Your cart is currently empty!
Tag: lokaal besparingsbeleid
-
Besparingsgolf bereikt de gemeenten
De lijst van gemeenten waar fors wordt bespaard groeit aan: Antwerpen, Ath, Andenne, Colfontaine, Visé, Sint-Niklaas, Mechelen, Gent, Kortrijk,… Overal wordt geknipt in de uitgaven en wordt gesnoeid in het personeelsbestand. De besparingsgolf op lokaal vlak was overigens voorspelbaar. Een kroniek van een aangekondigde ramp.
Iedereen herinnert zich de problemen rond Dexia. Er werd publiek geld in de bank gestopt terwijl in het casinokapitalisme speculatieve winsten werden geboekt. Toen de zeepbel barstte, was het duidelijk dat ze in onze zakken zouden zoeken naar de middelen om hun spel verder te zetten. Van extra belastingen, ecotaksen, retributies tot GAS-boetes, wij moeten telkens meer betalen omdat zij verloren bij het gokken in hun casino’s.
Tegelijk worden de gemeentelijke diensten verder uitgehold. De afgelopen decennia sloeg de neoliberale logica al hard toe waardoor alles wat een beetje winstgevend was naar de private sector werd overgeheveld. De gemeenten behielden slechts een minimum aan diensten. Het is in die vitale diensten dat de lokale besparingspolitici nu dus nóg gaan knippen. Het verklaart onder meer waarom de kinderen van de gemeentescholen van Fontaine-l’Evêque (naast Charleroi) niet langer zwemlessen zullen krijgen nu het zwembad gesloten is. De stad Antwerpen sluit op haar beurt de voorzieningen voor bos- en zeeklassen.
Als onderdeel van de besparingswoede wordt ook het gemeentepersoneel gevraagd om een ‘kleine geste’ te doen. De jobzekerheid gaat verloren, vaste statutaire banen maken in het beste geval plaats voor onzekere contracten. In veel gemeenten gaan jobs volledig verloren. Er wordt vaak gezegd dat dit zonder “naakte ontslagen” gebeurt, maar voor iedere gepensioneerde die niet vervangen wordt is er een job minder voor het groeiende leger werklozen. Het aantal jobs dat verdwijnt, is groot. In Antwerpen gaat het om 1.400 jobs en in Gent om 435.
Het statuut van de ambtenaren ligt onder vuur als onderdeel van de aanval op alle sociale rechten van de werkenden. In Colfontaine wilde de gemeente 32 poetsvrouwen afdanken om ze na enkele boekhoudkundige omwegen terug aan te werven voor hetzelfde werk, maar dan wel voor een privaat bedrijf. Het maakt duidelijk hoe ‘onze’ politieke vertegenwoordigers ons willen laten opdraaien voor de crisis door onze lonen en arbeidsvoorwaarden aan te pakken. Met dergelijke maatregelen worden overigens nieuwe aanvallen voorbereid. Statutairen beschikken over een specifiek pensioenstelsel. Als het aantal statutairen drastisch afneemt, hoe zullen de pensioenen dan gefinancierd worden?
Het besparingsproces dreigt enkel aan snelheid en kracht te winnen. Het toenemende aantal sancties voor werklozen leidt tot een toevlucht bij de OCMW’s, wat de gemeentelijke financiën verder onder druk zet. Door de beperking in de tijd van de inschakelingsuitkeringen dreigen 55.000 werklozen in januari 2015 hun uitkering te verliezen. Dit zou duizenden mensen naar de OCMW’s duwen. Kortom, de gemeenlijke financiën zullen er niet beter op worden als het huidige beleid verdergezet wordt.
Het wordt hoog tijd dat er een krachtsverhouding wordt opgebouwd om de aanvallen op onze levensomstandigheden te stoppen. Die aanvallen vinden in alle gemeenten plaats alsook op andere beleidsniveaus. Zij organiseren onze miserie, dus moeten wij ons verzet organiseren. Er zijn kiemen van verzet in tal van gemeenten en steden, het komt er nu op aan om deze verder te ontwikkelen en te coördineren in een gezamenlijke strijd. Elk op zich zijn we allemaal verloren, samen staan we sterk. In onze strijd mogen we ons niet beperken tot het eisen van kruimels, in de samenleving zijn er voldoende middelen aanwezig. We moeten die in publieke handen nemen om degelijke openbare dienstverlening voor iedereen mogelijk te maken.
