Your cart is currently empty!
Tag: supermarkten
-
Personeel van Colruyt in actie voor verlenging corona-akkoorden
Staking bij Colruyt in Chênée, nabij Luik, vorige week. Foto: Setca Luik Het personeel van verschillende vestigingen van Colruyt in Franstalig België legde vorige week het werk neer. Deze week zijn er nog acties voorzien. De reden voor deze stakingsgolf: de weigering van de directie om de zogenaamde corona-akkoorden te verlengen. Die akkoorden voorzagen in een verhoging van de maaltijdcheques, bijkomende pauzes en loopbaanmaatregelen vanaf 45 jaar.
Door Simon (Luik)
Midden deze tweede golf blijkt dat de essentiële werkenden die eerder tot helden werden uitgeroepen, in de praktijk zelfs geen beperkte waardering van hun bazen krijgen. Nochtans gaan de winsten van de groter retailers er fors op vooruit.
De aandeelhouders blijven grote dividenden opstrijken. De familie-Colruyt is de vijfde rijkste van ons land. Het personeel in de winkels daarentegen moet actie voeren voor slechts een beperkte compensatie voor de dagelijkse risico’s.
Het personeel van Colruyt eist naast de verlenging van de compensaties ook het versterken van de gezondheidsmaatregelen omdat het toenemende aantal besmettingen ook in de winkels merkbaar is.
Zoals we al vaak zagen sinds het begin van de gezondheidscrisis aarzelen de managers in zowel de private als de publieke sector om hun verantwoordelijkheden op te nemen en de nodige maatregelen te nemen om de verspreiding van het virus te beperken. Dit is zo in de scholen, in de bedrijven, in de winkels … Vaak is er druk van de arbeidersbeweging nodig om maatregelen af te dwingen.
De staking bij AB InBev enkele weken geleden was daar een voorbeeld van. Het personeel van Colruyt stapt in dezelfde voetsporen. Dat is terecht: enkel een krachtsverhouding zal ons in staat stellen om onze gezondheid centraal te stellen in plaats van hun winstbejag!
-
Helden in distributiesector verdienen respect, bescherming en degelijk loon
Zoals in andere sectoren die blijven werken, is er onder het personeel van de voedingsdistributie heel veel ongerustheid. Er is tegelijk een groot plichtsbesef en fierheid om de mensen van voedsel te blijven voorzien. Dit gebeurt niet altijd in gemakkelijke omstandigheden en de inzet wordt nog steeds niet altijd geapprecieerd. Er is daarnaast al jarenlang een neerwaartse spiraal in de sector, met een grote toename van burn-outs en fysieke klachten als gevolg.
Bij het begin van de strenge maatregelen in ons land was er hamsterwoede. Winkels waren propvol met klanten en personeel dat de rekken zo goed mogelijk probeerde aangevuld te krijgen. De paniek onder de klanten was zo sterk dat er niet op het personeel werd gelet. Dat gebeurde in omstandigheden dat het vaak sowieso al onmogelijk was om anderhalve meter afstand te bewaren.
Het personeel deed al het mogelijke en het onmogelijke om de klanten te blijven bedienen, ondanks de schrik en de onzekerheid voor wat nog zou komen. De directies en koepelorganisatie Comeos verklaarden in alle media dat er geen tekorten waren en dat alle producten snel zouden aangevuld worden naarmate de aanvoer dit mogelijk maakte. Militanten en verantwoordelijken van de vakbonden vroegen meteen overleg op alle niveaus in de sector, vaak zonder gehoor. Voor de media waren de directies bereikbaar, voor de vakbonden niet.
