NL Socialisme

Tag: Seattle

  • TV debat in Seattle. Socialist Spear versus gevestigde politicus Chopp

    spear-feature-430x244Hieronder een video van een debat tussen Jess Spear van Socialist Alternative en de Democratische parlementsvoorzitter Frank Chopp. Spear is kandidaat bij de verkiezingen voor het deelstaatparlement van Washington, de Amerikaanse staat waarvan Seattle de hoofdstad is. Ze is kandidaat in het district waar Chopp al jarenlang verkozen is. Begin november vinden die verkiezingen plaats. Chopp heeft al 800.000 dollar bij bedrijven opgehaald, onder meer bij Wal-Mart, BP en Boeing. De campagne van Spear weigert steun van bedrijven, deze campagne wordt volledig van onderuit gefinancierd.

  • Opnieuw uitstekend resultaat voor socialisten in Seattle. 20% voor Jess Spear

    Bij de verkiezingen voor het regionale parlement van de Amerikaanse staat Washington kwam Socialist Alternative in een district van de stad Seattle op. Jess Spear was kandidaat voor Socialist Alternative en ze kwam op tegen de machtige Democraat Frank Chopp. Eerder was ook Kshama Sawant al kandidaat tegenover Chopp, in 2012 haalde Sawant in de eerste ronde 11% tegen Chopp. Het ging ook nu om de eerste ronde in de aanloop naar de verkiezingen van november. Jess Spear zal wellicht op meer dan 20% van de stemmen eindigen. Bij de eerste tellingen stond ze op een goede 19%, maar bij de stemmen die later geteld werden haalde ze meer dan 20%.

    Zonder veel financiële middelen en met een beperkte campagne die amper twee maanden duurde en gericht was tegen iemand die al 20 jaar verkozen is en daarbij gesteund wordt door de grote bedrijven en het politieke establishment, was dit een uitstekend resultaat. We konden een vijfde van de kiezers overtuigen om een bewuste stem voor een socialistische kandidaat uit te brengen en dus voor een controle op de huurprijzen, voor sociale zekerheid en voor fossielvrije energie.

    De campagne van Spear zette de toon van de discussie. Frank Chopp moest antwoorden en instemmen met het voorstel om het verbod op huurcontrole af te schaffen. We zullen hierop blijven hameren in de verkiezingscampagne in november. We zullen erop toezien dat de beloften tijdens de campagne (en achter gesloten deuren aan vakbonden en andere progressieven wiens steun Chopp wil binnenhalen) ook in daden worden omgezet.

    Het debat over de huurprijzen is noodzakelijk als antwoord op de enorme huizencrisis in de stad. Ook stond onze campagne vooraan in het protest tegen de olietreinen die een groot gevaar vormen voor het milieu en voor de stad. Als gevolg van de acties moest de stad erkennen dat er geen noodplan is voor ongevallen met dergelijke treinen.

    Net zoals de beweging die een verhoging van het minimumloon tot 15 dollar per uur afdwong, wordt opnieuw aangetoond dat directe actie en bewegingen van onderuit machtiger zijn dan de benadering van Chopp om in achterkamertjes te onderhandelen en akkoorden te sluiten. Op 21 september komt er een nieuwe actie in Seattle in solidariteit met het grote klimaatprotest dat dan in New York wordt georganiseerd door een groeiende lijst van organisaties.

    In de verkiezingscampagne waren 170 vrijwilligers acties. We hopen dit aantal op te voeren tijdens de verkiezingen van november. In de dagelijkse discussies bleek een enorme woede en frustratie tegenover het politieke establishment. De dagelijkse problemen van de bevolking worden niet aangepakt, het economisch herstel is vooral een herstel voor de 1% rijksten. Voor de rest blijven de torenhoge huizenprijzen, de lage lonen, het gebrek aan middelen voor onderwijs, besparingen op sociale zekerheid en een nooit geziene schuldenberg als gevolg van studieleningen.

    Onze campagne haalde het tweede beste resultaat van alle uitdagers in Seattle. Nochtans had het volledige establishment zich achter Frank Chopp gegooid en voerde die zijn grootste campagne sinds de jaren 1990. De krant Seattle Times moest dit erkennen: “Frank Chopp hard onder druk door socialistische uitdager Jess Spear”, stelde de krant. De campagne van Chopp kon op heel wat middelen van de bedrijfswereld rekenen, er werd voor deze eerste ronde meer dan 60.000 dollar uitgegeven. Wij moesten het doen met onze 170 vrijwilligers en we haalden onder gewone werkende mensen 38.000 dollar op. Wij haalden duizenden stemmen door de kiezers te informeren, niet door ze te misleiden. Onder druk van onze campagne probeerde Chopp zichzelf voor te stellen als een activist voor betaalbare huisvesting, progressieve belastingen en verdediger van de belangen van de werkende bevolking.

    Frank Chopp en het politieke establishment erkennen de bedreiging door Jess Spear en Socialist Alternative. Er werd aangekondigd dat de advocaat Alison Holcomb in 2015 wellicht zal opkomen tegen Kshama Sawant. Dat is nogmaals een signaal dat het politieke establishment zich opmaakt voor een harde strijd tegen de socialisten. Ze erkennen dat de verkiezingen van 2014 niet alleen over de zetel van Chopp gaan, maar ook over de wijze waarop Socialist Alternative de macht van het establishment in Seattle bedreigt.

    De komende drie maanden zal onze campagne verder steun opbouwen voor het idee van controle op de huurprijzen, het belasten van de rijken om sociale diensten te financieren, een fossiel-vrije staat Washington en het weghalen van de grote bedrijven uit de sociale zekerheid. We zullen blijven bouwen aan een alternatief op het politieke establishment en opkomen voor een rechtvaardige en duurzame wereld, een socialistische wereld. We zullen het politieke establishment duidelijk maken dat 9 miljard dollar aan Boeing geven terwijl onze scholen schandalig ondergefinancierd worden, niet kan zonder er een politieke prijs voor te betalen.

  • Hoe marxisten verkozen posities gebruiken om een krachtsverhouding voor verandering uit te bouwen

    Zomerdossier uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

    Op 25 mei werden in ons land voor het eerst sinds 30 jaar consequente linkse verkozenen naar zowel het federale als regionale parlementen in Brussel en Wallonië gestuurd. De opmerkelijke doorbraak van de PVDA zorgt ervoor dat voortaan ook een andere stem aan bod kan komen in zowel de parlementen als het publieke debat.

    De PVDA-verkozenen kondigden aan dat ze een megafoon voor hun kiezers willen zijn. Critici daarentegen wijzen erop dat PVDA met slechts twee verkozenen in de Kamer, vier in het Brussels parlement en twee in het Waals parlement onvoldoende weegt om daar verandering te bekomen. Door oppositie te voeren, zou de partij niet ‘wegen’ op het beleid. Hoe kunnen consequent linkse verkozenen hun positie gebruiken om met de werkende bevolking sterker te staan in de strijd tegen de besparingen? En hoe kunnen enkele verkozenen de toon van het debat bepalen? Om op deze en andere vragen een antwoord te bieden, kijken we naar enkele voorbeelden van verkozenen die deel uitmaken van onze organisatie.

    In het Amerikaanse Seattle raakte Kshama Sawant eind vorig jaar verkozen met 95.000 stemmen. In Seattle worden negen gemeenteraadsleden verkozen, vergelijkbaar met een schepencollege bij ons. Bart Vandersteene verbleef de afgelopen maanden langere tijd in Seattle en bericht over hoe de positie van Kshama werd gebruikt in de strijd voor de verhoging van het minimumloon tot 15 dollar per uur.

    Met de Europese verkiezingen van eind mei slaagden we er niet in om de stunt van 2009 te herhalen door in Dublin met de Socialist Party een zetel te halen. De afgelopen vijf jaar toonden we aan hoe een linkse verkozene in het Europees Parlement het verschil kan maken. Onze Ierse zusterpartij heeft wel meer ervaring met parlementsleden, na de verkiezing van Ruth Coppinger in mei van dit jaar beschikken we nu over twee zetels in het Iers parlement. Finghin Kelly was de afgelopen vijf jaar actief als medewerker van de Socialist Party in het Europees Parlement.

    Ten slotte grijpen we terug naar een historisch voorbeeld van de strijd in Liverpool waar er tussen 1983 en 1987 een links stadsbestuur aan de macht was. Hoe gingen linkse socialisten met de macht om toen ze een meerderheid vormden? Het contrast met wat pakweg de SP in Nederland van plan is als coalitiepartner van de liberalen in Amsterdam is wel erg groot.

    De ervaringen die we in dit dossier naar voor brengen, kunnen nuttig zijn om ook in ons land optimaal gebruik te kunnen maken van de posities die de PVDA in de parlementen heeft bekomen.

    [divider]

    Seattle: hoe een verkozen socialist het verschil maakte in de strijd voor de verhoging van het minimumloon

    door Bart Vandersteene

    Voor het eerst sinds decennia is er een linkse socialiste verkozen in de gemeenteraad van een grote Amerikaanse stad. De verkiezing van Kshama Sawant in Seattle in november laatstleden is sindsdien niet onopgemerkt voorbijgegaan. Seattle heeft als eerste grote Amerikaanse stad het minimumloon opgetrokken tot 15 dollar per uur. Niemand betwijfelt dat de verkiezing van Kshama Sawant en de rol van Socialist Alternative een doorslaggevende rol hierin speelden.

    In deze krant en op socialisme.be hebben we het afgelopen jaar uitvoerig bericht over de gebeurtenissen in Seattle. Twee medewerkers van LSP trokken naar Seattle om te delen in de ervaring en om onze hulp aan te bieden bij de opbouw van onze zusterorganisatie Socialist Alternative die momenteel een forse groei kent.

