dat de MR, goed op de hoogte van het reilen en zeilen bij Publifin doordat ze er zelf tot aan haar middel in zit, daarmee de aandacht wou afleiden. Hoe dan ook, dat de PS en de CDH het spel van zelfverrijking goed onder de knie hebben, is niets nieuws.
Het was ons al opgevallen dat de N-VA zeer gereserveerd bleef in haar reactie. Alleen Siegfried Bracke kon het niet nalaten de beerputten van de Gentse SP.a open te trekken. Dat daarmee ook coalitiepartner VLD in verlegenheid werd gebracht, heet wellicht ‘collateral damage’. Het vervolg kennen we: crisis bij de SP.a, maar vooral ook het aan het licht komen van de bijverdiensten én belangenvermenging van ’s lands best betaalde politicus: Bracke himself. Dat zijn zitjes in privébedrijven en de riante vergoedingen die hij daarvoor opstrijkt ons niet aangaan en hij niet weet hoeveel er op zijn bankrekening staat, daarmee komt zelfs een voormalig topjournalist niet weg. Zou hij De Wever geadviseerd hebben toen die Groen ‘stielbederf’ verweet en de Antwerpse schepen Koen Kennis met zijn maandloon van 7700 euro netto en 1500 euro beroepskosten in bescherming nam?
Voor Groen, dat net als Ecolo veel minder betrokken is in het cumuleren van betaalde mandaten, is de aanval van De Wever een godsgeschenk. De grootste winnaar in dit dossier is echter de PVDA/PTB. Haar principe om verkozenen niet meer te laten verdienen dan het gemiddelde loon van loontrekkenden, kan nu pas echt opleveren. Haar voorstel om de vergoedingen terug te storten, geniet de goedkeurende instemming van veel gewone gezinnen. Maar de traditionele partijen willen dat niet en hopen dat transparantie zal volstaan om de brand te blussen. N-VA en VLD proberen tegelijk de aandacht af te leiden. Het “kluwen van intercommunales” willen ze oplossen door zoveel mogelijk door te schuiven naar de privé (VLD) of door de fusie van alle intercommunales in één bedrijf (N-VA).
Er is echter niets mis mee dat gemeenten samenwerken om hun bevolking nutsvoorzieningen aan te reiken. Er is ook niets mis mee dat daar politieke controle op uitgeoefend wordt, integendeel. Maar waarom moeten schepenen, burgemeesters, provincieraadsleden, … extra vergoed worden om hun job uit te oefenen? Loontrekkenden krijgen toch ook geen extra vergoeding om hun job te doen, hooguit een premie voor nachtwerk of ploegenarbeid of een gevarenpremie. De buitensporige vergoedingen zijn pas echt in zwang geraakt toen de zuivere intercommunales steeds meer gemengde werden, met privékapitaal dus en de gewoonte om politieke invloed te kopen via betaalde postjes in de raden van bestuur, zoals dat in de private sector veralgemeend toegepast wordt.
Marx heeft ooit opgemerkt dat één van de eigenschappen van het kapitalisme is om alles, zelfs voorheen vrij beschikbare natuurlijke rijkdommen, om te vormen tot koopwaar. De vrije markt, de vrijheid om zonder belemmeringen de concurrentie aan te gaan, vereist een soepele wetgeving om ecologische, sociale en politieke hindernissen liefst legaal, desnoods illegaal, te omzeilen. Dat vergt politieke invloed die via lucratieve bestuursmandaten gekocht wordt. Niet de intercommunales zijn het probleem, maar het kopen van politieke invloed dat onlosmakelijk verbonden is met het principe van de vrije markt, de hoeksteen van het kapitalisme.
-
Het Gentse progressieve masker smelt weg
Intercommunale diensten moeten onder democratisch beheer komen!
Het Gentse stadsbestuur lijkt niet los te komen uit de crisis-en schandaalsfeer. Deze keer zijn het schepenen Tom Balthazar van SP.a en Christophe Peeters van Open VLD die in het oog van de storm staan. Ze krijgen al jaren een riante vergoeding voor hun zitje in de raad van bestuur van Publipart, een kleindochter van de intercommunale Publifin. Balthazar nam ontslag als schepen en als lijsttrekker voor het SP.a-Groen kartel voor 2018. Daarmee is zeker het laatste woord nog niet gezegd over de intercommunales en de zelfverrijking van de politieke kaste. Misschien struikelt het SP.a-Groen kartel wel over dit schandaal.
door Bart Vandersteene PDF
Voor de Gentse SP.a-afdeling is dit, na de Optima-affaire, het tweede schandaal op één jaar tijd. En ook in deze is er meer dan waarschijnlijk niets onwettelijk gebeurd. Beide voorbeelden tonen echter wel aan waarom een groot deel van de bevolking haar vertrouwen is verloren in de klassieke politiek. Het vertrouwen in het parlement staat op een historisch dieptepunt van 12%. De traditionele politiek wordt meer en meer gezien en gehaat als een wereldvreemde kliek die zichzelf rijkelijk bedient en die de belangen van de rijken en de machtigen dient.
