NL Socialisme

Tag: 8 maart 2019

  • Waar je campagne ROSA kan vinden op 8 maart

    Mars tegen seksisme vorig jaar in Gent

    8 maart moet aangegrepen worden om de beste tradities van de georganiseerde arbeidersbeweging te herstellen. Met campagne ROSA organiseren we marsen tegen seksisme en asociaal beleid. Daarnaast nemen we deel aan verschillende acties, voornamelijk syndicale acties, om reële stappen vooruit te eisen in de emancipatie van vrouwen.

    Door Emily Burns, nationale coördinatrice ROSA

    Leden van LSP die vakbondsafgevaardigde zijn hebben hun delegatie voorgesteld om actie te voeren naar aanleiding van 8 maart en om de internationale vrouwendag terug als dag van strijd op de agenda te zetten, in plaats van als een dag om vrouwen te bedanken. In een aantal bedrijven worden de werkenden in de middagpauze uitgenodigd in het syndicaal lokaal om er te discussiëren over de strijd tegen onderdrukking of wordt er samen vertrokken naar de betoging op het einde van de dag. Campagne ROSA is uitgenodigd om het woord te nemen bij een Walkout van personeelsleden en jongeren aan de VUB, de UGent en het ziekenhuis Brugmann in Brussel waar de militanten van ACOD-LRB (Lokale en regionale besturen) een offensieve strijd voeren voor 10% verhoging van de loonbarema’s en dit in een sector waar vrouwen de grote meerderheid vormen. We zullen ook aanwezig zijn op de vakbondsbijeenkomst aan het Centraal Station in Brussel in de namiddag van 8 maart. Daarbij zullen we tussenkomen met onder meer onze krant, waarin een dossier aan 8 maart is gewijd.

    Waar we sprekers hebben, zullen deze nadruk leggen op de nood aan een hoger minimumloon van 14 euro per uur en een minimumpension van 1.500 euro per maand, naast een individualisering van sociale uitkering en optrekking ervan tot boven de armoedegrens om de economische onafhankelijkheid van vrouwen en de strijd tegen de veralgemening van laagbetaalde jobs centraal te stellen. Er is ook nood aan een collectieve arbeidsduurvermindering tot 30 uur per week, zonder loonverlies, met bijkomende aanwervingen en verlaging van de werkdruk om de combinatie werk, gezin en ontspanning mogelijk te maken. We blijven hameren op de noodzaak van massaal meer publieke middelen voor onderwijs, zorg en de sociale sector, de bouw van sociale woningen en publieke kinderopvang om te strijden tegen de dubbele dagtaak. We zullen het hebben over de nood aan niet-heteronormatieve seksuele opvoeding waarin gesproken wordt over toestemming, gender, … en het recht op abortus en betaalbare contraceptie. We herinneren eraan dat vooruitgang op vlak van vrouwenrechten het resultaat is van strijd door de volledige arbeidersbeweging en de centrale rol die de vakbonden in deze strijd moeten spelen.

    Ter gelegenheid van de 40e verjaardag van de Iraanse revolutie – Lees hier ons dossier over de Iraanse revolutie– zullen we deelnemen aan een actie voor de Iraanse ambassade in Brussel. In onze toespraak daar zullen we benadrukken dat vrouwen zelf moeten kunnen beslissen over hun lichaam en zich moeten kunnen organiseren op hun werkplaats, wat in Iran niet het geval is. We zullen er benadrukken dat de strijd voor de emancipatie van vrouwen in Iran, net als de strijd voor de emancipatie van de volledige arbeidersklasse, enkel mogelijk is door de vestiging van een socialistische samenleving en daartoe is de eenheid van de werkende klasse essentieel.

    Het hoogtepunt van de dag worden de betogingen tegen seksisme en het asociaal beleid. In Brussel organiseren we deze betoging samen met de Wereldvrouwenmars. In Gent dragen we het initiatief zelf. Een groep jonge leden van ROSA in Kortrijk organiseert een eigen mars. We voerden campagne aan de universiteiten, middelbare scholen en in de klimaatbeweging. In deze beweging leggen heel wat jongeren het verband tussen de strijd tegen seksisme en die voor het klimaat. We zullen dat verband zelf benadrukken in de klimaatacties op de dag voor 8 maart. Onderdrukking, seksisme, asociaal beleid en rampzalige klimaatveranderingen worden veroorzaakt door een zelfde schuldige: het kapitalisme. We moeten opkomen voor een socialistische samenleving. We hebben ook pamfletten verspreid aan een reeks werkplaatsen. Twee vakbondscentrales hebben campagne ROSA uitgenodigd om te spreken met tientallen delegees en onze benadering voor te stellen in voorbereiding op een strijdbare 8 maart. Jongeren en werkenden, ondersteund door de vakbondsorganisaties, zullen in grote getale betogen ook al valt 8 maart dit jaar op een vrijdag in een schoolvakantie.

     

  • Strijd tegen lage lonen: overwinning in Glasgow

    Begin november lanceerden de vakbonden van de lokale openbare diensten in Brussel een actieplan met een werkonderbreking, stakingen en acties aan gemeenteraden om te protesteren tegen onder meer de lage lonen die vooral in sectoren waar veel vrouwen werken schering en inslag zijn. Twee weken eerder was er een historische staking van het gemeentepersoneel in het Schotse Glasgow uit protest tegen loonongelijkheid. Het was de grootste staking voor gelijke lonen sinds die van de arbeidsters van Ford-Dagenham in 1968. Naar aanleiding van de internationale vrouwendag op 8 maart en verschillende soorten stakingsoproepen, is het nuttig om op deze voorbeeldige strijd in te gaan. Zowel de strijd in Glasgow als die in de Brusselse openbare diensten tonen de kracht van solidariteit.

    Glasgow: 567 miljoen euro schadevergoeding afgedwongen!

    In 2006 werd voor het gemeentepersoneel in Glasgow een nieuw evaluatiesysteem ingevoerd om de loonongelijkheid aan te pakken. “Die ongelijkheid werd niet aangepakt. De loondiscriminatie werd net bevestigd met lagere lonen voor functies die vooral door vrouwen uitgeoefend worden, zoals catering en schoonmaak,” zo verklaarden de stakers aan de krant The Guardian. Er kwam een “complex systeem dat personeel met onregelmatige uren benadeelde.” Na een conflict dat 12 jaar duurde, gingen 8.500 personeelsleden van de gemeente over tot een historische 48-urenstaking. Het ging onder meer om personeel uit de thuiszorg, kinderopvang, gemeentescholen, schoonmaakdiensten en catering.

    De staking begon op de avond van 23 oktober 2018. In de vroege ochtend waren er honderden stakersposten voor de scholen, crèches, schoonmaakdepots en gebouwen van de gemeente. De deelname aan de staking was massaal. De stakingsoproep was niet abstract maar was wekenlang voorbereid met als doel om de gemeentediensten plat te leggen voor de duidelijke eis van gelijk loon om waardig te kunnen leven en de eis van een ernstige schadevergoeding.

    De stakingsdag eindigde met een betoging van 10.000 mensen die met duizenden vlaggen, spandoeken en vakbondsborden betoogden. Langs de betoging applaudisseerden omstaanders die duidelijk maakten dat ze niet in de antistakingspropaganda van de gevestigde media trapten. De staking werd vooral gedragen door vrouwen, zij vormden 90% van het personeel in de functies met lagere lonen waarop het conflict betrekking had. Maar uiteraard waren ook hun mannelijke collega’s bij de strijd betrokken. Er werd opgeroepen tot eenheid. “Het moet gedaan zijn met mannen en vrouwen tegen elkaar op te zetten. De gemeenteraadsleden die zeggen dat ze ons steunen, moeten het ernstig menen. Ik heb geen directeur nodig die zegt dat ons werk belangrijk is, als er geen bereidheid is om ons echt te waarderen met een degelijk loon,” verklaarde Shona, een thuishulp die vakbondsafgevaardigde is.

