Your cart is currently empty!
Tag: Socialisme2016
-
Socialisme 2016: ongelijkheid, oorlog en onveiligheid tonen dringendheid van socialistisch alternatief
In IJsland trokken betogers de straat op om het ontslag van de premier te eisen. In Frankrijk komen jongeren op pleinen samen om het verzet tegen de asociale voorstellen van de regering te bespreken. Het ongenoegen borrelt overal op. Dat is niet verwonderlijk op een ogenblik dat we enerzijds geconfronteerd worden met enorme ellende zoals met de oorlogen en de vluchtelingencrisis of de aanvallen op onze levensstandaard, terwijl er anderzijds miljarden in belastingparadijzen zoals Panama zitten.
Er is een groeiende polarisering in de samenleving met onder het establishment een harde rechtse retoriek en bijhorende maatregelen. De neoliberale logica wordt scherp doorgetrokken met aanvallen op de werkenden (langer werken, einde van de achturendag, lageloonjobs, …) en uitkeringstrekkers, terwijl het aan de andere kant duidelijk is dat er een concentratie van middelen en rijkdom is. Waarom op onze kap besparen, is de logische vraag die steeds meer mensen zich vragen. Terwijl het establishment zichzelf overtroeft met besparingen, extra taksen op onze kap en steeds meer repressie, groeit de vraag naar een alternatief dat de middelen zoekt waar ze zitten.
Het centrale thema van Socialisme 2016, onze jaarlijkse discussie- en infodag, was dan ook goed gekozen: “Bouwen aan een socialistisch alternatief in een wereld van ongelijkheid, oorlog en onveiligheid.” Het volstaat niet om aan te klagen wat fout loopt, we moeten ons alternatief versterken en uitbouwen: een samenleving waarin de enorme middelen en mogelijkheden worden gebruikt in het belang van de meerderheid van de bevolking en niet in het belang van dat handvol Panama-gangers.
De dag werd geopend met een meeting over het antwoord van de arbeidersbeweging op onveiligheid. Veiligheid is een thema dat we niet aan rechts mogen overlaten. Tina Degreef, LBC-vakbondssecretaris die in eigen naam sprak, merkte op dat de arbeidersbeweging zich in deze discussie moet mengen, zoniet laten we alle ruimte aan rechts met hun ‘oplossingen’ die al jarenlang falen. Eric Byl toonde de beperkingen aan van het veiligheidsbeleid van de rechtse regering in ons land. Cédric Gérôme van het CWI sprak over het mislukken van de ‘oorlog tegen het terrorisme’. Hij merkte op dat zelfs Hillary Clinton moest erkennen dat terreurgroepen als Al Qaeda enkel konden ontstaan door de interventies van het VS-imperialisme. Nu probeert rechts gebruik te maken van de situatie om de arbeidersbeweging te verzwakken, niet toevallig worden termen van de arbeidersbeweging op de fundamentalisten geplakt. Alsof die terroristen ‘militant’ zijn of ‘geradicaliseerd’, terwijl ze eigenlijk vooral ge-Wahhabiseerd zijn. Durft het establishment te erkennen dat het Wahhabisme in de grote moskee van Brussel mee op aangeven van koning Boudewijn werd binnengebracht in de hoop zo meer voordelige zaken met het Saoedische regime te doen?
De commissies die na de openingsmeeting volgden, behandelden erg diverse thema’s. Van het stakingsrecht over de opkomst van Bernie Sanders tot de ecologische crisis en de Spaanse revolutie. Een rode draad doorheen de commissies was de optimistische discussie over hoe we aan een socialistisch alternatief kunnen bouwen zonder te vervallen in fouten van het verleden. Het bestuderen van verschillende linkse stromingen en de eerste doorbraken van nieuwe linkse formaties is daartoe belangrijk. Er zijn mogelijkheden voor revolutionair links, zelfs indien de radicalisering zich vandaag in de eerste plaats uit in eerder reformistische stromingen die heel snel op hun beperkingen botsen.
