Your cart is currently empty!
Tag: staking 24 juni 2016
-
Stop criminalisering sociale actie! Antwerps ABVV-voorzitter vervolgd wegens protest tegen rechtse regering
Solidariteit met de vervolgde kameraden: vrijdag 13 april om 8u aan het justitiepaleis te Antwerpen (Bolivarplaats)
Het antwoord van de rechtse regering op het democratisch recht op collectieve actie: repressie. Foto van het politie-optreden op 24 juni 2016. Tijdens een staking in juni 2016 haalden de autoriteiten de grote middelen boven om enkele stakersposten te breken. Het doel was om de blokkades op de Antwerpse Scheldelaan weg te krijgen. De repressie van toen krijgt nu een staartje: twee ABVV-militanten, waaronder de voorzitter van ABVV Antwerpen, Bruno Verlaeckt, moeten voor de rechter verschijnen. De tenlastelegging: ‘kwaadwillig belemmeren van het verkeer.’
De politieke verantwoordelijkheid voor het politie-optreden, de repressie en de daaropvolgende vervolging ligt bij het door de N-VA gedomineerde stadsbestuur. De voorbije dagen kwam de rechtse N-VA nog in de media met een voorstel om partijen die tegen mensenrechten ingaan te kunnen verbieden. De partij is evenwel selectief in de keuze van mensenrechten die aanvaard worden: het democratisch recht op collectieve actie, een internationaal erkend mensenrecht, hoort er duidelijk niet bij. Europese rechtspraak bevestigt dat het plaatsen van stakersposten onderdeel van dat democratisch recht is. In bepaalde gevallen omvat het recht ook het opwerpen van wegblokkades. Deze sociale rechten, afgedwongen door strijd van de werkende bevolking, liggen onder vuur. De rechtse regering met de N-VA van De Wever op kop wil elk verzet tegen het asociale besparingsbeleid de mond snoeren. Dat is de context van het politie-optreden op 24 juni 2016.
Als het van de N-VA afhangt, is protest tegen het gevoerde beleid enkel mogelijk indien niemand het opmerkt. Als er toch zichtbaar protest is, volgt harde repressie. Een land waar de voorzitter van een vakbond die staakt tegen het regeringsbeleid wordt opgepakt, doet eerder aan een dictatuur denken. Dat een sociaal conflict, mogelijk op aansturen van dezelfde regeringspartijen waartegen geprotesteerd werd, bovendien als een strafrechtelijke zaak wordt behandeld, is nog een stap verder. Het betekent dat protest tegen deze regering gecriminaliseerd wordt. Al wie het niet eens is met de verhoging van de pensioenleeftijd, het onderuit halen van onze lonen door de indexsprong en bijkomende taksen, de aanvallen op pensioenen en sociale zekerheid, het gebrek aan publieke investeringen in infrastructuur, zorg en onderwijs, … moet maar zwijgen en ja-knikken als het van de bende van De Wever afhangt.
Bij de repressieve operatie van 24 juni 2016 werden twee ABVV’ers opgepakt, waaronder de Antwerpse voorzitter Bruno Verlaeckt. Ze werden in februari 2018 – anderhalf jaar later – opgeroepen om komende vrijdag voor de correctionele rechtbank te verschijnen. De tenlastelegging luidt als volgt: “Kwaadwillig het verkeer op de spoorweg, de weg, de binnenwateren of op zee te hebben belemmerd.” Er wordt aan toegevoegd dat dit gebeurde “bij wijze van vakbondsactie” met het “organiseren van en deelnemen aan niet-toegelaten wegblokkades op de grote toegangswegen tot de Antwerpse haven.” Er wordt verwezen naar een artikel uit het Strafwetboek dat valt onder een hoofdstuk over opzettelijk doden en toebrengen van lichamelijke letsels. Een eerdere poging om dit artikel te gebruiken tegen een vakbondsactie werd afgewezen door het Antwerpse Hof van Beroep.