    Zonder overdrijving kunnen we stellen dat de verkiezing van Kshama Sawant voor de Amerikaanse linkerzijde een keerpunt betekende. Sindsdien is een debat losgebarsten over de initiatieven die links moet nemen om een reële speler te worden.

    De verkiezing van een linkse socialiste met 95.000 stemmen ging niet onopgemerkt voorbij. Maar wat pas echt als een bom insloeg, was het feit dat het stadsbestuur zes maanden later reeds besliste om het minimumloon, weliswaar gefaseerd, op te trekken tot 15 dollar per uur. Sawant en Socialist Alternative hebben met deze belangrijke overwinning een baken uitgezet voor de tienduizenden activisten die een strategie zoeken om een alternatief op het kapitalisme naar voor te brengen. Zelfs de internationale media konden niet om de ontwikkelingen in Seattle heen, er waren artikels in onder meer The Guardian, The Indian Times, Duitse, Franse, Deense, Israëlische dagbladen, een reportage op het Duitse ARD,…

    Nog voor de stemming over 15 dollar op de gemeenteraad, erkenden de lokale journalisten het belang ervan. De Seattle Times, een krant die moeilijk van linkse sympathie kan verdacht worden, schreef op 29 april reeds: “Als de gemeenteraad in de komende maanden het minimumloon optrekt naar 15 dollar, dan zal Sawant terecht de eer opstrijken door vanuit het niets plots de politieke agenda in de stad te bepalen.”

    De politieke agenda bepalen, deed Kshama Sawant niet door de andere acht gemeenteraadsleden met goede argumenten te overtuigen. Ze dwong het politieke establishment tot toegevingen door de publieke opinie te mobiliseren en te bouwen aan een beweging van onderuit. Eerst was er haar verkiezingscampagne met daarin centraal de eis voor een minimumloon van 15 dollar. Deze offensieve campagne dwong beide burgemeesterkandidaten om zich over deze eis uit te spreken. De uiteindelijke winnaar, Murray, zag zich genoodzaakt om het voorstel te steunen.

    Een week na de eedaflegging in de gemeenteraad was er een bijeenkomst met 250 aanwezigen waar de campagne 15 Now werd gelanceerd. De afgelopen maanden waren er tientallen acties, buurtvergaderingen en campagnemomenten om de brede steun voor de eis van 15 dollar in de stad te consolideren en te versterken. Volgens een peiling kreeg deze eis in januari de steun van 68% van de bevolking, in maart was dit al 72%.

    Op basis van de campagne kondigden Sawant en 15 Now aan dat ze de burgemeester tot eind april de tijd gaven om via overleg tot een voorstel te komen. Indien er geen afdoende voorstel kwam, zou 15 Now een campagne starten om handtekeningen op te halen om via een bindend referendum in november een eigen voorstel aan de kiezers voor te leggen.

    Op 1 mei kondigde burgemeester Murray aan dat hij een compromis had bereikt met vertegenwoordigers van het bedrijfsleven, de vakbonden en een meerderheid van de gemeenteraadsleden. De 15 dollar zou ingevoerd worden, maar naargelang de grootte van het bedrijf zou dat over een periode van twee tot zes jaar gebeuren. Na twee jaar zou het bedrag aan de inflatie aangepast worden. Hierdoor zou iedereen, via een verschillend traject, in 2025 op een minimumloon van 18 dollar uitkomen.

    Verschillende gemeenteraadsleden hebben in samenspraak met het bedrijfsleven het originele  voorstel van 15 Now afgezwakt. De enige reden waarom ze niet verder durfden gaan in het verdedigen van de belangen van het bedrijfsleven, was de dreiging dat ze bij de volgende verkiezingen binnen anderhalf jaar zouden afgeschilderd worden als de stromannen en –vrouwen van de rijkste 1%.

    Het voorstel is niet 100% wat Sawant zelf voorstelde, maar het blijft een belangrijke stap vooruit en een overwinning die aangeeft hoe een verkozen positie kan gebruikt worden om strijd van onderuit te versterken en resultaten te boeken. Maar liefst 100.000 mensen raken hierdoor uit de armoede. De onafhankelijke journalist Arun Gupta beschreef de dynamiek: “Het was indrukwekkend om te zien hoe efficiënt Socialist Alternative was in het combineren van tactieken binnen en buiten de gemeenteraad. Het was als een schaakspel, waarbij iedere zet van de burgemeester en het bedrijfsleven werd beantwoord met een tegenzet door 15 Now. De positie van Sawant aan de onderhandelingstafel werd versterkt door de betogingen en acties.”

    Voor Al-Jazeera America schreef hij: “De overwinning van Sawant toont aan dat socialist zijn niet langer een nadeel is bij verkiezingen.  Bovendien leverde de campagne voor 15 dollar per uur een model op voor democratie van onderuit die ingaat tegen het door het bedrijfsleven gecontroleerde politieke proces. Waarnemers verwachten dat de wet tegen eind mei zal passeren. Als dit gebeurt, zal de overwinning – zelfs indien het geen volledige overwinning is – de benadering van Socialist Alternative bevestigen, die organisatie versterken en meer ruimte creëren voor een socialistische politiek in de VS.” (21 mei 2014)

    Bij de finale stemming in de gemeenteraad op 2 juni sloot Kshama Sawant haar toespraak als volgt af: “De boodschap vandaag is duidelijk: als we als werkenden ons organiseren met een socialistische strategie, kunnen we de kloof van inkomensongelijkheid en sociale onrechtvaardigheid aanpakken. 15 dollar in Seattle is slechts een begin. We hebben een hele wereld te winnen.”

    Meer over de rol die Kshama Sawant en Socialist Alternative in Seattle spelen: http://www.socialisme.be/nl/tag/kshama-sawant

    [divider]

    Ierland. Consequente socialistische verkozenen versterken verzet tegen besparingsbeleid

    door Finghin Kelly

    De Ierse zusterpartij van LSP, de Socialist Party, won in 1997 voor het eerst een zetel in de Dáil, het Ierse parlement. In 2009 won de partij met Joe Higgins een zetel in het Europees parlement. Joe werd in 2011 opnieuw in het Ierse parlement verkozen en liet zich opvolgen door Paul Murphy. In het Ierse parlement werd Joe in mei van dit jaar vervoegd door Ruth Coppinger die namens de Socialist Party een tussentijdse verkiezing voor een zetel in Dublin West won.

    De Socialist Party is in lokale gemeenteraden vertegenwoordigd sinds 1991. De partij nam een voortrekkersrol in de Anti Austerity Alliance die dit jaar bij de lokale verkiezingen 14 verkozenen behaalde, waarvan 9 leden van de Socialist Party. De alliantie is vertegenwoordigd in vijf van de gemeenteraden van de drie grootste steden van het land.

    Doorheen deze periode werd de Socialist Party geconfronteerd met heel wat uitdagingen en moeilijkheden. In de jaren 1990 en begin jaren 2000 maakte de Ierse Labour Party net zoals andere sociaaldemocratische partijen in Europa een scherpe bocht naar rechts. De partij vormde zich om tot een door en door pro-kapitalistische partij en aanhanger van het neoliberalisme. Een gelijkaardig proces vond ook plaats onder de meeste vakbondsleiders die afstapten van het idee van actieve strijd om de belangen van de werkende bevolking te verdedigen. De vakbondsleiders gingen er steeds meer van uit dat er geen alternatief op het neoliberale kapitalisme mogelijk is.

    De afgelopen jaren kende het Ierse kapitalisme een diepgaande crisis. De banken werden gered met gemeenschapsmiddelen voor een bedrag van 64 miljard euro. Er kwam een hard besparingsbeleid dat werd doorgevoerd door alle gevestigde partijen. Dit beleid heeft de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking sterk ondermijnd. Het heeft de economie verder naar beneden getrokken wat leidt tot de traditionele plagen van het Ierse kapitalisme met massale emigratie en werkloosheidscijfers die nieuwe records bereiken.

    In deze context was het belangrijk om onze verkozen posities te gebruiken om socialistische ideeën te verdedigen en een socialistisch alternatief op de crisis te populariseren door het politieke establishment te confronteren met de realiteit van hun beleid en de woede en het verzet van de werkende bevolking.

    De geschiedenis heeft aangetoond dat alle belangrijke verworvenheden voor de werkende bevolking werden bekomen door mensen te organiseren en zo van onderuit druk te zetten op de kapitalisten en hun partijen. Overwinningen in het parlement waren enkel mogelijk op basis van bewegingen buiten het parlement. Wij hebben dan ook steeds onze verkozen posities gebruikt als politiek wapen van bewegingen buiten het parlement. Onze verkozenen geven een stem aan de werkenden en gebruiken het parlement als forum om een socialistisch alternatief naar voor te schuiven. Bovendien worden de posities gebruikt om ook praktische steun te bieden aan strijdbewegingen.

    Als onderdeel van de verplichtingen van de trojka voerde de Ierse regering een belasting door op alle huizen, los van de vraag of de mensen deze belasting konden betalen. Deze belasting werd terecht als een besparingsmaatregel gezien. Er was een campagne voor een massale boycot van de belasting. Deze campagne werd ondersteund en mee uitgebouwd door de Socialist Party. Uiteraard gebruikten we de verkozen posities als megafoon voor de campagne. Europarlementslid Paul Murphy verscheurde in het parlement zijn belastingformulier tijdens een debat met Commissievoorzitter José Manuel Barroso. De verkozen posities boden ook heel wat praktische steun aan de campagne. Zo werd de helft van het kantoor van Paul Murphy in Dublin doorgegeven aan vrijwilligers van de campagne tegen deze belasting om er vergaderingen te houden, interventies doorheen het land op te zetten of om een vaste telefoonverbinding te hebben voor mensen doorheen het land die activiteiten wilden organiseren.

