Your cart is currently empty!
Tag: MR
-
Na verlies in lokale verkiezingen zakt Michel 1 weg in doodsstrijd
Michel I: ‘Survival of the richest’. Foto: Jon Op verkiezingsdag stelden alle regeringspartijen dat ze gewonnen hadden. De cijfers toonden iets anders: ze verloren allemaal en zouden op basis van dit resultaat geen meerderheid meer halen in de Kamer. De gevolgen van deze nederlaag blijven niet uit: de zenuwen bij de regeringspartijen staan gespannen met het oog op de parlementsverkiezingen van mei. De campagnes zijn gestart en de marge voor toegevingen is na 14 oktober wel heel klein geworden. N-VA moet rekening houden met een terugkerend Vlaams Belang, de andere regeringspartijen met een groene golf die inspeelt op klimaat, luchtvervuiling, maar ook een verzet tegen de onmenselijke retoriek ten aanzien van vluchtelingen.
Zoals wij meteen na 14 oktober benadrukten, is de regering-Michel verzwakt. Voor de verkiezingen schreven we dat de regering kan verslagen worden als sociale thema’s de agenda bepalen. Wij zijn niet de enigen die deze vaststelling maken: de regeringspartijen doen dit ook. Vandaar dat een val van de regering rond sociale thema’s niet op de agenda staat. Het moet gaan over asiel en identiteit voor N-VA en over een vaag ‘humanistisch’ verzet daartegen voor de andere partijen. Dat is de achtergrond van de huidige politieke crisis.
Waarover is de regering dus niet gevallen?
- de rampzalige klimaatverandering die afgelopen zondag tienduizenden betogers op straat bracht, maar die gevolgd werd door een afwijzing van de Europese klimaatdoelen door de Belgische regering.
- de verhoging van de pensioenleeftijd waardoor een gemiddelde werkmens langer moet werken dan hij/zij gemiddeld gezond leeft.
- de weigering om de nodige middelen te voorzien om eindeloopbaanregelingen voor zware beroepen mogelijk te maken.
- de stelselmatige verhoging van taksen en accijnzen op onder meer brandstof, waardoor een gewone werkende (zonder tankkaart) stilaan meer belastingen betaalt aan de pomp dan de grote oliebedrijven op hun miljardenwinsten.
- De loonstop waardoor onze levenstandaard verder afbrokkelt en de oprukkende armoede door het regeringsbeleid.
- het falen om ouderen een degelijke en betaalbare zorg aan te bieden in plaats van 3-euromaaltijden in onbetaalbare zorgcentra.
- de dood van Mawda.
- het tekort aan plaatsen in de kinderopvang, de scholen en eigenlijk zowat alle openbare diensten.
- het protest van honderdduizenden vakbondsleden en sympathisanten die het werk neerlegden tegen het asociale beleid.
Waarover is de regering aan het vallen?
Het VN-akkoord over migratie is de directe aanleiding. Voor N-VA was er met dit verdrag aanvankelijk geen probleem: de partij steunde de démarche van premier Michel in New York om het verdrag te steunen, er werd actief meegewerkt aan de voorbereiding van het verdrag. Het werd een probleem omwille van twee ontwikkelingen: (1) tegenkanting door Orban vanuit Hongarije en vooral door de rechtse Oostenrijkse regering waardoor de symboolwaarde van het verdrag groter werd en (2) de lokale verkiezingen in eigen land op enkele maanden voor de parlementsverkiezingen waarbij N-VA wel wat stemmen verloor aan extreemrechts.
Niet meedoen met het verzet van onder meer de Oostenrijkse regering zou het beeld creëren dat Theo Francken op Twitter wel forse uitspraken doet, maar inzake beleid gewoon hetzelfde doet als zijn voorgangers. Het zou bovendien ruimte laten aan het Vlaams Belang dat ‘Marrakech’ voorstelt als een rode loper voor massale migratie naar België.
Langs de andere kant kreeg ook de MR klappen in de lokale verkiezingen en wil de partij niet gezien worden als een marionet van De Wever en de N-VA. De reputatie van premier Michel op het internationale toneel is een excuus, moest dit echt zo belangrijk zijn dan had België niet als enige land naast Tsjechië de Europese klimaatdoelen verworpen. Het gaat om de reputatie van Michel en zijn partij in eigen land. Vlak voor de parlementsverkiezingen – tot nader orde in mei gepland – plat op de buik gaan voor N-VA rond een kwestie als mensenrechten, zou de nederlaag van MR in mei groter maken.
De tegenstellingen werden verder uitvergroot in de media, onder meer door forse uitspraken van verschillende N-VA’ers. Bij N-VA wordt zwaar getild aan elke kritiek op de partij: het blijft een politieke formatie die zich vooral op de kleinburgerij baseert met bijhorende negatieve elementen van de kruideniersmentaliteit. N-VA stelt zich extreemrechts op. Filip Dewinter wees erop dat hij de online campagne die N-VA gisteren terug introk had kunnen maken: “Ik ben de auteur van deze campagne, ik – die het 70-puntenplan heb meegeschreven – zou de campagne kunnen geschreven hebben.” Op 14 oktober zei De Wever dat hij ‘de oorlog met links’ beu was. Vandaag lijkt die uitspraak helemaal verleden tijd.
Het resultaat is een patstelling waarbij de enige vraag is: wie zal de zwartepiet krijgen? MR, CD&V en Open Vld willen die naar N-VA doorschuiven: de partij die rond het VN-akkoord een bocht gemaakt heeft. N-VA wil hem naar de andere regeringspartijen doorschuiven met het argument dat zij de deur openzetten voor een onaanvaardbaar verdrag.
Wat staat eigenlijk in dat verdrag?
Zoals eerder opgemerkt: in dat verdrag zelf staat niets wereldschokkend. Er staat enkel in dat vluchtelingen kunnen genieten van reeds bestaande mensenrechten en dat alle landen rekening moeten houden met die mensenrechten (dus ook de landen van waaruit mensen vluchten). Er staat in dat de beoordeling van een asieldossier op basis van een eerlijk proces moet gebeuren. N-VA meent nu dat hieruit extra rechten kunnen geput worden door asielzoekers… Het gaat om basis mensenrechten, dezelfde mensenrechten die N-VA enkele jaren geleden nog ter ondertekening aan elke asielzoeker wilde voorleggen.
N-VA vreest dat het verdrag kan gebruikt worden tegen de opsluiting van kinderen – een praktijk die eerder veroordeeld werd door Europese rechtspraak zonder beroep te moeten doen op het VN-akkoord. N-VA heeft een probleem met het feit dat er sprake is van internationale samenwerking en vreest dat dit de nationale soevereiniteit ondermijnt. De partij heeft er ook een probleem mee dat “ordentelijk” migratie van wie zich “aan de regels houdt” als iets positief wordt voorgesteld, zelfs als een mogelijke bron van “welvaart en vernieuwing.”
In 2014 pleitte N-VA in het eigen kiesprogramma voor Europese samenwerking rond migratie en stelde de partij: “Voor de N-VA moet migratie een positief verhaal zijn. Maar dan moet de overheid een verstandig beleid voeren en eerlijke, duidelijke keuzes durven maken. Vreemdelingen hebben rechten, maar ze moeten ook op hun plichten worden gewezen. Uitgangspunt is dat wie aan de spelregels voldoet, welkom is.” Ordentelijke migratie voor wie aan de spelregels voldoet in het kader van een positief verhaal: het lijkt wel een samenvatting van het verdrag dat op de VN-top in Marrakech wordt voorgelegd.
