Your cart is currently empty!
Tag: staking 13 februari 2019
-
Staking van 13 februari toonde actiebereidheid voor koopkracht
0,8% was niet genoeg, 1,1% is dat ook niet
De algemene staking van 13 februari was een succes. Dagen van tevoren berichtte de pers al dat de staking ongezien groot zou zijn. Enkele patroons probeerden (onwettelijke) maatregelen te nemen zoals een maandloon voor één dag werken, frietkramen, cadeaus, afdreigen van werknemers, … Het mocht niet baten: het Belgisch luchtruim en de havens lagen plat, het openbaar vervoer was sterk verstoord, er waren honderden piketten, industriezones werden afgezet, … De vraag die het meest door de hoofden van de deelnemers ging: hoe verder? Een magere opslag van 0,8% is niet aanvaardbaar, maar we hebben toch niet gestaakt om er slechts enkele extra kruimels aan toe te voegen?door Thomas
Voor het eerst sinds het actieplan van 2014 was er een algemene staking van de drie vakbonden samen. De staking was niet op dezelfde wijze voorbereid en kaderde niet in een actieplan zoals in 2014. Maar het enthousiasme onder de militanten was groot waardoor de staking een succes werd.
De aanvallen die we als werkenden, gepensioneerden, jongeren, vrouwen, … bijna dagelijks moesten ondergaan onder de regering Michel/De Wever hebben tot enorme woede geleid. Deze werd door de vakbonden onvoldoende gebruikt om voor een alternatief te vechten. Eisen van de ABVV-campagne ‘Samen kan het anders’ zoals 14 euro per uur minimumloon, 1.500 euro per maand minimumpensioen, sterke openbare diensten, … of de eis van arbeidsduurvermindering geven nochtans een aanzet. Het waren echter vooral de gele hesjes die met hun vastberaden acties Macron in het verweer duwden en de klimaatstakers die met hun offensieve acties het thema van klimaat op de politieke agenda plaatsten, die het effect van collectieve strijd toonden. Als we strijden, kunnen we winnen!
Het feit dat deze staking niet kaderde in een actieplan en de rol van de vakbondsleiding die de acties na 2014 stopzette, maakten het soms moeilijk om collega’s en militanten te overtuigen om naar de piketten te gaan. De staking was toch al een succes, in veel bedrijven zou niet geproduceerd worden, dus waarom een piket zetten, vroegen velen zich af? Die redenering klopt niet: als we ervoor willen zorgen dat onze stakingen niet zomaar van bovenaf gestopt worden, moeten we een krachtsverhouding aan de basis opbouwen. Dit gebeurt dagelijks in de bedrijven, maar een algemene staking samen beleven en bespreken onder collega’s en militanten kan een zeer grote impact hebben. Zo is het voor strijdbare delegees ook meteen duidelijk of hun voorstellen gesteund worden door hun collega’s en hoeven ze niet eerst nog een week door het bedrijf te touren om dit te weten. Bovendien kan een sterk piket de basis leggen voor een groter betrokkenheid en een grotere actieve militantenkern.
Hiernaast is er nood aan een netwerk van strijdbare delegees die samen standpunten kunnen innemen en verdedigen. Zij kunnen erop aandringen dat er overal interprofessionele militantenvergaderingen georganiseerd worden. Geen bijeenkomsten om de leiding een verplicht nummertje te laten opvoeren zonder discussie, maar met inbreng van de basis zodat ervaringen gedeeld worden, eisen of gevoeligheden van bepaalde sectoren opgenomen worden, ordewoorden naar voren geschoven worden en vooral ook zodat achteraf beslist wordt over volgende stappen. Dit alles zal een werk van heropbouw van onze tradities zijn.
De patroons en regeringen denken vandaag wereldwijd, maar zeker ook in België, dat het ogenblik gekomen is om de vakbonden verder te ondermijnen en er komaf mee te maken. Het sociaal model van geven en nemen, is al een poos verleden tijd. Dit vergt ook van de vakbonden een andere aanpak: zelfs voor kleine toegevingen moet vandaag gestreden worden. Maar we willen niet alleen kleine toegevingen… We willen dat hoger minimumloon van 14 euro per uur, echte loonsopslag, 1.500 euro minimumpensioen, arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen.
De terechte vraag over hoe het verder zal gaan, blijft voorlopig onbeantwoord. Bij het ter perse gaan van deze krant (22 februari) had geen enkele vakbond iets aangekondigd. Op de website van het ACV worden we bedankt voor onze inzet. Het ABVV hield op 19 februari een federaal comité waarvoor een actiekalender tot aan de verkiezingen was opgesteld (met een Europese betoging, koopkrachtmars, acties ‘Fight for 14’, …) maar voorlopig werd dit nog niet geconcretiseerd om de onderhandelingspositie van de vakbondsleiders, ook in de sectoren, niet te ondermijnen.
Om onze gerechtvaardigde eisen te bekomen, volstaat het niet om de onderhandelingspositie van de vakbondstop te versterken. We moeten tonen dat het ons menens is. Het zijn de werkenden die voor welvaart zorgen: zonder onze arbeid zijn de kapitalisten en hun politici niets. Als wij het werk neerleggen, valt alles stil. Binnen het kapitalisme staan alle verworvenheden zoals index, sociale zekerheid, pensioenen, … steeds weer onder druk. Wij stellen voor om als antwoord daarop niet enkel onze verworvenheden te verdedigen en eisen naar voren te brengen om verdere stappen vooruit te zetten, maar meteen de strijd voor een ander systeem aan te gaan: socialisme.
-
Gesprek met een delegee van Oiltanking Stolthaven Antwerp
We spraken tijdens de nationale staking afgelopen woensdag met een ABVV-delegee bij Oiltanking Stolthaven Antwerp. Bij Oiltanking in de Antwerpse haven werd de staking heel goed opgevolgd met een stakingspercentage van 90% van de arbeiders. Er is een veiligheidsbezetting van 10% van het personeel, maar voor de rest is de poort gesloten.
Door Michael
De delegee legt uit dat de strijd voor meer koopkracht de belangrijkste reden was voor de staking vandaag. “Wij zijn geen idioten: we weten ook hoe de economie draait. Toch proberen ze ons altijd met hetzelfde liedje te kalmeren: “het gaat niet goed in de sector”, “het is een moeilijk jaar”, en natuurlijk “de loonkost is te hoog”. Dat is onwaarschijnlijk, want ondertussen krijgen de kaderleden (1/3 van het personeel) hun bonussen en is er meer dan genoeg geld voor bedrijfswagens …”
“Onder collega’s krijg je soms de reactie of het wel iets uitmaakt om te staken. Ik denk dat dat absoluut iets uithaalt. We mogen niet vergeten dat het ook dankzij stakingen en strijd is dat we de Wet Major hebben verkregen en hebben kunnen behouden. Het is door de strijd van de vorige generatie dat we het vandaag goed hebben. Nu proberen ze dat opnieuw af te breken. Dus we moeten reageren als we onrecht zien.”
Wat vind je van de jongerenacties rond klimaat?
“Mijn dochter is al vaak meegeweest en ik steun haar volledig. We zijn samen met het gezin ook naar de betoging op zondag 27/01 geweest. Ik hoop dat ze ermee doorgaan. Het is heel hoopgevend dat jongeren het gevoel leren kennen van samen op straat te komen. We leven in een periode waarin er heel veel individualisme was en is; nu kunnen we aantonen dat jongeren terug samen op straat komen.
“Ik hoop dat het iets uithaalt. En zelfs als het niet direct iets uithaalt, heeft het wel iets heel belangrijks teweeggebracht. Het heeft ook onder werkenden een effect: wij gaan toch niet op ons gat zitten terwijl onze kinderen betogen?
“In het bedrijf bij ons hoor je de directie vaak zeggen dat ze onze mening willen over hoe we dingen groener en klimaatvriendelijker willen maken. We kunnen voorstellen doen en ze staan er voor open. Het probleem is wel dat het vooral geld kost voor hen, waardoor de mogelijkheden beperkt zijn.”
-
Commscope Kessel-Lo: directie kan het niet laten…
Staking begin januari Woensdag werd ook bij Commscope gestaakt. In januari publiceerden we een artikel over dit bedrijf toen er gestaakt werd tegen het ontslag van een delegee. De collega’s namen niet dat de delegee omwille van zijn syndicaal werk werd afgedankt. Er werd enkele weken gestaakt. Het ontslag volgde toen kort na de goed opgevolgde staking van 14 december. Ook nu werd de staking goed opgevolgd bij de arbeiders die toonden dat ze zich niet laten intimideren door provocaties van de directie.
Die directie kon het niet laten en ging over tot nieuwe provocaties. Net als bij de staking tegen het ontslag van een delegee kwamen leden van de directie kijken wie er allemaal aan het piket stond. Er kwam een gerechtsdeurwaarder met dwangschriften om de toegang tot het bedrijf te vrijwaren. Nochtans maken blokkades en piketten integraal deel uit van het stakingsrecht. De politie was aanwezig en keek gewoon toe hoe de fundamentele rechten van werkenden geschonden werden.
Vindt de nieuwe Leuvense burgemeester, Mohamed Ridouani (SP.a), het belangrijker vriendjes te zijn met directies als die van Commscope die delegees aan de deur zetten en de rechten van werkenden aanvallen dan met de werkenden die opkomen voor koopkrachtverhoging en meer respect? Eerste schepen David Dessers (Groen) bracht zelf bezoeken aan piketten. Binnen de meerderheid is er blijkbaar geen duidelijkheid over welke positie wordt ingenomen en waarom het beleid van de vorige burgemeester, die zich expliciet verzette tegen dwangschriften en het inzetten van de politie daarbij, niet wordt verdergezet. Wordt Ridouani op de volgende gemeenteraad gevraagd om te verduidelijken waarom hij als hoofd van de politie piketten laat intimideren door zijn korps?
Ridouani deed eerder anti-vakbondsuitspraken naar aanleiding van stakingsacties bij het spoor. Hij stelde: “Het negatieve imago van de spoorvakbond straalt af op de hele linkerzijde, inclusief de SP.a.” Als dit de nieuwe wind is die SP.a wil laten waaien, is het eerder nog verder naar rechts dan terug naar links…
De arrogantie van de directie bij Commscope moet een halt toegeroepen worden. Als ze er mee blijven wegkomen om personeel te behandelen zoals dit nu gebeurt, zal dit navolging krijgen bij andere directies. Bij een volgende actie of algemene stakingen zou het goed zijn om vanuit de vakbonden en de linkerzijde een extra aanwezigheid aan het piket bij Commscope te organiseren om zo het werk van eventuele deurwaarders onmogelijk te maken en het personeel te steunen.
-
Volgens factcheck van De Standaard stijgt ons inkomen met 5-6%. Klopt dat wel?