De afgelopen jaren werd de havenzone in Antwerpen meermaals afgezet in het kader van collectieve acties. Dit gebeurde door personeel dat opgeleid is om de veiligheid in deze industriezone te garanderen. De blokkades worden dermate opgesteld dat het verkeer ongehinderd rechtsomkeer kan maken waardoor er geen files ontstaan. Op 24 juni 2016 ontstonden er pas grote verkeersproblemen toen de politie met het oog op de repressieve aanpak van de stakersposten deze organisatie van het verkeer onmogelijk maakte. Door het optreden van de politie ontstonden lange files. Om het verkeer was het dus niet te doen, enkel om het breken van het stakingsrecht.
Deze methode van repressie tegen sociaal verzet is niet nieuw of modern. Het doet eerder denken aan de wijze waarop 125 jaar geleden tegen de beweging voor stemrecht werd opgetreden. Op 18 april 1893 werd de haven afgezet door rijkswacht en leger en werd vervolgens in Borgerhout op stakende arbeiders geschoten waarbij vijf doden vielen.
Met de huidige vervolging van onder meer de Antwerpse ABVV-voorzitter Bruno Verlaeckt wordt een provocatieve aanval ingezet op het stakingsrecht en het recht op actieve oppositie in het algemeen. Hierop reageren we best met mobilisatie en solidariteit. Al onze democratische rechten zijn afgedwongen door strijd en solidariteit. Dat is ook hoe we ze zullen verdedigen. Een eerste afspraak is komende vrijdag om 8u aan het Justitiepaleis aan de Bolivarplaats.
-
Stakers aan het woord: verslag vanop piketten in Brussel
Foto vanop metallos.be, de website van de Franstalige metaalbond van het ABVV Afgelopen vrijdag was er een algemene staking in België van het ABVV. Tal van leden van LSP kwamen tussen op de piketten om interviews af te nemen. Die bestonden uit een 4-tal vragen. Hieronder vind je een aantal reacties daarop.
Deze staking maakt deel uit van een breder actieplan met betogingen en een algemene staking op 7 oktober, in gemeenschappelijk vakbondsfront. Wat betekent deze staking voor jullie, op jullie bedrijf?
Voor Majid, ACOD-delegee in de werkplaats van de TGV in Vorst, moet heel het besparingsbeleid onder vuur genomen worden. De flexibiliteit speelt een grote rol in de werkplaats. De TGV rijdt tot 300 kilometer per uur. Beeld je in dat er aan die snelheid ongelukken gebeuren. Net zoals bij een auto het geval is, moeten de stellen van de TGV regelmatig onderhouden worden. Maar er is meer, de schokdempers zijn na drie jaar niet meer betrouwbaar. Veel gebreken worden vastgesteld via de computer, maar andere zijn puur mechanisch. Er is veel druk om het onderhoud zo snel mogelijk te doen. Op deze manier is het niet mogelijk om ongelukken in de komende jaren uit te sluiten. Laat het duidelijk zijn: niemand wil dat.
Voor Didier, arbeider voor een transportbedrijf, heeft de beweging behoefte aan een tweede adem om een stap vooruit te kunnen zetten. Er is ook nood aan een betere dialoog tussen de arbeiders in de sector en de gebruikers.
Voor Philippe, arbeider bij Audi Vorst, is het vooral een strijd voor betere arbeidscondities met bijvoorbeeld de eis voor arbeidsduurvermindering zonder loonverlies, om een betere levenskwaliteit te verkrijgen en meer tijd voor zichzelf en zijn familie te hebben.
Bij AutoVision geeft Amine zijn visie op wat de strijd betekent: voor een politiek en sociaal alternatief. Op dit laatste piket werd ook een pamflet verdeeld door de werknemers zelf, waarin ze hun eisen naar voren brachten: een versterking van de sociale zekerheid, terugkeer naar pensioen op 65, een rechtvaardige fiscaliteit en een collectieve arbeidsduurvermindering.
De regering heeft reeds gezegd dat ze deze zomer nog meer besparingsmaatregelen zal aankondigen voor ongeveer 9 miljard euro. Denk je dat deze regering bereid is om fundamentele toegevingen te doen? Indien niet, denk je dat we in staat zijn om ze te doen vallen en wat hebben we nodig om dat te doen? Bijvoorbeeld: dienen de grote betoging van 29 september en de algemene staking van 7 oktober het begin te zijn van een stakingsbeweging tot de val van de regering?