Wat nu?
Momenteel zitten we in een fase die doet denken aan de sketch met de dode papegaai van Monty Python: er wordt op alle mogelijke manieren gezegd dat de regering dood is, maar niemand wil die dood effectief erkennen. N-VA kondigde aan dat een alternatieve meerderheid het einde van de regering betekent, de andere partijen gaan voor zo’n alternatieve meerderheid maar Michel dient niet het ontslag van de regering in.
De oproep van Ecolo/Groen om een alternatieve meerderheid te bieden zodat België rond migratie ‘aan de juiste kant van de geschiedenis’ staat – een oproep die meteen ook rond klimaat kan herhaald worden – positioneert de groenen verder als belangrijkste tegenstander van N-VA. Ook de impact van de klimaatkwestie daarbij kan niet onderschat worden: de historische klimaatmars van afgelopen zondag is in de gevestigde media misschien al oud nieuws, voor de 100.000 aanwezigen en vele tienduizenden anderen is dat niet het geval. De groene golf van 14 oktober kan zich bij de komende verkiezingen herhalen.
Als het einde van de regering is vastgesteld, blijft de vraag wat het gevolg zal zijn. Komt er een regering in lopende zaken, zonder N-VA en dus zonder meerderheid? Of een ‘nieuwe’ regering-Michel 2 mét N-VA om in lopende zaken tot aan de verkiezingen te regeren? Vervroegde verkiezingen lijken uitgesloten gelet op de verkiezingen voor de regionale parlementen en Europa in mei. Indien de regering op miraculeuze wijze overeind blijft – wat niet geheel uitgesloten is: kijk maar hoe Theresa May standgehouden heeft de afgelopen weken! – zal ze verzwakt zijn.
Wat betekent dit voor de arbeidersbeweging?
Dat is voor ons de belangrijkste vraag. Het brengt ons ook terug naar de elementen in de eerste vraag in dit artikel: onze eisen en bekommernissen rond klimaat, koopkracht, openbare diensten, zorg, onderwijs, … Voor de gemeenteraadsverkiezingen schreven we dat de regering verliest “als de sociale thema’s de agenda bepalen.” Dit zal niet automatisch gebeuren: de regering zal er eensgezind alles aan doen om de campagne niet over de sociale thema’s te laten gaan. Na de vele aanvallen op onze lonen, pensioenen, uitkeringen, openbare diensten en koopkracht is dat evident. We moeten met de arbeidersbeweging onze eigen eisen op de agenda zetten. Dat kan het beste met een offensief programma gekoppeld aan stoutmoedige acties met een zo breed mogelijke betrokkenheid. Zoals we in onze onmiddellijke reactie na de gemeenteraadsverkiezingen schreven: “Regering kan het moeilijk krijgen, maar sociaal verzet moet tandje hoger schakelen!”
De arbeidersbeweging moet ook standpunt innemen rond migratie: tegen wat de gewone werkenden en onderdrukten verdeelt, tegen de door dit systeem gecreëerde en versterkte oorzaken waarom mensen vluchten (ellende, oorlog, neokoloniale plundering, …), voor een menswaardige opvang van de slachtoffers van dit systeem. Moesten alleen al de middelen die vandaag wereldwijd ingezet worden voor oorlogsvoering – een defensiebudget van 1739 miljard dollar op jaarbasis! – gebruikt worden om een einde te maken aan armoede en ellende, dan zou het vluchtelingenprobleem als sneeuw voor de zon smelten. Ook rond het punt van migratie faalt de rechterzijde en moet de arbeidersbeweging een eigen programma naar voor brengen.
Er is nood aan een linkerzijde die zich niet beperkt tot het vaststellen van het asociale beleid, maar die de strijd ertegen organiseert en richting geeft. Een linkerzijde op politiek en syndicaal vlak om al wie actief ingaat tegen het besparingsbeleid te verenigen in een offensieve strijd voor onze eisen: intrekking van aanvallen op pensioenen, verhoging minimumpensioen tot 1500 euro per maand, werkbaar werk door een arbeidsduurvermindering tot 30 uur per week zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, substantiële loonsverhoging en optrekking van het minimumloon tot 14 euro per uur, massaal programma van publieke investeringen in infrastructuur (sociale huisvesting, wegen, gebouwen, …) en openbare diensten (waaronder zorg, onderwijs, openbaar vervoer, kinderopvang, …), een programma van groene transitie door onder meer de energiesector in publieke handen te nemen, … Een dergelijk programma botst op het kapitalistisch systeem waarin de winsten van enkele superrijken allesbepalend zijn. We moeten ons op die confrontatie voorbereiden door een socialistisch alternatief te populariseren: een samenleving gericht op de behoeften en noden van mens en planeet, niet de winsten van een handvol superrijken.
-
Nieuwe Waalse regering: nieuwe besparingsmachine
Benoit Lutgen (CDH) greep met zijn ‘oproep van 19 juni’ wat hem een uitstekende kans leek: hij trok de stekker uit de regionale coalities met de PS. Enkel voor de Waalse regering kwam er ondertussen een nieuwe meerderheid van CDH en MR. Dit is een nieuwe besparingsmachine.
Artikel door Alain uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het begin van het einde van de stabiliteit in Wallonië
Wallonië kende jarenlang een periode van relatieve politieke stabiliteit met twee partijen – de PS en de MR – die een centrale rol speelden. Het proces van politieke fragmentatie in Vlaanderen met het einde van de CVP-staat begint nu ook Wallonië te bereiken.
De kwestie van mandaten en toplonen op zich volstaat niet als verklaring hiervoor. Naast Samusocial waren er tal van andere schandalen met raden van bestuur waarin ook MR-vertegenwoordigers zitten. Er waren ook de specifieke affaires zoals Kazachgate en nu ook Azerigate die aangeven dat de PS geen monopolie op corruptie heeft. Voor CDH ging het om een bocht naar rechts waarbij de partij zich opmaakt voor deelname aan een eventuele regering-Michel 2.
Neoliberaal economisch beleid wordt uitgediept
De nieuwe Waalse regering kwam met een regeringsverklaring die deels correct is: “De industrie is het hart van de economie. Wallonië moet zijn industriële politiek dus versterken om meerwaarde en meer jobs te creëren. Een industrialisatiepolitiek die jobs oplevert, moet gezien worden in een bredere context die rekening houdt met het volledige ecosysteem waarin bedrijven actief zijn: onderzoek en ontwikkeling, diverse steunmaatregelen voor bedrijven (financiering, groei, internationalisering).”
Er wordt niet bij vermeld dat geen enkel bedrijf de productiecapaciteit zal verhogen indien er geen afname is (publieke en private consumptie). Er wordt ook niet vermeld dat de tegenstellingen van het kapitalisme aan de basis van de crisis liggen. Er gingen duizenden jobs verloren in de metaal, glassector, banken, … De nieuwe Waalse regering komt als antwoord niet verder dan dezelfde oude recepten die ook onder de vorige regering niet werkten. “Het Marshall-plan zal versterkt worden in bepaalde belangrijke sectoren, zoals de digitalisering, waarbij zoveel mogelijk KMO’s in het plan betrokken worden.”
Het ‘toekomstcontract voor Wallonië’ en het ‘Marshall-plan’ zijn de afgelopen tien jaar al uitgetest en ze hebben de fundamentele problemen van de Waalse economie niet opgelost. Ondertussen moeten de massa’s opdraaien voor het falende beleid. Bij het ter perse gaan van deze krant was de uitkomst van het begrotingsconclaaf nog niet bekend, maar de toon is wel duidelijk: er wordt overal op bespaard (RTBF, 21 september). Er wordt geknipt in de publieke uitgaven om de cadeaus aan de bedrijven te betalen. Om het verzet tegen de sociale afbraak te breken, wil de Waalse regering onder meer minimale dienstverlening bij het busbedrijf TEC invoeren.
Toegenomen polarisering
Er is een polarisering van het politieke landschap. Terwijl Charles Michel het spook van het communisme terug opdiept (zie dit artikel), pleit het Waalse ABVV voor een progressieve meerderheid van PS, PTB en Ecolo. Bij CDH voelen vertegenwoordigers van de christelijke arbeidersbeweging zich niet op hun gemak met de bocht naar rechts.
We moeten ons geen illusies maken: om de besparingsmachine te stoppen, moeten we op onze eigen krachten rekenen doorheen sociaal verzet. De mobilisatie zal versterkt worden indien een politiek alternatief dat vertrekt van de noden van de bevolking als een reële uitkomst van strijd wordt gezien.
-
Nieuwe attractie in Walibi: het spook van het communisme
Foto: Wikimedia De familiedag van de liberale MR in pretpark Walibi werd gekenmerkt door een grote blijdschap. De kopstukken van de partij klopten zichzelf op de borst omdat ze nu ook in de Waalse regering getreden zijn en ze hadden het over het “uitzonderlijke beheer van de federale regering” (1). De partij van premier Michel had het over een “evenwichtig” zomerakkoord. Ondertussen gingen de liberale kopstukken op de foto met een mascotte aan wie de werking van een flexi-job aan amper 10 euro per uur niet meer moet uitgelegd worden… De optimistische sfeer werd enkel doorbroken toen Charles Michel waarschuwde voor een groot gevaar. “In verschillende landen, ook in België, maken we een terugkeer van het communisme mee, dat de individuele vrijheden vernietigt en altijd heeft geleid tot meer armoede en sociale achteruitgang.”
Artikel door Clément (Luik) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
‘Economische lente’ is erg relatief
Het optimisme van Michel en co is voornamelijk gebaseerd op de betere economische indicatoren. Daaruit trekken ze de conclusie dat drie jaar van harde aanvallen vruchten opleveren. Dit moet echter sterk genuanceerd worden. De door het Federaal Planbureau aangekondigde groei van 1,7% in 2017 en 2018 ligt onder het gemiddelde voor de eurozone en de EU (2% en 1,8%). (2) Tot voor kort lag de Belgische groei doorgaans boven het Europese gemiddelde.
Het beleid van deze regering maakt dat de conjuncturele groei enkel het patronaat en de grote aandeelhouders ten goede komt. Voor de werkenden zijn er zelfs geen kruimels. In 2016 verdeelden de bedrijven van de Bel20 16,8 miljard euro aan dividenden, tegenover 14,2 miljard in 2015: een stijging met 18,3% (3). In dezelfde periode ging het aandeel van de lonen in BBP met 0,9% achteruit (4). De dalende vennootschapsbelasting aan de ene kant, uitbreiding van interim en flexi-jobs aan de andere. Samen met de aanval op de statutaire tewerkstelling in de publieke sector maakt dit dat er helemaal niets evenwichtig is aan het zomerakkoord.
Het Thatcheriaanse liberalisme van Michel geeft een kleine minderheid meer vrijheid om de door ons gecreëerde waarde naar zich toe te trekken ten koste van het inkomen voor de werkenden en hun gezinnen. Het ABVV onderzocht de cijfers van de RVA en kwam tot de conclusie dat er onder de regering-Michel geen 135.000 jobs bijkwamen, zoals beweerd door de regering. Het ging om 90.000 jobs waarvan amper 19.200 voltijdse! De werkloosheidsgraad zou in 2018 opnieuw licht stijgen. (5) Bij een nieuwe crisis of recessie zullen de onzekere en onvaste jobs sneller verdwijnen. Het afbreken van de solidariteitsstelsels zet bovendien de deur open voor een nooit geziene sociale achteruitgang.
De regering is niet sterk
De MR stelt zich graag voor als “sterk en rustig.” Die sterkte is relatief: de regering is maar zo sterk als de oppositie zwak is. Eind 2014 ging een enorme kans verloren toen het opbouwend actieplan tegen wat toen nog een ‘kamikazecoalitie’ genoemd werd de regering effectief deed wankelen zonder door te zetten. De gevaarlijke illusie dat er na een harde rechtse regering wel een centrumlinkse moet volgen, werd doorprikt door het manoeuvre van CDH dat toenadering zocht tot MR in een poging om nieuwe regionale regeringen te vormen.
De MR vond dan wel een nieuwe bondgenoot, maar deze verloor meteen fors in de peilingen. Zelf haalt de MR in de peilingen stelselmatig 4% minder dan het resultaat in 2014. MR-voorzitter Olivier Chastel is niet gerust op de polarisatie van het politieke landschap langs Franstalige kant. Hij haalde uit naar “de belegerde linkerzijde die naar extremen overhelt en de lange sociaaldemocratische geschiedenis vergeet.”
De roep naar een alternatief leidt tot goede peilingen voor de PTB. Dit leidt tot zenuwachtigheid bij de regering. De regering weet dat het niet aan redenen ontbreekt om het passieve ongenoegen om te zetten in actieve mobilisatie. Een inclusieve strijdbeweging zou de beste manier zijn om de progressieve eisen te bediscussiëren maar ook de wijze waarop we deze kunnen afdwingen. Het zou bovendien de impact van de rechtse propaganda ondermijnen. De staking van 10 oktober kan een eerste stap zijn om te breken met het fatalisme. Het is belangrijk dat we er een succes van maken.
De PTB kan als grootste linkse kracht in Wallonië een belangrijke rol spelen. De dynamiek van nieuwe linkse formaties doorheen Europa toont het belang van massameetings als instrument van discussie, uitwisseling en engagement. Een soort ‘operatie waarheid’ (waarmee de leugens van de regering doorprikt worden en offensief alternatieven worden gepopulariseerd) op basis van deze methode zou een groot effect kunnen hebben, niet alleen om de sociale strijd een nieuwe adem te geven, maar ook om duidelijk te maken welk model van samenleving we tegenover het kapitalisme plaatsen. Op die manier zou het voor rechts moeilijker worden om het ‘communisme’ op te diepen als vogelverschrikker om de discussie over een strijdbaar socialistisch alternatief onaantrekkelijk te maken.
- http://www.lalibre.be/actu/politique-belge/la-fragilite-du-cdh-affaiblit-le-mr-59b56f53cd703b659240eef7
- L’Echo, 07/09/2017
- https://www.revuepolitique.be/le-bel-20-distribue-plus-de-dividendes-quil-ne-realise-de-benefices/
- http://ec.europa.eu/eurostat/tgm/refreshTableAction.do?tab=table&plugin=1&pcode=tec00013&language=fr
- http://www.lecho.be/economie-politique/belgique-economie/Sept-raisons-de-se-rejouir-pour-Charles-Michel/9930013
-
Politieke crisis: naar rechtse regeringen in Wallonië en Brussel?
De zetel van de Waalse regering in Namen. Foto: Flickr, Myben.be CDH-voorzitter Benoit Lutgen maakte een einde aan de coalities met de PS in Wallonië, Brussel en de Waals-Brusselse Federatie. Hierdoor ligt de weg open voor rechtse regeringen met MR op regionaal vlak. Hiervoor zal wel eerst een prijs betaald worden aan Défi, dat nodig is om in Brussel een meerderheid te vormen, en eventueel ook aan Ecolo.
