Tag: hete herfst 2017

Eind juli kregen we als werkenden opnieuw een bittere rekening gepresenteerd voor het niet voltooien van de brede en populaire stakingsbeweging van eind 2014. De heersende elite van patroons en regering probeert haar herwonnen voordeel in klinkende munt om te zetten. De bazen zagen hun portefeuille al aandikken door een indexsprong van 2%. Vandaag krijgen de grote bedrijven en KMO’s nog eens een jackpot van spectaculair dalende vennootschapsbelastingen in de schoot geworpen. Die zullen dalen van 33,99% officieel naar 29% volgend jaar en 25% in 2020. De bedrijfsbelastingen zijn natuurlijk al kaas met gaten, waarbij de overheid miljarden ontloopt door de notionele intrestaftrek.

Dossier door Peter Delsing uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Cadeaus voor de rijken

Daarmee houdt de arrogantie van de rijkste 1% niet op. Recent konden we lezen dat grote bedrijven bijna de helft van de jaarlijks geproduceerde rijkdom in België op rekeningen in belastingparadijzen parkeren. Volgens de krant Le Soir stapelden 853 bedrijven vorig jaar voor 221 miljard euro op in landen die gekend zijn voor zeer lage of onbestaande belastingen. Het BBP bedroeg vorig jaar 466 miljard euro!

De gemiddeld 60 miljard die jaarlijks door bedrijven naar Luxemburg wordt versluisd, dient sinds kort zelfs niet meer te worden gerapporteerd (Le Soir, 14/8/17). De neoliberale Europese Unie beschouwt deze belastingontwijking door grote bedrijven als “legaal”. We zouden u nochtans aanraden als werknemer om niet hetzelfde te proberen met uw loon. Voor onze lonen is er geen “legale” hangmat in Monaco en consoorten. Ons inkomen moet worden uitgeperst, net als de pensioenen en werkloosheidsuitkeringen.

Het is stilaan zover gekomen dat de bedrijven zelf kunnen bepalen hoeveel ze als belastingen aan de gemeenschap willen afstaan. Ondertussen zal de werkende klasse wel opdraaien voor de gaten in de staatskas. Na decennia van neoliberale loonmatiging is het niet verwonderlijk dat “een derde van de Belgen” zegt niet meer te kunnen sparen (De Morgen, 27/3/17).

Het recente loonakkoord tussen patroons en vakbonden waarbij tot 1,1% loonsverhoging kan worden bekomen, is meegenomen. Maar het drukt eerder een stagnatie uit binnen een algemeen dalende trend van de koopkracht, dan een reële verbetering.

Begroting: werkzekerheid en contracten ondermijnd, schijnmaatregelen voor allerrijksten

Het begrotingsakkoord blijft symbolische verworvenheden van de Belgische arbeidersklasse aanvallen. LSP heeft altijd gewaarschuwd dat een Thatcheriaanse regering – met wat CD&V-wijwater – niet zal stoppen, tenzij ze door de arbeidersbeweging wordt gestopt.

In het zomerakkoord wil de regering het vast statuut voor ambtenaren dumpen: het toekennen van een statuut moet de uitzondering in plaats van de regel worden. Dit is een frontale aanval op de werkzekerheid en voorwaarden, waaronder het pensioen. Het ontlokte hevige verbale reacties van zowel Chris Reniers (ACOD) als ACV-voorzitter Marc Leemans. “Dit zal tot een harde winter leiden,” stelde Leemans. Met deze beslissing wil de regering de openbare diensten – met sectoren als het spoor dikwijls een steunpilaar van het sociaal verzet – verder openbreken. Een interimmer of iemand met een contract van bepaalde duur zal twee keer nadenken vooraleer te gaan staken. Dat is wat de neoliberale fundamentalisten van N-VA, Open VLD, MR en hun patronale zetbazen willen en de CD&V loopt er gewillig in mee. Een onmondige arbeidersbeweging die gedwee buigt voor de dictaten van steeds meer 19e-eeuwse bazen.

Het aantal interimmers in België groeide van 20.000 eind jaren ‘70 naar maar liefst 417.000 vandaag, studentenjobs niet meegerekend (La Libre Belgique, 5/8/17). Dat heeft te maken met de praktijk dat bedrijven nieuwe werknemers eerst aanwerven als interimmer. Maar ook met het feit dat steeds meer bedrijven permanent een grote groep van interim-werknemers hebben. Interimcontracten hebben geen beperking in de tijd, terwijl je maximum twee contracten van bepaalde duur mag krijgen. De patroonsorganisatie Federgon, die o.a. de uitzendsector vertegenwoordigt, en krachten binnen de regering duwen in de richting van een soort officieel “interimcontract van onbepaalde duur.” Op die manier creëren ze een permanent onzekere, laag betaalde groep, die als breekijzer zal worden gebruikt om de betere lonen en jobs verder onder druk te zetten. Het kan de heersende klasse niets schelen dat daarmee een stabiel leven totaal wordt ondergraven voor jongere en oudere werknemers. De vakbonden moeten ook deze precaire arbeiders betrekken en organiseren, en opkomen voor duidelijke grenzen aan het gebruik en misbruik van interimcontracten.

Sinds de jaren ‘80 probeert de heersende klasse door dit soort maatregelen – loonmatiging, onzekere en lager betaalde contracten, hogere werkdruk, meer mogelijkheden voor nacht- en weekendwerk (nu ook in de e-commerce met dit akkoord), verlaging van de bedrijfsbelastingen en patronale bijdragen aan de sociale zekerheid, … – de uitbuitingsgraad en daarmee de winsten te vergroten. Winst komt voort uit “onbetaalde arbeid,” stelde Marx. Kijk ook naar de maatregel van deze zomer om mensen toe te laten tot 500 euro per maand zonder belastingen of sociale bijdragen bijkomend te laten verdienen. Voor sommigen mogelijk een noodzakelijkheid om de eindjes aan mekaar te knopen, of als gepensioneerde wat “bij te verdienen.” Maar op die manier wordt er een hele sector gecreëerd die niet bijdraagt aan de pensioenen, werkloosheidsuitkeringen, … Hetzelfde geldt voor de uitbreiding van flexijobs van de horeca naar onder meer de detailhandel. Jobs van 8 of 10 euro netto, zonder bruto! De sociale zekerheid kreunt, de patroons steken de meerwinst op zak.

En dan hoor je nog sommige patroons steen en been klagen over de minimale taks op beurstransacties die de regering heft. Of de belasting op effectenrekeningen boven de 500.000 euro van 0,15%. Dat is 750 euro! Niet echt een aderlating als 10% van de Belgische bevolking de helft van de totale rijkdom bezit. Sommige 1%‘ers willen blijkbaar nog niet de energie opbrengen om hun aandelen over meerdere banken te spreiden, waarmee ze gemakkelijk deze maatregel kunnen omzeilen. Hoe wereldvreemd kan men worden? Voor onze klasse is ploeteren voor 8 euro per uur in de horeca natuurlijk geen probleem! Deze regering snijdt overigens opnieuw in de reeds lage Belgische pensioenen, door werkloosheid en brugpensioen na een jaar slechts nog mee te rekenen aan een minimumloon (en niet de waarde van het laatste loon).

Door dit neoliberale optrekken van de uitbuitingsgraad (de verhouding tussen betaalde versus onbetaalde arbeid) is de heersende klasse er deels in geslaagd de winstvoeten te herstellen, maar ten koste van stagnerende economische groei, lage investerings- en productiviteitsgroei en immense schuldenbergen. Als syndicale militanten, activisten en kritische intellectuelen moeten we onze ideologische argumenten aanscherpen, als we de strijd tegen de sociale afbraak zo efficiënt mogelijk willen voeren. Eisen die de rijkste 1% doen betalen, voor arbeidsduurvermindering met loonbehoud, voor herfinanciering van openbare diensten, tegen de privatisering van de gezondheidszorg, voor gratis en toegankelijk onderwijs, … botsen op de dictaten van de niet zo “vrije markt” en de EU. Ze vereisen een breuk met de logica van de winst.

[divider]

Na het koude zomerakkoord: een hete herfst?

Bij het begin van deze regering deden de nationale vakbondsleidingen iets wat ze sinds mensenheugenis niet meer hadden gedaan: ruim op voorhand een opbouwend plan van mobilisaties en stakingen aankondigen dat bij brede lagen een onmiddellijk enthousiasme kon losweken. Niet alleen bij de vakbondsbasis zelf. Ook bij jongeren, intellectuelen, tal van sociale organisaties, …

Enkel de arbeidersbeweging – door veel liberalen en andere gedachteloze snobs reeds lang doodverklaard – is in staat om zo’n immense massa op de been te brengen als met de betoging van 150.000 in november 2014. De provinciale stakingen en de algemene staking die daarop volgde schokten de regering tot in haar kern. Ze had te hard in haar eigen kapitalistische propaganda over de arbeidersbeweging geloofd. Het toonde haar sociale isolement op momenten dat ze de publieke opinie niet kon manipuleren met opgeklopte verdeeldheid en racisme. Voor het doen betalen van de rijken, tegen de pensioenleeftijd van 67 jaar, voor de bescherming van de sociale zekerheid, … waren er grote meerderheden in opiniepeilingen. Betekent dit dat de staking onder alle delen van de arbeidersbeweging of de loontrekkenden even goed bekend was of werd opgevolgd? Neen, maar de sterke sectoren met een traditie van informatie en mobilisatie tonen een weg voor die bedrijven en werkplaatsen die nog niet in die fase zitten.

De vakbondsleidingen dachten na over een mogelijke val van de regering, voelden de potentiële macht van de klasse, maar ze deinsden ervoor terug. De steun van brede lagen en de militanten in de bedrijven kan echter niet willekeurig op en af worden gezet. Dat is spelen met de loyauteit van mensen. Een delegee kan zich dat in het dagelijkse vakbondswerk op de werkvloer ook niet permitteren. Het wakkert een wantrouwen aan in bureaucratische methodes en enkel van bovenaf bediscussieerde en besliste voorstellen.

Het zijn de actieve leden van de vakbonden die over de doelstellingen en de duur van een actieplan mee moeten kunnen beslissen en stemmen. Deze regering had niet het recht om maatregelen te nemen waar de betrokken partijen het tijdens de verkiezingen niet eens over hadden. Dit was kiezersbedrog.

Doorheen een brede stakingsbeweging met als doel de val van de regering – best gebaseerd op democratische personeelsvergaderingen in de bedrijven om de betrokkenheid te stimuleren en te organiseren, waar mogelijk aangevuld met overkoepelende stakingscomités met militanten uit verschillende bedrijven – was een overwinning mogelijk geweest. Het zou de nood en het potentieel van een politiek alternatief, met al wie betrokken was in de beweging, onmiddellijk op de agenda geplaatst hebben. Sowieso zou elke nieuwe regering na zo’n overwinning van de stakers uit een moeilijkere positie vertrekken om nieuwe besparingen op te leggen. Dit was de benadering van LSP in de stakingsbeweging.

Chris Reniers (ACOD) stelt over de nieuwe maatregelen: “Wij gaan hard reageren. Héél hard. Want het resultaat van het zomerakkoord van de regering-Michel getuigt van zoveel misprijzen voor de openbare diensten dat we niet anders kunnen dan op de barricades te gaan staan. Ook met stakingen, jawel: het zal hard tegen hard zijn.” Het zal erop aankomen een eengemaakte beweging te creëren tussen de publieke sector en de privé. Samen staan we het sterkst, zoals eind 2014 bleek. Daarvoor is een duidelijk en ruim op voorhand bediscussieerd actieplan nodig. Niet met een planning van weken op voorhand maar van maanden. Regionale vergaderingen van militanten en informatievergaderingen op de werkplaatsen kunnen dat voorbereiden. Voor het intrekken van de aanvallen op ons statuut, op onze pensioenen en contracten. Weg met pensioen op 67. Weg met de flexibilisering en voor degelijke, goed betaalde jobs. Laat ons deze eisen koppelen aan de discussie over een andere maatschappij, de heerschappij van de 99% – een democratische socialistische maatschappij, en de politieke instrumenten waarmee we dit kunnen bekomen.