Your cart is currently empty!
Tag: ACV
-
Syndicalisten pleiten voor solidariteit, geen regionalisering van onder meer de zorg
De onderhandelingen tussen PS en N-VA laten uitschijnen dat er een akkoord tussen deze partijen mogelijk is op basis van erg beperkte sociale maatregelen (die in crisistijden verre van volstaan) in ruil voor institutionele hervormingen waarbij onder meer de zorg verder zou geregionaliseerd worden. In januari betoogden syndicalisten nog voor een sterkere federale sociale zekerheid. De gezondheidscrisis toonde aan dat het commerciële zorgmodel, dat in de geregionaliseerde ouderenzorg het verst is opgerukt, leidt tot meer doden. De economische neergang en bijhorende golf van afdankingen vereist verregaande sociale maatregelen, geen koehandel met aalmoezen in ruil voor grote cadeaus aan de private winstbelangen. Er zijn verschillende open brieven van syndicalisten die hun bezorgdheid uiten. Hieronder de oproep van het ABVV van Charleroi en de open brief van honderden delegees en militanten onder de noemer ‘Verenigde syndicalisten – syndicalistes unis’.
FGTB Charleroi is sterk gekant tegen elke institutionele hervorming die tot meer verdeeldheid zou leiden in ons land.
De eerste elementen die uit de huidige onderhandelingen tussen PS en N-VA naar voren komen, moeten alle syndicalisten van het land alarmeren. Voor FGTB Charleroi kan er geen sprake zijn van een nieuwe staatshervorming die de solidariteit verbreekt tussen de werknemers van het hele land. Beleidsmaatregelen die een antwoord bieden op de sociale urgentie, dat is wat bovenaan op de agenda moet staan.
Het is nu meer dan één jaar dat we wachten op de vorming van een regering. Meer dan één miljoen werknemers bevonden of bevinden zich nog altijd in tijdelijke werkloosheid als gevolg van de coronacrisis. De wachtrijen voor het uitdelen van de voedselpakketten worden week na week langer. Er zijn alsmaar meer aankondigingen tot sluiting en herstructurering van bedrijven en in sommige sectoren ligt de activiteit ook vandaag nog altijd stil. De urgentie zit hem duidelijk in het sociale, maar wat stellen Bart De Wever en Paul Magnette ons voor bij het verlaten van het Koninklijk Paleis? Een zoveelste institutionele hervorming in heel brede domeinen als werkgelegenheid, justitie en gezondheid.
“FGTB Charleroi wil niet weten van een nieuwe staatshervorming die de solidariteit verbreekt tussen de werknemers van het hele land. We willen niet weten van een hervorming die de arbeidswereld nog wat meer verdeelt en zodoende vor nog meer onderlinge concurrentie zorgt. De kracht van de arbeidswereld, dat is aantal en eenheid. De verdelingspolitiek verzwakt de arbeidswereld, ze speelt het patronaat in de kaart”, legt Antonio Cocciolo, Voorzitter van FGTB Charleroi-Sud Hainaut, uit.
Zes staatshervormingen hebben geleid tot het droevig schouwspel van een door de eerste golf van de pandemie verlamd België. Iedereen is het erover eens: de versnippering van de bevoegdheden heeft het rampzalige resultaat dat we op het terrein hebben vastgesteld (inzake mondmasker- en testingbeheer, het crisisbeheer in de wooncentra …) nog verergerd. “Maar waarover discussiëren PS en N-VA terwijl we voor een tweede golf staan? Over nieuwe transfers, meer versnippering en minder solidariteit. Dit is totaal ongepast” verklaart Vincent Pestieau, Gewestelijk Secretaris van FGTB Charleroi-Sud Hainaut.
De Voorzitter, Antonio Cocciolo, verduidelijkt: “ We stellen de huidige onderhandelingen tussen PS en N-VA aan de kaak. Die willen de financiering van de gezondheidszorg federaal houden maar ze willen tegelijkertijd aparte enveloppes organiseren met een mogelijks verschillend beheer tussen de Gemeenschappen/Gewesten. Een heel droevig voorbeeld hiervan is de hervorming van de kinderbijslag, met verschillende bijdragen naargelang de woonplaats van de rechthebbenden.”
“Voor FGTB Charleroi kan er geen sprake van zijn dat er aan enig onderdeel van de sociale zekerheid en van het beheer ervan zou worden geraakt! We laten ons geen zand in de ogen strooien, dit is opnieuw de voorbode van de “confederalisering” van de sociale zekerheid”, legt Vincent Pestieau uit.
Het ABVV verdedigt alle werknemers (met of zonder job) van het land. Niet de “Vlamingen” aan de ene kant en de “Walen en Brusselaars” aan de andere kant. Het ABVV verdedigt alle werknemers en werkneemsters van het land. In tegenstelling tot de nationalisten, streeft het ABVV naar eenheid, niet naar verdeeldheid, en sluit de arbeidswereld niet op binnen steeds nauwere communautaire grenzen. Aldus aanvaarden wij geenszins de recente politieke verklaringen die een grotere verdeeldheid van het land en van de arbeidswereld proberen te rechtvaardigen.
