Your cart is currently empty!
Tag: equal pay day
-
Komende zaterdag: vierde Gentse mars tegen seksisme op Equal Pay Day
Een vorige mars tegen tegen seksisme in Gent. Foto: Jean-Marie Dit is het vierde jaar op rij dat Campagne ROSA een mars tegen seksisme in Gent organiseert. De laatste drie jaar werd deze mars op 8 maart georganiseerd, internationale vrouwendag. Tijdens eerdere marsen bleek dat er enthousiasme te zijn voor een grote, nationale mars in Brussel. Aangezien 8 maart dit jaar op een zondag valt, leek dit een uitgelezen kans om massaal naar Brussel te mobiliseren. Op die manier kunnen we een krachtig nationaal signaal geven: een sterke solidariteit met de strijd voor gelijkheid in de hele wereld en tegelijk maken we duidelijk dat de strijd ook in België nog niet gestreden is.
door Rebekka (Gent)
Toch denken we dat er ook in Gent nog steeds nood is aan een mars tegen seksisme. Equal Pay Day op zaterdag 14 maart bleek hier een perfecte datum voor en past binnen de “Fight For 14”-campagne van de socialistische vakbond ABVV. Equal Pay Day is een uitgelezen kans om syndicale strijd te verbinden aan vrouwenstrijd. Het is ook een perfecte gelegenheid om een concrete eis naar voren te schuiven die de ongelijkheid effectief aanpakt. Vorige jaren benadrukten we ook al concrete eisen zoals de uitbreiding van het aantal plaatsen in de Gentse kinderopvang. Nu ligt de nadruk op de eis van een minimumloon van 14 euro per uur.
Het loonverschil tussen mannen en vrouwen betekent dat een vrouw gemiddeld tot 14 maart 2020 moet werken om evenveel verdiend te hebben als een man in 2019. De loonkloof in België bedraagt nog steeds 20%. De oorzaak van dit significant verschil ligt enerzijds in een gemiddeld groter aandeel van vrouwelijke werknemers in vooral onvrijwillig deeltijdse arbeid. Zo werken 44% van de loontrekkende vrouwen deeltijds, tegenover 11% van de loontrekkende mannen. Slechts 8% geeft aan dit vrijwillig te doen. Anderzijds is een belangrijke oorzaak voor de loonkloof een lager aandeel in leidinggevende, beter betaalde functies en een groter aandeel in laagbetaalde sectoren zoals onderwijs, dienstencheques, zorg, …
Vrouwen kiezen gemiddeld meer voor beroepen in zorgende sectoren. Of de oorzaak hiervan in de ‘natuur’ van vrouwen zit, of dat het toch eerder een gevolg is van opvoeding verandert niets aan de kern van het probleem. Feit is immers dat de lonen in deze, door vrouwen gedomineerde, sectoren, ondanks het maatschappelijk nut, steevast lager zijn dan in pakweg de chemie, ICT, bij havenarbeiders, ingenieurs, bouw, … We willen vrouwen niet ontmoedigen om in sterk mannelijke sectoren te werken. Ook daar moeten gelijkheid en gelijke kansen worden afgedwongen. We vinden het vooral belangrijk dat de lonen in lager betaalde sectoren worden opgetrokken. Een hoger minimumloon, van 14 euro per uur of 2.300 euro bruto per maand, zou een goede eerste stap hierin zijn.
Zoals het ABVV stelt is een minimumloon van €14 per uur of €2300 bruto per maand noodzakelijk om een menswaardig leven te lijden. Het is een belangrijke eis om het groeiende verschijnsel van werkende armen terug te dringen. In België leeft 1 op 20 werkenden in armoede! Onder de laagste lonen zijn vrouwen oververtegenwoordigd: van de 10% werkenden met de laagste lonen zijn maar liefst 70% vrouwen. Financiële onafhankelijkheid is belangrijk voor vrouwen om onafhankelijk te zijn van hun partner. Het moet de mogelijkheid bieden om uit een, eventueel abusieve, relatie te stappen zonder tot armoede veroordeeld te worden. Het optrekken van de minimumlonen is een belangrijke feministische eis die vooral vrouwen in precaire omstandigheden een stap vooruit helpt.
