Tag: tax shift

Fier als een gieter verwees minister van Economie Kris Peeters naar de studies van het Federaal Planbureau en de Nationale Bank waaruit blijkt dat de de tax shift 45.000 tot 64.500 jobs zou opleveren.

Bijkomende jobs zijn natuurlijk goed nieuws. Maar de vraag stelt zich wel wie er deze jobs zal financieren. In het beste geval komen er met een tax shift van 7 miljard euro (bij de laatste tax shift werden eerder genomen maatregelen meegeteld in het eindbedrag) dus 64.500 jobs bij, dit is 100.000 euro per job. Indien het er zoals het Planbureau verwacht maar 45.000 zijn, loopt de prijs op tot 150.000 euro per job. Dit zijn wel erg duur betaalde jobs. Overigens gaat het om studies en projecties die geen rekening houden met alle andere maatregelen van de regeringen. Bovendien stelt de Nationale Bank zelf vast dat er alles samen nog 6 miljard euro extra moet gevonden worden om de financiering rond te krijgen tegen 2020.

Het kon de pret van Kris Peeters niet bederven: “De motor van jobs-jobs-jobs is aangeslagen”, verklaarde hij. Het grote verschil tussen de vooruitzichten van de Nationale Bank en het Federale Planbureau wijzen op onzekerheden in de methoden van de berekening. Door alle andere maatregelen van de rechtse regeringen en de internationale context zouden de groeicijfers overigens wel eens kunnen tegenvallen waardoor er ook jobs verdwijnen. Op exacte cijfers wil Peeters zich niet vastpinnen. De regering creëert enkel de ruimte terwijl de bedrijven die jobs moeten creëren, luidt het steeds.

Dat argument komt steeds terug: we leven nu eenmaal niet in een planeconomie en kunnen dus geen verbintenissen eisen van de werkgevers. Dus houdt de regering het op de aloude politiek van miljardencadeaus voor de werkgevers in de hoop dat er een deel van die miljarden wordt gebruikt om te investeren in productie en bijhorende werkgelegenheid. Als de investeringen onvoldoende winstgevend zijn, worden deze niet gedaan. De regering mag dan nog met zoveel miljarden gooien als ze wil, er komen geen jobs bij.

Het hoera-geroep van Peeters en Muyters gaat uiteraard voorbij aan de vaststelling dat de prijs per geschatte nieuwe job wel erg hoog is. Een jaarloon ligt voor de niet-managers onder ons een pak onder de 100.000 euro per jaar. Moesten de miljarden van de tax shift niet gewoon uitgedeeld worden aan de bedrijven, maar direct geïnvesteerd worden in jobs, dan zouden er meer nieuwe jobs kunnen gecreëerd worden.

De regering probeert het eigen asociale beleid goed te praten. Maar elk argument dat hiervoor gebruikt wordt, ontploft in het gezicht van de rechtse regering. Ondertussen zijn er de feiten: de economische motor in ons land slaat niet aan, de groei ligt voor het eerst in jaren onder het Europese gemiddelde, de torenhoge werkloosheidscijfers nemen niet af en de internationale context wijst niet op een perspectief van hernieuwde groei en stabiliteit. De beloofde jobs-jobs-jobs zijn eigenlijk leugens-leugens-leugens.

Nadat eerdere lastenverlagingen geen jobs opleverden, zouden nieuwe lastenverlagingen dat plots wel moeten doen. “Steeds opnieuw hetzelfde doen, maar een ander resultaat verwachten”, is volgens Einstein de definitie van waanzin. Stop hun besparingswaanzin!

100 euro extra per maand! Het klinkt aanlokkelijk maar er zitten zoveel addertjes onder het gras dat er amper nog gras zichtbaar is. We moeten meer betalen voor energie, tabak, diesel, alcohol, frisdrank (en om zeker te zijn dat deze taks niets met gezondheid te maken heeft, worden ook niet suikerhoudende frisdranken in de taks meegenomen), lokale diensten (door besparingen op de gemeenten), afbouw andere openbare diensten, … en bovendien krijgen we minder loon door de indexsprong. Als we dat allemaal betaald hebben, krijgen we tegen 2019 mogelijk 100 euro, tenminste als er tegen dan geen economische tegenvallers zijn waardoor ook die 100 euro niet meer mogelijk is… Wat we eerst zelf betaald hebben, krijgen we nadien mogelijk voor een stukje terug en daar zouden we blij om moeten zijn? Of het zou ons toch minstens moeten doen zwijgen over het miljardencadeau dat meteen aan de werkgevers wordt gegeven.

