Your cart is currently empty!
Tag: Koodankulam
-
Milieucrisis in India. Verwoesting door extreem weer
Artikel door Pete Dickenson, Socialist Party (Engeland en Wales)
De westelijke staat Maharastra kende de ergste droogte sinds 1972. Het zorgde ervoor dat het water in de ergst getroffen gebieden zoals Marathwada bijzonder schaars werd. De bebossing in Maharastra is de afgelopen decennia met 40% afgenomen, wat de temperatuur verder de hoogte injaagt aangezien de bossen voorheen een deel van de uitstootgassen opnamen.Op het begin van de 21ste eeuw waren er ernstige periodes van droogte in het noordwesten van India waardoor het waterpeil sterk zakte. Van 2000 tot 2002 was er een tekort aan water in Orissa waardoor oogsten mislukten en er enorm veel honger werd geleden, elf miljoen mensen werden geraakt door hongersnood. In 2006 was er opnieuw een droogte in het noordoosten van India toen de moesson uitbleef.
Naast de gevallen van droogte waren er ook vernietigende overstromingen in 2002, 2003 en 2004. Op 26-27 juli 2005 kreeg Mumbai een record van 944mm regen te verwerken. Het leidde tot 1000 doden en een kostprijs van 250 miljoen dollar. De frequentie van de cyclonen in de Golf van Bengalen is afgenomen, maar de intensiteit van de cyclonen neemt toe wat leidt tot onder meer overstromingen.
De gletsjers van de Himalaya, de grootste hoeveelheid ijs ter wereld buiten de poolkappen, zijn bedreigd. Ze vormen de bron van de uitgebreide structuur van rivieren en delta’s in het noorden van het Indische subcontinent. Honderden miljoenen mensen zijn ervan afhankelijk. Het bassin van de Ganges alleen telt 500 miljoen bewoners. De gletsjers van de Himalaya smelten sneller dan gelijk waar anders ter wereld. Het betekent dat rivieren in de regio, waaronder de Ganges, seizoensgebonden kunnen worden waarbij ze enkel in het regenseizoen effectief stromen. Dit zou een economische en sociale ramp vormen.
Het rapport van het IPCC uit 2007 stelde dat een verderzetting van de huidige tendens kan betekenen dat de gletsjers tegen 2035 volledig verdwenen zijn. Dit perspectief werd sindsdien betwist, maar zelfs indien de gegevens niet correct zijn, blijft de dreiging overeind. De gevolgen van de klimaatveranderingen kunnen sneller gevoeld worden dan wat de huidige modellen aangeven.
Klimaatveranderingen zijn niet de enige bedreiging van het Indische milieu. Er is vervuiling door het verwekken van kernenergie bijvoorbeeld. De Indische regering zet sterk in op kernenergie, wat de mogelijkheid van een nieuwe ramp zoals die in Tsjernobyl in de Oekraïne in 1986 of Fukushima in Japan in 2011 vergroot. Het leidt tegelijk ook tot het niet opgeloste probleem van het veilig verwerken van het bijzonder giftige kernafval dat gedurende meer dan 100.000 jaar moet opgeborgen worden. Zoals de meeste andere regeringen probeert de Indische de kernenergie te rechtvaardigen met het argument dat het goed is voor het milieu.
De heldhaftige strijd in Koodankulam in de zuidelijke staat Tamil Nadu tegen de bouw van een kerncentrale toont het verzet en de vastberadenheid om kernenergie niet zomaar te aanvaarden. Het is een van de langst durende bewegingen uit de Indische geschiedenis (Verslag van een Antwerpse solidariteitsactie met de strijd in Koodankulam). Er waren jarenlang aanvallen door de politie. In september 2012 was er een protestbetoging naar de kerncentrale die door de politie werd aangevallen. Daarbij vielen een dode en tal van gewonden. Ondanks de repressie en het geweld, bleef het protest van de omwonenden vreedzaam. Zelfs een rechtszaak wegens ‘rebellie’ tegen 55.000 mensen, waaronder kinderen, werd met vreedzaam en vastberaden verzet beantwoord.
De kerncentrale wordt gebouwd op een plaats waar de tsunami van 2004 bijzonder veel vernielingen aanbracht. Er is een vluchtelingencentrum voor de overlevenden van die tsunami op amper 500 meter van de kerncentrale. Het verzet tegen de bouw van de centrale werd versterkt door de ervaring van de ramp in Fukushima, waar het een tsunami was die drie kernreactoren raakte en leidde tot een enorme nucleaire ramp.
De regering geeft subsidies aan het Russische bedrijf Atomstroyexport om de centrale van Koodankulum te bouwen. De aansprakelijkheid voor het bedrijf werd beperkt tot 70 miljoen euro, een veel lager bedrag dan in andere landen. Om het leven van de multinationals nog gemakkelijker te maken, was er een poging om het grootste deel van de aansprakelijkheid over te dragen aan de operator, in dit geval het overheidsbedrijf Nuclear Power Corporation of India Limited (NPCIL). Met andere woorden: de risico’s voor toekomstige rampen wordt op de Indische belastingbetalers afgewenteld. Na een campagne van milieugroepen ging dit niet door en moest het bedrijf toch een deel van de risico’s dragen.
De Indische regering wil tegen 2050 25% van de energie uit kerncentrales halen. Vandaag zijn de 20 bestaande kerncentrales slechts goed voor 3% van de energie, het gaat dus om een erg grote uitbreiding van de capaciteit. Er worden zeven reactoren gebouwd en er zijn plannen voor minstens 35 andere nieuwe projecten. Dit is een bijzonder grootschalige ontwikkeling, er wordt tot 10.000 Mw capaciteit per site verwacht. Het Franse bedrijf Areva is akkoord om zes reactoren van 1.650 Mw te bouwen in Jaitapur in Maharastra. Dat zou meteen de grootste nucleaire site ter wereld worden.
Er is al lang een campagne tegen de bouw van deze nucleaire site die ieder jaar 300 ton kernafval zou voortbrengen. Lokale boeren weigerden de compensaties die het NPCIL aanbood, de boeren zijn bang van het gevaar van radioactieve straling. Het feit dat de site in een zone ligt die gevoelig is aan aardbevingen is daar niet vreemd aan. Sinds 2009 waren er aanhoudend protestacties. Duizenden mensen werden daarbij opgepakt en er viel een dode.
Andere multinationals kregen contracten om sites te bouwen in verschillende gebieden: GE-Hitachi Nuclear Energie in Kovada (Andra Pradesh) en Westinghouse in Mithivirdi (Gujarat). Volgens het Amerikaanse Centre for Responsive Politics hebben 20 multinationals en grote bedrijven, waaronder Areva, lobbyisten ingezet om hun belangen te verdedigen. Die zullen overigens opmerken dat de Indische bevolking veel wantrouwen heeft in het gezondheids- en veiligheidsbeleid van grote multinationals. De ramp bij Union Carbide Corporation in Bhopal in de jaren 1980 staat in het collectieve geheugen gegrift.
Ondanks de enorme risico’s van de snelle uitbreiding van kernenergie, zal het effect op de CO2-uitstoot beperkt zijn. Een officieel comité dat het energiebeleid moest onderzoeken, stelde dat zelfs een vertwintigvoudiging van de kernenergie tegen 2031, het doel van de regering, zou betekenen dat kernenergie slechts goed is voor 5 tot 6% van de totale energieproductie in het land. Het bevestigt nogmaals aan dat het theoretische idee van minder uitstoot niet opweegt tegen de enorme risico’s.
Campagnes tegen de gevolgen van klimaatverandering en tegen de nucleaire dreiging zullen aan belang winnen naarmate de crisis dieper wordt. De fundamentele reden voor de bedreiging van het milieu is dezelfde in India als elders: de zoektocht naar winst door de grote bedrijven en de regeringen die dat mee mogelijk maken. We moeten de macht uit hun handen halen. Dat is een cruciale eerste stap om tot blijvende oplossingen voor de ecologische bedreigingen te komen.
-
Protest tegen bouw kerncentrale in Tamil Nadu (India)
Gisteren werden wereldwijd solidariteitsacties gehouden om de activisten die tegen de bouw van een kerncentrale in Koodankulam, in het zuiden van India, protesteren een hart onder de riem te steken. Het nucleaire project in India is omstreden. De regering wil beroep doen op kernenergie als onderdeel van haar neoliberale project. Het protest van de lokale bevolking die vreest voor de gevolgen en de risico’s van de centrale wordt brutaal de kop ingedrukt.
Kernenergie in opmars in India
De afgelopen jaren kende India een belangrijke economische ontwikkeling. Het land werd open gesteld voor investeringen door buitenlandse multinationals die mogelijkheden zagen in het land met de lage lonen en de grote bevolkingsreserve. De opeenvolgende Indische regeringen zijn al jarenlang bezig met het organiseren van gunstige voorwaarden en omstandigheden voor buitenlandse bedrijven. Er kwamen speciale economische zones waarvoor de lokale bevolking moest wijken. Dit gebeurde vaak tegen protest van die bevolking in, maar daar werd met repressie op geantwoord. Niet alleen de twee grote nationale partijen maakten zich daar schuldig aan, ook lokale partijen en zelfs zogenaamd ‘communistische’ partijen deden hieraan mee (Nandigram in West-Bengalen is daar het bekendste voorbeeld van).
