Tag: rellen

De vakbondsbetoging op 6 november was de grootste in 28 jaar. Dat kan tellen als voorbereiding op de regionale stakingen van 24 november, 1 en 8 december en de nationale algemene staking van 15 december. Een beter middel om de honderdduizenden twijfelaars mee in actie te trekken kan men zich niet inbeelden. Maar in de media lijkt dat nauwelijks een week later nog slechts een fait divers. Alle aandacht gaat er naar de rellen achteraf. Wie zou daar belang bij hebben? Is het toeval dat politieprovocateurs en militanten van extreem-rechts gesignaleerd werden onder de relschoppers?

Ook schaduwpremier De Wever was er afgelopen donderdag snel bij om te zeggen dat zoiets in Antwerpen, waar hij ook burgemeester is, niet zou gebeuren en dat de politie voorbereid zou zijn op de betoging van 24 november. De media kregen hiermee meteen voer om de berichtgeving over de rellen ook de volgende dagen breed uit te smeren.

Blijkbaar wist De Wever niet dat er op 24 november een stakingsdag gepland is en geen grote betogingsdag. Bij een staking wordt het werk neergelegd en staan er stakersposten aan bedrijven. Dat weet iedereen die al eens een sociaal conflict van nabij heeft gezien. Was De Wever daar niet van op de hoogte? Of heeft hij bewust meegedaan aan de campagne om sociaal verzet te criminaliseren? Was het onwetendheid of bewuste provocatie als hij het over een Antwerpse betoging had?

De gewestelijk secretaris van ABVV-Antwerpen, Dirk Schoeters, bevestigde maandag op Radio 1: “Het gemeenschappelijk vakbondsfront voorziet geen betoging, dat hebben we vorig weekend al gecommuniceerd aan de politiediensten.” ABVV Horval stelde terecht vast: “Het lijkt logisch dat De Wever de mensen informeert, maar hij maakt ze ook bang. Bang dat gans Antwerpen een belegerde stad zal zijn. Geweld uitlokken om geweld te beantwoorden. Dat deed Thatcher ook in Engeland.”

Het doel is duidelijk: de brede steun voor het verzet tegen het besparingsbeleid proberen in te dijken door een actief verzet gelijk te stellen met geweld, rellen en andere methoden om protest te criminaliseren. Met zijn verklaringen in de media giet De Wever nog meer olie op het vuur. Is dat om een repressieve aanpak van stakersposten voor te bereiden? Bij de stakingsacties tegen de loonstop in januari 2012 verklaarde De Wever, toen nog geen burgemeester, dat de politie moest ingezet worden om de Scheldelaan vrij te houden. Ondertussen is hij burgemeester en hoofd van de politie. Om een inperking van het stakingsrecht te realiseren, komt het hem goed uit dat eerst een beeld wordt gecreëerd dat niet met de realiteit overeenstemt, een beeld dat staken gelijk stelt met geweld.

Bovendien wordt van de mediacampagne gebruik gemaakt om een eventueel samengaan van het breed gedragen protest en het ongenoegen onder de politie zelf naar aanleiding van de aanval op hun pensioenrechten te vermijden. Vergeet niet dat de eerste grote betoging nog voor de syndicale meeting van 23 september een actie van de politie was. Misschien kan De Wever op 24 november wat provocateurs inhuren om zijn doemberichten ook in de praktijk te laten omzetten, met aangebrande figuren in eigen partijrangen moet het niet zo moeilijk zijn om deze te vinden.

Voor alle duidelijkheid: de rellen door een kleine minderheid op het einde van de betoging vorige week waren uiteraard contraproductief. Het staat vast dat er provocateurs bij betrokken waren. Wat denken de agenten daar overigens van, dat hun veiligheid mee door provocateurs uit eigen rangen, in het gedrang werd gebracht? Er waren ook berichten van neonazi infiltratie op de betoging (inclusief foto’s van neonazi’s die met het waterkanon kennis hadden gemaakt). Een arbeider van Chileense origine aanwezig op de betoging, maakte met dit kliekje op een pijnlijke manier kennis toen hij dichterbij wilde kijken wat er aan de hand was. Hij werd hardhandig in het gezicht geslagen door één van die relschoppers en kreeg het volgende commentaar: “maak dat je weg komt, vuile arabier”!

Het zal niet de eerste keer zijn dat politieprovocateurs de aanzet geven tot hevige rellen met als doel de beweging te criminaliseren om de publieke steun te ondermijnen In de anti-globaliseringsbeweging hebben we dit o.a. gezien in Göteborg, maar heeft dit vooral wereldnieuws gehaald in Genua, toen nog onder leiding van Berlusconi. Hevige rellen leidden toen tot het neerschieten van een jonge betoger. Ook in Antwerpen heeft Blokbuster al meegemaakt dat undercover politie-agenten rode hesjes van Blokbuster aantrokken om zich te mengen onder de betoging. Enkel de efficiente werking van de eigen ordedienst kon hen eruit halen en voorkomen dat ze een nefaste rol konden spelen in het ophitsen van het merendeel jonge betogers.

Het was eenzijdig om de Antwerpse dokwerkers meteen met de vinger te wijzen, ook al zullen er daar enkelen gedacht hebben dat het de beste manier is om hun statuut te verdedigen. Zoals de arbeiders bij het Spoor, de Post en talloze andere, worden de dokwerkers geconfronteerd met liberalisering. In plaats van het verzet van al die sectoren te bundelen, lieten de vakbonden hen de voorbije jaren echter elk apart strijden. In die omstandigheden lijkt het tegenhouden van een Europese richtlijn onbegonnen werk. Toch zijn de dokwerkers daar met de liberalisering van de havenarbeid voorlopig in geslaagd en niet omdat ze er in Straatsburg lief om gevraagd hebben. Sommigen besluiten daaruit dat enkel een goed pak slaag oplevert. Wij denken dat vooral de schrik bij het establisment voor een eventueel langdurig sociaal conflict waarbij de Europese havens lange tijd zouden kunnen stil gelegd worden, de doorgslag gaf en niet zozeer het rellen op zich.

De politiediensten kennen die geschiedenis ook wel. Ze wisten dus perfect waar ze hun provocateurs het best konden inzetten. Volgens de havenarbeiders waren ook enkele migrantenjongeren betrokken bij de rellen. We weten het niet, maar het zou kunnen, ook zij worden immers te pas en onpas onderworpen aan willekeurige controles en andere politiepesterijen, als ze dan eens de kans zien om wraak te nemen, dan nog aan de zijde van Vlaamse dokwerkers, zullen er ongetwijfeld enkele die niet laten liggen. Vermijden dat verschillende groepen er alleen voor staan en voorkomen dat er beroep wordt gedaan op meer wanhopige tactieken, vereist een eengemaakte vakbondsstrategie om het liberaliseringsbeleid in alle sectoren te stoppen, een strategie bedoeld om effectief te winnen.

Iedere zwakte langs de kant van de werkende bevolking zal tot in het absurde uitvergroot worden en ten volle uitgespeeld worden door de rechtse regering die beseft dat ze onder vuur ligt. De harde aanvallen op onze levensstandaard en alle sociale verworvenheden moeten bestreden worden. We zagen al de fenomenale betoging van 6 november, met wellicht 150.000 aanwezigen de grootste vakbondsbetoging sinds 1986. De regering probeert systematisch om deze eenheid te breken. We mogen ons daar niet aan laten vangen.

Eerder schreven we op deze site: “Deze krachtmeting kan gewonnen worden, deze regering kan vallen. Maar er zal bewust gewaakt en gestreefd moeten worden naar een zo groot mogelijke eenheid en solidariteit in actie. Deze eenheid zal instinctief wel worden aangevoeld maar zal ook onder druk komen te staan. Enkel de bewuste organisatie ervan zal in staat zijn ze op te bouwen en te bewaren tot het einde van de rit. Eenheid tussen scholieren, studenten en personeel kan en moet georganiseerd worden op school door algemene vergaderingen om het actieplan tot in de puntjes uit te discussiëren en uit te voeren. Idem dito op elke werkvloer. Algemene personeelsvergaderingen moeten georganiseerd worden, waarbij eenheid gezocht wordt tussen de arbeiders en bedienden, over de kleur van de vakbond heen. Maar ook algemene vergaderingen op lokaal niveau in een stad, met vertegenwoordigers van de actiecomités in de scholen, bedrijven en openbare diensten, zouden kunnen helpen om eenheid te smeden.” Dergelijke personeelsvergaderingen zouden ook nuttig zijn om iedereen mee te betrekken en alle pogingen tot het zaaien van verdeeldheid en/of verwarring en twijfel op te helderen.

De strijd om de regering-Michel I weg te krijgen, zal niet gemakkelijk zijn. De rechtse regering zal niet zomaar toegeven. 6 november was maar het startschot van een groots opgezet actieplan. Laat ons voor de volgende acties lessen trekken uit wat we gezien hebben op 6 november. De arbeidersbeweging moet o.a. op haar stakingen en betogingen een eigen ordedienst voorzien die dergelijke reactionaire elementen eruit kan halen en de discussie kan voeren met betogers om niet in te gaan op provocaties van hen die er alle belang bij hebben om de betogingen te doen ontaarden. Enkel op die manier kunnen we ervoor zorgen dat we met de regionale stakingsdagen verder kunnen bouwen naar wat de grootste algemene staking uit de Belgische geschiedenis kan worden!