Optima heeft blootgelegd dat er een heel nauw netwerk bestaat van politici, bouwpromotoren, louche zakenfiguren en ontwikkelaars die, buiten het oog van de gewone bevolking, de stad boetseren naar de belangen van diegenen die winst kunnen maken met stadsontwikkeling op maat van een rijk publiek. Het progressieve aura waarmee Termont zich tot de meest linkse burgemeester van Vlaanderen kroonde, verloor in deze affaire veel van haar schijn.
Met de Publipart-affaire valt ook Termonts opvolger, Tom Balthazar, door de mand. Hij zag de storm al enkele weken geleden aankomen en nam ontslag uit de raad van bestuur van Publipart toen bleek hoe de Publifin-affaire in Franstalig België huishield. Maar het was te laat. Het was slechts een kwestie van tijd vooraleer een journalist het verhaal zou brengen dat Gentse en andere politici al meer dan 10 jaar poen scheppen in deze constructie die voor 65% in handen is van Publilec (met o.a. Siegfried Bracke een tijdlang als commissaris), dat op zijn beurt voor 60% in handen is van Publifin.
De Gentse schepenen worden nochtans goed vergoed door de gemeenschap. Ze kunnen perfect een gezin onderhouden, zelfs met de stijgende woningprijzen in de stad. Ze ontvangen 8.290,12 euro bruto per maand, plus onkostenvergoedingen. Toch blijken ze het normaal te vinden dat ze vanuit hun functie als vertegenwoordiger van de lokale overheid in een beheerraad van een intercommunale of een gemengd bedrijf, daar nog eens extra voor vergoed worden. Alsof een gewone werknemer die namens zijn dienst deelneemt aan een overleg met een andere dienst, daarvoor bovenop het loon ook een extra vergoeding zou mogen verwachten.
Alle Gentse schepenen ontvangen dit soort vergoedingen voor hun zitje in verschillende raden van bestuur. Burgemeester Termont is lange tijd kampioen geweest van de betaalde mandaten. Hij ontvangt bijvoorbeeld jaarlijks 25.161,15 euro als voorzitter van de raad van bestuur van Fluxys. De jackpot was weggelegd voor diegenen die bij EDF Luminus mochten aanschuiven. Daar werd 39.000 euro per jaar uitgedeeld, waar ook in het verleden Balthazar, Peeters en Van Rouveroy van profiteerden. Voormalig burgemeester Frank Beke zat namens de steden en gemeenten in de raad van bestuur van Dexia en ontving daarvoor een mooie schnabbel van 32.000 euro per jaar. Of het nu bij Publigas, Eandis, Farys of FINIWO is, je vindt er Gentse en andere politici. De verdeling van deze posten, die beschouwd worden als een mooie aanvulling op het loon, is zelfs onderdeel van de coalitiebesprekingen.
Politieke cultuur vloeit voort uit politiek beleid
Hoeveel kreeg Christophe Peeters per vergadering? Blijkbaar niet genoeg om ontslag te nemen… Foto: Jean-Marie Versyp Christophe Peeters van Open VLD ziet geen enkele reden om ontslag te nemen, waarom zou hij? De liberalen hebben het nooit onder stoelen of banken gestoken wiens belangen zij verdedigen. Dat ze als politiek personeel daarvoor vergoed willen worden volgens de normen van de privé, is geen verrassing. Ze beschouwen hun officiële loon als een soort mager basisinkomen waar ze graag nog enkele lucratieve bijverdiensten aan toevoegen.
Het wordt natuurlijk pas een schandaal wanneer politici op een hypocriete houding worden betrapt. Wanneer blijkt dat je als zelfverklaarde socialist graag meeschuift aan de tafel met de vetpotten, liefst buiten het zicht van het grote publiek, ontstaat terecht een schandaalsfeer.
Een socialist die een neoliberaal beleid voert, zal zich ook in een neoliberale cultuur wentelen. Wanneer je de private markt als motor voor economische ontwikkeling beschouwt, stap je mee in het wereldje van ons kent ons waar alles een prijs heeft. ‘You scratch my back and I’ll scratch yours’ zeggen ze in het Engels. Ze gaan samen eten in de sterrenrestaurants, ontmoeten elkaar in de business seats op de voetbal, op de bals en feestjes van de high society en maken deel uit van dezelfde sociale netwerken. Maar in tegenstelling tot de CEO’s in de privé staat er wel een plafond op de lonen in de politieke sfeer. Vandaar dat er wat moet bijgeklust moet worden.
