Your cart is currently empty!
Tag: liefdadigheid
-
Schandaal bij Oxfam. Nood aan democratische controle op hulp en solidariteit
Haiti 2010, foto RIBI Image Library/CC Toen Haïti in januari 2010 door een aardbeving werd getroffen, schreven we: “Eens te meer werd de arme bevolking van Haïti geraakt door een ramp.” (zie: ons artikel uit 2010) Honderdduizenden mensen kwamen om en miljoenen verloren het dak boven hun hoofd. Er waren enorm veel gewonden die geen toegang hadden tot medicijnen en voedsel.
Artikel door Sarah Sachs-Eldridge uit weekblad ‘The Socialist’ van de Socialist Party
Het land telde slechts twee brandweerkazernes en de huizen waren niet gemaakt om een aardbeving te doorstaan. Zelfs voor de aardbeving leefde 80% van de bevolking onder de armoedegrens en had drie kwart van de bevolking geen werk. De bevolking was dan ook erg kwetsbaar. Wij stelden toen dat de ramp erger werd gemaakt door het kapitalisme.
Vandaag blijkt dat het lijden van de wanhopige Haïtianen erger was dan wat toen geweten was. De onthullingen over toplui van Oxfam die betaalde voor seks in Haïti tonen aan dat de kwetsbare bevolking ook nog eens uitgebuit werd door diegenen die er waren om hulp te bieden. De krant The Guardian merkte op dat er mogelijk minderjarigen bij betrokken waren.
Dit is jammer genoeg geen nieuw nieuws. Een VN-document uit 2015 stelde reeds dat honderden Haïtiaanse vrouwen door honger en armoede geen andere uitweg zagen dan zich te prostitueren. Sommige media merken op dat er een gevaar is dat pedofielen en andere misbruikers actief zoeken naar jobs in de hulpverlening. Bij Britse liefdadigheidsorganisaties waren er in 2016 en 2017 minstens 120 incidenten van seksueel misbruik en pesterijen onder het personeel.
Er is veel discussie over de doofpotoperatie. Een topmanager die betrokken was bij het schandaal in Haïti was eerder ook in Afrika beschuldigd van gelijkaardige feiten. Oxfam ging hiermee niet naar de politie en was niet open over wat er juist vastgesteld was. Een aantal van de betrokken mannen nam discreet ontslag. Oxfam ontkent de doofpotoperatie, maar alles wijst in die richting en geeft aan dat er wel degelijk misbruik van vrouwen en meisjes was.
De vicevoorzitter van Oxfam in Groot-Brittannië, Penny Lawrence, nam ontslag omwille van het schandaal. De vraag is echter hoe er gerechtigheid zal komen voor de slachtoffers van het misbruik? Komt er amnestie voor de vrouwen in Haïti en Tsjaad die bewijs leveren van de beschuldigingen waarbij deze vrouwen niet het risico lopen om zelf vervolgd te worden?
Seksisme en vrouwenonderdrukking zijn inherent aan het kapitalisme en de klassensamenleving in het algemeen. Ze komen in het bijzonder tot uiting als er ongelijke machtsverhoudingen zijn. De vele reacties op de hashtag #MeToo toonden hoeveel gevallen er zijn van seksisme en misbruik in situaties waar mannen de macht hebben om af te danken of promoties uit te delen.
Dit is uiteraard des te meer het geval als er macht is om voedsel, medicijnen en andere hulp aan te bieden in een rampgebied. Om een einde te maken aan misbruik zoals dit in Haïti plaatsvond, moet de ongelijkheid tussen de hulpverlening en de slachtoffers gestopt worden.
De vele mensen die geld geven aan liefdadigheid, vooral werkenden en armere lagen van de samenleving, willen niet dat hun geld in handen komt van mensen die het misbruiken. Ze willen ook niet dat het geld gaat naar advertenties, toplonen voor managers of uitgebreide administratie.
Wij eisen democratische controle op hulpverlening – van de onmiddellijke hulpoperaties bij rampen over de tijdelijke opvang van slachtoffers tot de heropbouw. Dit moet gebeuren met verkozen comités van werkenden, landbouwers en armen uit elke regio.