-
Gent. Stadspersoneel voert actie tegen besparingen
Maandagavond vond in Gent een bijeenkomst van de gemeenteraad plaats. Dat gaf aanleiding tot protest van de drie vakbonden voor de publieke diensten. De vakbonden zeiden dat het “progressief stadsbestuur” door 9 miljoen extra te besparen zal korten op banen, arbeidsvoorwaarden, degelijke statuten en publieke diensten. Maar het bestuur zwijgt over de concrete gevolgen. Ze vrezen ook dat het bestuur eenzijdige saneringen en interne reorganisaties binnen de stadsdiensten wil opleggen ten koste van het sociaal overleg.
De actie moest de gemeenteraadsleden om dringende duidelijkheid vragen over alle zaken die op het spel staan en de manier waarop het bestuur de besparingen zou willen doorvoeren. Met deze actie werd de start gegeven aan een sensibiliseringscampagne.
-
Antwerpse belastingbestuur verhoogt de waterprijs
Het bestuur onder leiding van De Wever voert een beleid van afbraak van sociale diensten. Tegelijk wordt de hardwerkende Antwerpenaar in de portemonnee gepakt door het belastingbestuur van N-VA dat niet over een meerderheid beschikte en daarom CD&V en VLD als schaamlapjes aan boord moest halen. De belastingverhoging voor het water zal een gemiddeld Antwerps gezin 3 euro per maand extra kosten.
De beslissing komt er na een doorlichting van de riolen. Omwille van de slechte staat van deze riolen zijn er dringend investeringen nodig. Het vorige gemeentebestuur stelde dat een verhoging van de zogenaamde ‘saneringsbijdrage’ noodzakelijk was. Het nieuwe bestuur hield dit aanvankelijk tegen en stelde dat een belastingverhoging niet kon. Wat in mei dit jaar volgens schepen Van Campenhout (N-VA en ex-VLD) een belastingverhoging was, zou het nu niet meer zijn. De terminologie is misschien belangrijk voor de reclamemensen van zijn partij, maar voor de gewone Antwerpenaar maakt het niets uit hoe die 3 euro extra per maand of 36 euro per jaar (zonder BTW!) genoemd wordt.
De verhoging van de ‘saneringsbijdrage’ van 0,78 tot 1,35 euro zorgt ervoor dat een kubieke meter water nu 3,55 euro zal kosten. De beslissing daartoe is genomen door de Antwerpse Waterwerken, maar kon pas uitgevoerd worden na goedkeuring door het schepencollege en vervolgens de gemeenteraad. Het schepencollege steunt de belastingverhoging. Schepen Van Campenhout stelde in de media: “De saneringsbijdrage in Antwerpen was vrij laag. Nu schakelen we de bijdrage gelijk met het gemiddelde in Vlaanderen. Gemiddeld gaat het om een stijging van drie euro per gezin per maand.”
Een verhoging van onze belastingen is geen probleem als het gemiddelde hoger ligt, voor pakweg de diamantsector hanteren De Wever en co andere normen. Overigens moet opgemerkt worden dat de belasting niet verhoogd wordt tot het gemiddelde, maar tot het wettelijke maximum. Misschien moeten we maar eens alle grote bedrijven in de Antwerpse haven het wettelijke tarief van 33,99% vennootschapsbelasting laten betalen. Dan zouden de middelen niet bij de gewone Antwerpenaar moeten gezocht worden…
Een belastingverhoging van 3 euro per maand kan misschien beperkt lijken, maar het komt wel degelijk hard aan bovenop alle andere prijsverhogingen. Hiermee wordt de Antwerpenaar gevraagd om te betalen voor een jarenlang wanbeheer van de Antwerpse riolen. De kostprijs voor het onderhoud van de riolen ging onder meer de hoogte in omdat de districten de kosten voor wegenaanleg graag naar Rio-Link, dat instaat voor het onderhoud van de riolen, doorschoven. Het tekort aan middelen op het ene niveau werd doorgeschoven naar een ander niveau waardoor uiteindelijk de Antwerpenaar meer moet betalen. Het opvangen van de tekorten door meer publieke middelen voor investeringen in degelijke infrastructuur is uiteraard niet aan de orde voor dit stadsbestuur (en al evenmin voor het vorige).