Standpunt door Boris (Brussel)
Publifin, Kazachgate, Samusocial, … De vele schandalen hebben het voor iedereen duidelijk gemaakt: de politici van PS, MR en CDH laten zich leiden door carrièrisme en inhaligheid. De onthullingen blijven maar komen. De affaire rond Samusocial in Brussel, waar mandatarissen van de PS zichzelf bedienden met middelen die bedoeld zijn voor de allerzwaksten, zorgde voor algemene afkeer en walging. De Franstalige christendemocraten van CDH grepen dit aan om de stekker uit de regionale regeringen met de PS te trekken. Het getuigt van een sterke vorm van hypocrisie: de CDH is zelf betrokken in verschillende schandalen en coalitiepartner MR al evenzeer. De peilingen die de CDH lieten krimpen tot de vijfde partij van Wallonië en de zesde van Brussel, maakten wellicht dat de partij iets wilde doen om het eigen vel te redden.
De verburgerlijking van de sociaaldemocratie en het overnemen van de logica van sociale afbraak, hebben de opgang versterkt van politici die de eigen zakken vullen naar het voorbeeld van topmanagers, ook in die vroegere arbeiderspartijen. In tegenstelling tot de schandalen rond de PS in de jaren 1990 (UNIOP, Agusta, …) of die van de jaren 2000 (Charleroi) is de schade voor de PS nu veel groter. We hebben ondertussen de grote recessie van 2008 gehad. Dit leidde tot een diepgaande crisis van de sociaaldemocratie in Europa. In Griekenland, Frankrijk, Nederland, … kregen de zusterpartijen van de PS rake klappen. De PS leek beter stand te houden, vooral door het gebrek aan consequente concurrentie ter linkerzijde. Ondanks jarenlange regeringsdeelname kon de PS zich voordoen als een soort van oppositie binnen de regeringen die de sociale afbraak afzwakte. Daarna kregen we echter de regering-Di Rupo die private schulden naar de gemeenschap overdroeg en die de weg voorbereidde voor een Thatcheriaanse federale regering.
Na de onthullingen in de Publifin-affaire stak de PTB voor het eerst de PS voorbij in een Waalse peiling. Dat wijst op de mogelijkheid van een historische doorbraak in de verkiezingen. In dit klimaat van schandalen loont de praktijk van verkozenen aan een gemiddeld werknemersloon pas echt ten volle.
De crisis van de sociaaldemocratie heeft niet alleen gevolgen voor de krachten die er links van staan. Dat zagen we met ‘La République en Marche’ van Emmanuel Macron in Frankrijk. Lutgen probeert zich op dat voorbeeld te beroepen.
Bij de werkgevers wordt de politieke crisis in Wallonië en Brussel gezien als een kans om de regering-Michel te versterken. Voor de federatie van Waalse ondernemers “kan dit leiden tot een zekere symmetrie. Dat zou een goede zaak zijn. De maatregelen van de federale regering om de arbeidskost te herleiden en de geplande hervorming van de vennootschapsbelasting zijn van groot belang voor de ondernemers.” Bij de MR doen sommigen nu wat lacherig over de term “kamikazeregering” die bij de vorming van de federale regering werd gebruikt. Nochtans kreeg de stakingsbeweging van de herfst van 2014 de regering op haar knieën. De kans om dit af te werken en de regering weg te krijgen, grepen de vakbondsleidingen echter niet.
Alle hoop vestigen op de verkiezingen van 2019 om tot een andere regering te komen, is bijzonder gevaarlijk. De regering-Michel blijft zwak en breekbaar, maar de grootste kracht van deze regering is de zwakte van de oppositie, in het bijzonder de gediscrediteerde PS. Het idee van regionale regeringen van PS en CDH die een oppositie vormen tegen de federale regering, ligt in duigen. Dit maakt een federale rechtse regering, versterkt met CDH, na de verkiezingen van 2019 mogelijk. Het zou ons een nieuwe harde rechtse regering opleveren.
De arbeidersbeweging moet bewust zijn van dit gevaar. We hebben maatregelen nodig rond de transparantie van publieke mandaten, maar dit volstaat niet. Er is ook, en vooral, nood aan een programma van strijd om een krachtsverhouding uit te bouwen die gunstig is voor de werkenden en hun gezinnen. Er is ook nood aan verkozenen die leven aan een gemiddeld werknemersloon om een programma van sociale verandering te verdedigen. Het is in die zin dat LSP met zijn beperkte krachten de hand reikt naar de PVDA om de mogelijkheden in de huidige situatie maximaal te benutten.
-
Wat wij in 2012 schreven over ‘KazachGate’
Voormalig Senaatsvoorzitter en kopstuk van de liberale partij MR Armand De Decker ligt opnieuw onder vuur omwille van zijn rol in de verdediging van rijke Kazachse oligarchen. Hij trad op als hun advocaat maar tegelijk duwde hij in het parlement een wetsvoorstel door waardoor strafrechtelijke vervolgingen kunnen afgekocht worden. De eersten die een vervolging wegens corruptie konden afkopen (en neen, dit is geen satirische site: in België kan dat effectief!) waren de Kazachse vrienden van De Decker. Kritiek op zijn vrienden duldt De Decker niet. Dat ondervonden wij in 2012 bij een solidariteitsactie voor de Kazachse ambassade in Ukkel. De politie was toen wel heel snel ter plaatse. Het hoofd van die politie was niemand anders dan de lokale burgemeester, Armand De Decker.
[divider]
Aan de ambassade gaf niemand thuis, ze wisten blijkbaar wie er voor hun deur zou staan en weigerden onze argumenten te aanhoren. Integendeel, de ambassade gebruikte haar lokale contacten met de burgemeester om de politie op de actievoerders af te sturen en daar met GAS-boetes van 250 euro per deelnemer te dreigen. We waren amper aan de ambassade toen er een tiental agenten present gaven waaronder ook een verantwoordelijke van de lokale politie.
Protesteren tegen een dictatoriaal regime mag in Ukkel enkel na voorafgaande toelating door de burgemeester. Na het inbedden van journalistiek wil men nu ook protest inbedden. Het mag, maar alleen indien er toelating van bovenaf is. Zoniet wordt met GAS-boetes gedreigd. De verantwoordelijke van de politie probeerde zich te verdedigen: “Kinderen moeten het toch ook vragen vooraleer ze iets mogen doen”. Zo weten we meteen hoe onze democratische rechten in deze kringen worden ingeschat.
De beslissing om de actie te stoppen, kwam van burgemeester Armand De Decker (MR) die hoofd is van de lokale politie. Ongetwijfeld deed die enkel wat zijn vrienden op de ambassade vroegen. De nauwe banden tussen De Decker en het regime van Kazachstan bleken eerder dit jaar nog. Het Franse blad ‘Le Canard Enchaîné’ maakte gewag van een schandaal – ‘ Kazachgate’ – met De Decker in een hoofdrol.
De Kazachse president Nazarbajev wilde een lucratief contract sluiten met het Franse luchtvaartbedrijf EADS. Nazarbajev stelde bij de Franse president Sarkozy voorwaarden, waaronder de buitenvervolgingstelling van drie van zijn vrienden die in België werden vervolgd omwille van corruptie in het Tractebel-dossier (er was sprake van banden met de georganiseerde misdaad en betaling van smeergelden voor het binnenhalen van het contract van Tractebel in Kazachstan). Onder de drie vervolgde Kazachen bevond zich ook de miljardair Patakh Chodiev. Druk zetten op het Belgische gerecht volstond niet en dus kwam er een wettelijk initiatief.