Paul Murphy De slotmeeting had een erg internationaal karakter. Marisa van LSP-Brussel is van Spaanse afkomst en werkt mee aan de opbouw van Socialismo Revolucionario, onze Spaanse zusterorganisatie. Ze had het over de opkomst van Podemos en de linkse eenheidslijsten in Spanje die ook tot discussies leiden over welke linkerzijde we nodig hebben en hoe we echt kunnen breken met het besparingsbeleid. Bart Vandersteene, woordvoerder van LSP en de afgelopen jaren van nabij betrokken bij de opbouw van Socialist Alternative in de VS, had het over de inspirerende campagne van Bernie Sanders in de VS en de mogelijkheden voor socialisten zoals die van Socialist Alternative en Kshama Sawant, de socialistische verkozene in Seattle. Iers parlementslid Paul Murphy stond niet alleen stil bij de Ierse verkiezingen en de crisis van het politieke establishment daar – al moest hij erkennen dat de politieke crisis waarbij Ierland al 40 dagen zonder regering zit in België wellicht als klein bier wordt gezien. Hij had het ook over de Ierse Paasopstand van 1916 en verwees naar de wijze waarop James Connolly eerder voor een socialistisch alternatief pleitte. De meeting werd afgesloten door Anja Deschoemacker, woordvoerder van Gauches Communes in Sint-Gillis. Anja benadrukte de noodzaak aan verzet en strijd tegen de rechtse regering waarbij we nood hebben aan een politiek verlengstuk voor onze strijd. De Thatcheriaanse regering zal steeds verder gaan in de aanvallen op onze levensstandaard, aan ons om dit te stoppen en om het systeem erachter te stoppen. LSP versterken betekent een versterking van die kracht die openlijk zegt waar het op staat en die pleit voor een socialistische breuk met het kapitalisme.
[divider]
“Laat ons pragmatisch zijn”
In zijn toespraak citeerde Paul Murphy een stuk uit ‘Socialism made easy’ van James Connolly. De Engelstalige brochure ‘Socialism made easy’ met voorwoord door Peter Hadden is bij ons te verkijgen voor 3 euro (verzendingskosten inbegrepen).
“Laat ons pragmatisch zijn. We willen iets pr pr pragmatisch.
“Dat is altijd de roep van de saaie middelmatigheid die bang is om de strenge noodzaak van compromisloze actie het hoofd te bieden. Deze uitspraak heeft meer trouwe dienst aan de zaak van onderdrukking gedaan dan alle openlijke aanhangers van die onderdrukking.
“De gewone man houdt er niet van om als onpraktisch beschouwd te worden. Vandaar dat hij ondanks regelmatige afkeer van de beginselen van de leiders van de partijen waarmee hij verbonden is en die hij wantrouwt, toch vaak weigert om deze partijen te verlaten in de hoop dat hun gebrek aan eerlijkheid meer praktische resultaten zal opleveren dan de eerlijke uitgesprokenheid van de partij in wiens principes hij wel gelooft.
“Het kan tegenstrijdig overkomen, maar er is geen enkele partij die zo weinig in staat is om praktische resultaten te bekomen als een orthodoxe politieke partij, en er is geen partij die zo zeker is dat ze gematigde hervormingen kan afdwingen als een ‘extreme’ partij, een revolutionaire partij.
“De heersende klassen doen er alles aan om elke verbetering voor de werkenden weg te lachen. (…) Maar wanneer de publieke aandacht gevestigd is op de vraag of de ‘rechten’ van de bezittenden wel zo gerechtvaardigd zijn, dan raakt de heersende klasse gealarmeerd. Dan worden hervormingen toegekend om een revolutie te voorkomen.
“Moraal van het verhaal. Wees niet pragmatisch in de politiek. Pragmatisch zijn betekent dat je je geschoold hebt om te denken op de wijze en in de logica van diegenen die je willen beroven. (…)
“In de woorden van de heersende klasse en haar media is de vakbondsman die geen socialist is praktischer en pragmatischer dan hij die het wel is. De arbeider die geen van beide is, maar zichzelf neerlegt bij de slavernij waarin hij geboren is, is nog de meest pragmatische van allemaal. (…)
“Revolutie is nooit pragmatisch – tot het uur van de revolutie er is. Enkel dan wordt het pragmatisch en worden alle inspanningen van de conservatieven en verzoeningsgezinden het meest futiele van het menselijke denken.”
