Your cart is currently empty!
Tag: Charles Michel
-
Na leugens ook chantage, maar over het asociaal beleid zijn ze het allemaal eens
Betoging tegen het bezoek van Francken aan de Antwerpse universiteit eind 2017. Francken moet blijven, anders zorgt N-VA voor een regeringscrisis. De boodschap van De Wever afgelopen weekend was duidelijk: van ontslag is er geen sprake en de kritiek op Francken moet stoppen. Theo Francken lag niet onder vuur omwille van zijn asociaal asielbeleid, maar omdat hij erover gelogen had. Dat werd door CD&V, Open Vld en MR aangegrepen om even te blaffen tegen N-VA, evenwel zonder te bijten. Ze willen immers geen discussie voeren over het asielbeleid zelf.
Wie heeft de grootste rode knop?
Het geblaf vanuit de andere regeringspartijen werd door De Wever beantwoord met luider geblaf. In de Zevende Dag verklaarde Ivo Belet dat Francken beter ontslag had genomen. Zijn CD&V-partijgenoot Eric Van Rompuy, altijd van de partij als er gestookt wordt, omschreef premier Michel als de “handpop van N-VA” en verweet de N-VA verantwoordelijk te zijn voor een “verziekt politiek klimaat,” onder meer door “populistische tweets.” Noch Belet, noch Van Rompuy stellen de CD&V-deelname aan deze regering in vraag. Daarover laten ze hun voorzitter oordelen… Wouter Beke maakte eerder duidelijk dat CD&V niet gaat voor het ontslag van Francken.
Eerder waren er bijzonder giftige tweets waarin de voorzitters van de regeringspartijen al vechtend over de straat rolden. De Wever deed er nu nog schepje bovenop door te dreigen met de val van de regering. Het doet wat denken aan de Amerikaanse president Trump die op de nieuwjaarsboodschap van zijn Noord-Koreaanse tegenhanger, door hem omschreven als ‘raketman’, reageerde met de stelling dat hij zelf een grotere rode knop heeft om kernwapens te activeren. Een systeem in crisis brengt politieke leiders voort die zichzelf omschrijven als ‘stabiele genieën’ en ondertussen op Twitter kibbelen over wie de grootste rode knop heeft.
Leugens en chantage, maar over neoliberaal besparingsbeleid zijn ze het eens
Als Francken met zijn leugens en De Wever met zijn chantage wegkomen, is het omdat alle regeringspartijen het eigenlijk eens zijn over het beleid waarover gelogen wordt. De voorbije jaren is er hard geraakt aan de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking: indexsprong, verhoging pensioenleeftijd, afbouw vervroegd pensioen, opvoeren flexibele (en dus onzekere) jobs, extra taksen op van alles en nog wat (van suiker tot energie en brandstof), … Om dat soort maatregelen door te voeren, is er amper discussie in de regering. Daarover zijn ze het allemaal eens. Wie er op basis van feiten en cijfers vragen bij stelt, wordt door premier Michel onverbiddelijk weggezet als een leugenaar. Dat gebeurde voor de kerstvakantie nog toen tienduizenden vakbondsleden betoogden tegen de nieuwe aanvallen op de pensioenen.
De gevestigde partijen willen geen kiescampagne waarin het asielbeleid centraal staat. Ze vrezen dat dit de N-VA met het imago van zorgvuldig ‘opgekuist racisme’ ten goede zou komen. Het gaat hier echter enkel over imago’s en beeldvorming: ook over het asociale asielbeleid zijn ze het allemaal eens. Dat bevestigde Louis Tobback (SP.a): “Veel van wat Theo Francken doet, zou ik ook doen.” Daarmee vatte hij de zwakte van de oppositie samen. Wie een beetje verder terugkijkt, weet dat Tobback ook effectief veel van wat Francken doet heeft gedaan. Hij moest als minister ontslag nemen toen zijn repressief asielbeleid tot een dode had geleid, met name Semira Adamu. De enige kritiek van Tobback op Francken luidt als volgt: “Hij geniet er te veel van.”
Breken met het asociale asielbeleid dat mensen veroordeelt tot oorlog, foltering en extreme uitbuiting hier, is niet evident. Het vereist een breuk met het kapitalisme waarin de concentratie van rijkdom bij een kleine elite gepaard gaat met groeiende ellende en bijhorende tegenstellingen onder de rest van de bevolking, neokoloniale plunderingen en de gevolgen daarvan, … Een sociaal asielbeleid moet vertrekken van maatregelen die ertoe leiden dat mensen niet meer hoeven te vluchten en van maatregelen die ervoor zorgen dat migranten hier niet uitgespeeld kunnen worden tegen andere werkenden. Zo’n breuk met de winstlogica van het kapitalisme is echter niet aan de gevestigde politici besteed.
Francken is betrapt op een leugen. Hij is daarmee eerder de regel dan de uitzondering in deze regering. Zo wordt met grote trom verwezen naar de nieuwe jobs, zonder erbij te zeggen dat er amper voltijdse degelijke jobs bijkomen. Ook dit zal Michel wellicht goedpraten als “onvolledige informatie” in plaats van leugens? Er wordt gezegd dat we er allemaal op vooruit gaan, terwijl cijfers aangeven dat de reële koopkracht en de reële lonen in ons land achterop lopen tegenover de buurlanden (vandaar wellicht dat we niets meer horen van die ‘loonhandicap’ waar ze vroeger zoveel over spraken?). Gisteren nog in Het Nieuwsblad: “Maar liefst 1 op 20 Belgen kan zijn huis niet genoeg verwarmen. Dat blijkt uit cijfers van Eurostat. Slechts acht Europese landen doen het slechter.” Deze regering heeft ons voorgelogen over onze pensioenen, lonen, openbare diensten, … Zoals Gwendolyn Rutten zegt: “Wie de waarheid één keer geweld aandoet, zal ook de volgende keer in vraag gesteld worden.” Of Wouter Beke: “Over alles wat nu gezegd wordt, zijn we niet meer zeker of het waar is of niet.” Het besparingsbeleid treft de meerderheid van de bevolking en gaat gepaard met het bewust zaaien van verdeeldheid, waarbij niet op een leugentje meer of minder wordt gekeken.
Als de regering hiermee wegkomt, is het door de zwakte van de oppositie. De parlementaire oppositie beperkt zich grotendeels tot opmerkingen over de leugens van Francken en ze benadrukt het belang van een onderzoek naar de situatie in Soedan, ongetwijfeld een onderzoek door de eigen parlementaire kringen. Het feit dat de regering al vechtend over straat rolt, moet aangegrepen worden om actief te mobiliseren tegen alle asociale maatregelen – of de regering er nu over gelogen heeft of niet. De pensioenbetoging voor de kerstvakantie toonde het potentieel. Hierop verder bouwen aan een actieve oppositie op straat die gaat voor het einde van het besparingsbeleid, is de uitdaging. Wij koppelen dat aan de noodzaak van een alternatief op het kapitalisme: een socialistische samenleving stelt de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal in plaats van de winsten van enkelen.
[divider]
Ondertussen in Soedan
Afgelopen weekend waren er overal in Soedan protestacties tegen de hoge broodprijzen. De autoriteiten hebben dit protest repressief de kop ingedrukt: kranten werden in beslag genomen, een prominente oppositieleider opgepakt en bij het politiegeweld op betogers viel in Geneina een dode. De broodprijzen stegen sterk nadat de regering als onderdeel van een neoliberaal programma besliste om vanaf dit jaar, in opvolging van de aanbevelingen van het IMF, geen subsidies meer te geven voor brood. Enkele jaren geleden was er al massaal protest toen de brandstofprijzen stegen. Volgens Amnesty International vielen er in 2013 maar liefst 185 doden bij repressie tegen het protest. Dit verlamde het protest, maar nu zijn er de eerste tekenen van een hernieuwde beweging. In september 2017 waren er ook al studentenacties.
-
Nieuwe attractie in Walibi: het spook van het communisme
Foto: Wikimedia De familiedag van de liberale MR in pretpark Walibi werd gekenmerkt door een grote blijdschap. De kopstukken van de partij klopten zichzelf op de borst omdat ze nu ook in de Waalse regering getreden zijn en ze hadden het over het “uitzonderlijke beheer van de federale regering” (1). De partij van premier Michel had het over een “evenwichtig” zomerakkoord. Ondertussen gingen de liberale kopstukken op de foto met een mascotte aan wie de werking van een flexi-job aan amper 10 euro per uur niet meer moet uitgelegd worden… De optimistische sfeer werd enkel doorbroken toen Charles Michel waarschuwde voor een groot gevaar. “In verschillende landen, ook in België, maken we een terugkeer van het communisme mee, dat de individuele vrijheden vernietigt en altijd heeft geleid tot meer armoede en sociale achteruitgang.”
Artikel door Clément (Luik) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
‘Economische lente’ is erg relatief
Het optimisme van Michel en co is voornamelijk gebaseerd op de betere economische indicatoren. Daaruit trekken ze de conclusie dat drie jaar van harde aanvallen vruchten opleveren. Dit moet echter sterk genuanceerd worden. De door het Federaal Planbureau aangekondigde groei van 1,7% in 2017 en 2018 ligt onder het gemiddelde voor de eurozone en de EU (2% en 1,8%). (2) Tot voor kort lag de Belgische groei doorgaans boven het Europese gemiddelde.
Het beleid van deze regering maakt dat de conjuncturele groei enkel het patronaat en de grote aandeelhouders ten goede komt. Voor de werkenden zijn er zelfs geen kruimels. In 2016 verdeelden de bedrijven van de Bel20 16,8 miljard euro aan dividenden, tegenover 14,2 miljard in 2015: een stijging met 18,3% (3). In dezelfde periode ging het aandeel van de lonen in BBP met 0,9% achteruit (4). De dalende vennootschapsbelasting aan de ene kant, uitbreiding van interim en flexi-jobs aan de andere. Samen met de aanval op de statutaire tewerkstelling in de publieke sector maakt dit dat er helemaal niets evenwichtig is aan het zomerakkoord.
Het Thatcheriaanse liberalisme van Michel geeft een kleine minderheid meer vrijheid om de door ons gecreëerde waarde naar zich toe te trekken ten koste van het inkomen voor de werkenden en hun gezinnen. Het ABVV onderzocht de cijfers van de RVA en kwam tot de conclusie dat er onder de regering-Michel geen 135.000 jobs bijkwamen, zoals beweerd door de regering. Het ging om 90.000 jobs waarvan amper 19.200 voltijdse! De werkloosheidsgraad zou in 2018 opnieuw licht stijgen. (5) Bij een nieuwe crisis of recessie zullen de onzekere en onvaste jobs sneller verdwijnen. Het afbreken van de solidariteitsstelsels zet bovendien de deur open voor een nooit geziene sociale achteruitgang.
De regering is niet sterk
De MR stelt zich graag voor als “sterk en rustig.” Die sterkte is relatief: de regering is maar zo sterk als de oppositie zwak is. Eind 2014 ging een enorme kans verloren toen het opbouwend actieplan tegen wat toen nog een ‘kamikazecoalitie’ genoemd werd de regering effectief deed wankelen zonder door te zetten. De gevaarlijke illusie dat er na een harde rechtse regering wel een centrumlinkse moet volgen, werd doorprikt door het manoeuvre van CDH dat toenadering zocht tot MR in een poging om nieuwe regionale regeringen te vormen.
De MR vond dan wel een nieuwe bondgenoot, maar deze verloor meteen fors in de peilingen. Zelf haalt de MR in de peilingen stelselmatig 4% minder dan het resultaat in 2014. MR-voorzitter Olivier Chastel is niet gerust op de polarisatie van het politieke landschap langs Franstalige kant. Hij haalde uit naar “de belegerde linkerzijde die naar extremen overhelt en de lange sociaaldemocratische geschiedenis vergeet.”
De roep naar een alternatief leidt tot goede peilingen voor de PTB. Dit leidt tot zenuwachtigheid bij de regering. De regering weet dat het niet aan redenen ontbreekt om het passieve ongenoegen om te zetten in actieve mobilisatie. Een inclusieve strijdbeweging zou de beste manier zijn om de progressieve eisen te bediscussiëren maar ook de wijze waarop we deze kunnen afdwingen. Het zou bovendien de impact van de rechtse propaganda ondermijnen. De staking van 10 oktober kan een eerste stap zijn om te breken met het fatalisme. Het is belangrijk dat we er een succes van maken.
De PTB kan als grootste linkse kracht in Wallonië een belangrijke rol spelen. De dynamiek van nieuwe linkse formaties doorheen Europa toont het belang van massameetings als instrument van discussie, uitwisseling en engagement. Een soort ‘operatie waarheid’ (waarmee de leugens van de regering doorprikt worden en offensief alternatieven worden gepopulariseerd) op basis van deze methode zou een groot effect kunnen hebben, niet alleen om de sociale strijd een nieuwe adem te geven, maar ook om duidelijk te maken welk model van samenleving we tegenover het kapitalisme plaatsen. Op die manier zou het voor rechts moeilijker worden om het ‘communisme’ op te diepen als vogelverschrikker om de discussie over een strijdbaar socialistisch alternatief onaantrekkelijk te maken.
- http://www.lalibre.be/actu/politique-belge/la-fragilite-du-cdh-affaiblit-le-mr-59b56f53cd703b659240eef7
- L’Echo, 07/09/2017
- https://www.revuepolitique.be/le-bel-20-distribue-plus-de-dividendes-quil-ne-realise-de-benefices/
- http://ec.europa.eu/eurostat/tgm/refreshTableAction.do?tab=table&plugin=1&pcode=tec00013&language=fr
- http://www.lecho.be/economie-politique/belgique-economie/Sept-raisons-de-se-rejouir-pour-Charles-Michel/9930013
-
Het leugenpaleis van Michel 1
Foto: PPICS We hebben in ‘De Linkse Socialist’ de regering-Michel steeds omschreven als Thatcheriaans. De genomen maatregelen zijn effectief geïnspireerd door het neoliberalisme van Ronald Reagan en Margaret Thatcher in de jaren 1980. Het resultaat bestond toen uit een toegenomen ongelijkheid en armoede, een grotere publieke schuld en een fenomenale toename van de rijkdom van de allerrijksten. Hetzelfde doen leidt doorgaans tot dezelfde resultaten. De maatregelen van de regering-Michel zijn helemaal niet modern. Het zijn dezelfde oude leugens maar dan in een nieuwe verpakking.
Artikel door Alain (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Jobs, jobs, jobs…
De Duitse kanselier Helmut Schmidt verklaarde in 1974: “De winsten van vandaag zijn de investeringen van morgen en de jobs van overmorgen.” De regering-Michel heeft deze oude leugen overgenomen om een cadeaubeleid voor de werkgevers te voeren. Na de tax shift wordt nu gesproken over een verlaging van de vennootschapsbelasting tot ongeveer 20%. Het argument hiervoor: “jobs, jobs, jobs.”
Nochtans maken de recente afdankingen bij ING, Caterpillar, P&V, Axa, CP Bourg, MS Mode, Douwe Egbert en tal van andere bedrijven duidelijk dat dit beleid niet werkt. Bij Caterpillar worden al sinds 1990 grote dividenden uitbetaald. In 2014 bijvoorbeeld kregen de aandeelhouders 1,2 miljard dollar of 43% van de winst. De winsten van vandaag zijn met andere woorden niets anders dan de winsten van vandaag.
Deze regering (en zijn voorgangers) kent maar één manier om het aantal werklozen te verminderen: massale uitsluiting waarbij tienduizenden mensen tot nog ergere armoede veroordeeld worden. De werkgelegenheidsgraad is tussen het eerste kwartaal van 2015 en het eerste kwartaal van 2016 met 0,5% gedaald. Enkel de uitsluiting van 45.000 werklozen (met een inschakelingsuitkering) droeg bij tot de ‘daling’ van de werkloosheidscijfers.
De koopkracht neemt toe
Op 23 juli 2014, tijdens de regeringsvorming, verklaarde Charles Michel dat het verbeteren van de koopkracht een absolute prioriteit was. Daartoe herneemt Michel de oude ideeën van de economische school van Chicago die beweerde dat rijkdom aan de top van de samenleving doorsijpelt naar de rest. Dat was hoe Ronald Reagan zijn fiscale cadeaupolitiek voor de rijksten verdedigde.
Reeds in de jaren 2000 ging de regering-Verhofstadt over tot het afschaffen van de hoogste belastingschijven en het verminderen van werkgeversbijdragen aan de sociale zekerheid. In de huidige context van de crisis worden de cadeaus aan de rijksten betaald door drastische besparingen op de sociale zekerheid. Dat zet het sociaal weefsel onder druk waarbij steeds meer mensen uit de boot vallen. Het doet bovendien de publieke schuldenberg aangroeien. Vandaar dat dit en volgend jaar nog eens 2,4 miljard euro moet bespaard worden. De tax shift is nog niet volledig gefinancierd en er komt al een verlaging van de vennootschapsbelasting. Dit terwijl de gewone werkenden al sinds 2009 loonmatiging ondergaan gevolgd door een indexsprong, versnelde daling van de werkloosheidsuitkeringen en afbouw van de sociale zekerheid.
De rijkdom sijpelt niet door naar de grote meerderheid van de bevolking, het blijft steken bij de superrijken. De rijken dragen niet bij tot de ontwikkeling van de samenleving, maar tot de economische, sociale en ecologische vernietiging ervan. In 2014 sliep er maar liefst 240 miljard euro in de koffers van de niet-financiële Belgische bedrijven. De regering zou dat geld moeten activeren om de vele tekorten aan te pakken. De infrastructuur is er bijvoorbeeld slecht aan toe, wat toekomstige economische ontwikkeling nog meer ondermijnt.
Creatieve vernietiging
Er verdwijnt dan wel productie, maar dit biedt volgens de neoliberalen ruimte voor nieuwe initiatieven. “Snoeien om te bloeien,” heet het dan. Dat idee komt van de Oostenrijkse econoom Joseph Schumpeter. Innovatie werd omschreven als het hart van economische groei. Economische vernietiging werd gezien als de basis voor de creatie van een nog grotere welvaart in de samenleving. Vernietiging als opstap naar creatie dus.
Vandaag blijft er weinig van die mythe overeind, enkel de economische vernietiging blijft over. De besparingen leiden niet tot nieuwe bloei. Een econome van ING moest erkennen dat het harde besparingsbeleid in Nederland een rem vormt op groei: “We weten nu: je moet niet snoeien in de tuin als het vriest. Zeker niet als je tegelijk hervormt. Pas met de wijsheid achteraf zie ik dat snijden in de economie op het verkeerde moment soms groei kost.”
Nieuwe sectoren leiden evenmin tot een forse toename van de productiviteit. Wie dacht dat de nieuwe deeleconomie op basis van internet 2.0 of zelfs 3.0 hiervoor zou zorgen, werd met beide voeten op de grond gezet door het failliet van Take Eat Easy (4.500 jobs weg) of de strijd van het personeel bij Uber of Deliveroo.
De oude paradox van Solow duikt opnieuw op: “We zien overal computers behalve in de productiviteitscijfers.” Economen hebben het zelfs over het gevaar van een eeuwige stagnatie. Voor België wordt door het Planbureau een economische groei van ongeveer 1,5% voorzien in de periode tussen 2016 en 2021. Dat is dan nog zonder de hypothese van een grote economische schok die de vooruitzichten onderuit haalt.
Voor een betere toekomst, moeten we strijden!
Het beleid van de regering-Michel is achterhaald en het falen ervan wordt elke dag opnieuw aangetoond. Het bestaat uit oude recepten die reeds meermaals gefaald hebben en in laatste instantie enkel tot doel hebben om de door arbeid gecreëerde meerwaarde voor de grote bedrijven te vergroten. De arbeidersbeweging heeft methoden en organisaties ontwikkeld om daartegen in te gaan. We moeten deze methoden en tradities opnieuw opnemen om voor onze rechten op te komen en een alternatief uit te bouwen op het falende neoliberalisme.
-
Politieke rentree tussen het rollen van (verbale) spierballen en déjà vu’s
De politieke rentree is goed verlopen. Alles liep op wieltjes en elke gevestigde partij speelde de rol die verwacht werd. Er werden hier en daar wat spierballen gerold, geen enkele gevestigde partij heeft er immers belang bij om te zeggen dat iedereen het eens is om dezelfde politiek te voeren. Als goede acteurs genoten ze er van om op het toneel van de media elkaar te bekampen. Achter de schermen is er evenwel een grote eenheid om toch iemand te laten betalen voor de crisis. En wees maar zeker, het zal niet de burgerij zijn. Bij dit hele schouwtoneel lijken de werkenden en hun gezinnen tot een passieve toekijkende rol veroordeeld te zijn.
Artikel door Stephane Delcros
De Franstalige liberalen van de Mouvement Réformateur (MR) hebben hun rentree niet gemist. Voorzitter Charles Michel sprak van een “berlusconisering van Wallonië” toen hij het had over de rol van de PS bij de overname van de krant L’Avenir door de intercommunale Tecteo. Enkele dagen later stelde Michel dat PS-kopstuk Magnette “bolsjewistische ideeën” verkondigde. Arme MR. Ondanks alle goede wil slaagt de partij er niet in om de ‘belangrijkste partij van de burgerij’ te worden, een rol die werd ingepikt door de PS die deze rol bovendien met verve vervult. Omdat de liberalen het moeilijk hebben om zich echt te onderscheiden van de PS, beperken ze zich al langere tijd tot schokkende uitspraken die weinig om het lijf hebben en vooral bedoeld zijn om het eigen imago te kleuren.
Natuurlijk heeft het dossier van Tecteo eens te meer het gebrek aan transparantie en democratie van de PS aangetoond. De MR doet het overigens zelden beter. Het hoogtepunt van de retorische strijd van de chef van de Franstalige rechterzijde is ongetwijfeld de poging om de algemeen secretaris van het ABVV, Anne Demelenne, te laten doorgaan voor een radicaal links element waar Magnette zijn inspiratie bij opdoet. Van Michel verwachten we niet dat hij de dynamiek van de krachtsverhoudingen of van de druk van de basis op de leiding van de vakbonden begrijpt. Alleszins lijkt hij dit zelfs bewust te negeren.
Dit soort verklaringen is van belang voor beide partijen: het laat de MR toe om er aan te herinneren dat de partij wel degelijk rechts is, tegelijk wordt de illusie gewekt dat de PS links zou zijn. Er wordt geprobeerd om een zogenaamde confrontatie tussen links en rechts in kaart te zetten. En dan maar hopen dat de mensen erin trappen, ook al staat de zogenaamde ‘linkerzijde’ voor een rechts beleid van aanvallen op de sociale zekerheid, besparingen, lastenverlagingen voor de bedrijven en privatiseringen.
Op nationaal niveau zien we net hetzelfde, maar dan met de N-VA. Het is in het belang van zowel PS als N-VA dat die laatste partij wordt gezien als vertegenwoordiger van het ‘rechtse Vlaanderen’ en de PS van het ‘linkse en syndicale Wallonië.’ Het is immers gemakkelijker om de eigen troepen te mobiliseren tegen een ‘ultieme vijand’. Ieder mogelijk akkefietje wirdt aangegrepen, tot zelfs de komst van twee Chinese panda’s toe.
Voor de PS komt dit goed uit. Er wordt door de politieke tegenstanders heel wat energie gestoken in de poging om te laten vergeten dat de PS op federaal vlak sinds 1988 al betrokken is bij het neoliberale beleid en dat de partij toch nog links zou zijn of een verlengstuk voor de vakbonden. Voor Magnette is dat handig, zeker op een ogenblik dat de Franstalige PVDA het heel goed doet in de peilingen. De PS-top heeft overigens redenen om ongerust te zijn. De oproep van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen geeft aan dat er gediscussieerd wordt over de mogelijkheid van een eerste stap naar een nieuwe linkse kracht.
Onder de vakbondsbasis rommelt het al langer. Die basis is een pak linkser dan Demelenne, die overigens lid van de PS is. Heel wat syndicale militanten hebben het gevoel dat Demelenne en de leiding vooral proberen om het syndicale verzet af te zwakken, terwijl ze zelf vooral de sociale verworvenheden willen verdedigen.
Veel arbeiders weten dat er pas een echte links-rechts confrontatie zal zijn indien ze over een eigen politiek instrument beschikken. Dat betekent een ander instrument dan de gevestigde partijen (PS, SP.a, CD&V,…) die historisch een bevoorrechtte band met de vakbonden hadden, maar dat vooral gebruikten om verzet te stoppen en het besparingsbeleid verder te zetten.
Wat in Charleroi gebeurt bij het ABVV is een belangrijke ontwikkeling. Het kan de eerste stap zijn naar de opbouw van een politiek verlengstuk voor de werkende bevolking. We zouden daar een pak sterker mee staan in onze strijd. Het zou een enthousiasme teweeg brengen onder tienduizenden jongeren, werkenden, werklozen of gepensioneerden.
De PS is al lang niet links meer, SP.a en Groen evenmin (zie bijvoorbeeld wat deze partijen in Sint-Niklaas doen), en het proces is onomkeerbaar. De werkende bevolking heeft een nieuw politiek instrument nodig om zich te verdedigen en het verzet te versterken om zich te kunnen keren tegen het economische systeem dat ons niets te bieden heeft.