    In de strijd werd de kracht van solidariteit duidelijk: 600 afvalophalers – bijna allemaal mannen – weigerden om het piket te breken. Ze legden het werk neer, ondanks dreigementen door de directie. Deze solidariteit was essentieel om de strijd te versterken. Ons bevrijden van onderdrukking doen we niet alleen, maar collectief en door middel van solidariteit. Werkenden uit andere sectoren verdienden drie tot vier euro meer per uur dan het personeel in de voornamelijk ‘vrouwelijke’ gemeentediensten. Dat maakt een verschil tot 4.500 euro per jaar! De solidariteit van deze collega’s was belangrijk om gelijkheid af te dwingen. Dit is ook in het belang van het beter betaalde personeel: zonder gelijke lonen zouden de laagbetaalde sectoren uitbreiding kennen en druk zetten op traditioneel beter betaalde functies.

    Uiteindelijk haalden de stakers een schadevergoeding van 567 miljoen euro binnen. Het loonverschil met de mannelijke collega’s wordt met terugwerkende kracht weggewerkt. Eens de schadevergoedingen betaald zijn, zullen de vakbonden en de gemeente een eerlijk verloningsstelsel opmaken.

    Er zijn gelijkenissen tussen de strijd in Glasgow en die van het personeel van gemeenten, OCMW’s en publieke ziekenhuizen in Brussel. Dat personeel is bezig met een opbouwend actieplan om alle barema’s met 10% op te trekken, de arbeidstijd te verminderen met bijkomende aanwervingen en zonder loonverlies, de herinvoering van een eindejaarspremie en voor betere arbeidsvoorwaarden zodat de kwaliteit van de dienstverlening verbetert. Het gaat ook in Brussel vooral om vrouwelijke personeelsleden.

    Zoals in Glasgow worden de vakbondseisen in Brussel officieel ondersteund door de gevestigde linkse partijen, maar het beleid volgt niet… De vakbondseisen zouden nochtans de hoeksteen moeten zijn voor onderhandelingen om tot een links bestuur te komen. Op verschillende werkplekken zijn er werkonderbrekingen gepland op 8 maart als logisch onderdeel van deze strijd om respect af te dwingen voor alle werkenden.

    Een vrouwenstaking of een feministische staking?

    Het doel van de staking in Glasgow was erg duidelijk: gelijk loon door het optrekken van de laagste lonen. In België moeten we de uitbreiding van de lageloonsector bestrijden. Dit kan bijvoorbeeld door de sector van de dienstencheques en de kinderopvang volledig in publieke handen te nemen. De toegang tot deze diensten kan dan gegarandeerd worden voor iedereen en niet enkel wie het zich kan veroorloven. Het personeel kan een echt statuut krijgen met een degelijk loon en goede arbeidsvoorwaarden.

    In België pleit het Collect.i.e.f 8 Maars” voor stakingen op 8 maart tegen seksisme. Het is bemoedigend dat de roep naar acties rond dit thema luider wordt. Het doel van de initiatiefnemers beperkt zich helaas tot “het zichtbaar maken van het werk in vrouwen in de samenleving” en het aantonen dat “wanneer vrouwen stoppen, de wereld stopt.” De stakingsoproep is uitsluitend op vrouwen gericht. De oproep beperkt zich niet tot het staken van de loonarbeid – waarmee druk werd gezet op loononderhandelingen – maar heeft ook betrekking op alle andere taken die door vrouwen uitgevoerd worden.

    Oplossingen proberen te vinden zonder de andere helft van de bevolking te betrekken en zonder zich te verzetten tegen vrouwen van de heersende klasse zal niet tot verbetering leiden. Het leidt integendeel tot meer verdeeldheid wat uitbuiting gemakkelijker maakt. Deze strategie handhaaft een gebrek aan duidelijkheid over de oorzaken van seksisme: zijn mannen het probleem of een klassensamenleving zoals het kapitalisme dat per definitie ongelijk is? De beste bondgenoten van vrouwen in strijd tegen onderdrukking, uitbuiting en besparingen, zijn hun collega’s. Omgekeerd toont “de ervaring van bevrijdingsbewegingen aan dat het succes van een revolutie afhankelijk is van de mate van deelname door vrouwen,” aldus Lenin in 1918.

    Een staking van huishoudelijke taken kan effectief leiden tot discussies over de verdeling van deze taken binnen een gezin. Maar waarom deze discussie niet voeren als onderdeel van een gemeenschappelijke strijd tegen ongelijkheid? En wat betekent een oproep tot het staken van huishoudelijke taken voor eenoudergezinnen (goed voor minstens een derde van de Brusselse gezinnen)? Wordt voorgesteld dat de kinderen uit eenoudergezinnen een dagje volledig aan hun lot worden overgelaten? We mogen ons niet beperken tot solidariteit binnen het gezin, maar moeten bouwen aan solidariteit onder alle werkenden en aan strijd voor degelijke openbare diensten die voor iedereen toegankelijk zijn.

    Enkel door collectieve acties en solidariteit kunnen we massale publieke investeringen afdwingen voor de gezondheidszorg, kinderopvang, onderwijs, ouderenzorg, zorg voor mensen met een beperking, … Het is op dezelfde wijze dat we een hoger minimumloon en een collectieve arbeidsduurvermindering (zonder loonverlies, met bijkomende aanwervingen en verlaging van de werkdruk) op de agenda kunnen zetten. Deze eisen zijn noodzakelijk om de economische onafhankelijkheid van vrouwen te garanderen, maar ook om tot een beter evenwicht tussen werk en privéleven te komen. Het is bovendien noodzakelijk om de werkloosheid terug te dringen, zodat dit ook niet langer kan gebruikt worden om vrouwen (en mannen) onzekere jobs te laten aanvaarden.

  • Tegen seksisme en besparingen: betoog mee op 8 maart

    Dit jaar wordt 8 maart opnieuw een dag van strijd tegen seksisme, voor het recht op abortus, tegen verkrachtingscultuur en voor hogere lonen en meer openbare diensten. Massaprotest in onder meer Spanje, Argentinië, Ierland, VS, … heeft de traditie van internationale vrouwendag nieuw leven ingeblazen.

    Deze actiedag ontstond begin 20e eeuw in de strijd van de socialistische arbeidersbeweging voor gelijke rechten, waaronder het stemrecht. Door gezamenlijke strijd van vrouwen én mannen werden effectief rechten afgedwongen. Tot voor enkele jaren leidde dit tot de illusie dat volledige gelijkheid een feit was, hoogstens werd nog over glazen plafonds gesproken. Tien jaar na de diepe economische crisis van 2008 is het voor bredere lagen van de bevolking echter duidelijk: gelijke rechten moeten nog afgedwongen worden, een systeem in crisis versterkt tegenstellingen. Een jarenlang besparingsbeleid heeft geleid tot afbraak van openbare diensten. Grote bedrijven wordt niets in de weg gelegd om extra winsten te zoeken. Dat gebeurt ook door het scherpstellen van vooroordelen, onder meer in reclame. Het is niet verwonderlijk dat vrouwenstrijd vandaag opnieuw op de agenda staat.