Majid herinnert eraan dat Olivier Chastel (MR) aan de vooravond van de staking verklaarde dat deze geen enkel effect zou hebben op de regering. Hij denkt dat we dus hardere acties nodig hebben, allemaal samen zoals op de betogingen van 6 november 2014 en 24 mei 2016. Hij denkt het ACV op 29 september en 7 oktober sterk aanwezig zal zijn.
Voor Didier zijn er geen concessies mogelijk met deze regering, die niet in staat is om een rechtvaardige en correcte politiek toe te passen. Hij vertelt ons ook dat, wat hem betreft, het wel degelijk mogelijk is om de regering te doen vallen. Dat is in andere landen ook reeds voorgevallen. Het is mogelijk als de vakbonden en de militanten nog meer mobiliseren en hun collega’s en kennissen daarvoor motiveren.
Ook Phillippe meent dat de regering geen toegevingen zal doen. Ook voor hem blijft het werk van de mobilisatie centraal. Hij beklemtoont dat we de grote en superrijke patroons moeten aanpakken en hen moeten dwingen om de rijkdom op een meer evenwichtige manier te verdelen.
Voor Amine hangt alles af van de krachtsverhouding die de arbeidersbeweging opbouwt. Als die sterk is, kan de regering worden teruggedrongen. Volgens Amine moeten we ons laten inspireren door de ontwikkelingen in het buitenland, zoals de beweging in Frankrijk, de revoltes van de Indignado’s in Spanje en in Noord-Afrika. De actieve strijdbeweging is het vertrekpunt voor onze strijd.
Wij denken dat er een groot potentieel is voor de acties op 29 september en 7 oktober, als er een goede mobilisatie is. Hoe verloopt de mobilisatie, de organisatie en discussie over het actieplan bij jullie op het werk? Hebben jullie personeelsvergaderingen? Zou dat een instrument kunnen zijn om meer te kunnen mobiliseren naar september toe?
Majid is al begonnen met over 29 september en 7 oktober te spreken. Tijdens de 8 dagen staking bij het spoorpersoneel waren er dagelijkse personeelsvergaderingen. De aanwezigheid op het piket is nu wat beperkter, er is een zekere uitputting van de stakers waardoor ze een stapje achteruit zetten. Maar velen bleven wel thuis, amper 3% van de spoormensen zijn aan het werk in Brussel.
In het bedrijf van Didier circuleert de informatie goed en doen de delegees en militanten goed hun werk. Een aanzienlijk deel van het personeel wordt op de hoogte gehouden van de betogingen en stakingen. Volgens Didier zal er zoals gebruikelijk goed gemobiliseerd worden naar de betoging van 29 september en 7 oktober.
Philippe zegt ons dat er op zijn werkplaats vergaderingen waren en er pamfletten werden verdeeld om het personeel te mobiliseren. Door de vakbonden, rood en groen, wordt er sterk werk verricht om betere acties te organiseren.
Bij AutoVision volgen de syndicale militanten in het algemeen hun centrale waarbij ze wel een zekere interne onafhankelijkheid behouden wat de inhoud van de pamfletten betreft. Bij Audi en AutoVision wordt ook gebruik gemaakt van personeelsvergaderingen – bij AutoVision meermaals per jaar – om het personeel te informeren en te mobiliseren.
De vraag die dikwijls terugkomt, is die over een alternatief als we erin slagen om de regering te doen vallen. Hebben we geen behoefte als syndicale militanten aan een politiek verlengstuk dat de arbeidersklasse zelf in handen heeft? Een strijdpartij die een platform kan zijn voor verschillende tendenzen binnen de arbeidersbeweging, die openstaat voor nieuwe sociale bewegingen, voor de PVDA en andere krachten binnen radicaal links, waaronder LSP?
Didier stelt dat het goed zou zijn als het syndicalisme zou aanknopen bij een meer revolutionaire traditie en als we een “federatie” van werkenden zouden hebben om daarin zoveel mogelijk mensen te betrekken in de politiek.
Phillippe stelt dat het belangrijk zal zijn om een links front te hebben dat de werknemers verdedigt en vertegenwoordigt. Het zal niet makkelijk zijn om deze regering te doen vallen die voortdurend onze rechten aanvalt zonder solidariteit en eenheid van de reeds bestaande krachten.