    Onze verkozen vertegenwoordigers hebben een actieve voortrekkersrol gespeeld in iedere strijdbeweging die plaatsvond. Omwille van zijn rol in het verzet tegen een prijsverhoging voor de afvalophaling werd ons parlementslid Joe Higgins in 2003 zelfs een maand in de gevangenis opgesloten toen hij weigerde om het verbod op protest na te leven.

    Voor onze organisatie is het een principekwestie dat vertegenwoordigers uit de arbeidersbeweging een levensstijl van gewone werkenden kennen. Een verkozen vertegenwoordiger leeft aan een gemiddeld arbeidersloon. Zo leefde Paul Murphy aan een gemiddeld loon van een jonge werkende in Ierland. Van de 6.300 euro die hij maandelijks als Europarlementslid kreeg, hield hij zowat 1.800 euro voor zich. De rest van het loon en de onkosten ging naar solidariteit met stakende arbeiders en campagnes tegen het besparingsbeleid.

    Er zijn heel wat voorbeelden van hoe we onze posities gebruiken om arbeiders in strijd bij te staan. Zo maakte Joe Higgins in 2005 in het parlement de kwestie van extreme uitbuiting van Turkse en Koerdische arbeiders door het bouwbedrijf Gama bekend. Tijdens het hoogtepunt van de bouwwoede in Ierland werden arbeiders aangenomen om aan lonen van 2 tot 3 euro per uur te werken, slechts een fractie van het minimumloon in de sector. Toen ze vernamen dat ze veel te weinig betaald kregen, gingen de arbeiders in staking. Door de kwestie ook in het parlement te brengen, kon de druk opgevoerd worden en kreeg het ook meer aandacht in de media die voorheen aarzelden om het verhaal te brengen uit vrees voor vervolging. De tussenkomst van de Socialist Party in en buiten het parlement zorgde ervoor dat een overwinning werd afgedwongen.

    Meer over Ierland: www.socialisme.be/nl/tag/ierland

    [divider]

    Historisch. Toen Liverpool een socialistisch bestuur kende

    In de lente van 1984 ging de gemeenteraad van Liverpool in de aanval tegen de conservatieve regering van Margaret Thatcher en werd een belangrijke overwinning geboekt. De strijd in Liverpool was een massale beweging in de vijfde grootste stad van het land gericht tegen besparingen en privatiseringen. De strijd werd geleid door de trotskisten rond het weekblad ‘Militant’ die toen de leidinggevende kracht vormden binnen de Labour Party in Liverpool.

    De lokale besturen moesten zware besparingen doorvoeren omdat ze onvoldoende middelen van de nationale overheid kregen. Liverpool ging daartegen in. Er was een stadsbestuur waar het beleid, het programma en vooral de tactieken in de loop van de strijd bepaald werden door de sterke Militant organisatie in Liverpool die weigerde om de besparingen die door de regering geëist werden door te voeren.

    Marxisten zijn uiteraard niet voor begrotingstekorten, ons alternatief is arbeiderscontrole en democratische planning van de grote bedrijven en banken. Maar in de context van het lokale bestuur, verdedigden we in Liverpool de noodzaak van een begroting gebaseerd op een tekort, waarbij het inkomen niet voldoende zou zijn voor de geplande uitgaven en waarbij er een massale campagne gepland werd om de regering te dwingen om te voorzien in extra middelen.

    Het bestuur hield de verkiezingsbeloftes. We begonnen met een ambitieus plan om 5.000 nieuwe huizen te bouwen op vier jaar tijd waardoor er in Liverpool in die periode meer nieuwe woningen zouden gebouwd worden dan in alle andere gemeenten in het land samen. Hierdoor werden bovendien 12.000 jobs gecreëerd in de bouwsector. Het minimumloon voor het gemeentepersoneel werd opgetrokken tot 100 pond per week en er kwam een arbeidsduurvermindering van 39 tot 35 uur per week zonder loonverlies.

    Het gemeentebestuur legde uit dat de regering miljoenen had gestolen van de bevolking van Liverpool en andere steden. “Geef ons onze 30 miljoen pond terug” werd gesteld in de beweging, waarmee dit ook in het bewustzijn van bredere lagen doordrong. Volgens een opiniepeiling in de Daily Post (24 september 1985) was 60% van de bevolking het met die eis eens.

    Enkel door de arbeiders te mobiliseren konden we Thatcher tot toegevingen dwingen. Zo organiseerden we op 29 maart 1984 een 24-uren algemene staking op de dag dat de begroting moest gestemd worden. Dit was een van de grootste algemene stakingen op stadsniveau ooit, 50.000 mensen betoogden naar het stadhuis om hun steun te laten blijken voor de positie van het gemeentebestuur. Dit succes was enkel mogelijk na maandenlang campagnevoeren met massameetings doorheen de stad, aan de bedrijven, het verspreiden van pamfletten, deur-aan-deur campagnes,… Thatcher deed onder druk van de beweging in 1984 toegevingen voor een totaal bedrag van 16 miljoen euro.

    Omdat de steun bij verkiezingen nog toenam – in 1987 haalde Labour 57% tegenover 47% in 1983 – werden andere middelen ingezet. Er kwam een gerechtelijke actie om de verkozen gemeenteraadsleden af te zetten en zelfs hun burgerrechten te ontnemen.  Dat was enkel mogelijk omdat de leiding van Labour het optreden van Thatcher steunde.

    De nieuwe generatie moet lessen trekken uit de strijd van Liverpool. Die strijd toonde aan dat de arbeiders het neoliberale offensief kunnen stoppen. In strijdbewegingen is een duidelijk programma nodig, een organisatie, een basis in de arbeidersklasse en een leiding die in staat is het gevecht met de tegenstanders aan te gaan, erop vooruit te lopen en erop te antwoorden met de nodige tactische flexibiliteit.

  • Video van Kshama Sawant in gemeenteraad na verhoging minimumloon in Seattle

    In de gemeenteraad van Seattle werd deze week gestemd over de verhoging van het minimumloon. Kshama Sawant sprak in de gemeenteraad onder applaus van de aanwezige activisten over deze overwinning.

    Dit is de Engelstalige tekst van de toespraak:

    “We have a world to win.”

    This is the text of a speech by Socialist Alternative Seattle City Councilmember Kshama Sawant about the City Council enacting a $15 minimum wage on June 2, 2014.

    Today, workers in Seattle have made history.

    A half century ago, Dr. Martin Luther King Jr. fought for a living wage at the March on Washington, where a quarter of a million people, mostly black workers, demanded their rights. They called for $2/hr. In today’s dollars it is the same number – Dr. King and his movement had launched the first fight for 15, at the same time they fought against the brutal racism of Jim Crow.

    With this vote, Seattle will become the first major city in the U.S. to win a $15/hr minimum wage.

    Our victory comes less than 6 months after the launch of 15 Now, after the election of the first socialist to the city council in 100 years. We built on the work of labor in Seatac, on the growing movement of the fast food workers which began in New York one year before. We worked alongside organized labor in Seattle, which campaigned continuously for 15.

    We forced the city establishment to lift the wages 100,000 low wage workers in Seattle – to transfer $3 billion from business to workers at the bottom of the wage scale over the next 10 years.

    We did this. Workers did this.

    Today’s first major victory for 15 will inspire people all over the nation.

    We need to recognize what happened here in Seattle that led us to this point.

    15 was not won at the bargaining table as the so-called “sensible compromise” between workers and business. It was not the result of the generosity of corporations or their Democratic Party representatives in government.

    What was voted on in the city council was a reflection of what workers won on the street over this last year.

    In 15 Now, groups of workers and activists met weekly, held mass conferences and debates, organized rallies, and engaged thousands of people around the city about the need for a living wage. We won the public debate – in a recent poll 74% of voters now support 15. We defeated the arguments of business in the corporate media.

    Let this be our guide. At every stage of the struggle, corporations and their representatives, have sought to undermine our efforts. And future victories will also depend on the organization of working people fighting for our interests.

    This is also why we need an alternative to the two parties representing business. Despite the Democratic Party posing as a progressive alternative to the Republicans – we can see here in Seattle how it was only with the election of a socialist that the establishment was forced to pass real gains for workers. We need many more independent and socialist candidates to turn the tide against corporate politics.

    Our victory is not complete, but we have fought until the last day, the last hour, against all the loopholes demanded by business.

    We’ll come back to the questions of tip penalty, the long-phase in, the training wage.

    What was lost through corporate loopholes is a reminder to us that outcomes are determined by the balance of forces. It is a reminder that we need to continue to build an even more powerful movement. A movement strong enough to overcome the counterattacks from business. A movement that goes on from 15 to win further gains to address the stunning income inequality workers face – that will fight for rent control, taxes on millionaires and big developers, and full funding for all public services.

    I appeal to all workers to join the movement. The attempts of business to undermine 15 will continue, well after this vote today. They may submit legal challenges, they may challenge at the ballot, they may wait for their moment to make the “temporary” tip penalty permanent.

    But today’s message is clear: If we organize as workers, with a socialist strategy, we can tackle the chasm of income inequality and social injustice.

    15 in Seattle is just a beginning. We have an entire world to win.

    Solidarity!

     

  • Kshama Sawant en Jess Spear over de overwinning in Seattle

    In onderstaande video wordt ingegaan op de overwinning van de campagne 15Now in Seattle. Gemeenteraadslid Kshama Sawant en Jess Spear, kandidaat van Socialist Alternative bij de verkiezingen voor het regionaal parlement, leggen de inhoud en het belang van deze overwinning uit.

    Na de vergadering van de commissie van de gemeenteraad op 29 mei waarbij het voorstel werd gestemd, legde Kshama Sawant uit wat werd bekomen en hoe dit gebeurde.