    Het gaat niet om een strijd van vrouwen tegen mannen, maar een gezamenlijke strijd tegen de oorzaken en bronnen van ongelijkheid. We kunnen dat rond eisen die verenigen: meer publieke middelen voor degelijke openbare diensten (zoals gemeentelijke kinderopvang, gratis gezonde warme maaltijden voor schoolkinderen, meer en gratis openbaar vervoer, sociale huisvesting, …), meer middelen voor onderwijs zodat kan gewerkt worden aan degelijke lessen seksuele opvoeding (met aandacht voor seksualiteiten, genderidentiteiten, wederzijdse toestemming, …) maar ook aan gratis (vrouwen)condooms, een degelijke levensstandaard voor iedereen (door een hoger minimumloon van 14 euro per uur, minimumpensioen van 1500 euro per maand, individualisering van sociale uitkeringen, optrekken ervan boven de armoedegrens, …).

    In de oproep voor de Gentse Mars tegen seksisme stelt campagne ROSA onder meer: “Besparingen op openbare diensten treffen vrouwen als werknemers maar ook als gebruikers. De schrijnende tekorten in stedelijke kinderopvang maken dat in sommige Gentse wijken minder dan 1 op 5 peuters terecht kunnen in de inkomensgerelateerde opvang! Omdat vrouwen vaker tewerkgesteld zijn in slechter betalende sectoren en jobs, blijven zij vaak noodgedwongen thuis om zorgtaken uit te voeren. Dit vormt een barrière voor hun financiële onafhankelijkheid. Wij eisen 1000 extra plaatsen in de stedelijke kinderopvang!”

    En verder: “Door de toename van precaire, parttime en flexijobs (over)leven veel werkenden in moeilijke situaties. Deze omstandigheden maken het moeilijker voor slachtoffers om in te gaan tegen geweld en seksuele intimidatie op het werk, op straat, maar ook thuis. Collectieve arbeidsduurvermindering met behoud van loon en bijkomende aanwervingen, een reële stijging van het minimumloon en pensioen, … zijn cruciaal voor een gezonde work-life balans en voor de onafhankelijkheid van vrouwen.”

    De vakbondssteun voor acties op 8 maart is een belangrijke stap vooruit. In de mobilisatie naar de Brusselse mars tegen seksisme en asociaal beleid roept campagne ROSA vrouwen op om lid te worden van de vakbond “om gezamenlijk te strijden tegen besparingen, onzekere jobs en seksuele pesterijen.” ROSA pleit ook tegen verdeeldheid: “Vrouwenbewegingen moeten deelnemen aan vakbondsmobilisaties. We mogen ons niet laten verdelen! Het zijn niet de mannen die te veel verdienen, noch de immigranten die ‘te veel kosten’. In een samenleving waarin de rijkste 10 procent meer rijkdom heeft dan de rest van de bevolking is gelijkheid onmogelijk!”

    We komen op voor een maatschappij waar niet de winsten van een kleine minderheid maar de noden van de volledige bevolking centraal staan. Dat is een democratisch socialistische samenleving waarin de rijkdom dient om aan de behoeften van de hele bevolking tegemoet te komen. Betoog mee op 8 maart, sluit aan bij campagne ROSA!

    • 8 maart: 17u30 stadshal GENT
    • 8 maart: 17u Centraal Station BRUSSEL
    • 9 maart: 17u Casinoplein KORTRIJK

  • De traditie van internationale vrouwendag terug vestigen!

    8 maart: samen betogen tegen seksisme en asociaal beleid

    Op 8 maart betogen we tegen seksisme en asociaal beleid. Er zijn acties in verschillende steden, op sommige plaatsen gebeurt dit op zaterdag 9 maart. We hebben doorheen strijd heel wat bekomen, maar deze verworvenheden staan nu onder druk. De eisen van de werkende vrouwen vandaag lijken steeds meer op die van een eeuw geleden. Vrouwen moeten nog steeds ingaan tegen een alomtegenwoordig seksisme in de samenleving. De strijd voor economische onafhankelijkheid, betere arbeidsvoorwaarden en degelijke openbare diensten blijft noodzakelijk.

    door Emily Burns, coördinatrice van campagne ROSA

    De geschiedenis van de Internationale Vrouwendag gaat terug tot de staking van textielarbeidsters in New York in 1908. Net als vandaag eisten die een collectieve arbeidsduurvermindering tot 8 uur per dag, een loonsverhoging en verder ook de afschaffing van kinderarbeid. Deze eisen werden gedragen door de volledige arbeidersbeweging: zowel vrouwen als mannen. Ze vormden een essentiële basis voor vrouwenemancipatie. Daarnaast werd gestreden voor het stemrecht van vrouwen. Hoe werden stappen vooruit gezet? Door actieve strijd! Zoals Rosa Luxemburg opmerkte: “De politieke en syndicale revolte van de werkende vrouwen de afgelopen jaren was enorm. Dit was enkel mogelijk omdat werkende vrouwen, ondanks hun rechteloosheid, zeer actief deelnamen aan de politieke en parlementaire strijd van hun klasse.”

    Vandaag staan de arbeidstijd en de lonen nog steeds centraal in de strijd van veel vrouwen. De regering-Michel heeft alle sociale verworvenheden onder vuur genomen: pensioenen, lonen, openbare diensten, non-profit. Dit beleid treft vrouwen in het bijzonder.

    We zijn steeds productiever geworden: we moeten langer werken en dit tegen slechtere voorwaarden. Het pensioen van veel vrouwen is bijzonder laag, onder meer omdat ze vaak geen volledige loopbaan hebben. Wij eisen een daling van de pensioenleeftijd in plaats van een steeds langere loopbaanvereiste die onbereikbaar is. Zoals een eeuw geleden komen we op voor een collectieve arbeidsduurvermindering: de 30-urenweek zonder loonverlies, met bijkomende aanwervingen en een daling van de werkdruk. Het aantal degelijke jobs in de openbare diensten neemt af. De lonen in sectoren waar veel vrouwen werken (zoals zorg, handel, …) blijven erg laag, alsof dit werk minder waard is! In plaats van steeds meer afbraak van arbeidsvoorwaarden en lonen willen we degelijke jobs aan goede lonen. Een minimumloon van 14 euro per uur en een minimumpensioen van 1.500 euro per maand zouden een goed begin zijn.

    Deeltijds werk is vooral een deeltijds loon

    Volgens een studie van Eurostat liggen de uurlonen van vrouwen ongeveer 10% lager dan die van mannen. Als de jaarlonen worden vergeleken, bedraagt het verschil zelfs 20%. De afgelopen 20 jaar is de arbeidsmarkt enorm veranderd. Deeltijds werken neemt algemeen toe, maar in het bijzonder onder vrouwen. Bijna 44% van de vrouwen werkt deeltijds, tegenover 9,4% van de mannen.

    Wordt er bewust voor deeltijds werken gekozen? Alle cijfers spreken dit tegen. Slechts 8% van de vrouwen kiest ervoor om deeltijds te werken. Een grote meerderheid van de deeltijdse jobaanbiedingen (83%) heeft betrekking op zogenaamde ‘vrouwenjobs.’ Vrouwen worden dus naar deeltijdse jobs geleid en vooral naar het deeltijdse loon dat daarmee gepaard gaat. De werkgevers maken gebruik van die flexibiliteit door een steeds grotere werkdruk op te leggen en door willekeuriger te schuiven met werkuren. Bijna een kwart van de vrouwen (23%) werkt minder omwille van een gebrek aan publieke diensten (kinderopvang, zorg voor oudere familieleden, …). Wie zich geen dure diensten kan veroorloven, springt zelf onbetaald bij. Binnen het gezin is het vaak de partner met het laagste loon die hierdoor minder werkt. Wie wel de middelen heeft, neemt iemand aan om zorgtaken uit te voeren. Vaak zijn dat ook vrouwen die relatief geïsoleerd werken met onzekere arbeidsvoorwaarden (dienstencheques, interim, …). Een stevige vakbondswerking in deze sectoren is niet evident, maar wel broodnodig.