“Het komt er integendeel op aan om het te hebben over de herfinanciering van de sociale zekerheid, een belasting op grote vermogens, 14 € minimumloon, het terugbrengen van de pensioenleeftijd naar 65 jaar, 1.500 euro netto minimumpensioen en de afschaffing van de loonblokkeringswet van 1996. Sociaal beleid moet de absolute prioriteit krijgen. Solidariteit tussen de mensen en eenheid van de werknemers vormen de sleutels om deze prioriteit te verwezenlijken”, besluit Vincent Pestieau.
Open brief ‘Verenigde syndicalisten – syndicalistes unis’
Wij zijn allemaal enthousiaste en geëngageerde syndicalisten. Werknemers, militanten, leden van het ACV, het ABVV en de ACLVB. Wij zijn trots op onze vakbond, op de arbeidersbeweging en alles wat zij heeft verwezenlijkt.
De huidige onderhandelingen over een nieuwe federale regering stemmen ons uitermate ongerust. De onderhandelende partijen lijken duidelijk van plan om nog meer bevoegdheden te regionaliseren. In de gezondheidszorg en op andere domeinen, denk aan het arbeidsmarktbeleid, om één gebied te noemen dat zeer relevant is voor de belangen van de werkende bevolking en voor de vakbondswerking.
De onderhandelaars organiseren een grote koehandel die volgens ons niet in het belang is van de Belgische bevolking. In de voorbije decennia waren er al heel wat van die koehandels en politieke deals. Wat de bevolking echt wenste, was daarbij zeer vaak van géén tel of van ondergeschikt belang.
Uit recent wetenschappelijk onderzoek en ernstige opiniepeilingen blijkt dat een meerderheid van de Belgen de versnippering en verbrokkeling van bevoegdheden beu is. Zeer zeker als het gaat om onze gezondheidszorg, maar ongetwijfeld ook als het gaat om andere domeinen (1) (2).
Wij vrezen voor een nieuwe federale regering die nog meer zaken regionaliseert. Mogelijk als voorbode van nog méér en nog erger. Als syndicalisten vinden wij de versplintering van ons land nefast en zeer kwalijk voor de werknemers en hun rechten en belangen.
Wij zijn Belgische syndicalisten en willen als dusdanig werken en in het werk staan. Alle in België werkende mensen hebben dezelfde belangen, hebben dezelfde rechten en verdienen onze steun. Wij willen ons niet laten verdelen, zeker niet door deze politieke manoeuvres.
In vakbondskringen werden al duidelijke vraagtekens gezet bij de huidige versnippering van onze gezondheidszorg. De coronacrisis illustreerde reeds hoe deze versnippering zeer kwalijk is en leidt tot minder efficiëntie en verlies van mensenlevens. Wat we nu meer dan ooit nodig hebben is één centraal beslissingsniveau bevoegd over een volledig geherfederaliseerde gezondheidszorg.
Verbinding en verbondenheid
Onze vakbonden en de arbeidersbeweging moeten ijveren voor verbinding en verbondenheid onder alle werknemers en werkzoekenden. Dit is de essentie van ons syndicale DNA. Waarom zouden wij onderscheid willen of moeten maken tussen werknemers, werkzoekenden, jobstudenten, gepensioneerden, volgens de landstaal die zij spreken of de plaats waar ze wonen? Dit is compleet in strijd met alle vakbondswaarden en -idealen, en wij wijzen dit dan ook resoluut van de hand.
Wat zijn werknemers en werkzoekenden gebaat met verdeeldheid? Dit speelt alleen in de kaart van andere ‘belangen’ die ingaan tegen de verzuchtingen en tegen de rechten van werknemers en werkzoekenden. Vakbonden halen hun impact uit hun aantallen en uit de kracht van onze overtuiging. Ons uit elkaar laten spelen is dus niet wat we nu nodig hebben.
Eenheid, geen verdeeldheid
Wij vakbonden verdedigen alle werknemers, met of zonder job, in België. Wij verdedigen niet ‘de Vlamingen’ of ‘de Walen’ of ‘de Brusselaars’. Wel iedere werknemer en werkneemster en elke werkzoekende in België. Anders dan sommigen in ons politieke bestel streven wij naar eenheid, niet naar verdeeldheid.
Wij sluiten de wereld van de arbeid niet op binnen communautaire grenzen die steeds enger worden. In die zin aanvaarden wij in géén geval eender welk politiek plan dat mikt op nog grotere verdeeldheid in ons land en in de wereld van de arbeid.Daarom richten wij vakbonden en syndicalisten deze oproep tot u, onze leiders: zeg nu met overtuiging JA voor méér België, voor herfederalisering, voor meer verbondenheid, meer sociale keuzes en meer sociaal beleid.
Iedere nieuwe regering moet aan deze criteria voldoen om onze steun te verdienen. En wij moeten ons duidelijk en openbaar verzetten tegen verdere regionalisering. Op zowat alle domeinen is het beleid net gebaat bij een centrale aansturing en herfederalisering.