Er is een alternatieve kracht nodig, zegt Amin, van de vakbonden, de linkse partijen en de sociale bewegingen om een nieuwe regering vanuit de werkende bevolking voor te bereiden.
-
Stakingsdag in Brussel: mobilisatie doorzetten tot de val van de regering
Tijdens de staking van 24 juni trokken militanten van LSP naar diverse piketten in Brussel om er de syndicalisten te ondersteunen in hun actie en om in discussie te gaan. Aan het Brugmann ziekenhuis stond ’s ochtends vroeg een muzikaal piket van de Lokale en Regionale Besturen (LRB). De vakbondsdelegatie verspreidde pamfletten om personeelsleden en patiënten te sensibiliseren. Voor wie meer wilde weten, waren er uitgebreide dossiers waarin de aanvallen van de wet-Peeters gedetailleerd aan bod kwamen. Volgens Pascale, een vakbondsafgevaardigde, was het doel om “de werkenden bewust te maken dat hun rechten in gevaar zijn en om hen te sensibiliseren over de politieke situatie. De verworvenheden die door de strijd van onze grootouders zijn afgedwongen, zijn nu in gevaar.”
Door Ammar (Brussel)
Aan het piket was er geen twijfel over de noodzaak om deze regering weg te staken. “Michel zegt altijd hetzelfde. Volgens hem zijn er structurele maatregelen nodig. De sociale dialoog is dood, alle beslissingen worden eenzijdig genomen door de regering.” Delegee Pascale wijst op het verraad van de PS die vandaag “rechts” is. Hij kijkt eerder naar “oppositiepartijen, zoals PTB maar ook LSP.”
Strijdbaar piket voor het ziekenhuis Brugmann In Molenbeek blokkeerde een piket het OCMW en de afvalophaling. De situatie was even gespannen, enkele kaders wilden absoluut naar binnen. Bij de afvalophaling werd gediscussieerd met de arbeiders om hen te sensibiliseren en daarna werd hen gevraagd om naar huis te gaan. De overgrote meerderheid deed dit ook.
ACOD had al enkele weken sterk gemobiliseerd. Delegee Luz vertelde ons: “Op vijf weken tijd verdeelden we elke vrijdag 2000 pamfleten onder het personeel van de gemeente en het OCMW. Elk pamflet had een specifiek thema (flexibiliteit, pensioenen, …). Aanvankelijk waren de mensen verbaasd, maar tegen het einde van de vierde week kwamen ze zelf naar het wekelijkse pamflet vragen.” Een nuttig initiatief om de mobilisatie te versterken!
Blokkade aan het OCMW van Molenbeek [divider]
Verslag uit het noorden van Brussel
We trokken onder meer naar het piket in Zaventem, georganiseerd door de arbeiders van Brucargo. In de zone van Diegem waren er acties van het personeel van DHL en UPS. In Evere hield ACOD Onderwijs een piket voor het Atheneum (zie verslag). Andere militanten uit het onderwijs versterkten de piketten van andere sectoren, onder meer aan dat van de RTBF.
Door Nico M (Brussel)
Op alle piketten was er veel discussie over het karakter van deze regering. Dat deze regering nite zal inbinden, is duidelijk. Met onze pamfletten en onze krant wilden we benadrukken dat het mogelijk is om de regering weg te staken.
Voor de syndicalisten waarmee we spraken, zal dit afhangen van de kracht van onze stakingen. Velen waren voor hardere acties, stakingen van langere duur. De wijze waarop het actieplan in 2014 werd stilgelegd, is nog niet vergeten.
Met het nieuwe actieplan naar een algemene staking in vakbondsfront op 7 oktober, kunnen we dat rechtzetten. Op de piketten was er veel discussie over hoe we de beweging ernstig kunnen opbouwen. Velen stelden dat 7 oktober niet zal volstaan, dat we moeten doorgaan.
Op 24 juni hadden we een goede gelegenheid om ons voor te bereiden op de betoging van 29 september en de staking van 7 oktober. Er werd ook gediscussieerd over de doestellingen van de acties, over de mogelijkheden van personeelsvergaderingen, …
We kunnen deze besparingsregering wegstaken. De diversiteit van sectoren waar actie gevoerd werd, toont dat de kritiek op de regering toeneemt en dat er potentieel is om de strijd verder uit te breiden onder de bevolking.
