Your cart is currently empty!
Tag: ggo’s
-
Naar een genetisch gemanipuleerd Europa?
Artikel door Olivier V (Luik) uit de zomereditie van ‘De Linkse Socialist’.
Sinds kort laten nieuwe Europese regels genetische manipulatie in de EU toe. De lidstaten krijgen een ‘vrije keuze’ om genetische manipulatie al dan niet toe te laten. Alle lidstaten, met uitzondering van België en Luxemburg die zich onthielden, stemden in met dit compromis. De gevaren voor de gezondheid en de wetenschappelijke bezwaren tegen de toepassing van genetische manipulatie werden genegeerd omdat er nu eenmaal grote economische belangen mee gemoeid zijn.Op dit ogenblik wordt 53% van de wereldwijde markt van zaden gecontroleerd door drie multinationals, waarvan Monsanto wellicht de bekendste is. De drie zijn goed voor een gezamenlijke nettowinst van 18 miljard dollar per jaar. Deze grote bedrijven van de agro-voedingsindustrie hebben al de meeste kleine bedrijven in de sector opgekocht en zijn uit op een wereldwijd monopolie waarbij ze alle landen hun handel in genetisch gemanipuleerde organismen willen laten goedkeuren.
Terwijl in Europa de deur voor genetische manipulatie open wordt gezet, zijn er ook steeds meer mogelijkheden voor bedrijven om landen door de Wereldhandelsorganisatie te laten veroordelen. Deze logica van ‘alle macht aan de grote bedrijven’ zit overigens ingebakken in het Trans-Atlantisch verdrag dat gericht is op het creëren van een vrijhandelszone tussen de VS en de EU. Het vergroot de greep van een handvol grote aandeelhouders en speculanten op onze voeding. Wat we eten wordt hierdoor afhankelijk van de winsten voor enkele superrijken en niet van wat we graag eten of wat gezond is. De dictatuur van de 1% bepaalt wat op ons bord komt.
De agro-voedingsmultinationals doen er alles aan om traditionele landbouw tegen te gaan. Door zaden te steriliseren vermijden ze dat meerdere oogsten mogelijk zijn op basis van dezelfde zaden. De multinationals verkopen liever telkens nieuwe zaden. Er wordt ook sterk gelobbyd tegen de uitwisseling van gewassen onder boeren, de oogst en teelt op basis van wilde zaden en zelfs… kleinschalige kweek van groenten in de eigen moestuin! Hun droom is eenzijdige landbouw op grote schaal zoals het in Afrika in de jaren 1990 werd toegepast. Toen werd de diversiteit uit de landbouw verdreven om plaats te maken voor massale monocultuur (van katoen, pinda’s,…) gericht op export. Ze willen ook een halt toeroepen aan gezamenlijke aankopen, collectieve moestuinen, onderlinge hulp en collectieve aankopen door landbouwers.
Wat kunnen we hiertegen doen? De groep ETC (Action Group on Erosion, Technology and Concentration) klaagt terecht over de macht van deze bedrijven op de voeding: “Het is een grote leugen als beweerd wordt dat industriële productie met de technologieën van het noorden (genetisch gemanipuleerde zaden en pesticiden) de volledige wereldbevolking van voeding kan voorzien om te overleven.” De groep brengt eisen naar voor zoals het verbieden dat een bedrijf meer dan 10% van de agro-voedingsmarkt controleert en een verbod op de verkoop van zaden waarvan de productiviteit afhankelijk is van agro-chemische producten van hetzelfde bedrijf.
Dat volstaat jammer genoeg niet. Het is zelfs erg naïef om te denken dat de overheden maatregelen zouden nemen om onze voedselketen sterker te reguleren. Ze gooien momenteel net alle regels overboord om de controle aan de multinationals over te dragen. Dezelfde regeringen die de lonen en arbeidsvoorwaarden onder vuur nemen, de volledige publieke sector liberaliseren en privatiseren en die iedere regel die de grote bedrijven belemmert versoepelen of afschaffen, zouden dus moeten instaan voor het reguleren van de agro-business? Zoals andere belangrijke sectoren van de economie (energie, financiën, gezondheid,…) moet de agro-voedingssector uit de handen van de private sector gehaald worden. Er is een democratische controle en beheer door de gemeenschap nodig zodat we zelf beslissen wat er op ons bord komt.
