Tag: RIP

Jan Van Emous (18 november 1962 – 27 maart 2021)

Het is een schok en moeilijk te bevatten maar zaterdagavond is onze vriend en kameraad Jan Van Emous thuis gestorven, enkele weken na de vaststelling van twee hersentumoren. Wij voelen mee met zijn vrouw Ann en met zijn zonen, Ben en Tijl, en de hele familie. Het is moeilijk te vatten en te verdragen dat een ziekte op deze manier een vader, echtgenoot en vriend kan weghalen, veel te jong.

Door Peter (Leuven)

Jan was altijd rechtuit en confronteerde de werkelijkheid zoals die was, zonder de zaken te verbloemen. Hij kende als verpleegkundige de ziekte waartegen hij vocht en wenste niet af te takelen. Vorige week maandag was er nog een geslaagde operatie, die even hoop leek te bieden. Maar er volgde een hersenbloeding in het ziekenhuis. Nu is Jan er niet meer.

Anderhalve week geleden kwam Jan nog lucide tussen op een politieke vergadering. Nu is er een leegte geslagen. Hij was groots in zijn bescheidenheid en bescheiden in zijn grootsheid.

Jan was syndicalist in het rusthuis waar hij reeds vele jaren werkte. Net als zijn vrouw Ann actief bij het ABVV, waar hij ook syndicale vorming gaf. Jan deelde onze leden tijdens de sociale verkiezingen nog mee dat hij er met succes in was geslaagd om verschillende nieuwe kandidaten op de lijst uit te nodigen. Hij had reeds vroeg mogelijke kandidaten gepolst over een syndicaal engagement. Daarmee versterkte hij de organisatie van de werkenden op zijn werkplaats. Het soort werk dat deze brutale samenleving gebaseerd op winst- en besparingslogica door de opbouw van een syndicale kracht net iets meer geciviliseerd kan maken. Voor Jan was het een stap naar bredere maatschappelijke conclusies.

Jan was reeds vanaf begin jaren ’80 actief als marxist bij de Nederlandse zusterorganisatie van LSP. Nadat hij in de jaren ’90 zijn toekomstige vrouw Ann leerde kennen tijdens een zomerschool van onze internationale organisatie in Gent verhuisde Jan naar Leuven in België. Hij was sindsdien, net zoals zijn vrouw Ann, één van de steunpilaren van onze werking. Door de jaren heen consistent in zijn analyse en politieke activiteit. En zijn typisch nuchtere zelf in het dagelijkse leven en op onze vergaderingen.

Jan hielp de Leuvense LSP-afdeling – die er op een bepaald moment in de jaren 2000 twee werden – om een gezonde financiële traditie op te bouwen als penningmeester, met doortimmerde planningen en streefdoelen. Vele kameraden zullen zich etentjes herinneren – voor of na een politieke meeting – bij Jan en Ann thuis in Kessel-Lo, soms eindigend na zonsondergang met drank naar keuze.

Jan werd telkens opnieuw marxist terwijl hij de krant las, van politiek tot economisch nieuws, met ook een interesse in wetenschappelijke onderwerpen. Lezen was tegelijk interpreteren, analyseren en verbinden met een marxistisch analysekader. Wat de geschiedenis of het leven ook naar hem smeet. Gezien zijn ongeveer 40 jaar durende politieke activiteit was dat: veel. Van de degeneratie van de sociaaldemocratie in Nederland, over de val van het stalinisme, tot de opkomst van de antiglobaliseringsbeweging, stakingsbewegingen, antiracistische betogingen tegen de NSV, de crisis van 2008 tot de covidpandemie en de crisis die ze opnieuw deed losbarsten.