-
Atheneum Evere: problemen met directie komen boven tijdens stakingsdag
Met een vijftal kameraden bezochten we op vrijdag 24 juni rond 9 uuur het piket voor het Atheneum van Evere. Op vraag van CGSP Enseignement hadden de directies van de middelbare scholen in Brussel alle klassenraden die op vrijdag gepland stonden naar een andere datum verplaatst. Alleen in het Atheneum van Evere was dat niet het geval. Gezien de directie met deze beslissing duidelijk de staking wou breken, hadden vakbondsvertegenwoordigers en –leden vanaf 8 uur een piket opgezet voor de parking van de school. Het piket kreeg onder andere steun van leerkrachten uit een naburige school.
Tijdens discussies met de aanwezigen op het piket werd duidelijk dat de directie erom bekend staat een schrikbewind te voeren op haar school. Leerkrachten van het atheneum die bij collega’s van andere scholen hun beklag doen over een lastige situatie op school, dringen bijvoorbeeld steeds aan om hun naam niet te vermelden als de mistoestand ruchtbaarheid zou krijgen. De aanwezige vakbondsvertegenwoordigers maakten duidelijk dat ze een moeilijke relatie hebben met deze directie. Met hun piket gisterochtend konden ze verhinderen dat de klassenraden plaatsvonden en bereikten ze een gesprek met de directie.
Volgens een aanwezige vakbondsvertegenwoordiger was deze actie tekenend voor hoe tijdens een algemene actiedag vaak interne problemen van een school bovenkomen.
Verslag: Sofie, Foto: Mario
-
OCMW Luik: “Besparingsbeleid bedreigt de menswaardigheid”
Op de stakingsdag van 24 juni was de stakerspost aan het OCMW van Luik indrukwekkend. Naast de traditionele vakbondsvlaggen was er ook een infostand met pamfletten van verschillende vakbonden of politieke organisaties die het piket bezochten. Er waren informatieborden die de huidige situatie uitleggen en de impact van de besparingen. Het personeel maakte spandoeken en kleine affiches over verschillende thema’s. Er was een strijdbare en erg politieke sfeer. We spraken met Boris, ACOD-delegee.“De staking vandaag [24 juni] toont de woede en het ongenoegen tegenover de regeringsmaatregelen. Daarnaast wordt de staking gebruikt om te discussiëren. Bij het OCMW zijn we erg ongerust over onze arbeidsvoorwaarden en nog meer over onze pensioenen. Er is ook de wet-Peeters en alle andere maatregelen die uiteindelijk vanuit de private sector dreigen over te slaan naar de publieke sector, zowel de 45-urenweek als de opgedreven flexibiliteit of de afschaffing van overloon voor overuren.
“We willen tegelijk ook protesteren tegen alle maatregelen van sociale uitsluiting, ook de maatregelen die door de vorige regering onder Di Rupo genomen zijn. Al wie elders uitgesloten is, komt bij het OCMW terecht. We zien dus de gevolgen van al die maatregelen. Het leidt tot een sterke toename van het aantal dossiers en een druk op onze arbeidsvoorwaarden. We kunnen geen menswaardige hulp meer garanderen.
“Als we er al in slagen om alle documenten op tijd afgewerkt te krijgen, is er nog geen garantie dat er op tijd hulp zal zijn. Alle diensten zijn immers overbevraagd. Dergelijke vertragingen hebben ook betrekking op levensbelangrijke vragen van hulpbehoevenden. Het leidt tot frustraties die soms ook uitmonden in verbaal of zelfs fysiek geweld tegen de hulpverleners. De menswaardigheid van de gebruikers wordt bedreigd door het besparingsbeleid van de opeenvolgende regeringen.
