Your cart is currently empty!
Tag: werkdruk
-
Werkdruk: onhoudbaar. Energie: onbetaalbaar. Hun recordwinsten = onze ellende
Crisis? Welke crisis? Dat is de stemming onder de bazen van de BEL20. De winsten die in 2021 door de grote concerns en banken zijn gemaakt, breken alle records. In het voorjaar van 2021 is de winst in alle sectoren sterk gestegen: +87% voor de BEL20-ondernemingen en zelfs +160% voor de KMO’s die op de Brusselse beurs genoteerd zijn. Dit is ongekend in de economische geschiedenis van ons land. Bij onze buren doet het kapitaal het ook zeer goed, met name in de luxesector: LVMH boekt in 2021 een record nettowinst van 12 miljard. De schaamteloze gezondheid van ‘s werelds grootste luxegoederenbedrijf laat zien hoe goed het de kapitalisten over de hele wereld is vergaan tijdens de pandemie. De Belgische bedrijven doen het beter dan hun collega’s in de buurlanden. “Belgische bedrijven halen hoogste winstmarges ooit,” kopte De Tijd (3 februari). door Jean (Luxemburg)
Epidemie van onrechtvaardigheid vraagt om een flinke dosis opstand
De euforie van de rijken gaat hand in hand met de groeiende ellende onder de overgrote meerderheid van de bevolking. Om hun winsten te beschermen als die dreigen te dalen, eisen de bazen steeds dat “iedereen een inspanning moet doen om de economie te laten draaien”. Ondertiteling is niet nodig: we weten allemaal wat dit betekent. Als de winsten echter records bereiken, is er geen sprake van om deze te delen. De lonen moeten in de diepvries blijven om het ‘concurrentievermogen’ van de bedrijven in stand te houden. Meer loon is taboe en de opgevoerde flexibiliteit die de regering wil opleggen met de arbeidsdeal gaat nog niet ver genoeg voor de bazen.
De pandemie kwam hard aan bij de werkenden die in de frontlinie stonden en elke dag gevochten hebben om te voorkomen dat de samenleving instortte. De pandemie is nog niet voorbij of er is al een aanslag op onze koopkracht bezig. In het bijzonder de energieprijzen swingen de pan uit met verdubbelingen en erger. Dit heeft een dubbel effect: voor de meeste mensen wordt de factuur onbetaalbaar en tegelijk is er een indirect effect op de prijzen van heel wat andere goederen waarvoor energie nodig is bij de productie, waaronder voedsel.
De prijsstijgingen zijn niet onvermijdelijk. Ze zijn het resultaat van de toenemende internationale spanningen onder meer rond Oekraïne, maar ook van de liberalisering van de elektriciteitsmarkt in Europa, waardoor de duurste centrale de prijs bepaalt, zeker als er een productietekort is. Het is ook te wijten aan het totale gebrek aan planning van de energieproductie en de vraag, maar ook aan een gebrek aan investeringen in groene transitie. Kortom: het systeem faalt langs alle kanten.
Terwijl veel gezinnen die met olie stoken moeite hadden om hun tank te betalen afgelopen winter, stookten de politieke leiders op enkele uren tijd meer olie op door naar de VN-klimaatconferentie in Glasgow te vliegen voor hun operatie-greenwashing.
De tegenstelling tussen de onbeschaamde ultra-rijke minderheid en de overgrote meerderheid van de bevolking, de werkende klasse, is bijzonder groot. Deze situatie is onhoudbaar en de politieke leiders weten dat. Daarom doen ze zo hun best om ons ervan te overtuigen dat de samenleving verdeeld is tussen migranten en anderen, tussen gevaccineerden en niet-gevaccineerden … We weten dat dit niet waar is. De verdeel-en-heerspolitiek in het belang van de superrijken en bazen stoppen, kan enkel door een tegenaanval in te zetten en het kapitalisme uit te dagen rond onze noden en bekommernissen. Dat is het terrein van de klassenstrijd.