  • 15 jaar geleden. Daar komen de antiglobalisten

    1999seattleTienduizenden betogers die een top van de Wereldhandelsorganisatie in Seattle in 1999 blokkeerden haalden dagenlang het wereldnieuws. Een dergelijke offensieve actie met een meer algemene kritiek op het functioneren van het systeem was een nieuw gegeven. Het gaf uitdrukking aan een gevoel dat ook elders leefde en bekend zou worden onder de naam ‘antiglobalisme’. Het verzet tegen de kapitalistische globalisering waarbij een kleine elite de ongelijkheid in stand houdt en versterkt, zou ook bij ons naar voor komen met onder meer protest tegen verschillende Europese toppen in ons land in 2001. De start van de beweging lag in Seattle, een stad die vandaag opnieuw een pionier is met de eerste consequente socialistische verkozene in de VS. In onderstaand artikel door Lynn Walsh uit 1999 wordt de achtergrond van het protest in Seattle beschreven.

    [divider]

    Wereldhandelsorganisatie belegerd

    Tienduizenden betogers blokkeerden een top van de Wereldhandelsorganisatie in Seattle. Ze slaagden erin om de openingssessie te stoppen. Op straat ging de oproerpolitie over tot aanvallen op vreedzame betogers en er werd een zone ingesteld waar protest niet toegelaten was. De stad werd omgevormd tot een politiestaat. In het congrescentrum leidden de chaotische onderhandelingen tot niets, er was geen akkoord over een agenda voor nieuwe onderhandelingen over een handelsakkoord en er waren scherpe spanningen tussen nationale leiders.

    Dit was het grootste massaprotest en het ergste politiegeweld sinds de betogingen tegen de oorlog in Vietnam en de burgerrechtenbeweging van de jaren 1960 en 1970. Er was een brede alliantie van betogers. Studenten stonden vooraan, zij toonden hun woede tegenover een onverkozen en door grote bedrijven gedomineerde instelling die de winsten centraal stelt en geen rekening houdt met de mensen en de mensenrechten. Er waren milieuactivisten, mensenrechtengroeperingen, religieuze groepen en consumentenorganisaties.

    De vakbondsfederatie AFL-CIO hield een bijeenkomst met meer dan 20.000 aanwezigen. Deze bijeenkomst was wel op een grote afstand van het congrescentrum. Een grote groep staalarbeiders en andere syndicalisten trokken wel naar de acties aan het congrescentrum waar de politie een confrontatie met de betogers aanging. Het eengemaakt verzet van de arbeidersbeweging en allerhande one-issuecampagnes leidde tot slogans als ‘Teamsters and Turtles – Together at Last’ (Teamsters verwijst naar de Teamster-vakbond, Turtles naar de milieubeweging).

    Het echte doelwit was natuurlijk niet de Wereldhandelsorgaisatie op zich, dat is slechts een symbool, een bureaucratische metafoor voor de dictatoriale macht van de wereldmarkt die de grote bedrijven en superrijken voordeel oplevert ten koste van de werkenden, arme boeren, werklozen en andere onderdrukten. Het protest ging ook in tegen de actieve steun van de Amerikaanse regering voor vrijhandel en de wereldwijde deregulering van de financiële sector en van de bedrijfswereld.

    Op dinsdag 30 november gingen de betogers over tot een geslaagde blokkade van het congrescentrum, de openingssessie moest uitgesteld worden. Het vreedzame protest werd op harde wijze aangevallen door de politie die versterking kreeg. De politieke verantwoordelijken in de stad, de media en zelfs president Clinton probeerden de verantwoordelijkheid voor de confrontaties af te schuiven op enkele ‘gewelddadige anarchisten’. Maar waarom kwam de politie er dan aan alsof ze voorbereid was op een Derde Wereldoorlog?

    De politie kwam er in volle ornaat aan en viel de betogers aan met traangas, pepperspray en rubberkogels. De betogers probeerden hiervan te vluchten maar werden achtervolgd door de politie die meteen ook omstaanders aanviel. Dinsdagnamiddag werd een noodtoestand uitgeroepen met een zone waar protest verboden was en waar een samenscholingsverbod van toepassing was.

    Winkels gingen dicht, enkele ruiten sneuvelden. De kosten voor de opruimoperatie werden op 9 miljoen dollar geschat. ‘Ze zijn bezorgd over enkele kapotte ramen’, stelde een Filipijnse activist. ‘Ze moeten eens komen zien hoe gewelddadig onze gemeenschappen worden aangepakt in naam van de vrijmaking van de handel.’ De meeste inwoners van Seattle stonden positief tegenover het protest.

    Op woensdag veranderde de politie van tactiek. Er werd minder traangas ingezet maar er werden ruim 400 mensen opgepakt, vaak op willekeurige basis. Een grote groep betogers trok naar de cellen waar deze mensen werden vastgehouden. Ze eisten de vrijlating van de ‘politieke gevangenen’. Ze riepen slogans als: ‘Dit is hoe democratie eruit ziet.’

    De onderhandelingen zelf eindigden met een mislukking. Er waren spanningen tussen verschillende groepen afgevaardigden. Er was geen akkoord over een agenda voor een nieuwe ronde van onderhandelingen over vrijhandel in navolging van de GATT-onderhandelingen uit 1994. De VS botsten met de EU met wederzijdse verwijten van een gebrek aan flexibiliteit in de gesprekken. Voor het eerst waren er vertegenwoordigers van de arme landen die samenwerkten om de akkoorden van de grootmachten af te wenden.

    Het gebruikelijke front tussen de VS en de EU tegenover de rest van de wereld hield geen stand. De EU kreeg steun van Japan en Zuid-Korea in het verzet tegen de eisen van de VS en de groep landen rond Australië die een snelle afbouw van landbouwsubsidies eisten. De EU weigerde toegevingen te doen op het vlak van voedselveiligheid, een punt dat de VS naar voor schoven om het Europese verzet tegen genetisch gemanipuleerd voedsel en het gebruik van hormonen te breken. Een analist van het conservatieve Hudson Institute verklaarde: “Los van de landbouw, was dit voor het eerst in negen onderhandelingsrondes dat de VS en Europa niet samenwerkten.” (International Herald Tribune, 4 december)

    Pasal Lamy, de Europese commissaris van handel, klaagde dat de ‘Amerikaanse politieke cyclus doorwoog op de onderhandelingen.’ De komende presidentsverkiezingen zorgden er volgens Lamy voor dat over niets een akkoord mogelijk was aangezien Clinton en Gore zo weinig mogelijk problemen op korte termijn wilden zien.

    De VS hoopten dat ze het forum van 134 leden zouden kunnen domineren. Dat was een zware misrekening. De diepe economische en sociale crisis waar de helft van de wereld in terecht kwam na de Zuid-Oost-Aziatische muntencrisis van 1997 heeft geleid tot rebellie onder de leiders van de semi-ontwikkelde en arme landen. De kapitalisten en heersende politici van heel wat neokoloniale landen werden erg rijk door hun banden met het Westerse kapitaal. De destabiliserende gevolgen van de kapitalistische globalisering bedreigen nu hun macht. ‘Er was geen consensus over de nood aan verdere liberalisering’, verklaarde Ira Shapiro, een voormalige adviseur voor de Amerikaanse handelsvertegenwoordiging. ‘Het enige waar de meesten het over eens waren, was een gevoel van onbehagen dat ze onrechtvaardig behandeld worden door het globale handelssysteem.’

    Een andere commentator, Clyde Prestowitz, verantwoordelijk van het Economic Strategy Institute uit Washington, verklaarde: ‘Er is een breed verspreid standpunt dat globalisering aan de wereld wordt opgelegd door Amerikaanse bedrijven en dat globalisering Amerikanisering is. Er wordt dan ook samengespannen om de nationale belangen te verdedigen.’ Voor kapitalisten uit arme landen  bestaan de nationale belangen ook uit het uitbuiten van de eigen werkenden, met inbegrip van kinderarbeid en slavenarbeid, zonder de door het Westen opgelegde minimale arbeidsvoorwaarden.

    Ministers uit semi-ontwikkelde en arme landen, zogenaamd gelijke leden van de Wereldhandelsorganisatie, haalden uit naar de vele geheime bijeenkomsten van de grootmachten waar zij niet op aanwezig mogen zijn. De Amerikaanse handelsvertegenwoordiger Charlene Barshefsky werd zelfs uitgejouwd op een plenaire sessie.

    Voor Clinton was Seattle een ramp. Hij dacht dat de Wereldhandelsorganisatie een gelegenheid zou vormen waar hij als grote naam een snel gastoptreden kon maken en meteen een nieuwe ronde van onderhandelingen zou aankondigen. Hij hoopte om hier wat internationale steun te verzamelen op het einde van zijn termijn en daarmee meteen de campagne van Al Gore te versterken. De impasse op de top en het massale straatprotest maakten dat onmogelijk. “Clintons misrekening met de poging om de onderhandelingen te gebruiken om politieke punten in eigen land te scoren, zorgden voor grote woede onder afgevaardigden van de EU en van ontwikkelingslanden”, stelde de Daily Telegraph in Londen op 6 december.

    Clinton was net als andere kapitalistische leiders geschrokken door de sterkte van het protest tegen de top, en zeker door het feit dat het protest klaar en duidelijk gericht was tegen het kapitalisme. De Amerikaanse president probeerde de reputatie van de Wereldhandelsorganisatie te redden door een zekere sympathie voor de betogers naar voor te brengen in zijn retoriek met een demagogische poging om de bezorgdheid over arbeidersrechten en het milieu op te nemen. Hij verklaarde dat de Wereldhandelsorganisatie opener en toegankelijker moet zijn, alsof de Amerikaanse handelsdelegatie zelf niet verantwoordelijk is voor heel wat maneuvers achter de schermen. De medewerkers van Al Gore, de zogenaamde milieuvriend, hadden het in een mediabriefing meteen over de steun van Gore voor ‘schone, groene en eerlijke handel.’ Slechts vijf jaar geleden duwden Clinton en Gore het NAFTA-akkoord door het Amerikaanse parlement zodat bedrijven grotere winsten kunnen maken op basis van vrijhandel met Mexico waar de lonen lager liggen.

    Tot woede van de vertegenwoordigers van de arme landen, stelde Clinton dat een aantal minimale arbeidsvoorwaarden moeten opgelegd worden door de Wereldhandelsorganisatie. Daarmee hoopte Clinton ongetwijfeld de vakbonden te paaien zodat ze steun zouden geven aan de campagne van Al Gore. Clinton heeft echter niet bepaald een positief palmares inzake arbeidsvoorwaarden of vakbondsrechten. De antivakbondswetten die onder Reagan werden ingevoerd, bestaan nog altijd. De opmars van laag betaalde en onzekere tewerkstelling ging onder Clinton versneld door.

    De retoriek van Clinton was bijzonder vaag, Barshefsky kwam niet verder dan het voorstel van een werkgroep rond dit thema. Zo’n werkgroep is gericht op het bekomen van steun van de AFL-CIO voor Gore. De vakbondsleiding rond Sweeney hield een protestbijeenkomst in Seattle. Dat was niet om zich te verzetten tegen de Wereldhandelsorganisatie en de neoliberale agenda ervan, maar wel om zelf een plaats rond de tafel te krijgen. Zelfs de vakbondsleiders schrokken van de sfeer onder de betogers op straat. Ze moesten er enige uitdrukking aan geven. Zo kreeg Gerald McEntee van de vakbond AFSCME, een fervente aanhanger van Clinton en Gore, een groot applaus toen hij verklaarde: ‘We moeten het systeem dat slavenarbeid en kinderarbeid toelaat bij naam noemen, dat systeem is het kapitalisme.’

    McEntee en andere vakbondsleiders probeerden in te spelen op de militante sfeer onder de eigen leden. De betogers waren niet enkel bezorgd om de eigen jobs, ze keerden zich tegen het wereldwijde neoliberale beleid van sociale afbraak. “Ik had het nooit op milieu-activisten begrepen, tot ik besefte dat we allemaal voor hetzelfde vechten”, verklaarde een staalarbeider uit Michigan die pas zijn job verloor. Er was enthousiasme voor toespraken van vakbondsleiders uit Maleisië, Argentinië en Zuid-Afrika.

    De vernietigende gevolgen van de uitbuiting die bekend staat als globalisering, zijn geen excessen van het kapitalisme of slechts een toevallige omvorming van het kapitalisme die kan rechtgetrokken worden met een terugkeer naar het sociaaldemocratische beleid van 1950-73 in de periode van economische groei. De toenemende uitbuiting samen met een opmars van speculatie, is een essentieel onderdeel van het wereldkapitalisme op dit ogenblik van ontwikkeling. De koers van de Wereldhandelsorganisatie is geen uitdrukking van een verkeerd economisch en sociaal beleid waarbij een politiek debat en druk het evenwicht kan herstellen. Het is een uitdrukking van de huidige krachtsverhoudingen op economisch en politiek vlak, een uitdrukking van de zoektocht van de grote machten en bedrijven naar steeds goedkopere arbeid en grondstoffen en een aanwezigheid op een steeds grotere markt. De symptomen van globalisering kunnen niet bestreden worden zonder tegen het systeem zelf te strijden.

    Seattle vormt een keerpunt voor zowel de Wereldhandelsorganisatie als de Amerikaanse samenleving. Voorheen was deze instelling amper bekend, nu is ze wereldwijd bekend als een instrument voor sociale afbraak, een instrument van uitbuiting van werkenden en armen. Een wereldwijde protestbeweging heeft de Wereldhandelsorganisatie gediscrediteerd als instrument van de Westerse machten en grote bedrijven, en van het VS-imperialisme in het bijzonder.  Tegelijk bleek in Seattle het falen van de VS om de internationale handelsagenda te bepalen, de grootmacht werd er eigenlijk vernederd.

    Een verlamming van de Wereldhandelsorganisatie kan leiden tot een meer unilaterale poging van de VS om handels- en zakenregels aan de rest van de wereld op te leggen. Dat kan de spanningen versterken en zelfs leiden tot handelsoorlogen met een terugkeer van selectief protectionisme door de belangrijkste handelsblokken, zeker op een ogenblik dat de volledige wereldeconomie terug naar beneden gaat is dat een mogelijkheid.

    De gebeurtenissen in Seattle vormen ook een keerpunt in de VS. Dergelijk straatprotest is een weerspiegeling van een veranderende sfeer onder de werkenden en de middenlagen. Kapitalistische leiders in de VS zijn bezorgd omwille van wat in Seattle gebeurde. Niet zozeer omwille van de paar gebroken ruiten, maar wel omdat ze erkennen dat het protest een uitdrukking is van een groeiend ongenoegen en woede onder de oppervlakte.

    De globalisering heeft vooral de rijke minderheid in de Amerikaanse samenleving voordeel opgeleverd, de meerderheid van de bevolking ging er enkel verder op achteruit. Een recente studie van het Pew Research Center (aangehaald in de International Herald Tribune van 4 december) toont aan dat de steun voor globalisering nauw verbonden is met het inkomensniveau van de ondervraagden. Onder de gezinnen die jaarlijks 75.000 dollar of meer verdienen ziet 63% globalisering als iets positief. Bij diegenen die 50.000 dollar of minder verdienen daalt dat tot 37%. Bij de onderste helft van de loontrekkers vindt amper 27% dat ze genoeg verdienen.

    De gebeurtenissen in Seattle zijn een eerste teken van wat komt, het is een passende prelude voor de nieuwe eeuw.

  • Amerika na Occupy

    Alle schijnwerpers hebben zich woensdag op het bezoek van de Amerikaanse president Obama aan België gericht. Behalve eentje. In samenwerking met Victoria Deluxe en het Masereelfonds hield LSP Gent in Dok Noord een debatavond met iets meer dan 45 aanwezigen over de sociale en politieke ontwikkelingen in de Verenigde Staten.

    Door Thomas

    “Onder het mom ‘stem liever op het minste kwaad’, zijn de Democraten een kerkhof van sociale bewegingen. Die situatie is aan het veranderen: de activisten weken zich los.”

    Bart Vandersteene (LSP) was onlangs in Seattle in de Verenigde Staten om er Socialist Alternative te ondersteunen, de partij van gemeenteraadslid Kshama Sawant. De aantreding van een Amerikaanse socialiste in de gemeenteraad van Seattle vormde de aanleiding voor deze bijeenkomst waarin redacteur Lode Vanoost (Dewereldmorgen) mee debatteerde.

    Het was een kleine anekdote over een vakbondsman die voor de Democraten had gestemd, die Bart Vandersteene gaf, om te illustreren hoe delen van de Amerikaanse linkerzijde gerationaliseerd hadden dat zelfs maar één zetel binnenhalen in een gemeenteraad zo goed als onmogelijk was voor socialisten en men dus bleef oproepen om voor de Democraten te stemmen.

    Er hebben zich heel wat drempels en obstakels in het politieke systeem opgehoopt, zo verklaarde Lode Vanoost de houding van veel van die ontgoochelde linkse Amerikanen. De ondemocratische gevolgen van deze belemmeringen, zo zei hij, zijn geen ‘collateral damage’ maar bedoelde gevolgen.

    Lode Vanoost neemt nog heel wat grassroots-activisme in de Amerikaanse samenleving waar, en hij stond erop dat er altijd pogingen zijn geweest om een derde partij tegen de partijen van ‘big business’ te stichten, maar deze tendensen hebben vaak in het zand moeten bijten.

    De Verenigde Staten bevinden zich volgens hem in een tweespalt tussen vrijheid aan de ene kant en allerhande vormen van repressie en belemmeringen aan de andere kant. Steden en staten die zelfs maar een soort Europees sociaaldemocratisch model nastreven, zien zich bijvoorbeeld gemarginaliseerd door de grote mediabedrijven en de politici die zij opvoeren.

    Het is daardoor gemakkelijk om ten opzichte van de Verenigde Staten een haat-liefdeverhouding te ontwikkelen, vervolgde Bart Vandersteene. Er zijn heel wat mogelijkheden voor verandering en de sociale strijd is duidelijk aanwezig, maar de conservatieve reactie van grote bedrijven en politici is overweldigend.

    De hoop op verandering

    Even gemakkelijk is het om vanuit Europa het vooroordeel te ontwikkelen dat men in de Verenigde Staten geen verandering wil, terwijl het land een hele geschiedenis kent van sociale strijd. Lode Vanoost verwees naar de oorsprong van de Dag van de Arbeid op 1 mei. Bart Vandersteene verwees onder meer naar het protest in Seattle in 1999 tegen de WTO-top. Dit was startsignaal voor het andersglobalisme wereldwijd: ‘the battle for Seattle’.

    Op het moment dat de bijeenkomst plaatsvond, was de Amerikaanse president Barack Obama al op het vliegtuig na zijn kortstondig bezoek aan België. Bart Vandersteene zei kort naar enkele fragmenten van diens toespraak in Bozar te Brussel gekeken te hebben. Een toespraak die hij heel ideologisch noemde. Hij onderscheidde ook subtiele verwijzingen naar de zucht om verandering die zowel in de Verenigde Staten als in Europa nooit is ingelost. In 2008 hadden miljoenen mensen voor Obama gestemd in de hoop dat het voortaan anders zou zijn.