“Dit dreigt nog verder uit de hand te lopen met het project van geïndividualiseerde sociale integratie van minister Borsus (MR), de verplichte gemeenschapsdienst voor leefloners. Op langere termijn dreigt dit tot een neerwaartse spiraal van alle lonen te leiden. Als er voor het vegen van de straten leefloners kunnen ingezet worden, waarom dan nog iemand met een echt loon aannemen?“Met ons piket en onze syndicale acties willen we bouwen aan een actieplan voor zowel het personeel als de gebruikers. Wij moeten als job de situatie van mensen analyseren en een actieplan opstellen. We doen hier op het piket hetzelfde. We analyseren de situatie en proberen er de positieve en negatieve elementen uit te halen. We willen zoveel mogelijk informatie bieden, pamfletten beschikbaar maken, … zodat we niet alleen vakbondsmilitanten kunnen bereiken maar ook wie niet regelmatig deelneemt aan vakbondsactiviteiten of betogingen. Als iemand zelf niet geïnformeerd raakt, moeten we ervoor zorgen dat de informatie tot bij die persoon raakt.”
-
Stakingsdag. Interview met Dylan, delegee bij Lidl in Antwerpen
In Deurne-Zuid, op een boogscheut van de woonplaats van Bart De Wever, stonden er vandaag enkele piketten aan supermarkten. Zowel bij Delhaize, Colruyt als Lidl. Op dat laatste piket spraken we met Dylan. Bij de algemene staking van 15 december 2014 stond hij er nog alleen met een collega, nu was er al een mooie groep en namen veel collega’s deel aan de staking.Interview en foto’s door Liesbeth
Deze staking is onderdeel van een uitgebreid actieplan met betogingen, personeelsvergaderingen en stakingen. Waarover gaat deze staking/strijd bij jullie op het bedrijf?
Dylan: “Wij staken tegen de asociale maatregelen van het beleid. Zo is er de flexibiliteit van de arbeidstijd die zal maken dat wij als werknemers de speelbal van de werkgevers worden. Zo zou het uurrooster nog maar één dag op voorhand moeten meegedeeld worden. Dan moet je je werk en privé te pas en te onpas regelen in functie van je uurrooster. Op onregelmatige basis werken maakt plannen veel moeilijker. Denk maar aan kinderopvang die je vaak lang op voorhand moet reserveren, een doktersafspraak, een bespreking bij de bank,… Alles wordt onzeker en variabel. Zekerheden vallen weg.
“Door de flexibiliteit te reglementeren, staan de werkgevers sterker. Wie protesteert, riskeert zijn job te verliezen. Ander werk zoeken omwille van de flexibele uren wordt moeilijker omdat ook andere sectoren deze maatregelen dreigen door te voeren. Daarom is het overigens zo belangrijk dat we samen protesteren. Mensen willen niet leven om te werken, maar werken om te leven. Geld verdienen om tijd te hebben voor dingen die ertoe doen in het leven, betekent niet dat we alles moeten ontzegd worden door een superflexibiliteit.
“Een specifiek gevoelig punt in het bedrijf is de werkdruk. Die lag al hoog en wordt nu nog opgedreven. Enkele jaren geleden was Lidl kleinschaliger, er waren minder filialen en een minder uitgebreid aanbod van producten. Nu groeit de keten snel, er komen filialen bij, er is meer bekendheid, er zijn meer klanten, maar de arbeidsomstandigheden bleven dezelfde. Zo zijn er nog steeds geen voltijdse betrekkingen mogelijk, alleen voor assistenten, niet voor gewoon personeel. Zowel overdag als ’s avonds wordt Lidl bemand door 4 werknemers en dat is veel te weinig. De rijen aan de kassa zijn soms bijzonder lang en het werk in de winkel blijft liggen. Door incorrecte productiviteitscijfers te geven, wordt de druk nog meer opgedreven. Iedereen kan zich wel voorstellen dat deze manier van werken stresserend is.”
De regering kondigde al nieuwe besparingen aan in de zomer, voor de komende twee jaar gaat het om zowat 8 miljard euro. Toegevingen moeten we van deze regering niet verwachten, hoe kunnen we ze doen vallen? Hoe kunnen we de betoging van 29 september en de staking van 7 oktober daarvoor gebruiken?
Dylan: “We kunnen de regering enkel doen vallen door lange, economische stakingen. Als we de sleutelsectoren van het dagelijkse leven platleggen, we iedereen. Dan is er éénheid in strijd en tonen we de kracht van een beweging die neen zegt tegen dit beleid. Dit kan natuurlijk niet zo maar. Een duidelijke en brede informatiecampagne is belangrijk.