Campagne ROSA vindt dat de strijd voor gelijkheid samen gevoerd moet worden. Een hoger minimumloon is een voorbeeld van een eis die vooral vrouwen vooruit helpt, maar ook voor mannen met lage lonen tot verbetering zou leiden. Verschillende feministische eisen die essentieel zijn om tot feitelijke gelijkheid te komen, zijn in wezen een stap vooruit voor alle werkenden. Zo zouden een uitbreiding van het vaderschapsverlof en arbeidsduurvermindering met behoud van loon en bijkomende aanwervingen betekenen dat beide partners meer tijd hebben voor het huishouden en de opvoeding, zodat deze taken beter verdeeld kunnen worden, voor zoverre ze niet gecollectiviseerd worden door een forse uitbreiding van openbare diensten. Enkel door als werkenden deze strijd samen te voeren kunnen we sociale verworvenheden afdwingen.
-
14 maart – Equal Pay Day: voor een minimumloon van 14 euro per uur!
Mars tegen seksisme vorige week in Gent. Foto: Jean-Marie Het loonverschil tussen mannen en vrouwen is nog steeds een realiteit in België. Een vrouw verdient gemiddeld 8% per uur minder dan een man. De loonkloof stijgt tot 21% als naar het jaarloon wordt gekeken.
Er zijn doorgaans meer vrouwen actief in laagbetaalde sectoren waar deeltijds werk legio is: zorg, schoonmaak, horeca, handel, … Het groter aantal vrouwen dat deeltijds werkt, verklaart waarom de loonkloof op jaarbasis zoveel groter is. Maar liefst 43,9% van de vrouwen werkt deeltijds, tegenover 9,6% van de mannen. Het loon van vrouwen wordt nog vaak gezien als een extra gezinsinkomen en niet als een volledig salaris.
Dit maakt dat vrouwen vaak financieel afhankelijk zijn van hun partner waarbij er geen echt alternatief is in geval van een gewelddadige relatie. De regering wil precaire jobs verder uitbreiden (flexi-jobs, interim, dienstencheques, …) en de rechtse partijen pleiten al voor verdere indexsprongen en aanvallen op de pensioenen. Dit alles maakt het allemaal nog erger. De rechtse partijen en de bazen willen hun offensief doorzetten. Door de val van de regering konden ze de aanval op de loonbarema’s niet meer in deze legislatuur doordrukken. Deze aanval moet meer individuele loononderhandelingen mogelijk maken. Mobilisatie blijft nodig om te vermijden dat dit na de verkiezingen wel op de agenda komt.
Als er nog steeds een loonkloof is, komt dit niet omdat mannen teveel verdienen. Het komt omdat een kleine minderheid van de bevolking zich het grootste deel van de rijkdom toe-eigent. Zo hadden de CEO’s van de Bel20-bedrijven op 8 januari al evenveel verdiend als hun werknemers gemiddeld op een heel jaar! In zo’n samenleving is gelijkheid – waaronder gelijkheid tussen mannen en vrouwen – onmogelijk.
De campagne “Fight for 14” van het ABVV is belangrijk in de strijd tegen specifieke onderdrukking van vrouwen. Samen met jongeren en migranten zijn het vooral vrouwen die de laagste lonen krijgen. In die context is 14 maart – de Equal Pay Day – van bijzonder belang. Dat is immers de dag waarop vrouwelijke werkenden eindelijk evenveel verdiend hebben als mannen in het jaar voordien. Met campagne ROSA nemen we deel aan acties op Equal Pay Day waarbij de eis van een minimumloon van 14 euro per uur (of 2.300 euro per maand) centraal staat. Deze strijd kan niet los gezien worden van die voor degelijke jobs en een collectieve arbeidsduurvermindering om een einde te maken aan de flexibele deeltijdse uurroosters met slechts een deeltijds loon.
-
14 maart 2018: Equal Pay Day. Gelijk loon voor gelijk werk
Op 14 maart zullen vrouwen in België hetzelfde brutoloon verdiend hebben als mannen eind december 2017. Nu het feminisme internationaal opnieuw op de voorgrond treedt, blijft die loonkloof tussen mannen en vrouwen een realiteit. Ook in België: met 20% minder bruto maandloon in de privésector, gemiddeld 26% minder pensioen … Bovendien wordt die secundaire positie van vrouwen nog versterkt door de besparingsmaatregelen van de regeringen en lokale besturen.Het moet gedaan zijn met de begrotingsputten te vullen ten koste van diegenen die al moeite hebben de eindjes aan elkaar te knopen. Er is geld genoeg … De winsten van de grote vermogens blijven toenemen. Op 8 januari 2018 was het ‘CEO Jackpot Day’, de dag waarop de CEO’s van de 20 grootste beursgenoteerde Belgische bedrijven verdiend hebben wat een Belgische werknemer verdient op een jaar tijd.
Een degelijk loon voor iedereen!