[divider]
Foto’s
Een reeks foto’s door Liesbeth:
-
#Socialisme2016. Welke strijd na het falen van de VN-klimaattoppen?
Programma en praktische info Op het einde van COP21 en het sluiten van een akkoord op de Klimaattop in Parijs verklaarde Barack Obama: “Het is reusachtig. Bijna ieder land ter wereld heeft het akkoord van Parijs over klimaatverandering ondertekend.”
De meeste media bewierookten de Franse regering die de aangekondigde mislukking had omgezet in een onverwacht succes. Het fiasco van de top in Kopenhagen (2009), waar geen akkoord werd bereikt, is inderdaad vermeden. Maar het blijft beperkt tot een diplomatiek succes, geen klimaatsucces. Het gesloten akkoord is immers inhoudsloos.
Terwijl alle betogingen verboden werden en er repressief werd opgetreden tegen activisten, kregen de industriële lobbyisten vrij spel voor hun voorstellen op COP21. Het resultaat is een niet bindend akkoord, zonder een stappenplan en met maatregelen die zorgvuldig omschreven zijn om toch maar niet in te gaan tegen het winstbejag van de grote bedrijven.
Het uiteindelijke akkoord van COP21 vertrekt van de vrijwillige engagementen van de verschillende staten zoals voor de top neergelegd. De beloften van alle verminderingen van uitstoot samen zijn goed voor 55,5 gigaton (Gt) CO2, of slechts 4 Gt minder dan de situatie waar geen enkele maatregel was genomen. Wetenschappers stellen dat de kritische drempel voor de opwarming van de aarde sinds het begin van het industriële tijdperk 1,5 graden C elsius bedraagt. Als de goede voornemens van Parijs effectief waargemaakt worden, komen we aan 2,7 graden tegen 2100. En zelfs dat is een illusie in een kapitalistische samenleving. Op het Wereld Economisch Forum in Davos, enkele weken na de Klimaattop, werd al anders gesproken. Daar werd gezegd dat de economische context en de lage olieprijzen ervoor zorgen dat de verwachtingen naar beneden moeten herzien worden.
De Klimaattop in Parijs zorgde echter ook voor een hoopvol element. Op 29 november waren er wereldwijd alles samen bijna 800.000 betogers die protesteerden tegen klimaatverandering. Zonder betogingsverbod in Parijs waren het er ongetwijfeld meer dan een miljoen geweest. In de VS, Algerije en elders zijn er ondertussen ook mobilisaties tegen oliepijpleidingen en tegen de ontginning van schaliegas. Het huidige systeem leidt tot een ecologische ramp. Overal ter wereld groeit het ongenoegen en wordt de heerschappij van de multinationals in vraag gesteld.
Welke lessen kunnen we trekken uit de klimaattoppen? Welke krachtsverhouding is nodig om de ecologische uitdagingen aan te gaan? Hoe kan aansluiting gevonden worden bij het verzet tegen het besparingsbeleid? Welke rol kan de georganiseerde arbeidersbeweging in deze strijd spelen? We discussiëren hierover op Socialisme 2016 met Pascoe Sabido, medewerker van het Corporate Europe Observatory (CEO) en aanwezig op COP21, en Nicolas Croes, auteur van onze brochure ‘Vernietig het kapitalisme voor het de planeet vernietigt.’
-
#Socialisme2016. Onze veiligheid kunnen we niet aan rechts overlaten
Programma en praktische info De vreselijke aanslagen in Parijs blijven nazinderen. Er gaat wereldwijd geen dag voorbij zonder nieuwe terreuraanslagen in Indonesië, Irak, Burkina Faso, Syrië, Nigeria, Turkije, …
Het recht om in veiligheid te leven, zonder de constante dreiging van terreuraanslagen, is onderdeel van onze fundamentele sociale rechten, net zoals het recht op degelijke huisvesting, op werk dat correct betaald wordt, op onderwijs en de mogelijkheid om kinderen groot te brengen zonder voor het einde van de maand bang te moeten zijn. De linkerzijde heeft ook op dit vlak een eigen programma, zowel op korte als lange termijn. Maar toch wordt het debat over veiligheid vandaag door rechts gedomineerd.
