Tag: Gaza

De Israëlische staat, geleid door het corrupte regime van Benjamin Netanyahu, voert de zoveelste moorddadige aanval uit op de bevolking van Gaza, waar twee miljoen Palestijnen in ‘s werelds grootste openluchtgevangenis wonen. De kleine landstrook, waar een groot deel van de gebouwen en de infrastructuur door opeenvolgende Israëlische aanvallen zijn vernietigd, wordt over land, door de lucht en over zee belegerd. De bevolking wordt dagelijks geconfronteerd met enorme ontberingen; volgens de Verenigde Naties heeft 54% van de inwoners van Gaza te kampen met voedselonzekerheid en heeft meer dan 90% geen toegang tot schoon en veilig water.

Reactie door de Socialist Party, onze Ierse zusterorganisatie. 

Op het moment van schrijven zijn 53 Palestijnen, waaronder 14 kinderen, gedood als gevolg van deze nieuwe moorddadige aanval, en alles wijst erop dat deze slachting zal doorgaan. Maar liefst de helft van de bevolking van Gaza is jonger dan 18 jaar.

De Israëlische defensiemacht (IDF) heeft deze oorlog op groteske wijze de groteske naam ‘Operatie Bewakers van de Muur’ gegeven, alsof ze een computerversie van Game of Thrones aan het spelen zijn. Maar voor een bevolking die zwaar te lijden heeft onder de bommen en het artillerievuur van de IDF, is deze oorlog maar al te reëel en zijn de gevolgen afschuwelijk. Er is geen veilige plek voor dit schrikbewind.

De slachting in Gaza vindt plaats in dezelfde week als de bestorming van de al-Aqsa Moskee in bezet Oost-Jeruzalem door de Israëlische politie, terwijl een extreemrechtse provocatieve mars onder naam ‘Jeruzalem dag’ werd gehouden op 10 mei, om de bezetting van Oost-Jeruzalem in 1967 te ‘vieren’. Dit alles vindt plaats tegen de achtergrond van pogingen om Palestijnen in de buurt van Sheikh Jarrah uit te zetten om plaats te maken voor Israëlische kolonisten.

De Palestijnen zijn een onderdrukt volk dat sinds de oprichting van de Israëlische staat in 1948 en de daaropvolgende bezetting (en toenemende annexatie) van de Westelijke Jordaanoever en Gaza in 1967 beroofd zijn van hun land en rechten. Zij hebben het volste recht om te strijden voor volledige nationale bevrijding en bevrijding van het onderdrukkende juk van de Israëlische staat, die hen dagelijks aan bezetting en onderdrukking onderwerpt.

Een dergelijke strijd, die de Palestijnse massa’s van onderaf democratisch organiseren, met het recht op gewapende zelfverdediging, in de bezette gebieden en binnen de groene lijn van Israël, kan de Israëlische staat enorme klappen toebrengen. Het zou een beweging zijn in de traditie van de Eerste en de Tweede (althans in de beginfase) Intifada die respectievelijk in 1987 en 2000 uitbraken en die de fundamenten van de schijnbaar ontembare Israëlische staat deden wankelen.

Het corrupte en collaborerende regime van Fatah in de Palestijnse Autoriteit (PA) is er niet in geslaagd een dergelijke strijd te organiseren, evenmin als de dictatoriale regering van Hamas in Gaza. Deze laatste heeft de afgelopen dagen raketten op Israël afgevuurd die zowel nutteloos als contraproductief zijn, omdat zij de regering-Netanyahu in de kaart spelen bij het rechtvaardigen van de oorlog tegen Gaza en Palestina in het algemeen.

Een strijd voor Palestijnse bevrijding zou de hand kunnen reiken aan andere delen van de arbeidersklasse en de onderdrukten in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, die leven onder repressieve kapitalistische dictaturen die zich steeds meer aan de zijde van de Israëlische staat scharen en hopeloos dienstbaar zijn aan het imperialisme in de regio. Zij zou een oproep kunnen doen om zich bij hen aan te sluiten in een strijd om de heerschappij van al deze regimes – en de economische, politieke en sociale orde van het kapitalisme die zij vertegenwoordigen – omver te werpen. Deze orde is gebaseerd op uitbuiting en onderdrukking en biedt slechts een toekomst van conflicten, armoede, pandemieën en milieuvernietiging.

Samen met onze zusterorganisatie in Israël/Palestina, de Socialistische Strijdbeweging, wijzen we erop dat er in Israël zelf een kracht bestaat die potentieel kan worden gewonnen voor een strijd voor een dergelijke verandering in de regio. De Israëlisch-Joodse samenleving is een gelaagde en door klassen opgedeelde samenleving, die alle vormen van uitbuiting en onderdrukking in zich draagt die inherent zijn aan het kapitalisme. Zo hebben bijvoorbeeld Ethiopische en Mizrahi joodse arbeiders (die oorspronkelijk uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika komen) te maken met discriminatie. In het afgelopen jaar hebben jonge Israëlische vrouwen protesten en stakingen georganiseerd tegen gender-gerelateerd geweld. Er was ook massaal protest tegen de corrupte regering-Netanyahu. De belangen van de Israëlische arbeiders staan fundamenteel tegenover die van hun heersers.