“Vandaag zien we een te sterke scheiding tussen de privé en de publieke sector. Dit vormt zeker een obstakel binnen de algemene strijdbeweging. De vakbonden zouden hier een voorbeeldfunctie in moeten aannemen. Gezamenlijke vergaderingen organiseren, gedeeld materiaal uitbrengen en verspreiden, … Dit kan ook kleinschalig bij verschillende lokale buurtfilialen en sectoren die samenzitten en heel concreet actie gaan voeren. Zo kan er een vertrouwen ontstaan tussen de verschillende vakbonden en hun militanten. Stapsgewijs via discussie en vergadering op de werkvloer kan je ver komen.
“Om de regering weg te krijgen, moeten we langer en meer druk blijven zetten. Enkel een betoging is onvoldoende. Mensen zijn even mee, maar daarna is de aandacht weer verdwenen.”
Als de regering valt, wat is dan het alternatief? Hebben we naast de vakbond niet ook een politiek wapen nodig in handen van de werkende klasse? Een strijdpartij die een platform kan zijn voor verschillende stromingen binnen de arbeidersbeweging, waar iedereen welkom is die een fundamentele breuk maakt met de neoliberale klasse?
Dylan: “Als de regering valt, is er op dit moment geen degelijk alternatief. Wellicht zal men de strategie van “het minste kwaad” doorvoeren. Een interimregering die voorlopig wat toegevingen doet om die na verloop van tijd weer in te trekken. De PVDA kan een rol spelen, er zijn veel goede militanten. Spijtig wel dat er voor een kartel met Groen en SP.a wordt opgeroepen, dat zijn partijen die het besparingsbeleid mee goedgekeurd hebben.”
Bedankt voor het gesprek!
Het succes van het piket aan Lidl was ongetwijfeld mee het werk van een informatiecampagne onder de collega’s. Dit kan nog versterkt worden door collega’s ook bijeen te brengen en door specifieke pamfletten voor Lidl en andere supermarkten. Op de stakingsdag werd alvast een goed voorbeeld gegeven door met collega’s van verschillende supermarkten in de buurt elkaars piketten te bezoeken.
Piket aan de naburige vestiging van Colruyt -
Interview. De Lijn: Bovenop regeringsmaatregelen ook specifieke problemen
Personeelsvergadering waarop Luc toelichting geeft. Foto: Wouter Aan de stelplaats Antwerpen Zurenborg is er stilaan een traditie van een sterk piket bij stakingen. Dat was vandaag ook het geval. Bij De Lijn is er niet alleen ongenoegen omwille van de regeringsmaatregelen, maar ook door de specifieke problemen.
Er was een piket vanaf 4u ’s ochtends met om 10u een afspraak met collega’s voor een discussie. Daarop waren ook heel wat sympathisanten van buitenaf aanwezig. Er was een toelichting van de acties door delegee Luc gevolgd door een levendige discussie over de situatie bij De Lijn.
Wouter, een militant bij het spoor, sprak even over de situatie daar. Opmerkelijk zijn de grote gelijkenissen: een gebrek aan investeringen en middelen leidt tot extreme flexibiliteit en problemen met het materieel. Protest hiertegen wordt afgedaan als een strijd voor ‘privileges’ van het personeel, terwijl het gaat om de mogelijkheid om degelijke dienstverlening aan te bieden.
Enkele Antwerpse activisten van Kasjmiri afkomst kwamen ondanks de ramadan naar het piket om hun solidariteit te betuigen en om de vrijlating van de linkse Pakistaanse activist Baba Jan te eisen. Foto: Mohamed Tenslotte was er een solidariteitsbericht van enkele Antwerpse Kasjmiri activisten tegen de repressie die linkse activisten ook in Pakistan te beurt valt. Op een dag dat de Antwerpse ABVV-voorzitter werd opgepakt wegens het zetten van een stakerspost, waren de gelijkenissen ook rond dit punt treffend.
Na afloop van het geslaagde piket spraken we met Luc.
Vanwaar het grote ongenoegen bij de chauffeurs van De Lijn?