    Het ongenoegen over het uitblijven van verandering, over het feit dat van het economisch herstel van de afgelopen jaren 95 procent direct naar de rijkste 1 procent van de Amerikaanse bevolking is gegaan, zo stelde Bart Vandersteene, heeft ertoe bijgedragen dat steeds meer mensen zich losweken van Obama en de Democraten en een onafhankelijke politieke lijn zoeken.

    Het verklaart ook de steun voor de verkiezingscampagne van Kshama Sawant tegen de lijn van ‘het minste kwaad’. Toch was volgens Bart Vandersteene de grootste hindernis de apathie die ontstaan is, wat zich uitte in een lage opkomst aan het stemhokje. Het vergde een combinatie van een expliciet socialistische boodschap en het grassroots-activisme om de mensen te overwegen te gaan stemmen.
    Sinds ze haar zetel in de gemeenteraad van Seattle heeft kunnen innemen, zo vertelde hij, hebben vakbondsleden en anderen die tegen de slechte loon- en arbeidsvoorwaarden vechten geregeld met Sawant contact opgenomen. Ze vraagt hen zelf het gevecht te blijven aangaan, maar haar ook te vragen waar ze hen kan steunen.

    Een socialistisch gemeenteraadslid vervangt de sociale strijd niet, maar kan ze enkel kracht bijzetten. Bart Vandersteene vertelde hoe de inauguratie van Sawant, waar duizenden mensen naar hebben gekeken, het startsein was voor de volgende campagne van Sawant: een verhoging van het minimumloon, van een schamele 9 naar 15 dollar per uur: ‘15 now’.

    Alle ogen zijn gericht op Seattle

    “All eyes are on you Seattle. Give ’em hell.” Het is de manier waarop Tom Morello (Rage Against The Machine) zijn solidariteit met de campagne voor de verhoging van het minimumloon heeft betuigd. Lode Vanoost wees op de aanwezigheid van het bedrijf Boeing in Seattle, waar Sawant de stakende werknemers ooit had toegesproken over de houding van de bedrijfsleiding ten opzichte van hun looneisen en de miljarden aan belastingvoordelen die ze krijgt.

    Volgens Lode Vanoost gaat het hier om grote bedrijven die eigenlijk een vorm van staatssubsidie krijgen. De bedrijfsleiding ontkent dat, en zet de ideologische middelen in, opdat het idee zich niet zou verspreiden dat de Amerikaanse industrie in belangrijke mate op publieke middelen draait.
    Verschillende vragen waren er vanuit de zaal, onder meer over wat de verkiezing van Sawant voor de toekomst zal betekenen en wat de gevolgen zijn van de Occupy-beweging. Lode Vanoost antwoordde dat wij, maar ook veel Amerikanen, weinig horen van de campagne van Sawant en van de ontwikkeling van Occupy als gevolg van de houding van de Amerikaanse mainstreammedia. Op korte termijn verandert er volgens hem niet zo veel.

    De televisiejournalen promoten dan indirect het idee dat je het allemaal voor de buis kunt zien. Je hoeft niet naar de acties te gaan. Maar verandering, zo zegt hij, is iets voor lange termijn, en verwijzend naar een uitspraak van Howard Zinn, de auteur van “A people’s history of the United States” zei hij: “sociale actie werkt wel, maar met vallen en opstaan”.

    Sawant en de campagne ‘15 now’ zijn een grote slag aan het voorbereiden, zei Bart Vandersteene. De dominante positie op de politieke agenda van de eis voor een verhoging van het minimumloon zet politici die zich door Sawant in de schaduw gesteld voelen en bedrijven ertoe aan een tegencampagne voor te bereiden.

    ‘Big business’ schuilt zich, zo vertelt Bart Vandersteene, achter de kleine bedrijfjes zoals de horeca. Zo overhalen ze inwoners van Seattle om van een hoger minimumloon af te zien. Want zo gaat het argument: het is voor bedrijven onbetaalbaar en het kan zelfs tot faillissementen en het verlies van banen leiden.

    Een mooi voorbeeld van de kleinschalige voorbereidingen die Sawant neemt voor verandering en sociale strijd op langere termijn, is volgens Bart Vandersteene haar houding in de gemeenteraad. Ze ziet af van het grootste deel van haar loon, waarvan ze een deel van aan de campagne schenkt. Ze noemt zich ook openlijk socialist en noemt het kapitalisme bij naam.

    Op die manier is ze een voorbeeld voor socialistische en Occupy-kandidaten in de toekomst, wie weet zelfs een presidentskandidaat. Volgens Bart Vandersteene helpt deze houding om de essentiële waarden en begrippen voor de toekomstige sociale strijd in de samenleving in te planten en de activisten in binnen en buitenland een gevoel van zelfvertrouwen en vertrouwen in de sociale strijd in de Verenigde Staten terug te schenken.

    sawant_gand_01

    sawant_gand_02

    sawant_gand_03

    sawant_gand_04

  • Kshama Sawant legt de eed af als socialistische verkozene in Seattle

    Er was een grote toeloop om de eedaflegging van Kshama Sawant van Socialist Alternative in Seattle mee te maken. Honderden mensen kwamen haar verkiezingsoverwinning vieren, naast de 800 aanwezigen in de zaal waren er honderden anderen die buiten de zitting volgden. Tal van lokale en nationale media besteedden aandacht aan het gebeuren. In haar openingstoespraak zette Sawant meteen de toon.

    Toespraak door Kshama Sawant

    Broeders en zusters,

    Bedankt voor jullie aanwezigheid hier vandaag.

    Deze stad heeft enorme fortuinen opgeleverd voor de superrijken en de grote bedrijven die het landschap van Seattle domineren. Tegelijk wordt het leven van de werkende bevolking, de werklozen en de armen iedere dag moeilijker. De huizenprijzen swingen de pan uit, onderwijs en gezondheidszorg worden ontoegankelijk.

    Dit is niet alleen in Seattle het geval. Het is een schande dat in dit land, het rijkste in de geschiedenis, vijftig miljoen van onze mensen – één op zes – in armoede leven. Wereldwijd zijn er miljarden mensen die geen toegang hebben tot drinkbaar water en basis sanitair, iedere dag sterven er kinderen aan ondervoeding.

    Dat is de realiteit van het internationale kapitalisme. Het is het resultaat van het gigantisch casino van speculatie georganiseerd door de struikrovers van Wall Street. In dit systeem is de markt God en alles wordt geofferd op het altaar van de winst. Het kapitalisme faalt voor de 99%.

    Ondanks de recente retoriek over economische groei, was er enkel herstel voor de rijkste 1% terwijl de rest van ons nog verder achteruit gaat.

    In ons land verdedigen zowel de Democratische als de Republikeinse politici de belangen van de grote bedrijven. Een Congres [nationaal parlement] dat volledig lam ligt, is het wel eens over één zaak: de regelmatige verhoging van de eigen reeds hoge lonen terwijl tegelijk het federale minimumloon stagneert en steeds verder op de inflatie achterop raakt. We hebben een obsceen spektakel van een gemiddelde CEO die zeven duizend dollar per uur krijgt, terwijl de slechtst betaalde werkenden pretentieus worden genoemd als ze opkomen voor amper vijftien dollar per uur.

    Om daar tegen in te gaan, hebben we nood aan georganiseerde massabewegingen van werkenden en jongeren die beroep doen op hun eigen onafhankelijke kracht. Dit is hoe we vakbonden bekwamen net als burgerrechten en LGBTQ-rechten.

    Doorheen het hele land komen werkende mensen op voor een degelijk en waardig leven voor zichzelf en hun kinderen. Kijk naar de beweging van de fast food werknemers, de campagnes van personeel bij Walmart of het moedige activisme om de Keystone XL pijpleiding tegen te houden.

    Hier in de buurt, in SeaTac, was er de schitterende en succesvolle campagne voor 15 dollar per uur. Tegelijk waren in Lorain County, Ohio, vierentwintig kandidaten die niet als Democraten of Republikeinen opkwamen maar als ‘Independent Labor’ en verkozen raakten in de gemeenteraden.

    Ik zal er alles aan doen om de uitgeslotenen en rechtelozen, de armen en de onderdrukten te vertegenwoordigen door te strijden voor 15 dollar per uur als minimumloon, betaalbare huisvesting en het belasten van de superrijken om een massale uitbreiding van het vervoer en het onderwijs mogelijk te maken. Mijn stem zal door diegenen die de macht hebben echter enkel gehoord worden als de arbeiders zelf hun eisen van de daken schreeuwen en zich massaal organiseren.

    Mijn collega’s en ikzelf van Socialist Alternative zullen aan zij aan zij staan met al diegenen die willen opkomen voor een betere wereld. Maar de werkende bevolking heeft nood aan een nieuwe politieke partij, een massale organisatie van de werkende bevolking die door henzelf beheerd wordt en verantwoording aan hen verschuldigd is. Een strijdpartij die campagne voert in hun belangen en die zonder schroom opkomt voor alternatieven op het door crisis gekenmerkte systeem.

    Hier in Seattle vragen de politieke experts zich af of ik compromissen zal sluiten? En of ik met anderen kan werken? Natuurlijk is dat zo. Ik zal de vertegenwoordigers van het establishment hier ontmoeten en met hen debatteren. Maar als ik dat doe, is het om de noden en behoeften van de werkende bevolking op iedere tafel waar ik aanzit te brengen, los van wie er tegenover mij zit. Laat me absoluut duidelijk zijn: er zullen geen achterkamerakkoorden gesloten worden met bedrijven of hun politieke lakeien. Er komt geen rotte uitverkoop van de mensen die ik vertegenwoordig.

    Ik draag het embleem van ‘socialist’ met trots. De bijna honderdduizend mensen die voor me stemden, en de honderden die zich de naad uitwerkten in onze campagne, bedank ik. Laat ons doorgaan!