Een gezamenlijke strijd van Palestijnse en Israëlische werkende mensen om de Israëlische kapitalistische staat omver te werpen, kan de basis leggen voor een gelijkwaardige, democratische oplossing van dit conflict. Een socialistische oplossing zou gebaseerd zijn op de heerschappij van de arbeidersklasse, waarbij de grondstoffen en de rijkdom van de maatschappij in handen van de overheid worden gebracht en in het belang van allen worden gebruikt en democratisch gepland. Wij pleiten voor een werkelijk onafhankelijk, socialistisch Palestina en een democratisch, seculier socialistisch Israël op basis van vrije en open grenzen met gegarandeerde rechten voor minderheden, als onderdeel van de revolutionaire socialistische transformatie van het Midden-Oosten.

Een dergelijk programma kan een uitweg bieden uit de nachtmerrie van onderdrukking, armoede en conflicten.

• Solidariteit met werkenden en armen aan beide kanten van het hekken!
• Geen vertrouwen in de regering-Netanyahu. Stop de belegering en de bombardementen, strijden voor een alternatief!

De Socialistische Strijdbeweging (onze zusterorganisatie in Israël/Palestina) is solidair met de werkenden en armen langs beide kanten van het hekken. Zij betalen een vreselijke prijs voor het aanhoudende geweld en de extreme crisis op de Gazastrook.

Tot hiertoe zijn er 22 Palestijnse doden gemeld, naast vier Israëli’s (zowel Joden als Arabieren). Onder de doden is er een zwangere vrouw met haar nichtje van een jaar oud op de Gazastrook en een vader van vier kinderen in Ashkelon.

Socialisten verzetten zich tegen de bombardementen op de Gazastrook, het geweld tegen de bewoners van Gaza en het nationalistisch-racistisch opbod. Tegelijk veroordelen we het willekeurig afvuren van objecten op Israëlische burgers.

Minder dan een maand geleden was er de laatste militaire escalatie en was er de kiescampagne. Netanyahu won de verkiezingen met een demagogische retoriek rond veiligheid. Er was geen alternatief op het beleid van ‘conflictbeheer.’ Nu gebruikt Netanyahu de destructieve aanvallen door Hamas en de Islamitische Jihad tegen Israëlische burgers om de verderzetting van het bestaande beleid te rechtvaardigen en om steun te vinden op basis van nationalisme.

Het nationalistisch vuur van de regering en de gevestigde partijen is een cynische poging om in te spelen op de schok en de bezorgdheid rond veiligheid onder de Israëlische bevolking. Het wordt gebruikt om de aandacht af te leiden van het feit dat er geen enkel antwoord geboden wordt op de ernstige problemen die aan de basis liggen van de escalatie van geweld.

De ‘liquidaties’ en de bombardementen worden gebruikt voor binnenlands gebruik door de regering-Netanyahu die de veiligheidskaart trekt. Het moet het prestige van de regering versterken en deze meteen voorstellen als krachtdadig. Maar de maatregelen zullen de Israëlische bevolking niet beschermen: ze zullen de problemen nog versterken. Deze acties hebben als doel om de helse situatie vandaag te behouden, terwijl er nood is aan radicale verandering langs beide kanten van de hekkens rond de Gazastrook.

Aan de vooravond van de verkiezingen schepte Netanyahu op over het feit dat “meer dan 300 Palestijnen omkwamen aan de hekkens.” Hij beweerde dat zijn regering “op krachtige wijze vooraf aangekondigde macht gebruikte.” Dat beleid werd voorgesteld als noodzakelijk. Het gaat om het beschieten van ongewapende betogers, waaronder veel jongeren, wat mee leidde tot de verdere verslechtering van de situatie in de Gazastrook.

De regering-Netanyahu was zelfs niet bereid tot een ordentelijk staakt-het-vuren. Het regime is evenmin bereid om het belegeringsbeleid tegenover Gaza te wijzigen, ook al veroordeelt dit twee miljoen mensen tot armoede en wanhoop.

Netanyahu kwam in 2009 terug aan de macht na een oorlog in Gaza. Hij deed dit met de cynische belofte van een “militaire oplossing.” Sindsdien is de belegering, de militaire repressie tegen protest en de arrogante verderzetting van de bezetting en de controle op miljoenen rechteloze Palestijnen verder opgevoerd. Dit heeft geleid tot een eindeloze reeks bloedige crisissen en elk vooruitzicht op vrede is hardhandig de kop ingedrukt.