Jan kampte al een tijd met problemen in de benen, wat campagne voeren op straat minder evident maakte. Maar hij nam het leven op met nuchterheid – wat niet betekent zonder emoties – en zonder nonsens. Velen zullen Jan ook hebben gekend als mede-organisator van de keuken tijdens politieke zomerkampen. Hij bezocht regelmatig opnieuw de zomerschool – tijdens het feest op de laatste avond opvallend chiquer gekleed dan anders, waar hij dan bij glunderde – die hem persoonlijk geluk had gebracht en zijn inzicht had aangescherpt.

En ja, Jan, in een planeconomie zal je ook “gedecentraliseerde planning” hebben, door werknemersraden gecorrigeerd en solidair bijgestuurd op sectorniveau. Dat had je frappant kernachtig samengevat.

Jan besefte vanuit zijn beroep in het rusthuis dat de dood bij het leven hoorde uiteindelijk. Voor Jan kwam die waarheid veel te vroeg. In recente discussies over de covidpandemie voegde hij eraan toe dat er binnen dit misdadig systeem onnodig veel sterfte en lijden plaatsvinden.

Toen we bezig waren met de ROSA-campagne voor Internationale Vrouwendag op 8 maart in Leuven en reeds op de hoogte waren dat Jan mogelijk voor zeer slecht nieuws stond in het ziekenhuis, stuurden we hem een kort steunberichtje. Niet wetend of dat gepast of minder gepast zou zijn. Jan stuurde een half uur later een bericht terug: “Dank je Peter. Ik duim voor een succesvolle actie vanavond.” Het werd een succesvolle actie, helaas zonder Jan. We weten niet of we zelf, mogelijk eerstdaags geconfronteerd met het soort dialectiek die niemand overwint, zo zouden reageren. Laat ons zeggen dat we het een beetje hopen. Het was nuchter, maar niet emotieloos. In de beste tradities van de werkende klasse. Het was helemaal Jan. We zullen je missen, kameraad.

Afgelopen vrijdag 26 april hebben we afscheid moeten nemen van onze dierbare kameraad Michael Cleppe (°22 mei 1993), lid van LSP-Gent. Typerend voor hem gebeurde dit op zijn eigen voorwaarden. 10 maanden na de diagnose van ongeneeslijke kanker heeft Michael beroep gedaan op euthanasie.

Reeds in zijn tienerjaren in Ursel raakte Michael geïnteresseerd in het marxisme. Als student aan de UGent – aanvankelijk Filosofie en vervolgens Geschiedenis en Politieke Wetenschappen – leerde Michael LSP kennen en sloot aan in 2012.

Hoewel door Michael’s visuele beperking – door een ernstige ziekte in zijn eerste levensjaar had Michael slechts een zichtvermogen van 3,5% – politiek activisme geen evidentie was, bleef hij tot aan het einde een overtuigd en gemotiveerd LSP-lid. Michael voelde zich  niet comfortabel bij het verkopen van De Linkse Socialist omdat hij twijfels had of mensen ons blad kochten omdat ze door hem overtuigd waren, of dat ze het deden uit medelijden met hem. Wel was Michael aanwezig op talrijke betogingen en partij-evenementen. Ook sinds zijn diagnose bleef hij nog regelmatig naar zijn afdelingsvergadering komen. Hij bleef de politieke ontwikkelingen volgen en de discussie aangaan. Begin dit jaar nam Michael nog het initiatief om een open vergadering te organiseren over de strijd van mensen met een beperking tegen dit systeem, een onderwerp dat naar zijn mening onderbelicht bleef binnen de partij.

Michael zijn visuele beperking heeft hem op veel vlakken gekenmerkt, maar hij heeft deze op nog meer vlakken overstegen. Michael had een sterke persoonlijkheid en durfde te gaan waarvoor hij wou. Tijdens zijn studies ging hij op kot in Gent en op Erasmus in Munster.

Naast politiek activist was Michael ook een schaker, muziekliefhebber en een echte Bourgondiër en levensgenieter. De kameraden die met Michael ook een vriendschap buiten de partij hebben opgebouwd, hebben ongetwijfeld talrijke momenten met hem doorgebracht bij een goede maaltijd, een (Irish) koffie of de betere bieren.

