Your cart is currently empty!
Tag: verkrachtingen
-
Spanje: verkrachters van ‘wolfsroedel’ veroordeeld door Hooggerechtshof
“Geen misbruik, maar verkrachting” en “Wij geloven je.” Jongerenprotest tegen de eerste uitspraak waarin de verkrachters van de ‘Wolfsroedel’ wel erg lichte straffen kregen. Het massaprotest heeft druk gezet om tot een andere uitspraak te komen. Verslag van deze actie van 10 mei vorig jaar Belangrijke overwinning voor massale feministische beweging
Het Spaanse Hooggerechtshof besliste om de veroordelingen in de zaak van de verkrachters van de ‘wolfsroedel’ in Pamplona zwaarder te maken. De vijf schuldige mannen krijgen 15 jaar gevangenisstraf. Het hof besliste verder dat de 18-jarige vrouw die slachtoffer was wel degelijk verkracht was en niet gewoon het slachtoffer van ‘gewoon’ seksueel misbruik.
Artikel door John Hird, CWI-lid uit Baskenland
De schandalige zaak duurde bijna drie jaar en veroorzaakte een massale beweging van vrouwen, en de werkenden en jongeren in het algemeen. Hun slogans “yo sí te creo” (ik geloof je) en “no es abuso, es violación” (geen misbruik, maar verkrachting) werden wereldwijd overgenomen.
De zaak benadrukte niet alleen het seksueel geweld waar vrouwen het slachtoffer van zijn, maar ook de onverschilligheid van een gerechtelijk systeem dat gedomineerd wordt door reactionaire rechters met achterhaalde seksistische opvattingen. Dit is in de Spaanse staat des te sterker omdat de staatsmachine een directe erfenis is van het Franquisme (de heerschappij van dictator Franco). Alle rechters die beslisten om de verkrachters van de wolfsroedel lichtere straffen te geven om ze uit de gevangenis te houden, zouden moeten afgezet worden en de arbeidersbeweging moet opkomen voor een volledige doorlichting van het Spaanse ‘on-rechtssysteem’. Het moet vervangen worden door een echt rechtssysteem dat beheerd en geleid wordt door de werkende klasse en de onderdrukten, met gekozen rechters die afzetbaar zijn.
Overwinning voor massabeweging
Het is duidelijk dat het Spaanse rechtssysteem niet plotseling ‘het licht heeft gezien’ en een vreselijke onrechtvaardigheid heeft gecorrigeerd omdat het systeem ‘werkt’ zoals de politici beweren. Nee, het establishment zag de massabeweging van vrouwen en arbeiders en is er bang voor. Er is gereageerd om nog grotere mobilisaties te voorkomen. Dit is de verdienste van groepen als Libres y Combativas en Sindicato de Estudiantes (studentenvakbond) die de jongeren opriepen om op straat te komen en te staken tegen de oorspronkelijke vonnissen, vooral tijdens de massale algemene studentenstaking van 10 mei 2018.
Dit is een grote overwinning voor de massabeweging, maar er zijn tal van andere gevallen van geweld tegen vrouwen in de Spaanse staat en daarom moeten de mobilisaties en campagnes worden voortgezet totdat het seksistische rechtssysteem van top tot teen veranderd is. Het is ook belangrijk om op te merken dat deze overwinning werd behaald ondanks de rol van de officiële leiders van de arbeidersbeweging, die onder onhoudbare druk van onderaf tot acties overgingen toen ze daartoe gedwongen werden, maar het toch beperkten tot symbolisch protest. Een massale strijdbare beweging van syndicalisten die van onderuit opgebouwd is en beschikt over een strijdbare revolutionaire leiding, had de situatie volledig kunnen veranderen en had van overwinningen tegen onderdrukking, besparingen en kapitalisme de dominante dynamiek van de klassenstrijd kunnen maken.
In de Spaanse staat heeft de verontwaardiging over het seksistisch geweld en de straffeloosheid die het rechtssysteem aan daders geeft, een belangrijke plaats ingenomen in de opkomst van de massale vrouwenbeweging. We moeten erkennen dat de overgrote meerderheid van het geweld tegen vrouwen plaatsvindt in het eigen huis of binnen het gezin, een dagelijkse nachtmerrie waar miljoenen mensen mee te maken hebben en die wordt verergerd door de gevolgen van de besparingen.
Er zijn belangrijke parallellen met andere landen, bijvoorbeeld met de #IBelieveHer-protesten in Ierland na het spraakmakende proces over de rugby-verkrachting in Belfast. In dat protest speelden de Socialist Party (CWI in Ierland) en de socialistisch feministische campagne ROSA een belangrijke rol.
De beweging in de Spaanse staat vormde het epicentrum van de vrouwenbewegingen in de wereld, zowel wat betreft haar omvang – met miljoenen mensen die herhaaldelijk de straat opgaan – als wat betreft de wijze waarop de verenigde actie van de werkenden en de strijdmethoden op de voorgrond staan. Dit blijkt vooral uit de twee prachtige feministische algemene stakingen van 8 maart 2017 en 2018, toen miljoenen vrouwen en mannen deelnamen aan stakingsacties en massabetogingen. Dit is van groot belang voor socialistische feministen in het buitenland en geeft aan hoe we stappen vooruit kunnen zetten.
Reactie
Er zijn nu reactionaire politici die kritiek geven op de uitspraak. Francisco Serrano, kopman van de extreemrechtse partij VOX in Andalusië, bekritiseerde de uitspraak als volgt: “De veiligste relatie tussen een man en een vrouw zal nu enkel door prostitutie zijn. Het verschil tussen gratis seks en ervoor betalen, is voortaan dat je voor gratis seks meer moet betalen.” De woordvoerder van VOX in de regio Murcia, Juan José Liarte Pedreño, plaatste op Facebook een bericht waarin hij minister van Justitie Dolores Delgado een “hoer” noemde.
De diepgaande politieke polarisatie in de Spaanse samenleving wordt nu duidelijk weerspiegeld in en door de massale vrouwenbeweging. Naast de retoriek tegen arbeiders en een rabiate Spaans-nationalistische opstelling, komt VOX ook met een uitgesproken antifeministische boodschap.
De massabeweging die de afgelopen jaren het pleit op straat heeft gewonnen, moet waakzaam blijven en de strijd tegen geweld op vrouwen, het onrechtvaardige rechtssysteem en alle reactionaire politici en rechters verderzetten. Een einde maken aan het achtergebleven karakter van Spaanse staatsinstellingen zoals het gerecht, vergt een breuk met het kapitalisme en strijd voor socialisme. De opbouw van een democratische, revolutionaire socialistische partij van de werkende klasse, die actief opkomt voor socialistisch feminisme, is een cruciale taak die voor ons ligt.
-
Enorme verontwaardiging na victim-blaming in Ierse verkrachtingszaak: #ThisIsNotConsent
“Sluit het bewijs de mogelijkheid uit dat ze aangetrokken was tot de verdedigende partij en open stond voor het ontmoeten en samenzijn met iemand? Kijk hoe ze gekleed was. Ze droeg een string in kant.”
Deze opmerking van advocaat Elizabeth O’Connell in een verkrachtingszaak voor de rechtbank in Cork heeft geleid tot woede op het Ierse eiland en de rest van de wereld. Het ging over een 17-jarige vrouw en de opmerking passeerde zonder protest van de rechter. De opmerking was een duidelijk voorbeeld van victim-blaming en van verkrachtingsmythes die in rechtszaken worden gebruikt. Dit gebeurt in een land waar de meeste verkrachtingen en gevallen van seksueel misbruik niet gerapporteerd worden en waar slechts 10% van de klachten leiden tot veroordelingen.
Protest in Ierland
Onder de hashtag #ThisIsNotConsent plaatsten vrouwen foto’s van hun ondergoed op sociale media. Er waren ook protestacties in verschillende Ierse steden. Dat gebeurde op een kort tijdsbestek en tijdens de werkuren. In Cork trokken 500 betogers naar het gerechtsgebouw waar de opmerkingen werden gemaakt. Veel betogers lieten ondergoed op de trappen van het gebouw achter. In het centrum van Dublin waren er eveneens 500 betogers, in Belfast waren het er 250, in Limerick 50 en in Galway 40. De meeste van deze acties kwamen er op initiatief van ROSA, de socialistische feministische beweging waarin de Socialist Party een belangrijke rol speelt.
De explosie van woede toont aan dat vrouwen en jongeren steeds minder bereid zijn om victim-blaming en vrouwonvriendelijke opmerkingen te tolereren. In maart/april van dit jaar trokken duizenden mensen op straat na de vrijspraak van de Ulster rugbyspelers in een verkrachtingszaak in Belfast waar gelijkaardige tactieken van victim-blaming werden gebruikt. Heel wat mensen werden actief in de referendumcampagne om het grondwettelijk verbod op abortus in te trekken.
Twee weken geleden was er een walk-out van Google-personeel als onderdeel van een internationale actie tegen seksueel wangedrag. Dit voorbeeld toont het potentieel om werkenden op hun werkplaatsen te organiseren tegen uitingen van seksisme. De vakbonden moeten dit thema ernstig opnemen.
String in het parlement
Ruth Coppinger, parlementslid voor Solidarity en lid van de Socialist Party, gaf uiting aan de verontwaardiging toen ze premier Leo Varadkar een vraag stelde in het parlement. Ze eiste actie van de regering tegen victim-blaming in de rechtszalen en hield daarbij een string omhoog in het parlement. Dat was wellicht een primeur in het parlement. De camera’s van het parlement werden snel weggedraaid van dit “aanstootgevend item.” Maar zoals Ruth opmerkte: als dit ongepast is in het nationaal parlement, dan is dit des te meer het geval als bewijs tegen een vrouw in een rechtbank.
De interventie van Ruth vond een brede weerklank in de nationale media, die ook aandacht had voor de protestacties. Er was tevens internationale mediabelangstelling van Nieuw-Zeeland over India en Turkije tot Canada en de VS (waaronder New York Times, Newsweek en CNN).
Walk-outs op internationale vrouwendag
Er is potentieel voor een nieuwe beweging rond de kwestie van victim-blaming en gender-gerelateerd geweld. ROSA roept op tot massale protestacties en walk-outs op internationale vrouwendag 2019. We halen daarbij inspiratie uit het Spaanse voorbeeld, waar een ‘feministische staking’ eerder dit jaar miljoenen mensen op straat bracht.
De beweging moet opkomen voor veranderingen zoals verplichte opleiding van rechters en jury’s in gevallen van seksueel geweld, maar ook degelijke seksuele voorlichting over wederzijdse toestemming in de scholen. De zaak in Cork is geen alleenstaand geval. Victim-blaming en vrouwonvriendelijkheid zijn alomtegenwoordig in het gerechtelijk systeem, de staat en de samenleving in het algemeen onder een kapitalistisch systeem waarin seksisme en ongelijkheid ingebakken zit. We moeten bouwen aan een beweging van vrouwen, jongeren en LGBTQI-mensen en alle delen van de arbeidersklasse rond een antikapitalistisch en socialistisch-feministisch programma dat ingaat tegen dit systeem en alle onrechtvaardigheden dat het voortbrengt.
Ruth Coppinger in het Iers parlement met het antwoord van de premier erna:
Video vanop de protestactie in Dublin:
-
Verkrachtingscultuur stoppen. Vrouwen weten wel degelijk wat ze wel en niet willen!
Het festivalseizoen draait op volle toeren! Jammer genoeg gaat dit nog al te vaak gepaard met seksisme: songteksten die seksisme goedpraten; slecht betaalde promomeisjes die er vooral mooi moeten uitzien alsof ze objecten zijn; losse handjes die in de context van een festival nog wat losser zijn, zeker als ze overgoten zijn met de nodige alcohol. Een vaak voorkomend excuus: “Het is niet slecht bedoeld, en als je zo gekleed bent…” Ook seksuele pesterijen en geweld zijn van de partij op de festivals. Het excuus dat daarvoor wel eens gebruikt wordt: “meisjes weten toch niet wat ze willen…” Overdrijven we het probleem? Neen, een studie van Plan België deze zomer gaf aan dat één op zes jonge vrouwen de voorbije drie jaar minstens één keer het slachtoffer was van seksuele intimidatie op een zomerfestival. Strijd is nodig!Dossier door Emily Burns, organisatrice van de campagne ROSA
‘Het slachtoffer heeft het zelf gezocht’
Bij een verkrachting wordt nog al te vaak gesproken over wat het slachtoffer droeg. Volgens een Franse studie denkt tot vier vijfden van de mensen dat een slachtoffer mee verantwoordelijk is als ze zich ‘provocerend’ opstelt.
Een ‘moderne’ vrouw mag zich niet teveel bedekken. Maar met minder kleren aan, zouden vrouwen de problemen opzoeken… Als een vrouw er alleen op uitrekt of meegaat met een verkeerde persoon, is ze niet voorzichtig. Zelfs indien er ’s nachts geen openbaar vervoer meer is. Onder invloed van drank of drugs zouden bovendien ‘dubbelzinnige’ signalen gegeven worden.
Zo is er altijd wel een excuus om een slachtoffer minstens deels verantwoordelijk te stellen voor geweld.
Begrip voor de dader…
De andere kant van de medaille is een opmerkelijk groot begrip voor daders. Seks wordt voorgesteld als een vitale behoefte van de mens, net als ademhalen. Dit zou meteen een absoluut recht op seks inhouden. Deze redenering wordt gebruikt om verkrachtingen goed te praten, zeker onder partners. De Centra voor Familiale Planning in Franstalig België stellen dat de helft van de verkrachtingen binnen een koppel plaatsvindt en dat één vrouw op vier ooit te maken krijgt met seksueel geweld door haar partner.
We hebben effectief nood aan menselijk contact. Maar zoals tal van studies aantonen heeft seksueel geweld niets te maken met primaire behoeften en nog minder met een behoefte aan seks. Het gaat om een machtsverhouding: dominantie over de andere. Zoals in het Franstalig boek “Verkrachting: een bijna gewoon misdrijf” wordt uitgelegd: “Verkrachtingen in een oorlogssituatie worden klaar en duidelijk gezien als een methode van dominantie en vernedering. Waarom zou het dan in vredestijden herleid worden tot een probleem van seksuele driften? De context is uiteraard anders, maar de dynamiek van macht lijkt bij elke vorm van geweld aanwezig te zijn.” (1)
Cultuur: een spiegel van de samenleving
De dominante cultuur stelt het lichaam van vrouwen voor als een object dat kan gebruikt worden om zowat alles te verkopen. Tekenfilms waarin de passieve prinses moet gered worden, topfilms of reeksen waarin de heldin niet weet wat ze wil tot de held het haar leert, liedjes waarin de tekst verwarring zaait over onderlinge toestemming, … Seksisme zit heel sterk ingebakken in de cultuur.
Zowat overal wordt de (ideale?) vrouw voorgesteld als een kleine, broze persoon met een zekere naïviteit, iemand die moet gered worden en die het romantisch vindt indien een afgewezen man toch nog berichtjes en bloemen stuurt of blijft bellen. In het echte leven heeft dit een naam: seksuele pesterijen en intimidatie. Er is daar niets vleiend of romantisch aan, het is gewoon eng.
De man wordt gewaardeerd voor zijn kracht: hij moet gespierd en zelfzeker zijn met een element van een ‘bad boy’ (anders is hij slechts een trouwe vriend, de eeuwige vrijgezel). De cultuur is doordrenkt van de ideologische voorstelling van ‘mannelijkheid’ aan de hand van macht en kracht. Dit versterkt seksisme en homofobie.
De verkrachtingscultuur heeft een invloed op het maatschappelijke klimaat door zich op ongelijkheden te baseren en deze tegelijk te versterken. Cultuur is vooral een weerspiegeling van de sociale verhoudingen in de samenleving. De ongelijkheid was nooit zo groot: de 1% rijksten bezitten evenveel als de 99% anderen. Er wordt geprobeerd om de 99% te verdelen. Als vrouwen gemiddeld 20% minder verdienen dan mannen en stelselmatig meer te maken krijgen met armoede of onzekere jobs, is dit niet omdat mannen teveel verdienen. Het is een gevolg van het feit dat een erg kleine minderheid zichzelf de meeste rijkdom toe-eigent.
Onzekerheid vergroot het risico op geweld. Een vrouw in armoede heeft twee keer meer kans om verkracht te worden. Een gehandicapte vrouw zelfs drie keer. De tweederangspositie van vrouwen in de samenleving heeft een directe impact op hoe ze in de cultuur aan bod komen. Deze negatieve voorstelling – de vrouw als lustobject, zwak, besluiteloos, … – ondermijnt het zelfbeeld van vrouwen, het beeld van mannen op vrouwen en ook de wijze waarop instanties naar seksueel geweld kijken.
Wet tegen seksisme: noodzakelijk, maar onvoldoende
De Belgische wetgeving is redelijk volledig inzake de veroordeling van geweld op vrouwen. Sinds 2014 zijn ook seksistische pesterijen op straat strafbaar. Verkrachting is een misdrijf, ook als het binnen het gezin gebeurt (dat is nog maar sinds 1989 zo). In tegenstelling tot vele andere landen moet onderlinge toestemming expliciet zijn en moet niet bewezen worden dat er geen toestemming was. Maar ondanks de wetten tegen seksisme en seksueel geweld, blijft het vaak voorkomen. Zoals hoger vermeld is dit ook op de zomerfestivals het geval.
Het gebrek aan middelen voor openbare diensten maakt het moeilijker voor slachtoffers. Dit was zo voor een jonge vrouw uit Verviers: het lokale ziekenhuis weigerde haar na seksueel geweld te behandelen omwille van personeelstekort. De vrouw moest 20 kilometer verder rijden. In Luik, Gent en Brussel zijn er pilootprojecten van multidisciplinaire opvangcentra voor slachtoffers van seksueel geweld. Dat is vernieuwend en een stap vooruit. Maar het mag niet gebruikt worden om slachtoffers elders niet meer op te vangen.
Slachtoffers van seksueel geweld vinden maar al te vaak geen gehoor bij politie en gerecht. Eerstelijnsbijstand door de politie wordt weg bespaard. 81% van de slachtoffers meent dat het gerecht zijn rol niet speelt. Uiteraard is ook daar de heersende seksistische ideologie sterk aanwezig: vaak wordt het slachtoffer beoordeeld in plaats van de dader of een dader krijgt slechts een straf met uitstel om ‘zijn toekomst niet in het gedrang te brengen’.
De omvang van het fenomeen maakt duidelijk dat het niet gaat om geïsoleerde gevallen, maar om een diepgaand probleem in een ongelijke samenleving. Dit leidt tot strijd. Strijdbewegingen hebben een groot effect op hoe bredere lagen van de bevolking met seksisme omgaan. Het besef groeit dat het niet om fait divers gaat, maar om een maatschappelijk fenomeen dat aangeklaagd en bestreden moet worden. Sensibilisering is nuttig, maar volstaat niet. Er is collectieve strijd nodig waarbij we verzet tegen seksisme koppelen aan de maatschappelijke voedingsbodem ervan: de ongelijkheid onder het kapitalisme met onder meer een tweederangspositie voor vrouwen.
Naast een vastberaden specifieke campagne tegen seksisme, de voorstelling van vrouwen als lustobject, geweld en seksuele pesterijen, is het belangrijk dat het algemene verzet tegen het besparingsbeleid deze kwesties opneemt en het verband ertussen uitlegt. Dit zal vrouwen aanmoedigen om een centrale rol in de strijd tegen besparingen in te nemen. Ze zullen er zich ook door gesterkt voelen om hun mannelijke medestanders van strijd tegen seksisme te overtuigen: verdeeldheid is immers evenmin in het belang van de mannelijke werkenden.
Strijd tegen geweld, onderdrukking, armoede en besparingen botst op de winstlogica van het kapitalisme en de bijhorende ongelijkheid. We moeten onze strijd dan ook koppelen aan een socialistisch programma. Dat betekent opkomen voor het publiek bezit en beheer van de sleutelsectoren van de economie en democratische planning gericht op de behoeften van de bevolking. Een samenleving op basis van menselijke solidariteit en gelijkheid kan de basis leggen om een einde te maken aan alle vormen van onderdrukking, en bijgevolg ook aan seksueel geweld dat daar een onderdeel van is.
1) https://www.bastamag.net/Le-viol-une-histoire-de-domination
-
Spanje. Studenten- en scholierenstaking op 10 mei tegen verkrachtingscultuur
De rechtbank van Pamplona besliste in een zaak van een groepsverkrachting om niet te vervolgen wegens verkrachting, enkel voor ‘seksueel misbruik’ wat een erg lichte straf opleverde. Eén van de drie rechters betwistte zelfs het feit dat het slachtoffer geen toestemming gaf en had liever een vrijspraak gezien. Het ging om een zaak waarbij vijf mannen een jong meisje in een donkere portiek in groep aanvielen en verkrachtten. Achteraf wisselden ze videobeelden van de feiten onder elkaar uit.
Deze rechtszaak van “La Manada” (‘de roedel’) heeft miljoenen vrouwen, jongeren en veel mannen geschokt. Meteen na de uitspraak op 26 april waren er massale betogingen met slogans als ‘Ik geloof haar’. Het doet denken aan het eerdere Ierse protest naar aanleiding van een vrouw die verkracht werd door rugbyspelers. In de Spaanse staat waren er op 8 maart ook al grote acties tegen seksisme en geweld op vrouwen. Zo waren er miljoenen deelnemers aan de vrouwenstaking die dag. De uitspraak van de rechtbank in Pamplona blijft tot protest leiden. Op 10 mei houdt de Sindicato de Estudiantes (studentenvakbond) een nationale actiedag.
De schandalige uitspraak van de rechtbank in Pamplona toont de dubbele standaard die vandaag geldt in de Spaanse staat. Enerzijds worden jongeren en rappers in de gevangenis gegooid omdat ze kritiek uiten op de monarchie en de corruptie van de heersende conservatie Partido Popular op sociale netwerken of in liedjes, boeken worden uit de handel gehaald en magazines gecensureerd. De politie wordt tijdens voetbalwedstrijden ingezet om gele t-shirts in beslag te nemen omdat deze ‘aanzetten tot geweld’ (de gele kleur staat symbool voor de onafhankelijkheidsbeweging in Catalonië). Anderzijds worden corrupte politici vrijgelaten, gaan fascisten vrijuit zonder veroordeling en wordt geweld tegen vrouwen onbestraft gelaten.
De uitspraak tegen de verkrachters van La Manada is daar een voorbeeld van: het is een belediging en een totaal gebrek aan respect tegenover een jonge vrouw die brutaal werd aangevallen door een groep mannen. De rechtbank legaliseert hiermee in de praktijk verkrachtingen en plaatst vrouwen in een moeilijke situatie tegenover aanvallers die weten dat ze beschermd zullen worden.
De Sindicato de Estudiantes stelt in een oproep tot actie: “We mogen dit niet toelaten. We moeten onze woede en verontwaardiging gebruiken om ons te organiseren en te strijden.“Sindicato de Estudiantes en het socialistisch-feministisch platform Libres y Combativas roepen op tot jongerenprotest op 10 mei waarbij de lessen op scholen en universiteiten worden geschorst. We roepen alle jongeren op om massaal deel te nemen aan de betogingen van 12 mei. Met de jongerenacties willen we ons verzet tonen tegen het seksistische systeem, ons verzetten tegen corruptie en tegen alle aanvallen op democratische rechten. We willen onze solidariteit betuigen met de slachtoffers van geweld.”
-
Massaal protest in Ierland na ‘victim blaming’ in verkrachtingszaak tegen rugbyspelers
Gisteren waren er overal in Ierland, zowel in het noorden als het zuiden, grote spontane acties van verontwaardigde vrouwen en mannen. Aanleiding was de uitspraak van een rechter in Belfast die weigerde om rugbyspelers te veroordelen in een verkrachtingszaak. In plaats daarvan werd de verantwoordelijk op het slachtoffer afgewenteld. Duizenden mensen kwamen op straat onder de slogan #IBelieveHer. De socialistische feministische campagne ROSA staat mee vooraan in het protest.Onderzoek gaf aan dat 26% van de Ierse vrouwen geconfronteerd wordt met seksueel of fysiek geweld door hun partner of niet-partner, 31% ondergaat psychologisch geweld, waaronder economisch misbruik. Slechts 21% van de vrouwen die geweld ondergaan, maken daar melding van bij de politie. Daarvan vindt minder dan een derde dat de politie de zaak ernstig nam.
Massaal protest in Dublin gisteren In de Ierse samenleving is er momenteel een grotere aandacht voor vrouwenrechten. Het referendum over het afschaffen van het grondwettelijk verbod op abortus draagt daartoe bij. De socialistische feministische campagne ROSA speelde een belangrijke rol in de massabeweging die leidde tot het afdwingen van dat referendum en in het beargumenteren van het belang van de afschaffing van het verbod op abortus.
Dit alles maakt dat de uitspraak in een erg gemediatiseerde verkrachtingszaak meteen tot een uitbarsting van protest kon leiden. Het ging om een zaak tegen rugbyspelers die een jonge vrouw op een feestje hadden verkracht. De jonge vrouw zei dat ze een kus van een speler had toegelaten, maar geen enkele instemming had gegeven om verder te gaan. De advocaten van de rugbyspelers deden er alles aan om de verantwoordelijkheid bij de jonge vrouw te leggen. Zo werden de kleren die de jonge vrouw naar voor gebracht als ‘bewijs’ van instemming. Het proces nam de vorm van een karaktermoord aan. Net als in 94% van alle verkrachtingszaken, kwam het ook in deze niet tot een veroordeling van de beschuldigden.
In het parlement in Dublin maakte Ruth Coppinger gisteren meteen een tussenkomst over de zaak:
Vlak daarna nam het socialistische parlementslid deel aan de acties op straat. Een video van haar toespraak op de actie in Dublin:
Laura Fitzgerald van de campagne ROSA sprak eveneens op een actie in Dublin:
In heel het land waren er protestacties. Ook dit weekend zijn er nieuwe acties die wel eens bijzonder groot kunnen worden. De campagne ROSA in België is solidair met het Ierse protest. #WeStandWithHer!
-
Keulen en Gent. Seksisme ingebakken in het systeem
Na de gebeurtenissen in Keulen opperde o.a. minister Theo Francken (N-VA) dat asielzoekers onderwezen moeten worden in “onze waarden en normen”. Een maand later lezen we echter dat een radiopresentator die door de Gentse correctionele rechtbank schuldig bevonden werd aan verkrachting de gunst van een opschorting kreeg. Het ging immers “niet om een brutale verkrachting”, de man had “de signalen van de burgerlijke partij” verkeerd geïnterpreteerd, motiveerde de rechtbankbankvoorzitter.Artikel door Anja Deschoemacker
Ondanks de aangehouden pogingen van politici en media om seksisme en seksueel geweld te “culturaliseren”, is het helemaal niet iets exclusiefs voor “moslims” of “niet-Europeanen”. Het is alomtegenwoordig en komt voor in alle lagen van de samenleving, zoals ook al werd aangetoond met de anti-seksisme-campagne op de sociale media onder de noemer “wij overdrijven niet”.
Op de Facebookpagina van “Wij spreken voor onszelf”, dat slachtoffers van seksueel geweld de kans wil bieden getuigenissen af te leggen, spreekt men van 100 verkrachtingen per dag in België, waarvan slechts 8 à 10 slachtoffers aangifte doen. Schaamte, angst, het zo snel mogelijk willen vergeten wat is gebeurd, … spelen mee. Maar ook het feit dat een aangifte in 44% van de gevallen wordt geseponeerd en dat slechts 4% van de aangiftes tot een veroordeling leidt, maakt dat veel slachtoffers er vanaf zien. Over exacte cijfers kunnen we dus niet beschikken, maar alle experts nemen aan dat slechts 1 op 10 slachtoffers klacht indient. Volgens EU-agentschap Fundamental Rights heeft één op de drie vrouwen in de EU – in totaal 62 miljoen – ervaring met fysiek of seksueel geweld, vanaf de leeftijd van 15 jaar.
Zowel de gerechtelijke behandeling van deze klachten als de lage aangiftecijfers wijzen in dezelfde richting: in “onze” normen en waarden – die van een kapitalistische, dus bijzonder ongelijke, samenleving – wordt seksueel geweld allesbehalve als een belangrijke kwestie gezien. Veel slachtoffers krijgen te horen dat dit nu eenmaal iets is wat gebeurt, als ze er al niet van worden beschuldigd dat ze er – met een sexy kleedje, met geflirt, … – zelf om hebben gevraagd. In de Gentse zaak zou de vrouw wel stevig hebben geflirt, maar duidelijk en herhaaldelijk penetratie hebben geweigerd, wat de dader ook toegeeft.
Om seksueel geweld te beëindigen, stelt “Wij spreken voor onszelf” terecht dat het “noodzakelijk” is “dat de hele samenleving, als geheel, “nee” zegt tegen seksueel geweld.” Als men weet dat de heersende ideeën in een samenleving doorgaans de ideeën van de heersende klasse zijn, weet men ook dat een mentaliteitsverandering er enkel kan komen door een reële, materiële verandering. Als vrouwen veel en veel vaker slachtoffer zijn van seksueel geweld dan mannen, dan heeft dat te maken met de machtsverhoudingen in de samenleving en in het gezin. Onderdeel van die krachtsverhouding is de quasi niet-bestraffing ervan door justitie.
Hoewel in de westerse landen op basis van strijd van vrouwen en van de arbeidersbeweging voor jobs, lonen, werkcondities, sociale rechten, … belangrijke stappen vooruit zijn gezet, verdienen vrouwen nog steeds minder dan mannen en worden vooral vrouwen met kinderen nog vaak geconfronteerd met financiële afhankelijkheid van een mannelijke kostwinner. De besparingen hebben steeds verder geknaagd aan de sociale rechten, lonen en uitkeringen, waarbij vooral zeer veel vrouwen hun belangrijkste inkomen verloren en aan hun lot werden overgelaten. Die ongelijkheid is inherent aan het kapitalisme, die als enige drijfveer winst kent en waarbij de heersende minderheid (de 1%) de rest van de bevolking moet verdelen om haar macht te behouden.
Seksuele opvoeding in scholen is zeker nodig om in te gaan tegen het commerciële man- en vrouwbeeld dat alomtegenwoordig is. Maar de realiteit zal steeds zwaarder wegen dan het effect van onderwijs, nog daar gelaten dat ons onderwijs door onophoudelijke besparingen niet eens meer over voldoende middelen beschikt om aan ieder kind een plaats te garanderen… Een einde aan de straffeloosheid van geweld stellen, is belangrijk om als samenleving de boodschap over te brengen dat seksueel geweld niet aanvaardbaar is, maar gevangenisstraffen en boetes voorkomen vaker niet dan wel dat de dader zijn misdaden herhaalt. Een gerichte dadertherapie is veel efficiënter in het voorkomen van recidive, maar daar worden dan weer nauwelijks middelen voor uitgetrokken.
De strijd tegen seksueel geweld tegen vrouwen hangt volledig samen met de strijd om vrouwen in het algemeen een sterkere positie te bieden in de samenleving. Degelijke lonen en arbeidscondities, die de combinatie gezin en werk leefbaar houden, leefbare uitkeringen met een individualisering van sociale rechten, het garanderen van sociale basisrechten als huisvesting en toegang tot openbare diensten die de zorg voor zorgbehoevende individuen opnemen, … zijn slechts enkele van de eisen die in dat verband naar voor moeten worden geschoven.
Om dergelijke eisen te realiseren, is massastrijd nodig en uiteindelijk een maatschappijverandering in socialistische richting. Seksisme, zoals racisme en andere vormen van onderdrukking en discriminatie, kan enkel naar de vuilnisbak verwezen worden indien de samenleving wordt beheerd door zij die geen belang hebben bij die verdeeldheid: de brede arbeidersklasse die de overgrote meerderheid van de bevolking uitmaakt.
-> 5 maart: Emancipatie van de vrouw en strijd voor socialisme: twee handen op één buik
-
Serieverkrachter kondigt meetings in 43 landen aan, ook in Brussel
Een oproep van voorstanders van de zogenaamde ‘verkrachtingscultuur’ voor een bijeenkomst in Brussel komende zaterdag, als onderdeel van een internationale reeks meetings op dezelfde avond, leidt tot protest. Op 6 februari organiseert Daryush Valizadeh – auteur, ‘pick-up artist’ en serieverkrachter, beter bekend als RooshV – meetings in 43 steden over heel de wereld. Ook in België zullen zij verzamelen in de hoofdstad. RooshV schrijft in zijn ‘reisgidsen’ hoe een man het beste vrouwen verleidt in verschillende landen. Hierbij moedigt hij lezers aan tot allerlei walgelijke “technieken” en zelfs verkrachting. Zijn boeken staan vol anekdotes waarin hij met trots stelt dat hij vrouwen misbruikt. In februari 2015 riep hij op om verkrachting op private eigendom te legaliseren. Dit zou er volgens hem voor zorgen dat vrouwen zich beter zouden beschermen tegen de dreiging van seksueel geweld…
Artikel door Stef D (Antwerpen)
Op de website van de man toont hij dat zijn haat zich niet beperkt tot vrouwen alleen. Men laat er zich dagelijks negatief uit over LGBTQIA+ mensen, arbeiders, vluchtelingen, kansarmen en werklozen. Valizadeh pleit ook voor het vasthouden aan strenge gendernormen en vindt mannen die hier niet aan voldoen zwakkelingen.
Zijn volgelingen in Brussel zullen zaterdag om 8 uur ’s avonds op de Place Royal/Koningsplaats verzamelen. Enkel heteroseksuele mannen zijn toegelaten. Men heeft reeds gedreigd alle manifestanten die opkomen tegen seksisme te filmen om zo vergeldingsacties tegen hen te kunnen uitvoeren. RooshV had het in een van zijn megalomane uitspraken zelf over “furious retribution” tegen zij die hij niet welkom acht (zie: http://www.thenational.scot/news/militant-pro-rape-pick-up-artist-organises-events-in-scotland-where-female-gate-crashers-risk-furious-retribution.13146).
Als socialisten kunnen we een evenement als dit niet onder onze neus laten plaatsvinden. Seksisten, racisten en verkrachters als deze horen niet thuis in onze straten. Hun doel is het verspreiden van haat en verdeeldheid. Hun filosofie is die van de wet van de sterkste en de dominantie van een gender over een ander, onder dreiging van geweld. Dit is onacceptabel. Als arbeidersklasse kunnen we ons niet laten verdelen in ongelijke groepen. Alleen samen kunnen we strijden tegen onderdrukking in alle vormen. Verzet tegen dit soort reactionaire groupuscules is meer dan ooit nodig. Ideologieën als de hunne worden steeds gangbaarder op het, voor hen veilige, internet. Als zij voet aan de grond krijgen in onze wijken en steden zullen ze hier zelfvertrouwen uit putten en overgaan tot het praktiseren van hun militante seksisme.
Er is een protestactie gepland tegen deze seksistische meeting. De actie vindt zaterdag plaats op het Koningsplein in Brussel om 20u.
Update. Ondertussen heeft RooshV de bijeenkomsten allemaal afgeblazen.
-
“India’s Daughter” – krachtige documentaire vanavond op Panorama
Vanavond toont Panorama om 21u30 ‘India’s Daughter’, een krachtige reportage over de beruchte verkrachtingszaak uit 2012 waarbij een 23-jarige studente slachtoffer werd van een groepsverkrachting in Delhi, de Indische hoofdstad. De zaak leidde tot massaal protest in India en de rest van de wereld.Isai Priya, een Tamil activiste en lid van de Socialist Party in Engeland, bespreekt de documentaire van de BBC.
Studenten, vrouwen en mannen, kwamen massaal op straat om rechtvaardigheid te eisen en ze kregen daar heel veel steun bij. Ze riepen slogans als ‘Leve de vrijheid van vrouwen, zorg voor gerechtigheid’. Het dwong de Indische regering ertoe om een uitgebreid team op het onderzoek te zetten waardoor dit onderzoek op 17 dagen afgerond was (terwijl het doorgaans 90 dagen duurt).
Vanaf de eerste dag ging het protest verder dan de individuele zaak in Delhi, het ging meteen over onderdrukking van vrouwen in het algemeen. De documentaire toont enkele van de brutale methoden van de staat tegen vreedzame betogers. Vrije meningsuiting en het recht op protest lagen onder vuur.
Er zijn iedere dag meer dan 92 verkrachtingen in India. Waarom leidde deze specifieke zaak tot zo’n reactie? Er is een groeiende woede tegenover de misdrijven tegen vrouwen. Het feit dat een gewone vrouw om 20u naar huis ging na een bezoek aan de bioscoop met een vriend en zo werd aangevallen, bracht de boodschap dat het iedereen kan overkomen.
In India is deze documentaire verboden, de autoriteiten stellen dat sommige uittreksels uit de documentaire “geweld tegen vrouwen lijken aan te moedigen en uit te lokken.” Een van de veroordeelde verkrachters wordt geïnterviewd. Wat hij zegt is vreselijk en hij betuigt geen enkele spijt. Maar de Indische overheid verbood de documentaire niet daarom, er werd vooral gevreesd dat de documentaire tot een nieuwe golf van protest zou leiden.
Slachtoffers verantwoordelijk geacht
Veel verkrachtingen worden nooit gerapporteerd. Dat kan omwille van angst voor de politie, druk van de familie of gewoon de vrees om zelf verantwoordelijk geacht te worden. Vrouwen die het slachtoffer van verkrachting zijn, worden gevraagd wat ze van kledij droegen, wat ze zeiden, … Het rechtvaardigen van verkrachting omwille van de kleren die een vrouw draagt of het tijdstip waarop ze op straat kwam, is schandalig. Daarnaast is er een sterke cultuur van schaamte en de nood om de ‘waardigheid’ van de familie te beschermen.
Vrouwen worden behandeld als eigendom en objecten. Verkrachting door de echtgenoot is wettelijk in India. De strafwetgeving stelt er: “Seksuele daden door een man met zijn eigen vrouw, als die niet jonger is dan 15 jaar, zijn geen verkrachting.”
India beweert dat het de vierde economie ter wereld is. Minstens 30% van de bevolking leeft in vreselijke armoede, maar het land telt ook vijf dollarmiljardairs die in de lijst van de 100 rijkste mensen ter wereld voorkomen. Er is een enorme kloof tussen de superrijken en de superarmen.
De enorme armoede en het achtergebleven cultureel systeem in het algemeen zorgen ervoor dat de mannelijke hiërarchie en de onderdrukking tegen vrouwen in stand kan blijven. De verkrachter in Delhi kwam van de meest achtergebleven lagen, hij had geen onderwijs genoten, werd in elkaar geslagen, kende seksueel misbruik in de familie en was vertrouwd met prostitutie.
Dat rechtvaardigt zijn gedrag zeker niet. Maar het geeft aan dat we dit thema niet kunnen bespreken zonder ook in te gaan op de wijze waarop het systeem mensen in de steek laat. Er is een enorme rijkdom in India en dit zou gebruikt kunnen worden om een betere samenleving tot stand te brengen indien de rijkdom op planmatige wijze zou aangewend worden in het belang van de massa’s in plaats van enkele miljardairs.
In de huidige samenleving is het onrealistisch om te stellen dat mannen en vrouwen gelijk zijn. Er is een geschiedenis van patriarchaat, propaganda en zogenaamde culturele waarden die in het bewustzijn gegrift worden. Dat kan niet zomaar plots volledig omgekeerd worden.
Het incident in Delhi was een storm die snel opstak maar nadien opnieuw verdween. Maar tenzij stappen vooruit gezet worden op sociaal vlak, zal dit niet de enige storm zijn. Dergelijke incidenten vinden immers regelmatig plaats.
Veiligheid?
Vrouwen werken vaak in vreselijke omstandigheden en dit gedurende lange werkdagen en voor weinig loon. Economische omstandigheden dwingen hen ertoe om hun veiligheid op het spel te zetten. Gelijke kansen, gelijke rechten en gelijke lonen, naast betere arbeidsvoorwaarden, kunnen sommige aspecten van het leven van vrouwen verbeteren. We zullen dit echter niet zomaar krijgen, we zullen het moeten afdwingen.
In zuidelijk Azië worden vrouwen op tal van manieren onderdrukt, onder meer op basis van religie, cultuur, kaste en gender. Het maakt het moeilijk om de stem van vrouwen te laten horen. Vrouwen zoeken in het gezin bescherming tegen geweld op straat en op de werkvloer. Ze moeten veiligheid zoeken door zich op te sluiten.
Diegenen van ons die elders wonen, willen deze vrouwen helpen. Daartoe moeten we hen het vertrouwen geven dat ze strijd kunnen voeren. De beste manier waarop we dat kunnen ondersteunen, is door zelf te strijden en onze ketenen te doorbreken. Zo kunnen we hoop geven aan de vrouwen in zuidelijk Azië.
Jonge Tamil vrouwen in Groot-Brittannië en elders worden geconfronteerd met onderdrukking die vaak niet erkend wordt. Om hun identiteit en cultuur te behouden, worden jonge meisjes door families tegen gehouden om te doen wat ze willen. In naam van de veiligheid, worden ook deze meisjes van de rest van de wereld afgesloten.
Het doet denken aan de woorden van Rosa Luxemburg: “Wie niet beweegt, voelt de ketenen niet.”
-
Video. Indisch protest tegen verkrachtingen
In India waren er de afgelopen maanden verschillende verkrachtingen die heel wat aandacht kregen. Voor het eerst is er protest tegen verkrachtingen en tegen seksisme. Daarbij blijkt dit probleem in India erg groot te zijn. De linkse socialisten van ‘New Socialist Alternative’ voeren mee campagne onder de slogan ‘Rage Now Against Rape’. Naar aanleiding van een verkrachting in Bangalore, waarbij de politie overigens toekeek maar niet optrad, waren er de voorbije dagen acties in deze stad. In het kader van deze acties publiceerde New Socialist Alternative onderstaande video’s.