Tegenover de bloedige realiteit is er dringend nood aan strijd voor een alternatief. Dit moet gebaseerd zijn op protest van Joodse en Arabische inwoners, op solidariteit met de werkenden en armen langs beide kanten, tegen de bombardementen en verdere escalatie, tegen leugens over een ‘militaire oplossing’, tegen de belegering van Gaza en op strijd voor sociale rechtvaardigheid en een rechtvaardige vrede.

Dit is onderdeel van de strijd voor een alternatief op de regering van het kapitaal en de bezettingen. Er is nood aan socialistische verandering zodat het welzijn, de gelijkheid en veiligheid centraal staan op basis van de erkenning van gelijke bestaansrechten en het recht op zelfbeschikking voor beide volkeren.

(Artikel op basis van de onmiddellijke verklaring van de Socialistische Strijdbeweging)

De voorbije weken leidde de woede onder de Palestijnse bevolking opnieuw tot massaal protest in de Gazastrook. Het Israëlische regime beantwoordde dit met een gewelddadige repressie waarbij een honderdtal doden vielen en duizenden gewonden.

Artikel door Baptiste (Henegouwen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Geschiedenis van onderdrukking

Zeventig jaar geleden werd de staat Israël gevestigd op toenmalig Palestijns grondgebied. Deze gebeurtenis wordt de Nakba genoemd, dat is Arabisch voor ‘catastrofe.’ Het toekennen van een staat aan de Joodse gemeenschap was een beslissing van de imperialistische machten. Daarbij werd geen rekening gehouden met de Palestijnse bevolking. Het was effectief een catastrofe voor de Palestijnse bevolking: ongeveer 750.000 mensen moesten vluchten en werden veroordeeld tot armoede. Vandaag bestaat ongeveer 70% van de bevolking van Gaza uit families die in 1948 gevlucht zijn. De uitwijzingen gingen decennialang door naarmate de bezetting van Palestijnse gebieden werd opgevoerd, grondgebied in beslag werd genomen, kolonisten nederzettingen uitbouwden en militair geweld voor vernielingen zorgde. Heel veel mensen werden opgepakt, raakten gewond of kwamen om het leven. De vestiging van de staat Israël vormde het begin van een oorlog zonder einde.

Deze tragedie blijft aanwezig in het dagelijkse leven van de Palestijnen. Dit wordt gekenmerkt door armoede, repressie en belegering. In de Gazastrook wonen bijna twee miljoen mensen. Daar is de situatie bijzonder gespannen. De werkloosheid loopt er op tot 40% van de bevolking, onder jongeren is het zelfs 60%. Er zijn dagelijks onderbrekingen van elektriciteit en stromend water. Dat alles is het gevolg van een oorlogspolitiek door de Israëlische staat, versterkt door de blokkade van Gaza door zowel Israël als Egypte sinds Hamas 12 jaar geleden aan de macht kwam in Gaza.

De “Mars van de terugkeer” en het spook van de eerste intifada

Het is tegen deze achtergrond dat sinds 30 maart geprotesteerd wordt in Gaza. Het hoogtepunt daarvan moest de “Grote mars van de terugkeer” op 15 mei worden. Dit was meer dan een herdenking van de Nakba, het was ook een uitdrukking van de revolte onder de Palestijnse jongeren. Maar liefst 75% van de bevolking in Gaza is jonger dan 25 jaar. Een hele generatie groeit op in deze openluchtgevangenis. Deze jongeren hebben weinig te verliezen in een strijd om een waardig leven.

De acties werden steeds groter tot 14 mei, de datum waarop de VS hun ambassade in Jeruzalem openden. Die verhuis naar Jeruzalem toont de volledige steun van de regering-Trump aan de Israëlische staat en het project van territoriale overheersing waarbij geen rekening wordt gehouden met de Palestijnse bevolking. De inhuldiging van de ambassade gooide nog meer olie op het vuur. Op hetzelfde ogenblik waren er ongeveer 50.000 Palestijnse betogers in de buurt van de afsluiting van Gaza. Dat is fenomenaal veel gezien de militaire aanwezigheid in de regio.

De massamobilisaties deden aan de eerste Intifada denken. Toen kwam de revolte van de Palestijnen tot uiting in massale acties, waarbij zelfs democratische en onafhankelijke strijdcomités werden opgezet om het verzet te organiseren, betogingen te beschermen en om steun te zoeken onder de Israëlische bevolking. Het Israëlische regime wil kost wat kost een nieuwe massabeweging vermijden. Daarom ging de regering-Netanyahu over tot bloedig geweld. De soldaten kregen expliciete toelating om op ongewapende betogers te schieten. Daarbij vielen 112 doden, waarvan de helft op één dag (14 mei).

Alsof de escalatie van het conflict nog niet volstond, zorgde de terugtrekking van de VS uit het nucleair akkoord met Iran voor grotere spanningen in de regio. De gevolgen daarvan kunnen bijzonder vernietigend zijn, er is een reëel gevaar van oorlog.

Massa-actie als strijdmethode

Ellende en repressie zullen geen einde maken aan de woede. Maar zowel Fatah als Hamas, de belangrijkste politieke formaties, geven geen politieke richting aan de Palestijnse bevrijdingsstrijd.