Het duurde op sommige plaatsen dagen vooraleer de nodige veiligheidsmaatregelen getroffen werden, doorgaans op initiatief en onder druk van het personeel. Zelfs vandaag zijn er nog tekorten wat betreft handontsmetting, of kunnen personeelsleden niet af en toe een pauze nemen om de handen te wassen of even uit te blazen. Het blijft op veel plaatsen immers druk in de winkels. Ondertussen zijn de ketens meer bezig met hoe ze marktaandeel van elkaar kunnen afpakken of meer omzet genereren. Terwijl de aanvoer van voedingsproducten al heel wat inspanningen vroeg, wilden verschillende ketens bijvoorbeeld van de sluiting van tuincentra gebruik maken om tuinspullen te verkopen.
Er waren acties in verschillende ketens en er is ook overleg rond veiligheidsmaatregelen en extra vergoedingen in deze extra drukke en gevaarlijke corona-tijden. De acties kwamen er omdat directies doof bleven voor de gerechtvaardigde eisen van het personeel. Het personeel wil het liefst werken in veilige omstandigheden en gerespecteerd worden voor zijn inzet. De directies maken dit moeilijk, zij zijn verantwoordelijk als er winkels dichtgaan door acties!
De Linkse Socialistische Partij (LSP) stelt volgende eisen voor in de distributiesector:
- Overleg op alle niveaus met het personeel en hun vertegenwoordigers, minimaal op wekelijkse basis om de vinger aan de pols te houden rond nieuwe maatregelen.
- Voldoende persoonlijke beschermingsmiddelen en opleiding om deze goed te gebruiken.
- Enkel de nodige producten verkopen, geen speciale niet-voedingsacties.
- Vaste prijzen voor basisproducten opgelegd door crisiscomités in de distributiesector en door de gemeenschap in het algemeen, om de klanten gelijkmatig over alle winkels te spreiden.
- Arbeidsduurverkorting met behoud van loon naar 30 uur per week, zodat kortere schiften gedraaid kunnen worden en de blootstellingperiode verkleint voor iedereen.
- Essentieel werk verdient een essentieel loon. Trek het minimumloon op tot €14 per uur zodat de extra stress bij het personeel wegvalt van hoe het iedere maand kan rondkomen en een menswaardig leven leiden.
- Haal de winstlogica uit de sector, nationaliseer de volledige handelssector onder democratische arbeiderscontrole zodat niet de winst voorop staat maar het algemeen belang.
-
Winkels geplunderd, maar wat met het personeel?
Afbeelding van sese2018 via Pixabay Er was een heuse stormloop op supermarkten op donderdagavond 13 maart en vrijdag 14 maart. Ook zaterdagochtend was het nog bijzonder druk. Veel mensen zijn bang van de impact van het coronavirus en het vertrouwen in alle instellingen, van regering tot supermarktdirectie, staat op een dieptepunt. Sociaal contact wordt afgeraden om besmetting tegen te gaan, maar voor het personeel van supermarkten is dat niet aan de orde.
Het personeel heeft met man en macht gewerkt om de stormloop te verwerken. “Het is een zottekot, de klanten vechten met elkaar of halen uit naar ons”, zei een personeelslid. Hier en daar moest een winkel tijdelijk sluiten voor de veiligheid of omdat de voorraden op waren. Zeker in winkels waar er al langer problemen zijn met werkdruk, kwam deze stormloop hard aan en zijn de problemen met leveringen groter. Wellicht zal de stormloop niet blijven duren: wie massaal veel WC-papier inkocht, kan wel een tijdje verder vooraleer een nieuwe aankoop nodig is. Maar naarmate de angst blijft en zelfs toeneemt, blijft het erg druk in de winkels.
Ervoor zorgen dat iedereen toegang heeft tot eten is belangrijk, maar er moeten maatregelen komen voor het personeel. Extra leveringen en extra vroeg of op zondag winkels inladen, moet uiteraard extra vergoed worden. Bij Colruyt is er een akkoord rond vrijwillig zondagswerk aan 300% betaald (wat echter gevaarlijk is om zondagswerk door te duwen, ook na afloop van de crisis!). Daar is ook beslist dat een winkelverantwoordelijke het aantal klanten in de winkel kan beperken. En er wordt beschermend materiaal zoals handschoenen en handgel voorzien. In sommige ketens duurde het te lang voor er uiteindelijk beschermende maatregelen kwamen.