Bij de economische groei – waar de arme bevolking niet van profiteert (de armoedecijfers blijven fenomenaal) – doen zich infrastructuurproblemen voor. Een tekort aan energie is daar één van, enkele weken geleden viel het volledige elektriciteitsnet in het noorden van India uit. Om de groeiende vraag naar energie op te vangen, wordt onder meer gebouwd aan kerncentrales. Er zijn daarnaast ook tal van projecten waarbij stuwdammen worden gebouwd, waarbij de bevolking van volledige valleien plaats moet maken.
De Indische regering wil op 25 jaar het aandeel van kernenergie opdrijven van 2,8% tot 9% van de totale energie. Daartoe worden nieuwe kerncentrales en reactoren gebouwd. In 2010 waren er zes nucleaire vestigingen, dat aantal wordt opgedreven tot tien. Maar op verschillende plaatsen is daar protest tegen. Onder meer in Jaitapur en Koodankulam wordt al maandenlang geprotesteerd door de lokale bevolking. Waar de regeringen in West-Europa nagaan hoe ze de onveilige kerncentrales kunnen afbouwen ten voordele van andere vormen van energie, maakt India een beweging in de andere richting. Kernenergie zou er een veel belangrijker aandeel in de totale energieproductie moeten krijgen. De regering kijkt daarbij niet naar de risico’s, maar enkel naar de winsten die op korte termijn kunnen geboekt worden.
Koodankulam
De meest zuidelijke nieuwe kerncentrale zou in Koodankulam worden gebouwd, vlak aan de zee. Dat is in een gebied van Tamil Nadu dat eind 2004 werd getroffen door een tsunami. Volgens de autoriteiten zou het gevaar in Koodankulam beperkt zijn, maar dat werd in Fukushima ook gezegd.
Er is al maandenlang een brede protestbeweging aan de gang waarbij tienduizenden lokale inwoners protesteren tegen de komst van de kerncentrale. Het enige antwoord van de regering hierop bestaat uit repressie. Het gebied werd afgesloten van de buitenwereld, protestacties werden hardhandig aangepakt. Betogers werden in zee gedreven en er vielen gewonden. Media werd zoveel mogelijk buiten het gebied gehouden. En tenslotte werd besloten om de inwoners collectief te beschuldigen van ‘opruiing’. Daarmee wordt hun geweldloos verzet op gelijke hoogte geplaatst met de maoïstische guerrilla in andere deelstaten. Het doel is duidelijk: de betogers afschilderen als gewelddadig en staatsgevaarlijk. En dat enkel en alleen omdat ze tegen de bouw van een kerncentrale in hun achtertuin protesteren.
Er is in India een breed protest tegen kernenergie. Zeker na de ramp in Fukushima in maart 2011 is er een groeiende ongerustheid. Er waren protestacties aan verschillende projecten van nieuwe kerncentrales, maar ook in de grote steden. Het gevaar van een nationale anti-nucleaire beweging wordt ook door de regering gezien en dat is de reden waarom zo hardhandig wordt opgetreden. Maar dit kan het protest niet stoppen, de internationale solidariteit kan voor dit protest een hart onder de riem zijn.
De nationale en lokale regering benadrukken het stroomtekort dat ook in Tamil Nadu een rol speelt. Beide grote partijen in Tamil Nadu, de DMK en AIADMK, zijn voorstander van de bouw van de centrale in Koodankulam. De deelstaatregering eist wel dat alle energie die er wordt geproduceerd in Tamil Nadu zou blijven. Andere partijen zijn niet veel beter. De Communistische Partij heeft de AIADMK gesteund bij de vorige deelstaatverkiezingen in Tamil Nadu. De officiële partijlijn is er een van steun aan de bouw van de kerncentrale omdat de reactoren uit Rusland komen en niet uit West-Europa… Enkel VS Achuthanandan, de vorige deelstaatpremier van Kerala en topman van de CPI(M), stelde zijn standpunt bij en steunt het protest. De partijleiding neemt hem dat wel erg kwalijk.
Veiligheid in vraag gesteld
Een belangrijk element in het protest tegen de komst van een kerncentrale in Koodankulam is de veiligheid. Er werd al fors geïnvesteerd in de bouw van de centrale terwijl eenzelfde investering in wind- of zonne-energie minstens gelijkaardige resultaten inzake energie zou opleveren en bovendien veiliger zou zijn.
