Your cart is currently empty!
Tag: Liesbeth Homans
-
Homans erkent: “Indexsprong is niet opportuun”
Het toepassen van een indexsprong vindt minister Homans (N-VA) “niet opportuun”. Voor alle duidelijkheid: ze heeft het niet over de lonen en uitkeringen, daarvoor is er immers “geen alternatief” behalve een indexsprong. Neen, de indexsprong moet enkel gelden op onze inkomsten.
De regering geeft aan dat ze wel degelijk bereid is om uitzonderingen toe te laten op de indexsprong. Uiteraard vallen toplonen sowieso niet onder dergelijke normen – concurrentie voor toplonen betekent vergelijken met hogere lonen, voor onze lonen met lagere lonen – maar nu is er nog een expliciete uitzondering gemaakt. Neen, niet voor wie een hongerloontje heeft. De regering wil de huurprijzen buiten de indexsprong houden.
Volgens Homans moet de overheid niet tussenkomen in de private huurmarkt waar de indexering contractueel tussen twee particuliere partijen is vastgelegd. En daar moet de overheid zich toch niet mee moeien?
Zelfs de huurprijzen in de sociale huisvesting zullen geïndexeerd worden. Zoniet “zouden we het ganse beleid op losse schroeven zetten. Door de indexering van de huurprijzen niet door te voeren, komen investeringen in bijkomende sociale woningen en renovaties in het gedrang”. Tenslotte stelt ze dat de indexering van de huurprijzen door de lage inflatie “wellicht niet zal voorvallen”.
De argumenten van Homans zijn interessant en perfect toepasbaar op de lonen in de private sector die worden bepaald aan de hand van “contractuele overeenkomsten” tussen werkgevers en werknemers, zowel individueel als collectief. Het niet indexeren van de lonen en uitkeringen zet de koopkracht van de gezinnen “op losse schroeven” waardoor “investeringen” in bijkomende uitgaven die de economie zouden stimuleren “in het gedrang komen”. Waarom komt de regering overigens met die indexsprong op een ogenblik dat de “age inflatie” de toepassing van deze maatregel enkele maanden voor zich uit duwt?
We zijn het voor een keer bijna eens met Liesbeth Homans: een indexsprong is inderdaad “niet opportuun”. Maar als het niet opportuun zou zijn voor onze uitgaven, waarom dan wel voor onze inkomsten? Dat is immers een regelrechte aanval op onze levensstandaard. Dat is natuurlijk de bedoeling van de rechtse regering. Maar de argumenten die Homans aanbrengt tegen een indexsprong van de huurprijzen zijn eveneens toepasbaar voor onze lonen en uitkeringen en doorprikken daarmee het argument dat ‘er geen alternatief is’.
- Handen af van de index en onze levensstandaard!
- Betaalbaar wonen door een massaal publiek programma van sociale woningen!
-
Homans versus de sociale huurders
Hoe pak je de wachtlijsten voor sociale huisvesting aan? Er zijn twee opties, de meest logische is door meer sociale huisvesting aan te bieden en de andere optie is door mensen uit hun sociale huisvesting te zetten.
Kersvers Vlaams minister Liesbeth Homans (N-VA) zet haar Antwerpse provocatiekoers verder en haalde meteen uit naar mensen in sociale huisvesting die daar geen recht op zouden hebben omdat ze teveel verdienen of… omdat ze overlast bezorgen.
Het is een gekende techniek: het opzetten van de ene sociale huurder tegen de andere, hypothetische of bijzonder geïsoleerde gevallen eruit lichten om vooral niets te moeten doen aan de algemene tekorten. Overgoten met een saus van willekeurige repressie is het recept voor een typisch N-VA-aankondigingsbeleid compleet.
In 2013 nam de gemiddelde huurprijs voor een appartement in Vlaanderen met 15% toe – een pak meer dan de lonen en uitkeringen. Voor een huis stegen de huurprijzen met 3,5%. Het afbouwen van de woonbonus zal het kopen van een huis of appartement moeilijker maken, waardoor de huurmarkt aan belang wint.
De overheid kan de algemene huurprijzen naar beneden trekken door zelf voldoende sociale huisvesting aan betaalbare prijzen aan te bieden. De Vlaamse regering wil daar echter niet van weten. In plaats van iets te doen aan de lange wachtlijsten – er staan ongeveer 100.000 Vlamingen op een wachtlijst voor een van de ongeveer 150.000 sociale wooneenheden – richt Homans het vizier op de sociale huurders.
Wie te veel verdient of voor overlast zorgt, kan binnenkort na 3, 6 of 9 jaar uit de sociale woning gezet worden. “De overheid moet een springplank bieden, geen hangmat”, verklaarde een liberaal parlementslid. Het maakt duidelijk hoe Homans en haar neoliberale collega’s tegenover sociale huisvesting staan: iets dat beperkt moet worden tot een vorm van tijdelijke noodopvang.
Wie vandaag in een sociale wooneenheid leeft, kan daar blijven. Wie meer verdient, betaalt ook meer. Maar er is een woonzekerheid waarbij sociale huurders niet om de paar jaar gedwongen worden om te verhuizen en hun vrienden en buren achter te laten.