Hiertoe moet een krachtsverhouding op het terrein uitgebouwd worden. De kwestie van onze voeding hangt samen met andere sociale en ecologische thema’s. Enkel door op te komen voor een alternatief op het huidige kapitalistische systeem kunnen we een oplossing bieden op deze doffe ellende.
-
Neen aan de inbreuken op het recht om actie te voeren!
Vandaag komt voor het Hof van Beroep in Gent de zaak van de aardappelactivisten voor. Bij een actie tegen genetisch gemanipuleerde organismen (ggo’s) werd in mei 2011 een veld met genetisch gemanipuleerde aardappelen bestormd door betogers. Ze werden vervolgd en voor de rechtbank van Dendermonde veroordeeld als leden van een criminele bende.Deze wel bijzonder repressieve aanpak leidt tot protest en ook juridische vragen. In De Standaard verscheen gisteren een opiniestuk van vijf professoren – Eva Brems (UGent), Paul De Hert (VUB), Serge Gutwirth (VUB), Patrick Humblet (UGent), Dirk Voorhoof (UGent) – die zich scherp over de uitspraak in Dendermonde uitspreken. Ze hebben het over een “gevaarlijk precedent” omdat het “de deur openzet voor criminalisering van de meest uiteenlopende geweldloze acties door milieubewegingen, vakbonden, vrouwenbewegingen, mensenrechtenorganisaties of vredesbewegingen.” Los van de discussie over ggo’s stellen ze dat er tussen de actievoerders en criminele bendes toch “een onmiskenbaar verschil” bestaat. Een verschil dat tegenwoordig niet altijd wordt opgemerkt of toch niet altijd in positieve zin voor de actievoerders.
De professoren nemen de verdediging van het recht op actievoeren op. Ze schrijven: “De ruimte om actie te voeren staat onder druk. Denk aan de GAS-boetes waarmee steeds vaker vreedzame acties worden ontmoedigd en bestraft. Nochtans is actievoeren een cruciaal middel in het arsenaal van sociale bewegingen om onze democratie te blijven voeden en verdiepen. De ‘normale’ politieke en juridische kanalen volstaan vaak niet om sociale verandering te stimuleren. Ook al zijn fundamentele rechten als vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vergadering in onze grondwet ingeschreven, niet alle stemmen wegen even zwaar door. Veel van de sociale verworvenheden die we vandaag vanzelfsprekend vinden, hebben we te danken aan de acties en de ongehoorzaamheid van mensen die zich verenigden om die veranderingen af te dwingen. Of waren de mensen die staakten en op straat kwamen voor algemeen stemrecht ook lid van een criminele bende?”
Het recht om actie te voeren staat inderdaad onder druk en wordt steeds meer onder de noemer “overlast” gecatalogeerd. Er zijn steeds meer beperkingen, zo worden de procedures om acties aan te vragen steeds strenger. Tegenwoordig moet je vaak drie weken op voorhand een aanvraag indienen en gelden er strikte beperkingen over dagen en plaatsen waar je actie mag voeren. Zo wil Brussel acties op zaterdag verbieden. In Antwerpen zijn er pleinen waar wel commerciële activiteiten mogen plaatsvinden maar geen protestacties – zo blijkt een stuk van het Astridplein geen ‘openbaar domein’ te zijn maar privaat bezit van de NMBS. Het uitdelen van pamfletten wordt meer en meer als ‘overlast’ gezien. Toen enkele PVDA-militanten een solidariteitspamflet voor de acties van het personeel van Ford Genk verdeelden aan een voetbalwedstrijd tussen Genk en Standard kregen ze daar een GAS-boete voor die ook door de rechter werd bevestigd. Daarnaast zijn er steeds meer GAS-boetes en andere vormen van repressie tegen actievoerders. Denk maar aan de golf van arrestaties bij een actie tegen de European Business Summit in mei van dit jaar. Het doel is duidelijk: het criminaliseren van protest.
De toenemende repressie vandaag is geen toeval, het is de andere kant van de besparingsmedaille. Besparingen en repressie gaan immers hand in hand. Een asociaal beleid verkocht krijgen, is gemakkelijker als ieder protest ertegen onderdrukt wordt. Het recht op collectieve actie moeten we telkens opnieuw afdwingen. We moeten ons dan ook tegen iedere aanval erop verzetten. Wij steunen het protest tegen de criminalisering van protest, tegen GAS-boetes en tegen de oprukkende repressie die al wie durft te protesteren treft.
