Your cart is currently empty!
Tag: Johan Van Overtveldt
-
Rechtse regering: grote bedrijven worden gepaaid, wij worden genaaid
“Regering paait AB InBev met verlaging roerende voorheffing,” titelde Trends.be afgelopen zaterdag. Met een verlaagde roerende voorheffing voor buitenlandse aandeelhouders wordt een poging ondernomen om de hoofdzetel van AB InBev in België te houden. Aandeelhouders van grote bedrijven worden gepaaid met fiscale cadeautjes met een opbod aan gunstregelingen. Ondertussen worden wij genaaid met de factuur ervan in een opbod aan besparingen.
Tegenover vluchtelingen stelt de N-VA zich stoer op, zelfs de minimale sociale zekerheid die er nu is moet afgebouwd worden. Liefst zag de partij zo weinig mogelijk vluchtelingen naar hier komen. Dit geldt blijkbaar niet algemeen. Fiscale ‘vluchtelingen’ zijn meer dan welkom. Voor hen wordt de rode loper uitgerold en kunnen er extraatjes van af, zij moeten niet kamperen in het Maximiliaanpark om aan een loket aan te schuiven. Meer nog, ze krijgen al cadeaus voor ze erom gevraagd hadden aangezien deze regering blijkbaar een preventieve sinterklaaspolitiek voor rijken voert. En wie zal deze rekening betalen? Misschien kan nog wat op de sociale zekerheid bespaard worden door een tweesporenbeleid inzake kinderbijslag in te voeren waarbij vluchtelingen, jongeren en werklozen met hun apart sociaal statuut minder krijgen?
Minister Van Overtveldt (N-VA) reageerde met de verlaagde roerende voorheffing voor buitenlandse aandeelhouders van AB InBev op het gerucht dat de hoofdzetel van het bedrijf wel eens naar Londen zou kunnen vertrekken. Een gerucht volstond om meteen een gunstmaatregel door te voeren. De Britse regering houdt geen roerende voorheffing in op dividenden van Britse bedrijven die aan Amerikaanse aandeelhouders uitbetaald worden. Aangezien de mogelijke overname van SABMiller deels zou betaald worden met aandelen van AB InBev is de roerende voorheffing op dividenden van belang voor de grootste aandeelhouders van SABMiller. Van Overtveldt wil daarom de roerende voorheffing verlagen van 15% tot 1,69%. Want stel je voor dat die miljardairs een ernstige bijdrage aan de gemeenschap zouden moeten doen. Om zeker te zijn dat gewone mensen met wat aandelen mee profiteren, wordt de grens op 2,5 miljoen euro aandelen gelegd.
Voor bedrijven als AB InBev is het mogelijk om fiscaal te shoppen en de meest gunstige regeling in Europa of elders te zoeken. Bovendien worden de gunstregelingen tegen elkaar uitgespeeld om ook elders steeds minder te moeten betalen. Gewone mensen kunnen dit niet. Wij worden nooit op dergelijke wijze ‘gepaaid’ door de regering. Ze verlagen nooit onze belastingen als reactie op het gerucht dat we wel eens naar een belastingparadijs zouden kunnen vertrekken. Integendeel, naarmate de belastingen die door grote bedrijven en rijke aandeelhouders betaald worden afnemen, moeten wij steeds meer betalen. Om hen te paaien, moeten ze ons naaien!
Volgens de N-VA-minister moet dit fiscaal cadeau het bedrijf in België houden en “jobs en groei creëren.” Niet dat AB InBev bij de vorige fiscale cadeaus overging tot het creëren van nieuwe jobs. Hoeveel jobs heeft de notionele intrestaftrek in ons land opgeleverd? Ook nu gaat het vooral om een fiscale constructie die los staat van de onderliggende productie en tewerkstelling. Er wordt geschermd met de onzekerheid onder de bevolking om nieuwe gunstregelingen voor de rijken en grote bedrijven door te voeren. En als er straks opnieuw bespaard moet worden, zullen wij de inspanningen moeten leveren met nog steeds hetzelfde argument dat dit jobs en groei zou creëren.