We willen met deze open brief een duidelijk signaal geven aan onze vakbondsleiders. We beseffen dat de vakantieperiode en de coronacrisis het u niet altijd makkelijk maken om te overleggen met de vakbondsachterban.
Daarom willen we zeer uitdrukkelijk deze oproep tot jullie richten. Wacht niet af, maar spreek nu, in het belang van de miljoenen werknemers en mensen die moeten toekomen met een uitkering en ons meer dan ooit nodig hebben. Zij rekenen op ons.
Spreek nu asjeblief, met kracht en overtuiging.
In het belang van dit land, zijn bevolking en al zijn werkende en werkzoekende medemensen.
We rekenen op jullie!
(1) Negen ministers bevoegd voor Volksgezondheid: daar ziet bijna niemand het nut van in. Om dat aan te pakken, willen 6 op de 10 Belgen de gezondheidszorg herfederaliseren. Dat blijkt uit de Grote Peiling van ‘Het Laatste Nieuws’, VTM Nieuws, RTL en ‘Le Soir’. Zelfs een meerderheid van de kiezers van N-VA en Vlaams Belang is daar voorstander van.
Bron: Grote Peiling van ‘Het Laatste Nieuws’, VTM Nieuws, RTL en ‘Le Soir’, gepubliceerd in juni 2020
(2) Onderzoek wijst uit dat de publieke opinies in diverse delen van België eerder gelijklopend zijn. We verwijzen naar onderzoek van vijf Belgische universiteiten dat aangeeft dat ‘de verschillen’ helemaal niet zo groot zijn als sommige politieke partijen beweren.
Bron: VRT NWS, 5 juni 2019.
Wil je deze oproep mee ondertekenen: mail je volledige naam en de naam van de vakbond waar jij actief bent naar Verenigdesyndicalisten@gmail.com
We sluiten af op vrijdag 14 augustus 2020 om 12.00u, maar handtekeningen die daarna binnenkomen, houden we uiteraard ook bij voor onszelf. -
ACV: breek wat nog rest van banden met CD&V
Binnen het ACV haalt de ene strekking al wat meer de banden aan met de historisch bevoorrechte partner –CD&V en voorheen CVP – als politiek verlengstuk dan de andere. Toch lijken sommige CD&V’ers het als een plicht van ACV te beschouwen dat het CD&V steunt en zelfs oproept om voor deze partij te stemmen. Het bijzonder slechte resultaat van CD&V werd door Etienne Schouppe, voormalig gedelegeerd bestuurder van de NMBS en gewezen staatssecretaris voor CD&V, aangegrepen om kritiek te uiten op ACV-voorzitter Leemans.door een ACV-militant
Volgens Schouppe gaf het ACV te veel kritiek op de regering-Michel, waarin CD&V een prominente rol speelde. Bovendien verwijt Schouppe Leemans dat hij “Vlaams Belang-taal” gebruikt. Laat het duidelijk zijn: niet de vakbonden namen VB-retoriek over, het Vlaams Belang kwam met een zogezegd sociale retoriek. Het ACV nam de eis voor pensioen op 65 jaar en een menswaardig pensioen van minstens 1.500 euro per maand niet over van het Vlaams Belang. Integendeel: het Vlaams Belang kopieerde dit van de vakbonden omdat deze eisen populair zijn. En laten we wel wezen: het Vlaams Belang heeft niet de bedoeling om dit ook ten uitvoer te brengen. Waarom zou de partij anders in het Europees parlement tegen een Europees minimumloon stemmen? En tegen eender welke sociale maatregel overigens! Maar het spreekt wel een laag van de bevolking aan: mensen die niet meer rondkomen aan het einde van de maand en die in vreemdelingen concurrenten zien voor de eigen welvaart.
De uitspraken van Schouppe geven aan dat CD&V een zondebok zoekt bij het ACV in plaats van de analyse te maken waarom de partij zo’n zwaar verlies leed. De redenen moeten niet ver gezocht worden. Marc Leemans heeft gelijk als hij zegt dat alle regeringspartijen afgestraft zijn. CD&V probeerde – zeker naar het ACV toe – tot de allerlaatste minuut de kaart te trekken dat zij er in de regering voor zorgde dat het allemaal niet nog rechtser en asocialer aan toeging. Maar het ontging geen enkele werkmens: zonder CD&V was er van de Thatcheriaanse afbraakregering de afgelopen vijf jaar geen sprake geweest. Dat weet de basis van het ACV maar al te goed. De vakbondsleiders lieten na het actieplan van 2014 overigens een kans schieten om het protest verder op te bouwen en de regering die wankelde effectief ten val te brengen. Als er één kritiek moet gegeven worden, dan is het dat de ACV-leiding de rechtse regering consequenter had moeten bestrijden!
De ACV-campagne “Een ander beleid is mogelijk” bood een kans om de banden met de historisch bevoorrechte partner verder los te laten. Het ACV mag zich niet laten chanteren door het ARCO-dossier en andere zogenaamde privileges die CD&V de vakbond bezorgt. Het ACV moet volledig breken met CD&V: een partij die niet de belangen van de gewone werkmens verdedigt, maar enkel de Belgische burgerij dient.
