Your cart is currently empty!
Tag: Zomerakkoord 2018
-
Actiedag 2 oktober. Er zal meer nodig zijn om deze regering te stoppen
Deze zomer hadden de vakbonden verkondigd dat ze het zomerakkoord van de regering niet zomaar zouden laten passeren. Op een actie van de socialistische overheidsbond aan de sluizen na, leek het er echter op, dat de vakbonden intussen ingedommeld waren. De aankondiging van ABVV-algemeen secretaris Vertenueil om van 2 oktober en algemene stakingsdag te maken, heeft het sociaal front wakker geschud. Er staat de regering nog voor de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober een sociale storm te wachten. Zo doorkruisen we haar tactiek om de aandacht voor sociale afbraak weg te leiden naar migratie en veiligheid.Vertenueil had een punt: als we nu niet staken, wanneer dan wel? Het zomerakkoord van de regering Michel is immers niet van de minste. Daarin staat onder meer de volledige herziening van de loonvorming. Regering en patronaat willen immers af van collectieve barema’s of weddeschalen op basis van ervaring en die vervangen door een loonvorming gebaseerd op prestatie en productiviteit. Dat zal de lonen drukken en de werkdruk fors verhogen.
De regering wil meteen ook de welvaartsenveloppe voor uitkeringsgerechtigden opnieuw inkorten, de werkloosheidsuitkeringen na de eerste periode sneller doen dalen (degressiviteit) en een onbetaalde gemeenschapsdienst opleggen aan langdurig werklozen, want een arbeidsreserveleger om de lonen te drukken heeft pas zin als je het ook kan activeren. Voorts wil ze de minimumleeftijd optrekken voor tijdskrediet voor landingsbanen en SWT (brugpensioen) bij herstructureringen. Tenslotte zullen ambtenaren hun ziektedagen niet langer kunnen overdragen en wordt het statuut zodanig uitgehold dat er weldra niets meer van over blijft, ook niet de werkzekerheid.
Hadden de overheidsvakbonden de forcing van Vertenueil nodig om uit hun sloffen te schieten? Dat weten we niet. Hoe dan ook, op 20 september, bij de herneming van het Waals parlement, betoogt de Waalse socialistische overheidsbond in Namur ter verdediging van de openbare diensten. Deelnemers kunnen staken, maar een algemene staking van de Waalse overheidsdiensten is pas op 10 oktober gepland. Bij de Vlaamse ambtenaren sleepte het langer aan, maar uiteindelijk heeft het gemeenschappelijk vakbondsfront 7 personeelsvergaderingen georganiseerd. De opkomst en de woede waren zodanig dat voor 21 september een staking werd uitgeroepen. Een week later, 28 september, gaan ook de federale ambtenaren in staking, inclusief brandweer en zelfs politie rond ongeveer dezelfde eisen.
Het voorstel van Vertenueil stootte op onwil van de top van ACV en ACLVB en werd helaas ook afgewezen door de hoogste instanties van het ABVV. Dat zal hem in de groep van 10 ongetwijfeld nog doorgestoken worden. Maar Vertenueil heeft daarmee wel verduidelijkt dat de overheidsbonden in hun verzet niet alleen zullen staan. Dat wordt nog eens extra benadrukt met de uitgave van een nieuwe pensioenkrant door het gemeenschappelijk vakbondsfront.
In de private sectoren worden de geplande ‘sensibiliseringsacties’ van 2 oktober nu veel ernstiger genomen. In Brussel wil het gemeenschappelijk vakbondsfront meer dan 10.000 betogers op de been brengen. In de Antwerpse chemiebedrijven gaat een petitie rond omtrent eindeloopbaan en zware beroepen, een belangrijk onderdeel van het zomerakkoord. Bij GSK in Waals Brabant houden de vakbonden personeelsvergaderingen. Als van 2 oktober op die manier een succes wordt gemaakt, dan kan dit een uitstekende aanloop zijn naar een algemene staking nog voor het einde van het jaar, zoals het ABVV van Charleroi & Zuid-Henegouwen terecht vraagt. Het ABVV van Luik-Hoei-Waremme wil zelfs zolang niet wachten en al op 2 oktober een lokale 24-urenstaking organiseren. Wat vooral nodig is, zijn militantenconcentraties en personeelsvergaderingen om die acties op te bouwen, niet om voor de zoveelste keer te informeren, maar om duidelijk te maken dat het deze keer menens is.
Wat zal er gebeuren als we dat niet doen? Olivier Chastel (MR) kondigt nu al aan dat hij de rechtse coalitie ook na de verkiezingen van 26 mei 2019 wil verder zetten. In dat geval wil de N-VA dat haar sociaal economische standpunten nog meer weerspiegeld worden. De N-VA wil beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd, rechtspersoonlijkheid voor de vakbonden en inzicht in de stakerskassen. Ze wil de vakbonden en de mutualiteiten ook de uitkering van werkloosheid en ziekte ontnemen. Dat is niets minder dan de vakbonden vleugellam maken zoals Thatcher deed in de jaren ’80 in het Verenigd Koninkrijk. Dat stoppen moet nu gebeuren, want hoe langer we wachten, hoe moeilijker het wordt.
-
N-VA wil na zomerakkoord nog meer en harder besparen
Het N-VA-programma samengevat: “De werkenden betalen alles! Krijgen niets! De rijken betalen niets! Krijgen alles! Het zomerakkoord leidde niet alleen tot kritiek bij de oppositie, maar ook bij een deel van de N-VA. Peter De Roover, fractieleider in de Kamer, schreef in een opiniestuk op de rechtse website Doorbraak.be dat hij de kritiek deelt. “Deze regeringen voeren te weinig van het programma van de N-VA uit,” stelde hij. Vlaams fractieleider Matthias Diependaele is het daarmee eens: “Als de achterban mort, dan is het inderdaad omdat het beleid rechtser mag. Ik herken dat. Zelf betreur ik het dat we de werkloosheidsuitkering in de tijd niet hebben kunnen beperken.”
Wie behoort tot die ‘morrende achterban’? Een twitteraar die in Sicilië woont en schreef dat de N-VA “niet bracht wat ze beloofde” of nog Jean-Marie De Decker die in ’t Pallieterke klaagt dat er “gaande van de pensioenen tot de begroting geen enkele verandering” was. Waar alle kritiek op de N-VA doorgaans meteen brutaal wordt afgeserveerd op sociale media, legden kleinere garnalen uit de partijleiding nu heel veel begrip aan de dag.
De boodschap is dan ook duidelijk: als het van N-VA afhangt, dan wordt de besparingsmachine niet stilgelegd in de aanloop naar de parlementsverkiezingen van 2019 en als het kan volgt na die verkiezingen een nog forser offensief op de levensstandaard van werkenden en uitkeringstrekkers. Zoals Francken vluchtelingen gewoon terug de zee wil opsturen, willen zijn partijgenoten werklozen tot extreme armoede veroordelen, werkenden laten opdraven tot ze erbij neervallen en wat rest aan sociale bescherming helemaal afbouwen. Tegelijk wil de partij in het offensief gaan tegen al wie het daar niet mee eens is. Dat kan leiden tot een aanval op de vakbonden: N-VA wil niet dat de vakbonden werkloosheidsuitkeringen uitbetalen en pleit voor rechtspersoonlijkheid. De aanval op het recht op actievoeren in Antwerpen is een indicatie van de richting die N-VA uit wil.
Bij het aantreden van de rechtse regering maakten wij direct de vergelijking met het neoliberale voorbeeld van Thatcher: zij hakte in de Britse openbare diensten, brak de arbeidsvoorwaarden en lonen af, voerde oorlog tegen de vakbonden en liet een sterk gedesindustrialiseerd land achter waarin de speculanten en grote banken het voor het zeggen hadden. Kenmerkend voor Thatcher was dat ze bleef aanvallen. Dat is ook waar N-VA op aanstuurt.
-
Knelpuntenberoepen: krakkemikkig fake news
Deze zomer pakte de regering, die doorgaat met haar sociale afbraak, opnieuw uit naar de werklozen. Onder het mom van openstaande betrekkingen in knelpuntenberoepen, richt minister Kris Peeters (CD&V) zijn pijlen opnieuw naar de zwaksten door de degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen te versnellen in het kader van de “jobdeal”. Die bevat 26 maatregelen om ‘‘werkzoekenden te activeren,’’ gaande van vrijstelling voor werklozen die zich oriënteren naar zogenaamde knelpuntenberoepen, d.w.z. openstaande betrekkingen, tot een hervorming van de uitkeringen.Artikel door Simon (Luik)
Die houdt in dat een ontslagen werknemer de eerste zes maanden een hogere uitkering krijgt, die nadien sneller afneemt. Alsof een lagere uitkering het vinden van en job gemakkelijker maakt… Zonder een echte politiek van jobcreatie zal dat enkel meer armoede opleveren. Nu al bevindt 90% van de uitkeringen zich onder de armoedegrens. Het aantal personen geholpen door de OCMW’s is de voorbije vijf jaar met 27% gestegen. Net als andere organismen voor hulp aan de armsten, kreunen de OCMW’s nu al onder gebrek aan middelen.
De mythe van de “knelpuntenberoepen’’
In een opiniestuk (1) onder de titel ‘‘Knelpuntenberoepen… logisch’’ bekritiseert econoom Etienne De Callataÿ de argumentatie van de regering om haar nieuwe maatregelen te rechtvaardigen. Hij vestigt er de aandacht op, ook al lijkt dat paradoxaal, dat men niet op een simplistische manier het totaal aantal volledig uitkeringsgerechtigde werklozen (volgens hem 430.000, maar in werkelijkheid in mei jongstleden 490.000) en het aantal openstaande betrekkingen (140.000) mag vergelijken. Hij legt uit dat ‘‘de arbeidsmarkt niet vergelijkbaar is met een gewone goederen- of dienstenmarkt, en dat bijgevolg de behandeling van de tekorten niet gewoon een kwestie is van prijs of loon in dit geval. (…) Om verschillende redenen kunnen jobs moeilijk invulbaar zijn: slechte arbeidsvoorwaarden, een slecht imago, een werkgever die onwillig is om de vereiste vorming aan te bieden, discriminatie, moeilijke bereikbaarheid, een problematische verzoenbaarheid met het privéleven.’’
De zogenaamde knelpuntenberoepen zijn dat dikwijls enkel omdat de arbeidsvoorwaarden er bijzonder moeilijk zijn (wisselende uurroosters, precaire contracten en deeltijds). Dat is bijvoorbeeld het geval voor ‘huishoudhulp’, volgens de FOREM, de VDAB in Wallonië, een “kritieke” functie. De politiek van de regering komt erop neer om werklozen slechte arbeidsvoorwaarden te doen aanvaarden. Volgens een studie van het ABVV stellen werkgevers steeds meer eisen inzake ervaring, het bezit van een wagen,…
De Callataÿ gaat voort: ‘‘Er is een probleem met de logica als men onder het voorwendsel van het invullen van knelpuntenberoepen maatregelen neemt die er niets mee te maken hebben. Men kan wensen om het aandeel van de anciënniteit in de loonvorming te verminderen, maar hoe dat bijdraagt aan het invullen van vacatures is een raadsel.’’
Een snelle analyse volstaat om het probleem van de knelpuntenberoepen te ontmaskeren als bedrog en het beleid van de regering als een operatie van sociale dumping die de werklozen zal aanzetten om steeds slechtere arbeidsvoorwaarden te aanvaarden.
“Deze rechtse regering zal haar nefast beleid pas stoppen als ze geconfronteerd wordt met een consequente oppositie,” schreven we twee jaar geleden al. Dat wordt helaas opnieuw bevestigd. De regering is vastbesloten en vult dat aan met een ongekend cynisme.
Gebruikt de regering verkeerde argumenten? Dat is omdat ze soms argumenten nodig heeft, ook foute, om steeds brutaler de zwaksten aan te vallen en de rijksten in de watten te leggen. Een regering die geen minuut uittrekt voor maatregelen tegen fiscale ontwijking om de grote fortuinen bij te doen dragen…
De noodzakelijke gezamenlijke strijd van werknemers met of zonder werk
De werknemers zonder werk behoren tot diegenen met de zwakste uitrusting om de aanvallen die onze sociale klasse ondergaat te weerstaan. Enerzijds heeft de strategie van verdeel-en-heers van opeenvolgende regeringen de werklozen gestigmatiseerd, wat uiteraard een effect heeft op de steun die ze mogen verwachten van andere lagen van werknemers. Anderzijds wordt mobilisatie bemoeilijkt door de typische instabiliteit van het statuut van werkloze, het isolement ervan en het precaire bestaansniveau. Dat is een vaststelling die de vakbonden en de verenigingen ter verdediging van de werknemers zonder werk al lang maken.
De vakbeweging heeft haar kracht al dikwijls getoond, zeker toen ze eind 2014 de pas verkozen regering Michel op een haar na ten val bracht. Steunend op de vakbeweging zou de potentiële kracht die de werknemers zonder werk vertegenwoordigen overwinningen kunnen afdwingen en diegenen die armoede veroorzaken terecht kunnen wijzen.
Stop de jacht op werklozen! Wie aan een van ons raakt, raakt aan ons allemaal!
We moeten de werkloosheid bestrijden, niet de werklozen: voor een collectieve arbeidsduurvermindering naar 30u/week zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen.
(1) La Libre, 10 augustus 2018.
-
Ziek beleid richt zich tegen ambtenaren
Piket aan het Brugman-ziekenhuis in Brussel Deze zomer moest de regering op zoek naar 2,6 miljard euro om de begroting van 2019 rond te krijgen. Naast de beursgang van Belfius en de mogelijkheid van een vierde telecomoperator op de Belgische markt, werd vooral nadruk gelegd op de ‘jobsdeal’. We weten ondertussen al even dat de regering ‘jobs’ gelijkstelt met laagbetaalde, onzekere, hyperflexibele banen. Met dit akkoord wil ze dit verder veralgemenen in meer sectoren.
Artikel door Sébastien (Luik) voor de septembereditie van ‘De Linkse Socialist’
Het zomerakkoord bevat verschillende nieuwe aanvallen: versnelde degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen, ontmanteling van het brugpensioen en aanvallen op de arbeidsvoorwaarden en lonen. Alle werkenden en hun gezinnen liggen onder vuur, maar de ambtenaren wel heel erg. Dit bedreigt de kwaliteit van de openbare diensten.
Ambtenaren slachtoffer van jacht op zieken
De regering wil een einde stellen aan de mogelijkheid van ambtenaren om ziektedagen over te dragen. Tot hiertoe was er recht op 21 ziektedagen per jaar die aan 100% van het loon werden betaald. In de privé zijn dat er 30, maar de ambtenaren konden de 21 dagen overdragen naar de volgende jaren. Na die dagen valt het loon terug op een ziekte-uitkering van 60%.
Volgens vicepremier Jambon (N-VA) maken sommige ambtenaren gebruik van alle gecumuleerde ziektedagen om tot twee jaar vroeger op pensioen te gaan. Jambon zegt er uiteraard niet bij dat hiervoor een ziektebriefje van een dokter nodig, waarbij vastgesteld wordt dat de betrokkene effectief ziek is. De regering beschuldigt de ambtenaren eigenlijk van valse ziektebriefjes.
Dat is misschien begrijpelijk vanuit het standpunt van politici die nooit ernstig ter verantwoording worden geroepen, maar voor ambtenaren is er wel degelijk een controlesysteem om misbruik tegen te gaan. De controle gebeurt door Medex, het bestuur van medische expertise dat tot de FOD Volksgezondheid behoort. In een jaarverslag van Medex staat dat er in 0,6% van de afwezigheden wegens ziekte twijfel kon zijn. Dat aantal zal in de privé niet lager liggen.
De nationale secretaris van ACV Openbare Diensten, Silvana Bossio, wees op een rapport waaruit blijkt dat statutaire ambtenaren minder vaak afwezig zijn dan contractuelen. Waar in de privé gedurende 30 dagen 100% van het loon wordt betaald, valt een zieke ambtenaar na 21 dagen terug op 60%. Twee griepepidemieën op een jaar volstaan soms om aan dat aantal te komen. Het afschaffen van de overdracht van ziektedagen zal vooral een impact hebben op ambtenaren die na enkele jaren langdurig ziek worden: zij zullen 40% van hun inkomen verliezen.
Aanval op alle arbeidsvoorwaarden
Los van de meer technische elementen, is het doel van de regering om de ambtenaren te stigmatiseren als zogenaamde ‘bevoorrechte’ laag, onder meer omdat ze ‘voor het leven benoemd’ zijn. Dat wordt stelselmatig herhaald om de solidariteit van werkenden die minder gunstige voorwaarden kennen tegen te gaan.
Voor de ministers, zelf goed voor 10.000 euro netto per maand die ook na 21 of 30 dagen ziekte gewoon aan 100% wordt doorbetaald, is elke correcte arbeidsvoorwaarde en bijhorende beloning een rem op het versterken van de flexibiliteit en onzekerheid op de werkvloer, zaken waarmee de werkgevers hun winsten vergroten. We mogen ons niet laten verdelen. De echte profiteurs uit de regering stellen wat voor ons de norm zou moeten zijn voor als privileges: werkzekerheid, een leefbaar pensioen en aanvaardbare arbeidsvoorwaarden.
Steun en solidariteit
In de onderhandelingen over de hervorming van het ambtenarenstatuut beloofde de regering dat niet zou geraakt worden aan het stelsel van ziektedagen. We zien nu wat deze beloften waard zijn. Op 30 april was er al een actiedag van de ambtenaren. Michel Meyer, de federale voorzitter van het ACOD (Algemene Centrale van Openbare Diensten), kondigde aan dat er dit najaar acties zullen volgen. Marc Saenen van ACV Openbare Diensten stelde dat acties van de federale ambtenaren in september “vaststaan.”
Een aanval op één laag van werkenden is een aanval op alle werkenden. De ene aanval dient om de volgende voor te bereiden. We moeten bouwen aan solidariteit met de ambtenaren door samen in strijd te gaan tegen het zomerakkoord en de eerdere aanvallen door deze rechtse regering.
Na deze ‘jobsdeal’ zal de regering immers niet aarzelen om nieuwe aanvallen door te voeren. Een Thatcheriaanse regering heeft niet de neiging om vlak voor de verkiezingen te stoppen, maar blijft aanvallen. We moeten de sociale strijd opvoeren om onze eisen en bekommernissen op de agenda te zetten, zeker in tijden van verkiezingen.
-
Aanval op brugpensioen gaat onverminderd door
Pensioenbetoging in mei. Foto: Liesbeth Het zomerakkoord gaat verder op het elan van de vorige besparingsmaatregelen. Niet alleen zieke ambtenaren en werklozen worden onder vuur genomen, maar ook wie jaren gewerkt heeft en op vervroegd pensioen wil (of moet na een collectieve afdanking). De pensioenleeftijd werd al opgetrokken tot 67 jaar en de voorwaarden voor brugpensioen, omgedoopt tot SWT (Stelsel van Werkloosheid met bedrijfstoeslag) werden strenger. Nu worden die voorwaarden nog strenger.
Artikel door Sander (Dendermonde) voor de septembereditie van ‘De Linkse Socialist’ die vrijdagavond van de drukker komt
Na de collectieve ontslagen bij Carrefour eerder dit jaar voerden de neoliberale politici harde discussies. Niet over de inhaligheid van de directie van Carrefour dat personeel afdankt in een winstgevend bedrijf. Neen, het ging over de oudere werknemers van Carrefour die gebruik konden maken van SWT vanaf 56 jaar. Dat was voor de N-VA onaanvaardbaar. Werkenden die na jarenlange dienst hun job verloren, werden voorgesteld als ‘profiteurs.’ Het werd aangegrepen om de besparingsvijs nog harder aan te draaien.
Het zomerakkoord voorziet in het optrekken van de loopbaanvoorwaarde voor SWT van 40 tot 41 jaar. De mogelijkheid van SWT bij herstructureringen kan vanaf volgend jaar pas vanaf 59 jaar en in 2020 wordt dat 60 jaar. Afwijkingen op basis van sociaal overleg zijn daarbij niet meer mogelijk. Hiermee wordt een nieuwe stap gezet in het zo goed als ontoegankelijk maken van vervroegd pensioen. Zo wil de regering iedereen tot 67 laten werken. Dat een gemiddelde werknemer maar gezond is tot 64 jaar doet voor de regering niet ter zake. We moeten langer werken omdat de levensverwachting stijgt, is het steeds terugkerende argument. Onder-tussen zorgt het beleid van sociale tekorten en onzekere jobs in de VS reeds voor een daling van de levensverwachting.
Het wegnemen van SWT voor slachtoffers van een collectief ontslag betekent in de praktijk dat ze terugvallen op een werkloosheidsuitkering. Hetzelfde zomerakkoord voorziet in een snellere daling van de uitkering na enkele maanden werkloosheid. Het doel: mensen sneller tot slechtbetaalde en precaire jobs dwingen, die overigens ook geen uitweg uit de armoede brengen. Wie na jaren werken aan de deur wordt gezet een uitkering ontzeggen, dat is blijkbaar een prioriteit voor deze regering. Deze aanval op oudere werkenden moet 20 miljoen opleveren.
Minister Peeters (CD&V) probeert zichzelf voor te stellen als het sociaal gezicht van de rechtse regering. Tegen zijn N-VA-collega’s in keurde hij het SWT-plan bij Carrefour goed. Dat werd echter meteen aangegrepen om deze mogelijkheid af te schaffen. In ruil voor nieuwe beloften rond Arco slikt Peeters opnieuw een aanval op het SWT. Maar ook dit zal niet volstaan, de N-VA is immers uit op de volledige uitdoving van de mogelijkheid van vervroegde pensionering.
Het pensioenprotest van dit voorjaar moet verdergezet worden. De Pensioenkrant van de vakbonden was een uitstekend initiatief om de maatregelen uit te leggen en zo het protest ertegen op te bouwen. Een nieuwe editie van de Pensioenkrant dringt zich op, liefst meteen gekoppeld met oproepen tot forse acties. Massamobilisatie zal nodig zijn om de sociale afbraak te stoppen en de strijd te voeren voor een samenleving waarin mensen op een humane leeftijd op pensioen kunnen, waar er jobs voor iedereen zijn met degelijke lonen en arbeidsvoorwaarden, waar wie zonder werk valt niet tot armoede veroordeeld wordt, … Een opbouwend actieplan kan het ongenoegen rond verschillende thema’s samenbrengen en richten tegen de echte schuldige voor de aanvallen op onze levensstandaard: de inhaligheid van de 1% rijksten.