Hamas kwam in 2006 aan de macht in de Gazastrook. Fatah leed een nederlaag na decennia van mislukkingen en pogingen om tot een kapitalistische Palestijnse staat te komen via onderhandelingen met de omliggende kapitalistische regimes. De belangen van de heersende klassen in de buurlanden gingen steeds voor op die van de Palestijnse bevolking. Deze strategie leidde tot een impasse. Als de eerste intifada weinig opleverde, is dat grotendeels toe te schrijven aan de slechte strategie van Fatah. Vandaag concentreert Fatah zich vooral op de strijd tegen Hamas, waarbij het de bevolking van Gaza laat betalen door te besparen, de lonen van ambtenaren niet of onvolledig uit te betalen of nog door de elektriciteitsvoorziening te onderbreken.

Hamas houdt meer rekening met de sociale situatie van de massa’s en brengt radicalere taal over nationale bevrijding, maar er is geen strategische oriëntatie die een overwinning mogelijk maakt. Het gebruik van terroristische methoden is een doodlopend straatje en leidt tot wraakgevoelens. Deze methoden hebben nooit tot nationale bevrijding geleid. Het versterkt integendeel de sociale inplanting van het nationale conflict en daarmee het status quo. Dat is jammer genoeg het enige resultaat van de golf van aanslagen die bekend stond als de tweede intifada, wat ver van de methoden van de eerste intifada stond.

De leiders van Hamas en de Palestijnse Autoriteit bieden geen antwoorden en dragen daarmee bij tot de impasse. Maar de belangrijkste verantwoordelijkheid ligt natuurlijk bij de Israëlische rechterzijde. De blokkade van Gaza vormt een collectieve politieke straf voor de zowat twee miljoen inwoners. Daarnaast probeert het Israëlische regime al lang om een politieke verandering op te leggen in Gaza.

Eenheid van alle werkenden in de regio

De belangrijkste bondgenoot van de Palestijnse bevolking in de strijd tegen onderdrukking door de Israëlische staat zijn de werkenden, armen en jongeren in Israël. Het is verkeerd om Israël te zien als een uniform en reactionair blok, zonder onderscheid te maken tussen de staat en de kapitalistische elite aan de ene kant en de werkenden en hun gezinnen aan de andere. Israël kent net als alle klassensamenlevingen een enorme ongelijkheid. Werkenden en jongeren komen er op voor hun rechten. Het klopt dat er haatmisdrijven tegen Palestijnen zijn, maar die komen vooral uit extreemrechtse hoek waarbij de extremisten zich gesterkt voelen door de officiële politiek van staatsterreur door het regime.

De door Hamas gestimuleerde strategie van “evenwicht in het lijden” zorgt voor een contraproductieve impasse. Het maakt het de Israëlische staat gemakkelijker om alle vormen van Palestijns verzet over één kam te scheren met terreur door Hamas. De Israëlische ambassadrice in België gaf daar een grotesk staaltje van: “Alle gedode Palestijnen waren terroristen, inclusief de 8 kinderen.” Premier Netanyahu maakt van dezelfde argumenten gebruik in een poging om zijn autoriteit te herstellen na geruchten over corruptie.

Een strategie die de solidariteit onder de Israëlische en Palestijnse werkenden en jongeren probeert te ontwikkelen, zou toelaten om het Israëlische establishment te ontmaskeren. Onafhankelijke en democratische organisaties van jongeren en werkenden kunnen deze strategie uitwerken, zowel langs Palestijnse als langs Israëlische kant.

Een socialistisch alternatief is mogelijk en nodig

Massastrijd kan belangrijke rechten afdwingen, maar het is enkel op revolutionaire basis dat er een substantiële inhoud aan die rechten kan gegeven worden, inclusief het recht op terugkeer voor vluchtelingen en de garantie van gelijkheid op alle vlakken.

Het kapitalisme leidt tot chaos. Fundamentalisten spelen in op de woede en de wanhoop van de massa’s als gevolg van de barbarij door de Israëlische staatsterreur. Dictatoriale regimes zoals dat van Assad in Syrië hebben niets beter te bieden. En ook Trump doet er nog een schepje bovenop.

De enige uitweg uit dit bloedige conflict waarmee de rechten van zowel de Palestijnen als de Israëlische bevolking gegarandeerd worden, bestaat uit een oplossing met twee staten: een socialistisch Palestina en een socialistisch Israël met een gedeelde hoofdstad Jeruzalem, waarbij de basis gelegd wordt voor een socialistische confederatie.

Op kapitalistische basis is het niet mogelijk om tot een levensvatbare tweestatenoplossing te komen. Een tijdelijke regeling is niet uitgesloten, maar dit zou geen oplossing vormen voor de nationale problemen van de Palestijnen of de Israëlische bevolking. Voor een revolutie in het Midden-Oosten is het van cruciaal belang dat een methode gevonden wordt om de Israëlische werkenden van hun heersende klasse los te weken. Dan kunnen de werkenden samen bouwen aan een kracht die zowel in Israël als in Palestina een einde maakt aan het kapitalisme.