Eens te meer probeert Homans een sociaal zwakkere groep te stigmatiseren als profiteurs. Nochtans blijkt dat slechts 8% van alle sociale huurders een inkomen heeft dat boven de inkomensgrens voor een sociale woning ligt, in Antwerpen gaat het om slechts 5%. In Vlaanderen vallen er naast de bestaande sociale huurders nog eens 240.000 mensen onder de inkomensgrens voor een sociale woning.
Met deze Vlaamse regering krijgen immobiliënspeculanten vrijspel om de huurprijzen verder de hoogte in te jagen en wonen voor een groot deel van de bevolking nog meer onbetaalbaar te maken. Als antwoord hierop is er nood aan een publiek programma om de sociale huisvesting drastisch uit te breiden, te beginnen met het wegwerken van de huidige wachtlijsten.
-
Stadspersoneel afdanken en vervangen door leefloners
Van echte jobs naar dwangarbeid
Ergens is onduidelijkheid gerezen over wat termen als ‘werkloosheidsuitkering’ en ‘leefloon’ betekenen. Steeds meer wordt ervan uitgegaan dat dit vrijwillige keuzes zijn van mensen die liever lui dan moe zijn. Nu verklaarde ook de Antwerpse OCMW-voorzitter Liesbeth Homans (N-VA) dat ze leefloners aan het werk wil zetten als tegenprestatie voor hun uitkering. Nu het stadsbestuur de komende jaren 1.400 jobs wil schrappen onder het gemeentepersoneel, wordt duidelijk hoe deze zullen vervangen worden: door dwangarbeid.
Het voorstel geeft immers aan dat ook de term ‘job’ is gewijzigd. Waar voorheen ‘werk hebben’ betekende dat je op vrijwillige basis een overeenkomst sloot met wederzijdse rechten en plichten, wordt het nu een eenzijdig verhaal met voor de werkende enkel plichten. Zelfs het recht op loon – nochtans een essentieel onderdeel van een arbeidsovereenkomst – wordt aan de kant geschoven. De leefloner moet werken voor zijn werkloosheidsvergoeding. Maar hoe kun je daar nu recht op hebben als je werkt? En vooral: hoe kan het stadsbestuur met zoveel heisa aankondigen dat er personeel moet afvloeien als er blijkbaar werk genoeg is om ook nog een reeks leefloners aan te werven?
De rechterzijde met N-VA op kop probeert met dergelijke voorstellen de verantwoordelijkheid voor werkloosheid en miserie af te wentelen op wie daar het slachtoffer van is. Daarmee hopen ze de steun te krijgen van wie wel werk heeft en vaak hard moet werken voor een beperkt loon. Voorlopig slagen politici als Homans daarin. Het artikel van Gazet van Antwerpen over het voorstel van Homans gaat in de online versie gepaard met een poll waarin momenteel 90% het eens is met het voorstel om leefloners voor hun uitkering te laten werken. Moest gevraagd worden wie er voor is dat zijn/haar eigen job voortaan wordt ingevuld door een leefloner, het resultaat zou er helemaal anders uitzien. Voor de 1.400 bedreigde jobs bij het Antwerpse stadspersoneel is die laatste vraagstelling nochtans de enige correcte.
Wat in deze discussie immers niet aan bod komt, is de vraag of de arbeidsvoorwaarden en verloning van de verplicht tewerkgestelde leefloners straks de norm wordt. In Nederland bijvoorbeeld hebben de meeste steden en gemeenten een groot deel van hun personeel afgedankt en vervangen door de Nederlandse versie van leefloners. Het resultaat werd duidelijk toen de media berichtten over een straatveger die door de stad Den Haag was afgedankt en vervolgens in ruil voor zijn uitkering werd verplicht om… de straten schoon te vegen (zie het artikel van De Standaard hierover, maar ook bijvoorbeeld het comité tegen dwangarbeid in Nederland: dwangarbeidnee.nl).
Dat lijkt lachwekkend of een vreemde speling van het lot, maar het gaat wel over de essentie van deze discussie. Van vastbenoemd statutair personeel met een degelijk loon en recht op een goed pensioen, gaan de steden en gemeenten steeds meer in de richting van arbeid door ‘werklozen’ en ‘leefloners’ die voor een aalmoes verplicht tewerkgesteld worden. Hoe kan je dat anders omschrijven dan dwangarbeid die meteen een algemene neerwaartse druk op alle lonen en arbeidsomstandigheden zet? Momenteel worden in Antwerpen al leefloners ingezet voor klusjes, maar de stad klaagt erover dat ze de leefloners daar nog niet tot kan verplichten.
Als mevrouw Homans toch voldoende werk heeft om leefloners in te zetten, dat ze hen dan een degelijke job aanbiedt. En dat geldt niet alleen voor pakweg universitairen die een leefloon krijgen omdat ze nog niet lang genoeg werkten om een werkloosheidsuitkering te krijgen. Minister De Coninck (SP.a) verwees op de radio naar die groep. Moest er een greintje socialisme in de minister van werk zitten – iets wat we betwisten of ons alleszins nog nooit is opgevallen – dan zou ze pleiten voor een drastische publieke herfinanciering van alle openbare diensten waarbij de dienstverlening wordt aangeboden door mensen met een stabiele job met goede arbeidsvoorwaarden en bijhorende verloning. Minstens zou toch worden opgemerkt dat het vreemd is dat de stad Antwerpen eerst zelf de werkloosheid en armoede organiseert met een sociaal bloedbad (door 1400 jobs te schrappen), vervolgens de werklozen hiervoor verantwoordelijk stelt en dat dan als argument gebruikt om over te aan tot een moderne vorm van dwangarbeid.
-
Rijken mogen alles terwijl Big Brother ons steeds nadrukkelijker volgt
De voorbeelden van GAS-waanzin van de afgelopen weken passen in een breder kader van toenemende controle en pestboetes voor de gewone bevolking. De gevestigde politici lijken vastberaden om dat beleid verder op te voeren. Antwerps OCMW-voorzitster Homans kondigde aan dat de profielen van leefloners op Facebook systematisch zullen gescreend worden. Tegelijk komen superrijken met miljoenenfraude weg. Twee maten en twee gewichten, zo werkt het kapitalisme.
Vorige week raakte bekend dat prins Henri de Croÿ-Solre werd vrijgesproken voor fraude met vennootschappen, waarbij nieuwe kasgeldvennootschappen werden opgezet waaraan de activiteiten van KMO’s werden verkocht om belastingen te ontduiken. Door de vrijspraak loopt de gemeenschap 75 miljoen euro mis. De vrijspraak was gebaseerd op een onregelmatigheid bij de ondervraging van een beschuldigde in Frankrijk. Afgelopen weekend maakte De Tijd ook bekend dat zakenbank HSBC actief hielp om de belastingen in ons land te ontduiken.
Dergelijke fraudeurs komen ermee weg, terwijl naar aanleiding van de “grote graai” in Zedelgem een werkstraf van 50 uur werd opgelegd. Mensen die enkele biljetten meegraaiden toen overvallers een grote hoeveelheid geld over de straat lieten neerdwarrelen, worden dus strenger gestraft dan wie de gemeenschap miljoenen euro rechtmatig belastinggeld ontzegt via frauduleuze praktijken.
Het voorbeeld is symbolisch voor het verschil in behandeling tussen gewone mensen en superrijken. Toen het geld in Zedelgem verdween, was iedereen verdacht en nam de sociale controle sterk toe. Een nieuwe wagen of een andere investering was meteen verdacht en gaf aanleiding tot roddels. Superrijken die frauderen doen dit vanuit hun afgeschermde villa’s waarbij hen geen strohalm in de weg wordt gelegd. Door enkele betrapte graaiers werkstraffen op te leggen, wil de rechter naar verluidt een voorbeeld stellen. Maar welk voorbeeld? Dat ze niet genoeg gegraaid hebben om vrijuit te gaan?
Terwijl er geen middelen blijken te zijn om pakweg de grote diamantfraude aan te pakken – zodra daar iets rond gebeurt, kan je er bijna gif op nemen dat er onderlinge afrekeningen bij de onderzoekers plaatsvinden – zal de stad Antwerpen nu wel middelen vrijmaken om de profielen van leefloners op sociale media te volgen. OCMW-voorzitster Liesbeth Homans (N-VA) verklaarde eerder dat haar partijgenoten beter een goede slok Dreft nemen vooraleer ze met de media spreken – een verwijzing naar de neoliberale voddenman Siegfried Bracke. Met haar Big Brother-voorstellen zal voor Homans zelfs een megapack spoelmiddel niet volstaan om er proper over te communiceren. Hoe ze dit draait of keert, Homans zegt eigenlijk dat iedere uitkeringstrekker sowieso verdacht is van een misdrijf dat erger is dan miljoenenfraude of grote criminaliteit.
Niet dat wij ‘sociale fraude’ of het ‘Zedelgemse graaien’ goedkeuren, maar de twee maten en gewichten zijn toch al te frappant om dit zomaar te aanvaarden. Met camera’s, GAS-boetes en agenten die de sociale media afdweilen wordt alles wat we doen stilaan geregistreerd. Toppolitici reageren verontwaardigd als hun telefoon wordt afgeluisterd door de Amerikaanse veiligheidsdiensten, maar zelf voeren ze hetzelfde beleid tegenover hun ‘onderdanen’.
Tegenover Big Brother met zijn GAS-waanzin en zijn klassenjustitie plaatsen wij de noodzaak van een alternatief dat vertrekt van de reële behoeften van de meerderheid van de bevolking. Degelijke jobs aan goede lonen, betaalbare huisvesting, openbare diensten als kinderopvang, onderwijs, vervoer, afvalophaling, publiek sanitair,… Dat allemaal zou meteen ook heel wat oorzaken van ‘overlast’ wegnemen. Hun repressie is een gevolg van het falen van hun beleid, het zal geen antwoorden bieden. Laat ons de strijd tegen repressie en GAS-waanzin kaderen in de strijd voor een alternatief op het kapitalisme!