NL Socialisme

Tag: strijdsyndicalisme

  • Vijf voorstellen om het strijdsyndicalisme van onderuit te versterken

    Delegees, militanten en alle werkenden en hun gezinnen staan voor een hete herfst van sociale onrust. Dit brengt heel wat uitdagingen met zich mee. Een strijdbaar syndicalisme is essentieel en iedereen kan daaraan bijdragen. Enkele voorstellen.

    door een delegee

    1. Onze woede organiseren en daarbij zoveel mogelijk mensen betrekken

    We staan sterker als we personeelsvergaderingen organiseren om acties voor te bereiden. Bijeenkomsten waarop iedereen kan spreken, vergroten de betrokkenheid. Het helpt om collega’s van andere afdelingen te ontmoeten, het biedt mogelijkheden om de situatie van het bedrijf en om eisen te bespreken, maar ook om vragen te beantwoorden en zelfs om materiaal als spandoeken, bordjes, specifieke slogans enzoverder voor te bereiden. Een personeelsvergadering maakt de sfeer onder de collega’s duidelijk en biedt een kans om enthousiasme te stimuleren om twijfelaars over de brug te trekken. Voor delegees biedt het een kans om toekomstige delegees te leren kennen.

    1. De eenheid van alle collega’s versterken, geen ruimte laten voor verdeeldheid

    Alleen staan we altijd zwakker. De werkende klasse is divers inzake geslacht, seksuele geaardheid, huidskleur, godsdienst … Actief ingaan tegen discriminatie stelt iedereen in staat om mee te doen en zich goed te voelen in de beweging.

    Seksistische of racistische ‘grapjes’ zijn onaanvaardbaar, zelfs indien de makers het onschuldig vinden. Zal een collega die door een leidinggevende seksueel geïntimideerd wordt, naar een delegee stappen die er zelf grapjes over maakt? Zal zij aan een stakerspost of een delegatie in een betoging deelnemen als ze weet dat er daar ongepaste opmerkingen volgen? Seksisme, racisme of LGBTQI+fobie ondermijnen de kracht van onze klasse en mogen geen millimeter terrein winnen. Actiedagen als 8 maart, de internationale vrouwendag, bieden overigens de kans om onder collega’s te discussiëren over seksisme en hoe dat te stoppen in de samenleving en op het werk.

    Verdeeldheid kent vele vormen. De bazen spelen ons graag tegen elkaar uit: bediende versus arbeider, publieke versus private sector, rode versus groene vakbondsleden. Als we elkaar bekampen, kijkt de baas als lachende derde toe.

    Solidariteit is noodzakelijk om overwinningen te boeken. Dat kunnen we ook versterken door bijvoorbeeld piketten van andere bedrijven te bezoeken, deel te nemen aan acties van andere sectoren of solidariteitsmoties op te stellen en/of solidariteitsfoto’s met een boodschap te verspreiden via sociale media. Bij strijd op de eigen werkplek is het dan overigens gemakkelijker om zelf steun en solidariteit van anderen te krijgen.

    1. Maak het concreet

    Voor nationale betogingen en acties krijgen de afgevaardigden (gewoonlijk) pamfletten en affiches. Dat is slechts het begin. Elke collega moet aan de campagne kunnen deelnemen. Pamfletten uitdelen als je geen afgevaardigde bent, is niet altijd aangewezen. Maar er zijn tal van mogelijkheden: de actie bespreken in de lunchpauze of na het werk, een krantenartikel over een sociaal thema op het prikbord hangen … Uiteraard is het daarbij nooit mogelijk om echt iedereen te overtuigen.

    Een nationale campagne concretiseren op bedrijfsniveau is nuttig om die collega’s die zich nog niet betrokken voelen mee te krijgen. Een pamflet geschreven door collega’s heeft soms meer effect. Als voorbereiding op de hete herfst die zich nu al aankondigt, kunnen de bedrijfscijfers bovengehaald worden: dividenden, omzet, winsten …

    Een stakerspost is trouwens aantrekkelijker als er behalve een tent en tafel voor koffie en croissants ook ruimte is voor dit soort materiaal om discussies te stimuleren.

    1. Onze werkplek in zijn mondiale context beschouwen

    Sommige delegees denken dat hun vakbondsactiviteit enkel over het eigen bedrijf gaat. Het is echter belangrijk om te weten waar het bedrijf naartoe gaat, welke tendensen er in de sector zijn (digitalisering, uitbesteding, fusies en overnames) en meer algemeen is het nuttig om de Belgische en zelfs de internationale economie op te volgen. Dat gaat niet om abstracte kwesties, maar om het verzamelen van informatie en inzichten om met de collega’s beter voorbereid te zijn. Door het nieuws te volgen, kunnen we ook beter antwoorden op de patronale argumenten rond lonen, index, pensioenen …

    1. De rode draad: een krachtsverhouding opbouwen

    Een strijdbaar syndicalisme opbouwen, betekent er elke dag hard voor werken. Elke gelegenheid om andere delegees te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen over hoe problemen aangepakt worden, is nuttig. Daarbij en in de dagelijkse syndicale werking is er één rode draad: het opbouwen van een krachtsverhouding waarmee de werkenden sterker staan.