Jonge Palestijnse hulpverleenster doodgeschoten toen ze eerste hulp aan gewonde betogers toediende

Razan al-Najjar, een 21-jarige vrijwilligster van een medisch team in Gaza, werd op vrijdag 1 juni doodgeschoten tijdens een protestactie nabij Khan Yunis. Ze werd omgebracht toen ze eerste hulp gaf aan gewonde betogers tijdens de nu wekelijkse ‘Mars voor Terugkeer.’ De koelbloedige moord brengt de Palestijnse dodentol sinds het begin van het protest op 30 maart op meer dan 120. Daarnaast vielen er duizenden gewonden.

MR is een persfotograaf uit Gaza. Zaterdag sprak hij met leden van de Socialistische Strijdbeweging (onze zusterorganisatie in Israël-Palestina). Hij kende Razan en was op het protest waar ze vermoord werd. “Razan werd voor mijn ogen vermoord.”

MR is geboren en opgegroeid in Gaza. “Ik ben een van de vluchtelingen die in één van de kampen leeft. Ik ervaar de gevolgen van het vluchtelingenleven sinds mijn geboorte. Ik werkte zeven jaar in de journalistiek maar doe nu vooral documentaires. Mijn collega’s en ikzelf brengen de gebeurtenissen van de Grote Mars van de Terugkeer in Gaza in beeld.

“Ik heb Razan ontmoet in het actiekamp van Khan Younis. Ze was een van de eerste vrijwilligers die de gewonden hielp. Als we spreken over vrijwilligerswerk in Gaza betekent dit werken zonder enig geld. Ze gaf haar leven om gewonde vreedzame betogers te verzorgen. Ze was er elke dag van ’s ochtends vroeg tot het einde van de confrontaties ’s avonds. Ze gaf haar leven om de wereld te tonen dat er mensen zijn die opkomen voor een rechtvaardige en vreedzame zaak.”

MR beschrijft de vreselijke zaak op het terrein: “Gisteren bevond ik me met mijn collega’s in het actiekamp van Khan Younis aan de grens. We deden ons werk zoals steeds. De soldaten richtten zich tegen iedereen, zowel met ‘zenuwgas’ (een mengeling van traangas en andere giftige gassen die gedurende een week gevolgen met zich meebrengen voor wie erdoor geraakt is) als met de internationaal verboden clusterkogels.”

“Een van de jonge mannen was gewond en de hulpverleners gingen naar hem. De heldhaftige Razan was deel van de ploeg. De soldaten schoten toen bewust op haar, ook al droeg ze het witte uniform van een verpleegster. Ze werd neergeschoten met een kogel in de buik. De kogel veroorzaakte een grote wonde. Ik was geschokt en kon niet verder gaan met mijn werk als fotograaf.”

“Razan droeg geen wapens of iets anders dan als excuus kon ingeroepen worden om haar neer te schieten. Ze bood enkel hulp aan een gewonde,” zegt MR. Hij benadrukt: “Laat er geen twijfel over bestaan: de Israëlische soldaten zien door hun verrekijkers heel goed op wie ze schieten. Ze zien alles wat zich afspeelt. Ze richten zich doelbewust op ongewapende mensen, kinderen, journalisten en hulpverleners. Ze volgen geen wetten.”

“Het mooie meisje Razan keerde niet terug. Haar dood zal onze mensen niet ontmoedigen om hun vreedzame Mars voor Terugkeer verder te zetten. Zij hopen dat het doden van mensen anderen zal intimideren en de acties zal stoppen, maar ze vergissen zich. Het vermoorden van onschuldigen zet onze mensen nog meer aan om voor hun rechten op te komen, de basisrechten die door internationale normen erkend zijn. We willen vrij leven, vrij zijn om te gaan waar we willen, om te reizen en te vissen. We willen het einde van de onrechtvaardige belegering van ons onderdrukt volk.”

• Voor een onafhankelijk onderzoek naar de moorden
• Stop de belegering, stop de Israëlische bezetting!
• Voor een socialistische oplossing van de nationale kwestie

In je eigen land rondlopen wordt doorgaans niet als een misdaad gezien. Maar voor de twee miljoen Palestijnen die gevangen zitten in Gaza wordt het beschouwd als een bedreiging van de staat Israël. Dat is althans de visie van de rechtse premier Benjamin Netanyahu.

Toen de bewoners van Gaza, de grootste gevangenis ter wereld, een massaprotest begonnen tegen de achtergrond van de brutale belegering door zowel Israël als Egypte en tegen de vreselijke situatie waarin de mensen zich bevinden, stuurde de regering-Netanyahu meteen het leger.

Het leidde tot 18 doden en meer dan 1.500 gewonden onder de Palestijnen die deelnamen aan de ‘Mars van de terugkeer’ in het kader van de Dag van het Land (waarop de Palestijnen herdacht worden die op 30 maart 1976 werden vermoord toen ze protesteerden tegen de onteigening van hun grond door Israël). Er werd ook geprotesteerd tegen de aanhoudende belegering van Gaza door Israël en Egypte.

De corrupte kapitalistische regering van Netanyahu mobiliseerde een troepenmacht, waaronder 100 scherpschutters, om het burgerprotest de kop in te drukken. De Socialistische Strijdbeweging (het CWI in Israël/Palestina) riep op tot protest en verzet tegen onderdrukking en het afslachten van ongewapende betogers. We betuigden onze solidariteit met het massaprotest tegen de achtergrond van een brutale belegering en de vreselijke omstandigheden die aan de Palestijnen worden opgelegd.

Ondanks de dreigementen en de zware repressie kwamen 20.000 tot 25.000 mensen, waaronder veel gezinnen met kinderen, op straat in de betogingen van vrijdag 30 maart. Er waren acties op zes locaties in de buurt van de grens tussen Gaza en Israël. De regering-Netanyahu kwam de dreiging van geweld tegen de betogers na en blijft dit goedpraten. Toplui van het leger maakten zelfs duidelijk dat de dodelijke repressie zal doorgezet worden bij toekomstige betogingen. “We zullen blijven optreden tegen betogers in Gaza zoals we dit afgelopen vrijdag deden.”

Een 18-jarige betoger, ‘Abd al-Fattah Abd a-Nabi, die terwijl hij wegliep van achter zich in het hoofd werd geschoten door het Israëlische leger, was één van de 18 dodelijke slachtoffers. Er waren ongeveer 1500 gewonden, waaronder heel wat kinderen. De meeste gewonden waren geraakt omdat met scherp geschoten werd. Anderen raakten gewond door rubberkogels of traangasgranaten die uit drones boven de betogers werden afgevuurd. De ziekenhuizen op de Gazastrook hadden een tekort aan bloed.

De regering-Netanyahu geniet de steun van de nationalistische media en een reeks nationalistische kapitalistische elementen. Er werd gereageerd op vreedzaam protest dat ten onrechte werd omschreven als een “gewelddadige terreuraanval.” Dat was althans de omschrijving die gebruikt werd door Danny Danon, de Israëlische ambassadeur bij de VN. De protestacties bedreigden nochtans niemands veiligheid.

Het is kenschetsend voor de “Hasbara” (propaganda) machine van de bezetting om de realiteit om te keren en elk Palestijns protest als gewelddadig af te doen. De dagelijkse militaire agressie en een belegering die twee miljoen mensen verstikt wordt daarbij niet als gewelddadig gezien, maar massaprotest ertegen wel.

Het onderdrukken van het protest door de regering-Netanyahu heeft niet als doel om de vrede van het Israëlische publiek te beschermen. Dat is absoluut niet het geval. Het doel van het ophitsen, demoniseren en militair aanvallen van ongewapende burgers is om de Palestijnse bevolking af te laten zien van protest. Opkomen voor de eigen rechten wordt bloedig de kop ingedrukt. Het doel is om de belegering, de nationale onderdrukking van de Palestijnen, de armoede en de ellende verder te zetten. Het is ook bedoeld om zand in de ogen van de Joodse werkenden en jongeren te strooien door hen te mobiliseren tegen de strijd van de Palestijnse werkenden en jongeren voor een waardig leven. Voor Netanyahu in het bijzonder biedt de oorlog een nieuwe kans om in te spelen op angst rond veiligheid onder het Israëlische publiek om zo de aandacht af te leiden van de vermoedens van corruptie tegen hem persoonlijk en van het enorme falen van zijn regering.

Het is belangrijk om te benadrukken dat een regime dat betogers zomaar aanvalt een potentieel gevaar vormt voor toekomstige strijd van Israëlische werkenden en jongeren die op harde tegenstand van de heersende klasse zullen botsen. Het bloedbad onder Palestijnse betogers en de verderzetting van de belegering en de bezetting maken dat het perspectief van vrede verderaf staat en het is een waarschuwing dat een verdere verslechtering van de levensvoorwaarden van de werkende bevolking in de directe toekomst mogelijk is. Het beleid om meteen met scherp te schieten zal wellicht tot meer doden leiden en dit zal niet enkel voor de Palestijnen gevolgen hebben. De escalatie van militaire repressie door Israël kan leiden tot een nieuwe algemene escalatie van geweld, wat ook de Israëlische burgers zal raken. Het is belangrijk dat Israëlische werkenden en jongeren zich uitspreken tegen het geweld van de Israëlische regering en deelnemen aan protestacties tegen de regering-Netanyahu.