De gevestigde partijen hebben geen alternatief op een beleid van belastingverhogingen en besparingen voor de werkende bevolking, ze zitten immers vast in de budgettaire logica van tekorten zoals deze opgelegd wordt door het huidige systeem. Zelfs Groen stelde dat een verhoging van de saneringsbijdrage begrijpelijk was, ook al spreekt de partij terecht van een belastingverhoging. PVDA sprak zich wel uit tegen deze nieuwe belastingverhoging. Die verwerping moet gekoppeld worden aan een alternatief op het besparingsbeleid, een actieve campagne en strijd voor extra publieke middelen is aan de orde. Zoniet kunnen we bij iedere nieuwe maatregel verontwaardigd het hoofd schudden en wachten op de volgende aanval.
-
Sint-Niklaas. Referendum toont brede steun voor verzet tegen privatisering
Het stadsbestuur van Sint-Niklaas wil in het kader van een besparingsoperatie de afvalophaling privatiseren. In plaats van dit met de stad te organiseren, zou een intercommunale verantwoordelijk worden om private bedrijven de afvalophaling toe te kennen met als doel te besparen. Dat betekent uiteraard dat personeel en dienstverlening onder vuur zouden komen. Het protest hiertegen kan op een brede steun rekenen. De vakbonden vertaalden die steun in een campagne voor een referendum waarbij ze een overgrote meerderheid ja-stemmen wonnen.
Het stadsbestuur van Sint-Niklaas, een coalitie van N-VA, SP.a en Groen, besliste echter om de uitslag van het referendum naast zich neer te leggen. Ze haalden als argument aan dat de opkomst van 17,6% van de stemgerechtigden te laag was. Dat 10.533 mensen het nodig vonden om te gaan stemmen, waarbij 8.868 mensen voor een stedelijke afvalophaling kozen, wordt genegeerd. Het stadsbestuur had er alles aan gedaan om de opkomst laag te houden: er werd opgeroepen om niet te stemmen en het aantal stemkantoren werd beperkt tot vijf.
De lokale SP.a, geleid door Freddy Willockx, levert de voorzitter van de intercommunale die de privatisering in goede banen moet leiden. Groen pleit in verkiezingsprogramma’s voor meer inspraak en betrokkenheid van de bevolking. Eens de partij aan de macht is, geldt een andere praktijk. De N-VA van burgemeester Lieven Dehandschutter benadrukte dat 85% niet stemde of tegen stemde. Met 4.329 voorkeurstemmen voor Dehandschutter kan opgemerkt worden dat ongeveer 55.000 inwoners van Sint-Niklaas niet of tegen hem stemden.
Het referendum zorgde ervoor dat de bonden actief campagne voerden om de steun die ze genoten te mobiliseren. Het is het eerste voorbeeld van een lokale strijd tegen het besparingsbeleid en dus van groot belang. Alle gemeenten en steden plannen besparingen. In Antwerpen werd al aangekondigd dat 1.420 jobs verdwijnen en dat wordt gesnoeid in onder meer de sociale sector. De gevolgen zijn groot: minder middelen voor jeugdwerk, afschaffing bos- en zeeklassen,… Met de campagne en het resultaat in Sint-Niklaas is duidelijk gemaakt dat een breed gedragen verzet tegen het besparingsbeleid mogelijk is.
Tegelijk werd duidelijk dat we daarbij niet op de officiële linkerzijde kunnen rekenen. Als analisten nog eens redenen zoeken waarom SP.a en Groen electoraal zo slecht scoren, kunnen ze in Sint-Niklaas snel een antwoord vinden: van een linkerzijde die vooraan staat in het negeren van een actieve campagne tegen privatiseringen, heeft rechts niets te vrezen. Terzijde kan opgemerkt worden dat extreemrechts verdeeld was: VB-medewerker Rob Verreycken voerde campagne om voor de privatisering te stemmen, de lokale VB-afdeling was tegen.
Een campagne met een referendum heeft sterktes maar ook beperkingen. De sterkte is in Sint-Niklaas ten volle benut: de bonden trokken naar de wijken en voerden een voorbeeldige actieve campagne. Maar ook de beperkingen kwamen tot uiting: een stadsbestuur kan een referendum naast zich neer leggen. Dat betekent echter niet dat de strijd verloren is. De steun van de afgelopen weken moet actief gemobiliseerd blijven met acties, betogingen en een uitbreiding van de strijd.
Naarmate meer gemeenten hun besparingen concreet invullen, kan het verzet ertegen aangegrepen worden om een breed front tegen de besparingen uit te bouwen. Dat kan op basis van een programma dat de oppositie tegen de lokale besparingsmaatregelen koppelt aan de overkoepelende eis voor meer middelen voor de lokale besturen om een antwoord te bieden op de vele tekorten (onder meer op vlak van kinderopvang, onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur, dienstverlening,…). Meer middelen zullen we niet krijgen door het lief te vragen, we zullen ervoor moeten strijden.
Is er geen andere optie dan besparen? Vanuit de heersende logica niet. Daar variëren de standpunten van zacht tot hard besparen, met eenzelfde resultaat als gevolg. In ons verzet tegen het besparingsbeleid moeten we alternatieven naar voor brengen: een lokaal beleid dat vertrekt van de belangen van de meerderheid van de bevolking en niet van de van hogerhand opgelegde tekorten. Met een mobilisatie in het kader van een democratisch opgesteld actieplan met een brede betrokkenheid van onderuit, met de actieve steun van vakbonden en linkse activisten, is het mogelijk om de druk op te voeren en een beweging uit te bouwen waarmee we overwinningen kunnen behalen.
-
Elsene. Protestactie en interpellatie tegen lokale besparingen
Afgelopen donderdag vond de derde lokale protestactie tegen het besparingsplan in Elsene plaats. De meerderheid van PS en MR in die gemeente wil het botte besparingsmes boven halen. In februari begon Gauches Communes het verzet hiertegen te organiseren. Nu waren we al met een 50-tal betogers. De besparingen raken immers meer bekend, net zoals de campagne ertegen.
Woensdag 24 april : interpellatie op gemeenteraad
Op de vooravond van de protestactie werd een interpellatie op de gemeenteraad gehouden. We maakten van de mogelijkheid gebruik om een ‘burgerinterpellatie’ te doen. Op woensdagavond werd de begroting besproken, op donderdagavond zou erover gestemd worden. Woensdagavond sprak Tim Joosen om de asociale maatregelen aan te klagen: voor 1,2 miljoen euro besparingen op het personeel, schrapping van 30 VTE’s (voltijdse equivalenten), sluiting van sociale restaurants, halvering van subsidies aan verenigingen, verhoging en invoering van nieuwe taksen en retributies,… Tim legde ook uit dat er een alternatief mogelijk is.
In plaats van de gevolgen van de economische crisis te aanvaarden en de werkende bevolking en hun gezinnen de prijs ervoor te laten betalen, kan een gemeente beslissen om een ander geluid te laten horen. Er is een grote druk om een begroting in evenwicht te hebben en bijgevolg hard te besparen op de uitgaven waardoor alle openbare diensten (die al enorme tekorten kennen, denk maar aan het plaatsgebrek op school, in de kinderopvang of op vlak van sociale woningen) verder worden afgebouwd. Een socialistisch beleid zou van een discussie over de begroting gebruik maken om de echte prioriteiten in kaart te brengen: de tekorten aanpakken en de behoeften van de werkenden, jongeren en hun gezinnen centraal stellen. Dat veronderstelt een begroting die niet in evenwicht is.
Om dat te doen, is een massale campagne nodig in de gemeente om een brede mobilisatie op te zetten om de noodzakelijke maatregelen te ondersteunen. Een actieve mobilisatie en betrokkenheid is van centraal belang om een andere vorm van begroting op te maken en uit te voeren. Het zou een belangrijk precedent vormen voor andere gemeenten, bredere lagen van de werkende bevolking en arbeiders om meer algemeen voor een andere politieke keuze te gaan. Het zou de basis vormen om de eis af te dwingen om de middelen te gaan zoeken waar ze zitten: in de zakken van de 1% rijksten.
Zelfs indien dit niet zomaar kan vanop het gemeentelijk niveau, is dat een belangrijk niveau om een strijdplan te ontwikkelen. Er zijn heel wat verantwoordelijkheden die lokaal worden georganiseerd: scholen, kinderopvang, huisvesting,… Er zijn een aantal mogelijkheden in onze gemeenten om de tekorten aan te pakken. Tim bracht het voorbeeld van de gemeenteraad van Liverpool waar er in de jaren 1980 onder socialistisch bewind een dergelijk programma werd uitgevoerd. Er waren massale mobilisaties om de maatregelen te ondersteunen. Het resultaat was enorm: er werden meer dan 6.000 sociale woningen gebouwd en een zelfde aantal werd gerenoveerd. Er werden duizenden jobs gecreëerd. En dat op een ogenblik dat Thatcher aan de macht was. Waarom zou dat vandaag niet mogelijk zijn?
Geen antwoorden van gemeenteraad
De verantwoordelijke van Ecolo, dat in de oppositie zit in Elsene, wees op een verhoging van de belastingen in deze begroting. De verantwoordelijke van CdH, eveneens in de oppositie, haalde uit naar een prestigeproject van de gemeente en benadrukte dat een aantal besparingsmaatregelen het ‘imago’ van de gemeente geen goed zouden doen. De spreekster van CdH gaf wel aan dat ze het in principe eens was met de besparingen.
Het is natuurlijk gemakkelijk om naar de lokale besparingsmaatregelen uit te halen vanuit de oppositie, maar waar CdH en Ecolo mee aan de macht zijn, voeren ze een gelijkaardig beleid. En op verschillende niveaus nemen ze deel aan de macht en het daar gevoerde besparingsbeleid. Het grote probleem van de besparingen is ook niet het ‘imago van de gemeente’ maar de impact ervan op het dagelijkse leven van de inwoners. Hoe mooi de aanvallen op onze levenskwaliteit ook worden ingepakt, het blijven aanvallen.
De meerderheid antwoordde via de schepen van Financiën dat er geen sprake zou zijn van echte aanvallen. De belastingverhogingen zijn verhogingen van bepaalde vergoedingen, de besparingen eerder enkele ‘saneringen’. De schepen antwoordde vooral op de officiële oppositie in de gemeenteraad, de argumenten van Gauches Communes werden gemakshalve opzij geschoven.
25 april: actie en stemming
Op donderdag 25 april volgde een nieuwe mobilisatie, de derde protestactie op evenveel maanden. Het initiatief werd vervoegd door de lokale afdeling van PVDA die net als ons een campagne heeft opgezet om de lokale inwoners op de hoogte te brengen en te mobiliseren.
Terwijl een 50-tal betogers protesteerden, stemde de meerderheid in de gemeenteraad de voorgestelde begroting. Er werd gezegd dat het debat niet afgesloten was en dat er verder kan gediscussieerd worden. Wij zullen alvast de mobilisaties verderzetten en blijven discussiëren over ons alternatief op het lokale besparingsbeleid. Het doel van de PS-MR-meerderheid is om tegen 2015 een begroting in evenwicht te bereiken. De besparingen zullen dus niet stoppen, de strijd ertegen evenmin.