Onze steun en medeleven gaan uit naar Michael’s mama en papa, Sabine en Jacques, en zussen, Sophie en Charlotte. We zijn Sabine en Jacques enorm dankbaar voor de kansen die ze Michael steeds geboden hebben en in het bijzonder voor de immense steun die ze voor hem – en ook voor ons – geweest zijn in zijn laatste maanden.

Michael, je bent een kameraad die we nooit zullen vergeten. Rust zacht.

Karel ‘Charel’ De Mey is op 4 juni overleden en in intieme kring gecremeerd zoals hij dat wilde. De afgelopen jaren was zijn gezondheid fel achteruit gegaan waardoor hij niet langer aan activiteiten kon deelnemen. Karel was een gewaardeerde kameraad die als hij kon elke week naar de afdelingsvergadering kwam en daar, ondanks het leeftijdsverschil met de jonge bende waarmee we LSP begonnen op te bouwen in Antwerpen, één van ons was. Zijn verhalen over het verzet waar hij deel van uitmaakte, leven nog altijd verder. Het beste eerbetoon dat we aan hem kunnen brengen, is zijn 70 jaar van strijd tegen fascisme onverminderd doorzetten.

door Geert Cool

Antifascisme was een bijzonder gevoelig punt voor Karel. Hij had het fascisme aan den lijve ondervonden en ging als jonge gast in het gewapend verzet tegen de nazi-bezetter. Hij heeft nooit alles verteld over de horror die hij in de oorlog meemaakte. Maar hij heeft gevochten, gestreden en geleden. Hij bleef actief, nam deel aan vormingen en meetings van communistische organisaties. Hij weigerde na de oorlog mee te stappen in de ontwapening van de gewapende weerstanders. Pas decennia later zou hij zijn verroeste wapen inleveren.

Het Onafhankelijkheidsfront nam een belangrijke plaats in in voor Karel’s leven. Hij ging regelmatig naar Brussel, zat in het bestuur en was trots op het Museum van de Weerstand. Bij de oprichting van Blokbuster in 1991 was Karel direct enthousiast. Hij nam deel aan verschillende nationale conferenties van Blokbuster en was spreker op de eerste grote meeting die we in Antwerpen met Blokbuster in 1999 organiseerden. Het was niet toevallig een anti-fascistisch festival in het Oud Badhuis. Daar zag ik Karel voor het eerst en ik was direct onder de indruk van zijn enthousiasme en zijn steun aan jonge antifascisten. Hij leefde op omdat er jongeren met Blokbuster actief waren. Bij het begin van zijn speech zei hij dat hij van de dokter niet teveel mocht zeggen wegens keelproblemen. Drie kwartier later was dat door iedereen, en vooral hemzelf, vergeten.

Daarna zou Karel regelmatig naar vergaderingen komen. Hij was steeds bezorgd om de jonge kameraden, vroeg naar hun examenresultaten en bood een luisterend oor als (puber)liefdes op de klippen liepen of net tot ontbolstering kwamen. Op de vergaderingen aarzelde hij niet om ons te waarschuwen voor de ‘zwartzakken.’ Het bestaan van extreemrechtse groepen na de oorlog, leidde tot opstandigheid bij Karel. Maar niet alleen die groepen waren gevaarlijk: vanuit extreemrechtse Vlaamsnationalistische groeperingen zwermden politici uit naar zowat alle gevestigde partijen. Daar kon Karel zich druk in maken. Eén keer kwam het op een vergadering tot een scherpe aanvaring. In een jeugdig enthousiasme ging een kameraad wel erg kort door de bocht in de beschrijving van het verraad van de KP in België op het einde van de Tweede Wereldoorlog toen de partij in de regering trad en de massabeweging tot kalmte bewoog. De volledige KP afdoen als verraders was ongepast, fulmineerde hij terecht. Zijn strijdmakkers bij de KP, basismilitanten in de haven, waren immers de voortrekkers van de massabeweging in Antwerpen. Een onderscheid maken tussen basis en leiding is essentieel, zo leerde Karel ons op die vergadering.

De laatste betoging waaraan hij deelnam, was wellicht de anti-NSV betoging in Antwerpen in 2004. Hij kwam naar de start van de betoging en was zo fier als een gieter. Alleen al dat beeld, maakte die betoging speciaal. Nadien werd het moeilijker. Hij kwam ten val na een bezoek aan het secretariaat van Hand-in-Hand en moest lang revalideren. Nog later kwam hij opnieuw ten val toen hij in de sneeuw een krant ging kopen, en een zwangere vrouw die uitgleed wilde opvangen. Het oordeel van de dokters was hard: Karel mocht niet meer met de auto rijden en verloor zijn vrijheid. Naar vergaderingen komen, werd wel erg moeilijk. Hij deed het toch nog enkele keren met de bus vanuit het noorden van Antwerpen. Toen dat niet meer ging, eiste hij dat ik maandelijks zou passeren met teksten, verslagen en de verhalen van de werking. Het kon soms niet snel genoeg gaan, na twee weken zou hij al bellen: “Het is lang geleden, wanneer kom je langs” vroeg hij dan. De maandelijkse gesprekken werden moeilijker de afgelopen jaren: zijn geheugen liet hem in de steek, zijn wereld werd steeds kleiner. Op het einde was contact niet echt meer mogelijk.

We zullen hem missen. Karel was een warme persoonlijkheid en een militant die wist waarover hij sprak. Hij laat een vrouw, dochter en kleinzoon achter. We zullen de strijd die hij decennia lang voerde verderzetten. Op moeilijke momenten zullen we aan Karel De Mey denken en koppig voortdoen. RIP Karel.

We hebben de trieste melding van het overlijden van onze kameraad Daniel Borremans die overleed na een tragische val. We betuigen ons medeleven aan zijn familie en naasten, in het bijzonder aan zijn echtgenote en zijn zoon.

LSP Charleroi

Daniel sloot in de loop van 2013 bij LSP aan. Hij heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de afdeling in Charleroi die toen pas opgezet was. Zijn opmerkingen en kritieken waren steeds recht voor de raap. Het hielp ons om aspecten van onze werking verder op punt te stellen. Zijn persoonlijke betrokkenheid in het verenigingsleven van Charleroi en zijn grote openheid versterkten de volledige afdeling, net zoals zijn oprechtheid, menselijkheid en levensplezier.

Wie hem kende, weet dat Daniel een sterk karakter had. Maar ook dat hij iemand was die op zoek ging naar geluk, voor zichzelf maar ook voor alle anderen. Hij was een van die mensen die een klein ogenblikje van dagelijks geluk kon delen. Gewoon door er te zijn, een moment te delen, maar ook met allerhande kleine attenties, een gedachte, een glimlach of zijn ontroerende foto’s van vogels en katten op Facebook bij zijn beruchte dagelijkse ‘goeieavond’ en ‘goedemorgen’.

Daniel was vol van de strijd voor sociale rechtvaardigheid. Hij had soms zijn momenten van twijfel, maar wist steeds dat een andere wereld mogelijk was. Hij miste geen kans om deel te nemen aan een vergadering of meeting van de ene of andere organisatie, zowel politieke als syndicale organisaties. Veel linkse activisten kenden hem en gingen met hem in discussie. Op veel vergaderingen en discussies maar ook op tal van acties zal er in de komende periode een lege plaats overblijven.

Zijn kameraden missen hem en zullen hem altijd herinneren. Wie hem gekend heeft en een laatste eerbetoon wil brengen kan dit in het funerarium Renard in Monceau-sur-Sambre (naast de kerk) op zaterdag tussen 14 en 16u en maandag van 17 tot 19u. Woensdag is er een afscheidsceremonie vanaf 10u in het funerarium gevolgd door crematie in het crematorium van Gilly rond 11u.

Het is met veel droefheid dat wij moeten berichten over het overlijden van Paule Chauvaux, sinds vele jaren lid van onze LSP-afdeling in Elsene.

Door de LSP-afdeling Elsene

Paule was een socialistische militante gedurende haar hele professionele leven. Als docente Statistiek aan de hogeschool, was ze vooral syndicaal militante tijdens de woelige jaren ’70 en ’80. Als socialiste en strijdbare syndicaliste, verdedigde ze haar ideeën, ook tegen de vakbondsleiding of de leiding van de sociaaldemocratie in, wanneer die ingingen tegen de belangen van de basis.

Na haar pensionering kwam ze in contact met de Linkse Socialistische Partij, een contact dat haar motiveerde om al snel sympathisante van de partij te worden. Kort daarna werd ze ook lid, waarna ze de nestor van onze partij in Brussel werd. Ondanks haar hoge leeftijd, was ze vaak aanwezig op de afdelingsvergaderingen van de afdeling Elsene, die vaak ook plaatsvonden in haar huis. Tijdens discussies kwam ze regelmatig tussen op basis van haar eigen ervaringen uit strijdbewegingen die ze zelf had meegemaakt, en waaraan ze zelf actief had deelgenomen. Samen met andere LSP-leden was ze kandidate bij de verkiezingen in 2007, 2009, 2010, 2012, en nogmaals in 2014, op de verschillende lijsten waaraan LSP deelnam. Tijdens dezelfde periode nam ze ook de verantwoordelijkheid op van penningmeester van onze Brusselse afdeling en was ze sterk betrokken bij de maandelijkse productie van ons Franstalig maandblad Lutte Socialiste, waarbij ze elke keer instond voor het herlezen en taalkundig verbeteren van ons blad.

Regelmatig was ze ook aanwezig tijdens onze politieke stands op het Flageyplein, of op meetings, bijeenkomsten of andere activiteiten van de partij. Enkel de laatste jaren moest ze noodgedwongen haar activiteit verminderen, omdat haar gezondheid en de vermoeidheid het niet meer toestonden. Maar zelfs dan bleef haar deur altijd open voor discussies met kameraden.

Ze was altijd een vechter, maar verliet ons op 86-jarige leeftijd, na de laatste strijd tegen een langdurige ziekte te hebben verloren.

We zullen altijd herinneringen hebben aan haar klinkende humor, haar charme, haar vrijgevigheid en vooral aan haar strijdbaarheid voor haar socialistische ideeën.

De Linkse Socialistische Partij, de afdeling Elsene, en het district Brussel houden er aan hun oprechte deelneming te betuigen aan haar familie en haar naasten.

Met een triestige schok vernamen we vrijdag het overlijden van onze kameraad Arthur Maniet. We betuigen ons medeleven met zijn familie en zijn naasten.

Arthur sloot in 2012 bij LSP aan en was sindsdien actief in de afdeling van Waals-Brabant. We leerden hem als een waardevolle kameraad kennen. Hij combineerde een gereserveerd en discreet karakter met enorme talenten. Zijn geduld, doorzettingsvermogen en intelligentie waren van onschatbare waarde voor de werking van onze afdeling, maar ook voor de hernieuwing van onze website begin 2014.

Doorheen zijn politieke activiteiten leerden we hem ook kennen als een gevoelige persoon met een groot gevoel voor ironie en humor. Zijn persoonlijkheid maakte van hem een innemende persoon die hard gemist zal worden en aan wie we nog veel zullen denken in toekomstige strijd.

Zodra we informatie hebben over zijn begrafenis, zullen we dit hier meedelen zodat wie dit wenst een laatste eerbetoon kan betuigen.