-
Actiedag 2 oktober. Er zal meer nodig zijn om deze regering te stoppen
Deze zomer hadden de vakbonden verkondigd dat ze het zomerakkoord van de regering niet zomaar zouden laten passeren. Op een actie van de socialistische overheidsbond aan de sluizen na, leek het er echter op, dat de vakbonden intussen ingedommeld waren. De aankondiging van ABVV-algemeen secretaris Vertenueil om van 2 oktober en algemene stakingsdag te maken, heeft het sociaal front wakker geschud. Er staat de regering nog voor de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober een sociale storm te wachten. Zo doorkruisen we haar tactiek om de aandacht voor sociale afbraak weg te leiden naar migratie en veiligheid.Vertenueil had een punt: als we nu niet staken, wanneer dan wel? Het zomerakkoord van de regering Michel is immers niet van de minste. Daarin staat onder meer de volledige herziening van de loonvorming. Regering en patronaat willen immers af van collectieve barema’s of weddeschalen op basis van ervaring en die vervangen door een loonvorming gebaseerd op prestatie en productiviteit. Dat zal de lonen drukken en de werkdruk fors verhogen.
De regering wil meteen ook de welvaartsenveloppe voor uitkeringsgerechtigden opnieuw inkorten, de werkloosheidsuitkeringen na de eerste periode sneller doen dalen (degressiviteit) en een onbetaalde gemeenschapsdienst opleggen aan langdurig werklozen, want een arbeidsreserveleger om de lonen te drukken heeft pas zin als je het ook kan activeren. Voorts wil ze de minimumleeftijd optrekken voor tijdskrediet voor landingsbanen en SWT (brugpensioen) bij herstructureringen. Tenslotte zullen ambtenaren hun ziektedagen niet langer kunnen overdragen en wordt het statuut zodanig uitgehold dat er weldra niets meer van over blijft, ook niet de werkzekerheid.
Hadden de overheidsvakbonden de forcing van Vertenueil nodig om uit hun sloffen te schieten? Dat weten we niet. Hoe dan ook, op 20 september, bij de herneming van het Waals parlement, betoogt de Waalse socialistische overheidsbond in Namur ter verdediging van de openbare diensten. Deelnemers kunnen staken, maar een algemene staking van de Waalse overheidsdiensten is pas op 10 oktober gepland. Bij de Vlaamse ambtenaren sleepte het langer aan, maar uiteindelijk heeft het gemeenschappelijk vakbondsfront 7 personeelsvergaderingen georganiseerd. De opkomst en de woede waren zodanig dat voor 21 september een staking werd uitgeroepen. Een week later, 28 september, gaan ook de federale ambtenaren in staking, inclusief brandweer en zelfs politie rond ongeveer dezelfde eisen.
Het voorstel van Vertenueil stootte op onwil van de top van ACV en ACLVB en werd helaas ook afgewezen door de hoogste instanties van het ABVV. Dat zal hem in de groep van 10 ongetwijfeld nog doorgestoken worden. Maar Vertenueil heeft daarmee wel verduidelijkt dat de overheidsbonden in hun verzet niet alleen zullen staan. Dat wordt nog eens extra benadrukt met de uitgave van een nieuwe pensioenkrant door het gemeenschappelijk vakbondsfront.
In de private sectoren worden de geplande ‘sensibiliseringsacties’ van 2 oktober nu veel ernstiger genomen. In Brussel wil het gemeenschappelijk vakbondsfront meer dan 10.000 betogers op de been brengen. In de Antwerpse chemiebedrijven gaat een petitie rond omtrent eindeloopbaan en zware beroepen, een belangrijk onderdeel van het zomerakkoord. Bij GSK in Waals Brabant houden de vakbonden personeelsvergaderingen. Als van 2 oktober op die manier een succes wordt gemaakt, dan kan dit een uitstekende aanloop zijn naar een algemene staking nog voor het einde van het jaar, zoals het ABVV van Charleroi & Zuid-Henegouwen terecht vraagt. Het ABVV van Luik-Hoei-Waremme wil zelfs zolang niet wachten en al op 2 oktober een lokale 24-urenstaking organiseren. Wat vooral nodig is, zijn militantenconcentraties en personeelsvergaderingen om die acties op te bouwen, niet om voor de zoveelste keer te informeren, maar om duidelijk te maken dat het deze keer menens is.
Wat zal er gebeuren als we dat niet doen? Olivier Chastel (MR) kondigt nu al aan dat hij de rechtse coalitie ook na de verkiezingen van 26 mei 2019 wil verder zetten. In dat geval wil de N-VA dat haar sociaal economische standpunten nog meer weerspiegeld worden. De N-VA wil beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd, rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden en inzicht in de stakerskassen. Ze wil de vakbonden en de mutualiteiten ook de uitkering van werkloosheid en ziekte ontnemen. Dat is niets minder dan de vakbonden vleugellam maken zoals Thatcher deed in de jaren ’80 in het Verenigd Koninkrijk. Dat stoppen moet nu gebeuren, want hoe langer we wachten, hoe moeilijker het wordt.