Voedselbevoorrading is essentieel, maar de samenleving heeft er zelf geen controle op. Bedrijven die enkel op de winst gericht zijn sturen de bevoorradingsketen aan. Er is democratische controle van de gemeenschap nodig op de productie en distributie van voeding en levensnoodzakelijke producten. Breng de distributie in publieke handen zodat het personeel en de gemeenschap een planning kunnen opstellen en uitvoeren!
-
Australische supermarkt 7-Eleven steelt miljoenen van werknemers
Eind augustus legde een onderzoek een van de grootste bedrijfsschandalen uit Australië bloot. De supermarktketen 7-Eleven was betrokken bij een diefstal van miljoenen dollars aan lonen van personeel.Artikel door Anthony Main, secretaris van de vakbond UNITE en lid van de Socialist Party
Het schandaal van de ‘halve lonen’ werd in 2008 al aangeklaagd door de strijdbare vakbond UNITE die personeel in de horeca en de distributie organiseert. Unite werd toen gecontacteerd door een groep personeelsleden van 7-Eleven uit Geelong. Ze kloegen over het feit dat de gerant van hun vestiging de loondocumenten manipuleerde waardoor ze tot de helft van hun loon verloren.
Toen UNITE de zaak onderzocht, bleek dat het niet om een geïsoleerd incident ging. We trokken naar winkels in Melbourne en Geelong en stelden vast dat geen enkele gerant de wettelijke regels nakwam. De details verschilden van winkel tot winkel, maar overal werd verkeerde informatie naar de centrale loonadministratie van het hoofdkwartier van 7-Eleven gestuurd.
De geranten van zelfstandige supermarkten konden de klachten over de lage lonen naast zich neer leggen omdat ze vooral internationale studenten aanwerven. Deze studenten zijn wanhopig op zoek naar werk en hun visa zorgen ervoor dat ze officieel niet meer dan 20 uur per week mogen werken. De lage lonen zorgen er echter voor dat ze vaak meer dan 20 uur moeten werken om rond te komen. De geranten van de winkels zeiden aan de studenten dat ze klacht zouden indienen bij de immigratiediensten indien ze problemen veroorzaken. Dat zou leiden tot hun uitwijzing uit het land. Op basis van chantage en intimidatie werd het loonschandaal in stand gehouden.
In 2008 en 2009 organiseerde UNITE een reeks protestacties aan winkels van 7-Eleven. De groep uit Geelong werd lid van de vakbond. Onderhandelingen met de gerant in Geelong zorgde ervoor dat het personeel voortaan vaste uren en correcte lonen kreeg. Het leverde een onmiddellijke loonsverhoging van 55% op. Tegelijk ontstonden er discussies over de betaling van achterstallige lonen.
Toen andere personeelsleden van 7-Eleven over deze overwinning hoorden, sloten ze zich ook bij de campagne aan. Het hoofdkwartier van 7-Eleven was bang over de snelle verspreiding van de invloed van UNITE. De gerant in Geelong werd aan de kant geschoven en ook alle personeelsleden werden afgedankt nog voor er een akkoord over achterstallige lonen werd gesloten.
UNITE probeerde de strijd verder te zetten om de achterstallige lonen op te eisen. Zo werd een gemeenschappelijke klacht ingediend bij de ombudsdienst Fair Work. Als onderdeel van de onderhandelingen werd overeengekomen dat er een vorm van amnestie kwam voor buitenlandse studenten zodat de inbreuken op hun visa niet aan de immigratiediensten werden doorgegeven.
Het protest tegen 7-Eleven ging door en dit zette druk op de ombudsdienst om gerechtelijke acties tegen de franchise van de winkel in Geelong te ondernemen. Dat leverde een positief resultaat op, de winkeluitbater werd veroordeeld tot betaling van de achterstallige lonen en een boete van 150.000 dollar. De uitbater verklaarde echter dat hij failliet was en legde de boeken neer. Het personeel kreeg nooit een cent van het geld dat hen ontnomen was.
De campagne van UNITE zorgde ervoor dat de ombudsdienst Fair Work tientallen winkels van 7-Eleven in het land onderzocht. Ze stelden vast dat de praktijken in Geelong breed verspreid waren en dat de winkelketen voor honderdduizenden dollars aan lonen van het personeel had gestolen.
UNITE vertelde aan de mensen van de ombudsdienst dat een audit van de boekhouding van 7-Eleven niet zou volstaan om de omvang van het schandaal volledig bloot te leggen. We stelden voor dat er een vergelijking zou komen tussen de registratie van de werktijden en de registratie van de kassa’s. In de meeste winkels moeten de werknemers zich registreren om hun kassa te openen. Een vergelijking van beide registers zou het verschil tussen de gepresteerde en de betaalde uren duidelijker maken.
We deden een gelijkaardig voorstel tot onderzoek in een vergadering met de toenmalige topman van 7-Eleven David Ginsberg. Het hoofdkantoor van de supermarktketen was op de hoogte van het schandaal, maar weigerde iets te doen. Dat was niet verrassend. De eigenaars van het bedrijf maakten over de jaren honderden miljoenen dollar winst, onder meer door het model van franchises waarbij extreme uitbuiting van buitenlandse arbeidskrachten de regel is.
De ombudsdiensten stelden de afgelopen weken dat er niets tegen dit schandaal kon ondernomen worden. Dit is niet correct. Ze wisten nochtans wat de problemen waren en konden de omvang van het schandaal onderzoeken. De ombudsdiensten beslisten echter om niet tussen te komen. Samen met de directie van 7-Eleven moeten we dan ook de ombudsdienst Fair Work verantwoordelijk stellen.
Het is goed dat de volledige omvang van het schandaal bij 7-Eleven nu bekend is. Het feit dat een advocatenkantoor de kans zag om een collectieve procedure tegen de centrale directie te beginnen, zal daar ongetwijfeld aan bijgedragen hebben. 7-Eleven reageerde paniekerig op het nieuws. Er werd een nieuw onderzoek door de ombudsdiensten aangekondigd en 7-Eleven stelde dat er een intern onderzoek komt.
Het bedrijf kondigde ook aan dat het winkels wil overnemen als die hun franchisecontract door het schandaal opzeggen. Ook werd beslist dat er steun komt voor kleinere winkels. De directie stelde dat het achterstallige lonen zal betalen. Jarenlang beweerde de directie dat de geranten van zelfstandige winkels daarvoor verantwoordelijk waren, maar nu wil het toch betalen om negatieve publiciteit te vermijden. Mogelijk zal deze poging om gerechtelijke vervolging te stoppen te laat komen.
7-Eleven telt in Australië ongeveer 4.000 personeelsleden. Het bedrijf is actief sinds 1977, maar de belangrijkste vakbond uit de distributiesector (Shop, Distributive and Allied Employees Association, SDA) ondernam nooit pogingen om het winkelpersoneel te organiseren. Dat is waarom het veel kleinere UNITE in deze strijd betrokken raakte.
Ondanks het feit dat UNITE klein is en amper middelen heeft, slaagden we erin om het schandaal bij 7-Eleven mee bloot te leggen waardoor honderdduizenden dollars aan gestolen lonen zullen terugbetaald worden. Met een bredere vakbondssteun was er ongetwijfeld meer mogelijk geweest. De mediabelangstelling was belangrijk om dit schandaal bloot te leggen, maar op langere termijn kunnen we de bescherming van onze lonen en arbeidsvoorwaarden enkel afdwingen door strijdbare vakbonden te organiseren.
Het vakbondsmodel van SDA volstaat niet. Het feit dat deze vakbond verbonden is met de Labor Party die mee verantwoordelijk is voor de beperking van de mogelijke arbeidstijd voor buitenlandse studenten, is daar niet vreemd aan. Het is deze beperking tot 20 uur die het voor werkgevers als die van 7-Eleven mogelijk maakt om misbruik te maken van kwetsbare buitenlandse werknemers.