    De verkiezing van een socialist in de gemeenteraad van een grote stad in het centrum van het globale kapitalisme heeft wereldwijd een impact. We weten dit omdat we berichten kregen uit Europa, Latijns-Amerika, Afrika en Azië. Diegenen die strijden voor verandering vertelden ons dat ze inspiratie halen uit onze overwinning.

    Aan al wie bereid is om in te gaan tegen de agenda van de grote bedrijven – in Seattle en de rest van het land – roep ik op om zich te organiseren. Bouw met ons mee aan een massale beweging voor economische en sociale rechtvaardigheid, voor democratisch socialistische verandering waarbij de middelen van de samenleving niet langer ingezet worden voor de inhaligheid van een kleine minderheid, maar voor de behoeften van iedereen. Solidariteit!

    Video

    De volledige openingszitting van de gemeenteraad van Seattle is als video beschikbaar: Hier vind je deze video. Kshama Sawant komt aan bod vanaf ongeveer 29:20.

    Nationale en lokale media brachten bericht van de eedaflegging van Sawant: Video en artikel van King 5. En Video op Al Jazeera.

    Democracy Now bracht deze reportage met interview

    Achtergrond

    • 6 december 2013: Doorbraak voor socialisten in de VS
    • 19 november 2013: Interview met Kshama Sawant
    • 14 november 2013: Forbes wordt gek van socialistisch succes in Seattle…
    • 5 november 2013: VS. Momentum in socialistische verkiezingscampagnes
    • 23 oktober 2013: Tom Morello roept op om de campagnes van Kshama Sawant en Ty Moore te ondersteunen
    • 9 september 2013: Linkse socialisten tonen weg naar onafhankelijke politieke vertegenwoordiging
    • 8 augustus 2013: Seattle. Kshama Sawant met 34% naar tweede ronde in gemeenteraadsverkiezingen
    • 6 december 2012: VS: kiezers verwerpen rechtse agenda
    • 11 november 2012: 28% voor socialistische kandidaat in Seattle

  • VS. Interview met een fastfood-arbeider in Seattle

    De strijd van het fastfoodpersoneel in de VS gaat door. Er wordt al langer campagne gevoerd voor een degelijk minimumloon van 15 dollar per uur en vakbondsrechten. We spraken met een van de voortrekkers van het fastfoodpersoneel in Seattle, Carlos Hernandez. Hij werd doorheen de acties een van de leiders van het personeel van de lageloonsector.

    Interview door Adam van Socialist Alternative (VS)

    De strijd van de fastfoodwerkers kreeg de laatste tijd wel wat aandacht. Waarom zijn jullie zo kwaad?

    Carlos: “De arbeidsomstandigheden zijn erg slecht. Het personeel wordt totaal niet beschermd. We hebben geen kans op een waardig leven, om onze rekeningen te betalen en om onze gezinnen te onderhouden. De meeste arbeiders in de sector krijgen slechts het minimum. Ze krijgen geen extra loon bij overwerk. Het is echt verschrikkelijk. Ze stelen onze lonen. Dit gebeurt in de meeste restaurants, maar de mensen weten niet dat het illegaal is. Jammer genoeg moeten we allemaal de levensnoodzakelijke dingen kunnen kopen en is er vaak geen uitweg.”

    Welke eisen stellen jullie daar tegenover?

    Carlos: “Een van de eerste dingen is de gezondheidszorg. De meeste mensen zijn niet verzekerd, want het is bijzonder duur. Maar iedereen wil wel bescherming tegen ziekte. Er moeten ook meer regels komen voor de arbeidsomstandigheden zodat we in degelijke omstandigheden werken en beschermd zijn. De werkgevers mogen ons niet zomaar uitbuiten, we hebben meer bescherming nodig.

    “Een van de populairste eisen is die van 15 dollar per uur. De grootste bedrijven kunnen gemakkelijk 15 dollar per uur betalen. Het zou de werkenden de mogelijkheid bieden om hun leven te verbeteren en naar school te gaan, ze zouden immers geen twee of drie jobs meer moeten uitoefenen om rond te komen. Wij zorgen ervoor dat deze sector draait. Wij zijn het die de restaurants open houden, de klanten ontvangen, schoonmaken en het eten klaarmaken. Maar de bazen zijn daar niet om bekommerd. Onze lonen is niet hun zorg. Zij zijn enkel bezig met de winsten.

    “Zolang ze winsten maken, zien ze het personeel als wegwerpproducten. Als iemand ziek is, wordt die aan de deur gezet en vervangen. We komen op voor 15 dollar per uur om meer controle te hebben op desector en om meer bescherming voor de werkenden te bekomen. We willen een einde maken aan de diefstal van onze lonen. Nu heeft minder dan 1% van de fastfoodrestaurants een vakbond.”

    Hoe reageren de bazen van de fastfoodrestaurants?

    Carlos: “De werkgevers reageren exact zoals we dat verwacht hadden. Ze zijn enkel bezorgd om hun winsten. Ze doen er alles aan om die te verzekeren. Ze hebben spijtig genoeg de macht van het geld. Veel arbeiders zijn bang omdat ze geld nodig hebben om in hun leven te voorzien en soms ook hun gezin te onderhouden. Intimidatie is een sterk wapen. Ze kunnen mensen het zwijgen opleggen. Nu gebruiken ze veel intimidatie. Ik verloor mijn job al twee keer toen ik probeerde om betere arbeidsomstandigheden te bekomen. De eerste keer was bij Chipotle en daar kreeg ik weinig steun. De tweede keer was bij Subway.

    “Als arbeiders heb ik problemen met onrechtvaardigheid. Ik vind het niet kunnen dat mensen slecht behandeld worden. Ik wil niet dat onze werkomstandigheden altijd zo blijven. Het gaat niet om mij of de anderen die er nu werken. Er beginnen veel nieuwe werkenden in deze jobs, en zij ondergaan hetzelfde lot. Als niemand tot verandering probeert te komen, zal er ook niets veranderen. Alles zal hetzelfde blijven. De eigenaars worden rijkere miljonairs op de kap van de mensen die in de restaurants werken, op de kap van het leven van die werkenden en dat is niet juist. Ze kunnen de mensen beter behandelen en hen het nodige respect geven. Maar ze willen niet dat we proberen tot verandering te komen.”

    Wat is er moet jou gebeurd toen je dat wel deed?

    Carlos: “Na mijn eerste staking begon ik met collega’s te spreken over hun rechten. Ze begonnen we hierop af te scheiden van mijn collega’s, zeker van de Spaanstalige collega’s. Ik ben een goede werker en dus was het moeilijk om me aan de deur te zetten. Ze zochten een excuus om dat toch te doen. Uiteindelijk werd ik afgedankt omdat ik een koekje aan een kind gaf. Jammer genoeg zijn er geen regels en kunnen ze me daarvoor afdanken. Ze volgden me steeds met een camera in de hoop dat ze iets zouden vinden om me af te danken. Toen dat gebeurde, voelde ik me rot. Als iemand ingaat tegen onrechtvaardigheid gebeurt altijd zoiets. De samenleving leert ons om onrechtvaardigheid te negeren omdat het anders gevolgen heeft. En je probeert toch ook om je familie te helpen. Ik ben een student en heb familie in Honduras die ik wil helpen.”

    Wat deed je dan? Welke acties ondernam je om je job terug te krijgen of er toch de aandacht op te vestigen?

    Carlos: “Ik probeer het bekend te maken door erover te spreken. Ik spreek met de werkenden en zorg ervoor dat ik gehoord word. Dat maakt een verschil. Ik geef ook niet op, dat is immers wat ze willen. Ze willen dat mensen de strijd opgeven. Als we dat doen, zal er nooit iets veranderen. We moeten ons organiseren en we moeten beseffen dat we mensen zijn. Het doet er niet toe van waar we komen, of we legaal of illegaal zijn, zwart of migrant, we moeten iets doen als we niet willen dat alles hetzelfde blijft. Dan zullen ze ons als afval blijven behandelen, als waardeloze en vervangbare objecten.”

    Welke rol spelen migranten in de strijd?

    Carlos: “Ze spelen een erg belangrijke rol. De meeste migranten zijn mensen die werk nodig hebben en bang zijn dat ze teruggestuurd worden naar hun land. Het is erg gemakkelijk om hen uit te buiten en werkgevers maken er gebruik van om ze slechte voorwaarden aan te bieden. Ze krijgen niet het respect dat ze verdienen, maar worden uitgebuit op basis van hun angst. Ze voelen het aan alsof ze geen stem hebben en moeten aanvaarden wat er is. Voor de werkgevers zijn het objecten – goedkope werkkrachten. Er zijn veel Latino’s. Zij zorgen ervoor dat de fastfoodrestaurants in dit land draaien. Ik werkte in tal van zo’n restaurants en zag er heel veel Latino’s die altijd hard werken, maar vaak het minste verdienen. Ze spelen een belangrijke rol, maar voor de werkgevers zijn het slechts goedkope werkkrachten. Zolang ze maar winst maken, kijken ze niet naar ons om. Migranten zijn een gemakkelijke prooi voor hen.”

    Hoe kan de strijd vooruit gaan?

    Carlos: “Het is niet gemakkelijk maar ook niet onmogelijk. Veel mensen zijn erg betrokken bij deze strijd om tot verandering te komen, niet alleen voor migranten of Latino’s, maar voor de meerderheid van de werkenden die gewone vaders en moeders zijn die in dit land werken. Het doel is om betere arbeidsvoorwaarden af te dwingen met een loon dat ons en onze gezinnen een waardiger leven kan geven. We willen niet alle luxe van de wereld, zoals al eens wordt gezegd. Zo werkt het niet. Het gaat over overleven in dit land. We moeten overleven en kunnen dat niet. We staan slechts een stap van de dakloosheid verwijderd. Onze kinderen staan op een stap van de drugs. Het heeft enorme gevolgen voor onze kinderen.

    “We willen de voorwaarden verbeteren en organisaties opzetten zodat de werkenden zich kunnen organiseren. We willen betere lonen, betere omstandigheden en dat iedereen weet wat er gebeurt. Het is belangrijk dat de mensen, de gemeenschappen, de kerken en de politici van onze omstandigheden weten. Dat ze weten hoeveel wij verdienen en welke uitbuiting er is. We slagen daar steeds meer in en mensen beginnen te weten hoe het er in de fastfoodsector aan toe gaat.

    “Een ander doel is om ons te organiseren zodat we toegevingen en 15 dollar per uur kunnen afdwingen. Ze kunnen ons dat betalen. Ze zullen altijd proberen om mensen af te schrikken met de stelling dat de prijzen in de restaurants zullen stijgen, wat de economie niet ten goede komt op een ogenblik dat het al niet goed gaat met die economie. De economie staat echter net daarom zwak. De mensen hebben niet genoeg om voor zichzelf te zorgen en zijn afhankelijk van de overheid.

    “De meeste werkenden in de fastfoodsector zijn van overheidssteun afhankelijk, van voedselbonnen en kinderopvang. Wij willen dat werkenden op zichzelf kunnen overleven, maar de bedrijven willen dat niet. Ze willen de mensen bang maken, maar ze kunnen meer betalen zonder de prijs van het eten aan te passen. Misschien dat ze bij restaurants als McDonalds, Subway of Wendy’s 5 cent erbij zouden moeten doen. Maar deze bedrijven maken miljoenen winsten. Ze kunnen hun personeel beter betalen, maar doen dat niet. Ze willen het personeel uitbuiten om zelf meer te hebben.”

    Je hebt de campagne van Kshama Sawant enthousiast ondersteund. Waarom?

    Carlos: “Als werkende en als student denk ik dat we politici nodig hebben die door dezelfde ervaringen zijn gegaan en dezelfde obstakels kenden. Zeker voor armen zonder veel middelen, zoals minderheden, zijn er weinig mensen die ons vertegenwoordigen en ons steunen in de strijd voor verandering. We hebben mensen nodig die dit deel van de bevolking, de meerderheid ervan, vertegenwoordigen. De meerderheid in dit land is arm, het zijn werkenden die amper kunnen overleven en velen van hen zijn kleurlingen. Hun stem komt niet aan bod.

    “Het is belangrijk dat er mensen als Kshama zijn die voor deze mensen opkomen en die verandering willen met beter onderwijs, programma’s om de toegang tot onderwijs te verbeteren en ervoor te zorgen dat de ouders hun kinderen voldoende te eten kunnen geven en dat werkenden met respect worden behandeld. De politici worden verondersteld om de werkenden te verdedigen en gaan naar acties als er camera’s zijn, maar ze verdwijnen als de camera’s weg zijn. Aan bijna ieder piket zie ik wel iemand die Kshama vertegenwoordigt. We hebben mensen nodig die daar mee bezig zijn, die aan de kant van de armen staan en opkomen voor wie het hardste onder onrechtvaardigheid gebukt gaat.

    “We hebben geen vertegenwoordigers die voor ons opkomen. Er zijn vertegenwoordigers, maar die staan aan de kant van wie het meeste heeft. We hebben nood aan mensen die de werkende klasse verdedigen, de mensen aan de basis, de minderheiden, diegenen die het nodig hebben.”

    Bedankt voor dit gesprek en veel succes in de strijd van het personeel van de fastfoodsector!

  • Forbes wordt gek van socialistisch succes in Seattle…

    Nog voor alle stemmen geteld zijn, pakte Forbes uit met een hysterisch stuk over de mogelijkheid van een socialistische verkozene. Op 11 november publiceerde het magazine een artikel door Alex Berezow onder de titel: “Why is a socialist allowed to teach economics?” (verwijzing naar het artikel op forbes.com). Het is een flauwe aanval door iemand die niet begreep waar de huidige crisis vandaan kwam.

    Reactie door Jesse Lessinger

    De rechtse prokapitalistische propaganda wordt nu tegen de socialisten ingezet. Fox News en Forbes ontdekten net als andere nationale media in de VS de spannende strijd in Seattle met de historische mogelijkheid van een socialistische verkozene.

    Honderden vrijwilligers zijn intussen in de weer om de telling te volgen en bij betwiste stemmen na te gaan of de kiezers hun stem alsnog niet kunnen vervolledigen. Nadat Kshama Sawant gisteren voor het eerst de Democratische tegenkandidaat voorbijstak, liep ze in de resultaten van vandaag verder uit. Het verschil bedraagt nu 402 stemmen, Sawant staat op 49,99% van de stemmen tegenover 49,75% voor Richard Conlin.

    Antisocialistische hysterie

    Het antisocialistische vitriool van Alex Berezow is een symptoom van een breder intellectueel verval van het VS-kapitalisme. Het artikel dat eerst verscheen op realclearscience.com biedt niets reëel, duidelijk of wetenschappelijk aan. Het is pure antisocialistische hysterie waar zelfs de ergste aanhangers van McCarthy (de communistenvervolger bij het begin van de Koude Oorlog) van zouden terugschrikken.

    Berezow vraagt zich af waarom een socialiste economieleraar mag zijn. Hij erkent dat economie bekend staat als “dismal science” (zwartgallige wetenschap) en dat economen hoogstens komen tot iets wat “op wetenschappelijke kennis lijkt”. Heeft Berezow de afgelopen vijf jaar al eens rond zich gekeken en zijn aandacht gevestigd op vijf jaar van uitgerokken economische stagnatie met bijhorende wereldwijde onrust?

    Traditionele (lees: kapitalistische) economen hebben geen flauw benul van de oorsprong van de huidige crisis van het kapitalisme, laat staan dat ze weten hoe erop te antwoorden. Ze waren volledig blind voor de trends en processen die leidden tot de diepste economische crisis sinds de jaren 1930. Socialistische economen, zoals Sawant, voorspelden correct de huidige economische crisis en bieden bovendien echte antwoorden om ons uit de stagnatie en recessie te halen.

    Berezow herkauwt het oude argument dat het kapitalisme mensen het beste aanzet tot werken. Waarom denkt hij dan dat duizenden werkenden uit de fastfoodindustrie in staking gaan voor een loon van 15 dollar per uur en erkenning van hun vakbonden? Is het niet evident dat werkenden zoals die in de fastfood en andere lageloonsectoren met hun armzalige loon (of is het een aalmoes?) en gebrek aan respect op de werkvloer niet bepaald gemotiveerd zijn voor hun jobs?

    We zouden zogezegd meer verdienen als we harder werken, maar de afgelopen jaren moesten we steeds harder werken voor minder geld. De mythische economische ladder bestaat niet, wij zitten onderaan vast in economische wanhoop.

    Ondertussen hebben financiële oligarchen die miljarden verdienden maar geen enkele dienst aan de samenleving bieden vooral oog voor de verdere opwaardering van hun portefeuilles. Het argument dat socialisme tot algemene luiheid zou leiden, werd 165 jaar geleden al beantwoord door Karl Marx. Hij schreef: “Volgens deze bewering zou de burgerlijke maatschappij reeds lang aan traagheid te gronde moeten zijn gegaan, want wie in de burgerlijke maatschappij werkt, verwerft niet en zij die daarin verwerven, werken niet.” (Communistisch Manifest)

    Het tegendeel van wat Berezow beweert is waar. Door werkende mensen de beloning te geven die ze verdienen, maar ook echte inspraak en dus controle en bezit van hun werk, gemeenschap en samenleving, kan de enorme energie, creativiteit en het niet aangeboorde menselijke potentieel eindelijk benut worden en dit met het oog op het invullen van rationale sociale behoeften. Kijk maar naar het onderzoek van Dan Pink naar wat mensen echt motiveert om te werken (zie: http://www.youtube.com/watch?v=LFlvor6ZHdY)

    Berezow beweert dat tienduizenden werkende mensen enthousiast zijn voor de campagne van Kshama omdat er eindelijk iemand is die het heeft over hun dagelijkse overlevingsstrijd en stoutmoedig opkomt voor eisen die hun leven zouden verbeteren. Hij voegt eraan toe dat deze werkende mensen “bedrogen” worden. Hij denkt niet alleen dat we het niet verdienen om 15 dollar per uur te krijgen maar ook dat we dom zijn als we ervoor opkomen.

    De hysterie van Berezow wordt amper onderbouwd, maar het is een waarschuwing. Als socialisten en werkenden opkomen tegen het rotte systeem en voor echte verandering pleiten, dan worden alle mogelijke smerige argumenten en propaganda boven gehaald door de heersende elite en de huurlingen van die elite. In plaats van te discussiëren over de zaken waar gewone mensen mee bezig zijn, willen ze ons het zwijgen opleggen en onze woordvoerders discrediteren.

    We laten ons het zwijgen niet opleggen. De verkiezing van Sawant zou een historische overwinning voor de werkende bevolking zijn. Het maakt duidelijk hoe ver commentatoren als Berezow van de realiteit af staan. Die wereldvreemdheid wordt enkel overtroffen door het bedrog en de ongevoeligheid van de politieke vertegenwoordigers van het failliete systeem. De campagne van Sawant vertegenwoordigt een nieuwe hoop op mogelijkheden om in te gaan tegen dit systeem. Het komt er nu op aan om te bouwen aan bewegingen voor echte verandering.

    Nationale media ontdekt socialistisch succes in Seattle

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop
    Continue Shopping