Er moet dringend gebroken worden met het besparingsbeleid dat leidt tot een steeds grotere kloof tussen de rijken aan de top en de meerderheid van de bevolking. In de plaats daarvan is er een beleid nodig dat de meerderheid van de bevolking ‘paait’. Dit kan enkel indien we de controle op de sleutelsectoren van de economie uit handen van die kleine minderheid van rijke aandeelhouders en andere speculanten halen en deze onder publieke controle en bezit plaatsen zodat een democratische planning mogelijk wordt. Het zou de basis vormen waarop een einde kan gemaakt worden aan de groeiende tekorten op vlak van huisvesting, onderwijs, gezondheidszorg, … Een massaal plan van publieke investeringen zou bovendien jobs creëren.
-
Hoger nettoloon door taxshift? Neoliberale leugenmachine draait op volle toeren
Als je niet alle factoren in rekening brengt, kan je alles aantonen. Dat blijkt eens te meer uit de propaganda van minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) die van de daken schreeuwt dat de nettolonen tegen 2019 met 24 tot 59 euro zouden stijgen als gevolg van wat hij de “eerste taxshift” noemt. Het moet meteen het terrein voorbereiden voor de “tweede taxshift”.
Het nieuws werd gebracht door Bart De Wever die meteen ook aankondigde dat de superrijken, het handvol mensen in ons land dat goed is voor een vermogen van meer dan een half miljard euro, geen eurocent meer zullen betalen in de toekomst. Niet dat ze nu al veel betalen, cadeaus als de notionele intrestaftrek zijn van een andere orde dan 24 tot 59 euro per maand. De neoliberale logica luidt immers dat extra winsten voor de familie-Spoelberch van ABInbev, Albert Frère en co goed zijn voor ‘onze’ concurrentiepositie. Maar De Wever verklaarde dus ook dat de “eerste taxshift” een werknemer netto 25 tot 60 euro zou opleveren. Het ging om maatregelen gefinancierd door onder meer een beperkte BTW-verhoging, hogere accijnzen op tabak en diesel of nog de beruchte kaaimantaks. Deze maatregelen moeten bijna 2 miljard euro opbrengen waarvan 960 miljoen rechtstreeks naar de werkgevers doorvloeit en 900 miljoen euro gebruikt wordt voor een verhoging van de forfaitaire beroepsinkomsten.
Daarbij moet opgemerkt worden dat de maatregelen die concreet zijn, doorgaans diegene zijn die de gewone werkenden en hun gezinnen het hardste treffen. Een aalmoes van 25 tot 60 euro extra tegen 2019 zal amper of zelfs niet compenseren voor de hogere BTW-tarieven en accijnzen op diesel en tabak. Maatregelen zoals de kaaimantaks, blijken maatregelen zonder tanden te zijn die vooral tot doel hebben om de schijn te wekken dat de rijken ook bijdragen. Hoeveel van die 2 miljard zullen wij betalen en hoeveel zullen de bedrijven krijgen?
De stelling dat een gewone werknemer netto meer zal overhouden tegen het einde van de legislatuur is cynisch en arrogant. Het gaat ervan uit dat we de indexsprong al vergeten zijn, dat die forse ondermijning van onze koopkracht al verteerd is. Met die indexsprong verliezen we een pak meer dan wat we netto extra beloofd krijgen van De Wever en Van Overtveldt. Als je wil weten hoeveel jij zal verliezen, kan je de test doen op iloveindex.be. Berekeningen over onze inkomens beperken tot slechts een paar gegevens, getuigt van kwaadwillig neoliberaal bedrog.
De indexsprong is overigens niet de enige aanval op onze koopkracht. De afbouw van de openbare diensten zorgt ervoor dat we meer moeten betalen voor alle diensten. Dit gebeurt op alle niveaus, van de federale regering tot de kleinste gemeentelijke dienst. Elektriciteitsprijzen, rusthuisfacturen, … alles blijft maar stijgen als gevolg van het besparingsbeleid. En dan komt Pinokkio Van Overtveldt beweren dat we er netto op vooruit zouden gaan? Wie gelooft die man nog?