Het blad ‘Le Canard Enchaîné’ stelde dat raadgevers van Sarkozy contact opnamen met de vicevoorzitter van de Senaat, Armand De Decker, om het wetsvoorstel rond de uitbreiding van de strafrechtelijke minnelijke schikking sneller door het parlement te krijgen zodat de Kazachse vrienden van Nazarbajev er gebruik van zouden kunnen maken. Het wetsvoorstel werd op sneltempo door de parlementen gejaagd: op 11 februari 2011 werd het voorstel in de Kamer ingediend, op 17 maart werd het daar aangenomen, op 18 maart werd het naar de Senaat gestuurd maar daar werd de bespreking al vroeger gestart, op 14 april werd het goedgekeurd in de Senaat. Op 16 mei 2011 was de wet al in voege. De Decker ontkent dat hij is tussengekomen bij de stemming van de wet, maar het is toch opvallend hoe ‘onverwijld’ werd opgetreden. Een pittig detail: De Decker nam ook als advocaat deel aan de verdediging van Chodiev. Eind juni 2011 waren Chodiev en zijn kompanen de eersten die gebruik maakten van de minnelijke schikking in hun strafzaak door 23 miljoen euro te betalen. Enkele dagen later ondertekende Nazarbajev een contract waarbij 45 helikopters werden besteld bij EADS. Sarkozy glunderde bij de ondertekening van dit contract.
Dezelfde Armand De Decker gaat nu over tot het stoppen van een protestactie aan de ambassade van Kazachstan in Brussel, ongetwijfeld nadat hem dit door de ambassade werd gevraagd. Terwijl rijke fraudeurs beschermd worden door De Decker, wordt iedere vorm van protest tegen de meest dictatoriale elementen uit die fraudeursclub van superrijken de kop ingedrukt. Tegelijk wordt aangetoond hoe GAS-boetes niet zozeer ingevoerd zijn om sluikstorten en andere vormen van overlast aan te pakken, maar om iedere vorm van protest te beperken tot het kader waarbinnen het van bovenaf wordt toegelaten. Terwijl rijke fraudeurs nieuwe rechten en mogelijkheden krijgen, worden onze democratische rechten aan banden gelegd.
De corrupte dictator van Kazachstan en zijn vrienden kunnen op de solidariteit van het politieke establishment in Europa rekenen. De voormalige Britse premier Tony Blair werd raadgever van Nazarbajev, de Franse president Sarkozy speelde loopjongen voor Nazarbajev door met De Decker en co de Belgische wetgeving te veranderen. Klassensolidariteit is geen loos begrip bij het establishment. Maar het is dat ook niet langs de kant van de arbeidersbeweging. Een jaar na het bloedbad van Zhanaozen zijn wij het geweld niet vergeten en blijven we de solidariteit tegen repressie en onderdrukking organiseren. De tegenkantingen die we daarbij ondervinden vanwege de lokale vrienden van Nazarbajev zullen ons daarbij niet stoppen.
-
De Croo pleit in Congo tegen corruptie, maar kan zelf onder liberale vrienden voorbeeld stellen
Het bezoek van ministers De Croo en Reynders aan Congo is niet onopgemerkt voorbijgegaan. Zo pleitte De Croo tegen de corruptie en de autoritaire opstelling van het regime. De strijd tegen corruptie en autoritaire uitwassen mag zich evenwel niet tot Congo beperken. Ook in eigen liberale vriendenkring is er nog heel wat werk aan de winkel.
Het toeval wil dat op het ogenblik dat De Croo en Reynders in Congo zaten hun liberale vriend Serge Kubla, MR-burgemeester van Waterloo en voormalig Waals minister, werd aangehouden op verdenking van corruptie. Kubla trad ondertussen af als burgemeester. Hij zou 240.000 euro per jaar ontvangen hebben van Duferco. Het geld was een vergoeding voor zijn consultancy-activiteiten in Congo. Het geld werd via een in Malta geregistreerde vennootschap betaald. De ‘consultancy’ zou onder meer bestaan hebben uit het omkopen van Congolese ambtenaren om investeringen in de ‘sector van de kansspelen’ binnen te halen.
Als De Croo de corruptie in Congo wil aanpakken, moet hij dus niet tot in Kinshasa gaan. Hij kan even goed de trein naar Waterloo nemen. Overigens is het opmerkelijk dat liberale kopstukken optreden als verleners van hand- en spandiensten voor een bedrijf als Duferco, de afgelopen jaren schrapte Duferco in ons land honderden banen. En eveneens opmerkelijk: de vennootschap van Kubla was in Malta gevestigd om slechts 5% vennootschapsbelasting te betalen. Belastingontduiking, omkoperij, corruptie, casino’s, … de wereld van de liberale kopstukken is duidelijk niet die van de gewone werkenden.
De advocaat van Kubla protesteerde tegen de bekendmaking van stukken uit het onderzoek in onder meer Le Soir. Gelukkig heeft Kubla niet dezelfde advocaat als zijn buurman, het zou hem immers een flinke duit kosten. Zijn buurman in Waterloo is namelijk de Kazachse miljardair Chodiev die dankzij zijn goede vriend Kubla in 1997 snel de Belgische nationaliteit kreeg. Chodiev werd in het corruptiedossier rond Tractebel in Kazachstan verdedigd door de liberaal Armand De Decker. Voormalig senaatsvoorzitter Armand De Decker ligt nu onder vuur omdat hij ruim 700.000 euro zou ontvangen hebben van de Kazachse miljardair Chodiev. De Decker ontkent dat hij werd omgekocht en ook dat het om 700.000 euro ging, maar hij geeft wel toe dat hij als advocaat enkele honderdduizenden euro kreeg voor juridisch advies aan Chodiev. Er werd gesproken over een tarief van 1.000 euro per uur. Of de indexsprong ook op de uurtarieven van Armand De Decker van toepassing is, werd niet bekend gemaakt.
Chodiev ontkwam een vervolging wegens corruptie in Kazachstan omdat hij zijn proces kon afkopen. De mogelijkheid om strafvervolging af te kopen werd op een drafje door het parlement gejaagd, onder meer op aansturen van toenmalig senaatsvoorzitter De Decker. Chodiev was de eerste die gebruik maakte van de strafrechtelijke minnelijke schikking. Toeval?
Terwijl ze onze levensstandaard aanvallen met indexsprongen en andere transfers van arm naar rijk, genieten de liberale kopstukken zelf van lonen die tot 1.000 euro per uur oplopen. We moeten echter toegeven, ze zijn hun geld waard. Ze verdedigen op efficiënte wijze de belangen van de superrijken en de grote bedrijven die met alles weg geraken. Daarbij nemen de liberale kopstukken uiteraard ook de methoden van hun broodheren over. Het wordt tijd dat wij langs onze kant ook politieke vertegenwoordigers hebben die even efficiënt onze belangen verdedigen en dit op basis van onze methoden van democratische controle, permanente afzetbaarheid en aan een gemiddeld loon van een geschoolde arbeider.
-
Brusselse actie aan de lokalen van de MR
Op hetzelfde ogenblik als er in Luik actie werd gevoerd voor de lokalen van de liberale MR van Charles Michel, was er ook in Brussel een gelijkaardige actie van CADM (comité voor de opheffing van de derdewereldschulden), JOC, JAC en ALS. Ook hier trokken we met enkele tientallen betogers naar de kantoren van de MR.Verslag door Maxime (Brussel)
We trokken naar de lokalen van de MR om de liberale partij te waarschuwen. Als die op federaal vlak een asociaal beleid wil voeren, wat toch de vooruitzichten zijn op dit ogenblik, dan zal het daarbij onvermijdelijk op verzet van de vakbonden, sociale en politieke organisaties botsen.