Laat het duidelijk zijn: het is onze arbeid die rijkdom creëert, niet hun kapitaal. Om de enorme crisissen en noden aan te pakken, moeten we alle door ons gecreëerde rijkdom inzetten. We mogen dit niet overlaten aan de parasiterende superrijken. Om tot verandering te komen, is strijd nodig. Bewegingen en stakingen, waarmee we de kapitalisten in hun portemonnee raken, moeten opgebouwd worden. Dat is nodig om ons socialistisch alternatief van een samenleving, gericht op de noden van de meerderheid van de bevolking en de planeet, te realiseren. Er is geen tijd te verliezen, doe mee!
-
Werkdruk verlagen door arbeidsduurvermindering met bijkomende aanwervingen en behoud van loon
Foto: Mario De technologische vooruitgang leidt vandaag niet tot meer welvaart en rust voor de werkenden. Er is door automatisering en toenemende kennis minder tijd nodig om hetzelfde geproduceerd te krijgen, maar toch lijkt het alsof de werkdruk nog nooit zo groot was. Bovendien gaan jobs verloren door automatisering en digitalisering.
Het aantal bankfilialen is in vrije val omdat zo goed als iedereen thuis op de computer of zelfs op de gsm bankiert. Krantenwinkels sluiten de deuren omdat meer digitaal wordt gelezen. Supermarkten gaan na hoe ze personeel kunnen afbouwen door klanten zelf hun aankopen te laten scannen. Een studie van economen uit Oxford stelde enkele jaren geleden dat tot de helft van de jobs zou verdwijnen door technologische vooruitgang. Een Leuvense professor economie had het over 1,4 miljoen jobs die in Vlaanderen zouden verdwijnen.
Anders gezegd: technologische vooruitgang leidt onder het kapitalistische winstsysteem tot sociale achteruitgang. Onze productiviteit neemt toe, onze levensstandaard daalt. Dit zorgt voor een onhoudbare werkdruk voor wie werk heeft, terwijl honderdduizenden anderen geen werk vinden of niet meer meekunnen. Het zou veel logischer zijn om het beschikbare werk te verdelen zodat iedereen werk heeft en de werkdruk naar beneden kan. Vandaar de eis van arbeidsduurvermindering met bijkomende aanwervingen en behoud van loon.
Tussen 1953 en 1973 daalde de arbeidstijd met meer dan 20%. De laatste collectieve vermindering was die van 40 tot 38 uur per week in 2003. Dit betekent dat we vandaag maar 2 uur minder per week werken dan ongeveer 50 jaar geleden, lang voor de verregaande digitalisering.
Vandaag is er al een arbeidsduurvermindering. Onvrijwillig deeltijdse arbeid, kleine contracten en mensen die minder uren werken omdat ze geen voltijds contract aankunnen, zorgen ervoor dat de gemiddelde arbeidsduur gezakt is tot 31 uur. Deze arbeidsduurvermindering wordt betaald door de werknemers die loon en sociale rechten verliezen. De andere kant van de medaille van de oplopende werkdruk is een toename van het aantal zieken. Werkenden worden uitgeperst als citroenen, waarna de gemeenschap voor de ziektekosten opdraait.
Het resultaat van dit alles is dat onze arbeid meer winst oplevert voor de grote aandeelhouders en de superrijken.
Er is nood aan een arbeidsduurvermindering betaald door de werkgevers. Deze arbeidsduurvermindering moet met behoud van loon en bijkomende aanwervingen, zodat het niet betekent dat we voor minder loon moeten werken of gewoon op 6 uur hetzelfde werk moeten doen als voorheen op 8 uur. Het betekent ook dat een deeltijds werkende met een contract van bijvoorbeeld 24 uur per week niet 63% van een voltijds equivalent zou zijn, maar 80% (met bijhorend loon uiteraard). Met het behoud van hetzelfde aantal voltijds equivalenten door bijkomende aanwervingen zou zo’n arbeidsduurvermindering dus een belangrijke verlaging van de werkdruk in bijvoorbeeld de supermarktsector betekenen.
Een collectieve arbeidsduurvermindering met loonbehoud en bijkomende aanwervingen botst met de winstlogica van het kapitalisme, een systeem waarin technologische vooruitgang voor de meerderheid van de bevolking negatieve gevolgen met zich meebrengt. Er is nood aan een systeem waarin iedereen kan genieten van de enorme mogelijkheden en rijkdommen.
-
Werkdruk & pensioenen: onze citroen is volledig uitgeperst
Niet stilvallen na massale pensioenbetoging!
“Pensioen op 67: werken als een paard, eindigen als een gepluimd kieken,” stond op één van de protestborden tijdens de schitterende grote pensioenbetoging van 16 mei. Op een ogenblik dat de sociale onrust toeneemt door de steeds verder opgevoerde werkdruk, weten velen dat ze het niet tot 67 kunnen uithouden. Het vooruitzicht van een laag pensioen – vandaag gemiddeld 1181 euro voor een man en 882 euro voor een vrouw – giet nog meer olie op het vuur.Het personeel van Lidl zette met een spontane stakingsgolf de toon: er is een probleem met de werkdruk. Ze moeten soms met amper drie collega’s een winkel openen of sluiten. Er waren ook acties van de piloten van Brussels Airlines. In zowat elke sector rommelt het. Bijna de helft van de leerkrachten haakt binnen de vijf jaar na indiensttreding in het middelbaar onderwijs af. Vier op de tien verpleegkundigen zou niet opnieuw voor deze job kiezen.
De stakingsgolf bij Lidl leverde resultaat op: er komen meer collega’s om hetzelfde werk te doen. Dat is de enige manier om de werkdruk te beperken. Maar de werkgevers aanvaarden het niet graag: ze persen het personeel liever als citroenen uit. Dat er hier en daar wat afvallers zijn, is niet hun probleem: de kost van ziekte, stress en burn-out is grotendeels voor de gemeenschap. De afgelopen decennia heeft de enorme toename van onze productiviteit de winsten fors de hoogte ingestuwd. Daaraan raken, vinden ze onaanvaardbaar. Het nog maar suggereren levert banbliksems van het hele politieke establishment op.
De groeiende revolte tegen de onhoudbare werkdruk is verbonden met de discussie over de pensioenen. De druk zorgt er namelijk voor dat we gemiddeld minder lang gezond leven. In 2016 was de gemiddelde leeftijd tot wanneer we gezond zijn voor mannen gedaald van 64,4 tot 63,7 jaar, voor vrouwen was de daling beperkter: van 64 tot 63,8 jaar. We leven dus minder lang gezond, maar we zouden wel langer moeten werken?!
Toch blijven de werkgevers, hun politieke marionetten in de regering en hun betaalde woordvoerders in de vorm van ‘experten’ en andere spreekbuizen zeggen dat het niet mogelijk is om iets aan de werkdruk of de pensioenen te doen. Volgens Gwendolyn Rutten (Open Vld) toonden de betogers van 16 mei een “opgestoken middenvinger” naar wie werkt. Haar collega De Wever (N-VA) zei dat een pensioenhervorming even onafwendbaar is als klimaatverandering. Als werken tot we erbij neervallen “onafwendbaar” is, dan is er een probleem met het systeem.
“Stop met het uitzuigen van werknemers, gepensioneerden en zieken,” lazen we op 16 mei op een protestbord. Wij krijgen de lasten op ons bord, zij de lusten in de vorm van steeds grotere winsten. Vorig jaar gingen de winsten van de op de Bel20 genoteerde bedrijven in ons land er met 7 miljard euro op vooruit tot 21 miljard. Er is geld voor werkbaar werk en een leefbaar pensioen van minstens 1500 euro per maand. We zullen echter hard moeten vechten om de beschikbare middelen hiervoor in te zetten.
De pensioenbetoging toonde een algemene bereidheid tot strijd, de stakingen bij Lidl dat strijd loont. De acties doorzetten en bouwen aan een zo sterk mogelijke politieke stem, is waar het nu op aankomt. Dat kan met minutieus voorbereide provinciale acties nog voor de gemeenteraadsverkiezingen in opbouw naar een nationale actiedag in het najaar. Zo sterk mogelijke resultaten voor consequent links in de lokale verkiezingen kunnen de druk verder opvoeren. Onze eisen afdwingen, vergt strijd. Ze consolideren, een maatschappij waarin geproduceerd wordt voor de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking en niet voor de opgestapelde winsten van een handvol kapitalisten die hun politieke vertegenwoordigers rijkelijk belonen voor bewezen diensten.