Volgend jaar krijgen de werkgevers al 1 miljard euro door de ‘lastenverlagingen’ en tegen 2020 wordt dat 2,5 miljard. De beloofde verhoging van ons nettoloon – alle eerdere beloftes worden overigens meegenomen in de berekening, hoeveel keer zullen ze ons nog proberen te paaien met eerder gemaakte beloftes? – zou pas tegen 2019 tot 100 euro per maand opleveren. Voordien zullen we al meer verloren zijn dan we nadien mogelijk terugkrijgen. Wat een verschil met de miljarden die meteen aan de werkgevers cadeau gedaan worden!

Dit is niet de tax shift waarvoor eind 2014 actie werd gevoerd, het zijn geen maatregelen waarvoor 100.000 mensen op 7 oktober betoogden. En toch stelt Kris Peeters dat met dit akkoord “de taxshiftdiscussie gesloten” is. De beperkte toegevingen die niet eens van de rijkste speculanten gevraagd werden, staan al meteen opnieuw ter discussie. De grote toegevingen die wij steeds opnieuw moeten doen, uiteraard niet. En meteen wordt duidelijk dat er volgend jaar nieuwe besparingen op onze kap volgen.

Het doel van de maatregelen is volgens alle politici om jobs te creëren en de economie te stimuleren. Het enorme cadeau aan de werkgevers door een deel van ons indirect loon af te pakken – sociale lasten op arbeid heet dat in het vakjargon om te verdoezelen dat het om indirect loon gaat waarmee we bijdragen aan de gemeenschap – zou volgens de gevestigde politici de concurrentiepositie van Belgische bedrijven versterken en zo jobcreatie stimuleren. Om hoeveel jobs het gaat, kan niemand zeggen. Meer nog, de eerder door het Planbureau geschatte 62.000 nieuwe jobs worden gewoon gerecycleerd en aan deze nieuwe cadeaus gekoppeld.

Dat de Belgische economie voor het eerst sinds jaren een groei kent die onder het Europes gemiddelde ligt met een werkloosheidscijfer dat bijzonder hoog blijft, een structurele werkloosheid en een jongerenwerkloosheid van rond de 20%, deed De Tijd eerder al opmerken dat de “de regering-Michel er voorlopig niet in slaagt de economische motor te doen aanslaan.” Kortom, het voornaamste argument van de rechtse partijen om harde besparingen op te leggen, blijkt niet eens te kloppen. Het tekort van bijna een miljard euro, een ‘rekenfoutje’ aldus de politici, was al een indicatie van het falen van het besparingsbeleid.

De afgelopen decennia kregen de werkgevers steeds opnieuw cadeaus en lastenverlagingen. Ze krijgen nu al evenveel subsidie als ze belastingen betalen, merkte Fons Verplaetse afgelopen zomer in Knack op. “Dat zie je dus in geen enkel ander land. Het wordt de hoogste tijd dat alle ondernemingen hun deel van de belastingen betalen,” voegde hij eraan toe. Tot meer jobs heeft het de voorbije jaren niet geleid, de werkloosheid blijft dicht bij het piekniveau staan. Toch komt de regering eens te meer met nieuwe cadeaus aan de werkgevers en wordt gesteld dat het nu wel tot jobcreatie zal leiden. “Steeds opnieuw hetzelfde doen, maar toch een ander resultaat verwachten. Het is de definitie van waanzin”, wist Einstein reeds.

Aan ons om de besparingswaanzin te stoppen. De betoging van 7 oktober toonde het potentieel. Van onderuit bouwen aan een nieuw actieplan, met personeelsvergaderingen en militantenvergaderingen om dit actieplan op het getouw te zetten, met het duidelijke doel van de val van de regering, is hoe we onze strijd kunnen winnen.

De rechtse regering-Michel had zich voor deze zomer tot doel gesteld om een tax shift goed te keuren, een hervorming van het fiscale stelsel in ons land. Het aanvankelijke idee achter een tax shift was het verzachten van de lasten voor de werkenden en hun gezinnen om meer middelen te zoeken bij de grote fortuinen die amper belast worden. Met een rechtse regering zoals die van Michel kon een fiscale hervorming uiteindelijk enkel een transfer van rijkdom van de werkenden naar het patronaat zijn met als kers op de taart nog een verdere afbraak van de sociale zekerheid.