    Daarbij komen nog de maatregelen die werklozen bestraffen en verplichten om sneller een job te aanvaarden. Onder de regering-Di Rupo werd beslist dat een werkloze geen job binnen een straal van 60 kilometer mag weigeren. Dit staat los van de reistijd en de combinatie van werk en gezin. Resultaat: heel wat deeltijds werkenden kloppen tot 12 uur per dag!

    Werkenden in precaire jobs zonder vakbondsaanwezigheid staan vaak alleen tegenover hun werkgever en/of klanten. Ze zijn kwetsbaarder voor misbruik en geweld. Dit reikt verder dan de werkuren. Gebrek aan economische onafhankelijkheid maakt het moeilijker om thuis een eventuele geweldsituatie te ontvluchten.

    De plaats van de vrouw is in haar vakbond

    De vakbond speelt een cruciale rol, ook in kmo’s en precaire sectoren waar verschillende vormen van geweld toenemen. Er moeten extra inspanningen komen om in deze sectoren vakbonden te organiseren. We moeten er de werkenden lid maken zodat ze georganiseerd hun rechten kunnen verdedigen en opkomen voor betere arbeidsvoorwaarden.

    Vrouwen zijn goed voor de helft van de beroepsbevolking, maar voor slechts 40 tot 45% van de vakbondsleden. Het aantal vakbondsleden varieert sterk naargelang de sector. Binnen sectoren is de syndicalisatiegraad van mannen en vrouwen doorgaans vergelijkbaar. Het feit dat er minder vrouwen lid zijn van de vakbond, is in de eerste plaats het resultaat van hun oververtegenwoordiging in sectoren met een zwakke vakbondsaanwezigheid.

    Op de statutaire congressen van ACV en ABVV zijn er slechts ongeveer 20% vrouwen. Er is een echte verbetering gaande. De Franstalige christelijke bediendenbond CNE had bij de vorige sociale verkiezingen in 2016 voor het eerst meer vrouwelijke verkozenen (52%). Het ging echter om bedrijven waar 70% van de personeelsleden vrouwen zijn. Strijdbare vakbondsmilitanten moeten ervoor zorgen dat er een grotere betrokkenheid is om zo tot een betere vertegenwoordiging te komen. Democratische methoden zijn hiervoor essentieel (algemene vergaderingen, actieve deelname aan protestacties, collectieve voorbereiding en evaluatie van betogingen en acties). We moeten ons verenigen – mannen en vrouwen – om een krachtsverhouding uit te bouwen waarmee we het besparingsbeleid kunnen stoppen en degelijke arbeidsvoorwaarden en goede lonen afdwingen. Dat is noodzakelijk om het structureel seksisme in de kapitalistische samenleving tegen te gaan.

    [divider]

    Jongeren in actie op 8 maart

    Seksisme heeft een nefast effect op jongeren. Discriminatie van vrouwen is vandaag vaak ‘subtieler’ dan in het verleden. Er is immers een theoretisch kader van wettelijke gelijkheid.

    De schoonheidsidealen en victim blaming van wie slachtoffer is van pesterijen of verkrachting, zijn echter uitdrukkingen van hardnekkige vooroordelen en van bewuste onduidelijkheid over wat instemming betekent. Dit wordt versterkt door studentenfolklore, reclame op de campussen, … die onderdeel vormen van een ‘verkrachtingscultuur’.

    Jongeren studeren in ondergefinancierde scholen en universiteiten. Ze leven in een samenleving waar de sociale sector (jeugdwerking, zorg, …) aftakelt. Tijdens de puberteit is er hierdoor minder toegang tot psycho-medische begeleiding. Voor inclusieve seksuele opvoeding die verder gaat dan biologie zijn er evenmin middelen. Laat staan dat er toegang is tot gratis en goede voorbehoedsmiddelen.

    Op school wordt vaak toegezien op de kledij van jongeren, in het bijzonder van meisjes. Dat wordt gecontroleerd onder het mom dat je later op de werkvloer ook niet zomaar draagt wat je wil. Begrijp: op de werkvloer behoor je toe aan je baas, hij betaalt je immers en beslist bijgevolg over wat je al dan niet mag dragen. Deze samenleving geeft vaak een bepaalde connotatie aan kledij, zelfs indien aangetoond is dat het niet klopt: kledij spreekt immers niet. Nochtans werd in Ierland een verdachte in een verkrachtingszaak vrijgesproken omdat de jonge vrouw die verkracht werd een string droeg. Helaas is dit geen alleenstaand geval. Honderden jongeren protesteerden na deze uitspraak. Ze deden dit onder de slogan ‘This is not consent’.

    Een socialistische benadering is noodzakelijk om seksisme te bestrijden. Een forse toename van de publieke middelen voor onderwijs en openbare diensten is noodzakelijk. Samen met de economische onafhankelijkheid van vrouwen kan dit ervoor zorgen dat we een einde maken aan seksisme, onderdrukking en uitbuiting!

  • 8 maart: voor een feministische staking!

    CNE (Franstalige tegenhanger van LBC) op de nationale betoging tegen geweld op vrouwen eind november 2018.

    Artikel door Tina De Greef, vakbondssecretaris LBC (in eigen naam)

    In aanloop van de internationale vrouwendag op 8 maart heeft een groep vrouwen zich in ons land verenigt om onder de naam “collecti.e.f 8 maart” op te roepen tot een vrouwenstaking op 8 maart 2019. Ze halen daarvoor de mosterd in Spanje, waar vorig jaar 6 miljoen mensen staakten en bijeenkwamen in massabetogingen, en zeggen dat “als de vrouwen stoppen, de wereld stopt met draaien.” Ze klagen terecht allerlei discriminaties en onrecht aan zoals de loonkloof, seksisme, geweld tegen vrouwen, het feit dat zorg méér op de schouders van vrouwen terecht komt en besparingen vrouwen harder raken. Ze ontwikkelden een resem eisen rond een heel aantal maatschappelijke thema’s en hopen die af te dwingen met een 24-uren vrouwenstaking. Daaronder verstaat “collecti.e.f 8 maart” niet alleen het staken van de arbeid in loondienst, maar óók het staken van de huishoudelijke taken (vb. geen eten maken voor de kinderen), geen zorg meer verlenen, niet studeren, niet of minder consumeren tot zelfs het onthouden van seks.

    En daar wringt het schoentje. Wie zullen ze treffen met al die zogezegde stakingen buiten het werk? Hun kinderen, familie, partner, zichzelf, de kleine zelfstandige in de buurt, hun lesgever,… Dat zal hun eisen geen kracht bijzetten, maar ervoor zorgen dat ze zich onderling laten verdelen tegenover de echte uitbuiting van vrouwen door het kapitalistisch systeem. Binnen het systeem waarin wij leven wordt de tegenstelling man-vrouw continu gebruikt om de arbeidersklasse te verdelen. Het systeem stimuleert seksisme, ongelijkheid en precariteit zodat een leger van slecht betaalde, ondergewaarde arbeiders (vaak, maar niet alleen vrouwen) klaar staat om mensen te vervangen die in opstand komen of niet hard genoeg werken.

    Een staking die écht de bedoeling heeft om alle onrecht en discriminatie te stoppen, wordt noodzakelijkerwijs gevoerd door vrouwen en mannen samen. Zo’n feministische staking is het enige middel om progressieve eisen af te dwingen die voor gelijkheid tussen vrouwen en mannen zullen zorgen én om het systeem teniet te doen dat die ongelijkheid onderhoudt en voedt. Daarom roepen we dan ook op aan de vakbonden die een stakingsaanzegging indienen voor 8 maart om dit te doen voor vrouwen en mannen samen, voor iedereen die wil meevechten tegen onrecht en ongelijkheid. Vooral vrouwen zijn het slachtoffer van slecht betaald en precair werk, van de loonkloof, het glazen plafond, een slecht balans tussen werk- en privéleven, slechte pensioenen, besparingen,… De belangrijkste medestander voor alle vrouwen ter wereld om met deze discriminatie komaf te maken, zijn de mannen die samen met de vrouwen in actie gaan. Proberen om tot oplossingen te komen zonder de andere helft van de wereldbevolking en – misschien nóg erger – mét vrouwen uit de bourgeoisie (vergeet niet: Thatcher was een vrouw!), zal niet leiden tot verbeteringen. Integendeel: de verdeeldheid zal groter worden en de uitbuiting nog eenvoudiger. Een vrouwenstaking zal de discussie binnen koppels over de verdeling van de taken wellicht in gang zetten  – je kan je trouwens terecht de vraag stellen hoe een vrouwenstaking er dan moet uitzien voor de talrijke alleenstaande vrouwen – maar voor een echte vooruitgang beter gekeken wordt naar collectieve oplossingen nodig die de taken zowel voor vrouwen als mannen verlichten. Alleen met solidaire acties kunnen we ijveren voor betere openbare diensten met massale publieke investeringen in de gezondheidzorg, kinderopvang, onderwijs, ouderenzorg, zorg voor mensen met een beperking,… samen met de eis voor arbeidsduurvermindering (zonder loonsverlies en met bijkomende aanwervingen) die niet alleen voor een betere balans werk-privé zal zorgen, maar ook een einde maakt aan de werkloosheid die niet alleen vrouwen, maar ook jongeren en ouderen dwingt precaire jobs aan te nemen.

    Laten we op 8 maart 2019 gaan voor een feministische staking van vrouwen en mannen samen.

  • Vakbondssteun voor staking op internationale vrouwendag

    “Enkel de brede arbeidersbeweging heeft de kracht om onze eisen af te dwingen”

    8 maart vorig jaar in Spanje.

    Volgend op de massale staking voor vrouwenrechten in Spanje vorig jaar op 8 maart, maar ook de staking voor gelijk loon (tegen de lagere lonen voor “gefeminiseerde” jobs) in Glasgow op 23 oktober vorig jaar, heeft de Franstalige christelijke bediendenbond CNE een stakingsaanzegging ingediend voor 8 maart dit jaar. De oproep werd overgenomen door ACV en ACOD LRB in Brussel. Campagne ROSA verwelkomt deze beslissing als een eerste stap naar de deelname van België aan het uitbouwen van wereldwijde actie rond vrouwenrechten – en dan vooral de rechten van werkende vrouwen – op 8 maart en zal deelnemen daar waar dat mogelijk is.

    Reactie door Anja Deschoemacker

    De ervaring en lessen van Spanje en Glasgow

    De initiatiefneemsters van het ‘8 maart collectief’ stellen dat ze niet verwachten dat de impact zo groot zal zijn als in Spanje, waar zes miljoen mensen deelnamen en in verschillende steden massabetogingen plaatsvonden. Dat is ongetwijfeld waar. De staking in Spanje speelde zich af na jaren van groeiend straatprotest en na maanden van gecoördineerde campagne om de staking op te bouwen. Het was een campagne waaraan uiteraard vrouwenorganisaties deelnamen, maar ook jongeren- en LGBT-organisaties en buurtcomités en sociale organisaties allerhande die zich in de laatste jaren hebben verzet tegen het besparingsbeleid van regering en stadsbesturen, waaronder ook de enorme beweging tegen de huisuitzettingen als gevolg van de financiële crisis. Het is die brede campagne die de vakbonden ertoe aanzette de stakingsoproep te vervoegen. Voor alle duidelijkheid: de miljoenenstaking was geen “vrouwenstaking” zoals de pers in België, maar ook de deelneemsters aan het ‘8 maart comité’ het voorstellen – zowel vrouwen als mannen namen deel aan de strijd voor de eisen van loongelijkheid en tegen geweld op vrouwen. Dat is ook de enige manier om op termijn die eisen binnen te halen: de eenheid van de arbeidersklasse in de strijd ervoor.

    De Spaanse staking op 8 maart vorig jaar kwam niet uit de lucht vallen. Er was in dat land de afgelopen jaren een wedergeboorte van de vrouwenbeweging in de massale acties tegen pogingen van de toenmalige rechtse PP-regering om het recht op abortus in te perken. Tegen de achtergrond van een diepe crisis en harde besparingsmaatregelen die zeker op vrouwelijke sectoren als onderwijs en gezondheidszorg een enorme impact hadden op vlak van personeelskader, lonen en werkvoorwaarden, maar ook op de voorziening van diensten die vrouwen met kinderen toelaten buitenshuis te werken, groeide de revolte. Vrouwen waren ook enorm betrokken in de strijd tegen de uithuiszettingen toen steeds meer mensen hun hypotheek niet meer konden betalen – een strijd die ertoe leidde dat de woordvoerster ervan, Ada Colau, burgemeester van Barcelona werd. Sindsdien zagen we ook de revolte tegen de afloop van het proces van de “wolvenbende”, waarin vooral het slachtoffer van een groepsverkrachting in een negatief daglicht werd gesteld en de daders er goedkoop vanaf kwamen.

    Ook in Glasgow is er een hele voorgeschiedenis die het succes van de staking eind oktober verklaart. De actie kaderde in lang uitgesponnen loononderhandelingen van de lokale openbare diensten. Personeel uit de meest gefeminiseerde diensten met de laagste verloning namen het voortouw in de staking. Ze eisten gelijk loon voor gelijk werk. Zowel vrouwen als mannen uit die diensten staakten mee. Bovendien werd de staking vervoegd door onder meer straatvegers, grotendeels mannen, die buiten de officiële stakingsaanzegging vielen.

    Wat is het doel van de staking?

    In Spanje en Glasgow was dat doel zeer duidelijk: voor vrouwenrechten, maar concreet ook voor loongelijkheid en dus een loonsverhoging voor de laagste lonen. In België spreken de initiatiefneemsters echter over het “zichtbaar maken van het vrouwenwerk in de samenleving” en over het aantonen dat “zonder vrouwen de wereld niet kan draaien.” De oproep tot staking houdt niet enkel een staking van de loonarbeid in – een instrument dat druk kan zetten op de loononderhandelingen met het patronaat en de regering – maar ook een staking van al die andere taken die vrouwen uitvoeren.

    Waar campagne ROSA zeker haar steun zal geven aan de staking in bedrijven waar voldoende steun daarvoor is opgebouwd – en vorig jaar reeds waren er al acties aan bijvoorbeeld de VUB en UGent (werkonderbrekingen gekoppeld aan personeelsvergaderingen over het thema) – denken we dat een staking van de huishoudelijke taken weinig zoden aan de dijk zet en bovendien voor veel vrouwen met kinderen onhaalbaar is, zo o.a. voor eenoudergezinnen (in grote meerderheid vrouwen met kinderen) die in Vlaanderen een vijfde uitmaken van de gezinnen met kinderen en in Brussel reeds 33%. Een deel van die moeders kan misschien rekenen op steun uit hun sociale omgeving om de zorg voor de kinderen voor een dag op te vangen, maar met een grote graad van armoede onder deze lagen en alle gevolgen van dien, zoals een gebrek aan sociaal leven, hebben veel van hen niet zo’n weefsel waarop ze terug kunnen vallen.

    Maar het is vooral ook zo dat de ene staking en de andere niet met elkaar te vergelijken vallen. Een staking in een bedrijf is bij uitstek een collectieve actie terwijl de strijd binnen koppels voor een gelijke verdeling van de huishoudelijke taken een individuele actie is, waarbij je niet kunt rekenen op solidariteit van grote groepen collega’s en vakbondsorganisaties. Campagne ROSA denkt bovendien dat de oplossing voor de dubbele dagtaak voor vrouwen niet zozeer ligt in het meer doen meedraaien van mannen in de huishoudelijke en zorgtaken binnen het gezin, maar in de uitbouw van openbare diensten – met degelijke lonen en werkvoorwaarden voor het personeel, en toegankelijk voor iedereen die ze nodig heeft – die de combinatie werk en gezin vergemakkelijken.

    Dat betekent het terugdraaien van de besparingen in de gezondheidszorg, kinderopvang en onderwijs, maar ook bijvoorbeeld in de ouderenzorg en de zorg voor mensen met een beperking, en massale publieke investeringen om diensten en zorg terug op peil te brengen na drie decennia van onderinvestering en afbraak. Het vereist ook de strijd voor een werktijdverkorting: 30 urenweek zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen – om de werkdag werkbaar te maken voor iedereen, maar ook om een einde te maken aan de werkloosheid die dagelijks druk zet op de lonen van ons allen en veel vrouwen, maar ook jongeren en steeds meer ouderen, dwingt tot het aanvaarden van jobs met lonen waarvan je niet kunt leven.

    Er is een bovendien een strijd nodig die de constante uitbreiding van de nieuwe lage loonsectoren stopt en terugdraait en bijvoorbeeld de dienstencheques en de onthaalmoeders in publieke handen neemt, waarbij de toegang tot de diensten verzekerd is voor iedereen die ze nodig heeft (en niet alleen voor zij die ze kunnen betalen) en waarbij het personeel over een degelijk statuut beschikt en goede lonen en arbeidsvoorwaarden.

    Verdere eisen om een echte impact te hebben op het leven van veel vrouwen – en om hen financiële onafhankelijkheid te bieden – zijn hogere minimumlonen die een algemene invloed hebben, ook in die sectoren waar het moeilijk is zich voldoende te organiseren om de strijd te voeren en een hoger minimumpensioen.  Beide eisen worden naar voren gebracht in de komende algemene staking in gemeenschappelijk vakbondsfront op 13 februari en we roepen Rosa-leden op deel te nemen. Ook de individualisering van de vervangingsuitkeringen – waarbij het statuut “samenwonende” wordt afgeschaft, die al decennialang grote groepen vrouwen veroordeelt tot afhankelijkheid van de partner (en jongeren tot afhankelijkheid van de ouders) – gecombineerd met kinderbijslag die de reële kosten van een kind dekt en het optillen van alle sociale uitkeringen boven de armoedegrens.

    Geen van deze eisen kan bereikt worden met een beweging van alleen vrouwen en wordt geen stap verder geholpen door een staking van de huishoudelijke taken. Het belang van de ontwikkeling van een internationale staking op 8 maart ligt in het ontwikkelen van arbeiderseenheid rond dergelijke eisen. Enkel de brede arbeidersbeweging heeft de kracht om dergelijke eisen af te dwingen. Dat is enkel mogelijk als we begrijpen dat de strijd voor vrouwenemancipatie er niet één is van vrouwen tegen mannen, maar een strijd van vrouwen en mannen tegen een systeem dat ten gronde gebaseerd is op ongelijkheid en discriminatie en dat dagelijks tonnen vooroordelen rondstrooit om de arbeidersbeweging te verdelen.

    De oproep van campagne ROSA

    We roepen onze leden en sympathisanten op om te kijken op hun werkplaats of het mogelijk is tot een werkonderbreking te komen op 8 maart, gekoppeld aan algemene personeelsvergadering om te praten over de noodzakelijke eisen en te zien wat binnen het eigen bedrijf kan gebeuren om een einde te maken aan de loonongelijkheid en hoe de solidariteit daarvoor bij het volledige personeel kan worden opgebouwd. We roepen alle vakbonden op echte stakingen en werkonderbrekingen te ondersteunen en te beginnen bouwen aan de Belgische deelname aan de heropbouw van 8 maart zoals het oorspronkelijk is ontstaan: als een strijddag van de werkende vrouwen als onderdeel van de internationale socialistische arbeidersbeweging.

    We willen hier verwijzen naar de oproep van Ruth Coppinger in Ierland (lid van ROSA, parlementslid voor de Socialist Party, zusterpartij van LSP, en centrale figuur in de strijd voor het recht op abortus, bekend ook voor haar protesten tegen de straffeloosheid van geweld op vrouwen) voor werkonderbrekingen op 8 maart – voor gelijkheid en tegen geweld op vrouwen, een oproep waarachter zich een aantal vakbonden hebben geschaard. De actie heeft alle kans op groot succes, na jaren van massale actie rond het recht op abortus, rond geweld op vrouwen, rond de financiering van de gezondheidszorg geaccentueerd door de huidige staking van verpleegsters en vroedvrouwen en ander ziekenhuispersoneel en de grote deelname van vrouwen in campagnes als de strijd tegen de waterbelasting en in de beweging voor betaalbare huisvesting. Hiermee kan Ierland het lijstje landen dat deelneemt aan de internationale staking voor vrouwenrechten vervoegen.

    In België wordt nu een eerste stap gezet, wat campagne ROSA toejuicht. We zullen onze bijdrage leveren om er een eerste succes van te maken, door een steun aan de staking in bedrijven waar dat mogelijk is, en door het verder uitbouwen van de strijd met de acties die in diverse steden voorzien zijn op 8 maart.

     

  • Hoe 8 maart opbouwen onder werkenden?

    Op 8 maart organiseert campagne ROSA Marsen tegen Seksisme. Daarmee sluiten we aan bij de groeiende internationale beweging voor vrouwenrechten en tegen alle vormen van discriminatie.

    Van #MeToo naar #Wefightback

    #MeToo zorgde voor een vloedgolf van getuigenissen. Traditionele politici noemden zichzelf feminist en kwamen met sensibiliseringscampagnes tegen seksisme. Dit verandert niets aan de voedingsbodem van seksisme. Integendeel: het is hun asociale besparingspolitiek die de voedingsbodem van seksisme versterkt.

    De vele getuigenissen onder #MeToo tonen dat het een maatschappelijk probleem is, waar een collectief antwoord op nodig is. De afgelopen weken waren er acties op de werkvloer, van een staking bij McDonald’s in de VS tegen seksueel wangedrag tot een walk-out bij Google. Het is belangrijk dat we ons op de werkvloer organiseren om samen te strijden tegen seksisme.