Groen levert geen trendbreuk in het beleid
Met grote verwachtingen en nog grotere aankondigingen trad Groen eind 2012 toe tot de bestuurscoalitie. Ze beloofden met hun bijdrage een stad op mensenmaat te realiseren. Van een trendbreuk in de politiek van citymarketing en private stadsontwikkeling is er echter geen sprake. Zoals de paarsgroene regering tussen ‘99 en ‘04 geen trendbreuk teweeg bracht in de nationale politiek, zo leverde ook de paarsgroene coalitie in Gent geen fundamentele verandering van beleid. De reden daarvoor is dat Groen zoals de SP.a meestapt in het sprookje van de vrije markt als unieke motor voor ontwikkeling in onze samenleving. Deze creëert vandaag een duale samenleving waar enkel wie het zich kan permitteren kan genieten van een door de privé opgekuiste stad. Gent wordt op sommige plaatsen leefbaarder, maar enkel voor diegenen die het zich kunnen permitteren om er te wonen.
Voor democratisch beheer van onze diensten
Zowel SP.a als Groen zijn meegestapt in de neoliberale logica waar gemengde intercommunales beheerd worden als private bedrijven en volledig gericht zijn op de winsthonger van de private aandeelhouders. Open VLD gebruikt deze crisis vandaag om tot een volledige privatisering te kunnen overgaan van deze intergemeentelijke diensten.
Wij denken dat energiedistributie en andere diensten wel degelijk kunnen en moeten in handen zijn van steden en gemeenten en dus ten dienste van de gemeenschap staan. Maar dan niet in de vorm van semi-publieke ondernemingen die net op dezelfde winsthonger en buitensporige verloningen draaien als private bedrijven. Ook niet als instanties die een onoverzichtelijk kluwen vormen van uit te delen jobs en postjes.
Neen, er is nood aan intercommunales of stedelijke openbare diensten die democratisch beheerd worden door vertegenwoordigers van de stad of gemeente, werknemers van de dienst en haar gebruikers. Deze verkozen vertegenwoordigers van de overheid, van het personeel en de consumenten moeten permanent afzetbaar zijn en mogen geen privileges genieten op basis van hun functie en enkel de belangen van de gemeenschap voor ogen hebben.
SP.a-voorzitter Crombez stelt vandaag voor dat burgemeesters en schepenen geen bijverdiensten meer zouden mogen hebben. Dit is een noodzakelijke stap maar deze moet ook gevolgd worden door een consequente keuze voor publieke openbare diensten en tegen verdere privatiseringen. En deze diensten moeten onder democratisch beheer en controle van de gemeenschap zijn.
Een politieke cultuur in een stad als Gent zal slechts fundamenteel wijzigen wanneer er drastisch andere politieke prioriteiten worden gesteld: wanneer betaalbaar wonen het prestigeproject wordt, wanneer een massale investering in openbaar vervoer de fietsvriendelijke stad creëert en het fijn stof doet dalen, wanneer werkbaar werk voor iedereen gebruikt wordt om het armoedeprobleem echt aan te pakken.
[divider]
Voor een brede consequent linkse lijst in 2018
Hoe de politieke kaarten zullen worden geschud in 2018 is moeilijk te voorspellen. Bracke en de N-VA proberen met man en macht de crisis aan te grijpen om zich op te werpen als een alternatief. In de praktijk blijkt dat de N-VA-politici minstens evenveel aan de vetpotten zitten als ze daartoe de kans krijgen. In 2018 zullen veel Gentenaars voor een moeilijke keuze staan. Het stadsbestuur heeft haar beloftes niet waargemaakt, maar in de rechtse oppositie kan je geen vertrouwen hebben.
Als we willen verhinderen dat een grote groep Gentenaars gelokt wordt door de leugens en de hypocrisie van de N-VA, moet er een sterk links alternatief worden aangeboden. Een sterk links alternatief waarvan de kandidaten garanderen dat ze van hun vergoedingen niet meer voor zichzelf zullen houden dan een gemiddeld werknemersloon, zoals de PVDA-verkozenen vandaag doen. Een links alternatief moet een plan van sociale stadsontwikkeling naar voor schuiven en de middelen halen daar waar ze zitten. Als zo’n links alternatief de verscheidenheid van de linkse en sociale bewegingen in Gent volop benut, kan ze zelfs een beslissende politieke kracht worden.
LSP is voorstander van zo’n brede linkse lijst in 2018.Tom De Meester en de PVDA hebben zich de voorbije jaren opgeworpen als diegenen die de leidende kracht kunnen vormen in zo’n proces. Ook vandaag stellen ze terecht de wantoestanden van de Gentse politieke kaste aan de kaak. Wij, en naast ons ook vele onafhankelijken, steunen hen daarin. We stellen voor dat zij de consequente linkerzijde samenbrengen in een grote Gentse conferentie waaruit de sterkst mogelijke campagne voor 2018 kan worden gedistilleerd.