  • Van de worsten van Woeste tot de smartphone van Accent Jobs

    woesteHet belang van sterke vakbonden op de werkvloer werd aangetoond door de opstelling van Accent Jobs. Als dit uitzendbedrijf er een extra dag verlof en een nieuwe smartphone voor elke werknemer voor over heeft om geen sociale verkiezingen te houden, is het een teken dat er voor de werknemers met sociale verkiezingen meer in zit.

    De erg doorzichtige en ook sterk op verdeeldheid gerichte poging om sociale verkiezingen te vermijden, doet denken aan de wijze waarop Charles Woeste in de tijd van Daens stemmen ronselde met worsten. Zo hoopte Woeste een organisatie van de arbeidersbeweging tegen te gaan. Hij slaagde daar gelukkig niet in, anders zaten we nog met kinderarbeid en was er enkel liefdadigheid in plaats van sociale zekerheid. Laat er ons voor zorgen dat ook Accent Jobs er niet mee weg komt.

    Dat de directie van Accent Jobs het personeel betere voorwaarden kan aanbieden, blijkt ook uit de maatregel. De directie geeft immers aan dat er ruimte is voor een extra dag verlof en een nieuwe smartphone. Een georganiseerde werknemersafvaardiging  is het beste geplaatst om ervoor te zorgen dat die ruimte ook effectief wordt waargemaakt, zonder dat wat met de ene hand gegeven wordt met de andere terug wordt afgenomen.

    Accent Jobs moet wettelijk gezien een ondernemingsraad opzetten, het bedrijf telt 1.500 werknemers of ruim meer dan de 50 die vereist zijn voor het opzetten van een Comité Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) of de 100 voor het opzetten van een ondernemingsraad (OR). Enkel als er geen kandidaten zijn, kunnen sociale verkiezingen vermeden worden. Kortom, de directie chanteert het personeel om geen gebruik te maken van het democratische recht op sociale verkiezingen.

    Verdeeldheid zaaien onder het personeel gebeurt wel meer bij Accent Jobs. Een belangrijk deel van het loon is variabel en hangt af van behaalde doelstellingen. Dat werkt onbetaalde overuren in de hand. Wie daar niet meer in mee wil of kan stappen, wordt naar de uitgang geleid. Met onmogelijke doelstellingen probeert het bedrijf de werknemers zelf ontslag te laten nemen. Dat is immers goedkoper.

    De poging om de sociale verkiezingen te boycotten, werd al lange tijd voorbereid. Op dzjoef.be (http://www.dzjoef.be/beschaving-interim-2/) verscheen in december 2013 een interview met een voormalige werknemer van Accent. Die vertelde: “Enkele jaren terug was er een sketch op een seminarie. De vakbond werd afgeschilderd als de boeman die al onze voordelen zou afnemen. Er werd één euro extra maaltijdcheques en een extra dag verlof beloofd, indien niemand zich kandidaat stelde voor de sociale verkiezingen. Als er één iemand zich kandidaat stelde, ging je heel veel werknemers ongelukkig maken, zeiden ze op het seminarie. Niemand van de zevenhonderd werknemers heeft zich kandidaat gesteld. Normaal gezien is dat wettelijk verplicht in zo’n groot bedrijf. Er dient zich echter eerst iemand kandidaat te stellen vooraleer dat wettelijk afdwingbaar is. Dat is dus pas verplicht indien zich iemand kandidaat stelt.” Het verschil tussen wat toen verteld werd en wat nu voorgesteld wordt? Een verhoging van de maaltijdcheques met één euro levert een werknemer meer op dan een eenmalig geschenk in de vorm van een smartphone.

    Dit incident bevestigt net als in de tijd van Daens dat democratische rechten en verworvenheden door de arbeidersbeweging worden afgedwongen. Diegenen die vandaag graag praten over ‘westerse waarden en normen’ zoals democratische normen, hebben de neiging om dat aspect gemakshalve te vergeten. Het afdwingen van de democratische normen bij Accent Jobs kunnen we alvast niet overlaten aan de directie van dat bedrijf. Zij denken immers dat alles te koop is, ook onze democratische rechten en sociale verworvenheden.

    Een bedrijf dat bijzonder radicaal tewerk gaat om het eigen personeel uit te persen en te verdelen, heeft er inderdaad belang bij dat het personeel niet georganiseerd is en dat er geen vakbondsaanwezigheid is. Dat het bereid is om het personeel daartoe om te kopen, bevestigt op indirecte wijze waarom vakbonden en sociale verkiezingen zeker ook in de uitzendsector zo belangrijk zijn. Tegenover de pogingen om ons te verdelen, plaatsen we best een eengemaakt verzet om samen op te komen voor onze rechten.