Gisteren publiceerde De Standaard een ‘factcheck’ naar aanleiding van de staking woensdag. De uitspraak van VBO-topman Pieter Timmermans dat het inkomen van werkenden in 2019 en 2020 met 5 à 6% stijgt, werd door de krant als “waar” beoordeeld. Het probleem met de ‘factcheck’ is hetzelfde als met de loonwet: niet alles wordt in rekenschap gebracht, wat een verwrongen eindresultaat oplevert. Je kan de berekeningswijze zodanig aanpassen dat het beoogde resultaat sowieso wordt bekomen.Door Geert Cool
Het VBO stelt dat het nettoloon met 5 tot 6% zal stijgen en houdt daarbij rekening met een loonnorm van 0,8%, de index, baremieke verhogingen en de taxshift. Bij deze berekening stellen zich onder meer volgende problemen:
- De index levert uiteraard geen loonsverhoging op: het is slechts een aanpassing van de lonen aan de stijgende prijzen. Bovendien is de index gemanipuleerd: producten werden er uit gehaald, waardoor de index lager ligt dan de totale inflatie (prijsstijgingen).
- Baremieke verhogingen of premies en promotie voor de ene werkende worden gecompenseerd door gepensioneerden die vervangen worden door nieuwe personeelsleden die helemaal onderaan de loonladder beginnen. Dit zegt niets over een algemene koopkrachtstijging.
- Nieuwe jobs zijn in grotere mate deeltijds, lager betaald en meer onzeker. Langs de andere kant verdwijnen beter betaalde jobs, onder meer door werkenden die op pensioen gaan maar ook door jobverliezen. Als deze factor zou meegenomen worden in een algemene berekening van de lonen, dan moet een negatieve correctie worden toegevoegd die door het VBO of de factcheck van De Standaard niet eens overwogen wordt.
- De totale loonmassa in ons land stijgt minder snel dan de stijgende productiviteit, het groter aantal werkenden en de prijsstijgingen. Anders gezegd: we krijgen een kleiner deel van de geproduceerde koek. Om slechts twee cijfers te geven: in het derde kwartaal van 2018 was de totale loonkost per gewerkt uur op jaarbasis gestegen met 1,1% (Cijfers Statbel). De inflatie op jaarbasis bedroeg in september 2018 2,35% (Cijfers Statbel). Kortom: de totale loonkost stijgt trager dan de prijsstijgingen.
Eind november wees De Standaard zelf op een rapport van de Internationale Arbeidsorganisatie: “Ondanks de krappe arbeidsmarkt stijgen de lonen niet in ons land. Vorig jaar daalden de reële lonen met 0,3 procent. Dat blijkt uit een nieuw rapport van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO).” (DS 26 november 2018). Hier zitten we met nog een andere definitie: “reële lonen.” Dat is het loon aangepast aan alle elementen van inflatie (prijsstijgingen). Beweert de krant nu dat de Internationale Arbeidsorganisatie het verkeerd voor had?
In de conclusie van De Standaard staat dat de nettolonen wel met 5 tot 6% zullen stijgen, maar de koopkracht met slechts de helft daarvan omwille van de stijgende levensduurte. De suggestie in de titel van De Standaard dat die 5-6% over koopkracht gaat, wordt door de krant dus tegengesproken. Daarbij wordt verwezen naar cijfers van het Planbureau die aangeven dat de gemiddelde koopkracht per persoon in 2019 en 2020 samen met 2,5% toeneemt.
Probleem daarmee is echter dat in de berekening van het “reëel beschikbaar inkomen van de particulieren” onder meer rekening wordt gehouden met de toename van de werkgelegenheid. Anders gezegd: de gemiddelde koopkracht stijgt omdat meer mensen werken, niet omdat we meer verdienen! In de vooruitzichten van het Planbureau voor 2019 wordt voor de stijgende koopkracht gewezen op een “hogere indexering van de lonen in combinatie met een afkoeling van de inflatie.” (Document Planbureau) Dat wil zeggen: de lonen worden geïndexeerd omdat de prijzen in de voorbije periode stegen, terwijl in 2019 een tragere prijsstijging wordt voorspeld. Dat is nogal technisch, maar het komt alleszins niet neer op een netto vooruitgang: er is slechts sprake van aanpassing van de lonen aan prijsstijgingen. Het Planbureau erkent over 2018: “De indexering van de lonen en de sociale uitkeringen bleef achter op de inflatie.” Over de redenen van de brutoloonstijgingen stelt het Planbureau: “De groei van de nominale productiviteit en de daling van de werkloosheidsgraad zijn de belangrijkste bronnen van de brutoloonstijgingen.” (Rapport Planbureau). Wat het Planbureau nergens zegt, maar wat uiteindelijk wel beweerd wordt door De Standaard, is dat elke werkende zijn koopkracht met 2,5% zal zien toenemen.
In de factcheck van De Standaard wordt nogal snel meegestapt in de redenering van de werkgeversfederatie VBO. Er worden berekeningsmethoden door elkaar gehaspeld om tot een eindresultaat te komen dat niet overeenstemt met wat de Internationale Arbeidsorganisatie vaststelt en wat heel veel werkenden op het einde van hun inkomen vaststellen: namelijk dat er nog een stukje maand overblijft. Onze conclusie over de factcheck van De Standaard is dat deze “eerder onwaar” is.
-
Piketverslag uit de Antwerpse haven
Bij de chemiebedrijven Evonik en Bayer Agriculture werd de staking goed opgevolgd. Bij Bayer sprak men over een minimale veiligheidsbezetting van 4 personen. In het bedrijf werken normaal 800 mensen. Werkwilligen werden tegengehouden aan de poort. Bij Evonik werd de staking ook breed gesteund. Enkele werkwilligen kwamen ’s morgens aan om even later alsnog de taxi weer naar huis te nemen. De sfeer op beide piketten was gemoedelijk maar strijdvaardig.Verslag door Stef
Bij Bayer wisselde men graag verhalen uit over vorige vakbondsacties. Bij zowel bij Bayer als Evonik werd duidelijk gemaakt dat ervaring met sociale actie belangrijk is. Mede daarom waren de militanten die we spraken erg positief over de klimaatstakingen. We hoorden heel wat stakers met kinderen die al naar Brussel waren getrokken of dat nog zouden doen. Dat de jongeren opkomen voor hun rechten en leren hoe ze actie moeten voeren, vindt vrijwel iedereen fantastisch. Men maakte er een punt van om de kleinburgerlijke aanvallen op de jongeren te verwerpen. “Ze kunnen bij wijze van spreken nooit een papiertje op de grond hebben gegooid zonder er op gepakt te worden.” De vakbondsmilitanten, zelf steevast richtpunt van vijandige berichtgeving, weten maar al te goed dat het om grotere zaken gaat.
Koopkracht en onderhandelingsmarge voor de lonen zijn thema’s waar veel vastberadenheid rond is. De stakers hebben het gevoel dat het voor de bedrijfsleiders en aandeelhouders niet op kan, maar zij maar weinig terug krijgen voor de rijkdom die ze produceren. Naast de beruchte 0,8% hoorden we hier en daar ook de eis voor een hoger minimumloon van 14 euro. Een man die met de caravan op reis ging, uitte zijn ongerustheid over het feit dat er het laatste jaar vijf gepensioneerde koppels op de camping kwamen wonen. Een huis of appartement konden ze niet meer betalen. De staking gaat voor velen dus over veel meer dan het IPA en de 0,8% waar de media en politici op hameren. Er heerst een gevoel dat het nu wel genoeg is geweest. Na jaren van aanvallen willen ze een signaal geven dat ze dit beleid niet langer pikken.
-
Piketgesprek met afgevaardigden Coca-Cola Zwijnaarde
Eén van de alomtegenwoordige multinationals in ons land is Coca-Cola. Ook hier wordt vandaag gestaakt. De ingang van de vestiging in Zwijnaarde werd versierd met hoge stapels paletten. Vandaag ligt de controle bij de arbeiders en bedienden van het bedrijf. We spreken met twee syndicaal afgevaardigden van de ondernemingsraad: Geert Vanlangenhove (ACV/LBC) en Luc Pauwels (ABVV/BBTK).
Interview door Wouter
Hoe wordt de staking in jullie bedrijf opgevolgd?
Geert: “Er is een goede opvolging van onze oproep om het werk neer te leggen. We zorgen dat de veiligheidsprocedures niet in het gedrang komen, maar de productie ligt stil! Er wordt daarnaast niet buitengereden om de productie te distribueren. Ook in de grote vestigingen van Antwerpen en Chaudfontaine is de productie vandaag stilgelegd.”
Welke redenen waren overtuigend voor de werkenden in het bedrijf om te staken?
Luc: “Naast de algemene eisen van de acties spelen ook de interne gebeurtenissen hier een rol. Zo is er een probleem met de bezetting. De hoeveelheid personeel voor de hoeveelheid werk is te nipt. Dat verhoogt de werkdruk en bij de kleinste wijziging in het aantal zieken hebben we een tekort op de werkvloer. Men gaat ook de snelheid van onze productie afmeten aan de snelheid van de productie in andere vestigingen, echter zonder voldoende rekening te houden met wat we produceren en hoeveel tijd dat vraagt. Deze druk heeft voor onze mensen ook de emmer doen overlopen.
“Bovendien moeten we in twintig jaar tijd al door de 27e herstructurering. Dit legt ook een druk op het personeel. Hoe zal het verder gaan met het aantal vaste contracten en de verhouding met het aantal arbeidskrachten op interim? We merken alvast dat interimarbeid wordt gestimuleerd. De directie verwijst dikwijls naar de concurrentiestrijd in onze sector om de condities te verminderen en te flexibliseren.”
Geert: “Inderdaad. Zo wil men nu goedkopere en flexibelere chauffeurs die de blikken aanvullen. Daarvoor wil men deze groep van arbeidskrachten in een nieuw paritair comité onderbrengen. Deze verschuiving zou meer overuren zonder toeslag en minder loon mogelijk maken. Zoals mijn collega aangeeft, halen ze daarvoor de markt als oorzaak aan. Ze zouden niet kunnen concurreren ten aanzien van andere bedrijven die reeds met goedkopere en flexibelere chauffeurs werken.
“Internationaal zien we dat er een ware prijzenslag wordt gevoerd. Jumbo waait van Nederland naar België over en zal een nieuwe prijsbreker zijn. Wat betekent dit voor ons? Zij verwachten goedkopere leveranciers zodat ze hun producten goedkoper kunnen verkopen. Hetzelfde gebeurt al met Colruyt in onderhandelingen met zijn leveranciers, en wat dan gezegd van Delhaize die sinds kort ook van formule is veranderd om deze concurrentie aan te kunnen. Uiteindelijk moet het afgerekend worden met degene die de producten maken: wij! Dit doet de woede in het bedrijf toenemen.”
Welke eisen van de vakbonden staan voor jullie centraal in de actie vandaag?
Luc: “De koopkracht moet omhoog! Al jaren worden we geconfronteerd met halfslachtige toegevingen om iets meer inkomen te verwerven. Denk maar aan de werkbonus die enkel een netto verhoging van het loon betekent, of de resultaatgebonden premie (CAO 90) die onzeker en geen reële loonopslag is. Wij willen meer dan 0,8% loonsverhoging. Want ondertussen wordt de BTW voor de consument opgedreven: heel veel basisproducten worden duurder. Daardoor daalt onze koopkracht nog sterker!”
Geert: “Onze koopkracht kan enkel omhoog door een degelijke bruto (!) loonsverhoging. Want nu holt men de sociale zekerheid verder uit. De maatregelen die mijn collega omschrijft, lijken een voordeel voor wie werkt, maar worden uiteindelijk afgerekend in minder pensioen en beperkingen in andere sociale voorzieningen. Schandalig!”
Wat als er geen oplossing komt na deze succesvolle staking?
Luc: “Wij zijn bereid om verder te gaan. Nu willen we via deze actie een nieuwe onderhandeling om een echte koopkrachtverhoging af te dwingen. Daarnaast willen we intern ook werkbaar werk aan degelijke condities. We zouden zonder IPA akkoord mogelijk een degelijke loonopslag kunnen bekomen via onderhandelingen met onze directie. Maar wat dan met de kleine bedrijven? Zij zouden bij het uitblijven van een degelijk IPA de dupe zijn. Wij zijn solidair, ook met die werkenden! Als er geen vooruitgang volgt, staan we klaar om verder de strijd aan te gaan.”
We hebben nu een voorlopige regering, wat verwachten jullie van de nieuwe regering na de verkiezingen in mei?
Luc: “Naast een fundamentele koopkrachtsverhoging willen we de pensioenleeftijd terug op 65 jaar. Door het verlaten van de leeftijd om SWT te kunnen gebruiken, is het goedkoper geworden voor patroons om oudere werknemers te ontslaan. Met ons loon moeten we een degelijk leven kunnen uitbouwen zowel nu, als na onze carrière.
“Daarnaast is er dringend nood aan maatregelen rond klimaatverandering. We zijn solidair met de jongeren die hiervoor opkomen, alsook met de gele hesjes. De gele hesjes kaarten de dure brandstofprijzen en de lage lonen aan. Terecht! Ze tonen duidelijk aan dat de absoluut noodzakelijke klimaatverandering niet mag afgerekend worden op wie afhangt van een job om zijn leven uit te bouwen. De grote bedrijven moeten hiervoor betalen, dat kan beginnen bij een hoge belasting op hun winsten.
“Het probleem ligt echt wel bij de bedrijven. Hoe absurd is het dat zij nu uitstootrechten kunnen kopen?! Ter illustratie geef ik het handelen van Palmöl (een dochterbedrijf van Unilever) weer. Zij plaatsen op het Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse continent palmbomen om via goedkope arbeid veel winst te innen. Ze passeren een tweede keer aan de kassa door per boom dat ze planten (en dikwijls lokale biotoop vernietigen) rechten te verwerven op extra uitstoot in het Westen. We verwachten dat de nieuwe regering hen aanpakt, zowel voor de sociale als de ecologische leef- en werkomstandigheden!”
-
Stakingsdag: verslag uit Vorst. “Eén staking zal niet volstaan om onze eisen af te dwingen”
NMBS Vorst Bij Audi in Vorst is 95% van het personeel niet komen opdagen. Tijdens de ochtendshift, normaal 500 sterk, hebben slechts 5 personen zich aangemeld, waarvan 4 van consultants. De loonnorm van 0,8% wordt er niet aanvaard en de syndicale delegatie is zich zeer bewust van de mogelijkheden nu de patroons geen rechtse regering meer hebben om op terug te vallen. Die kans willen ze niet laten liggen.
Verslag door Eric
Bij Audi draaien de zaken goed: er zijn intussen al 800 interim arbeiders aan de slag, waardoor het totale personeelsbestand nu 3400 bedraagt. Het vertrouwen zit er in: de 6 piketten zijn minimaal bemand, maar dat is ook te wijten aan het feit dat velen van oordeel zijn dat de staking sowieso quasi volledig opgevolgd wordt.
Autovision In de naburige toeleveringsbedrijven van Autovision horen we een vergelijkbaar verhaal. Sinds ze niet langer uit Oost-Europa, maar voortaan per boot uit China worden toegeleverd, moet de voorraad van één week opgetrokken worden naar 100 dagen en is de directie druk op zoek naar stockeerruimte en personeel. Voor de syndicale delegaties is dat een gunstige uitgangspositie, ook al omdat de voornaamste klant, Audi, op dit ogenblik goed draait.
De klimaatbeweging is er niet onbesproken op de werkvloer en wordt gezien als voorbeeldig. De kinderen van sommige personeelsleden nemen eraan deel. Volgens de delegatie stoomt dit de volgende generatie werknemers klaar voor sociale actie.
Bij Vinci staat een volledig groen piket, hun collega’s van het ABVV staan immers na onderlinge afspraak aan de site in Gosselies. We ontmoeten er ook afgevaardigden van Heverlee. Vinci telt 2300 werknemers in België, maar is deel van een wereldwijde Franse multinational die in Vorst het oude AEG overnam en in Heverlee het AVV van de Boerenbond. Werknemers die pilonen moeten beklimmen, kunnen dat vanaf hun 50 weigeren en zijn er sowieso van vrijgesteld vanaf 55. De directie wil een premie invoeren om ongevallen te vermijden, maar dat wil de vakbond niet omdat de directie zo het personeel onderling wil verdelen. De vakbonden dwongen wel een cao 90 af die jaarlijks tot 1000 € kan bedragen.
Aan het NMBS-atelier in Vorst was er aan de vooravond al een stevig piket van ruim 100 aanwezigen. Op stakingsdag zelf is het piket beperkt gehouden en zijn de meeste stakers naar Proximus getrokken ter ondersteuning van hun collega’s die getroffen worden door de zoveelste herstructurering. Bij de NMBS beseft het personeel maar al te goed dat een slecht IPA voor de privé meteen de loonvoorwaarden voor de openbare bedrijven mee onder druk zet. De vakbonden genieten nog na van de opdoffer die de directie kreeg met de uitslag van de sociale verkiezingen in december vorig jaar. In plaats van verzwakt, kwamen de vakbonden, ACOD-Spoor in het bijzonder en ook OVS, er versterkt uit. Vakbonden geen draagkracht? Zelfs met alternatieve dienst kan de directie dat niet meer verkocht krijgen.
Aan het piket werd heen en weer gediscussieerd, niet alleen over bedrijfsgerelateerde zaken, maar ook en met veel enthousiasme over de klimaatacties, vooral die van de jongeren. Al even opvallend: niemand die geloofde dat één stakingsdag zal volstaan om onze eisen binnen te halen.
-
TI Automotive in Lokeren: 0,8% is echt niet genoeg!
In het zuiden van Lokeren, vlak aan de E17, bevindt er zich een bedrijventerrein. Het betreft een KMO-gebied en in de meeste bedrijven werken er maar een handvol mensen. Het gevolg is dan ook dat er nauwelijks stakingspiketten zijn.Door Kim (Lokeren)
Waar er wel een goed georganiseerd stakingspiket stond, was bij TI Automotive. Een tiental mensen stonden piket bij dit volcontinu bedrijf waar zo’n 200 mensen werken. Alle drie de vakbonden waren vertegenwoordigd aan het piket en ik werd er goed verwelkomd.
TI Automotive heeft de gewoonte het loon te laten stijgen volgens wat er nationaal met het IPA wordt afgesproken, maar probeert nooit om daar een extraatje bovenop te geven. Wat er nationaal wordt afgesproken, is dus heel belangrijk voor de werknemers bij dit bedrijf. 0,8% is een “habbekrats”, minder dan de 1,1% die 2 jaar geleden werd bekomen. De vakbonden hebben toegang tot de jaarverslagen en daarin zien ze dat het bedrijf het niet slecht heeft gedaan de voorbije jaren en veel subsidies krijgt van de overheid. Het personeel wil haar deel van de koek: de loonnorm moet echt hoger dan 0,8%.
-
Massale algemene staking – Nu doorzetten!
Piket bij De Lijn Zurenborg, Antwerpen De woede is groot: nadat onze pensioenen werden aangevallen, weigeren de werkgevers nu om onze lonen ernstig op te trekken. Hun eigen winsten stijgen fors, de aandeelhouders krijgen grotere dividenden en de managers topbonussen. Maar voor ons is zelfs 0,8% opslag te veel. De staking bevestigt dat hun winsten, dividenden en bonussen enkel mogelijk zijn op basis van ons harde werken. VOKA spreekt over een half miljard euro ‘schade’ in Vlaanderen alleen: het is onze arbeid die voor hun winsten zorgt.
De actiebereidheid vandaag deed denken aan die van eind 2014 toen met een opbouwend actieplan werd gewerkt: militantenbijeenkomst gevolgd door een nationale betoging, provinciale stakingen en een algemene staking. Op veel plaatsen werd even hard gestaakt als toen. Zo hoorden we dat er in Oost-Vlaanderen ongeveer evenveel piketten stonden als in 2014. In Antwerpen was er in het havengebied geen algemene blokkade van het gebied, maar stonden er piketten per bedrijf. Aan Proximus in Brussel stond een bijzonder groot piket. De luchthaven van Zaventem lag volledig plat. ‘Zelden kon een actie op meer begrip rekenen’, titelde De Standaard Online daarover.
Sectoren met lagere lonen deden extra hard mee: de voedingssector bijvoorbeeld, maar ook in een aantal supermarkten. Een delegee van Lidl vertelde ons dat je bij de supermarkt pas na 21 jaar voltijdse dienst aan een maandloon van 2300 euro komt (dat is wat 14 euro per uur betekent), terwijl er amper iemand voltijdse contracten krijgt. Een opmerking die meermaals terugkwam, was dat zelfs mensen die geen lid van de vakbond zijn meededen. De succesvolle deelname biedt kansen om onze vakbonden verder te versterken.
De kwestie van koopkracht ligt erg gevoelig onder brede lagen van de bevolking. Die gevoeligheid kwam in Frankrijk tot uiting in de beweging van de gele hesjes. Maar het is ook bij ons aanwezig: er wordt ons gezegd dat het goed gaat met de economie en zelfs dat wij erop vooruitgaan, maar op het einde van de maand merken we daar niets van. Integendeel: een groeiend aantal werkenden heeft moeite om de eindjes aan elkaar te knopen.
Een andere factor die zeker meespeelde in het succes vandaag is het klimaatprotest. Veel werkenden zijn trots op hun kinderen die opkomen voor ernstige klimaatmaatregelen. Het vastberaden en massale protest van de jongeren leidde al tot het ontslag van een minister. Het toont wat massaprotest kan opleveren en ook hoe wij onze thema’s op de agenda kunnen zetten. Aan de piketten was er veel respect voor de jongeren. Waar jonge activisten zelf piketten bezochten, zoals in Gent waar een groepje Actief Linkse Studenten en Scholieren rondtrok, werden ze bijzonder goed onthaald. De oproep van de jongeren om op 15 maart te staken zorgt voor enthousiasme. Misschien niet automatisch om zelf ook mee te doen, maar de steun is groot. Onder leerkrachten is die roep om mee te doen wel aanwezig. Maandag waren er verschillende bijeenkomsten van ACOD Onderwijs waar zo goed als unaniem gepleit werd voor een stakingsaanzegging op 15 maart.
In de gevestigde media is er vandaag natuurlijk vooral aandacht voor de ‘hinder’. Niet de hinder van het patronale beleid voor onze koopkracht, maar de gevolgen van een pak minder openbaar vervoer en een aantal stakersposten. Bij het openbaar vervoer was er een grote stakingsbereidheid, ook omwille van specifieke redenen van de eigen werkvloer. Uit Antwerpen-Zurenborg reden slechts 8 van de zowat 100 bussen uit. Door zo op de ‘hinder’ te focussen, bevestigen de gevestigde politici en media dat hun systeem niet draait zonder onze inzet. Tegelijk wordt geprobeerd om de aandacht af te leiden van de redenen waarom gestaakt wordt. Op een ogenblik dat er een breed ongenoegen rond het gebrek aan koopkracht is, werkt dat argument minder goed. Een zo groot mogelijke betrokkenheid bij onze acties is dan ook belangrijk.
Aan de Ghelamco-arena in Gent was er een incident met een wagen die op stakers inreed. Het industrieterrein daar werd opnieuw afgezet zoals in 2014. Enkele van onze leden spelen daar een actieve rol in het stakerscomités voor het industrieterrein. We spraken met één van hen over het incident: “Zoals in 2014 hadden we het industrieterrein afgezet met enkele piketten. We doen dit uiteraard op een verantwoorde wijze: het terrein is in de buurt van het ziekenhuis UZ en we zorgen er natuurlijk voor dat iedereen daar kan geraken. Enkel het industrieterrein zelf wordt afgezet. Ghelamco had nu een achterpoort opengezet die anders nooit geopend is. Hierdoor reden enkele auto’s het industrieterrein binnen, maar moesten ze om er uit te geraken langs de piketten passeren. We hielden die wagens niet tegen, maar filterden wel: iedereen moest even wachten. Een chauffeur werd ongeduldig en reed de stakers aan. Een militant werd aangereden, waarop de chauffeur nog meer gas gaf. De militant werd 30 meter meegesleurd en raakte gewond. Zijn schouder was uit de kom. De politie pakte de chauffeur meteen op. Voor alle duidelijkheid: door het afzetten van het industrieterrein moet je slechts een minuutje verder rijden om overal in de stad te geraken.”
Een vraag die vandaag veel besproken werd: wat na deze stakingsdag? De werkgevers willen niet toegeven: 0,8% opslag is het maximum dat ze willen geven. De loonwet veranderen is voor hen niet aanvaardbaar, ook al toonden ze bereidheid om het wettelijk maximum voor maaltijdcheques op te trekken (de ene wetsverandering is duidelijk de andere niet!). Er is geen regering om de werkgevers te depanneren, ook al wordt in het slechtste geval op een meerderheid van de minderheidsregering en de voormalige partner N-VA gerekend. Om onze levensstandaard aan te pakken, zijn de voormalige regeringspartners bereid om het onderlinge geruzie even opzij te zetten.
Alleszins: de regering is verzwakt en ook het patronaat heeft het moeilijk, de roep naar meer koopkracht weerklinkt immers bijzonder luid. Dit is een uitstekend ogenblik om verder in het offensief te gaan en het niet bij een eenmalige actie te laten. Een strijdplan zoals in 2014 kan ervoor zorgen dat we verder opbouwen naar nieuwe en nog grotere acties. Een gezamenlijke actiedag met de jongeren op 15 maart zou de enthousiaste energie van de klimaatactivisten koppelen aan de economische slagkracht van de werkenden. Daarmee kunnen we het systeem op zijn grondvesten doen daveren!
Enkele Actief Linkse Studenten op het piket bij Proximus in Gent 
Industrieterrein Gent Zuid afgezet Industrieterrein Gent Zuid 
Covestro Antwerpen 
BASF Antwerpen 
Oiltanking Antwerpen 
Covestro Antwerpen Evonik Antwerpen 
Exxon Mobil Antwerpen 
Industrieterrein Erembodegem Zuid (Aalst) 
NMBS Namen 
Coca Cola Gent 
Dossche Mills Merksem 
Kringwinkel Merksem 
Luik 
NMBS Vorst 
Proximus Gent 
Proximus Brussel 
NMBS Werkplaats Salzinnes 
NMBS Antwerpen 
NMBS Luik 
Luik 
Luik 
Luik 
Luik 
ACOD LRB Brussel 
Antwerpen De Lijn Zurenborg Covestro Antwerpen 
Station Brugge 
De Lijn Kortrijk 
Bekaert Zwevegem 
TE Oostkamp -
Voor een opbouwend en offensief strijdplan dat niet stopt na vandaag
- Meer koopkracht: echte loonsverhogingen, 14 € minimumloon, 1.500 € minimumpensioen
- Koopkracht en klimaat liggen beiden onder vuur door neoliberaal beleid: jonge klimaatactivisten, gele hesjes en vakbondsleden: samen sterk!
Na 10 jaar van crisis waarin de werkgevers en de regeringen-Di Rupo en Michel onze koopkracht en andere verworvenheden afbouwden, is het voorstel om onze lonen verder te bevriezen een provocatie. Hun winsten zijn groot, de bonussen voor hun toplui gaan door het dak. Maar voor ons zit er niets in?!
We leverden de voorbije jaren in op onze lonen (o.a. door de indexsprong), verloren een groot deel van het brugpensioen (SWT), moeten langer werken (terwijl maatregelen voor zware beroepen uitblijven), merkten een afbouw van de openbare diensten, …
Aan onvrede en verzet ontbrak het niet sinds het aantreden van de regering-Michel. Eind 2014 was ons protest zelfs zo hevig dat de regering op vallen stond. Het ontbrak echter aan een syndicale en politieke leiding die in de beweging een alternatief aanbracht en op die basis doorzette tot de val van Michel en het besparingsbeleid. Het stopzetten van de dynamiek van eind 2014 zorgde ongetwijfeld voor ontgoocheling onder veel collega’s, maar toch waren bijna alle acties groter dan verwacht.