De loonkloof wordt veroorzaakt door verschillende zaken, maar niet één daarvan rechtvaardigt haar. Vrouwen werken over het algemeen in minder betaalde sectoren waar massaal deeltijdse contracten gebruikt worden: de zorg, het onderwijs, de distributie … 45% van de werkneemsters werkt deeltijds (cijfer van 2016).
Dat is geen persoonlijke keuze: slechts 9% van de vrouwen in die situatie zou geen voltijdse job willen. 24% legt uit dat ze die keuze maken om de zorg voor kinderen of andere mensen ten laste op te nemen. Het loon van vrouwen wordt nog vaak gezien als een extraatje voor het gezin, eerder dan een loon op zich. Daardoor zijn ze vaker financieel afhankelijk van hun partner of lopen ze meer risico om onder de armoedegrens te belanden. Dat wordt dan weer versterkt door de afbraak van publieke diensten (te dure en/of te weinig zorg, tekort aan kinderopvang, …) en de doelstelling van de regering om slechte contracten te promoten: flexi-jobs, interimcontracten, dienstencheques …
Campagne ROSA strijdt voor:
- Collectieve arbeidsduurvermindering om de combinatie werk-privéleven mogelijk te maken. Voor een 30-urenweek zonder loonverlies, met bijkomende aanwervingen en een verlaging van het arbeidsritme waar nodig.
- Kwaliteitsvolle jobs. Geen onzekere contracten, voor contracten van onbepaalde duur en een minimumloon van €14/uur.
- Een collectieve aanpak van kinder- en bejaardenzorg, zodat dit niet de individuele taak is van vrouwen. Kwaliteitsvolle publieke diensten, toegankelijk voor iedereen, zijn broodnodig. Stop de besparingen op openbare diensten en de zorgsector
[divider]
Stop de aanval op onze pensioenen!
In tegenstelling tot wat de politici vertellen, is het pensioen in België bij de laagste van Europa. In ons land leven 4 gepensioneerden op 10 onder de armoedegrens. Tweederde van hen zijn vrouwen. Het pensioen van vrouwen ligt 26% lager dan dat van mannen. Vrouwen hebben minder lange carrières omwille van de sociale rol die bijna uitsluitend aan hen wordt toegewezen.
De pensioenhervormingen die hangende zijn, gaan vrouwen nog massaler in onzekerheid duwen. Inderdaad, de pensioenleeftijd optrekken tot 67 jaar, de aanvallen op de lijst van zware beroepen en de aanvallen op de gelijkgestelde periodes waren nog niet genoeg voor minister van pensioenen Daniel Bacquelaine. Hij heeft nog enkele kaarten achter de hand: deeltijds pensioen, pensioen met punten … Dat doet hij niet, zoals hij zelf beweert, om de pensioenen te verhogen voor diegenen die langer willen werken, maar wel om te besparen op de rug van diegenen die nu al amper rondkomen.
Campagne ROSA wil:
- dat de regering al haar hervormingen intrekt: pensioenleeftijd, gelijkgestelde periodes …
- dat er niet geraakt wordt aan de pensioenen in de publieke sector of aan de gelijkgestelde periodes.
- een minimumpensioen van €1.500 bruto per jaar.
- dat de pensioenen in de privésector minstens 75% van het gemiddelde loon bedragen.
- geïndividualiseerde rechten die financiële onafhankelijkheid van vrouwen garanderen.
-
Equal Pay Day. In het offensief voor hogere lonen voor alle werkenden!
Equal Pay Day – actiedag voor gelijke lonen
In het offensief voor hogere lonen voor alle werkenden!
Foto: Flickr/95213174@N08 Equal Pay Day, de actiedag voor gelijke lonen, valt dit jaar op 14 maart. Pas op 14 maart 2017 verdienen vrouwen het bruto jaarloon dat hun mannelijke collega’s op 31 december 2016 al verdiend hadden. De loonkloof is de afgelopen jaren lichtjes afgenomen, maar bedraagt nog steeds 21%.
Door een vakbondsmilitante
Er zijn verschillende elementen die dit uitleggen. Vrouwen hebben minder lange loopbanen dan mannen omwille van de sociale rol die hen bijna exclusief wordt toegekend. Vrouwen zijn ook het slachtoffer van een dubbele segregatie: ze worden doorgaans meer tewerkgesteld in sectoren die minder goed betaald worden en waar deeltijdse jobs domineren. Vrouwen blijven op het zogenaamde ‘glazen plafond’ botsen. Ze groeien minder makkelijk dan hun mannelijke collega’s door naar hogergeplaatste functies of naar jobs voor hoogopgeleiden.
Het loon van vrouwen wordt nog al te vaak gezien als een ondersteunend inkomen voor het gezin en niet zozeer als een volwaardig loon. Het maakt dat vrouwen vaak financieel afhankelijk zijn van hun partner en sneller onder de armoedegrens vallen.
Het beleid van de regering-Michel maakt vrouwen nog kwetsbaarder: werkloosheidsuitkeringen dalen sneller, de bijslag voor onvrijwillige deeltijdse arbeid vermindert en verdwijnt in veel gevallen, de uitsluiting van werkloze schoolverlaters, afschaffing van vormen van tijdskrediet, langer werken, aanpassing van de gelijkgestelde perioden voor de pensioenberekening, …
Verder zijn er de brutale aanvallen op onze openbare diensten die er zeker niet toe zullen bijdragen dat de loonkloof tussen mannen en vrouwen gedicht wordt. De loonkloof is overigens het kleinst onder de statutairen in de publieke sector omdat de loononderhandelingen daar collectief gebeuren.
Het rapport over de loonkloof tussen mannen en vrouwen in 2016 (1) wijst op een oprukkende precarisering van de arbeidsmarkt. De kloof tussen deeltijds en voltijds werkende vrouwen neemt toe, terwijl de loonkloof tussen mannen en vrouwen die deeltijds werken afneemt.
Dit wijst op het belang om met alle werkenden samen op te komen voor hogere lonen voor iedereen. We moeten samen ingaan tegen de lage lonen. De beperkte loonmarge van 1,1% uit het laatste IPA (zie pagina 4) en de herziening van de loonwet van 1996 bieden weinig hoop op verbetering van onze levensvoorwaarden.
De wereldwijde Global Gender Gap Index 2016 stelt een achteruitgang in ons land vast op vlak van gezondheidszorg. België komt pas op de 64ste plaats van 144 landen. De afbouw van onze sociale zekerheid (met onder meer hoger remgeld voor bepaalde specialisten, waaronder gynaecologen) is daar niet vreemd aan. Steeds meer gezinnen, in het bijzonder éénoudergezinnen, stellen gezondheidszorg uit omwille van de kost ervan.
Onzekere en onstabiele jobs kennen een opmars. We moeten deze vicieuze cirkel van een neerwaartse spiraal stoppen door samen te strijden met alle werkenden, ook de meest uitgebuite werkenden. Dit kan rond offensieve eisen zoals een verhoging van het minimumloon tot 15 euro per uur en collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen.
(1) Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen en de FOD Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg
-
Equal Pay Day. Verslag van Gents debat over loonkloof
Verslag door Thomas K
Meer foto’s van het debat De organisatie van Equal Pay Day op 18 maart 2014, was voor LSP Gent vorige week vrijdag een aanleiding tot debat met syndicale inslag over de loonkloof tussen mannen en vrouwen. Er waren bijna dertig aanwezigen onder wie een aantal delegees en militanten van de vakbonden.
De leden van het paneldebat waren Bart Leybaert, gewestelijk secretaris van de socialistische bediendenvakbond BBTK Waasland, Sofie De Graeve, coördinatrice bij het Vrouwenoverlegcomité (VOK), en Anja Deschoemacker, die kwam spreken als lid van de vrouwencommissie van LSP. Ilke Jaspers van het ACV kon niet aanwezig zijn op het paneldebat.
Volgens het Instituut voor de gelijkheid van vrouwen en mannen, dat zijn resultaten baseert op cijfers van onder meer het Federaal Planbureau en andere overheidsinstellingen, bedraagt de totale loonkloof tussen mannen en vrouwen 23%. Equal Payday, een organisatie van Zijkant en het ABVV, is symbolisch op die dag in 2014 gesitueerd waarop vrouwen evenveel hebben verdiend als hun mannelijke collega’s in heel 2013.Op de vraag hoe vooruitgang kan worden geboekt in de gelijke behandeling van vrouwen en mannen op de arbeidsmarkt, antwoordde Bart Leybaert dat veel afhankelijk is van de houding en inzet van de vakbonden. Uit studie over de recente economische ontwikkelingen komt naar voren dat de verschillen tussen arm en rijk enkel maar toenemen en dat na de mannen uit de klassieke industrie nu ook veel vrouwen het slachtoffer worden van de crisismaatregelen.
Sofie De Graeve had het onder meer over een noodzakelijke mentaliteitswijziging op alle niveaus van de maatschappij – zowel politiek, economisch als sociaal. Vrouwen verdienen niet enkel minder dan mannen, ze zien sneller hun carrière gefnuikt en lijden in veel gevallen onder een hoge werkdruk die het moeilijk maakt om persoonlijke keuzes te maken. In die zin is de loonkloof niet enkel een syndicaal probleem maar een bredere, maatschappelijke kwestie.
Anja Deschoemacker koppelde de campagne voor een gelijk loon aan de een oproep voor een breder programma van sociale hervormingen. Vrouwen maken in meer dan de helft van de gevallen geen “vrije” keuze als ze een deeltijds betrekking aannemen of hun baan opgeven om het huishouden te kunnen doen. De onderwaardering van vrouwen en zogenaamde “vrouwenjobs” of –sectoren (waar de mannen die er tewerkgesteld zijn vaak ook minder verdienen dan hun collega’s in “mannensectoren”) is systematisch en roept om systeemverandering.
De themadag Equal Payday komt ook geregeld in de pers aan bod. Redacties publiceren soms spectaculaire cijfers over de dichting van de loonkloof. Is er vooruitgang geboekt? Volgens Bart Leybaert kan wie dat wil met het begrip “vooruitgang” goochelen. Het verschil op de uurlonen is bijvoorbeeld gedaald, maar uit studies komt naar voren dat de lonen van veel mannen gedaald zijn door besparingen. Vooruitgang is er maar heel beperkt, vond ook Sofie De Graeve.
Het blijft volgens haar een gevecht om het thema op de agenda te zetten. Door hun relatie met neoliberale partijen die niet de gelijkheid en solidariteit maar de vrije markt vooropstellen, hebben ook bepaalde vrouwenorganisaties een dubieuze houding. Anja Deschoemacker vond het de taak van de vakbonden om socialistische keuzes te maken. Solidariteit met de arbeidsklasse, niet opdat de kloof zou dichten door mannen die op hun loon inleveren, maar door alle inkomens op te trekken en iedereen van een degelijke job te voorzien.
Verscheiden opvattingen waren uit de zaal te horen over de rol van de vakbonden in dit debat. Hoewel binnen de vakbonden het potentieel duidelijk aanwezig is om het thema van gelijk loon voor gelijk werk op de agenda te zetten, zijn er ook tegengestelde tendensen aanwezig die eenduidige actie bemoeilijken. Zo heeft de sp.a bijvoorbeeld nog altijd veel invloed over het ABVV, maar levert zij wel de minister van werk in de federale regering die geregeld met de eisen van de vakbond botst.
Ook is er nog steeds nood aan de opleiding en ondersteuning van vrouwelijke militanten en delegees, vooral in de kleine bedrijven waar veel vrouwen werken maar waar vakbonden minder sterk staan. Bart Leybaert verdedigde het werk van de vakbonden, ook al vond hij ook dat zij nog heel wat werk aan de winkel hadden.
Sofie De Graeve zei dat het debat in de media te eenzijdig op de kloof gericht is en de bredere problematiek wat vergeet, maar was blij dat de campagne er is. Zonder Equal Payday zou de publieke opinie nog minder over discriminatie tegen vrouwen debatteren. Tot slot toont de loonkloof volgens Anja Deschoemacker een afhankelijkheidsrelatie van vrouwen aan, zij het aan mannen, hun familie of kapitalisten. Socialisme kan de loonkloof beëindigen door mensen in hun behoeften niet langer te laten afhangen van de beperkingen van een loon.
-
Equal Pay Day. Vrouwen verdienen gemiddeld 23% minder dan mannen
door een militante van BBTK BHV
Facebook evenementIeder jaar vestigt het platform Equal Pay Day, samengesteld uit Zij-kant (vrouwenorganisatie verbonden aan de sp.a) en het ABVV, in de loop van de maand maart de aandacht op de loonkloof tussen mannen en vrouwen. Het is immers pas in de maand maart dat vrouwen het bruto jaarloonniveau bereiken dat mannen eind december het jaar voordien hebben verdiend. Deze campagne herinnert eraan dat de loondiscriminatie nog lang niet verdwenen is. In 2013 verdienden vrouwen gemiddeld 23% minder dan mannen!
Van waar komt de kloof?
Verschillende elementen verklaren deze situatie. Vrouwen hebben kortere beroepsloopbanen dan mannen: ze beginnen later te werken en onderbreken hun carrière vaker door de sociale rol die hen nog steeds quasi exclusief wordt toegeschreven, zijnde de zorg voor de kinderen, voor zorgbehoevende ouders,…
Ze zijn ook slachtoffer van een dubbele segregatie. Ze zijn algemeen te vinden in die sectoren die verbonden zijn aan welzijn, detailhandel en horeca. Dat zijn sectoren met de laagste lonen waar deeltijds werk de norm is. Maar liefst 44% van de vrouwen werkt deeltijds, waarvan 89% onvrijwillig. Ze worden ook door het ‘glazen plafond’ geblokkeerd in de vooruitgang van hun loopbaan. In leidinggevende jobs en kaderfuncties vinden we slechts 23% vrouwen.
Het loon van een vrouw wordt nog steeds vaak eerder gezien als een bijverdienste voor het gezin dan als een echt loon. Dit maakt vrouwen financieel afhankelijk van hun partner en verhoogt het hun risico om onder de armoedegrens te zakken (in het geval van een echtscheiding, bijvoorbeeld).
Vrouwen én mannen samen tegen ongelijkheid!
De campagne Equal Pay Day legt de discriminaties uit, maar de conclusies houden het risico in verdeeldheid te zaaien tussen de werkenden. De campagneaffiches zijn misschien ludiek bedoeld, maar riskeren de stereotypes waar vrouwen het slachtoffer van zijn te versterken.
In plaats van een actieplan naar voor te schuiven, wordt gezocht naar een schuldige. In sommige gevallen zijn het de vrouwen zelf die geviseerd worden omdat ze foute ‘keuzes’ maakten wat loopbaan of studies betreft, in andere gevallen zijn het de mannen omdat ze niet genoeg betrokken zijn bij het huishoudelijk werk. Nochtans zijn niet de vrouwen noch hun partners verantwoordelijk voor de lagere lonen van vrouwen.
Waar de campagne al te vaak naar individuele oplossingen zoekt, benadrukken wij de noodzaak van collectief verzet en strijd.
Geen individuele strijd
De campagne stelt in het receptenboek ‘SOS Griet’ een aantal oplossingen voor, zoals de aanbeveling om individuele loononderhandelingen te voeren. Dat recept lijkt ons schadelijk voor de solidariteit en contraproductief. Alle verworvenheden van de werkende bevolking werden bekomen door solidaire strijd. De loonkloof is het laagste in sectoren met een collectieve loonvorming, onder statutairen in de openbare sector bedraagt de kloof 10% tegenover 35% in de privésector.
Het doel van een campagne tegen ongelijkheid moet zijn om de rollen om te keren en de mannen ertoe aan te zetten om de sociale rol die nu vaak door vrouwen wordt gespeeld op te nemen. Het doel is niet om te nemen bij de ene om te geven aan de andere, zoals dat het geval was bij het eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden. Dat uitgangspunt leidt tot een nivellering naar beneden. We moeten integendeel opkomen voor de verbetering van het comfort van het hele gezin door vrouwen een degelijk loon aan te bieden en de gezinnen toegang te geven tot gratis en kwaliteitsvolle diensten.
Wie heeft voordeel bij ongelijkheid?
Voor de werkgevers is de loonkloof interessant omdat het een neerwaartse druk op alle lonen zet. De opeenvolgende regeringen hebben een lageloonsector gecreëerd via stelsels als PWA, artikel 60, dienstencheques, deeltijds werk,… Dat zijn stelsels waar vrouwen de meerderheid van de werknemers vormen.
In tijden van crisis worden vrouwen hard geraakt door de verschillende besparingsmaatregelen. Het armoederisico onder vrouwen neemt toe. Dat is ook in ons land het geval. De versnelde daling van de werkloosheidsuitkeringen zullen 8.743 deeltijdse werkenden van hun aanvullende uitkering beroven. In maar liefst 88,4% van de gevallen gaat het om vrouwen. Van de tienduizenden jonge werklozen die hun uitkering vanaf 1 januari 2015 verliezen, zijn ongeveer twee derden vrouwen.
We moeten erkennen dat de Equal Pay Day-campagne de noodzaak van betere onthaalstructuren en een betere verzoening tussen werk en privéleven naar voor brengt. En het is waar dat de campagne geleid heeft tot een nieuwe wet die mikt op het uitwerken van genderneutrale functieclassificatie. Op basis van deze wet zal ook meer informatie aan de ondernemingsraad moeten bezorgd worden inzake de loonkloof tussen mannen en vrouwen. Eens deze wet voorzien wordt van uitvoeringsbesluiten, kan de loonkloof in die bedrijven waar een goede krachtsverhouding bestaat sneller worden bestreden.
Maar daarmee is de kous niet af. In veel sectoren waar veel vrouwen werken, zijn de vakbonden niet sterk aanwezig. Het zal er ook op aankomen om die sectoren te organiseren. Dat is mogelijk. De actie van de onthaalmoeders in mei 2008 maakte dat duidelijk. Hun onzeker statuut verergert het tekort aan opvangplaatsen in de grote steden.
Offensieve strijd
Wij komen op voor opvangstructuren voor kinderen aangepast aan de behoeften. We eisen ook betaalbare zorg en opvang voor bejaarden, publieke herfinanciering van het onderwijs en een halt aan de flexibilisering van het werk. We moeten weg uit de vicieuze cirkel waarin de flexibilisering van het werk van de ene de flexibilisering van de andere versterkt. Een drastische arbeidsduurvermindering tot 32 uur per week en dit zonder loonverlies en met de verdeling van het beschikbare werk zou de werkdruk drastisch beperken.
Opdat de rijkdom die grotendeels door de werkenden wordt geproduceerd ook gebruikt kan worden voor het welzijn van de meerderheid van de bevolking, moeten we een einde maken aan het feit dat een steeds groter deel van die rijkdom verdwijnt in de zakken van de grote aandeelhouders. Enkel de nationalisering van de sleutelsectoren van de economie onder arbeiderscontrole staat een massaal investeringsplan toe voor de creatie van kinderopvang en scholen en kwaliteitsvolle jobs voor iedereen.
Deze eisen kunnen enkel worden behaald door de eengemaakte strijd van de arbeidersklasse, waaronder ook haar geprecariseerde lagen.
-
Crisis en besparingen bedreigen de positie van vrouwen
Reeds vijf jaar lang slaat de economische crisis toe. Tienduizenden mensen zijn reeds hun job verloren, vooral in de industriële sectoren. Vandaag wordt een kaalslag georganiseerd in de ambtenarenjobs. En ook voor de volgende jaren wordt slechts het soort “groei” voorspelt dat niets verandert aan de werkloosheid, maar enkel ten goede komt aan de 1% rijksten.
Voor de overgrote meerderheid van de mensen – zij die moeten leven van werk of een uitkering – is het leven enkel nog moeilijker en onzekerder geworden. Lonen zijn bevroren, uitkeringen worden ingekort,… Bovendien wordt steeds meer zorgarbeid afgewenteld op de rug van de gezinnen.
Equal Pay Day: vechten voor goede lonen voor iedereen!
Dit alles heeft een enorm effect op het leven van de meeste werkenden, maar vooral op het leven van vrouwen. De zorg die traditioneel op hun schouders terechtkomt samen met de flexibilisering van de arbeidsmarkt maken dat nu al net niet de helft van vrouwen deeltijds werkt, waarvan de grote meerderheid onvrijwillig. Vrouwen moeten gemiddeld zo’n drie maand per jaar langer werken om het gemiddelde mannenloon te verdienen. Maar de strijd tegen lage lonen voor vrouwen zal niet lukken door ons te oriënteren op het afnemen van de rechten van mannelijke werknemers. We willen allemaal “mannenlonen” en “mannenpensioenen”! We mogen ons niet van vijand vergissen: het is het patronaat dat lage lonen betaalt, het zijn de partijen van het patronaat die de openbare zorg verder afbouwen en op de rug van vrouwen gooien in de vorm van onbetaalde “huishoudelijke arbeid”.
Samen strijd voeren voor degelijke lonen voor iedereen en voor publieke zorgstructuren en diensten – met degelijke lonen en arbeidsvoorwaarden voor al het personeel – is de enige weg vooruit indien we een einde willen maken aan lage vrouwenlonen. De middelen zijn er, het volstaat te kijken naar de jaarlijkse recordwinsten van de grote bedrijven. De strijd voor die middelen moet worden gevoerd: moeten ze verdwijnen in de zakken van steenrijke aandeelhouders om ermee te speculeren of moeten ze worden ingezet voor de behoeften van en de zorg voor de meerderheid van de bevolking?
Kinderen of niet, de vrouw beslist – is dat echt zo?
In de Zuid-Europese landen zijn de werkloosheidscijfers voor jongeren angstwekkend! Een hele generatie wordt door de crisis en het besparingsbeleid het recht op een leven en een toekomst ontzegd. In de beelden van de massale protesten kwamen altijd jonge vrouwen naar voor, die getuigden hoe ze hun hele leven, inclusief kinderwens, gewoon moesten uitstellen… Maar ook in België zijn er gezinnen die afzien van een tweede of derde kind omdat het financieel of praktisch (gezien de niet-bestaande zorg en ondersteuning) niet haalbaar is, zeker indien één of meerdere van de kinderen speciale zorg behoeven. Ook in België zijn er vrouwen die abortus plegen enkel omdat ze niet over de middelen beschikken om een kind op te voeden.
Bovendien wordt het recht op keuze – baas in eigen buik – ook van de andere zijde bestookt. Overal in Europa groeien zogenaamde “pro-life groepen” die campagne voeren voor de afschaffing van het recht op abortus. Spanje toont bovendien hoe een conservatieve regering bijna met een vingerknip het recht op abortus kan beperken indien het niet met massale actie verdedigt wordt. In Zwitserland wordt in een referendum de terugbetaling door de ziekteverzekering van een abortus in vraag gesteld.
In België zijn die reactionaire conservatieve groepen nog relatief klein, hoewel ze sterke publieke verdedigers hebben, o.a. aartsbisschop Léonard. Ze organiseren een jaarlijkse “Mars voor het Leven” en houden een regelmatig piket voor het abortuscentrum in Gent. In Frankrijk heeft officieel links hen laten doen “omdat ze toch geen steun zullen winnen”, maar vorig jaar slaagde het conservatieve milieu waarvan de prolifers deel uitmaken erin om honderdduizenden te mobiliseren tegen het homohuwelijk. Laat ons hier niet de zelfde fout maken! Pro-lifers, die met hun ideeën vooral tot meer dood bij onbegeleide abortussen zouden leiden, moeten bestreden worden vooraleer ze o.b.v. het ongenoegen over het tekort aan zorg in de samenleving steun kunnen vinden onder brede lagen van de bevolking. LSP roept dan ook op om aanwezig te zijn op de tegenactie tegen de Mars voor het Leven, georganiseerd door het “pro-keuze platform. Een actie die oproept voor het recht op echte keuze door de verdediging van het recht op abortus én van het recht om kinderen te hebben zonder zich te verarmen.
Betoging pro-keuzeplatform tegen Mars voor het Leven – 30 maart 2014, 13u. (Pl. D’Espagne) Brussel
Voor de verdediging van het recht op abortus! Voor strijd tegen het besparingsbeleid die onze keuze beperkt!
Meer info: Facebookpagina “pro-choice mouvement”
Wat hebben we nodig? Niet meer vrouwelijke bazen en ministers, maar een samenleving zonder discriminatie en onderdrukking!
In de komende verkiezingen zullen vrouwelijke politici van de gevestigde partijen opnieuw naar de stem van vrouwen hengelen. Vooraleer je hen je stem geeft, kijk eens of er in hun programma wel iets staat dat reëel vooruitgang voor de meerderheid van vrouwen zou betekenen! Geen van de gevestigde partijen is vrij van schuld voor de achteruitgang die de meerderheid van werkende vrouwen en mannen de laatste kwarteeuw hebben gekend. Het kapitalistische systeem dat zij verdedigen, is niet enkel verantwoordelijk voor de nu al 5 jaar aanslepende crisis, maar ook voor de systematische achterstelling van vrouwen! En voor alle andere discriminaties en ongelijkheid die onze samenleving teisteren!
LSP is ervan overtuigd dat enkel een radicale maatschappijverandering discriminatie en ongelijkheid kan doen verdwijnen, een democratisch socialistische samenleving die een einde maakt aan de onderdrukking van mensen door mensen. Zo’n maatschappijverandering moet bevochten worden, de machthebbers zullen nooit hun macht – en hun winsten op de rug van de werkenden, consumenten en milieu – vrijwillig opgeven. Voor die strijd moet de kracht gebundeld worden van die meerderheid van de bevolking die werkt of moet leven van uitkeringen, in vakbonden, maar ook op politiek vlak. LSP roept dan ook op voor de opbouw van een nieuwe partij voor de werkenden, die de rechten en belangen van alle werkenden verdedigt, zonder onderscheid naar geslacht, nationaliteit, seksuele voorkeur, leeftijd, religie… We ondersteunen dan ook de moedige oproep van het ABVV van Charleroi om alle linkse krachten te bundelen om te komen tot een formatie die de strijd kan voeren – in de bedrijven, wijken, op straat en in het parlement – tegen de crisis en het beparingsbeleid. Enkel strijd kan de potentiële macht van de werkenden en de meerderheid van de bevolking die leidt onder de politiek in dienst van de rijken in werkelijkheid omzetten. En ja, in strijd kunnen we nederlagen lijden, maar indien we niet vechten, raken we zeker alles kwijt! Vrouwen moeten hun plaats opeisen in die strijd en de reeds bestaande strijdorganisaties, de vakbonden, en in de nog op te bouwen nieuwe partijen!
Contacteer onze vrouwenwerking: vrouwen@socialisme.be