Het doel van de propaganda rond de zogenaamde nettovooruitgang door de “eerste taxshift” dient enkel om het terrein voor te bereiden voor de “tweede taxshift”, een nieuwe operatie waarbij wij extra moeten betalen (denk maar aan BTW-verhogingen) zodat de grote bedrijven en hun aandeelhouders zoals de familie-Spoelberch er beter van worden. Die hebben dat echt wel nodig, blijven de neoliberalen herhalen. Wij zeggen neen aan dit beleid dat de gewone werkenden, uitkeringstrekkers, jongeren, … kaalplukt in naam van de concurrentiepositie van de rijkste 0,1% van dit land.
De taxshift waar de betogers en stakers eind 2014 om vroegen, is er een van rijk naar arm en niet omgekeerd. Volgens De Wever is het onmogelijk om de rijksten meer te laten betalen. Wij zeggen dat het onhoudbaar is om de werkenden en hun gezinnen verder te pluimen. Natuurlijk is het mogelijk om de rijksten te laten bijdragen, maar dan moeten we hun economische en politieke macht aanpakken. Het vereist een krachtsverhouding om een vermogensbelasting effectief te kunnen doorvoeren en de middelen om ze ook af te dwingen (vermogenskadaster, controle op kapitaal, …). Het zijn niet de superrijken die welvaart creëren, dat gebeurt door onze arbeidskracht. Om tot een echte herverdeling van rijkdom te komen, zal er publieke controle op die middelen nodig zijn. Groeiende ongelijkheid is een fundament van het kapitalisme, een breuk met dit systeem is nodig. Dat is waar LSP als consequente socialistische kracht voor gaat.
-
De boodschap van Van Overtveldt: geen toegevingen, enkel nieuwe aanvallen
‘Tax Shift’ wordt ‘tax lift’ voor gewone werkenden en uitkeringstrekkers.
Toen de leidingen van ACV en ACLVB aankondigden dat ze verder zouden onderhandelen over het ontwerp van ‘sociaal’ akkoord dat nu in hun eigen rangen op heel wat tegenstand botst, verklaarde Kris Peeters (CD&V) dat de sociale partners die aan tafel bleven, zouden gesoigneerd worden. Zijn collega Van Overtveldt (N-VA) maakte meteen duidelijk hoe zijn partij dit ziet, soigneren staat daar gelijk voor nieuwe aanvallen op de levensstandaard. Door het vage concept van een ‘tax shift’ meteen aan een BTW-verhoging te koppelen, ging Van Overtveldt over tot een bewuste provocatie tegen de vakbonden.
Het was op voorhand duidelijk dat deze regering niet zou stoppen bij de eerste reeks aanvallen. De voorstanders van een Thatcheriaanse aanpak willen geen consensus met de vakbondsleidingen, maar willen op basis van een ramkoers de krachtsverhoudingen tussen arbeid en kapitaal wijzigen. De strategie van onderhandelde afbraak in een poging om de scherpste kantjes te verzachten, was voorheen de benadering van de vakbondsleidingen. Vandaag wordt dit steeds minder houdbaar. Rond kwesties als de indexsprong of de pensioenleeftijd wil de regering niet onderhandelen. En de eerste aanvallen zijn amper verwerkt – denk maar aan de verdubbeling van de zorgpremie, de afschaffing van de woonbonus of de tariefverhogingen bij De Lijn om het slechts over enkele maatregelen van de Vlaamse regering te hebben – of de neoliberale scherpslijpers staan al klaar met de volgende reeks.
Het voorstel van Van Overtveldt om bij een tax shift vooral naar belasting op consumptie, BTW dus, te kijken, is daar een voorbeeld van. Na de eerdere provocaties van partijgenoten als Zuhal Demir die pleitte voor een beperking van de werkloosheidsuitkering, brengt nu ook minister Van Overtveldt een duidelijke boodschap. Een tax shift kan, maar wel enkel indien het betekent dat de gewone bevolking steeds meer betaalt terwijl de grote bedrijven steeds minder betalen. Voor de grote bedrijven mag er geen ‘tax lift’ zijn, tenzij de lift naar beneden gaat, voor de gewone werkenden wordt de ene stijging na de andere doorgevoerd. Want hoe kunnen de eerder genoemde maatregelen als de verdubbeling van de zorgpremie of afschaffing van de woonbonus anders gezien worden? Een BTW-verhoging, waarbij de armsten evenveel betalen als de superrijken, is een voorbeeld van een bijzonder asociale taks. Het zorgt voor een wel erg snel stijgende ‘tax lift’ voor de gewone bevolking.
Mogelijk zal de regering niet meteen tot een dergelijke ‘tax shift’ overgaan. Mogelijk is de verklaring van Van Overtveldt vooral een nieuwe zet in de interne oorlogsvoering binnen de regering. Maar het moet ook een waarschuwing zijn voor de vakbondsleidingen en leden: met vage eisen voor een ‘tax shift’ zullen we geen stappen vooruit zetten, een duidelijk standpunt over een vermogensbelasting is noodzakelijk (zie dit artikel voor onze bijdrage aan deze discussie). En met deze regering in het algemeen zullen we evenmin stappen vooruit zetten. Iedere toegeving van onze kant zal geïnterpreteerd worden als een teken van zwakte en een groen licht om de volgende aanval te lanceren. Dat was destijds ook de tactiek van het neoliberale voorbeeld Thatcher. Als de BBTK-leiding stelt dat het gevoel leeft dat deze regering niet zal toegeven, dan klopt dit. Het zou een reden moeten zijn om de acties verder te zetten en de regering weg te staken. Of laten we ons vrijwillig geheel pluimen?
Deze regering voert een klassenstrijd waarbij onze levensstandaard onder vuur ligt. Daarop reageren met een wanhopige strategie waarbij de afbraakpolitiek aanvaard wordt in een poging om ze te milderen, zal onze levensstandaard enkel verder naar beneden halen. Laat ons eerder kijken naar de strategie van de hoop die de Griekse kiezers volgden in hun roep naar een beleid dat stopt met de besparingen. Een tweede actieplan waarmee we de rechtse regering ten val brengen, zou meteen ook de beste solidariteit met het Griekse verzet tegen het besparingsbeleid vormen.
-
N-VA zet de neoliberale puntjes op de i. Rode loper voor fiscale fraudeurs, ellende voor werklozen
Je kan in dit land maar beter een grote fraudeur zijn die jarenlang de gemeenschap oplicht. Dan maak je immers kans op amnestie of een regularisatie. Met wat geluk kan je shoppen bij de controledienst die de interessantste tarieven aanbiedt. En met nog meer geluk kan je als multinational op volstrekt legale wijze belastingen ontduiken, zelfs in die mate dat een weinig sociaal instituut als de Europese Commissie er vragen bij stelt. En eer ze in die kringen vragen stellen bij gunstregimes voor grote bedrijven moet het al ver gekomen zijn.
Het officiële einde van de fiscale amnestie, waarbij zwart geld wettelijk werd witgewassen tegen betaling van een boete en belasting van 35% op het kapitaal, betekende niet het einde van de legale witwasserij. De fiscus blijft fiscale amnestie organiseren, met verschillen tussen de controleurs en controlediensten. Volgens De Standaard is er een vergelijkende studie van controlediensten waar het goedkoopst kan worden geregulariseerd, er zouden tarieven van 25 tot 85% zijn. Het officiële tarief bedraagt 50% maar er is een grote onderhandelingsmarge. Alleszins een grotere marge dan in de onderhandelingen met de sociale partners.
N-VA-minister Van Overtveldt greep de verschillende tarieven aan om voor een uniforme behandeling te pleiten. Het gaat volgens hem niet om een nieuwe regularisatieronde, wat het anders is dan een regularisatie wordt evenwel niet duidelijk gemaakt? Voor Didier Reynders (MR) mag er gerust officieel een nieuwe regularisatieronde komen. De regularisatie onder Di Rupo werd aangekondigd als de ‘allerlaatste’, maar “dat het de allerlaatste keer was, was een beslissing van de vorige regering” klinkt het bij MR. CD&V reageerde weinig subtiel: “Dit staat niet in het regeerakkoord”. Voor Van Overtveldt is de huidige regularisatie geen fiscale amnestie, maar een loutere toepassing van de wet. Kortom, het moet niet in het regeerakkoord staan, we geven er wel een draai aan zodat niet aan onze fiscale fraudeurs wordt geraakt.
Voor fiscale fraudeurs rollen N-VA en de regeringspartners van deze nieuw-Vlaamse liberalen de rode loper uit. Waar ze voor de verkiezingen nog probeerden om fiscale fraude en werkloosheid onder een groot amalgaam van fraude te brengen, wordt nu duidelijk dat er wel degelijk een onderscheid wordt gemaakt. Werklozen worden sowieso als fraudeurs gezien die zo snel mogelijk bestraft moeten worden voor hun luiheid die verantwoordelijk is voor het probleem van de werkloosheid. Fiscale fraudeurs daarentegen zijn ondernemende Vlamingen die een ruggensteuntje verdienen. Het bewust oplichten van de gemeenschap wordt een deugd, het niet vinden van jobs die er ook niet zijn een misdrijf.
Zuhal Demir, binnen N-VA een ernstige kandidaat voor de titel van meest Thatcheriaanse verkozene, komt eens te meer met het voorstel om de werkloosheidsuitkeringen in de tijd te beperken. Daarmee wil ze naar eigen zeggen “werklozen prikkelen om een baan te zoeken.” Dat er veel meer werklozen dan beschikbare jobs zijn, is een feit dat gemakshalve even opzij wordt geschoven. Neen, als werklozen geen werk vinden, is het omdat ze niet genoeg ‘geprikkeld’ worden… Eerder hebben we de N-VA-nonsens over werklozen gedetailleerd weerlegd op deze site (zie: http://www.socialisme.be/nl/17062/n-va-versus-werklozen-enkele-argumenten-ontkracht), maar ze blijven opduiken.
Demir komt voor de zoveelste keer met hetzelfde voorstel waarvan ze beseft dat het niet in het regeerakkoord staat omdat CD&V er resoluut tegen is. Maar ze doet het voorstel toch opnieuw – zelfs indien voorzitter De Wever lastig reageert op andere partijen die voorstellen doen die niet in het regeerakkoord staan. Een reden hiervoor is te vinden bij het ongenoegen tegenover het akkoord om de laagste werkloosheidsuitkeringen te verhogen. Hoe dieper werklozen in armoede en ellende geduwd worden, hoe meer ze geprikkeld zijn om werk te zoeken, luidt de redenering van Demir. De would be Thatcher van N-VA pleit bovendien voor een versnelde flexibilisering van de arbeidsmarkt.
Is er met deze regering een ernstig sociaal akkoord mogelijk? Zuhal Demir brengt een duidelijk en niet mis te verstaan antwoord op deze vraag. Terwijl collega Van Overtveldt druk bezig is om de fiscale fraudeurs in de watten te leggen, eist Zuhal Demir een harde aanpak van werklozen en een aanval op de loon- en arbeidsvoorwaarden van gewone werkenden. Pogingen om de schade van het beleid van deze regering te beperken, zijn tot mislukken gedoemd.
Stilaan wordt duidelijk dat ook bij ACV stemmen opgaan om na 10 februari voor een nieuw actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront te gaan. De interne druk hiervoor is ongetwijfeld erg groot. Het eerste actieplan heeft de toon gezet, alleszins werd geen actie gevoerd om de indexsprong en verhoging van de pensioenleeftijd te aanvaarden. Het is een illusie dat deze regering fundamentele toegevingen zal doen, we zullen moeten strijden om de regering volledig weg te krijgen. Het eerste actieplan heeft de regering doen wankelen, sindsdien is ze niet meer recht gekropen maar onderling blijven vechten. Laat ons deze regering en het besparingsbeleid uit hun lijden verlossen met de korte pijn.