Zo had N-VA-voorzitter en schaduwpremier Bart De Wever het over de nood aan een “Belgische Patriot Act” om de terreurdreiging te bestrijden. De Belgische regering voerde al nooit geziene maatregelen door. Brussel werd dagenlang platgelegd, het leger verscheen in de straten en betogingen werden verboden. Als we zien hoe deze regering omspringt met ons sociaal weefsel op vlak van werkgelegenheid, uitkeringen, huisvesting of openbare diensten: hoe kunnen we haar dan onze veiligheid toevertrouwen?
De oorlogszuchtige taal en politiek van de rechtse regering vergroot het risico op terreuraanslagen. Tegelijk worden vluchtelingen en migranten gestigmatiseerd. Het is een klassiek voorbeeld van verdelen om te heersen waarbij verschillende bevolkingsgroepen tegen elkaar opgezet worden. De sociale tegenstellingen, de besparingen, de winsten en extreme lonen voor de topmanagers, kortom alle brutale gevolgen van het kapitalisme worden naar de achtergrond verdreven wegens de terreurdreiging.
Welke antwoorden kan de arbeidersbeweging bieden? Waar staan de sociale en politieke organisaties? Hoe kan de stem van de sociale meerderheid aan bod komen in de discussie over veiligheid? Dat is het onderwerp van de openingsmeeting van ‘Socialisme 2016.’
De sprekers op deze meeting zijn Tina Degreef, vakbondssecretaris bij LBC die in eigen naam spreekt; Eric Byl, algemeen-secretaris van LSP; en Cédric Gérôme van het CWI, de internationale organisatie waarvan LSP de Belgische afdeling is.
-
#Socialisme2016. Oorlog en terreur in het Midden-Oosten
Programma en praktische info Op Socialisme 2016 zijn er een reeks discussies in kleinere groepen. Een van de thema’s is de dramatische situatie in het Midden-Oosten.
Exact vijf jaar geleden maakte een revolutionaire golf een einde aan de dictaturen van Ben Ali in Tunesië en Moebarak in Egypte. Het leidde tot een golf van bewegingen die tal van regimes in de regio deden wankelen. 2011 was ook het jaar van de beweging van indignado’s in Spanje en Occupy Wall Street in de VS. Er waren wereldwijd massale protestbewegingen. De verschillende mobilisaties verwezen naar elkaar. Zo werd op de pleinbezettingen in Spanje verwezen naar het protest in Tunesië en Egypte.
De bewegingen kwamen vast te zitten, het was duidelijk waartegen geprotesteerd werd maar het alternatief en de wijze om dat tot stand te brengen was dat niet. Hierdoor kon de horror van het terrorisme en religieus fundamentalisme opnieuw op de voorgrond treden. Bij afwezigheid van een programma, strategie en tactieken om het volledige systeem van uitbuiting omver te werpen en niet enkel de hoogste vertegenwoordigers ervan, lag de weg open voor imperialistische interventies die een einde wilden maken aan het vuur van het sociaal verzet. We zagen dit eerst in Libië. In Syrië ontaardde de massale opstand tegen Assad in een bloedige burgeroorlog. In Tunesië en Egypte zochten aanhangers van de oude regimes naar manieren om de klok terug te draaien door de democratische rechten als gevolg van de sociale explosies in 2011 terug af te bouwen en de eigen machtsposities opnieuw te vestigen.
Dit betekent niet dat alles verloren is. Nieuwe massale sociale strijd is onvermijdelijk in de komende periode. De verdere achteruitgang van de sociale en economische situatie van de meerderheid van de bevolking zorgde begin dit jaar al voor een nieuwe beweging onder jongeren in Tunesië. Een vaak voorkomende slogan daarbij was: “Werk of een tweede revolutie”. De ervaring van recente en oudere sociale bewegingen moet toelaten om niet gewoon vroegere ervaringen te herhalen, maar om er lessen uit te trekken in de opbouw van revolutionaire organisaties waarmee een socialistische omvorming van de samenleving mogelijk wordt.
We zullen het hierover hebben met Cédric Gérôme van het CWI. Cédric is nauwgezet betrokken bij de opbouw van onze krachten in de regio.