    Het maatschappelijk probleem van seksisme komt op veel manieren tot uiting. Zo wordt het vrouwenlichaam gecommercialiseerd: voor meer winsten worden stereotypen op scherp gesteld. Dit heeft gevolgen voor hoe vrouwen behandeld worden. Het leidt ook tot een verkrachtingscultuur die slachtoffers veroordeelt en daders vrijspreekt.

    Formeel is er gelijkheid. Maar toch worden we dagdagelijks met seksisme en onrecht geconfronteerd. De regering beweert op te komen voor vrouwen, maar weigert te investeren in onder meer gezondheidszorg of gemakkelijkere toegang tot voorbehoedsmiddelen en abortus. Een échte vrije keuze voor vrouwen betekent ook dat een kind krijgen niet mag leiden tot een grotere kans op armoede.

    Wij zeggen:

    • Vakbonden moeten op de werkvloer de strijd tegen seksisme mee organiseren: gelijk loon voor gelijk werk, stop seksueel wangedrag.
    • Gratis toegang tot voorbehoedsmiddelen, gemakkelijke toegang tot abortus
    • Meer investeringen in het onderwijs
    • Een degelijke seksuele opvoeding die verder gaat dan biologie, met opgeleide vormingswerkers

    Strijden voor vrouwenrechten is strijden tegen besparingen

    Vrouwen zijn bij de eerste slachtoffers van besparingen op alle niveaus. De afbouw van de openbare diensten legt taken die voorheen collectief georganiseerd werden op de schouders van het gezin, meestal de vrouw. Denk maar aan het groot aantal mantelzorgers: in 2017 waren dat er in Vlaanderen al 171.846, een stijging met 20% tegenover 2015. In de kinderopvang zijn er onvoldoende plaatsen waardoor ouders en grootouders moeten inspringen.

    De aanvallen van de regering op werkenden treffen vrouwen extra hard. Zo moet de helft van de vrouwen het stellen met een pensioen van minder dan 1.000 euro per maand. Aanvallen op vervroegde pensionering, tijdskrediet en pensioenrechten zelf zullen dit enkel erger maken.

    Sociale tekorten leiden tot spanningen. Zo hoorden we hoe op een werkplaats fysiek gevochten werd nadat een personeelslid ouderschapsverlof opnam in de vakantieperiode, waardoor een collega geen vakantie kon opnemen. We moeten ervoor zorgen dat de woede niet tegen elkaar gericht is, maar tegen de verantwoordelijken voor de tekorten. Dit betekent ook actief opkomen voor meer collega’s.

    Wij zeggen:

    • Voor massale investeringen in sterke openbare diensten die beantwoorden aan de noden (vb. crèches, maar ook openbaar vervoer, gezondheidszorg, …). Voldoende personeel aan goede voorwaarden zorgt voor betere dienstverlening.
    • Intrekking van alle aanvallen op vervroegd pensioen, tijdskrediet en pensioen. Optrekken van het minimumpensioen tot 1500 euro per maand!

    Strijden tegen geweld op vrouwen is strijden voor hun financiële onafhankelijkheid

    Vrouwen werken vaak in ondergewaardeerde sectoren, met tijdelijke en flexibele jobs en zeer precaire contracten. Ook zitten we vandaag nog steeds met de historische loonkloof van 20%. “Gelijk loon voor gelijk werk,” was een slogan van de stakende vrouwen van FN Herstal in 1966. Het was ook de slogan van stakend gemeentepersoneel in het Schotse Glasgow enkele weken geleden. We zijn er dus nog lang niet!

    Onzekerheid en armoede verhogen de kans op geweld, zowel op het werk als in het gezin. Wat kan je doen op je werk wanneer je bang bent om je job te verliezen? Lage lonen van vrouwen maken hen afhankelijker van hun partner en dus kwetsbaarder voor huiselijk geweld. Meer dan de helft van de alleenstaande ouders leeft in armoede.

    Wij willen:

    • een verhoging van het minimumloon naar 14 euro per uur
    • een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen om werk, gezin en vrije tijd op een leefbare manier te kunnen combineren.
    • uitkeringen die een individueel recht zijn en opgetrokken worden tot boven de armoedegrens!

    Allemaal samen strijden!

    Het is al te gemakkelijk om ons te laten verdelen. Sommigen doen het bewust: zogezegd vrouwenrechten of LGBTQI-rechten verdedigen om eigenlijk racistische haat te verspreiden. Het Vlaams Belang is daar extreem in: die partij verklaarde tot recent nog dat de plaats van de vrouw aan de haard is, maar om racisme te versterken werpt ze zich plots op als verdediger van vrouwenrechten. Hoe kunnen we ingaan tegen onderdrukking door andere vormen van discriminatie en onderdrukking te stimuleren? Een zondebokbeleid leidt de aandacht af van de verantwoordelijken voor sociale ellende. Het verdeelt bovendien onze strijd tegen de besparingen en voor onze gemeenschappelijke noden.

    We moeten samen strijden. Aanklagen is niet genoeg! Maatschappelijke problemen vereisen een collectief antwoord. Internationale Vrouwendag, 8 maart, moet terug een dag van strijd zijn om onze noden op de agenda te zetten en onze krachten te versterken. Dat is waarom de plaats van de vrouw het hele jaar door, maar zeker op 8 maart, in de strijd is.

    Organiseer mee aan onze marsen tegen seksisme op 8 maart. Vraag je vakbondsafdeling om de mars te steunen en een oproep rond te sturen. Maar vooral: kom zelf en probeer collega’s, vrienden of familieleden mee te brengen.

  • Spanje: naar nieuwe feministische staking van vrouwen én mannen op 8 maart 2019

    Hieronder twee artikels van Libres y Cimbativas (LyC) en Izquierda Revolucionaria (IR) over hun deelname aan de massale vouwenbeweging in Spanje. Het eerste artikel gaat over de jongerenstaking van 14 november waartoe wordt opgeroepen door Libres y Combativas en de Sindicato de Estudiantes. Het tweede artikel gaat over de deelname van LyC en IR in de discussies binnen de bredere feministische beweging over hoe van 8 maart een succes kan gemaakt worden.

    Jongerenstaking op 14 november. Voor inclusieve seksuele opvoeding!

    Vorig jaar kwamen miljoenen vrouwen, werkenden en jongeren op straat. Dat was een zware slag voor dit systeem dat geweld op vrouwen rechtvaardigt en legitimeert. Er kwamen ook duizenden mannelijke betogers op straat om onze eisen te steunen en aan de strijd deel te nemen. De historische feministische staking van 8 maart en de mobilisaties tegen de schandalige uitspraak in de zaak van de ‘wolfsroedel’, vormden een duidelijk keerpunt in de strijd.

    De feministische beweging speelde een belangrijke rol in de val van de regering-Rajoy. Het is geen toeval dat de nieuwe PSOE-regering zich als feministisch wil voordoen. De beperkingen van het feminisme van deze regering werden echter duidelijk toen een nieuwe vrouwelijke minister verklaarde dat niets kan gedaan worden aan de vrijlating van de verkrachters van de ‘wolfsroedel’. Sindicato de Estudiantes (SE, studentenvakbond) en Libres y Combativas (Vrij en Strijdbaar, het socialistisch-feministisch platform van SE en Izquierda Revolucionaria)  weten goed wat er had moeten gebeuren: het opkuisen van het patriarchaal gerechtssysteem en vervolging van de rechters die geweld op vrouwen aanmoedigen.