“De besparingen bij De Lijn zijn al lang bezig, sinds 2010. Er waren al de maatregelen van de vorige regering die zorgden voor een gebrek aan middelen. Na 6 à 7 jaar besparingen heeft dat enorm veel effect, onder meer op het materieel, de werkdruk, de gezondheid van het personeel maar ook op ons loon.
“De technische diensten hebben onvoldoende middelen waardoor er soms niet genoeg bussen zijn om alle diensten te verzorgen. In Mechelen spreken ze al over de ‘kaartersclub’ van drie of vier chauffeurs per dag voor wie er geen bus is om uit te rijden. Reizigers staan dan tevergeefs te wachten op een bus die niet komt. Soms rijden er bussen uit die niet in orde zijn. Gisteren was het erg warm, op sommige bussen werkte zelfs de ventilatie niet. Chauffeurs geven dit soms aan, maar dezelfde bus wordt daarna gewoon opnieuw ingezet op een andere lijn.
“Tegelijk wordt de werkdruk opgevoerd, onder meer met de rij- en rusttijden die problematisch zijn. Vroeger werd dat soms nog opgevangen door meer tijd te geven, maar nu krijgen we altijd het deksel op de neus en wordt ons gezegd dat er eenmaal besparingen zijn. Het leidt tot meer ziektes en problemen.
“De directie is niet bekommerd om het personeel of de reizigers, alleen om de cijfers die dan aanleiding geven tot bonussen zodat ze zelf een goed loon hebben, terwijl chauffeurs al zes tot zeven jaar wachten op een serieuze opslag en ook nog eens een indexsprong ondergingen.
“En de regering zet er dan helemaal de hakbijl in. De wet-Peeters betekent dat een chauffeur die een late dienst tot 1 uur ’s nachts en een vroege dienst vanaf 4-5u ’s morgens op vier dagen tijd combineert niet flexibel genoeg is. We werken nu al veel te flexibel en toch willen ze het nog opvoeren. Waarom? Om nog meer te besparen op de openbare diensten en de winsten in de privé te verhogen.
“Dat alles leidt er samen met de aanhoudende besparingen en de facturen die stijgen toe dat mensen het moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Het leidt tot frustratie en woede.”
Hoe is de actie hier vandaag opgezet?
“De actie vandaag is een voorbereiding in het kader van het actieplan met de betoging van 29 september en de staking van 7 oktober. Wat we vooral wilden, was campagne voeren om van de staking een succes te maken maar ook om te informeren over wat voorligt en wat onze antwoorden daarop zijn.
“Steeds meer discussies op de werkvloer gaan ervoer dat de regering niet zal plooien, maar zal blijven gaan. We zullen ze moeten wegstaken. Het zou gelijk welke volgende regering duidelijk maken dat we dat nog eens kunnen doen.
“In het kader van het actieplan wilden we informeren en een degelijk piket zetten. We hebben collega’s die kwamen werken niet geblokkeerd, we wilden hen overtuigen om met volgende acties mee te doen. Deze morgen reden er slechts 20 van de zowat 100 bussen uit.
“Om 10 uur hielden we een personeelsvergadering om te zien hoe we het actieplan invulling kunnen geven, om te zien wat de belangrijkste punten van frustratie zijn en hoe we samen van de betoging van 29 september een succes kunnen maken.”
Groepsfoto achteraf met enkele bezoekende sympathisanten. Foto: Liesbeth -
Stakingsdag – verslag van het piket van de federale overheidsdiensten in Brussel
Met twee kameraden vanuit de federale overheidsdiensten namen we deel aan het piket aan de North Galaxy aan het Noordstation in Brussel. Een twintigtal ACOD-militanten hield er piket tussen 7u en 10u ’s morgens en deelden pamfletten uit aan voorbijgangers. Aan de overkant van de straat stond een piket van Cofely Services (ABVV-Metaal) dat onderhoudswerken in gebouwen uitvoert, versterkt met ACOD-militanten die in hetzelfde gebouw werken (WTC).
Onder de ACOD-militanten bevonden zich leden van onder andere de FOD Economie, FOD P&O, FOD Buitenlandse Zaken, het RIZIV en de Waalse Gemeenschap. Uit de gesprekken bleek een hoog politiek bewustzijn en de nood aan een hernieuwde syndicale traditie.