Er zijn niet alleen de belangrijke historische ongevallen (Tsjernobyl en Fukushima zijn de bekendste) maar er waren ook kleinere ongevallen die angstvallig in de doofpot verdwenen. Dat is ook in India het geval (in de centrale van Kalpakkam zouden er 200 incidenten zijn geweest met in één geval een bijna rampzalige uitkomst) en bovendien is er daar een grote gevoeligheid voor. In 1984 was er nog de gifwolk in Bhopal die het resultaat was van het feit dat er in de winsthonger van Dow Chemicals op de veiligheidsmaatregelen werd bespaard en waardoor duizenden doden vielen. Wat als dit morgen ook met een kerncentrale gebeurt? De mogelijkheid is reëel, het Russische bedrijf dat de centrale bouwt heeft een dubieuze reputatie.
Voor de tsunami die eind 2004 ook de zuidkust van India raakte, gingen experts van de regering ervan uit dat het gebied rond Koodankulam veilig was voor tsunami’s. Na de ramp werd dat bijgesteld en verklaard dat er geen tsunami’s van meer dan 9 meter hoogte zouden voorkomen. Wat indien dit morgen wel gebeurt?
De Indische regering promoot de komst van kernenergie en legt dit op om zo de basis te leggen voor een grotere komst van buitenlandse multinationals. Het is onderdeel van een akkoord dat met de Amerikaanse regering werd gesloten en bekend staat als het ‘123 akkoord’. De gevestigde partijen stellen dat er geen andere keuze is, dat het ‘ontwikkelen of sterven’ is. Maar ontwikkeling hoeft toch niet te betekenen dat risico’s worden genomen op vlak van veiligheid waardoor het leven van tienduizenden wordt bedreigd?
Dorpen in opstand
Het verzet tegen de komst van de kerncentrale in Koodankulam leidde tot massaal protest van de omwonenden. De inwoners uit de 18 omliggende dorpen gingen in actie en betoogden. Bij een grote betoging op 9 september werden ze hardhandig aangevallen door de politie, er vielen honderden gewonden. De betoging kwam er nadat een hooggerechtshof in Chennai op 31 augustus had beslist dat de kernreactor mocht geactiveerd worden. Maar liefst 4.000 agenten gingen de confrontatie aan. Er werd niet omgekeken naar het feit dat vrouwen en kinderen mee betoogden. Heel wat kinderen vielen flauw omwille van het traangas. Journalisten werden eveneens hard aangepakt om te vermijden dat de beelden de wereld zouden rondgaan.
De politie trok in een aantal dorpen van huis tot huis om de organisatoren van het protest op te pakken. Ze richtten daarbij vernielingen aan en wilden een voorbeeld stellen. India wordt wel eens de grootste democratie ter wereld genoemd, maar respect voor de mening van de protesterende bevolking is er niet. Het protest is geen toeval. Er is een groot ongenoegen in India. Alle aandacht van de gevestigde partijen gaat naar de economische ontwikkeling die enkel een kleine toplaag ten goede komt. Voor de overgrote meerderheid van de bevolking blijft armoede de dagelijkse realiteit en het percentage van de bevolking dat in armoede leeft, neemt niet af. De armen worden gevraagd om een prijs te betalen voor een economische ontwikkeling die enkel de multinationals en de Indische kapitalisten ten goede komt. Het ongenoegen hiertegen bleek recent nog toen werd geprotesteerd tegen de komst van buitenlandse multinationals in de distributiesector.
Protestbeweging versterken
De linkse socialisten van New Socialist Alternative ondersteunen het protest tegen de komst van een kerncentrale in Koodankulam. Ze organiseren mee protestacties in verschillende steden en publiceerden solidariteitsberichten uit Sri Lanka en Pakistan. En met onze internationale solidariteitsacties proberen we de kwestie ook ruimer bekend te maken.
New Socialist Alternative merkt ook op dat er geen politieke steun komt voor de actievoerders en stelt dat er nood is aan een nieuwe massale arbeiderspartij die opkomt voor een socialistisch alternatief die vertrekt van de behoeften van de bevolking (zowel ecologische behoeften als nood aan energie). Wij willen hen daarin steunen.
Protest tegen de bouw van een kerncentrale in Koodankulam
Tamil Solidariteit en LSP voerden in Antwerpen op de Groenplaats campagne tegen de bouw van een nieuwe kerncentrale in Koodankulam. We verspreidden een 500-tal pamfletten en haalden met een petitie enkele honderden handtekeningen op. De strijd tegen de bouw van deze nieuwe kerncentrale is hier uiteraard niet echt bekend, maar zodra we mensen aanspraken was er wel een grote bereidheid om ons protest te ondersteunen.
Op hetzelfde ogenblik waren er tal van protestacties in andere landen, vooral in India zelf en in de regio. Zo kan je hier een verslag in de Engelstalige krant The Hindu lezen naar aanleiding van de actie in Bengalur. De campagne in India wordt onder meer gesteund door de bekende schrijfster Arundhati Roy. Haar boodschap vind je hieronder.