UNITE zal verder campagne voeren tegen de extreme uitbuiting van werknemers en staat voor een strijdbaar syndicalisme dat ingaat tegen de steeds groeiende ongelijkheid. Wie een einde wil maken aan schandalen zoals dat bij 7-Eleven moet zich organiseren.
-
Na Delhaize nu ook Cora. Verzet tegen lawine aan jobverlies nodig!
In ons maandblad schreven we op de voorpagina: “Na de verkiezingen maakten de goednieuwsshow en de beloften bijzonder snel plaats voor slecht nieuws voor de werkenden en hun gezinnen. De regeringen zijn nog niet gevormd, maar één zaak staat al vast: zonder goed georganiseerd verzet zullen we slagen krijgen, en nog geen klein beetje.” Dat was een reactie op de aankondiging van de herstructurering bij Delhaize. Sindsdien werd de vaststelling enkel bevestigd. Vandaag werd een nieuw sociaal drama aangekondigd, nu bij Cora en dat dag op dag een maand na de aankondiging bij Delhaize.
Op een paar weken tijd kregen we ook nog het rapport van de pensioencommissie die een hervorming van de pensioenen wil zodat we allemaal langer moeten werken. Daarna volgde het lek dat de volgende begroting van de Franstalige gemeenschap in het onderwijs minstens 300 miljoen euro zal besparen in 2015 en 2016. En daarna moeten er mogelijk nog inspanningen volgen. De werkgevers schreeuwen ondertussen om een harde rechtse regering om onder meer onze lonen aan te pakken, met het oog op een interprofessioneel akkoord in het najaar belooft dat weinig goeds.
En nu kwam er dus het nieuws van Cora dat 447 personeelsleden aan de deur wil zetten in het kader van het plan ‘Coravenir’ (“avenir” is Frans voor toekomst). De liberale vakbond ACLVB stapte met het nieuws naar de media.
We mogen de slagen niet zomaar incasseren zonder te reageren. We moeten aan een serieuze krachtsverhouding bouwen, een front van verzet tegen de besparingen en het verlies van jobs. Daarbij moeten we aansluiten bij de tradities van het strijdsyndicalisme en proberen te bouwen aan een zo groot mogelijke eenheid in de strijd. In de distributiesector zijn eisen als de harmonisatie van de arbeids- en loonsvoorwaarden doorheen de volledige sector belangrijk om te vermijden dat het personeel van verschillende winkels tegen elkaar opgezet wordt. Het is een eis die de eenheid aan de basis kan versterken. Op basis van een sterke beweging bij Delhaize en Cora, met de steun en betrokkenheid van de klanten, is het mogelijk om sterke acties te organiseren in de opbouw naar een 24-urenstaking in de volledige sector.
De asociale aanvallen komen van alle machtsniveaus en langs alle kanten in de private sector. We moeten een tegenoffensief voorbereiden waarin we allemaal samen reageren. Alleen, bedrijf per bedrijf of winkel per winkel, zijn we op voorhand verloren. Samen kunnen we een overwinning behalen. Tous ensemble!
-
Prijzenoorlog in de winkels. De Britse ervaring
Artikel door Iain Dalton, een vakbondsmilitant in een Britse supermarkt. Dit artikel verscheen vorige week in ‘The Socialist’ en leek ons in het kader van het sociaal bloedbad bij Delhaize ook voor lezers in ons land interessant.
In maart van dit jaar kende supermarktketen Sainsbury’s de eerste daling in de verkoop sinds negen jaar, de Co-operative Group stortte in elkaar en Morrisons maakte bekend dat het in 2013 176 miljoen pond verlies leed. De afgelopen jaren verdwenen namen als Woolworths, Borders, MFI, Comet, JJB Sports, Zaavi en anderen uit de winkelstraten. Met deze winkels verdwenen ook duizenden jobs.
Ondanks de negatieve berichten blijft de distributiesector op zich wel winstgevend, zeker de grote supermarkten maken winst. Een groot deel van de verliezen van Morrisons waren toe te schrijven aan eenmalige afschrijvingen, de dividenden van de aandeelhouders bleven stijgen. Tesco heeft het dan wel over een daling van de winsten met 23,5% in de tweede helft van vorig jaar, het bleef wel een indrukwekkende 1,39 miljard pond winst neerzetten in deze periode.
Uiteraard willen de werkgevers altijd meer winsten maken. Ondanks de enorme winsten heeft Tesco de afgelopen twee jaar een aanval ingezet op de arbeidsvoorwaarden van het personeel met een verhoging van de pensioenleeftijd, het invoeren van ‘Ideal Scheduling’ waarbij de arbeidsuren strikt verbonden worden aan de behoeften van de winkel, een verslechtering van de arbeidsvoorwaarden en de lonen. Morrisons volgde en kondigde aan dat er een grote kuis komt onder de 2.600 ‘middenkaders’.
Einde van de grote winkels?
De groei van de grote winkels is de afgelopen periode wat afgezwakt. De vier grote ketens hebben zich op de buurtwinkels gegooid, er zijn 3.000 buurtwinkels van Tesco en Sainsbury’s telt er 523. Zulke winkels zijn niet onderhevig aan wetgeving zoals deze rond de zondagopeningen. De buurtwinkels zijn open wanneer ze dat willen.
Een andere belangrijke ontwikkeling van de afgelopen jaren was de snelle groei van de discounters, vooral Aldi en Lidl. Aldi deed in 1990 de eerste Britse winkel open en heeft er nu al meer dan 500. Het bedrijf kent in Groot-Brittannië een groeiritme van 33,5%. Dat is enkel mogelijk door meedogenloos alle kosten te beperken, zowel voor de klanten als voor de leveranciers. Aldi staat ervoor bekend dat het de boeren de laagste prijs voor melk betaalt.
Terwijl de discounters groter worden, staat het marktaandeel van de grote supermarkten onder druk. Het aandeel van Tesco is voor het eerst in tien jaar onder de 29% gezakt. Het leidde tot een prijzenoorlog waarbij Tesco en Morrisons een dalend marktaandeel proberen om te keren. Sainsbury’s kondigde dan weer aan dat het zal samenwerken met Netto.
Een andere belangrijke factor is de toename van de online sector en de ‘donkere’ winkels die enkel gericht zijn op het ophalen van online bestellingen. Zowat alle grote ketens bieden nu een vorm van online winkelen aan en de voorziene winkelruimte voor het ophalen van online bestellingen zou dit jaar verdubbelen. In de aanloop naar kerstmis 2013 werd naar schatting 15% van de aankopen online gedaan. De komende vijf jaar zou de markt verdubbelen tot 13 miljard pond per jaar.
Dit betekent niet dat de grote winkels en hypermarkten zullen verdwijnen. Zij zijn nog steeds goed voor het grootste deel van de verkoop van voeding, voor een waarde van 70 miljard pond in 2013 en dit zou volgens schattingen oplopen tot 80 miljard pond in 2018. Wel is het ritme van de groei veranderd.
Ondanks de moeilijkheden die de grote supermarktketens kennen, zijn ze nog steeds erg winstgevend en staan ze samen in voor 8% van het Britse BBP met een verkoop van ongeveer 300 miljard pond per jaar.
Een socialistisch standpunt
Onder het kapitalisme is productie altijd georganiseerd om de winsten te verhogen. Lonen, arbeidsvoorwaarden, dienstverlening aan de klanten, het milieu,… Al deze zaken zijn ondergeschikt aan de winstmaximalisatie.
Socialisten denken dat de economie zich moet richten op de belangen van de gewone bevolking. Vandaag doen supermarktketens er alles aan om hun inzichten in ons koopgedrag te vergroten om de winsten te maximaliseren. Ze doen dat met de gegevens van klantenkaarten en andere onderzoeken. Deze gegevens zouden nuttig kunnen zijn om de productie van goederen en diensten democratische te coördineren zodat de behoeften van de samenleving centraal staan.
Door de supermarkten onder publieke controle en bezit te plaatsen, kan de geproduceerde rijkdom gebruikt worden om onze levensstandaard te verbeteren en om de arbeidsdag te verkorten.
[divider]
Een dag in het leven van een personeelslid van de supermarkt
Door een werknemer van Tesco
Ik werk voor Tesco in een drukke winkel in een stadscentrum. De verkoopcijfers in de winkel zijn uitstekend, maar de sfeer onder het personeel veel minder. Zoals alle personeel in de sector zijn we onderbetaald. Het basisloon bedraagt 7,28 pond per uur en nu is er een ‘voorstel’ van een loonstop voor dit jaar. We moeten veel te hard werken en worden niet gewaardeerd.
Tesco werkt nog niet met de nulurencontracten [waarbij personeel enkel wordt opgeroepen als er werk is, soms maar een uur op voorhand en zonder enige garantie op zelfs maar één uur werk per week] maar de managers zetten wel heel wat jonge personeelsleden in die soms maar vier of vijf uur werken.
Als het druk is omdat veel mensen hun loon uitbetaald kregen, zet het management het personeel ertoe aan om iedere dag over te werken. De druk is dan erg groot. Zo werd ik om 5 uur ’s ochtends door een manager gebeld met de dwingende vraag om op een vrije dag te komen werken. Als het minder druk is, zijn er sommige personeelsleden die opnieuw maar vier tot vijf uur per week aan de slag kunnen. Hoe kunnen jongeren die voor Tesco werken een leven uitbouwen met zulke onzekere en onvoorspelbare voorwaarden? Hoe kunnen oudere werknemers hun hypotheek afbetalen of voor hun gezin zorgen?
Toen de winkel in 2012 open ging, zei mijn manager dat hij meer dan 800 kandidaten voor 20 vacatures had. We werden allemaal op het hart gedrukt dat we dankbaar moesten zijn dat we deze job hadden en dat we niet moesten klagen. Zelfs de delegees in veel winkels zijn bang om tegen het management in te gaan.
Mensen die de werkdruk niet aan kunnen, verdwijnen en worden amper vervangen. Het zorgt ervoor dat onze winkel onderbemand is. Dit is gevaarlijk, want winkelpersoneel loopt steeds gevaar op verbaal of fysiek geweld. De top van mijn winkel stelde dat er geen middelen zijn om in de voormiddag een bewakingsagent aan te stellen. Nochtans hebben we dan steevast problemen met dronken klanten die bij de opening van de winkel problemen veroorzaken. Tesco is meer bezorgd om de winsten dan om de veiligheid van het hardwerkende personeel.
Ik ben een delegee in mijn winkel en weet dat mijn vakbond een samenwerkingsakkoord heeft met Tesco. Dit betekent in de praktijk dat de vakbond wel in de winkels kan gaan om leden te winnen, maar tegelijk een oogje dichtknijpt als Tesco negatieve beslissingen voor het personeel maakt. Mijn vakbond, Usdaw, is een van de grootste Britse vakbonden. We hebben een strijdbare vakbond nodig die meer doet om het bedrijf tot de orde te roepen en op te komen voor degelijke lonen en voldoende personeel. We moeten de ondertewerkstelling bestrijden en een einde maken aan de terreur van het management tegen het personeel.
In de distributiesector zijn we met heel veel personeelsleden, maar we beseffen onze kracht nog niet.
-
Sociaal drama dreigt bij Delhaize
Afgelopen weekend bond de zakenkrant De Tijd de kat aan de bel. Bij supermarktketen Delhaize zou er volgens insiders een dramatische situatie zijn en komen er ongetwijfeld afdankingen. Er wordt uitdrukkelijk verwezen naar de operatie bij Carrefour in 2010 toen 1600 personeelsleden verdwenen.