    De strijd tegen seksisme is ook een belangrijk onderdeel van de onderwijsbeweging. Jaar na jaar worden miljarden aan publieke middelen uitgedeeld aan de leiding van de katholieke kerk die niet aarzelt om seksisme, homofobie, transfobie en verzet tegen abortus te onderwijzen. We worden zelfs gewaarschuwd als we te korte rokjes of broeken dragen in de zomer omdat dit “onbedwingbare impulsen” zou “provoceren.” Het feit dat dergelijke argumenten voorkomen in onze scholen, is degoutant. Onze kledij en onze lichamen provoceren niets. We leven toch niet meer onder de dictatuur van Franco?!

    We moeten bouwen aan een beweging van studenten en scholieren tegen seksisme in alle scholen en universiteiten. We eisen van de regering van Pedro Sanchez en van de onderwijsminister dat dit thema opgenomen wordt.

    SE en Libres y Combativas roepen alle jongeren op om deel te nemen aan de studentenstaking en de betogingen van 14 november. De doelstellingen van de staking zijn erg concreet: we eisen dat er onmiddellijk een programma van inclusieve seksuele opvoeding komt in alle scholen, waarbij we leren dat we los van onze gender, seksuele oriëntatie of identiteit vrij kunnen zijn wie we zijn. Dit moet in alle onderdelen van het onderwijs gebeuren en het moet bijdragen aan de strijd tegen seksisme, misbruik, verkrachtingscultuur, homofobie en transfobie.

    We eisen tevens dat de regering alle seksistische verwijzingen naar de kledij van meisjes uit interne schoolreglementen laat verwijderen en maatregelen neemt om de rechten van alle seksen en van de LGBTI en de transgemeenschap op te nemen. We eisen sterke disciplinaire maatregelen tegen die kleine minderheid van leerkrachten  die een seksistische opstelling verdedigen.

    We roepen alle feministische organisaties, alle sociale bewegingen, alle vakbonden en linkse politieke organisaties op om deze staking te steunen en deel te nemen aan de betogingen rond onze eisen.

    We willen respect en waardigheid, de vrijheid om te zijn wie we willen, het einde aan misbruik en vernedering. We willen daden, geen woorden. Op naar de studentenstaking van 14 november!

    • Seksisme uit de klaslokalen, uit het rechterlijk system en alle instellingen!
    • Stop geweld op vrouwen!

    [divider]

    Naar een nieuwe feministische staking op 8 maart 2019

    Op 6 en 7 oktober vond de vierde algemene vergadering van de ‘8 Maart Commissie’ plaats, een koepel van de bredere feministische beweging. Dit was in Gijon met bijna 400 vrouwen uit heel de Spaanse staat. De bijeenkomst stemde een motie waarin opgeroepen wordt tot een nieuwe feministische staking (van vrouwen en mannen) op 8 maart 2019. Dit is goed nieuws en een nieuwe stap vooruit in de strijd van de onderdrukten.

    We hebben sinds 8 maart al heel wat bereikt. Er waren opnieuw massale betogingen na de uitspraak in de zaak van de ‘wolfsroedel’. We verdedigden Juana Rivas en haar kinderen. We toonden solidariteit met onze zusters die elders in de wereld opkomen voor gratis en veilige abortus. En meer nog: samen met andere massabewegingen droegen we bij tot de val van de reactionaire regering-Rajoy.

    Het is dus niet zo dat er niets veranderd is: onze beweging is groter geworden, bewuster en beter georganiseerd. Maar het klopt wel dat een andere realiteit eveneens overeind blijft: moorden, seksistische gerechtelijke uitspraken, onzekere arbeidsomstandigheden en straffeloosheid voor aanvallers. We mogen dit niet toelaten.

    Woorden en daden van de ‘feministische regering’  

    Als antwoord op deze sterke beweging omschreef de nieuwe regering-Sanchez zich als ‘feministisch’. Een meerderheid van de ministers zijn vrouwen en dat werd als een garantie op verandering voorgesteld. De ervaring toont ons echter dat onze rechten niet afgedwongen worden door bevoorrechte vrouwen in chique kantoren. Behalve de retoriek is er door deze regering niets veranderd aan de realiteit van dagelijks seksisme en klassenonderdrukking. De regering zei dat de schandalige uitspraak in de zaak van de groepsverkrachting door de ‘wolfsroedel’ moet aanvaard worden. De minister van justitie is naar eigen zeggen op de hoogte van pedofiel gedrag en het omkopen van prostituees in de gerechtelijke wereld, maar ze voelt zich niet verplicht om daar iets aan te doen. De onmenselijke repressie tegen migranten aan de grens wordt gewoon verdergezet. Onze ervaring met deze regering is duidelijk: er is niets reëel veranderd en de enige manier om tot echte verandering te komen, is door de strijd aan te gaan en ons te richten tegen het systeem dat tot onderdrukking leidt.

    Tegen het systeem dat ons onderdrukt  

    Leden van Libres y Combativas namen deel aan de algemene vergadering in Gijon en verdedigden er de oproep voor een feministische algemene staking als beste manier om onze strijd vooruit te brengen. De onderdrukte vrouwen in deze beweging hebben hun eigen ervaringen en weten dat er een dubbele onderdrukking is omdat we vrouw zijn en omwille van onze klassenpositie. We weten dan ook dat we sterker staan als we samen met mannen en vrouwen ingaan tegen de bazen, bankiers, alle uitbuiters en hun bevoorrechte partners in het politieke en gerechtelijke establishment.

    Symbolische acties volstaan niet. Het komt er niet op aan om de “patriarchie te verrassen” zoals sommigen stelden, maar om het te stoppen. De economie platleggen is belangrijk: het stoppen van bedrijven, wegen, scholen, universiteiten, … geeft aan dat er zonder ons niets beweegt en dat wij de kracht hebben om dingen te veranderen. Dit is de strijd van de onderdrukten, we moeten dus alle onderdrukten betrekken in onze strijd en de vakbonden moeten onze staking ondersteunen. Dit moet niet met symbolische acties gebeuren, maar met een volledige 24-urenstaking.

    Hoe kunnen we alles platleggen? Op de bijeenkomst in Gijon was er discussie over de vraag of het enkel om een vrouwenstaking moet gaan. Dit is geen nieuwe discussie en ons standpunt is evenmin nieuw. Uiteraard willen we dat werkende vrouwen de voortrekkers van deze staking zijn. Maar het is ook een staking tegen vrouwen als Ana Botin (Santander), Cospedal (Partido Popular) of Arrimadas (Ciudadanos).

    Om de economie plat te leggen, is het belangrijk dat ons werk tijdens de staking niet door anderen wordt overgenomen. We willen geen vrouwelijke of mannelijke stakingsbrekers. We willen dat mannen onze eisen ondersteunen en samen met ons strijden, net zoals we samen streden tegen de pensioenhervorming en voor degelijke gezondheidszorg en onderwijs. Zo kunnen we onze beweging zo sterk mogelijk maken en de regering dwingen om naar onze eisen te luisteren en ernaar te handelen.

  • Oproep van ROSA voor een strijdbare 8 maart 2019

    Campagne ROSA doet nu al een oproep voor een strijdbare 8 maart 2019. Na het succes van de acties dit jaar, is het potentieel voor volgend jaar duidelijk. Hier en daar worden de eerste initiatieven genomen. Campagne ROSA pleit daarbij voor strijdbare marsen. De politieke oproep hiervoor is nu beschikbaar:

    https://nl.campagnerosa.be/artikels/1052-oproep-rosa-campagne-strijdbare-8-maart-2019

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping