Your cart is currently empty!
Tag: Unizo
-
Gevonden: iemand die crisis wil!
Niemand wil een herhaling van de aanslepende politieke crisis van de afgelopen jaren. Niemand? Neen, er zijn wel voorstanders van een politieke crisis gevonden. Het zijn dezelfden die eerder aangaven voorstander te zijn van een nieuwe bankencrisis met bijhorende armoede en miserie voor de gewone bevolking.
De Vlaamse ondernemers van Unizo zijn bereid om een politieke crisis in ons land te organiseren om toch maar gelijk te krijgen. Dat gelijk bestaat uit een hard rechts beleid waarbij de ondernemers amper belastingen betalen en hun personeel al evenmin meer dan een aalmoes moeten uitbetalen. Met de stelling dat de ondernemers erover denken hun activiteiten af te bouwen indien er een tripartite-regering komt, bevestigen dat ze tot alles bereid zijn.
Dit is niet nieuw. Eerder verklaarde Van Eetvelt, de beroepsprovocateur die aan het hoofd van Unizo staat, dat een nieuwe bankencrisis niet slecht zou zijn. In januari 2013 verklaarde de man: “Denk aan Spanje. Daar valt een bank om, met catastrofale gevolgen voor de staatsfinanciën. Dan verandert er iets; dat moet wel. Dat zou hier ook kunnen gebeuren, bijvoorbeeld met Dexia. Ik heb vorige week ondernemers voor het eerst horen zeggen: laat ons ook zo’n schok organiseren. Dat is redelijk dramatisch. Ik zei: jongens, dat zijn scenario’s die je niet moet nastreven. Je creëert armoede en sociale onrust en dat is voor een ondernemer ook geen leuke omgeving.” Armoede, massale werkloosheid, stijgende zelfmoordcijfers: voor ondernemers als Van Eetvelt “ook geen leuke omgeving”, en daarmee is de kous af.
Deze redenering wordt nu verdergezet. Een peiling van Unizo onder haar leden geeft aan dat slechts 5% van de ondernemers een herhaling van de tripartite wil. Als die regering er toch komt, zou de helft een wervingsstop of delokalisering overwegen. Dat twee derden voorstander is van wat de ‘kamikazecoalitie’ wordt genoemd, is veelzeggend. Liever met een kamikaze, zo genoemd omdat langs Franstalige kant enkel MR zou meedoen en daarmee zijn eigen ondergang zou organiseren al was het maar omdat een dergelijke regering bijzonder hard zou botsen met de arbeidersbeweging, dan met een regering die al bewezen heeft veel cadeaus aan het patronaat te geven. Voor de Vlaamse ondernemers volstaat die fiscale sinterklaaspolitiek niet, op hun inhaligheid staan geen grenzen.
Of ondernemers onder een nieuwe tripartite effectief investeringen zou uitstellen, valt natuurlijk te betwijfelen. Luid schreeuwen is één zaak, als er winsten kunnen gemaakt worden stilletjes verder doen en de cadeaus aanvaarden is een meer waarschijnlijk scenario. En ondertussen maar blijven schreeuwen om meer cadeaus. De nieuwe verklaringen liggen in de lijn van eerdere standpunten die aangeven tot wat Unizo bereid is. Het organiseren van massale armoede, enorme werkloosheid en neokoloniale toestanden zoals in Griekenland of de miserie zoals in Spanje, voor Unizo is dat hoogstens “geen leuke omgeving.” En dan durven zij anderen ‘onverantwoordelijkheid’ verwijten?
Een publiek debat waarin onverantwoordelijke organisatoren en uitlokkers van crisis de toon zetten, is voor de werkenden en hun gezinnen evenmin “een leuke omgeving.” Over onze belangen en bekommernissen wordt niet gesproken. Het asociale karakter van de tripartite wordt verdoezeld achter een rookgordijn dat door provocateurs is opgeworpen. Het doel van zowel de kamikaze als de tripartite is echter hetzelfde: ons laten opdraaien voor een economische crisis die wij niet veroorzaakt hebben.
-
Beroepsprovocateur slaat weer toe
Karel Van Eetvelt kreeg eens te meer een platform om in naam van de werkgeversorganisatie Unizo te spreken over de politieke situatie in ons land. Na de vele fiscale cadeaus die de bedrijven de afgelopen jaren kregen, is voor Van Eetvelt de tijd gekomen voor nog meer nieuwe geschenken. In naam van verandering wordt meer van hetzelfde geëist. Hij verheugt er zich in dat een partij als N-VA een hoge score haalde. Van Eetvelt doet in zijn interview met ‘De Zondag’ zelfs een poging om de neoliberale cadeaupolitiek voor het patronaat als iets sociaal voor te stellen.
Als een extremist als Van Eetvelt een “centrumrechts” beleid vraagt, dan weet iedereen dat hij eigenlijk een hard rechts beleid bedoelt. Een beleid van indexsprongen of zelfs de afschaffing van de index, zodat de ‘loonkost’ niet ‘uit de hand loopt’. Lees: hoe minder de werkenden verdienen, hoe beter voor de economie. Waarom verarming van de werkenden een antwoord op armoede zou betekenen, legt Van Eetvelt niet uit. Waar hij in pakweg Griekenland na de harde besparingen een duurzame groei ziet, al evenmin. Of waarin verschilt zijn ‘centrumrechtse’ beleid dan wel van wat we de afgelopen jaren in Griekenland zagen? Daar gingen de lonen naar beneden – dat is nog straffer dan een afschaffing van de index! – en werd de concurrentiepositie voor de bedrijven enorm versterkt. ‘Overbodige’ uitgaven aan sociale zekerheid werden er geschrapt. Resultaat: armoede voor de gewone bevolking.
Of hoe is er dichter bij huis, in Nederland, vooruitgang geboekt door alles kapot te besparen? Daar was er in 2013 sprake van een golf van faillissementen in de detailhandel alsook in de groothandel. In 2013 gingen 9.456 bedrijven failliet, waaronder heel wat winkels. Wouter Torfs die oproept tot een ‘Vlaams front’ – hij bedoelt een besparingsfront – zou beter eens nagaan hoeveel Nederlandse schoenenwinkels over de kop gegaan zijn door het ‘centrumrechtse’ beleid bij de noorderburen. Bij de winkels werden vooral kledingwinkels, schoenenwinkels en doe-het-zelfzaken getroffen. Dit jaar zou het aantal faillissementen in Nederland afnemen in vergelijking met het record van vorig jaar, maar er zijn er nog steeds dubbel zoveel als voor de crisis.
Voor Van Eetvelt moet er een regering onder leiding van N-VA komen. De PS mag gerust meedoen als die partij zich “aanpast”. Aanpassen of opkrassen, is de boodschap. Het neoliberale eenheidsdenken moet zegevieren. Nadat hij verklaarde verheugd te zijn met de groei van N-VA, voegde hij eraan toe: “Diegenen die het signaal nu nog niet willen oppikken, moeten verdomd goed beseffen dat ze spelen met de toekomst van de zwaksten van de samenleving. Als je de economische groei niet aanwakkert, zal je geen geld hebben voor de sociale zekerheid.” Als de harde besparingen van Van Eetvelt en De Wever worden doorgevoerd, zullen inderdaad meer mensen van de sociale zekerheid en zelfs van de sociale bijstand afhankelijk zijn.
Maar voor die sociale zekerheid zijn er volgens de patronale extremisten geen middelen, alle middelen moeten immers in hun eigen zakken verdwijnen. Van Eetvelt vraagt een globale lastenverlaging van minstens vijf procent. Hij weet dat er sowieso cadeaus komen, maar eist dat het grote cadeaus zijn. “Elke partij, ook de PS, heeft lastenverlagingen opgenomen in haar programma, het zou me dus sterk verbazen als die er niet komen. Alleen mag dat niet gecompenseerd worden door andere belastingverhogingen.”
Verder eist Van Eetvelt een versterking van de flexibiliteit. Om aanwerven “weer plezant” te maken voor de ondernemers, zou afdanken veel gemakkelijker moeten gaan. Ontslag is volgens Van Eetvelt “een nieuwe kans”. “Waarom hangt er hier toch zo’n stigma boven een ontslag? Waarom moet dat op alle mogelijke manieren vermeden worden?”, vraagt hij zich af. Misschien moet hij zelf eens enkele maanden met het bedrag van een werkloosheidsuitkering of een leefloon proberen rond te komen. Het zou een begin van antwoord op zijn vragen kunnen bieden. Niet iedereen zit in het stelsel van ‘gouden parachutes’ die zo in zwang zijn in de kringen waarin Van Eetvelt zich begeeft. Als boodschap aan pakweg de duizenden afgedankte – en volgens Van Eetvelt “overbeschermde” – arbeiders van Ford kan de stelling dat we een ontslag niet moeten “dramatiseren” overigens wel tellen. Een sociaal bloedbad als dat van Ford Genk was niet alleen dramatisch voor de direct betrokken werknemers die als grof vuil op straat werden, ook de lokale middenstand voelde de gevolgen. Maar ook over dat drama zwijgen de woordvoerders van het patronaat.
Dat de luidste roepers van aanvallen op de sociale verworvenheden van de werkenden zich outen als de grootste cheerleaders van De Wever en de N-VA, is weinig verbazend. In het debat over het ritme van de besparingen hebben zij kant gekozen. Het geeft aan dat ze ‘aan de overkant’ voorbereid zijn om een aanval in te zetten. Hoe staat het met onze defensie daartegenover? Blijven onze vakbondsleiders op de bank toekijken in de ijdele hoop dat politici die met de tegenstrever meespelen plots aan onze kant zouden gaan staan, of gaan ze eindelijk een rol spelen in het organiseren van het broodnodige verzet tegen de aanvallen die in de steigers staan? Tegenover hun ‘schok van de concurrentiekracht’ met een neerwaartse spiraal voor ons moeten we dringend onze ‘schok van de solidariteit’ plaatsen om de gewone werkenden en hun gezinnen wat zuurstof te geven.