Your cart is currently empty!
Tag: Zuhal Demir
-
143.287 Belgen bij voedselbanken. Staatssecretaris van armoedebestrijding chargeert tegen… Unia
Hét cijfer van de afgelopen dagen dat blijft nazinderen, is ongetwijfeld het nieuwe en zoveelste record van het aantal Belgen dat naar voedselbanken trekt. Vorig jaar ging het om 143.287 mensen of 4.700 meer dan in 2015. Bij de Belgische Federatie van Voedselbanken hebben ze het over een stijging van 17% op drie jaar tijd. Die stijging wordt vooral toegeschreven aan de stijgende energie- en huurprijzen.
Net bij het bekendmaken van deze rampzalige cijfers werd ook een nieuwe staatssecretaris voor Armoedebestrijding aangesteld. Zuhal Demir (N-VA) verkoos om niet met de strijd tegen armoede haar entree in de regering te maken, maar met een strijd tegen Unia, het vroegere Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding.
Demir werd meteen gecoverd door Vlaams minister Liesbeth Homans die aankondigde een onderzoek naar Unia te zullen instellen: “ofwel sta je als centrum open voor iedereen die klachten heeft over discriminatie, ofwel ben je een centrum voor klagende allochtonen.” De verwijten tegenover Unia doen erg Trumpiaans aan. Zo werd ten onrechte beweerd dat Unia niet of amper zou reageren bij discriminatie op basis van leeftijd, terwijl het vorige week nog naar buiten kwam met een rapport hierover. Haar eerdere verwarring tussen het Minderhedenforum en Unia omtrent de zwartepietendiscussie probeerde Demir achteraf goed te praten met de stelling dat er bij Unia een “verdachte stilte” heerst omtrent het thema. Eerder klonk het: “Mensen begrijpen niet waarom zij bijvoorbeeld obsessioneel met de zwartenpietendiscussie bezig zijn terwijl de echte problemen blijven liggen.” Zowel spreken als zwijgen is verdacht. Als kers op de taart meent Demir, een ervaringsdeskundige ter zake, dat Unia een “centrum van polarisering” is.
Zowat elke krant moest gisteren erkennen dat de argumenten van Demir en Homans geen steek hielden. Voor Homans en Demir was dat echter geen punt, wellicht houden zij vast aan hun eigen ‘alternatieve feiten’? Toen ze Vlaams minister van Armoedebestrijding werd, beweerde Liesbeth Homans dat ze de kinderarmoede zou halveren en daarop mocht afgerekend worden. De kinderarmoede is bijlange niet op weg om gehalveerd te worden: enkel Homans zelf ziet een significante daling terwijl de cijfers dit tegenspreken. Als de cijfers niet in de pas van de Nieuw-Trumpiaanse Alliantie lopen, hebben ze daar voldoende talent in huis om op creatieve wijze met cijfers en statistieken om te gaan.
Zullen we met Demir hetzelfde beleid zien op federaal vlak? Ze suggereerde al meteen dat de toename van het aantal mensen dat naar voedselbanken trekt verband houdt met “de gigantische instroom aan vluchtelingen.” Zelfs de armsten wil Demir tegen elkaar opzetten: in plaats van de armoede, pakt ze de armen aan. Armoede bestrijden, gebeurt volgens Demir het best door de drempel om te werken naar beneden te halen. Dat is neoliberaal jargon voor ‘goedkoper’ werken, goedkoper voor de werkgever wel te verstaan. Voor gewone mensen zijn flexi-jobs van 9,5 euro per uur nog te duur, voor zichzelf denken ze aan andere bedragen als er postjes in raden van bestuur worden verdeeld.
De koers van Demir is geen toeval: elementen van racisme zijn electoraal lonend, kijk maar naar Theo Francken. Dat Demir zelf van migrantenafkomst is, wordt het standaard antwoord op wie dit racisme aanklaagt. Na de boemerang van Bracke, wil Demir de meubels redden op kap van migranten, werklozen, armen, vluchtelingen, … Alleen doet ze dat wel erg onhandig.
Een ernstige strijd tegen de oprukkende armoede zou iets doen aan de enorme ongelijkheid waarbij een kleine toplaag steeds rijker wordt terwijl 143.287 mensen in dit land naar de voedselbanken trekken. Een massaal programma van publieke investeringen in sociale huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs, infrastructuur, … zou de sociale noden al drastisch verlichten en zou bovendien nieuwe degelijke jobs creëren. Om de grondslag van de ongelijkheid aan te pakken, zal er meer nodig zijn. De bevolking zal democratische controle moeten verwerven over de sleutelsectoren van de economie om de inhaligheid van die kleine elite aan de top uit te schakelen. Dat vereist een consequent socialistisch beleid als alternatief op de ellende van het kapitalisme. Strijdbaar verzet tegen de Thatcheriaanse regering is een eerste stap om te bouwen aan een alternatief.
-
N-VA zet de neoliberale puntjes op de i. Rode loper voor fiscale fraudeurs, ellende voor werklozen
Je kan in dit land maar beter een grote fraudeur zijn die jarenlang de gemeenschap oplicht. Dan maak je immers kans op amnestie of een regularisatie. Met wat geluk kan je shoppen bij de controledienst die de interessantste tarieven aanbiedt. En met nog meer geluk kan je als multinational op volstrekt legale wijze belastingen ontduiken, zelfs in die mate dat een weinig sociaal instituut als de Europese Commissie er vragen bij stelt. En eer ze in die kringen vragen stellen bij gunstregimes voor grote bedrijven moet het al ver gekomen zijn.
Het officiële einde van de fiscale amnestie, waarbij zwart geld wettelijk werd witgewassen tegen betaling van een boete en belasting van 35% op het kapitaal, betekende niet het einde van de legale witwasserij. De fiscus blijft fiscale amnestie organiseren, met verschillen tussen de controleurs en controlediensten. Volgens De Standaard is er een vergelijkende studie van controlediensten waar het goedkoopst kan worden geregulariseerd, er zouden tarieven van 25 tot 85% zijn. Het officiële tarief bedraagt 50% maar er is een grote onderhandelingsmarge. Alleszins een grotere marge dan in de onderhandelingen met de sociale partners.
N-VA-minister Van Overtveldt greep de verschillende tarieven aan om voor een uniforme behandeling te pleiten. Het gaat volgens hem niet om een nieuwe regularisatieronde, wat het anders is dan een regularisatie wordt evenwel niet duidelijk gemaakt? Voor Didier Reynders (MR) mag er gerust officieel een nieuwe regularisatieronde komen. De regularisatie onder Di Rupo werd aangekondigd als de ‘allerlaatste’, maar “dat het de allerlaatste keer was, was een beslissing van de vorige regering” klinkt het bij MR. CD&V reageerde weinig subtiel: “Dit staat niet in het regeerakkoord”. Voor Van Overtveldt is de huidige regularisatie geen fiscale amnestie, maar een loutere toepassing van de wet. Kortom, het moet niet in het regeerakkoord staan, we geven er wel een draai aan zodat niet aan onze fiscale fraudeurs wordt geraakt.
Voor fiscale fraudeurs rollen N-VA en de regeringspartners van deze nieuw-Vlaamse liberalen de rode loper uit. Waar ze voor de verkiezingen nog probeerden om fiscale fraude en werkloosheid onder een groot amalgaam van fraude te brengen, wordt nu duidelijk dat er wel degelijk een onderscheid wordt gemaakt. Werklozen worden sowieso als fraudeurs gezien die zo snel mogelijk bestraft moeten worden voor hun luiheid die verantwoordelijk is voor het probleem van de werkloosheid. Fiscale fraudeurs daarentegen zijn ondernemende Vlamingen die een ruggensteuntje verdienen. Het bewust oplichten van de gemeenschap wordt een deugd, het niet vinden van jobs die er ook niet zijn een misdrijf.
Zuhal Demir, binnen N-VA een ernstige kandidaat voor de titel van meest Thatcheriaanse verkozene, komt eens te meer met het voorstel om de werkloosheidsuitkeringen in de tijd te beperken. Daarmee wil ze naar eigen zeggen “werklozen prikkelen om een baan te zoeken.” Dat er veel meer werklozen dan beschikbare jobs zijn, is een feit dat gemakshalve even opzij wordt geschoven. Neen, als werklozen geen werk vinden, is het omdat ze niet genoeg ‘geprikkeld’ worden… Eerder hebben we de N-VA-nonsens over werklozen gedetailleerd weerlegd op deze site (zie: http://www.socialisme.be/nl/17062/n-va-versus-werklozen-enkele-argumenten-ontkracht), maar ze blijven opduiken.
Demir komt voor de zoveelste keer met hetzelfde voorstel waarvan ze beseft dat het niet in het regeerakkoord staat omdat CD&V er resoluut tegen is. Maar ze doet het voorstel toch opnieuw – zelfs indien voorzitter De Wever lastig reageert op andere partijen die voorstellen doen die niet in het regeerakkoord staan. Een reden hiervoor is te vinden bij het ongenoegen tegenover het akkoord om de laagste werkloosheidsuitkeringen te verhogen. Hoe dieper werklozen in armoede en ellende geduwd worden, hoe meer ze geprikkeld zijn om werk te zoeken, luidt de redenering van Demir. De would be Thatcher van N-VA pleit bovendien voor een versnelde flexibilisering van de arbeidsmarkt.
Is er met deze regering een ernstig sociaal akkoord mogelijk? Zuhal Demir brengt een duidelijk en niet mis te verstaan antwoord op deze vraag. Terwijl collega Van Overtveldt druk bezig is om de fiscale fraudeurs in de watten te leggen, eist Zuhal Demir een harde aanpak van werklozen en een aanval op de loon- en arbeidsvoorwaarden van gewone werkenden. Pogingen om de schade van het beleid van deze regering te beperken, zijn tot mislukken gedoemd.
Stilaan wordt duidelijk dat ook bij ACV stemmen opgaan om na 10 februari voor een nieuw actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront te gaan. De interne druk hiervoor is ongetwijfeld erg groot. Het eerste actieplan heeft de toon gezet, alleszins werd geen actie gevoerd om de indexsprong en verhoging van de pensioenleeftijd te aanvaarden. Het is een illusie dat deze regering fundamentele toegevingen zal doen, we zullen moeten strijden om de regering volledig weg te krijgen. Het eerste actieplan heeft de regering doen wankelen, sindsdien is ze niet meer recht gekropen maar onderling blijven vechten. Laat ons deze regering en het besparingsbeleid uit hun lijden verlossen met de korte pijn.