Artikel door Baptiste uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

7 miljard euro: dat is de omvang van de besparing die de regering op 23 juli voorstelde. Het omvat de begrotingscontrole voor 2015 en een fiscale hervorming voor 3,7 miljard euro die geleidelijk ingevoerd wordt. Op het menu: verhoging van de BTW op elektriciteit, verhoging van taksen op tabak, alcohol, frisdranken en diesel, besparingen in de openbare diensten onder het mom van ‘beter beheer’, … Waarvoor zal het geld dienen? Er wordt gewezen op beperkte belastingvoordelen voor de laagste inkomens. Maar er wordt vooral ingezet op een verlaging van de sociale bijdragen die de werkgevers betalen: die gaan van 33% naar 25%.

Elektriciteit: hogere BTW ondermijnt koopkracht

De BTW op elektriciteit gaat van 6% naar 21%. Deze asociale maatregel moet 700 miljoen euro opbrengen. Voor geen gemiddeld gezin betekent het een verlies aan koopkracht van 133 euro per jaar.

De regering-Di Rupo liet de BTW op elektriciteit zakken tot 6% om te vermijden dat de spilindex zou overschreden worden en om een loonaanpassing aan de stijgende prijzen uit te stellen. Nu de BTW terug verhoogt, wil de regering vermijden dat de verhoging in de index wordt meegerekend. Anders gezegd: een tweede indexsprong wordt voorbereid.

Sociale bijdragen: blanco cheque voor werkgevers

De verlaging van de sociale bijdragen van 33% naar 25% zal ons 1,3 miljard euro kosten. De regering rechtvaardigt de maatregel met het argument dat het jobs zal opleveren. Net zoals de notionele intrestaftrek eerder voor jobs zou zorgen?! Wie gelooft nog dat cadeaus aan de grote bedrijven tot jobs leiden? De werkgevers zelf alvast niet, die zeggen dat ze niets kunnen beloven. De regering zelf zegt dat we nu eenmaal geen planeconomie kennen. Kortom, er wordt 1,3 miljard euro van ons indirect loon afgenomen en aan het patronaat gegeven.

De regering-Michel beweert dat de fiscale hervorming door het optrekken van het belastingvrije deel van de inkomsten voor de laagste lonen voordelig zal zijn. Het blijft allemaal vaag, maar zelfs indien er een voordeel voor mensen met een laag loon komt, zal dit niet volstaan als compensatie voor de verhoging van andere belastingen op consumptie. En het gaat meteen gepaard met een daling van de indirecte lonen. Wat ons met de ene hand wordt gegeven, wordt ons met de andere dubbel en dik terug afgenomen.

Waar is de belasting op grote fortuinen gebleven?

CD&V probeert angstvallig op te werpen dat er ook een sociaal luik in de tax shift zit. Zo wordt gewezen op de belasting op speculatie. Die maatregel is wel erg vaag en moet slechts een symbolisch bedrag van 25 miljoen euro opbrengen. Het weegt niet op tegen de cadeaus met de lagere sociale bijdragen.

De tax shift leidt niet tot een transfer van fiscale lasten naar de rijksten, zoals naar voor gebracht door de vakbonden tijdens het actieplan. De belasting op speculatie is hoogstens een schaamlapje om het zogenaamde sociale gezicht van de CD&V in deze regering te redden.

In plaats van de rijksten meer te laten betalen, wil de regering tegen 2017 een nieuwe fiscale regularisatie organiseren. SwissLeaks maakte duidelijk dat fiscale fraude omvangrijk is in ons land, bij deze affaire was er 6 miljard euro aan zwart geld uit ons land betrokken. De nieuwe fiscale amnestie moet 250 miljoen euro opbrengen. Het zou de vierde soortgelijke operatie in 15 jaar zijn. Het is een bewuste keuze om grote fiscale fraude niet te bestrijden, maar te regulariseren.

Hernieuwde strijd nodig!

Deze ‘tax shift’ maakt duidelijk uit welke zakken de regering het geld wil halen. We zien ook hoe een aanvankelijk progressieve eis – meer fiscale lasten voor de rijksten – wordt omgevormd tot een nieuwe aanval op onze verworvenheden. De tax shift was amper aangekondigd of Open Vld kwam al met het idee om de anciënniteit niet langer mee te rekenen in de loonvorming, kortom om de lonen te laten dalen. De neoliberale agenda van deze regering stopt niet met deze aanvallen, er wordt steeds verder gegaan.

Nog voor de start van het nieuwe werkjaar zijn er al redenen genoeg om de strijd tegen deze regering opnieuw op gang te trekken. De betoging van 7 oktober is een goede gelegenheid als startpunt voor een nieuw actieplan om de regering en het besparingsbeleid weg te krijgen.