-
“Vakbonden verliezen leden”: wat is er aan de hand?
Pensioenbetoging op 16 mei. Foto: Walter Begin juni verschenen er artikels in de traditionele massamedia die het triomfantelijk hadden over het verlies in ledenaantal bij “de vakbonden.” Daar werd dan gretig, en geholpen door wat nattevingerwerk, aan toegevoegd dat de vakbonden zich door hun verzet tegen de regering-Michel niet populair zouden maken. Het is niet altijd gemakkelijk om af te wegen in welke mate een hoger of lager lidmaatschap van de vakbonden economische of eerder syndicaal-politieke trends weerspiegelt. We denken wel dat de kapitalistische analisten zichzelf iets wijs maken als ze eenduidig van een “crisis bij de vakbonden” spreken.
door Peter Delsing
De hoge syndicalisatiegraad in België is reeds lang een bron van luid tandengeknars bij het patronaat, commentatoren en neoliberale partijen zoals N-VA, Open VLD of MR. Ongeveer 55% van de Belgische loontrekkenden is lid van een vakbond. Als je werklozen en bruggepensioneerden meerekent, kom je aan een syndicalisatiegraad van maar liefst 74% in 2015. (1)
Die potentiële macht van de werkende bevolking is iets wat het kapitaal en haar media voortdurend moeten ondermijnen, kleineren en verdelen. Langs de lijnen Belg-vluchteling, Vlaming-Waal, jong en oud, werkend en niet-werkend, gezond en ziek, privé en ambtenaar, … Elke dag zingen de ingehuurde stemmen van het establishment hun dramatische opera, waarmee ze de schuld voor de tekorten aan betaalbare woningen, goed betaalde jobs, betaalbare diensten, … in de schoenen van zondebokken proberen te schuiven. Het is nooit de schuld van de tendens naar overaccumulatie van kapitaal op door besparingen en dalende koopkracht ondermijnde markten, of de winsthonger van de rijkste 1%.
Sinds 2014 zouden de vakbonden gezamenlijk 88.000 leden hebben verloren. (2) Veruit het grootste deel komt echter voor rekening van het ACV, dat 76.000 leden verloor. Voor het ABVV wordt gesproken van een groei in dezelfde periode van 28.000 leden in Vlaanderen en een verlies van 17.000 in Wallonië.
Eind 2014 zagen we een brede syndicale beweging die met een opbouwend actieplan van syndicale concentraties, een nationale betoging van 150.000, regionale stakingen en een algemene staking de regering isoleerde en deed wankelen. Het ACV loste echter als eerste de rol van het eengemaakte sociale verzet, tegen de wil in van vele van haar strijdbare militanten of sectoren.
We denken dat de ACV-top hier de prijs betaalt voor haar minder militante opstelling in de brede beweging en in een aantal recente bedrijfsconflicten. Lokaal zien we dat, wanneer het ABVV een strijdbare houding aanneemt in concrete conflicten (wat ook niet altijd het geval is), de leden beginnen binnen te stromen. De burgerlijke media verkopen dus propaganda als ze menen dat actie en strijd voor ledenverlies zouden zorgen. Het tegendeel is waar.
De Belgische vakbonden blijven mastodonten en een basiswapen voor de zelfverdediging van de werkenden. Maar we mogen ook niet blind of onkritisch zijn tegenover onze eigen syndicale leidingen. Als er een element van desillusie in de rangen sluipt na het van bovenaf opgeven of stilleggen van de strijd, of als jongeren en militanten niet ideologisch bewust worden gemaakt over de rol en de fase van de klassenstrijd, dan kan er tijdelijk een terugval plaatsvinden.
Maar recent zagen we op basis van strijd – zoals bij Lidl waar er meer personeel bijkomt – ook een aantal overwinningen. Sommige militanten zullen in de periodes van luwte of meer verspreide strijd net meer verregaande conclusies trekken. We hebben syndicale netwerken nodig van linkse militanten om de discussie over de opbouw van een krachtsverhouding aan te gaan. Tegelijkertijd is er nood aan een massale politieke vertegenwoordiging van de syndicale eisen en discussie over een alternatief op het winstsysteem.
(1) Trends, 16/4/15
(2) De Tijd, 7/6/18
-
Deze regering zal pas toegeven als ze in haar bestaan bedreigd wordt
Als het patronaat piept, vergeet de regering het onderling gekibbel en springt ze gezwind in het gelid. De vakbonden daarentegen worden steevast weggezet als ‘wereldvreemd’ en bijgevolg ‘irrelevant’. De staking van 10 oktober bij de openbare diensten had nochtans aangetoond dat de ACOD ook op haar eentje, zonder ACV en ACLVB, een niet te onderschatten kracht is. Sindsdien betoogden 10.000 arbeiders in een solidariteitsmars in Charleroi, nog eens 10.000 “tegen de sociale hold-up” in Luik, 5.000 op een Tax Pride in Antwerpen en liefst 40.000 in gemeenschappelijk vakbondsfront tegen de afbraak van de pensioenen in Brussel. De regering geeft echter geen kik.Edito door Eric Byl uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Die tienduizenden zijn diegenen die bereid zijn loon of vrije dagen op te offeren om voor hun rechten en die van hun collega’s op te komen. Ze doen dat ondanks het feit dat men geen krant kan openen, geen magazine kan lezen, geen radio of televisie kan aanzetten, zonder dat de patroons en hun marionetten in de regering hun standpunten uitgebreid toelichten. In de media worden de beweegredenen voor hun acties zelden belicht; doorgaans worden vooral werkwilligen of gestrande reizigers aan het woord gelaten of wordt de lengte van de files benadrukt. Politici van oppositiepartijen, op de PVDA na, geven hooguit kritiek in de marge maar stellen geen fundamenteel ander beleid voor. De weinige keren dat de vakbondsleiders aan het woord worden gelaten, gaan die vooral in het defensief terwijl er nochtans honderden redenen zijn om in het offensief te gaan.
We zien het de patroons, de regering of om het even welke andere vereniging dan de vakbonden nog niet klaar spelen om op enkele maanden tijd verschillende keren tienduizenden op de been te brengen. Dat is enkel mogelijk doordat die tienduizenden op hun beurt vele honderdduizenden anderen vertegenwoordigen. Die zien zich net zomin werken tot hun 67 en verwerpen eveneens de aanvallen op de pensioenen, de sociale dienstverlening, de arbeidscondities en de sociale zekerheid. Ook zij zijn de flexibele, deeltijdse, onzekere en slecht betaalde jobs meer dan moe. Er zijn echter allerlei redenen waarom zij (nog) niet in actie gaan: vanuit een verkeerde principiële opstelling, omdat ze niet zien wat het uit zou maken, omdat ze geen alternatief zien of omdat ze niet geloven in de bereidheid van de vakbonden om voet bij stuk te houden en ook werkelijk te gaan voor overwinningen.
Dat fatalisme keren, zal niet lukken door tot aan de verkiezingen betoging na betoging te houden in de hoop op een alternatieve meerderheid. Het is helaas de houding die de top van het ACV en de meeste van haar centrales wellicht zullen innemen. Het ABVV daarentegen heeft wel begrepen dat meer vereist zal zijn. Op haar federaal comité van 23 januari zal een voorstel van algemene staking voor de eerste week van februari besproken worden. Een algemene staking organiseren op twee weken tijd had kunnen lukken tijdens het actieplan van het najaar van 2014, toen de vakbonden het terrein grondig hadden voorbereid. Sinds de pensioenbetoging van 18 december in Brussel is echter alweer meer dan een maand verstreken.
Men had die tijd kunnen gebruiken om op personeelsvergaderingen op de werkvloer en regionale militantenvergaderingen de krachten voor te bereiden en meteen ook het ACV en de ABVV-centrales die nog twijfelen of ronduit tegenwerken onder druk te zetten. In Wallonië en Brussel kan zo een algemene staking van bovenaf op enkele dagen tijd nog wel lukken omwille van het grotere reservoir aan strijdsyndicalisten, maar zelfs daar was het beter geweest de nodige voorbereidingen te treffen om ook bredere lagen op sleeptouw te nemen. In Vlaanderen versterkt dat soort knipperlichtstakingen echter vooral de vleugel die de regering liever uitzit. Communautaire scherpslijpers zullen het wellicht aangrijpen om de federale eenheid van het ABVV in vraag te stellen.
Deze regering zal geen millimeter toegeven, tenzij wanneer een sociale beweging haar ten val kan brengen. Enkel een goed voorbereid offensief actieplan waarvan de acties en de inzet vooraf uitgediscussieerd werden op de werkvloer en door de vakbondsleiding gerespecteerd worden, kan de sociale afbraak stoppen.
-
Tax Pride in Antwerpen
Zero afbraak! Vandaag was er een ‘Tax Pride’ in Antwerpen. De vakbondsbetoging protesteerde tegen het feit dat gewone werkenden veel belastingen betalen, terwijl de superrijken amper bijdragen aan de gemeenschap. Dit vergroot de ongelijkheid. De betoging was succesvol: er waren zeker 5.000 aanwezigen, wat meer is dan verwacht. Zowel ABVV als ACV waren sterk vertegenwoordigd. Op de spandoeken onder meer protest tegen sociale afbraak, besparingen en arrogante kapitalisten zoals Huts en co.
Een reeks foto’s door Liesbeth:
-
Vakbondsbetoging voor een sociaal Europa
Veel was er niet gemobiliseerd maar er waren volgens de sprekers toch 6.300 aanwezigen op de vakbondsbetoging voor een sociaal Europa vandaag. De sociale dumping en het aanhoudende neoliberale offensief van dereguleringen en sociale afbraak vanuit Europa maken dat verzet tegen dit beleid bijzonder noodzakelijk is. Het internationaal organiseren van ons verzet is bovendien geen overbodige luxe tegenover het internationaal georganiseerde kapitaal.
In de toespraken was de kritiek op het neoliberale beleid dat ingebakken zit in deze Europese Unie wel erg voorzichtig. Vanuit het ACV klonk het dat de vakbonden steeds voor Europa waren maar dat er toch wat twijfel is over de EU – niet bepaald een radicale verwerping van het Europa van het kapitaal, laat staan een aanzet tot een Europese organisatie van het verzet tegen de neoliberale EU. De ABVV-spreker, Robert Vertenueil, riep op tot een sociaal Europa – een bijzonder vaag begrip waaraan nooit een strategie gekoppeld wordt om het af te dwingen. Na de toespraken hadden de vakbondsverantwoordelijken een gesprek met enkele Europarlementsleden. De actie was ook gericht op een Europese bijeenkomst volgende week in Göteborg waar de vakbondsleiders een stap vooruit inzake sociale dialoog hopen te bekomen.
Al bij al was het een makke betoging die wijst op een gebrek aan strategie van strijd tegen het besparingsbeleid, zowel op Europees als nationaal niveau. Een discussie daarover wordt erg dringend. Die discussie hoeft overigens zeker niet pessimistisch te zijn: de opkomst voor deze betoging was opnieuw een bevestiging van het bestaan van een actiebereidheid. Recent waren er opnieuw verschillende getuigenissen vanop de werkvloer (onder meer de zorgsector) die aangeven dat de gevolgen van het besparingsbeleid op een groeiend ongenoegen botsen. Sociale vooruitgang zullen we niet bekomen door het vriendelijk te vragen, maar door er efficiënt voor te strijden met een zo groot mogelijke betrokkenheid gekoppeld aan de uitbouw van een politiek alternatief op het neoliberalisme.
LSP was op de betoging vandaag aanwezig met een ploeg militanten en delegees. We verkochten 33 exemplaren van ons maandblad en een abonnement.
Enkele foto’s
-
CD&V faalt om rechtse regering zelfs maar illusie van ‘sociaal gezicht’ te geven
Foto: PPICS Op Rerum Novarum haalde ACV-voorzitter Leemans uit naar de regering-Michel omdat deze de grote vermogens ontziet en het sociaal overleg saboteert. Enkele militanten waren explicieter en riepen slogans als “CD&V, weg ermee.” Kris Peeters, tot voor kort het zelfverklaarde ‘sociaal gezicht’ in de regering, was niet aanwezig. Wellicht om de gemoederen niet verder op te hitsen? Eerder trok de ACV-betoging van 20 april maar liefst 10.000 aanwezigen. Het verzet tegen de wet-Peeters stond centraal op die betoging.
Artikel uit de juni-editie van ‘De Linkse Socialist’
Na het eerste actieplan in 2014 kon de ACV-leiding met een nipte stemming het protest nog stilleggen. Een magere loonnorm werd toen goedgekeurd met de belofte van nieuwe acties. Er werd ruimte gelaten voor het overleg en de leiding stelde veel hoop in Kris Peeters. Ruim een jaar later moet zelfs Marc Leemans erkennen dat er van overleg niets in huis komt. Zelfs indien er akkoorden met de werkgevers gesloten worden, zoals rond de eindeloopbaan, schuift de regering dit opzij. Leemans: “Elk unaniem akkoord onder sociale partners onderging de sjoemelsoftware van Michel I. Correcties aan eindeloopbaan. Het sociaal akkoord. De beschikbaarheid voor oudere werklozen en SWT-ers. Het flexibiliteitsakkoord. En laatst nog dat mooie project van sociale partners, samen met de mutualiteiten, om zieken en invaliden meer kansen op hertewerkstelling te geven.”
De beloofde taxshift om ook de rijksten te laten meebetalen, werd een nieuw cadeau aan de werkgevers betaald door de gewone werkenden. De discussie over ‘werkbaar werk’ werd omgebogen tot voorstellen van meer ‘wendbaar werk’, steeds meer flexibiliteit door de werknemers tot de rek er volledig uit is. De afschaffing van de 38-urenweek is onderdeel van wat nu al de wet-Peeters wordt genoemd.
Niet alleen Peeters laat zich opmerken als een van de vele asociale gezichten van deze regering. Zijn kompaan Geens doet op Justitie hetzelfde. Het besparingsbeleid daar leidt tot een immens ongenoegen bij zowat alle actoren in de sector, van de cipiers tot de magistraten. Is het dan verwonderlijk dat steeds meer protest tegen CD&V weerklinkt onder ACV-leden? In West-Vlaanderen riep ACV Metea (metaal- en textielsector) CD&V op om “de stekker uit de regering te trekken.” De centrale merkte op dat de verklaringen van CD&V-kopstukken naar aanleiding van Rerum Novarum op hoongelach onthaald werden “omdat die politici in het parlement niet de daden bij het woord voegen en de kapitalisten gerust laten.” ACV Metea merkt op dat CD&V de rechtse regering op de been houdt en mee verantwoordelijk is voor sociale afbraak die ons terugbrengt “naar de tijd van Daens.”
Tegenover conservatieven die het beleid van Woeste en co opnieuw willen invoeren en dit als ‘modern’ verpakken, zullen wij de traditie van Daens eveneens moeten opnemen en onze strijd organiseren, ook op politiek vlak.
-
15.000 betogers van het ACV in Brussel ter verdediging van onze openbare diensten
Ongeveer 15.000 mensen kwamen dinsdag naar de hoofdstad naar aanleiding van de oproep van het ACV in het kader van de actiedag ter verdediging van de openbare diensten. De groene syndicalisten waren grotendeels nederlandstalig en kwamen uit de meest diverse sectoren, waarvan we sommigen minder vaak op straat zien komen. Talrijk aanwezig waren leerkrachten, naast spoorwegpersoneel, brandweerlui, cipiers,… Enkele militanten van het ACOD kwamen eveneens betogen met hun collega’s van het ACV. -
Succesvolle betoging van het ACV
Vandaag verzamelden duizenden militanten en leden van het ACV aan het Zuidstation te Brussel voor een betoging tegen de besparingsmaatregelen van de regering. De aanval op de 38u-week, op de pensioenen en onze levensstandaard wekken heel veel woede op. De opkomst was dan ook een groot succes en toont dat de strijdbaarheid duidelijk aanwezig is.
Opschriften als “De wet Peeters: neen bedankt” werden meegedragen in de betoging. De militanten hopen dat dit het begin is van een nieuwe periode waarin sociale strijd wordt opgebouwd. Net zoals op de militantenconcentratie van het ABVV de dag ervoor, werd de oproep van LSP voor een nieuw actieplan goed onthaald. De werknemers zijn het succes van het actieplan in de herfst van 2014 duidelijk nog niet vergeten.
Een nieuw actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront zou opnieuw een krachtige beweging tegen deze besparingsregering kunnen opbouwen. Personeelsvergaderingen en informatiecampagnes zouden net zoals in de herfst van 2014 vele tienduizenden bereiken en verenigen in een nieuwe betoging. Dat zou een belangrijke stap zijn in de strijd tegen deze regering die nooit zal stoppen zolang ze aan de macht zijn. Als Peeters nu aankondigt dat de huidige maatregelen slechts een vingeroefening zijn en er voor de begroting van 2017 “pas echt die gesneden zal worden”, zullen we een manier moeten vinden om de beweging over de zomer heen te tillen door na een betoging eind mei regionale stakingen aan te kondigen voor september die de draad van het sociale verzet opnieuw oppikken.
We spraken met een ACV-militante over de betoging:
“Op woensdag 20 april bracht het ACV ruim 8000 mensen op de been in Brussel om te protesteren tegen de regering Michel onder het motto ‘de rek is eruit’. Aanvankelijk was er een jongerenactie onder het motto ‘de toekomst is van ons’ gepland rond jongeren en werk. Maar toen de federale regering in het begrotingsakkoord een nieuwe aanval lanceerde, werd de oproep naar de jongerenactie omgebogen naar een brede manifestatie. De betogers uitten hun ongenoegen over de aanval op langdurig werklozen en andere besparingen in de sociale zekerheid, de aanval op de ambtenarenpensioenen, de aanval op deeltijds werkenden, … en natuurlijk de afschaffing van de 38-urenweek.“Er was ongelooflijk veel onbegrip voor het feit dat uitgerekend Kris Peeters van CD&V met dit voorstel (en uitspraken over “boven ons stand leven”) was afgekomen, getuige slogans als: “shame on you Peeters”, “loi Peeters non merci”, “omdat we boven onze stand leven: terug naar de tijd van toen, CD&V” (en een prent van armoedige arbeiders uit de tijd van Daens), “ik leef niet boven mijn stand”,… Verder verwezen betogers ook naar de actualiteit met slogans als “je ne suis pas panama”, omdat de PanamaPapers uiteraard duidelijk maken dat de middelen er wel zijn, maar niet op de juiste plaats gezocht worden. Ook het ACV schreef in haar pamflet: “voor vermogenden zijn er Panama-voordelen, voor wie werkt inleveringen en minder rechten.”
“De strijdbaarheid was groot en de teneur was duidelijk: dit is maar het begin! Omdat het oorspronkelijk een actie van de jongeren was, was er ook een mooie aanwezigheid van alle leeftijdscategorieën. Verder waren er delegaties vanuit alle centrales, vanuit de verbondelijke werkingen, uit heel Vlaanderen, Wallonië en Brussel.
Aan het einde van de betoging waren er speeches op het Albertinaplein. De algemeen secretaris van het ACV – Marie-Helene Ska – riep op tot een grote betoging eind mei (vlak na de sociale verkiezingen) en reikte daarbij de hand naar De Leeuw – die een dag eerder op de militantenconcentratie van het ABVV een gelijkaardige oproep lanceerde.”Foto’s door PPICS:
