Tag: Jo Cornu

Spoorbaas Jo Cornu haalt opnieuw uit naar het spoorpersoneel. “Mijn personeel is niet te duur, maar voor het loon worden weinig uren gewerkt”, verklaarde hij in de media. Meer bepaald wordt uitgehaald naar de 36-urenweek die van toepassing is bij de NMBS.

Twee bedenkingen:

1. Het personeel van de NMBS is eind jaren 1990 overgestapt van 38 naar 36 uren per week. Dat gebeurde in ruil voor een looninlevering van 1,65%. Nu wil Cornu de omgekeerde beweging maken inzake arbeidstijd, maar dan zonder intrekking van de looninlevering… Kortom, meer werken voor hetzelfde loon. Destijds werd de arbeidsduurvermindering met loonverlies door het personeel aanvaard met het oog op het behoud van de tewerkstelling, of toch alleszins om een grotere inkrimping van personeel te vermijden. Die inkrimping is er evenwel toch gekomen.

2. Officieel wordt 36 uren per week gewerkt. Dat wordt verrekend aan de hand van compensatiedagen. Eind juni wordt net gestaakt omdat veel personeelsleden er niet in slagen om die compensatiedagen op te nemen omdat er te weinig personeel is. Het aantal niet opgenomen compensatie- en vakantiedagen overschreed toen de kaap van 1 miljoen. Van de voorziene 37.500 eenheden (voltijdse equivalenten) waren er 34.000 ingevuld, een tekort van 3.500 eenheden. Het betekent dat veel personeelsleden in de praktijk reeds meer dan 36 uur per week werken.

Na een staking die net betrekking had op het gevoelige thema van de achterstallige vakantie- en compensatiedagen openlijk voorstellen dat deze dagen gewoon afgenomen worden zonder enige looncompensatie, is niets anders dan een provocatie. Het voorstel van Cornu betekent: langer werken voor minder loon.

Met een voltijdse job met wisselende en erg moeilijke uren is het voor gewone personeelsleden van het spoor niet mogelijk om zoals Cornu nog bij te klussen met allerhande andere mandaten. Cornu meende dat hij zijn functie als CEO bij de NMBS perfect kon combineren met zitjes in raden van bestuur en andere comités. Dat leverde hem in 2012 overigens 232.000 euro op voor 64 vergaderingen, een bedrag dat voor gewone spoormannen en -vrouwen het jaarloon ver overtreft.

De provocatie van Cornu is er op gericht om meteen duidelijk te maken dat de besparingen op de kap van het personeel en de reizigers zullen terechtkomen. Het personeel moet langer werken voor minder loon, de reizigers moeten meer betalen voor minder dienstverlening. Dat de splitsing van de NMBS in een vervoersmaatschappij, een infrastructuurbedrijf en de holding vanaf 2005 zowat 50 tot 100 miljoen euro per jaar kost (aldus voormalig topman Jannie Haek in 2011) of dat in de zeven jaar voor 2012 maar liefst voor 837 miljoen euro aan externe consultancy-opdrachten werd uitgevoerd, wordt eens te meer verzwegen door Cornu.

Op een ogenblik dat de regering aankondigt dat fors zal geknipt worden in de pensioenen doet de neoliberale spoorbaas Cornu er nog een schep bovenop. Niet alleen de pensioenen worden hard aangepakt, ook in de lonen wil hij knippen. De dupe van dit alles: het personeel en ook de reizigers. Tijd voor eengemaakt verzet tegen deze georganiseerde afbraak van het openbaar vervoer!

Libre Parcours presenteert rekening

Een reactie door Libre Parcours, het actieblad openbaar vervoer van strijdbare en kritische syndicalisten

Spoorbaas Jo Cornu pakte uit met een becijfering van de ‘kostprijs’ van de staking van 30 juni. Hij zei dat dit de NMBS minstens 1,3 miljoen euro kost aan mislopen vervoersbewijzen. “Ik wil zo transparant mogelijk communiceren”, voegde Cornu eraan toe. Hij stelde nog dat de staking de put van de NMBS dieper zou maken, “Met een heel team moeten we de schuld proberen te beperken. Wie staakt, bemoeilijkt dat proces.”

Daarmee probeert Cornu de verantwoordelijkheid voor de historische schuld in de schoenen van zijn personeel te schuiven. Het wanbeleid en de verkwisting door managers zoals Cornu en meer structureel de onderfinanciering van de spoorwegen worden niet in aanmerking genomen. De overheidsdotaties zijn de afgelopen jaren meermaals als gevolg van besparingen verlaagd, terwijl het aantal reizigers bleef toenemen. Uitgedrukt in reizigerskilometers loopt de dotatie achteruit ten gevolge van de toename van het aantal reizigers. We moeten steeds meer doen met minder middelen en minder personeel.

De staking van 30 juni had onder meer te maken met het personeelstekort waardoor vakantie- en compensatiedagen niet kunnen opgenomen worden. In de praktijk betekent dit dat het personeel meer dan 36 uur per week werkt. Van de voorziene 37.500 eenheden (voltijdse equivalenten) zijn er nu 33.922 ingevuld. Dit betekent een personeelstekort van 3.500 eenheden.

Door die 3.500 jobs niet in te vullen, bespaart de NMBS op de kap van het personeel – en dus ook op kosten van de dienstverlening – ongeveer 105 miljoen euro per jaar. Dit is als we een bescheiden bruto jaarloon van 30.000 euro nemen. De besparing op het personeel ligt dus 80 keer zo hoog als de vermeende kost van de staking die onder meer als gevolg van dat personeelstekort werd gevoerd. De directie haalt 105 miljoen euro uit onze zakken om vervolgens te klagen dat het 1,3 miljoen euro schade meent te lijden omdat wij dit niet aanvaarden.

Het is overigens niet de schuld van het personeel en de vakbonden dat er geen oplossing komt voor het personeelstekort. Er is maximaal gegaan voor dialoog, maar de directie legde steeds meer afspraken naast zich neer. Met de stakingsactie werd het probleem gepresenteerd. Moest de directie haar beloften nakomen, dan zou er geen stakingsactie geweest zijn. Wiens verantwoordelijkheid is dit dan?

Cornu stelt dat het nieuwe vervoersplan miljoenen euro zal kosten. Er zijn structurele veranderingen nodig om op tijd te kunnen rijden, bijvoorbeeld met langere keertijden. Maar dit vervoersplan is een besparingsoperatie met minder treinen, reorganisatie van diensten zodat minder premies uitbetaald worden,… Enkel de meest winstgevende lijnen zijn interessant voor de directie die geen oog heeft voor dienstverlening. Niet het aanbieden van een veilige openbare dienstverlening is volgens Cornu de centrale uitdaging, maar wel de omvorming van de NMBS tot een competitieve onderneming. Daartoe is hij bereid om niet alleen te liegen (denk maar aan de zogenaamde 53 verlofdagen voor spoorpersoneel), maar ook om als een echte neoliberale beroepsprovocateur naar buiten te komen. In plaats van een commerciële marktlogica moet het openbaar vervoer als dienstverlening worden gezien waarbij het overigens een deel van een oplossing voor het enorme file- en mobiliteitsprobleem is.

Als Cornu dan toch transparant over kosten wil communiceren, wachten we vol ongeduld om toelichting bij volgende cijfers. De vakbonden hebben zich steeds tegen de opsplitsing van de NMBS verzet. Het spoor werd in 2005 opgedeeld in een vervoersmaatschappij, een infrastructuurbedrijf en de holding. In 2011 verklaarde de toenmalige topman Jannie Haek: “De splitsing van de NMBS kost jaarlijks 50 tot 100 miljoen euro en levert amper iets op.” In 2012 maakte het Rekenhof bekend dat de NMBS in de 7 voorgaande jaren voor 837 miljoen euro aan externe consultancy-opdrachten had laten uitvoeren (even terzijde: indien een stakingsdag 1,3 miljoen euro aan mislopen inkomsten kost, zou gratis openbaar vervoer op jaarbasis minder dan 500 miljoen euro kosten…). Dat vormt voor Cornu allemaal geen probleem, maar 1,3 miljoen euro minder inkomsten als gevolg van een stakingsdag haalt alle media!

Het verlies aan inkomsten door de staking weegt voor de directie niet op tegen de lagere kosten door het personeelsbestand bewust onder het beloofde niveau te houden. Het stakende personeel verliest financieel gezien relatief het meeste bij een staking. Er gaat een dag loon verloren om op te komen voor meer collega’s en dus voor een betere dienstverlening. Voor de directie is dienstverlening een kostenpost, voor het personeel is het iets waarvoor wordt gestreden.