De provocatieve transfer van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem, waarbij het recht van de Palestijnen op een eigen staat en hoofdstad in Jeruzalem genegeerd wordt, en de 70^ste verjaardag van Israël die officieel gevierd wordt door de Palestijnse situatie en rechten te negeren, leiden tot protest. De recente acties zijn onderdeel van een reeks acties gedurende anderhalve maand in aanloop naar de 70^ste verjaardag van de Palestijnse Nakba, de stelselmatige verwoesting van honderden bezette Palestijnse dorpen en gemeenschappen en de gedwongen verhuis van 750.000 inwoners in de oorlog van 1948.

De komende weken zijn er acties gepland in de Gazastrook, op de Westelijke Jordaanoever en in Jeruzalem, maar ook in Jordanië, Syrië en Libanon. Het initiatief voor het protest wordt ondersteund door de belangrijkste krachten in de Palestijnse beweging. Het protest voor de rechten van Palestijnse vluchtelingen is het grootste sinds de stormachtige betogingen van duizenden vluchtelingen aan de grens met Israël op de dag van Nakba in 2011, toen tegen de achtergrond van de revolutionaire golf die de ‘Arabische lente’ werd genoemd. Toen vielen 15 doden en honderden gewonden.

De eerste protestdag dit jaar viel op 30 maart, de Dag van het Land waarop de Arabisch-Palestijnse staking in Israël in 1976 wordt herdacht. Toen werden zes betogers doodgeschoten. Tegelijk werd het begin van de paasvakantie, dit jaar eveneens op 30 maart, als excuus gebruikt om opnieuw een algemeen verbod op grensovergangen aan de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook op te leggen. Het bevestigde eens te meer het beleid van misbruik en collectieve straffen. Ook het beleid om in de praktijk Palestijnse betogers te executeren komt wel vaker voor.

“Wat is er gevaarlijk aan kinderen die op enkele honderden meter van tanks en gewapende soldaten staan? Het enige wat we met de mars vragen is om ons onaanvaardbaar leven aan te klagen,” zei Hasan al-Kurd, een van de organisatoren van het protest aan de Israëlische website ‘Local Call.’ “Er zijn veel doden en gewonden gevallen. Maar denken ze echt dat dit ons zal stoppen? We hebben geen andere keuze dan het protest door te zetten. Ik wil het Israëlische publiek oproepen om druk te zetten op de regering. De mensen hier zullen blijven sterven en uiteindelijk zal het in hun gezicht ontploffen.”

“We kwamen hier niet om te sterven, maar om naar ons land terug te keren,” stond in het Hebreeuws op een protestbord tijdens de Palestijnse acties. Zowat 70% van de inwoners van de Gazastrook zijn vluchtelingen. Het is een bevolking die in 1948 met geweld op de Gazastrook werd teruggedreven waardoor dit een van de dichtst bevolkte gebieden ter wereld werd en een belegerde getto van armoede en crisis.

Bijna elke week komen er Palestijnse individuen uit de Gazastrook naar het grenshekken met Israël in de hoop om de slechter wordende situatie te onvluchten. Ze zitten nog liever in een Israëlische gevangenis. Tegelijk zijn er regelmatig betogingen en confrontaties langs de grens. De voorbije week waren er vier ‘invallen’ door bewoners van Gaza die het Israëlische leger in verlegenheid brachten. In één geval trokken twee inwoners van Gaza ongeveer 20 kilometer te voet naar het trainingskamp van Tze’elim. In een ander geval hadden vier Palestijnse activisten militair gereedschap in brand gestoken alvorens terug te keren naar de Gazastrook.

“De wereld moet begrijpen dat we in een grote gevangenis leven. Elke inwoner van Gaza voelt ditz elf aan en wil deze boodschap duidelijk maken,” stelde een lid van het organiserende comité in de krant Haaretz. “De mars gaat over de terugkeer, het moet de wereld een boodschap tonen: we hebben genoeg van de belegering en van de bezetting.” Hij antwoordde daarmee ook op de bewering van de Israëlische regering dat Hamas betogers moest inhuren en betalen om op straat te komen.

De regering-Netanyahu dient het kapitaal en de nederzettingen. Deze rechtse regering wil Israëls 70^ste verjaardag vieren en de publieke steun mobiliseren op nationalistische basis. Daartoe worden de rechten van Palestijnse vluchtelingen en van Palestijnen in het algemeen dagelijks met de voeten getreden.

Op 15 mei, de Nakba dag, moeten de betogingen een hoogtepunt bereiken met de “Miljoenenmars.” De zware militaire repressie is erop gericht om een uitbreiding van de protestbeweging te vermijden. Een verdere uitbreiding van het protest bedreigt immers het bezettingsregime, net zoals massaprotest elke dictatuur bedreigt. De Israëlische regering, maar ook Hamas, is bang voor een mobilisatie van tienduizenden en zelfs van honderdduizenden aan de grens van de Gazastrook.  Hamas wil geen onafhankelijke massastrijd die aan haar controle ontsnapt en aantoont dat de Palestijnse massa’s kunnen bereiken wat de militaire macht van Hamas niet kon: de heersende orde van belegering en bezetting in de problemen brengen.

Gezien de zware militaire repressie is het niet duidelijk in welke mate deze beweging de komende weken zal kunnen groeien. Het versterken van de organisatie achter het protest is belangrijk, er is nood aan onafhankelijke democratische comités van bewoners die samenkomen om over de volgende stappen in de strijd te discussiëren en te beslissen en om de zelfverdediging van de betogers te organiseren.

De constante pogingen van de Israëlische heersende klasse om de angst onder de Israëlische bevolking te versterken moet beantwoord worden. Dat kan enkel indien een echt alternatief wordt aangeboden.

Socialisten steunen een massale en onafhankelijke Palestijnse strijd, zoals deze georganiseerd werd tijdens de eerste intifada. We benadrukken dat het in het belang van de Israëlische werkenden en jongeren is om zich niet te laten misleiden door de ophitsende propaganda van de regering-Netanyahu, maar om integendeel een moedige hand van solidariteit en vrede uit te steken naar de Palestijnse betogingen en om zelf ook te betogen tegen de Israëlische kapitalistische regering en tegen de bezetting en de belegering. Het is in het belang van de Israëlische werkenden en jongeren om voor vrede op te komen op basis van oprechte erkenning onder meer van de historische onrechtvaardigheid van de Nakba en met fundamentele sociale verandering, een socialistisch systeem dat een einde maakt aan de extreme ongelijkheid en dat een terugkeer van vluchtelingen die dat wensen mogelijk maakt terwijl het welzijn, leven en persoonlijke veiligheid van iedereen en gelijke rechten zonder discriminatie voor beide nationale groepen gegarandeerd worden.

We strijden vandaag tegen repressie en voor democratische en sociale eisen, maar er is een breder alternatief nodig. Zoals we eerder schreven: “Significante strijdbewegingen kunnen belangrijke verworvenheden afdwingen, maar enkel op socialistische basis is het mogelijk om de levensomstandigheden van de Palestijnen gelijk te stellen met die van de Israëli’s en om de algemene levensstandaard tot ver boven de best mogelijke voorwaarden onder het kapitalisme op te trekken. Het is ook enkel op deze basis mogelijk om volledige gelijke rechten op alle domeinen te bekomen. Enkel zo is het mogelijk om de beschikbare middelen op rationele en democratische wijze in te zetten gericht op de welvaart van de massa’s en om de nodige investeringen te doen in middelen voor de Palestijnse vluchtelingen – een rechtvaardige oplossing vereist een strijd die welvaart en gelijkheid in de regio garandeert en die opkomt voor directe dialoog en wederzijdse instemming, met inbegrip van de erkenning van de historische onrechtvaardigheden en een recht op terugkeer.” (‘De marxistische linkerzijde, het nationale conflict en de Palestijnse strijd’ https://nl.socialisme.be/28685/de-marxistische-linkerzijde-het-nationale-conflict-en-de-palestijnse-strijd)

Wij eisen:

• Het vestigen van een onafhankelijke onderzoekscommissie – met Israëlische, Palestijnse en internationale vertegenwoordigers van arbeidersorganisaties, lokale organisaties en onafhankelijke mensenrechtenorganisaties – om de moord op betogers te onderzoeken. Vervolg de verantwoordelijken voor de moorden, ook de politieke verantwoordelijken.
• Solidariteit met het Palestijnse protest. Stop het repressieve beleid, stop het vermoorden van betogers! Stop het ophitsen: protest is geen terrorisme!
• Voor gezamenlijke betogingen van Joden en Arabieren, Israëli’s en Palestijnen, tegen de bezetting, de belegering, armoede, ongelijkheid en de regering van kapitaal en nederzettingen.
• Voor een uitbreiding van de protestbeweging, voor massastrijd van de Palestijnen voor nationale en sociale bevrijding. Voor het vestigen van democratische actiecomités die het protest helpen organiseren en de acties verdedigen.
• Weg met het beleid van ‘conflict management’, weg met de oorlog voor de vrede van de nederzettingen. Stop de oorlogsretoriek en de nationalistisch-racistische ophitsing.
• Haal het leger nu uit de bezette gebieden terug! Stop de bezetting, stop de belegering tegen de inwoners van de Gazastrook. Stop het opleggen van armoede en ellende, stop de nationalistische onteigeningen, stop de nationale onderdrukking van de Palestijnse bevolking.
• Voor een rechtvaardige oplossing van het Palestijnse vluchtelingenprobleem. Erkenning van de historische onrechtvaardigheid van de Nakba – de verwoesting van honderden dorpen en verdrijven van honderdduizenden bewoners – en voor het recht op terugkeer van vluchtelingen die dat wensen. Voor het garanderen van een welvarend en gelijk leven voor alle inwoners.
• Stop de ontkenning van het recht op zelfbeschikking – voor een onafhankelijke, democratische, socialistische en gelijkwaardige Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem als hoofdstad, naast een democratisch en socialistisch Israël dat gelijke rechten voor iedereen garandeert.