Een kleine delegatie werd binnen ontvangen. De verantwoordelijken van de MR stelden dat ze er als liberalen op zullen toezien dat het beleid van de volgende regering ‘sociaal’ zal zijn. De MR is ervan overtuigd dat een verlaging van de lonen en uitkeringen werk zal creëren en uiteindelijk geen asociale maatregel zou zijn. Moesten neoliberale cadeaus effectief werk creëren, dan was de werkloosheid de afgelopen jaren niet zo sterk toegenomen.
Maar de liberalen waren uiteraard overtuigd van hun dogma’s dat meer cadeaus aan het patronaat en harde maatregelen tegen de gewone bevolking uiteindelijk in het belang van de werkenden en hun koopkracht is.
We moeten een front van verzet voorbereiden tegen de plannen van de kamikazeregering. Met dergelijke eerste acties kunnen we mee de toon zetten en de roep naar een front van verzet luider laten weerklinken.
-
Luik. Actie tegen besparingsbeleid voor het kantoor van de MR
Gisteravond was er aan de kantoren van de liberale MR in Luik een protestactie tegen de besparingsplannen die door de Zweedse coalitiepartijen op tafel worden gelegd. De actie ging in tegen het besparingsbeleid in het algemeen, maar ook specifiek tegen de concrete maatregelen die op alle niveaus al genomen zijn. Zo wordt op regionaal vlak een nieuwe besparing in het onderwijs en op de ambtenaren gepland. Er werd ook ingegaan tegen de besparingen van de vorige regering, met onder meer de aanvallen op de werklozen.De oproep voor de actie kwam van de nieuwe Alliantie voor Alternatieven op de Besparingen (in het Frans: Alliance pour des Alternatives à l’Austérité of AAA). In deze alliantie zitten diverse organisaties uit het Luikse. De actie kreeg de steun van Attac-Luik, CADTM (comité voor de opheffing van de derdewerldschulden), het waakzaamheidscomité van sociale werkers, het Centre Poly-Culturel Résistance, de Actief Linkse Studenten, de Fédération des Résistances, ABVV-Jongeren uit Verviers, de Jeunes Organisés et Combattifs (JOC, tegenhanger van KAJ) uit Luik, SAP, LSP, het netwerk tegen artikel 63§2 (tegen de aanvallen op werklozen) en Rispote.cte.
Er waren bijna 200 aanwezigen op de actie. Verschillende mensen namen het woord om in te gaan tegen de besparingsmaatregelen. “We willen de mensen duidelijk maken dat de geplande maatregelen van de toekomstige regering niet onvermijdelijk zijn, maar dat het ideologische keuzes zijn,” verklaarde Thierry Müller van Riposte.cte en het netwerk tegen artikel 63§2. Zoals het mobilisatiepamflet voor de actie het stelde, werd nog nooit zoveel rijkdom geproduceerd als vandaag, maar was ze ook nog nooit zo slecht verdeeld. De 10% rijksten bezitten 44% van de nationale rijkdom terwijl 15% onder de armoedegrens leeft (en zonder sociale zekerheid zou 42% onder de armoedegrens vallen). Anderzijds wordt wel 20% van de publieke uitgaven vrijgemaakt om intrest op de staatsschuld te betalen. De werkloosheidsuitkeringen zijn amper goed voor 3% van de publieke uitgaven. Maar toch wordt daar op bespaard.
Verschillende sprekers verdedigden de noodzaak van een offensief actieplan van de vakbonden om het verzet tegen de besparingen te organiseren. Het overlegsyndicalisme moet plaats maken voor strijdsyndicalisme.
Na een reeks tussenkomsten van verschillende sprekers van de ondersteunende organisaties, volgde een algemene vergadering om te spreken om toekomstige acties van de AAA. Het was niet de laatste keer dat deze alliantie van zich zal laten horen… Het is nog maar het begin van de strijd!
-
Rechtse provocatieregering in de steigers – antwoord arbeidersbeweging nodig
Het blijft een gewaagde gok voor de burgerij. De kans dat hiermee een moeilijk bedwingbare sociale uitbarsting uitgelokt wordt, is reëel. Sinds verkiezingsdag is de dynamiek om het eens te proberen met een rechtse coalitie echter blijven groeien. Een rechtse provocatieregering met N-VA, MR, CD&V en Open Vld staat in de steigers. Wat dit voor de gewone werkenden zal betekenen, blijkt uit de eerste aankondigingen van de rechtse Vlaamse regering. Een verhoging van het inschrijvingsgeld voor studenten tot 1.000 euro, afschaffing van het gratis openbaar vervoer voor 65-plussers, drastische beperking van de woonbonus, verdubbeling van de zorgverzekering van 25 tot 50 euro, afschaffing van de kleine hoeveelheid gratis elektriciteit en water,… Gewone werkenden zullen fors moeten inleveren. Als dit beleid ook op federaal vlak wordt gevoerd, ziet het er niet goed uit.
Besparen: hard, harder, hardst
De voornaamste discussie tussen het PS-model en dat van de N-VA gaat over het ritme van de besparingen. Over de essentie – besparen op de kap van de werkende bevolking – zijn ze het eens. Maar waar de PS pleit voor voorzichtigheid, kan het voor N-VA niet snel genoeg gaan. Dat zien we met de voorstellen van de verschillende regionale regeringen. De Vlaamse regering haast zich om forse besparingen aan te kondigen, de Franse Gemeenschap en het Waals Gewest doen dit iets voorzichtiger.
Maar ook langs Franstalige kant zal jaarlijks 1 miljard bespaard worden. Daaronder harde besparingen op het onderwijs. Aanvankelijk zullen 4 op de 5 gepensioneerde ambtenaren niet vervangen worden, na twee jaar wordt dat 1 op de 3. Ook dat zijn harde besparingen, maar de Vlaamse regering wil nog harder gaan. Een aantal van de aanvallen die de Vlaamse regering wil doorvoeren, werden eerder langs Franstalige kant al gerealiseerd. Zo bedraagt het inschrijvingsgeld voor de universiteiten er reeds 900 euro en is het gratis openbaar vervoer voor 65-plussers al langer afgeschaft.
De nieuwe Vlaamse regering wordt een kopie van de coalitie op het Antwerpse schoon verdiep. Dat beleid wordt gekenmerkt door harde besparingen op gemeentepersoneel en openbare diensten naast een bijzonder hard repressief optreden waarbij de provocaties niet geschuwd worden. Deze coalitie van N-VA, CD&V en Open Vld kan bovendien regelmatig melden dat ze slechts het beleid verder zet dat door de voorgaande coalitie onder leiding van SP.a werd uitgestippeld.
Hoe sterk er sprake is van neoliberale eenheidsworst bij het besparingsbeleid bleek toen Open Vld amper een nacht nodig had om het Vlaamse akkoord te slikken. Enkel een paar punten en komma’s werden aangepast, doorgaans om het jargon van nietszeggende vaagheden wat te boetseren. De beroepsprovocateurs – zoals die van VOKA, Unizo of de reactionaire rechtse fils-à-papa studenten van KVHV – zien de kans mooi om de plannen lof toe te zwaaien en meteen nog hardere maatregelen te eisen.
Kamikaze
De frustraties van de Franstalige liberale MR van Charles Michel en Didier Reynders nadat ze gepasseerd werden voor de Waalse en Brusselse regeringen, zorgden voor een openheid voor een kamikazeregering. Met slechts 20 van de 63 zetels langs Franstalige kant is de democratische legitimiteit van deze regering bij voorbaat ondermijnd. Maar die overweging woog voor de MR niet op tegen de verlokking van 7 ministerfuncties met bijhorende kabinetsposities.
Voor de verkiezingen was de MR nochtans bijzonder scherp geweest voor de N-VA. Die werd een “racistische ondertoon” verweten als onderdeel van “een project van discriminatie en van minachting”, “de partij maakt een karikatuur van Wallonië”, aldus Charles Michel (De Tijd 21 mei). Intussen is Michel wel bereid om met de N-VA in zee te gaan “omdat de regering geen communautaire agenda zal hebben, enkel een sociaaleconomische”. Dat de Vlaamse regering haar beleid ook federaal oplegt, is evenwel een sterke basis voor communautaire discussies en problemen.
De Vlaamse coalitiepartijen stelden alvast dat de geplande federale lastenverlaging van 1,35 miljard euro best wat meer mag omvatten. Nochtans werd tegelijk bevestigd dat de volgende federale regering 17 miljard euro moet besparen. Met de herberekening van de staatsschuld door de wijziging van de Europese boekhoudregels, zal dat nog oplopen. Bij de vorming van de Vlaamse regering stelde N-VA-voorzitter De Wever: “’De sociaal-economische toestand vergt dat er zo snel mogelijk op alle niveaus regeringen met daadkracht worden gevormd. Het besef van deze verantwoordelijkheid heeft ons samengebracht.” Op federaal vlak wacht onder meer een debat over de pensioenen.
Het lijkt erop dat de Belgische burgerij een bocht genomen heeft en de optie van een tripartite met de PS aan de kant schuift om met een regering rond de N-VA harde maatregelen te nemen. De schrik voor sociale onrust maakt plaats voor harde maatregelen waarbij ingeval van te grote onrust de PS van de reservebank kan gehaald worden. De Tijd schreef op 22 juli: “Bij de christendemocraten, die met Peeters de premier mogen leveren, was de schrik om de N-VA buitenspel te zetten groter dan de angst voor sociale onrust.”
Delen van N-VA lijken zich bewust van de moeilijke positie waarin de partij hierdoor zit. Enerzijds is er de druk van de werkgevers om erg onpopulaire maatregelen te nemen, anderzijds is er het gevaar dat de partij hierdoor als de asociale factor van de besparingsregering wordt weg gezet en als neoliberale schoktroep verbrand geraakt. Bij iedere asociale maatregel probeert de N-VA om de aanval wat te verpakken of om compensaties te voorzien. “We laten niemand achter,” aldus het Vlaamse regeerakkoord.
Antwoord arbeidersbeweging nodig
Niet alleen langs Franstalige kant, ook langs Nederlandstalige kant kan het besparingsbeleid tot sociale onrust leiden. Het lijkt erop dat De Wever, Bourgeois, Peeters en co denken dat het zo’n vaart niet zal lopen. Het Antwerpse besparingsbeleid op lokaal vlak botste wel op verschillende acties, maar het kwam niet tot een veralgemeende beweging met een opbouwend actieplan waarbij het enorme ongenoegen in een harde strijd tegen de harde aanvallen werd omgezet. Wellicht rekenen de coalitiepartners van de provocatieregering erop dat dit ook op Vlaams en federaal vlak mogelijk is. Ze hopen dat de positie van de vakbonden voldoende verzwakt is, N-VA leverde daar met de frontale aanval op het ACV nog een bijdrage toe.
De afgelopen jaren heeft de arbeidersbeweging meermaals haar potentiële kracht laten zien. Dit was onder meer het geval met het protest tegen het Generatiepact of in de beweging voor koopkracht. Op 2 december 2011, nog voor de regering-Di Rupo goed en wel in het zadel zat, betoogden reeds 80.000 vakbondsmilitanten tegen de besparingsplannen. Maar het potentieel werd niet aangewend om een frontale confrontatie met het besparingsbeleid aan te gaan. Telkens opnieuw werd het argument van het gevaar van een rechtse regering gebruikt om het rechtse beleid van onder meer PS en SP.a te rechtvaardigen. Dit argument komt nu te vervallen, ook het ACV zal het niet gemakkelijk hebben om de banden met CD&V in stand te houden op een ogenblik dat deze partij deel uitmaakt van een regering waarin N-VA de lakens uitdeelt.
Voorlopig reageert het ACV erg mak. Patrick Develtere van Beweging.net, het vroegere ACW, verklaarde: “Een lastenverlaging is nodig en er moet bespaard worden, maar wij vinden het vanzelfsprekend om dat op een verantwoorde, sociaal-rechtvaardige en doordachte manier te doen.” Zou Develtere deze keer wel de achterban geraadpleegd hebben? ACV-voorzitter Leemans stelt vast dat de Vlaamse regering zich als ondernemersvriendelijk profileert en dat het “geen optie is om groei te creëren door te snijden in sociale welvaart en welzijn, of door collectieve diensten af te bouwen.” Bij het ABVV werd aangekondigd dat er op basis van overleg bijsturingen van het Vlaamse beleid moeten komen.
De vakbondsleiders hebben zich jarenlang beperkt tot pogingen om de scherpste kantjes eraf te vijlen. Aan scherpe kantjes zal het de komende periode niet ontbreken, er zullen er zoveel zijn dat de tactiek om ze af te vijlen tot mislukken gedoemd is.
De eerste aankondigingen van besparingen op regionaal vlak zetten de toon. Jongeren, werkenden, gepensioneerden, zieken,… Iedereen wordt getroffen, terwijl steeds meer middelen worden vrijgemaakt om cadeau te doen aan de grote (en nu ook de iets minder grote) bedrijven. Indien de provocatieve federale besparingsregering er komt, moeten we niet wachten om ons verzet te organiseren en ons evenmin laten beperken tot enkel het federale of Vlaamse niveau. Ook in Brussel, Wallonië, de Franse gemeenschap of de gemeenten wordt hard bespaard. We krijgen een lawine van besparingen op alle niveaus, ons antwoord moet daaraan aangepast zijn.
Sommige vakbondsleiders en militanten zullen misschien in de besparingsregeringen van het Waals Gewest of van de federatie Brussel-Wallonië een alternatief zoeken op de rechtse federale en Vlaamse regeringen. Ze vergissen zich. Het zal erop aankomen om van onderuit te bouwen aan een dynamiek van actief verzet en oppositie tegen het besparingsbeleid en dit op alle niveaus. Dat is wat we reeds voor de verkiezingen naar voor schoven met het idee van een front van verzet tegen alle besparingen. Een gezamenlijke informatiecampagne van de vakbonden op de werkvloer, onder jongeren, in de wijken of onder gepensioneerden zou een aanzet kunnen vormen om de reikwijdte van de geplande besparingen bekend te maken en een eerste stap zetten in de opbouw van een sterke mobilisatie.
Bij deze mobilisatie zullen we nood hebben aan een actieplan dat zich niet beperkt tot eenmalig stoom aflaten maar opbouwend de druk op regering en patronaat opvoert om de besparingen in te trekken. We kunnen hierbij inspiratie opdoen bij de ‘operatie waarheid’ die de grote mobilisaties van de algemene staking van 1960-61 voorafging, ook inzake de omvang van het vereiste verzet kan dat een inspiratiebron zijn.
Vanuit de kapitalistische logica is besparen de enige optie en beperkt het debat zich tot het ritme en de omvang van de besparingen. Zoals veel arbeiders, jongeren, zieken en gepensioneerden, vindt ook LSP dat we moeten vertrekken van de noden en behoeften van de meerderheid van de bevolking. Het beleid van de afgelopen jaren heeft de tekorten op vlak van werkgelegenheid, huisvesting, onderwijs en openbare dienstverlening sterk doen toenemen. Er is nood aan een drastisch plan van publieke investeringen om daar verandering in te brengen en onze levensstandaard te verbeteren met hogere lonen (met bijvoorbeeld een algemeen minimumloon van 15 euro per uur) en uitkeringen.
Er zijn veel middelen aanwezig, maar deze worden vandaag niet gebruikt in het belang van de meerderheid van de bevolking. Een herverdeling van de middelen wordt steeds meer gezien als een alternatief op de concentratie van rijkdom in handen van de 1% rijksten. Maar een herverdeling van rijkdom gaat regelrecht in tegen de logica van het kapitalistische systeem. Het vereist een politieke kracht die opkomt voor een ander systeem, een socialistisch systeem, gebaseerd op de behoeften van de meerderheid van de bevolking in plaats van de winsthonger die vandaag dominant is. Daartoe moeten we ook het bezit en de controle op de sleutelsectoren van de economie in handen nemen door middel van nationalisaties zonder schadeloosstellingen, tenzij op basis van bewezen behoeften.
De harde besparingen die eraan komen, zullen een test vormen voor de arbeidersbeweging en de politieke linkerzijde. De mogelijkheid van compromissen wordt steeds beperkter. De andere kant opent een scherpe confrontatie en dat vereist een antwoord dat hieraan aangepast is, zowel op syndicaal als politiek vlak. De stabiliteit van de besparingsregering zal afhangen van het antwoord van de arbeidersbeweging. LSP wil in dat verzet alvast een actieve rol in spelen, werk met ons mee, sluit je aan!
-
Politieke rentree tussen het rollen van (verbale) spierballen en déjà vu’s
De politieke rentree is goed verlopen. Alles liep op wieltjes en elke gevestigde partij speelde de rol die verwacht werd. Er werden hier en daar wat spierballen gerold, geen enkele gevestigde partij heeft er immers belang bij om te zeggen dat iedereen het eens is om dezelfde politiek te voeren. Als goede acteurs genoten ze er van om op het toneel van de media elkaar te bekampen. Achter de schermen is er evenwel een grote eenheid om toch iemand te laten betalen voor de crisis. En wees maar zeker, het zal niet de burgerij zijn. Bij dit hele schouwtoneel lijken de werkenden en hun gezinnen tot een passieve toekijkende rol veroordeeld te zijn.
Artikel door Stephane Delcros
De Franstalige liberalen van de Mouvement Réformateur (MR) hebben hun rentree niet gemist. Voorzitter Charles Michel sprak van een “berlusconisering van Wallonië” toen hij het had over de rol van de PS bij de overname van de krant L’Avenir door de intercommunale Tecteo. Enkele dagen later stelde Michel dat PS-kopstuk Magnette “bolsjewistische ideeën” verkondigde. Arme MR. Ondanks alle goede wil slaagt de partij er niet in om de ‘belangrijkste partij van de burgerij’ te worden, een rol die werd ingepikt door de PS die deze rol bovendien met verve vervult. Omdat de liberalen het moeilijk hebben om zich echt te onderscheiden van de PS, beperken ze zich al langere tijd tot schokkende uitspraken die weinig om het lijf hebben en vooral bedoeld zijn om het eigen imago te kleuren.
Natuurlijk heeft het dossier van Tecteo eens te meer het gebrek aan transparantie en democratie van de PS aangetoond. De MR doet het overigens zelden beter. Het hoogtepunt van de retorische strijd van de chef van de Franstalige rechterzijde is ongetwijfeld de poging om de algemeen secretaris van het ABVV, Anne Demelenne, te laten doorgaan voor een radicaal links element waar Magnette zijn inspiratie bij opdoet. Van Michel verwachten we niet dat hij de dynamiek van de krachtsverhoudingen of van de druk van de basis op de leiding van de vakbonden begrijpt. Alleszins lijkt hij dit zelfs bewust te negeren.
Dit soort verklaringen is van belang voor beide partijen: het laat de MR toe om er aan te herinneren dat de partij wel degelijk rechts is, tegelijk wordt de illusie gewekt dat de PS links zou zijn. Er wordt geprobeerd om een zogenaamde confrontatie tussen links en rechts in kaart te zetten. En dan maar hopen dat de mensen erin trappen, ook al staat de zogenaamde ‘linkerzijde’ voor een rechts beleid van aanvallen op de sociale zekerheid, besparingen, lastenverlagingen voor de bedrijven en privatiseringen.
Op nationaal niveau zien we net hetzelfde, maar dan met de N-VA. Het is in het belang van zowel PS als N-VA dat die laatste partij wordt gezien als vertegenwoordiger van het ‘rechtse Vlaanderen’ en de PS van het ‘linkse en syndicale Wallonië.’ Het is immers gemakkelijker om de eigen troepen te mobiliseren tegen een ‘ultieme vijand’. Ieder mogelijk akkefietje wirdt aangegrepen, tot zelfs de komst van twee Chinese panda’s toe.
Voor de PS komt dit goed uit. Er wordt door de politieke tegenstanders heel wat energie gestoken in de poging om te laten vergeten dat de PS op federaal vlak sinds 1988 al betrokken is bij het neoliberale beleid en dat de partij toch nog links zou zijn of een verlengstuk voor de vakbonden. Voor Magnette is dat handig, zeker op een ogenblik dat de Franstalige PVDA het heel goed doet in de peilingen. De PS-top heeft overigens redenen om ongerust te zijn. De oproep van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen geeft aan dat er gediscussieerd wordt over de mogelijkheid van een eerste stap naar een nieuwe linkse kracht.
Onder de vakbondsbasis rommelt het al langer. Die basis is een pak linkser dan Demelenne, die overigens lid van de PS is. Heel wat syndicale militanten hebben het gevoel dat Demelenne en de leiding vooral proberen om het syndicale verzet af te zwakken, terwijl ze zelf vooral de sociale verworvenheden willen verdedigen.
Veel arbeiders weten dat er pas een echte links-rechts confrontatie zal zijn indien ze over een eigen politiek instrument beschikken. Dat betekent een ander instrument dan de gevestigde partijen (PS, SP.a, CD&V,…) die historisch een bevoorrechtte band met de vakbonden hadden, maar dat vooral gebruikten om verzet te stoppen en het besparingsbeleid verder te zetten.
Wat in Charleroi gebeurt bij het ABVV is een belangrijke ontwikkeling. Het kan de eerste stap zijn naar de opbouw van een politiek verlengstuk voor de werkende bevolking. We zouden daar een pak sterker mee staan in onze strijd. Het zou een enthousiasme teweeg brengen onder tienduizenden jongeren, werkenden, werklozen of gepensioneerden.
De PS is al lang niet links meer, SP.a en Groen evenmin (zie bijvoorbeeld wat deze partijen in Sint-Niklaas doen), en het proces is onomkeerbaar. De werkende bevolking heeft een nieuw politiek instrument nodig om zich te verdedigen en het verzet te versterken om zich te kunnen keren tegen het economische systeem dat ons niets te bieden heeft.