Dat was het model dat toegepast werd door de United Socialist Party in Sri Lanka na de tsunami van eind 2004. We moeten dit verbinden met de strijd om te bouwen aan vakbonden en een politieke stem voor de werkende klasse en de armen met een socialistisch programma.
Het schandaal rond Oxfam wordt misbruikt door de rechterzijde. De ultrarechtse conservatief Jacob Rees-Mogg van de Tories kwam met een petitie ‘Liefdadigheid begint in eigen land’ waarin hij eist dat de regering de buitenlandse hulpverlening stopzet. Hij wil het gevoel van solidariteit met wie in andere delen van de wereld getroffen wordt door rampen ondermijnen. Het is onderdeel van een verdeel-en-heersbeleid.
Voor de conservatieven is het buitenlands beleid eigenlijk binnenlands beleid in het buitenland. Ze zijn voor besparingen in eigen land en daarbuiten. Bedrijven krijgen ondertussen belastingvoordelen, ook al zorgen die voordelen ervoor dat er geen middelen zijn voor de openbare diensten. Bedrijven halen veel middelen uit armere landen waarbij de winsten in belastingparadijzen terechtkomen. Een deel van deze transfer gebeurt door schuldafbetalingen die vele keren groter zijn dan het oorspronkelijk geleende bedrag.
De rechterzijde en de gevestigde media waren erg enthousiast om Oxfam aan te pakken omdat deze organisatie de aandacht vestigde op de enorme ongelijkheid in de samenleving. Zo was het Oxfam die erop wees dat de acht rijksten wereldwijd meer bezitten dan de armste helft van de bevolking of dat de vijf rijkste Britse families rijker zijn dan de armste 12 miljoen mensen samen.
Wij wijzen niet alleen op het rotte karakter van het kapitalisme. We staan voor solidariteit onder de werkende klasse en steunen de slachtoffers uit rampgebieden die getroffen zijn door oorlog en andere rampen. Er is nood aan een democratische planning en organisatie om het leven van deze mensen terug op te bouwen en dit zonder inmenging door liefdadigheidsorganisaties en bedrijven die enkel uit zijn op de winst.
Er is nood aan strijd door de werkende klasse tegen seksuele onderdrukking, tegen uitbuiting en armoede, en voor een socialistische omvorming van de samenleving met echte gelijkheid.
-
Warmste week versus koude beleid
Foto vanop Wikipedia In december 2017 vond De Warmste Week / Music For Life plaats. Een jaarlijks moment waarbij uit solidariteit geld wordt opgehaald voor allerlei projecten ten nutte van diverse kwetsbare en behoeftige mensen in onze samenleving.
Door Kim (Gent)
Het initiatief krijgt veel media-aandacht en vormt op deze manier een propaganda-instrument waarbij men probeert een grotere groep mensen warm te maken om te delen uit solidariteit. De Warmste Week vormt tevens een moment waarop alle activisten die gedurende het hele jaar fondsen verzamelen voor al deze goede projecten in de bloemetjes gezet worden. In al deze aspecten vormt de Warmste Week een positief gebeuren.
Dit jaar werd er een recordbedrag van bijna 11 miljoen euro opgehaald. De Franstalige tegenhanger in België, Viva For Life, leverde net iets meer dan 4 miljoen euro op. In heel België tezamen werd er dus ongeveer 15 miljoen euro ingezameld.
Ik ken ook een ander bedrag. Het bedrag dat de nationale ziekteverzekering zal besparen op implantaten (pacemakers, heupprothesen etc.) in de jaarovergang van 2017 naar 2018: 8 miljoen euro. In tegenstelling tot de 15 miljoen die afgelopen december werd opgehaald, is deze 8 miljoen niet eenmalig. Ze is blijvend: ze blijft gelden voor alle jaren nadien. Bovendien is dit niet de eerste besparingsronde die er de afgelopen jaren bij de implantaten werd doorgevoerd. De vorige besparing dateerde nog maar van 2014-2015 en was dus nog maar nauwelijks verteerd.