  • Bob Crow overleden. Onverzettelijke strijder voor zijn klasse

    Artikel door de Socialist Party

    bobcrowHet nieuws van het overlijden van Bob Crow, de algemeen-secretaris van de transportbond Rail Maritime and Transport union (RMT), kwam als een droevige schok. De reacties op zijn dood bevestigen nogmaals de grote impact die hij als vakbondsleider had. Ongetwijfeld was hij een van de bekendste vakbondsleiders. Hij stond bekend voor zijn vastberaden benadering waarbij hij het steeds voor zijn leden opnam.

    Onze gedachten zijn bij zijn familie. En we zijn ook solidair met de RMT.

    Bob Crow was iemand die steeds bleef vechten voor de werkende bevolking en iemand die het voor tal van kwesties opnam. De rechtse media probeerden hem voor te stellen als een ‘dinosaurus’ en een ‘vakbondsbaron’. De werkenden zagen hem als een held omdat hij de werkgevers angst aanjoeg en omdat de RMT onder zijn leiding, als vice algemeen-secretaris en dan als algemeen-secretaris, meermaals aantoonde dat de werknemers overwinningen kunnen boeken.

    Het meest recente voorbeeld was de staking van de RMT afgelopen februari bij de Londense metro. Het was een hoopgevende strijd voor de werkenden die gebukt gaan onder het besparingsbeleid van de regering van Conservatieven en Liberaal-Democraten. Iedere poging om de vakbond te ondermijnen en Bob Crow in het bijzonder aan te pakken, werd boven gehaald. Maar de publieke reacties gaven aan dat een vastberaden benadering om alle jobs en de rechten van werkenden te verdedigen op een brede steun kan rekenen.

    De RMT ging de strijd met de Londense conservatieve burgemeester Boris Johnson aan. Zelfs de kapitalistische media moesten erkennen dat de vakbond de bijzonder arrogante en zelfzekere Johnson tegen zijn wil aan de onderhandelingstafel dwongen. Die strijd moet verder gezet worden om een overwinning te boeken tegen de sluiting van de loketten en de bijhorende jobverliezen.

    De benadering van Bob om het verzet te versterken, kwam ook tot weerspiegeling in de leidinggevende rol van de RMT in het opzetten van het National Shop Stewards Network (NSSN), een netwerk van strijdbare syndicalisten om een instrument te hebben om de strijd tegen de lawine van besparingen aan te gaan. Onder zijn leiding was de RMT een onverzettelijke verdediger van vakbondsrechten. Dat gebeurde samen met andere bonden zoals de ambtenarenvakbond PCS en de cipiersvakbond POA.

    Politieke vertegenwoordiging

    Bob Crow was een leider op syndicaal vlak, maar gaf ook steeds steun aan de strijd voor een politieke stem van de arbeidersbeweging. De leidinggevende positie van de RMT in de Trade Unionist and Socialist Coalition (TUSC) en in ‘No2EU – Yes to workers’ rights’ is een belangrijke stap in die campagne.

    Met de Socialist Party hebben we nauw samengewerkt met Bob in de RMT, TUSC en in de NSSN. Zeker rond de eis van een algemene 24-urenstaking tegen het besparingsbeleid hebben we samengewerkt. Zijn dood betekent onder meer voor zijn rol in deze discussie een enorm verlies.

    Bob Crow heeft altijd het socialisme verdedigd als het noodzakelijke alternatief op het rotte kapitalistische systeem. We kwamen elkaar vaak tegen, hij sprak meermaals op ons jaarlijks Socialisme-weekend. In november vorig jaar was hij nog te gast op zo’n weekend.

    Het overlijden van Bob is een zware slag voor de RMT-leden. Velen hadden enorm veel respect voor hem en voor zijn consequente strijd voor hun belangen. Hopelijk zullen de RMT-leden in het democratische proces om een nieuwe vakbondsleider te verkiezen opteren voor iemand die de erfenis van Bob zal verderzetten door strijdbaar op te komen voor de werkende klasse, voor socialisme en voor internationale solidariteit.

    De dood van Bob Crow is ook een schok voor de rest van de arbeidersbeweging. Als de centrale vakbondsleiding zou bestaan uit strijdbare militanten zoals Bob of zoals Mark Serwotka en de linkse socialistische leiding van de ambtenarenbond PCS, dan zou de strijd tegen het besparingsbeleid er veel beter voor staan. Het overlijden van Bob Crow herinnert ons aan de kracht van de Britse arbeidersklasse om zulke strijdbare leiders voort te brengen. Hij zal hard gemist worden, maar zijn en onze strijd wordt verdergezet.

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping