Your cart is currently empty!
Tag: regionale staking 24 november 2014
-
#24nov. Foto’s van piketten in de Antwerpse binnenstad
Een fotoreeks door Mathias. Hij was op zondagavond aan het piket bij het station Berchem en ging de volgende ochtend mee met een ploeg die in de binnenstad rondtrok: van station Berchem over De Lijn aan de Draakplaats naar piketten zoals die aan de Begijnenstraat en uiteindelijk de betoging aan de Roma.
-
#24nov. Foto’s uit het centrum van Antwerpen
In de Antwerpse binnenstad waren er diverse piketten, onder meer van de sociale sector en van het onderwijs. Er was ook een fietstocht van Hart boven Hard en er volgde een slotmeeting in De Roma in Borgerhout. LSP had twee ploegen per fiets in de binnenstad. Hieronder een reeks foto’s vanop een van deze ploegen.
-
#24nov. Studenten van PXL in Hasselt vervoegen de strijd
Verslag en foto’s door Orhan, ALS-Hasselt
De Actief Linkse Studenten hebben vandaag actiegevoerd op de hogeschool PXL in Hasselt. Dat deden ze nadat ze ‘s morgens vroeg op pad gingen om een aantal stakerspiketten te bezoeken om hun solidariteit te betuigen en te laten zien dat werkenden en studenten samen aan dezelfde zeel trekken in hun strijd tegen de bijzonder asociale Vlaamse en Belgische besparingsregeringen.De verwachtingen voor 24 november waren zeer groot. Dit is het startschot van het actieplan om drie opeenvolgende maandagen met een beurtrol te staken in de provincies. Hiermee is de tweede fase aangebroken van het algemeen strijdplan van de vakbonden, na de historische betoging op 6 november, met waarschijnlijke opkomst van 150 000 mensen de grootste vakbondsmanifestatie in tientallen jaren in België. Het maakte duidelijk dat de herfst en winter bijzonder heet zullen zijn. Ongetwijfeld zal de sociale strijd op 15 december een nieuw hoogtepunt bereiken. Maar iedereen beseft dat het niet hierbij moet blijven. De acties moeten ook daarna opbouwend verdergezet worden.
De studenten hebben om 6 uur ‘s morgen het piket aan het station van Hasselt bezocht, en daarna ook het piket van De Lijn en de LIM (Vlaamse ambtenarij in Limburg). Daarna zijn de werkende leden van de LSP verdergegaan naar andere piketten en de vakbondsconcentratie terwijl de studenten doorgingen naar de PXL.
De actie van vandaag was een soort sluitstuk van een twee weken durende campagne waarbij de ALS met een continue aanwezigheid op de PXL de studenten opriep om het studentenprotest aansluiting te doen vinden het breder sociaal protest. De ALS is er immers van overtuigd dat de studentenbeweging enorm versterkt uit deze samenwerking kan komen. De studenten hebben evenzeer te maken met besparingen en asociale aanvallen vanuit de regering. Het is noodzakelijk dat de studenten aandacht hebben voor het breder sociaal protest omdat zij daar evenzeer belang bij hebben. Afstuderen met een ‘dikke’ diploma heeft weinig zin als de steeds krimpende arbeidsmarkt minder en minder kansen te bieden heeft aan de hoogopgeleiden en waarbij de lonen ook steeds onder druk staan. Bovendien moeten de studenten goed beseffen dat die stakende mensen hun ouders zijn, hun leerkrachten, hun buschauffeurs, … Het belang van een werkende ouder is echt niet tegenovergesteld aan het belang van zijn studerend kind.