Nu is het zo dat onze huidige regeringen niet alleen op implantaten besparen. Ik ga alle besparingsmaatregelen niet allemaal opsommen, ik vermoed dat de lezers van deze website ze meer dan genoeg kennen. De totaalbedragen liggen vele keren hoger dan wat er met De Warmste Week of met Rode Neuzen Dag wordt opgehaald. Dat betekent die iedereen die bekommerd is om solidariteit en voldoende ondersteuning voor de zwakkeren wilt, ook eens zou moeten nadenken over welk beleid er gevoerd wordt en welk beleid we werkelijk willen.
Een keerzijde van solidariteitsacties zoals De Warmste Week en Rode Neuzen Dag is dat politici de gelegenheid te baat nemen om zich van hun zogenaamd gulle en solidaire kant in de media te presenteren. Zo presenteerde Maggie De Block in het verleden nog op VTM voor Rode Neuzen Dag. Intussen keurde ze afgelopen zomer de halvering van het personeelsbudget voor kinderdagpsychiatrie goed.
De brede steun voor initiatieven als de Warmste Week staat recht tegenover het koude beleid dat een heel jaar lang wordt gevoerd door deze regering.
-
Van Rode Neuzen tot Warmste Week: tussen liefdadigheid en solidariteit
Na de campagnes opkomen voor meer structurele middelen? Steun de campagne van de Witte Woede!
De Rode Neuzencampagne van VTM, Q-Music en Belfius zit erop. Er werd ruim 4 miljoen euro opgehaald voor betere opvang van jongeren met psychische problemen. Ondertussen maken we ons op voor de Warmste Week van Stubru. Ook daarmee wordt geld opgehaald voor het goede doel, waarbij iedereen kiest voor welk goed doel.Deze campagnes laten een dubbel gevoel achter. Enerzijds is het mooi om te zien hoeveel gewone mensen zich inzetten voor mensen die zorg nodig hebben. Anderzijds is het vreselijk hoe deze inzet gebruikt wordt voor commerciële doeleinden waar zelfs de regeringen gebruik van maken met een kleine financiële steun, eigenlijk een aalmoes, terwijl ze net overgaan tot harde besparingen in de zorg. De federale regering bespaart 900 miljoen euro op zorg, maar tegelijk wordt graag een graantje meegepikt van het commerciële succes van de inzamelacties. Deze liefdadigheid wordt bovendien gebruikt om een verdere ontwikkeling van echte solidariteit af te blokken. Een logische volgende stap na het inzamelen van geld voor zorginstellingen is immers gezamenlijk protest tegen diegenen die verantwoordelijk zijn voor het gebrek aan middelen…
Veel initiatieven om geld op te halen komen van gewone mensen die soms direct, soms indirect geconfronteerd worden met de tekorten op vlak van zorg. De lijst van goede doelen van de Warmste Week wordt gedomineerd door zorginstellingen: van armoedebestrijding over onderzoek naar ziektes tot instellingen voor mensen met een beperking. Daarmee ligt de campagne in de lijn van de Rode Neuzen van VTM, Q-Music en Belfius. Het wijst op reële tekorten die er niet op beteren met het huidige regeringsbeleid.
Maar dan komt diezelfde regering bij deze fundraisers af met beperkte bijdragen om zichzelf op te werpen als sociaal en meelevend. Moest het beleid echt sociaal zijn, dan zou het zich niet beperken tot aalmoezen en liefdadigheid maar overgaan tot een drastische publieke investering in de volledige zorgsector. De middelen hiervoor zijn er, we moeten ze alleen durven zoeken waar ze zitten: niet op de energie- en waterfactuur van gewone mensen, maar bij de superrijke elite die de afgelopen jaren ondanks de crisis verder uitgelopen is op de gewone bevolking. Voor Belfius, één van de initiatiefnemers van de Rode Neuzencampagne, is dat toch geen geheim? Tussen haakjes: Belfius was in de eerste helft van dit jaar goed voor een nettowinst van ongeveer 250 miljoen euro.