De situatie zou dramatisch zijn omwille van de groeiende concurrentie, onder meer van Albert Heijn. Waar Delhaize in 2011 in ons land een bedrijfswinst van 242 miljoen euro boekte, was dat vorig jaar nog 187 miljoen en wordt voor dit jaar opnieuw een forse daling verwacht. De Tijd liet ‘een goedgeplaatste bron’ aan het woord die stelde: “De dalende trend in de rendabiliteit van de supermarkten is alarmerend. We kunnen niet anders dan winkels sluiten.”
Net als bij Carrefour in 2010 is er dus geen sprake van verlies, maar van een afname van winst. En eveneens net als bij Carrefour wordt naar de loonkost verwezen met als argument dat er teveel ouder en duurder personeel is. De bedrijfsleiding klaagt dat de vakbonden menen dat het personeel al voldoende inspanningen heeft geleverd. De directie wil goedkoper personeel dat bovendien zonder extra vergoeding op zondag komt werken.
In tal van grootwarenhuizen wordt daartoe gewerkt met franchisebedrijven, de supermarkt is zogezegd een zelfstandig bedrijf dat volkomen zelfstandig beslist over personeel en enkel een overeenkomst met de supermarktketen heeft inzake producten en logo’s. Door alle personeel op te delen, is het moeilijker om hen te verenigen en samen op te komen voor betere arbeidsvoorwaarden en lonen. Verdeel-en-heers in naam van de winsten.
Als Delhaize vorig jaar wat minder winst boekte, is dat overigens deels toe te schrijven aan de riante opzegvergoeding die aan voormalig CEO Pierre-Olivier Beckers werd betaald. Die vertrok in het laatste kwartaal van 2013 met 18 maanden loon. Geen 18 maanden loon van een gemiddelde kassierster, maar 18 maanden CEO-loon. Dat scheelt al gauw een paar nulletjes voor de komma. Beckers vertrok met 7,6 miljoen euro. Het betekent dat hij goed was voor een maandloon van 420.000 euro.
Voor de toplui kan er een gouden parachute van af, voor het personeel nog geen deftige zondagvergoeding. In naam van de concurrentie moet de winstgevendheid op peil blijven en wordt bespaard op het personeel. Lage lonen en extreme flexibiliteit zijn daarbij de norm.
Momenteel telt Delhaize 852 winkels in ons land met samen 16.227 personeelsleden. Nog steeds volgens De Tijd zou met het aantreden van de nieuwe CEO Frans Muller de discussie over een geleidelijke versus een onmiddellijke en harde aanpak stilaan beslecht zijn. De krant schreef: “Muller is niet zo emotioneel als zijn voorganger Pierre-Olivier Beckers, en als buitenstaander ook minder gebonden aan de werknemers van Delhaize.” Zo weet het personeel meteen waar het aan toe is.
Naast een golf van afdankingen en sluitingen van winkels wordt ook gedacht aan aanvallen op het personeel. De Tijd schrijft: “Albert Heijn werkt vooral met jonge medewerkers. Die gaan ervoor en zijn zonder morren bereid ook op zondag de winkel open te houden. Bij Delhaize is dat niet bespreekbaar. De Delhaize-werknemers hebben naast het basispakket van het sectorakkoord nog een reeks extraatjes. Zoals twee keer een kwartier betaalde pauze per dag. Wellicht wordt dat nu afgeschaft.”
Waakzaamheid is dus geboden. Een aanval op het personeel van Delhaize zal slechts een voorloper zijn voor nieuwe aanvallen op arbeids- en loonvoorwaarden in andere supermarktketens. Terwijl de toplui zichzelf miljoenen toekennen, eisen ze van ons een nooit eindigende neerwaartse spiraal. De enige manier om dat te stoppen, is door er samen tegen in te gaan.