Ondanks ons protest op industriële schaal, is de regering niet over sociale thema’s gevallen. N-VA trok de stekker uit de regering om al kibbelend over asiel naar de verkiezingen te trekken. Er wordt enkel over een ‘sociale dimensie’ voor het beleid gesproken als excuus om geen klimaatmaatregelen te nemen. Zowel onze koopkracht als het klimaat botsen op de winstbelangen van het kapitaal. Na vier jaar regering-Michel/De Wever zijn 160.000 mensen afhankelijk van voedselbanken. En dat is niet omdat er de voorbije jaren iets van klimaatmaatregelen werd genomen.
Het massale jongerenprotest rond klimaat brengt N-VA en de andere gevestigde partijen in de problemen. De vastberadenheid van de jongeren heeft er zelfs voor gezorgd dat in de zogezegd stabiele Vlaamse regering Bourgeois een minister gevallen is. Dit toont dat protesteren en actievoeren werkt als je bereid bent de confrontatie aan te gaan zoals de klimaatstakers bewijzen. Eén minister of een regering die valt, volstaat echter niet om het beleid te veranderen. We moeten bouwen aan eigen politieke instrumenten van de arbeidersbeweging.
Niet asiel, migratie en confederalisme zijn dominant in het debat, maar klimaat. Laten we daar koopkracht aan toevoegen. De massabeweging van gele hesjes in Frankrijk toont dat mobilisatie voor koopkracht alle verwachtingen kan overtreffen en rechtse politici als Macron in de problemen brengt. Het is niet door het lief te vragen, maar door er resoluut voor te vechten dat onze thema’s centraal worden in het publiek debat.
Er is veel ongenoegen rond tal van gevolgen van het beleid gericht op de winsten van de 1% rijksten, waaronder die 26 allerrijksten die evenveel bezitten als de armste helft van de wereldbevolking. De arbeidersbeweging is het best geplaatst om dat ongenoegen samen te brengen in een offensieve en eengemaakte strijd.
Neen aan de bevriezing van onze lonen! Bij elke onderhandeling zaten de werkgevers in een zetel: zonder akkoord met de vakbonden kregen ze toch hun zin van de regering. Nu de regering gevallen is, kan het patronaat daar niet op rekenen. Elke zwakte langs onze kant leidt tot patronale agressie. Laten wij hetzelfde doen en de val van de regering aangrijpen om echte loonsverhogingen af te dwingen.
De nieuwe loonwet maakt onderhandelen over een Interprofessioneel Akkoord (IPA) bijna overbodig: de Centrale Raad van Bedrijfsleven (CRB) bepaalt immers hoeveel er maximaal in zit. Het patronaat verbergt zich achter de loonwet. Niet dat het anders een probleem heeft met het breken of omzeilen van wetten. De arrogantie van het patronaat rond de loonnorm en de extra vragen naar flexibiliteit tonen dat de werkgevers het onderste uit de kan willen halen. Laten we niet vertrekken van wat zij ons willen geven, maar van wat nodig is voor onze levensstandaard.
Door druk aan de basis bij de drie vakbonden, die onder andere duidelijk werd door het succes van 14 december, beslisten ze nu gelukkig samen tot een algemene staking. Gezamenlijke evaluaties binnen de vakbonden, bedrijven, sectoren, industriezones, … met alle collega’s waar het succes van deze algemene staking maar ook de zwaktes besproken worden, zullen nodig zijn om meer collega’s, vrienden, familieleden, … te overtuigen om volgende keer mee te doen.
Om te vermijden dat ons protest van bovenaf stilgelegd wordt, zonder reële veranderingen in het beleid, kunnen we ons met strijdbare delegees en militanten best verenigen om binnen de vakbonden op te komen voor een actieplan dat niet stopt na deze algemene staking, maar dat opbouwt en doorgaat zolang als nodig. Een actieplan dat democratisch gestemd en geëvalueerd wordt onder alle betrokkenen.
Veel vakbondsleden hopen op een andere regering en een ander beleid na 26 mei. Over hoe we dat kunnen bekomen, is er veel onduidelijkheid. Wij denken dat de beste manier is om zelf onze thema’s op de
politieke agenda te zetten, net zoals de scholieren dit al een paar weken op voorbeeldige wijze doen met de klimaatbetogingen. Als we van koopkracht een thema maken en tegelijk het jongerenprotest ondersteunen, drukken we N-VA en de minderheidsregering van Michel in het verweer.
Het zou goed zijn als de vakbonden de oproep tot schoolstakingen op 15 maart overnemen en mee organiseren, zodat jongeren en werkenden samen in verzet gaan. De energie van de jonge klimaatactivisten koppelen aan de macht die werkenden hebben om de economie plat te leggen, kan de Belgische politiek op haar grondvesten doen daveren.
Binnen het kapitalisme botsen onze belangen steeds op die van de superrijken. We moeten voor elke vooruitgang vechten en zodra de krachtsverhoudingen het toelaten, staat elke verworvenheid terug onder druk. LSP meent dat we de strijd niet kunnen beperken tot koopkracht of het behoud van verworvenheden, maar dat we moeten opkomen voor een ander systeem waarin de behoeften en noden van de meerderheid van de bevolking centraal staan in plaats van die van een handvol kapitalisten. Kortom, we gaan voor een democratisch socialistische samenleving.