Auteur Saskia Van Nieuwenhove formuleerde het op scherpe wijze in De Morgen: “Diezelfde politici die de hakbijl hebben bovengehaald, snoeien in de sociale zekerheid, in de plenaire tegen meer middelen voor kwetsbare kinderen stemden, steeds de terugbetaling van een psycholoog voor kwetsbare jongeren op de lange baan schuiven, … staan allemaal op de commerciële zender propaganda te voeren met een Rode Neus op. Bevoegd minister Vandeurzen beklemtoont in de camera het belang van laagdrempelende zorg voor kwetsbare kinderen en jongeren. Applaus op de volkstribune. De propaganda-machinerie heeft gewerkt. Dat nét die politici kiezen voor een beleid waar budgetten verdwijnen bij jeugdwerking en laagdrempende opvanginitiatieven voor jongeren beseffen de meeste mensen niet. Dit is geen aanval op al die mensen die Rode Neuzen verkopen. Solidariteit zal ik altijd omarmen. Maar aan de hele show wens ik echt niet mee te doen.”
Het is cynisch dat het establishment methoden zoekt om in te spelen op de goedheid en de solidariteit van gewone mensen om zelfs daar munt uit te slaan. Menselijke verhalen doen het altijd goed. Met fundraisers wordt er een feelgood-kantje aan toegevoegd. Het recept voor uitstekende kijk- en luistercijfers. De adverteerders zullen tevreden zijn.
Het wordt nog cynischer als de rechtse regering van de gelegenheid gebruik maakt om zichzelf een socialer imago aan te meten zodat we haar besparingen zouden vergeten. ‘Vergeet die 900 miljoen euro besparingen in de sociale zekerheid, hier is ons aalmoes voor de zorgsector.’ Vorig jaar kwam zelfs het Vlaams Belang op Studio Brussel een actie voor het goede doel toelichten. En neen, het was geen actie waarbij Filip Dewinter in Griekenland bootvluchtelingen een ‘warme week’ ging bezorgen.
Met dit standpunt willen we de vele acties van gewone mensen niet afbreken. Integendeel: deze tonen dat solidariteit voor bredere lagen van de bevolking evident is en iets waarvoor honderden mensen zich met hart en ziel inzetten. Ze tonen overigens ook een creativiteit waar professionele reclamebureaus het tegen moeten afleggen. De Zuid-Amerikaanse schrijver Eduardo Galeano stelde over het verschil tussen liefdadigheid en solidariteit: “Ik geloof niet in liefdadigheid. Ik geloof in solidariteit. Liefdadigheid is zo verticaal. Het gaat van boven naar beneden. Solidariteit is horizontaal. Het respecteert de andere. Ik kan heel wat leren van andere mensen.”
De vraag die we moeten stellen, is hoe we solidariteit en strijd voor een betere zorgsector het efficiëntst kunnen voeren. De vele acties voor onder meer de Warmste Week van Studio Brussel en eerder de Rode Neuzencampagne kunnen bijdragen aan bewustwording en bekendmaking van de problemen en tekorten. Laat er ons gebruik van maken om tegelijk ook te wijzen op een andere campagne die onze steun verdient: de nieuwe Witte Woede van het personeel uit de zorgsector dat op straat komt om meer middelen te eisen en de besparingswoede van minister De Block en co te stoppen. Op 24 november was er een grote betoging met meer dan 20.000 aanwezigen. Op 22 december volgt een kleinere actie om de winterperiode te overbruggen. Deze massale acties voor de zorgsector kunnen niet altijd op evenveel goodwill van de media rekenen. Hier zien we geen hypocriete ministers die ermee wegraken als ze een aalmoes geven. Neen, dit is niet voor de show en de commercie maar voor de toekomst van de zorgsector.
Ons sociaal verzet moet ervoor zorgen dat het te heet wordt onder de voeten van diegenen die de hakbijl in de sociale zekerheid, de zorgsector en onze levensstandaard zetten.