Vanuit dat besef moet er opgeroepen worden om de studentenbeweging te enten op de rest van het sociaal verzet. Werkenden en studenten moeten één front vormen tegen de besparingen. ALS-Hasselt zal verder dit idee verspreiden in de Hasseltse hogescholen en de universiteit. Ook zet de ALS zich actief in om in elke school een actiecomité op te richten omdat de beweging zo uitgebreid kan worden en er een drempel wegvalt zodat de studenten zich in hun eigen omgeving kunnen engageren. Enkel vertrouwen op de VVS “studentenleiders” is zeer gevaarlijk. Zij lijken enkel geïnteresseerd te zijn in praten met de minister en hier en daar een scherp kantje afvijlen. De studenten moeten verder durven gaan. Ze moeten geloven in hun kracht en de massastrijd om de regering haar plannen te doen opbergen, en ja, en zelfs om de regering te doen vallen. De studenten moeten durven de handen uit de mouwen steken voor een beter leven en een sociale maatschappij. Want dat alternatief bestaat en is mogelijk. Het is socialisme.
- Stop de verhoging van het inschrijvingsgeld!
- Stop de besparingen in het onderwijs en daarbuiten!
- Studenten en werkenden, samen één front tegen de besparingen!
- Voor een solidaire samenleving, met gelijkheid en kansen voor iedereen!
-
Strijdbare piketten in Antwerpen – verslag van onze ploeg in Wijnegem, Wommelgem en Deurne
Vandaag had LSP in Antwerpen een tiental ploegen op de been om piketten te bezoeken. Een van deze ploegen had als actieterrein het oosten van Antwerpen. We kwamen langs strijdbare piketten waar de actiebereidheid groot is. Er wordt al uitgekeken naar 15 december en er was ook veel discussie over wat er daarna moet gebeuren. Er zal meer nodig zijn om deze regering op de knieën te krijgen, dat was een vaak gehoorde opmerking.Onze ploeg vertrok rond 4u30 en trok eerst langs De Lijn aan de Vaartkaai en het industrieterrein van Deurne. De eerste nieuwsuitzendingen op de radio zetten de toon. De obligate gestrande reiziger – die blijkbaar de voorbije weken geen nieuws heeft gevolgd – is uiteraard een interview waard. Als er nog ergens een werkwillige is, mag die eveneens aan het woord komen. Een tip voor wie eens in de media wil komen: ga op de avond dat een staking bij het spoor begint om 22u naar het station Antwerpen Centraal of Antwerpen Berchem. Camera’s hoef je niet te zoeken, zij zullen u wel vinden. Als je een groep camera’s zie, dan is er een collega gestrande reiziger in de buurt.
Het nieuws op de radio verschilde van het nieuws dat wij met eigen ogen zagen. We haalden extra volk op aan station Berchem waar twee andere ploegen met de fiets vertrokken en gingen – met een kleine tussenstop voor een fotomoment aan het huis van Bart De Wever – naar de Makro in Deurne. Daar stond een uitgebreid piket, de winkel was volledig dicht.
Wakker worden, Bart. De klassenstrijd staat voor je deur. Iets verderop in Wijnegem was de sluis dicht en verzamelde personeel van zowel de sluis als het onderhoud van het kanaal. Een stevig piket met een strijdbare stemming. We werden er warm onthaald en volledig in vakbondsoutfit gestoken, het sjaaltje dat we aan de Makro kregen werd aangevuld met een petje, nog wat sjaaltjes en een hesje. Opmerkelijk: als we in deze outfit verder door rijden naar volgende piketten, krijgen we onderweg veel goede reacties van mensen die een stakersploeg in ons herkennen.
Aan een industriezone in Wommelgem staan er twee piketten, beide kanten zijn afgezet. Vanop de autosnelweg ernaast wordt vaak getoeterd door voorbijrazende truckers. De E313 staat op deze plaats vaak vast, maar nu was het rustig op de weg. Als we het nieuws mogen geloven, is dat omdat mensen bang zijn van de acties of van thuis werken. Dat er wel eens heel veel stakers kunnen zijn, lijkt voor de gevestigde media geen mogelijkheid te zijn. Het piket in Wommelgem was groot en kreeg heel wat bezoek, toen wij er aankwamen was onder meer ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw op dit piket. Militanten van de metaalsector, voeding of van de Algemene Centrale stonden er broederlijk en zusterlijk bij elkaar.
Aan Milcobel in Schoten, aan de grens met Deurne, waren we amper uitgestapt of we kregen een broodje van de BBQ toegestopt. Ook hier strijdbaarheid troef onder militanten die elkaar door en door kennen en op elkaar ingespeeld zijn. Sommigen werken al 30 jaar of meer samen. Aan het piket wordt er alles aan gedaan om iedereen mee te trekken. Er is ook halal voor op de BBQ wordt meteen gezegd en een arbeider van migrantenafkomst had koekjes bij die zijn vrouw voor de stakers had gebakken. Solidariteit boven. Het piket ligt in een doodlopende straat waardoor het enige voorbijgaande verkeer uit politiewagens bestaat. Op den duur kregen ze er aan het piket medelijden mee en kregen de agenten ook een koffiekoek aangeboden. Het werd in dank aanvaard.Onze toer eindigde rond 12u opnieuw aan station Berchem waar nog steeds een grote groep staat, maar veel andere gezichten dan toen we er deze morgen rond 6u passeerden. Enkele organisatoren van het piket staan er de volle 24 uur van de staking piket. Aan de piketten was er heel wat discussie en een grote openheid. We werden met open armen ontvangen, zowel wegens onze solidariteit als wegens onze boodschap. Deze beweging is nog maar begonnen, ze gaat daar om de regering ten val te brengen. En met de regering moet het hele besparingsbeleid weg!
-
Met regionale stakingen opbouwen naar grootste algemene stakingsdag!
Regering-Michel I en besparingsbeleid wegstaken!
Edito door Geert Cool, hoofdredacteur ‘De Linkse Socialist’
Foto: ChloëOp 6 november kregen we een zeldzaam machtsvertoon van de arbeidersbeweging. Als leidende kracht in de maatschappij nam ze meteen talloze andere maatschappelijke groepen, scholieren en studenten, de cultuursector, de jeugdbewegingeng, … op sleeptouw. Deze betoging was de grootste vakbondsbetoging sinds 1986, toen de vorige rechtse coalitie haar genadeslag kreeg. Bijna 30 jaar later erkennen de gevestigde media dat er toen 250.000 betogers waren. Volgens diezelfde logica zullen ze binnen enkele jaren schrijven over 150.000 of meer betogers op 6 november 2014. Voorlopig hielden ze het op “meer dan 100.000”.
Fenomenale betoging
De enorme eenheid en de steun voor actief verzet tegen de rechtse regering lieten zich voelen in de straten van Brussel en onder tienduizenden collega’s die deze keer niet mee betoogden. In een poging om deze eenheid en brede steun te breken, waren uitzonderlijke maatregelen voorzien. Dat gebeurde met in kaart gezette rellen en een propagandapletwals in alle media die dagenlang bleven doorbomen over de gewelddadige betogers en daarmee betogen en staken zowat gelijkstelden met relschoppen. Anderzijds werd even met de illusie geschermd dat toegevingen mogelijk waren.
Het is een gekende strategie: tegelijk criminaliseren en symbolische toegevingen suggereren om de beweging te recupereren. Het doet denken aan de wijze waarop de jonge antiglobalisten in het begin van de eeuw eerst afgedaan werden als een rondreizend circus van stenen gooiende geweldenaars om vervolgens tot andersglobalisten omgedoopt te worden waarbij het quasi volledige politieke establishment zich tot het andersglobalisme bekeerde. Van alle destijds gemaakte beloften is niets in huis gekomen. Het kapitalisme werd niet aan banden gelegd en speculanten kregen vrij spel. Het leidde uiteindelijk tot de financiële crisis van 2007-2008 waarvoor de gemeenschap, wij dus, nog steeds een zware prijs betaalt.
Indien er al ‘toegevingen’ zouden komen, moeten we voorzichtig zijn. Een vermogenswinstbelasting, waar even sprake van was, werd meteen op de lange baan geschoven. Maar zelfs deze beperkte toegeving werd meteen afgeblokt door minister Van Overtveldt. Liberalen en N-VA maakten er wel gebruik van om direct een beperking van de werkloosheid in de tijd op de agenda te zetten. Mogelijk worden voor bepaalde beroepsgroepen toegevingen gedaan, denk maar aan de pensioenregeling bij de politie. Dat de rechtse regering op enkele symbolische maatregelen terugkomt, kan ook niet helemaal uitgesloten worden. Die verhoging van de pensioenleeftijd is toch pas voor 2025 voorzien. Als er al toegevingen komen, zullen die zodra de storm gaan liggen is, weer ingetrokken worden. Wij mogen ons daar niet aan laten vangen. Zeker niet na de verklaring van N-VA-kopstuk Zuhal Demir aan de vooravond van de vakbondsbetoging in Knack: “De vakbonden mogen betogen, maar wij gaan niet terugkrabbelen, neen.”
Neen, deze regering laten terugkrabbelen zit er niet in. Ze zal volledig weg moeten. Maar niet om ze te vervangen door een regering met meer van hetzelfde beleid – Di Rupo verklaarde dat 70% van de genomen maatregelen voortbouwen op het beleid van de vorige regering. Een alternatief op het besparingsbeleid moeten we zoeken in een regering die breekt met het antiwerknemerbeleid, een arbeidersregering die de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal stelt in plaats van de winstmaximalisatie van een kleine minderheid. Dat is wat wij onder een democratisch socialistisch alternatief verstaan.
Personeelsvergaderingen om te evalueren en te bouwen
Met het actieplan willen we zoveel mogelijk collega’s mee krijgen. Dat zal de mogelijkheden om onze beweging te verdelen of te isoleren beperken. Voor de betoging van 6 november stelden we al dat er algemene personeelsvergaderingen nodig waren om het actieplan te bespreken en te stemmen. Op een aantal werkplaatsen gebeurde dit.
Voor de verdere stappen van het actieplan verdient deze methode uitbreiding. Een personeelsvergadering kan de betoging evalueren, antwoorden op eventuele twijfels over de rellen, maar vooral voort bouwen op het enorme succes van 6 november. Met een algemene personeelsvergadering kunnen de regionale en nationale stakingsdagen concreet georganiseerd worden. Tegelijk biedt het een forum om de reactie van de overheid op onze acties te bespreken en de mogelijkheid om onze eisen, ons alternatief, verder uit te werken. Wat willen we exact in ons bedrijf en onze sector? Van onderuit ons alternatief beleid uitwerken, versterkt de beweging. Op langere termijn biedt het een basis voor structuren om zelf de samenleving in handen te nemen.
Personeelsvergaderingen laten ons toe om elke nieuwe stap in het actieplan te bespreken en telkens meer collega’s te betrekken. Zo kunnen we verder opbouwen met de regionale stakingen om uiteindelijk van 15 december de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis te maken.
Na 15 december: strijd verderzetten
De regering zal niet zomaar vallen. Mogelijk zal het actieplan van de komende weken hier niet voor volstaan en zal het nodig zijn om op 15 december de volgende fase aan te kondigen. Het patronaat en haar rechtse regering hopen dat de kerstperiode een ogenblik van rust kan brengen waarna de beweging niet meer op gang komt. Dat gevaar bestaat, maar de ernst van de aanvallen maakt een verderzetting van de strijd in januari waarschijnlijker.
Naar aanleiding van de loonstop eind 2011 stelde Nico Cué van de Waalse en Brusselse metaalbond voor om te gaan voor een 24-urenstaking en als de regering niet luisterde voor een 48-urenstaking en zo nodig een 72-urenstaking. Dit voorstel werd toen niet in de praktijk omgezet. Maar met een dergelijk oplopend plan waarbij niet te veel tijd tussen de acties ligt, kunnen we de druk verder opvoeren en uiteindelijk de rechtse regering ten val brengen. Op 6 november toonden we de kracht van ons aantal, van 15 december kunnen we de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis maken. Als de rechtse regering dan nog niet wil luisteren, moeten we onze acties doorzetten en verder opvoeren!
